หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++

[iforgive]

ตอนนี้ ยาวสะใจดีจริง ๆ น่าเสียดายที่มาแข่งรถเพื่อวัดว่าจะมีโอกาสได้ไปต่อกับแทนหรือเปล่าเร็วไปหน่อย
ตอนหน้าก็คงรู้ผลแล้วสิ  ว๊าาาาา ....

[kasarus]

รอศึกชิงสก๊อยรูปหล่อ

[analogue]

โห
เล่นใหญ่กันทั้งคู่เลย
555555

[yowyow]

 

[ziqh.leo]

ชนะให้ได้น้า บิ๊ก ไม่งั้น แทนต้องเป็นของตาร์แน่เลยยนย 

[zipboy]

บทที่ 55 ยังเขียนไม่เสร็จนะครับ อาจจะเลทไปเล็กน้อย ยังไงจะพยายามให้ทันตามที่สัญญาไว้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

[zipboy]

บทที่ 55 มาแล้วครับ การแข่งขันระดับ 300 Km/h ของบิ๊กกับต้าร์มาแล้วครับ ทั้งบทนี้ จะสลับกันเล่าจากความคิดของบิ๊กกับต้าร์ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

มาชมกันต่อเลยครับ^^

************

Chapter 55

ผมกับต้าร์กำลังยืนประจันหน้ากัน ถึงส่วนสูงต้าร์จะมากกว่าผมอยู่ แต่ผมก็ไม่แหงนหน้ามองมันให้ดูเสียเปรียบแน่นอน แล้วเวลาสำคัญก็มาถึง

“กติกาละ ว่ามาเลย” ผมเป็นคนโดนท้า ฉะนั้น กติกามายังไง ก็ต้องรับได้ทั้งนั้น

“เราจะให้นายวิ่งนำก่อน 3 วินาที วิ่งไปกลับรถตรงวงเวียนพระราม 5 เส้นชัยจะอยู่ที่ใครวิ่งผ่านหน้า McDonald’s ได้ก่อน ถ้านายวิ่งเข้าเส้นก่อน นายชนะ แต่ถ้าเราแซงนายเข้าเส้นได้ก่อน นายแพ้...ละก็ ที่ต่อให้ก่อนเพราะรถเราทำเครื่องมา ถ้าไม่ต่อให้ ก็ดูเอาเปรียบไปนิดนึง” ผมยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะกลับไปที่รถผม สวมหมวกกันน็อค กระชับถุงมือให้เข้าที่ขึ้น แล้วคร่อมน้องถ่านให้เรียบร้อย

หลังจากติดเครื่องแล้ว ผมตั้งน้องถ่านให้ทำงานในโหมด Sport ปรับการตอบสนองของระบบช่วยการทรงตัว (DTC) ที่เบอร์ 1 แล้วทั้งรถผมกับรถของต้าร์ ก็จอดเทียบกันหน้า McDonald’s เรียบร้อย ผมหันไปมองต้าร์ว่าจะเริ่มเมื่อไหร่ ต้าร์ส่งสัญญาณมือด้วยนิ้วชี้ที่สั่งให้ผมออกตัวไปก่อน

ผมเลี้ยวออกจาก McDonald’s แล้วบิดเต็มที่ นับในใจ 3 วินาที ถนนที่ผมเห็นตรงหน้านี้ รถไม่เยอะมาก แต่รถหกล้อ สิบล้อ ที่วิ่งเลนกลางกับเลนซ้าย คือปัญหาใหญ่ของการวิ่ง ความเร็วในหน้าปัดตอนนี้อยู่ที่ 140 Km/h ซึ่งถือว่าเร็วมากกับปริมาณรถในถนนตอนนี้ เลนขวาสุดที่ควรจะวิ่งได้เร็ว ก็มีแต่รถที่ขับค่อนข้างเกะกะเอาเรื่อง

ในกระจกมองหลังผมตอนนี้ ผมเห็นไฟหน้าของ S1000 RR ของต้าร์กำลังพุ่งมาไกลๆ ผมเบรคย้ำๆ ในจังหวะที่ต้องขึ้นสะพาน เพื่อไม่ให้รถกระโดดขณะจัมพ์คอสะพาน แต่ด้วยความเร็วที่ผมกดมาถึง 140 Km/h ถึงจะลดลงบ้าง แต่ล้อหน้าที่กระทบพื้นถนน ทำให้ DTC ต้องช่วยประคองล้อหลังไม่ให้ปัดไถล ผมมองกระจกหลังแล้ว ต้าร์น่าจะห่างจากผมไม่เกิน 2 ช่วงคันรถแล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่างละ...

ตอนนี้ผมอยู่เลนกลาง ตบออกซ้ายแล้วพุ่งแซงรถสองคันที่อยู่เลนกลาง แล้วตบเข้าขวาสุดทันที ต้าร์ขับมาไลน์เดียวกับผม ตอนนี้ต้าร์พุ่งมาใกล้ผมมากขึ้น รถคันหน้าขับช้าจนผมต้องเล็งจังหวะออกเลนกลางให้พอดีกับที่รถเลนกลางพุ่งมาในระยะที่ปิดไลน์ให้ต้าร์ออกมาเลนกลางตามผมไม่ได้ จังหวะนี้ผมบิดส่งเล็กน้อย ก่อนจะตบออกเลนขวา เพื่อแซงรถเลนกลางอีกคัน แล้วตบกลับเข้ากลาง แต่ผมก็ต้องหักกลับเลนขวาใหม่อีกรอบ แล้วเร่งความเร็วเพิ่ม เพราะตรงหน้าผมเป็นรถหกล้อผสมปูนคันใหญ่

แต่พอผมตบกลับเข้าเลนกลาง กระจกหลังฝั่งขวาผม...

………………..

ปกติแล้ว ผมไม่มองคนขับ Ducati มีฝีมือเท่าไหร่ ก็แค่รถหล่อๆ เครื่องก็ร้อนลวกไข่เวลาคร่อมขับ ขับอวดสาวซะมากกว่า แต่บิ๊ก...ขอนับถือเลยว่า คุม Diavel ได้ลื่นไหลมาก รถหนักขนาดนั้น แต่บิ๊กก็พามุดได้เหมือนไม่ใช่รถคันใหญ่ พอตัวแบบนี้ ผมยิ่งไม่อยากยอมแพ้

ผมยังไม่ได้บิดน้องตะหลิวให้ถึง 100% ของความสามารถของรถที่ผมแต่งมาเองกับมือ ขอยอมรับเลยว่าบิ๊กเร็วจริง ผมต้องขับไลน์เดียวกับบิ๊กทุกจังหวะ เพื่อตามบิ๊กให้อยู่ในระยะไม่เกินสองช่วงคันรถ ไลน์ที่บิ๊กขับ ยังจัดว่าปลอดภัย ผมเล็งจุดแซงเอาไว้แล้ว รอแค่จังหวะที่บิ๊กจะทำตามที่ผมคิด แล้วมันก็เกิดขึ้นเร็วกว่าที่ผมคิด

บิ๊กพยายามใช้เลนกลางกับเลนซ้ายในการวิ่งลัดเลาะไปมา พอผมตามไลน์บิ๊กถึงจุดที่ใกล้กว่าหนึ่งช่วงคันรถ ผมเปลี่ยนไปใช้การกดดันให้รถเลนขวาหลบออกเลนกลาง ไม่ก็วิ่งตรงตัดระหว่างเลนกลางกับเลนขวา จนตอนนี้ผมพาตัวเองมาอยู่ข้างๆ Diavel ของบิ๊กที่อยู่เลนกลางได้แล้ว ข้างหน้าผมในเลนขวาตอนนี้เป็นรถบรรทุก เลนกลางของบิ๊กเป็นรถกะบะ

ผมประคองให้ตีคู่กับบิ๊ก จังหวะที่บิ๊กจะเร่งเพื่อออกเลนซ้าย ผมอาศัยอัตราเร่งที่ได้เปรียบหนึ่งจังหวะ บิดแล้วฉีกตัดหน้าบิ๊กเข้าเลนขวาแบบที่ช้ากว่านี้อีกนิด รถผมจะเกี่ยวกับรถของบิ๊กแล้วกระเด็นคว่ำกันกลางถนนแน่นอน ตอนนี้ผมนำเรียบร้อยแล้ว

จังหวะที่ผมนำ ผมขับเลนซ้าย บิ๊กยังคงเกาะเลนกลาง ผมใช้การวิ่งทับเส้นถนนระหว่างเลนในบางจุด ก่อนจะฉีกบิ๊กให้ห่างขึ้น หลังจากผมแซงได้แล้ว ผมมองกระจกหลังแล้ว รู้สึกได้ว่า สมาธิของบิ๊กที่กำลังไล่กวดผมมาจากเลนขวาสลับกลาง เป็นไปอย่างระห่ำมากขึ้น การออกจากเลนขวาเข้ากลางแบบเฉียดกับหน้ารถคันที่วิ่งอยู่หลายๆ จังหวะ ทำให้ตอนนี้บิ๊กกลับมาใกล้ผมเหลือแค่จ่อท้ายแล้ว

ผมกับบิ๊กอยู่เลนกลาง ที่ตอนนี้อีกไม่ถึงวินาทีจะต้องแซงรถคันหน้า โดยที่เลนที่วางมีแค่เลนขวาเลนเดียว แซงแล้วต้องหักกลับเลนกลางทันที เพราะเลนขวาก็มีรถวิ่งอยู่ในระยะที่ใกล้กับรถที่อยู่เลนกลางเช่นกัน ผมเร่งความเร็วเข้าเลนขวา

แต่สิ่งที่ผมแทบไม่เชื่อว่าจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นตรงหน้า 


………………..

ขอยอมรับว่าต้าร์นี่มันของจริง ผมแต่งน้องถ่านแค่โช๊คหน้ากับหลัง ท่อ ส่วนเครื่องผมค่อนข้างพอใจอยู่แล้ว การไล่กวดกับต้าร์ตอนนี้ ผมเริ่มจับทางได้ว่า รถไม่ได้ต่างกันมากเกินไป ฝีมือขับจัดว่าเอาเรื่อง งานนี้ต้องวัดกันที่ความใจถึงล้วนๆ

การโดนต้าร์แซงไป ทำให้ผมเห็นการขับของต้าร์แบบชัดๆ มากขึ้น ว่าวิธีการเลือกไลน์ในการขับ จัดว่าแข่งในถนนหลวงมาพอสมควรทีเดียว ผมเลยลอกการขับของต้าร์ในบางจังหวะ ซึ่งหวาดเสียวจนผมต้องหนีบขากับถังน้ำมันน้องถ่านให้แน่นกว่าเดิม ตอนนี้ไปถึงจะครึ่งทางก่อนกลับรถแล้ว ผมคงปล่อยให้นำนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ทันทีที่ผมตีคู่กับต้าร์มาได้ ผมบิดส่งขึ้นไปอีก ผมคิดว่าต้าร์ยังไม่ขึ้นเกียร์ ผมจึงชิงจังหวะในการแย่งไลน์เข้าให้ได้ก่อน แล้วโถมหัวรถด้านหน้ากดดันให้ต้าร์ต้องตั้งรถพุ่งเข้าหาท้ายรถเลนกลางที่อยู่ตรงกลาง แล้วผมก็ทำให้ต้าร์เบรคเต็มแรงเพื่อไม่ชนท้ายคันกลางได้สำเร็จ ในขณะที่ไลน์ของเลนขวา เหลือพอให้ผมฉีกออก โดยที่ไม่ไปชนกับด้านข้างรถคันที่อยู่เลนกลาง

จังหวะที่ผมเข้าเลนขวา แล้วต้องรีบกลับเข้าเลนกลาง ด้วยความหนักของด้านหน้ารถผม ทำให้การหักกลับทันที ผมต้องกดเบรคเล็กน้อย ABS กับ DTC ทำงานช่วยกันให้ท้ายผมไม่ปัดออกมากไป ก่อนที่ผมจะตั้งรถให้วิ่งตรงออกมาได้ โดยที่ทิ้งไว้แค่รอยยางดำที่ถนน จังหวะที่ต้าร์เสียเวลากับท้ายรถเลนกลาง ผมตบออกเลนซ้ายที่ว่าง แล้วบิดเต็มที่หนีไป

เหลือสะพานข้างหน้าที่ข้ามสี่แยกตลิ่งชัน ก็จะเป็นทางยาวไปถึงวงเวียนพระราม 5 แล้ว ถนนช่วงนี้ไม่ค่อยดี แต่รถข้างหน้าผมไม่เยอมาก ผมปรับไฟหน้าให้เป็นไฟสูง แล้วก้มตัวลงไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้ววิ่งอยู่เลนกลาง ที่มองไกลๆ แล้ว ค่อนข้างโล่งว่าง แต่ก็ไม่ลืมระวังรถที่เปลี่ยนเลนจากเลนขวาออกมาเช่นกัน ผมมองกระจกหลังตอนนี้ ต้าร์วิ่งมากจากเลนซ้ายที่โล่งเหมือนกัน ภาพในกระจกหลังที่พุ่งเหมือนกระสุนปืนมาหานั้น คงไม่เกินห้าวินาทีก็แซงผมแน่นอน

ผมนับในใจ...5...4...3...2 หักเข้าเลนซ้าย ต้าร์หักออกเลนกลาง และผมก็หักเข้าเลนกลางคืนทันทีเช่นกัน นั้นทำให้ต้าร์ต้องกดเบรค แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ รถจากเลนขวาหักมาเลนกลางโดยไม่เปิดไฟเลี้ยว นั้นทำให้ผมต้องกดเบรคเต็มแรง ก่อนจะหักเข้าเลนขวาแล้วบิดต่อ ส่วนต้าร์กลับไปอยู่เลนซ้ายเหมือนเดิม เหลืออีกไม่ถึงสองร้อยเมตร จะเข้าวงเวียนพระรามห้าแล้ว ผมต้องอาศัยจังหวะลักไก่ที่อยู่เลนขวา แล้วหักเข้าซ้ายสุดใกล้ๆ หน้าอุโมงค์ ซึ่งทำให้รถที่กำลังขับลงอุโมงค์หลายคันบีบแตรยาวใส่ผม แต่มันก็คุ้มค่า เพราะผมคร่อมไลน์ที่ต้าร์กำลังวิ่งเข้ามา

ต้าร์ต้องเบรคให้ผมแซงเข้าไลน์นั้นก่อน ผมเงยหน้ามองไฟจราจรตอนนี้ ที่เหลือไฟเขียวสำหรับเลี้ยวซ้ายไปขวาเหลือ 8 วินาที ผมรีบผ่านไฟเขียวนี้ตอนที่เหลือ 5 วินาทีสุดท้ายแล้วเบรค ตามด้วยเอียงตัวทิ้งโค้งขวาให้พ้นไฟเขียวจังหวะเดียวกัน แต่ด้วยระยะถนนที่ไกลพอสมควร ผมคิดว่าไม่ทันแน่ๆ พอตั้งลำตรงได้ ผมบิดตรงตัดเลนรถคันที่กำลังขับอยู่ในเลนโค้งขวา เพื่อทำความเร็วแหกไฟจราจรที่เหลือแค่ไฟเหลืองอีก 1 วินาทีสุดท้าย

ผมผ่านครึ่งทางแล้ว ผมมองกระจกหลังไม่เห็นต้าร์วิ่งตามมา งั้น...ลุยละ

………………..

นายบิ๊กนี่มันบ้าจริง ผมเสียจังหวะไปสามทีเต็มๆ จากจังหวะคาดไม่ถึงว่าบิ๊กจะทำจริงๆ และตอนนี้ผมติดไฟแดงกลางโค้งของวงเวียน ผมมองรถที่ออกจากอีกฝั่งแล้ว น้อยถึงน้อยมาก ผมคงเสียเวลาติดไฟแดงแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ ผมเล็งจังหวะที่รถจากอีกฝั่งไม่วิ่งออกมา แล้วบิดออกจากสี่แยกไปเลยโดยไม่รอให้ไฟเขียว

ถนนอีกฝั่งที่กำลังวิ่งกลับเส้นชัย จัดวางโล่งใช้ได้ทีเดียว แขนกับมือผมตอนนี้เกร็งอย่างเต็มที่ เพื่อคุมน้องตะหลิว ให้วิ่งตรงไปหาบิ๊ก ที่น่าจะนำผมเกินกว่า 5 วินาทีแล้ว มันผิดแผนผมเล็กน้อย ไม่อยากโทษเรื่องรถที่เยอะกว่าปกติ เพราะขากลับตอนนี้ ถนนค่อนข้างโล่งพอสำหรับทวงเวลาคืนอยู่ แต่ยิ่งวิ่ง ผมก็ยิ่งมองไม่เห็นไฟท้าย Diavel ของบิ๊กว่าอยู่ตรงไหน

ความเร็วที่ผมบิดตอนนี้อยู่ที่ 140 Km/h นั้นแปลว่าบิ๊กต้องบิดความเร็วประมาณ 120 Km/h เป็นขั้นต่ำ ระยะทางที่ผมวิ่งมาตอนนี้ ผ่านแยกตลิ่งชันไปแล้ว ผมบิดไปถึง 180 Km/h เพื่อชดเชยเวลาที่เสียไป สมาธิผมตอนนี้เพ่งไปที่ถนน ไฟสูงที่เปิดเพื่อมองทางให้ชัดเจนถูกเปิดขึ้น โอกาสผมเริ่มเหลือไม่มากแล้ว

ผมไม่เคยแพ้ใครในการแข่งบนถนน...มีแค่เกือบแพ้มาโดยตลอด บิ๊ก...ยังไงนายก็หนีเราไม่พ้นหรอก...ตอนนี้เหลือระยะทางประมาณ 5 กิโลเมตรสุดท้าย จะถึงจุดกลับรถใต้สะพานเพื่อวิ่งกลับ McDonald’s ผมไล่กวดอย่างไม่หมดหวัง แล้ว...สิ่งที่ผมต้องการก็มาถึง ไฟท้าย Diavel ของบิ๊ก ความเร็วในหน้าปัดตอนนี้อยู่ที่ 180 Km/h นั้นแปลว่าผมต้องเร่งอีกพอสมควร ถนนตรงหน้าผม รถเริ่มมากขึ้น แต่ผมไม่สนแล้วที่จะเร่งขึ้นไปถึง 220 Km/h เพื่อไล่บิ๊กให้ใกล้ที่สุด

แน่นอนว่าผมไล่บิ๊กได้ใกล้มากขึ้น เพราะบิ๊กเองก็น่าจะวิ่งไม่เกิน 200 Km/h อยู่แน่นอน การจราจรข้างหน้าที่รถเยอะขึ้น  ทำให้บิ๊กลดความเร็ว แต่ผมไม่...ยังคงความเร็วที่ไม่ต่ำกว่า 180 Km/h เพื่อลดระยะห่างให้ใกล้บิ๊กเหลือแค่หนึ่งช่วงคันรถ

ผมต้องชนะ...เท่านั้น

………………..

ผมใช้ประโยชน์จากเวลาที่ทิ้งต้าร์ไว้ไฟแดงแบบหมดโปรโมชั่นแล้ว... ต้องยอมรับว่าน้องถ่านผมตีนปลายสู้ S1000 RR ที่แต่งแบบลงสนามของต้าร์ไม่ได้จริงๆ เหลือไม่ถึงสองกิโลเมตร จะกลับรถใต้สะพาน ต้าร์อยู่ใกล้ผมแค่หนึ่งข่วงคันรถเท่านั้น ผมค่อยๆ ตัดออกไปเลนซ้าย เพื่อเตรียมทิ้งโค้งกลับรถ ต้าร์ก็ยังใช้ความเร็วที่สูงมากเพื่อไล่ให้ทันรถผม

ต้าร์ไล่ตีคู่กับผมในทางตรงสุดท้ายก่อนเลี้ยวโค้ง ต้าร์อยู่ขวา ผมอยู่ซ้าย ผมเบรคเข้าโค้งช้ากว่าต้าร์หนึ่งจังหวะ และเข้าโค้งด้วยเกียร์ 1 ผมเกาะวงนอกเอาไว้ แต่ต้าร์ที่วิ่งมาเร็วกว่า เบรคมากกว่า ถึงจะเข้าวงในได้ก็จริง แต่ผมสามารถออกโค้งได้เร็วกว่าหนึ่งจังหวะ ทำให้ผมกลับไปนำต้าร์ตอนออกโค้ง ตอนนี้เหลือแค่สองกิโลเมตรสุดท้ายจะถึงหน้า McDonald’s แล้ว ผมบิดเต็มที่แบบไม่สนอะไรแล้ว ข้อเสียของมอไซค์แบบ Sport ที่ผมคิดไว้เป็นแผนเผด็จศึก ก็เรื่องโค้งที่กว้าง และตั้งลำออกโค้งได้ช้ากว่ารถแนว Crusier แบบที่ผมขับอยู่ ที่เหลือตอนนี้ ผมต้องกั๊กไลน์ของต้าร์ไปเรื่อยๆ จนกว่าผมจะเข้าเส้นชัยก่อนเท่านั้น

ผมมองกระจกหลังครั้งสุดท้ายว่าต้าร์อยู่ตรงไหน ห่างจากผมแค่หนึ่งคันรถ ความเร็วที่ผมบิดตอนนี้ไปถึง 227 Km/h ต้าร์น่าจะเร่งถึง 300 Km/h ในอีกไม่นาน ต้าร์ตีคู่ขึ้นมาแล้ว...ป้าย McDonald’s อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ทางข้างหน้าผมเปิดโล่งให้เราทั้งคู่ เหลือไม่เกินหนึ่งกิโลเมตรสุดท้าย ผมบิดส่งเต็มที่สุดความเร็วรถที่ผมทำได้คือ 270 Km/h

ผมไม่มองกระจกแล้วว่าต้าร์อยู่ตรงไหน ผมทิ้งสมาธิทั้งหมดกับทางตรงสุดท้าย ไม่มองซ้ายหรือขวา พอป้าย McDonald’s ลับตาผมไป ผมเบรครถแล้วพาน้องถ่านจอดข้างทาง ในขณะที่ต้าร์ก็เบรครถทีหลังผม จอดข้างทางนำหน้าผมไปเช่นกัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะขับย้อนศรชิดไหล่ทางกลับไปที่ McDonald’s

ตกลง...ใครชนะละ

………………..

ครึ่งชั่วโมงที่ผมรอให้บิ๊กกับต้าร์กลับมา ท่ามกลางความเงียบทั้งสองฝั่ง จนกระทั้งเสียงท่อของทั้งคู่เริ่มดังใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นทั้งคู่วิ่งกลับมาในแบบที่บิ๊กกำลังนำอยู่ แต่ผมไม่รู้ว่าใครจะได้เข้าเส้นชัยก่อน ผมไม่เชียร์ใครทั้งนั้น ผมไม่อยากให้ใครต้องมาห่ำหั่นเพราะผมทั้งนั้น

“มาแล้วๆๆ เชี่ย ตีคู่มาเลย” หลังจากได้ยินพวกพี่ๆ พูดกัน ผมลุกขึ้นออกจากร้านไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก

“กลับรถเรียบร้อย Diavel นำอยู่” ผมได้ยินกลุ่มของต้าร์ที่มาด้วยพูดกัน

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าตอนนี้จากร้าน McDonald’s คือบิ๊กที่กำลังนำอยู่ แต่ต้าร์กำลังวิ่งไล่กวดเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แล้ว...รถคันที่ผ่านหน้า McDonald’s ไปก่อนคือ

“เอ้ย!!! บิ๊กเข้าก่อน!!! ชนะกันแค่ปลายล้อเว้ย” เสียงตะโกนของพี่ๆ กลุ่มของบิ๊ก ที่ยืนดูอยู่ริมถนนกับตัวแทนกลุ่มของต้าร์ที่มาด้วย ดังเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ

ผมรู้สึกโล่งใจเล็กๆ เพราะยังไง ผมก็เชียร์แฟนผมอยู่แล้ว แต่อีกใจก็ไม่สบายใจที่ต้าร์จะต้องทำอะไรแบบที่สัญญากับบิ๊กไว้ สักครู่ต่อมา ทั้งคู่ขับย้อนศรเลียบกับข้างทางกลับมาจอดหน้าร้านเรียบร้อย ทั้งคู่จอดรถที่หน้าร้านเรียบร้อย บิ๊กดับเครื่อง ลงจากน้องถ่าน แล้วถอดหมวกกันน็อคออก ตามด้วยถอดแว่นตาแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่ชุ่มเต็มหัวตอนนี้

“เราแพ้แล้ว” ต้าร์ที่จอดรถ ดับเครื่อง ขึ้นขาตั้ง ถอดหมวกกันน็อคเสร็จแล้วเดินมายื่นมือขอจับมือกับบิ๊ก

“ที่จริงน่าจะเสมอมากกว่านะ” บิ๊กจับมือกับต้าร์ ก่อนจะตบไหล่อีกที

“ได้เวลาทำตามสัญญาแล้วซินะ” บิ๊กยกมือเบรค
 
“ก็บอกแล้วว่าเสมอกัน ถ้าคิดตามสัดส่วนเวลาที่นายต่อให้ กับที่เข้าเส้นเมื่อกี้ แปลว่านายทวง 3 วินาทีที่ต่อให้ได้ เพราะนายก็ขับเข้าแทบจะพร้อมกับเรา กติกานายบอกเองว่า ถ้าแซงได้ คือชนะ ถ้าเราเข้าก่อน คือเราชนะ ถ้าเราเข้าก่อนทั้งคันซิ นั้นคือนายแพ้จริง อันที่จริง เราไม่ได้แข่งอะไรแบบนี้นานแล้ว คืนนี้เป็นเกียรติมากที่ได้แข่งด้วย” บิ๊กตบไหล่ขวาต้าร์ ก่อนจะหันมาโอบเอวผม

“ที่รักครับ เหนื่อยมากเลย แฟนอยากได้น้ำเย็นๆ ชื่นใจๆ อะครับ” ผมพยักหน้า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน McDonald’s กับบิ๊ก

ในใจผมตอนนี้ ขอบคุณบิ๊กที่จบเรื่องนี้ด้วยดี และ...ดีใจที่กลับมาปลอดภัยนะ

**********

บทที่ 56 จะเป็นความในใจของต้าร์ที่อยากบอกแทน และคุยกับบิ๊กเป็นการส่วนตัว เพราะสำหรับต้าร์..."ผมไม่อยากแพ้" ถือเป็นนบทสรุปของความรู้สึกในรักแรกของต้าร์ ที่มีให้แทน เช่นกันครับ

บทที่ 56 จะมาประมาณวันศุกร์ดึกๆ ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

[Mouse2U]

ขำบิ๊กตรงที่บอกว่าถึงต้าร์จะตัวสูงกว่าแต่บิ๊กก็จะไม่แหงนหน้ามองมากเลยค่ะ น่ารักจริงๆ เลยเชียว ^^

ตอนนี้ตื่นเต้นมากเลยค่ะ ใจเต้นตึกตักตลอดเวลาเลย ลุ้นมากๆ และสุดท้ายบิ๊กก็ชนะ~ .. จบแบบแมนๆ ดีนะคะบิ๊กเนี่ย >.<

[BlueCherries]

.......

ถ้าแทนเดินมาบอกว่าอยากไปกินชาบูตอนนี้จะเลิกแข่งกันไหมเนี่ย

ปอลิง ต้าร์เคอะ อยู่เป็นตัวประกอบดีๆไม่ได้เหรอคะ แหม่

[yowyow]

 

[ziqh.leo]

เฮือก... ลุ้นเสมือนแข่งเองในสนาม 
เกือบไปแล้วนะบิ๊กกกกก

โล่งใจแทนน้องแทนจริงๆ 

[kasarus]

ลุ้นจนน้ำ....เหนียวเลย        น้ำลายนะครับ

[ka[ze]na]

รู้สึกลุ้น....มาก

[Freja]

แมนมากค่ะ   จบลงได้ด้วยดีก็ดีใจค่ะ

[GuoJeng]

ยังไงพระเอกตัวจริงก็ต้องชนะอยู่แล้ว ๕๕๕ รอ รออ่านตอนใหม่คับ

[zipboy]

เล่าถึงโค้งสุดท้ายกันเล็กน้อยครับ (พักจากเขียนบทที่ 56 มาเล่าหน่อย) บอกไว้เลยว่า ใครไม่ชอบดราม่า ผ่านได้เลยครับ เพราะมันหนักจนจบครับ

61 : ฝันร้ายที่เป็นจริง
62 : กรงขัง
63 : ผู้เสียสละ
64 : ยอมตายดีกว่าอยู่
65 : ตัดใจ

ช่วงนี้จะเป็นเรื่องของพ่อกับแม่แทน มาเจอว่าแทนอยู่กินกับบิ๊ก ทุกอย่างจะหนักไปที่แทน ในขณะที่บิ๊กก็เสียศูนย์ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป แต่ก็ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียว เพราะ ไบรท์ / ต้าร์ และเพื่อนๆ ของบิ๊ก คอยช่วยให้สองคนนี้ได้เจอกันอย่างลับๆ

66 : 100,000 บาท
67 : เรากลับมาแล้วนะ...
68 : ภาพลวงตา
69 : หนีไป หรือ ก้มหน้ารับชะตา
70 : ผมไม่กลัวตาย
71 : ชีวิตที่ไม่มีแทน...อีกต่อไป

การกีดกัดของพ่อกับแม่แทน ทำให้แทนขังตัวเองถาวร จนพ่อกับแม่แทนต้องตามบิ๊กมาช่วย แต่พอช่วยแล้ว ทุกอย่างเหมือนจะดีในสายตาบิ๊กกับแทน แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่พ่อกับแม่แทนทำกับบิ๊กคือ "เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล" และเพื่อรักษาชีวิตบิ๊ก แทนจึงตัดสินใจ "บอกเลิก" กับบิ๊ก ต่อหน้าพ่อแม่

72 : ชีวิตผมลิขิตเอง
73 : ลมหายใจที่รอการฟื้นคืน
74 : นาทีชีวิต
75 : เราจะไม่ไปไหน
76 : คุณมีลูก...ฉันก็มีลูก...และลูก ไม่ใช่ของเรา
77 : แกชนะ ฉันแพ้

หลังจากบิ๊กกับแทนจากกันจริงๆ บิ๊กกลายเป็นคนเก็บตัวคนเดียว เรียนเสร็จ กลับบ้าน กินเหล้าคนเดียวในห้องกับดูรูปคู่ที่ถ่ายกับแทน(ที่มีใบเดียว) ในขณะที่แทนถึงบอกว่าเลิก แต่ก็ลุกขึ้นทำทุกอย่าง เพื่อติดต่อบิ๊กให้ได้ ในขณะที่บิ๊กไม่ยอมคุยกับแทน จนกระทั้งเพื่อนๆ ต้องพามาให้เจอกัน

เมื่อทั้งคู่ยอมรับในสถานะ "แอบซ่อน" สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับแทนก่อนวันเกิดบิ๊กหนึ่งวัน ร้ายแรงถึงชีวิตแทน เมื่อผ่านมาได้ บิ๊กใช้เวลาทั้งหมด เพื่อดูแลให้แทนกลับมาเป็นปกติ ในขณะที่พ่อกับแม่ของแทน รอเวลาที่แทนจะปกติ ถึงจะไล่บิ๊กออกไปอีกรอบ และด้วยความจริงใจที่บิ๊กดูแลแทน+คุณแม่บิ๊กขอจับเข่าคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของแทนตรงไปตรงมา ความรักของทั้งคู่จึงผ่านด่านที่ใหญ่ที่สุดนี้มาได้

78 : ปี 1
79 : แหวนหมั้นของเรา
80 : ปัจจุบันและอนาคต (END)

บิ๊กกับแทนเริ่มต้นชีวิตมหาวิทยาลัยอย่างเป็นทางการ แทนกลับมาแข็งแรงเป็นปกติ บิ๊กจึงตัดสินใจพาคุณแม่ไปขอหมั้นไว้ก่อนถึงบ้านแทน และบทสุดท้าย จะเล่าถึงความรู้สึกของทุกตัวละคร ที่มีต่อเรื่องที่ผ่านมาในชีวิต

และ....ผมจะมีตอนพิเศษให้หลังเขียนจบนะครับ เป็นชีวิตของบิ๊กกับแทนวัย 30 ที่สานฝันของความรักทั้งคู่ให้เป็นไปตามที่คิดไว้ตอนสามบทสุดท้าย

ประมาณนี้ครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

[Mouse2U]

โห~ หนักหน่วงมากเลยค่าา สาหัสสุดๆ

รอตอนต่อไปนะค้าา..^^

[zipboy]

บทที่ 56 มาแล้วครับ เลทไปสองวันเต็มๆ (ไม่มีคนทวงด้วย แหๆ คนอ่านน้อย เข้าใจครับT_T) บทนี้เป็นความรู้สึกของต้าร์ หลังการแข่งกับบิ๊กแล้ว และเป็นบทที่ความเป็นเพื่อนระหว่างต้าร์ ที่มีให้กับบิ๊กและแทนเกิดขึ้น

มาดูกันต่อครับ^^

************

Chapter 56

หลังจากผ่านศึกหนักกับต้าร์มา ผมต้องพาน้องถ่านไปเติมน้ำมันให้เต็มถัง เพราะที่ขับไปก็เกือบหมดถังแล้ว ขับกลับคอนโดแทนด้วยความเร็วไม่เกิน 100 Km/h ตลอดทาง เพราะหมดแรงแล้ว ถึงห้องแล้ว อาบน้ำเสร็จ ทิ้งตัวลงเตียงแบบหมดแรง

“แทน...ถ้าวันนี้เราแพ้ แทนจะกลับกับต้าร์ปะ” ตอนนี้ปิดไฟนอนกันเรียบร้อยแล้ว
 
“ไม่กลับด้วย เราคงเดินไปหา Taxi นั่งกลับเองเอา” ผมกับแทนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน

“เราไม่อยากกลับกับต้าร์ แต่ถ้ากลับกับบิ๊ก เราก็ดูไม่มีสัจจะเหมือนกัน เพราะเราก็ไม่ได้บอกว่า ไม่เต็มใจแข่งแต่แรก” แทนพูดจบ กอดผมแน่นๆ

“แต่ที่เรากลัวสุดคือ เรากลัวบิ๊กเป็นอะไรไป เราขอโทษที่ห้ามไว้ไม่ทัน” น้ำเสียงของแทน รู้สึกกังวลอย่างยิ่ง

“เราไม่เป็นไรหรอก แฟนเก่งนะครับ” ผมไม่อยากให้แทนคิดมาก

“แต่เรากลัว ทุกครั้งที่บิ๊กมีเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้ เรากลัวนะ รู้ไหม” ผมลูบศีรษะแทนช้าๆ

“เราไม่เป็นไรแน่นอนครับ สัญญานะ” แทนพยักหน้า

“ว่าแต่...แทนคิดไงกับนายต้าร์อะ” จู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมา ความเงียบหลังคำถามนี้ผ่านไปสักครู่ แล้วแทนก็ตอบว่า

“เราคิดเหตุผลที่จะรักต้าร์แบบแฟนไม่ออก แต่ถ้าบิ๊ก เรามีเหตุผลมากมายจนพูดไม่หมดว่าทำไมถึงรัก...และรักมากขึ้นทุกวันด้วย”

ผมกดจูบที่หน้าผาก แล้วกอดแทนไว้แบบนั้น ก่อนจะบอกแค่ “บิ๊กก็รักแทนนะครับ” จนเราทั้งคู่หลับไป...

………………..

วันนี้วันพุธ วันที่ผมนัดแทนมาทานข้าวไว้ตามที่คุยกันเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมคิดว่า วันนี้ผมจะบอกไปตรงๆ ว่าผมรู้สึกอย่างไร จะทำอะไร มันเป็นเรื่องตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนทดลองหน้ากล้องครั้งแรกซะอีก ผมโทรไปหาแทนเพื่อถามแล้วว่า มาได้ไหม? ซึ่งก็ได้คำตอบว่ามาได้

“ทางนี้ครับ” ผมยกมือโบกให้แทนที่พึ่งเดินเข้าร้านมา แทนในชุดพละมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ที่ผมคุ้นตาดี

“ขอโทษด้วยครับต้าร์ เรามาช้าไปหน่อย” ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร ก่อนจะส่งเมนูอาหารให้แทน หลังจากแทนนั่งแล้ว เปิดดูอยู่สักครู่ ก็สั่งอาหารเรียบร้อย

“ซ้อมบาสฯ มาเหรอครับ” แทนพยักหน้าขณะที่กำลังเล่นมือถืออยู่

“แล้วต้าร์ไม่ไปงานคืนนี้เหรอ เห็นว่าต้องไปดูหนังรอบสื่อฯ” ผมพยักหน้าว่าไป

“ไปซิ ทานมื้อเย็นเสร็จก็ไปครับผม มีอะไรเหรอครับ” ผมตอบให้แทนฟัง

“ก็เห็นต้าร์ใส่ชุดนักเรียนอยู่ หรือจะไปดูชุดนี้เลย” อ้อ...คิดว่าผมไปออกงาน ต้องแต่งตัวไป

“ไปชุดนี้เลย ปกติบางงานถ้าเราเป็นแค่แขกรับเชิญ เราก็ไปชุดนักเรียนนี่แหละ” แทนพยักหน้าเข้าใจ

“เรื่องวันก่อน เราขอโทษด้วยนะ เราวู่ว่ามท้าบิ๊กแข่งเอง” ผมไม่รู้จะเข้าเรื่องที่ผมอยากพูดไงดี เลยเริ่มต้นด้วยเรื่องนี้ก่อนละกัน

“ไม่เป็นไรหรอก แต่...เราไม่อยากให้ต้าร์กับบิ๊กทำอะไรเสี่ยงตายแบบนั้น มอไซค์ที่ขับมันพลาดทีถึงตายได้อะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะบอกว่า

“เราขอโทษ เรา...อยากเป็นคนนั้นของแทน...” ผมอยากบอกว่าผมเห็นบิ๊กอยู่ข้างๆ แทน แล้วผมอยากให้คนที่อยู่ข้างๆ คนนั้น เป็นผมมากกว่า

“คือ...เราชอบแทนนะ แบบ...อยากเป็นคนที่ยืนข้างๆ ในฐานะแฟน” ผมพยายามสู้หน้าแทนที่รับฟังผมตอนนี้

“ทำไม...ต้าร์ถึงชอบเราละ” แทนถามผมช้าๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“เราบอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่เราว่าแทนน่ารักสำหรับเรา ทุกอย่างเลย...” นี่คือความรู้สึกที่ผมมีต่อแทน

“เราขอบคุณต้าร์นะ ที่ชอบเรา เราขอโทษ...เรารักบิ๊กแบบคนรักแค่คนเดียวจริงๆ” อันที่จริง ดีแล้ว...ที่แทนพูดกับผมแบบนี้

“ทำไม...ถึงรักบิ๊กเหรอ” ผมเองก็อยากรู้ คนอย่างผม ไม่เคยถูกปฎิเสธด้วยซ้ำ

“เราไม่ใช่คนที่สมบูรณ์อะไร มีตำหนิ มีเรื่องไม่น่าจดจำเต็มไปหมด บิ๊กเป็นอีกโลกที่แตกต่างไปจากเรา และบิ๊กก็พาเราออกจากโลกที่ไม่น่าจดจำทั้งหมดได้ ละก็...บิ๊กเป็นคนที่เราสัมผัสได้ทุกมิติ เข้มแข็งแต่ก็เปราะบาง รุนแรงแต่ก็อ่อนโยน ทั้งหมดอยู่บิ๊กคนเดียว” นาทีนี้...ผมยอมรับเลยว่า บิ๊กเป็นผู้ชายที่เหนือกว่าผมแล้ว

“อืม...เราเข้าใจแล้ว แต่...หวังว่าแทนจะไม่มองเราเปลี่ยนไป เมื่อรู้ว่าเรารู้สึกยังไง” แทนยิ้มให้ผมก่อนจะบอกว่า

“ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยอะ ต้าร์ดีกับเรามากด้วยซ้ำ ถึงจะพึ่งรู้จักกัน แต่ขอบใจสำหรับทุกอย่างที่ทำให้เรานะ” ผมถอนหายใจช้าๆ แต่ก็ยิ้มให้กับแทนเหมือนเดิม

พออาหารมาเสริฟ เราทั้งคู่นั่งรับประทานกันโดยไม่มีบทสนทนาต่อไป หลังจากออกจากร้านแล้ว...

“เรายังมีหวังที่จะเป็นมากกว่าเพื่อนกับแทนไหม...” ผมรู้สึกว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ แต่ใจผมอยากถามแบบนี้จริงๆ และแทนตอบผมแค่ว่า

“ต้าร์เป็นเพื่อนที่ดีคนนึงของเรานะ...เราไปละ เดี๋ยวต้าร์ไปงานสาย”

ทั้งหมดนี้คือ...ความทรงจำรักแรกของผม...

………………..

หลังจากที่ทานข้าวกับแทนวันนั้น หลายวันที่ผ่านไป ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไรไปซะทุกอย่าง วันเสาร์ที่ผมไม่มีคิวงานอะไร มีแต่เรียนพิเศษ ผมก็โดดเรียน ได้แต่นอนเปื่อยอยู่เตียงเงียบๆ คนเดียว

“เข้าไปได้ไหมลูก” เสียงแม่ผมเคาะประตู

“ไม่ได้ล็อคครับ” ผมลุกขึ้นนั่ง พ่อกับแม่ผมมาพร้อมกันเลยแหะ

“จะเที่ยงแล้วนะ ไม่ลงไปทานข้าวเหรอ ไม่สบายเปล่าต้าร์” แม่ผมนั่งข้างๆ แล้วเอามือสางผมยุ่งๆ บนหัวให้เป็นทรงอย่างที่ควรจะเป็น

“ผมไม่มีอารมณ์จะทำไรเลยครับ” คุณพ่อกับแม่ประสานกอดคอผมเหมือนเพื่อนกำลังกอดคอ

“เป็นอะไรไอ้เสือของพ่อ เล่ามาเลยนะลูก” ผมไม่รู้จะพูดไงดี

“ผมรู้สึกอกหัก...ไม่ซิ คนที่ผมชอบอะ เค้ายังไงก็รักแฟนเค้า ผมอยากแย่งเค้ามาเป็นของผม ผมก็ทำไม่ลง แต่ให้ผมตัดใจไม่คิดถึง ก็ทำไม่ได้อะครับ” คุณแม่กำลังสางผมบนหัวให้เป็นทรงต่อไป

“มันเป็นประสบการณ์นะลูก ลูกแม่ยังอายุน้อย มีคนดีๆ ที่ต้องเจออีกเยอะแยะนะ” ผมได้แต่ฟัง แต่พยักหน้ารับไม่ลงเอาซะเลย

“พ่อกับแม่ มีหน้าที่แค่ดูแล แต่เรื่องใช้ชีวิต ลูกต้องเป็นคนไปเจอเอง พ่อเข้าใจนะว่าต้าร์เสียใจ แต่ลูกลองคิดดูนะ แทนก็ไม่ได้ไปไหน เค้ายังยิ้มเป็นเพื่อนต้าร์เหมือนเดิม มิตรภาพบางทีไม่ต้องครอบครองทั้งหมดก็ได้นะไอ้เสือของพ่อ” ผมพอจะยิ้มได้บ้างนะครับ

“ลูกชายแม่หล่อนะ ลูกชอบผู้ชาย พ่อกับแม่ยังใจกว้างไม่ว่าอะไรเลย เราเองก็ต้องใจกว้างกับคนที่เรารักเหมือนพ่อกับแม่ที่รักลูกซิ จริงไหมครับ” ครับแม่...ผมกอดแม่ที กอดพ่ออีกที

“ผมขอเวลานิดเดียวครับ ผมอยากกลับไปมองหน้าแทนแบบที่ผมไม่คิดอะไรแล้ว ผมอิจฉาอะครับ” พ่อกับแม่ผมนั่งชิดผมมากขึ้น
 
“ผมไม่เคยอิจฉาใคร ต่อให้เค้าจะรวยกว่า มีอะไรดีกว่าผม ผมไม่เคยอิจฉา เพราะพ่อกับแม่ให้ผมมากพอแล้ว แต่ตอนนี้ผมอิจฉาแฟนของแทน ที่เค้าทำได้หัวใจคนที่ผมหลงรักไป จนผมรู้สึกตัวเองไม่มีอะไรดีพอสักอย่างเลยครับ” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากมุมตาเล็กน้อย ผมเจ็บใจ...

“ลูกมีทุกอย่างที่ดีอยู่แล้วนะ เวลาจะพาคนที่ใช่มาหาลูกเอง แม่กับพ่อ ก็คอยภาวนาให้ลูกได้เจอแต่สิ่งดีๆ เสมอนะ รู้ไหม” รอยยิ้มของแม่ผม ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ควรอยู่ในสภาพนี้เลย

“ไอ้เสือของพ่อ หมดสภาพแบบนี้ แล้วจะไปชนะเค้าได้ไง ลุกขึ้นมา ไปล้างหน้า แปรงฟัน กินข้าวได้แล้ว” ครับพ่อ

“พ่อครับ แม่ครับ ผมรักพ่อกับแม่นะครับ” ผมกอดพ่อกับแม่พร้อมกัน

ขอบคุณพ่อกับแม่มากๆ นะครับ ที่เข้าใจและอยู่ข้างๆ ผมเสมอ

………………..

ที่โรงยิมของโรงเรียนวันเสาร์ โค้ชนัดซ้อมเพิ่ม เพราะน้อง ม.ต้น จะต้องลงแข่งในสัปดาห์หน้าแล้ว โค้ชให้ผมสอนน้องเรื่องการยิงลูกสามคะแนน รวมถึงการบีบพื้นที่การทำคะแนน เมื่อลงเล่นจริง

“ใช้แรงจากข้อมือ ใช้แขนส่งออกไป” ผมสาธิตให้น้องที่พยายามยิง แต่ก็ไม่ลงซะที แล้วมันก็ลงแบบสวยงาม

“แทน แทน” ผมหันไปหาต้นเสียง บอยนั้นเอง สงสัยจะเอาเอกสารเรื่องสมัครคณะกรรมการนักเรียนมาให้

“เรากรอกให้แทนแล้ว เลยมาให้แทนเช็คความถูกต้อง” ผมนั่งดูทุกช่องที่บอยกรอก ซึ่งก็เรียบร้อยจริง ถูกต้องทุกอย่าง ผมพยักหน้าแล้วส่งคืนให้

“เออ แทน ช่วงนี้พวกห้องห้า พยายามหาเรื่องพวกเราอยู่นะ เพราะคะแนนพวกเราค่อนข้างดี ยังไงก็ระวังด้วยละ ถ้ามันแกล้งนาย หรือทำไรยั่วโมโห ก็อย่าไปต่อความยาวกับมันละ” ถึงผมจะไม่มีเรื่องกับใคร แต่ก็ควรระวังตัวไว้ก็ดี เพราะของแบบนี้ อะไรจะเกิดก็เป็นไปได้อยู่

ในเวลาเดียวกันกับที่แทนกำลังซ้อมบาสฯ อยู่ ผมเอาน้องถ่านมาเช็คสุขภาพที่ศูนย์บริการของ Ducati ก่อนจะกลับไปรอแถวสนามฟุตบอลในโรงเรียนของแทน อากาศกำลังดี ไม่ร้อนเกินไป ขึ้นขาตั้ง แล้วนั่งเบาะหลังรอได้ ดูเวลาแล้ว น่าจะไม่เกินครึ่งชั่วโมง แทนก็คงซ้อมเสร็จลงมาหาละ แต่ระหว่างที่ผมนั่งอยู่

“ว่าแล้วเชียว ว่าต้องเป็นนาย” มี BMW S1000 RR สีน้ำเงิน ขาว ที่คุ้นเคยขับมาจอดตรงหน้าผม ก่อนที่เจ้าของรถจะดับเครื่องกับถอดหมวกกันน็อคออกมา

“ฮือ เราก็กะว่าน่าจะเจอนายที่นี่เหมือนกัน” ต้าร์ขึ้นขาตั้งแล้วเดินมาจับมือทักทายกับผม

“ข้องใจอยากแข่งใหม่เหรอ” ต้าร์ยักไหล่ให้ผม ก่อนจะปีนไปนั่งบนเบาะของรถตัวเอง

“เราแค่อยากคุยกับนายสักนิด” สงสัยจะเรื่องแฟนผมซินะ ผมเลยยกมือเป็นสัญญาณว่าเชิญพูดได้เลย

“ตรงๆ เราอิจฉานายวะ เราอยากได้แฟนนายมาเป็นแฟนเรา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เราเลยได้แต่มาบอกว่า...นายแมร่งน่าอิจฉาวะ” สายตากับน้ำเสียงต้าร์ ไม่ได้บอกถึงการรุกราน แต่เป็นความรู้สึกจริงๆ ที่พูดกับผมอย่างลูกผู้ชายคุยกัน

“นายรักแทนแค่ไหนวะ” ผมไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงดี

“แล้วทำไมอยากรู้ละ” จริงไหมละ อยากรู้ไปทำไม

“เราไม่เคยแพ้ใครวะ ทุกอย่างที่เราอยากได้ อยากทำ ต้องสำเร็จตามที่เราต้องการ แต่เชื่อมะ อย่างเดียวที่เราไม่มีประสบการณ์ ก็เรื่องหัวใจอย่างเดียว ทำไงนะ เราถึงได้อะไรดีๆ แบบที่นายได้บ้างวะ” ผมพอเข้าใจว่าต้าร์หมายถึงอะไร งั้น ผมเล่าแบบนี้ละกัน

“เราก็ไม่รู้หรอก แต่สำหรับเรานะ เราไม่ใช่เกย์ เราไม่ได้ชอบผู้ชาย เราไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า ความรักคืออะไร แต่แทน...เป็นคนแรกที่สอนให้เรารู้ว่า เราจะอยู่โลกนี้ต่อไปเพื่อใคร เราคง ให้คำจำกัดความของความรู้สึกเราได้แค่นี้แหละ” ต้าร์นิ่งไปสักครู่ ก่อนจะลงมายื่นมือขอจับมือกับผม ผมจับมือต้าร์แล้วเขย่าเบาๆ

“นายเป็นผู้ชายที่เราอิจฉาที่สุดจริงๆ ดูแลแทนให้ดีๆ ไม่งั้น เราขอ...” เออ ไอ้หล่อ...

“กูไม่ให้วะ” ต้าร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะตบบ่าผมแล้วไป

ต้าร์คร่อม S1000 RR ของตัวเอง ก่อนจะสวมหมวกกันน็อค แล้วติดเครื่องขับออกไป ผมมองดูแผ่นหลังของต้าร์ที่ลับตาไป ได้แต่คิดว่า

คนแบบนี้เป็นเพื่อนกันได้จริง ถึงจะชอบแฟนคนเดียวกัน แต่มันเคารพกติกาของความรักจริงๆ นับถือวะ...

………………..

วันจันทร์ที่แสนวุ่นวายก็มาถึง การรับสมัครคณะกรรมการนักเรียนปีการศึกษาหน้าก็มาถึงตอนเลิกเรียน ทีมของผม มีบอยลงสมัครประธานนักเรียน รองประธานนักเรียนเป็นผม น้ำส้ม สาวร่างจิ๋วท็อปคณิตฯ ของรุ่นเป็นเหรัญญิก มินต์ สาวสวยระดับท็อปที่ไบรท์ก็เคยเป็นแฟนมาแล้ว ในตำแหน่งรองประธานฝ่ายวิชาการ และสุดท้าย มอส รองหัวหน้าชมรมดนตรีของโรงเรียน ผู้มีหุ่นบางชนิดลมพัดอาจปลิวได้ ลงสมัครรองประธานฝ่ายกิจกรรม สำหรับรุ่นผมแล้ว มีสมัครมาทั้งหมด 6 กลุ่ม และการจับเบอร์ก็เริ่มขึ้นหลังจากใบสมัครทั้งหมด ผ่านการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว

“ขอเขิญตัวแทนแต่ละกลุ่มขึ้นมารอจับฉลากกันครับ” บอยกับเพื่อนๆ ที่เหลือ สะกิดส่งผมขึ้นไปจับฉลาก

อาจารย์เอากล่องแรกมาให้พวกผมจับกันก่อน โดยเรียงตามลำดับยื่นใบสมัคร ซึ่งกลุ่มผมยื่นเป็นกลุ่มที่สาม ผมจับได้คิวที่สอง และการจับเบอร์ก็มาถึง คนแรกสุดเป็นกลุ่มของห้องห้า จับได้เบอร์ 6 และเมื่อถึงตาผมจับ ผมเห็นบอย มอส มินต์ น้ำส้ม ต่างลุ้นเบอร์ที่จะออก ผมหลับตาจับเอา และผมก็ได้...

เบอร์ 1...ผมลืมตาขึ้น แล้วดูลูกบอลที่ส่งให้มืออาจารย์ตอนประกาศเบอร์ น้ำส้มแอบหลุดเฮมาเล็กๆ ส่วนที่เหลือ ออกแนวจะชอบเบอร์นี้กันมาก หลังการจับเบอร์เสร็จ

“แทน มือแกดีมากวะ เบอร์จำง่ายด้วย” บอยดูจะดีใจมาก

“ไม่ได้คิดอะไรตอนจับจริงๆ นะ มันไม่ได้ใช้ดวงมั่ง เลยจับออกมาดี” บอยหัวเราะเล็กๆ

“เออ เรากลับแล้ว พรุ่งนี้ต้องเริ่มหาเสียงแล้วด้วย มีเวลาสามอาทิตย์ ต้องใช้ให้คุ้ม” ผมโบกมือลากับบอยเพื่อไปโรงยิมสำหรับซ้อมบาสฯ ต่อ ระหว่างที่ผมเดินเข้าโรงยิม

“พี่ครับ พี่ครับ” ผมหันไปหาต้นเสียง เป็นเด็ก ม.ต้น วิ่งมาหาผม

“พี่รู้จักพี่ภัทร ที่เป็นกัปตันทีมบาสฯ ปะครับ” ผมพยักหน้าให้ น้อง ม.ต้น ก่อนจะบอกว่า

“พี่เองครับ มีอะไรให้พี่ช่วยไหมครับผม” น้องคนนั้นยื่นซองจดหมายให้ผม

“อะไรหรือครับน้อง” น้อง ม.ต้นส่ายหน้า ก่อนจะบอกผมว่า

“มีพี่ ม.5 ฝากผมมาให้ บอกเอามาให้พี่อะครับ ผมก็ไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไรครับ” ผมพยักหน้าก่อนจะบอกว่า

“ขอบใจมากครับ เดี๋ยวพี่ดูเองนะ” ผมตบไหล่น้องคนนั้นเบาๆ ก่อนที่น้องคนนั้นจะเดินไป

ผมเก็บมันลงกระเป๋า ก่อนจะไปซ้อมบาสฯ ตามปกติ โดยไม่ได้สนใจอะไรนัก ไว้อ่านหลังซ้อมเสร็จน่าจะโอเคกว่า จนกระทั้งซ้อมเสร็จ เก็บของเสร็จ และนั่งพักขณะที่น้องๆ เพื่อนๆ พี่ๆ ต่างทยอยกันกลับแล้ว เหลือแค่ผมกับไบรท์ที่ยังนั่งอยู่ เพราะผมรอเวลาที่บิ๊กจะมารับ ส่วนไบรท์รอแชมป์เดินทางมาสยาม

“เออ ตกลงแกได้เบอร์ไรวะ” ไบรท์ถามถึงเรื่องสมัครกรรมการนักเรียนซินะ

“เบอร์ 1 เก่งมะละ” ไบรท์ยกนิ้วให้

“เบอร์จำง่ายดีด้วย พรุ่งนี้แทนก็ตระเวณหาเสียงแล้วซิ” ผมพยักหน้าก่อนจะจิบน้ำต่อ

“ฝากถือแป็ป” ผมส่งขวดน้ำให้ไบรท์ ก่อนจะไปหยิบจดหมายที่น้อง ม.ต้น ให้ผมก่อนที่ผมจะมาซ้อม

ผมแกะซองออก ข้างในเป็นกระดาษ A4 ขาวเกลี้ยง ที่ในเนื้อจดหมายมีแค่

“ถอนตัวซะ ไม่งั้นนายได้เดือดร้อนแน่ เราเตือนแล้วนะ” ไม่ใช่ลายมือเขียน แต่เป็นข้อความพิมพ์แนวนอนฟอนท์ใหญ่พอดีกับกระดาษ

“แทน...เป็นไรเปล่า” ผมมองนิ่งอยู่สักครู่จนไบรท์ถาม ผมส่งกระดาษจดหมายให้ไบรท์ดู

“เชี่ย...ทุเรศ นี่มันขู่กันชัดๆ อย่าไปสนใจวะแทน เหี้ยมาก” ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปขอขวดน้ำคืนจากไบรท์

“อย่าฉีกนะ เราจะเก็บไปให้บอยมันดู” ไบรท์เกือบจะฉีกมันแล้ว ก่อนจะส่งคืนให้ผม แล้วผมก็พับมันกลับลงซอง

ผมมั่นใจว่าในโรงเรียนนี้ ผมไม่เคยก่อศัตรูกับใครแน่นอน ถึงเป็นแค่จดหมาย แต่ทำไม...ต้องทำกันแบบนี้ด้วย

**********

บทที่ 57 จะเป็นเรื่องที่แทนหนีไม่ได้ เมื่อมีมือดีเอาอดีตของแทนมาใช้ทำลายชื่อเสียงของแทน เจ้าตัวจะจัดการอย่างไร ทางออกของปัญหานี้คืออะไร อยู่ในตอนถัดไปนี้ครับ

บทที่ 57 หากไม่พลาด น่าจะลงประมาณวันอังคารบ่ายๆ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

[Redz]

หลังจาก61ทำไมดราม่างี้ โถ่ๆๆๆๆ

[Freja]

เราไม่ชอบดราม่าเพราะคิดว่าแค่ชีวิตจริงก็หนักพอแล้ว   แต่ไม่รังเกียจดราม่าดีๆที่สมเหตุสมผลและมีน้ำหนัก ไม่ชอบดราม่าแบบหลุดคาแร็คเตอร์ หลุดนิสัยเพียงแค่คนเขียนอยากให้มันดราม่า  ไม่ได้ว่าคุณ zipboy นะคะ  แค่ยกที่เคยอ่านมาเปรียบให้ดูเท่านั้นเอง แต่เราเชื่อว่าคุณ zipboy จะเขียนได้ดีและมีเหตุผลมารองรับแน่นอนค่ะ

เราเป็นคนที่ไม่ชอบทวงนิยายกับคนเขียนเพราะคิดว่านี่คือการให้เกียรติคนเแต่ง  เราเช้าใจว่าคนเรามีเรื่องอื่นมากไปกว่าการแต่งนิยาย  แต่งเมื่ออยากแต่ง เมื่อมีองค์ประกอปครบ  เมื่อชีวิตจริงอำนวย  แถมเราก็อ่านฟรีด้วยจะไปหายใจรดต้นคอคนแต่งก็ใช่ที่  แต่ก็รอแบบเงียบๆค่ะ ถ้าหายไปนานก็คงจะเข้ามาโพสต์ว่าสบายดีหรือเปล่า ป่วยไข้อะไรไหม

ชอบตาร์กับบิ๊กคุยกันค่ะ ดูมีเหตุผลและอารยะมากกว่าผู้ใหญ่หลายๆคนเสียอีก  สองคนนี้เป็นเหมือนส่วนตรงกันข้ามของกันและกัน ดูร้ายๆนิดๆเพราะชอบความเร็วแะการแข่งขัน(ในสายตาผู้ใหญ่หลายๆคน) ในขณะเดียวที่โรงเรียนของแทนที่กำลังจะจัดการการเข้าปกครอง การบริหารคนอื่นร่วมพันโดยกลุ่มนักเรียนที่เป็น*เด็กดี*กลับไม่เลือกวิธี  ได้ข้อคิดเยอะเลยค่ะ

และบิ๊กก็พาเราออกจากโลกที่น่าจดจำทั้งหมดได้

ตรงนี้หมายถึงโลกที่ไม่น่าจดจำหรือเปล่าคะ?

[analogue]

ดราม่าจะมาอีกแล้ว
ใครกันนะที่จะเป็นคนขุดขึ้นมา

[Mouse2U]

เด็กห้อง 5 เริ่มใช้วิธีสกปรกแล้วสินะคะ คาดว่าคลิปหลุดของแทนก็คงจะเป็นฝีมือของคนกลุ่มนี้ด้วยล่ะสิ เฮอะ! ใครกันแน่ที่ควรถอนตัวออกจากการลงสมัครครั้งนี้~ เจ้าพวกไร้ความสามารถ!!!

แทนสู้ๆ น้าา เป็นห่วงแทนจังเลย

[kasarus]

เห็นหนังตัวอย่างแล้ว เรื่องขัดแข้งขัดขาตอนเลือกตั้งกรรมการนักเรียนกลายเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลย

[ka[ze]na]

รออ่าน ถึงช่วงนี้ไม่ค่อยติดจอนิยาย ก็รอนะค่ะ

[zipboy]

และบิ๊กก็พาเราออกจากโลกที่น่าจดจำทั้งหมดได้

ตรงนี้หมายถึงโลกที่ไม่น่าจดจำหรือเปล่าคะ?

แก้แล้วครับผม ขออภัยครับ^^"

[yowyow]

 

[ziqh.leo]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบตาร์นะ ดูเป็นคนจริง มีเหตุผล ครอบครัวก็อบอุ่นมากๆ

.
.

ละนี่ ใครบังอาจทำน้องแทนนนนน 

ปล. เรารอติดตามและเป็นกำลังใจให้น้า
ถึงจะไม่ได้ทวง เพราะเราคิดว่า คนเขียนต้องมาลงจบแน่ๆเลย ไม่ได้ทวงค่า (ไม่เคยทวงด้วยค่า เกรงใจ แฮ่)
อย่าคิดมากน้อ นิยายสนุกค่ะ ละเอียดดี จะตามถึงจบเลยค่า 

[zipboy]

แวะมาบอกว่า

คิดเรื่องใหม่ออกละครับ^^ แต่ไม่แน่ใจแค่ จะเขียนให้ Real หรือจะให้ออกมาแฟนตาซีนิดๆ ดีครับ

กลับไปทำบทที่ 57 ต่อละครับ ขอบคุณครับ^^

[zipboy]

ขอลงตอนนี้เลยละกันครับ เพราะคาดว่าตลอดช่วงบ่าย จะค่อนข้างยุ่งมาก เลยมาลงไว้ก่อนจะดีกว่า

บทที่ 57 มาละครับ สิ่งที่แทนกลัวที่สุด และคิดว่าการมา กทม. คือการจบเรื่องนี้ได้สนิท กำลังย้อนกลับมาโดยมือที่มองไม่เห็น และเรื่องนี้จะมีผลต่อการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนในบทถัดไป

มาชมกันต่อเลยครับ

**********

Chapter 57

แฟนผมเป็นอะไรนะ...ไม่สบายเปล่า ตั้งแต่ขึ้นรถ นั่งกินข้าว จนกลับห้อง ถามคำ ตอบคำ ไม่ค่อยพูดอะไรเลย ถามเป็นอะไรก็ไม่ตอบ ผมพยายามนึกว่ามีอะไรเปล่า ผมอดห่วงไม่ได้ว่าทำไมแทนไม่สบายใจแบบนี้ จนตอนที่แทนนั่งทำการบ้าน ผมอาศัยจังหวะนี้

“เป็นไรครับที่รัก อย่าเงียบแบบนี้ซิ เราเป็นห่วงมากนะ” ผมกอดแทนจากด้านหลัง แล้วถูศีรษะเกลี้ยงๆ ที่แก้มของแทนเบาๆ
 
“เราไม่เป็นไรจริงๆ นะ” แฟนผมโกหกไม่เนียนอีกละ ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น

“ไม่เป็น...ทำไมนั่งหมุนดินสอจะชั่วโมงแล้วละครับ เราเป็นแฟนกันนะ ทุกอย่างที่แทนไม่สบายใจ เราต้องช่วยซิครับ หรือถึงช่วยไม่ได้ แต่เราช่วยคิดได้นะ” ผมยังคงคลอเคลียแฟนผมไปมา

“ถ้ามีใครมาขู่บิ๊ก บิ๊กจะทำไงอะ” ผมนึกอยู่แป็ปก่อนจะบอกว่า

“เรามีคติว่า หมาเห่ามักไม่กัด ถ้ามันจะกัด เราต้องตีมันก่อนกัด” แฟนผมยังคงครุ่นคิดอยู่

“คือ...วันนี้เราสมัครกรรมการนักเรียนแล้ว มีคนส่งจดหมายให้เราแบบนี้อะ” แทนลุกขึ้นเดินไปหยิบจดหมายซองขาวให้ผม ผมแกะออกมาเจอกระดาษ ข้อความในจดหมาย ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแฟนผมไม่สบายใจ

“วิธีสกปรก...ทุเรศมาก ที่รักอย่าคิดมากนะครับ ถ้ารู้ว่าใครทำ บอกเรานะ เราจะกระทืบให้มันไปเรียนไม่ได้สักเดือน” แทนเก็บจดหมายนั้นกลับลงกระเป๋า สีหน้ายังคงไม่สบายใจเหมือนเดิม ผมกอดแฟนผมแน่นๆ

“ไม่ต้องสนใจนะ คำขู่แบบนี้ใครก็เขียนได้ ถึงเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่เราจะปกป้องแทนนะครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เราจะไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรแทนได้นะ” ผมกอดแทนแน่นๆ สองมือของแทนอ้อมหลังผมกอดตอบอย่างกระชับ

“บิ๊กว่าเราทำอะไรให้ใครหมั่นไส้เปล่า” ผมส่ายหน้า

“ไม่แน่นอน แฟนผมจิตใจดี ไม่เคยคิดร้ายใคร อย่าใส่ใจนะครับ ทำหน้าที่ของแทนให้เต็มที่ แฟนเชียร์อยู่ข้างๆ นะครับ” ผมกอดแทนให้แน่นขึ้น แล้วหอมหน้าผากเบาๆ ค้างเอาไว้สักครู่

ผมปล่อยกอดแทนออก แล้วเก็บของบนโต๊ะแทนให้เรียบร้อย ปิดไฟโต๊ะทำงาน แล้วดึงแทนมานอนข้างๆ

“เรายังไม่ได้ทำการบ้านเลยนะ” ผมประกบริมฝีปากแทนเอาไว้

“พักผ่อนนะครับ อย่างอื่นไว้ก่อน” ผมนอนหงายก่อนจะดึงแทนมานอนที่อกผม แล้วใช้อ้อมแขนที่แข็งแรงของผมกอดไว้

“ไม่ต้องกลัวอะไรนะ จะไม่มีใครขู่แทนได้แน่นอน นอนนะครับ” มีเพียงคำพูดแผ่วเบาของแทนที่บอกผมแค่

“ขอบคุณนะ รักบิ๊กนะครับ” ผมไม่ตอบอะไรนอกจาก กระชับอ้อมแขนของผมให้แทนนอนอิงผมสบายที่สุด

บิ๊กก็รักแทนนะ...และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทำร้ายแทนด้วย

………………..

หลังจากที่บอย มอส มินต์ และน้ำส้ม ได้เห็นจดหมายขู่ที่ผมได้รับเมื่อวาน ต่างก็ไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ปลอบผมเหมือนกับที่ไบรท์กับบิ๊กพูด นั้นคือ “อย่าไปสนใจ” บอยคิดว่าเป็นฝีมือพวกห้องห้า แต่ผมก็ไม่อยากให้บอยคิดแบบนั้น ในขณะที่คนอื่นแนะนำให้ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แค่เลือกตั้งกรรมการนักเรียน ทำไมต้องเล่นอะไรลับหลังกันแบบนี้ด้วยวะ” ไบรท์บ่นขณะที่นั่งกินข้าวเที่ยงกับผม

“เราก็ไม่เข้าใจ แต่เราจะถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นละกัน” ผมรู้สึกทานไม่ค่อยอร่อย คิดมากอย่างบอกไม่ถูก ที่ผมพยายามนึกคือ ใคร? ยังไง? ช่างมันดีกว่า...

“พี่ครับ...มีคนฝากมาให้พี่อะครับ” น้อง ม.4 คนนึง ยื่นซองจดหมายเหมือนเมื่อวานให้ผม

“ใครเอามาให้น้อง” ไบรท์ลุกขึ้นจากที่นั่งล็อคตัวน้อง ม.4 ที่ส่งสารให้ผม น้องคนนี้หันกลับไปมองต้นทาง ก่อนจะมองซ้าย มองขวา แบบไม่มั่นใจ
 
“พี่เค้าหายไปแล้ว...อะครับ” ไบรท์พยายามมองไปรอบๆ ว่าใครกำลังจับตาอยู่ไหม

“ไปเถอะ ขอบใจที่เอามาส่ง” ไบรท์บอกกับน้องคนนั้น ก่อนจะปล่อยให้เดินไป

“แกะมาดูเลย มันส่งไรมา” ไบรท์พูดขณะมองดูผมกำลังแก้ซองจดหมาย แต่...มันไม่มีกระดาษอะไร มีแค่แผ่น SD Card 2GB ใบนึง และเศษกระดาษที่พิมพ์มาว่า “นี่คือคำเตือน”

“เราขอเก็บไว้ดูเองก่อนนะ” ไบรท์พยักหน้าให้ สีหน้าไบรท์ดูเคร่งเครียดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งกินข้าวที่เหลืออีกเล็กน้อยให้หมด

ผมแทบไม่มีสมาธิในการซ้อมบาสฯ เท่าไหร่ แต่ด้วยหน้าที่แล้ว ผมก็ต้องทำให้ได้ ในหัวผมตอนนี้ ผมพอจะคิดออกแล้วว่า อะไรอยู่ในการ์ดใบนั้น ถ้ามันใช่สิ่งที่ผมคิด ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน แต่...ผมหนีมาไกลขนาดนี้แล้ว ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะตามกลับมาหาผมแบบนี้อีก

“แทนระวัง!!!” เสียงตะโกนไบรท์ที่เรียกผม เสี้ยววินาทีถัดมา ผมเอี้ยวตัวหลบลูกบาสฯ ที่พุ่งมาหาผมทันพอดี

“ขอโทษๆ” ผมตะโกนบอกไบรท์ ก่อนจะวิ่งไปเก็บบอลที่กลิ้งไปไกลแล้ว

“ไม่เป็นไรนะแทน” ผมพยักหน้าให้กับไบรท์ที่วิ่งตามมา
 
“ไหวเปล่า กลับก่อนได้นะ” ผมส่ายหน้า เคาะลูกบาสเดินกลับมา

“เราแค่อยากรู้ ว่าคนพวกนี้จะทำแบบนี้กับเราทำไม” ไบรท์กอดคอผม บีบไหล่นิดๆ

“เพราะมันอิจฉาแทนไง ถ้าเราไม่กังวลตามเกมมัน มันจะทำอะไรแทนไม่ได้นะ” ถูกของไบรท์...

ผมหันไปยิ้มให้ไบรท์ ก่อนที่ไบรท์จะกลับไปยืนตำแหน่งซ้อมส่งบอลกันต่อ

………………..

พอผมกลับไปถึงห้อง ในขณะที่บิ๊กอาบน้ำอยู่ ผมหยิบ SD Card ที่ได้รับวันนี้มาเปิดดู ผมทำใจอยู่สักครู่ ก่อนจะเปิดมันดู สิ่งที่อยู่ในการ์ด มีวีดีโอหนึ่งไฟล์ ชื่อไฟล์ “ลีลาเด็ดกัปตันทีมบาสฯ” ผมกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ ก่อนจะคลิ๊กหนึ่งที และกด Spacebar เพื่อให้มันเล่นวีดีโอแบบแสดงตัวอย่าง

ทุกอย่างชัดเจน...มันคือวีดีโอเดียวกับที่ทำให้ผมต้องหนีมาสอบที่กรุงเทพฯ ภาพที่ผมไม่อยากจำย้อนกลับมาหมด ฉับพลันต่อมา มือผมกระแทก Spacebar ปิดวีดีโอนี้ลงไป ลมหายใจที่ถอนออกมาช้าๆ แช่แข็งทุกอย่างที่ผมนึกออกตอนนี้ทั้งหมด ผมรู้สึกกลัว...จนน้ำตามันไหลออกมาไม่ต่างกับวันที่คลิปนี้ถูกแพร่กระจายที่โรงเรียนเมื่อสองปีก่อน

“เป็นไรครับ เป็นไร” ผมรู้สึกตื่นจากภวังค์ บิ๊ก...ดึงผมออกจากเก้าอี้มากอดเอาไว้ ผมกอดบิ๊ก แล้วซบหน้าลงที่ไหล่ของบิ๊ก

“ฮือ...ทำไม...มันต้องกลับมาหาเราด้วย ทำไมอะ” มันเป็นฝันร้ายของผมขัดๆ

“นั่งตรงนี้แป็ปนึงนะครับ” บิ๊กพาผมมานั่งที่เตียง ก่อนจะกลับไปที่ MacBook ของผม ไม่นานนัก บิ๊กทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นมาก

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องไปดูมัน บอกเรามานะ ใครทำให้แฟนเราร้องไห้ มันต้องตาย” ผมกอดบิ๊กแน่นๆ เสียงหัวใจและลมหายใจบิ๊กตอนนี้บอกถึงความโกรธที่รุนแรงเกินกว่าปกติ

“กอดเราไว้แบบนี้ได้ไหม เรากลัว” บิ๊กกอดผมแน่นขึ้น มือขวาของบิ๊กกำลังลูบเส้นผมช้าๆ

“จะไม่มีใครทำร้ายแทนได้นะครับ เราสัญญา ใครที่ทำกับแทนแบบนี้ เราจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่นอน” บิ๊กยังคงกอดผมเอาไว้

“ไปอาบน้ำกันนะ แทนยังไม่อาบเลย เราอาบให้นะครับ แล้ว...เดี๋ยวมานอนนะ” ผมพยักหน้า ในขณะที่นิ้วโป้งของบิ๊กกำลังปาดน้ำตาผมช้าๆ สายตาของบิ๊กที่ผมมองเห็นตอนนี้ อบอุ่นและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะแผงด้วยความโหดเหี้ยมในอารมณ์โกรธของบิ๊กอยู่ก็ตาม

“ขี่หลังเราไปนะ” บิ๊กคุกเข่าลงให้ผมเกาะหลัง

“เราเดินไปเองก็ได้...” บิ๊กหันหน้ากลับมาบอกผมว่า

“แฟนผมกำลังบอบช้ำ ผมจะไม่ให้แฟนผมเป็นอะไรมากกว่านี้...เกาะหลังเราเลย เราจะพาไปนะ” สองแขนผมฟาดไหล่ของบิ๊ก ในขณะที่แขนที่แข็งแรงของบิ๊กสองข้าง เกี่ยวขาผมเอาไว้ แล้วบิ๊กก็ลุกขึ้นยืนเดินไปทางห้องน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว บิ๊กให้ผมขี่หลังเดินรอบห้องอยู่พักใหญ่ ผมกลัวบิ๊กจะหนัก แต่บิ๊กยืนยันว่าสบายมาก รอยยิ้มและสายตาขี้เล่นของบิ๊กกลับมาอีกครั้งขณะที่กำลังพยุงผมเดินไปมา

“ดีขึ้นไหมครับ” ผมพยักหน้าให้

“บิ๊กอุ้มเรานานแล้วนะ ไม่เมื่อยเหรอ” บิ๊กหันมายิ้มยิงฟัน แล้วเดินต่อโดยมีผมขี่หลังอยู่

“เมื่อยมากเลยแหละ แต่มันเล็กน้อยมากนะ ถ้าทำให้แทนรู้สึกสบายใจ ปลอดภัย ให้เราอุ้มไว้แบบนี้ทั้งวัน เราก็จะทำนะ แทนคนเดียวที่เราจะทำให้” บิ๊กขยับแขนให้ผมเกาะหลังเข้าที่มากกว่าเดิม แล้วเดินไปที่เตียงนอน ก่อนจะหย่อนผมลงไปนอน บิ๊กถอดเสื้อออก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผม

“เมื่อกี้ร้อน ขอนอนถอดเสื้อนะครับ” บิ๊กเอื้อมแขนดึงผมไปนอนหนุนบนหน้าอกของบิ๊ก

“ไม่ว่าตื่นมาแล้ว เรื่องจะเลวร้ายแค่ไหน เราจะปกป้องหัวใจของเราไว้ให้ดีที่สุดนะครับ” ผมพยักหน้าขณะที่นอนหนุนอกของบิ๊กเอาไว้

“ขอบคุณนะ...” สิ่งที่บิ๊กทำให้ผม คงมีแค่คำนี้ที่มอบให้ได้

ไม่มีเสียงตอบอะไรจากบิ๊ก นอกจากหน้าอกที่ค่อยๆ ขยับตามลมหายใจอย่างช้าๆ อันเป็นสัญญาณว่าบิ๊กได้นอนหลับไปแล้ว

ขอบคุณนบิ๊ก ผมมั่นใจว่า...อ้อมกอดที่แข็งแรงนี้ มันจะปกป้องผมจากโลกที่โหดร้ายนี้ได้แน่นอน

………………..

หนึ่งสัปดาห์แรกของการหาเสียง บอยค่อนข้างแน่ใจว่าคะแนนเสียงของเบอร์ 1 มาแรงสุด ส่วนหนึ่งเพราะทั้งบอย ผม และมินต์ ต่างเป็นที่คุ้นเคยกับรุ่นน้องในโรงเรียนพอสมควร บอยทำกิจกรรมเรื่องวิชาการ และมักถูกน้องๆ เรียกไปให้สอนการบ้านแบบไม่ตั้งตัวบ่อยๆ ผมเป็นกัปตันทีมบาสฯ คนแรกที่เอาแชมป์มาโรงเรียนได้ และมินต์ ที่จัดว่าสวยจนเคยออกเว็บ Dek-D หรือถูกถ่ายภาพไปพูดถึงตามบอร์ดต่างๆ พอสมควร

“เท่าที่ทำสำรวจกับน้องๆ นโยบายเราค่อนข้างโอเคสำหรับน้องๆ นะ นโนบายของกลุ่มเราสามจากห้าข้อ ได้รับความนิยมจากน้องๆ ทุกระดับชั้นมากที่สุด ” มอสที่รับผิดชอบในการทำการสำรวจความนิยมในนโยบายของทุกกลุ่ม กำลังรายงานให้เราฟัง

“อีกอย่างที่น่าสนใจคือ บอยกับแทน เป็นคนที่น้องๆ ชอบในแง่ความสามารถ ส่วนมินต์นี่ ขายหน้าตาล้วนๆ ฮาๆ” ผมเห็นมินต์ยักคิ้วให้

“หน้าตานี่พ่อแม่ให้ แต่เรื่องความสามารถฉันก็มีนะมอส” มอสยักไหล่บ้าง

“แต่ที่แน่ๆ หน้าตามินต์ขายดีนะ” บอยให้ความเห็นที่มินต์ยิ่งทำหน้ามั่นใจกว่าเดิม

“แล้วฉันละ ฉันก็สวยนะ” เสียงเล็กๆ ของน้ำส้ม ที่อยากมีส่วนร่วมบ้าง เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้อย่างดี

“อาทิตย์หน้าเราจะได้ขึ้นเวทีตอนเคารพธงชาติวันจันทร์นี้นะ เดี๋ยวเราจัดสคริปให้ทั้งบอยกับแทนขึ้นพูดนะ ที่เหลือฝากด้วยแล้วกัน” ผมกับบอยชูนิ้วโอเคพร้อมกัน

“พี่คะ พี่ๆ คะ” ผมและทุกคนหันไปหาต้นเสียง ที่เป็นน้องผู้หญิง ม.ต้น เรียกพวกผม

“มีพี่คนนึงฝากให้หนูเอามาให้คะ” มอสเป็นคนลุกขึ้นไปหยิบ

“แล้วคนที่ฝากให้เรามาอยู่ไหนครับ พี่อยากเจอคนนั้นอยู่” น้อง ม.ต้น หันกลับไปที่บันไดทางลงตึก ผมตัดสินใจลุกขึ้นวิ่งไปทันที

ผมกับทีมทั้งหมดประชุมกันชั้นบนสุดของตึก คนที่ส่งสาร น่าจะวิ่งลงไปแล้ว ผมวิ่งตามลงไปสองชั้น สลับมองช่องบันไดว่ามีใครที่รีบวิ่งบ้าง ผมเห็นอยู่คนนึง ห่างจากผมอยู่สองชั้นได้ ผมรีบวิ่งตามสลับกระโดดลงบันได แต่ผมก็คลาดไป เพราะชั้นที่ผมคลาดไป เป็นชั้นที่สามารถเดินไปลงตึกอื่นต่อได้

“เจอตัวปะแทน” ผมส่ายหน้าให้กับคำถามของบอย หลังจากกลับมาที่เดิม

“มันส่งนี้มา” มอสส่งกระดาษใบล่าสุดให้ผม ใจความในนั้นมีแค่ว่า “เตือนดีๆ ไม่ฟัง คืนนี้ดังแน่”

“เราขอถอนตัวตอนนี้ทันไหม...” ผมรู้สึกว่ามันคงเป็นทางออกที่จะช่วยให้ยุติปัญหานี้

“เอ้ย มาขนาดนี้แล้ว นายสนใจคำขู่ไร้สาระแบบนี้เหรอ” มอสดูจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงถอนตัว
 
“นั้นซิแทน พวกเราทุกคนเต็มที่นะเว้ย อย่าไปตามเกมมันซิ” น้ำส้มสนับสนุนในความคิดของมอสเช่นกัน
 
“มีอะไรให้พวกเราช่วยไหม บอกได้นะ” บอยกอดคอผม ในขณะที่มินต์เองก็พยักหน้าด้วยสีหน้ากังวลใจเช่นกัน

“เรากำลังทำให้ทุกคนลำบาก คือ...เรื่องที่จดหมายพวกนี้ขู่ มันเกี่ยวกับเราอะ...” ผมถอนหายใจยาว เล่าไม่ถูก ทุกคนนิ่งเงียบรอฟังผมพูดอยู่

“ไม่ว่ามันจะแย่ยังไง แทนไม่ต้องถอนตัวนะ พวกเราทุกคนแก้ไขได้ เชื่อซิ” บอยกอดคอผมแน่นๆ ในขณะที่ทุกคนที่เหลือพยักหน้า

ผมหลับตานึกถึงบิ๊ก ผมไม่แน่ใจว่าผมจะรับมือได้ไหม แต่บิ๊กคือกำลังใจเดียวที่ผมคิดออกตอนนี้ ผมลืมตาขึ้น สูดหายใจลึกๆ

ผมจะสู้กับอดีตที่แก้ไขไม่ได้...

………………..

หลังจากเล่าจบแล้ว ทุกคนกอดผมแน่นๆ เชื่อว่าผมไม่ได้ตั้งใจทำ เผลอๆ ใช้พลิกวิกฤตินี้ให้เป็นโอกาสเรียกคะแนนเสียงได้ด้วยซ้ำ แต่...ผมเครียด...ครั้งก่อนที่คลิปนั้นหลุดไปถึงโรงเรียน ก็ทำผมแทบนั่งเรียนไม่ได้ ที่นี่...กรุงเทพฯ สังคมที่ใหญ่กว่า มันจะทำลายผมมากกว่ารอบก่อนแค่ไหนละ...

“อยู่หน้าคอมมานานแล้วนะ ไม่กินไรด้วย เป็นไรเปล่าครับ” บิ๊กนั่งลงข้างๆ ผมที่กำลังพยายามค้นว่า คลิปของผมถูกปล่อยออกมาเยอะแค่ไหน อย่างไร หลายๆ แหล่งที่เคยเป็นที่ปล่อยคลิปของผม ยังคงมีให้โหลดอยู่ ผมไล่ดูกลุ่ม Facebook ของโรงเรียนทุกกลุ่มที่ผมพอจะดูได้ ว่ามีคนพูดถึงเรื่องนี้ไหม

“ปิดไมอะ” บิ๊กพับหน้าจอ MacBook ผมลง แล้วหันเก้าอี้ที่ผมนั่งให้อยู่ตรงหน้าบิ๊ก

“วันนี้มันส่งมาขู่จะปล่อยคลิปใช่เปล่า” น้ำเสียงบิ๊กที่ถามผมค่อนข้างเข้ม ผมพยักหน้าช้าๆ บิ๊กเปลี่ยนจากหน้าที่เข้มตึงเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ แล้วลุกออกไป ก่อนจะกลับมาพร้อมข้าวไข่เจียว

“แทนไม่ยอมกินข้าว เราเลยทำมาให้ ถ้าไม่อร่อยก็ขอโทษนะ แต่เราไม่อยากให้แทนเครียด กินข้าวนะครับ” บิ๊กเริ่มตักข้าวกับไข่เจียวที่ราดซอสมะเขือเทศไว้ที่ไข่ ป้อนผมคำแรก

“ใช้ได้เปล่าครับ” บิ๊กคงไม่แน่ใจในฝีมือ ผมว่าโอเคเลย อร่อยอยู่นะ

หลังจากบิ๊กป้อนข้าวผมเสร็จ บิ๊กค่อยๆ เช็ดปากผมเบาๆ แล้วจุมพิตริมฝีปากผมเบาๆ จู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเองอีกแล้ว บิ๊กค่อยๆ เช็ดน้ำตาด้วยนิ้วโป้งช้าๆ ผมมันแย่...บอกว่าจะสู้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ตอนนี้กลับอ่อนแอจนคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

“พรุ่งนี้เราโดดเรียนนะ เราจะไปอยู่กับแทนทั้งวันจนกว่าจะกลับบ้าน” ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร

“ถ้างั้นพรุ่งนี้แทนก็ไม่ต้องไปโรงเรียน” ผมส่ายหน้าอีก

“เราไม่อยากหนี แต่เราก็กลัว เราทำไงดีบิ๊ก ฮือๆๆ” บิ๊กค่อยๆ เอามือกดศีรษะผมให้หน้าผากของเราชนกัน

“พรุ่งนี้ ถ้าแทนกลัว ให้หันมามองเรา ถ้าแทนไม่อยากอยู่ วิ่งมาหาน้องถ่านที่จอดอยู่ได้เลย” ผมพยักหน้าแล้วกอดบิ๊กไว้แน่นๆ

“ไม่ต้องกลัวนะ เราจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายแทนได้แน่ๆ มันจะผ่านไปได้แน่นอนครับ” บิ๊กจูบหน้าผากผมค้างไว้แบบนี้ จนผมรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ ผมจะทำให้ได้...

**********

บทที่ 58 จะเป็นการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียน แทนจะต้องตอบคำถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นออกสื่อ และมันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของแทนในโรงเรียนนี้ตลอดไปจากนี้ จะดีร้ายอย่างไร ติดตามกันในบทหน้าครับ

บทที่ 58 เจอกันประมาณวันพฤหัสฯ หรืออาจจะวันศุกร์ (บ่ายๆ) ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

[Glitterycandy]

สงสารแทน