ตอนที่ 26ลูกหมู“หมูน้อยเติมข้าวหน่อยมั้ย ทานอีกนิดแล้วกันนะ พี่ตักให้...ลูกหมูพี่ซื้อมูสช็อกโกแลตของโปรดเรามาแช่ไว้ ทานเลยนะ พี่ไปเอามาให้...อ่ะ ดื่มน้ำผลไม้อีกหน่อยนะครับ” เจ้าของประโยคแสดงความห่วงใยมากมายที่ได้ยินไม่ใช่ของใครที่ไหน ด้วยมาจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของผมนั่นเอง
ผมละสายตาจากแก้วน้ำผลไม้ และเงยหน้ามองคนรักที่เอามันมาให้ผมด้วยตัวเอง ซึ่งผมก็ได้แต่ระบายยิ้มแหยๆ และเอื้อมมือจับแก้วไว้เตรียมยกดื่ม ทั้งๆที่เริ่มอิ่มตั้งแต่กินของหวานที่พี่ลีโอซื้อมาฝากแล้ว
การที่ผมไม่ปฏิเสธของกินที่พี่ลีโอนำเสนอเหมือนกับทุกๆครั้ง เป็นเพราะแววตาห่วงใยแฝงแววจริงจังของพี่ที่ใช้มองผมนี่แหละ ทำให้ผมปฏิเสธความหวังดีของพี่ไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่ตอนนี้หนังท้องผมตึงแทบปริแล้วก็ตาม
แต่แล้วผมที่กำลังทำตามความต้องการของพี่กลับต้องชะงัก เมื่อมีเสียงห้ามดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร โดยคุณแม่ที่นั่งร่วมโต๊ะทานมื้อเย็นด้วยกัน ส่วนคุณพ่อเองก็มองมาที่ผมยิ้มๆอย่างเข้าใจ และส่ายหัวน้อยๆยามที่มองไปยังพี่ลีโอ
“ลูกหมูยังไม่ต้องดื่มหรอกลูก...ลีโอไม่ต้องมองแม่แบบนั้นเลยนะ ไม่เห็นเหรอว่าน้องอิ่มแล้ว แม่ได้ยินเราบังคับลูกหมูกินตั้งแต่ต้นแล้วนะ เดี๋ยวน้องก็ป่วยขึ้นมาอีกหรอก” สิ้นเสียงคุณแม่สุมนาเท่านั้น
พี่ลีโอหน้าสลดทันทีและมองผมด้วยแววตาขอโทษขอโพย ด้วยพี่คงรู้สึกผิดและฝังใจกับอาการป่วยที่ผ่านมาของผม เพราะผมถึงกับต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลร่วมครึ่งเดือน ผมรีบกุมมือพี่ลีโอที่นั่งข้างๆไว้ ก่อนจะรีบระบายยิ้มส่งให้พี่ เมื่อพี่หันกลับมามองผม
“พี่ครับ ลูกหมูสัญญาว่าจะดื่มน้ำผลไม้แก้วนี้ให้หมด แต่ขอไปดื่มก่อนนอนแทนได้มั้ยครับ หรือจะให้ลูกหมูดื่มนมเพิ่มอีกแก้วเลยก็ได้ เพราะตอนนี้ท้องลูกหมูเริ่มตึงๆแล้ว...นะครับพี่~” ผมพูดพร้อมเขย่ามือพี่ไปด้วย และจบด้วยรอยยิ้มหวานๆ หลังจากทอดเสียงอ่อนอ้อนพี่
ซึ่งก็ได้ผลทันตา ด้วยพี่ลีโอคลายสีหน้ากังวลลง และเริ่มยกยิ้มน้อยๆพร้อมใช้สายตาเอื้อเอ็นดูมองผม ก่อนจะยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“พี่ขอโทษที่บังคับให้เรากิน แต่ลูกหมูรู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร” ผมตอบรับเสียงเบา พร้อมก้มหน้าหลบสายตาวิบวับของพี่
ส่วนสมองก็ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์และคำพูดของพี่เมื่อคืน ขณะที่เราอยู่บนเตียงด้วยกัน
“แม่ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจบังคับลูกหมู ผมแค่อยากให้น้องทานเยอะๆหน่อย คุณพ่อกับคุณแม่ก็น่าจะเห็นนะครับ ว่าลูกหมูผอมขึ้นกว่าตอนก่อนเข้าโรงพยาบาลอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะต้องไปสอบอีก ผมกลัวว่าน้องจะไม่มีแรง” เรื่องน้ำหนักตัวผมก็พอรู้ตัวอยู่ ยืนยันได้จากเสื้อผ้าที่แต่ก่อนใส่ได้พอดี แต่ตอนนี้หลวมโพรกพราก
ที่สำคัญตั้งแต่เมื่อคืนผมได้รับการยืนยันจากพี่ ทั้งคำพูดและการกระทำที่พิสูจน์ให้ผมเห็น ว่าร่างกายผมนั้นเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากขนาดไหน พี่ลีโอพูดย้ำๆซ้ำไปมาให้ผมรู้ว่าพี่ชอบรูปร่างเดิมของผมมากกว่า แม้ผมจะคิดว่ารูปร่างเท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทำอะไรได้คล่องแคล่วกว่าเดิมก็ตาม และถึงพี่จะพูดว่าชอบผมในแบบเดิมมากกว่า แต่ผมก็ต้องแปลกใจอยู่บ้างว่าทำไมจำนวนรอบในการร่วมรักของเรา ถึงไม่ได้น้อยตามความชอบของพี่เลย
ผมนี่น่าไม่อายชะมัด มาคิดถึงเรื่องบนเตียงอะไรตอนนี้ ตอนที่ยังมีผู้ใหญ่ที่ผมเคารพรักนั่งร่วมอยู่ในวงสนทนา
“เป็นอะไรลูกหมู ส่ายหน้าทำไม หืม...ดูเหมือนจะหน้าแดงด้วย ไม่สบายรึเปล่า ปวดหัวมั้ย” จากที่พี่ลีโอคอยเป็นห่วงผมมากกว่าปกติอยู่แล้ว อาการหน้าแดงของผมเพราะคิดเรื่องไม่เข้าท่า ทำให้พี่เป็นห่วงผมมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
ผมจึงรีบคว้ามือที่กำลังลูบไปตามแก้มตามหน้าผากผมของพี่ไว้
“อ่า...เอ่อ ลูกหมูไม่เป็นอะไรครับ ลูกหมูสบายดี แค่ร้อนใจเลยกังวลมากไปหน่อย เรื่องสอบน่ะครับ ลูกหมูลืมทบทวนบางหัวข้อที่น่าจะออกสอบ แหะๆ” ขออย่าให้พี่จับได้เลยว่าผมโกหก เพราะเรื่องขายหน้าจากความคิดไม่เข้าท่าน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไม่อยากให้พี่คิดว่าผมกำลังมีความลับกับพี่มากกว่า
“ลีโอ ลูกพาน้องขึ้นห้องไปทบทวนหนังสือเถอะ และอย่าบังคับอะไรน้องอีกล่ะ ลูกหมูเองก็อย่าหักโหมอ่านหนังสือจนดึกนะลูก เดี๋ยวจะไม่สบายขึ้นมาอีก แล้วคนแถวนี้จะประสาทเสียไปเสียก่อน ฮึๆ”
“แม่ครับ ผมรู้นะที่ไล่ผมกับน้อง เพราะอยากสวีทกับคุณพ่อสองคนใช่มั้ย อ๊ะๆ อย่าปฏิเสธนะครับ ยิ่งดูมีพิรุธไปใหญ่ ฮึๆ...ไปครับลูกหมู รีบอ่านหนังสือแล้วจะได้พักผ่อน” ผมพยายามกลั้นขำอย่างเต็มที่ กับอาการค้อนปะหลับปะเหลือกของคุณแม่ ที่โดนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแซวอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะรีบตัดบทด้วยการหันไปขอตัวจากผู้ใหญ่
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ไปครับพี่” ผมเป็นฝ่ายรีบจูงพี่ออกจากห้องอาหารอย่างไว
แม้ใจจริงยังอยากจะนั่งชมคุณแม่กับลูกชายเสวนากันต่ออีกนิด แต่พอเห็นแววตาหมั่นไส้ถึงขีดสุดของคุณแม่แล้ว ขืนอยู่ต่อคนรักผมคงได้เจ็บตัวไม่มากก็น้อย คุณพ่อเองก็คงเห็นไม่ต่างจากผม ด้วยท่านนั้นรีบคว้ามือคู่ชีวิตไว้ และตบลงบนหลังมือคุณแม่เบาๆ พร้อมระบายยิ้มเย็นๆส่งให้คุณแม่ เหมือนว่าท่านกำลังปลอบใจคุณแม่อยู่ แต่แววตาระยิบระยับของท่านที่ผมได้เห็น บ่งบอกว่าเราทั้งคู่คงรู้สึกรื่นรมย์ไม่ต่างกัน
ผมเหลือบมองคนตัวโตที่เปลี่ยนเป็นฝ่ายจับจูงผมเสียเอง ก็ให้อารมณ์ดีและอบอุ่นหัวใจนัก เมื่อนึกย้อนไปถึงช่วงที่ผมเพิ่งกลับมา...จากบ้านอีกหลังหนึ่งของผม
ผมยังจำความรู้สึกอึดอัดจากอ้อมกอดที่รัดแน่นของพี่ลีโอได้ดี อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงหา ผสมปนเปไปกับความตื่นเต้นยินดี จากการที่ผมตื่นขึ้นมาหลังจากหมดสติไปเป็นสัปดาห์ ซึ่งความรู้สึกของผมตอนนั้น แม้จะยินดีกับความรู้สึกที่ผมรับรู้ได้จากพี่ พร้อมรอยอุ่นของคราบน้ำตาของพี่บนไหล่ แต่ผมก็เต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง ด้วยนึกว่าผมเพิ่งตื่นขึ้นมาบนเตียงของเราในยามเช้าเหมือนทุกวัน
หลังจากผ่านความฝันอันแสนสุขที่ได้กลับบ้าน ได้พูดคุยกับผู้ที่ให้กำเนิดอย่างที่ไม่เคยมีโอกาสมาก่อน แถมผมยังได้พบเพื่อนเก่าแสนมหัศจรรย์อย่างที่ใครก็ไม่อาจมีได้ ไม่คาดคิดเลยว่าตัวเองจะหลับไปนานขนาดนั้น ทั้งๆที่ช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่แห่งนั้น เป็นระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้นเอง
ผมไม่น่าเพลินไปกับความตื่นตาตื่นใจ ณ สถานที่แสนมหัศจรรย์แห่งนั้นอยู่นานเลย ไม่เช่นนั้นผมคงไม่ต้องเป็นต้นเหตุให้คนที่ผมรักทุกคนที่นี่เป็นทุกข์ โดยเฉพาะคนที่เดินข้างๆผมคนนี้
“ลูกหมูรักพี่นะครับ” หากนึกอยากจะบอกรักคนที่ตัวเองรัก ก็ไม่จำเป็นต้องให้มันอยู่แค่เพียงในใจ แม้เราจะเคยบอกรักออกไปมากมายแล้วก็ตาม แต่จำนวนครั้งที่ผมบอกรักออกไป ก็ยังไม่เท่าความรักในใจที่ผมมีต่อพี่ลีโอได้เลย
พี่ลีโอหันมาก้มมองผมด้วยแววตาแปลกใจเล็กๆ แต่ใบหน้าหล่อเหลาของพี่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนพี่จะนั่งลงยังโซฟาเบดตัวโปรด และดึงผมเข้ามาอยู่ระหว่างขา พร้อมโอบแขนไว้รอบเอวที่เริ่มบางลงของผม ที่สำคัญรอยยิ้มบนใบหน้าพี่ก็ยังไม่เลือนหาย และยังคงเป็นรอยยิ้มที่มีอิทธิพลต่อใจผมไม่เปลี่ยน
ยามที่ผมได้เห็นรอยยิ้มนี้ครั้งแรก หัวใจในอกเคยเต้นแรงอย่างไร นาทีนี้ก็ยังคงเต้นแรงเช่นเดิม แถมผิวแก้มผมก็เริ่มร้อนผะผ่าวเข้าเสียอีก พาลไม่อยากสบตาที่เต็มไปด้วยแววหวานคู่ตรงหน้าเลย
“พี่ก็รักลูกหมู รักมากด้วย ถ้าวันนั้นลูกหมูไม่ตื่น พี่ก็คงไม่รู้จะอยู่ต่อยังไงเหมือนกัน” เสียงนุ่มปนเศร้าของพี่ ทำให้ผมละสายตาจากแผ่นอกกว้าง ก่อนจะตัดสินใจโน้มตัวลง และแตะจูบยังเปลือกตาทั้งคู่
เปลือกตาที่ซ่อนแววตาปวดร้าวแกมไม่มั่นใจของพี่ไว้
“ลูกหมูไม่มีทางทิ้งพี่ไปไหนแน่นอน ลูกหมูรักพี่ ลูกหมูขออยู่ข้างๆพี่ลีโอ จนเราแก่ไปด้วยกันเลยนะครับ” ผมหย่อนตัวลงนั่งตักและโอบรอบคอพี่ไว้
พี่เองก็กอดตัวผมจนแน่น มีกลั้วหัวเราะในคอเบาๆเหมือนว่าถูกใจในคำขอของผมหนักหนา ก่อนพี่จะกดทั้งปากและจมูกเข้าที่ซอกคอผม และสูดกลิ่นกายผมไปเสียฟอดใหญ่ ผมได้ยินพี่พูดเบาๆจับใจความได้ว่า ขอให้ผมรักษาสัญญาที่พูดไว้ให้ดีและเราจะแก่ไปด้วยกัน
ผมถึงกลับอมยิ้มกับคำพูดเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆของพี่ แต่ผมก็ยินดีรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ที่สำคัญท่านเมอาท่านแม่ของผมเอง เอ่ยปากอนุญาตให้เราได้อยู่ด้วยกันแล้ว
พี่ลีโอขยับตัวลงไปเอนนอน และดึงผมลงไปนอนด้วย พี่กอดเอวผมไว้หลวมๆ โดยมีผมตะแคงนอนกอดซบอกพี่เช่นกัน เรานอนกอดกันอยู่แบบนั้นสักพัก ก็มีกลุ่มดาวตกหล่นมาจากฝากฟ้า แสงสีขาวบนผืนฟ้าสีดำวิ่งจากฝั่งหนึ่งพาดผ่านไปอีกฝั่ง ผ่านบานกระจกที่เรานอนมองอยู่ และหายวับไปในชั่ววินาที พาลให้ผมคิดไปว่าปรากฏการณ์ดังกล่าว เป็นคำอวยพรจากใครบางคนที่อยู่บนนั้น อวยพรให้เราทั้งคู่มีความสุข และคงไม่ใช่แค่ผมที่คิดไปเองคนเดียว
“ท่านเมอาคงกำลังอวยพรให้เราอยู่...ขอบคุณที่คืนลูกหมูมาให้ผมนะครับ” ผมเงยหน้าจากอกพี่และจูบเข้าที่ปลายคางเขียวๆ ก่อนจะล้มตัวมากอดพี่ไว้อีกครั้ง
“ขอบคุณท่านแม่ที่รักและเมตตาข้า” ผมพึมพำกับอกพี่และหวังว่าท่านแม่คงจะได้ยินคำขอบคุณของเราทั้งคู่
พี่ลีโอได้เล่าถึงความฝันที่ท่านเมอาหรืออีกนัยหนึ่งคือท่านแม่ของผมได้มาพบพี่ให้ผมฟังแล้ว รวมถึงคำสัญญาที่พี่ลีโอได้ให้ไว้แก่ท่านด้วย แต่ผมก็คิดไม่ออกอยู่ดีว่าดวงแก้วที่ท่านแม่ขอจากพี่คืออะไร แล้วทำไมท่านถึงต้องการสิ่งนั้น ในเมื่ออัญมณีบนโลกไม่ว่าจะมีมูลค่ามากขนาดไหน ก็ไม่น่าจะเป็นที่ต้องการของเทพอย่างท่านเลย
แต่ไม่แน่ในอีกสิบหกปีต่อจากนี้ พี่ลีโออาจจะได้ครอบครองอัญมณีมีค่า หรือเครื่องประดับหายากที่เหล่าเทพต้องการมาไว้ในครอบครองก็ได้ และท่านที่สามารถรู้อนาคตล่วงหน้าจึงเอ่ยปากขอไว้แต่แรก
หลังจากนั้นพี่ลีโอก็รีบให้ผมไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ แล้วจะได้รีบเข้านอน เพราะกลัวว่าผมจะพักผ่อนไม่พอ พาลจะทำให้ป่วยขึ้นมา ด้วยเมื่อคืนพี่เองก็ขโมยเวลาพักผ่อนของผมไปมากแล้ว ผมจึงไม่คิดอิดออดและรีบคว้าตำรามาทบทวน เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาล้อเลียนของพี่ ที่สำคัญผมไม่อยากให้พี่นึกสงสัย เรื่องที่ผมแก้ตัวไว้บนโต๊ะอาหารก่อนหน้านี้ด้วย
เมื่อผมเข้าสู่สมาธิเวลามักผ่านไปเร็วอย่างไม่รู้ตัวเสมอ กระทั่งพี่ลีโอเอาน้ำส้มมาให้ผมดื่มนั่นแหละ ผมถึงเพิ่งรู้ตัวว่าใช้เวลาอ่านหนังสือไปเกือบสามชั่วโมง พี่ลีโอเองก็อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าขายาวพร้อมนอนแล้ว เมื่อผมดื่มน้ำผลไม้เสร็จจึงตัดสินใจอาบน้ำและเตรียมพักผ่อน ด้วยความจริงแล้วผมก็แค่ทบทวนวิชาที่ได้อ่านไปหมดแล้วเท่านั้น
เป็นอีกคืนที่ผมหลับไปพร้อมรอยยิ้มกับอ้อมกอดอุ่นๆของคนที่ผมรัก และผมน่าจะตื่นขึ้นมาพบรอยยิ้มอบอุ่น พร้อมคำต้อนรับในยามเช้าจากเสียงนุ่มๆของคนรักเหมือนเช่นทุกวัน แต่ผมกลับต้องแปลกใจกับที่ว่างข้างเตียง และต้องตกใจกับเสียงโอ้กอ้ากที่ดังมาจากห้องน้ำ ผมรีบผุดลุกลงจากเตียง เมื่อแน่ใจแล้วว่าพี่ลีโอกำลังอาเจียนอยู่ในนั้น
“พี่ครับ! พี่เป็นอะไร...บ้วนน้ำก่อนนะครับ” หลังจากผมลูบแผ่นหลังกว้างอยู่หลายที ด้วยหวังให้เจ้าของได้คลายจากอาการคลื่นเหียนอาเจียน ผมรีบรองน้ำใส่แก้วให้พี่บ้วนปาก
พี่ลีโอมีใบหน้าซีดเซียวและมีเหงื่อผุดประปรายบริเวณหน้าผาก ผมใช้ปลายแขนเสื้อนอนเช็ดเหงื่อให้พี่อย่างเบามือ ความรู้สึกของผมตอนนี้คือทั้งสงสารและสงสัยว่าเกิดอะไรกับพี่ลีโอกันแน่ ตัวพี่ก็ไม่ร้อน เมื่อคืนก็ยังปกติดีไม่มีอาการส่อแววว่าจะไม่สบายให้เห็น หรือพี่จะมีอาการของอาหารเป็นพิษกันแน่ แต่ผมที่กินทุกอย่างเหมือนพี่ ทำไมถึงไม่มีอาการเช่นพี่กันล่ะ
“พี่ลีโอปวดท้องอยากถ่ายมั้ยครับ...ไม่เหรอครับ งั้นเดี๋ยวลูกหมูโทรตามคุณลุงหมอก่อนนะครับ” เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าพี่ไม่ได้เป็นอาหารเป็นพิษ เพราะไม่มีอาการถ่ายท้องร่วมด้วย ผมตัดสินใจโทรตามหมอประจำบ้าน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะลุกออกจากห้องน้ำ พี่ลีโอก็อาเจียนอีกครั้ง โดยที่ไม่มีอะไรออกมานอกจากน้ำลายเหนียวๆ ท่าทางที่ดูทรมานของพี่ทำเอาผมใจไม่ดี จนไม่รู้ตัวว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป
“ร้องไห้ทำไม หืม...พี่แค่คลื่นไส้นิดหน่อยเอง” ผมรีบป้ายน้ำตาออกจากใบหน้า
ทำไมผมถึงขี้แยแบบนี้กันนะ ต้องให้คนป่วยมาปลอบใจ ทั้งๆที่ต้องเป็นฝ่ายเข้มแข็งเพื่อดูแลพี่สิถึงจะถูก
“ฟืดดดด...นิดหน่อยอะไรกันครับ หน้าพี่ซีดไปหมดแล้ว นอกจากอยากอาเจียนพี่มีอาการอะไรอีกมั้ยครับ...พี่ครับ! อย่ามัวแต่ยิ้ม! ลูกหมูจริงจังนะ...ตอบลูกหมูก่อน” ผมที่เริ่มไม่พอใจในตัวคนป่วยที่เอาแต่ยิ้มไม่สนใจคำถามของผม คนที่กำลังเป็นห่วงพี่จับใจ
แต่พอมืออุ่นๆยื่นมาลูบแก้มผมเท่านั้น อาการร้อนใจก็บรรเทาเบาบางลง แต่ความเป็นห่วงยังคงท่วมท้นใจเช่นเดิม
“หมูน้อยใจเย็นๆ พี่ตื่นมาแล้วคลื่นไส้ จนอยากอาเจียนอย่างที่เห็น และตอนนี้เริ่มเวียนหัวอีกนิดหน่อยเท่านั้น” คำว่านิดหน่อยของพี่ สำหรับผมต้องคูณเข้าไปอีกสามเท่า ซึ่งผลลัพธ์จึงไม่น่านิดหน่อยอย่างที่พี่บอก
ผมให้พี่บ้วนปากอีกครั้ง ก่อนพยุงร่างสูงกลับขึ้นไปนอนบนเตียง และรีบโทรหาคุณลุงหมอ พร้อมแจ้งอาการเบื้องต้นตามที่พี่บอก แม้จะเกรงใจท่านแค่ไหน แต่ผมก็ออกปากเร่งลุงหมอให้รีบมาดูอาการของพี่
เมื่อหันมาอีกครั้งคนป่วยก็นอนมองผมยิ้มๆ ทั้งๆที่ใบหน้าซีดเซียว นาทีนี้อาการร้อนรนของผมแทบไม่มีเหลือ คงเหลือแต่ความสงสาร ด้วยหาได้น้อยครั้งที่พี่ลีโอจะป่วย จนผมเห็นได้ชัดเจนเช่นนี้
“อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนี้สิลูกหมู เดี๋ยวลุงหมอก็มา และจริงๆพี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก อย่าลืมสิวันนี้เราเองก็ต้องสอบ อย่ามามัวชักช้าเลย รีบไปเตรียมตัวได้แล้วครับ...ลูกหมูต้องทำให้สมกับที่เพื่อนๆลงทุนขอร้องอาจารย์ เพื่อให้เราได้สอบสิครับ” คำเตือนจากพี่ลีโอ ทำให้จิตใจที่ห่อเหี่ยว จนไม่อยากทำอะไรนอกจากเฝ้าคนป่วยของผม เริ่มรู้สึกตัวว่าผมต้องทำในสิ่งที่ควรทำ อย่างการไปสอบ เพื่อไม่ให้เพื่อนทั้งคณะที่ลงแรงทำให้ผมต้องสูญเปล่า แต่การจะทิ้งพี่ลีโอไว้ก็เป็นเรื่องยากเช่นกัน
ผมรีบลุกออกไปจากห้อง จนพี่ลีโอเองยังตกใจ เพื่อไปบอกคุณแม่ถึงอาการของพี่ และผมก็ได้แต่รู้สึกผิด เมื่อเห็นอาการตกอกตกใจจากท่าน จนผมต้องเป็นฝ่ายปลอบว่าพี่ลีโอไม่เป็นอะไรมาก และผมได้โทรตามคุณลุงหมอแล้ว ซึ่งคุณลุงหมอเองก็มาถึงบ้านเราในเวลาไม่นาน แต่ผมกลับไม่ได้อยู่รอฟังผลตรวจ เพราะถูกคุณแม่และคุณพ่อเร่งให้ไปสอบ โดยมีคนขับรถของบ้านไปส่งแทนพี่เหมือนอย่างเคย แต่ก่อนผมออกจากบ้าน พี่ลีโอยังมีแก่ใจบอกว่าจะไปรับหลังผมสอบเสร็จ แถมอวยพรให้ผมทำข้อสอบได้ทุกข้ออีก
แม้ผมยังคงกังวลกับอาการของพี่ แต่หน้าที่ก็ยังคงเป็นหน้าที่ และผมก็ได้ซาบซึ้งใจมีกำลังใจทำข้อสอบยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยมีเพื่อนร่วมชั้นปีจำนวนหนึ่งรอเจอผมอยู่ เพราะต่างรู้ข่าวเรื่องที่ผมเข้าโรงพยาบาล ซึ่งมีเพื่อนจำนวนไม่น้อยที่ไม่มีโอกาสไปเยี่ยมผม แน่นอนว่าต้องมีกลุ่มสามสาวสวยและปูนรวมอยู่ด้วย
ถึงวันนี้จะมีเพื่อนๆรอบตัวที่ต่างเข้ามาพูดแสดงความห่วงใยและให้กำลังใจแก่ผม ผมก็รับรู้ถึงความรักและความหวังดีที่เพื่อนๆมีให้ได้ ด้วยพิสูจน์ได้จากการกระทำที่เพื่อนทั้งชั้นปีรวมตัวกันเข้าพบอาจารย์ เพื่อขอให้ผมมีสิทธิ์เข้าสอบตามหลังที่เพื่อนได้สอบไปแล้ว ด้วยอยากให้ผมเรียนจบพร้อมทุกคน
นอกจากผมต้องขอบคุณบรรดาเพื่อนๆแล้ว ผมคงต้องขอบคุณอาจารย์ที่ให้โอกาสผมได้เข้าสอบ ด้วยเหตุผลที่ว่าผมเป็นนักศึกษาที่มีความประพฤติดีและเรียนดีมาตลอด ทำให้ท่านตกปากรับคำขอของเพื่อนๆอย่างไม่ยากเย็นนัก
วันทั้งวันผมพยายามทำสมาธิและตั้งใจทำข้อสอบอย่างดีที่สุด โดยมีปูนและสามสาวสวยอยู่เป็นเพื่อนตลอดทั้งวัน ทั้งคอยเป็นกำลังใจและหาน้ำหาข้าวมาให้ผมกิน
ส่วนเรื่องอาการป่วยของพี่ลีโอนั้น คุณแม่โทรมาบอกผมแล้วว่าเป็นเพราะพี่พักผ่อนไม่พอ คุณลุงหมอให้ยาบำรุงและสั่งให้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน งดไปทำงานไม่ต่ำกว่าสามวัน แต่พี่ก็ต้องไปเช็คร่างกายให้ละเอียดอีกทีที่โรงพยาบาลในเย็นนี้ โดยที่ทั้งคุณแม่และพี่จะมารับผมหลังจากสอบเสร็จ ก่อนพวกเราจะไปโรงพยาบาลพร้อมกัน และถือโอกาสให้ผมเช็คร่างกายด้วยเลย
“ปูน ป๋อมแป๋ม ลูกตาล กุ๊กไก่ เราขอบคุณมากเลยนะที่อยู่เป็นเพื่อนกันจนเย็น ลำบากกันแย่เลย” แม้ผมจะรู้ว่าเพื่อนทำด้วยความเต็มใจ แต่อดรู้สึกเกรงใจไม่ได้จริงๆ เพราะเพื่อนสามารถเอาเวลาที่มาอยู่กับผมทั้งวัน ไปพักผ่อนหรือทำอะไรอย่างอื่นได้ตั้งมากมาย
“ทำไมต้องขอบคุณ พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ แค่การดูแลเพื่อน ไม่ถือว่าเป็นเรื่องลำบากหรอกนะ ลูกหมูนี่น่าให้เราโกรธจริงๆเลย” กุ๊กไก่พูดพร้อมส่งค้อนใส่ผม ทั้งๆที่ระบายยิ้มหวาน ทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนไม่ได้โกรธกันจริง
“นั่นสิ ถ้าวันนี้พวกเราไม่มาให้เห็นกับตาว่าลูกหมูแข็งแรงดี พวกเราคงไม่สบายใจ ป๋อมแป๋มดีใจนะที่ลูกหมูได้มาสอบ พวกเราจะได้จบพร้อมกัน” ผมได้แต่อมยิ้มและพยักหน้าแทนคำขอบคุณให้สาวสวยบาดตาอย่างคนพูด
แม้ผมจะนึกขำไปกับประโยคสุดท้ายก็ตาม ด้วยผลสอบยังไม่ทันออก แต่ป๋อมแป๋มก็ฝันถึงปลายทางเสียแล้ว ซึ่งเธอก็ไม่ผิดเพราะผมก็หวังเช่นเดียวกับเธอ
“ต่อไปลูกหมูต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าทำให้พวกเราเป็นห่วงอีกล่ะ” คำพูดของลูกตาลทำเอาผมน้ำตาซึม เพราะเป็นเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เพื่อนทั้งสี่คนอยู่กับผมจนถึงเวลานี้
“อืม ลูกหมูจะดูแลตัวเองดีๆ ไม่ให้ทุกคนต้องเป็นห่วงอีก ขอบคุณทุกคนจริงๆนะ” ผมจับมือทั้งสามสาวมารวมกัน ก่อนเขย่าพร้อมให้สัญญา
ส่วนปูนยืนส่งยิ้มให้ผมอย่างเงียบๆ แม้เพื่อนจะไม่พูดแต่แววตาก็บอกผมหมด ว่าปูนก็เป็นห่วงผมไม่ต่างจากสามหนุ่มหน้าสวยสักนิด ไม่นานรถของที่บ้านอัครภูมิเมธีก็มาจอดไม่ห่างจากที่พวกเรายืนอยู่ เมื่อเพื่อนทั้งสี่คนของผมรู้ว่าคุณแม่สุมนาและพี่ลีโอมารับผม ต่างก็พากันไปทำความเคารพคุณแม่ และทักทายพี่ลีโอไปพร้อมกัน
คุณแม่ก็ให้ความเอ็นดูและเป็นกันเองกับเพื่อนของผมทุกคน กับพี่ลีโอไปต้องพูดถึง เพราะดูทั้งสามสาวกับพี่นั้น พูดคุยกันสนิทสนมกว่าตอนก่อนที่ผมจะเข้าโรงพยาบาลเสียอีก แต่ทั้งสามก็โดนปูนขัดจังหวะ ด้วยให้เหตุผลว่าพี่กำลังป่วย และต้องรีบไปตรวจร่างกายต่อที่โรงพยาบาล ทำเอาทั้งสามสาวที่เพิ่งรู้ข่าวนี้ รีบเอ่ยขอโทษทันที ด้วยผมเล่าเรื่องพี่ลีโอป่วยให้ปูนฟังแค่คนเดียว เพราะไม่ต้องการให้สามคนที่เหลือเป็นกังวล
หลังจากนั้นผมก็โดนเพื่อนทั้งสี่คนเร่งให้ขึ้นรถ เพื่อจะได้พาพี่ลีโอไปโรงพยาบาล ก่อนทั้งหมดจะเอ่ยลาพร้อมยกมือไหว้คุณแม่กับพี่ลีโอ และหันมาโบกมือลาผมด้วย
“พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ลูกหมูล่ะทำข้อสอบได้มั้ย” ผมลดมือลงจากหน้าผากของพี่ที่ใช้วัดไข้ ก่อนจะตอบคำถามอย่างมั่นใจด้วยยิ้มเต็มหน้า
ผมแอบโม้อีกนิดว่าเกียรตินิยมไม่พ้นมือผมแน่ ทำเอาคุณแม่ที่นั่งแถวหน้าของรถตู้ ถึงกับเอ่ยปากชมเสียยกใหญ่ จนผมแอบเก้อเบาๆที่ยกตัวทั้งๆที่ผลสอบยังไม่ออก
ขณะที่ผมกับคุณแม่คุยกันอย่างออกรส เรื่องเพื่อนเรื่องอาจารย์ที่หยิบยื่นน้ำใจให้แก่ผมนั้น พี่ลีโอก็เอาแต่นั่งเงียบ พอผมหันมาอีกทีก็พบว่าพี่นั่งหลับตาขมวดคิ้วมุ่น และมีท่าทางผะอืดผะอมอย่างน่าตกใจ
“อยากอาเจียนเหรอครับ! น้าตาลครับ แวะปั๊มน้ำมันข้างหน้าหน่อย” เมื่อรถจอดดีแล้ว ทั้งผมและคุณแม่ต่างกุลีกุจอพาพี่ลงจากรถ ซึ่งเราก็ได้แต่ยืนรอพี่อยู่หน้าห้องน้ำ
“ก่อนออกก็ยังดีๆอยู่ ทำไมถึงมีอาการคลื่นไส้อีกล่ะเนี่ย แม่ว่าคงต้องให้คุณหมอตรวจให้อย่างละเอียดเสียแล้วล่ะ” ผมเห็นด้วยกับคุณแม่อย่างที่สุด แต่ไม่ได้ตอบอะไรท่านออกไป เพราะใจจดจ่ออยู่เพียงหน้าประตูห้องน้ำที่พี่ลีโอเข้าไป
ไม่นานพี่ลีโอก็เดินหน้าซีดออกมา ผมรีบเข้าไปพยุง และพอจับตัวพี่ ผมรู้สึกได้เลยว่าอุณหภูมิร่างกายของพี่นั้นเย็นกว่าปกติ ทำเอาร้อนใจจนอยากหายตัวได้ เพื่อพาพี่ไปโผล่ที่หน้าโรงพยาบาลเลยทีเดียว
ในขณะที่ผมกำลังพาพี่กลับขึ้นรถ พี่ลีโอกลับหยุดเดิน จนผมต้องชะงักเท้าตาม และได้แต่มองตามสายตาของพี่ ที่กำลังจ้องอะไรบางอย่างอยู่ อย่างสนอกสนใจจนออกนอกหน้า ซึ่งผมก็ต้องแปลกใจ เมื่อปลายสายตาเป็นรถเข็นที่ขายผลไม้แช่เย็นธรรมดาคันหนึ่ง ยามหันมามองพี่อีกครั้ง ก็ทันได้เห็นว่าพี่ลีโอกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“อยากทานเหรอครับ...ดีเหมือนกัน ผลไม้เปรี้ยวๆช่วยลดอาการอาเจียนได้ เดี๋ยวลูกหมูไปซื้อให้ พี่รอในรถก่อนนะครับ” ระหว่างที่ผมหมุนตัวเตรียมวิ่งไปซื้อผลไม้ แขนผมก็ถูกรั้งไว้จากฝีมือของพี่
“ลูกหมูขอเป็นมะม่วงที่เปรี้ยวๆหน่อยนะ แต่ถ้ามีมะยมเอามะยมมาแทน” แม้ผมจะแอบสงสัยกับความต้องการของพี่ และยังติดใจกับสีหน้าครุ่นคิดเหมือนคนที่กำลังคิดไม่ตกของคุณแม่ ที่ยืนมองลูกชายอยู่นอกรถนั้น แต่ผมก็เลือกที่จะรีบไปซื้อผลไม้ตามที่พี่ต้องการก่อน
โชคดีที่รถขายผลไม้มีทั้งมะม่วงและมะยมตามความต้องการของพี่ลีโอ ผลไม้ที่คนขายโฆษณาไว้ว่าเปรี้ยวจนเข็ดฟัน ซึ่งน่าจะแก้อาการอยากอาเจียนของพี่ได้อย่างชะงัด และก็เป็นไปตามการคาดเดาของผม เพราะทันทีที่พี่ลีโอได้กินผลไม้รสเปรี้ยวที่ผมซื้อมา สีหน้าสีตาของพี่ก็ดูดีขึ้นมาทันที และท่าทางการกินที่ดูน่าเอร็ดอร่อยของพี่ ทำให้ผมอดขอชิมไม่ได้จริงๆ
“งื้อออ...เปรี้ยว! พี่ลีโอทานได้ยังไงครับเนี่ย นี่มันเปรี้ยวจนขมเลยนะครับ” ผมแทบคายเนื้อมะม่วงที่อยู่ปาก เพราะรสชาติแสนเปรี้ยวที่ไม่ธรรมดาของมัน
คำพูดของผมไม่มีผลต่อการกินของพี่สักนิด เพราะพี่ลีโอยังคงกินผลไม้ในถุงอย่างไม่สะทกสะท้านต่อความเปรี้ยว แถมยังหัวเราะน้อยๆไปกับใบหน้าเหยเกของผม พร้อมส่งแววตาล้อเลียนให้ผมได้อีก ทำเอาผมนึกใบหน้าซีดเซียวของพี่เมื่อครู่ไม่ออกเลย จนผมเกิดคำถามในใจว่าทำไมพี่ถึงกินมันได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา
แต่นาทีถัดมาผมกลับเป็นฝ่ายโดนป้อนคำถามจากคุณแม่ที่นั่งเงียบมานานเสียเอง และเป็นคำถามที่ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ตรงหน้าสักนิด
“ลูกหมูเป็นประจำเดือนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
.............................................
โปรดติดตามตอนต่อไป^^เอาล่ะสิ!! จะมีลูกหมูตัวน้อยๆสมใจลีโอรึเปล่าน้า (คงไม่ต้องเดาเนอะ อิๆ)
ว่าแต่ลีโอดูแลหมูน้อยดี๊ดีอ่ะ อิจฉา!! ฮุๆ
ตอนหน้าเรามาหาคำตอบกันค่ะ ว่าลูกหมูของเราจะมีทายาทให้อัครภูมิเมธีรึเปล่า
หาคำตอบได้ในวันพุธนะคะ (พูดซะเว่อร์เชียววว)ปล.วันนี้มี magnet มาแจกค่า (อยากแจกแม้คุณจะไม่อยากได้ 555) เป็นที่ระลึกระหว่างกันน้า
ท่านใดเม้นท์ 3 คนแรก รอการติดต่อกลับนะคะ
(ขอจำกัดสิทธิ์สำหรับท่านที่เคยได้รับไปแล้วตั้งแต่ต้นเรื่องนะคะ) 
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60] (อ่าน 233186 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก