หัวข้อ: END★:.*ซ่าดีนัก..กูรักมึงก็ได้ว่ะ!*:.★ตอนพิเศษส่งท้าย 3 (เท็น+ฟรอนท์) 1/3/16_P18

[koikoi]

คงไม่มาม่าหรอกคุณพ่อไม่น่าจะใช่คนไม่มีเหตุผลนะ

[yowyow]

มาม่ากะลังจะมารึป่าววววว

 

[หมีจำศีล]

มาถือหม้อต้มสุกี้รอ 

[aom2529]

จะมีไรไหมน๊าาาาาา 

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
★.:*ซ่าดีนัก....กูรักมึงก็ได้ว่ะ! *:.★★彡
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 28 (เท็น+ฟรอนท์) ห่าง 1




วันนี้ผมมีนัดกับพ่อผมครับ แต่ผมต้องขับรถมาส่งฟรอนท์ที่บ้านก่อนครับ เราออกมาจากคอนโดกันตั้งแต่เช้าดูฟรอนท์หงอยๆ ซึมๆ ไปครับ ทุกครั้งที่ผมมองหน้าฟรอนท์ก็จะยิ้มกลับมาแต่กลับเป็นยิ้มที่ไม่สดใสเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา เป็นยิ้มที่ดูเหมือนกำลังฝืนยิ้มเพื่อผม ยิ่งผมเห็นฟรอนท์เป็นแบบนี้ยิ่งรู้สึกปวดหนึบที่ใจอย่างบอกไม่ถูกครับ




"ฟรอนท์.....เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"



"เปล่า....ฟรอนท์ไม่ได้เป็นอะไร ฟรอนท์แค่ดีใจที่จะได้กลับบ้านนะ"




น้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูสดใส รอยยิ้มที่พยายามกลบเกลื่อนความไม่สบายใจ ดวงตาที่ดูเศร้าผิดปกติ ผมสัมผัสได้ครับว่าฟรอนท์กำลังไม่สบายใจ ผมขับรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านของฟรอนท์




"ฟรอนท์.....เดี๋ยวพี่มารับนะครับ มาให้พี่กอดหน่อยเร็วคนดี"




ฟรอนท์ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ผม ผมรวบตัวฟรอนท์เข้ามากอด ฟรอนท์ตัวสั่นนิดๆ ผมรู้สึกได้ ผมกอดแล้วลูบหลังฟรอนท์เบาๆ อย่างอ่อนโยน ปลอบใจให้ฟรอนท์ที่กำลังรู้สึกไม่ดีกับอะไรบางอย่าง ผมรู้ครับว่าฟรอนท์กำลังกังวลเรื่องอะไร แต่เชื่อเถอะว่าผมจะไม่รักใครนอกจากฟรอนท์ คนตัวเล็กตัวสั่นไหวมากขึ้น ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ไหล่ข้างขวาของผม ผมค่อยๆ ดันตัวฟรอนท์ออกจากตัวของผม ฟรอนท์กำลังร้องไห้ครับ ร้องแบบไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ ออกมาครับ ผมใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างอย่างทะนุถนอม ผมเห็นภาพนี้แล้วผมยิ่งรู้สึกปวดหนึบที่ใจอย่างบอกไม่ถูก คนที่ผมรักกำลังเสียน้ำตา ผมไม่อยากเห็นภาพๆ นี้เลยครับ อยากเห็นตอนที่คนรักของผมยิ้มอย่างมีความสุขมากกว่าที่จะต้องเห็นคนรักมีน้ำตาไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม




"ร้องไห้ทำไมครับ? หืออ....."



"ฝุ่นเข้าตาฟรอนท์นะ" ฟรอนท์ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ



"ไหน? มาให้พี่ดูซิ เจ็บมากไหม?" ผมถามทั้งๆ ที่รู้ว่าฟรอนท์กำลังโกหกเพื่อให้ผมสบายใจ



"อืม.....เจ็บ เจ็บมาก"




ฟรอนท์ตอบทั้งที่น้ำตายังไหลไม่หยุด ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกให้ฟรอนท์แล้วเป่าลมเบาๆ ที่ตาของฟรอนท์เหมือนกำลังเป่าเพื่อไล่ฝุ่นออกจากตาครับ





ฟู่.......




"เพี้ยง!! หายรึยังครับ" ผมถามพร้อมยิ้มให้ฟรอนท์



"อืม....ดีขึ้นเยอะเลย" ฟรอนท์ตอบพร้อมกับกระชับตัวเข้ากอดผมแน่น เอาหน้าซุกที่อกของผม



"หายแล้วทำไมยังกอดพี่แน่นขนาดนี้เนี๊ยะ พี่หายใจไม่ออกแล้วนะ หึหึ"



"ขอกอดอีกนิดนะ....ขอฟรอนท์กอดพี่เท็นอย่างนี้อีกแป๊ปนึงนะ"



"คร๊าบบ....กอดนานกว่านี้ก็ได้ครับผม สำหรับฟรอนท์พี่ให้กอดได้ตลอดชีวิตเลยนะครับคนดีของพี่"



"จริงๆ นะ พี่เท็นพูดจริงๆ นะ ให้ฟรอนท์กอดได้ตลอดชีวิตเลยจริงๆ นะ"




ผมรู้สึกสงสารฟรอนท์จับใจเลยครับ เสียงที่สั่นเครือกำลังขอร้องผมให้กอดเขาไว้อย่างนี้ เสียงที่กำลังบอกผมว่าอย่าปล่อยมือจากเขา เสียงที่เขาบอกว่าเขาต้องการอยู่กับผมไปตลอดชีวิต ผมเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ผมอยากให้มันไหลกลับไป ผมไม่อยากให้ฟรอนท์เห็นน้ำตาของผมเพราะถ้าฟรอนท์เห็นมัน ฟรอนท์คงจะไม่สบายใจกว่าเดิมเป็นแน่




"จริงซิครับ พี่จะหลอกฟรอนท์ทำไมล่ะครับ"



"อืม....ฟรอนท์รู้แล้ว ฟรอนท์รู้ว่าพี่เท็นจะไม่หลอกฟรอนท์"



"ครับ....พี่ไม่เคยหลอกฟรอนท์เลยนะ พี่พูดความจริงกับฟรอนท์เสมอนะครับ เชื่อใจพี่นะ"



"อืม....ฟรอนท์เชื่อใจพี่เท็นเสมอนะ"



"ดีมากครับคนเก่ง.....ป่ะครับ เดี๋ยวพี่เดินเข้าไปส่งในบ้านนะครับ"





ฟอดดดดด.....




ผมบอกพร้อมหอมที่หัวฟรอนท์อย่างเอ็นดู เราลงจากรถแล้วพากันเดินเข้าไปในบ้านของฟรอนท์ครับ ฟรอนท์ตาแดงนิดๆ แต่ไม่มาก ผมไม่ค่อยอยากจะมองหน้าฟรอนท์ตอนนี้เลยครับ ผมสงสารคนรักของผม




"อ้าวว....มากันแต่เช้าเลยนะ กลับมาบ้านเป็นด้วยเหรอเรา"




พี่ฟรานซ์พูดขึ้นแต่เมื่อเห็นหน้าฟรอนท์ก็เดินเข้ามาหาอย่างอดไม่ได้ ฟรอนท์เดินเข้าไปกอดพี่ชายด้วยอารมณ์ที่กำลังอ่อนไหวต้องการการปลอบใจจากใครสักคน




"สวัสดีครับ....พี่ฟรานซ์ พอดีวันนี้ผมมีนัดทานข้าวกับเพื่อนพ่อผมนะครับ ผมเลยเอาฟรอนท์มาฝากไว้ที่บ้านก่อนแล้วจะกลับมารับนะครับ"




ผมบอกพี่ฟรานซ์ พี่ฟรานซ์กอดฟรอนท์ไว้แน่นแล้วพยักหน้าให้กับผมเพื่อบอกว่ารับรู้เรื่องที่ผมบอกไป



"อย่านานล่ะ.....เดี๋ยวน้องพี่จะงอนเอานะ หึหึ" พี่ฟรานซ์พูดบอก



"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย....พี่ฟรานซ์อ่ะ" ฟรอนท์พูดอย่างกระเง้ากระงอน



"หึหึ แต่พี่ว่าใช่นะ" พี่ฟรานซ์ตอบฟรอนท์



"ผมฝากฟรอนท์ด้วยนะครับพี่ฟรานซ์" ผมพูดบอกพี่ฟรานซ์แต่สายตามองไปที่คนรักอย่างโหยหา



"ฟรอนท์.....มานี่หน่อยครับ"




ผมเรียกฟรอนท์ให้มาหา ฟรอนท์ละจากอ้อมกอดพี่ฟรานซ์แล้วเดินมาหาผมอย่างว่าง่าย ฟรอนท์เดินมาถึงผม ผมก็อ้าแขนรับคนรักมาไว้ในอ้อมกอดทันที




"เป็นเด็กดี....รอพี่อยู่ที่นี่นะครับ แล้วพี่จะมารับนะครับคนดี"



"อืม....พี่เท็นรีบๆ มานะ ฟรอนท์จะรออยู่ที่นี่ครับ"



"ครับ....พี่จะรีบมาครับ"





จุ๊บบบบ.....




ผมจุ๊บที่แก้มฟรอนท์เบาๆ ที่จริงอยากทำมากกว่านี้ครับ แต่พี่ฟรานซ์ยืนมองอยู่เกรงใจพี่เขานะครับ ผมคลายกอดออกจากตัวฟรอนท์ สายตาที่ฟรอนท์มองดูเศร้ามากครับ




"พี่ฟรานซ์....ผมฝากดูฟรอนท์หน่อยนะครับ"



"อืม....น้องพี่ๆ ก็ต้องดูแลอยู่แล้ว แต่อยากฝากนานนักล่ะ เดี๋ยวเด็กแถวนี้งอแง หึหึ"



"พี่ไปก่อนนะครับ"




ผมเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มให้ผม ผมถอนหายใจเฮื้อกใหญ่กับอาการหน่วงๆ ที่อกแบบนี้ ผมขับรถไปรับพ่อของผมที่บ้านแล้วขับรถต่อไปที่โรงแรม....ตามที่พ่อบอก ระหว่างทางผมคุยเรื่องงานที่ช่วยพ่อดูอยู่เล็กน้อยแต่สมองของผมกลับคิดถึงคนตัวเล็กที่อยู่กับผมตลอดเวลา ผมขับรถเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมหรูกลางใจเมืองแล้วเด็กรับรถก็ขับไปรถไปจอดเก็บให้ ผมเดินตามพ่อไปที่ห้องอาหารของโรงแรม ห้องที่พ่อพาผมเข้าไปดูเป็นส่วนตัวเหมือนกับจองห้องนี้ไว้โดยเฉพาะ ประตูห้องที่เปิดออกเผยให้เห็นชายวัยกลางคนนั่งหันหน้าให้ผมกับพ่อโดยมีหญิงสาวนั่งหันหลังอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ แค่มองทางด้านหลังก็รู้แล้วครับว่าเธอคงจะสวยใช้ได้เลยครับ




"ทางนี้ๆ ไอ้เพื่อนรัก ไม่เจอกันซะนานเลยนะ" เพื่อนพ่อผมเองครับ



"เท็น....นี่คุณอาพิชัยเพื่อนรักพ่อเอง"



"พิชัย....นี่ลูกชายสุดที่รักของฉัน ชื่อเท็น" ผมยกมือไหว้เมื่อพ่อผมทำการแนะนำตัวให้ผม



"เห้ยย....ฉันก็ไม่น้อยหน้าแกหรอก นี่ลูกสาวฉันเอง ชื่อเนย เนย สวัสดีคุณอาซะซิลูก เพื่อนรักของพ่อที่เคยเล่าให้ฟังไง"



เธอหันมายกมือไหว้สวัสดีพ่อของผม ผมถึงกับตาค้างเลยครับ เพราะเธอคือเนยเพื่อนร่วมคณะของผมเองครับ เธอก็ตกใจไม่ต่างไปจากผมเหมือนกัน




"สวัสดีค่ะ คุณอา"




"สวัสดีจ๊ะ หนูเนย หนูนี่หน้าตาสวย น่ารักดีนะ คงจะสวยได้แม่แน่ๆ เพราะถ้าได้พ่อมาคงจะขี้เหร่เหมือนพ่อแน่เลย ฮ่าๆๆๆๆ"



"แกก็ว่าไป ตอนหนุ่มๆ ฉันออกจะหล่อ" คุณอาพิชัยพูดขึ้น



"อ่าว....นั่งๆๆ จะยืนอีกนานไหม"




ผมนั่งทานข้าวก็คุณอาพิชัยและเนยเพื่อนร่วมคณะของผม พ่อผมกับอาพิชัยก็พูดคุยกัดอย่างออกรส หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน มีแค่ผมกับเนยที่นั่งกินอยู่เงียบๆ เรานั่งเก้าอี้ข้างกันครับ คุณอาพิชัยบอกว่าอยากนั่งกับพ่อของผม ผมเลยขัดไม่ได้




"แหม.....ลูกนายนี่หล่อเอาการเลยนะ หน้าตาดีกว่าแกอีกนะ"



"ลูกฉันมันก็ต้องหล่อเหมือนพ่อมันนั่นแหละ ใช่ไหมจ๊ะหนูเนย" พ่อผมพูดแล้วหันไปถามความคิดเห็นเนยที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมครับ



"ค่ะ คุณอา" เนยตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ผม



"หนูเนยเรียนอยู่มหาลัยเดียวกับเจ้าเท็นลูกอาใช่ไหม? เห็นพ่อหนูเล่าให้อาฟังว่าเรียนที่มหาลัย...."



"ค่ะ คุณอา" เนยตอบ



"โลกมันกลมดีว่าไหมล่ะ พ่อก็เป็นเพื่อนรักกัน มีลูกก็ยังเรียนอยู่ที่เดียวกันอีก หึหึ" พ่อผมพูดขึ้น



"ว่างๆ ก็พาเนยออกไปเที่ยวบ้างซิเท็น ลูกอาชอบอยู่แต่บ้านไม่เห็นจะออกไปเที่ยวไหนบ้างเลย" คุณอาพิชัยพูดขึ้น



"เออ.....คือ...ผม"



"แหม....น่ารักๆ อย่างหนูเนยเดี๋ยวอาจะให้เท็นพาไปเที่ยวทุกที่ได้สบายอยู่แล้ว อยากไปเที่ยวที่ไหนบอกลูกชายอาได้เลยนะลูก" พ่อผมพูดขึ้น



"ขอบคุณมากค่ะคุณอา" เนยพูดขอบคุณพ่อผม




เราทานอาหารกันไป คุยกันไปซึ่งส่วนมากเป็นพ่อผมกับคุณอาพิชัยที่คุยกันซะมากกว่า หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็ขับรถพาพ่อผมกลับบ้านครับ ผมจอดรถที่โรงจอดรถแล้วเดินเข้าบ้านตามพ่อของผมเข้าไปในบ้าน




"ตาเท็น....เป็นไงบ้างลูก" ย่าผมถามขึ้น



"ก็ดีครับย่า...." ผมยิ้มให้ย่าของผม



"พ่อครับ....ผมมีเรื่องอยากคุยกับพ่อหน่อยครับ" ผมบอกพ่อ



"ได้ซิ แกไปรอพ่อที่ห้องทำงานก็แล้วกัน เดี๋ยวพ่อขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะตามเข้าไป"



"ครับ..."



ผมตอบพ่อแล้วเดินไปนั่งรอพ่อของผมในห้องทำงานที่อยู่ชั้นล่างของบ้านครับ ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องพูด ผมต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฟรอนท์คนรักของผม เสียงเปิดประตูห้องทำให้ผมต้องหันไปมอง ย่าผมเองครับ




"ย่าครับ"



ย่ายิ้มให้ผมอย่างอบอุ่นเหมือนทุกครั้งครับ ย่าเดินเข้ามาหาผมแล้วนั่งลงที่โซฟาข้างๆ ผม แขนเล็กของย่าโอบกอดรอบตัวผม ผมซุกหน้าลงที่บ่าของย่า ย่ากอดปลอบใจแล้วลูบที่หลังของผมเบาๆ




"หลานรักของย่า....หลานเข้มแข็งเสมอไม่ว่าเรื่องอะไรหลานก็จะผ่านมันไปได้นะลูก ขอแค่เท็นมีความเชื่อมั่นแล้วทำตามแบบของเท็นนะครับ ย่าจะเป็นกำลังใจให้แล้วจะอยู่ข้างหลานรักของย่าเสมอนะครับ"



"ขอบคุณครับย่า....เท็นรักย่ามากนะครับ"



"จ้าา....ย่าก็รักเท็นมากเหมือนกันลูก คุยกับพ่อเขาดีๆ นะลูก ย่าว่าทุกคนต้องมีหนทางและความคิดเป็นของตัวเอง ใช้เหตุผมเพื่ออธิบาย ย่าเชื่อว่าพ่อเขาจะเข้าใจหลานนะครับ"



"ครับย่า....เท็นจะทำตามที่ย่าสอนนะครับ"



"อ้าว.....ย่าหลานมากอดกันอยู่ที่นี่เอง" พ่อผมพูดขึ้นครับ



"หลานแม่.....แม่จะกอดก็ไม่ผิดนี่น่าเนอะตาเท็น"



"ครับย่า..."



"ตกลงแกจะคุยกับพ่อหรือจะกอดกับย่ากันแน่? หืออ.."




"งั้นย่าไปก่อนนะลูก เท็นก็อยู่คุยธุระกับพ่อเขาแล้วกันนะครับ"




"ครับย่า...."




แล้วย่าก็เดินออกไปจากห้องเหลือเพียงผมกับพ่อเพียงสองคนในห้องทำงานที่ดูกว้างขึ้นกว่าทุกครั้งที่เข้ามาหรือเป็นเพราะจิตใจผมตอนนี้ที่ทำให้ทุกอย่างมันดูผิดแปลกไปจากเดิม




"อ่าว....มีอะไรจะคุยกับพ่อว่าก็ว่ามา..."



"พ่อครับ....ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วครับ แล้วผมก็รักเขามากด้วย"



"ใครล่ะ....คนรักของแก?"



"คนรักของผมชื่อ ฟรอนท์ครับ"



"แกกำลังจะบอกพ่อว่า คนรักแกคือผู้ชายงั้นเหรอ?" พ่อถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง



"ใช่ครับ.....ฟรอนท์เป็นผู้ชายเหมือนกับผมครับ"



"แกกำลังจะบอกว่าแกเป็นเกย์งั้นเหรอ?"



"ไม่ใช่ครับพ่อ.....ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมแค่รักฟรอนท์ครับ"



"แกกำลังจะบอกว่าแกชอบผู้ชายด้วยกันแต่แกไม่ได้เป็นเกย์เนี๊ยะนะ?!" พ่อผมถามด้วยเสียงอันเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความสงสัย



"ใช่ครับ..." ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเช่นเดียวกัน



"หึหึ แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เจ้าเท็น"



"พ่อครับ....ผมรักฟรอนท์มาก ผมไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วครับ ผมรู้ว่าที่พ่อพาผมไปกินข้าวกับเพื่อนของพ่อวันนี้ พ่อต้องการจะบอกอะไรกับผม แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้จริงครับ แล้วเนยก็เป็นเพื่อนของผม ผมไม่อยากให้เนยต้องมาเสียเวลาแล้วต้องมาเสียใจภายหลังเพราะผมครับพ่อ"



"แกรักเด็กคนนั้นมากขนาดจนกล้าที่จะขัดคำสั่งพ่อเลยเหรอเท็น?"



"ผมไม่ได้ขัดคำสั่งพ่อนะครับ แต่ผมกำลังขอร้องพ่อเพื่อให้พ่อเห็นใจในความรักของผม ผมรักฟรอนท์มากจริงๆ ครับ รักมากจนไม่คิดว่าจะรักใครได้อีกแล้ว"



ผมบอกพ่อผมแล้วพยายามทำเสียงให้เรียบนิ่งที่สุดทั้งที่ใจของผมกำลังเจ็บปวดอย่างมาก เพราะเพียงแค่คิดว่าฟรอนท์จะเป็นยังไงถ้าผมรักษาสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้ ผมจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีฟรอนท์อยู่ข้างๆ ผมจะทำให้ฟรอนท์เสียใจแล้วร้องไห้มากแค่ไหน แค่เพียงคิดใจผมก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เสียให้ได้ มันปวดไปทั้งใจในตอนนี้ เวลานี้ ความรักมันทำให้คนมีความสุขที่สุดและเป็นทุกข์ที่สุดได้เช่นกัน แต่ถ้าเลือกได้ผมไม่อยากให้มีอย่างหลังเลยครับ







"พ่อครับ....."







"หยุด!!......แกไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว"






***************************** TBC.

หลบ!!
 

[iceman555]

พ่อพี่เท็นปัญญาอ่อนมาก ยังไม่เลิกจับคู่ลูกอีก สมัยไหนแล้ว นังชะนีเนยก็ดีใจออกหน้าออกตา ดอกกกกกกกกกก
สงสารฟร้อนท์มากๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[gigigeam]

ฮึ่ม!!!!! พ่อพี่เท็น เดี๋ยวๆๆๆเนยก็จะมาอ่อยพี่เท็นอีกชิปะ!!!

[a_n]

เท็นสู้ๆ เอาชนะอุปสรรคให้ได้นะครับ

[บูมเบส]

ทำไมต้องเป็นแบบนี้เนี่ย หนีตามกันไปเลยไหมแบบนี้

[sunipum]

พี่เท็นคุยกับพ่อดีๆนะ สู้ๆ น้องรออยู่!

[seaz]

คุณพ่อครับ คุณพ่อ...มันหมดยุคจับลูกมัดกับคนที่เลือกให้ได้แล้ว ในเมื่อทั้งสองไม่ได้รักกัน จะทรมานเขาทำไม
ตอนนี้สงสารน้องฟรอนท์มากเลย น้ำตาจะไหลตามน้อง T^T

[boonpa]

อุปสรรคด่านใหญ่โผล่มาแระ พี่เท็นสู้ๆ

[nicksrisat]

คงไม่มีอะไรหรอกม้างงง ใช่ป่าวคนเขียน

[Star_ss]

  คนเขียนก็สงสารฟรอนท์ค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายค่ะ

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
★.:*ซ่าดีนัก....กูรักมึงก็ได้ว่ะ! *:.★★彡
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 29 (เท็น+ฟรอนท์) ห่าง 2




พาร์ท ฟรอนท์



วันนี้ครบสองอาทิตย์แล้วครับ ครบสองอาทิตย์ที่ผมยังอยู่ที่นี่ที่บ้านของผม คนที่เคยสัญญาว่าจะกลับมารับผมเขายังไม่กลับมาตั้งแต่วันนั้นที่เขาเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ โทรไปหาก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่มหาลัยก็ไม่เจอ ถามเพื่อนๆ เขาก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ ไม่มีคำตอบที่ผมต้องการจะฟัง ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่เหลือเพียงที่เดียวครับที่ผมยังไม่ได้ไปคือที่บ้านของเขา มือผมที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นอยากจะกดโทรออกไปหาคุณย่าเพื่อถามหาเขาคนนั้นว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม? ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ทำไมไม่มารับผมตามที่สัญญากับผมไว้ ทำไมถึงปล่อยให้ผมรอนานขนาดนี้ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็อดไม่ได้ที่จะไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของผม ร่างกายที่สั่นไหวเนื่องมาจากความเสียใจที่ทนเก็บมานาน พยายามทำตัวร่าเริงเพื่อไม่ให้พี่ฟรานซ์และพี่ฟรอสต์ต้องเป็นห่วง ดีหน่อยตรงที่คุณพ่อกับคุณแม่ผมเดินทางไปต่างประเทศบ่อยเลยไม่ทำให้พวกท่านต้องสงสัย ตอนนี้ผมเก็บความเสียใจนั้นไม่ไหวแล้วครับ หัวใจที่ทนเจ็บมานานถึงสองอาทิตย์ที่แทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มันปวดไปหมด ถ้าผมถอดมันออกมาพักไว้ให้มันดีขึ้น แล้วค่อยใส่เข้าไปใหม่ได้ผมคงจะทำไปแล้ว มือข้างนึงที่กำโทรศัพท์ไว้แน่น ส่วนอีกข้างทำหน้าที่ปิดปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เสียงแห่งความเสียใจเล็ดลอดออกมา ทำไมมันทรมารอย่างนี้ครับ ผมควรจะทำยังไงดี ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน




"พี่เท็น......"




เสียงที่เปล่งออกมาอย่างยากลำบากเพียงแค่ต้องการเรียกชื่อของคนที่ผมรัก ชื่อนี้ที่ผมไม่ได้ใช้เรียกคนรักของผมเลยเป็นเวลาสองอาทิตย์เต็มๆ ผมต้องรออีกนานแค่ไหนกันเพื่อที่เขาคนนั้นจะกลับมาตามสัญญา




"พี่เท็น........ฮือ....ฮือ...."




ผมล้มตัวลงนอนบนที่นอนอย่างหมดแรง ความอดกลั้นของผมหมดลงแล้ว เพียงแต่ตอนนี้ผมต้องการคนมาช่วยปลอบใจผมให้หายเศร้าได้บ้าง ใครก็ได้....สักคน




"ฟรอนท์......."




เสียงอันอบอุ่นที่ผมโหยหาก็ดังขึ้นพร้อมกับผู้ชายร่างสูงที่ผมคุ้นเคยดีกำลังเดินเข้ามาหาผมอย่างร้อนรน ร่างสูงนั่งลงบนที่นอนข้างๆ ตัวผมแล้วอุ้มตัวผมขึ้นไปแนบไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่น อ้อมกอดที่ผมคุ้นเคย ผมซุกหน้าเข้ากับอ้อมกอดนี้อย่างหมดแรง สองแขนของเขาโอบกอดผมไว้แน่น




"พี่ฟรานซ์........"



"ฮือ......ฮือ.....ฮือ"



ผมปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พี่ฟรานซ์พี่ชายที่ผมรักมากเข้ามาโอบกอดเพื่อปลอบใจผม ผมกระชับแขนกอดพี่ฟรานซ์ไว้แน่น ร้องไห้จนเกือบจนหมดแรงเสียให้ได้ พี่ฟรานซ์ลูบที่หลังผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน จูบลงที่หัวผมเบาๆ ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะผมเป็นต้นเหตุทำให้พี่ผมต้องเป็นห่วงและเป็นกังวลกับเรื่องของผม




"ชู่......ไม่ร้องนะครับคนเก่งของพี่"



"พี่ฟรานซ์....อึก!!....ฟรอนท์....ฟรอนท์" ผมพยายามจะพูดแต่ก็พูดออกมาอย่างลำบากเหลือเกิน



"ครับ.....พี่รู้ครับ ไม่ร้องนะครับ...ฟรอนท์ต้องเข้มแข็งนะครับ พี่จะอยู่ข้างๆ ฟรอนท์เอง"



"บ้านมันอยู่ไหนฟรอนท์ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้!!!"



พี่ฟรอสต์ที่เดินตามพี่ฟรานซ์เข้ามาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดจนผมตกใจกระชับกอดพี่ฟรานซ์แน่นกว่าเดิม



"ใจเย็นๆ ฟรอสต์....น้องกำลังเสียใจอยู่นะ" พี่ฟรานซ์พูดอย่างใจเย็น



"พี่จะให้ผมใจเย็นได้ไง!!! ในเมื่อมันทำให้น้องเราต้องร้องไห้อย่างนี้ ผมเตือนมันแล้วนะว่าอย่าให้เกิดเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น!! หึหึ....แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้"



"ฟรอนท์ครับ....เดี๋ยวพี่ออกไปคุยกับพี่ฟรอสต์แป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวพี่มานะ" ผมพยักหน้าอยู่ที่อกของพี่ฟรานซ์



"ฟรอสต์....ออกไปคุยกับพี่ข้างนอก"



พี่ฟรานซ์พูด แล้วพี่ผมก็เดินออกไปคุยกันโดยที่ผมยังคงน้ำตาไหลไม่หยุด แล้วพี่ผมยังต้องมาเป็นห่วงผมอีกมันทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมากกว่าเดิมอีกครับ ทั้งความเสียใจปนกับความรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ชายต้องเป็นห่วง ผมได้ยินเสียงพี่ฟรอสต์แล้วรู้สึกกลัวขึ้นมา พี่ฟรอสต์ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกกับผมมากเท่าพี่ฟรานซ์แต่พี่ฟรอสต์รักผมมากครับ ไม่เคยปล่อยให้ใครทำร้ายผมได้แม้แต่ปลายเล็บด้วยซ้ำพี่ฟรอสต์จะออกรับหน้าแทนผมเสมอ พี่ฟรานซ์ใช้เวลาคุยกับพี่ฟรอสต์ไม่นานก็เดินเข้ามาในห้องผมครับ พี่ทั้งสองคนของผมเดินเข้ามานั่งขนาบผมทั้งสองข้างแต่ผมเลือกที่จะกอดพี่ฟรอสต์ครับ




"พี่ฟรอสต์.....ฟรอนท์ขอโทษ"



"ขอโทษพี่ทำไม? ฟรอนท์ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย มันซิที่ทำผิดแล้วผิดมากด้วย!!" พี่ฟรอนส์พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธมาก



"ฟรอสต์....พี่บอกเราว่ายังไง จำไม่ได้แล้วเหรอ?"



"พี่!!!.....แต่มัน...!!" พี่ฟรอสต์เถียงขึ้นอย่างอดไม่ได้



"ฟรอสต์!! ถือว่าพี่ขอแล้วกัน" พี่ฟรานซ์พูดขึ้น



"พี่ฟรอสต์ พี่ฟรานซ์......ฟรอนท์ขอโทษฮ่ะ ที่ทำให้ต้องเป็นห่วง...อึก!!"



"เอาล่ะ....เลิกร้องไห้ได้แล้ว ขี้แยจริงๆ เป็นน้องพี่ต้องเข้มแข็งซิ" พี่ฟรอสต์พูดบอกผม



"ฮ่ะ....ฟรอนท์จะไม่ร้องไห้แล้วฮ่ะ" ผมพูดจบก็เอาหน้าถูไถไปที่เสื้อของพี่ฟรอสต์ครับ



"หึหึ....หลอกเช็ดเสื้อพี่เหรอ อย่างนี้ต้องทำโทษซะหน่อยแล้ว"



"ฮ่าๆๆๆ พี่ฟรอสต์อย่าแกล้งฟรอนท์นะ!!  พี่ฟรานซ์....ช่วยฟรอนท์ด้วย"



ผมรู้ครับว่าพี่ชายผมต้องการให้ผมหายเศร้า มีใครบ้างล่ะครับที่เห็นคนที่ตัวเองรักและยิ่งเป็นคนในครอบครัวกำลังมีความทุกข์แล้วจะสามารถทนเห็นเขาเศร้าหรือเสียใจได้ ถ้ากลับกันผมเห็นพี่ชายทั้งสองคนของผมเสียใจผมก็คงจะเป็นทุกข์เช่นเดียวกันครับ



"พี่ฟรอสต์ เรากำลังจะไปไหนกันฮ่ะ"



ผมถามพี่ฟรอสต์ที่กำลังขับรถพาผมไปที่ไหนสักที่หนึ่งอยู่ครับ แต่คงจะไม่ใช่ที่นั่นใช่ไหม? พี่ฟรานซ์คงไม่ยอมให้พี่ฟรอสต์ทำแน่ๆ ผมรู้จักพี่ผมดีแล้วเราซึ่งเป็นน้องก็จะเชื่อฟังสิ่งที่ผู้เป็นพี่พูดเสมอตั้งแต่เด็กแล้วครับ



"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า....พี่ไม่ไปทำร้ายมันถึงบ้านหรอกถ้าพี่ฟรานซ์ไม่ห้ามไว้ก่อนก็ไม่แน่นะ หึหึ"



"พี่ฟรอสต์ฮ่ะ....."



"พี่รู้แล้ว พี่กำลังจะพาเราไปกินข้าวดูหนัง ช๊อปปิ้งต่างหากล่ะ วันนี้อยากได้อะไรบอกพี่ได้เลยนะ พี่ฟรอสต์คนนี้จ่ายไม่อั้นเต็มที่เพื่อน้องรักของพี่เลยนะ"



"งั้นเดี๋ยวฟรอนท์จะซื้อให้พี่ฟรอสต์หมดตัวเลยคอยดู....คึคึ"



"ครับผม....พี่ยอมทั้งนั้นแหละถ้าน้องพี่ต้องการ"



พี่ฟรอสต์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู ผมโชคดีนะครับที่ยังมีพี่ชายที่น่ารักคอยดูแลและให้กำลังใจผมอยู่ไม่ห่าง



"พี่ฟรอสต์....ขอบคุณนะฮ่ะ ฟรอนท์รักพี่ฟรอนท์นะฮ่ะ" ผมพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ



"พี่ก็รักฟรอนท์นะ....ฟรอนท์เป็นน้องของพี่ถ้าฟรอนท์เสียใจพี่ก็เสียใจ ถ้าฟรอนท์เจ็บพี่ก็เจ็บไม่แพ้กับฟรอนท์หรอกนะ พี่ทั้งสองคนเป็นห่วงฟรอนท์มากเรามีกันอยู่สามคนพี่น้องถ้าไม่รักน้องแล้วพวกพี่จะไปรักใครล่ะ"



"ฟรอนท์ขอโทษฮ่ะ ฟรอนท์จะพยายามกลับมาเข้มแข็งให้เร็วที่สุดแล้วกลับมาเป็นคนเดิมนะฮ่ะ"



"ดีมาก....น้องรักของพี่ ป่ะ!! พี่จะพาไปกินฟรี เที่ยวฟรีเอง!!"



ผมกับพี่ฟรอสต์คุยกันไปหัวเราะกันไปแต่เสียดายจังที่พี่ฟรานซ์ติดงานด่วนเลยไม่ได้มาด้วย ช่วงนี้ไอ้อิงค์ก็มาที่บ้านผมบ่อยครับผมเลยหายเหงาลงไปบ้าง พี่ฟรอสต์ขับรถไม่นานก็มาถึงห้างดังกลางใจเมือง การที่พี่ฟรอสต์พาออกมาเที่ยวครั้งนี้ทำให้ผมผ่อนคลายมากครับ เราดูหนังเสร็จก็ออกมากินข้าวกันต่อครับ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้ออกมาเที่ยวกับพี่ชายผมอย่างนี้



"พี่ฟรอสต์.....ฟรอนท์อยากได้เสื้อยี่ห้อ....ซื้อให้ฟรอนท์หน่อยนะฮ่ะๆ นะ"



ผมอ้อนพี่ฟรอสต์ครับ แต่ถึงไม่อ้อนยังไงพี่ฟรอสต์ก็ซื้อให้ผมอยู่แล้วครับถ้าผมอยากได้จริงๆ




"ไปซิ พี่จะพาไปซื้อมันอยู่ชั้นไหนน้าา...พี่จำไม่ได้"




"พี่ฟรอสต์ๆ นู้นฮ่ะ อยู่ทางนู้น!!!" ไปชี้ไปอีกทางที่มีร้านเสื้อที่ผมอยากได้




"ป่ะ....เราไปกัน ฟรอนท์เลือกให้พี่กับพี่ฟรานซ์ด้วยนะ เราจะได้ใส่เหมือนกัน"




"ได้ฮ่ะ รับแซ่บ"




ผมพูดบอกพี่ฟรอสต์อย่างอารมณ์ดี เราเดินตรงไปที่ร้านโดยที่พี่ฟรอสต์เดินกอดคอผมไป เราเดินไปแกล้งกันไปอย่างมีความสุขพอถึงร้านผมก็เดินไปยังมุมเสื้อคอเล็คชั่นใหม่ที่เพิ่งออกมาได้เพียงวันเดียว ผมเห็นประกาศในอินเตอร์เน็ตนะครับ เห็นแล้วอยากได้แล้ววันนี้ก็มีโอกาสมาซื้อซะด้วยดีจัง



"เลือกไปฝากพี่เท็นด้วยดีกว่า คึคึ"




ผมพูดอย่างลืมตัวสายตาผมค่อยๆ หลบสายตาพี่ฟรอสต์ที่มองมาทางผม มือที่ตอนแรกจับเสื้อผ้าขึ้นมาเลือกอย่างตื่นเต้นก็วางเสื้อลงที่เดิม ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว




"พี่ฟรอสต์ฮ่ะ ฟรอนท์ไม่อยากได้แล้ว....เรากลับบ้านกันเถอะฮ่ะ พี่ฟรานซ์คงรอเราอยู่"



"เอางั้นก็ได้....ไว้พี่จะพามาซื้อใหม่นะ" พี่ฟรอสต์พูดอย่างใจดี



เรากำลังจะเดินออกจากร้านครับ แต่ผมก็ดันได้ยินเสียงๆ นึงพูดขึ้นถึงจะไม่ดังมากแต่ทำไมผมได้ยินมันชัดจัง....



"เท็นค่ะ.....เท็นว่าตัวนี้สวยไหม เนยว่าเหมาะกับเท็นมากเลยนะ เอาไหมค่ะ? เดี๋ยวเนยซื้อให้ค่ะ"



"ไม่ครับ....ผมมีเยอะแล้ว" เสียงที่ผมคุ้นเคยตอบผู้หญิงคนนั้น



"ทำไมล่ะค่ะ เท็นไม่ชอบเหรอ? เนยว่าสวยดีนะค่ะ"



"ไม่ครับ....ผมไม่อยากได้"



"งั้นไม่เป็นไรค่ะ เท็นไม่ชอบก็ไม่ซื้อก็ได้ค่ะ เราไปดูอย่างอื่นกันนะค่ะ"



ตอนนี้ผมก้มหน้าแล้วจับมือพี่ฟรอสต์ไว้แน่น ผมซุกหน้าที่อกของพี่ฟรอสต์แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ทำไม่ผมรู้สึกว่าผมยืนอยู่ตรงนี้นานจัง มือข้างนึงที่จับมือพี่ฟรอสต์ไว้แน่นส่วนอีกข้างก็กำเสื้อพี่ฟรอสต์จนยับแทบจะขาดติดมือออกมาอยู่แล้ว




"ฟรอนท์.....รอพี่แป๊ปนึงนะ เดี๋ยวพี่มา" พี่ฟรอสต์พูดเสร็จก็แกะมือผมออกทันที ผมห้ามไว้ไม่ทัน




"พี่ฟรอสต์ไม่นะฮ่ะ อย่าไป!!! พี่ฟรอสต์...."




ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ผมไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยเลยสักครั้ง เพราะคนๆ เดียวทำให้ผมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ ผม....




พลั่ก!!!!!




ผั๊วะ!!!!!!ๆๆ




"กรี๊ดดดด......ว๊ายยยย หยุดนะคุณทำอะไร คุณเป็นใครถึงมาทำร้ายคนอื่นแบบนี้"




"ว๊ายยย.....ช่วยด้วยๆ ช่วยด้วยค่ะ"




เสียงผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องขึ้นดังมาก ขาผมที่แทบจะไม่มีแรงก้าวก็พยายามฝืนวิ่งออกไปดูครับ ภาพที่เห็นคือพี่เท็นนอนล้มลงกับพื้นโดยมีพี่ฟรอสต์ขึ้นคร่อมตัวอยู่แล้วต่อยพี่เท็นอย่างไม่ยั้ง โดยที่พี่เท็นไม่ตอบโต้เลยแม้แต่น้อย ทำไม?





ผั๊วะ!!!!!




"นี่สำหรับที่แกทำให้น้องฉันเสียใจ"





ผั๊วะ!!!!




"นี่สำหรับที่แกผิดสัญญาที่ให้ไว้กับน้องฉัน"




ผั๊วะ!!!!





"นี่สำหรับที่แกทำให้น้อยฉันต้องเสียน้ำตา!!"




"และนี่ก็......"




"พี่ฟรอสต์ฮ่ะ.....พอเถอะฮ่ะ.....พี่ฟรอสต์ ฮือ..... ฮือ..."




"กลับบ้านเรานะฮ่ะ......พาฟรอนท์กลับบ้านนะฮ่ะพี่ฟรอสต์" ผมทั้งพูดทั้งร้องไห้อย่างไม่อายสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา



"ฟรอนท์......." เสียงผู้ชายคนนั้นเรียกชื่อของผม ผมเจ็บไปทั้งใจเลยครับ มันเจ็บมาก




"หยุด!!! แกไม่มีสิทธิมาเรียกชื่อน้องของฉันอีก!!!"




"ป่ะฟรอนท์.....พี่จะพากลับบ้านเรานะ" พี่ฟรอสต์ลุกขึ้นมาโอบรอบตัวผมแล้วกอดผมไว้แน่น




"กลับบ้านนะฮ่ะ.....ฟรอนท์อยากกลับบ้าน" เสียงที่ปนเสียงสะอื้นของผมพยายามจะบอกพี่ชายให้รู้ว่าผมไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อ ผมต้องการให้พาผมไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด



"ป่ะครับ.....พี่จะพากลับบ้านนะ"



พี่ฟรอสต์พูดแล้วกำลังจะพาผมเดินออกไปจากที่นี่เพื่อที่จะกลับบ้านตามที่ผมบอก






"ฟรอนท์......"







"พี่ขอโทษ........."





ผมไม่กล้าแม้แต่ที่จะหันไปมองคนๆ นั้น ภาพที่เลือดออกเต็มหน้าจนบวมปูดจากการถูกต่อยอย่างหนัก ภาพที่มองผมด้วยสายตาที่เหมือนยังรักผมอยู่มันทำให้ผมเจ็บที่ใจแทบจะหายใจไม่ออก เดินแทบจะไม่ไหว เรี่ยวแรงที่เคยมีก็หายไปหมด ได้ยินเพียงเสียงพี่ตะโกนตามหลังผมมา






"ฟรอนท์.......พี่ขอโทษ"






"พี่รักฟรอนท์นะครับ"



********************************** TBC.




โอ๊ยยย....เขียนเองแซดเอง สงสารน้อง
 
อย่าเพิ่งหนีหายไปกันนะจ๊ะคนอ่านอยู่เป็นกำลังใจให้คนเขียนก๊อนนน...
 

[auntreory]

ท่าทางจะเศร้าทั้งสองเรื่องเลย

[iceman555]

 

[sunipum]

สงสารน้องจัง    อิพี่เท็น!

[a_n]

สงสารน้องจุง

[Yarkrak]

จะหนีก็ตรงคนเขียนสปอยตนเองนี่แหละ ฮะฮ่า

[บูมเบส]

ไอ้ผู้ชายมักมากสมควรโดนแล้ว

[seaz]

สงสารน้องฟรอนท์จับใจเลย พี่เท็นนี่ยังไง จัดการอะไรซะบ้างสิ ปล่อยให้ชะนีมาทำตัวเป็นปลิงได้ไงกัน

[nicksrisat]

อย่าไปคิดมากถ้ามันจะเป็นแบบนี้ก็เลิกไปเหอะ ในเมื่อปิดบังไม่ยอมอธบายอะไร ก็บายดีกว่านะฟรอนท์

[yowyow]

 

[black sakura]

สงสารน้องอ่ะ

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
★.:*ซ่าดีนัก....กูรักมึงก็ได้ว่ะ! *:.★★彡
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 30 (เท็น+ฟรอนท์) ห่าง 3 แทบขาดใจ




ผมอยู่โดยไม่มีพี่เท็นมาเกือบสามเดือนแล้วครับ อีกสามวันก็จะครบสามเดือนเต็มพอดี ทุกๆ วันของผมเหมือนกับเวลาเดินช้ามาก บางวันก็เหมือนเวลาหยุดเดินด้วยซ้ำ ยิ่งถ้าวันไหนผมไปมหาลัยแล้วต้องเจอภาพที่ผมไม่อยากเห็นเข้าวันต่อมาผมจะไม่สบายทันที เพราะอะไรนะเหรอครับผมว่าทุกๆ คนที่มีคนที่รักมากแล้วไม่สามารถรักกันต่อไปได้อีกแบบผมก็ต้องเป็นเหมือนกัน ร้องไห้ไงครับ เวลาเกือบสามเดือนที่ผมต้องแอบร้องไห้คนเดียวโดยไม่ให้พี่ชายของผมเห็นมันทรมารมากเลยครับ ผมต้องทำตัวร่าเริงตลอดเวลาทั้งที่ใจของผมมันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ร่างกายของผมมันทรยศผมอีกแล้ว แค่เห็นเขาเดินด้วยกันผมก็แทบจะทนไม่ไหว ดีนะที่เพื่อนผมคอยให้กำลังใจผมและคอยดูแลผม คอยพูดให้ผมลืมเรื่องที่เสียใจไปได้บ้างอย่างน้อยก็ช่วงเวลาสั้นๆ



"ไง....ยังไม่ตื่นอีกเหรอเรานะ ไม่ไปเรียนรึไงเด็กขี้แย"


"พี่ฟรอสต์.....ฟรอนท์ปวดหัวฮ่ะ"


"ไม่สบายอีกแล้วเหรอ? ไหนพี่ดูซิ" พี่ฟรอสต์นั่งลงข้างๆ ผมแล้วเอาหลังมือแตะลงที่หน้าผากผมอย่างเบามือ


"ตัวร้อนนิดๆ ปวดหัวมากไหม? พี่พาไปหาหมอดีไหม?"


"ไม่ต้องฮ่ะ....ฟรอนท์ไม่อยากกินยาอ่ะ"


"ดื้อ!!! อย่างนี้ต้องให้กินยาให้หมดโรงพยาบาลเลยดีไหมเนี๊ยะ"


"พี่ฟรอสต์ใจร้าย..."


"พี่ใจร้ายที่ไหน ออกจะหล่อและใจดี หึหึ"


"แหวะ!!! ฟรอนท์จะอ้วก"


"ฮ่าๆๆๆ พี่ล้อเล่นนะ เดี๋ยวพี่ไปบอกให้เขาเอาข้าวต้มขึ้นมาให้นะ แล้วเดี๋ยวพี่จะเอายาขึ้นมาให้เราเองกับมือ อันนี้ห้ามดื้อ!! ห้ามปฏิเสธไม่งั้นพี่จะบอกพี่ฟรานซ์ บอกพ่อกับแม่ด้วย"


"โห.....พี่ฟรอสต์อ่ะ"


"โหได้...แต่ต้องกินยาครับน้องรัก"


"แต่ฟรอนท์....."


"ดื้อ!! เดี๋ยวพี่จับตีก้นเลยนะ หึหึ"


"พี่ฟรอสต์!!!" ผมตะโกนขึ้นเสียงดังจนพี่ฟรอสต์หลุดขำออกมา


"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวพี่มานะ ลงไปเอายาก่อน"


"เดี๋ยวฮ่ะพี่ฟรอสต์.....แล้วพี่ฟรานซ์ล่ะ ออกไปทำงานแล้วเหรอฮ่ะ?"


"อืม....พี่ได้ยินว่ามีงานด่วนนะ แต่เดี๋ยวพี่จะโทรบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนฟรอนท์ตอนเที่ยงๆ นะ เพราะพี่มีเรียนบ่ายนะ"



"ไม่เห็นต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเลย ฟรอนท์โตแล้วนะ"



"โตที่ไหน....ตัวเล็กนิดเดียวเอง หึหึ"


"โอ๊ยยย....ฟรอนท์ขี้เกียจคุยกับพี่ฟรอสต์แล้ว....ชิส์!!!"


"หึหึ เดี๋ยวพี่มานะ...เด็กขี้แย"


แล้วพี่ฟรอสต์ก็เดินออกไป สรุปแล้วผมก็ต้องกินยาอย่างเลี่ยงไม่ได้ครับ ดื้อมากเดี๋ยวพี่จะลำบากใจอีก พี่ๆ คงจะเหนื่อยกับผมมากใช่ไหมครับ ผมควรจะเข้มแข็งกว่านี้ ผมควรจะลืมพี่เท็นให้ได้


ครืดดดด..... ครืดดดดด.....


"ฮัลโหล....ว่าไงปริ้น"


"เห้ย!!!....ไอ้ฟรอนท์ มึงอยู่ไหนว่ะ?"


"กูอยู่บ้านว่ะ!! ปวดหัวนิดหน่อยว่าจะโทรบอกมึงอยู่พอดี มึงมีอะไรรึเปล่าว่ะ?"


"คือ....คือว่า"


"คือๆๆๆ อะไรของมึงว่ะไอ้ปริ้น...หมาติดคอมึงรึไงว่ะ!! คือๆๆๆ อยู่ได้!!"


"ก็กูไม่รู้ว่าควรบอกมึงดีรึเปล่าว่ะ!!"


"ก็เรื่องอะไรล่ะ...สาดดด!! กูยิ่งปวดหัวอยู่อย่าพูดจาโยกโย้ซิว่ะ!!"


"คือ....คือว่าพี่เท็นรถคว่ำว่ะ!!"


เหมือนผมถูกของหนักๆ ทุบเข้าที่หัวอย่างจัง มันมึนจนรู้สึกถึงความว่างเปล่า น้ำตาผมไหลลงมาโดยที่ผมไม่รู้สึกตัวว่ามันไหลออกมาตอนไหน ผมเริ่มมองสิ่งรอบๆ ตัวไม่ชัดเพราะน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ที่ดวงตาทั้งสองข้างของผม มือไม้ผมสั่นแทบจนโทรศัพท์ร่วงลงพื้น ผมตั้งสติได้ก็รีบลงไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อถามไอ้ปริ้นว่าสิ่งที่ผมได้ยินเป็นเรื่องจริงหรือมันกำลังโกหกผมกันแน่



"ไอ้ปริ้น...มึงพูดว่ายังไงนะ!! พี่เท็นเป็นอะไร?!!"


"พี่เท็นรถคว่ำว่ะ!! ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล.....กูแค่คิดว่ามึงควรจะรู้ (รึเปล่า)"


"แล้วตอนนี้พี่เท็นเป็นยังไงบ้าง!!! มึงบอกกูมาไอ้ปริ้น!!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือจนไม่รู้ว่าไอ้ปริ้นมันเข้าใจสิ่งที่ผมถามมันรึเปล่า?"


"เห้ย!!! มึงใจเย็นๆ นะไอ้ฟรอนท์ พี่เท็นเขายังไม่รู้สึกตัวว่ะ อยู่ห้องไอซียู กูก็เพิ่งได้ยินจากไอ้ดิวมาว่ะ!!"


"เรื่องจริงใช่ไหมปริ้น มึงไม่ได้หลอกกูใช่ไหม?"


"เอ่อ....กูจะหลอกมึงทำไมว่ะ!!"



.....



.....



"เห้ย!!! ฟรอนท์!! ฟรอนท์!!! มึงฟังกูอยู่รึเปล่าว่ะ!! ฟรอนท์!!"


"เออๆ แค่นี้ก่อนนะ!!"



ตู๊ดดๆๆๆๆๆ


ผมกำโทรศัพท์ไว้ในมือคว้ากุญแจรถแล้ววิ่งลงไปข้างล่างทันที



"ฟรอนท์....ฟรอนท์จะไปไหน? ฟรอนท์!!!"


ผมวิ่งโดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกของคนข้างหลัง ผมแค่อยากขับรถไปให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดทั้งที่ผมอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดธรรมดาๆ ที่เอาไว้ใส่เวลาอยู่บ้าน รองเท้าก็เป็นรองเท้าแตะที่เอาไว้ใส่เดินเล่นในสวน แล้วพี่ฟรอสต์วิ่งมาคว้าตัวผมเอาไว้


"ฟรอนท์!! เป็นอะไร? จะไปไหน?"


"พี่ฟรอสต์.....ฮือ....ฮือ....พี่เท็น...พี่เท็น ฟรอนท์จะไปหาพี่เท็น พี่ฟรอสต์ปล่อยฟรอนท์ไปนะฮ่ะ"


"ฟรอนท์!! ฟรอนท์....ใจเย็นๆ ฟังพี่ก่อน บอกพี่ก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น"


"พี่เท็น....พี่เท็นรถคว่ำฮ่ะพี่ฟรอสต์...ฮือ...ฮือ..."


พี่ฟรอสต์รวบตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น ผมพยายามดิ้น ผมอยากไปหาพี่เท็นครับ อยากไปดูว่าพี่เท็นเป็นยังไงบ้าง แค่ดูก็พอ....แค่เห็นก็พอ!! แล้วผมจะไม่ขออะไรอีก แค่พี่เท็นไม่เป็นไร...แค่นั้นจริงๆ ที่ผมต้องการ


"ฮือ....พี่ฟรอสต์ ให้ฟรอนท์ไปนะฮ่ะ ให้ฟรอนท์ไปหาพี่เท็นนะฮ่ะ....ฮือ..."


ผมร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้ ร้องขอ...ขอให้พี่ฟรอสต์อนุญาตให้ผมไป ให้ผมได้ไปดูพี่เท็นว่าเป็นยังไงบ้าง


"อย่าร้องไห้...ฟรอนท์อย่างร้องไห้ เดี๋ยวพี่จะพาไปเองนะ หยุดร้องไห้ก่อน....พี่จะพาไปหาเท็นเองครับ"


"พี่ฟรอสต์....ฮือ...."


พี่ฟรอสต์ลูบที่หลังปลอบใจผมอย่างอ่อนโยน ผมบอกชื่อโรงพยาบาลกับพี่ฟรอสต์แล้วพี่ฟรอสต์ก็ขับรถพาผมที่โรงพยาบาล อยู่เป็นเพื่อนผม ผมเดินที่เค้าเตอร์แล้วแจ้งชื่อผู้ป่วยผมจึงรู้ว่าพี่เท็นยังคงอยู่ในห้องไอซียู พี่เท็นยังไม่รู้สึกตัวครับ ขาผมอ่อนไปหมดแทบจะไม่มีแรงเดิน พี่ฟรอสต์ช่วยพยุงตัวผมเดินมาจนถึงหน้าห้องไอซียูที่พี่เท็นนอนอยู่ ผมยืนอยู่หน้าห้องครับ ผมไม่กล้าเข้าไป ผมกลัว....ผมกลัวว่า....


"ฟรอนท์ เข้าไปกันเถอะ"


พี่ฟรอสต์แตะลงที่ไหลแล้วพูดบอกกับผม ผมพยักหน้าแล้วจับมือพี่ฟรอสต์ไว้แน่น พี่ฟรอสต์ยิ้มให้กำลังใจผมครับ ผมกับพี่ฟรอสต์เดินเข้าไปในห้องที่มีแต่กลิ่นยาที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง เปลี่ยนรองเท้าที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้สำหรับเข้าเยี่ยมผู้ป่วย ทำความสะอาดมือด้วยเจลแอลกอฮอล์ ห้องไอซียูที่ว่าเป็นห้องวีไอพีครับ มีเพียงเตียงเดียวที่ตั้งอยู่กลางห้อง มีผู้หญิงหนึ่งคนยืนอยู่ข้างเตียงไม่ต้องบอกผมก็รู้ว่าคือใครและยังมีผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาดูหล่อเหลา แต่งตัวภูมิฐานยืนอยู่อีกฝั่งของเตียง ผมชะงักเมื่อสายตาผู้ชายคนนั้นมองมาที่ผม ผมจับมือพี่ฟรอสต์แน่นกว่าเดิม ผมรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก สายตาที่มองมาทางผม ผมเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ พี่ฟรอสต์ดันตัวผมให้เดินต่อไปแล้วหยุดที่ปลายเตียงที่มีร่างไร้สติของพี่เท็นนอนอยู่ สายต่างๆ ที่ระโยงระยางเต็มตัวพี่เท็นไปหมดทำให้ผมใจเสีย



"สวัสดีครับ...ผมชื่อฟรอสต์ครับและนี่น้องชายผมชื่อฟรอนท์ครับ เราสองคนมาเยี่ยมเท็นครับ" พี่ฟรอสต์กล่าวทักทายผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงพี่เท็น


"สวัสดีฮ่ะ..." ผมกล่าวทักทายสั้นๆ แล้วหันมามองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้า


"สวัสดี....ผมคือพ่อของเจ้าเท็น"


สายตาผมจ้องมองผู้ชายคนนั้นด้วยความตกใจ เขาคือพ่อของพี่เท็น พ่อของคนที่ผมรัก....ไม่ใช่ซิ คนที่เคยรักมากกว่า แต่สำหรับผมพี่เท็นยังคงเป็นคนที่ผมรักเสมอจนถึงตอนนี้ผมก็ยังรักผู้ชายคนนี้อย่างหมดหัวใจ น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมรีบใช้มือเช็ดมันออกแล้วไปยืนอยู่ข้างหลังพี่ฟรอสต์ ผมกลัวครับ...กลัวว่าพ่อพี่เท็นจะไล่ผมออกไป


"ครับ....ผมทราบว่าคุณคือใคร ผมแค่ขอพาน้องมาดูอาการของเท็นครับ ดูเสร็จแล้วผมจะพาน้องของผมกลับ"


"เชิญ....งั้นฉันออกไปรอข้างนอกแล้วกัน" พ่อพี่เท็นพูดแล้วมองมาที่ผมก่อนจะเดินออกไป


"ฟรอนท์.....พี่ขอโทษนะค่ะ" ผู้หญิงที่ยืนอยู่อีกฝั่งพูดขึ้นดูเหมือนเธอจะตาบวมนิดๆ แต่ทำไมเธอต้องขอโทษผมด้วยล่ะ จากนั้นเธอก็เดินออกไปเหลือเพียงผมกับพี่ฟรอสต์ที่อยู่ในห้องครับ


"ฟรอนท์....พี่ออกไปรอข้างนอกนะ"


"ไม่....พี่ฟรอสต์อยู่เป็นเพื่อนฟรอนท์ก่อนนะฮ่ะ"


ผมพูดอย่างอ้อนวอนเพื่อให้พี่ฟรอสต์อยู่เป็นเพื่อนเพราะผมกำลังกลัวมากครับ คนที่นอนอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้ไม่เหมือนคนที่เคยอยู่กับผม คนที่เคยหัวเราะหยอกล้อเล่นกับผม หน้าตาเขาตอนนี้แทบจะไม่มีสีของเลือด ผ้าสีขาวที่พันรอบหัวมีเลือดซึมออกมาให้เห็น แผลที่ถลอกอยู่ตามลำตัวพี่เท็นคงจะเจ็บมาก ผมจับที่มือของพี่เท็นแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาไม่หยุด พี่เท็นยังคงนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว เปลือกตาที่ปิดสนิทจนมองไม่เห็นแววตาที่เคยใช้มองผมเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ตอนนี้มีเพียงแค่เสียงหายใจที่เกิดจากเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น


"พี่เท็น....พี่เท็นตื่นเถอะนะ อย่านอนอยู่อย่างนี้เลย ตื่นขึ้นมาเถอะนะพี่เท็น...."


"ฟรอนท์ไม่เคยโกรธพี่เท็นเลยนะ....แต่ถ้าพี่เท็นไม่ตื่นขึ้นมา ฟรอนท์จะโกรธพี่เท็นจริงๆ ด้วยนะ"


"พี่เท็น....พี่เท็นตื่นซิ ตื่น!! ฮือ....ฮือ...."


ผมร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ใจที่เจ็บอยู่แล้วก็เจ็บยิ่งกว่าเดิม ผมไม่อยากเห็นพี่เท็นเป็นแบบนี้ ไม่อยากเห็นพี่เท็นนอนนิ่งอยู่แบบนี้ อย่างน้อยก็ตื่นขึ้นมาให้ผมได้รู้ว่าพี่ยังสบายดี ผมขอแค่นี้จริงๆ



"ฟรอนท์....ฟรอนท์ครับ เดี๋ยวพี่เท็นก็ฟื้น....พี่เขาต้องไม่เป็นอะไร เชื่อพี่นะ" พี่ฟรอสต์โอบกอดผมแล้วพูดปลอบโยนผม


"พี่ฟรอสต์....ฟรอนท์รักพี่เท็น ฟรอนท์ไม่อยากเห็นพี่เท็นเป็นอย่างนี้ฮ่ะ"


"ฟรอนท์...ควรจะทำยังไงดี พี่ฟรอสต์บอกฟรอนท์หน่อย... ฟรอนท์ควรจะทำยังไง?"


"ฮือ....ฮือ......"


"ฟรอนท์....ใจเย็นๆ นะ เชื่อพี่ซิว่าเท็นต้องปลอดภัย"



"เอ่อ.....ขอโทษนะค่ะ พอดีถึงเวลาตรวจคนไข้แล้วค่ะ รบกวนญาติออกไปรอด้านนอกก่อนนะค่ะ" คุณพยาบาลพูดบอกครับ


"ครับๆ..." พี่ฟรอสต์ตอบกลับไป


"ฟรอนท์....เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมใหม่นะครับ เดี๋ยวพี่พามา...พี่สัญญา"


"ฟรอนท์...ขอลาพี่เท็นก่อนนะฮ่ะ"



ผมพูดบอกพี่ฟรอสต์เสร็จก็เดินเข้าไปใกล้พี่เท็น ก้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากพี่เท็นเบาๆ แล้วล่ะออกมา น้ำตาผมหยดลงที่แก้มพี่เท็น ผมใช้นิ้วค่อยๆ เกลี่ยออกอย่างเบามือ



"เดี๋ยวฟรอนท์มาเยี่ยมพี่เท็นใหม่นะฮ่ะ รอฟรอนท์ด้วยนะ"


ผมพูดเสร็จก็เดินมาจับมือพี่ฟรอสต์แล้วเดินออกจากห้อง ก่อนที่จะพ้นประตูห้องผมหันไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง หัวใจผมแทบแตกสลาย ผมกลั้นใจเดินตามพี่ฟรอสต์ออกไปก็เจอเข้ากับพ่อพี่เท็นที่นั่งรออยู่หน้าห้อง



"ผมกับน้องชายขอตัวกลับก่อนนะครับ" พี่ฟรอสต์กล่าวลาพ่อพี่เท็น



"ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะ....เท็นคงจะดีใจ"



"งั้นผมกับน้องขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"



"สวัสดีฮ่ะ..." ผมกล่าวลาต่อจากพี่ฟรอสต์





เราสองคนกำลังจะเดินไปก็ได้ยินเสียงๆ นึงพูดขึ้น.....








"ฟรอนท์.....พ่อขอโทษนะ"







"ไม่เป็นไรฮ่ะ....ขอบคุณที่ให้ฟรอนท์เยี่ยมพี่เท็นนะฮ่ะ"




ผมเดินจากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของคนที่ผมรักด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่แทนคำขอบคุณ ขอบคุณท่านที่ให้ผมได้มีโอกาสเจอพี่เท็นได้เข้าเยี่ยมพี่เท็นถึงแม้ว่าพี่เท็นจะยังไม่รับรู้อะไรเลยก็ตาม




********************************** TBC.

 

[black sakura]

ชริส์ๆอิคุณพ่อมาขอโทษอะไรตอนนี้
ในเมื่อตัวเองเป็นคนเริ่มเรื่องเอง

[❣☾月亮☽❣]

    สงสารน้องง่า. รีบฟื้นเลยนะเท็น

[auntreory]

พ่อที่ทำแบบนี้ เราว่าเหมือนเขาจะรักลูกแต่ลึกๆเขาก็รักตัวเองค่ะ

[tang]

เศร้าาา