ตอนที่ 27ลูกหมู“ยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้คุณลูกหมูตั้งครรภ์เกือบสองเดือนแล้ว” ประโยคนี้ของคุณลุงหมอดังสะท้อนก้องไปมาอยู่ในหูผม
ผมท้องได้สองเดือนแล้ว ผมตั้งท้องลูกของพี่ลีโอสองเดือน ‘ไม่อยากจะเชื่อเลย!?’
“ลุงหมอเป็นความจริงใช่มั้ยครับ! ลูกหมูท้องสองเดือน! คุณแม่ ผมกำลังเป็นพ่อคนแล้วครับ หมูน้อยเรากำลังมีลูกด้วยกัน โอ๊ย! พี่ดีใจชะมัด” ผมตกอยู่ในอ้อมกอดของพี่ลีโออย่างไม่ทันตั้งตัว
ดูท่าแล้วพี่คงดีใจกับข่าวใหม่นี้ไม่น้อย ซึ่งผมเองก็ดีใจเช่นกันที่รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นในร่างกายของผม แต่ที่เห็นว่าผมยังคงนิ่ง เป็นเพราะกำลังช็อกด้วยคิดไม่ถึงต่างหาก แถมยังเกิดคำถามในใจเหมือนพี่ด้วย ว่าผมตั้งท้องลูกของเราจริงๆหรือ
“เบาหน่อยตาลีโอ น้องกำลังท้องอยู่” เสียงปรามแบบไม่จริงจังนักของคุณแม่ ตอกย้ำกับความจริงที่เกิดขึ้น จนผมเกิดความรู้สึกอุ่นวาบยังหน้าท้องขึ้นมาอย่างประหลาด จึงเผลอเอามือลูบเบาๆ
“ลูกหมูเป็นอะไรรึเปล่า ปวดท้องเหรอ...ลุงหมอครับ ลูกหมูปวดท้อง ลูกผมจะเป็นอะไรรึเปล่า” ผมรีบคว้าท่อนแขนของว่าที่คุณพ่อมือใหม่ไว้ทันที ก่อนที่พี่จะทำให้คนรอบตัวเราแตกตื่นไปมากกว่านี้
“พี่ครับ! ลูกหมูไม่ได้ปวดท้อง ลูกหมูปกติดีทุกอย่าง...จริงๆครับ” ขืนผมไม่รีบยืนยันออกไป มีหวังเจ้าของสายตาเคลือบแคลงที่จ้องผมอยู่ คงได้ออกคำสั่งให้คุณลุงหมอตรวจผมอย่างละเอียดทันทีแน่นอน คราวนี้คงได้วุ่นวายไปกันทั้งโรงพยาบาล
สุดท้ายผมก็ได้แต่ลอบถอนใจเฮือกใหญ่ เมื่อพี่ลีโอเชื่อในคำพูดของผม แต่พี่ยังย้ำอีกว่าถ้าผมรู้สึกผิดปกติอะไรให้รีบบอก และสั่งห้ามผมปกปิดพี่อย่างเด็ดขาด ก่อนที่พี่จะหันไปคุยกับคุณลุงหมอ เรื่องการดูแลผมในช่วงที่ผมตั้งท้อง ทั้งเรื่องอาหารการกิน วิธีปฏิบัติตัว ตลอดจนการออกกำลังกาย หรือแม้แต่ยาที่ควรหลีกเลี่ยง แม้แต่คุณแม่ที่นั่งข้างๆยังไม่มีโอกาสซักถามคุณลุงหมอเลย ท่านได้แต่นั่งยิ้มด้วยสีหน้าภูมิใจที่มีให้แก่ลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน
ท่าทางที่ดูจริงจังของพี่ลีโอ ทำให้ผมถึงกลับอมยิ้มด้วยความอุ่นใจ เพราะรับรู้ถึงความรักและความใส่ใจของพี่ที่มีต่อผม แม้พี่จะดูจริงจังมากไปหน่อยก็ตาม พี่ทำเหมือนว่าผมกำลังป่วยหนักและต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษอย่างไรอย่างนั้นเลย และผมก็อดขำไม่ได้จริงๆ เพราะตั้งแต่เกิดคำถามชวนคิดของคุณแม่ ตอนที่เราอยู่บนรถด้วยกัน อาการคลื่นไส้วิงเวียนจนอยากอาเจียนที่มีมาก่อนหน้าของพี่ไม่มีให้เห็นอีกเลย
ผมเองก็ลืมเรื่องประจำเดือนของตัวเองไปสนิท พอคุณแม่ถามคำถามนั้นขึ้นมา ผมถึงกับแปลกใจ แต่ก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นตกใจแทน ยามที่ตัวเองได้คำตอบว่าประจำเดือนขาดมาร่วมสองเดือนแล้ว บวกเข้ากับตอนผมที่ได้สบตากับท่าน ทำให้ผมเข้าใจทันทีว่าทำไมคุณแม่ถึงเลือกถามคำถามนั้น เพราะท่านเคยเล่าให้ผมฟังว่าในช่วงที่ท่านตั้งท้องพี่ลีโอ คุณพ่อเคยมีอาการเหมือนคนแพ้ท้อง คือหน้ามืดวิงเวียนและอยากอาเจียนอย่างหนัก ในขณะที่ตัวท่านเองปกติดีทุกอย่าง อาการของคุณพ่อตอนนั้นไม่ต่างจากอาการของพี่ลีโอตอนนี้ ตามอย่างคำของคนโบราณที่ว่า ‘แพ้ท้องแทนเมีย’
“ส่วนวิธีการคลอด เราคงต้องเลือกเป็นการผ่าคลอดนะครับ” เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณลุงหมอพูด ผมเงยหน้าสบตาพี่อย่างหวาดๆ
แม้วิทยาการทางการแพทย์สมัยนี้จะก้าวหน้าไปไกลแค่ไหนก็ตาม แต่พอได้ยินเรื่องการผ่าตัด ผมอดใจเสียไม่ได้จริงๆ ที่สำคัญผมยังเป็นผู้ชายท้องได้ที่ต้องได้รับการผ่าคลอด ก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง
พี่ลีโอเองก็เหมือนจะรู้ถึงความไม่สบายใจของผม ด้วยพี่พยายามยิ้มและกระชับมือผมให้แน่นขึ้น ทั้งๆที่แววตาของพี่ก็ฉายแววกังวลเช่นกัน
“ลูกหมูจะปลอดภัยใช่มั้ยครับลุงหมอ” คุณลุงหมอระบายยิ้มอ่อนๆอย่างเข้าใจส่งให้พี่กับผม
“ลุงรู้ว่าเราน่ะกังวล เพราะเคสของลูกหมูไม่ปกติเหมือนคนตั้งครรภ์ทั่วไป แต่วิธีนี้ปลอดภัยที่สุดสำหรับลูกหมูแล้ว และถ้าเป็นไปได้ ลุงจะให้เราได้คุยกับคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับลูกหมู ซึ่งทีมแพทย์ของลุงประสบผลสำเร็จในการผ่าตัดเคสนี้แล้วด้วย”
คุณลุงหมอพูดเหมือนว่ามีผู้ชายคนอื่นท้องได้ และได้ใช้วิธีผ่าคลอดเหมือนที่ท่านแนะนำกับพวกเราแล้วอย่างไรอย่างนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไร จะมีผู้ชายที่พิเศษสามารถตั้งท้องได้คนอื่นอีกหรือ
“คุณหมอหมายความว่าได้ผ่าคลอดให้ผู้ชายท้องได้คนอื่นอีกหรือคะ” คุณแม่สุมนาถามออกไปอย่างใจผม
“ครับ” สิ้นเสียงของคุณลุงหมอ ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว เมื่อผมพูดสวนขึ้นไปทันที
“ขอผมพบเขาคนนั้นหน่อยได้มั้ยครับ...นะครับคุณลุงหมอ” ผมอยากเจอเขาคนนั้น คนที่มีความพิเศษเหมือนกับผม
ผมสังหรณ์ใจลึกๆว่าเราต้องมีความเกี่ยวข้องกันบางอย่าง เป็นต้นว่าอย่างการที่เราเป็น ‘ครอบครัวเดียวกัน’ แน่นอนว่าไม่ใช่ครอบครัวของผมที่นี่อย่างครอบครัวอัครภูมิเมธี แต่เป็นครอบครัวที่อยู่บนนั้น สถานที่ที่ผมเพิ่งไปเยี่ยมเยียนมา
“ลูกหมูพร้อมมั้ย ไหวรึเปล่า ทำไมมือเย็นแบบนี้” ผมยื่นมืออีกข้างไปกุมกระชับมือของพี่ลีโอที่กุมมือผมอยู่แล้ว ก่อนจะพยักหน้ารัวๆยืนยันว่าผมไหว แม้ความจริงผมจะตื่นเต้นมากเพียงใดก็ตาม
“ไหวครับ ลูกหมูแค่ตื่นเต้นที่จะได้พบพี่ชาย ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เจอคนในครอบครัวที่มาจากสถานที่เดียวกัน ลูกหมูมั่นใจนะว่าพี่เค้าต้องเป็นลูกอีกคนของท่านแม่เมอา” พี่ลีโอยิ้มให้ผมอย่างเข้าใจ ก่อนผมจะตัดสินใจเอื้อมมือไปจับลูกบิดของประตูห้องพักฟื้นคนไข้
‘พฤกษ์ สิริเทวา’ คือชื่อของคนที่อยู่หลังบานประตูบานนี้ และเป็นคนเดียวกับที่คุณลุงหมอผ่าคลอดทารกแฝดให้เมื่อเช้า ประเด็นสำคัญอยู่ที่เป็นผู้ชายท้องได้อีกคนนอกจากผมบนโลกใบนี้ และน่าจะมีชะตากรรมเดียวกับผม ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ลงมาทำภารกิจพิเศษบางอย่าง จึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมผมถึงอยากพบเขามากขนาดนี้
ยังดีที่คุณลุงหมอเข้าใจและเห็นใจผม ด้วยท่านช่วยเข้ามาพูดขอพี่พฤกษ์ให้ผมเข้าเยี่ยม และผมขอแอบอ้างขอเป็นน้องชายเรียกพี่พฤกษ์ว่าพี่เลยแล้วกันครับ
จากคำบอกเล่าของคุณลุงหมอ ถึงอาการของพี่ชายยามแรกรู้เรื่องของผมนั้น พี่พฤกษ์มีอาการตกใจ และกระตือรือร้นตอบรับให้ผมไปหาได้ทันที ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งรู้สึกตัวเต็มที่หลังจากผ่าคลอดได้ไม่นาน
“อ่า~...สวยจัง เทพสวรรค์จุติบนโลกมนุษย์ชัดๆ” คำพูดของผมเหมาะสมกับภาพบุคคลตรงหน้าแล้วครับ
เจ้าของร่างกายบอบบางที่ห่อหุ้มด้วยผิวขาวกระจ่างใสอมชมพู กำลังหันมาส่งยิ้มละมุนตาให้ผม ด้วยเครื่องหน้าหวานหยด ปากนิดจมูกหน่อย เด่นที่ดวงตากลมโตมีแววระยิบระยับด้วยความดีใจ ดวงตาถูกล้อมกรอบด้วยขนตางอนยาว พร้อมผมยาวสลวยที่หยักเป็นลอนคลื่นน้อยๆ ส่งผลให้บุคคลตรงหน้าสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิงจริงๆเสียอีก องค์ประกอบทุกอย่างที่เป็นพี่พฤกษ์ ส่งผลให้พี่ชายดูอ่อนเยาว์ จนไม่น่าเชื่อว่าจะมีอายุสามสิบเข้าไปแล้ว
“ลูกหมูใช่มั้ย” แถมเสียงพี่ชายก็ยังนุ่มชวนเคลิ้มอีกต่างหาก
ผมจึงได้แต่พยักหน้าช้าๆเหมือนคนกำลังนอนละเมอ ไม่รู้สึกตัวต่อเหตุการณ์เป็นจริงตรงหน้านัก ยังดีที่ได้พี่ลีโอจูงมือและพาเดินเข้าไปยังเตียงที่พี่พฤกษ์นั่งอยู่
“สวัสดีครับคุณพฤกษ์ ผมลีโอ และนี่ลูกหมูคู่หมั้นของผม ว่าที่คุณแม่มือใหม่เหมือนคุณครับ...เราสองคนขอบคุณคุณมากครับที่อนุญาตให้มาพบ” ผมส่งยิ้มให้พี่ลีโอแทนคำขอบคุณที่ออกหน้าคุยให้ผมจนหมด ขืนผมพูดเองมีหวังคงไม่รู้เรื่อง เพราะกำลังตื่นเต้นปนประหม่ากับพี่ชายแสนสวยคนใหม่
“ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ครับ เรียกพี่ว่าพี่พฤกษ์เถอะนะ ไม่ต้องมีคุณนำหน้าหรอก...ลีโอ ลูกหมู” รอยยิ้มกระจ่างและแววตาแสนอบอุ่น ทำให้พี่พฤกษ์ยิ่งดูน่ามองยิ่งขึ้น จนผมเริ่มลืมความตั้งใจที่จะมาคุยกับพี่ไปเลย
“ลูกหมู จะมาคุยกับพี่พฤกษ์ หรือว่าจะมานั่งมองพี่เขากัน หืม” ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะรีบระบายยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุด และรีบเขย่ามือพี่ลีโออย่างอ้อนๆ เมื่อเห็นแววตาที่เริ่มไม่พอใจของพี่เข้า
ผมก็แค่ตกตะลึงกับความสวยของพี่พฤกษ์ไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ได้จะให้ความสนใจคนอื่นมากกว่าคนรักของตัวเองเสียหน่อย กระทั่งมุมปากพี่เริ่มยกยิ้มนั่นแหละ ผมถึงได้สบายใจขึ้นว่าไม่โดนพี่โกรธแล้ว ก่อนจะหันมาให้ความสนใจคนที่ผมต้องการคุยด้วย แต่ก็เจอกับแววตาล้อเลียนและยิ้มน้อยๆของพี่พฤกษ์จนได้
“ลีโอกับลูกหมูดูรักกันดีจังนะครับ เห็นแบบนี้พี่ก็มีความสุขไปด้วย” คำพูดและแววตาของพี่พฤกษ์สอดคล้องไปในทางเดียวกัน แต่ทำไมชั่วแวบผมถึงเห็นความเศร้าจางๆในตาคู่สวยของพี่ชายด้วยก็ไม่รู้
“พี่ตื่นเต้นมากนะที่ได้รู้เรื่องของลูกหมูจากคุณหมอ อืม...เกือบสองเดือนแล้วใช่มั้ยครับ แต่ลูกหมูคงต้องลำบากแพ้ท้องหน่อยนะครับ แต่อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น” จากคำพูดของพี่พฤกษ์ ทำให้ผมอมยิ้มและเหล่มองไปทางพี่ลีโอ ที่พยายามวางหน้าเฉยหลบตาผม ทั้งๆที่ติ่งหูขาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆ
“คิกๆ ครับ แพ้ท้องลำบากจริงๆ ทั้งเวียนหัวทั้งคลื่นไส้ แต่คนที่ลำบากไม่ใช่ผมหรอก...ใช่มั้ยครับพี่ลีโอ คิกๆ” ผมเขย่ามือพี่ลีโอเบาๆอย่างหยอกเย้า เพราะต้องการให้พี่ตอบคำถามของผม แต่ถึงพี่ลีโอไม่ตอบเพราะมัวแต่นั่งหูแดง พี่พฤกษ์ก็ดูท่าจะรู้ทันเสียแล้ว
“โอ้! คิกๆ ลีโอแพ้ท้องแทนลูกหมูเหรอครับเนี่ย ลูกหมูรู้มั้ยว่าหายากนะครับ ที่สามีจะแพ้ท้องแทนภรรยา แสดงว่าลีโอรักลูกหมูมากนะ” ประโยคที่เพิ่งได้ยินจากพี่ชายคนใหม่ ทำเอาผมเป็นฝ่ายนั่งเป็นใบ้ เพราะอายจนพูดไม่ออก แถมสายตาสื่อแววหวานของพี่ลีโอ ก็ทำให้แก้มผมแทบระเบิดเพราะความร้อนเสียให้ได้
ผมตั้งสติอยู่นานกว่าจะรวบรวมมันได้ใหม่อีกครั้ง ก็โดนสองคนที่เหลือในห้องล้อเลียนผ่านสายตาเสียเกือบไปไม่เป็น
“อ่า......พี่พฤกษ์ครับ พี่เคยเจอท่านแม่มั้ยครับ ท่านเมอาชายาแห่งซุส” ใบหน้าหวานๆของพี่พฤกษ์ยิ่งหวานขึ้นไปอีก
ด้วยรอยยิ้มละมุนที่ถูกคลี่ออกจนกว้าง และแววตาที่ฉายแววอบอุ่น ก่อนพี่ชายจะพยักหน้าช้าๆ จนปอยผมข้างหูระมาตามดวงหน้าหวานหยด ยิ่งเพิ่มความน่ามองและน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้นไปอีก จนผมอยากรู้จักคนรักของพี่ชายขึ้นมาทันที เพราะคนๆนั้นช่างน่าอิจฉาที่มีพี่พฤกษ์เป็นคนรัก
“ล่าสุดพี่มีโอกาสพบท่านในฝัน คือวันก่อนที่พี่จะคลอด แต่ก่อนหน้าที่พี่จะกลับมาไทยเมื่อเจ็ดเดือนก่อน พี่ก็ฝันถึงท่านเป็นครั้งแรกเหมือนกันครับ น่าเสียดายที่พี่ไม่เคยพบหรือสัมผัสตัวท่านจริงๆเลย แต่พี่ก็รับรู้ได้ว่าท่านเมอาอยู่ไม่ห่างจากพี่ ท่านคอยเฝ้ามอง คุ้มครอง และดูแลพี่มาตลอด” แววตาพี่พฤกษ์ที่ใช้มองผมเป็นแววตาของคนในครอบครัว
แววตาที่มีแต่ความรัก ความอบอุ่น และความหวังดีที่มีให้แก่กัน เหมือนแววตาของคนในครอบครัวอัครภูมิเมธี ทำให้ผมเชื่อว่าเราเป็นพี่น้องที่ถูกส่งมาบนโลกเช่นเดียวกัน
“พี่พฤกษ์ พี่บอกว่าพี่กลับมาไทยเมื่อเจ็ดเดือนก่อน พี่ไปทำอะไรและอยู่ที่ไหนมาครับ ในเมื่อจากประวัติที่ผมทราบจากลุงหมอ พี่เป็นคนไทยนี่ครับ...ผมขอโทษที่ละลาบละล้วง แต่ถ้าพี่ยังไม่พร้อมเล่าก็ไม่เป็นไรครับ” ผมรีบพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของพี่ลีโอทันทีที่ได้เห็นแววตาเศร้าสร้อยของพี่พฤกษ์ และไม่คิดอยากรู้อดีตที่สร้างความเจ็บปวดให้พี่ชายอีกแล้ว
“ไม่ๆ ลีโอ ไม่เป็นไร ลีโอเป็นคนรักของลูกหมู ลูกหมูเองก็ถือว่าเป็นน้องชายพี่ แม้เราจะถือกำเนิดต่างสถานที่กันก็ตาม แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนในครอบครัว เพราะมีท่านเมอาเป็นมารดาเช่นกัน เรื่องของพี่จึงไม่ใช่ความลับสำหรับคนในครอบครัวเดียวกันหรอกครับ”
“พี่พฤกษ์~” ผมตื้นตันไปกับคำพูดที่ได้ยิน รู้ตัวเลยว่าน้ำตาคลอหน่วยเจียนหยาดหยด ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปกุมทับมือบอบบางของพี่พฤกษ์ไว้
ผมจึงได้รอยยิ้มอ่อนโยนจากพี่ชาย พร้อมแรงกระชับที่หัวไหล่จากคนที่ผมรัก
“พี่ลีโอ~” นาทีนี้คงไม่มีใครมีความสุขเท่ากับ ลูกหมู อัครภูมิเมธี อีกแล้วครับ ผมมีทั้งสามีอันเป็นที่รักและพี่ชายที่เป็นพี่ชายจริงๆของผมเอง
หลังจากนั้นเรื่องราวชีวิตของผู้ชายที่ชื่อ ‘พฤกษ์ สิริเทวา’ ก็ถูกถ่ายทอดมาให้ผมและพี่ลีโอได้รับรู้ ซึ่งสร้างความรู้สึกหลายหลายให้เกิดแก่เรา ทั้งโศกเศร้า ตื่นเต้น ประหลาดใจ ยินดี และโกรธเคือง
เหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพี่พฤกษ์ เปรียบเสมือนพายุร้ายลูกใหญ่ที่พัดผ่าน ทำให้พี่ชายของผมบอบช้ำไปทั้งกายใจ แต่เหตุการณ์ร้ายๆเหล่านั้น กลับทำให้วันนี้เราสองคนได้พบกัน ผมได้มีโอกาสรู้จักพี่ชายของผม และผมขอฉวยโอกาสนี้ดูแลพี่พฤกษ์กับหลานชายอย่างดีที่สุด เพราะทั้งสามไม่มีใครที่รู้จักและสนิทสนมอยู่ที่ไทยเลย
ผมคงต้องขอบคุณพวกเขา คนที่เคยทำร้ายจิตใจพี่ จนพี่พฤกษ์ต้องหนีมาก่อนเราจะได้พบกัน เสียดายที่เราไม่เจอกันเร็วกว่านี้ ไม่เช่นนั้นพี่พฤกษ์คงไม่ต้องลำบากอยู่คนเดียวถึงเจ็ดเดือนหรอก ที่สำคัญอดีตของพี่ชายก็ทำให้ผมแน่ใจในชาติกำเนิดของตัวเองยิ่งขึ้น เพราะเรามีจุดเริ่มต้นไม่ต่างกัน จุดเริ่มต้นที่เรียกว่าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า!
“...ยังดี ที่วันนี้พี่โชคดีได้เจอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เพราะถ้าเด็กคนนั้นไม่เข้ามาช่วยพี่ พี่กับลูกก็ไม่รู้ว่าจะปลอดภัยเหมือนตอนนี้รึเปล่า” พี่พฤกษ์เล่าต่อเนื่องมาจนถึงเหตุการณ์สำคัญล่าสุดของชีวิต
ผมยิ่งกระชับแรงลงบนมือนุ่มของพี่พฤกษ์ยิ่งขึ้น เพราะอดใจหายไปกับเรื่องเล่าของเหตุการณ์ในช่วงเช้าตอนที่พี่พฤกษ์เจ็บท้องคลอดไม่ได้ ยังดีที่พี่พฤกษ์ได้เจอเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งมาช่วยเรียกรถพยาบาลให้ ในขณะที่พี่ชายของผมเจ็บท้องระหว่างกลับมาจากตลาดเช้า และเด็กผู้ชายคนนั้นมีแก่ใจนั่งรถพยาบาลมาส่งพี่ชายผมถึงโรงพยาบาลด้วย กระทั่งถึงมือคุณลุงหมอและผ่าคลอดอย่างปลอดภัยทั้งแม่และลูกในที่สุด
“เด็กคนนั้นชื่ออะไรครับ พี่รู้ชื่อน้องเค้ารึเปล่า เดี๋ยวลูกหมูจะได้ติดต่อไป เพื่อขอบคุณที่ช่วยพี่ชายและหลานแฝดของลูกหมูไว้” คำตอบของพี่พฤกษ์คือการส่ายหน้า แววตาเสียใจและเสียดายอย่างเห็นได้ชัด
“ผมว่าเราอย่างเพิ่งกังวลเรื่องนี้เลย ขอผมถามรายละเอียดจากพยาบาลเวรก่อน เพราะเราน่าจะรู้เรื่องของเด็กคนนั้นไม่มากก็น้อย ลูกหมู พี่ว่าให้พี่พฤกษ์พักก่อนเถอะ” แน่นอนว่าวิธีของพี่ลีโอย่อมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเรา
“ครับ ลูกหมูนี่แย่จริง มัวแต่ชวนพี่พฤกษ์คุย แต่พี่ครับ!...ลูกหมูยังไม่เห็นหน้าหลานเลยนะครับ” ผมหันไปมองหน้าพี่ลีโอสลับกับพี่พฤกษ์อย่างกระตือรือร้น ด้วยอยากเห็นหน้าหลานชายฝาแฝดจับใจ
แม้จะรู้ตัวอยู่บ้างว่ากำลังทำตัวเอาแต่ใจอยู่ก็ตาม แต่ทำไมทั้งคู่ถึงต้องอมยิ้มและมองมาที่ผมเป็นตาเดียวแบบนั้นด้วยล่ะ
“เรานี่น้า จะเป็นแม่คนอีกไม่กี่เดือนแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กๆอยู่อีก” แม้จะฟังแล้วเหมือนว่าผมกำลังโดนพี่ลีโอตำหนิ แต่ฝ่ามือที่ลูบข้างแก้มและสายตาอบอุ่นที่พี่ใช้มองผม กลับทำให้รู้ว่าผมยังคงเป็นคนสำคัญของพี่เสมอ ไม่ว่าผมจะเอาแต่ใจตัวเองขนาดไหนก็ตาม
“ถ้าลูกหมูอยากเจอเด็กๆ ก็อย่าเพิ่งรีบกลับ เพราะก่อนที่ลูกหมูกับลีโอจะเข้ามา พยาบาลเพิ่งพาเด็กๆไปป้อนนม เพราะพี่ไม่มีน้ำนมให้ลูกน่ะครับ” ยังไม่ทันจบประโยคของพี่พฤกษ์ดีนัก ก็มีเสียงเคาะประตูพร้อมเสียงขออนุญาตดังขึ้น
หลังจากนั้นพยาบาลสองคนเข็นเปลเด็กอ่อนสองหลังเข้ามา แน่นอนว่าเด็กที่นอนอยู่ในเปลย่อมไม่ใช่เด็กที่ไหน แต่เป็นหลานชายฝาแฝดของผมเอง ทั้งคู่ดูตัวเล็กกว่าเด็กแรกเกิดปกติ เหตุผลก็คงเพราะเป็นเด็กแฝด แต่ดูโดยรวมฝาแฝดก็แข็งแรงดี มีบิดตัวจนหน้าแดงและขยับแขนไปมาทั้งๆที่ตาปิดสนิท ก่อนจะร้องอ้อแอ้เบาๆเป็นการทักทายทุกสายตาที่อยู่ในห้อง และเหมือนทั้งคู่จะโชว์ว่า ‘ถึงผมจะตัวเล็กแต่ก็แข็งแรงดีนะ’ อะไรแบบนั้น ซึ่งทำเอาผม พี่ลีโอ และพี่พฤกษ์ถึงกับหัวเราะเบาๆออกมาในความน่าเอ็นดูของฝาแฝด
เมื่อผมได้พิจารณาใกล้ๆ ผมยิ่งหลงรักหลานน้อยฝาแฝดของผม แม้ทั้งคู่จะมีหน้าตาเหมือนกันจนผมแยกไม่ออก และมีผิวขาวดังน้ำนม แก้มและปากแดงฉ่ำ จมูกโด่ง ขนตาหนาและงอนเป็นแพอย่างเห็นได้ชัด แถมยังเป็นสีเดียวกัน ทั้งคิ้วกับเส้นผมคือสีน้ำตาลเข้ม
ผมเชื่อว่าหลานฝาแฝดต้องเป็นลูกครึ่งไทยสเปนที่หน้าตาดีที่สุด โตมาหลานแฝดของผมต้องหล่อชนิดที่สาวมองเหลียวหลังจนเดินตกถนนเชียวล่ะ
“อ่า~ หลานน้า น่าเกลียดน่าชังที่สุดเลย พี่ลีโอดูสิครับ หลานๆยิ้มให้ผมด้วย” ผมเขย่ามือพี่ด้วยความตื่นเต้น เมื่อหนึ่งในฝาแฝดระบายยิ้มให้ผมทั้งๆที่ตายังปิดสนิท
“ฮึๆ ครับ หลานคงรู้ว่าน้าลูกหมูหลงรักเจ้าตัวทันทีที่เห็นแน่ๆ จริงมั้ย” ผมยิ้มกว้างส่งให้คนที่รู้ใจผมที่สุดคนนี้
“คุณพฤกษ์คะ มีน้องผู้ชายขอเข้าเยี่ยมค่ะ เป็นคนเดียวกับที่มาส่งคุณที่โรงพยาบาลเมื่อเช้า คุณพฤกษ์จะให้น้องเข้าเยี่ยมมั้ยคะ” ผมเงยหน้ามองไปยังพยาบาลที่พูดประโยคนี้ทันที
ผมได้เห็นว่าพี่พฤกษ์ที่กำลังรับหนึ่งในหลานแฝดของผมมาอุ้มนั้น พี่ระบายยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะรีบตอบรับคำขอของเด็กคนนั้นผ่านพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ได้ค่ะ ดิฉันจะให้น้องเข้ามาหาเลยนะคะ ส่วนสองหนุ่มน้อยดื่มนมมาอิ่มพร้อมหลับแล้วค่ะ และอีกสักสองชั่วโมงดิฉันจะมาสอนวิธีชงนมให้เด็กๆดื่มนะคะ เพราะได้เวลาที่ทั้งคู่ต้องดื่มนมอีกรอบพอดีค่ะ”
“ขอบคุณครับ” สิ้นคำขอบคุณของพี่ชาย พยาบาลทั้งคู่ก็ขอตัวออกไปจากห้อง
“พี่พฤกษ์ครับ วันหลังขอลูกหมูอุ้มหลานหน่อยนะครับ” ขอพี่ชายไว้ก่อนเลยครับ ใจจริงผมอยากอุ้มอยากกอดหลานแฝดจะแย่ แต่ขอหัดอุ้มเด็กอ่อนก่อนแล้วกัน
พี่พฤกษ์ตอบรับคำผมอย่างใจดี มีถามด้วยว่าทำไมไม่อุ้มเสียแต่ตอนนี้เลย ผมก็ได้แต่ตอบไปว่าไม่กล้าอุ้มเพราะหลานตัวเล็กและกลัวทำหลานหลุดมือ พี่พฤกษ์ฟังคำตอบของผมแล้วก็ได้แต่หัวเราะ ส่วนพี่ลีโอก็ไม่พูดอะไรเพราะเอาแต่ยืนซ้อนหลังกอดเอวผมไว้หลวมๆ และจ้องเจ้าหนูฝาแฝดตาไม่กระพริบ ดูก็รู้ว่าพี่ลีโอหลงรักหลานแฝดไม่ต่างจากผมเลยล่ะ
“คนไหนชื่ออะไรครับ พี่พฤกษ์ได้ตั้งชื่อให้เด็กๆรึยัง” นั่นสิผมลืมเรื่องชื่อไปเลย ผมเงยหน้าจ้องพี่พฤกษ์รอคำตอบไม่ต่างจากพี่ลีโอ
พี่พฤกษ์ระบายยิ้มน้อยๆให้เรา ก่อนจะก้มมองลูกแฝดที่อยู่ในอ้อมกอด และหันมาลูบแก้มแดงๆของอีกคนที่อยู่ในเตียงเด็กอ่อนตรงหน้าผม ด้วยแววตาอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก พี่ชายเงียบไปพักหนึ่งเหมือนกำลังครุ่นคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาผมและเอ่ยชื่อของฝาแฝดออกมา
“ภูมิ ภพ” ชื่อเหมาะสมกับเด็กๆทีเดียวเชียวครับ พี่ชายผมนี่เข้าใจตั้งชื่อจังเลย
‘ผืนแผ่นดินที่มั่นคงให้พฤกษาได้ยืนหยัดและพึ่งพิงได้’
“ก๊อกๆ” เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น พี่พฤกษ์เอ่ยอนุญาตด้วยความดีใจ
“เข้ามาได้เลยครับ” แน่นอนคนที่จะเดินเข้ามาต้องเป็นเด็กผู้ชายคนนั้น คนที่ช่วยพี่พฤกษ์ไว้เมื่อเช้า
ผมเชื่ออย่างสนิทใจมาตั้งนานแล้วว่าโลกกลม เพราะทั้งการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ที่ยืนยันมาแบบนั้น ร่วมกับได้เจอเหตุการณ์หลากหลายแสนมหัศจรรย์เข้ามาในชีวิต เหมาะแล้วที่ผมจะใช้คำนี้มาเปรียบเปรย แต่อย่างไรเสียผมก็ต้องแปลกใจอยู่ดี เมื่อคำว่า ‘โลกกลม’ ถูกยกขึ้นมาใช้อีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ครั้งนี้
“วาเลนไทน์...ไทนี่!!”
...............................................
โปรดติดตามตอนต่อไป^^ไม่ติดใจกันแล้วน้า เพราะหมูน้อยคงได้เป็นแม่หมูเร็วๆนี้แน่นอน
และเชื่อได้ว่าใครหลายคนคงอยากรู้จักตัวละครใหม่ในตอนนี้แน่ๆ
แถมไทนี่ยังมาโผล่ในตอนท้ายอีก!!
แต่คงพอเดาความสัมพันธ์ของทั้งสามคนได้เนอะ ว่าสามคนนี้
ผูกพันกันทางไหน
ตอนหน้าจะพาคู่หวานกลับมาเจอคุณผู้อ่านอีกทีวันจันทร์นะคะ
ซึ่งเหลืออีก 3 ตอนเท่านั้นก็จบแล้ว ฝากติดตามด้วยค่ะ+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.3 เม้นท์แรกรอการติดต่อกลับเพื่อรับ magnet นะคะ 
หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60] (อ่าน 233135 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก