มาละครับ น็อคคาที่ไปสองวันเต็มๆ ทั้งงาน ทั้งแก้ปัญหา สารพัด วันนี้มาลงให้อ่านกันละครับ^^
บทที่ 36 วันเกิดของบิ๊กมาถึงแล้ว เป็นวันที่บิ๊กเฉยๆ ออกจะลืมด้วยซ้ำ แต่วันเกิดบิ๊กปีนี้ ดีที่สุดอย่างไร มาดูกันครับ
*********
Chapter 36 หลังจากเราทั้งคู่ไปเที่ยวหัวหินกันสามวันเต็ม สงกรานต์ที่พึ่งผ่านไป ผมค้างอยู่บ้านบิ๊ก ดูหนัง ฝึกมวยกับบิ๊ก และก็...นั่นละครับ ทุกคืน หรือทุกเวลาที่แฟนต้องการ ประมาณนั้น เดือนเมษายน มีวันสำคัญมากๆ ที่ผมตั้งใจจะทำให้บิ๊กโดยเฉพาะนี่แหละครับ
“ตื่นได้แล้วครับ” เกือบเก้าโมงเช้า บิ๊กยังไม่ตื่นนอน เพราะเมื่อคืนเหนื่อยเป็นพิเศษ
“ฮือๆๆๆ กี่โมงแล้วๆๆ” บิ๊กทั้งหาว ทั้งบิดขี้เกียจ
“เก้าโมงเช้า เราทำมื้อเช้าไว้จนมันจะหายร้อนแล้วนะ” บิ๊กพยักหน้า ก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วออกมากินข้าวเช้า
“บิ๊ก วันนี้ออกไปเดินเล่นข้างนอกคนเดียวก่อนได้ปะ แล้วสักทุ่มนึงค่อยกลับมาที่ห้องนะ” บิ๊กงงอย่างมาก ว่าทำไมผมถึงขออะไรประหลาดๆ
“วันนี้พ่อกับแม่เรา อาจจะมาห้องอะ ถ้าเจอบิ๊กอยู่ งานจะเข้าเอาได้” บิ๊กนึกอยู่สักครู่ ก่อนจะพยักหน้าตกลง
“เราเหงาแย่เลย ไปข้างนอกคนเดียวเนี่ย” บิ๊กตักอาหารเช้าเคี้ยวต่อไป
“ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ บิ๊กบ้างก็ได้ เดี๋ยวเพื่อนๆ บิ๊กจะงอนกันหมดพอดี” บิ๊กพยักหน้าแบบกึ่งคิดไปด้วย
หลังจากบิ๊กไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จแล้ว โทรหาบรรดาเพื่อนๆ เสร็จแล้ว บิ๊กก็รู้สึกเหมือนไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง จนยังไม่ยอมออกจากห้องซะที
“แทน พ่อกับแม่แทนกลับแล้ว โทรบอกเราได้เลยนะ” ผมพยักหน้า ก่อนจะส่งหมวกกันน็อคให้
“ซื้ออะไรเข้าห้องไหม จะได้แวะซื้อให้” ผมส่ายหน้าว่าไม่มี รีบไปซิบิ๊ก
“งั้น เราไปก่อนนะ” บิ๊กหอมแก้มผมสองข้าง ก่อนจะใส่รองเท้า แล้วรับหมวกกันน็อคจากผมไป พอบิ๊กออกไปจากห้องแล้ว
ได้เวลาที่ผมจะเริ่มเตรียมงานวันเกิดให้บิ๊กแล้วแหละ
………………..
วันนี้ผมงง ทำไม Facebook ผมมันดังถี่เป็นพิเศษ แต่ก็ยังไม่ว่างเช็คอยู่ดี เพราะกำลังขับน้องถ่านไปบ้านไอ้ตั้มมัน รถแมร่งก็ติดชะมัด เอาจริงๆ วันนี้ผมไม่อยากออกไปไหนเลย อยากนอนเล่นในห้องแทนทั้งวัน ไม่ต้องทำอะไรมากกว่า แต่แทนเค้าก็มีธุระของเค้านี่นะ
“ไอ้บิ๊ก” เสียงตะโกนเจ้าบ้านมาถึงในขณะที่ผมยังไม่ทันจะจอดรถ
“ไรวะมึง รีบเชียว” นี่เป็นคำถามแรกหลังจากผมดับเครื่อง ขึ้นขาตั้ง และถอดหมวกกันน็อค
“รู้เปล่า วันนี้วันอะไร” ผมยก GDX-6900 Maharishi ที่ผมใส่วันนี้มาดูเวลา
“20 เมษายน มีไรวะ” ไอ้ตั้มดูจะตื้อกับคำตอบตรงๆ ของผม
“เข้ามาบ้านก่อนเลย ไอ้โจ ไอ้แชมป์ก็รออยู่” เออๆ อะไรของพวกมึงวะ
พอผมเข้าไปห้องไอ้ตั้ม ผมเจอสองเกลอที่เหลือกำลังเล่น FIFA 14 ใน PlayStation 4 ของไอ้ตั้ม ทั้งคู่จริงจังมาก ผลัดกันยิง จนจบเกมเสมอกันไป 3-3
“เออ มึงเห็นผลสอบปลายภาคยังไอ้บิ๊ก โคตรอเมซิ่ง สุดติ่งกระดิ่งแมวมาก” แชมป์ทำให้ผมงง เออ ว่าไปผลสอบมันออกก่อนสงกรานต์ ผมยังไม่ได้ไปดูเลย เพราะปกติ ถ้าใครสอบตก แชมป์ที่บ้านใกล้สุดจะโทรบอกเอง
“ก็มึงไม่สอบตกสักวิชาไง โดยเฉพาะเลข มึงไม่มีชื่อซะงั้น แต่รอบนี้ดันเป็นไอ้โจวะ” ตั้มหัวเราะสะใจ ในขณะที่โจเอาจอยเครื่อง Play มาเคาะหัวตั้ม
“ไอ้สัด มึงก็รู้ เพื่อนบิ๊กเรามีติวเตอร์ส่วนตัว ทั้งวิชาเรียน และวิชาบนเตียงด้วยนะเว้ย” ไอ้โจ ปากมึงนี่ก็...
“เออ อเมซิ่งจริงวะ ถ้าไอ้บิ๊กไม่สอบตกเลยเนี่ย ติวเตอร์เค้าดีจริงๆ” ตั้มเดินมาตบไหล่ผมอย่างตั้งใจ
“กูขอละ พวกเราทุกคน แมร่งๆๆๆๆๆๆๆ อยากรู้จริงๆ ว่าแฟนมึงเป็นใคร กูไม่เคยเห็นมึงเก็บเงียบขนาดนี้จริงๆ” ก็กูกลัวพวกมึงรับไม่ได้ไงวะ
“วันนี้วันดีนะเว้ย เปิดตัวเถอะครัช นะๆๆ” แล้วทำไมมันต้องวันนี้ละวะ
“หรือมึงลืม” แล้วมันวันห่าอะไรละวะเพื่อน
“happy birthday to you happy birthday to you วู้ๆๆๆๆ” ผมนึกออกละ ว่าแต่มันถึงแล้วเหรอเนี่ย
“สุขสันต์วันเกิดเว้ย ปีนี้มึงติดแฟนมาก กูละกลัวมึงไม่มารวมก๊วนให้พวกกูอวยพร กูอวยพรก่อนนะ ขอให้มึงมีความสุขมากๆ นะเว้ย” ตั้มอวยพรก่อน
“กูขอให้หัวหน้าวงกุมารทองหาสาวๆ มาแบ่งกูบ้าง เอาติวเตอร์แบบมึงได้ยิ่งดี” อวยพรแบบนี้ มีแต่ไอ้โจจริงๆ
“กูขอให้มึงสอบไม่ตกแบบนี้ต่อไปวะ ขี้เกียจติวให้มึง” แฟนกูเก่ง ไม่ง้อมึงแล้วไอ้แชมป์
“เอ้ยๆๆ ฉลองกันดีกว่า วันนี้อยากกินไร เจ้าของวันเกิดเลี้ยงๆๆๆ” เห้ย!!! ใช่เปล่านั้น
“พวกมึงสั่งเลยนะ กูไปห้องน้ำก่อน” มุขมา ผมก็มุขบ้าง
“ไปห้องน้ำทำไมต้องถือกุญแจรถไปด้วยวะ” ก็กูมุขไง ไอ้โจ
“ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วพวกเราทุกคนก็กอดคอหัวเราะกัน
ขอบใจพวกมึงทุกคนที่ไม่เคยลืมกูนะ เพื่อนรักของกู...
………………..
หลังจากบิ๊กออกไปแล้ว ผมทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เตรียมอาหารเลี้ยงวันเกิดบิ๊กห้าอย่าง มีสลัดกุ้งทอด / เนื้อสันในซอสพริกไทยดำ / ไส้กรอกรวมมิตรย่าง / ซุปครีมเห็ด และที่สำคัญสุด ที่ผมต้องรีบไปบ้านของไบรท์ทันทีเลยคือ เค้กวันเกิด
จริงอยู่ จะซื้อก็ได้ แต่ผมอุตส่าห์อ่านวิธี ลองคำนวณวิธีคร่าวๆ แล้ว ผมคิดว่าผมทำเองได้ เรื่องแต่งหน้า ก็ไม่น่ามีปัญหา ผมแกะสลักเป็น แค่บีบครีมไม่ยากหรอก อีกอย่าง ผมให้แม่ของไบรท์ช่วยทำก็ได้ เพราะคุณแม่ไบรท์ทำขนมประจำ (แล้วไบรท์ก็เอามาฝากบ่อยมาก)
“ไบรท์ เรากำลังไปนะ” ไบรท์โทรมาหาผมตอนกำลังเตรียมวัตถุดิบทั้งหมดใส่ตู้เย็นไว้ กลับมาห้องแล้วจะได้ลงมือทำ
“แม่เราเตรียมของให้แล้ว รีบมานะ มันใช้เวลาพอสมควร” ผมวางสายแล้วลงมือจัดการหมักเนื้อให้เรียบร้อย
ผมเช็คให้เรียบร้อยอีกที ผักหั่นแล้ว กุ้งพร้อม ไส้กรอกพร้อม เนื้อหมักแล้ว ส่วนผสมซุปพร้อม เก็บของเข้าตู้เย็นรอทำตอนเย็นแล้ว ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว ผมรีบไปบ้านไบรท์ก่อนนะ
บ้านของไบรท์เป็นบ้านเดี่ยวที่ใหญ่มาก เพราะไบรท์อยู่กับอาม่า อากง คุณน้า คุณอา พ่อ แม่ เรียกว่าเป็นครอบครัวใหญ่เลยทีเดียว และทุกคนในบ้านนี้ ใจดีกับผมเหมือนเป็นลูกหลานคนนึงเสมอ จริงๆ ผมอยากยืมแค่เตาอบกับเครื่องตีส่วนผสม เพื่อทำเค้กวันเกิด เพราะขั้นตอนแต่งหน้า ผมกลับไปทำที่ห้องต่อได้
“ร่อนช้าๆ นะแทน เดี๋ยวส่วนผสมจะไม่กระจายตัวพอ” เสียงคุณแม่ของไบรท์กำลังกำกับผม ผมรู้สึกได้ว่ามันยากมาก ใช้สมาธิเยอะกว่าที่คิดจริงๆ
“แทนนี่หน่วยก้านดีนะเนี่ย ไม่คิดว่าจะทำได้นะเนี่ย” คุณน้าก็ชมไปนะครับ ผมแค่พอทำได้
“ไบรท์ เป็นนักบาสเหมือนแทน ทำไมทำอาหารแบบแทนไม่ได้ละลูก” ไบรท์ที่กำลังช่วยผมทำ เหมือนโดนพาดพิงไปด้วย
“ม๊า ไบรท์กินอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว” ผมเกือบหลุดหัวเราะจนน้ำลายจะตกลงในแป้งที่กำลังร่อน
หลังจากร่อนแป้งกันแล้ว ได้เวลาตีเนย เติมส่วนผสมต่างๆ ทั้งหมดนี้คุณแม่ของไบรท์คอยดูจังหวะทั้งหมดให้ การทำเค้กนี่ทำให้ผมถึงกับเหงื่อตกเอาเรื่อง ไม่ว่าจะการเติมไข่ วนิลา นม แป้งเค้กที่ร่อนไว้ รวมถึงคอยตักส่วนผสมที่ติดอยู่ขอบถ้วยให้มารวมกับกลางหม้อ และค่อยปรับความเร็วเครื่องตี บางช่วงแป้งฟุ้งจนหน้าผมขาวเลยทีเดียว
หลังจากได้เค้กที่ตีเสร็จแล้ว พิมพ์ที่ใช้เป็นทรงเหลี่ยม วางกระดาษไขเสร็จ เทเนื้อเค้กที่ตีลงไป เกลี่ยให้เรียบร้อย เค้กวันเกิดบิ๊กมีขนาดสามชั้น จึงใช้ทั้งหมดสามถาด เสร็จแล้วเข้าอบละนะ
“แทบหมดแรง” ผมบ่นให้ไบรท์ฟังขณะทานข้าวเที่ยงระหว่างรออบ ในขณะที่คุณแม่ของไบรท์คอยดูให้
“ก็อยากทำเองไม่ใช่เหรอ เราก็บอกอยู่ จ้างแม่เราทำก็ได้นะ” ก็วันเกิดแฟนทั้งที
“ก็วันเกิดแฟน เราก็อยากทำอะไรพิเศษๆ บ้างอะ” ไบรท์นึกอยู่ครู่
“งั้น เดี๋ยวทำเค้กวันเกิดให้แชมป์บ้างดีกว่า กลัวมันจะไม่กินอะซิ” ไม่หรอกไบรท์
“เราว่าแชมป์คงรักไบรท์ยิ่งกว่าเดิมเลยแหละ” ผมส่งจานข้าวให้ไบรท์
“จะเบิ้ลใช่มะ เดี๋ยวไปตักให้” ใช่แล้ว ผมหมดแรงมาก หิวเลยแหละ
แล้วเค้กก็เสร็จเรียบร้อย เนื้อนุ่ม กดเบาๆ เด้งกลับมา ได้เวลาทำครีมสำหรับประกบชิ้นเค้กกันละครับ ตอนนี้ผมต้องคอยตีไข่ขาวกับน้ำตาลให้เข้าเข้ากัน แล้วไอ้ที่ผมตีเนี่ย ต้องตีบนอุณหภูมิที่ร้อนประมาณนึง ใช้กำลังแขนมากๆๆๆๆ จนผมกล้ามแขนน้อยๆ ของผมเส้นเลือดปูดกันเลยทีเดียว เสร็จแล้วถึงตาเอาไปตีกับเครื่องต่อ พอเย็นลงประมาณนึง เริ่มเติมเนยลงไป พอมันเข้ากัน ตีด้วยความเร็วสูงขึ้น จนเนื้อเเริ่มเห็นเป็นครีมแล้ว เติมน้ำเชื่อมนิดๆ ปิดท้ายด้วยวนิลา ได้ครีมละครับ
“ทาให้ทั่ว หนาประมาณนึงพอนะ ไม่งั้นจะจัดทรงเค้กไม่ได้” ตอนนี้สมาธิผม กำลังไล่ปาดครีมให้ทั่วบนผิวเค้ก คุณแม่ของไบรท์กะให้เรียบร้อยว่าต้องประมาณไหน
“สวยมาก แทนนี่เก่งนะ ทำก้อนแรก เบี้ยวน้อยมาก เดี๋ยวแม่แต่งให้อีกนิดนะ” คุณแม่ของไบรท์จัดการแต่งผิวหน้าครีม แล้วเอาเค้กชั้นที่สองวางทับ แล้วให้ผมปาดเหมือนเดิม โดยคุณแม่ไบรท์เก็บงาน ก่อนจะวางชั้นที่สามลงไป แล้วจากนั้น ก็เอาครีมไล่ทาปิดทุกมุมทั้งผิวหน้า ด้านข้าง ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมคุณแม่ไบรท์ให้ผมทำเค้กก่อนสี่เหลี่ยม
“เพราะมันปาดง่าย ไม่ต้องหมุนไปมาแบบวงกลม แทนไม่เคยทำมาก่อน จะได้พอทำได้นะ” นั่นละครับ ผมเข้าใจกระจ่างเลยว่า มันไม่ง่ายเลยสักนิด ตอนนี้เค้กก้อนขาวๆ อุดมด้วยครีมก็เสร็จแล้ว
คุณแม่ไบรท์เตรียมที่แต่งหน้าไว้ให้ ผมลองซ้อมบีบครีมแต่งหน้าลงกับกระดาษไขก่อน ยากมาก คุมแขนให้ออกมานิ่งๆ ไม่ค่อยได้เลย ผมเลยบีบครีมแต่งฐานเค้กซึ่งง่ายกว่าหน้าเค้ก ส่วนหน้าเค้กจุดหลักๆ คุณแม่ของไบรท์ช่วยทำให้ แล้วทุกอย่างก็เรียบร้อย ผมเหลือแค่เขียนหน้าเค้กว่า
“HBD บิ๊ก” สั้นๆ แค่นี้ แต่เขียนให้สวยยากมากนะครับ ซ้อมเขียนกับกระดาษไขอยู่เกือบสิบนาทีได้ จนเขียนจริง มันเบี้ยวไปนิดหน่อย แต่คุณแม่ไบรท์ก็บอกว่าสวยแล้ว
หลังจากนั้น คุณแม่ไบรท์จัดแจงใส่กล่องให้เรียบร้อย เหลือแค่ขากลับ ที่ผมต้องรักษาอย่างดี อย่างให้มันเละทุกกรณีนั้นแหละ
“เดี๋ยวแม่ขับรถไปส่งแทนที่คอนโดให้นะ ไบรท์ ลูกมาถือกล่องเค้กให้ดีๆ ด้วย” ไบรท์เหมือนจะรู้หน้าที่ เพราะวางหนังสือการ์ตูนแล้วมาหาคุณแม่แต่โดยดี
ผมมองนาฬิกาข้อมือที่บิ๊กซื้อให้ผม ตอนนี้สี่โมงเย็น รวมทำอาหารด้วยแล้ว ก็คงพอดีก่อนหนึ่งทุ่มแน่นอน ขอบคุณคุณแม่ของไบรท์ด้วยนะครับ ที่พาผมไปส่งถึงคอนโดเลย
และก็ ขอบคุณไบรท์ที่ถือกล่องนิ่งมาก เค้กสวยถึงที่หมายเลยทีเดียว
………………..
หกโมงเย็น ผมอยู่บ้านไอ้ตั้มทั้งวัน จนเพื่อนๆ มันจะกินข้าวเย็นกันแล้ว สงสัยแทนจะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ยาวแน่ๆ งั้น ผมกินข้าวกับไอ้เกลอผมละกัน
“ฮัลโหล” กำลังล้างหน้า จะลงไปกินข้าวกับบ้านตั้ม Special 1 โทรมาซะงั้น
“แม่เรากลับแล้ว บิ๊กกลับมานะ” โอเค งั้นกินข้าวเสร็จกลับ
“เราทานข้าวเสร็จกลับนะ” เสียงแทนเบรคมื้อเย็นผมก็ดังตามมา
“เราทำอาหารให้แล้วนะ ไม่กลับมากินเหรอครับ” เสียงกึ่งอ้อนแบบนี้ ทำให้ผมแล้ว ผมจะพลาดได้ไง
“งั้น จะรีบๆๆๆๆ กลับไปทานฝีมือเมียเดี๋ยวนี้นะครับๆๆๆ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ รักนะครับ” ผมวางสายแล้วก็ไปลาเจ้าบ้านซะหน่อย
แน่นอนว่า ไอ้เกลอผมที่เหลือ มันแซวทันทีว่า วันเกิดทั้งที ฉลองกับแฟนสำคัญกว่าเพื่อน เดี๋ยวนะ กูยังไม่รู้เลยว่า แทนรู้วันเกิดผมเปล่า เพราะผมก็ไม่เคยบอก ใน Facebook ผมก็ไม่ตั้งไว้ว่าเกิดวันไหน ที่อวยพรมา Facebook ได้เนี่ย พวกที่จำวันเกิดผมได้ทั้งนั้น แต่ที่กลับเนี่ย
“แฟนกูทำข้าวให้กูกิน อร่อยมากจนกูต้องกลับไปกิน ไปละ บายๆๆ” ผมออกจากบ้านตั้มแบบไม่รอเพื่อนๆ ที่เหลือแซวอะไรต่อ ไม่ฟังแล้วกันนะ
ตอนเย็นนี่รถติดมาก หกโมงเย็นก็แบบนี้แหละ น้องถ่านยังคงพาผมลัดเลาะไปเรื่อยๆ บางที ไฟแดงก็นานจนผมโทรหาแฟนผ่านบูลธูทในหมวกกันน็อคผมได้เลย
“เค้ารถติด เหงาอะ” ผมได้ยินเสียงแทนกำลังทำอาหารอยู่
“ขอทำกับข้าวก่อนนะครับ มือไม่ค่อยว่างเลย แต่กลับมาแล้วยิ้มแน่นอนแหละ” ไฟเขียวแล้ว แต่รถก็ติดแบบคลานๆ ต่อไป
“บิ๊ก กลับมาถึงแล้วโทรบอกเราด้วยนะ จะลงไปรับนะ” ปกติก็เดินขึ้นห้องปกตินะ สงสัยเห็นผมงอแงมั่ง
“คร๊าบ จอดรถแล้วจะโทรเรียกลงมารับเลยนะครับ ตอนนี้ขอผ่านรถติดไปก่อน” ผมวางสายแทนไป ใจก็หงุดหงิดรถติดมาก ใครว่าขับมอไซค์แล้วจะซอกแซกได้เร็วเนี่ย
ทุ่มสิบห้า ผมจอดน้องถ่านที่ลานจอดรถใต้คอนโดแทนเรียบร้อย แต่ที่ผมงงคือ ผมยังไม่ทันโทรเรียกแทน แต่แทนเดินออกมาจากลิฟท์พอดี
“มีตาทิพย์ปะเนี่ย รู้ด้วยว่าเรากลับมาแล้ว” ก็ผมแปลกใจที่แทนลงมาพอดีตอนผมจอดรถนี่แหละ
“เรากะว่าบิ๊กน่าจะมาถึงประมาณนี้แหละ เลยลงมารับครับ” แทนเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้ากับคอผม สบายขึ้นเป็นกอง แต่พอเราสองคนเดินมาถึงหน้าห้อง แทนยืนขวางหน้าประตูห้องไว้
“ยังไม่ให้เข้านะ ถอดแว่นก่อน” ผมละงง แต่แทนดึงแว่นตาออกจากหน้าผมเรียบร้อย
“อะไรอะ ทำไรครับเนี่ย” ผมจะเอาแว่นตาผมคืน แต่แทนไม่คืนให้ผม
“เอาผ้าขนหนูที่เราให้เช็ดนี่แหละ ปิดตาก่อนเข้าห้อง” แทนสั่งจนผมงง แต่ผมก็เอาผ้ามาผูกตาอยู่ดี
“นี่เลขอะไร” ผมส่ายหน้าไม่รู้ เป็นการบอกว่าผมไม่รู้ เพราะมองไม่เห็นตอนนี้
แทนหยิบหมวกกันน็อคผม แล้วจูงผมเดินเข้าห้องไป ถอดรองเท้าให้ผมเสร็จ พาผมเดินไป ผมรู้แค่เดินไปห้องครัวนี่แหละ แล้วแทนก็ให้ผมนั่งลง แต่ยังไม่ให้ผมแกะผ้าผูกตาซะที
“จะแกะผ้าแล้วนะ” แกะได้แล้ว เรามองไม่เห็นอะไรนะครับ
เมื่อผ้าที่ปิดตาผมถูกแกะออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม ทำให้ผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก...
“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday to you สุขสันต์วันเกิดบิ๊กนะ”ผมร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ผมไม่เคยจำด้วยซ้ำว่า นี่คือวันอะไร บางปี ผมเกลียดวันนี้ด้วยซ้ำ เค้กก้อนสี่เหลี่ยมสีขาว มีครีมนมแต่งหน้า เขียนว่า HBD บิ๊ก ปักเทียนรอบๆ เค้ก กำลังส่องแสงท่ามกลางห้องที่ปิดไฟมืด
“เป่าเค้กซิครับ” ผมเช็ดน้ำตาสักครู่ ก่อนจะรวบรวมลม เป่าเทียนทั้งหมดทีเดียวจนดับ แล้วแทนก็เปิดไฟขึ้นมา ตรงหน้าผมคือคืออาหารชุดใหญ่ ที่แทนคงใช้เวลาทำทั้งวันเพื่อวันพิเศษผมวันนี้ นั่นยิ่งทำให้ผมร้องไห้ดีใจยิ่งกว่าเดิม
“รู้ไหมแทน...เรา...ไม่เคยมีงานวันเกิด เค้กวันเกิดที่เห็น นี่คือก้อนแรกในชีวิตเราด้วยซ้ำ” แทนดึงผมมากอด ในขณะที่ผมนั่งอยู่ โดยมีสองมือของแทนโอบไว้อยู่
“ต่อไปนี้ บิ๊กจะมีวันเกิดทุกปี เราจะจัดให้บิ๊กทุกปีนะครับ” ขอบคุณนะ
“ไปล้างหน้านะ มาทานมื้อเย็นกันนะครับ” ผมพยักหน้าก่อนจะลุกไปล้างหน้า
มื้อวันเกิดปีนี้ พิเศษกว่าทุกปีจริงๆ ผมรู้สึกได้ว่าแทนใช้เวลาทั้งวันในการเตรียมอาหารทั้งหมดนี้ หลังจากทานมื้อเย็นอิ่มแล้ว แทนให้ผมเป็นคนตัดเค้ก และหลังจากที่ผมได้ทานเค้กวันเกิดตัวเองคำแรก
“อร่อยอะ” ผมไม่รู้ว่าเค้กนี้จากร้านไหน
“เราทำเองนะ รู้เปล่า” ผมแทบอยากกอดแล้วหอมแก้มแฟนสักฟอดใหญ่ๆ ถ้าไม่ติดว่าปากเลอะอยู่นะ
“เราไม่อยากกินเลยอะ อยากเก็บเค้กก้อนนี้ไว้ตลอดไป เพราะมันเป็นฝีมือของแทนอะ” แทนยิ้มเขินๆ ก่อนจะบอกผมว่า
“ถ้าอยากกินอีก เราจะทำให้กินนะ” แทนเอาครีมจิ้มจมูกผม ก่อนจะเอานิ้วปาดมาดูดแทน
“อร่อยจริงด้วย” แทนที่ดูดนิ้วอยู่ หัวเราะยิ้มออกมา ผมตักเค้กป้อนให้แทน
“ดีใจ...เค้กก้อนแรกในชีวิต ทำออกมาสำเร็จด้วย” แทนยิ้มกว้างดีใจ
“เราดีใจยิ่งกว่าอีก...เค้กวันเกิดก้อนแรกในชีวิตเลยนะ” แทนตักป้อนให้ผมบ้าง
“ขอบคุณที่จัดงานวันเกิดให้เรานะ” ผมวางจานแล้วดึงแทนมากอดเอาไว้
“บิ๊กจะมีงานวันเกิดทุกปี เราจะจัดให้ทุกปี จนกว่าเราจะไม่มีแรงนะครับ สัญญา” แทนส่งนิ้วก้อยมาให้ผม ผมค่อยๆ ก้มหน้าจนจมูกของเราชนกัน แล้วหยุดไว้แค่นั้น
ผมไม่รู้จะตอบแทนอะไรให้กับสิ่งที่แทนทำให้ผมตลอดมา ผมคงทำได้อย่างเดียว “รักนะครับ”
**********
ตอนที่ 37 จะเปิดตัวละครสำคัญออกมาละครับ ตัวละครสำคัญที่จะทำให้อย่างน้อย 5 บทถัดไปจากนี้ มีแต่ความตึงเครียดรออยู่ และเมื่อพ้นตัวละครนี้แล้ว ทุกตัวละครหลัก จะเติบโตขึ้น
5 บทถัดไปจากนี้ จะกินเวลา 1 เทอมแรกของ ม.5 เต็มๆ ก่อนจะถัดไปจากนี้อีก 3 บท จะเป็นการกู้คืนความสุขของทุกตัวละครกลับมาในแบบ ใครผูกอะไรไว้ ต้องไปแก้กัน
บทที่ 37 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ ครับผม^^
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 325938 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก