หัวข้อ: END★:.*ซ่าดีนัก..กูรักมึงก็ได้ว่ะ!*:.★ตอนพิเศษส่งท้าย 3 (เท็น+ฟรอนท์) 1/3/16_P18

[yowyow]

 

[My_yunho]

เจอหน้ากัน ก็เปนลมเลยๆ

 

[nunnuns]

น้องไม่สบาย สลบซะงั้น น่าสงสารมากๆ
พระเอกอย่าโหดมากได้ไหมอ่า ไม่อยากให้ชอบดุชอบเอาแต่ใจตัวเองเลย (เพราะดูท่านางจะเป็นแบบนั้น เฮ้อ-*-)

ชอบนายเอกจ้า ติดตาม

[Star_ss]

แจ้งให้ทราบทั่วกันจร้า

สำหรับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ติดตามพี่เท็น น้องฟรอนท์อยู่และเพื่อนใหม่ที่กำลังจะติดตามนะค่ะ

ตั้งแต่ตอนที่ 9 เป็นต้นไปไรท์จะใส่ชื่อตอนเพิ่มค่ะ เพื่อจะได้รู้ว่าตอนนั้นจะเกิดอะไรขึ้นน้าา อิอิ

ส่วนตอนที่ 9 รอแปปนะค่ะ เดี๋ยวเข้ามาอัพให้ค่ะ วันนี้แน่นอนค่ะ

เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าา
ขอบคุณจ้าา

[Star_ss]

ตอนที่ 9 (เท็น) ป้อนยา. 
 
 
 
 
"เห้ยยยยย.......!!!!"
 
 
 
 
ไอ้ตัวแสบมันหมดสติล้มลงต่อหน้าผมเลยครับ ผมตกใจมากไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักขนาดนี้ หน้าของมันซีดจนแทบไม่มีสีของเลือดให้เห็น นี่ผมเว่อไปรึป่าวครับ แต่ผมรู้สึกห่วงมันอย่างบอกไม่ถูก ผมอุ้มมันขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาวและรีบพามันมายังรถผมที่จอดไว้ ผมวางมันลงเบาะหน้าข้างคนขับแล้วปรับเบาะเพื่อให้นอนสบายขึ้น ผมเข้าไปนั่งในรถ เอื้อมมือไปดึงเบ้ลเพื่อคาดให้มัน ผมวางมือบนหน้าของมันพร้อมตบเบาๆ ที่แก้มของมัน
 
 
 
"ฟรอนท์.......ฟรอนท์...... ได้ยินไหม?"
 
 
 
"ฟรอนท์........" เงียบไม่มีเสียงตอบรับ แต่มันขยับตัวนิดๆ ครับ เฮ่อ.....ผมโล่งอกไปที แสดงว่ามันยังโอเครอยู่
 
 
 
ผมขับรถพามันออกมาจากมหาลัย กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี งั้น...เอามันไปไว้ที่ห้องผมก่อนแล้วกัน มันรู้สึกตัวแล้วค่อยว่ากันอีกที ผมขับรถมาถึงคอนโด จอดรถที่ลาดจอดข้างคอนโดแล้วอุ้มมันขึ้นแนบกับอกของผมแล้วตรงไปยังลิฟ พี่ รปภ. เดินมากดลิฟอำนวยความสะดวกให้ผมครับ
 
 
 
"ชั้น 19 ครับ ขอบคุณมากครับ" น้ำเสียงผมดูร้อนรนยังไงพิกล รู้สึกเป็นห่วงมันซะงั้น
 
 
 
ผมจัดการเปิดห้องแล้วอุ้มมันไปวางลงบนที่นอน ผมนั่งมองหน้ามันอยู่สักพัก "ทำไมมันโง่อย่างนี้ว่ะ" ผมบ่นในใจ นั่งคิดว่าจะทำยังไงดี เลยตัดสินในโทรไปปรึกษากับที่ปรึกษาส่วนตัวของผม
 
 
 
"พ่อ.....ถ้าเพื่อนเท็นไม่สะบายจนเป็นลมหมดสติไป เท็นต้องทำยังไงอ่ะ?"  ผมกับพ่อสนิทกันครับ พูดคุยกันเหมือนเพื่อนปรึกษาเพื่อน แต่ถ้าเกี่ยวกับงานจะเป็นอีกแบบทันที
 
 
 
"อ่าว....แล้วเพื่อนแกเป็นอะไรมาล่ะ แล้วรู้สึกตัวรึป่าว?"
 
 
 
"มันน่าจะไม่สบายอ่ะพ่อ...เท็นเรียกแล้ว มันก็แค่ขยับตัว"
 
 
 
"เออ.....แสดงว่ายังไม่ตาย ฮ่าๆๆๆๆ"  --"
 
 
 
"พ่อ!!.....เท็นซีเรียสนะ อย่าทำเป็นเล่นดิ"
 
 
 
"แหมๆๆ...แกนิพ่อก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยทำเป็นหัวเสียไปได้ไอ้ลูกคนนี้ ถ้าเพื่อนมีไข้ก็หาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวแล้วให้กินยาลดไข้ซะ คอยเช็ดตัวจนไข้ลดนะ อ่อ....แล้วก่อนกินยาอย่าลืมหาอาหารอ่อนๆ ให้กินก่อนล่ะ เดี๋ยวท้องจะทะลุซะก่อน"
 
 
 
"แล้วถ้าเป็นไข้เพราะ.....เอิมมมม.....จากการอักเสบอะไรอย่างนี้อ่ะพ่อ ต้องกินยาอะไรถึงหาย?"
 
 
 
"ก็กินยาแก้อักเสบซิว่ะไอ้ลูกโง่.....แกก็ให้เพื่อนกินยาลดไข้สองเม็ด ยาแก้อักเสบสักเม็ดแล้วก็นอนพักผ่อน ต่อจากนั้นก็รอดูอาการ เช็ดตัวให้เรื่อยๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละ"
 
 
 
"ครับๆ..... ขอบคุณมากนะพ่อ แค่นี้นะครับ"
 
 
 
แล้วมันยังอักเสบอยู่ป่าวว่ะ!!  ผมนั่งเกาหัวตัวเองแบบงงๆ ตั้งสติได้ก็เดินออกไปที่ครัวเพื่อทำข้าวต้ม ผมพอจะทำอาหารเป็นบ้างครับ เพราะอยู่คอนโดคนเดียวบางครั้งก็ขี้เกียจออกไปข้างนอกก็เลยต้องทำกินเอง ผมเตรียมข้าวต้มเสร็จก็วิ่งลงไปซื้อยาข้างล่างมีซุปเปอร์ใต้คอนโดผมครับเลยไม่ลำบากมากมายอะไร ผมขึ้นมาถึงห้องก็ตักข้าวต้มใส่ถ้วย เตรียมยาและน้ำแล้วยกเข้าไปในห้อง ผมวางถาดไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ช้อนตัวมันขึ้นมา ตบที่หน้ามันเบาๆ เพื่อปลุกมัน
 
 
 
"ฟรอนท์......ฟรอนท์ตื่น ตื่นมากินยาก่อน"
 
 
 
ผมเรียกมันสักพักมันก็ลืมตามองมาที่ผม ตามันปรือๆ ครับ เหมือนไม่ค่อยมีสติ ตัวมันนิร้อนได้การอยู่ครับผมรู้สึกได้ มันมองผมอยู่นิ่งๆ ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่พูดออกไปว่า "กินยาก่อนนะค่อยนอนต่อ" มันส่ายหัวครับ ผมรู้แล้วครับว่ามันดื้อยังไง
 
 
 
"ต้องกิน...ไม่งั้นมึงจะไม่หาย" ผมทำเสียงดุใส่มันเล็กน้อย มันแบะปากทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ ผมใจเสียนิดหน่อยครับ เขาว่ากันว่าคนไม่สบายจิตใจจะบอกบางกว่าปกติ ไม่รู้จริงรึป่าวอันนี้ผมเองก็ไม่รู้ไม่เคยลอง งั้นลองใช้กับมันเลยแล้วกัน ผมเลยตัดสินใจพูดเพราะๆ กับมัน
 
 
 
"ฟรอนท์ลุกขึ้นมากินข้าว กินยาก่อนนะครับ แล้วค่อยนอนต่อนะ" ขนลุกครับ ผมไม่เคยพูดเพราะๆ กับใครมาก่อน แหวะ แอบรับตัวเองไม่ได้
 
 
 
มันมองหน้าผมนิดหน่อยครับแล้วก็พยักหน้าเป็นอันว่าตกลง หึหึ ต้องใช้ไม้นี้ซินะ ผมป้อนข้าวให้มันได้แค่สองคำมันก็พยายามจะปัดชามออก ดื้อจริงๆ ผมเลยตัดสินใจป้อนยาเลยแล้วกันอย่างน้อยก็กินข้าวไปแล้วนิดนึงไม่น่าจะเป็นอะไร
 
 
 
"งั้นกินยานะครับ....." --" น่านไงมันแบะปากเหมือนจะร้องไห้อีกแล้วครับ โอ๊ยยยยย กรูอยากจะบ้าตายยย
 
 
 
"กินเถอะนะจะได้หายไงครับ" เอาว่ะสู้ต่อไปไอ้เท็น
 
 
 
ไหลเลยครับงานนี้ น้ำตาไหลเลย เห้ยยยย...!! อย่างร้องกรูเป็นโรคแพ้น้ำตา ผมเห็นน้ำตาไม่ค่อยได้ครับ จิตใจไม่แข็งพอ ใจอ่อนให้ทุกทีผมจึงเลี่ยงพยายามไม่ให้เห็นน้ำตาคนอื่น ไม่ดูหนังเศร้า จิตใจมันหดหู่อ่ะครับ เอาไงดีว่ะกู? ไม่กินก็ไม่หาย เอางี้แล้วกัน เพราะถ้าป้อนธรรมดามันคงไม่ยอมแน่ๆ
 
 
 
ผมหยิบยาทั้งหมดใส่ปากผมพร้อมอมน้ำตาม ประกบปากป้อนยามันซะเลย หึหึ ผมส่งยาเข้าไปในปากมันช่วงที่มันอ้าปากจะพูดอะไรซักอย่าง โอกาสดีๆ อย่างนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือครับจัดการด่วน ผมประกบปากอยู่อย่างนั้นรอให้มันกลืนยาลงไป แต่....อยู่ๆ ผมก็เปลี่ยนจากประกบปากป้อนยามาเป็นเริ่มจูบมัน รสจูบมันยังหวานเหมือนเดิมครับ หรืออาจจะหวานกว่าคืนนั้นรึป่าว มันขัดขืนผมเล็กน้อย แต่สักพักก็คล้อยตาม ผมส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวลิ้นเล็กกวาดชิมรสหวานทั่วโพรงปากของมัน ติดใจครับ มันเริ่มหายใจไม่ออกผมจึงต้องละปากออกมา แล้วจูบย้ำที่ปากมันอีกสองทีแบบไม่ได้ล่วงล้ำ เสียดายครับอยากต่ออีกนิดแต่ก็แอบสงสารมัน มันไอ้แค่กๆ เล็กน้อย พยายามโกยเอาอากาศเข้าปอดเพื่อหายใจ ท่าทางมันน่ารักดีครับ เอิมมม....ทำไมผมต้องมองว่ามันน่ารักด้วยว่ะ มันทำตาปรือๆ มองมาที่ผมแล้วพร้อยหลับไป สงสัยมันจะเพลียมาก งั้นให้มันพักผ่อนก่อนแล้วกัน
 
 
 
 
ผมเดินเข้าไปออกไปหาน้ำอุ่นเพื่อจะเอามาเช็ดตัวให้มัน เดินวนหาอุปกรณ์อยู่ทั่วห้องกว่าจะหาเจอ ในที่สุดก็ได้มาครบ ไม่เคยทำครับบอกเลยครั้งนี้เป็นครั้งแรก ผมเอากะลังวางลงข้างเตียง นั่งคิดหันซ้ายหันขวา คือกรูจะหันทำไมว่ะ คือกำลังจะถอดเสื้อมันอ่ะครับ เลยทำตัวไม่ถูก ผมเอื้อมมือไปเพื่อถอดเสื้อให้มัน ผมค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษามันออกที่ละเม็ดครับ ผิวมันขาวจริงๆ เนียนมากผมเพิ่งได้เห็นชัดๆ ก็ตอนนี้แหละ ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ ทำไมกูต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยว่ะ หัวใจผมเต้นเร็ว ไม่ปกติแล้วครับตอนนี้
 
 
 
"ไม่นะไอ้เท็น.....ไอ้เด็กนี่มันเป็นผู้ชายเหมือนมึงนะเว่ยย!!" ผมบ่นกับตัวเอง
 
 
 
พอถอดเสื้อเสร็จผมก็มาจัดการถอดกางเกงมันออก หัวใจผมเต้นแรงมากเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้ซะอย่างนั้น "ไม่นะไอ้เท็น....มันมีเหมือนมึงทุกอย่างจะมาตื่นเต้นทำเชี่ยอะไรว่ะ" ไปแล้วครับอารมณ์ผม พลุ่งพล่าน ฟุ้งซ่ายไปเรียบร้อย ยุบหนอ พองหนอ เห้ยยย..! ผมถอดชุดมันจนเหลือแค่กางเกงในตัวจิ๋วของมันครับ ผมเริ่มลงมือเช็ดตัวให้มันไล่จากคอลงมาเรื่อยๆ มันพลิกตัวเล็กน้อยครับ
 
 
 
"อืมมมม......หนาววว" เอิมมมม.....อย่ายั่วกรูนะเฟ่ยยย ผมคิดได้ไงว่ะว่ามันกำลังยั่วผม
 
 
 
ผมเช็ดตัวให้มันเสร็จ ก็เดินมาหาเสื้อผ้าในตู้ ผมหาเสื้อผ้าไซส์เล็กสุดของผม มาใส่ให้มันแล้วก็ห่มผ้าให้มันเรียบร้อย ผมก็ยกกะลังมาเก็บในห้องน้ำแล้วจัดการกับบางอย่างก่อนจะอาบน้ำชำระร่างกายตัวเองบ้าง
 
 
 
"แมร่งงง.....เมิงตื่นกับผู้ชายได้ด้วยเหรอว่ะ" ผมสถบกับตัวเองพร้อมจัดการให้เท็นน้อยสงบ "เห่ออ...กรูนิเป็นเอามากกู่ไม่กลับล่ะ" ผมพูดกับตัวเอง ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวแล้วกะว่าจะอ่านหนังสือซะหน่อย แต่เอ๊ะ! ผมลืมอะไรไปรึป่าว
 
 
 
"ฉิบหายย...!!!"
 
 
 
ผมรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองทันที "โหลล....ไอ้ดิว กรูเองนะ"
 
 
 
"เฮียยยย....เฮียมีอะไรด่วนป่าวว ผมกำลังยุ่งอยู่อ่ะ"
 
 
 
"มึงทำอะไรอยู่ว่ะ...ที่ว่ายุ่งอ่ะ?"
 
 
 
"คืองี้เฮีย....ผมหาไอ้ฟรอนท์ไม่เจอ มันหายไปไหนก็ไม่รู้ โทรศัพท์ก็ไม่รับ ไม่รู้ไปเป็นลมเป็นแล้งที่ไหน เนี้ยะถ้าพี่มันรู้นะ....ผมตายแน่เลยเฮียยยย มาเก็บศพผมทีนะ"
 
 
 
"เออ.....กูไม่มีอะไรหรอก กูแค่จะโทรมาบอกมึงว่า...เพื่อนมึงอยู่กับกู!"
 
 
 
--"!
 
 
 
"อ่าวววว.....เฮียยยยยย มันไปอยู่กับเฮียได้งายยยย?" มันลากเสียงยาวได้อีกครับ
 
 
 
"พอดีกูขับรถผ่านไปแถวนั้นนะ มันเป็นลมตรงหน้ากูพอดี กูเลยช่วยมันแล้วเอามากลับมากับกูด้วย ก็แค่นั้น!"
 
 
 
 
"เห้ยยยยย..!! มันเป็นไรมากป่ะเฮีย ผมไปหามันได้ไหม? มันอยู่ที่คอนโดเฮียใช่ป่ะ? ผมไปหานะ"
 
 
 
 
"เห้ยยยย...!!!!  มึงจะมาทำไม ไม่ต้อง! กูให้มันกินยาไปแล้วมันกำลังหลับอยู่ มันไม่เป็นอะไรแล้วเดี๋ยวกูดูมันให้เอง"
 
 
 
"อ่าววว...เฮียแต่ผมเป็นห่วงมันอ่ะ แล้วถ้าที่บ้านมันถามผมจะตอบเขาว่าไงอ่ะเฮีย?"
 
 
 
"มันมีสอบวันไหนบ้าง?"
 
 
 
"ไอ้ฟรอนท์มีสอบอีกทีวันศุกร์อ่ะเฮีย"
 
 
 
"เออดี....งั้นมึงโทรไปบอกที่บ้านมัน ว่ามันมาติวหนังสือกับรุ่นพี่แล้วจะนอนค้างที่นี่เลย"
 
 
 
"เอางั้นเหรอเฮีย?"
 
 
 
"เออดิว่ะ...กูบอกมึงอยู่มึงหูหนวกรึไง"
 
 
 
"ได้ๆ เฮีย....แต่เมื่อไหร่ผมจะไปเยี่ยมมันไดีอ่ะ?"
 
 
 
"มึงนิถามมากจริง.....เดี๋ยวกูโทรบอกมึงอีกที ตอนนี้มึงทำตามที่กูบอกก่อนอย่าเรื่องเยอะ"
 
 
 
"ครับๆ.....งั้นผมฝากเฮียดูไอ้ฟรอนท์ให้ด้วยนะ เวลามันไม่สบายจะขี้อ้อน เฮียอย่าดุมันนะ มันไม่กินยาเฮียพูดกับมันดีๆ หน่อยนะ จิตใจมันจะบอกบางตอนไม่ค่อยสบายนะเฮีย"
 
 
 
"เออๆๆ รู้แล้วพูดมากว่ะ ทำตามที่กูบอกด้วย!"
 
 
 
"ครับๆๆๆ.....งั้นผมฝากดูมันด้วยนะเฮีย ขอบคุณครับ"
 
 
 
เผื่อจะวางสายได้มันจะห่วงอะไรกันหนักหนาเพื่อนมันไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย แต่ที่ไอ้ดิวพูดมาทั้งหมดผมได้สัมผัสแล้วครับ มันขี้อ้อนจริงตอนไม่สบาย แต่ดูแล้วน่ารักดีเหมือนลูกแมวกำลังอ้อนขอกินนม ไปไกลแล้วความคิดกรูผมเดินเข้ามาดูมันและเช็ดตัวให้มันเรื่อยๆ ตอนนี้ก็มืดแล้วครับน่าจะให้มันกินยาซะหน่อย ผมกำลังคิดอะไรอยู่
 
 
ผมเดินไปอุ่นข้าวต้มแล้วจัดยาเหมือนตอนเที่ยงแล้วก็จัดการป้อนมันเหมือนเดิมครับ สเต็ปเดิมเป๊ะ มันดื้อไม่ยอมกินยาผมเลยจัดการป้อนในแบบของผม หึหึ หลังจากผมส่งยาเข้าปากมัน ผมก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือผมจูบมันอีกครั้ง รสหวานรสนี้เหมือนผมจะติดใจมันซะแล้วซิ ผมจูบมันอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ สัมผัสรสหวานที่มันส่งมาให้ ผมจูบมันได้สักพักก็ต้องละปากออกมา มันหายใจไม่ทันครับ เสียดายอีกแล้ว... ผมต้องปล่อยให้มันพักผ่อนก่อนมันจะได้หายเร็วๆ หึหึ หลังจากนั้นค่อยว่ากัน




ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้วครับ ไม่ใช่เวลานอนของผมแต่ผมคิดว่านอนเร็วบ้างก็ดีเหมือนกันนะ หึหึ ผมจึงล้มตัวนอนข้างๆ ไอ้เด็กแสบซะเลย ผมท้าวแขนหันหน้ามาหามัน กดจูบลงที่ปากมันเบาๆ แล้วพูดกับมันว่า...
 
 
 
 
 
"ฝันดีนะครับ"
 
 
 
 
 
************************************** TBC.


มาอัพต่อให้ตามสัญญาค่ะ ขอให้สนุกกับการอ่านนะค่ะ

[My_yunho]

 

[nunnuns]

หวานได้อีกกกก อิอิอิ เท็นอ่อนโยนดีจัง เหมาะกับเป็นพ่อของลูกน้า

[thyme812]

 

[yowyow]

 

[ben]

กรี๊ดดดพี่เท็นแกหลงฟรอนท์จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะนั่น ยังไม่รู้ตัวอีก555...ติดตามตอนต่อไป >3<

ปล.ขอบคุนคนเขียนที่ใส่ใจแต่ละเม้นท์ของคนอ่านนะคะ *แก้หัวข้อตอนแถมชื่อตอนด้วยอ่ะ  ^______^

[Star_ss]

ทักทายค่ะ
@nunnuns พี่เท็นไม่โหดหรอกคร่า น่ารักออก หึหึ ส่วนเรื่องอยากได้เป็นพ่อของลูกนะ ลองขอน้องฟรอนท์ดูนะค่ะ อิอิ
@thyme812, yowyow, ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค่ะ
@ben แก้เป็นแล้วค่ะ พอโดนทักก็เลยงมแก้อยู่นาน ส่วนเรื่องตอบเม้น จะพยามยามตอบค่ะ เป็นการขอบคุณที่เข้ามาติดตามนิยายค่ะ

กดเป็ดเป็นกำลังใจ กด Like ให้ด้วยนะจ๊ะ

[seaz]

ดูแลน้องดีๆ นะ
ทำน้องเจ็บซะจนเป็นไข้

[Star_ss]

หวัดดีค่ะ
มาอัพให้แล้วน้าา กดเป็นให้หำลังใจไรท์ด้วยนะจ๊ะ จุ๊บๆ


ตอนที่ 10 (เท็น) ดูแลเด็กแสบ



ผมรู้สึกตัวขึ้นมาในตอนเช้า เพราะแสงแดดยามเช้าส่องผ่านระเบียงเข้ามายังห้องนอนผมเล็กน้อย ผมปรับสายตาเพื่อเพิ่มการมองเห็น



อืมมมม.... มีอะไรมายุกยิกตรงหน้าอกผม ผมก้มลงไปมองก็พบว่าไอ้เด็กแสบมันกำลังมุดหน้าเข้ากับหน้าอกผมเพื่อหนีแสงแดดที่ส่องเข้ามา



"อุ่นแฮะ....." ผมพูดพร้อมกับกระชัดกอดมันแน่นขึ้น แต่คงจะทำให้มันอึดอัดมันเลยส่งเสียงขัดใจเล็กน้อยออกมา



"อืมมมม...!" น่ารักเกินไปล่ะ ผมหมันเขี้ยวมันอย่างบอกไม่ถูก นิผมกำลังรู้สึกแปลกๆ กับมันอีกล่ะ ชอบมองมันจังดูแล้วมันก็น่ารักดีนะ



ผมนอนกอดมันหลวมๆ เพื่อไม่ให้มันอึดอัดมาก แต่ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า......



นี่กูชอบมันมันรึป่าวว่ะ? ทำไมผมต้องยิ้มแล้วชมมันว่า "น่ารัก" เวลามันอ้อน มันงอแง



ทำไมผมต้องเป็นกังวลกับมัน?  ทั้งที่แต่ก่อนผมไม่ค่อยใจสนใจคนอื่นว่าจะเป็นยังไง ยกเว้นครอบครัวผมและเพื่อนๆ ของผม



ทำไมผมต้องมานั่งดูแลมันตอนมันป่วย? อ่อ....อาจจะเป็นเพราะผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันไม่สบายก็ได้



แต่......!!! ทำไมผมชอบแอบจูบมันด้วยว่ะ ฉวยโอกาสกับผู้ชายตอนมันป่วยเนี้ยะนะ อั๊ยย่ะ.....เกิดอะไรขึ้นกับกรูว่ะเนี้ยะ!!!


หรือว่ากูจะเป็น......เกย์!!


ผมต้องหาคำตอบ ผมต้องหาคำตอบให้ได้ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก



"ไอ้ปอ.....กูเองนะ"



"กูเองนะใครว่ะ? กูไม่รู้จัก"   --"



"ไอ้สัดดด.....ปอ กูเท็น กวนตรีนแล้วมึง"



"ฮ่าๆๆๆๆ......เออๆ กู้รู้แล้ว มีไรว่ามา? โทรหากรูแต่เช้าเลยนะสาดดด"



"กูขอถามมึงหน่อย..... ถ้าคนที่รู้สึกดีกับผู้ชายด้วยกันนี้ต้องเป็นเกย์ป่าวว่ะ?"



"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ....ไอ้สัดเท็นมึงเป็นอะไรของมึงว่ะ ถามแปลกๆ แล้วมึงรู้สึกอย่างนี้กับผู้ชายทุกคนรึป่าวล่ะ?"



"กรูว่าไม่นะ.... ?! รู้สึกแค่คนเดียวว่ะ แต่คนอื่นกูเห็นแล้วกูจะอ้วกกกว่ะ"



"มึงนิตลกเนอะ.... งั้นก็แสดงว่ามึงไม่ได้เป็นโว๊ยยยย มึงก็แค่ผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน จะต่างกับเกย์ก็ที่เกย์อ่ะรู้สึกได้กับผู้ชายทุกคน แต่กับอาการมึงเนี๊ยะเข้าข่ายผู้ชายที่รักผู้ชายด้วยกันว่ะ กูก็แค่เคยได้ยินมาว่าเป็นแบบนี้อ่ะนะ แต่ถ้ามึงอยากให้ชัวร์นะเว่ยย ถามพี่กู พี่กูเขารู้ทุกอย่างแล้วมึงจะได้คำตอบ ฮ่าๆๆๆๆ"



"ใครว่ะพี่กู?  กรูเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่นะเว่ยย!!"



"โถ่ๆๆๆ.....ไอ้เท็นนนนนน ไอ้โง่ พี่กูก็ google ไงสาดดด"



เอิมมม...แล้วกูจะรู้ไหม?



"เออ....ไอ้เท็นมึงไปแอบชอบผู้ชายที่ไหนว่ะ ถึงมาถามกูแบบนี้?!"  เอาแล้ววว....งานเข้าแน่ไอ้เท็น



"ป่าววว....กูก็แค่ถามดู หาข้อมูลเฉยๆ ไม่มีอะไร"  --"



"เออ....สัดด อย่าให้กูรู้แล้วกันว่ามึงแอบซุกผู้ชายไว้แล้วไม่ยอมเล่าให้พวกกูฟังนะ"



"เออๆๆ...ไม่มีหรอก แค่นี้แหละสัดดด ถามมาก บายย" วางครับงานนี้ต้องวางก่อนถอยมาตั้งหลัก



ผมหันมามองหน้าเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของผมตอนนี้ มันหลับตาพริ้มซะน่ารักเลย ผมลุกขึ้นช้าๆ แล้วห่มผ้าให้มันเสร็จผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปต้มข้าวต้มให้เด็กดื้อซะหน่อย ผมทำข้าวต้มเสร็จก็เดินเข้าห้องมาเพื่อปลุกมัน



"ฟรอนท์.....ฟรอนท์ตื่นได้แล้ว" ตัวมันอุณหภูมิคงที่แล้วครับ ไข้ลดแล้วแต่มันยังไม่ตื่นนี่ซิ



"ฟรอนท์....ตื่นนะ ตื่นมากินข้าวก่อน" ผมยังเรียกมันอยู่ครับ



"ไม่ครับ...ฟรอนท์ยังไม่หิวครับแม่" กำ! --" ผมไปเป็นแม่มันตั้งแต่เมื่อไหร่



"ตื่นๆๆๆ....มากินข้าวก่อนค่อยนอนต่อนะ"



มันงัวเงียตื่นขึ้นมา กระพริบตาปริบๆ "น่ารักเนอะ หึหึ"




"เห้ยยย!!!!! มึงเข้ามาห้องกูได้ไง?" เอิมมม.....ฟรอนท์มึงเริ่มไม่น่ารักล่ะ ผมคิดในใจ



"ดูให้ดี....ว่าเนี้ยะห้องใคร?"  ผมตอบนิ่งๆ เสียงออกดุเล็กน้อย



มันหันมองดูรอบๆ ห้อง คิ้วขมวด แล้วมันก็หันมาพูดว่า "ที่นี่...ที่ไหน?" แป่ว....เพิ่งรู้สึกตัว


"ห้องกรูเอง กรูเป็นคนพามึงมา"



"มึงพากูมาที่นี่ทำไม มึงจะทำอะไรกู? กูจะกลับบ้าน" มันพูดพร้อมจะลุกขึ้นทันที



"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ห้ามลุกขึ้นมา" ผมหันไปพูดแล้วทำหน้าดุใส่มัน



"ทำไมกูต้องหยุด ทำไมกูต้องเชื่อฟังมึง มึงเป็นใคร ถึงจะมาสั่งกู ห่ะ!!!" มันตะโกนใส่ผมสุดเสียง ผมเริ่มหมันเขี้ยวมันแล้วครับ



"มึงอยากรู้จริงๆ เหรอว่ากูเป็นใคร? เป็นอะไรกับมึง? แล้วทำไมมึงต้องเชื่อฟังกู?" ผมพูดแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้มัน มันขเยิบตัวหนีถอยหนีจนไปชนเข้ากับหัวเตียง



"โอ๊ยยยย....มึงจะทำอะไรกูไอ้สัดดด" นั่นไงความน่ารักมันหายไปหมดแล้วครับ ไอ้ตัวแสบมันกลับมาแล้ว



"แล้วมึงอยากให้กูทำอะไรมึง..... หรือว่า.......?!"



"มึงอย่างคิดอะไรบ้าๆ นะเว่ย กูเอาเมิงตายแน่"



"หึหึ มึงจะทำอะไรกูได้แรงจะลุกขึ้นยืนมึงยังไม่ค่อยจะมีเลย แล้วจะมีแรงทำอย่างอื่นเหรอ แต่สำหรับมึง...กูให้มึงอยู่เฉยๆ ได้ที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการเอง หึหึ"



"อ๊ากกกกกกก......มึงอย่าเข้ามานะเว่ยยยย กูต่อยมึงจริงๆ ด้วย" มันขู่ผมครับ



"เออๆๆ พอล่ะเลิกเล่น กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า ลุกขึ้นแล้วมากินข้าวกินยาซะจะได้หายซะที"


"ไม่...กูไม่กิน กูจะกลับบ้าน"


"มึงไม่มีสิทธิออกคำสั่ง เพราะสิทธิขาดอยู่ที่กูคนเดียว มากินข้าวกินยาซะ หรือมึงอยากจะให้กูป้อนให้" ผมขู่มันครับ ตอนนี้ตลกหน้ามันมากๆ หน้ามันถอดสีจนซีดไปหมด



มันค่อยๆ คลานมากินข้าวต้มที่ผมวางให้ ผมยืนกอดอกมองมันอยู่ข้างเตียง มันกินได้สองคำแล้วจะว่างช้อน ผมเลยต้องจัดการขู่มันอีกครั้ง



"กินเข้าไปให้หมด หรือมึงอยากให้กูจับกรอกปากมึง" ได้ผลดีเกินคาดครับ มันกินต่อแบบรีบๆ กิน



"กินช้าๆ ซิ เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี" คราวนี้เสียงผมอ่อนลง มันทำหน้าสงสัย เอียงคอนิดๆ ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่



"ไม่กินยาได้ไหม?" มันถามเสียงอ่อยๆ ผมเกือบหลุดขำเลยครับ



"ไม่ได้ต้องกิน ไม่กินแล้วเมื่อไหร่จะหาย" ผมเดินเข้าไปใกล้มันแล้วนั่งลงข้างมัน มันขเยิบตัวหนีเล็กน้อย ผมเอาหลังมือไปแตะบนหน้าผากมันเพื่อเช็คดูว่าไข้มันลดหรือยัง



"ตัวยังอุ่นๆ อยู่เลย ตอนนี้กินไปก่อน ถ้าไข้ลดค่อยว่ากันใหม่" มันมองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง



"แต่......ว่า"



"ไม่มีแต่ กินซะ" ผมบอก



"ก็มันขมนิไอ้บ้า" มันโวยวายขึ้นทันที ผมหลุดยิ้มเล็กน้อย



"ไม่เห็นจะขมตรงไหนเลย....ไหนมานี่ดิ ขเยิบเข้ามา เร็วๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง"



มันค่อยๆ ขเยิบเข้ามาหาผมช้าๆ ผมเอายาของมันกรอกใส่ปากตัวเองพร้อมกรอกน้ำตาม มันทำตาโตครับ มันกำลังจะอ้าปากถามว่าผมทำอะไร แค่นั้นแหละครับ ผมจับหน้ามันมาชิดพร้อมประกบปากป้อนยาทันที มันตกใจผลักเข้าที่อกผมแต่มันรึจะสู้แรงของผมได้ ผมป้อนยาพร้อมออฟชั่นเสริมแถมจูบอ่อนโยนให้มันด้วย ตอนนี้ยาคงจะลงไปเรียบร้อยแล้ว มันขัดขืนทุบเข้าที่อกผม แต่ผมรึจะสนมาซะขนาดนี้แล้ว ผมจูบอยู่สักพักจนมันเริ่มเคลิ้มคล้อยตามจูบที่ผมมอบให้ จนมันหายใจไม่ทัน ผมเลยต้องละปากออกมา หว้าา....เสียดาย กำลังหวานเลย



"แค่กๆๆ....แฮ่กๆๆ มึงทำอะบ้าอะไร" นี่ขนาดป่วยนะเนี้ยะ แสบจริงๆ



"ก็ป้อนยาไง...ไม่ขมใช่ไหม?" ผมตอบมันหน้านิ่งๆ



"ไอ้บร้า....มีที่ไหนเขาป้อนยากันอย่างนี้ล่ะ?!"




"ก็มีที่นี่แหละ.....กูจะป้อนแบบนี้มีอะไรไหม? หึหึ"  ผมทำหน้ากวนๆ และยักคิ้วให้มัน



"มึง....มึง......ไอ้"



"ไอ้อะไร?  มึงพูดดีๆ นะ ไม่งั้นมึงจะไม่โดนแค่ป้อนยา เดี๋ยวมึงจะโดนฉีดยาด้วย"


--"



มันหน้าแดงเลยครับ หน้าแดง หูแดง ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายกันแน่



"กู.....กูจะกลับบ้าน" มันพูดขึ้น



"เดี๋ยวกูบอกมึงเองว่ามึงจะกลับได้ตอนไหน"


"แต่กูมีสอบ"


"มึงมีสอบอีกทีวันศุกร์" มันนิ่งเลยครับสงสัยคิดคำแก้ตัวไม่ทัน


"แต่ว่า......" 


"ไม่มีแต่....นอนซะ หรือมึงอยากให้กูนอนเป็นเพื่อน" ผมทำหน้าหื่นใส่มันครับ มันรีบทิ้งตัวลงนอนแล้วคลุมโปงทันที หึหึ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย แล้วมันก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ผมจึงเดินออกมาจากห้องนอนมานั่งอ่านหนังสือที่โซฟาห้องนั่งเล่น ผมหยิบโทรศัทพ์ในกระเป๋าขึ้นมากดโทรออก



"ไอ้ดิว....กรูเอง"



"ครับเฮีย"


"บ้านเพื่อนมึงอยู่ที่ไหน?"



"อยู่ที่......ครับเฮีย"



"เออๆ เข้าใจล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กรูไปส่งมันที่บ้านตอนเช้าแล้วค่อยไปสอบ ส่วนมึงทำตามที่กรูสั่ง "วันศุกร์ตอนเย็นพวกกรูจะไปหัวหินกลับเย็นวันอาทิตย์ พวกมึงเตรียมตัวให้พร้อม อ่อ...แล้วจับเพื่อนมึงไปด้วยนะ นี่คือคำสั่ง! พวกกรูจะไปรอที่หัวหิน เข้าใจ๋"


"ครับๆๆ เฮียรับทราบครับผม"


"เออ....ตามนี้ บาย" ผมนั่งยิ้มที่จะได้ไปเที่ยวโดยมันมันไปด้วย ถึงจะแบบบังคับอ่ะนะ หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำแล้วเข้านอน ผมดึงตัวมันเข้ามากอด มันขยับตัวเข้ามาในอ้อมกอดผมมากขึ้น



"เฮ่อ!...... กรูคงจะหลงมึงเข้าแล้วซินะ ไอ้เด็กแสบ"



ผมประทับจูที่หน้าผากของมันเบาๆ แล้วก็หลับตามมันไปในที่สุด





********************************************* TBC.

[nunnuns]

พระเอกเาแต่ใจตัวเองจัง สงสารน้องอ่า

[aelfy]

อ่านเพลินจนลืมบวกเป็ด

[КίmY]

เท็นนี่ชอบบังคับนะ 
รอนะฮะ :')

[seaz]

อย่าบังคับน้องมากนะพี่ เดี๋ยวน้องหนี ^^

[Star_ss]

สวัสดีค่ะ มาอัพเพิ่มให้แล้วนะจ๊ะ
ขอบคุณทุกเม้นค่ะ 


*************************


ตอนที่ 11 (ฟรอนท์) ผมหนีมันไม่พ้น
 

 
 
ผมลืมตาไม่ขึ้นครับ รู้สึกมันหนักๆ แต่ได้ยินเสียงคนกำลังเรียกชื่อของผม รู้สึกจะเป็นเสียงผู้ชาย ผมขยับตัวเล็กน้อยเพราะนอนท่านี้ไม่สบายเอาซะเลย "อืมม....พี่ฟรานซ์ ฟรอนท์เพลียจัง" ผมคิดในใจ พี่ฟรานซ์คงจะมารับผมกลับบ้านเพราะรู้ว่าผมไม่สบาย น่ารักจังพี่เรา แล้วผมก็หลับต่อผมหลับสนิทมากครับไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน แต่รู้สึกว่าร่างกายได้พักผ่อนมากขึ้น
 
 
 
ผมกำลังนอนหลับสบายเลยครับ แล้วจู่เสียงๆ นี้แว่วเข้ามาในโสตประสาทผมอีกแล้ว ร้องเรียกชื่อผมอีกแล้ว ผมค่อยๆ ลืมตามขึ้นตามเสียงเรียกนั้น ภาพที่ผมเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ตาผมมันรู้สึกร้อนๆ อาจจะเป็นเพราะพิษไข้ก็ได้ ผมพยายามเพ่งมองแต่ก็ยังไม่ชัดอยู่ดี คงจะเป็นพี่ฟรานซ์ซินะ แต่เสียงที่ผมได้ยินเหมือนพี่กำลังดุผม ผมรู้สึกน้อยใจจัง พี่ไม่เคยดุผมเลย ทำไมวันนี้พี่ต้องดุผมด้วย เหมือนความน้อยใจจะทำให้ผมรู้สึกปวดที่ใจ แล้วจู่ๆ พี่ก็กลับมาพูดดีๆ กับผม ฟังแล้วผมก็รู้สึกดีขึ้นมา พี่กำลังป้อนข้าวให้ผม ดูแลผมเหมือนทุกครั้งที่พี่เคยดูแลผมมาตลอด รู้สึกดีจังครับ



ผมอิ่มแล้วครับพี่ฟรานซ์ ไม่เอาแล้ว...ฟรอนท์อิ่ม ผมปัดมือเพื่อที่บอกว่าพอแล้ว ผมไม่กินแล้ว ผมรู้สึกว่าพี่ฟรานซ์พูดอะไรสักอย่างก็ไม่รู้แต่ผมได้ยินแค่คำว่า "ยา" เท่านั้นแหละ ผมอยากจะร้องไห้ มันคือสิ่งที่ผมไม่เคยที่จะชอบเลย ยามันเป็นอะไรที่ผมเกลียดมากๆ ผมไม่อยากกินยาอ่าา... ผมอยากจะเอ่ยปากพูดเพื่อบอกออกไปให้พี่ผมรู้แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีแรงครับ ปากขยับแต่เหมือนไม่มีเสียงเล็ดรอดออกไปเลยแม้แต่นิดเดียว ฟรอนท์ไม่กินยานะพี่ฟรานซ์ ผมร้องไห้ทันทีเพราะพี่ฟรานซ์จะบังคับให้ผมกินยา ผมไม่กินได้ไหม ความคิดของผมยังไม่ทันที่จะสื่อออกไปจู่ๆ ปากผมก็สัมผัสกับอะไรสักอย่างแล้วก็มีน้ำตามเข้ามา พี่ฟรานซ์คงจะเข้าใจผมเลยให้ผมกินแค่น้ำ คึคึ ผมรักพี่ที่สุดเล๊ยย ผมก็กลืนน้ำลงไปครับ



เอ๊ะ....แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนผมกำลังโดนจูบอยู่เลย คงไม่ใช่หรอกมั้ง ทำไมผมถึงกับรู้สึกว่าความรู้สึกแบบนี้ดีจัง ผมเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ เหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก ผมไอจนสำลัก แค่กๆๆ  มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยและรู้สึกเพลียมากๆ แล้วผมก็หลับไปเพราะความรู้สึกนี้
 
 ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองเหมือนเดิม "ฟรอนท์....ตื่นนะ ตื่นมากินข้าวก่อน" สงสัยจะเป็นแม่มาเรียกเพื่อปลุกผมไปกินข้าวแน่ๆ แต่ผมยังไม่หิวอ่ะ ขอนอนต่ออีกนิดนะครับ
 
 
 
"ไม่ครับ.....ฟรอนท์ยังไม่หิวครับแม่" ผมตอบแม่ไปเพราะยังไม่อยากตื่นเลย กำลังรู้สึกสบายมากๆ แต่เอ๊ะ...มันไม่เห็นเหมือนเสียงแม่เลยอ่ะ หรือจะเป็นพี่ฟรานซ์มาเรียกผมแทนแม่ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น กระพริบตาเพื่อปรับสายตาเล็กน้อย แต่.....
 
 
 
"เห้ยยยยย!!!!....มึงเข้ามาห้องกูได้ไง"
 
 
 
ผมตกใจมากครับอยู่ไอ้บ้านี่ก็มายืนอยู่ในห้องผมเฉยเลย มันทำหน้านิ่งดุผมแล้วบอกให้ผมดูให้ดีๆ ว่าเป็นห้องของใคร ผมมองไปรอบๆ ห้อง งงเลยครับนี่มันไม่ใช่ห้องของผมนิ พี่ฟรานซ์ไปไหนเมื่อคืนยังอยู่กับผมอยู่เลยย...แล้วตอนนี้หายไปไหน แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง?!
 
 
 
"ที่นี่....ที่ไหน?" ผมถามมัน มันบอกว่าเป็นห้องมัน มันพาผมมาที่นี่ เชี่ยแล้วห้องนี้ที่กรูเพิ่งหนีมันออกไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ทำไมถึงกลับมาที่นี่ได้อีก --" ต้องออกไปจากที่นี่ ไม่งั้น..ไม่งั้น... ผมบอกมันว่าผมจะกลับบ้าน ร่างกายยผมตอบสนองไวครับ ลุกขึ้นพรวดแอบมึนหัวนิดหน่อยสงสัยจะลุกเร็วไป มันห้ามผมครับ มันบอกให้ผมหยุดห้ามลุกขึ้น มันขู่ผมให้ผมทำตามที่มันบอก มันทำท่าทางน่ากลัวมากครับ ผมโมโหมันเหมือนกันนะ ทำไมมันต้องมาบังคับผมด้วย


"ทำไมกูต้องหยุด ทำไมกรูต้องเชื่อฟังมึง มึงเป็นใครถึงจะมาสั่งกู" ผมทนไม่ไหวแล้วครับเลตะโกนเสียงดังใส่มันซะเลย คิดว่าผมจะไม่กล้ากับมันรึไง เหอะๆ มันคิดผิดล่ะ แต่...มันไม่กลัวผมสักนิด มันถามผมว่าอยากรู้จริงๆ เหรอว่ามันเป็นใครแล้วมันก็ค่อยๆ ขเยิบเข้ามาใกล้ผม จนผมต้องถอยตัวหนีครับ ถอยจนไปชนเข้ากับหัวเตียง เจ็บมากครับเพราะชนเข้าอย่างแรง พอผมตั้งสติได้ผมก็ตะโกนใส่มัน
 
 
 
"มึงจะทำอะไรกูไอ้สัด"
 
แต่มันไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเดียว แล้วมันยังมีหน้ามาถามว่าอยากให้มันทำอะไรผม



 --"   คือมึงทำอะไรกูไม่ได้นะเว่ย ครั้งที่แล้วกูยังไม่หายเจ็บเลย "มึงอย่าคิดอะไรบ้าๆ นะเว่ย กูเอามึงตายแน่" ผมเลยขู่มันกลับบ้าง เผื่อมันจะกลัวผม (กรูคิดได้ไงว่ะ ว่ามันจะกลัว) มันบอกกลับมาว่าผมจะทำอะไมันได้แค่แรงจะลุงขึ้นยืนยังไม่มีเลย เออ...ก็จริงของมันว่ะ ผมยังไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ถ้ามันจะทำอะไรผมขึ้นมาจริงๆ ผมคงหนีมันไม่รอดแน่ครับ แล้วจู่ๆ มันก็บอกเลิกเล่นแล้วเรียกผมไปกินข้าว เรื่องอะไรผมจะกิน เผื่อมันใส่อะไรลงไปในข้าวผมก็แย่ดิงานนี้
 
 
 
"ไม่กิน กูจะกลับบ้าน" ผมบอกมัน
 
 
 
แต่มันกลับบอกผมไม่ให้ขัดคำสั่ง ให้ผมกินข้าวและกินยาตามที่มันสั่ง แต่ผมไม่ยอมง่ายๆ หรอกครับ เพราะห่วงสวัสดิภาพร่างกายตัวเองว่าจะไม่ปลอดภัย แต่มันดันบอกว่าจะป้อนผมนี่ดิครับ ผมอึ้งเลย ให้มึงป้อนกูแดกเองดีกว่าสาดดด ผมจึงค่อยๆ คลานเข้าไปช้าๆ เพราะต้องคอยระวังตัวเผื่อมันจะทำอะไรผมอีก มันยืนกอดอกมองผมกินข้าว กินไม่หมดมันก็ขู่ แมร่งงง...เป็นหมาหรือไงว่ะ ขู่อยู่ได้ มันขู่ให้ผมกินข้าวให้หมด ผมก็รีบกินจะได้จบๆ แล้วมันก็บอกให้ผมกินช้าๆ อีก บอกว่าเดี๋ยวติดคอตาย แมร่งงง...จะเอายังไงกันแน่ว่ะ กรูเริ่มงงล่ะ ผมเห็นยาวางอยู่ในแก้วเล็กๆ แหวะๆๆ ไม่กินนะยาอ่ะ ไม่อยากกินมันขม ผมคิดในใจ แล้วหันไปถามมันว่า
 
 
 
"ไม่กินยาได้ไหม?"
 
 
 
มันตอบผมทันทีว่า "ไม่ได้ต้องกิน ไม่กินแล้วเมื่อไหร่จะหาย" ตกลงมึงจะด่ากูหรือมึงจะห่งกูกันแน่ การกระทำกับคำพูดของมันดูไม่ค่อยสอดคล้องกันครับ มันทำหน้าโหดใส่ผม ดุผม แต่กลับพูดเหมือนเป็นห่วงผม ตอนนี้ผมอยากกรีดร้องดังๆ ครับ กูไม่อยากินนนน มันขมโว๊ยยยย แล้วก็เดินมานั่งลงใกล้ๆ ผมเอามือแตะที่หน้าผากผม ผมอึ้งครับ ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงทำแบบนี้กับผม ทั้งที่ผมกับมันไม่ถูกกัน ผมเกลียดมันจะตาย แล้วมันก็พูดว่า "ตัวผมยังอุ่นๆ อยู่เลยให้ผมกินยาไปก่อน" ดูมันห่วงใยผมใช่ไหมครับหรือผมคิดไปเองคนเดียว ผมกำลังจะค้านมันว่าจะไม่ขอกินยา มันก็ยังยืนยันคำเดิมว่ายังไงผมก็ต้องกินยา "ไม่มีแต่ กินซะ" มันพูด ตอนนี้ผมเหลืออดแล้วครับ เลยตะโกนใส่มันซะเลย
 
 
 
"ก็มันขมนิไอ้บ้า" แต่มันกับยิ้มทำหน้ายิ้มๆ เหมือนจะขำผมซะงั้น
 
 
 
มันพูดบอกว่ายาไม่เห็นจะขมตรงไหน มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ยาขมจะตายห่า กูถึงไม่ชอบกินไง ผมคิดในใจ มันบอกให้ผมขยับเข้าไปหามัน มันขู่ผมอีกแล้ว ไอ้หมาบ้า ผมเลยต้องทำตามที่มันบอก แล้วจู่ๆ มันก็กรอกยาและน้ำเข้าไปในปากมัน มันไม่สบายเหรอว่ะ ทำไมมันต้องกินยาด้วย หรือมันกินให้ผมดูว่ายาไม่ขนจริงๆ ผมตกใจกับความบ้าของมันครับ กำลังจะอ้าปากถามว่ามันทำบ้าอะไร แค่นั้นและครับมันจับหน้าผมแล้วประกบปากผมทันที มันส่งน้ำและยาใส่มาที่ปากผมโดยใช้ปากมันเป็นการป้อนยา ผมตกใจมากครับ ทำตัวไม่ถูก ผมพยายามจะผลักที่อกของมันแต่สู้แรงมันไม่ได้
 
 
 
อ๊ากกกกก....ปล่อยกูนะไอ้บ้าาาา อยากจะร้องออกมาครับแต่ตอนนี้ปากผมไม่ว่างซะแล้ว
 
 
 
ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากผลักที่อกของมัน แต่ไม่เป็นผลเลยครับ แล้วมันก็เปลี่ยนจากป้อนยามาเป็นจูบผม แต่เอ๊ะ ความรู้สึกนี้มันคุ้นๆ จัง ผมต่อต้านอยู่สักพักก็เปลี่ยนมาเป็นคล้อยตามมันเฉยเลย มันจูบผมได้อ่อนโยนมากครับ สัมผัสนี้เหมือนผมคุ้ยเคยกันมันดี มันทำให้ผมรู้สึกดีกับจูบของมันก็ไม่รู้ พอผมเริ่มจะหายใจไม่ออกมันก็ละปากมันออกจากปากของผม ผมรู้สึกร้อนๆ ที่หน้าขึ้นมาทันที นี่ผมกำลังอายมันรึป่าว แค่กๆๆ ผมเลยด่ามันแก้เขิลว่ามันทำบ้าอะไร มันดันตอบผมว่ามันป้อนยาให้ผม ไปไม่ถูกเลยครับงานนี้ ผมรู้สึกอายมันมากกว่าเดิมอีก ผมด่ามันไปว่าที่ไหนเขาจะบ้าป้อนยากันอย่างนี้ มันดันตอบว่า "ก็มีที่นี่แหละ" มันจะป้อนผมแบบนี้มีอะไรไหม จบครับ มันตอบแบบนี้ผมจะไปไหนถูกถ้าให้เดินก็คงเดินไม่ตรงทาง
 
 
 
กรูอายมากกก....อยากดิ้นตายซะตรงนี้ ผมคิดในใจ
 
 
 ผมกำลังจะด่ามัน "มึง...มึง....ไอ้" มันพูดแทรกผมขึ้นมาทันที "มึงพูดดีๆ นะไม่งั้นมึงจะไม่โดนแค่ป้อนยา เดี๋ยวมันจะโดนฉีกยาด้วย" อึ้งแดกเลยครับ อึ้งครั้งที่เท่าไหร่แล้วผมไม่ได้นับ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก บอกเลยว่าอายมากเพราะมันทำให้ผมนึกถึงวันที่มันทำอย่างนั้นกับผม ผมได้แต่พูดบอกมันว่าผมจะกลับบ้าน ถ้ามุดลงดินหนีไปได้ ผมคงทำไปแล้วครับ อายโคตรๆ กับคำพูดของมันเมื่อกี้ กับสายตามันที่มองผมอยู่ตอนนี้ อ๊ากกกก กรูอยากตายแมร่งตรงนี้เลยจะได้จบๆ
 
 
 
ผมพยายามหาข้ออ้างมาเพื่อจะขอกลับบ้าน แต่มันไม่เป็นผลครับ มันรู้เรื่องของผมทุกอย่าง มันรู้เรื่องของผมได้ไงว่ะ มันบอกให้ผมนอน ถ้าไม่นอนมันจะ....จะ อึ้ยยยย ไม่อยากจะคิดครับ มันทำหน้าหื่นๆ ใส่ผมด้วย ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน มันเป็นคนแรกที่ทำกับผมแบบนี้ ปกติต้องเป็นผมซิที่ต้องทำหน้าหื่นๆ ใส่สาวๆ ผมไม่ไหวแล้วครับ อายมาก ผมเลยหนีความอายโดยการมุดหนีมันเข้าไปในผ้าห่มซะเลย ผมจะทำยังไงดี ตอนนี้ผมรู้สึกแปลกๆ
 
 
 
"มันจูบผมทำไม?"
 
 
 
"มันพาผมามาห้องมันทำไม?"
 
 
 
"แล้วทำไมมันต้องดูแลผม?!"
 
 
 
"ทำไมผมต้องคล้อยตามตอนมันจูบผม?!



"มันทำให้ผมควมคุมตัวเองไม่ได้!"



"มันทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไรจากผม?"



ผมสับสนกับการกระทำของมันครับ บ้างครั้งมันก็เหมือนจะดี บางทีก็ร้ายใส่ผม ผมยอมรับเลยว่าตอนนี้ตัวเองดูอ่อนแอยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ผมก็เป็นคนนึงที่ไม่ยอมใครง่ายๆ มีเรื่องผมก็พร้อมที่จะพุ่งชนไม่เคยหนี แต่ตอนนี้ซิเหมือนผมกำลังเป็นคนแพ้ ต้องทำตามที่มันสั่งให้ทำโดยที่ขัดขืนไม่ได้ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ถึงทำให้ผมตกอยู่สภาพนี้ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยกับความคิดที่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับมันตอนนี้ เห่อ....
 
 
 
"สุดท้ายแล้วผมก็...........!!!"
 
 
 
แล้วผมก็........หลับไปใต้ผ้าห่มเพราะฤทธิ์ยา คร่อก ฟี้ๆๆๆๆ   
 
 
 
 
*************************************** TBC.
 

[yowyow]

 

[111223]

ไปไหนไม่รอดแล้วฟรอนเสร็จเท็นแน่ๆ
ก็พี่แกเล่นดูแล อ่อนโยนขนาดนี้นี่เนอะ
ฟรอนจะไปไหนรอด 555

[boonpa]

  ดูแลกันใกล้ชิดมากมีป้อนยาแบบพิเศษด้วย

[Star_ss]

ความสนุกพร้อมเรื่องวุ่นๆ กำลังจะตามมาติดๆ ฟรอนท์จะเจออะไรบ้าง
เมื่อเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้ต้องตัดสินใจ ฟรอนท์จะตัดสินใจยังไง

ติดตามเรื่องราวความรักของน้องฟรอนท์และพี่เท็นได้ที่นี่นะค่ะ 




ตอนที่ 12 (ฟรอนท์) ไปหัวหินกันเถอะ
 
 
 
เช้าวันศุกร์......วันนี้ผมมีสอบวันสุดท้ายครับ ลันล้าๆๆ จะได้หยุดเที่ยวสบายวัยรุ่นแล้ว ผมขับรถตรงไปยังมหาลัยครับ จอดรถเสร็จก็เดินไปที่โต๊ะประจำทันที
 
 
"What' up" ผมทักทายเพื่อนๆ ผมครับนั่งอยู่กันครบ พร้อมหน้าพร้อมตา
 
 
"ไอ้ฟรอนท์.....มึงหายดีแล้วเหรอว่ะ" ไอ้ปริ้นถามครับ
 
 
"เออดิ...กรูหายดีพร้อมเที่ยวเลยเว่ยย คืนนี้เลยป่ะ คึคึ"
 
 
พวกมันมองหน้าผม เงียบ.....
 
 
"มึงโอเครป่ะว่ะไอ้ฟรอนท์?" อ่าวไอ้นี่ถามแปลกๆ
 
 
 "โอเครดิว่ะ....มึงคิดว่ากูเป็นอะไรล่ะ ไอ้ดิววว"
 
"ป้าวว...กูก็แค่ถามดูเห็นมึงหายแล้วก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมึงไง"
 
 
"อืมมม....ขอบใจที่เป็นห่วงนะเว่ยย"

 
"เออๆๆ....ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว สอบเสร็จแล้วมึงว่างป่าวว่ะ?"
 
 
"ว่างๆๆๆๆ..... เราจะไปไหนกันดี" ผมทำหน้าตื่นเต้น ไม่ได้เที่ยวตั้งหลายวันเปลี่ยวมากๆ ขอบอก
 
 
"เออๆ...ดี พวกกรูว่าจะไปหัวหินกัน มึงไปด้วยไหม?"
 
 
"เห้ยยย!!....ไปดิๆๆ ไป พลาดได้ไง ไปเลยม่ะ?" คึกสุดๆ งานนี้ แอ้มสาวนอกสถานที่ คึคึ
 
 
"เออ...งั้นสอบเสร็จแล้วกลับไปเก็บเสื้อผ้า เดี๋ยวกูไปรับที่บ้าน" ไอ้ดิวพูด
 
 
"อ่ะเคร...เพื่อนรัก จัดไปคร๊าบบบ"
 
 
"เออ...งั้นตามนี้ แยกกันไปสอบ เจอกันตอนเย็นนะพวงมึง"
 
 
ไอ้ดิวมันพูดบอกพวกผม พวกผมก็แยกกันไปสอบ ผมทำข้อสอบได้สบายมากครับ แล้ววันนี้ผมก็อารมณ์ดีสุดๆ ที่จะได้ไปเที่ยว จัดเต็มครับงานนี้ คึคึ
 
 
"หัวหิน หัวหิน หัวหินเป็นถิ่มมี.... คึคึ สนุกแน่ๆ" ผมนั่งจัดกระเป๋าไป ร้องเพลงไป

"จะไปไหนอ่ะฟรอนท์?" พี่ฟรานซ์เดินเข้ามาถามผม


"ฟรอนท์จะไปหัวหินกับเพื่อนฮะพี่ฟรานซ์ ไปพักผ่อนหลังสอบเสร็จ คึคึ"


"แล้วเราหายดีแล้วใช่ไหมถึงจะไปเที่ยวนะ?" พี่ฟรานซ์เดินมาลูบหัวผมแล้วถาม


"หายดีแล้วฮะ พี่ฟรานซ์ไม่ต้องห่วงฟรอนท์นะฮะ ฟรอนท์ดูแลตัวเองได้ฮ่ะ" ผมเงยหน้าไปมองหน้าพี่ฟรานซ์แล้วยิ้มให้


"หายดีก็ดีแล้ว แต่เราต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ยิ่งไม่แข็งแรงอยู่"


"ฮะ รับทราบฮะ" ผมพูดทะเล้นกับพี่ฟรานซ์แล้วลุกขึ้นไปกอดพี่ชายผม พี่ฟรานซ์ก็กอดผมตอบ นี่แหละครับเหตุผลที่ผมรักครอบครัวของผมมากๆ


"มีอะไรก็โทรหาพี่นะถ้ารู้สึกไม่ไหวขึ้นมาพี่จะขับรถไปรับ"


"ฮะ พี่ฟรานซ์น่ารักที่สุดในโลกเลย" พี่ฟรานซ์หัวเราะเบาๆ แล้วหอมที่หัวของผม เป็นสัมผัสที่อบอุ่นมากครับ แต่สัมผัสแบบนี้ผมก็เคยได้รับจากคนๆ นั้นเหมือนกัน


"ครับ รีบจัดของซะเดี๋ยวจะเสร็จไม่ทันเพื่อน อ่อ....แล้วเพื่อนเราที่ชื่ออิงค์ไปด้วยไหม? คนที่ขับเอารถมาส่งเราที่บ้านนะ?"


"ไปฮะ ทำไมเหรอฮะ? พี่ฟรานซ์มีธุระอะไรกับไอ้อิงค์รึป่าวฮะ เดี๋ยวฟรอนท์บอกมันให้"


"เปล่าหรอก พี่ก็แค่เพิ่งเคยเห็นหน้าเพื่อนเราคนนี้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นมาที่บ้าน?"

"มันเคยมาฮะ แต่มาตอนที่พี่ฟรานซ์ไม่อยู่ตอนไปต่างประเทศบ้าง ตอนพี่ยังไม่กลับบ้าง มันมาจนแม่จะรักมันมากกว่าฟรอนท์แล้ว" ผมพูดเสร็จก็ทำหน้างอนๆ


"หึหึ แม่ไม่รักใครมากกว่าเราหรอก คิดมาก"


"พี่ฟรานซ์ก็ด้วย ห้ามรักใครมากกว่าฟรอนท์นะฮะ เข้าใจไหม?"


"คร๊าบบบ รับทราบครับผม" แล้วพี่ฟรานซ์ก็เดินออกไปจากห้องผม


ผมจัดของได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถเพื่อนๆ ผมครับ ผมสะพายกระเป๋าแล้วลงไปข้างล่างทันที พี่ฟรานซ์นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น พี่ฟรอสต์ยังไม่กลับมาครับ น่าจะมีงานที่มหาลัย ส่วนพ่อกับแม่ออกไปดินเนอร์กันอีกล่ะ หวานกันจริงๆ คู่นี้


"เห้ยยย....เข้ามาข้างในก่อน" ผมเรียกเพื่อนๆ ผมเข้ามาข้างในบ้านครับ พวกมันเดินเข้ามาผมก็จัดการจับตัวไอ้อิงค์ไปแนะนำให้พี่ฟรานซ์รู้จักทันทีเพราะมันกับพี่ผมยังไม่เคยเจอกันเลย ส่วนไอ้ปริ้นกับไอ้ดิวขานั้นมาบ่อย เจอก็บ่อย คุยกันจนสนิทแล้วครับ


"ไอ้อิงค์ มึงมานี่" ผมลากมันตามผมไปในห้องนั่งเล่นที่พี่ฟรานซ์นั่งอ่านหนังสืออยู่ครับ


"พี่ฟรานซ์ นี่ไงฮะไอ้อิงค์เพื่อนฟรอนซ์" มันยกมือไหว้พี่ผม


"หวัดดีครับ เจอกันอีกแล้ว" พี่ผมทักมันครับ


"อ่อครับ...สวัสดีครับ" อิงค์ครับ

ผมแนะนำไอ้อิงค์กับพี่ผมอยู่สักพักก็พากันออกเดินทางครับ ดูพี่ฟรานซ์จะชอบคุยกับไอ้อิงค์เห็นถามซะหลายคำถามเลย พวกผมเอารถไปสองคันครับ ขับตามกันไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ผมนั่งคันเดียวกับไอ้ดิว ไอ้ดิวมันขับส่วนผมก็นั่งร้องเพลง ไอ้อิงค์ไปคันเดียวกับไอ้ปริ้นครับบ้านมันอยู่ใกล้กันไอ้อิงค์เลยไปรับก็เลยนั่งคันเดียวกัน


"ไอ้ฟรอนท์....มันไปนอนค้างที่คอนโดเฮียเป็นไงบ้างว่ะ?" อึ้งเลยครับ ผมเงียบครับ


"เออๆ ไม่พร้อมบอกก็ไม่เป็นไร แต่ก็ว่าเฮียเขาแปลกๆ ว่ะ ดูเป็นห่วงมึงจังเลย" อึ้งรอบที่สอง


"ไม่มีอะไรหรอก อาจเพราะกูไม่สบายนะ"


"เออๆ ดีนะที่เฮียไปเจอมึงตอนกำลังเป็นลม ไม่งั้นแย่เลย"


"เออ พูดมากว่ะ ขับรถไป" ผมเปลี่ยนเรื่องทันทีเลยครับไม่อยากให้มันถามมากไปกว่านี้


"มันเป็นห่วงผมเหรอ?"


"ทำไมอ่ะ ทำไมต้องเป็นห่วงผม?"


"มันคิดอะไรอยู่กันแน่?"


"มันคงไม่..........?"


"เห้ย....เป็นอะไรว่ะไอ้ฟรอนท์ก็เห็นมึงนั่งเงียบอยู่นานล่ะ มีอะไรไม่สบายใจป่ะว่ะ?"

"เออ...ไอ้ดิว กรูถามอะไรมึงหน่อยดิ ถ้ามีคนๆ นึงเขาชอบทำตัวร้ายๆ ใส่มึง แต่บางทีก็ดูเป็นห่วงมึง มึงคิดว่าเขาคนนั้นเป็นคนยังไงว่ะ?"


"คงชอบมึงมั้ง แต่คงทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะแสดงออกมายังไงรึป่าว ทำไมว่ะสาวที่ไหนทำให้มึงเป็นอย่างนี้ว่ะ?" หึหึ


"ป่าวหรอกกูก็แค่สงสัย ว่ามันจะเอายังไงกับกูกันแน่?"


"มัน" ใครว่ะ? "มันที่มึงพูดถึงเนี๊ยะ"


"มึงไม่ต้องรู้สักเรื่องได้ไหมไอ้ดิว ขับรถต่อไปเลยมึง เลิกสนใจเรื่องของกูได้แล้ว"


"อ่าว...ก็มึงเสือกมาปรึกษากรู กรูก็อยากรู้ดิว่ะ ว่ามันที่มึงพูดถึงเนี๊ยะเป็นใครมากจากไหน มาทำให้เพื่อนกูสับสนกับชีวิตได้ ฮ่าๆๆๆ ปกติกูเห็นมึงมั่นใจในตัวเองจะตาย ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้มาก่อน"


"เออว่ะ...กูก็รู้สึกงงตัวเองเหมือนกัน มันทำให้กูรู้สึกแปลกๆ บางทีก็คิดว่ามันคงแค่แกล้งกู บางทีก็เหมือนจะเป็นห่วงกู บางครั้งสายตาที่มันมองกูก็ทำให้กูรู้สึกแปลกๆ พอมันอยู่ใกล้กูก็ใจเต้นแรง จนกูทำตัวไม่ถูกแล้วว่ะ"


"ฮ่าๆๆๆ ไอ้ฟรอนท์ กรูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามึงจะเป็นอย่างนี้ มึงชอบเขาแล้วล่ะซิ ใครว่ะๆ กูอยากรู้ แนะนำให้กูรู้จักหน่อยดิพามาเปิดตัวเลย กูอยากเห็นว่าใครทำให้เพื่อนกูเป็นได้ขนาดนี้ อาการหนักนะมึง ฮ่าๆๆๆ"


"เห้ยยย...มึงจะบ้าเหรอ กูไปชอบมันที่ไหน ไม่เลย ไม่ได้ชอบเว่ย"


"ไอ้ฟายยย แถวบ้านกูอาการแบบนี้เขาเรียกว่าชอบเว่ย เอ๊ะ หรือว่ามึงรู้สึกมากกว่าชอบว่ะ 5555 ไอ้อ่อน"


ไอ้ดิวมันหัวเราะผมครับ แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจมันล่ะ แมร่งงง หมันใส้ทำมาเป็นรู้ดี มันจะรู้ดีกว่าตัวผมเองได้ไง แค่ตอนนี้ผมก็แค่รู้สึกสับสนหน่อยๆ แค่นั้นเอง มันคงจะไม่เป็นอย่างที่ไอ้ดิวบอกหรอกครับ ผมจะไปชอบมันได้ไง ก็ในเมื่อ......ในเมื่อมันก็เป็นผู้ชายเหมือนกับผม เห้ยยย ผมชอบผู้หญิงต่างหาก ผู้ชายกับผู้ชายจะมารักกันได้ยังไงในเมื่อผมกับมันไม่ใช่เกย์ซะหน่อย เป็นไปไม่ได้ๆ


พวกผมมาถึงที่พักแล้วครับ เป็นโรงแรมหรูเลยทีเดียว น่าจะสักสี่ดาวหรือห้าดาวมั้งครับ ผมแอบตื่นเต้นเล็กน้อย บรรยากาศรอบๆ ดีมากครับ มีต้นไม้เยอะดูร่มรื่นดี แต่......


"ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ได้ว่ะ?"


"โคตรสวยเลยว่ะ แหมๆ เฮียเรานี่ไม่ธรรมดาจริงๆ"


"เฮียคร๊าบบบ...... ”ไอ้ดิวมันวิ่นเข้าไปหาพี่รหัสมันครับ



"แต่ตอนนี้ผมก้าวขาไม่ออกครับ"


"ทำไมผมต้องมาเจอมันอีก?”


"ผมจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี?"



"ทำไมใจกรูต้องเต้นแรงด้วยว่ะ" 

 
******************************* TBC.

[ben]

แล่ว แล่ว แล่ว แล่ว แล้วววว พี่เท็นหลงฟรอนท์ขนาดหนัก ส่วนฟรอนท์เองก็หวั่นไหวแล้วเหมือนกัน แต่เหมือนจะมีคู่ใหม่เพิ่มป่ะ พี่ฟรานดูสนใจอิงค์เป็นพิเศษเลยอ่ะ

[iceman555]

อะ พี่ฟรานซ์มีไรกะน้องอิงค์หว่าาาาา อิอ อีกคู่รึป่าวนะ 

[ka[ze]na]

ต่อเรื่อยๆ เลยค่ะ รออยู่~~~

[boonpa]

เริ่มใจเต้นมากขึ้นแล้วเหรอ เป็นหนักนะนี่

[yowyow]

 

[Star_ss]

 


ดีจ้าา 

ไรท์ขอขอบคุณเม้นทุกๆ เม้น
ขอบคุณคนที่เข้ามาติดตามอ่านทุกๆ คนเลยนะค่ะ
เม้นเป็นกำลังใจ หรือติชมได้นะค่ะ

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

 

[Yarkrak]

ลงบ่อยๆอย่าให้รอนานก็แล้วกันไม่งั้นลูกค้าหายแน่ๆ

 

[Star_ss]

ฮ่าๆๆ
คุณ @Yarkrak รู้ได้ไงอ่ะ  กำลังจะลงตอนต่อไปคร้าา
แต่ขอขอบคุณคนอ่านก่อน อิอิ
เดี๋ยวเราจะเข้ามาดูทุกวันเลยว่า คุณ @Yarkrak เข้ามาอ่านนิยายเรารึป่าว หึหึ
 


ตอนที่ 13 (เท็น) หัวหิน 1/ ท้าทาย
 
 
ผมนัดรวมตัวกันที่คอนโดของผมครับ เอารถไป 2 คัน ไอ้ปอไปกับไอ้แม็คส่วนไอ้กันต์ไปรถผม พอมาครบองค์ประชุม ผมก็พากันออกเดินทางทันที พวกมันอยากเมาแล้วครับ ส่วนไอ้ดิวผมบอกชื่อสถานที่มันไปแล้วให้มันไปเจอผมที่นู้นเลย ตอนแรกก็กะจะไปพร้อมกันแหละครับ แต่ไอ้แม็คมันโวยวายนิดหน่อยที่ต้องรอผมก็เลยต้องให้ไอ้ดิวมันตามไป พวกผมขับรถไม่ถึงกับเร็วมาก ขับเรื่อยๆ รึป่าว หึหึ แวะจอดรถลงไปสูบบุหรี่บ้างแล้วขับไปเรื่อยๆ จนไปถึงที่หมาย พนักงานสาวๆ ออกมายื่นต้อนรับพวกผมครับ ทุกคนยกมือไหว้ผมเพราะเขารู้ว่าผมคือใคร ส่วนเพื่อนๆ ผมนะเหรอครับ มันน้ำลายไหลไปเรียบร้อยแล้ว หึหึ ไอ้พวกหื่นกาม
 
 
 
ผมจัดการเรื่องห้องพักให้ตัวผมเองและเพื่อนๆ รวมไปถึงไอ้ดิวกับเพื่อนมันด้วย ผมนอนแยกกันคนละห้องเพื่อความสะดวกของทุกคน หึหึ งานนี้เพื่อนผมคงจะไม่แค่เมาแล้วนอนอย่างเดียวแน่ๆ นิสัยอย่างพวกมันไม่เคยขาดผู้หญิงข้างกายถ้ามีโอกาส และพวกมันก็มักจะสร้างโอกาสนั้นขึ้นเองอยู่บ่อยๆ ครับ ก็อย่างที่ทุกคนรู้กันนั้นแหละครับ พวกผมไม่ใช่คนดีอะไร เรื่องนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าก็เป็นเรื่องปกติสำหรับพวกผม ถ้าถามถึงแฟน พวกผมยังไม่คบใครจริงจังหรอกครับ ยังอยากลันล้ากันอยู่ ก็วัยรุ่นนะครับ
 
 
 
"เฮียคร๊าบบบ...... "
 
 
มันมาถึงแล้วครับ เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ ไอ้ดิวน้องรหัสสุดเลิฟของผมนั่นเอง มันวิ่งเข้ามาหาผมตามด้วยเพื่อนๆ มัน แต่ตอนนี้สายตาผมไม่ได้อยู่ที่ไอ้ดิวครับ ผมกำลังมองใครบางคนอยู่ หน้าตามันดูตื่นเต้น ดูมีความสุขมากครับ คงเพราะมันยังมองไม่เห็นผม ถ้ามันเห็นหน้าผมจะเป็นยังไงน้า....? นั่นครับความคิดผมยังไม่จบดี มันหยุดชะงักยืนอยู่กับที่ หน้าตาดูตื่นตกใจมาก ผมต้องทำหน้านิ่งครับ แต่ในใจผมนิซะแอบขำกับท่าทางมันที่มันเห็นผมแล้วตกใจขนาดนี้
 
 
"เฮียคร๊าบบบ.....น้องรักเฮียมาแล้วคร๊าบบบ" มันวิ่งมาจะกระโจนเข้าหาผม แต่ผมเอาฝ่ามือยันหน้ามันไว้ครับ
 
 
"โหหหห....เฮียอ่ะ คนอุตส่าห์ดีใจนะ" มันทำหน้าตางอนแบบกวนตรีนนะครับ ผมรู้ว่ามันแกล้งทำ
 
 
"มึงไม่ต้องมาเว่อ กรูรู้ว่ามึงคิดถึงของฟรี"
 
 
"โหหห...เบื่อว่ะ รู้ทันอีก" มันพูดครับ
 
 
"เออ..พูดมากว่ะ กรูจัดไว้ให้ล่ะ อ่ะนี่กุญแจห้องพวกมึง" ผมยื่นกุญแจห้องให้มัน แต่ตาของผมกำลังก็ยังมองไอ้เด็กแสบอยู่ครับ
 
 
"โหหห....เฮียใจป๋ามากก ให้นอนคนละห้องเลยเหรอคร๊าบบบ?"
 
 
ผมยักคิ้วให้มันไปทีนึงครับ แต่ตอนนี้ไอ้เด็กนั่นก็ยังยืนอยู่ที่เดิมแต่สีหน้ามันเปลี่ยนไป ตอนนี้มันทำหน้าเหมือนกำลังหงุดหงิดมากครับ เห็นแล้วอยากแกล้ง จัดสักหน่อยแล้วกัน
 
 
"เห้ยย...มึงอ่ะ จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม หรือเลือกแล้วว่าจะนอนตรงนั้นเลย กรูจะได้สั่งให้เด็กเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้" หึหึ
 
 
มันทำหน้าไม่พอใจหนักกว่าเดิมอีกครับงานนี้ กระทืบเท้าแล้วเดินตรงมาหาไอ้ดิว ผมมองดูทุกการกระทำของมันครับ ตลกดี
 
 
"ไอ้ดิว กรูจะกลับบ้าน" มันพูดครับ
 
 
"เห้ยยย...ได้ไงว่ะ เฮียอุตสาห์จัดให้ทั้งที เที่ยวฟรี แดกฟรี ไม่ต้องเสียเงินซักบาท เสียดายแย่" ไอ้ดิวมันบ่นอุบเลยครับ
 
 
"มึงไม่เห็นบอกกูเลยว่าจะต้องมาเจอหน้ามัน ถ้ากูรู้ก่อน กูจะไม่มา"
 
 
"กรูจะกลับ กรูไม่ทงไม่เที่ยวแล้ว กรูจะกลับบ้าน มันขับรถไปส่งกรูด้วย" มันเริ่มแล้วครับ
 
 
"มึงกลัวอะไรเหรอ มึงถึงไม่กล้าอยู่ต่อ?" ผมถามมันแบบกวนตรีนมันนิดๆ ครับ สนุกดี
 
 
"ใครบอกกรูกลัว กรูไม่เคยกลัวอะไรเว่ย แค่ไม่อยากอยู่แถวนี้มันบรรยากาศไม่ค่อยดี กรูเลยอยากกลับบ้าน"
 
"แต่กรูว่ามึงกำลังกลัว"
 
"กรูไม่ได้กลัว" มันตะโกนเสียงดังเลยครับ อย่าขำไอ้เท็น อย่าเพิ่งขำ อดทนไว้ก่อน กำลังสนุกเลย
 
 
"เห้ยๆๆ ไอ้ฟรอนท์ หยุดก่อนเว่ย ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดกันดิว่ะ เฮียเขา...ก็แค่ "
 
 
แล้วเสียงไอ้ดิวก็ขาดหายไป เพราะไอ้เด็กแสบมันเอามือมาปิดปากเพื่อนมันไว้
 
"มึงไม่ต้องพูดมาก ไปส่งกรู กูจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้"
 
 
"เออ กรูว่าใจเย็นๆ นะไอ้ฟรอนท์ เกรงใจพี่ๆ เขาบ้างเหอะว่ะ พี่เขาอุตส่าห์ชวนมาเที่ยวนะโว๊ยย" ไอ้เด็กที่ชื่อปริ้นมันพูดครับ
 
 
"เออๆ กรูเห็นด้วยกับไอ้ปริ้น ไอ้ดิวว่ะ มึงไม่ได้กลัวอะไรอย่างที่เฮียเขาพูดก็อยู่เที่ยวต่อดิว่ะ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนิ ใช่ไหม?" ไอ้อิงค์ครับ
 
"เออๆ ก็ได้ กูก็ไม่ได้กลัวอะไรซักหน่อย"
 
 
"เออ ไม่กลัวอะไรก็ดีแล้ว" งั้นเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บกันได้แล้ว เสร็จแล้วให้ลงมาเจอกันที่สระน้ำนะ กรูให้เด็กเตรียมของกินไว้ที่นั่น
 
 
หลังจากผมพูดสั่งการเสร็จพวกเราก็พากันเอาของขึ้นมาเก็บห้องใครห้องมันครับ พวกเราพักที่ชั้น 8 กันทุกคน ทำไมต้องชั้น 8 นะเหรอครับ หึหึ ห้องส่วนตัวผมอยู่ชั้น 8 ครับ ผมขอให้พ่อทำห้องให้ผมพิเศษกว่าห้องอื่นนะครับ หึหึ พวกเราอยู่ห้องตรงข้ามกัน ห้องผมเป็นห้องริมสุดของชั้น แต่ตอนนี้ผมกำลังอยากจะหัวเราะดังๆ ครับ ทำไมนะเหรอ ก็ไอ้ตัวแสบนะซิครับ มันเล่นเกมส์เลือกกุญแจห้องกับเพื่อนมัน ปัญญาอ่อนเนอะ สรุปมันได้อยู่ห้องตรงข้ามผมครับ มันคงไม่พอใจมากๆ ที่เห็นว่าคนอยู่ห้องตรงข้ามมันคือผม หึหึ มันสะบัดหน้าเปิดประตูเดินเข้าห้องไปเลยครับ
 
 
ผมเข้ามาในห้องจัดเสื้อผ้าใส่ตู้เรียบร้อย ก็เข้าไปอาบน้ำซะหน่อย พอผมอาบน้ำเสร็จก็มาแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้า ห้องที่ผมอยู่มีครบทุกอย่างในห้องครับ ระเบียงสามารถมองมุมข้างตึกได้ด้วยครับ เตียงแบบคิงไซค์ ห้องน้ำมีอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่ แยกส่วนฝักบัวและอ่างออกจากกันมีประตูกระจกกันครับ มีห้องนั่งเล่น และห้องครัวไว้ทำอาหารทานได้ครับ มีบาร์เล็กๆ นั่งจิบเหล้าได้ ผมสั่งทำห้องดูหนังเพิ่มครับ ขอพ่อทำเป็นพิเศษครับ ฉะนั้นห้องผมเลยกินพื้นที่เป็นสองห้องของขนาดปกตินะครับ ผมไม่เคยพาใครเข้ามานอนห้องนี้ครับเพราะผมต้องการความเป็นส่วนตัว เพื่อนผมรู้ครับ อาจจะมีพาเพื่อนมานั่งกินเหล้าบ้างกินเสร็จก็แยกย้ายไปนอนห้องใคร ห้องมัน ผมแต่งตัวเสร็จแล้วครับ ลงไปที่สระกันดีกว่าเดี๋ยวเพื่อนจะรอนาน
 
 
"เห้ยยยย....นานนะมึง เผื่อจะเสนอหน้าลงมาได้" ไอ้แม็คครับทักทายเพื่อนได้ดีเว่อๆ ตามสไตล์มัน
 
 
ผมยักคิ้วให้มันแบบกวนตรีนนิดหน่อย ต้องตอบสนองมันครับ เดี๋ยวมุขมันจะลอยไปกับลมซะเปล่าๆ สงสารเพื่อนนะครับ หึหึ ผมกวาดสายตามองหาไอ้เด็กแสบครับ มันยังไม่เห็นลงมา ผมเดินไปนั่งที่เตียงนอนอาบแดดข้างสระพร้อมกับยกแก้วดื่มเหล้าที่เพื่อนชงไว้ให้มาดื่ม มันเดินมาแล้วครับ มาพร้อมกับเพื่อนๆ มันครบกลุ่ม
 
"เฮียคร๊าบบบ....แก้วผมอยู่ไหนคร๊าบบเฮีย?" อ้อนตรีนมาแต่ไกลเลยครับไอ้ดิว
 
"อยากแดกก็หาแก้วชงแดกเองดิสัดด จะให้กูเอาใส่ปากแล้วป้อนให้รึไง" หึหึ พอผมพูดจบไอ้เด็กแสบก็สะดุ้งเลยครับ มันคงจะอยากกินยา กร๊ากกก เสร็จกรูแน่
 
"โหห...ถ้าเฮียจะกรุณาผมขนาดนั้น ผมก็ไม่ขัดครับเฮีย" มันพูดครับ ยังไม่เลิก
 
"ตรีนน" ผมตอบนิ่งๆ
 
พวกเพื่อนๆ ผมและเพื่อนมันขำกันใหญ่เลยครับ ยกเว้นไอ้เด็กนั่น หน้ามันยังกะตูด หึหึ พวกเราพากันนั่งคุยไป พวกผมก็ผู้ชายอ่ะนะเหล้าเข้าปากก็ทำให้สนิทกันมากขึ้น กินเหล้าไปจนใกล้จะเที่ยงคืนตอนนี้ทุกคนเริ่มเมามากแล้วครับ ไอ้เด็กนั่นก็เช่นกัน แล้วจู่ๆ มันก็พูดขึ้นว่า
 
 
"ไอ้ดิวกรูขึ้นไปนอนก่อนนะ กรูเริ่มมึนๆ แล้วว่ะ ปวดหัวนิดๆ สงสัยจะยังไม่หายดี"
 
 "เออๆ ได้มึงไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยจัดเต็มเว่ยยย" มันพยักหน้าให้เพื่อนมันครับ
 
"ไอ้ฟรอนท์ให้กูขึ้นไปส่งป่ะว่ะ" เพื่อนมันที่ชื่อปริ้นถามครับ
 
"ไม่ต้องหรอกกูเดินไหว มึงแดกต่อเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน"
 
"เออๆๆ ไปนอนๆๆ เด็กน้อย" คนนี้เพื่อนมันอีกคนครับ ไอ้อิงค์พูดครับ หึหึ ผมรู้สึกเห็นด้วยกับไอ้อิงค์อย่างยิ่ง
 
มันแลบลิ้นใส่เพื่อนมัน แล้วเดินออกไปครับ ผมลุกขึ้นเดินตามทันที แมร่งงง เมาง่ายไปป่าวว่ะ หรือมันจะไม่สบายอีก ไปดูมันซะหน่อยดีกว่าเผื่อมันเดินสะดุดล้มกลางทาง
 
 
"เห้ยยย.....ไอ้เท็นมึงจะไปไหนว่ะ?" ไอ้กันต์ครับ มันตะโกนถามผม
 
 "กรูไปเข้าห้องน้ำแป๊ป เดี๋ยวมาต่อพวกมึงกินกันไปก่อน"
 
 "เออๆ.. รีบมานะมึงกำลังได้ที่เลย" ผมไม่ทันฟังจบก็เดินตามหลังไอ้เด็กนั้นอย่างไวครับ กลัวไม่ทัน
 
ผมเดินตามมันไปครับ พอมันหันมาเห็นว่าผมเดินตามมันมา มันเปลี่ยนจากเดินเป็นเดินเร็วขึ้น เปลี่ยนจากเดินเร็วเป็นวิ่งเลยครับคราวนี้ หึหึ นึกว่าจะหนีทันเหรอ
 
"เห้ยยยๆๆ รอด้วยยย" ลิฟกำลังจะปิดครับ ผมตะโกนบอกมัน มันทำยังไงรู้ไหมครับ มันกดรัวเลยครับ ดีนะผมขายาววิ่งทัน ผมยื่นมือไปดักขวางประตูลิฟไม่ให้ปิดแล้วเข้าไปในลิฟทันที
 
 
"มึงหลบหน้ากูทำไม? กลัวอะไรกู?" มันทำหน้าคิ้วขมวดครับ
 
"กูแค่ไม่อยากเห็นหน้ามึงก็แค่นั้น ทำไมกรูต้องกลัวมึงมิทราบ?"
 
 
"หึหึ เด็กน้อยว่ะ"
 
 "ใคร...มึงว่าใครเป็นเด็ก" ผมยักคิ้วให้มันครับ
 
ลิฟมาถึงชั้น 8 ผมกดหยุดลิฟ แล้วมองไปที่กล้องวงจรปิด พยักหน้าให้กับกล้อง ไม่นานไฟกล้องก็ดับไป ผมดันตัวมันติดกับผนังลิฟ เอาแขนทั้งสองข้างยันที่ผนังลิฟเพื่อกันตัวมันไว้ แล้วใช้สะโพกผมกดทับไปที่สะโพกมันทันทีไม่ให้มันหนีได้ หึหึ
 
 
 
"ปล่อยกูนะเว่ย มึงจะทำบ้าอะไรว่ะ?"
 
 "กรูไม่ได้ทำบ้า แต่กูจะทำจริงๆ นะ กรูไม่ได้ขู่มึง"
 
 
"ไอ้เหี้ย..." มันด่าผมครับ
 
"ถ้ามึงด่ากูอีกครั้ง กูจะจูบมึง" มันตาค้าง ทำตาโตเท่าไข่ห่านเลยครับ
 
"มึงจะทำยังงั้นกับกูไม่ได้นะเว่ย....กูกับมึงเป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย"
 
"อ่อ...งั้นเหรอ?" งั้นมึงก็มาเป็นแฟนกูซะ จะได้ทำอะไรก็ได้ไง"
 
"ทำไมกูต้องเป็นแฟนมึงด้วย ฟายย มึงมันบ้าไปแล้ว"
 
"เออว่ะ กรูท่าจะบ้าจริง แต่ถ้ามึงไม่ตอบตกลงกู กูอาจจะบ้ามากกว่านี้ก็ได้!"
 
 
"ไอ้...ไอ้!!!"
 
 
ผมจูบปิดปากมันทันทีครับ มันขัดขืนไม่ยอมเปิดปากให้ผม ผมกดจูบที่ปากมันอย่างรุนแรงมันก็ไม่ยอมง่ายๆ ผมเลยกัดที่ปากล่างของมันจนได้กลิ่นคาวเลือดเล็กน้อย มันอ้าปากจะด่าผมครับ ผมเลยถือโอกาสแทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานที่โพรงปากของมันทันที หวานครับ ยิ่งได้จูบยิ่งหวาน ไม่เคยรู้มาก่อนว่าจูบของผู้ชายก็หวานได้เหมือนกัน ไม่แพ้ผู้หญิงเลย แต่สำหรับจูบมันผมว่า....มันหวานกว่าทุกจูบที่ผมเคยสัมผัสมานะครับ
 
 
"อืมมมมม...." มันครางออกมาครับ
 
 
ตอนนี้ผมเปลี่ยนจากจูบแบบรุนแรงเป็นจูบแบบเร่าร้อนแทนครับ มันเริ่มคล้อยตามผมเล็กน้อย แล้วมันก็จูบตอบผม มือข้างนึงของผมเปลี่ยนมาจับประคองใบหน้ามันทำให้มันรับจูบจากผมได้ถนัดขึ้น ผมเปลี่ยนมาจูบมันแบบอ่อนโยน ผมเริ่มจะหลงจูบนี้ของมันแล้วซิ มึงจะรู้ตัวไหมว่ามึงกำลังทำให้กรูหลงมึงอยู่ไอ้เด็กแสบ มันเริ่มทุบหน้าอกผมครับ คงจะหายใจไม่ทัน ผมเลยต้องผละปากผมออกมาจากปากมัน มันรีบโกยอากาศเข้าปอดเพื่อหายใจทันที "หึหึ"
 
"มึง....มึง!" มันพูดแบบติดขัดเพราะคงหายใจไม่ทันครับ
 
 ผมก้มหน้าลงไปกดจูบที่ปากมันย้ำๆ อยู่สามครั้งแบบไม่ได้ล่วงล่ำ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ มันหน้าแดงมากเลยครับตอนนี้ ผมกดเปิดลิฟยื่นหน้าผมเข้าไปใกล้กับหน้ามันอีกครั้งแล้วพูดข้างหูมันว่า
 
 
 
"จูบมัดจำไว้ก่อนนะ"
 
"แล้ววันหลังพี่จะทำให้มากกว่าจูบ" ผมบอกมันครับ ตั้งแต่มันเจอผมมันอ้าปากค้างไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้
 
 
 
"ไอ้โรคจิต"  O 0!
 
"รีบไปนอนซะ ปวดหัวอยู่ไม่ใช่เหรอ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน"
 
 มันหน้าแดง หูแดงมาก มันผลักผมแล้ววิ่งออกจากลิฟไปที่ประตูห้องมัน ไขกุญแจเปิดห้องอย่างรนราน พอไขห้องเข้าไปได้ก็ปิดห้องดังสนั่น ผมยืนยิ้มอยู่ตรงทางเดิน มองดูมันทุกการกระทำ
 
 
"หึหึ.....น่ารัก"
 
 
 
"ฝันดีนะครับ"
 
 

 
******************************************* TBC.
 
น่ารัก ฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้งกับไปตามเรื่องตามราว
แต่ความน่ารักยังไม่หมดเพียงเท่านี้นะค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกเม้น ทุก like รวมถึงทุกคะแนนโหวตนะค่ะ
เจอกันอีกทีตอนที่ 14 ค่ะ