บทที่ 30 มาแล้วครับ บทนี้เพื่อนๆ บิ๊กจะหารู้ให้ได้ว่า ใครเป็นแฟนบิ๊ก งานนี้เลยมีทั้งเมาเละกับโดนสะกดรอยตามจนเกือบงานเข้ากันไปครับ
มาชมกันเลยครับ^^
**********
Chapter 30 ตามสัญญาที่มีให้กับ ตั้ม โจ แชมป์ ว่าวันนี้เราจะฉลองสอบเสร็จกัน แน่นอนว่า การเมาในร้าน คงทำให้ร้านโดนปิดเอาได้ ฉะนั้นแล้ว สถานที่ฉลองกันในวันนี้ จึงเป็นบ้านไอ้ตั้ม เพราะลงมติแล้วว่า พ่อกับแม่ไอ้ตั้มไม่อยู่ สามารถเฮฮาได้เต็มที่
“ชนๆๆ” เสียงแก้วชนกันที่มี Black ผสมโซดากันทุกแก้ว แกล้มด้วยบาร์บิคิว ที่ลากเตามาปิ้งกันในสนามหญ้าบ้านตั้มกันเลยทีเดียว
“เอ้ยๆๆ ปิดเทอมนี้ จะไปหาเงินเปิดหมวกกันเปล่า วงจะไม่มีเงินกินอยู่แล้ว” ก็ดูแต่ละคน เรียกไปเล่นแต่ละที ว่างกันไหม ทีชวนไปหม้อสาวเนี่ย ว่างแบบไม่ต้องนัด
"ร้านเฮียจิ๋วรอเราอยู่ เล่นได้ชัวร์ เงินไม่เลว เฮียเค้าคิดถึงพวกเราอยู่" ผมนึกออกเลย ร้านที่ผมเมาแล้วยังไม่จ่ายเงินนั้นแหละ สงสัยค่าเหล้ารอบก่อน เฮียไม่เก็บแล้วแหละมั่ง?
"เออ ลืมร้านเฮียเค้าไปได้ไง" แชมป์กำลังชงเหล้าให้พวกผมอยู่
"แต่ที่แน่ๆ คืนนี้ คนมีความรักสองคน ต้องดื่มเยอะเป็นพิเศษ" ตั้มชี้มาที่ผมกับแชมป์
"ไม่เกี่ยวเถอะ มึงแมร่ง สาวเยอะกว่ากู ไม่เอาใครสักคนเอง ทำมาเป็นปากดี" จริงไหมไอ้ตั้ม
"แต่กูเปิดเผย ไม่ได้มีแฟนแล้วเก็บไว้ที่บ้านแบบมึงนี่ แถมไอ้แชมป์แมร่งก็ติดเชื้อมึงไปอีกตัว"ผมกับแชมป์พยายามไม่ทำพิรุธให้โจกับตั้มเห็น
"พอๆ ชนกันเว้ย!!!"โจตัดบท ยกแก้วขึ้นชนกัน
ตลอดสามชั่วโมงกว่าๆ บาร์บิคิว เหล้า หมดลง และเสียงเพลงที่ผลัดกันร้อง ผลัดกันเล่น ช่วยให้บรรยากาศสนุกสนานมาก และผมสังเกตได้ว่า ตั้มกับโจ พยายามยัดแก้วให้ผมดื่มถี่มาก จนผมเริ่มไม่ไหว
"ไอ้บิ๊ก...กูถามจริงๆ" ผมมึนๆ แต่พยายามฟังว่าตั้มถามอะไร
"มึงเป็นเกย์ใช่ไหม" สัด!!! ตรงมาก มึงมอมเหล้ากูเพื่อคำถามนี้ใช่ไหม
"ไม่ใช่วะ" ก็ผมไม่ได้หื่นกับผู้ชายนี่ งั้นแปลว่าผมไม่ได้เป็นนะ
"ทำไมมึงไม่พาแฟนที่มึงร๊ากๆๆๆ นัก มาให้พวกกูรู้จักบ้างวะ" ผมหันไปหาไอ้แชมป์...เชี่ย มันหลับไปแล้ว
"กูยังไม่พร้อมจริงๆ" พวกมึงจะทำตัวไงละ ถ้าพาแทนมาแนะนำ
"มึงกลัวกูจีบแฟนมึงหรือไง กูไม่ได้ชอบแย่งของใครนะเว้ย" ตั้มพูดจบ สลบไปเรียบร้อย
"เอ้า!!! สลบหมดซะงั้น" โจที่ไปถ่ายเบา เดินกลับมาพบเพื่อนสลบไปแล้วสอง
"กูกลับก่อนนะ อย่าลืมปลุกแมร่งด้วยละ" ผมลุกขึ้นใส่รองเท้าแตะ แล้วเดินไปหน้าบ้านตั้ม
บ้านแมร่งเสือกอยู่ในหมู่บ้าน กว่าจะพาร่างตัวเองเดินออกมาหน้าหมู่บ้านได้ เรียก taxi ก็แสนเข็ญ กลับคอนโดเมียจ๋า...ผัวเมาเละมาก เมื่อมาถึงคอนโด ผมแทบจะคลานเข้าลิฟต์
"กลับมาแล้ว" ผมเปิดประตูห้อง แล้วทรุดลงหน้าห้อง ทิ้งตัวนอนแล้วดันตัวเองเข้ามา ก่อนจะถีบประตูห้องให้ปิด มองขึ้นไปเพดาน เย้!!! เมียผมอยู่ตรงหน้า ผมนี่ยิ้มเลย
"กินจนเมาขนาดนี้ ทีหลังจะให้ไปนอนริมฟุตบาทหน้าคอนโดเลย" ใจร้ายที่สุด แฟนผมโหดแล้ว ผมรีบลุกขึ้นยืน แล้วจะกอดแทน แต่แทนถอยหลังหนึ่งก้าว ผมเลยร่วงไปกองกับพื้น
"ไปอาบน้ำเลย ไม่งั้นไม่ต้องมากอด" ผมแทบจะคลานไปอาบน้ำ
หลังจากอาบน้ำ (ที่ยากมาก เพราะเมาจนเกือบเอาแชมพูมาบีบใส่แปรงสีฟัน) ผมกลับออกมา พร้อมบ็อกเซอร์ตัวเล็ก สำหรับนอนคืนนี้ ผมทิ้งตัวลงข้างๆ แทน แฟนผมลุกขึ้นมาจัดท่านอนให้ผมดีๆ
"รักเมียที่สุด ดูแลดีตลอด" แทนส่ายหน้าให้กับความรั่วผมตอนนี้
“ไม่อยากดูแลคนเมา” ผมก็เลยคว้าแทนมากอดซะเลย ถึงจะเมา แต่แรงยังเหลือนะ ตอนนี้ผมกดร่างแทนลงเตียง แล้วคร่อมอยู่บนตัวแทน
“อยากโดนคนเมาปล้ำไหมครับ” แทนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“พรุ่งนี้เรามีสอบนะ ถ้าเราหมดแรง ลุกไม่ไหว บิ๊กจะตื่นไปส่งเราทันไหม” ก็ได้ ยอมก็ยอม ผมทิ้งตัวทับร่างแทน ก่อนจะซุกไซร้ซอกคอแทนเบาๆ
“สามวันเอง...รอได้” ผมบดริมฝีปากล่างของแทนเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวไปนอนข้างๆ
“สามวันก็จะรอๆๆ” ผมนี่เมารั่วจริงๆ ฮาๆๆ
………………..
สอบวันที่สองของผมผ่านไปด้วยดี แอบทำไม่ได้นิดหน่อย แต่อย่างน้อย ทุกคนก็โอดครวญ แต่ที่ผมแทบจะอุดหูคือ
“แมร่ง อาจารย์หักหลังชัดๆ บอกไม่ออก ออกหมดเลย...” ไบรท์แทบจะควันออกหู หลังจากเจอหน้าผมตอนกินข้าวเที่ยง
“เอาน๊า โดนกันทั่วหน้า วัดกันเลยว่าใครเรียนเข้าใจกว่ากัน” ไบรท์หน้าย่นเหมือนหมาบลูด็อก กำลังดูดน้ำล้างปากหลังทานข้าวเสร็จ
“บ่ายนี้เจอภาษาไทย แทบไม่มีอะไรในหัวเลยๆๆๆ” ผมอยากเอาขนมปังลูกเกดยัดปากให้ปากไม่ว่างนะ
“เราก็ไม่มีในหัวเหมือนกัน” ไบรท์ทำหน้าไม่เชื่อผม
“จริงๆ ไม่มีๆๆๆ” ผมฉีกขนมปังกินไป ขำไบรท์ไป
“เออ แชมป์มันเล่าให้เราฟัง เมื่อวานเลี้ยงฉลองกัน บิ๊กโดนมอมเหล้า จะให้พูดเรื่องแฟนให้ได้” มิน่า ทำไมบิ๊กถึงได้รั่วเกินพิกัดขนาดนั้น
“แชมป์ก็โดนด้วยเหมือนกัน แต่ชิงหลับไปก่อน พอบิ๊กกลับ เลยตื่น แล้วกลับตามหลังไป” ทำไมไบรท์ทำหน้าคิดมากแบบนั้นละ
“บางทีเราก็คิด...ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องพูดยากด้วย” ผมฉีกขนมปังยัดปากไบรท์
“คิดมากทำไม มันก็เรื่องของเราสองคน เราไม่ต้องป่าวประกาศหรอก เมื่อถึงเวลาเหมาะสม ก็รู้เองแหละ” ผมกินขนมปังต่ออย่างสบายอารมณ์
“ก็จริง...เราคงคิดเล็กคิดน้อยไปหน่อยแหละ” ไบรท์เคี้ยวขนมปังที่ผมยัดปากไปเมื่อครู่
“ถ้าเราสองคนโอเค คนอื่นก็ไม่ต้องสนใจใช่ไหมละ” ไบร์ทพยักหน้าหลังจากคิดตามแล้ว
“นั่นซิ...” แล้วผมก็ต้องตบเตือนสติไบรท์ซะหน่อยว่า
“อย่าลืมสอบบทอาขยานตอนเลิกเรียนด้วยนะ เหลือเราสองคนที่ยังไม่ได้สอบ” เป็นนักกีฬา ก็แบบนี้แหละครับ
“เอ้ย!!! ยังไม่ได้ซ้อมท่องมาเลย” พึ่งนึกได้เหรอไบรท์
ผมหัวเราะแบบ ตัวใครตัวมันละกันนะ
………………..
ริมสนามฟุตบอลในโรงเรียนของแทน ตอนบ่ายสามร้อนๆ Toyota 86 สีขาว ฝากระโปรงหน้า หลัง ดำ ที่มีชื่อเล่นว่าน้องแพนด้า จอดรออยู่ท่ามกลางสายตานักเรียนชายหลายคน ที่หยุดมองบ้าง หยิบมือถือมาถ่ายบ้าง ถ้านักเรียนหญิง ก็คงมองผมด้วยความตั้งใจ เพราะรถกับเจ้าของ หล่อจนต้องเหลียวมองนั้นแหละ แต่รถคันนี้ มีไว้เพื่อ
“วันนี้เอาคันนี้มาเลยเหรอ” แทนดูจะเขินๆ ที่ผมเอารถคันนี้มารับ
“ปิดเทอมแล้ว อยากขับมันบ้าง อะไรบ้าง” ผมเดินไปเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้แทน รับกระเป๋านักเรียนของแทนมา แล้ววางไว้เบาะหลัง ก่อนที่แทนจะเข้าไปนั่งในรถ พอแทนนั่งเสร็จ ผมปิดประตูให้ แล้วเดินกลับมาประจำที่คนขับ
การจราจรแถวสี่แยกเฉลิมเผ่า รถติดมาก แทนยังคงนั่งอ่านชีทสรุปวิชาสำหรับสอบวันสุดท้าย โดยมีเสียงเพลงจาก iPhone ผมที่ต่อกับเครื่องเสียงในรถกล่อมเบาๆ ผมเคาะนิ้วบนพวงมาลัยเบาๆ รอไฟเขียวอันแสนสั้นที่จะเลี้ยวขวาเข้าถนนพระราม 1 แล้วเลี้ยวเข้าสยามพารากอนนี่แหละ
“ที่รักครับ” ผมนึกไรออกละ แทนหันมาหาผม
“จะกลับขอนแก่นเมื่อไหร่เหรอ” แทนนึกอยู่สักครู่
“หลังสอบเสร็จวันนึง คงกลับไปอะ” แทนมองผมสักครู่
“ไปส่งแล้ว เราต้องกลับเลยใช่มะครับ” ไฟเขียวแล้ว แต่...ห้าวินาที แดงต่อ เลยขยับไปหนึ่งคืบหอยทาก
“ก็ ถ้าพ่อกับแม่ เราไม่อยู่ บิ๊กจะค้างบ้านเราไหมละ” แน่นอนซิ ผมอยากไปบ้านแฟนผม
“แล้วอยากพาแฟนเข้าบ้านไหมครับ” ผมหันไปหอมแก้มแทนหนึ่งฟอด
“อยากซิ...” แทนดูเม้นปากคิดมาก จนผมต้องหอมแก้มค้างไว้อีกที
“งั้น ไปเที่ยวบ้านแฟนนะครับ” ผมหันกลับไปขยับรถตามไฟเขียวที่พึ่งปล่อยสักครู่ แล้วเปลี่ยนไปเลนซ้ายสุด เพราะคันหน้าขับได้เต่ามาก พ้นซะที
“คืนเดียวได้ไหม” แทนพยักหน้าโอเค
“ถ้านานกว่านั้น เราคงได้ทานลูกซองเป็นอาหารเช้าใช่มะ” แทนหลุดหัวเราะออกมา แล้วทุบไหล่ผมเต็มๆ
“บ้า...เรายิ่งเครียดๆ อยู่” ติดตอนจะเลี้ยวเข้าห้างฯ ก็ต้องหอมแก้มแฟนสักฟอดก่อน
“รับรอง เราจะไปแบบเพื่อนมาเที่ยวบ้าน ไม่ทำให้คนที่บ้านแทนสงสัยแน่นอน โอเคมะ” แทนพยักหน้า
“แต่ถ้าพ่อ แม่เราอยู่ บิ๊กส่งเราเสร็จ กลับ กรุงเทพฯ เลยนะ” ผมพยักหน้าเหมือนกัน
บางที การไปบ้านแทนเวลานี้ อาจยังไม่เหมาะสมก็ได้ พ่อกับแม่ของแทน คงไม่โอเคอย่างยิ่งกับลูกเขยอย่างผมแหง่ๆ แต่ไม่เป็นไร...ผมจะทำให้บ้านนี้โอเคกับผมให้ได้เหมือนกัน
………………..
ผมกับแทนแวะไปสยามพารากอน เพราะแชมพูล้างรถหมดแล้ว กับซื้ออาหารสดกลับไปทำที่ห้องวันพรุ่งนี้ ที่เป็นวันหยุดอ่านหนังสือสำหรับสอบวันสุดท้ายของแทน ระหว่างที่เดินอยู่ในห้างฯ ความวุ่นวายเล็กๆ ก็เกิดขึ้นกับผม
“ฮัลโหล” แชมป์โทรมาหาผม ขณะที่กำลังช่วยกันซื้อของกับแทนในซุปเปอร์มาร์เก็ต
“มึงอยู่พารากอนใช่ปะ” ผมตอบไม่ใช่ก็คงกะไรอยู่
“เออ แวะมาซื้อของ มีอะไรวะ” เรื่องที่ผมกลัวสุดคือ เจอคนที่ไม่พึงประสงค์นี่แหละ
"มันบอกว่าเห็นมึงเดินกับแทนอยู่ กำลังตามส่อง กูว่ามึงรีบไปจากที่นั่นดีกว่า" แทนสังเกตความไม่ปกติของสีหน้าผม
"โอเค รู้เรื่อง" ผมวางสายลง ทำทุกอย่างให้ปกติ แล้วบอกกับแฟนผมโดยไม่หันหน้าไปบอกว่าเกิดอะไรขึ้น
“แชมป์โทรมา บอกว่าเพื่อนเราตามสะกดรอยเราทั้งคู่อยู่” แทนดูจะไม่ตกใจ แต่คิดอยู่สักครู่
“เอางี้ ถ้าบิ๊กยังไม่อยากให้เพื่อนบิ๊กเจอ เราจะจ่ายเงินค่าของก่อน ส่วนบิ๊กไปวนรถมารับตรงประตูพรมแดงนะ แล้วก็ ถ้าจะเปลี่ยนที่นัดหมาย ให้บอกโค้ด “คิดจะพัก” ตามด้วยชั้นที่จะวนไปรับ แต่ให้ลดลงอีกชั้นนะ" ผมพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ เดินออกไปจากแทนแบบไม่ให้มีพิรุธ
ผมจอดรถไว้ชั้น 3 ถ้าวนลงมาหา น่าจะใช้เวลาไม่นานนัก แต่ก่อนอื่น ผมต้องทำให้ตั้มคลาดสายตาผมให้ได้ก่อน ว่าแต่มันอยู่ไหนวะ มันน่าจะเดินตามผม ผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปเรื่อยๆ จนถึงชั้น 5 สงสัยต้องเล่นไม้นี้จริงๆ ผมเดินลงไปชั้น 3 ที่จอดรถไว้ ผมเดินนิ่งๆ ก่อนที่จู่ๆ จะวิ่งทันที
เป็นไปตามคาด ตั้มวิ่งตามผมห่างๆ ผมรีบเลี้ยวหลบเข้าไปซ่อนตัวหลังแผนกตุ๊กตา ซึ่งพอจะบังผมได้พอสมควร ผมเห็นตั้มมันแล้วแหละ ตอนนี้มันหันซ้ายที ขวาที หาไม่เจอละซิว่าอยู่ไหน ตั้มหยิบมือถือขึ้นมาโทร โทรเวลานี้...เอ้ย!!! ไม่ได้การละ ผมรีบทำตัวก้มต่ำ ค่อยๆ ออกไปจากแผนกตุ๊กตาอย่างช้าๆ แล้วเดินเบาๆ พอชัวร์ว่าตั้มไม่น่าจะตามมา ผมวิ่งไปทางห้องน้ำข้างๆ ลิฟท์ฝั่งแผนกของใช้เด็ก แล้วโทรหาแทน
“มีคนสะกดรอยตามแทน ผู้ชายหน้าตี๋ๆ ตาตี่ๆ จมูกโด่งหน่อย สูงประมาณแทน น่าจะเป็นไอ้โจ แทนพยายามทำให้มันคลาดสายตานะ เราจะไปเอารถแล้ว” แทนไม่ตอบอะไรผม นอกจากเสียงฮือ ก่อนที่จะวางสายไป
ผมจอดรถไว้โซนลิฟท์ฝั่งชุดขั้นในสตรี ออกมาจากห้องน้ำ ผมมองดีๆ ก่อนออกมา เวรละ!!! ตั้มเดินมาทางนี้ ผมแทบจะหลบหลังกำแพงกระจกของห้องน้ำ ผมเห็นกลุ่มทัวร์จีนเดินอยู่ใกล้ๆ ผมรีบวิ่งเนียนเข้าไปรวมกลุ่มจนเดินผ่านตั้มไป แล้วค่อยๆ ปลีกตัวออกมา วิ่งไปทางแผนกชุดชั้นในสตรี มองหลังรอบๆ ตั้มน่าจะหาผมไม่เจอละ
"คิดจะพัก พรมแดง" แทนส่งมาแบบนี้ ผมต้องไปรับชั้นใต้ดินละ ผมมองให้ชัวร์ แล้วรีบวิ่งไปที่รถ ขึ้นรถได้เสร็จ งานก็เข้าจนได้...ไอ้ตั้มเคาะกระจกรถผม
“เอ้ย วันนี้เอารถมารับสาวเหรอ” นี่คือประโยคทักทาย หลังจากผมเปิดกระจกฝั่งคนนั่งเพื่อคุยกับมัน
“มาซื้อของวะ เดี๋ยวกลับแล้ว” ตั้มเปิดประตูเข้ามานั่งเรียบร้อย
“กูจะไป MBK ติดรถไปลงหน่อยวะ” เอาละ ทำไงดีวะ...เดี๋ยวค่อยคิดละกัน
รถที่ติดอยู่กลางลานจอดรถสยามพารากอน ทำให้ผมพอมีเวลาคิดว่าจะเอาไงดี ผมหยิบ iPhone ตัวเองขึ้นมาพิมพ์หาแทน
Big : แขกนั่งมาด้วย สลัดไม่ไป
Special 1 :รับแขกไปนะ เราโดนแขกจ้องไม่เลิกเหมือนกัน“พิมพ์ไรวะมึง” ผมรีบดับจอทันที นาทีนี้จะเผือกให้ได้เลยนะมึง ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะไล่ไอ้ตั้มลงไปยังไงดี ผมคลานรถลงไปถึงแค่ชั้นหนึ่งเท่านั้น เหลืออีกสามชั้น กว่าจะถึงชั้นใต้ดินสุดของห้างฯ
“บิ๊ก เมื่อกี้มึงเดินซื้อของกับใครวะ” นี่วัดใจกันเลยหรือไง
“กับเพื่อนที่รู้จักห่างๆ อะ ไมวะ” ตอบว่าคนเดียว เดี๋ยวยึด งั้นชนไปตรงๆ ละกัน
“เหรอ” น้ำเสียงตั้ม ชวนให้ผมเครียดลึกๆ แต่ผมแสดงอาการอะไรไม่ได้ อย่าให้มีพิรุธ
ผมคลานไปถึงชั้นหนึ่งแล้ว ยิ่งคิดไม่ออกว่าจะไล่ไอ้ตั้มลงจากรถอย่างไรดี ทันใดนั้น...เสียงมือถือตั้มก็ดังขึ้น ตั้มไม่พูดอะไรกับปลายสาย แต่พอวางเสร็จ
“กูไม่ไป MBK ละ เดี๋ยวส่งกูที่ประตูหน่อย” ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็รีบพามันวนไปจอดที่ประตูทางเข้าห้างในลานจอดรถ ตั้มลงจากรถไป โดยไม่บอกลาอะไรผมสักคำ จนกระทั้งพอเปิดมือถือ ผมเลยเข้าใจว่า ทำไมตั้มถึงเลิกตามผม
“หนีแขกกลับห้องด้วย Taxi สำเร็จ เจอกันที่ห้องนะ” ข้อความสุดท้ายจากแฟนผม ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมทั้งคู่ถึงเลิกตามผม
เพื่อนๆ...รอกูอีกนิด กูเปิดตัวอย่างเป็นทางการแน่นอน
**********
ตอนที่ 31 เป็นตอนที่สองคู่ในเรื่อง ฉลองสอบเสร็จ ตามด้วยแทนไปค้างบ้านบิ๊ก แล้วช่วยกันล้างรถนิดหน่อยก่อนกลับขอนแก่น และบทที่ 32 / 33 / 34 จะเป็นบทที่ได้อ่านแล้ว น่าจะมีความสุขกันทุกคนนะครับ^^
บทที่ 31 เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ ครับผม
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 325940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก