ตอนพิเศษ 3ลูกหมู“คุณลูกหมูรับไว้เถอะนะครับ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากผม” กล่องของขวัญสีชมพูหวานแหววถูกยื่นมาตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มของคนให้ที่ไม่ต่างจากสีของกล่อง
ผมถึงกับลำบากใจที่จะรับไว้ เนื่องจากรู้เจตนาของคนให้ แต่สถานะของคนตรงหน้าก็ทำเอาผมลังเลไม่น้อย หากผมจะไม่แยแสมัน นาทีนี้ผมจึงได้แต่เสหลุบตาลงมองยังกล่องผูกโบว์สีหวาน ไม่ใช่ว่ากำลังเขินอายแต่ไม่อยากเห็นแววตาที่ส่อเจตนาสานสัมพันธ์คู่นั้นต่างหาก
“แต่ว่า...คือ ผมเกรงใจคุณครูน่ะครับ ไม่เห็นต้องลำบากซื้อของขวัญวันเกิดมาให้ผมเลย ผมว่า...หืม ไลอ้อน!” กล่องของขวัญเจ้าปัญหาถูกดึงไปต่อหน้าต่อตา จากฝีมือของลูกชายเพียงคนเดียวของผม
ไลอ้อนยืนทำหน้านิ่งและจ้องเขม็งไปยังคุณครูที่กำลังทำหน้าตื่นด้วยความตกใจ ท่าทางของลูกถอดแบบของคนเป็นพ่อมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน นาทีนี้จะว่าผมโล่งใจก็ว่าได้ที่เห็นคนที่ผมมารับ เข้ามาช่วยกู้สถานการณ์วิกฤตได้ทันท่วงที แต่กิริยาที่ไม่สมกับความเป็นเด็กของลูก ก็ไม่อาจถูกละเลยไปได้ เพราะไลอ้อนอาจจะถูกต่อว่าในใจได้ว่าพ่อแม่ไม่มีเวลาอบรมมารยาท ผมจึงจงใจจ้องตากับเจ้าลูกชายคนเก่ง พร้อมกดเสียงเรียกชื่อจริงของลูกนิ่งๆเป็นการเตือน
“เทพทัต!” ไลอ้อนจะรู้ดีครับ หากว่าผมเรียกเจ้าตัวด้วยชื่อจริงเมื่อไหร่ นั่นหมายความว่าไม่มีการล้อเล่นไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดๆ
“ผมขอโทษครับ” ผมยิ้มออกจนได้ เมื่อไลอ้อนยกมือไหว้ขอโทษคุณครูที่ทำตัวเสียมารยาทไปเมื่อครู่
คุณครูภาคภูมิก็รับไหว้แม้สีหน้ายังคงตึงๆ แต่เมื่อเห็นว่าผมมองอยู่ เขาก็คลี่ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหลบตาเสียดื้อๆ ผมจึงตัดปัญหาด้วยการส่งกล่องของขวัญคืนแก่เจ้าของ ด้วยไม่อยากให้เกิดข่าวลือแปลกๆไปทั่วโรงเรียน เนื่องจากนาทีนี้มีสายตาหลายคู่ให้ความสนใจมองมาไม่น้อย ที่สำคัญผมไม่อยากมีปัญหาครอบครัว เพราะหากพี่ลีโอรู้เรื่อง พี่ต้องไม่อยู่เฉยเป็นแน่ ด้วยพี่ลีโอเขม่นคุณครูภาคภูมิมาพักใหญ่แล้ว ก็คงตั้งแต่คุณครูเริ่มเข้าสอนที่นี่เมื่อสองเดือนก่อน
“คุณครูครับ ผมรับไว้ไม่ได้จริงๆ ต้องขอโทษคุณครูด้วยนะครับ...ไลอ้อนกลับกันเถอะลูก เดี๋ยวคุณพ่อจะรอนาน ลาคุณครูสิครับ” ลูกชายคนเก่งฉีกยิ้มกว้างอย่างยินดีและรีบยกมือไหว้ลาครูตามที่ผมแนะนำ
ผมเองก็อาศัยจังหวะที่คนตรงหน้ายังจับต้นชนปลายไม่ถูก ชิ่งหนีด้วยการจูงลูกเดินออกมา และพาไลอ้อนขึ้นรถของที่บ้านทันที หากว่าวันนี้พี่ลีโอมารับไลอ้อนพร้อมผมเหมือนอย่างทุกวัน เหตุการณ์ชวนกระอักกระอ่วนใจคงไม่เกิดขึ้น ถ้าไม่เป็นเพราะพี่ต้องอยู่เคลียร์งานก่อนที่จะลายาว เพื่อพาพวกเราไปเที่ยวฉลองวันเกิดของผม ควบพาไลอ้อนเที่ยวช่วงปิดเทอม เผลอแป๊บๆลูกชายรูปหล่อหน้าตาดีไม่แพ้พ่ออย่างไลอ้อนปีหน้าก็เรียนชั้นป.4แล้ว เวลาผ่านไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
“ไลอ้อนไม่ต้องไปบอกเรื่องเมื่อครู่ให้คุณพ่อทราบนะครับ” ไลอ้อนคิ้วขมวดตีหน้ายุ่งทันทีที่ได้ยินประโยคดังกล่าวจากผม
ผมเองเตรียมอธิบายให้ลูกเข้าใจถึงผลที่จะตามมา หากเจ้าตัวเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคนเป็นพ่อ เพราะคุณครูจบใหม่อาจมีประวัติการทำงานที่แรกไม่ถึงสามเดือนก็เป็นได้ แต่ผมยังไม่ทันเอ่ยอะไร พ่อลูกชายรูปหล่อก็สวนออกมาเสียก่อน
“คุณพ่อสั่งให้ไลอ้อนรายงานเหตุการณ์ที่ไม่ปกติเกี่ยวกับหม่ามี้ทุกเรื่องครับ ถ้าไลอ้อนปิดบังเรื่องนี้ก็เท่ากับฝืนคำสั่งของคุณพ่อ และกลายเป็นเด็กที่ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่น่ะสิครับ” รอยยิ้มใสซื่อที่ที่ไลอ้อนส่งให้ผมนั้น ไม่ได้ลดทอนความจริงจังของลูกลงเลย
ในเมื่อไลอ้อนใช้สายตาแน่วแน่จ้องผมอยู่ เหมือนว่าลูกกำลังกดดันผมอยู่กลายๆ ไม่ต่างจากท่าทางของคนเป็นพ่อที่ผมเคยพานพบมา ผมลืมไปได้อย่างไรกันนะว่าลูกชายของผมฉลาดคิดฉลาดพูดเพียงใด แถมไลอ้อนยังมีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ คำพูดและกิริยาของไลอ้อนจึงไม่ได้สร้างความแปลกใจให้แก่ผมนัก แต่ก็ทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก
ขืนผมสั่งให้ไลอ้อนทำตามเจตนาเดิม คงไม่ต่างจากการกลืนน้ำลายตัวเอง เผลอๆต่อไปลูกจะกลายเป็นเด็กไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ร้ายกว่านั้นอาจจะเป็นเด็กชอบพูดโกหกไปเลยก็ได้ ผมจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย แม้จะแอบหมั่นไส้พ่อลูกคู่ซี้ขึ้นมาเบาๆ ที่มีแอบนัดแนะกันลับหลังผม แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอดูผลที่จะตามมา
“ครับ!?” ผมส่งเสียงกึ่งถามกึ่งสงสัยให้คู่พ่อลูกที่มองมาจากโต๊ะตัวใหญ่กลางห้องทำงาน ด้วยใบหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเคร่งเครียดและจริงจังเกินเหตุ ทั้งๆที่ผมเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากทำธุระเสร็จ
“เดี๋ยวไลอ้อนออกไปตามของว่างจากพี่นิรมลก่อนนะครับ หม่ามี้จะได้ทานรองท้องก่อนออกเดินทาง...[ฟอดดด]...ไลอ้อนรักหม่ามี้มากนะครับ” แม้ผมจะแปลกใจกับท่าทางรีบร้อนของไลอ้อน แต่อดฉีกยิ้มจากคำบอกรักแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของลูกไม่ได้จริงๆ
ผมจึงสวมกอดร่างเล็กที่สูงเกินมาตรฐานของเด็กเก้าขวบไว้อย่างหลวมๆ ก่อนหอมแก้มไลอ้อนพร้อมบอกรักเป็นการกลับคืน ทำเอาลูกอมยิ้มถูกใจตาพราว ได้เห็นแบบนั้นผมล่ะอดใจไม่ไหว ยื่นหน้าจุ๊บปากอิ่มแดงคู่เล็กนั่นเสียอีกที ทำเอาเจ้าลูกชายรูปหล่อถึงกับแก้มแดงออกอาการเขินชัดตา พาลให้ผมนึกเอ็นดูลูกชายยิ่งขึ้นไปอีก แต่พอไลอ้อนเหลือบมองไปทางด้านหลังของผม จากที่ฉีกยิ้มเสียกว้างกลับเปลี่ยนท่าทีเป็นเคร่งขรึมได้อย่างน่าฉงน ก่อนจะขยับตัวหยุกหยิกไปมาและรีบขอตัวเดินออกไป ผมจึงได้แต่มองตามไลอ้อนไปอย่างมึนงง
พฤติกรรมแปลกประหลาดของลูก ทำให้ผมยืดตัวขึ้น และหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของดวงตาคู่คมติดดุ ซึ่งดวงตาคู่เดียวกันนี้น่าจะเป็นต้นเหตุอาการแปลกๆของไลอ้อน ด้วยแรกเห็นผมเองยังเผลอสะดุ้ง บวกกับการย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าเมื่อชั่วโมงเข้ามาด้วย ทำเอาผมสังหรณ์ใจขึ้นมาว่า ท่าทางของพี่ลีโออาจจะสืบเนื่องมาจากคุณครูภาคภูมิก็เป็นได้ ดูท่าเจ้าลูกชายคงมาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าโรงเรียนให้พี่รู้แล้ว
ผมจึงทำใจกล้าระบายยิ้มบางเบา และเดินช้าๆไปนั่งประจันกับพี่ลีโอหน้าโต๊ะทำงาน แต่ใบหน้าพี่ก็ยังไม่เปลี่ยน และยังคงจ้องผมไม่กระพริบ ผมเสมองงานบนโต๊ะที่มีแฟ้มรอเซ็นอนุมัติอีกไม่มากนัก ดูท่าแล้วอีกไม่เกินชั่วโมงเราก็น่าจะได้ออกเดินทางตามกำหนด ถ้าเจ้าของงานจะไม่มัวแต่จ้องผมไม่วางตา และจะดีกว่านี้ถ้าดวงตาคู่นั้นจะทอประกายอ่อนหวานอย่างเคย ไม่เข้มเสียจนผมไม่กล้าสบตาด้วยเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นผมจะนั่งให้พี่ลีโอมองจนเบื่อกันไปข้างหนึ่ง
ผมตัดสินใจเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และตั้งใจระบายยิ้มให้หวานไปทั้งปากและตา หวังละลายความแข็งกระด้างในตาพี่ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล เมื่อแววตาพี่ลีโออ่อนแสงลง แต่ใบหน้าก็ยังเคร่งขรึมไม่เปลี่ยน
“พี่ต้องการให้ลูกหมูช่วยอะไรมั้ยครับ เผื่อจะเสร็จเร็วขึ้น ลูกหมูไม่อยากให้พี่ลีโอกับไลอ้อนทานข้าวเย็นเลทมากนัก มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” ระหว่างที่พูดประโยคนี้ ผมพยายามทอดเสียงอ่อนหวังถ่ายทอดความห่วงใยให้พี่รับรู้ แถมด้วยระบายยิ้มน้อยๆตลอดเวลา เผื่อว่าคนหน้าเคร่งจะใจอ่อนส่งยิ้มให้กันบ้าง
“เฮ้อออ เรานี่นะ...ลูกหมูเดินมาหาพี่” ผมฉีกยิ้มได้กว้างตั้งแต่ได้ยินเสียงถอนใจยาวเหยียดของพี่ลีโอแล้วครับ ดังนั้นเมื่อพี่เรียกผมเข้าไปหา ผมจึงยิ่งกว่าเต็มใจ
ผมเดินไปยืนระบายยิ้มต่อหน้าพี่ลีโอ ที่ยังคงนั่งวางแขนและหลังพิงพนักยังเก้าอี้ตัวใหญ่ไว้เต็มตัว แต่คราวนี้มุมปากพี่ยกยิ้มน้อยๆให้ผมได้ชุ่มชื่นใจบ้างแล้ว แต่อยู่ๆคนรูปหล่อก็รวบเอวและดึงผมลงไปนั่งบนตัก
“อ๊ะ!...พี่ครับ งื้อออ” ยังไม่ทันที่ผมจะประท้วงที่พี่ทำให้ผมตกใจ ปลายจมูกโด่งๆของพี่ก็ฝังลงในซอกคอผม ทำเอาขนลุกเกรียวกราวเลยทีเดียว
“พี่ไม่ได้ไปด้วยแค่วันเดียว ถึงกับมีแมวหน้าอ่อนหวังตีท้ายครัวพี่เชียวรึ ลูกหมู...เราน่ะเสน่ห์แรงมากไปรึเปล่าหืม ต่อไปหน้าที่รับส่งไลอ้อนให้เป็นหน้าที่พี่ดีกว่ามั้ยครับ” เป็นเรื่องแล้วครับ ฟังจากน้ำเสียงพี่ลีโอน่าจะจริงจังไม่น้อย ขืนผมไม่ทำอะไรสักอย่างคงได้โดนสั่งห้ามรับส่งไลอ้อนเป็นแน่
ผมไม่ต้องการเช่นนั้น เพราะไม่อยากสูญเสียความรู้สึกแรกยามที่ได้เห็นใบหน้าของลูก ตอนที่ไลอ้อนเห็นว่าผมไปรับที่โรงเรียน มันช่างก่อเกิดความสุขท่วมท้นใจ เมื่อดวงตาเล็กๆคู่นั้นทอประกายสดใส และเต็มไปด้วยแววแห่งความหวังของชีวิต เหมือนว่าผมเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของไลอ้อน
อาจจะฟังดูยิ่งใหญ่จนเกือบเป็นไปไม่ได้ไปเสียหน่อย แต่ความรู้สึกของคนเป็นแม่กลับรู้สึกแบบนั้นทุกครั้งที่ผมไปรับลูก ซึ่งในความเป็นจริงลูกชายของผมไม่เคยมีอาการงอแง หรือแสดงออกว่าว้าเหว่ต้องการที่พึ่ง ยามที่ต้องไปโรงเรียนเลยสักครั้ง รวมถึงการไปโรงเรียนครั้งแรกของไลอ้อนช่วงเตรียมอนุบาลด้วย
“ไม่ครับ! เอ่อ...พี่ลีโอคร้าบ ลูกหมูขอไปรับส่งไลอ้อนเหมือนเดิมนะครับ อย่าไปสนใจคนอื่นเลย เพราะความสนใจของลูกหมูมีไว้ให้พี่กับไลอ้อนเท่านั้น ถือว่าขอเป็นของขวัญวันเกิดให้ลูกหมูอีกสักอย่างแล้วกันนะครับ” ผมคล้องคอพี่ไว้พร้อมอ้อนด้วยเสียงหวานๆ และยิ้มให้อีกสักหน่อย ส่วนใจก็ได้แต่หวังว่าพี่ลีโอจะยอมใจอ่อนให้กัน
นาทีนี้กลายเป็นว่าพี่ลีโอกอดเอวผมไว้ โดยมีผมนั่งซ้อนตักเอียงข้างให้และใช้แขนคล้องคอ ส่วนใบหน้าของเราก็ห่างกันเพียงคืบ จนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ และได้เห็นภาพใบหน้าตัวเองสะท้อนผ่านดวงตาสีดำขลับของพี่ ก่อนภาพนั้นจะยิ่งชัดขึ้น เมื่อพี่ลีโอยื่นหน้าเข้าหาผมร่นระยะห่างระหว่างเรา กระทั่งริมฝีปากของเราสัมผัสกันบางเบา
“ขอกันแบบนี้พี่จะปฏิเสธลงได้ยังไง หืม” พี่ลีโอยิ้มออกแล้วครับ ผมเห็นแล้วแทบละลายเชียวล่ะ
ผมคิดไม่ผิดเลยที่ใช้วิธีอ้อนพี่แทนการปั้นปึ่งเอาแต่ใจ เพราะไม้อ่อนมักใช้ได้ผลกับพี่ลีโอทุกครั้ง ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาผมน่ะรู้จุดอ่อนของพี่มากมาย และมักจะเลือกใช้ให้ถูกจังหวะเสมอ อย่างเช่นครั้งนี้เป็นต้น เพราะจุดอ่อนเกือบทุกเรื่องของพี่ลีโอนั้น มักมีที่ต้นตอมาจากตัวผมแทบทั้งสิ้น ดังนั้นคงไม่มีใครตีจุดอ่อนของพี่ได้ดีเท่าตัวผมหรอก
“งั้นก็ไม่ต้องปฏิเสธสิครับ คิกๆ วันนี้ไม่ควรทำให้เจ้าของวันเกิดเสียใจน้า” พี่ลีโอไม่เพียงแค่ยิ้ม แต่นาทีนี้ถึงขั้นกลั้วหัวเราะน้อยๆออกมาเชียวล่ะ ถ้าผมไม่ได้นั่งอยู่คงได้ล้มทั้งยืน เพราะแข้งขาอ่อนใจละลายจากความดูดีของพี่
“หึๆ ถึงวันนี้ไม่ใช่วันเกิดลูกหมู พี่ก็ไม่มีวันทำเราเสียใจหรอกนะ...รู้ใช่มั้ย” เสียงทุ้มอ่อนที่หยอดส่งคำถามท้ายประโยคจากพี่ บวกสายตาอ่อนเชื่อมที่พี่มองผม ให้ความรู้สึกเหมือนว่าผมกำลังถูกพี่บอกรัก พาลให้แก้มผมเห่อร้อนและหัวใจเต้นรัวแทบกระดอนทะลุอกออกมา
ผมไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าโอนอ่อนแทบไปซบอกพี่ลีโอตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งลิ้นร้อนๆเลาะเล็มไปตามขอบปากของผม และปลายนิ้วอุ่นแหวกไล้ไปมาแถวผิวอ่อนของต้นคอ สัมผัสของพี่ยั่วยวนชวนให้ผมเผลอไผลเปิดรับลิ้นร้อนเข้ามา และปล่อยให้มันกวาดต้อนไปทั่วโพรงปาก ก่อนจะมาหยอกเย้าดูดดึงลิ้นผม มอบความหวานหวิวแก่ผมจนแทบขาดใจ จูบของพี่ลีโอยังมีมนต์ขลังชวนเคลิ้มสำหรับผมเสมอ เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่พี่มักจะทำให้ผมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับพี่ได้ทุกสถานการณ์ ไม่เว้นแม่แต่จูบครั้งนี้ของเรา
“หมูน้อย~” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเจือแววหวานแทรกเข้ามาในมโนสำนึกของผม ที่กำลังล่องลอยไปในดินแดนแห่งฝันแสนหวาน
ผมค่อยๆปรือตาขึ้นมองผ่านม่านน้ำจางๆ ก่อนจะได้เห็นรอยยิ้มละไมแสนดูดีของพี่ลีโอ พร้อมกับรู้สึกถึงปลายนิ้วอุ่นที่ไล้เกลี่ยไปมายังกลีบปาก บวกกับแววตาหลงใหลได้ปลื้มของพี่ที่มองตามปลายนิ้วข้างนั้น ทำให้เผลอตวัดลิ้นเลียอย่างใจคิด พี่ลีโอชะงักและเหลือบตากลับมาสบตากับผมเข้า ในแววตาคู่คมฉายชัดถึงความปรารถนา
คนรักใช้สายตามองกันแบบนี้ พาลให้ผมรู้สึกเต็มตื้นและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่พี่ลีโอก็ยังคงรักและต้องการผมเสมอ ไม่ต่างจากผมที่รู้สึกกับพี่เช่นเดียวกัน ผมยื่นมือขึ้นและโน้มคอพี่ลงมาหา ก่อนกระซิบคำรักชิดริมฝีปากคู่แดง และตั้งใจไว้ว่าครั้งนี้จะเป็นผู้มอบจูบหวานๆให้แก่พี่เอง
“ลูกหมูรักพี่ลีโอนะครับ” คำรักของผมทำให้พี่ระบายยิ้มเสียกว้าง ดวงตาระยิบระยับเต็มไปด้วยความถูกใจ
ภาพใบหน้าหล่อเหลาขณะยิ้มของพี่ลีโอเจิดจ้าเสียจน ผมตาพร่าและใจเต้นโครมครามเพราะความดูดีนั้น
“ทั้งน่ารักทั้งช่างยั่วแบบนี้ จะไม่ให้พี่หวงเราได้ยังไงกัน หืม...หมูน้อย อืมมม”
ผมไม่ทนในความดูดีจากเจ้าของรอยยิ้มและเสียงนุ่มๆที่กำลังหยอกเย้าผมอีกต่อไป ด้วยบรรจงมอบจูบหวานๆให้พี่ และตั้งใจใส่ความรักผ่านริมฝีปากให้มากที่สุดเท่าที่ผมทำได้ ซึ่งก็สมใจคนอ่อนประสบการณ์กว่าแบบผม เมื่อได้ยินเสียงครางทุ้มผ่านลำคอ แต่ผมดีใจอยู่ได้ไม่นาน เมื่อมีเสียงเล็กๆดังแทรกขึ้นมา และผมจำได้ดีว่าโทนเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นของใคร
“เฮือก! ละ...ไลอ้อน!” กว่าผมจะถอนจูบออกจากริมฝีปากร้อนที่ตามประกบไม่ห่างได้ก็ใช้เวลาไปครู่ใหญ่
ไหนจะเสียเวลาไปกับอาการหอบเหนื่อยแทบขาดใจ จากจูบแสนหวานที่ผมเป็นคนเริ่มอีก จึงไม่แปลกที่วินาทีถัดมาผมจะได้เห็นลูกชายรูปหล่อมาชะโงกหน้าระบายยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่ตาผม ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้จะตีสีหน้าแบบไหนกับลูกเลยทีเดียว
“อ่ะ เอ่อ พี่ครับ ปะ...ปล่อยลูกหมูก่อน ไลอ้อนอยู่ตรงนี้” ผมพยายามแกะมือหนาที่โอบรอบเอวออก พร้อมขอร้องเจ้าของมือคู่นั้นไปด้วย
ผมไม่กล้าแม้แต่จะสบตาใครในห้อง โดยเฉพาะกับลูกชายยิ่งทำให้ผมร้อนรน จนลิ้นและมือไม้พันกันไปหมด ด้วยสำนึกรู้ถึงความไม่เหมาะไม่ควรเป็นอย่างยิ่งที่ไม่ระวังตัว เผลอประเจิดประเจ้อปล่อยให้ไลอ้อนเห็นฉากสวีทของผมกับพี่ลีโอเข้า สำคัญที่ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูสักนิด
ด้วยผมยังคงนั่งอยู่บนตักแกร่ง แต่เปลี่ยนมานั่งคร่อมตักพี่ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็สุดรู้ แถมพี่ลีโอก็ยังคงโอบแขนไว้รอบเอวผมโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย แล้วไหนจะสภาพเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของผมอีก ยังดีที่แค่กระดุมเสื้อหลุดไปไม่กี่เม็ดแต่ตะขอกางเกงยังอยู่เหมือนเดิม และแน่นอนว่านาทีนี้ทั้งใบหน้าทั้งลำคอของผมคงแข่งกันเห่อแดง รวมถึงริมฝีปากที่บวมเป่งและร้อนผะผ่าวจากฤทธิ์จูบยาวนานก่อนหน้าด้วย
“ไลอ้อน ลูกจะรออีกนิดไม่ได้รึไงกัน จะรีบเข้ามาทำไมฮึ!?” เสียงนิ่งๆที่พี่ใช้กับไลอ้อน ทำเอาผมชะงักและหยุดแกะมือของพี่ทันที
“ขอโทษครับ ไลอ้อนไม่ได้ตั้งใจเข้ามาขัดจังหวะ แต่ไลอ้อนรออยู่ข้างนอกตามคำสั่งคุณพ่อตั้งนาน แต่ไม่มีวี่แววความคืบหน้าให้ไลอ้อนรู้เลย ไลอ้อนเลยตัดสินใจเข้ามาเพราะเป็นห่วงหม่ามี้หรอกครับ กลัวว่าจะโดนคุณพ่อดุจนร้องไห้น้ำตาท่วมห้องไปแล้ว ที่ไหนได้หม่ามี้กับคุณพ่อกำลัง...ครึๆ”
แม้น้ำเสียงในช่วงแรกของไลอ้อนจะออดอ่อย ฟังแล้วให้ความรู้สึกชวนน่าเห็นใจไม่น้อย แต่ความหมายท้ายประโยคและเสียงหัวเราะที่ถอดแบบมาจากคนเป็นพ่อ ทำให้ความน่าเห็นใจที่เกิดขึ้นกับผมนั้นหายไปในพริบตา บวกเข้ากับภาพที่ผมได้เห็นจากคนเป็นพ่อของลูก ด้วยพี่ลีโอที่น่าจะมีท่าทางไม่พอใจคนเป็นลูก กลับนั่งในท่วงท่าสบายใจเกินเหตุ และยิ้มกริ่มถูกใจนักหนาต่อสิ่งที่เพิ่งได้ยิน พาลให้ผมที่ได้เห็นทีท่าของคนทั้งคู่เกิดนึกหมั่นไส้ขึ้นมาเสียดื้อๆ
‘พ่อลูกเข้ากันได้ดีเกินไปแล้วนะ!’ ผมตัดสินใจคีบเนื้อบิดพุงของคนเป็นพ่อเต็มแรง แม้ในความเป็นจริงสามารถทำได้ยากนัก เพราะรูปร่างที่ไร้ส่วนเกินของพี่ลีโอ แต่สุดท้ายการกระทำของผมก็ทำให้เจ้าของเนื้อก้อนเล็กๆร้องจนเสียงหลงออกมาได้
“โอ๊ยยย ซี้ดดด...ลูกหมูหยิกพี่ทำไมครับ” พี่ลีโอยังมีหน้ามาตีสีหน้าไม่รู้เรื่องได้อีก
“หึ! เจ้าเล่ห์ทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะครับ จะเข้ากันดีเกินไปแล้วนะ!” ผมส่งสายตาคาดโทษให้ทั้งพ่อและลูก ก่อนจะลุกออกจากตักแกร่งและหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายในห้อง
“ลูกหมู ที่พี่ทำไปเพราะรักและหวงเรามากนะ”
‘ชิ! ทีนี้ล่ะคำว่ารักว่าหวงมาเชียว’ แต่ทำไมผมถึงต้องฉีกยิ้มกับกระจกทันทีที่ได้ยินด้วยนะ
“หม่ามี้ครับ ไลอ้อนขอโทษ ที่ทำไปทั้งหมดเพราะคุณพ่อสั่งนะครับ ไลอ้อนไม่ผิด”
‘คิกๆ ลูกชายฉลาดเอาตัวรอดนักนะ’ คนเป็นพ่อโดนขายเสียแล้ว ดูสิว่าจะทำยังไง
“ไลอ้อน! ทิ้งกันเฉยเลยนะ เดี๋ยวเถอะๆ” นั่นไงคิดไม่ผิดที่พี่ลีโอจะหันไปเอาเรื่องไลอ้อน
แต่เชื่อผมเถอะว่าหลังบานประตู ทั้งพ่อและลูกคงไม่ได้มีทีท่าจริงจังนักหรอกครับ ไม่แน่กำลังส่งยิ้มยักคิ้วให้กันด้วยซ้ำ ที่ทำอยู่นี่ก็แค่ตั้งใจง้อให้ผมอารมณ์ดีและเห็นใจ จนยอมคืนดีด้วยเท่านั้นหรอก
“ลูกหมูใจเย็นๆก่อน ออกมาแล้วคุยกันนะครับ เดี๋ยวพี่รีบเคลียร์งานแล้วพวกเราไปเที่ยวกันเนอะ”
“นั่นสิครับ หม่ามี้รีบออกมานะ ไลอ้อนให้พี่นิรมลเตรียมของว่างไว้ให้แล้ว ไลอ้อนรักหม่ามี้นะครับ”
“พี่ก็รักลูกหมูนะ ที่รักรีบออกมาล่ะ เพราะเราสองคนรออยู่”
ฟังดูเถอะครับ จะให้ผมโกรธสองพ่อลูกจอมเจ้าเล่ห์ลงได้อย่างไรกัน ขยันแกล้งขยันบอกรักกันเสียขนาดนี้
‘สองสิงห์สุดหล่อของผม’
.................................
ในที่สุดก็สามารถนำตอนพิเศษ3 มาให้ทุกท่านได้อ่าน
ตามที่สัญญาไว้จนได้ ซึ่งต้องขอโทษด้วยนะคะ
ืที่ทิ้งห่างจากตอนที่แล้วไปเป็นเดือนเลย
และก็คงเป็นตอนสุดท้ายที่จะนำมาลงสำหรับเรื่องนี้
บอกเลยว่าแอบใจหายทุกครั้งที่ส่งหนุ่มๆถึงฝั่ง
เรื่องนี้ก็เช่นกัน และต้องขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุน
ติดตามกันแต่ต้นจนจบ หวังว่านิยายเราคงให้ความบันเทิง
แก่ท่านไม่มากก็น้อยเนอะ
ปล.ฝากการรวมเล่มของเรื่องนี้สำหรับท่านที่สนใจด้วยนะคะ
กำหนดจับจองถึงแค่สิ้นเดือนนี้เท่านั้นค่ะ (30/9/58)
หากสนใจให้ตามลิ้งค์ด้านล่างไปได้เลยน้าhttp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47705.0
หัวข้อ: **หลุดจอง1ชุด** {ปาฏิหาริย์รักของลูกหมู} ลูกหมู & ลีโอ......[31/1/60] (อ่าน 233164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก