ตอนที่ 23ลีโอ“พี่ครับ~ ยิ้มหน่อยสิครับ ทำหน้าบึ้งแบบนี้ ลูกหมูใจไม่ดีหมดแล้ว...ใจจริงลูกหมูไม่อยากร้องเพลงสักหน่อย แต่ลูกหมูปฏิเสธพี่ๆไม่ได้จริงๆ พี่ลีโอเห็นใจลูกหมูนะครับ” ผมเหลียวมองเจ้าของเสียงอ้อนๆนิด ก่อนจะพยายามกลั้นยิ้มและหันกลับมามองทางตามเดิม แม้ในใจจะยังคงติดใจกับภาพของลูกหมูที่กำลังถือไมค์ร้องเพลงข้างๆไอ้หมอวัฒนาอยู่บ้างก็ตาม
เมื่อสักสิบนาทีก่อนผมที่ขับรถมารับคนรักตัวกลมที่กำลังทำหน้าละห้อยอยู่ขณะนี้ ยังร้านอาหารกึ่งผับตามเวลาที่เรานัดกันไว้ ด้วยลูกหมูต้องอยู่ร่วมฉลองงานเลี้ยงส่งที่พี่ๆในโรงพยาบาลจัดขึ้นให้แก่น้องๆที่มาฝึกงาน ไม่เฉพาะแค่ฝ่ายเภสัชแต่ยังมีฝ่ายอื่นๆมาร่วมฉลองด้วย แต่ผมต้องมาเจอภาพบาดตา ภาพที่ลูกหมูกำลังร้องเพลงคู่กับหมอวัฒนา คนที่ใครๆต่างก็รู้ว่าถูกใจคนของผมอยู่
สำคัญที่ไอ้หมอวัฒนาแม้กำลังร้องเพลง แต่ดันทำหน้าเคลิ้มยิ้มกรุ้มกริ่มและจ้องลูกหมูอย่างหลงใหล ท่ามกลางสายตาชื่นชมของผู้คนที่นั่งอยู่ แต่จากคำพูดที่ลูกหมูพยายามอธิบายถึงเหตุจำเป็นที่ต้องขึ้นไปร้องเพลงคู่ ผมก็พอรู้ว่าน้องคงไม่อาจขัดใจบรรดารุ่นพี่ในที่ฝึกงานได้ และน้องก็คงไม่ได้ทำเพราะเต็มใจมากนักหรอก แม้จะรู้ทั้งรู้แต่ผมก็อดหงุดหงิดใจไม่ได้จริงๆ
ผมหยุดเดินเพราะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนตัวกลมที่เคยเดินเคียงข้าง ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับไป จึงพบว่าลูกหมูกำลังยืนกัดริมฝีปากนิ่ง ด้วยตาแดงๆที่มองตรงมายังผมอย่างตัดพ้อ แรกเห็นน้องอยู่ในอาการนั้นหัวใจผมกระตุก และนึกด่าตัวเองที่แกล้งงอนน้องแรงไป เพราะดันชอบที่น้องมาออดอ้อนอยู่ข้างกาย ทั้งๆที่ผมรู้แก่ใจว่าลูกหมูขี้ใจน้อยเพียงใด โดยเฉพาะกับเรื่องของผมด้วยแล้ว
ผมเผลอถอนใจพรืดใหญ่ด้วยหงุดหงิดในตัวเอง แต่การกระทำของผมกลับโดนเข้าใจผิด เพราะลูกหมูน้ำตาไหลลงมาตามแก้มใสทันที ด้วยน้องคงเข้าใจไปแล้วว่าผมรำคาญเจ้าตัวเข้าแน่ๆ ผมก้าวเท้าเข้าหาร่างกลมและสวมกอดร่างนั้นเข้าหาอกอย่างช้าๆ ไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่บริเวณนี้บ้าง หรือจะมีใครเห็นว่าเรากอดกันหรือเปล่า
“พี่ลีโออย่าทิ้งลูกหมู ฮึกๆ อย่าเดินหนีแบบนี้สิครับ ฮึก ลูกหมูขอโทษ ฮือออ” อาการสะอึกสะอื้นของลูกหมูน่าสงสารจับใจ ขืนปล่อยให้น้องร้องไห้ต่อไป คนที่หัวใจสลายก่อนใครก็คงเป็นผม
“พี่ไม่ได้โกรธเรา และไม่คิดจะทิ้งด้วย...พี่ขอโทษ หมูน้อย~ ได้โปรดหยุดร้องเถอะ” ผมกดจูบลงกลางกระหม่อมน้อง และรับรู้ได้ว่าร่างในอ้อมกอดออกแรงรัดตัวผมแน่นขึ้น ก่อนน้องจะพึมพำเรียกชื่อผมด้วยเสียงสั่นเทาอยู่หลายครั้ง
จนครั้งสุดท้ายมีเสียงสูดน้ำมูกตามมาด้วย ทำเอาผมเผลอยิ้มไปกับกลุ่มเส้นผมหอมๆของน้อง แต่แล้วคนในอ้อมกอดผมก็สะดุ้งสุดตัว เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงทักไม่ดังนักดังขึ้นข้างตัว
“อ้าว!...ร้องไห้หรอกเหรอ เราก็นึกว่าตั้งใจโชว์หวานให้คนบางคนตัดใจเสียอีก” ผมไม่แปลกใจในคำพูดของนายปูนเท่าไหร่นัก เพราะจากปลายสายตาผมเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งยืนมองมาทางเรา ซึ่งหนึ่งในนั้นคือไอ้หมอวัฒนาที่เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตลอดสามเดือนที่คนของผมฝึกงานรวมอยู่ด้วย
แม้ผมจะไม่ตกใจ แต่สำหรับลูกหมูคงทั้งตกใจและแปลกใจในเวลาเดียวกัน น้องดันตัวออกจากอ้อมกอดของผม และเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทหน้าตื่น ก่อนจะเหลียวมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลัง ลูกหมูมีท่าทางเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ใบหน้าที่แหงนเงยขึ้นมามองผมจึงซีดเซียวไร้สีเลือด จวนเจียนจะปล่อยโฮขึ้นมาอีกครั้ง
ผมตัดสินใจรั้งต้นคอน้องเข้าหาอก ก่อนจะดันร่างนุ่มนิ่มไปซ่อนข้างหลัง และก้มหัวนิดหน่อยให้กับกลุ่มคนที่แสนคุ้นหน้าคุ้นตา เพื่อเป็นการให้เกียรติและบอกลารุ่นพี่ของลูกหมูไปในตัว ก่อนจะยกยิ้มน้อยๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูตึงเครียดมากเกินไป ด้วยแต่ละคนออกอาการตกใจปนขัดเขินไม่น้อย
การกระทำของผมช่วยได้จริงๆ เมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นบ้างยกยิ้มบ้างก็กลั้วหัวเราะออกมา แต่มีคนเพียงคนเดียวที่ยืนหน้าเซียวมองมาที่ลูกหมูตาละห้อย เห็นแล้วผมก็ไม่อยากซ้ำเติมนัก จึงหันมาบอกลานายปูนที่ยืนกอดอกมองผมอย่างค้นหา
“ฉันกลับก่อน นายเองก็กลับดีๆล่ะ...ลูกหมูกลับกันครับ” ผมรั้งต้นคอน้องให้ออกเดินทันทีที่น้องพยักหน้าตอบรับ ทั้งๆที่น้องไม่ยอมเงยหน้ามองใครสักคน
“อย่าบอกนะว่าที่พี่ทำไป เพราะตั้งใจให้หมอวัฒนาเห็นจริงๆ” ผมหยุดชะงักกับคำถามที่ลอยมาให้ได้ยิน ซึ่งดูเหมือนนายปูนเองยังคงคาใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ฮึๆ มันก็แค่เรื่องบังเอิญ แต่ก็ดี เห็นจะๆแบบนี้จะได้ตัดใจจริงๆเสียที” ผมไม่ได้หันไปมองหรอกว่าปูนจะมีสีหน้าแบบไหน ได้แต่พาน้องเดินมาขึ้นรถที่จอดไว้
“พรืดดดด...พี่ลีโอไม่โกรธ ฮึก ลูกหมูแล้วใช่มั้ยครับ” หลังจากสั่งน้ำมูกไปพรืดใหญ่ หมูน้อยจมูกแดงใช้ตาฉ่ำๆมองผมได้อย่างน่าสงสาร ทำเอาผมรู้สึกผิดจับใจที่แสดงออกให้น้องคิดว่าผมโกรธ
“พี่ไม่ได้โกรธเรา แค่หงุดหงิดใจนิดหน่อย พี่ก็ต้องขอโทษลูกหมูเหมือนกันที่ทำให้คิดไปแบบนั้น ไม่เอาแล้ว เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า” ผมพูดพร้อมใช้กระดาษเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มยุ้ยๆของน้องไปด้วย ก่อนจะยิ้มใส่ตาที่เริ่มบวมของเด็กขี้แย และแหย่น้องอีกนิดด้วยการบีบจมูกแหลมๆกับจุ๊บริมฝีปากซีดๆตรงหน้า
ผลก็คือคนรักตัวกลมของผมกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ด้วยพวงแก้มแดงแจ๋ มีแววตาสะเทิ้นอายคาตาเลยทีเดียว
“ฮึๆ เรากลับบ้านกันนะครับ” ผมขยี้หัวน้องอีกนิดก่อนจะออกรถ ซึ่งจุดหมายปลายทางคือบ้านของเรา
ระหว่างทางลูกหมูตัวกลมก็เหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่า เราถูกพี่ๆเพื่อนๆที่ตัวเองไปฝึกงานเห็นในตอนที่ผมกอดน้องเข้าพอดี คนตัวกลมถึงกลับจิตตกบ่นหงุงหงิงขึ้นมาใหญ่เลย จนผมต้องปลอบใจ โดยให้เหตุผลว่าทุกคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราดีอยู่แล้ว คนรักกอดกันเป็นเรื่องธรรมดา แถมด้วยเหตุผลที่ว่าอีกสองวันน้องเองก็หมดกำหนดฝึกงานที่โรงพยาบาลนั้นแล้ว คงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนักหรอก ลูกหมูถึงค่อยสบายใจมีสีหน้าดีขึ้นหน่อย
เมื่อกลับมาถึงบ้านคุณแม่สุมนาสุดสวยฉกตัวว่าที่ลูกสะใภ้ไปจากผมทันที ท่านบอกว่าจะให้ลูกหมูเลือกการ์ดและของชำร่วยงานแต่งของเรา เพราะท่านให้ทางร้านเอาตัวอย่างมาให้เลือก ซึ่งเรื่องนี้ผมเคยบอกลูกหมูแล้วว่าตามใจน้องกับคุณแม่ได้เลย ถูกใจแบบไหนก็ใช้แบบนั้นเพราะผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว จึงปล่อยให้ว่าที่แม่สามีที่แสนกระตือรือร้นจัดงานแต่งให้ลูกชายคนเดียว กับว่าที่ลูกสะใภ้ที่แสนถูกใจแม่สามีได้ใช้เวลาร่วมกัน
ส่วนผมขอตัวขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า และศึกษาเอกสารทางการเงินของธนาคารที่เอาติดตัวมาอีกนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาอาหารเย็นจึงเตรียมตัวลงไปด้านล่าง แต่ลูกหมูกลับเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนพร้อมรอยยิ้มละมุน ผมดูก็รู้แล้วว่าน้องกำลังอารมณ์ดี
ผมยื่นแขนออกไปส่งสัญญาณให้น้องเดินมาหา ลูกหมูเองก็เดินอมยิ้มเข้ามาจับมือ ผมจึงดึงน้องลงนั่งบนตักและกอดเอวนิ่มๆไว้ ก่อนจะฝังจมูกลงบนหลังคอหอมๆปนกลิ่นกายเฉพาะของน้อง ซึ่งผมน่ะชอบกลิ่นนี้ถึงขั้นหลงใหลก็ว่าได้
“พี่ลีโอ...ลูกหมูยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่เหม็นเหรอครับ” ถึงน้องจะปรามแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี
“ไม่เหม็น...หอมออก” ผมจึงได้ใจซุนจมูกไปตามซอกคอ และเริ่มสอดมือผ่านชายเสื้อที่น้องใส่ แต่แล้วเจ้าของเนื้อนิ่มๆที่ผมกำลังสัมผัส ได้ยึดข้อมือผมไว้และเอนตัวหนีผมไปข้างหน้า
“จะได้เวลาทานข้าวแล้ว เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่รอนะครับ วันนี้เลทกว่าปกติมากแล้วด้วย ขอลูกหมูไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน้า พี่ลีโอปล่อยลูกหมูก่อนเถอะครับ...นะครับพี่” นี่ถ้าไม่เห็นสายตาอ้อนๆของน้อง กับมือนุ่มที่ลูบไปตามหลังมือ ผมคงไม่ยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดเด็ดขาด
“รอคืนนี้ดีกว่านะครับ เรายังมีเวลาอีกเยอะ ให้ลูกหมูจ่ายมัดจำให้พี่ก่อนดีกว่า” ผมคลายความสงสัยทันที เมื่อได้เห็นหมูน้อยหลับตาพริ้ม ยื่นหน้าเข้าหาผมด้วยแก้มแดงแจ๋ ก่อนริมฝีปากเราจะแตะกัน
ลูกหมูทำท่าจะผละออก แต่ผมยังไม่พอใจกับค่ามัดจำของน้องนัก จึงรั้งต้นคอน้องไว้ ก่อนจะบดจูบดูดดื่มความหวานของโพรงปากนุ่มจนพอใจ เมื่อแรกคนตัวกลมในอ้อมกอดผวาเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยินยอมพร้อมใจ ก่อนจะนั่งระทวยอยู่ในอ้อมกอดของผม
ลูกหมูน่ารักเสมอเพราะน้องไม่เคยขัดใจผมเลยสักครั้ง ยามที่ผมขอชื่นใจเล็กๆน้อยๆแบบนี้ หรือแม้แต่ตอนที่ผมหลอกล่อน้องเพื่อร่วมรักด้วย
“หมูน้อยยังจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่มั้ย ไม่งั้นพี่ต่อนะครับ...ฮึๆ” ลูกหมูเปิดเปลือกตาพรึบมีท่าทางตื่นๆ และละล่ำละลักขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยแก้มระเรื่อ และเดินเซนิดๆไปยังตู้เสื้อผ้า
น้องหยิบชุดใหม่ได้ก็ปรี่เข้าห้องน้ำอย่างเร็ว ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาผมสักนิด ได้เห็นท่าทางน่าเอ็นดูแบบนั้น ผมกลั้วหัวเราะออกมาทันที
ลูกหมูใช้เวลาไม่นานก็ออกมาจากห้องน้ำ ด้วยเสื้อยืดสีชมพูลายการ์ตูนและกางเกงขาสั้นพร้อมใบหน้าใสกิ๊ก ทำเอาผมอดใจไม่ไหวกับความน่าเอ็นดู จนต้องขอพิสูจน์กลิ่นเสียหน่อย ซึ่งก็ไม่ผิดหวังเพราะแก้มน้องยังคงหอมติดจมูกผมเหมือนเคย ก่อนผมจะจูงน้องลงมาทานมื้อเย็นกับครอบครัว
ระหว่างมื้ออาหารคุณแม่มีคำสั่งให้ผมพาลูกหมูไปวัดตัวตัดชุดที่จะใส่ในงานแต่งงาน ทำให้อีกสองวันถัดมาในช่วงวันหยุด ผมกับลูกหมูได้มาให้ช่างตัดชุดแต่งงานวัดตัว โดยเป็นร้านที่คุณแม่คัดสรรไว้ให้แล้ว ซึ่งน้องตัดสินใจเลือกผ้าไหมสีทองตัดเป็นเสื้อสูทประยุกต์ และตัดขอบด้วยผ้าไหมสีน้ำตาลเข้มเพิ่มความโดดเด่น โดยต้องใส่ทับเชิ้ตขาวผูกไทด์สีเดียวกับสูท และเลือกผ้าลายไทยสีน้ำตาลเข้มเหลือบทอง ตัดเป็นโจงกระเบนสำเร็จสำหรับเราทั้งคู่ เพื่อให้เหมาะกับงานพิธีในช่วงเช้าที่ต้องรับแขกผู้ใหญ่
“น้องลูกหมูเข้าใจเลือกแบบเลือกผ้านะคะ พี่เชื่อว่าตัดออกมาแล้ว คนใส่ต้องดูดีมากแน่นอนค่ะ แล้วคุณลีโอกับน้องลูกหมูได้วางแผนเก็บภาพวันแห่งความทรงจำไว้มั้ยคะ ทางร้านเรายินดีบริการเต็มที่เลยค่ะ หรือจะลองเลือกแพ็คเกจสำหรับถ่ายรูปพรีเวดดิ้งไว้ก็ยังได้นะคะ”
ผู้จัดการร้านเวดดิ้งสตูดิโอคอมเพล็กซ์ที่ดูแลเราตั้งแต่เข้าร้าน ระบายยิ้มอ่อนๆให้คนมองมีความรู้สึกไว้ใจ พร้อมเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงสบายๆ ฟังแล้วไม่เหมือนว่าโดนบีบบังคับได้อย่างน่าชื่นชม สมแล้วที่เป็นเวดดิ้งสตูดิโอครบวงจรขึ้นชื่อ
ผมหันไปมองลูกหมูเพื่อสังเกตท่าทางว่าน้องสนใจสิ่งที่เธอพูดมั้ย พบว่าคนตัวกลมแสนน่ารักของผมกำลังระบายยิ้มน้อยๆ และเปิดสมุดภาพตัวอย่างที่มีภาพคู่แต่งงานในอิริยาบถกับสถานที่ต่างๆกันด้วยความสนใจ ทำให้ผมตอบตกลงและเลือกแพ็คเกจที่ดีที่สุดที่ทางร้านมีอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากมายนัก จนน้องเองยังตกใจและทำท่าจะปราม
“เรื่องนี้ขอให้ตามใจพี่ เพราะสำหรับลูกหมูทุกอย่างต้องดีที่สุด” ผมหมายความตามนั้นจริงๆ
แม้สิ่งที่ดีที่สุดไม่จำเป็นต้องแพงที่สุด แต่ในเมื่อผลงานคุ้มค่ากับเม็ดเงินที่ต้องจ่าย บวกกับความพอใจของคนที่ผมรักด้วยแล้ว ผมยอมที่จะควักกระเป๋าเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา
“ครับ” คนน่ารักตอบรับเสียงแผ่วอย่างขัดเขิน พลอยทำให้ผมอมยิ้มด้วยความเอ็นดูจับใจ แต่ด้วยอยู่ในที่รโหฐาน ผมจึงทำได้แค่ลูบหัวและส่งสายตาสื่อรักให้น้องเท่านั้น
“พี่เห็นคู่แต่งงานมาก็มากนะคะ แต่ไม่มีคู่ไหนหวานและน่าอิจฉา เท่าคุณลีโอและน้องลูกหมูเลยค่ะ พี่ชื่นชมจากใจและขอร่วมยินดีด้วยจริงๆค่ะ” ลูกหมูอมยิ้มด้วยแก้มแดงๆและเอ่ยขอบคุณเธอตรงหน้าเสียงเบา ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ผม และรีบก้มหน้าแกล้งทำเป็นดูสมุดภาพในมืออย่างสนใจ เพียงเพราะเห็นว่าผมยังคงมองน้องอยู่
เราใช้เวลาอยู่ที่เวดดิ้งสตูดิโออีกไม่นาน ผมจึงได้ขับรถพาลูกหมูออกไปยังจุดหมายที่ตั้งใจไว้ เมื่อแรกน้องยังไม่รู้ตัวว่าถูกผมพาออกนอกเส้นทาง เพราะมัวแต่เพลิดเพลินกับขนมร้านโปรดที่ผมแวะซื้อให้ทาน คนตัวกลมหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลาท่าทางมีความสุขไม่น้อย แต่ยังมีแก่ใจเป็นห่วงผมด้วยการป้อนขนมให้ถึงปาก และเจื้อยแจ้วชวนผมคุยอย่างเพลิดเพลิน กระทั่งเจ้าตัวอิ่มท้องแล้วนั่นแหละ จึงเริ่มมีคำถามกับผม
“ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเรานี่ครับ พี่ลีโอจะพาลูกหมูไปไหน”
“เพิ่งรู้ตัวหรือเรา พี่ก็นึกว่าจะกินขนมเพลิน จนรู้ตัวอีกทีก็คงถึงที่หมายแล้วเสียอีก ฮึๆ” ผมส่งยิ้มล้อเลียนและกลั้วหัวเราะเบาๆใส่แววตาตื่นๆคู่นั้น
“พี่อ่ะ แซวลูกหมู! ก็ใครเล่าที่ซื้อมา และบอกให้ลูกหมูกินเยอะๆน่ะ” น้องยื่นปากสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอน แต่แก้มที่เคยเคี้ยวตุ้ยๆกลับแดงก่ำอย่างน่าเอ็นดูจับใจ
ผมดูก็รู้ว่าน้องเหวี่ยงแก้เขิน แถมนาทีนี้มีแค่เราสองคนในรถบนถนนแถบชานเมืองที่มีรถไม่มากนัก ผมคว้าต้นคอขาวๆเข้าหา และฉกจมูกลงบนกลุ่มผมหอมๆไปฟอดใหญ่ โดยที่ตายังคงมองถนนเบื้องหน้า
“กินเยอะๆน่ะดีอยู่แล้ว หน้าตาเวลาลูกหมูกินดูมีความสุขออก พี่ชอบมอง และพี่ก็ชอบที่เราเป็นแบบนี้ กอดทีทั้งอุ่นทั้งนุ่มนิ่มไปหมด ชอบมากนะรู้มั้ย ไหนหมูน้อยกอดพี่ก่อนเร็ว...ชื่นใจคนเก่ง” ผมใช้แขนซ้ายโอบไหล่เด็กน้อยว่าง่ายของตัวเองไว้อย่างถูกใจ ด้วยวงแขนนุ่มนิ่มสอดรัดเข้ารอบเอวทันทีที่ผมร้องขอ
ก่อนจะมีเสียงเล็กๆเล็ดลอดจากอกต่อว่าผมแบบไม่จริงจังนัก พร้อมด้วยถ้อยคำออดอ้อนแสนน่าเอ็นดู ทำเอาผมหุบยิ้มไม่ลงเลยทีเดียว
“ลูกหมูไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ พี่ถึงต้องหลอกล่อด้วยคำพูดแบบนั้น...ขอบคุณนะครับพี่ที่ชอบในสิ่งที่ลูกหมูเป็น ลูกหมูก็ชอบอ้อมกอดของพี่เหมือนกัน พี่ลีโอครับ พี่ช่วยรักลูกหมูแบบนี้ไปนานๆด้วยนะครับ” นาทีนี้ทั้งท่าทางและน้ำเสียงของน้อง ผมปฏิเสธไม่ลงอยู่แล้ว
สำคัญที่คำขอของน้องเป็นสิ่งที่ผมไม่ลำบากที่จะทำให้น้องสักนิด แต่มันจะลำบากขึ้นมาทันที ถ้ามีใครมาสั่งห้ามให้ผมเลิกรักน้อง
“ลูกหมูไม่ต้องขอ พี่ก็พร้อมที่จะรักเราตลอดไปอยู่แล้ว” ผมกระชับวงแขนรัดตัวน้องและกดจูบกลางกระหม่อมอีกที เพื่อยืนยันในสิ่งที่ตัวเองพูด ก่อนจะปล่อยคนตัวกลมที่กำลังยิ้มแป้นด้วยความถูกใจ ให้กลับไปนั่งดีๆตามเดิม
“แล้วพี่ลีโอจะพาลูกหมูไปไหนกันครับ” แววตาลูกหมูเปล่งประกายอยากรู้อยากเห็นปนตื่นเต้นชัดตา
“เมื่อสองวันก่อนลูกหมูมาคุยกับพี่ว่าอยากไปไหนล่ะ” ผมรอดูปฏิกิริยาของน้องขณะชะลอความเร็วเพื่อเตรียมจ่ายค่าผ่านทาง
“หือ! น้ำตก! พี่ลีโอจะพาลูกหมูไปเที่ยวน้ำตกเหรอครับ” ผมระบายยิ้มและพยักหน้าตอบรับเสียงตื่นๆของน้อง ซึ่งผมก็ต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม เมื่อน้องโผมาเกาะแขนผมด้วยความดีใจ ก่อนผมจะได้รอยจูบอุ่นๆที่แก้มเป็นรางวัล
“ลูกหมูรักพี่ลีโอที่สุดเลย” ถ้าเพื่อรักษารอยยิ้มเจิดจ้าและแววตาระยิบระยับแห่งความสุขของลูกหมู เหมือนที่น้องเป็นอยู่ในขณะนี้ไว้ให้ดำรงอยู่นานๆ ผมนั้นยอมแลกกับทุกอย่างที่มี เพราะความสุขของน้องคือความสุขของผมและทุกคนในครอบครัวอัครภูมิเมธี
“พี่ก็รักเรานะหมูน้อยตัวกลมของพี่ เที่ยวครั้งนี้ถือว่าเป็นการพรีฮันนีมูนก็แล้วกัน”
............................................
โปรดติดตามตอนต่อไป^^สงสารหมอวัฒนาเหมือนกันเนอะ โดนลีโอเชือดนิ่มๆ
ส่วนลูกหมูก็ยังทำตัวน่ารักและไม่รู้เรื่องราวอะไรกับใคร
ในสายตาคงมีแต่พี่ลีโอ (หมั่นไส้ตาลีโอจริงๆเล้ยยย
)
ตอนหน้ามาตามดูนะคะว่าจะพรีฮันนีมูนสมใจลีโอรึเปล่า
เจอกันวันอังคารค่ะ+1 และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60] (อ่าน 233181 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก