ตอนที่ 19ลีโอ“กลับบ้านไปเย็นนี้ ลูกหมูจะได้เจอพี่แล้วใช่มั้ยครับ!?” น้ำเสียงตื่นเต้นที่ผมได้ยินผ่านสัญญาณโทรศัพท์ ทำให้ผมนึกหน้าคนที่อยู่ปลายสายได้อย่างชัดเจน
หมูน้อยของผมคงกำลังยิ้มแก้มปริ ดวงตายิบหยีชวนมองอยู่อย่างแน่นอน จนตอนนี้ผมเองยังต้องอมยิ้มไปกับจินตนาการที่เกิดขึ้นในหัว
“ฮึๆ อืม ตั้งใจฝึกงาน แล้วเจอกันนะหมูน้อยของพี่” เสียงตอบรับเบาหวิวจนผมแทบไม่ได้ยินดังขึ้นข้างหู ยิ่งทำให้รอยยิ้มของผมกว้างขึ้น
ผมรู้ว่าน้องกำลังเขินจนแก้มแดง จากสรรพนามแสดงความเป็นเจ้าของที่ผมจงใจย้ำในตอนท้าย แต่แล้วรอยยิ้มที่มีของผมก็ค่อยๆเลือนหายไปจากใบหน้า เมื่อได้ยินเสียงแว่วๆแทรกมาจากปลายสาย เสียงที่ไม่ได้เกิดจากเจ้าของหัวใจผม
“...‘ลูกหมู มัวแต่ทำอะไร มานี่เถอะครับ พี่จะเริ่มเปิดประชุมแล้ว พี่รอเราอยู่แค่คนเดียวนี่แหละ จนคนอื่นบ่นหาว่าพี่ ‘รัก’ ลำเอียงแล้วนะครับ’...อ่า ครับๆ ผมไปเดี๋ยวนี้แหละครับพี่หมอ พี่ลีโอครับ ลูกหมูเข้าประชุมก่อนนะ เย็นนี้เจอกันครับ” ก่อนที่ลูกหมูจะตัดสายจากแรงกดดันกลายๆของอีกคนที่ผมยังไม่เคยเห็นหน้า ผมจึงรีบเอ่ยรั้งไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนลูกหมู!...ตั้งใจฝึกงานอย่างเดียวนะรู้มั้ย เรื่องอื่นหรือคนอื่นอย่าไปสนใจ แล้วเย็นนี้เจอกัน...พี่คิดถึงเรามากนะ”
“ครับ เย็นนี้เจอกันครับ ลูกหมูก็คิดถึงพี่ลีโอ ลูกหมูจะรอพี่ที่บ้านนะครับ...รักพี่ครับ” ผมได้แต่คลี่ยิ้มเสียกว้างใส่หน้าจอโทรศัพท์ที่ดำสนิทไปแล้วอยู่เพียงลำพัง จากสามคำสุดท้ายที่ได้ยิน
แม้จะรู้สึกเต็มตื้นจากคำรักของคนรักตัวกลมที่อยู่อีกประเทศ แต่เจ้าของประโยคที่จงใจพูดแทรกการสนทนาระหว่างผมกับลูกหมูนั้น ทำให้ผมขุ่นใจและไม่พอใจมันไม่น้อย จนนึกอยากเห็นหน้ามันขึ้นมาเสียเดี๋ยวนี้ และถึงผมจะไม่เคยเห็นหน้าไอ้คนที่แทนตัวเองว่าพี่หมอกับลูกหมูมาก่อน แต่จากการเลียบเคียงถามจากลูกหมูมาก่อนหน้านี้ ทำให้ผมรู้ว่ามันชื่อวัฒนา เป็นหมอประจำโรงพยาบาลที่ลูกหมูไปฝึกงานช่วงนี้
แน่นอนว่าการที่ผมเอ่ยปากถามหาคนที่ไม่เคยรู้จักจากคนรัก เป็นเพราะบุคคลนั้นแสดงให้ผมรับรู้ถึงเจตนาที่คิดไม่ซื่อกับคนของผม ด้วยผมแน่ใจจากพฤติกรรมของมัน และจากคำบอกเล่าอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวของลูกหมู อย่างการจงใจมีส่วนร่วมแทรกบทสนทนาทางโทรศัพท์ของผมกับลูกหมูบ่อยครั้งรวมถึงครั้งนี้ด้วย เหมือนมันต้องการประกาศสงครามมาถึงผม ว่าเป็นมันที่ได้อยู่เคียงข้างและได้ดูแลลูกหมู ทั้งๆที่หน้าที่ของคนๆนั้นคือผมที่เป็นแฟน
หรือแม้แต่คำชื่นชมในตัวมันอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ของลูกหมู ที่นำมาบอกเล่าให้ผมฟัง ว่าไอ้หมอวัฒนาใจดีอย่างนั้นอย่างนี้ พาลูกหมูและเพื่อนๆไปเลี้ยงข้าว คอยสอนคอยเอาใจใส่เรื่องการทำงาน(ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของหมอ) อย่างรุ่นพี่ที่มีเมตตาต่อรุ่นน้องในที่ทำงาน ในช่วงเวลาตลอดสามเดือนที่ลูกหมูไปฝึกงานที่โรงพยาบาลแห่งนั้น
บวกกับคำให้การยืนยันจากนายปูนที่ไปฝึกงานที่เดียวกันด้วย ว่าไอ้หมอวัฒนาให้ความสนใจลูกหมูมากเป็นพิเศษ มากกว่าเด็กฝึกงานรุ่นเดียวกันทุกคน ผมจึงยิ่งมั่นใจในความคิดนี้ยิ่งขึ้นไปอีก
วันนี้นี่แหละที่ผมจะขอไปดูหน้าไอ้หมอวัฒนาให้ชัดๆ เพราะอยากจะรู้ว่าคนที่คิดจะแย่งแฟนคนอื่น ทั้งๆที่ก็รู้ว่าลูกหมูมีผมเป็นแฟน มันจะมีหน้าตาอย่างไร ด้วยมันจะมาอ้างไม่ได้ว่าไม่รู้ เพราะหากเป็นช่วงก่อนคอนเสิร์ตสุดท้ายของผมเมื่อเดือนก่อน ผมพอเชื่อคำอ้างนั้นได้
แต่ตั้งแต่ข่าวเปิดตัวคนรักของนักร้องวง Chic กลางคอนเสิร์ตเมื่อเดือนก่อน ออกจะเป็นข่าวโด่งดังที่ใครต่อใครก็รู้กันทั่ว ว่าลูกหมูเป็นแฟนลีโอแห่งวง Chic และตกลงรับคำขอแต่งงานของผมแล้ว โดยทั้งสื่อโทรทัศน์และสื่อสิ่งพิมพ์ประโคมข่าวนี้กันให้ว่อน ไม่รวมสื่อโลกออนไลน์ที่นำทั้งภาพและคลิป ช่วงผมกับอเล็กซ์ขอคนรักแต่งงานลงในหลายเว็บไซต์ จนกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ของสื่อฝั่งเอเชียเพียงชั่วข้ามคืน
ผมไม่คิดจะให้ลูกหมูเป็นฝ่ายรอการมาถึงของผมในเย็นนี้ตามคำที่น้องพูด แต่เลือกที่จะเซอร์ไพรส์น้องเสียเอง ด้วยการมารับน้องถึงที่ฝึกงาน ยังโรงพยาบาลรัฐบาลในเขตปริมณฑลแห่งหนึ่ง เพราะผมทำการเลื่อนเที่ยวบินกลับไทยให้เร็วขึ้น และจงใจไม่บอกกำหนดกลับจริงๆกับน้อง
แน่นอนว่าอีกจุดประสงค์คือต้องการเห็นหน้าคนที่คิดจะตีท้ายครัวผม และประกาศให้รู้กันชัดๆไปเลยว่าผมคือตัวจริงของลูกหมู ผมที่เป็นมากกว่าคนรัก เอาให้ชัดๆเลยก็คือผมเป็นถึงสามีของคนที่มันกำลังจีบอยู่นั่นแหละ
“น้าตาลหาที่จอดเอาเองได้เลย แล้วเดี๋ยวผมโทรตามให้มารับ” ผมหันไปบอกคนขับรถของที่บ้านที่ไปรับผมมาจากสนามบิน ก่อนหันมาสวมแว่นกันแดดและก้าวลงจากรถตู้
การปรากฏตัวของผมยังโรงพยาบาลในช่วงเวลาราชการไม่ได้รับความสนใจจากคนรอบตัวนัก ซึ่งถือเป็นเรื่องดีสำหรับผม เพราะมันทำให้ผมมีโอกาสสำรวจสถานที่ที่ลูกหมูมาฝึกงานตลอดสามเดือนที่ผ่านมาอย่างถี่ถ้วน ยามนี้ในเวลาใกล้เลิกงานยังมีทั้งคนไข้และเจ้าหน้าที่อยู่พอสมควร แต่ต่างฝ่ายต่างก็จดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำตรงหน้า
สถานที่โดยรอบแม้จะดูคับแคบไปบ้างจากจำนวนคนไข้ที่มารับบริการ แต่โดยรอบก็ดูสะอาดสะอ้านและมีสิ่งอำนวยความสะดวกอยู่พอสมควรเลยทีเดียว
กลุ่มคนที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสอง พร้อมเสียงพูดคุยเบาๆที่อยู่ปลายสายตาผมตอนนี้ เรียกความสนใจทั้งหมดของผมให้พุ่งไปยังกลุ่มคนกลุ่มนั้น โดยเฉพาะคนที่เดินเกือบรั้งท้ายของกลุ่มที่มีคนใส่เสื้อกาวน์สั้นเดินตีคู่ ซึ่งคงไม่ต้องบอกว่าทั้งคู่คือใคร ถ้าไม่ใช่หมูน้อยของผมกับไอ้หมอวัฒนา คนที่จุดประเด็นให้ผมต้องมาเยือนถึงถิ่นมัน
ผมเดินหลบมายืนแอบหลังมุมกำแพง และสังเกตพฤติกรรมของไอ้หมอวัฒนาที่มีต่อคนของผม นาทีนี้ยืนยันได้เลยว่ามันชอบลูกหมู เพราะทั้งรอยยิ้มและท่าทางที่แสดงออกต่อคนตัวกลมที่เดินเคียงข้าง ยืนยันกับผมได้มากกว่าคำบอกเล่าของใครๆ แต่ผมก็ต้องอดทนยืนมองอยู่ที่เดิม เพราะยังไม่ได้เวลาเลิกงานของลูกหมู
นาทีต่อมาผมก็อดเทคะแนนนิยมให้แก่นายปูนไม่ได้ เมื่อมันกลายเป็นไม้กันหมาชั้นดี อย่างที่เคยรับปากไว้ว่าจะช่วยดูแลลูกหมูแทนผม ในฐานะเพื่อนที่แสนดีแต่ไม่หวังผลตอบแทน เพราะปูนเดินแทรกคนทั้งคู่อย่างเนียนๆ ทำเป็นสอบถามคำถามบางอย่างจากไอ้หมอวัฒนา แม้ไอ้หมอนั่นจะรู้ทันนายปูน แต่มันแสดงออกมากไม่ได้เพราะอยู่ต่อหน้าลูกหมู ทำให้ลูกหมูของผมมีโอกาสปลีกตัวเดินตามเพื่อนคนอื่นๆออกไป
ผมล่ะสะใจกับสายตาละห้อยหา แสดงความเสียดายของไอ้หมอวัฒนาที่มองตามหลังลูกหมูอย่างไม่เก็บอาการนั่นนัก แต่สุดท้ายมันก็ตามคนของผมเข้าไปในห้องจ่ายยาอยู่ดี ก็ไม่รู้ว่ามันว่างนักรึไง ทำไมถึงไม่ไปตรวจคนไข้ ทั้งๆที่ก็ยังมีคนรอตรวจอยู่หน้าห้องตรวจอีกไม่น้อย แต่ไม่นานนักก็มีพยาบาลไปตามมันออกมาอยู่ดี อาการขุ่นใจของผมถึงค่อยเบาบางลงได้บ้าง
ลูกหมูที่ได้ชื่อว่าเป็นนักศึกษาเภสัชกรที่อยู่ระหว่างฝึกงานนั้น ก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างสุดความสามารถ ทั้งช่วยจัดยา ทั้งช่วยแนะนำคนไข้เรื่องการใช้ยา ตลอดจนเข็นรถให้คุณยายที่เดินไม่คล่องนักไปหน้าโรงพยาบาลและเรียกรถให้
สิ่งที่เห็นทำให้ผมภูมิใจกับว่าที่เภสัชกรตัวกลมมากมายนัก และรับรู้ว่าหมูน้อยของผมโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ สามารถดูแลและเผื่อแผ่ความปรารถนาดีแก่ผู้อื่น ได้นอกเหนือจากการมอบให้แก่คนในครอบครัวแล้ว อารมณ์ดีๆของผมก็มีอันหม่นหมอง เมื่อไอ้มารผจญความรักอย่างไอ้หมอวัฒนา มันกลับมาอีกครั้งในสภาพเตรียมพร้อมเลิกงาน และทำท่าก้อร่อก้อติกเหมือนกำลังตื๊อจะไปส่งคนของผมให้ได้
จากเวลาขณะนี้เมื่อผมแน่ใจแล้วว่าเป็นเวลาเลิกงานของลูกหมู ผมจึงไม่รอช้ารีบเดินออกจากที่ซ่อน และตรงไปยังหน้าห้องจ่ายยาที่มีความวุ่นวายน้อยๆอยู่ภายในนั้น จากเสียงแว่วๆที่ลอยมาให้ได้ยิน ยืนยันกับผมได้ว่าผมคิดถูกที่ไอ้หมอวัฒนาพยายามตื๊อไปส่งลูกหมูให้ได้ ลูกหมูเองก็พยายามปฏิเสธด้วยความนอบน้อม และเริ่มหนักใจในการเซ้าซี้ของมันแล้วด้วย
นาทีที่ผมมายืนอยู่อีกฝั่งของกระจกหน้าห้องจ่ายยา นายปูนที่ยืนร่วมเหตุการณ์ด้วยก็เงยหน้าขึ้น และสบตากับผมพอดีในจังหวะที่ผมถอดแว่นกันแดดออก ก่อนสายตาจากคนในห้องจะเริ่มหันมามองที่ผมทีละคู่ๆ ด้วยความตกตะลึงและคาดไม่ถึงต่อการปรากฏตัวของผม ยกเว้นคู่กรณีที่ฝ่ายหนึ่งเฝ้าตื๊ออย่างน่าหมั่นไส้ และอีกฝ่ายที่คอยปฏิเสธด้วยความอึดอัดใจ กระทั่งนายปูนเอ่ยปากทักผมขึ้นมา
“สวัสดีครับพี่ลีโอ มารับลูกหมูเหรอครับ” ผมทำเพียงยกยิ้มน้อยๆเป็นการรับคำ ก่อนจะเผื่อแผ่รอยยิ้มไปให้ทุกคนที่มองมายังผมเป็นตาเดียว ผลคือบ้างก็ยิ้มเสียกว้างอย่างตื่นเต้น บ้างก็เบิกตาเสียกว้างอย่างตื่นตะลึง
ส่วนคนที่ผมอยากให้รับรู้การมาถึงของผมมากที่สุด สุดท้ายก็หันมาเห็นผมจนได้ ลูกหมูยืนตะลึงมองผมตาโตอ้าปากหวอ จนผมต้องเรียกชื่อนั่นแหละ คนตัวกลมถึงได้สติ
“ลูกหมู...พี่มารับกลับบ้าน” น้องยิ้มเสียกว้างจนตาปิดและพวงแก้มแดงแจ๋อย่างน่ามอง
“คะ...ครับ กลับบ้าน เอ่อ พี่แจนครับ เลิกงานแล้ว ลูกหมูขอกลับบ้านเลยนะครับ” พี่แจนที่ว่าดูท่าจะเป็นหัวหน้าเภสัชกร เพราะลูกหมูหันไปขออนุญาตกลับบ้านนั้น ได้แต่พยักหน้าและตอบรับคำด้วยรอยยิ้มเอื้อเอ็นดูให้แก่น้อง
ลูกหมูหายไปด้านหลังห้อง ทิ้งให้ผมเป็นเป้าสายตาของคนร่วมสิบคน แต่ผมก็ชินเสียแล้วกับการเป็นจุดสนใจ จึงได้แต่ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ทุกคน ยกเว้นไอ้หมอวัฒนาที่ยืนจ้องผมด้วยใบหน้านิ่งสนิท ผมเองก็ได้แต่ต่อตาด้วยอย่างไม่หวั่นเกรง ได้เห็นมันใกล้ๆอย่างนี้ ต้องบอกเลยว่าก็ไอ้หมอวัฒนาก็แค่ผู้ชายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง มีดีก็แค่ส่วนสูงที่มีมากกว่ามาตรฐานชายไทยทั่วไป และกล้ามเนื้อแน่นๆที่ผิดไปจากอาชีพที่แสนวุ่นวายของมัน
“พี่ครับ ลูกหมูพร้อมแล้ว...ทำไมไม่บอกว่าเลื่อนไฟล์ทล่ะครับ” ผมล่ะอยากบีบจมูกกลมๆที่ยับย่นอย่างน่าเอ็นดูนี่นักเชียว ติดก็แต่อยู่ท่ามกลางสายตาคนมากมายจึงได้แต่อดใจไว้ และเตรียมขอตัวกลับบ้านจากพี่ๆที่ทำงานของคนรัก แต่ดันมีเสียงทักท้วงจากนายปูนเสียก่อน
“ลูกหมู ไม่คิดจะแนะนำพี่ลีโอให้รู้จักกับพี่แจนเหรอ แล้วไหนจะหมอวัฒนาอีกล่ะ” ผมแอบกระตุกยิ้มกับคำพูดของนายปูนด้วยความถูกใจ ที่นายนี่เข้าใจส่งลูกให้ผมอย่างถูกจังหวะ เพราะความนัยที่แฝงไว้กับการแนะนำตัว คือการยืนยันสถานะของผมกับลูกหมูให้ทุกคนในนี้รับรู้ โดยเฉพาะกับไอ้หมอวัฒนา
เห็นทีผมคงต้องตอบแทนความดีนี้ของนายปูนเสียแล้ว อย่างการจงใจนัดดาด้าให้มาเจอนายปูน เพื่อเคลียร์เรื่องผิดใจที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งคู่
“อ่า จริงสิ แหะๆ เราตื่นเต้นไปหน่อย...ผมขอโทษที่เสียมารยาทครับ พี่แจน พี่หมอวัฒนา ทุกคนครับ นี่พี่ลีโอคนรักของผมครับ” เจ้าของประโยคนี้หน้าตาตื่นด้วยความตกใจ ก่อนเริ่มแนะนำผมแก่ทุกคนด้วยใบหน้าขัดเขิน แถมยังแอบหลบตาผมด้วย เมื่อผมจงใจจ้องเข้าไปในตาน้องอย่างล้อเลียน
ผมยกมือไหว้หัวหน้างานของลูกหมู แต่กลับอีกคนผมแค่มองสบตาด้วยเท่านั้น เพราะดูท่าอายุเราจะไม่ต่างกันนัก หลังจากนั้นก็เกิดความวุ่นวายเล็กๆขึ้น เมื่อทุกคนต่างแนะนำตัวกับผมเสียเองว่าชื่ออะไร และเกิดมหกรรมถ่ายรูปเป็นที่ระลึกขึ้น แน่นอนว่าผมกับน้องได้รับความสนใจอย่างเต็มที่
ส่วนไอ้หมอวัฒนาก็ได้แต่ยืนหน้าม่อย มองผมกับลูกหมูด้วยความเสียดายจับใจ แต่ภาพมันทำให้ผมสะใจอย่างที่สุด ผมได้ตอกย้ำหัวใจที่แตกสลายของมัน ด้วยการจูงมือน้องเดินผ่านหน้ามันออกจากห้อง
“ทำไมเลื่อนไฟล์ทแล้วไม่บอกลูกหมูล่ะครับ รู้มั้ยว่าพี่ทำให้ลูกหมูตกใจแทบแย่” ผมรัดร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม ด้วยความมันเขี้ยวกับเสียงกระเง้ากระงอด และใบหน้าที่แสดงถึงความแง่งอนอย่างน่ามองของคนรัก แถมด้วยการฝังจมูกลงบนพวงแก้มยุ้ยๆอีกหลายที ทำให้สมกับความคิดถึงที่มีอย่างท่วมท้นหัวใจ
ใจจริงผมอยากทำมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่เพราะเกรงใจคนขับรถเก่าแก่ของที่บ้าน กระทั่งลูกหมูหัวเราะคิกคักคลายอาการแง่งอนลง ผมถึงเริ่มตอบคำถามของน้อง
“พี่คิดถึงลูกหมูอยากเจออยากกอดเราเร็วๆน่ะสิครับ ลูกหมูไม่ดีใจเหรอที่พี่มารับ หรืออยากให้คนอื่นไปส่งกันแน่ หืม” ผมแค่แกล้งถามความเห็นน้อง แม้ใจจะเชื่อเต็มร้อยว่าน้องไม่มีทางคิดอย่างที่ผมพูดเป็นแน่
“ใคร!? งื้อออ พี่ลีโอใส่ความลูกหมู...พี่หมอวัฒนาก็แค่เห็นว่าบ้านเราเป็นทางผ่านของบ้านเค้า เลยจะไปส่ง แต่บอกเลยนะครับ ลูกหมูไม่เคยให้ใครไปส่งที่บ้านเลย หรือพี่ไม่เชื่อใจลูกหมู ถึงแกล้งถามออกมาแบบนี้กันครับ” แม้จะฟังดูแง่งอนชวนให้ง้อ แค่ความจริงคือคนพูดกำลังน้อยใจผมอยู่ ดูจากแววตาตัดพ้อที่มองมาก็รู้แล้ว
ผมจับไหล่น้องดันออกจากอกและจ้องเข้าไปในแววตารื้นๆ ก่อนจะระบายยิ้มใส่ตาคู่นั้นอย่างขอลุแก่โทษแกมเข้าใจ
“หมูน้อยพี่เชื่อเรา แต่ลูกหมูก็ต้องเห็นใจพี่บ้าง พี่มาเห็นมาได้ยินแบบนั้น เป็นใครๆก็ระแวง แต่ไม่ได้ระแวงเรานะ พี่ระแวงไอ้หมอนั่นต่างหาก เพราะรู้ว่ามันแอบชอบเราอยู่ อย่าเถียงพี่เลยลูกหมูว่าไม่ใช่...พี่ล่ะอดน้อยใจคนของตัวเองไม่ได้จริงๆ ที่ไม่ยอมปฏิเสธให้เด็ดขาด แต่ยังไงซะ พี่ก็ต้องขอโทษเราด้วยที่ทำให้รู้สึกแย่ เพราะคำพูดจงใจเตือนสติของพี่” ถึงผมจะพูดออกแนวตัดพ้อ แต่ผมก็ยังคงยิ้มใส่ตาตื่นๆของน้อง เพราะใจจริงไม่ต้องการให้น้องรู้สึกผิด ผมต้องการเตือนน้องเท่านั้น
“พี่ครับ ลูกหมูขอโทษ ลูกหมูไม่น้อยใจแล้วก็ได้ แต่พี่อย่าโกรธลูกหมูเลยนะ นะๆ นะครับ...ลูกหมูเชื่อพี่ลีโอ และจะทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง” อ้อมกอดนุ่มๆและเสียงออดอ้อนไม่แพ้แววตาที่ช้อนมองมา ทำให้คนที่ไม่ได้โกรธไม่ได้น้อยใจเลยอย่างผม ยินดีอย่างยิ่งที่จะตอบรับคำขอของคนรักตัวกลม
ผมกอดตอบลูกหมู ทำเอาน้ำตาที่คลอหน่วยเตรียมหยาดหยดของน้องหลั่งริน ก่อนเหือดแห้งไปอย่างช้าๆ พร้อมปรากฏรอยยิ้มอ่อนหวานขึ้นบนใบหน้าเนียนใสที่ผมแสนหลงใหล และน้องก็ทำให้ผมยิ้มแก้มปริ หัวใจทั้งดวงอิ่มเอิบไปด้วยความสุข เพียงเพราะน้องยื่นหน้ามาแตะจูบเบาๆที่ข้างแก้ม และโอบแขนไว้รอบคอผม พร้อมกระซิบถ้อยคำรักออกมาด้วยเสียงหวานๆ ชุ่มชื่นใจเป็นที่สุดสำหรับผมที่เฝ้ามองน้องอย่างไม่ละสายตา
“ลูกหมูรักพี่ลีโอนะครับ สัญญาว่าต่อไปลูกหมูจะไม่ดื้อ จะเป็นเด็กดีของพี่ และจะเป็นคนรักที่พี่ภูมิใจ วันนี้ไม่น่าเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้พี่ต้องเสียอารมณ์เลย ลูกหมูดีใจมากแท้ๆ ที่วันนี้พี่ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านกับลูกหมูเสียที เพราะเราไม่ต้องอยู่ห่างกันอีกแล้ว ลูกหมูคิดถึงพี่ใจจะขาดแน่ะ...ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเรานะครับ พี่ลีโอ~”
ไม่เพียงแต่น้ำเสียงที่ได้ยินเท่านั้นที่หวานจับใจคนฟัง แต่ทั้งความหมายในประโยค และสายตาที่น้องใช้มองผมก็หวานไม่แพ้กัน จนทำให้คนที่ได้ยินได้เห็นอย่างผมแทบอดใจไม่อยู่
“ฮึๆ หมูน้อยช่างพูดใหญ่แล้วนะเรา จะทำให้พี่หลงไปถึงไหนกัน หืม” ผมเฝ้าลูบหัวลูบหลังร่างอวบอิ่มด้วยความถูกใจและชื่นใจ ในท่าทางและถ้อยคำออดอ้อนของน้อง
แต่คุณเชื่อมั้ยว่าสิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินไป เทียบไม่ได้กับคำพูดต่อมาของลูกหมู ที่เกือบทำให้ผมตบะแตก จับน้องกดเพื่อมอบความรักความคิดถึงเสียแต่นาทีนี้เชียวล่ะ
“ดีสิ ลูกหมูจะทำให้พี่ลีโอหลงลูกหมูให้มากๆ จนไม่มีตาไปมองคนอื่นอีกเลย โอมมม ลีโอ อัครภูมิเมธี จงรักจงหลง ลูกหมู อัครภูมิเมธี ให้มากๆทีเถอะ เพี้ยง! คิกๆ”
“ลูกหมู~ รู้มั้ยว่าพูดอะไรออกมา” ผมได้แต่ครางแผ่ว และโอบกอดร่างนุ่มนิ่มไว้แนบอก พร้อมพยายามสะกดกลั้นความต้องการส่วนลึกไว้ไม่ให้แสดงออกมา จนทำให้น้าตาลตกอกตกใจไปเสียก่อน
ผมรู้ตัวว่าหากเริ่มคงยากที่จะหยุด เพราะความโหยหาในตัวคนรักที่ท่วมท้นหัวใจ บวกกับความน่ารักน่าใคร่ที่คนตัวกลมแสดงออกมา โดยเฉพาะกับเสียงหัวเราะพลิ้วไหว และใบหน้าขณะหัวเราะของน้อง จนโชว์ฟันซี่เล็กๆใสสะอาดเรียงตัวเป็นระเบียบแก่ผมอย่างชัดเจน ทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนีภาพอันแสนน่ามองตรงหน้า
ผมก็ไม่รู้ว่าลูกหมูจะรู้ตัวมั้ย ว่าตัวเองนั้นได้มากระตุ้นอารมณ์ดิบของผมเข้าแล้ว เพราะสิ่งที่น้องทำคือซบแก้มลงกับไหล่ และนั่งกอดเอวผมไปตลอดทาง ทำเอาผมนั่งเกร็งและต้องข่มอารมณ์เสียแทบแย่ แต่ผมอดไม่ได้ที่จะกอดตอบร่างนุ่มนิ่มกลิ่นหอมๆของน้องไว้
นาทีนี้ผมมาดหมายไว้ในใจแล้ว ว่าอย่างไรเสียคืนนี้ผมต้องจับน้องมาฟัด ให้สมกับความน่ารักและความคิดถึงของผมแน่นอน
“หมูน้อยที่รัก คืนนี้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย พี่จะมอบความรักให้เราอย่างสาสมในสิ่งที่เราทำกับพี่ไว้” หลังจากเราทั้งคู่ลงจากรถแล้ว ผมจงใจกระซิบประโยคนี้ข้างหูหอมๆของลูกหมู ก่อนจะเดินตัวปลิวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ขึ้นบันไดตึกไปก่อน
เมื่อผมสามารถกลั้นขำกับภาพใบหน้าเหรอหราของลูกหมูที่เพิ่งเห็นไว้ได้ จึงหมุนตัวกลับมาตรงเชิงบันไดตึก และแกล้งกวักมือเรียกน้องให้เดินเข้ามาหา น้องเองก็เดินเบลอๆด้วยแก้มแดงแจ๋มาหาผม ยิ่งทำให้ผมอยากอุ้มน้องขึ้นห้องเสียเดี๋ยวนี้เชียวล่ะ
‘เด็กอะไรน่ารักน่าใคร่ได้อย่างคงเส้นคงวา ไม่ใช่สิ...ลูกหมูของลีโอน่ารักอย่างไม่มีใครเทียบได้ต่างหาก’
.................................................
โปรดติดตามตอนต่อไป^^ไม่รู้จะเห็นใจหรือสมน้ำหน้าคุณหมอหนุ่มเลย รู้ทั้งรู้นี่น้าว่าคนน่ารักเค้ามีคนรักแล้ว
ต้องทำใจและตัดใจซะ เพราะลีโอเค้าหวงของเค้าเนอะ
ตอนนี้ได้รู้ได้เห็นพฤติกรรมความขี้หวงของลีโอกันไปแล้ว
ตอนหน้าเรามาดูกันว่าถึงคราวหมูน้อยหวงพี่ลีโอ อาการจะเป็นอย่างไร
เจอกันวันพุธหน้าน้า+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60] (อ่าน 233150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก