บทที่ 41 เป็นตอนต่อจาก 40 ที่งานเข้าบิ๊กซ้ำซ้อน ไปโรงเรียนก็แอบไม่เป็นสุขนัก แทนหายตัวไปพักใจกับไบรท์ชั่วคราว
ปัญหา ก็ยังคงเป็นปัญหาต่อไป และบทที่ 42 ทุกปัญหา จะทำให้บิ๊กถึงจุดแตกหักจริงแน่นอนครับ
เชิญชมกันต่อครับ
************
Chapter 41ผมไม่รู้ว่า แฟนผมมายืนตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว ผมไม่เห็นอารมณ์จากสีหน้าของแฟนผม ผมสวมเสื้อเกราะอ่อน ในขณะที่แทนในชุดกีฬาของโรงเรียน สะพายเป้ อยู่ตรงหน้าผม นั่นแปลว่าแทนซ้อมเสร็จแล้ว ผมดู Frogman ที่ข้อมือซ้าย...บ่ายโมงครึ่ง แต่พอผมก้าวเท้าไปหาแทน แฟนผมหันหลัง เดินสาวเท้าเร็วกว่าปกติ ผมรีบวิ่งไปดักหน้าทันที
“แทนกำลังเข้าใจผิดนะ” ผมจะอธิบายต่อ แฟนผมก้มหน้า ไม่มองผมเลยด้วยซ้ำ
“เรา...ขออยู่เงียบๆ ได้ไหม...” แทนเดินผ่านผมไป ผมจับแขนแทนไว้
“เราอธิบายได้ไหม” แทนนิ่ง ไม่เดินต่อ แต่ออกแรงขืนให้หลุดจากมือที่ผมจับต้นแขนไว้อยู่
“ปล่อยเราเถอะ เราอยากอยู่เงียบๆ จริงๆ” ผมยังไม่ปล่อย
“อย่าทำแบบนี้ซิ มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ นะ” ผมอยากอธิบาย อย่าพึ่งหนีผมได้ไหม
“ไม่มีอะไร แค่กอดจูบกันกลางที่สาธารณะเหรอ” ผมรู้เลยว่าแทนมาเจอผมตอนไหน ผมดึงแทนหันกลับมาหาผม
“ฟังเรานะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเพื่อนเรา เค้าโดนเพื่อนเราทำร้ายร่างกายมา เราแค่มาช่วย แล้วจะไปรับแทน” แทนผลักผมออก
“ทำไมต้องกอดจูบกันแบบนั้นด้วยละ ก่อนหน้านั้นละ แป้งพัฟที่ติดเสื้อนักเรียนมา ของผู้หญิงคนไหนละ” แทนพยายามถามผมด้วยน้ำเสียงปกติ แต่มันก็ไม่ปกติ เพราะมันทั้งเริ่มดังและมีอารมณ์ใส่ผม
“บิ๊ก...ขอร้อง...เราอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว บิ๊กอยากทำไร ก็ทำไปนะ เราอยากอยู่คนเดียว” แทนวิ่งออกไปลานหน้าตึก ผมวิ่งตามไปกอดแทนเอาไว้
“แทน เราขอโทษ เราไม่ได้ทำอะไรแบบที่แทนคิดแน่นอน” ผมได้ยินแทนร้องไห้
“ปล่อยเราได้ไหม ปล่อยเราได้ไหม” ผมค่อยๆ ปล่อย แทนยังคงยืนตรงนั้น ก่อนจะหันมาบอกผมว่า
“เราเข้าใจดี ยังไงบิ๊กก็เป็นผู้ชายอย่างที่บิ๊กเป็น เราจะได้ตื่นและเข้าใจซะที” แทนหันกลับแล้วเดินไป แต่ผมก็คว้าข้อมือแทนไว้
“เรารักแทนคนเดียว ไม่มีคนไหนทั้งสิ้น” ผมย้ำอย่างหนักแน่น แต่คำตอบของแทนคือ
“เพี้ย!!!” แทนหันมาตบหน้าผมแรงมาก มากพอให้แว่นตากระเด็นหลุนตกพื้นไปได้เลย
“เรารู้สึกเจ็บ อย่าทำให้เราเจ็บกว่านี้ได้ไหม!!! อย่ามายุ่งกับเราอีก!!!” แทนตะโกนใส่หน้าผม ก่อนจะวิ่งไปขึ้น Taxi
ผมรีบเดินไปเก็บแว่นแต่...มีคนเก็บให้ผม
“กูดีใจที่มึงก็ฉิบหายเหมือนที่มึงทำกับกูนะ” ไอ้ตั้ม...มึงอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมพูดอะไรไม่ออก เหมือนวันนี้เป็นวันอภิมหาซวยของผมชัดๆ
“นั่นคงเป็นแฟนมึงซินะ...กูเข้าใจละ ทำไมมึงถึงไม่บอกให้พวกกูรู้ซะที ชอบกะเทยก็ไม่บอก” ผมชกหน้าไอ้ตั้มหลังจบประโยคนี้ทันที
“แล้วมึงละ ซ้อมผู้หญิงนี่แมนนักเหรอ” ตั้มลุกขึ้นมาผลักอกผม แล้วพุงมากระชากคอเสื้อผม
“พูดเรื่องอะไร กูนัดแก้วไว้ที่นี่ แก้วบอกว่าไม่สบายขอกลับก่อน...กูไม่คิดเลย ว่าเพื่อนสนิทกูจะขยันโกหกแบบนี้” ผมเดือดมาก...ผมผลักไอ้ตั้มมันกลับ
“มึงมันควาย!!!! ผู้หญิงสวมเขามึงก็ยังไม่รู้ตัวซะที!!! แก้วเค้าบอกว่ามึงซ้อมเค้า เพราะบอกเลิกกับมึง!!!” ตั้มซัดผมกลับอีกหมัดเต็มๆ
“อย่า...ตอแหล...ให้มาก กูเสียดายเวลาที่คบเพื่อนชั่วๆ อย่างมึงที่สุด!!!” ผมลุกขึ้นยืน หัวเราะใส่เพื่อนผู้น่าสงสารอย่างตั้งใจ
“กูต้องทำยังไง ถึงทำให้มึงหายโง่ซะที...แต่กูคิดอีกที ไม่ต้องหรอก มึงโง่แบบนี้นี่แหละ ดูดีวะ” ตั้มฟิวส์ขาด ไม่เกรงใจอะไรเพื่อนอย่างผมแล้ว ตั้มพุ่งกระแทกผมล้มลงกับพื้น ก่อนจะรัวหมัดไม่ยั้ง จนไทยมุงทั้งหลายเริ่มเยอะขึ้น
เรื่องนี้จบลงด้วยฝีมือยามที่วิ่งมาลากผมกับไอ้ตั้มออกมา ก่อนที่ตั้มจะเป็นฝ่ายหยุด ก่อนจะเดินกลับไป ก็ทิ้งท้ายกับผมแค่ว่า
“กูจะทำให้มึงไม่มีความสุขเหลือ ทุกสิ่งของมึง กูจะทำลายให้หมด จำไว้!!!” ตั้มจองอาฆาตก่อนจะเดินจากไป
ผมหยิบแว่นตาที่ตกอยู่ที่พื้นกลับมาใส่ บิดคอให้เข้าที่ มองไปรอบๆ ไทยมุงเริ่มหายไปละ ความรู้สึกผมตอนนี้คือ
นี่มันวันส้นตีนอะไรวะ!!!!!
………………..
วันนี้ผมรอบิ๊กมารับ...บิ๊กก็ไม่มาซะที ผมไปกินข้าวกับทีม เพราะบิ๊กไม่มารับซะที แล้วผมเจออะไร...แฟนผมกำลังกอดจูบกับผู้หญิงอื่นกลางที่สาธารณะ ผมควรใจกว้าง คิดว่ามันไม่มีอะไร...จะให้คิดแบบนั้นก็ได้ แต่ผมทำไม่ได้ ผมแค่จะเดินมาหาที่นั่งโทรหาบิ๊ก ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว ทำไม...ผมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย
“ไบรท์...อยู่บ้านใช่ไหม เรากำลังไปหานะ” ไบรท์รับสายแล้ว
“มีอะไรเปล่าแทน ทำไมเสียงเหมือนคนร้องไห้เลย” ผมพยายามพูดให้ปกติแล้วนะ
“เราจะไปหานะ รอเรานะ” ไบรท์ตอบตกลง ก่อนที่ผมจะวางสายไป
ผมมาถึงบ้านไบรท์แล้ว ไบรท์มาเปิดประดูอัลลอยด์รอผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเดินเข้าบ้านไบรท์ โดยไม่ทักทายอะไรไบรท์ ไหว้สวัสดีครอบครัวไบรท์เสร็จ ผมวิ่งขึ้นไปห้องนอนไบรท์ทันที
“แทน เป็นอะไร” ไบรท์กอดผมข้างๆ ในขณะที่ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้ข้างๆ เตียง
“ช่วยอยู่เป็นเพื่อนเราก่อนได้ไหม...”ผมกอดไบรท์แล้วปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาเป็นน้ำตา
“ใครทำอะไรแทน บอกเรามานะ” ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไงดี
“เราไม่แน่ใจ เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเห็นคือเรื่องจริงเปล่า เราไม่อยากรับรู้อะไรเลย เราเจ็บ....” นี่คือความรู้สึกของผม กับเรื่องที่เกิดขึ้น
“เอางี้ เราจะถาม แทนแค่ตอบว่า ใช่ หรือ ไม่ ก็พอ” ไบรท์เช็ดน้ำตาให้ผม ส่วนผมก็พยักหน้าให้
“บิ๊กเป็นคนทำใช่ไหม” คำถามแรกของไบรท์ ผมตอบไม่ได้เลย ผมกอดไบรท์แล้วปล่อยน้ำตาความเจ็บออกมาอีกรอบใหญ่
“เค้ามีคนอื่น...เราเห็นเค้ากอดจูบผู้หญิงคนนึงกลางที่สาธารณะ...” ผมเล่าได้แค่นี้ ผมไม่ไหวแล้ว
“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร เราจะไปถามมันให้ด้วยตัวเอง” ไบรท์ลุกขึ้นจะไปแต่งตัว ผมดึงมือไบรท์ไว้
“อย่าพึ่งไปไหนได้ไหม...เรา...ไม่อยากอยู่คนเดียว...” ไบรท์ค่อยๆ คุกเข่าลงมากอดผมไว้
“เรื่องนี้ต้องมีคำอธิบาย แทนใจเย็นๆ นะ” หลังจากนั้น ไม่มีคำพูดอะไรจากไบรท์ นอกจากอ้อมกอดของเพื่อนที่ผมไว้ใจที่สุดคนนี้ จนผมเริ่มสงบลง
“เราอยากคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องจริง แต่สิ่งที่เราเห็น เรารับไม่ลงเลยสักนิด” ผมเอาหัวพิงไหล่ไบรท์เอาไว้ ในขณะที่ไบรท์ลูบหัวผมช้าๆ
“เค้าว่ากันว่า การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด แต่กับเรื่องนี้ เราก็ไม่อยากให้แทนรีบสรุป จนกว่าจะรู้ความจริงทั้งหมดก่อนนะ” ไบรท์จูงผมให้ยืนขึ้น
“ไปอาบน้ำสักรอบก่อนนะ คืนนี้ค้างบ้านเราก่อนก็ได้ โอเคมะ” ผมพยักหน้าก่อนจะรับผ้าขนหนูจากไบรท์
ผมสับสนกับสิ่งที่เจอ ผมไม่แน่ใจเลยว่า ผมควรทำยังไงต่อกับเรื่องนี้ดี
………………..
เช้าวันอาทิตย์ ผมตื่นนอนในคอนโดของแทน โดยที่แทนไม่ได้กลับมาที่ห้อง...ผมทำความสะอาดห้องทั้งหมดให้ ด้วยความหวังแค่ แทนจะกลับมาแล้วเจอห้องที่สะอาด และผมจะเล่าทั้งหมดให้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่จนตอนนี้ ข้อความที่ส่งไป ไม่มีการอ่านหรือตอบกลับ โทรไปก็ปิดเครื่อง
“ว่าไงไอ้แชมป์” ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงในเวลาบ่ายที่เงียบเหงาแบบนี้
“มึงก่อเรื่องอะไรไว้ รีบออกมาเคลียร์เลยนะ” ใครเป่าหูมึงละ
“ไอ้ตั้มเป่าหูมึงอีกคนใช่มะ” ผมลุกขึ้นเดินไปคุยที่โซฟาห้องรับแขก
“แฟนกูนี่แหละ เล่าหมดแล้ว หาตัวมึงอยู่เนี่ย” ผมรู้แล้วจะหาแทนได้ที่ไหน
“แชมป์ บอกกูมาว่าบ้านไบรท์อยู่ไหน” แฟนผมหนีไปพักใจที่บ้านไบรท์นี่เอง
“ไม่บอก จนกว่ามึงจะมาหากูก่อน” โอ้ย อีเหี้ย!!! เชื่อกูหน่อยซิวะ นาทีนี้กูแทบเป็นหมาหัวเน่าแล้วใช่ไหม
“กูให้เวลามึงชั่วโมงนึง มาเจอกูที่บ้าน วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านกูทั้งวัน และอีกอย่าง...กูขอให้มึงเล่าความจริงให้หมดด้วยนะ ไม่งั้นกูจะช่วยอะไรมึงไม่ได้อีก” โอเค นี่คงเป็นทางออกที่พอจะช่วยได้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมจอดน้องถ่านหน้าบ้านไอ้แชมป์เรียบร้อย และแชมป์ก็ลงมาเปิดประตูให้ โดยที่ผมไม่ต้องกดกริ่งเรียกมัน
“มาซะทีนะมึง กูปวดหัวจริงๆ” สีหน้าเพื่อนผมบอกถึงความไม่พอใจผมอย่างยิ่ง
“มึงลองเจออย่างที่กูเจอตอนนี้ก่อนดีกว่าไหม” ผมขยับน้องถ่านจอดในบริเวณบ้านแชมป์ ก่อนที่แชมป์จะลากประตูบ้านปิดเรียบร้อย
“มึงนอกใจแทนใช่ไหม” ไอ้แชมป์...มึง...
“มึงรู้เปล่าว่าผู้หญิงไอ้สัดตั้มร้ายขนาดไหน” แชมป์ ทำไมมึงต้องทำหน้าไม่เชื่อกูแบบนี้
“กูถามมึงจริงๆ นะ มึงชอบแก้วจริงเหรอวะ” โอ้ย ห่านๆๆ ไปกันใหญ่แล้วเพื่อนกู
“ขึ้นไปห้องมึง แล้วกูจะเล่าให้ฟัง ฟังกูอย่างเดียวพอนะ” ผมเดินนำไปห้องนอนมันก่อนเลย
ผมนั่งดูข้อความที่ส่งหาแทน ไม่มีการอ่านหรือตอบกลับเลย ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงไอ้แชมป์มัน ก่อนที่เหมือนมีอะไรสักอย่างกระแทกหัวผม
“เชี่ยไรเนี่ย” ไอ้แชมป์โยนถุงมันฝรั่งเลย์ขนาด 60 บาทใส่หัวผม
“กูเอามาเผื่อมึงเล่ายาว จนกูต้องหาขนมกินขณะรับฟังมึง ไม่ได้เอามาให้มึง” ไอ้สัด...กวนตีน ผมลุกขึ้นแกะถุงขนมกินก่อนเลย
“มึงเห็นนี่ยัง” ไอ้แชมป์หยิบ iPad ของมันเปิดคลิปให้ผมดู ผมวางถุงขนมแล้วถือ iPad ดู
“ไอ้ตั้มถ่ายมา พึ่งกระจายใน Facebook กลุ่มรุ่นเราไปเมื่อกี้เอง” สิ่งที่ผมเห็นในคลิปคือ ตอนผมกำลังทะเลาะกับแทนตรงลานหน้าจามจุรีสแควร์
“มีอีกคลิปนะ เลื่อนดูเองได้นะ” ผมถอยกลับไปดูใน Camera Roll เพื่อดูอีกคลิป และคลิปนั้นคือคลิปที่ตัดต่อเรียบร้อย ทั้งตอนที่ผมอยู่กับแก้วในลานจอดรถ และตอนที่แก้วกอดจูบผม
“มึงไม่ค่อยเข้ากลุ่มรุ่น รู้มะ มันใส่คำบรรยายว่าอะไร” ถ้าไม่ติดว่านี่ iPad เพื่อนผม ผมอยากปาออกนอกหน้าต่างจริงๆ แชมป์ไม่รอคำตอบว่าผมอยากฟังไหม
“บิ๊กผู้ยิ่งใหญ่ นิสัยที่แท้จริงเค้าคือ กินผู้ชายในที่ลับ แย่งผู้หญิงในที่แจ้ง” นี่คือสิ่งที่ไอ้ตั้มพิมพ์...ไอ้สัดตั้ม...ผมขออนุญาตฟิวส์ขาดได้ไหม แต่นี่มันบ้านไอ้แชมป์ ผมควรเก็บอารมณ์ไว้ก่อนใช่มะ...
ผมอยู่นิ่งตรงนั้น วาง iPad ลงกับเตียง หยิบขนมมากินต่อ แต่ในหัวคิดไม่ออกว่าผมจะเอาไงกับเรื่องนี้ดี มันมีทุกอารมณ์รวมกันไปหมด โกรธสิ่งที่ไอ้ตั้มทำลงไป แต่เข้าใจไอ้ตั้มที่มันทำด้วยอารมณ์นี้ ผมคงไม่เข้าข้างตัวเอง ถ้าผมรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ความผิดที่ผมก่อขึ้น
“พรุ่งนี้มึงเตรียมตัวละกัน ดังทั้งโรงเรียนแน่ๆ” แชมป์ยื่นชาเขียวขวดแช่เย็นให้ผมล้างปาก
“กูอยากเคลียร์กับแฟนกูก่อน” แชมป์เหมือนมีคำถามที่รอคำตอบจากผมอยู่
“มึงไม่ได้คิดอะไรกับแก้วใช่มะ” ผมต้องย้ำอีกกี่ล้านครั้งวะเนี่ย
“ไม่!!! กูรักแฟนกูคนเดียว จบปะ” ผมโคตรหัวเสียเวลาเจอคำถามนี้
“แล้วมึงกอดจูบกับเค้าทำไม” อย่าให้ผมเจอว่าใครถ่ายคลิปนี้นะ กระทืบตายแน่นอน
“เค้าโทรหากู บอกว่าไอ้ตั้มซ้อมเพราะไปบอกเลิกไอ้ตั้ม กูควรทำไงละ ปล่อยผ่าน หรือควรไปดู แต่กูดันโง่ เลือกอย่างหลังไง พอไปถึง กูไม่รู้ว่าแก้วมีแผลฟกช้ำได้ไง เพราะตอนกูเจอไอ้ตั้มทีหลัง มันบอกว่ามันไม่ได้ทำ” ทำไมผมต้องเหมือนคนโง่ที่โดนหลอกปั่นหัวแบบนี้วะ
“ที่มึงกอดจูบคือ...” เออ สงสัยลืมอธิบาย
“เค้าอยากให้กูปลอบ กูห่างๆ แล้ว เรียกรถมารับไปส่งบ้านให้ด้วย แต่เธอมือไวฉิบหาย กูเลยดื้นไม่หลุดนี่แหละ” ไอ้แชมป์ถอนหายใจ ส่ายหัวเบาๆ
“บอกเหตุผลที่ทำให้กูควรเชื่อว่ามึงไม่ตีท้ายครัวเพื่อนตัวเองเหน่อยซิ” ผมก็พอเข้าใจ ใครเห็นแบบนี้ ก็ต้องมีคำถามที่ไม่ไว้ใจเป็นธรรมดา
“มึงเคยเห็นกูมองใครตั้งแต่มีแทนบ้างไหมละ...ถ้ากูเสียเค้าไป ให้กูตายตอนนี้ได้เลย” แชมป์มองหน้าผมอยู่แป็ป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์
“ไบรท์ พาแทนมาบ้านเราหน่อย ตรงนี้เราเคลียร์ให้แล้ว” แชมป์วางสาย ก่อนจะมองหน้าผม
“กูช่วยได้แค่นี้นะ” แชมป์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบหูฟังครอบหัว แล้วทิ้งตัวนั่งหลับตาฟังเพลงคนเดียว
เวลาที่ผมรอแทน มันนานอย่างบอกไม่ถูก นานแบบผมไม่เคยรออะไรนานขนาดนี้จริงๆ แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านแชมป์ก็ดังขึ้น
“มึงรออยู่นี่” แชมป์เบรคผมไว้ ก่อนจะถอดหูฟังออก แล้วเดินออกไปจากห้อง สักครู่ไม่นานนัก ประตูห้องถูกเปิดออกมาอย่างรุนแรง คนที่เข้ามาในห้องเป็นไบรท์ และสิ่งแรกที่ไบรท์ทักทายผมคือ
“มึงทำแบบนี้กับแทนได้ไงวะ!!!” ก่อนไบรท์จะถามผมประโยคนี้ ไบรท์ซัดหมัดขวาเข้าหน้าผมไปเต็มๆ แรงพอให้ผมล้มลงเตียง แล้วไบรท์ก็คร่อมรัวหมัดใส่ผมไม่ยั้ง แต่ผมไม่คิดสู้ด้วยสักนิด
“หยุด!!! อย่าทำแบบนี้!!!” เสียงโวยวายไอ้แชมป์ตามมา แชมป์พยายามดึงไบรท์ออกจากการชุลมุนต่อยผม แต่ไบรท์คงจะเก็บความโกรธนี้มาก เพราะกว่าแชมป์จะล็อคไบรท์ให้ออกจากผมได้ ผมก็โดนไปหลายดอกอยู่
“มึงมันเลว มึงทำแบบนี้กับแทนได้ไงวะ หา!!!” ผมลุกขึ้นเช็ดเลือดมุมปากที่แตก ในขณะที่ไบรท์ยังพยายามดิ้นให้หลุดจากแชมป์
“ไบรท์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ เราเรียกให้มาคุยดีๆ ไม่ได้ให้มาทำแบบนี้นะ!!!” แชมป์เองก็เริ่มทนอารมณ์แฟนตัวเองไม่ไหว แต่ไบรท์ก็ยังไม่หยุด และกระชากแชมป์หลุดมาต่อยผมต่อ
“มึงรู้ไหมว่ากูรักแทนแค่ไหน กูกลั้นใจยกให้มึงไป มึงทำให้แทนร้องไห้แบบนั้นได้ไงวะ!!!” ไบรท์พุ่งมากระชากคอเสื้อผม
“มันไม่ใช่อย่างที่นายเห็นแน่นอน เราสาบานได้” ผมตอบอย่างเรียบๆ ใจเย็น ไบรท์เปลี่ยนจากกระชากคอเสื้อผมเป็นบีบคอผมแทน
“สันดานอย่างมึง พูดไปก็ไม่มีความหมาย” ไบรท์ออกแรงบีบคอผมเต็มที่ ผมพยายามขัดขืนอัตโนมัติเพราะหายใจไม่ออกแล้ว
“พอได้แล้ว!!!” ไบรท์ปล่อยมือลงตามเสียงตะโกนของแชมป์ แต่เมื่อผมกับไบรท์เห็นแชมป์ในสภาพนี้ เราทั้งคู่ต่างรีบวิ่งไปหาแชมป์ทันที เพราะหลังจากที่ไบรท์สะบัดแชมป์ร่วงไป หัวแชมป์กระแทกกับเหล็กบานพับประตูห้อง แรงพอที่จนหัวแตกเลือดอาบหัว
“เราขอโทษ!!! ไปหาหมอนะ” ไบรท์พุ่งไปหาก่อน ในขณะแชมป์ยังคงนั่งอยู่ใกล้ๆ ประตู หลังจากหัวแตก
“นายกลับเถอะ คนที่นายรัก เค้ารอให้นายไปดูแล ส่วนเราจะเจ็บก็เรื่องของเรา” แชมป์พยายามลุกขึ้น ในขณะที่ไบรท์จะประคองแชมป์ให้ลุกขึ้น แต่แชมป์ก็ปัดไม่ให้ไบรท์ถูกตัว
“กลับไปซิ!!! จะสนใจเราทำไม!!!” แชมป์ลุกขึ้นยืน ผลักอกไบรท์
“เราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษ ไปหาหมอนะ” แชมป์เดินออกไป ในขณะที่ไบรท์ก็ตามไป ผมได้ยินเสียงของคนสองคนยังคงโวยวายใส่กันต่อไป ผมมองผ่านกระจกห้องนอนแชมป์ ตอนนี้แชมป์ขึ้น Taxi ไปแล้ว แต่ไบรท์ไม่ได้ไปด้วย เพราะแชมป์ล็อคประตูใส่ ก่อนที่ไบรท์จะนั่ง Taxi อีกคันตามไป
………………..
ผมอยู่ในห้องนี้คนเดียวอีกครั้ง...นั่งกอดเข่าหมดแรงอย่างที่สุด ผมควรทำไงดี ผมอยากบอกแฟนผมว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าเห็น ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นสักนิด ผมอยากให้ไอ้ตั้มรู้ว่าผู้หญิงที่มันคบอยู่ร้ายยิ่งกว่าแม่มด ผมได้แต่โมโหตัวเองที่แก้ปัญหานี้ไม่ได้ซะที เวลาที่ผ่านไป นานพอจนแสงอาทิตย์เริ่มเปลี่ยนเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ
“ยังไม่กลับเหรอมึง” เสียงเจ้าของบ้านทักทายอีกรอบ หลังจากไปทำแผลกลับมาแล้ว
“กี่เข็มวะมึง” แชมป์ชูสองนิ้ว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม
“กูขอโทษนะเว้ย กูจะให้ไบรท์มันพาแทนมาหามึง แล้วกูจะเคลียร์ให้ ไม่คิดว่ามันจะมากระทืบมึงแบบนี้” ไม่เป็นไรวะมึง
“กูอยากให้มึงเชื่อกู กูไม่ได้พิศวาสแก้วสักนิด กูกลัวตั้งแต่วันแรกที่เจอด้วยซ้ำ ไม่ได้กลัวจะรักหรือหลงนะ แต่กูมีเซ็นต์ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มาดี” แชมป์พยักหน้าสักครู่
“แต่ตอนนี้ ทุกอย่างที่คนเห็นตรงหน้า มึงเป็นผู้ร้ายไปแล้ววะ” แชมป์ตอบแบบเซ็งๆ ไม่แพ้ผมเช่นกัน
“กูเชื่อมึงนะ” แชมป์ยื่นมือมาจับกับผม ผมตบมือแล้วกำมือเขย่ากันอีกที
“แต่วันนี้...กูเสียใจมากเลยวะ” แชมป์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“เป็นไรวะมึง...” แชมป์เริ่มร้องไห้ออกมา ผมกอดมันไว้ ในขณะที่มันยังร้องต่อไป
“กูน้อยใจวะ ยังไงกูก็แค่คนมาทีหลัง ถ้าเค้ารักกู เค้าไม่ผลักกูหัวแตกแบบนี้หรอก” คงน้อยใจประโยคที่ไบรท์พูดกับผมเมื่อกลางวัน
“ไบรท์มันทำไปด้วยอารมณ์ ถ้ามันไม่รักมึง มันไม่ตามไปทำแผลกับมึงหรอก” ผมเห็นมันตามไปอยู่
“ไม่จริงหรอก ก็พูดอยู่ชัดๆ ว่าใจมันรักใครกันแน่ ไม่ใช่เราเลย” แชมป์นั่งปาดน้ำตาอยู่สักครู่ ก่อนจะหายใจลึกๆ หยุดร้องไห้กับเรื่องนี้
“พรุ่งนี้มึงสู้ๆ นะ มันหนักสาหัสสำหรับมึงแน่นอน” แชมป์กระแทกไหล่ผมเบาๆ ผมพยักหน้าตอบ ไม่มีคำพูดอะไรจากผมหลังจากนั้น
ผมเหลือทางออกกับเรื่องนี้แค่ไหนละ ดูยังไงก็หาทางออกไม่เจอจริงๆ
**********
ตอนที่ 42 ทุกสิ่งจะเลวร้ายถึงที่สุด แทนที่กำลังคิดว่าจะคืนดี ก็จะบอกเลิกบิ๊ก แก้วเดินเกมมัดบิ๊กให้ไม่สามารถไปไหนได้ และนั่น ก็ถึงเวลาแล้ว ที่บิ๊กจะ "เล่นเกมล้างแค้น" กับต้นเหตุสำคัญของเรื่องนี้ครับ
บทที่ 42 เจอกันวันอาทิตย์ประมาณเที่ยงคืน (เข้าวันจันทร์) ครับผม
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 326010 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก