บทที่ 45 มาแล้วครับ เมื่อบิ๊กลงมือปิดบัญชีอย่างเป็นทางการ พร้อมกับละครรักบทสุดท้ายที่แก้วจะไม่มีวันลืมแน่นอน
มาดูกันต่อเลยครับ
*************
Chapter 45 ถึงผมจะรู้สึกมั่นใจกับการคุมเกมกับผู้หญิงคนนี้ แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ผมไม่แน่ใจ จนกระทั้งก่อนวันลงมือ ผมรู้สึกดีใจลิงโลด ที่เกมของผมกำลังสมบูรณ์แบบก่อนวันลงมือจริง เพราะเหตุการณ์ที่ผมเจอกับแก้วต่อไปนี้
“บิ๊ก...ผู้ชายโต๊นั้นกำลังทำไรอะ” ผมกับแก้วนั่งอยู่ในร้านกาแฟ ในขณะที่ผมกำลังใส่หูฟัง เล่นเกมอยู่
“ท่าทางจะเป็นแฟนกัน” ผมมองอยู่แว็บเดียว แต่ก็ชัดเจนอยู่ คนน่าจะมหาลัยสักปีหนึ่ง ปีสอง อีกคนเป็นเด็กผู้ชายโรงเรียนกางเกงน้ำตาลที่เจอกันกับผมตอนแข่งบอลประเพณี โดยที่เด็กกางเกงน้ำตาลกำลังเอาหัวอิงไหล่ของอีกฝ่าย และอีกฝ่ายกำลังถ่าย Selfie ด้วยกัน ก่อนที่จะเอาหัวตัวเองไปถูกับหัวที่พิงไหล่ตัวเองอยู่
“แหวะ...แก้วว่ามันแหยงมากเลย ผู้ชายกับผู้ชาย” ผมไม่ได้สนใจความเห็นของแก้วนัก
“ถ้าเราเบื่อแก้ว เราคงไปเป็นเกย์ละกัน” แก้วหยิบขาอ่อนผมที่โผล่จากปลายกางเกงนักเรียนสั้นคืบกว่าๆ ของผม
“ไม่เอานะ เป็นผู้ชายดีๆ อย่าไปทำอะไรประหลาดๆ แบบนั้นเชียวละ” ผมหัวเราะให้แก้ว ก่อนจะยักคิ้วกวนๆ
“เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป็ปนะ” ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเดินออกไป
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำไกลมาก เพราะห่างจากร้านที่ผมนั่งกับแก้วประมาณสองชั้นได้ หลังจากทำธุระเสร็จ ผมคิดว่าถึงเวลาจะเดินตามแผนที่ผมวางไว้ปิดเกมผู้หญิงคนนี้ซะที
“มึงพร้อมยัง กูว่าจะปิดเกมนี้ละ” ผมโทรคุยกับปลายสายผู้ภักดีของผม ที่ตอบผมแค่เพียง “ครับ” เท่านั้น
“เช็คทุกอย่างให้แน่ใจว่าพร้อมนะ อีกสองอาทิตย์คือวันลงมือ” ปลายสายผมตอบรับทราบว่า “ครับ” ก่อนวางสายไป แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับไปร้านกาแฟนั้น
“แทน...” เราสองคนกำลังมองหน้ากันอย่างตกใจเล็กๆ แทนก้มหน้าลงก่อนจะเดินผ่านผมไป ผมคว้าข้อมือแทนเอาไว้ ก่อนที่แทนจะหยุดยืนนิ่งๆ ในขณะที่มือผมยังกุมข้อมือแทนไว้อยู่
“สบายดีนะ” แทนพยักหน้าให้กับคำตอบผม
“แล้วบิ๊ก...สบายดีไหม” ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
“ไม่เคยสบายเลยสักวัน” แทนยังคงหลบหน้าผมต่อไป
“เรา...ต้องไปแล้ว...” แทนสะบัดข้อมือเบาๆ ให้หลุดจากการจับของผม
“แทน...” ผมเรียกแทนอีกครั้ง แต่แทนแค่หยุด ไม่หันมามองผม
“อีกไม่นาน เราจะกลับไปนะ รอเรานะ” หลังจากผมพูดจบ แทนเดินต่อไปโดยไม่หันมามองผม
ไม่นานแน่นอน เพราะหัวใจของผม เป็นของแทนตั้งแต่วันแรกที่ผมคุกเข่าบอกรักแล้ว
………………..
ที่ดาดฟ้าโรงเรียน ผมกำลังยืนสูบบุหรี่ ในวันที่ผมเริ่มขี้เกียจเจอหน้าแก้ว ไม่อยากไป อ้างว่าติดติวสอบ และสารพัดอย่างที่ทำได้ เพราะการทิ้งช่วงไม่มีเวลาให้แก้ว ถือเป็นการเข้าทางในการเล่นเกมช่วงสุดท้ายของผมนี้อย่างยิ่ง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมยืนอยู่ดาดฟ้าตรงนี้
“สูบอีกแล้วนะมึง” เสียงไอ้โจเรียกผม แล้วโจก็เดินมาตบไหล่ผม
“บุหรี่เป็นเพื่อนที่ดี ไม่เคยมีเรื่องด้วย อยู่ด้วยสบายใจแบบนี้แหละ” ผมตอบไอ้โจไป ในขณะที่มันตบไหล่ผมเบาๆ แล้วถอนหายใจให้ผมฟัง
“กูบอกตรงๆ กูอึดอัดที่มึงกับไอ้ตั้มเป็นกันแบบนี้วะ” ผมปาก้นบุหรี่ลงพื้น แล้วขยี้ให้ดับ
“จะให้กูทำไงละ เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้น กูเลวแบบชนิดไม่รับว่าเลวก็ไม่ได้” โจกอดไหล่ผมแล้วเขย่า
“กูบอกตรงๆ กูเชื่อว่ามึงไม่ได้ทำ แต่กูลำบากใจมาก ตั้มก็เพื่อน มึงก็เพื่อน เวลาเพื่อนแบ่งฝ่าย จะกูหรือแชมป์ บอกตรงๆ ว่าลำบากใจสัดๆ” ผมกอดคอมันบ้าง
“อีกไม่นานหรอกมึง กูจะทำให้พวกเรากลับมารักกันเหมือนเดิม” โจพยักหน้าแบบส่งๆ เหมือนรู้สึกว่าผมพูดสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่
“กูยังนึกไม่ออกเลย ว่าทำไงให้ความเป็นเพื่อนของพวกเรากลับมาเหมือนเดิม” โจพูดด้วยอารมณ์ที่ดูหมดหวัง
“ขอให้เชื่อใจกูก็พอ กูจะเอาไอ้ตั้มกลับมาให้ได้ กูเป็นต้นเหตุในสายตามัน กูก็ต้องเป็นคนแก้ให้มันเห็นในสายตาเช่นกัน” โจพยักหน้า
“คมสัดๆ ทำให้ได้นะมึง กูกับแชมป์จะพยายามหาวิธีสมานพวกเราให้กลับมาเหมือนเดิมด้วย” โจตบไหล่ผมก่อนจะเดินกลับไป
“เอ้ย โจ” ผมเรียกมันก่อนที่มันจะเปิดประตูลงไป
“ขอบใจที่มึงเชื่อใจกู” โจยกนิ้วโป้งชูขึ้นฟ้าให้ ก่อนจะเดินลงไป
หลังจากโจเดินลงไป ผมได้แต่ยืนมองวิวรอบๆ ที่มีทั้งอาคารสำนักงาน รถไฟฟ้า และไกลๆ หน่อยก็ทางด่วน ตึก บ้านคน ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมรู้สึกสงบลงอย่างประหลาด ผมไม่ตื่นกลัวหรือคิดมากหลังจากรู้ว่าเพื่อนผมที่อยู่ตรงกลาง ต่างก็ยังมองผมเป็นเพื่อนอยู่ งั้น ผมเริ่มสั่งงานดีกว่า
“เข้าไปดูแลสาวน้อยนะ พาไปกินดี อยู่ดี ซื้อของให้หน่อยก็ได้ เดี๋ยวส่งงบไปให้นะ” ปลายสายผู้ภักดีของผมรับทราบ
“คืนนี้จะให้ผมจัดการกี่รอบครับ” ผมนึกอยู่สักครู่ ก่อนจะบอกว่า
“รอบเดียวพอ เป็นโอกาสเดียวที่แกต้องทำให้ดีที่สุดนะ เอาให้เด็ดๆ แรงๆ ละกันนะ” ปลายสายผมรับทราบ
“ปล่อยของกระตุ้นสาวน้อยสักนิดก็ดีนะ งานจะได้ง่ายกว่าเดิม จัดไป และจัดเต็มด้วยละ” ปลายสายผมตอบรับ ก่อนจะวางลง
ผมจุดบุหรี่อีกม้วน ก่อนจะหยิบสร้อย Tag ของแทน ที่ตอนนี้สร้อยขาดแล้วมาดู มือซ้ายผมกำไว้ ในขณะที่มือขวาคืบบุหรี่ พร้อมกับอัดควันเข้าปอด แล้วพ่นออกมาช้าๆ
เหลืออีกไม่กี่ขั้น เกมนี้จะจบ แล้วผมต้องเป็นฝ่ายชนะเท่านั้น
………………..
เหลืออีกหนึ่งสัปดาห์สุดท้ายก่อนวันลงมือ ผมล็อควันลงมือไว้แล้ว นั่นคือ 16 กันยายน ผมเลือกวันนี้เป็นวันที่ผมจะปิดเกมรักระหว่างผมกับแก้วอย่างเป็นทางการ แต่ยังเหลือสิ่งหนึ่งที่ผมต้องทำ เพื่อให้แก้วเดินตามเกมผมได้สนิทมากกว่าเดิม ซึ่งงานนี้ต้องพึ่งคนรับใช้ที่ทำงานเฉพาะกิจนี้ให้ผมล้วนๆ
“มึงมาช้า...” ผมพูดอย่างมีอารมณ์กับคนรับใช้ผม ในสถานที่นัดซอยเปลี่ยวเวลาเที่ยงคืน
“โทษทีพี่ สาวน้อยของพี่แทบไม่ปล่อยผมออกมาเลย” โอเค งั้นถือว่าแกทำหน้าที่ได้ดีมาก
“เป็นไงบ้าง สาวน้อยของกู หลงมึงได้ที่ยัง” คนรับใช้ผมพยักหน้าตอบ
“เค้าบ่นว่าพี่ทั้งเลว ทั้งไม่เอาใจใส่เค้า อยากให้ผมพาไปอยู่ด้วยใกล้ๆ ใช้ได้มะพี่” ผมหัวเราะอยู่ในใจ แต่...
“มึงได้เก็บช็อตเด็ดไว้ด้วยเปล่า” อันนี้สำคัญมาก ไม่งั้นเกมจะเริ่มไม่ได้
“ไม่พลาดครับพี่ ตามที่พี่บอกเลย โอ๋นิดโอ๋หน่อย ก็ขึ้นเตียงได้เลย ผมแมร่งฟินมากเลยพี่” ปกติ กูก็ยกให้มึงทำมาตลอดอยู่แล้ว
“พี่ครับ ต้องซื้อของหวานเพิ่มไหมครับ” ผมคำนวณวัตถุดิบอยู่ในหัว ก่อนจะตอบว่า
“เอามาอีกล็อตพอ น่าจะใช้หมดก่อนถึงวันลงมือพอดี ระหว่างนี้ เข้าไปเก็บหลักฐานกูให้หมดโดยที่สาวน้อยไม่รู้เรื่องด้วยนะ” คนรับใช้ผมพยักหน้าเข้าใจ
“อีกเรื่อง ของเด็ดที่เก็บตั้งแต่เริ่ม รวมทั้งหมดใส่ HDD ลูกที่กูให้ไว้ด้วยนะ กูต้องการภายในสามวัน ถ้ามึงอยากทำไรเด็ดๆ กับสาวน้อยกู ก็จัดไปนะ ของกินใกล้หมดอายุ แดกให้พอใจได้เลย” คนรับใช้ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับเช่นเดิม
“ผมถามไรพี่อย่างได้ไหม” นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่มันมีคำถามกับผม ผมนิ่งไม่ตอบอะไร เพื่อรอให้มันถามผม
“ผู้หญิงสวยเด็ดขนาดนี้ ทำไมพี่ไม่ชอบเหรอครับ” ผมไม่โกรธนะ แต่ผมบอกคนรับใช้ผมแค่ว่า
“มันทำเรื่องสมควรตาย แค่นั้นแหละ” ผมตบหมวกกันน็อคลง แล้วสตาร์ทน้องถ่านขับออกไป ก่อนที่คนรับใช้ผมจะขับมอไซค์แยกย้ายไปเช่นกัน
ได้เวลาแล้วที่ผมจะมอบความสุขที่ไม่มีวันลืมให้สาวน้อยคนนั้นซะที
………………..
วันที่ 16 กันยายนก็มาถึง...ผมเลือกวันนี้เป็นวันปิดเกมอย่างเป็นทางการ เพราะนี่เป็นวันสำคัญสำหรับผม ก่อนจะเริ่มปิดเกมนี้ สิ่งแรกที่ผมทำในวันนี้คือ
“5..4..3..2” แล้วผมก็นั่งลงหลัง iPad ที่ผมตั้งถ่ายวีดีโอไว้อยู่
“สวัสดี ถ้าแทนได้เปิดวีดีโอนี้ อย่าพึ่งปิดนะ เราแค่อยากบอกแทนว่า สุขสันต์วันเกิดนะครับ เราเสียดายที่วันเกิดแทนปีแรก ก็ไม่ได้ทำอะไรให้อย่างที่ควรจะเป็น...วันนี้ จะเป็นวันที่เราไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่เราไม่ได้ทำแล้วนะ เราไม่รู้ว่า เรื่องของเรามันสายเกินไปไหม แต่ เราขอให้แทนมีความสุข มีแต่เรื่องดีๆ และ...เราหวังว่าสักวัน เราจะได้กลับมารักกันนะ” ผมลุกไปกดหยุดอัดวีดีโอ ก่อนจะหยิบ iPad มาคัดลอกวีดีโอลงใน iMac ของผม
หลังจากเอาวีดีโอใส่ลง SD Card แล้ว จับใส่ซอง เขียนจ่าหน้าถึงแทนไว้ ตอนเลิกเรียน ผมเอาไปหยอดไว้ตู้จดหมายของคอนโด เพราะแทนเป็นคนที่เปิดตู้จดหมายทุกวันหลังจากกลับเข้าห้อง หวังว่าเค้าจะได้รับมันนะ
“ของที่ต้องส่งวันนี้ ถึงมือคนรับยัง” ผมถามคนรับใช้ผม
“เรียบร้อยครับ ส่งถึงมือเจ้าตัวเรียบร้อยเลยครับ” ดีมาก เลือกคนทำงานไม่ผิดจริงๆ
“กลับไปเตรียมสถานที่ให้พร้อมนะ เดี๋ยวไปสั่งลามื้อสุดท้ายก่อน ส่งถึงห้องแล้ว ลงมือได้เลย” คนรับใช้ผมได้แต่ตอบครับ
“อ้อ...เสร็จงานวันนี้ แกเป็นอิสระแล้วนะ ทำให้เต็มที่ละ” ผมย้ำอีกครั้ง ก่อนจะวางสายลงไป
สูดหายใจลึกๆ ใส่หมวกกันน็อค แล้วคร่อมน้องถ่าน ก่อนจะออกรถไปสถานที่นัดหมายระหว่างผมกับแก้ว ที่นัดกันเอาไว้ที่ Central World
“บิ๊กอะ” ผมปิดตาแก้วจากด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆ ปล่อย แล้วกอดเธออีกทีหลังจากปล่อยแล้ว
“รอนานไหมครับ” น้ำเสียงหวานอ้อนของผม ทำให้แก้วไม่ตอบอะไรนอกจากบิดตัวไปมาเล็กน้อย
“รอได้ ถ้าทำให้บิ๊กรักแก้วคนเดียว เรารอได้” เวลาให้รอมีอีกเพียบซะด้วย ดีเลย
“หิวแล้วอะ ทานไรดีครับ” รอยยิ้มและแววตาผมเป็นการเชิญทานมื้อเย็นสำคัญนี้
เสี่ยว หลง เปา ร้านดังชั้น 7 ของห้างนี้ เหมาะกับการเป็นมื้อสุดท้ายของวันนี้ อาหารที่อยู่บนโต๊ะทุกจานนี้ คืออร่อยที่สุดที่ผมคิดว่าแก้วจะพอใจอย่างยิ่ง
“ช่วงนี้จะสอบที อะไรๆ ก็ยุ่งไปหมดเลยอะ” ผมคีบขนมจีบป้อนให้แก้วทาน
“แต่บิ๊กก็น่าจะมีเวลาให้เรามากกว่านี้นะ เหงาอะ” ผมเอื้อมมือลูบเส้นผมดัดลอนนิดๆ ของแก้วที่แสนนุ่ม
“หลังจากมื้อนี้ไป เวลามีให้แบบ Full Time เลยครับ เริ่มเลยก็ยังได้” ผมค่อยๆ ไล่มือมาจากผมมาถึงปกเสื้อ ก่อนจะสอดนิ้วชี้ลากไปตามคอ ผ่านไหปลาร้า แล้วหยุดไว้แค่นั้น
“ที่นี่ร้าน...อาหารนะ...” แก้วดูจะเขิน ผมยักคิ้วเบาๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ กับสายตาที่เชิญให้เธอรีบไปต่อกัน
“ทานต่อซิ บิ๊กหิวไม่ใช่เหรอ” ผมกลับมาจับตะเกียบแล้วทานต่อ แต่สายตาไม่ละจากแก้วเลยสักนิด
ดอกไม้ที่สวย เด็ดดมจนพอใจ ถ้าขยี้มันทิ้ง ก็ไม่ต่างอะไรจากขยะ...
………………..
สองทุ่มตรง ผมพาแก้วมาถึงอพาร์ทเม้นท์ที่เราสองคนใช้ชีวิตรักด้วยกันตลอดเดือนที่ผ่านมา แต่ไหนๆ จะมีงานฉลองทั้งที ผมคิดว่าควรจะสร้างบรรยากาศอะไรสักหน่อย
“เดี๋ยว บิ๊กไปซื้อเบียร์กับขนมมาหน่อยนะ อยากให้แก้วป้อนให้..” แก้วชูสามนิ้วแบบโอเค ก่อนที่แก้วจะปิดประตูห้อง
ผมเดินกลับไปที่ลิฟท์ ยังไม่ทันกดลิฟท์ ประตูลิฟท์เปิดออก ผมเดินสวนกับผู้ชายคนนึงที่เดินออกมาจากลิฟท์ สบตากับผม แล้วยิ้มให้แบบที่ ถ้าผมเป็นผู้หญิง นี่คงกำลังจะจีบผมแน่นอน พอผมออกจากลิฟท์ ผมโทรศัพท์หาใครบางคนหน่อย
“กินอาหารรองท้องให้อิ่มนะ เดี๋ยวจะกลับไปทานมื้อหลักด้วยกัน” คนรับใช้ของผมประจำที่แล้วซินะ
“สิงห์ ลีโอ ดาวแดง หรืออยากดื่มอะไรเป็นพิเศษ” ผมคร่อมน้องถ่าน เตรียมไปซื้อของกลับมาให้แก้วป้อนผม
“โฮการ์เด้น หรือโคโรน่า ได้ปะพี่” ขอของดีเลยนะ
“ได้เลย ไปซื้อไกลหน่อย จะได้ให้เวลาแกได้ อย่าลืมตามที่สั่งละ ละก็..อย่าเผลอกินอิ่มจนทานอาหารหลักไม่ลงละ” คนรับใช้ผมก็ตอบแค่ว่า
“ฮาๆ ครับพี่ จัดไปครับ พี่รีบมานะครับ” ผมวางสายลง ก่อนจะหยิบ Tag ของแทนออกมาจากกระเป๋าเสื้อนักเรียนของผม
“ไม่นานเกินรอ เราจะกลับไปหาแทนแน่นอน” ผมเก็บป้ายลงกระเป๋าเสื้อ ใส่หมวกกันน็อค แล้วขี่น้องถ่านออกไป
ผมกลับไปที่บ้านเอาเบียร์ในตู้เย็นห้องผมใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ โชคดีที่เหลือโคโรน่าอยู่สามขวดพอดี เก็บของที่ต้องใช้อีกนิดหน่อยลงกระเป๋า เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงยีนส์ เสื้อยืดเข้ารูป และฮูดนอกสีเทา แล้วผมก็นั่งรอเวลาสี่ทุ่ม แล้วตามที่ผมเล็งไว้ก็มาถึง ข้อความในมือถือผมแสดงขึ้น
“ผมอยากทานอาหารหลักแล้ว” คนรับใช้ผมส่งมาแล้ว
“15 นาทีเจอกัน ตามแผน” ผมถอด iPhone จากสายชาร์จออก แล้วลงไปพาน้องถ่านขับออกไป
สิ่งที่ผมรอมาตลอดเวลา กำลังจะมาถึงแล้ว เหลือแค่ลงมือทำเท่านั้น
………………..
สี่ทุ่มครึ่ง...หน้าประตูห้องที่ผมเช่าเพื่ออยู่กับแก้ว ตอนนี้ไม่มีเสียงหรือความเคลื่อนไหวอะไรในห้อง ผมยืนค้างอยู่สักครู่ ถอนหายใจยาว แต่ช้าๆ แล้วไขห้องเข้าไปทันที ภายในห้องมืดสนิท ปิดไฟอยู่ มีเพียงเสียงฟักบัวของห้องน้ำที่กำลังบอกว่ามีคนอาบน้ำอยู่ และคนที่ควรอยู่ในห้องก็อยู่บนเตียง
“บิ๊ก!!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรบอกแก้วให้ไปเปิดห้องละ บิ๊กเข้ามาได้ไง กุญแจอยู่ที่แก้วไม่ใช่เหรอ” ทั้งหมดนี้ คนที่นอนบนเตียงตอบผมเป็นชุด โดยที่ผมไม่ต้องถามสักนิด
“เบียร์ที่อยากดื่มมันหายาก อีกอย่าง ใส่ชุดนักเรียนไปซื้อก็คงกะไรอยู่” ผมเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น ผมรูดซิบเสื้อฮูดออก เตรียมจะถอดออก แล้วประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา
ผู้ชายคนที่ผมเจอตอนสวนกันขณะลงลิฟท์อยู่คลุมร่างด้วยผ้าขนหนู เนื้อตัวสะอาดพึ่งอาบน้ำมา ผมหันไปหาแก้วที่ตอนนี้หน้าถอดสีเหมือนคนทำผิด สัญชาติญาณถัดมาของผมคือ
“ยกมือขึ้น แล้วไปนั่งที่เตียง” ผมชัก Glock 17 ขนาด 9mm กระบอกโปรดที่ผมเอามาจากบ้าน พร้อมกระสุนเต็มแม็กจ่อไปที่ชายผู้ไม่ได้รับเชิญคนนั้น แก้วลุกขึ้นขวางทางปืนผม
“อย่านะบิ๊ก เราขอโทษ เราขอโทษ ฮือๆๆๆ” ความกลัวทำให้คนทำได้ทุกอย่างจริงๆ ขนาดลุกมาขอโทษผม ยังไม่ได้ใส่อะไรเลย
“อย่ายิงผมนะ ผม...ผม...ยอม...แล้ว แฟนพี่ใช่ปะ เอาคืนเลยครับ คืนเลย ปล่อยผมนะครับ” ชายชู้ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ถึงกับเหงื่อตก ก่อนจะลงไปนั่งที่เตียงตามคำสั่งผม
“ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่ค่อยน่าแปลกใจที่จะทำยังงี้ เหมาะสมกับเธอดีนะ” ผมจ่อปากกระบอกปืนที่หน้าผากของแก้ว ก่อนจะหันไปมองชายชู้ของแก้ว
“อย่าทำเราเลย เราจะไม่ทำแบบนี้อีก บิ๊กจะให้เราทำอะไรก็ได้ เรายอมแล้ว ฮือๆๆๆ” ผมก้มดูที่พื้น กลัวจนฉี่ราดเลยทีเดียว โว้วๆๆ ผมเล่นแรงไปเหรอ
“ทำอะไรก็ได้ใช่มะ” ผมถามย้ำกับแก้วอีกที ก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากเธอ ถึงตาผมแล้วซินะ
“จับมันมัดไว้กับเตียงเดี๋ยวนี้!!! เชือกอยู่ในกระเป๋าเป้ ทำ!!!” ผมสั่งชายชู้ที่ผมพึ่งจ่อปืนเมื่อสักครู่นี้ ให้ทำตามที่ผมสั่ง โดยหันปากกระบอกปืนไปหา
ชายชู้ของแก้วรีบลุกไปที่กระเป๋าเป้ของผม หยิบเชือกไนล่อนสองขดใหญ่ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา มือซ้ายผมช้อนรักแร้ของแก้วขึ้นมา แล้วโยนลงเตียง ก่อนจะถอยออกมาคุมเชิงให้ชายชู้ของแก้วมัดแก้วกับเตียงในท่าที่ข้อมือทั้งสองข้างถูกเสาเตียงคนละฝั่งรั้งไว้ ส่วนข้อเท้าก็ถูกมัดเอาไว้ทั้งสองข้างกับเสาเตียงคนละฝั่งเช่นกัน
“เสร็จแล้วครับพี่” ผมจ่อปืน แล้วเดินมาเช็คความเรียบร้อยของเชือกว่าแน่นพอไหม ซึ่งมัดได้แน่นใช้ได้เลยทีเดียว
“หยิบกุญแจมือในกระเป๋าออกมา แล้วล็อคมือมึงทั้งสองข้างไว้เดี๋ยวนี้” ผมสั่งให้ทำ ซึ่งก็ทำอย่างว่าง่าย ก่อนที่ผมจะเอาโซ่มัดระหว่างกุญแจมือไว้กับหัวเตียงอีกที ชายชู้นั่งขัดสมาธิข้างๆ เตียง ไปไหนไม่ได้เพราะผมล็อคไว้เรียบร้อยแล้ว
“พวกมึงสองคน ทำให้กูเสียเหงื่อ เหนื่อยมาก อาบน้ำแป็ปนะ เดี๋ยวออกมาคิดบัญชีอย่างเป็นทางการ” ผมเดินไปตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูมา แล้วถอดเสื้อผ้าทั้งหมดกองไว้ตรงนั่ง ก่อนจะพันผ้าขนหนู และไม่ลืมที่จะถือปืนเข้าไปอาบน้ำด้วย
การล้างแค้นของจริง กำลังจะเริ่มต่อไปจากนี้ต่างหาก
**********
บทที่ 46 จะเป็นตอนต่อจาก 45 ว่าบิ๊กจะลงมือยังไง ให้แก้วจำชนิดลืมไม่ลง และเป็นบทสรุปว่า ผลงานที่บิ๊กทำ ทำให้แก้วเละขนาดไหน
บทที่ 46 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ นะครับ
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 325952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก