ขออภัยที่หายไปเป็นอาทิตย์นะครับ บทที่ 58 มาแล้วครับ
ผมติดอยู่ช่วงหน้าสุดท้ายอยู่เป็นอาทิตย์ เพราะเขียนแล้วไม่พอใจว่ามันไม่สมจริงพอ สำหรับบทนี้เป็นเรื่องต่อจากบทที่ 57 ที่แทนจะต้องรับมือกับคลิปเก่าที่กลับมาหลอกหลอน และแทนจะต้องตอบคำถามเรื่องนี้ ต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนเช่นกัน
ก่อนที่ตอนถัดไป จะมาดูผลการเลือกตั้ง / คริสต์มาสที่โรงเรียนบิ๊ก ว่าแล้ว มาดูกันต่อดีกว่าครับ^^
************
Chapter 58 เสียงลมที่ผ่านหูที่อยู่ใต้หมวกกันน็อคที่ผมได้ยินตอนนี้ ไม่ค่อยดังมากนัก บอกได้ว่าบิ๊กกำลังขับช้าๆ สองมือของผมกอดเอวบิ๊กเอาไว้แน่นๆ ผมนอนพิงหลังบิ๊กที่มีหมวกกันน็อคเต็มใบกั้นเอาไว้อยู่ ในใจผมสั่นไหว ไม่กล้าโผล่ไปโรงเรียนตอนนี้เลย ทุกสิ่งทุกอย่างคงเลวแน่นอน
“ตรงนี้ได้แน่นะ” ผมพยักหน้าให้หลังจากลงจากหลังน้องถ่านของบิ๊กแล้ว
“อาจารย์ไม่ตรวจใช่มะ” ผมพยักหน้าให้เช่นกัน บิ๊กขึ้นขาตั้ง ล็อคคอน้องถ่านให้เรียบร้อย
“ถ้าตามเรามา ไม่น่าตรวจแน่นอน” สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าตอนนี้ มันแปลกตาเล็กน้อย บิ๊กใส่ชุดนักเรียนของผม เข็มขัดของผม กางเกงนักเรียนผมกับบิ๊กสีดำเหมือนกัน
“วันนี้ เราจะมาเรียนข้างๆ นะ ไม่ต้องกลัวนะครับ” บิ๊กหยิบแว่นสายตาพลาสติกสีดำทรงเหลี่ยม ที่ผมไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่มาใส่แทนอันที่บิ๊กใส่ประจำ นั้นทำให้บิ๊กดูเป็นเด็กเรียนมากกว่าปกติอย่างชัดเจน
“ไปเถอะ เดี๋ยสายนะ” ผมส่งย่ามที่ใส่สมุดกับหนังสือเล็กน้อยให้บิ๊กถือว่ามาเรียน ส่วนของผมเป็นกระเป๋าเป้เช่นเดิม บิ๊กคว้ามือข้างที่ผมไม่ได้ถือหมวกกันน็อคไว้ แล้วหันมามองผม พยักหน้า แล้วจูงผมเดินไป
บรรยากาศที่เกิดขึ้นขณะที่ผมเดินอยู่ในโรงเรียนเป็นไปตามคาด ใครที่มองผมแบบหลบสายตา หรือหันไปซุบซิบกัน จะทำให้ผมใจไม่ดีอย่างมาก พยายามคิดว่าผมแค่คิดมากไป ผมหันไปมองบิ๊กที่เดินอยู่ข้างๆ บิ๊กมีแค่ยิ้มเล็กๆ พร้อมสายตาที่มั่นใจ
“แทนๆๆ” เสียงเรียกจากด้านหลังแต่ไกลที่ดังมาคือไบรท์
“เอ๋...” ไบรท์งงว่าบิ๊กอยู่นี่ได้ไง ไบรท์มองบิ๊กกับผมสลับกันไปมา ก่อนจะเริ่มพูด
“ในกลุ่ม Facebook ของรุ่นเรา คลิปแทนถูกโพสลิงค์ไว้ ละก็...เราไม่แน่ใจมันกระจายไกลแค่ไหน แต่เหมือนทุกคนน่าจะเห็นกันแล้ว...แบบบ เออ...เห้อ” ไบรท์พูดเหมือนคนหมดแรง บิ๊กคว้ามือผมไปบีบไว้ ผมถอนหายใจช้าๆ แล้วยิ้มให้ไบรท์
“เออ ว่าแต่ แล้วบิ๊กมาได้ไงวะ” คำถามที่สองของไบรท์
“เผื่อเตะคนนิดหน่อย เลยมาด้วย พอได้ปะ” คำตอบบิ๊ก ทำให้ไบรท์พยักหน้าเข้าใจ
“เออ บอยมันหาตัวแทนอยู่ ไปเจอที่ห้องชมรมดนตรีได้เลยนะ” ผมพยักหน้าโอเค ก่อนจะเดินไป โดยที่ไบรท์แยกไปอีกทาง ไม่ถึงห้านาทีต่อมา ผมกับบิ๊กมาถึงห้องชมรมดนตรี แต่ผมได้แต่ยืนอยู่หน้าประตู ไม่กล้าสู้หน้าทุกคนอย่างบอกไม่ถูก
“เข้าไปเถอะ เราเข้าไปด้วยนะ แฟนมาให้กำลังใจแล้วนะครับ” ผมพยักหน้านิ่งๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป ทุกคนนั่งกันครบหมด โดยมีบิ๊กเดินเข้าตามหลัง ผมวางกระเป๋า หมวกกันน็อค แล้วไปนั่งเก้าอี้ที่เตรียมไว้รอนั่งกับผม
“ไม่ต้องคิดมากนะแทน เราคิดว่ายังรับมือไหว อีกอย่าง เราขอให้แทนไม่ต้องไปดูคอมเมนท์ในกลุ่ม Facebook ของรุ่นเรา หรือของพี่ๆ น้องๆ เค้านะ อ่านแล้วจะเสียจิตเปล่า” มอสเอยปากคนแรกก่อน
“มอส เราควรให้แทนเขียนแถลง หรืออะไรไหม” บอยถามขึ้นมา มอสยกมือห้าม
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ เราเชื่อว่าวันที่ปราศรัยใหญ่วันจันทร์นี้ น่าจะเหมาะกว่า” น้ำเสียงเคร่งเครียดของมอส ห้ามความคิดของบอยเอาไว้
“พวกเราอะเชื่อว่าแทนแค่พลาด แต่คนอื่นซิ...” มินต์เอยขึ้นอย่างกังวล
“แทน...หนุ่มรูปหล่อเหมือนไผ่ ฮอร์โมน นี่ ใครเหรอ” น้ำส้มสะกิดกระซิบถามผม ผมกับน้ำส้มมองไปที่บิ๊ก บิ๊กพยักหน้าให้เหมือนรู้ว่าโดนมองอยู่
“แฟนเราเอง...” น้ำส้มเอามือทาบอก
“ตายละ...โลกได้สูญเสียผู้ชายไปอีกหนึ่งคู่ โอ้ว ฉันเครียด...” น้ำส้มใช้สองมือตัวเองตบหน้าเบาๆ ก่อนจะทำหน้านิ่งๆ กรอกตาไปมาอีกที
“แทน...เพื่อนแทนนั้น เราไม่เคยเห็นหน้าอะ เรียนโรงเรียนเดียวกับเราเหรอ?” มินต์ถามขึ้นกลางวงสนทนาเหมือนถามแทนทุกคนที่มองบิ๊กไปมาหลายทีแล้ว
“คือ...นี่บิ๊ก...แฟนเราเองอะ เมื่อวานเราเครียดวะ บิ๊กเลยมานั่งข้างๆ วันนึงอะ” บอย มอส มินต์ น้ำส้ม ยกมือทักทาย ส่วนบิ๊กก็ยิ้มเขินๆ
“พึ่งรู้ว่าแทนเป็น...แต่ไม่เป็นไรนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวอะนะ งั้น แยกย้ายก่อนละกัน ใกล้ได้เวลาเข้าแถวละ ยังไง แทนอย่าคิดมากนะ” บอยตบไหล่ผมเสร็จ เดินไปหาบิ๊กแล้วบอกว่า
“ฝากด้วยนะครับ ถ้าไม่สะดวกนั่งเรียนบางวิชา มาอยู่ห้องดนตรีนี้ได้นะครับ” บอยเดินมาบอกกับบิ๊ก ก่อนที่มอสในฐานะชมรมดนตรีจะยื่นกุญแจห้องอันสำรองไว้ให้
“งั้น เลิกเรียนผมจะฝากแทนมาคืนให้นะครับ” บิ๊กบอกกับบอย ก่อนที่ทั้งหมดจะออกไป และเหลือแค่ผมกับบิ๊กในห้องนั้น บิ๊กเดินมากอดผมแน่นๆ ไว้แล้วบอกแค่
“ไม่เป็นไรนะครับ คนจะมีปากพูดก็ปล่อยมันพูดไป เราคนนึงที่รู้ว่า แฟนผมไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดละกันนะ”
ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก พร้อมสำหรับการเปิดประตูกลับไปนั่งเรียนแล้วแหละ
………………..
ในห้องเรียนของแทนวันนี้ ผมนั่งโต๊ะหลังห้องที่วางอยู่คู่หนึ่ง ซึ่งอยู่ในมุมที่มองเห็นหลังของแฟนผมได้ ที่นั่งประจำของแทนจะอยู่ข้างๆ เพื่อนอีกคน ตอนแรกเพื่อนของแทนจะให้สลับที่นั่งด้วย แต่เพื่อกันผิดการผิดสังเกต เลยให้ผมนั่งหลังห้องดีกว่า ซึ่งตลอดครึ่งวันแรกของการเรียน ผ่านไปด้วยดี บางเรื่องผมกำลังเรียนอยู่พอดี เลยถือว่าได้เรียนไปในตัวนั้นแหละ
“มาแล้วครับ” ผมเดินไปซื้อข้าวให้ตัวเองกับของแทนกลับมา ส่วนแทนนั่งจองที่ไว้ก่อน ผมกับแทนทานข้าวกันเงียบๆ แต่ผมสังเกตได้ว่า มีคนเดินผ่านแล้วมองแทนกับซุบซิบ ถ้าที่นี่เป็นโรงเรียนผม คงมีคำถามกลับไปแล้วว่ามีปัญหาอะไรเปล่า แต่...ที่นี่โรงเรียนของแทน ผมก่อเรื่องไม่ได้เด็ดขาด
“ไม่ถูกปากเหรอครับ” แทนส่ายหน้าแล้วทานต่อ ที่ผมถาม เพราะผมเห็นแฟนผมทานช้า ทานน้อย จิ้มช้อนกับชามไปมาตลอดเวลา
“บิ๊กเห็นใช่ไหม คนเค้านินทาเราอยู่” ผมไม่ตอบนอกจากตักข้าวเข้าปาก แต่สายตาล็อคไว้ที่แทน
“มองเราซิครับ...เราก็มองแทนอยู่นะ” แทนเงยหน้าขึ้น มามองผมที่ยิ้มเอาไว้ให้ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากโดยที่ไม่ได้มองจานข้าว
“อร่อยขึ้นเมื่อมองแฟนผม” แทนตักข้าวโดยที่มองหน้าผมบ้าง ผมพยักหน้า ก่อนที่เราจะสลับกันตักข้าวเข้าปากจนทานหมดเรียบร้อย ผมหยิบทิชชู่ในกระเป๋าเสื้อจะเช็ดปากให้แทน แต่แทนจับข้อมือผมไว้
“ตรงนี้ไม่ดีมั่ง” แทนหยิบทิชชู่จากมือผมไปเช็ด...ก็จริงนะ นี่มันโรงเรียนแทนนี่หว่า เช็ดปากเสร็จ ผมกับแทนลุกขึ้นไปเก็บจาน ก่อนจะยืนซื้อน้ำเพื่อไปนั่งดื่มที่อื่นกันต่อ
“เห้ๆๆ ภัทร ห้องสาม ใช่ไหมเนี่ยๆๆ” ผมได้ยินใครสักคนทักแฟนผม แทนก้มหน้าไม่ค่อยอยากสนใจอะไร ผมดูจากภายนอกแล้ว ไอ้หมอนี่น่าจะไม่ใช่พวกเรียนเก่งหรือดีอะไรเท่าไหร่นัก มันมากันสามคน ดูท่าจะเป็นก๊วนของมัน แทนไม่ตอบ แต่เดินหนีไปเลย
“เห้ย รีบไปไม แค่มาบอกว่า ลีลานายเป็นนางเอก AV โคตรแจ่มเลย เค้าดูกันทั้งโรงเรียนแล้ว มันเจ๋งมาก” แทนก้มหน้าระงับอารมณ์เดินจากไปตรงนั้น
“รีบไปทำไมอะ นี่อยากเล่นกันสองต่อสองด้วย อยากรู้ว่าแน่นเปล่า วู๊ๆๆ” ผมเดินไปตบไหล่ทีนึง
“มึงเป็นใครเนี่ย” ถามได้ดี วินาทีถัดมา ไอ้ปากเสียที่แซวแฟนผมเริ่มหน้าบิดเบี้ยวหายใจไม่ออก เพราะมือขวาข้างที่จับไหล่อยู่เปลี่ยนเป็นบีบคอ แต่ผมบีบเส้นสำคัญๆ ที่ถ้าผมออกแรงแบบเดียวกับเวลาผมต่อยแบบเอาจริง มันจะตายคามือผมทันที
“กูเป็นใครก็ได้ ที่มึงไม่พึ่งประสงค์ และ...อย่าปากหมาแบบนี้อีก” ผมปล่อยมือออก ไอ้ห่าปากเสียตัวนี้ลงสำลักกองกับพื้นเพราะขาดอากาศ
“บิ๊ก ไม่เอานะ!!!” แทนวิ่งกลับมาดึงแขนผมพร้อมกับร้องห้าม แล้วรีบดึงผมออกไปจากตรงนั้น
ระเบียงหน้าห้องเรียนของแทน คือที่หมายที่แทนลากผมมา แฟนผมทิ้งตัวนั่งกับพื้นพิงรั้วที่กั้นไว้ ไม่พูดอะไรต่อ นอกจากก้มหน้ากอดเข่าเอาไว้ ผมนั่งลงข้างๆ เสียงสะอื้นของแฟนผมที่เริ่มออกมาช้าๆ เริ่มออกมาโดยไม่ให้ใครเห็น
“กลับห้องไหม เราพากลับได้เลยนะ” แทนส่ายหน้าแต่ยังร้องไห้อยู่
“มันไม่ต่างกับตอนที่โรงเรียนเก่าเลย ทุกคนซุบซิบ ทุกคนพูดเหมือนเราเป็นของไม่มีค่า” ผมค่อยๆ สอดแขนซ้ายโอบแฟนผมให้แน่นๆ
“มันเป็นใคร...บอกเรามาเลยนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วเราจะกระชากลิ้นมันออกจากปากให้” แทนส่ายหน้าอีก
“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องจริง เราต้องยอมรับมันก็เท่านั้นเอง” ผมโอบให้แน่นขึ้น ก่อนจะกระซิบข้างหูว่า
“อย่ากอดเข่าแบบนี้เลย รู้ไหม แทนร้องไห้ เราเจ็บยิ่งกว่านะ เจ็บที่ช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากทนดูแบบนี้” แทนเงยหน้าขึ้น ผมเอาทิชชู่ค่อยๆ ซับน้ำตาให้เรียบร้อย ตาที่แดงกำ ทำให้ผมจับแทนเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นนอนตักผม
“เราอยากเข้มแข็งกว่านี้” ผมก้มลงไปเช็ดคราบน้ำตาที่เหลือบนใบหน้าของแฟนผมให้สะอาด
“เราจะอยู่ข้างๆ พยุงไว้แบบนี้...จนกว่าแทนจะผ่านมันไปได้” ผมส่งริมฝีปากสัมผัสลงหน้าผากของแทนอย่างแผ่วเบา แต่ค้างไว้แบบนั้นสักครู่ มือของแทนกำลังกุมมือผมอยู่ในขณะที่สัมผัสของริมฝีปากผมค้างไว้
ผมอยากช่วยแฟนผม...ได้มากกว่าแค่การเป็นกำลังใจข้างๆ
………………..
วันที่ผมกลัวที่สุดก็มาถึง วันที่ผมต้องขึ้นเวทีเพื่อปราศรัยหาเสียงหน้าเสาธง...มัน...น่ากลัวมาก กับเรื่องที่เกิดขึ้นไปก่อนหน้านี้ ถึงจะแค่แนะนำตัวกับเล่าถึงนโยบายในส่วนที่รับผิดชอบ แต่...สายตาทุกคู่ที่มองผม เค้าจะมองผมแบบไหนกันแน่ ยอมรับว่าผมสลัดความคิดแย่ๆ พวกนี้ไม่ได้เลย
“ไหวเปล่า ไม่ต้องขึ้นพูดก็ได้นะ” ผมพยักหน้าไม่เป็นไร มอสนั่งข้างๆ กอดไหล่ผมไว้
“ถ้าวันนี้เราต้องพูดในเรื่องที่เราไม่อยากคิดถึงมัน เราจะพูดตามความรู้สึกที่เรารู้สึกนะ” มอสตบไหล่ผมเบาๆ
“นายทำได้แน่นอน และ...ไม่น่ามีใครถามเรื่องนั้นหรอก เชื่อซิ” ทุกคนที่เหลือเดินมายืนล้อมผม พร้อมรอยยิ้มที่บอกให้ผมสู้
“มันจะผ่านไปด้วยดี” บอยพูดจบ ยื่นมือออกมากลางวง ก่อนที่ทุกคนจะวางมือทับกัน และมีผมเป็นมือสุดท้ายที่วางอยู่บนสุด ก่อนจะระเบิดมันแล้วเฮกันดังๆ แล้วบอยก็ขึ้นเวทีก่อนเป็นคนแรก
การแถลงนโยบายเป็นไปด้วยดี ภาพที่ผมมองเห็นจากหลังเวทีไปยังแถวที่แต่ละระดับชั้นนั่งฟังกันอยู่กลางสนาม ค่อนข้างให้ความสนใจด้วยดี ผมพยายามไม่คิดว่าสายตาที่ทุกคนมองผมตอนแถลง คือสายตาที่มีคำถามเรื่องที่ผมไม่อยากจำเรื่องนั้น
“มีคำถามไหมครับ ถามได้ทั้งพี่บอย พี่แทน และผมนะครับ” หลังจากมอสแถลงส่วนสุดท้ายจบ ไมค์ตัวเดียวของกลางสนาม คือไมค์ที่มีไว้สำหรับให้น้องๆ ถามคำถามการแถลงครั้งนี้ คำถามแรกก็มาถึง คนที่เดินมาถาม ถ้าผมจำไม่ผิด....
“สวัสดีครับ ผมอยากถามคุณภัทร ในฐานะที่ลงสมัครรองประธานนักเรียน ตำแหน่งนี้ควรเป็นนักเรียนที่เป็นตัวอย่างที่ดีใช่ไหมครับ แต่ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา มีคลิปที่ดูแล้ว เหมือนคุณภัทรกำลังทำสิ่งไม่เหมาะสมในนั้นอย่างชัดเจน แบบนี้แล้ว คิดว่าทีมงานเบอร์ 1 ควรพิจารณารองประธานคนใหม่หรือไม่ครับ ขอบคุณครับ” เจ้าของคำถาม เป็นเด็กห้องห้าที่บิ๊กบีบคอไปคราวก่อน...
คำถามนี้ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเงียบไปหมด ผมก้าวออกไปยืนหลังไมค์ กวาดสายตามองไปรอบๆ ให้ชัดเจน ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แล้วลืมตาขึ้นช้าๆ
“สวัสดีครับ ผมภัทร เกรียงเจริญกุล ผมขอชี้แจงคำถามที่ถามเมื่อสักครู่ดังนี้ครับ....ใช่ครับ คลิปที่มีการแจกจ่ายกันไปทั้งโรงเรียนในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา คือตัวผมเองครับ สิ่งที่เกิดขึ้นในคลิปนั้น เกิดจากความเต็มใจที่ผมมอบให้กับรุ่นพี่คนนึงที่ผมรัก แต่...นั้นก็เป็นบทเรียนครั้งใหญ่ของชีวิตผม เมื่อสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น สอนให้ผมรู้ว่า ผมพลาดที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ ผมพลาด ที่ผมไม่ยับยั้งชั่งใจตัวเอง ความลำบากใจหลังเกิดเรื่องนี้ขึ้น ทำให้ผมต้องย้ายโรงเรียนมาเรียนที่นี่ครับ...” ผมเว้นจังหวะสักครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า
“หลังเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมทำให้คุณพ่อ คุณแม่ ผู้ใหญ่ที่เคารพ ผิดหวัง เสียใจ มันเป็นรอยเปื้อนในชีวิตที่ผมลบไม่ออก แต่...ผมไม่หวังให้ใครก็ตามที่ฟังตอนนี้ เชื่อในสิ่งที่ผมพูด เพราะผมแก้ไขเรื่องเก่าไม่ได้แล้ว ที่ผมทำทุกวันนี้ คือทำให้ดีที่สุด ที่เหลือ ผมขอให้ทุกคนดูการกระทำของผม ว่าผมเป็นคนแบบที่ทุกคนจะตัดสินจากคลิปนั้นหรือไม่...และ ผมขอโทษทุกคนด้วยนะครับ หากมันทำให้ใครรู้สึกผิดหวังและไม่ชอบผม ผมขอรับไว้ตรงนี้แต่เพียงผู้เดียวครับ ขอบคุณครับ” ผมถอยออกจากไมค์ แล้วพนมมือไหว้ขอบคุณหนึ่งที
หลังจากผมพูดจบ ทุกคนในสนามต่างปรบมือให้ผมกัน อาจารย์ที่คุมเวทีวันนี้ เพื่อนๆ ผมทั้งหมดที่ยืนอยู่ข้างหลัง ทุกคนปรมมือให้เต็มที่....ผมดีใจที่ทุกคนเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ไม่ว่าคนฟังจะเชื่อหรือไม่ แต่วันนี้ ผมสบายใจแล้ว และต่อให้คลิปนี้จะอยู่ในโลกออนไลน์ตลอดไป...มันจะทำร้ายอะไรผมไม่ได้อีกต่อไป
“แทน นายเจ๋งมากวะ” มอสกอดไหล่ผมหลังจากที่ลงจากเวที ซึ่งยังมีคำถามอีกสองสามข้อ ที่มอสกับบอยเป็นคนตอบคำถามเหล่านั้น
“ถึงฉันจะยังอึ้งๆ ตอนรู้ว่าแทนเป็น...แต่แก...ผู้หญิงในโลกนี้ต้องการผู้ชายนะเว้ย เปลี่ยนใจยังทันนะ” ผมกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะให้กับน้ำส้ม ที่ดูจะเสียดายผมอย่างบอกไม่ถูก ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเพราะมันสั่น
“แฟนผมพูดได้ดีมากครับ” บิ๊กส่งข้อความมา ผมยิ้มกว้างดีใจ ไม่คิดว่าบิ๊กจะยอมไปโรงเรียนสาย เพื่อรอดูผมขึ้นพูดบนเวทีวันนี้
หลังจากผมได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว วันต่อๆ มาหลังจากนั้น ชีวิตผมเปลี่ยนไปจริงๆ นะ ผมพูดได้เต็มปากว่าผมเป็นอะไรซะที มันสบายใจมากที่ ไม่ว่าจะคุณครู เพื่อนๆ รุ่นพี่ รุ่นน้อง ทีมบาสฯ ไม่มีสายตาซุบซิบแบบนั้นอีกต่อไป บางคนที่ผมเดินผ่าน ไม่ยิ้มให้ก็ยกนิ้วโป้งเป็นการทักทายผมด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวนี้ดังแล้วๆๆ” ไบรท์เดินมากอดคอผมระหว่างที่เจอกันตอนจะไปโรงยิม
“ไม่ใช่หรอก เราก็อยู่ปกติของเราแบบนี้แหละ” ผมไม่อยากคิดว่านี่คือเรื่องดัง เรื่องดี หรืออะไรทั้งสิ้น
“นี่รู้ปะ แทนหักอกสาวๆ หลายคนในโรงเรียนไปแล้ว ที่ตลกกว่าคือ แมนๆ หลายคน จ้องแทนยังกับจะจีบ” ผมทำหน้าแหยะๆ ส่ายหน้าเร็วๆ มันไม่ใช่ละไบรท์
“นี่รู้ปะ บิ๊กไม่กล้ามารับเราในโรงเรียนเลยแหละ บอกว่าจอดแล้วเจอสาวๆ มาถาม บิ๊กบอกว่าสาววายตามรุมกันเพียบ ทั้งรุมทั้งดึงจนมอไซค์เกือบล้มทับตอนจอดนี่แหละ”ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมบิ๊กไม่ยอดมารับผมที่สนามบอล ต้องให้ผมไปรอที่หน้าโรงเรียน ไบรท์ฟังแล้วถึงกับหลุดหัวเราะไปเลย
“แต่ที่แน่ๆ เรตติ้งเบอร์ 1 พุ่งมาก วันเลือกตั้งได้ชัวร์วะ”
“เราไม่หวังว่าจะได้รับเลือกหรอก เราคงไม่ดีพอด้วยซ้ำ แค่เราได้โอกาสพูดในสิ่งที่ค้างในใจที่สุด เราก็ดีใจแล้วแหละ” ผมกระชับกระเป๋าเป้ให้ติดหลังกว่านี้ ก่อนจะเดินเข้าสนาม
“แต่เชื่อเถอะ ตอนนี้นายเป็นขวัญใจใครหลายคนในโรงเรียนไปแล้ว” ผมหันไปยิ้มก่อนจะบอกกับไบรท์ว่า
“ขวัญใจเรามีคนเดียว” ไบรท์ทำปากขมุบขมิบใส่ผม ผมเลยงัดไม้เด็ดใส่ไบรท์บ้าง
“เดี๋ยวเราจะฟ้องแชมป์” ผมวิ่งไปเลย ไบรท์รีบวิ่งตามมาพร้อมเสียงไล่หลังว่า
“อย่าเชียว!!!” ไม่ทันละไบรท์ เจอแชมป์เมื่อไหร่ เราเผาแน่ๆ
แต่ที่แน่ๆ ผมยิ้มได้เต็มที่แล้ว ต่อให้คลิปนั้นจะถูกโหลดไปอีกแค่ไหน มันก็ไม่มีความหมายกับผมอีกต่อไป
**********
บทที่ 59 จะเป็นผลการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียน ที่หลังจากนั้น จะมีเรื่องที่ทำให้แทนจะแสดงบทปกป้องบิ๊กบ้าง และบิ๊กจะพาแทนไปเที่ยวงานคริสต์มาสของโรงเรียนบิ๊กเป็นปิดท้ายบทนี้ครับ
บทที่ 59 ผมขอเวลานิดนึงนะครับ เพราะช่วงนี้ยุ่งกับสารพัดอย่างมาก แต่จะพยายามไม่ให้เกิน 5 วันนะครับ
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++ (อ่าน 325911 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก