บทส่งท้าย
“เดี๋ยวๆ เมื่อกี้หมายความว่ายังไง ที่ว่ากูเป็นแฟนคนแรก นี่จริงป่ะ” ธีร์วิ่งตามร่างแกร่งที่ก้าวเท้าฉับๆ ไม่รอกันเลยเมื่อแม่ของตนแซว
“ก็ตามนั้น”
“โหย...ตอบดีๆ ก็ไม่ได้เนอะ”
“ทำไม มึงอยากได้คำตอบแบบไหน” พัฒน์จ้องตาใสอย่างลึกซึ้ง
“ก็...ไม่รู้สิ”
“แต่ก่อนกูไม่เคยรู้สึกมีความสุขเลย กูอยากเรียนวิศวะ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะกูอยากให้แม่มีความสุขเลยทำตามที่ท่านต้องการเสมอมา ขนาดกูอยู่กับครอบครัวแล้วไม่มีความสุข กับคนอื่นก็คงจะทำให้กูสุขไม่ได้ กูเลยไม่คิดมีแฟน แต่ก็มีความสัมพันธ์กับคนอื่นเพื่อปลดปล่อยบ้าง” พัฒน์เล่าเรื่องตัวเองให้ธีร์ฟังเป็นครั้งแรก ทำเอาธีร์รู้สึกตื้นตันขึ้นมา ไม่ใช่เขาแค่คนเดียวที่มีปัญหา
คนตรงหน้าเขาก็มีปัญหาเช่นกัน
“พอกูเริ่มทำตัวเกเร มีเรื่อง เกือบตายแต่คุณดินก็มาช่วย เพื่อประชดแม่ ให้แม่ถามกูว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ กูจะได้บอกความต้องการไปว่าอยากเรียนวิศวะ ไม่ใช่บริหาร แต่ผมกลับไม่ใช่ แม่กูร้องไห้หนักมาก นั่นก็เลยทำให้กูเลิกล้มและทำตามแม่มาเสมอ”
ธีร์เดินเข้าไปชิดกับคนตัวใหญ่กว่า ก่อนจะวางมือไว้บนบ่าแกร่งแล้วลูบไปมาอย่างปลอบใจ ร่างสูงก็เล่าต่อไป
“วันหนึ่งกูเจอคนๆ หนึ่ง มันเกลียดกูตั้งแต่วันแรก ชวนทะเลาะทุกวัน เถียงคำไม่ตกฟาก เป็นผู้ชายคนแรกของกูและเป็นคนสุดท้ายของกู ทำให้กูกลืนน้ำลายตัวเองทุกครั้ง ทั้งๆ ที่ไม่ชอบหน้ามันขนาดนั้น แต่ทำไมรอยยิ้มของมันถึงได้สดใส ในขณะที่รอบข้างมืดมิด กูกลับเห็นมันชัดเจนที่สุด...” ธีร์กลั้นยิ้ม ความรู้สึกดีใจตีขึ้นมาจนตื้นอก
“บ้า...”
“มันทำให้กูมีความรู้สึกมีความสุข ดีใจ กลัว เสียใจ คอยเป็นห่วง จะเป็นบ้าตายถ้าไม่เห็นหรือได้ยินเสียง ที่สำคัญมันทำให้กูมีหัวใจ...”
“มันเก่งมากเลยนะเนี่ย” ธีร์ชมแก้เขิน
“อืม...มันเก่งมาก มันยังทำให้กูกล้าขัดแม่เป็นครั้งแรกด้วยนะ ที่ผ่านมากูไม่มีความสุข แต่พอมีมึง...ทุกๆ วันกูมีความสุขมากๆ ว่ะ” พัฒน์บอก ก่อนจะลูบใบหน้าเนียนเบาๆ อย่างรักใคร่
“กูก็เหมือนกัน...คนที่กูเคยเกลียดมันดันเป็นคนที่กูรักที่สุดซะงั้น”
“หึ! มากไหม”
“อะไรมาก” ธีร์ทำหน้างง
“รักกูมากไหม” พัฒน์ถาม
ธีร์หลบสายตากรุ้มกริ่มของพัฒน์ทันที เตรียมเดินหนีแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นการเกาะกุมของมือแกร่งที่คว้าเอวเขาไว้ไม่ได้
“ถามทำไม”
“กูจะได้วางแผนไง...ว่าถ้ามึงรักกูไม่มาก กูจะได้เตรียมหาคนใหม่มาแทนเมื่อมึงหมดรักไง”
“ห้ามเลยนะ!!” ธีร์ขึ้นเสียง ใบหน้าเง้งอจนพัฒน์อดไม่ได้จรดจมูกเข้ากับแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“ทำไมครับ” ยักคิ้วกวนๆ ให้ทีหนึ่ง
“มึงจะหาคนแทนกูได้ก็ต่อเมื่อ...” ธีร์ทิ้งคำพูดไว้แล้วทำเป็นนึก
“เมื่อ?” พัฒน์เร่งอย่างใจร้อน
เขาอยากจะฟัง คำบอกรักขากปากธีร์อีกสักครั้ง
“เมื่อมึงหมดรักกูไง” ธีร์ว่าเสียงอ่อย พัฒน์หัวเราะในลำคอ
“งั้นก็คงอีกนาน” พัฒน์ว่า ธีร์กอดร่างแกร่งแน่นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาไม่แน่ใจหรอกว่าข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่เชื่อมั่นว่าพัฒน์จะไม่มีวันทิ้งตนหรือเลิกรักตน
“กูกลัว...” ใบหน้าที่ซุกตรงบ่าเอ่ยเสียงเบา แต่น้ำเสียงที่สั่นเครือทำเอาพัฒน์ใจหาย
“กูพูดผิด...มันไม่มีวันนั้นหรอก มึงอย่าลืม มึงคือคนแรกที่กูเรียกว่าแฟน เรียกว่าคนรัก เพราะฉะนั้นกูก็จะให้ตำแหน่งนี้ให้มึงคนเดียว” พัฒน์ลูบผมนุ่มเบาๆ กดจูบตรงศีรษะเพื่อปลอบใจ
“กูรักมึงพัฒน์ ไม่ว่ากูจะทำตัวไม่ดี ไม่น่ารัก ก็อย่าเลิกรักกูนะ” ใบหน้าขาวหล่อเงยขึ้นจากบ่าแล้วมองหน้าพัฒน์อย่างออดอ้อน ทำเอาพัฒน์ถึงกับใจสั่นกับคำขอร้องที่น่ารักแบบนี้
“ถ้ามึงเชื่อฟังกู ไม่ดื้อกับกู ทำตัวน่ารักๆ กับกู กูก็ไม่เลิกรัก แต่ถ้าทำไม่ได้ กูจะโกรธ และทำโทษมึง”
“อื้อ...กูจะทำตามอย่างเคร่งครัดเลย ขอแค่มึงยังรักกูก็พอ”
“อืม...กูรักมึง” กระซิบเบาๆ ข้างหู จนธีร์ได้ใจ
“ไม่ทิ้งกูนะ”
“ไม่ทิ้ง”
“ต้องตามใจกูด้วย”
“บางเรื่อง” ธีร์มุ่ยหน้า แต่ก็ยอมรับได้
“สุดท้าย ถ้ากูไม่ไล่ ห้ามมึงไปจากกู” ธีร์สั่ง แต่เป็นคำสั่งที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ ก่อนจะได้รับความมั่นใจจากปากร่างสูงเอง ทั้งสองมอบจูบให้กันและกันอย่างอ่อนโยน ท่ามกลางต้นไม้ในสวนของบ้านธีร์ ราวกับเป็นคำสัญญาโดยมีเหล่าต้นไม้เป็นพยาน
แม้ว่าจะเป็นเดือนส่งท้ายปี แต่ความรักของพวกเขากำลังเริ่มต้นขึ้น อากาศที่หนาวเย็น ไม่อาจจะทำให้หัวใจของทั้งคู่เย็นไปด้วย ที่สำคัญมันกลับอบอุ่น…
“ถึงมึงไล่ กูก็จะไม่ไปจากมึง!”
FIN
ในที่สุดมันก็จบลง แต่ความรักพวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น หวังว่าทุกคนคงจะรักเรื่องนี้และจดจำพัฒน์ธีร์ไว้ในหัวใจตลอดไปนะคะ ประกาศอีกครั้งว่าไม่มีภาคสองนะคะ ต้องขอโทษด้วยน้า และขอขอบคุณนักอ่านทุกๆ ท่านที่คอยให้กำลังใจยูกิและติดตามมาจนจบแบบนี้ ขอบคุณมากมายจริงๆ ค่ะ
หากมีอะไร อยากพูดคุย สอบถามกับยูกิ เชิญที่แฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580315 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก