หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++

[zipboy]

บทที่ 49 มาแล้วครับ การกลับมาของเพื่อนๆ และทุกความสัมพันธ์ กำลังจะเริ่มต้นขึ้น และบทที่ 50 จะเป็นเรื่องของบิ๊กกับแทนละครับ

มาชมกันต่อเลยครับ

*********

Chapter 49

เกือบสัปดาห์แล้ว ที่ผมปิดบัญชีแค้นด้วยมือของผมเอง สิ่งเดียวที่ผมไม่ได้รับมือเลยสักนิดหลังจบเรื่องนี้...มันคือชีวิตจริงที่เกิดขึ้นกับผมตอนนี้ ผมกลับไปอยู่ในสภาพเดียวกับตอนประถม อยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีจุดหมาย แต่ที่หนักกว่านั้นคือ ความจริงที่เกิดขึ้นอีกเรื่องกับผมตอนนี้

“การแก้แค้น ไม่ได้ทำให้ผมได้แทนคืนมา”

ใช่แล้ว...ผมไม่ได้แทนคืนมา ไม่ใกล้เคียงอะไรที่จะทำให้ความรักของผมกลับมาด้วยซ้ำ ผมคิดไม่ออกว่าจะเดินไปบอกกับแทนยังไง ไม่รู้ว่าแทนอยากมองหน้าผมหรือเปล่าด้วยซ้ำ ผมเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น ไม่มีน้ำตา ไม่มีความโศกเศร้า มีแต่เสียงที่ตอกย้ำผมตลอดเวลาในหัวว่า “การแก้แค้น...ไม่ได้...ทำให้ผม...ได้.... แทน...”

“ก็อกๆๆ” เสียงเคาะประตูปลุกให้ผมหลุดจากอารมณ์คนตายที่ผมกำลังคิดวนเวียนอยู่

“ผมไม่หิว ไม่ต้องเรียกผมกินข้าว” ผมตะโกนกลับไปโดยไม่สนใจจะเดินไปเปิดประตูด้วยซ้ำ แต่ไม่ถึงห้านาทีต่อมา ประตูห้องผมถูกเปิดออก โดยมีป้าน้อยเป็นคนไขประตูห้องให้ ผมแทบตกใจกับคนที่อยู่หน้าห้อง

“ขอบคุณครับคุณป้า...พวกมึงรอกูข้างล่างนะ” ไอ้ตั้ม...โจ...แชมป์ มันมากันครบเลย

ไอ้ตั้มเดินเข้ามาในห้องผม ผมทิ้งตัวนอนลงเตียง นอนตะแคงหันหลังให้มัน ในขณะที่ตั้มทิ้งตัวนั่งเก้าอี้แบบ Beanbag ที่ผมวางไว้ในห้อง

“กูรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ และกูไปเห็นสิ่งที่มึงทำทั้งหมดกับตาตัวเองแล้ว แก้วเค้าจำกูไม่ได้เลย แต่พอกูบอกว่ากูเป็นใคร เค้าตกใจเหมือนคนเห็นผี เอาแต่ขอโทษ กับเล่าทุกอย่างตรงกับคลิปเสียงที่มึงอัดส่งให้ไอ้โจไอ้แชมป์ไป” ผมก็แค่ฟัง ไม่ตอบอะไร

“กูขอโทษ...” เสียงดังฟังชัดจากปากตั้ม แต่ผมไม่สนใจจะตอบอะไร

“กูมันโง่...ที่ไม่เชื่อใจเพื่อนอย่างมึง” ผมไม่สนใจฟังอะไรกับสิ่งที่ตั้ม

ผมปล่อยเวลาผ่านไป โดยที่ผมยังนอนตะแคงหันหลังให้ตั้ม ไม่สนใจอะไร จนผมได้ยินเสียงตั้มมันร้องไห้อยู่คนเดียว ผมลุกขึ้นหันกลับไปมองมันที่นั่งเอามือประสานใบหน้าร้องไห้อยู่คนเดียว ผมลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ Beanbag อีกตัวที่วางข้างๆ ตัวที่ตั้มนั่งอยู่

“กูอยากบอกแค่นี้ กูละอายที่จะเป็นเพื่อนกับมึงต่อด้วยซ้ำ กูผลักมึงลงนรกด้วยมือกูเอง ที่กูอยากบอก ก็แค่นี้แหละ” ตั้มลุกขึ้นยืน ผมรีบลุกขึ้นกอดมันไว้แน่นๆ

“มึงจำตอน ป. 5 ที่มึงชวนกูทำรายงานกลุ่มวิชาสังคมได้เปล่า มึงเป็นคนแรกที่ชวนกูทำงานกลุ่ม โดยที่กูไม่ต้องทำงานรวมกับพวกไม่มีใครอยากจับกลุ่มในห้อง มึงจำตอน ม.1 ได้เปล่า ที่มึงบอกว่ากูร้องเพลงเพราะดี มาเป็นนักร้องนำวงกุมารทองของมึง และมึงจำได้ไหม ตอนที่มึงให้กูปีนหนีรั้วโรงเรียน แล้วมึงบอกให้กูไปเลย ส่วนมึงปีนมาไม่ทัน วันต่อมา มึงโดนทำโทษคนเดียว โดยไม่บอกว่ากู ไอ้โจ ไอ้แชมป์ หนีด้วย มึงเป็นเพื่อนรักกูนะเว้ย” ผมกอดตั้มที่กำลังร้องไห้ไว้แน่นๆ

“มึง ไอ้โจ ไอ้แชมป์ พวกมึงเป็นเพื่อนที่กูคิดถึงในชีวิตเสมอ พวกมึงทุกคน ทำให้กูไม่เหงา ทำให้กูมีสีสัน มีความสุข ทำไม..กูจะต้องเกลียดมึงด้วย” ตั้มกอดผมแน่นๆ

“กูทำร้ายเพื่อน กูมันเลววะ” ตั้มร้องไห้หนักมากแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

“แค่มึงรู้ความจริงว่ากูไม่ได้เลวอย่างที่มึงเห็น กูก็ดีใจแล้ว อย่าร้องไห้ซิวะ ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้นะเว้ย” ผมดึงตั้มออกมาดู ว่าร้องไห้หนักแค่ไหน แต่เอาเข้าจริง ผมเองก็...

“มึงก็ร้องไห้เถอะ มาว่ากูร้อง ทำไมมึงน้ำตาไหลวะ” เวรละ ผมเข้าโหมดซึ้งจนลืมตัว

“กูก็ซึ้งเป็นนะเว้ย เชี่ย!!!” ผมตบหัวไอ้ตั้มเบาๆ ก่อนที่ตั้มจะตบคืน

“กูขอโทษ” ตั้มขอโทษผมด้วยน้ำเสียงที่ผมคุ้นเคย

“กูก็ขอโทษเหมือนกัน” ผมดึงตั้มมากอด เราทั้งคู่ตบหลังกันเบาๆ

“เอ้ย....ในห้องอะ จูบปากกันถึงไหนแล้ว เปิดให้กูเข้าไปด้วยเว้ย” เสียงไอ้โจดังผ่านประตูห้องผม ผมกับตั้มเดินไปเปิดประตูให้โจกับแชมป์เข้ามา

“ดีกันแล้วใช่มะ” คำถามแชมป์ ผมกับตั้มตอบด้วยการพยักหน้าพร้อมกัน

“แมร่ง ซึ้งกันหนักวะ ร้องไห้ตาแดงทั้งคู่เลย กูน่าหาตุ๊กตาทองมาแจกมึงสองตัว ซึ้งวะ” ผมกับตั้มรัวมือตบหัวไอ้โจอย่างรวดเร็ว
 
“เชี่ยพวกมึงสองตัวแมร่ง เจ็บ เอ้ย!!!” เสียงโวยายไอ้โจ เปลี่ยนจากการตบเป็นกอดเป็นวงของพวกเราทั้งหมด

“กูรอวันนี้มานานแล้ว วันที่พวกเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” พวกเราทั้งหมดโดดกันเบาๆ โดยมีโจเป็นคนพูดความรู้สึกนี้ออกมา

“สัญญานะเว้ย อย่างี่เง่าไร้สาระกันแบบนี้อีก” แชมป์เสริมขึ้นมา ผม ตั้ม โจ พยักหน้าให้สัญญากัน

ผมได้เพื่อนๆ ผมกลับคืนมาแล้ว ขอบใจที่พวกมึงกลับมานะ

………………..

ตรงหน้าผมตอนนี้ คือการฉลองให้กับการกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง โดยมีตั้มเป็นเจ้ามือเลี้ยง ส่วนสถานที่นั้น...สนามหญ้าบ้านผมนี่แหละ เตาบาร์บิคิว สารพัดอาหารทะเล ไส้กรอก เนื้อ ไก่ หมู และข้าวโพด พริกหวาน จัดเตรียมรอย่างลงเตา และขาดไม่ได้กับ

“ชนๆๆๆๆ” เสียงขวดเบียร์ที่ดังต่อเนื่องจากพวกเราสี่คนชูขึ้นฟ้า ก่อนจะดื่มอึกใหญ่ เป็นสัญญาณของการเฉลิมฉลองให้กับมิตรภาพที่กลับมารวมตัวกัน

“ก่อนอื่น เรื่องแรกที่กูอยากสัมภาษณ์คุณชายบิ๊ก คือ...ติวเตอร์มึงเนี่ย ตกลง” ผมพยักหน้าทันทีแบบไม่ต้องให้ตอบต่อ เสียงโห่เบาๆ จากโจและตั้ม เป็นการรับทราบคำตอบผม

“แต่ตอนนี้กูโสดแล้ว มันเป็นแค่อดีตแล้ววะ” ผมกระดกเบียร์เข้าปาก ก่อนจะเดินไปที่จานรวมอาหารที่ป้าน้อยกำลังปิ้งให้อยู่

“ทำไมมึงไม่บอกกูวะ พวกกูไม่ล้อมึงนะเว้ย เออ ยอมรับ มันมีอึ้งๆ นิดหน่อย แต่ถ้ามึงรักของมึง พวกกูก็ไม่ว่าอะไรนะเว้ย” ตั้มพูดกับผมในขณะที่เดินมาข้างๆ เพื่อตักอาหารเช่นกัน

“กูไม่ได้เป็นเกย์ แต่กูรักเค้ามากวะ กูเลยไม่รู้จะบอกพวกมึงไงดี” ผมวางขวดเบียร์แล้วเลือกสิ่งที่ผมอยากทาน

“กูก็เข้าใจ เป็นกูก็คงเหมือนไอ้ตั้ม มีอึ้งก่อนนั่นแหละ” โจเดินมาข้างๆ ก่อนจะกระดกเบียร์ต่อเล็กน้อย

“แล้วมึงรู้เรื่องไอ้แชมป์ยังละ” ผมถามโจกับตั้มบ้าง ทั้งคู่พยักหน้าพร้อมกัน ผมหันไปมองที่แชมป์ แขมป์มันเขินจนหน้าแดง แยกไม่ออกว่าเพราะเบียร์หรือเพราะเขินกันแน่

“ก็ ไม่มีอะไรมาก ไอ้โจมันเจอตอนไบร์ทจุ๊บปากเรากลางพารากอนนั่นแหละ ก็เลย” แชมป์ดูจะเขินที่จะเล่าว่าทำไมเพื่อนถึงรู้กัน
 
“ก็เลยรู้ว่าเพื่อนกูเสียเอกราชไปคน ได้เอกราชไปคนแล้วไง” ผมควรตลกกับโจ แต่...ผมกลับไม่ค่อยตลก ได้แต่ยิ้มๆ ก่อนจะถือจานอาหารเดินไปนั่งกินที่โต๊ะกลางคนเดียว

“มึง...กูขอโทษ ที่ทำให้มึงกับแฟนมึง” ตั้มตามมานั่งข้างๆ ผม แต่ผมยกมือเบรคสิ่งที่ตั้มกำลังจะพูดต่อ

“มึงไม่ผิดหรอก ผิดที่กูเอง กูแค่ต้องการเวลาทำใจนิดหน่อยวะ” ผมกระดกเบียร์ต่อ อารมณ์จะปาร์ตี้ต่อผมหายไปดื้อๆ ซะงั้น

“ไม่เอาน่ามึง มึงไม่เคยยอมแพ้แบบนี้นะเว้ย ฉลองก่อน อารมณ์ดีแล้วมึงจะคิดออก ลุยได้เอง” ผมไม่อยากให้เสียบรรยากาศ จึงได้แต่ยิ้มแล้วชนขวดกับตั้ม ตามด้วยกินอาหารในจานที่ผมตักมา

กีตาร์โปร่งที่ตั้มกำลังเล่น โดยมีผมร้องเพลงสลับกับโจ แชมป์ดีดนิ้วให้จังหวะ สลับกับมาร้องบ้าง ทำให้บรรยากาศของการรวมตัวของเพื่อน ดูคล้ายๆ กับการซ้อมวงไปในตัว เมื่อบวกกับความร้อนของเครื่องดื่มที่พวกเราดื่มกัน ทำให้บางเพลงที่เล่น ก็สนุกจนลืมเวลากันเลยทีเดียว

“พวกมึงนอนห้องกูได้นะ เดี๋ยวเอาที่นอนให้” ดูทรงแล้วแต่ละคนออกแนวเมาได้ที่กันมาก

“ไม่เป็นไร กูกลับบ้านไหว เดี๋ยวกูลากไอ้ตั้มไปด้วย” โจดูจะแข็งแรงสุด ถึงเสียงจะเริ่มเมาแล้วก็ตาม

“กูบ้านไม่ไกล กูกลับได้” ไอ้แชมป์คออ่อน แต่ก็พอประคองตัวได้ ที่หนักสุดคือ

“ตั้ม มึงนอนห้องกูได้นะ” ผมไม่คิดว่าโจจะลากมันไหว เพราะตอนนี้ตั้มคอพับไปเรียบร้อย

“กูกลับไหวอยู่...” ตั้มลุกขึ้นแล้วก็...ล้มไปเรียบร้อย

“เชี่ย กูบอกแล้วว่ามึงไม่ไหว แดกยังกับน้ำ” ผมประคองมันยืนขึ้น

“กูขอโทษ...กูทำให้มึงลำบากอีกแล้ว” ตั้มมันร้องไห้ซะงั้น ดูท่าจะไม่ไหวจริง

“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน ส่วนแชมป์ก็เรียก Taxi กลับตามไปทีหลังเช่นกัน

เพื่อนผมกลับมาหมดแล้ว แต่ทำไม...ผมไม่รู้สึกมีความสุขอะไรสักนิด ขวดเบียร์ที่เกลื่อนพื้น เตาย่างที่สงบแล้ว อาหารที่หมดไปแล้ว ทั้งหมดนี้ ควรเป็นเครื่องหมายของการฉลองที่ดีของมิตรภาพที่ผมเสียไป

ผมนึกออกอย่างเดียว...ยังไง ผมก็ต้องการ...แทน...

………………..

ปิดเทอมตุลาคมเมื่อปีที่แล้ว ผมจำได้เลยว่า ผมตื่นไปเรียนพิเศษ เพื่อหาสาวสักคน และสิ่งที่ผมได้กลับมา เปลี่ยนชีวิตผมหลายๆ อย่าง รวมถึงตอนนี้ ที่ผมเสียมันไปแล้ว ถึงตั้ม โจ แชมป์ จะชวนผมไปเที่ยว ไปเล่นร้านเฮียจิ๋ว มันทำให้ผมยิ้มได้บ้าง แต่ความเป็นจริงแล้ว ผม....

“คุณชายบิ๊กมาร้านแล้วเว้ย” เสียงทักทายแบบไม่มองว่าใครเข้าร้านของเฮียโบ้ ทำให้ผมทึ่ง เพราะสายตาเฮียกำลังอยู่กับเกมใน iPad อยู่

“เฮียมีตาที่กลางกบาลเหรอครับ ถึงรู้ว่าเป็นผม” ผมมองนาฬิกาในตู้เฮียรอบร้านแล้ว มีเรือนใหม่ เพียบเลย

“เฮียแอบชำเลืองเมื่อกี้เว้ย ว่าแต่ หายไปสองเดือนกว่าเนี่ย ได้ข่าวว่าทำเรื่องดังนะมึง” ผมส่งสายตาไม่ค่อยอยากตอบเรื่องนี้ ก่อนที่เฮียจะยิ้มๆ แล้วทำมือโอเค

“เฮีย เอาเรือนนี้ เรือนนี้ แล้วก็เรือนนี้ เพราะผมยังไม่มี” ผมจิ้มๆ ของที่ผมจะซื้อ แล้วผมไปนั่งแกว่งๆ เงียบๆ ที่เก้าอี้ประจำของร้าน

“เฮียไม่อยากตอกย้ำมึงนะ แต่มึงควรไปเคลียร์กับแฟนมึงซะ มึงก็ไม่ได้ทำเรื่องทั้งหมดนั้นนี่หว่า” ผมมองเฮียด้วยใบหน้าสงสัย

“เฮียเชื่อว่าแกไม่ได้ทำทุกเรื่องที่เค้าเล่าๆ กันมานั่นแหละ รู้มะทำไมเฮียเชื่อ” ผมยังทำหน้าสงสัยต่อไป

“ถึงมึงจะมีสารพัดอย่างที่ดูแล้วไม่น่าเชื่อ แต่เฮียเห็นอย่างนึงตลอดคือ ถ้าแกชอบ แกชอบสุดๆ ถ้าไม่เอา แกก็ไม่เอาเลย” เฮียเดินมาหาผมแล้วดึงสร้อยคอผมออกมาจากเสื้อ

“เฮียนึกว่าแกใส่สร้อยใหม่ เพราะสายไม่คุ้นเลย แต่พอชักออกมาดู เฮียยิ่งมั่นใจเลยว่า แกรักแฟนแกเต็มหัวใจสุดๆ” เฮียดูสร้อย Tag ของแทน ผมพึ่งเอาไปทำสายสร้อยใหม่มาให้ใหญ่และแน่นหนาขึ้น

“จะมีประโยชน์ไรเฮีย เค้าเกลียดผมแล้ว” ผมเก็บสร้อยลงใต้เสื้อ ในขณะที่เฮียไปเก็บนาฬิกาที่ผมซื้อลงกล่อง

“กูจะบอกอย่างนะ เวลาที่แฟนมึงเดินผ่านร้านเฮีย ต่อให้ไม่เข้ามาหาเฮีย แต่เฮียเห็นนะเว้ย ว่านาฬิกาที่แกซื้อให้ เค้าใส่อยู่ ของแบบนี้ ถ้าเกลียดกันแล้ว ไม่มาใส่ให้ตอกย้ำความทรงจำกันหรอก” เฮียก็พูดไป โกหกผมเปล่าเถอะ

“เฮียแมร่งโม้ เวอร์ละครับ” ผมส่งบัตรเครดิตให้เฮีย ในขณะที่เฮียยังคงหัวเราะขณะรูดบัตรให้ผมอยู่

“เชื่อเฮียเถอะ กลับไปง้อดีๆ อีกฝ่ายเค้าก็น่าจะรออยู่นะ” เฮียส่งสลิปให้ผมเซ็น ผมตวัดเซ็นอย่างส่งๆ ก่อนจะหิ้วถุงกับหยิบหมวกกันน็อคที่วางบนกระจกตู้เดินออกไป ผมหยุดแล้วเปิดประตูเข้าไปถามเฮียโบ้อีกรอบว่า

“เฮียคิดว่าเค้าจะรอผมเหรอ” เฮียพยักหน้าพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ ผมยิ้มๆ พยักหน้า ก่อนจะปิดประตูร้านเฮียแล้วเดินไป

แทน...เป็นคนที่บอบบาง ผมทำให้แทนเสียใจไปแล้ว ผมจะมีหน้ากลับไปหาแทนได้ไง...

………………..

สามเดือนกว่าแล้ว....

ผมลืมเวลาไปแล้วว่ามันนานขนาดไหน จริงๆ สามเดือนไม่นานอะไรหรอก ผมอยู่คนเดียวมาจนชินแล้ว การได้อยู่กับตัวเอง มันมีเรื่องดีๆ ที่ทำให้ผมไปถึงเป้าหมายได้มากขึ้น ผมเรียนได้มากขึ้น ผมซ้อมบาสฯ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ผมกับทีมชนะเลิศรอบชิง ได้แชมป์ระดับประเทศครั้งแรกของโรงเรียนได้ และผมได้เป็นกัปตันทีมคนต่อไปอย่างเป็นทางการ

“วันนี้ พอแค่นี้ก่อนนะครับ” ผมตะโกนเรียกน้อง ม.ต้น ที่กำลังเล่นทีมซ้อมกันอยู่ ก่อนที่น้องๆ จะมารวมกัน

“วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก ยังไงแล้ว เทคนิคที่พี่ๆ แนะนำกันวันนี้ อย่าลืมเอาไปใช้เวลาลงแข่งนะครับ กลับได้” น้องๆ ทุกคนช่วยกันเก็บลูกบาสฯ ก่อนที่ผมจะเดินไปหยิบกระติกนำ้แข็งที่ใส่น้ำดื่มเย็นๆ มาให้น้องๆ

“กัปตันขยันจัง” ไบรท์นี่เอง

“มันเป็นหน้าที่อะ ทุกคนเลือกให้เราเป็นกัปตันแล้วนี่” ผมเช็ดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนจะเปิดฝากระติกส่งน้ำให้น้องๆ

“ถามไรอย่างซิ” ผมพยักหน้ารอคำถามไบรท์ ในขณะที่ยังส่งน้ำให้น้องๆ อยู่ แต่ไบรท์ไม่พูดซะที

“จะถามหรือไม่ถามเนี่ย รอตั้งนานแล้วนะ” ไบรท์เกาหัวเล็กๆ ก่อนจะเอยปากว่า

“เราคุยกับแชมป์มา คือ...บิ๊กไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว” นึกว่าเรื่องอะไร ผมได้แต่ยิ้มๆ

“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่” ผมหันกลับไปเก็บกระติกน้ำแข็ง

“เราอยากให้แทนกลับไปหาบิ๊กดูนะ” ส่งกระติกน้ำแข็งให้ไบรท์ช่วยถือ

“ถือก่อน เอาไปเทน้ำแข็งกับเราที” ผมเดินนำไบรท์ไปก่อน

ผมเดินนำไบร์ทไปถึงต้มไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านล่างของโรงยิม เทน้ำแข็งในถังใส่โคนต้มไม้ ในขณะที่ไบรท์เดินตามมาติดๆ แล้วเทตามผม

“เราว่าแทนน่าจะกลับไปหาบิ๊กนะ” ผมหยุดยืนนิ่ง ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปโรงยิมเพื่อเอากระติกไปเก็บ

“เค้ามีความสุขดีแล้ว เราจะไปยุ่งทำไม” น้องๆ หลายคนเริ่มกลับกันแล้ว เหลือแค่บางคนที่ยังนั่งพัก ผมได้ยินเสียงฝีเท้าไบรท์วิ่งมาข้างๆ ผม

“แต่เราว่าไม่ใช่นะ” ผมหันไปยิ้มให้ไบรท์ในขณะที่คว่ำกระติกไว้ที่ชั้นวางเหมือนเดิม

“ขอบใจที่ไบรท์กับแชมป์ที่บอกเรานะ บิ๊กเค้าก็มีทางของเค้า เราก็มีทางของเรา เรื่องของเรา มันคงไม่มีทางกลับไปแล้วแหละ” หลังจากพูดกับไบรท์จบ ผมกลับไปที่กระเป๋าสะพาย ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่นาฬิกา และเช็คมือถือนิดหน่อย

“ถามจริง...ยังรักบิ๊กใช่ปะ” ผมตอบไบรท์ไปทันทีว่า

“ไม่เลย...มันเป็นแค่ความทรงจำที่ดีที่ผ่านไปแล้ว เราต้องอยู่กับปัจจุบันมากกว่า” ผมตอบตามที่สมองผมสั่ง

“โกหกไม่เนียนเหมือนเดิม นาฬิกาอะ ใส่ทำไม” ผมยังใช้นาฬิกาที่บิ๊กซื้อให้ผมอยู่

“ก็เราไม่มีนาฬิกาใส่ เดี๋ยวไปซื้อใหม่ก็ได้” ไบรท์เดินมากอดไหล่ผม

“อย่าหลอกความรู้สึกตัวเองเลย ไม่มีความสุขหรอก เราไปละ” ไบรท์เขย่าไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะไปสะพายกระเป๋าแล้วเดินไป

ที่จริงแล้ว...ผม...ผม...อย่าเลย...สิ่งที่ผ่านไปแล้ว เรียกกลับมาก็ไม่เหมือนเดิมหรอก

**********

บทที่ 50 จะได้พบบิ๊กง้อกับแทน โดยมีเพื่อนๆ ช่วยกัน แต่...มันไม่ง่ายแน่นอนครับ จะออกมาแบบไหน สำเร็จไหม มาติดตามกันต่อไปครับผม

บทที่ 50 เจอกันบ่ายวันพฤหัส (หากไม่สะดวก จะมาแจ้งเลื่อนเวลาทีหลังครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

[ไม่เคย]

จิ้มม
บิ๊กมาง้อแทนเร็สเร้ววว
หนูแทนอย่าพึ่งตัดใจเน้อออ

[analogue]

“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน

ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยกับประโยคนี้ 555555

รอตอนหน้าว่าจะง้อกันยังไง

[Mouse2U]

ถ้าแทนไม่ยอมคืนดีง่ายๆ ก็ 'ตื๊อ~' เข้าไว้นะคะบิ๊ก!!! ด้านได้อายอดเข้าไว้ค่าา

[AMINOKOONG]

คือทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วงงอ่ะครับ สรุปยัยแก้วมันเป็นบ้ารึเปล่า
เพราะจากตอนที่ก่อนที่บิ๊กจัดการ แล้วนางอยู่โรงบาลเหมือนสติแตก
แต่พอมาตอนนี้ที่ตั้มบอกไปเจอนางมาและนางก็สารภาพทุกอย่าง นั่นแสดงว่านางยังมีสติดีอยู่ถูกป่ะ
เราเลยงงว่าสรุปมันคืออะไรกันแน่อ่ะครับ อาจจะเพราะมันเป็นการเล่ากลับไปกลับมาไม่ได้เล่าเรียงลำดับกาลเวลา
เลยงงนิดๆในช่วงของเวลาว่าสรุปนี่มันอยู่ช่วงไหนกันแน่(ยกเว้นช่วงท้ายๆของตอนนี้ที่เราเข้าใจว่ามันคงเป็นปัจจุบันแล้ว)
แล้วสรุปจุดจบจริงๆของยัยแก้วคืออะไรครับเพราะตอนที่สรุปบิ๊กจัดการมันสำเร็จจบเหมือนมันบ้า
แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้วมันไม่ใช่ เราก็เลยงงๆอ่ะครับ แล้วสรุปตั้มไปเจอนางที่ไหนกันแน่อ่ะครับ ใครทราบบอกที เค้าคาใจอ่ะ

ปล.เชียร์ให้แทนตัดใจ หรือไม่ก็ใจแข็งนานๆไปเลยนะครับ แทนสู้ๆๆๆๆๆ

[yowyow]

 

[Freja]

“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน

เห็นประโยคนี้แล้วปลื้มค่ะ   เพื่อนกัน + ไม่เมาไม่ขับนะลูก

แทนใจแข็งมากแต่ก็ไม่แปลกใจเพราะว่าแทนผ่านประสบการณ์คบแฟนที่เลวร้ายมาแล้ว  เรื่องของบิ๊กไม่ได้เลวร้ายขนาดคนแรกแต่อาจจะเจ็บกว่าเพราะว่าความรักมันมากกว่าเยอะ

[naoai]

แทนอย่างอนนานนะ เอาใจช่วยบิ๊ก รักคนแต่ง

[kasarus]

ปากแข็งทั้งคู่

[iceman555]

บิ๊กสู้ๆ. ง้อแทนให้ได้นะ

[ka[ze]na]

รอนะ...

[ujen]

 

[Min*Jee]

คราวนี้เพื่อนๆน่าจะเป็นตัวช่วยที่ดีนะ
ขอให้บิ๊กมีความมุ่งมั่นตั้งใจเถอะ
จากกันทั้งที่ต่างฝ่ายต่างรักมันเจ็บนะ
รอตอนต่อไปค่ะ

[zipboy]

คือทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วงงอ่ะครับ สรุปยัยแก้วมันเป็นบ้ารึเปล่า
เพราะจากตอนที่ก่อนที่บิ๊กจัดการ แล้วนางอยู่โรงบาลเหมือนสติแตก
แต่พอมาตอนนี้ที่ตั้มบอกไปเจอนางมาและนางก็สารภาพทุกอย่าง นั่นแสดงว่านางยังมีสติดีอยู่ถูกป่ะ
เราเลยงงว่าสรุปมันคืออะไรกันแน่อ่ะครับ อาจจะเพราะมันเป็นการเล่ากลับไปกลับมาไม่ได้เล่าเรียงลำดับกาลเวลา
เลยงงนิดๆในช่วงของเวลาว่าสรุปนี่มันอยู่ช่วงไหนกันแน่(ยกเว้นช่วงท้ายๆของตอนนี้ที่เราเข้าใจว่ามันคงเป็นปัจจุบันแล้ว)
แล้วสรุปจุดจบจริงๆของยัยแก้วคืออะไรครับเพราะตอนที่สรุปบิ๊กจัดการมันสำเร็จจบเหมือนมันบ้า
แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้วมันไม่ใช่ เราก็เลยงงๆอ่ะครับ แล้วสรุปตั้มไปเจอนางที่ไหนกันแน่อ่ะครับ ใครทราบบอกที เค้าคาใจอ่ะ

ปล.เชียร์ให้แทนตัดใจ หรือไม่ก็ใจแข็งนานๆไปเลยนะครับ แทนสู้ๆๆๆๆๆ

หลักฐานที่บิ๊กรวบรวมแล้วสั่งให้พอสไปส่ง คือไปส่งให้ตั้มนั่นละครับ คลิปเสียงคือชิ้นสุดท้ายที่ฝากให้โจกับแชมป์ไปให้ตั้งเองครับ และหลังจากบิ๊กทำแก้วเป็นบ้าไป บิ๊กไปเยี่ยมก่อน ก่อนที่จะตั้มจะไปเยี่ยมบ้าง เมื่อคุยกับแก้วตาม อาการที่ผมเขียนไว้คือ ถ้าแก้วได้ยินชื่อคนที่เคยทำเอาไว้ เกี่ยวข้องไว้ จะพรั่งพรูออกมาเอง ทำให้หลักฐานที่บิ๊กรวบรวมฝากให้พอสเอาไปส่ง จึงลงล็อคกัน และเข้าใจเองครับ

ส่วนเรื่องของแทน บทที่ 51 จะปลายปิดการง้อแทนละครับผม^^

ประมาณนี้ครับ^^

[zipboy]

“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน

ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยกับประโยคนี้ 555555

รอตอนหน้าว่าจะง้อกันยังไง

สองคนนี้ไม่ Y กันในเรื่องแน่นอนครับ แหๆ

[suphasit]

 

[zipboy]

หลังจากเห็น​ Commemt คนอ่านดีๆ แล้วกลับไปอ่านบทที่ 49 ใหม่ ผมขอแก้บรรทัดนี้นะครับ

"แก้วเค้าตกใจพอเจอหน้ากู เอาแต่ขอโทษ"

เป็น

"แก้วเค้าจำกูไม่ได้เลย แต่พอกูบอกว่ากูเป็นใคร เค้าตกใจเหมือนคนเห็นผี เอาแต่ขอโทษ"

ผมพิมพ์ตก+ทำให้เล่าไม่ตรงกับที่ผมต้องการสื่อครับ

ขออภัยผู้อ่านทุกๆ ท่าน มา ณ ที่นี้ครับ

[analogue]

นึกว่าโจกับตั้มจะมี something's wrong
เสียดายเลย 5555555

[ziqh.leo]

อ่านตอนนี้แล้ว ก็สงสารตั้มนะ
แต่กว่าจะคิดได้ ก็เกือบเสียเพื่อนนะ
ถ้าสมมุติเพื่อนไม่ใช่บิ๊ก ก็คงเลิกคบตั้มไปแล้ว
แต่เข้าใจกันแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย

เหลือแต่แทนล่ะ เฮ้อ
ถ้าเราเป็นแทนก็ทำใจลำบากเหมือนกันนะ
ที่แบบแฟนไปคบคนอื่นแล้วก็มาดีกับเรา
แต่ลึกๆเราว่าแทนก็ยังรักบิ๊กอยู่นะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า 

[Glitterycandy]

ถ้าแทนรู้ว่าบิ๊กทำอะไรกับแก้ว แทนจะรู้สึกยังไงนะ

[ლїЯдςLΣϛlθTtεR]

ไม่ได้กลับมาอ่าน เพราะใจนึงอยากให้คุณ Zipboy เขียนส่วนแก้แค้นให้เสร็จแล้วค่อยกลับมาอ่านรวดเดียว (ไม่ชอบอะไรค้างๆ คาๆ)
สะใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่รู้ว่าถ้าเกิดกับตัวเองจะทำยังไง เขียนดีขึ้นเยอะเลยนะฮะ ^^
คนอ่านก็ชอบกันเยอะ ขอให้ตั้งใจเขียนไปเรื่อยๆ นะครับ ^^

[zipboy]

ขอเลื่อนการลงบทที่ 50 เป็นวันเสาร์บ่ายนะครับ เนื่องจากเป็นไข้+พักผ่อนน้อย

หากมาลงได้ก่อน จะลงให้เลยนะครับ

ขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ

******************

เขียนบทที่ 50 สู้กับยาแก้แพ้เสร็จละครับ ตื่นจากการนอนพักแล้วจะลงให้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

[Mouse2U]

รับทราบค่าา..^^

หายไวๆ นะค้าา

[zipboy]

บทที่ 50 มาละครับ (เขียนเสร็จทันในสภาพเมายาแก้แพ้อากาศสุดๆ+นอนยาวไป 10 ชั่วโมงกว่า ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วครับ) เมื่อเพื่อนๆ ทั้งสองฝั่ง ร่วมมือให้บิ๊กกับแทนมีโอกาสได้เจอกัน ผลที่ออกมาจะเป็นยังไง จะสำเร็จไหม จะเป็นอย่างไรต่อ

มาชมกันต่อเลยครับ^^

***********

Chapter 50

อีกสัปดาห์เดียว จะเปิดเทอมสองแล้ว...ชีวิต ม.ปลาย ถือว่าเดินมาครึ่งทางเรียบร้อยแล้วซินะ ปิดเทอมรอบนี้ มันต่างกับปีที่แล้วจริงๆ ผมไม่รู้สึกตัวเองมีสาระหรือทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักนิด จริงๆ ก็มีอย่างเดียวแหละ นั่นคือทุกหัวค่ำ วงกุมารทองผมต้องไปเล่นที่ร้านเฮียจิ๋วนี่แหละ

“ไอ้บิ๊ก ไอ้บิ๊ก มาหาเฮียหน่อย” เฮียจิ๋วเรียกผมขณะที่วงผมเล่นเสร็จแล้ว กำลังเก็บเครื่องดนตรีกันอยู่

“ว่าไงเฮีย” ผมปล่อยให้ที่เหลือเก็บของกันไป เฮียตบไหล่ผม ก่อนจะส่งซองค่าแรงให้

“เล่นดีเหมือนเดิม นี่ค่าแรงวันนี้ เออ มะรืนนี้ว่างเปล่า มีคนเช่าร้านตอนกลางวัน เฮียอยากให้วงแกนี่แหละ มาเล่นให้แขกที่เช่าร้านตอนกลางวันเค้าฟังหน่อย สักสี่ห้าเพลง พอไหวมะ” ผมนึกอยู่สักครู่ คิดว่าน่าจะได้

“น่าจะได้อะเฮีย เดี๋ยวถามเพื่อนๆ ก่อนแล้วกัน คืนนี้จะ LINE ไปบอกนะครับ” ผมไหว้ขอบคุณเฮีย ก่อนจะกลับไปช่วยเพื่อนๆ เก็บของกันต่อ

ทุกครั้งที่เล่นเสร็จ เฮียจิ๋วจะเปิดโต๊ะเลี้ยงอาหารให้หนึ่งชุดใหญ่ๆ พร้อมเบียร์หนึ่งทาวเวอร์ แต่ถ้าตำรวจมาตรวจ หรือจะมีตำรวจลงตรวจ วันนั้นก็อดดื่มกันไป ขืนให้พวกผมดื่ม มีหวังโดนตำรวจเล่นข้อหาขายเหล้าให้เยาวชนจนโดนปิดร้านกันพอดี

“เออ เฮียเค้าอยากจ้างวงเราเล่นตอนกลางวัน มะรืนนี้อะ” ผมพูดขึ้นมากลางวงอาหาร

"ได้เลย เจ้าภาพเค้าอยากได้เพลงแบบไหนละ" ตั้มถามผม แต่อันนี้เฮียไม่ได้บอกผมนี่หว่า

"กูไม่มีปัญหา" โจตอบรับ ส่วนแชมป์พยักหน้าอย่างเดียว เพราะตอนนี้ข้าวเต็มปากอยู่

เมื่อผมกลับถึงบ้าน ผมส่ง LINE ไปบอกเฮียจิ๋วว่าตกลงรับงาน ก่อนจะไปอาบน้ำ แล้วกลับมาทิ้งตัวนอนหมดแรง และสิ่งที่ผมทำเหมือนเดิมก่อนนอนทุกคืนตั้งแต่วันที่ไม่มีคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตแล้ว...

“เราจะมีวันที่ได้กลับไปหาแทนไหม เรา...ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปยังไง ถ้าไม่มีแทน” ผมพูดออกมาคนเดียวท่ามกลางห้องนอนที่มีแค่เสียงเพลงเบาๆ จากเครื่องเสียงที่ผมต่อกับ iPhone ไว้ สิ่งที่ตามมาหลังจากมองสร้อยเส้นนี้นานขึ้น

น้ำตา...ที่ออกมาช้าๆ แต่เจ็บจนอยากฟูมฟายให้เป็นบ้าไปเลย

ผมไม่อยากให้ทุกวัน ทุกคืน เป็นแบบนี้อีกแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้แทนกลับมาเป็นหัวใจของผม ผมเคยสัญญาว่าจะไม่ให้แทนเสียใจ ไม่ให้แทนเจอเรื่องแย่ๆ แบบที่แทนเคยเจอมาก่อน แต่ผมทำไม่ได้...ผมโง่ที่ปล่อยให้เรื่องไม่สมควรเกิดทั้งหมดเกิดขึ้นมา การล้างแค้น ที่ผมคิดว่าเมื่อผมทำสำเร็จ ผมจะเดินกลับไปหาแทนเพื่อบอกว่า ผมทำสำเร็จแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง ผมกลับไม่กล้าเดินไปหาแทนเพื่อบอกว่า ผมไปทำอะไรมา ผมทำเพื่อแทนนะ

แทนคงไม่ยินดี ถ้าการกลับมาหาผม ต้องทำเรื่องสกปรกแบบนั้นไว้มากมาย แต่ถ้าผมไม่ทำ ผมก็ต้องยอมรับว่าผมเป็นคนทำทั้งหมดนั้น ซึ่งผมไม่ได้ทำเลย....ทำไม...ทุกอย่างต้องโหดร้ายกับผมแบบนี้

กรรมตามสนอง คือแบบนี้ซินะ....

………………..

วิวนอกหน้าต่างห้องนอนที่ห้อง ตึกสูงทั้งหลาย เป็นภาพที่ผมมองเหมือนเป็นเพื่อนสนิทคนนึง ในเวลาที่ผมอยู่คนเดียวเช่นนี้ ผมแอบคิดถึง...บิ๊ก...ในเวลาที่เรามีกันและกัน แต่ทุกครั้งที่ผมคิดถึง ภาพของบิ๊กกับผู้หญิงคนนั้น จะปิดท้ายให้ผมรู้สึกเจ็บเหมือนโดนกรีด แล้วไม่กล้าแตะต้องความคิดส่วนนั้นอีก

อันที่จริง...ระหว่างที่บิ๊กไม่อยู่ มีของจากบิ๊กส่งมาให้ผมตลอด หยอดไว้ในตู้จดหมาย แต่ผมไม่เคยเปิดมันดูสักครั้ง มันเป็น SD Card ที่บิ๊กเขียนว่าเป็นวีดีโอ ทั้งหมดห้าแผ่น แผ่นสุดท้ายส่งมาวันเกิดผม  ทั้งหมดถูกวางไว้บนโต๊ะทำงานข้างๆ MacBook ของผม ผมไม่กล้าดู เพราะผม...อยากเข้มแข็งกว่านี้

“ฮัลโหล ไบรท์” ห้าทุ่มกว่าแล้ว โทรมาคงมีอะไรแหละ

“มะรืนนี้ว่างเปล่า เราจะไปเคสละครอะ เลยอยากชวนแทนไปเป็นเพื่อน” ผมฟังแล้วเกือบจะแคะขี้หูซ้ำว่าฟังไม่ผิด

“เล่นบทอะไรอะ ลูกคนใช้เปล่า อิๆ” ผมแซวไบรท์ซะหน่อย เพราะไม่คิดว่าไบรท์จะมีความคิดไปทำอะไรแบบนั้น
 
“ไม่ใช่ละ บทหนึ่งคู่รักซีรีส์ Y ที่กำลังทำฉายอะ” ผมละหูพึ่ง ไบรท์เอาจิงเหรอ

“จะเป็นพระเอกหรือนายเอกดีละ” ผมหลุดหัวเราะพอนึกตามแล้ว

“ไม่รู้ๆๆ เออ งั้นบ่ายสองเราไปรับแทนที่คอนโดนะ เพราะมันผ่านคอนโดแทนก่อนไปถึงอะ” ผมยิ้มๆ งงๆ ว่าเพื่อนผมอยากเป็นดารากับเค้าตอนไหน

“ว่าแต่แชมป์ไปด้วยปะ” ผมถามถึงหวานใจเพื่อนผมหน่อย

“แน่นอนๆ เออ บ่ายสองนะแทน อย่าลืมนะ เราไปนอนละ” ผมวางสายแล้วรู้สึกอมยิ้ม มันแปลกๆ ถ้าเพื่อนผมอยากไปเล่นละครกับเค้าบ้าง

ผมทิ้งตัวลงนอน แอบขำเรื่องของไบรท์ แต่...เตียงนี้มันกว้างไปที่ผมจะนอนคนเดียวจริงๆ

………………..

เที่ยงตรง ณ ร้านเฮียจิ๋ว ผมเข้ามาเซ็ทเครื่องดนตรี ตามที่รับงานไว้ตอนบ่ายสอง แต่ผมแปลกใจว่า ป่านนี้ทำไมไม่เห็นแขกมางานกันสักคน ถ้างานจะเริ่มเล่นกันตอนบ่ายสอง ป่านนี้ก็น่าจะเห็นบ้างแล้วแหละ

“ตั้ม แน่ใจเปล่าวะว่ามันมีงานจริง ทำไมกูไม่เห็นใครมาเลยวะ” ผมกำลังทานอาหารของร้านที่เตรียมไว้ก่อนขึ้นเล่น หลังจากเซ็ทเครื่องดนตรีกับลำโพงเสร็จแล้ว

“ชัวร์ เค้าอาจมาตอนบ่ายสองกันก็ได้มึง” ตั้มรีบตอบทันที

“เฮียจิ๋วเค้าไม่หลอกเราหรอก เงินมัดจำก็ได้มาแล้ว เครียดไรวะมึง” โจรีบเสริมทันที

“มันอาจเป็นงานไพรเวทก็ได้ คนไม่เยอะมากไรงี้นะเว้ย” แชมป์รีบเสริมต่ออีกที

“พวกมึงสามตัวทำไมแย่งกันตอบจังวะ มีพิรุธไรกับกูปะเนี่ย” ทั้งหมดหันไปมองหน้ากัน ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกัน แล้วรีบทานข้าวต่อ ปล่อยให้ผม งง ต่อไป

“เดี๋ยวกูมานะ” แชมป์รีบลุกออกไปรับโทรศัพท์ในขณะที่ข้าวยังเต็มปากอยู่

ผมว่ามันแปลกๆ ที่จัดงาน แต่ไม่เห็นหน้าแขกสักคนที่จะมาถึงงานก่อนเวลาเลย....ในเวลาเดียวกันนี้ ผมรอไบรท์มารับที่ห้อง ไบรท์มาในชุดสบายๆ เซ็ทผมมาพร้อม ดูแล้วแปลกตา แต่หล่อมากทีเดียว

“สงสัยเราจะได้เพื่อนเป็นดาราก็วันนี้แหละ” ดูไบรท์แต่งตัวมาวันนี้ ไม่เลวเลยทีเดียว

“สมพรปาก ดังแล้วเดี๋ยวเลี้ยงข้าวนะ” ผมหัวเราะที่ไบรท์บอกจะเลี้ยงข้าวนี่แหละ เดี๋ยวจะไถมันทุกมื้อเลย

นั่งรถไฟฟ้าไปอีกไม่กี่ป้าย ก็ถึงร้านที่ไบรท์บอกว่ามาคัดตัว แต่ที่ผมงงคือ ทำไมรอบๆ ร้าน คนเงียบถึงเงียบมาก เหมือนไม่มีคนมาเลย

“แน่ใจเหรอไบรท์ว่าร้านนี้ ทำไมเรารู้สึกมันเงียบๆ จัง” ผมยืนอยู่แถวๆ หน้าร้าน ถ้ามันมีงาน คนควรจะเยอะงี้เปล่านะ

“เราก็ไม่แน่ใจอะ แทนเข้าไปดูหน่อยซิ” ผมเดินเข้าไปเปิดประตูเข้าไปดูในร้าน พอเข้าไปในร้าน ทุกอย่างเงียบสงบ มีแค่แอร์ที่เปิดไว้เท่านั้น

“เราว่าไม่ใช่แล้ว...” ผมไม่เห็นไบรท์แล้ว แถมประตูก็ล็อคแล้วด้วย

“เอ้ย...ไบรท์ เราออกไม่ได้ ประตูล็อคอยู่” ผมหันไปมองรอบร้าน มีแค่โต๊ะ เก้าอี้ ไฟที่เปิดบางดวง แอร์ที่เปิดอยู่ และเวทีที่เครื่องดนตรีเตรียมพร้อมแล้ว ผมโทรหาไบรท์ แต่ไบรท์ก็ตัดสายผมทิ้งไปแล้ว นี่มันเรื่องอะไรนเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วนะ

ในเวลาเดียวกันกับที่แทนโดนขังในร้าน...ตั้มกับโจยังไม่ยอมให้ผมขึ้นเวทีซะที ในขณะที่แชมป์หายตัวไปเรียบร้อย ผมรู้สึกได้เลยว่าเพื่อนผมมีพิรุธอย่างน่าสงสัยมาก

“ตกลงมึงไปร่วมมือกับเฮียจิ๋วแกล้งไรกูเปล่าวะ งานห่าไรคนก็ไม่มี นี่จะได้เวลาเล่น ยังไม่ให้กูเล่นอีก พวกมึงอำไรกูเปล่าวะเนี่ย” ตั้มกับโจทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“คือ แขกมีคนเดียววะ เค้าเหมาร้านเลย ละก็ กูคิดเพลงให้เล่นแค่เพลงเดียว จบงาน รับเงิน ไม่ดีเหรอวะ” ตั้มยอมคายสิ่งที่ควรพูดออกมาซะที

“ได้เวลายัง” ผมถามเสียงเข้มๆ ใส่ โจหันไปมองข้างในร้าน และไอ้แชมป์ก็วิ่งกลับมา

“แขกมาแล้ว ได้เวลาแล้วเว้ย” ตั้มกับโจช่วยกันจูงแขนผมคนละข้างเข้าร้าน

“จะให้กูร้องเพลงไร บอกมาด้วย” ให้เล่นเพลงเดียว แต่ไม่บอกว่าเพลงอะไร กูจะร้องได้ไหมละ

“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมของ Crescendo” ยังกับให้ร้องเพลงง้อแฟน

พอขึ้นเวทีไป ผมต้องอึ้งกับคนที่อยู่ในร้าน ซึ่งกำลังนั่งอยู่แบบงงๆ แล้วผมก็เห็นไบรท์วิ่งมาล็อคตัวเอาไว้

แขกในร้านที่ผมกำลังจะร้องเพลงเดียวที่ตั้มบอกให้ฟังคือ...แทน...

………………..

ผมยืนจับไมค์ด้วยความรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ ผมเห็นแทนหลบสายตาผม ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะตัวกลางของร้าน ตั้มเดินมากระซิบข้างหูผมว่า

“กูขอโทษที่ไม่บอกมึง แต่พวกกูทุกคนอยากช่วยให้มึงกับแฟนกลับมาคืนดีนะเว้ย ตั้งใจร้องนะเว้ย” ผมไม่ตอบอะไรกับตั้ม เพราะตอนนี้หัวผมโล่งมาก จนกระทั้งคอร์ดกีตาร์เริ่มขึ้น มือจับไมค์ ตามองที่แทน แล้วผมก็ร้องออกมาเอง

“ทำไมสายตาเย็นชา เวลาที่เราเจอกัน ทำไมต้องทำอะไรอย่างนั้น ไม่เข้าใจเธอลืมไปแล้วหรือไงเรื่องราวครั้งนั้น ภาพในวันวาน ที่ดีต่อกัน

หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม...กลับมารักกัน

เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่เธอ

ในวันที่ไม่มีกัน ในใจของฉันว่างเปล่า ไม่เคยต้องเหงาอะไรแบบนี้ เพิ่งเข้าใจ ถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไปวันวาน ฉันจะไม่ยอม ให้เธอจากไป

หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม...กลับมารักกัน

เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่คนเดียว”

ตลอดเพลงที่ผมร้อง แทนค่อยๆ เงยหน้ามามองผม สิ่งที่ผมกลั้นไม่อยู่คือน้ำตา...ผมควบคุมลมหายใจกับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด เพื่อบอกความรู้สึกทั้งหมดออกไป ช่วงโซโลดนตรีของเพลง ผมถอดแว่นเพื่อปาดน้ำตาและปล่อยความรู้สึกในใจผมออกมาเต็มที่ ก่อนจะกลับมาร้องต่อ...

“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่คนเดียว

ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่คนเดียว”

ผมวางไมค์กลับลงไปที่ขาตั้ง แล้วโดดลงเวที เดินไปปาดน้ำตาไปหาแทนที่นั่งอยู่ ก่อนจะคุกเข่าลงไปตรงหน้าแทน

“เรา...ขอโทษ ทุกอย่างที่เราทำลงไป แทน...เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม” ผมไม่เงยหน้ามองว่าแทนจะมีสีหน้ายังไงกับสิ่งที่ผมพูด แล้วแทนก็ลุกขึ้นมาประคองผมลุกขึ้นยืน ก่อนจะกอดผมไว้แน่นๆ

“บิ๊ก...เรื่องของเรามันคงไปต่อไม่ได้แล้วแหละ เรากลัว...เราอยากจำสิ่งดีๆ ที่บิ๊กเคยมีให้เราไว้ก็พอ เรื่องไม่ดีที่เหลือ เราให้อภัยหมดแล้ว ขอให้บิ๊กโชคดีนะ เราสัญญาว่าเราจะยิ้มให้ทุกครั้งที่เราเจอกัน” แทนค่อยๆ ถอยออก หลังจากพูดจบแล้ว สำหรับผม มันเหมือนคำตัดสินประหารชีวิต

“ก็ได้...ถ้าแทนต้องการ เราจะไม่มาให้แทนเห็นหน้าอีก...เราจะไปเก็บของที่เหลือในห้องตอนนี้นะ แล้วหลังจากนั้น เราสองคนจะเป็นแค่คนรู้จักกัน เราจะจำเรื่องดีๆ ที่แทนทำให้เราเหมือนกันนะ” ผมกลั้นใจพูดอย่างยอมรับ แทนไม่ตอบอะไร นอกจากถอนหายใจลึกๆ แล้วไม่มองผม

ผมเดินออกไปทางหลังร้าน ในขณะที่เพื่อนผมทั้งหมดวิ่งมาล็อคตัวไว้แบบสุดแรงเกิด ผมไม่ขัดขืนหรือป้องปัดอะไร แต่ผมหยุดนิ่งๆ แล้วปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่อาย

“กูขอโทษนะเว้ย พวกกูแค่อยากทำให้มึงกับแทนกลับมาคบกัน” ผมพยักหน้าเข้าใจในอ้อมกอดของไอ้ตั้ม

“กูจะไปพูดให้ รอครู่นะ” แชมป์ตบไหล่ผม ก่อนจะวิ่งหายกลับเข้าไป

“กูไปเก็บของก่อนนะ แวะเข้าบ้านแล้วเดี๋ยวกูกลับมาร้านอีกที” ตั้มกับโจสวมกอดผมแน่นๆ

“ลองง้อใหม่ดีกว่าวะ เค้าอาจยังใจแข็ง แต่เดี๋ยวก็โอเคกับมึงเองก็ได้” โจพยายามบอกผมในแง่ดี

“แทนเป็นคนคำไหน คำนั้น กูหมดเวลาแล้ววะ ขอบใจนะพวกมึง ที่อุตสาห์ช่วยกูขนาดนี้” ผมเดินไปหยิบหมวกกันน็อคที่วางไว้โต๊ะกินข้าวนอกร้าน ก่อนจะคร่อมน้องถ่าน แล้วไปคอนโดของแทน

มันคงเป็นกรรมตามสนอง ที่ผมเคยทำร้ายจิตใจใครหลายคนไว้ ตอนนี้มันมาถึงตัวผมเองเรียบร้อยละ

………………..

ผมถอนหายใจโล่ง ที่ผมปฎิเสธบิ๊กออกไป ผมนั่งลงที่เก้าอี้ของร้าน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เหมือนผมกำลังใช้แรงทั้งหมดในการตอบมันออกไป

“แทน...ทำแบบนี้คิดว่าดีแล้วเหรอ” ไบร์ทนั่งข้างๆ ผมก่อนจะเริ่มถาม

“เราเข้าใจในความหวังดีที่ไบรท์และเพื่อนๆ บิ๊ก อยากทำให้เรากับบิ๊กเข้าใจกันนะ ขอบใจจริงๆ” ผมยิ้มให้กับไบรท์ ที่ตอนนี้ดูจะผิดหวังในการตัดสินใจของผมไป

“แทน...แน่ใจแล้วเหรอ” แชมป์เดินมานั่งข้างๆ ผม พร้อมคำถามเดียวกับที่ไบรท์ถามผมเมื่อครู่

“ฟังเรานะแทน...บิ๊กไม่ได้นอนกับผู้หญิงชั่วนั่น บิ๊กโดนยาสลบ แล้วเรื่องที่แทนเห็นกอดกันนั่น ก็มารยาอีนั่นอีกนั่นแหละ รู้ไหมแทน ตอนบิ๊กต้องรับผิดชอบในสิ่งที่แทนบอกให้ไปรับผิดชอบอะ บิ๊กมันทำอะไร” แชมป์เริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงกึ่งตะคอก จนไบรท์ต้องลุกขึ้นไปปรามไว้

“บิ๊กมันล้างแค้นผู้หญิงคนนั้น เอาตัวเข้าแลกเพื่อแฉความจริง เอาผู้ชายอื่นมาเล่นบทชู้ทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย ไล่ฉีกหน้าไอ้ตั้มแบบไม่เกรงใจความเป็นเพื่อน ถามแทนจริงๆ ทั้งหมดเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรา บิ๊กจะทำแบบนี้ทำไมอะ หา!!!” แชมป์กำลังพูดกับผมด้วยความโกรธ และผลักอกผมด้วยความไม่พอใจ

“ถ้าแทนจะไม่ให้อภัยในสิ่งที่บิ๊กทำ เพราะกลัวจะเจ็บ ผิดหวัง เราผิดหวังนะ นายมันเห็นแก่ตัว นายแค่บอกว่าไม่ ก็จบแล้ว แต่บิ๊กละ ทุกอย่างที่พวกเราบีบให้ทำทางอ้อม ทำไมพวกเราไม่ร่วมรับผิดชอบบ้างละ” ผมโดนแชมป์พุ่งมากระชากแล้วเขย่าตัวผม ก่อนที่ไบรท์จะลากแชมป์ออกไปทางหลังร้าน

“แล้วนายจะเสียใจที่ไม่ให้อภัยบิ๊ก จำไว้!!!” เสียงตะโกนไล่หลังของแชมป์ ยังคงดังก้องในหัว และไม่นานหลังจากนั้น เพื่อนบิ๊กอีกคนก็เดินเข้ามา ผู้ชายหน้าคมไม่แพ้บิ๊ก ตาโต คิ้วหนา ผมรองทรงแบบที่เด็กมัธยมปลายชอบตัดกัน กับรูปร่างที่สันทัดแบบกำลังดี กำลังนั่งข้างๆ ผม

“เราคุยด้วยได้ปะ...” ผมพยักหน้าให้กับเพื่อนบิ๊กที่นั่งข้างๆ ผม

“เราชื่อตั้มนะ เป็นเพื่อนในกลุ่มบิ๊ก” ผมพยักหน้ารับทราบก่อนจะยิ้มให้หนึ่งทีเป็นการผูกมิตรตามมารยาท

“แทนเก่งมากนะ ที่ทำให้เพื่อนเรารักได้ขนาดนั้น...ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา มีผู้หญิงมากมายที่เราเห็นแล้วอิจฉาตลอดว่าบิ๊กไปคว้ามาได้ไง แต่คนที่มันรักและทุ่มเทที่สุด ในสายตาเพื่อนทุกคน ก็คือแทน...” ผมฟังสิ่งที่ตั้มเล่าอยู่โดยไม่ตอบอะไร

“ตั้งแต่เรารู้ความจริงทั้งหมดเรื่องที่เกิดขึ้น เราคิดเสมอว่า เราจะทำยังไงที่ชดเชยสิ่งที่เราทำผิดให้มันได้ เรากับเพื่อนๆ ทั้งหมด ทนดูมันยิ้มตรงหน้า แต่หันหลังแล้วเศร้าเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้ไม่ได้อีก แล้วเรื่องเดียวที่มันเศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ก็คือแทน...” ผมไม่ตอบอะไรเช่นเดิม

“ตลอดเวลาที่มันเลือกแทน มันไม่เคยวอกแวก หรือมองใครดีกว่าแทนสักนิด ไม่ใช่แค่นั้นนะ มันเป็นคนใหม่ทันที มันตั้งใจเรียน อารมณ์เย็นลง และที่สำคัญ มันทำทุกอย่างแบบมีเป้าหมาย และเป้าหมายที่ว่านั่นก็คือ...แทน” ตั้มตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ถ้าแทนยังรักเพื่อนเราบ้าง นิดเดียวก็ยังดี ขอโอกาสให้มันบ้างก็ยังดีนะ” จบประโยคแล้ว ตั้มหันหลังเดินกลับออกไป

ผมนั่งอยู่ตรงที่เดิม นานแค่ไหนไม่รู้ แต่มองไปนอกร้าน ฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีแล้ว สิ่งที่ผมทำ ผมทำตามเหตุผลที่สมควร...หรือผมควรทำตามความรู้สึกที่ผมมีมากกว่า ถ้าผมทำตามหัวใจผม...มันจะถูกต้องใช่ไหม แต่การทำตามหัวใจผมรอบที่แล้ว ทำให้ผมเจ็บจนต้องหนีมากรุงเทพฯ เลยนะ....ถ้าความรักไม่ต้องการเหตุผลอะไรจริงๆ ผม....

ผมยังรักบิ๊กไหม....ผมจะต้องเสียใจเพราะบิ๊กอีกเปล่า....ผมจะลืมภาพไม่น่าจำพวกนั่นออกไปยังไง ต่อให้รู้ว่าบิ๊กไม่ได้ทำก็ตามที....

ผมตัดสินใจแล้ว...ผมขอทำตามความรู้สึกของหัวใจผม

สองเท้าของผมลุกขึ้นแล้ววิ่งออกทางหลังร้าน ก่อนจะวิ่งชนกับไบรท์ ผมวิ่งไปจนถึงหน้าถนนใหญ่ ก่อนจะเรียก Taxi กลับไปที่คอนโดผม

อย่าพึ่งไปนะบิ๊ก เราจะกลับไปหาแล้ว...

**********

บทที่ 51 ความรักของบิ๊กกับแทนจะกลับมาเริ่มต้นกันอย่างไร แทนจะกลับไปทันไหม การเริ่มต้นครั้งใหม่ของคู่นี้จะเป็นอย่างไรกันต่อ

บทที่ 51 เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ

ส่วนบทที่ 52 จะเปิดเทอม 2 ของ ม.5 พร้อมกับเตรียมพบกับ ตาร์ ตัวละครใหม่จากฝั่งแทน ที่จะเป็นคู่แข่งหัวใจกับบิ๊ก และมีส่วนสำคัญกับเนื้อเรื่องตอน ม.6 จนถึงจบเรื่องแล้วครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

[Mouse2U]

บิ๊กน่าสงสารจังเลยค่าา~ เพื่อนๆ เริ่มจะมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ นะคะ ^^ ดีจังเลย~

[ziqh.leo]

ฮือๆ.. เศร้าเลย หน่วงมากตอนนี้
สงสารบิ๊กกับแทนมาก เหมือนแทนก็กลัวกลับไปแล้วเจอเรื่องไม่ดีอีก บิ๊กก็ไม่พูดอะไร..

แต่ดีที่ตั้มกับแชมป์ทำให้แทนคิดได้
หวังว่าตอนหน้า ทั้งสองคนจะกลับมารักกันนะ 

[naoai]

ความรู้สึกช้าตลอดเลยนะแทน ครั้งที่สองแล้วนะที่ต้องกลับไปหาบิ๊กหลังจากที่ตัวเองปฎิเสธบิ๊ก เฮ้ย ปล. คนแต่งพักผ่อนเยอะๆ เน้อ

[ujen]

เอาใจช่วยให้บิ๊กกับแทนคืนดีกันเร็วๆน่ะ

 

[iceman555]

แทนใจอ่นละ. อิอิ

[analogue]

กำลังจะโมโห
นึกว่าแทนจะไม่ให้อภัยบิ๊ก 5555555
อ่านแล้วคิดภาพตามตอนบิ๊กร้องเพลงให้แทนแล้วแอบขนลุกนิดๆ