ตอนที่ 14ลูกหมู“อร่อยมั้ย...งั้นกินเยอะๆเลยนะ กินข้าวหมดแล้ว พี่จะเอาไอศกรีมมาให้”
“ครับ...ค่ะ”
เสียงเล็กๆที่มาจากน้องๆ พร้อมดวงตาระยิบระยับและรอยยิ้มสดใส แสดงออกชัดว่าเจ้าของใบหน้าเหล่านั้นกำลังมีความสุขมากมาย ทำให้ผมพลอยยิ้มตามไปด้วยกับความสุขเล็กๆที่เกิดขึ้น ด้วยผมและทุกคนที่มาวันนี้ ตั้งใจมอบความสุขให้บรรดาน้องๆของผม น้องๆที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สถานที่ที่เคยเป็นแหล่งพักพิงของผมเมื่อยามเป็นเด็กเล็ก ก่อนที่ผมจะมีโอกาสเข้าไปอยู่ในบ้านอัครภูมิเมธี
วันนี้ผมได้กลับมายังที่ๆผมเคยอยู่ แม้ความทรงจำในวัยเด็กเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้แทบไม่มีอยู่ในหัวเลย แต่ผมก็รู้สึกผูกพันเหมือนมีสายใยบางๆเชื่อมผมไว้กับสถานที่แห่งนี้ ซึ่งผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมาแบ่งปันความสุขและรอยยิ้มให้แก่น้องๆ ถึงแม้ความสุขของการได้กินอาหารอร่อยๆ กินขนมและไอศกรีมที่แปลกลิ้น หรือแม้แต่การเข้าร่วมกิจกรรมที่พวกเรานำมาเล่นด้วย จะเป็นเพียงความสุขของน้องในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ผมก็เชื่อว่าเด็กกำพร้าทุกคนโหยหาความรักความเอื้ออาทรเหล่านี้จากพวกเราไม่น้อย สังเกตได้จากแววตาระยิบระยับในดวงตากลมๆเหล่านั้นไงครับ
“ลูกหมูเหนื่อยมั้ย ดูสิเหงื่อออกเต็มเลย” ผมส่ายหน้าแทบจะทันทีที่ได้ยินคำถามและได้เห็นแววตาเป็นห่วงเป็นใยของคนรัก
แม้ผมจะปฏิเสธแล้ว แต่พี่ลีโอก็ไม่คิดปล่อยผ่าน พี่จูงผมหลบออกมายังมุมห้อง และบรรจงใช้ผ้าเช็ดหน้าของพี่ซับไปตามหน้าผาก ตามจมูก และแก้มของผมอย่างเบามือ ท่าทางอ่อนโยนและความใส่ใจของพี่ ทำให้หัวใจในอกผมอบอุ่น ความอุ่นร้อนแผ่ซ่านไปทั่วผิวกายโดยเฉพาะพวงแก้ม ผมยินยอมแหงนหน้าให้พี่ซับเหงื่อและมองพี่ไม่วางตา
พี่ลีโอกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าผม ก่อนจะจุดยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นผมมองพี่ไม่กระพริบ แววตาอบอุ่นของพี่เริ่มพราวระยับออกแววกรุ้มกริ่ม ผมจึงคิดเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ ด้วยการส่งคำถามเดียวกับที่พี่มีให้ผม
“พี่ไม่เหนื่อยหรอก แค่ได้เห็นหมูน้อยของพี่ยิ้มได้ จะให้พี่ทำอะไรมากกว่านี้พี่ก็ยอม” กลับกลายเป็นว่าคำตอบของพี่ ทำให้ผมยิ่งวางหน้าไม่ถูก
ก่อนที่ผมจะละลายกลายเป็นวุ้น เพราะแววตาพราวหวานของพี่ลีโอ กลุ่มเพื่อนสนิทของผมก็เดินมาตามให้ไปช่วยกันแจกจ่ายไอศกรีมแก่น้องๆ ที่พวกเราเตรียมมาเป็นของหวานหลังมื้ออาหารกลางวัน ผมถึงกลับถอนใจพรืดใหญ่ทั้งๆที่แก้มร้อนผะผ่าว ด้วยนึกว่ารอดพ้นจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงต่อการเกิดหัวใจวายแล้วเชียว
แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นคำแซวจากเพื่อนๆอยู่ดี โดยเฉพาะกุ๊กไก่แซวผมดังกว่าใครเพื่อน ทำให้เพื่อนร่วมคณะที่มาทำบุญร่วมกันในวันเกิดของผม หันมาให้ความสนใจกันเป็นทิวแถว ไม่เท่านั้นผมยิ่งเขินหนัก เมื่อพี่ลีโอจูงผมไปที่ถังไอศกรีมท่ามกลางสายตาของทุกคน
“กรี๊ดดด แกเห็นมั้ย ป๋อมแป๋ม ลูกตาล พี่ลีโอจับมือเจ้าชายน้อยของฉันด้วย”
“ฮิๆ ถ่ายรูปๆ ลูกหมูไม่ใช่ของหล่อนย่ะยัยกุ๊กไก่ พี่ลีโอได้ยินเข้า เดี๋ยวก็มากินหัวหรอก”
“ชิ! ว่าไปนั่นยัยลูกตาล แต่ถ้าเป็นพี่ลีโอ ฉันยอมอ่ะแก~”
“ถามพี่ลีโอก่อนมั้ยกุ๊กไก่ พี่เค้ามีลูกหมูอยู่แล้วทั้งคน ไม่มีทางหันมามองกะเทยกะโหลกกะลาอย่างหล่อนหรอก หน้าสวยก็เท่านั้น แต่สู้ลูกหมูไม่ได้หรอกย่ะ ฮิๆ”
“ค่าๆๆๆ แต่ก็จริงของหล่อนยัยป๋อมแป๋ม ถ้าเป็นลูกหมูฉันยอมอ่ะ ฮิๆ”
ฟังสามสาวหน้าสวยเขาคุยกันเถอะครับ ไม่เกรงใจผมคนที่พวกเธอเอามาเป็นประเด็นเลย ว่าผมจะอายจนหน้าไหม้แทบระเบิดไปแล้วหรือไม่ บวกสายตารู้เท่าทันและรอยยิ้มละมุนของพี่ลีโอยามนี้ด้วยแล้ว ผมแทบแดดิ้นเพราะความเขินอยู่ข้างถังไอศกรีมเสียให้ได้ ยังดีหน่อยที่พี่ลีโอไม่พูดอะไรออกมาให้ผมยิ่งอายพี่ไปกว่าเดิม บวกกับการปรากฏตัวของพี่ดาด้า ทำให้ทุกความสนใจหันเหไปทางพี่สาวคนสวยแทน
“อะไรกัน ถึงกลับถอนใจพรืดใหญ่เชียวเหรอเรา ฮึๆ”
‘หึ! พี่ลีโอนะพี่ลีโอ ยังมีหน้ามาหัวเราะกันอีก ก็ใครล่ะที่เป็นต้นเหตุ’
“พี่ลีโอ! หึ! ทำไมยังหัวเราะได้อีกล่ะครับ ลูกหมูจะโกรธพี่จริงๆแล้วนะ” ผมว่าให้แล้ว พี่ก็ยังคงหัวเราะคลอเบาๆ พร้อมมองมายังผมอย่างหยอกเย้าไม่เปลี่ยน
แต่แล้วพี่กลับยื่นนิ้วมาเขี่ยแก้มผมเหมือนง้อ จนผมที่สะบัดหน้าไปมองทางอื่นอย่างงอนๆ ต้องค่อยๆเบือนหน้ากลับมามองพี่ตามเดิม ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มพี่ลีโอตอนนี้ ทำให้ผมเลือนๆว่ากำลังงอนพี่ไปเลย
“มีอย่างที่ไหน จะโกรธต้องบอกพี่ด้วยเหรอ แสดงว่าหมูน้อยของพี่แค่เขินจัด แต่เลือกเอามาลงที่พี่ใช่มั้ย หืม...หมูน้อยโกรธได้ แต่ขอให้โกรธอย่างพอดีนะ อย่าถึงขั้นไม่คุยกับพี่เลย ขืนเป็นแบบนั้น พี่คงได้ขาดใจตายไปเสียก่อน เพราะเมียไม่ยอมคุยด้วย”
บอกเลยว่านาทีนี้ ผมอายจนแทบจะมุดเข้าไปในอกแข็งๆของพี่ได้เลย กับสถานะของผมที่พี่ลีโอใช้เรียกกัน แม้จะเป็นเรื่องจริงแต่ใครเขาเอามาพูดกันโต้งๆแบบนี้ล่ะ
“อุ๊ย! นี่ถ้ามีกล้อง ดาด้านึกว่าถ่ายมิวสิคกันอยู่นะเนี่ย คิกๆ เข้ามาขัดจังหวะรึเปล่าเอ่ย” ผมผละออกจากอกพี่ลีโอทันทีที่ได้ยินเสียงพี่ดาด้า แต่ก็ไปไหนไม่ได้ไกล เมื่อวงแขนของพี่ลีโอโอบล้อมอยู่รอบตัวผม
ผมจึงได้แต่ก้มหน้ามุดหนีสายตาล้อเลียนของพี่ดาด้า และเกือบทุกสายตาของคนที่อยู่รอบตัวเรา
“ทำไมไม่มาตอนที่งานเลิกแล้วเลยล่ะ มาแล้วก็อย่ามัวแต่พูดมาก มาช่วยกันแจกไอศกรีมเด็กๆดีกว่า” จากประโยคของพี่ลีโอที่พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ดาด้าไปจากผม ทำให้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและอยู่ในสถานการณ์อะไร จึงพยายามแย่งหน้าที่ของเพื่อนสนิทอย่างปูน ที่กำลังตักไอศกรีมในถังมาทำด้วยตัวเอง
“ไม่ต้องหรอกลูกหมู เราตักให้เอง ลูกหมูแจกให้น้องๆดีกว่า” ปูนพูดกับผมแต่ทำไมถึงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาแบบนั้นล่ะ
ผมยังไม่ทันท้วงก็ต้องยื่นมือไปรับโคนไอศกรีมที่ปูนยื่นมาให้ เพื่อส่งต่อให้น้องๆที่ยืนต่อแถวรอรับไอศกรีมอีกที ชั่วแวบที่ปูนเงยหน้าขึ้น ผมแอบเห็นแววตาเศร้าๆของเพื่อนด้วย
“มาค่ะ พี่ดาด้าช่วยนะคะ” ผมหันไปตอบรับพี่ดาด้าเสียงแผ่วอย่างไม่รู้ตัว ด้วยยังกังวลกับแววตาของปูน
“ลูกหมู วันนี้วันเกิดของลูกหมูนะครับ ยิ้มสิ น้องๆมองอยู่นะ” ผมเงยหน้ามองพี่ลีโอ จึงได้พบกับรอยยิ้มและสีหน้าอ่อนโยนของพี่
ผมได้แต่พยักหน้าและเก็บความไม่สบายใจไว้ ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างที่พี่แนะนำ ทำให้ได้รับคำชมด้วยเสียงนุ่มๆและรอยอุ่นชื้นที่ขมับ ก่อนพี่ลีโอจะผละจูบไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งผมก็ได้แต่หวังว่าคงไม่มีใครเห็นโมเม้นนี้ของเราหรอกนะครับ แต่ดูท่าความหวังผมจะไม่เป็นจริง เมื่อปลายสายตาเห็นสามสาวสวยสะกิดเรียกกันเองและชี้ชวนมาที่ผมกับพี่
งานวันเกิดในปีนี้ของผมพิเศษกว่าทุกปี เพราะนอกจากพี่ลีโอที่อยู่เคียงข้างผมอย่างทุกปีแล้ว ยังมีเพื่อนร่วมคณะหลายคน ที่ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะมีคนที่ยอมรับผมเป็นเพื่อนมาร่วมฉลอง ด้วยการเลี้ยงอาหารและจัดกิจกรรมสนุกๆให้แก่น้องๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ แถมยังได้พี่ดาด้านักร้องดังที่ปลีกเวลาที่แสนยุ่งมาร่วมฉลองกับผมด้วย
เรียกได้ว่าวันเกิดปีนี้ผมมีความสุขมากกว่าทุกปี จนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมด ผมรู้สึกเต็มตื้นที่ทั้งผู้ให้และผู้รับมีรอยยิ้มเต็มหน้าฉายชัดถึงความสุขในใจ
“...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้ เบิร์ดเดย์ ทู ยู~ เฮๆๆ แปะๆ สุขสันต์วันเกิดนะลูกหมู” การเซอร์ไพร์สวันเกิด ด้วยเสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดจากทุกคนในนี้รวมถึงน้องๆ และเค้กก้อนใหญ่ที่อยู่ในมือพี่ลีโอ ทำให้ผมน้ำตาคลอและใจสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะความสุขความอบอุ่นที่เกิดขึ้นในใจจากความรักที่ทุกคนมอบให้
“มีความสุขมากๆนะครับหมูน้อยของพี่ อธิษฐานก่อนเป่าเทียนนะครับ” ผมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะปิดเปลือกตาลงและทำตามที่พี่ลีโอแนะนำ
‘วันเกิดปีนี้ลูกหมูขอให้ทุกคนที่ลูกหมูรักมีความสุข โดยเฉพาะกับพี่ลีโอ ขอให้พี่มีความสุขกว่าใคร ที่สำคัญขอให้พี่ลีโอรักและเอ็นดูลูกหมูตลอดไปด้วยเถอะครับ’
คนแรกที่ผมเห็นหลังจากอธิษฐานและลืมตาขึ้นมา คือคนสำคัญที่ผมต้องการให้มีความสุขยิ่งกว่าใครในโลกนี้ พี่ลีโอระบายยิ้มและจ้องผมด้วยสายตารักใคร่ ทำเอาผมแก้มร้อนฉ่า แม้จะเขินสายตาพี่ขนาดไหน แต่ผมก็ไม่อาจละสายตาไปจากพี่ได้จริงๆ ในเมื่อดวงตาของพี่มีแต่ภาพใบหน้าผมสะท้อนอยู่ในนั้น
เราสบตากันได้ไม่นาน เมื่อเสียงรอบตัวกระตุ้นเตือนให้ผมเป่าเทียน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงคำอวยพรอื้ออึงอีกพักใหญ่ และไม่ว่าผมจะหยิบจับอะไรหรือเดินไปทางไหน ข้างกายก็จะมีร่างสูงใหญ่ของพี่ตามติดไม่ห่าง ยิ่งมีโอกาสสบตาพี่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมยิ่งอุ่นใจเพราะเห็นแต่ความรักความห่วงใยที่พี่มีให้แก่ผม
“ให้ช่วยอะไรมั้ยคะ” อยู่ๆประโยคดังกล่าวก็ดังขึ้น ผมกับพี่ลีโอที่กำลังเคว้งคว้างอยู่กลางห้องครัวแทบสะดุ้ง
“ผมอยากได้จานกับส้อมเพิ่มน่ะครับ ที่พี่ๆเตรียมไว้ให้ไม่พอใส่เค้กให้น้องๆ” ผมเป็นคนตอบคำถามให้แก่ผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดี และน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ แต่ก็ไม่ใช่หนึ่งในเจ้าหน้าที่ที่คอยต้อนรับและให้ความสะดวกแก่พวกเราด้านนอก
รอยยิ้มและแววตาอ่อนโยนของเธอที่มีให้ผมกับพี่ลีโอ ทำให้เราต้องยิ้มตาม และนี่คงเป็นคุณสมบัติดีๆอย่างหนึ่งของบุคคลที่เป็นที่พึ่งของเด็กๆ บุคคลที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นและรู้สึกถึงความหวังดีแบบที่ไม่ต้องทำอะไร นอกจากการส่งยิ้มละไมให้เราเหมือนเช่นขณะนี้
ระหว่างที่เธอยื่นจานและส้อมคันเล็กจำนวนหนึ่งมาให้พี่ลีโอ รอยยิ้มที่เคยมีติดใบหน้าตลอดเวลานั้น กลับค่อยๆเลือนหาย ก่อนสายตาคู่อ่อนโยนจะกวาดสำรวจเราสองคน และมาหยุดที่ใบหน้าของผม แน่นอนว่าผมออกจะประหลาดใจกับท่าทางของเธอ และยิ่งประหลาดใจขึ้นอีก เมื่อเธอทักผมด้วยชื่อเหมือนคนที่รู้จักผมมาก่อน
“นี่ลูกหมูใช่มั้ย” หลังจากผมตอบรับเพื่อยืนยันว่าคือคนที่เธอเรียกแล้ว เธอคลี่ยิ้มจนกว้างด้วยความดีใจ และยื่นมือมากุมมือผมไว้
ผมตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สะบัดออก ได้แค่ยิ้มตอบรอยยิ้มของเธอ ก่อนจะหันไปสบตากับพี่ที่มีแววตาประหลาดใจไม่แพ้กัน
“น้าขอโทษที่ทำให้หนูตกใจ แต่เพราะดีใจมากไปหน่อยที่ได้เจอหนูอีกครั้ง” ประโยคนี้ของคนตรงหน้าบอกใบ้อะไรผมบางอย่าง และพอเดาได้ว่าเธอเคยเจอผม หรือถึงขั้นดูแลผมมาก่อนในสถานสงเคราะห์แห่งนี้
“ทำไมถึงรู้ว่าผมชื่อลูกหมูล่ะครับ คุณรู้จักผมเพราะเคยดูแลผมมาก่อนหรือเปล่า และคุณชื่ออะไรหรือครับ” ยอมรับว่าผมตื่นเต้นนิดๆที่ได้คุยกับคนที่ผมคิดว่าเคยดูแลผมมาก่อน จึงดูเหมือนเสียมารยาทที่เอาแต่ส่งคำถามไปไม่หยุด จนพี่ลีโอเรียกผมนั่นแหละถึงพึ่งรู้ตัว
“ลูกหมู” ผมหันไปส่งยิ้มแหยๆให้พี่ พี่เองก็ได้แต่อมยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆ มองผมด้วยแววตาเอื้อเอ็นดู จนผมต้องเสหลบตาหันไปเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วให้แก่เธอตรงหน้า ที่ยังคงมีรอยยิ้มไม่สร่างซา
“ไม่เป็นไรค่ะ น้าเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ที่ได้เจอเด็กที่ตัวเองเคยเลี้ยงมาก่อน ส่วนคำถามที่ว่าทำไมน้าถึงรู้ว่าหนูคือลูกหมู ก็เพราะกลิ่นยังไงล่ะจ๊ะ” ยอมรับว่าผมอึ้งจนเหวอ และเผลอยกแขนก้มหน้าพิสูจน์กลิ่น
กระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักจากคุณน้าใจดี และเสียงนุ่มๆเรียกชื่อผมจากพี่ลีโอนั่นแหละ ถึงได้รู้ตัวว่าเผลอทำอะไรเปิ่นๆเข้าแล้ว นาทีนี้จึงทั้งเหวอทั้งอายเลยทีเดียว แต่ผมค่อยใจชื้นขึ้นหน่อยที่มีมืออุ่นๆลูบที่หัว รอยยิ้มและแววตาของพี่ลีโอยังคงอบอุ่นเสมอ ยามที่พี่ใช้มันกับผม
คุณน้าแนะนำตัวกับผมว่าเธอชื่ออ้อย น้าอ้อยชวนเราสองคนออกไปนั่งยังชุดโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่อยู่หลังห้องครัว โดยที่คุณน้าได้วานให้เจ้าหน้าที่อีกคนนำจานและส้อมไปใส่เค้กแจกเด็กๆในงานแทน
“เรื่องกลิ่น ไม่ใช่ว่าลูกหมูจะมีกลิ่นตัวไม่พึงประสงค์อะไรแบบนั้นหรอกจ้ะ ตรงข้ามเลย เพราะกลิ่นที่ว่าเป็นกลิ่นหอมพิเศษเฉพาะตัวที่ไม่มีใครเหมือนต่างหาก น้าถึงจำได้และทักลูกหมูออกไปแบบนั้น เพราะน้าไม่มีวันลืมเด็กน้อยตัวกลม ที่มีกลิ่นกายหอมอ่อนๆแปลกจมูกคนนี้ได้หรอกนะจ๊ะ แถมพอน้าสังเกตดีๆ ลูกหมูก็ยังคงมีเค้าเดิมอยู่ โดยเฉพาะพวงแก้มกลมๆนี่ไงล่ะ” พวงแก้มที่น้าอ้อยอ้างถึงมันถึงกลับเห่อร้อนทันตา เพราะสายตาชื่นชมปนภาคภูมิใจที่น้าอ้อยใช้มองผม
“ฮึๆ ใช่ครับกลิ่นตัวลูกหมูไม่เหมือนใครจริงๆ เรื่องนี้ผมรู้ดี” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของพี่กรุ้มกริ่มชวนละลายเสียจริงๆ
“พี่ครับ!” มันใช่เวลามาหยอดคำหวานต่อหน้าผู้ใหญ่มั้ยเนี่ย
‘พี่ลีโอนะพี่ลีโอ ลูกหมูทำหน้าไม่ถูกแล้วนะ’
เรื่องกลิ่นตัวนั้นผมก็พอรู้ เพราะทั้งพี่ลีโอและคุณแม่สุมนาเคยพูดให้ผมได้ยินบ่อยๆ ว่ากลิ่นตัวผมหอมคล้ายดอกไม้ป่า กลิ่นแปลกจมูกไม่เหมือนใครและหอมละมุนติดหวานยากที่จะลืม ซึ่งข้อสุดท้ายพิสูจน์ได้จากกรณีของน้าอ้อยนี่อย่างไรเล่าครับ
“ดูท่าคุณลีโอกับลูกหมูจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษนะคะ แต่อย่าเข้าใจผิดว่าน้าจะรังเกียจรึอะไร ตรงกันข้ามน้ากลับชื่นชมในความเอาใจใส่ ความหวังดี และความรักที่คุณมีให้ลูกหมูมากกว่าค่ะ เพราะสำหรับลูกหมูที่เป็นเด็กที่น้าเลี้ยงมาแต่แบเบาะ น้าย่อมหวังให้ลูกหมูพบเจอแต่สิ่งดีๆ หรือผู้คนดีๆที่จริงใจด้วย ชดเชยกับชะตาชีวิตที่แตกต่างจากเด็กที่สมบูรณ์คนอื่นๆค่ะ ยิ่งพอน้าคิดถึงตอนที่เจอลูกหมูครั้งแรก น้ายิ่งอยากให้ลูกหมูพบเจอแต่อะไรดีๆและมีความสุขในทุกๆวัน อ๊ะ!...ขอโทษจ้ะ น้าไม่น่าพูดถึงเรื่องนี้เลย” ใบหน้าของน้าอ้อยเศร้าสลดและรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
ผิดไปจากผมคนที่โดนขอโทษขอโพย เพราะผมแทบไม่รู้สึกอะไรเลย มีแค่ความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ว่าน้าอ้อยเจอผมในสถานการณ์ไหน ไม่ต่างจากว่าผมกำลังฟังเรื่องราวของคนรู้จักจากปากน้าอ้อยแค่นั้นเอง แต่พอได้เห็นท่าทางของคุณน้าก็ทำเอาผมแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่รู้สึกหดหู่หรือด้อยค่าอย่างที่ควรจะเป็น หรืออาจจะเป็นเพราะเจ้าของอุ้งมืออบอุ่นที่สอดประสานกับมือของผมข้างนี้กันแน่ ที่ให้ความรู้สึกมั่นคงและมั่นใจว่า ผมจะไม่มีวันโดดเดี่ยวหากยังมีเจ้าของมือข้างนี้เคียงข้าง
ผมส่งยิ้มน้อยๆใส่ตาคู่คมของพี่ที่มองมายังผมด้วยความห่วงใย ก่อนจะเผื่อแผ่รอยยิ้มนั้นให้แก่น้าอ้อย ที่พอได้เห็นผมยิ้ม คุณน้าก็คลายสีหน้ากังวลลง กระทั่งผมออกปากว่าผมไม่เป็นอะไร และไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับคำพูดประโยคนั้น น้าอ้อยก็กลับมาระบายยิ้มน่ามองได้อีกครั้ง ก่อนผมจะเอ่ยปากขอร้องให้น้าอ้อยเล่าเหตุการณ์ที่พบผมครั้งแรกให้ฟัง ด้วยอยากรู้จับใจว่าผมมีที่มาที่ไปอย่างไร แม้จะรู้แก่ใจดีก็ตามว่าไม่มีทางได้คำตอบอย่างที่อยากรู้ทั้งหมด
“น้าจำได้แม่น วันนั้นเป็นช่วงปลายหนาวเหมือนตอนนี้ เป็นวันที่น้ากลับมาจากบ้านนอก หลังจากขอลาหยุดไปเยี่ยมพ่อที่ป่วย กว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ก็ค่ำมากแล้ว เพราะต่อรถหลายต่อเลยล่ะ เมื่อสิบกว่าปีก่อนนู้น ที่นี่ยังไม่ใหญ่โตเท่านี้หรอกจ้ะ แม้จะมีรั้วรอบขอบชิด แต่ทางเข้าก็ยังไม่มียามคอยดูแลความเรียบร้อย ต้องคอยไขกุญแจเข้าออกกันเอาเอง ระหว่างที่น้ากำลังไขกุญแจ จากหางตากลับมีลำแสงเล็กๆเกิดขึ้นวูบหนึ่ง ทีแรกน้าก็ไม่ได้สนใจ เพราะนึกว่าเป็นแสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์ที่คนแถวนี้ใช้กันน่ะ
แต่สิ่งที่ทำให้น้าต้องละความสนใจจากลูกกุญแจ คือกลิ่นหอมๆของอะไรบางอย่าง ที่น้าไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน และเสียงเล็กๆที่ฟังเหมือนเสียงอ้อแอ้ของเด็ก สุดท้ายน้าก็หาที่มาของเสียงจนเจอ เป็นเด็กอ่อนตัวอ้วนจ้ำม่ำแก้มแดงแจ๋อยู่ในห่อผ้าข้างเสาไฟ ยิ่งได้สบตาดำๆของเด็กน้อย ตั้งแต่นาทีนั้นน้าก็หลงรักเด็กอ้วนตัวกลมคนนั้นทันที...ถึงตรงนี้คุณลีโอกับลูกหมูคงรู้แล้วใช่มั้ยว่าเด็กน่ารักสุดพิเศษคนนั้นคือใคร”
ที่มาที่ไปที่ผมได้รู้จากคุณน้าอ้อยผู้แสนใจดี ทำให้ผมคลี่ยิ้มเสียกว้าง แทนการเศร้าเสียใจและอาดูรต่ออดีต ผมสำนึกในบุญคุณของผู้หญิงใจดีตรงหน้ามากกว่า จะมาตีอกชกหัวหาเหตุผลที่โดนทิ้ง เพราะถึงทำไปผมก็ไม่มีวันที่จะได้รู้เหตุผลแท้จริงเหล่านั้นอยู่ดี สู้หันมาเทิดทูนในความเมตตาและความรักที่น้าอ้อยมีให้แก่เด็กถูกทิ้งอย่างผมดีกว่า เมื่อได้รู้แล้วว่าเพราะมีน้าอ้อยถึงมีลูกหมูในวันนี้ ผมจึงไม่ต้องเสียเวลาคิดที่จะขยับตัวเข้าไปกราบตักน้าอ้อยผู้มีพระคุณของผม
“ขอบคุณนะครับที่คุณน้าเจอผมในวันนั้นและเมตตาเลี้ยงผมมาจนโต” ผมอดน้ำตาคลอไม่ได้ เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบอยู่บนหัวผมของน้าอ้อย และน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มจนได้ ยามที่ผมเงยหน้าขึ้นมาเห็นน้าอ้อยร้องไห้เงียบๆแบบไร้เสียง สำคัญที่คุณน้ามองมายังผมด้วยแววตาชื่นชมปนรักใคร่สุดหัวใจ
หลังจากนั้นกลายเป็นว่าผมกับน้าอ้อยกอดกันร้องไห้เสียพักใหญ่ มาได้พี่ลีโอเข้ามาปลอบผมนั่นแหละ เราสองคนถึงได้ผละออกจากกันได้ ก่อนจะมานั่งหัวเราะทั้งน้ำตาให้กัน กับอารมณ์อ่อนไหวที่อยู่ๆก็เกิดขึ้น ผมกับน้าอ้อยไถ่ถามความเป็นอยู่และความเป็นไปของช่วงชีวิตที่ผ่านมาระหว่างกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะแลกเบอร์แลกที่อยู่ของกันและกันไว้ จบท้ายด้วยน้าอ้อยฝากฝังผมไว้กับพี่ลีโอ ทำเอาแก้มร้อนไม่กล้าสบตาคนทั้งคู่ไปเลย
“น้าฝากลูกหมูให้คุณลีโอดูแลด้วยนะคะ แม้น้าจะเลี้ยงลูกหมูแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็รักและผูกพันกับลูกหมูไม่น้อย ตอนที่ทางบ้านคุณรับลูกหมูไปดูแล น้ายินดีและดีใจจนบอกไม่ถูก เพราะเดาอนาคตของเด็กที่น้าเลี้ยงมาได้เลย ว่าต้องสดใสและมีชีวิตที่มีความสุขแน่นอน แต่น้าก็อดเป็นห่วงมาตลอดไม่ได้ จนวันนี้ที่ได้พบลูกหมูอีกครั้ง น้าดีใจและภูมิใจมากนะคะ ที่ลูกหมูโตเป็นชายหนุ่มแสนดีได้ขนาดนี้ แต่อย่างไรเสียการมีคนคอยดูแลคอยให้ความรักย่อมดีกว่า และทำให้น้าหมดห่วงลูกหมูได้อย่างแท้จริง...น้าฝากลูกหมูด้วยนะคะ”
“คุณน้าอย่าห่วงเลยครับ ผมจะดูแลลูกหมูด้วยหัวใจอย่างดีที่สุด” สิ้นเสียงนุ่มๆที่เจือกระแสความจริงใจ ฝ่ามือผมที่อยู่ในอุ้งมือพี่ลีโอ ถูกกระชับเหมือนดั่งการสัญญาตอกย้ำในสิ่งที่พี่พูดกับคุณน้า บวกด้วยแววตาอ่อนหวานที่พี่ใช้มองผมเข้ามาอีก ทำให้ผมที่พูดไม่ออกทำตัวไม่ถูกอยู่แล้ว ยิ่งมีอาการหนักข้อยิ่งขึ้น
สำหรับน้าอ้อยเองก็มองมายังเราพร้อมรอยยิ้มกว้างขวางด้วยความถูกใจ แต่ยังดีที่คุณน้าไม่คิดจะเอ่ยแซวกับท่าทางเขินอายจนทำตัวไม่ถูกของผม และเลือกที่จะชวนผมกับพี่ลีโอที่นั่งกุมมือกันอยู่ ให้กลับเข้าไปยังงานบริเวณโถงจัดกิจกรรมของทางสถานสงเคราะห์
ภายในงานยังคงดูวุ่นวายด้วยเด็กๆยังคงมีความสุขกับการทานเค้ก โดยมีเพื่อนๆของผมและพี่ดาด้าช่วยดูแลอยู่ไม่ห่าง เมื่อทุกคนหันมาเห็นพวกเราเข้า กลับไม่คิดจะถามหรือเข้ามาเซ้าซี้กวนใจกับท่าทางผิดปกติของผม ด้วยตาบวมตุ่ยแต่กลับฉีกยิ้มกว้างตลอดเวลา แต่เลือกที่จะส่งยิ้มสดใสและชักชวนให้ผมมาดูแลเด็กๆแทน
รอยยิ้มที่สื่อถึงความสุขใจของทุกคน มันสะท้อนกลับมาที่ตัวผม จนก่อเกิดความสุขใจมากขึ้นเป็นเท่าทวี ทำให้วันเกิดผมในปีนี้มีความหมายและเป็นปีที่น่าจดจำมากที่สุดปีหนึ่ง
‘สุขใจที่ได้ทำอะไรดีๆอย่างการมอบความสุขให้ผู้อื่น
สุขใจที่รอบตัวมีแต่คนที่รักและหวังดีอยู่ด้วย
สุขใจที่ได้รู้ความเป็นมาของตัวเองในวัยเด็ก
สุขใจที่ได้พบผู้มีพระคุณไม่ต่างจากผู้ให้ชีวิต
สำคัญที่สุดคือ...สุขใจที่มีคนที่ผมรักและคนที่รักผมอยู่เคียงข้างตลอดเวลา’
.................................................
โปรดติดตามตอนต่อไป^^หวังว่าความสุขจะเอ่อล้นหัวใจคุณผู้อ่านไม่ต่างจากน้องลูกหมูในตอนนี้นะคะ
ส่วนตอนหน้าบอกเลยค่ะว่าห้ามพลาด เพราะเราจะตามหนุ่มๆไปฮ่องกงกัน
และมีเหตุการณ์วุ่นๆสนุกๆให้ได้ติดตาม
เจอกันได้อีกทีวันเสาร์น้า+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60] (อ่าน 233237 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก