หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++

[zipboy]

ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกำจัดแก้วยังไง อยากถามผู้แต่งว่า ตอนที่แทนชนกับแก้ว แล้วบิ๊กบอกแก้วว่าให้ไปต่อที่ห้องของเรา บิ๊กตั้งใจพูดให้แทนได้ยินจริงๆ หรือบิ๊กพูดไปโดยไม่เห็นว่าเป็นแทน และแทนคิดไปเองว่าบิ๊กตั้งใจพูดให้ได้ยินครับ (แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ส่งสารแทน ปล.แทนไม่ผิดนะ บิ๊กจะแค้นแทนด้วยหรอ

บางอย่าง ก็ต้องเล่นให้สมจริงกันนิดนึงครับ

ไม่บอกละครับ เก็บไว้เฉลยตอน 45 ละครับ : P

[naoai]

ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกำจัดแก้วยังไง อยากถามผู้แต่งว่า ตอนที่แทนชนกับแก้ว แล้วบิ๊กบอกแก้วว่าให้ไปต่อที่ห้องของเรา บิ๊กตั้งใจพูดให้แทนได้ยินจริงๆ หรือบิ๊กพูดไปโดยไม่เห็นว่าเป็นแทน และแทนคิดไปเองว่าบิ๊กตั้งใจพูดให้ได้ยินครับ (แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ส่งสารแทน ปล.แทนไม่ผิดนะ บิ๊กจะแค้นแทนด้วยหรอ

บางอย่าง ก็ต้องเล่นให้สมจริงกันนิดนึงครับ

ไม่บอกละครับ เก็บไว้เฉลยตอน 45 ละครับ : P

ใจร้าย แต่ก็รอ 

[AMINOKOONG]

อ่านตอนนี้แล้วแบบ.... สรุปบิ๊กเอากับแก้วมันจริงๆใช่มั๊ยหรือเราเข้าใจผิด
คือต่อให้มันเป็นการแก้แค้นแต่ถ้าถึงกับยอมมีอะไรทั้งที่ปากก็บอกว่ารักแทน
นี่แกก็แหลเก่งมากๆไม่ต่างจากพวกสำส่อนอ่ะ คือแทนเข้าใจผิดนี่เราเข้าใจนะ
จะมาอ้างว่ารักกันต้องเชื่อใจ คือถ้าเห็นภาพพวกนั้นเราก็ต้องเข้าใจแบบนั้นอยู่แล้ว
แล้วยิ่งสิ่งที่บิ๊กมันทำให้แทนเห็นป่าวประกาศซะขนาดนั้นแม้สุดท้ายจะเป็นแค่แผนแต่ความรู้สึกที่เสียไป
มันคงเอาคืนไม่ได้แล้วถ้ายิ่งนอนกับมันจริงๆนะถ้าเราเป็นแทนเราคงไม่เอาอ่ะบอกเลยหาใหม่ดีกว่า
แล้วถ้าคนแต่งกะจะให้บิ๊กไปแก้แค้นแทน คือถามหน่อยว่าเค้าผิดอะไร แต่ถ้าจะเปลี่ยนเป็นแทนมาแก้แค้นบิ๊ก
อันนี้เราห็นด้วยอยู่นะ(เห็นด้วยมากๆเลย) ถ้าเราเป็นแทนเราคงต้องให้บิ๊กเจ็บบ้างอ่ะ แรกๆเราก็หมั่นไส้ตั้มอยู่นะ
แต่บิ๊กก็มีส่วนผิดและมากด้วย ซึ่งไม่แปลกที่ตั้มจะแค้นบิ๊กนะ ทุกสิ่งทุกอย่างทุกการกระทำมันส่อให้คิด
ถ้าเราเป็นตั้มเราก็โกรธอ่ะบอกเลย ก็ห็นแต่เตือนเค้าไปทั่วว่าอีนี่มันร้าย แต่สุดท้ายคนที่โง่จริงๆไม่ใช่ตั้มหรอก
แต่บิ๊กมากกว่าคือว่าเขาอิเหนาเป็นเอง ตั้มเชื่อแฟนเพราะหลงเพราะรักบังตามันยังพอเข้าใจ แต่บิ๊กที่ปากนี่บอกคนนู้นคนนี้
ว่าแก้วมันร้ายระวังไว้ด้วย คือรู้เช่นเห็นชาติเห็นสันดารของมันแล้ว แต่ตัวเองกลับโง่ไปเชื่อมัน จนเรื่องมันบานปลายมาขนาดนี้
ซึ่งหากสุดท้ายบิ๊กไม่เหลือใครนี่เราจะไม่แปลกใจเลย ที่เชียร์บิ๊กอยู่ตอนนี้คือเรื่องจัดารการอินังแก้วมันอย่างเดียว
แต่ไม่เชัียร์ให้แทนกลับไปคบกับบิ๊ก(ถ้าบิ๊กนอนกับมันจริงๆ)  ให้ตายยังไงก็ยกโทษให้ไม่ลง
เพราะมันมีตั้งหลายวิธีในการแก้แค้นอ่ะแต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้ เพราะมันก็ไม่ต่างอะไรกับการนอกกายแฟน
แทนที่จะเอาเวลาไปนอนกับมันหาทางอธิบายให้แทนเข้าใจก่อนไม่ดีกว่าเหรอ

ปล.หากสุดท้ายตั้มได้กับแทนนี่เราจะไม่สงสารบิ๊กเลยนะบอกตรงๆ คงแอบสะใจด้วยอ่ะ อิๆๆๆๆๆ
แต่ยังไงก็ขอให้จัดการยัยแก้วให้แซ่บถึงทรวงเลยนะ เอาแบบหนักๆ จัดเต็มไปเลยไม่ต้องไปมัวคิดว่ามันเป็นผู้หญิง
เอาชนิดที่เรียกว่ามันต้องเอาปี๊บคลุมหัวได้ยิ่งดี และต้องประจานให้คนอื่นๆได้รู้ด้วยนะ
สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยครับ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวมาก เข้ามารอทุกวันเลย ได้อ่านทันใจดีครับไม่ค้างด้วย

[zipboy]

แวะมาบอกว่า บทที่ 45 เสร็จแล้วนะครับ แต่...

ผมตัดจบบทที่ 45 ไว้ตอนกำลังจะเริ่มประหาร เพราะมันจะเฉลยบางอย่าง แล้วทำให้บทที่ 46 ซึ่งเอาไว้เฉลย จะไม่สนุกพอ เพื่อให้สนุกกว่านี้ ผมขอใช้บทที่ 46 หนึ่งถึงสองหน้า ในการใส่การประหารเหยื่อ ตามด้วยจุดจบของเหยื่อ แล้วบทที่ 47 จะเฉลยให้ว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่บทที่ 43 มานั่น แต่ละช่วงเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่หายไปครึ่งหนึ่งของผม มีอะไรบ้าง

ก่อนนอน บทที่ 46 เขียนไปได้ 70% ละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

[ujen]

  บิ๊กทำอะไรอ่ะ

 

[Min*Jee]

โอเคค่ะ ถึงจะไม่รู้ว่าบิ๊กจะทำอะไร แต่ก็เอาใจช่วยนะคะ
ตอนนี้ชอบความเจ้าคิดเจ้าแค้นของบิ๊กมากเลย
อยู่กับแทนกำลังแฮปปี้ๆ มีชะนีกับมารมาผจญซะงั้น
เราเจ็บแค่ไหน มันเจ็บกว่าร้อยเท่าค่ะ
เพื่อนก็เพื่อนเถอะ เห็นแก่มิตรภาพ ช่วยตั้มด้วยเถอะนะคะ
สงสารน้องแทน จบงานนี้แล้ว มาง้อด้วยล่ะบิ๊ก!!
รอตอนต่อไปน้าาาา

[Doranaii]

ไฟเขียวให้บิ๊ก ทำไปเต็มที่เลย แก้วคงโดนหนุ่ม MSX เอารึเปล่าาาา 55555555
รีบๆจัดการแล้ว กลับไปง้อแทนด้วย นะ
คนเขียนเขียนเรื่องนี้สนุกมากกกกก สู้ๆนะครับบบ

[analogue]

รอครับ

[zipboy]

คืนนี้ลงให้ครับ เน็ตแรง เป็นใจ (หวังว่าจะไม่เมามากครับ^^")

เจอกันหลังเที่ยงคืน โดยประมาณครับ^^

[Mouse2U]

รับทราบจ้า ^^ รอนะค้าา~

[analogue]

รับทราบค้าบบ

[ziqh.leo]

อ่อย รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
แต่ละคนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย (ยกเว้นแก้ว)
 ลุ้นสุดๆ

[akiraakka]

หลงรักคนแต่งครับ....ทำไงดีเนี่ย?

คือไม่เกี่ยวกับนิยายเลย 555+

[kasarus]

จัดว่าบิ๊กเป็นคนฉลาดนะ แต่ใช้ความฉลาดผิดเรื่องไปหน่อย

[zipboy]

ขอตอบทั้งหมดรวมนะครับ เพราะความเห็นค่อนข้างคล้ายกันว่า

ทุกคนยังนึกกันไม่ออกว่า บิ๊กทำอะไรอยู่ ขั้นที่ 1 ที่ เกิดขึ้นในบทที่ 43 คือ บิ๊กจะทำให้แก้วเชื่อว่า "เป็นไปตามความต้องการของตัวเองแล้ว" ตามด้วยระหว่างทางที่บิ๊กเอาจุดอ่อนบางอย่างของแก้วมาเป็นข้อต่อรองทางอ้อม ที่ทำให้แก้วขัดขืนไม่ได้ ไม่ว่าบิ๊กจะเลวแค่ไหน

บทที่ 44 กำลังจะลงในอีกสักครู่ครับ^^

[zipboy]

บทที่ 44 มาถึงช่วงที่สองของบิ๊กที่จะเอาคืนกับตัวต้นเหตุที่ก่อเรื่อง ความรักที่มีต่อแก้ว เป็นเรื่องโกหกกลายๆ แต่แก้วเองก็ไม่สามารถหือหรือทำอะไรบิ๊กได้มากนัก เพราะบางสิ่งของแก้ว บิ๊กได้คุมมันไว้เรียบร้อยแล้ว

มาดูกันต่อครับ^^

************

Chapter 44

แก้วชวนผมไปงานวันเกิดเพื่อนในกลุ่มที่โรงเรียน แน่นอนว่าผมไม่ปฎิเสธแน่นอน ผมรอโอกาสที่จะใกล้ชิดสังคมของแก้วด้วย ผมจะได้รู้จักแฟนผมให้ลึกซึ้งกว่านี้ งานเลี้ยงไฮโซแบบนี้ มีแต่สูท สเลค รองเท้าหนัง ชุดราตรีสวยๆ เสียงดนตรีเบาๆ คลอบรรยากาศ เครื่องดื่มชั้นดีที่ผมเปรมมาก และงานนี้ผมก็ไม่เหงาเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อย ผมก็มีคนรู้จักคนนึงให้ชนแก้วด้วย

“กูไม่นึกว่าเป็นมึงนะเนี่ย” เอริคชนแก้วกับผม

“ตอนอยู่ก็ไม่ได้คุย ตอนนี้กูได้คุยกับมึงแล้วเนี่ย” ผมหัวเราให้เพื่อนที่เห็นหน้าแทบทุกวัน แต่พอขึ้น ม.ปลาย ดันออกไปซะก่อน
 
“กูสงสัยวะ มึงอยู่เกรด 11 แก้วเกรด 12 เป็นเพื่อนรู้จักกันได้ไงวะ” ในความเป็นจริงตามชั้นปีแล้ว ไม่น่าจะได้รู้จักกันเท่าไหร่นัก
 
“สังคมที่นี่ มันแนวคุยถูกคอ คุณก็เป็นเพื่อนกันได้ แก้วเป็นผู้หญิงที่เฟรนด์ลี่มากๆๆๆๆ ถึงมากที่สุด ทุกคนที่เธอคุย เธอเรียกว่าเพื่อนหมด” เอริคกระดกแก้วดื่ม

“มึงแมร่งพิเศษมากรู้ปะ แก้วเป็นผู้หญิงที่ยากมากที่จะบุกใครก่อน ผู้ชายที่บุกก่อน ถ้าไม่รวยหรือหล่อขั้นเทพจริง จะได้เป็นแค่เพื่อนเล่นแก้เบื่อ แล้วพอเบื่อก็จบกัน” ผมกระดกแก้วฟังเอริคบ้าง

“งั้นแปลว่าไอ้ตั้มก็...” เอริคส่งนิ้วชี้บอกผมว่า ผมคิดถูกต้องแล้ว

“กูไม่รู้ว่ามึงคุมแก้วอยู่ หรือแก้วจะคุมมึงกันแน่” ผมเติมเครื่องดื่มให้เอริคกับแก้วตัวเอง

“ของแบบนี้มันต้องลองวะ ถ้ามันเป็นเกม กูก็ต้องชนะเกมนี้” ผมกระดกแชมเปญหมดแก้ว
 
“กูว่าหมดเวลากูแล้ววะ” เอริคพูดจบ แก้วก็มาเกาะแขนผมเรียบร้อย

“เห็นด้วย แม่มาตามละ” ผมหันกลับไปหอมแก้มของแก้ว ก่อนจะพาแก้วเดินไปที่อื่น

แก้วพาผมไปแนะนำเหล่าเพื่อนๆ ผู้หญิงของเธอ สวยยังกับอยู่สรรค์ชั้นเจ็ดจริงๆ แต่ที่เด็ดสุดจนผมยิ้มไม่หุบ ก็ต้องเรื่องที่ผมเจอกับตัวตรงหน้าเลย

“เป็นแฟนแก้วเหรอครับ” ผู้ชายหน้าเข้ม เคราดกคนนึง น่าจะแก่กว่าผมพอสมควร เดินมาขอชนแก้วกับผม

“ใช่แล้ว” ผมกระดกแก้วเป็นคำตอบ แต่ผู้ชายหน้าเข้มคนนั้นได้แต่หัวเราะ

“ผมคงได้เห็นน้องเป็นคอเลกชั่นใหม่ของแก้วในเร็ววันนี้อีกคนซินะ หึๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างตั้งใจ ทำให้ผมสนใจอย่างยิ่ง

“ผมเองก็กำลังจะเพิ่มผู้หญิงคนนี้ในคอเลกชั่นส่วนตัวผมเหมือนกัน ผมบิ๊กครับ พี่...” ผมขอทำความรู้จักละกัน

“มาร์ค...ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชนแก้วกันอีกที ก่อนจะดื่มต่อ

“พี่น่าจะอยู่ประมาณมหาลัยใช่เปล่าครับ” พี่มาร์คพยักหน้า ก่อนจะถามผมกลับ

“เราละ หน้าอ่อนขนาดนี้ คงไม่น่าเกิน ม.6 ซินะ” พี่มาร์คจิบไวน์ต่อ

“ผมว่าคนอย่างพี่ ไม่น่าตกเป็นหนึ่งในของใช้แล้วทิ้งนะครับ...ถ้าตรงเกินไป ขอโทษด้วยนะพี่” ผมกับพี่มาร์คเดินไปที่บาร์เครื่องดื่มกัน

“เค้าทิ้งพี่ไม่ลงได้หรอก เรายังมีอะไรติดค้างกันอีกเยอะ พี่รอคุยกับเราตั้งนาน ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรที่จิ๊ดจริงๆ นะน้อง” ผมรับแชมเปญแก้วใหม่ส่งให้
 
“สงสัยจะแรงจนพี่เอาไม่อยู่” พี่มาร์คส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะจิบต่อ

“พี่ต่างหากที่แรงจนเอาไม่อยู่ ผู้หญิงคนนี้เหมือนผีเสื้อ เกาะดอกไม้ที่สวยสุด ดูดน้ำหวานจนอิ่ม ถ้าเราหมด เธอก็จะไปแบบไม่กลับมา แต่ปล่อยน้ำหวานเพิ่มบ้าง หายบ้าง เธอจะตักตวงกับเราต่อ แต่ถ้าเราเป็นบ่อน้ำหวานเนี่ย...ผู้หญิงคนนี้เกาะหนึบสุดๆ และผีเสื้อตัวไหนที่อยากเกาะ เธอจะอัดตัวอื่นจนร่วงเลยทีเดียว” พี่มาร์คซดแชมปเปญจนหมดแก้ว ก่อนจะหยิบแก้วใหม่

“พี่อะ เป็นพวกบ่อน้ำหวาน แต่เผอิญว่า น้ำหวานพี่เนี่ย มันไม่ฟรี แล้วเธอคนนี้ ดันตะกละซะด้วย” ผมเริ่มพอจะเข้าใจความสัมพันธ์กันแล้ว

“เค้ามีหนี้ค้างชำระกับพี่ซินะครับ” พี่มาร์คยักคิ้วก่อนจะชนแก้วกับผม

“ฉลาดนี่ไอ้น้อง งั้นพี่คงไม่ต้องพูดมากแล้วแหละ ถ้าฉลาดพอ รีบๆ กินให้อิ่ม แล้วปล่อยผีเสื้อตัวนี้นะ แต่ถ้าน้องอยากเป็นเจ้าหนี้ร่วมกับพี่ บอกได้นะ” พี่มาร์คยื่นกระดาษที่จดเบอร์ไว้ ก่อนจะกระซิบข้างหูว่า

“ถ้าอยากทำธุรกิจร่วมกัน โทรมาด้วยนะน้อง” ผมชนแก้วอีกที ก่อนที่พี่มาร์คจะเดินดื่มหมด วางแก้ว แล้วเดินออกไปจากงาน

“บิ๊ก...คุยกับใครตั้งนานอะคะ” ผมหันกลับไปหาแก้วที่เดินมาหาผม หลังจากเม๊าท์กับกลุ่มเพื่อนเค้าเสร็จ

“อ้อ เพื่อนของเอริคอะ เห็นว่าจะซื้อ Ducati เลยมาปรึกษานิดหน่อย ว่าแต่...คืนนี้เรายังไม่ค่อยได้ชนแก้วกันเลย”  ผมรับเครื่องดื่มมาจากบาร์ ก่อนจะส่งให้ผู้หญิงที่สวยที่สุดของผมในค่ำคืนนี้

“สำหรับเราสองคนครับ” กริ๊ง...ผมกระดกหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วลง แล้วจูงมือเธอไปมุมอื่นของานต่อ

งานเลี้ยงนี้คงอีกนาน แต่กับผมแล้ว งานเลี้ยงกับแก้ว คงไม่มีวันเลิกรากันง่ายๆ แน่นอน

………………..

งานโรงเรียนประจำปีก็มาถึง ปีนี้วงผมไม่ได้เล่น เพราะวงแตกไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เพราะโจไปช่วยฝ่ายละครเวที แชมป์ดูแลประสานงานระหว่างอาจารย์กับนักเรียน ส่วนผมก็มีเหมือนกัน เป็นที่ปรึกษาวงให้กับน้องๆ ชั้น ม.ต้น ในขณะที่บางวง ตั้มเป็นที่ปรึกษาให้ ทำให้เราทั้งคู่ มีเป้าหมายคือ วงที่เราช่วย ต้องเล่นดีกว่าเท่านั้น

ที่แน่ๆ วันนี้ผมจะควงแก้วรอบโรงเรียน ข้อแรกคือสยบข่าวเรื่องผมเป็นเกย์ ข้อสองคือผมอยากให้ไอ้ตั้มจิ๊ดถึงทรวงแบบตอกย้ำกันต่อไป แต่ครึ่งวันเช้านี้ ผมต้องลุ้นการประกวดวงดนตรีระดับ ม.ต้น ให้ชนะไอ้ตั้มมันก่อน เย็นนี้ผมจะได้ไปฉลองกับแก้วได้อย่างสบายใจ

“ร้อนไหมครับ” ผมส่งผ้าเย็นให้แก้ว อากาศวันนี้แดดแรงสดใส เวทีประกวดเองก็อยู่ค่อนไปทางกลางแจ้ง

“นิดหน่อยนะ แต่เราว่าวงน้องๆ บิ๊ก ชนะชัวร์” แก้วกำลังเช็ดหน้ากับคอด้วยผ้าเย็นที่ผมส่งให้

“เย็นนี้ เดี๋ยวเราจะพาแก้วไปช็อปปิ้งกันนะครับ เห็นแก้วบอกว่าอยากได้รองเท้าใหม่อยู่” แก้วพยักหน้าอย่างดีใจ ผมขยับแว่นกันแดดมองวงที่ตั้มคุมให้ที่กำลังเล่นเป็นวงสุดท้ายอยู่

แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง ทั้งอาจารย์ ศิษย์เก่าที่มาเป็นกรรมการให้การประกวดครั้งนี้ กำลังคุยกันอยู่ และรวบรวมคะแนนเพื่อตัดสิน จึงเป็นเวลาที่ว่างพอสำหรับการไปหาเพื่อนรักอย่างตั้ม

“ไม่ทักทายเพื่อนหน่อยเหรอครัช” ผมส่งเสียงเรียกตั้มที่พยายามทำเป็นไม่เห็น

“สวัสดี กูมองไม่ค่อยชัดว่ากูเห็นมึง หรือเห็นตัวเงินตัวทองกันแน่ เลยไม่ได้ทัก ต้องขอโทษด้วย” ทักแรงนะครับเพื่อน

“ก็ดีนะ ตัวเงินตัวทองเนี่ย ได้ข่าวว่าไว ไม่ได้เฉื่อยๆ ช้าๆ แบบบางอย่างอะนะ” ผมส่งยิ้มกวนประสาทให้ ในขณะที่ตั้มก็ไม่ส่งอารมณ์อะไรให้ผมรู้ว่ามันรู้สึกไง

“ว่าแต่วันนี้ พร้อมใจจะแพ้ยัง วงน้องๆ มึงเล่นได้โคตรธรรมดามาก” เกทับก่อนเหรอ

“แต่ถ้าหูกูไม่ผิด กูว่าวงน้องๆ มึง มีคร่อมคีย์นะ ติดสันดานคนคุมมาชัดๆ” ผมหัวเราะอย่างตั้งใจ เพราะจุดอ่อนไอ้ตั้มเป็นยังไง ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

“กูชนะแน่นอน” ตั้มเดินมาบอกผมใกล้ๆ ก่อนจะมองมาที่แก้วด้วยสายตาอาลัย แล้วตั้มก็เดินไป

“อย่าไปสนใจเลยบิ๊ก คนพาล ก็พาลวันยังค่ำจริงๆ” พูดถูกใจผมจริงๆ น่ารักมากครับ

“ไอ้บิ๊ก ไอ้เชี่ยบิ๊ก” เสียงคุ้น ผมหันไปเจอเจ้าของเสียง ไอ้แชมป์เรียกผมนั่นเอง

“แป็ปนึงนะครับ เพื่อนจะคุยด้วย เดี๋ยวมานะครับ” แก้วพยักหน้าโอเคยืนรอ ผมวิ่งไปหาไอ้แชมป์ที่อยู่ห่างจากผมสองสามเมตรได้
 
“มึงตามกูมาก่อน” แชมป์ลากผมไปคุยที่อื่นให้ไกลจากแก้ว แต่หน้ามันเครียดแบบจริงจังอย่างยิ่ง แล้วผมกับแชมป์ก็อยู่ในลานจอดรถใต้ตึกเรียนกัน

“มึงทำอะไรของมึง มึงคบเล่นๆ เอาคืนไอ้ตั้ม กูพอเข้าใจ แต่นี่มึงสมจริงไปเปล่าวะ” นึกว่าเรื่องอะไร

“ก็กูชอบแก้ว ผู้หญิงสวยท็อปแบบนี้ ปล่อยไปก็โง่อยู่นะ” ผมตอบอย่างไม่แยแสคำถามเพื่อนตัวเอง

“มึงทำอะไรอยู่...” ย้ำไรนักหนาวะแชมป์

“กูก็เริ่มต้นใหม่กับคนที่เค้าเห็นค่ากูไง” แชมป์นิ่งไปสักครู่

“ถ้ามึงรักนังแม่มดนั้น แล้ว tag ที่คอมึงใส่ไว้ทำไม” ผมยังใส่สร้อย tag ที่แทนให้ผมตอนวาเลนไทน์ไว้อยู่

“กูลืมถอด จบนะ กูจะกลับไปดูแลแฟนกู” กูเริ่มรำคาญแล้วนะเว้ย

“ถ้ามึงกำลังเล่นเกมล้างแค้น กูขอให้มึงหยุด พอได้แล้ว แค่นี้ก็พอได้แล้ว” ผมตอบกลับอย่างทันใจทันทีว่า

“กูกับแก้ว ไม่ใช่การล้างแค้น มันคือความรักวะ” ผมเดินจากไปไม่สนใจแชมป์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น เพราะมันไร้สาระมาก ผมกับแก้วคบกัน เพราะผมจะล้างแค้น ตลกแล้วเพื่อน กูรักหญิงคนนี้วะ

แล้วผมการตัดสินก็ออกมา วงของผมได้ที่หนึ่ง ส่วนวงที่ตั้มเป็นที่ปรึกษาให้ ไม่ติดอันดับอะไรเลย เป็นการตอกหน้าเพื่อนผู้น่ารักผมได้สะใจมาก ผมยิ้มแล้วกระทุ้งศอก เยส!!! ให้ตั้มดูชัดๆ จนเพื่อนผมรีบเดินไปเลย สงสัยจะไปหาปี๊ปคลุมหัว...

รู้งี้น่าซื้อปี๊ปเตรียมให้เพื่อนผมไว้ล่วงหน้านะ

………………..

เดือนนึงเต็มๆ ที่ผมกับแก้วเป็นแฟนกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่ใช้เงินเก่งไม่แพ้หลายคนที่ผมเคยคบมา ติดหรูและทานของดีเสมอ ไม่ใช่ปัญหากับเงินผมเลย ชิลล์มาก ผมชอบด้วยซ้ำ ยิ่งเค้าติดผมเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกชอบมากเท่านั้น แต่ที่แน่ๆ แก้วคือการลงทุนสำหรับผม และได้เวลาที่ผมจะถอนทุนคือซะที

“ครับ...ตอนนี้ยังไม่ว่างนะ” ผมกำลังติดพันอะไรนิดหน่อย แล้วผมกดวางสายแก้วไปทันที

“ใครโทรมาเหรอคะ” คู่สนทนาผมถามถึง

“แฟนเก่าอะครับ ผมไม่อยากให้เค้าเสียใจ ก็เลยคงความเป็นเพื่อนไว้” ผู้หญิงที่ผมกำลังนั่งเดทอยู่ด้วยนี้ เป็นคนที่ผมพึ่งจีบได้หมาดๆ แบบ...ถ้าผมพลาดไป ผมโคตรเสียดายอย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้โทรศัพท์ผมโดนรัวสายจากแก้วมาอีกละ

ผมไม่เครียด แต่ผม...เขิญเลยดีกว่าไหม ผมสบตากับคนที่นั่งตรงข้ามผม ก่อนจะรับสาย

“อยู่กับใคร...” น้ำเสียงเอาจริงของแก้ว ผมกลับเฉยอย่างบอกไม่ถูก

“กับใครไม่รู้ แต่คงอีกนานเลยแหละ” ผมยักคิ้วให้คู่สนทนา จนอีกฝ่ายหัวเราะถูกใจ

“ตอบเรามาว่าอยู่กับใคร” เสียงใหญ่ใส่แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับแก้ว

“เรื่องของเรา...” ผมวางสายแล้วปิดเสียง คว่ำหน้า iPhone ไว้ที่โต๊ะ

“เราว่า เราควรไปก่อนจะดีกว่านะ ดูท่าคนแถวนี้มีเจ้าของ” โอ้วๆๆ อย่าพึ่งรีบไปซิครับ เธอจะลุกหนีผมแล้ว

“งั้น เดี๋ยวเราไปส่งขึ้นรถนะครับ” ตอบผมด้วยยิ้มพร้อมพยักหน้าแบบนี้ ก็โอเคซิครับ

ห้านาทีต่อมา ผมส่งตรงหน้าทางเข้ารถไฟฟ้า แต่หลังจากที่ส่งคู่เดทวันนี้ผมเข้าประตูรถไฟฟ้าเรียบร้อย อะไรๆ ก็ดูเข้าทางผม เพราะว่า...

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะอีหน้าด้าน!!!” เสียงแผดลั่นของแก้วที่มาก่อนตัว กำลังวิ่งจะเอาบัตรรถไฟฟ้าแตะเข้าไปหาเรื่อง แต่ผมล็อคตัวไว้ทัน

“ไม่เอาน๊า ทำแบบนี้ไม่น่ารักนะครับ” ผมล็อคตัวไว้ แต่แก้วดิ้นสุดแรงกับทุบอกผมไปด้วย

“นั่นใครบิ๊ก ทำไมเดี๋ยวนี้แก้วเห็นบิ๊กไปกับผู้หญิงแปลกหน้าทุกวันก่อนมาหาแก้ว มันคืออะไร หา!!!” ผมปล่อยแก้วออก ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ในขณะที่แก้วโมโหใส่ผม

“เรื่องของเรา ทุกวันนี้แก้วมีทุกอย่างนะ จะกิน จะซื้อ จะใช้ร่างกายเรา ทุกอย่างก็มาจากเราทั้งนั้น มีอะไรไม่พอใจเหรอ” แก้วตบหน้าผม แต่ผมคว้าข้อมือไว้ทัน ก่อนจะลากออกไปถึงกลานพาร์คพารากอน แล้วสะบัดให้แก้วหยุด ก่อนจะหันเดินเข้าไปห้าง

“มาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะบิ๊ก” เสียงแผดลั่นของแก้ว ทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น

“เธออยากได้เราเป็นแฟน ก็เป็นให้แล้ว เราอยากเป็นตัวเราบ้าง ทำไมให้ไม่ได้ละ ชอบไม่ใช่เหรอ ผู้ชายเร้าใจๆ นี่ไง เร้าใจดีออก ลุ้นกันหน่อยว่าวันนี้จะทำแต้มเพิ่มหรือเปล่า” ผมย้อนกลับด้วยตรรกะผู้ชายเหี้ยๆ คนนึง ที่คู่ควรกับผู้หญิงสวยคนนี้

“ระยะหลังนี้มันทุกวันไม่ซ้ำคนเลยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับแก้วนะ” ผมยักไหล่ไม่สนใจ

“แล้วไง ไปเลยก็ได้นะ เธอขาดเรา เธอก็ลำบาก ไม่มีใครซื้อสิ่งที่เธอกิน เธอใช้ทุกวันได้อย่างเราหรอก” แก้วเงียบลงทันที
 
“อารมณ์ไม่ดี ไปรอที่ห้องนะ ถ้าเรากลับไป ก็แปลว่าเธอยังได้ไปต่อนะ” ผมหันหลังเดินอย่างไม่สนใจ แก้วจะเป็นอะไร ก็เรื่องของเค้าละกัน

ผมเดินอยู่ในพารากอนได้สักครู่ โทรศัพท์สายที่ผมรอก็โทรมาตามเวลาที่ผมนัดไว้

“เข้าไปรับช่วงแล้วใช่มะ” อีกฝ่ายตอบมาแค่คำว่าครับ
 
“ดีมาก อย่าลืมกินมื้อเย็นละกัน กินให้อิ่มด้วยนะ เสร็จแล้วพาไปทานของหวานกันต่อที่เดิม เวลาเดิม” ผมวางสายลง รู้สึกดี...แมร่ง...โคตรใช่

ผู้หญิง...ก็ชอบคิดว่าตัวเองฉลาด แต่ที่จริงแล้ว...โง่...อาจสุภาพไปด้วยซ้ำ

………………..

สี่ทุ่มตรง ณ อพาร์ทเม้นท์ที่ผมเช่าไว้อยู่กับแก้ว ผมเปิดประตูห้องเข้าไป แก้วตื่นขึ้นอย่างอ่อนเพลีย ลุกจากเตียงก็เดินได้ไม่ถนัด แต่ผมไม่ค่อยแปลกใจกับสภาพของแก้วที่เป็นแบบนี้ทุกคืนอยู่แล้ว เพราะคาดว่าแก้วคงทานขนมโปรดที่ผมซื้อให้มากไปหน่อยนั่นละ

“หายไปไหนมาอะ เมื่อกี้พาแก้วขึ้นสวรรค์แล้วก็หายตัวไปเลยนะ” เธอพยายามประคองร่างมากอดผม

“ออกไปหาอะไรกินนิดหน่อยครับ ไม่นอนต่อเหรอ เดี๋ยวตื่นไปเรียนไม่ไหวนะ” แก้วส่ายหน้า พยายามลากผมไปที่เตียง แต่ดูท่าจะไม่ไหว ผมเลยอุ้มไปนอนแทน

“นอนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปส่งนะ” แก้วยังคงพยายามดึงผม แต่ก็ได้แค่แกว่งมือพยายามดึงผมเหมือนคนเมา

ผมมองสภาพห้องรอบๆ มันเละเหมือนห้องคนไม่มีระเบียบ ถุงขนม น้ำดื่ม ขวดเบียร์ และของหวานที่เธอชอบ กระจายเต็มห้อง ผมลงมือทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เก็บทุกอย่าง ถูพื้น ทำความสะอาดห้องน้ำ แล้วซักเสื้อผ้าตัวเองสักหน่อย

“ขยันจังครับพี่” ผมตอบแค่อืมให้กับต้นเสียงขณะตากเสื้ออยู่ โดยไม่ได้หันหน้าไปมองอีกฝ่าย

“ของที่ต้องใช้วันนี้เก็บเสร็จยังละ” ผมพูดกับบุคคลที่สามที่อยู่ในห้องขณะที่ใส่เสื้อเข้าไม้แขวน

“เรียบร้อยแล้วครับ พี่จะดูก่อนไหมครับ” ผมยกมือแล้วโบกหลังมือให้รู้ว่าไม่เป็นไร

“เหยื่อโวยวายเรื่องเมื่อตอนเย็นมะ” ผมถามเพราะกลับมาแล้วเหมือนอีกฝ่ายจะจำเรื่องที่ไปเหวี่ยงผมไม่ได้แล้ว

“ไม่เลยครับ กรอกขนมไปทีเดียว เรียกหาพี่ รักพี่แบบเอาเป็นเอาตายเลยครับ” ผมยกนิ้วโป้งให้เป็นคำตอบ

“กลับไปนอนพักเถอะ นายควรมีแรงเยอะๆ เพราะงานนี้มันต้องใช้แรงล้วนๆ” เมื่อผมพูดเสร็จ เสียงอีกฝ่ายก็เงียบไป มีแค่เสียงเปิดกับปิดประตูห้องเป็นการตอบรับว่า รู้เรื่องแล้ว

ผมกลับเข้ามาในห้อง ปิดกระจกที่ระเบียงให้เรียบร้อย แล้วไปอาบน้ำ เสร็จแล้วกลับมานั่งเก้าอี้ที่มุมห้อง ที่มองเห็นแก้วกำลังนอนอยู่ชัดเจน ผมค่อยๆ จิบ Smirnoff Vodka ขวด 200 ml เวลาตอนนี้ก็จะตีหนึ่งแล้ว ผมกะว่าหมดขวดนี้แล้วจะไปนอนละ

เรื่องที่ผมฝืนทำที่สุดคือ...การนอนข้างๆ ร่างของผู้หญิงคนนี้นี่แหละ ไม่ซิ...ผมควรรักเค้าไว้มากๆ

เพราะตอนนี้ยังไม่หมดเวลาสนุกที่ผมควรจะมีกับผู้หญิงคนนี้

………………..

เดือนกันยายนก็มาถึง เดือนแห่งการสอบปลายภาคก็มาถึง ไม่มีแทนติวให้ ผมรู้สึกโง่ลง 90% ทันที...แทน...ผมคิดถึงหัวใจของผมจัง ไม่รู้จะเป็นยังไง ผมได้แต่มองระเบียง แล้วหยิบสร้อย Tag ที่ผมได้เป็นของขวัญวาเลนไทน์มาสัมผัสกับริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา

“บิ๊กคะ แก้วว่าได้เวลาไปทานข้าวกันแล้วนะ” เสียงของคนรักปัจจุบันของผมเรียก

“เดี๋ยวไปนะครับ ยังไม่ค่อยหิวเลย” ริมฝีปากผมยังคงสัมผัสกับ Tag จนผมปล่อยลงเหมือนเดิมเมื่อแก้วเดินมากอดผมจากด้านหลัง

“เห็นยืนเล่นกับสร้อยเส้นนี้อยู่สักครู่ ไม่สนใจแก้วเลยอะ” ผมก็ไม่ได้สนใจอ้อมกอดของแก้วเท่าไหร่ ยังคงมองออกไปที่วิวนอกระเบียงเหมือนเดิม

“สร้อยเส้นนี้เขียนว่าไรน๊า เห็นบิ๊กใส่มาตลอดเลย” แก้วพยายามจะหยิบมาดู แต่ด้วยความยาวของสร้อยที่ไม่ยาวนัก เลยทำให้แก้วดูแผ่น Tag บนสร้อยได้ไม่ถนัดนัก แต่แก้วยังคงพยายามจะดูให้ได้

“จะไปทานข้าวก็ไปแต่งตัวซะ” ผมรำคาญนิดหน่อย พอผมหันตัวจะเข้าห้อง แก้วก็ดึงป้าย Tag ดู หลังจากดูเสร็จ เธอทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

“ถอดออกเดี๋ยวนี้” แก้วพยายามจะดึงมันออกจากคอผม ผมปัดมือแก้วออก แก้วเริ่มทุบอกผมกับพยายามกระชากสร้อยผมให้หลุดให้ได้ แต่ผมก็ป้องกันไปเรื่อยๆ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ จะยุ่งอะไรกับสร้อยนักหา!!!” ผมเริ่มตวาด แต่อีกฝ่ายก็ไม่หยุดกระชากซะที

“ใครให้บิ๊ก มันเป็นใคร บิ๊กใส่สร้อยมันแบบนี้ แปลว่ายังรักมันหรือไง!!!" แก้วพยายามคว้าท่ามกลางผมออกแรงปัดป้องมือของแก้วที่พยายามดึง

แก้วคว้าสร้อยผมได้ แรงดึงแบบอึดใจเดียวของแก้ว ทำให้สร้อย Tag ที่เป็นเส้นเหล็กถัดบางๆ ขาดลง นาทีที่สร้อยขาด ผมตบหน้าผู้หญิงคนนี้อย่างแรงจนลงไปกองที่พื้นแรงมาก ก่อนจะก้มลงหยิบสร้อยมาเก็บไว้ที่มือ

“กูจะใส่อะไรก็เรื่องของกู ถ้าไม่พอใจก็ไปซะ คืนนี้กูไม่กลับ หาแดกเอาเอง!!!” ผมเดินไปใส่เสื้อ เปลี่ยนเป็นกางเกงขายาว ใส่รองเท้า หยิบหมวกกันน็อค และไม่ลืมที่จะหยิบขนมหวานของโปรดแก้วไปด้วย ในขณะที่แก้วพยายามลุกขึ้นมา พอเห็นผมถือขนมไปด้วยนั้น

“ขอโทษ อย่าไปนะ แก้วขอโทษๆๆ” แก้วในสภาพแก้วช้ำจนม่วง ปากแตกจนเลือดกลบปาก วิ่งมากอดผมที่กำลังจะเดินออกจากประตูห้องไป วินาทีที่เธอกอดผม ผมผลักเธอออก แล้วเอาหมวกกันน็อคตบซ้ำเข้าแผลเดิมที่ผมพึ่งฟาดไปเมื่อครู่

“หายบ้าเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน กูเบื่อ กูรำคาญ” ผมตะโกนใส่ก่อนจะกระแทกประตูออกไปจากห้อง

จริงๆ ผมไม่อยากให้หายบ้านะ...ไปตายให้ผมดู ผมยังมีความสุขกว่า...เดี๋ยวซิ ยังตายไม่ได้ เพราะยังเล่นไม่จบเกมนี่หว่า

**********

บทที่ 45 จะเป็นการเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของ ม.5 เทอม 1 และเป็นการจบโปรโมชั่นที่บิ๊กมีต่อแก้ว ก่อนที่บทที่ 46 คือการล้างแค้นของจริงครับ

บทที่ 45 เจอกันวันอาทิตย์บ่ายๆ ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

[AMINOKOONG]

หลังจากบิ๊กแก้แค้นแก้วเสร็จ อยากเห็นแทนกับตั้มร่วมมือกันเอาคืนบิ๊กบ้างอ่ะ 

[analogue]

เริ่มพอจะเดาทางออกนิดนึงล่ะ

[ziqh.leo]

อืมมมมมม ใช่เล่นนะบิ๊ก หึหึ ร้ายไม่เบา

[Freja]

บิ๊กทำให้แก้วติดยาแล้วหลอนจนเสพเซ็กส์หมู่กับคนอื่น หรือเปล่า?

[Redz]

ลงสองบทรวดเลยได้ไหมมม

[ชอร์ปสติ๊ก]

หึ.. ร้าย (แสยะยิ้มหนึ่งที)
เราจะรอดู ว่าบิ๊กจะง้อแทนยังไง งานหนักแน่ค่ะคุณณ 

[Doranaii]

หืออออ เริ่มแล้วสินะ เริ่มสนุกเเล้วสิ เริ่อมสนถกแล้ว 

[Min*Jee]

อุ๊ยต๊ายยยยยยย ขอเดี๊ยนเข้าร่วมวงกระทืบด้วยได้ไหมคะคุณ
เอาให้หนักเลยบิ๊ก!!!
รอตอนต่อไปเนอะ

[ujen]

 

[Mouse2U]

ช่วยไม่ได้จริงๆ นะคะแก้ว~ เธอเป็นคนที่ก้าวขาเข้ามาในแดนประหารของบิ๊กเองแท้ๆ .. ส่วนวิธีการของบิ๊กนี่จี๊ด!!! มากเลยค่ะ นางคงเสียสติแย่เลยนะคะน่ะ ถ้าได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเสพสังวาสกับ 'คนที่คิดว่าเป็นบิ๊ก' ทุกค่ำคืน เฮ้อ~ ทำตัวเองทั้งนั้น

[kasarus]

เพิ่งสังเกตว่ายัยแก้วยังไม่ได้นาฬิกาจากบิ๊กเลย

นางเก่งและฉลาดขนาดนี้น่าจะสืบรู้มาก่อนนะว่า

บรรดาคอลเล็กชั่นของบิ๊กต้องเคยได้นาฬิกา

แล้วพอนางรู้ แต่นางก็ยังไม่ได้ นางก็ต้องเอ่ยปากขอจากบิ๊กด้วยสิ

[naoai]

จริงๆ แล้วบิ๊กมีอะไรกับแก้วแค่ครั้งเดียวสินะ หลังจากนั้นเป็นคนอื่นตลอด บทหน้าคงแรงกว่านี้ เอาให้เต็มที่บิ๊ก มีใครสงสารแก้วตอนโดนบิ๊กตบไหม ผมคนหนึ่งที่ไม่ แฮๆ แอบสะใจเล็กๆ ด้วยซ้ำ

[yowyow]

 

[hallowseve]

พึ่งอ่านพระเอกแนวนี้  ทำให้คิดว่านี่พระเอกแน่เหรอวะ??

แต่เรากลับชอบนะ  สงสัยเราจะจิตหน่อยๆ 

ว่าไปนักเขียนก็ปูพื้นฐานตัวละครมาดีนะ  อย่างตัวบิ๊ก ก็ไม่ใช่พระเอกแสนดีมาแต่แรกแล้วการกระทำแบบนี้ก็สมเหตุสมผลดี

ส่วนแทน  ด้วยบุคคลิกก็น่าจะแก้ปัญหาแบบนี้อยู่แล้ว  เพราะขนาดเรื่องใหญ่กว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว
ชอบที่แยกเรื่องความรัก  และการเรียน  อกหักไม่ใช่เรื่องใหญ่  ที่สำคัญอย่าให้ทำร้ายตัวเอง (ส่วนตัวชอบคนแบบนี้เข้มแข็งดี)

ส่วนแก้วบอกตรง  สมควรโดนอยากหาเรื่องเข้าตัวเอง โดนเอาคืนแรงๆซะบ้าง ไม่งั้นนางคงไม่รู้จักจำ เพราะพฤติกรรมนางที่นักเขียนปูให้  ทำให้สงสารนางไม่ลง  เพราะคนเราไม่ว่าจะเจอเรื่องไรมาในชีวิตก็ตาม  สิ่งที่เลือกได้คือความคิดและการทำตัวของเราเท่านั้น เมื่อเลือกจะเลว  ก็ต้องเจอคนเลวกว่าสอนให้เสียบ้าง (ทำไมเราเป็นคนโหดร้ายเช่นนี้หนอ )

ว่าแล้วก็ติดตามเรื่องนี้อย่างงอมแงมต่อไป

ปล.มาต่อไวๆ