หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]

[yochan]

ตอนที่ 7



 

“อร่อยไหมครับอาหารที่หมอทำ?”


ถ้าคุณชายลืมตามาเห็นผมตอนนี้ ก็คงรู้ครับว่าผมกำลังประชดเขาอยู่ ห่ะๆ ก็มันจะไปอร่อยได้ยังไงล่ะครับ ไอ้อาหารเหลวปั่นรวมแบบนี้เนี่ย



“ถ้าอยากทานอร่อยกว่านี้ก็ต้องรีบตื่นขึ้นมาหากินเองนะครับ”


บอกตามตรงนะครับ ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หน้าตาผมเหมือนตูดมากครับ ถ้าไอ้คุณชายไม่รีบตื่นมาง้อผม ผมจะส่งเค้ากลับบ้านญาติแล้วจริงๆด้วย เพราะตอนนี้ชีวิตผมอยู่ในขั้นวิกฤติครับ วิกฤติขั้นโคม่าเลยล่ะ!


ยังไงน่ะเหรอครับ?


เริ่มแรกเลยผมก็ต้องยกเลิกการทำงานกะดึกเพื่อมาดูแลคนไข้นิทราหน้าตายนี่น่ะสิ!


การยกเลิกกะดึกนี่มันยังไม่เท่าไหร่ แต่การที่ต้องมาดูแลใครตลอดเวลาเนี่ย มันช่างเป็นการทรมานร่างกายและจิตใจผมจริงๆ ผมอดนอนยิ่งกว่าตอนทำงานควบสองกะเสียอีก เพราะนอกจากต้องมาทำอาหารให้อาหารและต้องมาคอยดูแลพลิกตัวทุกสอง-สี่ชั่วโมงแล้ว ผมก็ต้องทำโน่นทำนี่ทำนั่นครับ!


แทบไม่ได้นอน แล้วยังต้องรีบบึ่งมอไซค์กลับห้องช่วงพักอีก


ทำได้สองอาทิตย์ผมก็แทบตายอยากส่งเขากลับไปสู่ที่ชอบๆบ้านญาติเขาแล้ว แต่ผมก็ยังคงมีความอดทนพอครับ คุณชายนิทราเลยยังได้รับการดูแลอย่างดีจากผมอยู่ ไม่ว่าจะป้อนข้าวป้อนน้ำ อาบน้ำอาบท่า นวดเนื้อนวดตัว และทุกๆ อย่าง ผมทำให้ประหนึ่งว่าเป็นเจ้าหญิง


จนชักจะเข้าใจที่คนอื่นๆ พูดกันแล้วสิว่าคนไข้คนนี้โชคดีที่เจอหมอแบบผม


หึ...จะไม่ให้โชคดีได้ยังไงล่ะครับ ก็ได้คุณหมอสุดเพอร์เฟค หล่อ นิสัยดี หญิงติดตรึม อย่างผมดูแลทั้งคนนี่นา ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆ...



“......”


หลอกตัวเองให้หัวเราะได้ไม่นาน ผมก็กลับเข้าสู่โหมดอึมครึมอีกแล้วครับ พักนี้ผมเป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆ สงสัยจะเป็นเพราะเครียดมากไป หรือว่าจะหันกลับไปพึ่งยาแก้เครียดอย่างที่เคยใช้สมัยเรียนแพทย์ดีน้อ?


ไม่เอาดีกว่า ผมว่าผมมีวิธีอื่นที่ดีกว่านั้น หึหึหึ...


......
............

 


ปืดดดด... ปืดดดด....


ผมจัดการหยิบเอาปากกามาร์กเกอร์ชนิดเพอมาเนนท์สีดำมาวาดรูปตาบนเปลือกตาคุณชายนิทราเล่น


ปากกาถูกลากไปตามผิวหน้าเนียนๆ เส้นแล้ว เส้นเล่า


ที่ว่ากันว่าศิลปะ สามารถช่วยผ่อนคลายความเครียดอย่างได้ผลชะงัด ท่าจะจริง ก็ตอนนี้ผมเริ่มจะหายเครียดแล้วล่ะครับ หึหึหึ...



“อืม....”


ผลที่ได้มันออกมาดูดีเหมือนกันนะครับเนี่ย หน้าสวยๆ ของคุณชายดูดีขึ้นเยอะเลย ฝีมือแต่งหน้าใครกันน้า?


โอ้ว...ผมว่าผมไปหยิบกล้องโพรารอยด์ที่จับฉลากได้ตอนงานเลี้ยงปีใหม่ที่โรงพยาบาลมาถ่ายรูปเขาเล่นด้วยดีกว่า หมั่นไส้มานาน


เอ้ยย ไม่ใช่ คือตั้งแต่ได้มาผมยังไม่เคยได้ใช้เลยไงครับ ไหนๆผมก็มีนายนางแบบให้ถ่ายแล้วด้วยไง

 

แชะ!!

 

ถ่ายเสร็จ ผมก็รีบสะบัดๆ รูปให้ปรากฏออกมาเร็วๆ


อุปส์... รูปนี้คุณชายดูดีมากเลยนะครับ แบบว่าลืมตาซะโตเลย ขนตาก็ยาวสวยโผล่มาสามเส้นอีกต่างหาก ถ้าเอาลงอินเตอร์เน็ตให้โหวตความสวยได้ ผมว่าเขาต้องได้คะแนนเป็นอันดับต้นๆ แน่


อืมมมม...ผมว่าผมแปะรูปเขาเอาไว้ที่หัวเตียงดีกว่า


เอาใหม่ๆ วาดใหม่ คราวนี้เติมหนวดแล้วกัน อืมม...เขียนแก้มด้วยเป็นไงครับ? โอ๊ะ!! เอาโบว์มาติดด้วยดีกว่า เอ...เอาชุดนางพยาบาลที่สะสมที่ยืมมาให้เขาใส่ดีไหมน้า?


ความคิดผมนี่เข้าท่าเหมือนกันนะเนี่ย!!


แล้วที่พลาดไม่ได้ ก็ต้องหูหมีครับ!!!


คนอะไรเข้ากับหมีเป็นบ้า น่ารักชะมัดเลย


เวลาผ่านไปแค่ประเดี๋ยวเดียว ตอนนี้รูปเขาแปะอยู่เต็มหัวเตียงเลยครับ ก็ผมนั่งวาดนั่งถ่ายจนฟิล์มหมดนั่นแหล่ะ น่าเสียดายอยู่เหมือนกันที่มันหมดเร็วไปหน่อย ไว้เดี๋ยวไปซื้อฟิล์มมาเติมดีกว่า แต่คิดแล้วมันก็ยิ่งตอกย้ำอะไรบางอย่างให้ผมรู้สึกแซ๊ดขึ้นมาตะหงิดตะหงิดแฮะ...


ก็ผมจะมีเวลาออกไปซื้อได้ไงกันล่ะ ในเมื่อต้องมาดูแลเขาจนตัวแทบจะติดกันอย่างนี้เนี่ย


อ้ากกกกกกกก คิดแล้วก็เซ็งครับเซ็ง!!


ราวกับว่าเวลาชีวิตของผมตอนนี้ได้ถูกดูดเข้าไปในหลุมดำยังไงอย่างงั้น เมื่อไหร่เขาจะตื่นซักที๊ ผมจะบ้าตายอยู่แล้วนะพระเจ้า!!

 

“นี่... ทำไมผมต้องมาดูแลคุณตลอดเวลาอย่างนี้ด้วยนะ หืม ว่าไงครับคุณชาย?”


ผมว่าเจ้าตัวเองก็คงอยากถามผมด้วยคำถามนี้เหมือนกัน ชักหวั่นใจแล้วล่ะสิว่าผมจะทำอย่างนี้ต่อไปได้อีกสักกี่น้ำ ก็การดูแลใครสักคนให้ตลอดรอดฝั่งเนี่ยมันยากจริงๆ โดยเฉพาะกับคนที่เราไม่ได้รู้จักดีอะไรเลย


ไม่รู้ว่าผมจะทำมันไปทำไมในเมื่อไม่ได้อะไรตอบแทนสักอย่าง แต่การจะปล่อยใครสักคนให้ตายทั้งๆ ที่เราสามารถช่วยได้ ก็เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะทำอีกเหมือนกัน เพราะงั้นมันคงเป็นเหตุผลที่ผมยังทนดูแลเขาแบบนี้ก็เป็นได้


ผมรู้ซึ้งถึงความโดดเดี่ยวจากการโดนทอดทิ้งดี บางทีในขณะที่คุณโดดเดี่ยวและไร้ความหวังเอามากๆ ความช่วยเหลือจากใครสักคนก็อาจจะเป็นสิ่งจำเป็น และอาจเป็นสิ่งที่ช่วยคุณให้หลุดพ้นจากห้วงความทุกข์นั้นก็ได้ เหมือนที่ผมก็เคยต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคนเหมือนกัน
 



“มากู๊ดไนท์คิสกันก่อนที่ผมจะไปนอนบ้างแล้วกันนะครับ”


ผมเอ่ยกับคุณชายที่ข้างหูเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจก้มลงแตะริมฝีปากตัวเองไว้กับริมฝีปากเขาอย่างทุกที ค่อยๆ ขยับและบดเบียดริมฝีปากเข้าไปให้แนบแน่นกับร่างบนเตียงขึ้นทีละนิดๆ


จริงๆ แล้วผมอยากจะให้มันเป็นเวคอัพคิสมากกว่า เพราะผมอยากจะให้เขาตื่นขึ้นมาเต็มทีแล้ว ผมอยากรู้จังว่าเขาฝันถึงอะไรอยู่ถึงได้เอาแต่จมอยู่ในห้วงความฝันแบบนี้


คงเป็นฝันที่ดีมากใช่ไหมครับ? ถึงได้ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียที


“ถ้าคุณกำลังฝันดีอยู่ งั้นก็ช่วยอวยพรให้ผมฝันดีเหมือนคุณด้วยนะครับ”


ผมก้มลงกระซิบบอกเขาอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปยังเตียงนอนของตัวเอง และปล่อยให้ตัวเองได้จมอยู่ในห้วงความฝันเช่นกัน



(มีต่อ)



 

[yochan]

.
.


ไม่รู้ ว่าเวลามันผ่านไปกี่วันแล้วที่ผมรับอาสาดูแลคุณชาย น่าจะสองสามเดือนได้แล้วล่ะมั้ง แต่ถ้านับระยะเวลาที่หลับไปทั้งหมดแล้ว ก็น่าจะร่วมสี่ห้าเดือนได้


ร่างกาย ของผมตอนนี้เริ่มเคยชินกับตารางชีวิตที่ถูกปรับเปลี่ยนไปให้เข้ากับการดูแล คนไข้แล้ว แต่จิตใจผมมันกลับปรับตัวไม่ได้ตามร่างกายสักเท่าไหร่ ผมรู้สึกห่อเหี่ยวและท้อแท้กับสิ่งที่ทำอยู่จริงๆ


ถ้า หากเขาเป็นแค่ผู้ป่วยสมองตายแล้วต้องใช้เครื่องช่วยหายใจเพื่อยืดชีวิตแล้ว ล่ะก็ ผมคงตัดสินใจถอดมันออกแล้วล่ะ แต่นี่เขาไม่ได้เป็นผู้ป่วยสมองตายที่หายใจเองไม่ได้ ผมถึงได้ยังมีหวังว่าเขาจะตื่นขึ้นมาสักวัน


แม้ ผมจะรู้แต่แรกว่ามันเสี่ยงมากที่จะดูแลคนไข้ที่ระยะเวลาในการหลับอาจจะ ยาวนานเกินกว่าที่ผมจะรับได้ ทว่าผมก็ยังคงยอมเสี่ยงเพียงเพราะยังติดใจอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่มันยังคาใจผมอยู่


ใน ช่วงเวลาที่ผมกุมมือเขาไว้ระหว่างทางไปโรงพยาบาลตอนนั้น ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่สามารถกระพริบตาและหยุดมองตอบแววตาของคุณชาย ที่จ้องมองมาได้เลย ราวกับว่าถ้าผมละเลยเขาไปแค่เสี้ยววินาที เขาก็อาจจะหลับไปเสียดื้อๆ


โดยเฉพาะความรู้สึกผิด ยังคงเต็มตื้นไม่ยอมหาย


“คุณชาย!! ผมจะช่วยคุณเองนะ แข็งใจไว้!!”


คุณชายแสยะรอยยิ้มเปื้อนเลือดให้ผม เขาพยายามจะเอ่ยอะไรออกมาอย่างยากลำบาก แต่ผมก็ห้ามเขาไว้ไม่ให้พูดอะไรออกมา



“ปะ ปล่อย...”


แต่ สุดท้าย เขาก็ดึงดันเอ่ยมันออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าจนได้ คำพูดที่หลุดมานั้นทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยพอใจ นี่ไม่รู้หรือไงว่าผมพยายามช่วยเขาแค่ไหน อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้วแท้ๆ


“คุณพูดอะไร!! ยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆจะมาท้อแท้อะไรเล่า!! ผมไม่ปล่อย คุณต้องรอดนะ เข้าใจไหม ไม่งั้นผมไม่ให้อภัยคุณแน่!!”


คุณชาย ส่งเสียงเหมือนกับกำลังหัวเราะอยู่ในลำคอ โดยที่สายตาก็ยังคงจับจ้องมาที่ผม อันที่จริงอาการเขาก็ออกจะหนักหนาสาหัสอยู่ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำปากเก่งบอกให้เขาต้องรอดด้วยเหมือนกัน


ก็ไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะ...ไอ้ท่าทางที่เหมือนกับหมดอาลัยตายอยากและท้อแท้กับชีวิตจนอยากตายแบบที่ผมเห็นอยู่เนี่ย ผม เกลียด ที่สุด!


“สัญญาสิคุณ ว่าจะเข้มแข็งไว้น่ะ!!”


ผม เอ่ยเสียงดัง และบีบมือคุณชายเอาไว้แน่น เขาไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มน้อยๆ และมองผมกลับ ผมไม่รู้ว่ารอยยิ้มและสายตานั่นมันหมายความว่ายังไง มันอาจจะเป็นการตอบรับสัญญาผม หรืออาจจะเป็นแค่การหัวเราะเยาะผมก็ได้


แต่ ไม่ว่ายังไง ผมก็ยังอยากให้คุณชายรอดและใช้ชีวิตบนโลกต่อ ผมไม่อยากให้คนที่ยังหนุ่มยังแน่นแบบเขามาท้อแท้กับชีวิต ต่อให้เจออะไรร้ายแรงมาในชีวิต เขาก็ไม่ควรจะยอมแพ้แล้วละทิ้งชีวิตตัวเองแบบนี้


“คุณชาย แข็งใจไว้ ถึงโรงพยาบาลแล้วนะครับ!!”


ตะโกน บอกระหว่างที่ร่างกายของคนเจ็บค่อยๆ ถูกเคลื่อนย้ายออกจากรถ แม้ว่าร่างคนบาดเจ็บจะถูกย้ายไปที่เตียงและกำลังถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด ฉุกเฉินแล้ว สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมาที่ผมอยู่ จนกระทั่งประตูห้องถูกปิดไป ผมถึงสามารถหลุดออกจากห้วงสายตานั้นได้


ถึงอย่างนั้นไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าสายตาคู่นั้นยังคงตราตรึงผมมาจนถึงทุกวันนี้


ซึ่งบางที...บางทีผมอาจจะเข้าข้างตัวเองว่าสายตาแบบนั้นไม่ใช่สายตาสิ้นหวัง แต่เป็นสายตาที่แสดงออกว่าเขายังอยากมีชีวิตอยู่


ทั้ง ที่จริงเขาอาจจะไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วก็ได้ และบางทีเขาอาจจะอยากปล่อยตัวเองให้หลับไปตลอดกาลโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก แล้ว แต่ผมดันบังเอิญไปจุ้นจ้านไม่ปล่อยให้เขาหลับอย่างสงบเอง ผมดันไปคิดเองเออเองอยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อเพราะความรู้สึกผิดของตัวเอง


นี่ผมตัดสินใจผิดหรือเปล่า?


ถ้า เป็นอย่างนั้นจริง บางทีผมอาจจะควรหยุดทุกอย่าง และยอมปล่อยให้เขาหลับไปอย่างสงบ เขาจะได้ไม่ต้องหัวเราะเยาะผมที่เอาแต่ทุ่มเทดูแล และรอคอยเขาให้ตื่นขึ้นมาแบบนี้



“คุณชายครับ...รำคาญไหมที่ผมทำแบบนี้กับคุณ?”


ส่งเสียงเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้ว่าฮวางคุณชายไม่มีทางลุกขึ้นมาตอบผมเหมือนเดิม ผมก้มลงเอาหูแนบไปกับอกร่างบนเตียงเพื่อฟังเสียงใจเต้น


ถ้า มันมีอุปกรณ์อะไรบางอย่างที่สามารถช่วยแปลเสียงหัวใจให้เป็นคำพูดขึ้นมาได้ ก็คงจะดีไม่น้อย ผมจะได้รู้ไปเลยว่าผมควรดูแลเขาอย่างนี้ต่อ หรือว่าควรจะปล่อยเขาไป ผมไม่อยากจะรู้สึกเหมือนทำอะไรโดยไร้จุดหมายหรือไร้ความหวังอย่างนี้อีกแล้ว


“คุณชาย...บอกผมทีว่าคุณยังอยากตื่นอยู่หรือเปล่า?”


เสียง หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะคงที่ที่ได้ยินแว่วผ่านแผ่นอก ไม่รู้ว่ามันกำลังเอ่ยตอบผมว่ายังไง ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากจะคิดเอาเองว่าคุณชายกำลังเอ่ยตอบผมว่า


เขาเองก็อยากตื่นขึ้นมาเหมือนกัน...

 
.

.

-Chapter 7 End-

____


Talk: หลายคนคงคิดว่าเมื่อไหร่คุณชายจะตื่น จะบอกว่าอีกไม่นานแล้วค่ะ รอกันก่อนน้าาา >< อ่านแล้วเป็นยังไงบอกกันบ้างนะคะ กระทู้ตกเร็วมากเลยล่ะ 55555 อยากแต่งให้คนอ่านชอบเยอะๆ มั่งจังง่ะ TwT

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ในตอนที่แล้วนะคะ ^^ ฝากเอาใจช่วยคุณหมอกับคนไข้กันต่อไปด้วยน้า อย่าพึ่งทิ้งกันไปนะคะ

เจอกันตอนหน้าค่ะ จะมาเร็วๆ เลยถ้ามีเม้นต์มากกว่าตอนที่แล้วน้า (จะโดนคนอ่านตรบมั้ย แงๆ)


แล้วก็ขอฝากนิยายเรื่องอื่นไว้ด้วยนะคะ ^^

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page

 

[❣☾月亮☽❣]

   จะต้องไปบนบานเจ้าที่ไหนดีให้คุณชายฟื้น

รอค่ะรอ. หมอจิ๊บสู้ๆ เผื่อคุณชายจะทนการแกล้งไม่ไหวต้องตื่นมาเอาคืนบ้าง

[Malila]

เอาใจช่วยอยู่น้า ทั้งคุณชาย คุณหมอ และคนเขียน 

[baipai_bamboo]

คุณชายตื่นได้แล้วววววววววววววววว

[Mouse2U]

ถึงหมอจิ๊บจะเครียด…แต่หมอจิ๊บก็ยังไม่ลืมคอสเพลย์คุณชายเลยนะคะ แหม่ สนุกใหญ่เชียวน้าา เตรียมพร้อมจุดพลุฉลองต้อนรับคุณชายอยู่ตรงนี้นะค้าา…~

[iceman555]

รอคุณชายตื่นนนนน.   

[Jibbubu]

คุณชายรีบตื่นได้แล้ว สงสารหมอจิ๊บเค้าแล้วนะ

[MaRiTt_TCL]

อยากได้พาร์ทของคุณชายก่อนคุณชายจะฟื้น

[BlueCherries]

 

[sirin_chadada]

เข้าใจความรู้สึกของคนที่ต้องมาดูแลคนป่วยที่เป็นแบบนี้นะ นานๆไปจะเริ่มท้อ แล้วก็คิดว่ากำลังทำอะไรอยู่
เป็นกำลังใจให้คนเขียน... กับหมอจิ๊บด้วยจ้า

[agava1313]

เพราะมีคนมาอ่านให้ทุกวันไงคะ ถ้าอยากให้กระทู้ไม่ตกต้องอัพทุกวันนะคะ รู้ไหม^^ (นี่ก็กดดันคนเขียนเหลือเกิณ)

[ma-prang]

รอคุณชายตื่นอยู่นะ สู้ๆ!

[B52]

ท้อแท้

[toshika]

เมื่อไหร่จะฟื้นคะ ร้องไห้!!!!!

[yochan]

ตอนที่ 8





  เป็นเรื่องยากที่ผมจะต้องจัดสรรเวลาทำกายภาพ ให้อาหาร ให้ยา อาบน้ำ พลิกตัว ให้คุณชายทุกวัน พร้อมๆกับทำกิจวัตรประจำวันของตนเองไปด้วย ยังดีบุรุษพยาบาลที่ผมรู้จักมาช่วยผมบ้าง ทำให้ภาระลดไปได้นิดหน่อย ถึงอย่างนั้นงานส่วนมากก็ยังเป็นผมที่ต้องทำอยู่ดี ผมดูแลใกล้ชิดคุณชายนิทราจนแทบจะจำได้ทุกอย่างอยู่แล้วว่ามีลักษณะพิเศษของร่างกายเป็นยังไง


กระดูกแขนขายาวเท่ากันมั้ย อวัยวะ(?)ปกติเล็กใหญ่เกินไปหรือเปล่า หรือว่ามีปานตรงไหน มีไฝกี่เม็ด มีรูขุมขนกี่รู(อันนี้ก็แอบเว่อร์ไปนิสนะครับ) รู้ลึกเกี่ยวกับเขายิ่งกว่าร่างกายตัวเองเสียอีกมั้ง นี่ถ้าเขาเป็นผู้หญิงสวยๆ แทนผู้ชายหล่อๆ สวยๆแล้ว ผมอาจจะมีความตื่นเต้นบ้างก็ได้


...แต่เอาเข้าจริง ถ้าคุณเป็นแพทย์ คุณก็จะเรียนรู้เองว่าสังขารมันไม่เที่ยงไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เพราะงั้นเรื่องการเห็นทุกอย่าง(?)ของคุณชายแล้วจะ turn on ผมได้น่ะเหรอ หึ...


บอกเลยว่าไม่มีทาง!! แต่ถ้าเป็นคนไข้หญิงนมตูมตูดสะบึมล่ะก็ไม่แน่



“ขออนุญาตอาบน้ำให้นะครับ”


ผมเอ่ยกับเขาก่อนจะเริ่มถอดชุดคนไข้ออก เริ่มจากการล้างหน้า ผมค่อยๆ ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดจากหัวไปที่หางตาเขาเบาๆ ผมว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นคนที่ตาสวยคนนึงเลยนะ น่าเสียดายที่เอาแต่หลับตาอยู่ตลอด


หลังจากเช็ดใบหน้าเสร็จ ผมก็จัดการเช็ดแขนให้ต่อ ท่อนแขนของคุณชายใหญ่กว่าของผมพอควร ฝ่ามือก็ด้วยเหมือนกัน ผมนั่งเช็ดทำความสะอาดไปทีละส่วนๆ ไล่ไปทีละนิ้วๆ ไม่ค่อยรีบร้อนเท่าไหร่ ก็เวลาเย็นอย่างนี้ ผมไม่ต้องเตรียมตัวไปเข้ากะดึกเหมือนทุกที เลยสามารถนั่งทำให้เขาได้เรื่อยๆ เอื่อยๆ อย่างเบื่อๆ


จากท่อนแขน ก็เริ่มเช็ดไปที่ลำตัว ตั้งแต่แผ่นอกแน่นๆ ไปยังช่วงเอวหนาๆ ตอนนี้หกห่อของเขาหายไปแล้วครับ ดีใจเว้ย แล้วก็ไปยังช่วงขา อืม...เป็นความลับที่ผมเก็บมานานเลยนะครับ คือคุณชายเนี่ย ขาใหญ่แข็งแรงมาก ผมว่าถ้าจู่ๆ เขาสะดุ้งตัวตื่น แล้วเผลอเอาขาฟาดคอผมขึ้นมา ผมคงคอหักตายได้เลยล่ะ



“......”


ฮ่าๆๆๆๆๆ ล้อเล่นน่ะครับ จริงๆถ้าเขาตื่นขึ้นมาเขาคงไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิกนิ้วด้วยซ้ำ ก็เล่นหลับไปนานซะขนาดนี้นี่นา คิดแล้วก็เริ่มฟีลแซ๊ดแปลกๆ เห้ออออ


และแล้วก็ถึงนาทีระทึกครับ เพราะผมต้องทำความสะอาด คุณช้างชายน้อยให้เขาต่อ อ้ะๆ อย่าคิดว่าผมทะลึ่งนะคร๊าบ เพราะของผมเองก็มีเหมือนๆ กันถึงบางอย่างจะต่างกันก็ตาม แล้วนาทีระทึกที่ว่า ก็แค่ผมสามารถตรวจเช็กดูสุขภาพร่างกายเขาจากการทำความสะอาจเจ้าน้องหนูนี่ได้ไง


พูดตรงๆ ก็คือถ้าหากการทำงานของระบบร่างกายคนไข้ไม่ปกติขึ้นมา ส่วนที่ไวต่อความรู้สึกอย่างส่วนนี้ก็จะไม่สู้มือผมหรอก แต่ของคุณชายเนี่ย กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง(?)ก็ต้องยอมรับว่าเขายังคงฟิตเปรี๊ยะปกติดีอยู่...

น่าทึ่งใช่ไหมล่ะครับ...


ชำระร่างกายให้เขาสะอาดทุกส่วนดีแล้ว ก็ถึงเวลาทาโลชั่น แล้วก็ต้องใส่เสื้อผ้าให้เขาครับ



“เดี๋ยวผมสั่งชุดคนไข้มาให้ใหม่เอาไหมครับ เอาลายหมีเป็นไง?”


จริงๆ ที่ผมอยากสั่งชุดใหม่ก็เพราะผมเบื่อชุดคนไข้สีเขียวอื๋อนี่เต็มที เปลี่ยนบรรยากาศบ้างอะไรบ้างผมจะได้ไม่เบื่อไง


อีกอย่างนึง...ผมชอบหมีนี่นา เพราะงั้นถ้าคุณชายใส่ชุดลายหมี ก็คงช่วยเพิ่มคะแนนจิตพิศวาสได้นิดหน่อยล่ะมั้ง


พอทำทุกอย่างให้เขาเสร็จสิ้น ก็ถึงเวลาของตัวผมเองบ้าง ผมจัดการกิจวัตรตัวเองไป อ่านหนังสือดูหนังไปตามประสา ใช้เวลาช้อปปิ้งผ่านอินเตอร์เน็ตบ้าง แล้วก็ตั้งเวลาปลุกทุกสองชั่วโมงให้ตื่นขึ้นมาพลิกตัวให้ มันออกจะยากหน่อยในช่วงแรกๆ แต่พอทำๆ ไปผมก็ชิน 


จริงๆ แล้วพอนานวันไป ผมก็ไม่ได้รู้สึกท้อแท้ที่จะดูแลคุณชายเหมือนที่เคยรู้สึกแล้ว แต่ผมกลับรู้สึกสงสารและเห็นใจเขามากกว่าเดิม เพราะอย่างน้อยตัวผมก็ยังมีเพื่อนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยและคอยช่วยเหลืออยู่ แต่สำหรับอีกฝ่ายนั้น ผมรู้สึกว่าเขาไม่มีใครเลยสักคน ดูจากญาติเขาก็ได้


แล้วไม่ต้องไปถามถึงน้องเชอร์รี่นะ


เห้อ...


ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ ถ้าเขาจะไม่มีกำลังใจตื่นขึ้นมามันก็ไม่แปลก เพราะผมเองก็เข้าใจดีว่าการมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวโดยไร้จุดหมายมันทรมาน แต่ผมก็ยังคงหวังอยู่ดี ว่าวันนึงเขาจะสามารถก้าวข้ามความทุกข์ที่กักขังเขาไว้ออกมา เพื่อพบกับสิ่งดีๆภายนอกได้


โลกนี้ยังมีอะไรดีๆอีกมากมายที่รออยู่ ถ้าแค่จะลองค้นหามันดูเท่านั้น


ถ้าแค่เขากล้าที่จะก้าวข้ามความทุกข์ทั้งหลายออกมาได้ด้วยตัวเอง ผมเชื่อว่าเขาต้องพบกับความสุขที่ผมเฝ้ารออยู่แน่ๆ

 


(มีต่อค่ะ)

 

[yochan]

.
.

 
 
ผมแทบจะลืมวันลืมเดือนไปเสียสนิทตั้งแต่รับดูแลคุณชายขี้เซามาหลายเดือน อย่างวันนี้ผมก็ทำอะไรให้เขาตามปกติเหมือนเคย แต่แล้วก็ฉุกใจนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เมื่อสายตาเหลือบมองไปที่ปฏิทินที่แขวนไว้อยู่ข้างกำแพง

 
   24 ธันวาคม xxxx

 
วันนี้เป็นวันคริสมาสต์อีฟ ไม่อยากเชื่อว่าผมจะลืมวันลืมปีได้ขนาดนี้ ถึงว่าคนรอบข้างดูครื้นเครงแปลกๆ

แล้วผมล่ะ.... 


คิดแล้วเซ็งเปล่าๆ ขณะที่คิดไปเรื่อยเปื่อย สายตาก็มองไปที่คุณชายด้วย จริงสิ ปกติแล้วคุณชายจะฉลองในเทศกาลต่างๆ บ้างหรือเปล่านะ?


คนเราก็ต้องมีฉลองอะไรบ้างล่ะเนอะ เช่นวันเกิดเป็นต้น


เอ...ถ้าจำไม่ผิด จากประวัติที่เคยเห็น ผมคุ้นๆ ว่าคุณชายเกิดแถวๆ เดือนนี้นะ และเพื่อความแน่ใจ ผมจึงเดินไปหยิบใบขับขี่ออกจากกระเป๋าเงินเขาที่ผมเก็บไว้ออกมาตรวจดู



“วันเดือนปีเกิด... 25 ธันวาคม xxxx”


งั้นก็อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงวันเกิดเขาแล้วจริงๆ น่ะสิ อย่างงี้ก็ถือโอกาสฉลองให้เขาหน่อยเป็นไง? ไหนๆ ก็หลับมาหลายเดือนโดยไม่ได้สังสรรค์ใดๆ อยู่แล้วนี่


ดีไหมครับคุณชาย?



“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็วันเกิดแล้วนะครับ มาฉลองวันเกิดคุณกันไหม?”


ผมเอ่ยกับเขาอย่างยิ้มๆ ก็วันนี้มันเป็นวันดีนี่นะ



“วันเกิดก็ต้องมีเค้กสินะครับ? ว้า ดึกป่านนี้แล้วผมจะไปหาซื้อจากไหนดีล่ะ ตามร้านสะดวกซื้อจะมีไหมน้า งั้นเดี๋ยวผมมานะครับคุณชาย”


เอ่ยก่อนจะเดินไปสตาร์ทเจ้ามอไซค์ที่จอดอยู่ที่โรงจอด รีบตรงดิ่งไปหาเซเว่นที่อยู่ใกล้ๆ


เดินหาอยู่แต่ก็ไม่ยักกะเจอเค้กที่ขายเป็นก้อนๆ แวะตามร้านอื่นๆ อีกหลายร้านก็ไม่เจอ เจอแต่ที่ขายแบบตัดแยกเป็นชิ้นๆ ทั้งนั้น แล้วอีกไม่ถึงชั่วโมงก็เที่ยงคืนแล้วด้วย ผมจะบึ่งมอไซค์ไปหาได้ทันไหมเนี่ย?

 


ในที่สุดร้านสุดท้ายที่ตั้งใจจะแวะ ผมก็เจอเจ้าเค้กก้อนเล็กๆ เท่าสองฝ่ามือที่ยังไม่ตัดแบ่งจนได้ ถึงจะเล็กไปหน่อยแต่ก็ยังพอแก้ขัดได้อยู่ ผมซื้ออะไรอย่างอื่นอีกหลายอย่างเพื่อเอาไว้ฉลอง แม้มันออกจะฉุกละหุก แต่คุณชายคงจะดีใจที่ได้ฉลองวันเกิดโดยเฉพาะ ไม่ใช่ฉลองคริสต์มาสต์อย่างเดียว


ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเองหลังจากก้าวขาออกจากร้านค้า อีกแค่ยี่สิบนาทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว ผมจึงรีบบึ่งรถกลับบ้านทันที รู้สึกเสียวหน่อยๆ ว่าอาจจะกลับไปไม่ทัน แต่ผมก็สามารถกลับมาถึงที่พักก่อนเที่ยงคืนเกือบสิบนาทีจนได้


ฮู่วววว โล่งอกไป...

 


‘ตรู๊ดๆๆๆๆๆ’


ระหว่างที่กำลังจะหยิบกุญแจไขประตูเข้าบ้าน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นทิมที่โทรเข้ามา ผมจึงใช้หูหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ แล้วเสียบกุญแจเพื่อไขประตูเข้าบ้านไปด้วย



“ฮัลโหล ว่าไง??”


‘ฮาาาาาโหลลลลลลไอ้ หมออออ จิ๊บบบบบ เหรอออออออ’


เสียงอย่างนี้มันคงเมาแล้วโทรมากวนอีกตามเคย เห้อ หมอนี่ก็เป็นอย่างนี้ เมาทีไรก็ชอบโทรมั่ว แล้ววันนี้คริสต์มาสต์อีฟด้วย เชื่อเถอะว่ามันเมาอย่างช้ำใจคนเดียวเพราะหาคนฉลองด้วยไม่ได้ ทุ้ย (อย่างกับว่าผมดีกว่าเขานักล่ะ T^T)


อย่ามาบ่นทีหลังนะว่าค่าโทรศัพท์ขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ค่อยได้โทร แต่ไม่ทันที่ผมจะพูดบ่นอะไรตอบ ผมก็ต้องแปลกใจกับประตูห้องตัวเองที่มัน ไม่ได้ล๊อค!


ผมว่าก่อนออกมา ผมล๊อคเรียบร้อยแล้วนะ...


แล้ว.. นี่มัน... รอยงัดนี่หว่า!!!!



“เวรเอ๊ย ใครกันวะ!!!!”


ผมสบถคำด่าออกมาด้วยความโมโห จริงๆ ทิมก็เคยเตือนอยู่เหมือนกัน ว่าตึกที่ผมอยู่มันไม่ค่อยปลอดภัยนักเพราะไม่มีรปภ.เฝ้าตึกเหมือนที่อื่น แล้วห้องผมก็ดันอยู่ชั้นล่างๆ ด้วยเลยยิ่งอันตรายเข้าไปใหญ่ แต่จะทำไงได้ในเมื่อที่นี่มันค่อนข้างใกล้โรงพยาบาล แล้วค่าเช่าก็ไม่ได้แพงหูฉี่ ผมเลยอยู่ๆ ไปโดยไม่คิดอะไรมาก ใครจะรู้ล่ะว่าอยู่มาวันนึงห้องผมจะโดนงัดจริงๆ อย่างนี้


รีบจัดการผลักประตูเปิดเข้าไปอย่างแรงทันที ใครบังอาจมางัดประตูบ้านผมมันต้องเจอดีแน่!!


“เห้ยใครวะ!!”


เมื่อประตูเปิดออก ผมก็เห็นไอ้โม่งคนนึงกำลังค้นข้าวของในบ้านอยู่ เจ้านั่นทำท่าทางตกใจสุดๆ ที่เห็นผม ผมจึงถือโอกาสที่เจ้าโจรมันตกใจ เดินเข้าไปใช้โทรศัพท์ตบหัวมันทันทีดัง ป๊าบบบบ!!!


“ค่าซ่อมประตูมันแพงนะเฟ้ย!!!”


ตะโกนด่าต่ออย่างเหลืออด เห็นผมใจดีอย่างนี้ผมก็สู้นะครับ ก็ทำไมต้องเป็นห้องผมด้วยอ่ะ ห้องอื่นก็มีให้งัดไม่งัด มางัดห้องผมเนี่ยนะ หงุดหงิดนะเนี่ย!!!
 




(มีต่อค่ะ)

[yochan]

.
.

 
 
   “ไอ้*ปี๊บบบบ* เก่งนักเหรอฮะ!?”


ท่าทางโจรนั่นจะไม่พอใจผมขึ้นมาซะแล้ว แต่ผมควรจะเป็นฝ่ายไม่พอใจมากกว่าไม่ใช่เหรอไง เห้ย!!! มันหยิบมีดขึ้นมาด้วยครับ!!! ผมรีบทิ้งถุงของและมือถือเพื่อไปยื้อแย่งมีดออกมาจากมือโจรทันที!!!


“เห้ยปล่อยสิวะ!!” ไอ้โจรหน้าด้าน ยังมีหน้าพูด


“ปล่อยก็โง่ดิวะนี่บ้านตูนะโว้ย!!”


ยื้อแย่งมีดกันไปมา ไอ้โจรนี่มันแรงเยอะใช่เล่นเลยครับ ยิ่งช่วงนี้ร่างกายผมยิ่งอ่อนแออยู่ด้วย รู้สึกเสียเปรียบเป็นบ้า แย่งกันอยู่นานจนข้าวของรอบๆ ตัวผมหล่นกระจัดกระจายเต็มไปหมด ของใช้ตกลงมาแตกเกลื่อน แทบไม่เหลือเค้าห้องอันแสนสงบสุขเลยให้ตาย บ้าจริง!!


ระหว่างที่ผมเลินเล่อไปแค่เสี้ยววิ ผมก็รู้ตัวว่ามีดมันไม่ได้อยู่ที่มือผมหรือที่โจรอีกต่อไป...


แต่มันปักอยู่ที่ขาผม!!



“เชี่ยเอ๊ย!!!”


ผมคว้าเอาคอของไอ้โม่งมาล๊อคไว้อย่างเหลืออด แล้วดึงผ้าคลุมหัวมันออก หน้าไอ้โม่งนี่เด็กกว่าที่คิด


โธ่...ยังเด็กแท้ๆริอาจเป็นโจร แต่ก็ประมาทเด็กไม่ได้ครับ เพราะหมอนี่ฉลาดใช่เล่น มันรีบคว้าเอามีดที่ปักอยู่ที่ขาผมไว้ แล้วจับบิดซะงั้นอ่ะ!!!


“อ๊ากกกกกก”


รู้สึกเจ็บจนต้องร้องเสียงหลง ร่างผมทรุดลงทันที เส้นเลือดตามขมับเริ่มเต้นตุบๆ ด้วยความเครียด เหงื่อก็เริ่มแตกพลั่ก ผมว่าผมกำลังเจอวิกฤติขั้นร้ายแรงอยู่นะเนี่ย


“เก่งนักใช่ไหม??”


โจรนั่นมันว่า แล้วก็ถลาตัวเข้ามาต่อยหน้าผมเต็มๆ!! มีเหรอที่คนอย่างหมอจิ๊บจะยอม ผมรีบยื่นมือคว้าเอาคอโจรเอาไว้เต็มแรง อย่างน้อยต้องให้เนื้อมันติดเล็บผมออกมามั่งสิน่า



“อุก!!!”


แต่ดูเหมือนว่าโจรเด็กนั่นมันจะถือไพ่เหนือกว่าครับ มันต่อยเข้าท้องผมอีกแล้ว แย่กว่านั้น มันยังดึงมีดออกจากขาผม แล้วถือโอกาสที่ผมกำลังเจ็บแผล แทงมาที่ท้อง!!


“อ๊ากกกกกกกกกก”


ไอ้HEREเอ๊ยยยยย!!! ไอ้เด็กเวรตระไล!!! ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน!!! นี่มันวันซวยอะไรกันวะ ตอนนี้ผมต้องการยาชาอย่างแรงครับ!!!


“ฮ่าๆๆๆไงล่ะยังจะเก่งอยู่ไหม?”


ผมแสยะยิ้มเป็นเชิงตอบว่า แน่นอนสิ...

 


ท่าทาง...ไอ้โจรเด็กมันจะหมั่นไส้ผมเอามากๆ เลยทำท่าจะเข้ามาดึงมีดออก แต่ถ้าเอาออกผมก็ตายสิครับ... ผมเลยพยายามยื้อไว้สุดแรง คิดไม่ออกแล้วว่าผมจะเอาตัวรอดพ้นวิกฤตินี่ได้ยังไง

 


โครม!!!!!!

 

!!!!????


ไม่รู้ว่าเสียงอะไรดังออกมาจากด้านในห้อง แต่มันก็เป็นเสียงที่เรียกความสนใจโจรได้ ผมเลยคว้าเอาเศษแก้วเล็กๆที่อยู่ใกล้มือที่สุดทิ่มไปที่คอมันหนึ่งที


!?


“หึแผลแค่นี้จะทำอะไรกูได้วะ”


ว่าแล้วมันก็ดึงเอาเศษแก้วออกครับ เสร็จผมล่ะ โจรมันคงคิดไม่ถึงว่าแผลเล็กๆ จะทำอะไรมันได้ แต่ที่คอน่ะมันสถานที่รวมเส้นเลือดเลยนะคร๊าบบ เลือดไหลหมดตัวก็ตายได้นะเอ้อ บอกแล้ว(ด้วยสายตา)ไม่เชื่อว่าผมเก่ง ไม่ใช่กระจอกๆ


แต่ไม่ต้องห่วง ยังไงผมก็ยังมีความปราณีให้เศษแก้วมันทิ่มเฉียดเส้นเลือดใหญ่ไปนิดๆ (ถ้าผมเล็งไม่พลาดน่ะนะ) กะว่าให้เลือดมันค่อยๆไหลออกมาดีกว่า


หรือไม่ค่อยหว่า...เพราะเจ้าโจรมันเริ่มหน้าซีดแล้ว นั่นไง ไม่ทันไรเลือดก็ไหลทะลักออกมาเรื่อยๆ แล้วครับ ไม่รีบห้ามเลือดนี่ได้ตายจริงๆ นะ เอ้า!! ทรุดจนได้เห็นมั้ยล่ะ



“หมดแรงล่ะสิ ขอเตือนว่าให้อยู่เฉยๆ และอุดแผลไว้ดีกว่า ก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัว ไม่เกินสองนาทีนายได้ลาโลกแน่”


น้ำเสียงผมเริ่มแหบพร่า อันที่จริงผมก็ช่างไม่ดูตัวเองด้วยเหมือนกัน เพราะแผลที่ขาและที่ท้องนี่...


อย่าพูดถึงมันเลยครับ เดี๋ยวจะเสียกำลังใจและเสียเวลาเปล่าๆ เพราะตอนนี้ผมมีอย่างอื่นสำคัญกว่าที่ต้องทำ


ผมพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้าย ดันตัวลุกขึ้น แล้วลากสังขารเน่าๆไปยังห้องนอนด้านในที่เสียงโครมเมื่อครู่ดังออกมา ถ้าผมคาดไม่ผิด เสียงนั่น ดังมาจากแถวเตียงของคุณชายแน่ๆ





“คุณชาย...ไม่นอนบนเตียงล่ะครับ??”


ผมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างของคนที่ผมอยากให้ตื่นที่สุดนอนกองอยู่ที่พื้น แขนผมเท้าไว้อยู่ตรงขอบประตู ตอนนี้สติผมเริ่มจะติดๆ ดับๆ แล้ว และก่อนที่ผมจะวูบไป ผมก็ฝืนตัวเองเพื่อเดินเข้าไปหาเขาอีกครั้ง


อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงตัวเขาอยู่แล้วเชียว

 

“บ้าจริง...”


มันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า ที่ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ดั่งใจ ร่างผมทรุดลงห่างจากร่างเขาไม่ถึงเมตร แต่ความหงุดหงิดของผมมันก็หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อสายตาเหลือบไปมองเห็นคุณชายกำลัง 'ลืมตา' มองผมอยู่!!


“ฮะๆๆๆๆ”


อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ ถึงจะเลยเที่ยงคืนมานิดหน่อย แต่เขาก็ตื่นขึ้นมาฉลองวันเกิดทันพอดีเลยนะ ผมเห็นเขาพยายามจะขยับตัวมาทางนี้ด้วย แต่การนอนหลับไปหลายเดือน คงทำให้เขาขยับเขยื้อนร่างกายได้ยาก หวังว่าเขาจะตั้งใจทำกายภาพนะหลังจากนี้

 


“สุขสันต์วันเกิดนะครับ คุณชาย”

 

ผมเอ่ยคำพูดสุดท้ายกับคุณชายที่นอนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลงเหมือนใครมาปิดไฟยังไงอย่างนั้น มันคงจะได้เวลานอนสำหรับผมบ้างแล้วล่ะมั้ง หลังจากที่รู้สึกว่าไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มมานาน

 


ยังไงก็ช่วยอวยพรให้ผมฝันดีด้วยนะครับคุณชาย...
 



.

.
-จบตอนที่ 8-


____


Talk: ตื่นแล้วค่า ในที่สุดคุณชายก็ตื่นแล้วว โฮฮฮฮ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ในตอนที่แล้วม๊ากมากเลยนะคะ ตอนนี้ก็ฝากด้วยนะคะ อยากเห็นคอมเม้นต์พุ่งๆบ้างไรบ้าง 5555 ถือว่าเป็นสินน้ำใจที่คนเขียนมาลงต่อเร็วละกันน้าาา >___<

เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ^^


ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page
 

[❣☾月亮☽❣]

    เห้ยยยยยย
คุณชายคะ
ช่วยหมอจิ้บด้วยค่ะ. ฮรือออออ.    คนเขียนอย่าปล่อยให้ค้างนานนะคะ

[Malila]

เดี๋ยวววววววววววววววว. ตกใจนะเนี่ย

หมอจะเป็นไรมั้ยยยย

[fuku]

หมออออออออ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ คุณชายลุกขึ้นมาก่อน

โฮววววว หมอโคตรเท่เลยอ่ะ

[โซดาหวาน]

เห้ยยยย หมอออย่าเปนไรน๊าาา 

[Shonteen]

เรื่องแนวนี้เพิ่งเคยอ่านนน. คือดีงาม เขียนได้ดีจ้าาาทาา

[Mouse2U]

โหวว~ นี่มันซุปเปอร์ (แมน) จิ๊บนี่นา ตัวเล็กแค่นี้แต่สู้ยิบตาจริงๆเลยค่ะหมอจิ๊บ แถมยังเป็นห่วงคุณชายมาเป็นอันดับหนึ่งอีกด้วย นับถือน้ำใจหมอจิ๊บมากเลย… อย่าเป็นอะไรไปนะค้าหมอจิ๊บ~ 

[Blue]

ตื่นแล้วววววววววววววววววววว

[Chrysan]

จะตายแล้วยังตลกอีกนะหมอจิ๊บ
คุณชายเพิ่งฟื้น ยังไม่ทันกายภาพ แล้วใครจะดูแลหมอล่ะ
โจรนี่ก็ไม่เลือกวันขึ้นเลยนะ ฉลองคริสต์มาสหรืออย่างไร
อย่าบอกว่านับถือพุทธ ศีลห้ายังรักษาไม่ครบ

หลังจากหายแล้วเขาจะอยู่ด้วยกันยังไงน้าาาา????? 

[kdds]

ตื่นมาเจอฉาก ระทึกพอดี คุณชายตั้งสติทันไหมเนี่ยะ

[B52]

ใครก็ได็ช่วยด้วย หมอจิ๊บแย่แล้ว!!!!!!

[iceman555]

พอคนนึงฟื้นอีกคนก็ เฮ้อออออออ

[Jibbubu]

คุณชายตื่นแล้วดีใจจัง แต่หมอจิ๊บกำลังจะแย่ใครก็ได้มาช่วยหมอจิ๊บเร็วๆเข้า