หัวข้อ: ◐ เธอที่ร้าย ◑ THE END

[Monochii]

ใช้เวลารวบรวมสติอยู่พักนึง ถึงจะมาเขียนคอมเม้นได้..
เราเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เพราะเราเห็นชื่อคนแต่ง
และเราเองก็เป็น 1 ในแฟนนิยายของคุณจิตติ ดาวมอนะคะ

เธอที่ร้าย เราใช้เวลาอ่านคืนเดียว 18 ตอนจบ
เป็นคืนที่มีความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นจริงๆค่ะ

ก่อนจะมาอ่านเรื่องนี้เราเคยอ่านปลาบนฟ้า
และก็ติดตามอ่านเรื่องสั้น มหาลัย มาหารัก มาก่อน
พอมาอ่านเรื่องนี้เราตกใจมากค่ะ แอบเลื่อนดูชื่อหลายทีว่านี่คนแต่งคนเดียวกันหรอ
คุณจิตติเป็นคนที่เขียนเรื่องฮาๆ ก็ทำเราขำซะปวดท้อง
แต่พอเขียนเรื่องดราม่า ก็ทำเราร้องไห้ปวดใจจนอึดอัดไปหมดเลยค่ะ

เข้าเรื่องเลยเเล้วกัน เริ่มอ่านตอนแรกๆที่เป็นพาทของสิงหา
เรามีความรู้สึกในใจว่า เอ้ะ หรือนี่จะเป็นนิยายพระเอกร้ายๆให้คนเกลียดทั่วไป
ที่ทำเลวๆ นายเอกหนี ตัดใจ สุดท้ายพระเอกก็มาง้อ นายเอกไม่ยอมคืนดีง่ายๆ
ทำให้คนสะใจสมน้ำหน้าพระเอก หรือหมั่นไส้นายเอกที่ไม่ยิมคืนดีสักที

แต่เราอดทนที่จะอ่านต่อไป และขอบคุณที่ตัวเองมีความพยายามอ่านต่อจนจบ
อย่างที่เราไม่มีความพยายามให้กับนิยายเรื่องไหนมาสักพักใหญ่ๆ

พอมาถึงพาทภูผามาจนถึงตอนที่รู้ว่าเขาป่วย
และเพราะเขาป่วย เลยมีผลต่อการกระทำต่างๆ เรานี่ถึงกับจุกเลย
เห้ย นี่มันเหนือชั้น คุณจิตติทำเราประทับใจมาก
เราชอบทุกพาทของภูผาหลังจากที่สิงหาหนีไปและตัดใจจนเข้มแข็ง และกลับมาเจอกันอีกครั้งมากเลย
ตั้งแต่พาทนั้นเราก็ร้องไห้เรื่อยมา เราสงสารภูผามากเลยค่ะ
เราชอบทุกรายละเอียดของความเศร้าของภูผา ไม่ใช่เพราะเราสะใจและสมน้ำหน้านะคะ
แต่เราอินกับเค้ามากเลย เราเจ็บปวดตาม เราเข้าใจ คุณจิตติแต่งได้ดีมากเลย

ไม่รู้จะคอมเม้นอะไรต่อค่ะ ตอนนี้ก็ยังร้องไห้กระซิกๆอยู่
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่จบได้แบบน่าประทับใจ
ทั้งที่ความจริงถ้ามันจะจบเศร้ากว่านี้ เราก็ทำใจได้
เพราะเรื่องมันก็สมเหตุสมผลของมัน ในความคิดเรานะคะ

ยังไงเราจะซื้อหนังสือเรื่องนี้มาเก็บแน่นอนค่ะ
และจะติดตามนิยายของคุณจิตติเรื่อยๆนะคะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้นะคะ เรื่องนี้มาสเตอร์พีซเลย TT v TT

ทุกเพลงที่ถูกพูดถึงในเรื่องนี้เราเปิดฟัง บางเพลงเคยฟังเเล้ว แต่หลังจากนี้เราคงฟังมันด้วยอารมณ์ใหม่
คงคิดถึงแต่ภูผมและสิงหาทุกครั้งที่ฟังมัน   

[miniminiXD]

อ่านไปสองตอน อึดอัด อยากระบาย
สิงหานี่น่าเทิดทูนจริงๆ ความรักบวกกับความอดทนสูงม๊ากกกก!!! มากจนคนอ่านหงุดหงิด
หรือนายจะเป็นมาโซ ชอบทำร้าย(จิตใจ)ตัวเอง

[miniminiXD]

อ่านจบไปสี่ตอน อยากเอาฝ่าบาทาไปนวดหน้าท่านพี่เหลือเกิน

[lipure]

อยากทราบความรู้สึกภูผาตอนที่หายไป และภูผาจำสิงหาได้ใช่ไหม
เห้อออ   

[Gatjang_naka]

ไม่ชอบดราม่านะ แต่ทำไมถึงอ่านเรื่องนี้จนจบไม่รุ้ เสียน้ำตาเป็นกระบุงTT

[am_am]

ร้องไห้หนักมากกกกก ทิชชู่หมดเป็นม้วน
ไม่กล้าอ่านที่ทำงาน แค่คิดก็น้ำตาซึม
ฉากที่พี่ภู เตรียมตัวจะตายมันสมจริงมากกกก
เราร้องไห้ หนักมากกกก ตั้งแต่อ่านมา
ไม่มีฉากที่เรายิ้มเลย นอกจากจบ ดีงามมากค่ะ
ปกตินิยายทำร้ายตับนี่ เราจะไม่อ่านนะ
จิตติ เขียนเก่งจริง ๆ ขอบคุณมากค่ะ

[dekthuem]

ชอบมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

มันคือจุดเริ่มต้นและจุดจบ ที่ยังคงดำเนินต่อไป รัก!!

[up2goo]

ขณะที่อ่านเรื่องนี้ เราทำอยู่ไม่กี่อย่าง
ร้องไห้ เช็ดน้ำตา และถอนหายใจ
เห้อออออ
 

[ไอ้หัวแห้ว]

จบแล้ว

ทั้งก่นด่า ทั้งสาบแช่ง หงุดหงิด จนร้องไห้

จนตอนสุดท้าย มันปริ่มมากที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง

ครบรสชาติจริงๆ ครับ

[GBlk]

อยากให้มีตอนพิเศษ ที่เล่าถึงตอนที่ภูไปรักษาตัว.

[แกมแก่มแก้มแก๊มแก๋ม]

สนุกมว๊าก  ตอนแรกมาอ่านเม้นจบตอนที่อ่านได้สี่ห้าตอนแรก
ก็คิดอยู่ว่า ฉันไม่ให้อภัยภูผาหรอกนะย่ะ แต่เอาเข้าจริง ยอมใจเลย
สงสารทั้งคู่มาก น้ำตาไหล

ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาแบ่งปันกันนะคะ 

[mirin]

 

[funland]

  ขอบคุณค่ะ  เจ็บปวด ซาบซึ้ง ทรมารจิตรใจ น้ำตาไหล ชอบมากค่ะ ได้อะไรเยอะเลย

[ReiSei]

ขุ่นพระะะะ ไม่ได้ร้องไห้กับนิยายไหนๆมานานแล้ว ตอนที่ภูพยายามฆ่าตัวตายและสั่งเสียชาวบ้านไปทั่วเนี่ย คือบั่บบบบบบบ T_______T  คือเจ็บปวดมากกกกก รู้เลยว่าคนนี้ไม่ไหวแล้ว เค้าไม่ได้อยากตายประชดใคร แต่เค้าไม่มีความหวังอะไรในชีวิตให้ยึดเหนี่ยวเพื่อมีชีวิตต่ออีกแล้ว เราแทบจะเอาใจช่วยให้ภูได้พักอย่างสงบไวๆด้วยซ้ำ
คนเขียนทำให้หายคาใจด้วยการให้สิงหาคบกับคิน แล้วก็ได้คิดจริงจังว่าสิ่งที่เราคิดว่าน่าจะสวยงามมันอาจไม่เป็นงั้นเสมอไป เบียร์ก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกัน
สุดท้ายนี้ ฮือ T____T  คือเรื่องนี้แบบ โทษใครไม่ได้จริงๆ พระเอกยังไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นโรค กินยาสม่ำเสมอด้วยนะพี่ภู

[zaturday]

คุณจิตติคือสุดยอดของนักเขียนแห่งการบีบคั้นอารมณ์ค่ะ!!!
ปกติเราไม่ค่อยชอบนิยายดราม่าหน่วงตับเท่าไหร่ และมักอ่านไม่จบ เธอที่ร้าย เป็นนิยายที่อ่านตอนแรกก็รู้แล้วว่าแม่งง ดราม่าชัวๆ แต่เราก็ไม่มีความคิดที่จะเลิกอ่านเลย บีบคั้นอารมณ์ดราม่าหน่วงตับทุกตอน! ยิ่งเราตามอ่านแบบรวดเดียวจบ อารมณ์คือหน่วงตับอย่างต่อเนื่องมาราธอน ทิชชูสองม้วน หมวนเปียก ผ้าห่มเปียก เสื้อเปียก คือร้องไห้หนักมากกกกกก น้ำมูกน้ำหูน้ำตาไหลเป็นสาย อ่านจบไปแล้ว แม้ตอนเขาแฮปปี้นี่ก็ยังสะอื้นอยู่เลย เป็นเรื่องที่ดีค่ะ เราอ่านไปก็คิดไป เพื่อนที่เป็นเมทเราก็มีอาการซึมเศร้าขั้นเริ่มอยู่ ต่อไปนี้จะดูแลเพื่อนให้มากกว่าเดิม เพราะได้อ่านความรู้สึกของภูผา เราถึงได้รู้ว่าคนที่เป็นโรคซึมเศร้า เขาต้องทรมานกับความคิดของตัวเองขนาดไหน
ดีใจนะคะ ที่คนเขียนตัดสินใจให้ภูผารอดกลับมามีชีวิตอย่างมีความสุขอีกครั้ง อยากให้คนที่กำลังเป็นโรคซึมเศร้าได้รู้ ว่สพวกเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ถ้าเขาก้าวผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายไปได้ เขาจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน! คนที่มีความหวัง คือคนที่จะพบกับความสุขเราเชื่ออย่างนั้น

[Ginny Jinny]

ในที่สุดก็ทำใจอ่านเรื่องนี้จนจบ เข้ามาอ่านถึงสามรอบกว่าจะอ่านจบ ครั้งแรกอ่านไปได้ 4 ตอนมันหน่วงจนอ่านต่อไม่ไหว 
 
ครั้งที่ 2-3 ก็เหมือนกัน จนครั้งนี้ทีทำใจอ่านมาเรื่อยๆจบถึงช่วงที่เนื้อเรื่องผ่านความรู้สึกของภูผา ก็เกือบจะไม่ไหว  ปวดใจ

ไปกับทั้งสองคนที่เจอเรื่องราวมากมาย โดยเฉพาะภูผาที่ไม่ได้รับความรักจากครอบครัวอย่างที่ควรจะเป็น เลยทำให้สภาพของ

จิตใจบิดเบี้ยวจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมา ส่วนสิงหาตอนแรกที่ดูอ่อนแอมองโลกสวยแต่พอได้ผ่านอะไรๆกับทำให้เข้มแข็ง

ขึ้นมา ดีใจที่อ่านมาจนถึงตอนจบของเรื่องได้เห็นว่าการรอคอยของทั้งสองคนจบลงอย่างมีความสุข  ดีใจเหลือหลาย

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ช่วงแรกเดินเรื่องยังไม่ค่อยกดดันมาก

แต่พอตัดเข้าช่วงภูผาที่เล่นเอาแทบหายใจไม่ออก น้ำตาร่วงตลอดเวลา

เดินเรื่องมีปมให้ลุ้นติดตามจนหยุดอ่านไม่ได้
โชคดีจริงๆที่มาอ่านตอนแต่งจบแล้ว

ไม่งั้นคงหลอนน่าดู

แม้จะเดาไม่ค่อยออกว่าสรุป ภูผาความจำเสื่อมหรือปล่าว
แล้วเหตุการณ์จะเป็นไงต่อ
แต่ก็ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆและถนอมน้ำใจคนอ่านอยู่บ้าง
 

[xeruoh]

ตั้งแต่ขึ้นมหาลัยมา เราไม่ค่อยอ่านนิยายแล้วเม้นหรอก แต่เรื่องนี้อยากเม้นจริงๆ
ใช้เวลาอ่านตอนห้าทุ่ม จนตอนนี้ตีสามครึ่ง อ่านจบแล้ว
ที่อ่านให้จบเพราะไม่อยากค้างคาอารมณ์ เพราะช่วงนี้สอบไฟนอล ทำโจทย์ฟิสิกส์อยู่
แต่เกิดอยากอ่านนิยายหม่นๆ กดเข้ามาเจอเรื่องนี้พอดี "เธอที่ร้าย" อ่านชื่อปุ๊บ
คงจะหม่นสมใจล่ะนะ พอเข้ามาอ่านก็ ค่ะ ทิชชู่เต็มหน้าคอม
โจทย์ฟิสิกส์ไม่ได้รับการสนใจอีกต่อไป เพราะมันเศร้ามาก

เป็นเรื่องที่ตอนแรกแรกเราหมั่นไส้ภูผามาก และรู้สึกสงสารสิงหามากเช่นกัน
พออ่านไปจนเห็นมุมมองของภูผาก็เริ่มสงสารภูผา อ่านไปเรื่อยๆก็สงสารมันทั้งสองคน
เศร้ามาก อาการซึมเศร้าของภูผาทำเราอินไปด้วยเลย
ปกติ กรณีที่ใครมีอาการอยากฆ่าตัวตาย เราจะหมั่นไส้และมีอารมณ์มาแย้งได้ตลอด
แต่ครั้งนี้ อินกับความนึกคิดของภูผาจริงๆ
ไอ่ฉากเหลาดินสอนี่ นึกภาพตามแล้วก็จิตได้อยู่นะ สภาพสตูอิโอกึ่งบ้านที่มีชายผู้ผิดหวังกับชีวิต
ภาพครึมๆนั้น ช่าง กดหู่ได้ใจมากเลย

ปกติอ่านนิยายไม่ค่อยเอามาคิดเทียบกับอารมณ์ตัวเองเท่าไหร่
แต่เรื่องนี้ก็ทำเราเทียบอีกจนได้
ในเรื่องของความฝัน พอเห็นภูผาทำอะไรที่อยากทำก่อนตาย คือการใส่ชุดนักศึกษา มองตัวเองในกระจก
ฉากนั้นมันฉึกมากจริงๆ หรือฉากที่ภูผาชวนสิงหาให้เป็นแบบเพื่อถ่ายภาพเมมโมรี่ ที่คอนโดอะ
โอ้ย... เรามีความฝันแค่อย่างเดียวเอง
กับเรื่องเรียน เรื่องอนาคต ความอยากต่อสิ่งอื่นไม่ค่อยมี
พอคิดว่ามันจะไม่เป็นจริงก็รู้สึกแย่มาก
อินมากตอนที่ ภูผาจะขอเต้นรำ แต่ไม่ได้ทำอะ
มันเจ็บปวด มันรู้สึกเคว้งอะ

ตอนนี้มีกำลังใจกลับไปสู้กับวิชาคณะต่อแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายหม่นๆที่ทำให้เราได้อะไรกลับมาด้วยนะคะ
พอดีอ่านรวดเดียว ไอที่คอมเม้น หรือเอ่ยถึงด้านบนไป ถ้าไม่ถูกต้องหรือผิดก็ข้ามๆมันไปเถอะค่ะ
เมาโจทย์ฟิสิกส์กับแคล ฮ่าๆๆ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

[miniminiXD]

อ่านจบแล้ววววววววว
บีบคั้นหัวใจทุกตอน แต่ก็สนุกมาก หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ
เปิดเข้ามาตอนแรกไม่คิดว่าเรื่องนี้จะซับซ้อนมีปมอะไรที่ลึกซึ้งขนาดนี้
ยอบรับว่าอ่านตอนแรกๆ แอบมาเปิดคอมเม้นต์ช่วงท้ายอ่าน อยากรู้ตอนจบจะลงเอยกันยังไง
เพราะพระเอกก็ร้ายซะ นายเอกก็แสนดีเหลือเกิน มาแบบนี้ส่วนใหญ่ต้องจบด้วยการหนีและการง้อ
ชอบอ่านสไตล์นี้นะ แต่บางทีถ้าแต่งไม่ดีมันก็น่าเบื่อ เลยแอบมาดูความเห็นคนอื่นตอนจบว่าโอมั้ย
ทำให้ได้รู้ว่า 'เฮ้ย! เรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ' กลายเป็นว่ามาตั้งใจอ่านต่ออย่างจริงจัง
เพราะช่วงหลังๆนี้ ติดนิสัยอ่านนิยายแบบผ่านๆ แบบยังไงก็เดาตอนจบได้อยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่กับเรื่องนี้!

โกรธ สงสาร เศร้า หน่วง ซึ้ง ♡ และสนุกมากกกกกกกกก คือสิ่งที่ได้จากการอ่านเรื่องนี้

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ

[Oo_oO]

กว่าจะอ่านจบเสียน้ำตาไปหนักมากกกก
ดีใจที่สุดท้ายก็ได้กลับมาเจอกัน

[witchhound]

ขอบคุณมากค่ะ
ตอนแรกนึกว่าจะจบเศร้าเสียแล้ว
ตอนพี่ภูจะกินยาตายกับโดนรถชนนี่เราใจหายมาก
ที่จริงคือเริ่มร้องไห้ตั้งแต่ภูผาทำโปรเจกต์ถ่ายภาพสิงหามาจนถึงตอนจบเลย
เรารู้สึกว่าชีวิตภูผาน่าสงสารตรงที่ไม่มีใครเลยนอกจากสิงหาคนเดียว
อย่างน้อยก็อยากให้ทั้งคู่ให้ได้อยู่กันอย่างมีความสุขก็ยังดี
เราว่าการที่มีอุปสรรคให้ร่วมผ่าฟันกันมามันยิ่งทำให้เวลาที่มีกันและกันมันดูมีค่ามากขึ้นนะ
สุดท้ายก็ขอขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆ
ดีใจที่กดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ
 

[pornwicha]

คือแบบอ่านเรื่องนีละน้ำตาไหลเลย ตาบวมแสบจมูกมากก คือชอบค่ะอยากอ่านตอนพิเศษงะแต่ตอนนี้ง่วงละ ฝันดีค่าจิตติ

[natsikijang]

หน่วง แต่ก็ประทับใจมากๆค่ะ เป็นความรักที่มั่นคงและยาวนานจริงๆ

[Celestia]

ชอบเรื่องนี้มากกกค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ

[Pramooknoi]

อ่านจบรวดเดียวเลย เศร้าจัง แต่ก็สนุกมากๆเลยขอบคุณที่แต่งให้ได้อ่านกันนะคะ

[สามเหลี่ยม]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ ขออนุญาตตอบในเม้นท์เดียวไปเลยนะคะ ความจริงเห็นนิยายเรื่องนี้มาสักพักแล้ว แต่ไม่ได้กดเข้ามา แต่เพราะช่วงสอบเลยเบื่อๆ บวกกับเพิ่งสังเกตว่าคุณจิตติเป็นคนเขียน เลยลองอ่านดู เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านแล้วร้องไห้ภายในไม่ถึงสามตอน จากใจว่าร้องไห้ในทุกๆ ตอนเลยดีกว่า(หัวเราะ) เราคิดว่าตอนแรกเนื้อเรื่องคงไม่มีอะไร แค่พระเอกนิสัยไม่ดีที่ชอบทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย แล้วพอรู้ตัวมันก็คงสายเกินไป แต่เราคิดผิด.. เรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น เราอ่านจากมุมมองของภูผาแล้วเราได้แต่ร้องไห้ คุณจิตติใช้การเล่าเรื่องผ่านไทม์ไลน์ได้ดีมากค่ะ การโยงเรื่องด้วยเรื่องของวัชรก็ดีมาก ตอนอ่านแล้วใจหายกับการอยากตายของพี่ภูมาก แต่พออ่านมาเรื่อยๆ เรากลับรู้สึก ว่าการตายอาจเป็นทางเดียวที่จะปลดปล่อยพี่ภูได้ แต่ที่เหนือกว่านั้น ถ้าเราฝ่าฟันช่วงทุกข์นั้นมาได้ จะต้องได้พบความสุขแน่นอน เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหมือนกำลังดูหนัง เราเห็นภาพเป็นฉากๆ เราจินตนาการใบหน้าและอารมณ์ของตัวละครได้ชัดเจน เราไม่ได้ชอบใครในเรื่องนี้ ทุกตัวละครไม่เหมือนนิยายเรื่องอื่นที่ทำให้รู้สึกว่าเราชอบคนแบบนี้ เราอยากเจอคนแบบนี้  กลับกัน ตัวละครในเรื่องนี้เป็นแค่คนธรรมดา เราไม่ได้ชอบผู้ชายแบบภูผา และไม่ได้รู้สึกชอบใจกับสิงหาเช่นกัน แต่สิ่งที่เราชอบคือความรู้สึกของตัวละคร มันเรียลมาก เรารับรู้ได้ทุกอย่าง และทุกการกระทำมีเหตุผล จำได้ว่าตอนแรกที่อ่านนี่ด่าพี่ภูไปเยอะมาก แต่ตอนหลังกลับร้องไห้เพราะพี่ภูไปมากเช่นกัน เรื่องนี้ทำให้เรามองความรักกว้างขึ้น การให้อภัย การทำดีต่อกันเมื่อยังมีเวลา มันล้ำค่ามากจริงๆ เสียน้ำตากับเรื่องนี้ไปเป็นถัง อ่านไปได้แต่ยกชายเสื้อเช็ดน้ำตาไปป้อยๆ (หัวเราะ) ไม่ได้โกรธที่พี่ภูหายไปนาน เข้าใจว่าคงไม่อยากรั้งอนาคตอีกฝ่าย ไม่บอกเลิกแต่ก็ไม่ได้บอกให้รอ มันคือการเดิมพัน ความรักของสองคนมันลึกซึ้งมากจริงๆ พอจบแล้วก็ใจหาย แอบอยากให้มีต่อสักนิด แต่จบแบบนี้ก็สวยงามดีแล้ว ดีใจที่ได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ืและดีใจที่มาทันตอนเปิดโอน แล้วเจอกันนะเธอที่ร้าย ปล.พี่คินเป็นตัวละครที่เหนือความคาดหมาย ความแสนดีหลายอย่างหายไปในประโยคที่บ่งบอกว่าพี่คินต้องการแค่ร่างกายของสิงหา หรือความจริงเค้าอาจจะรักและเจ็บใจที่ไม่เคยเป็นที่หนึ่งก็ได้ แต่ที่ชัดเจนก็คือ คนเราเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา จะยึดมั่นอะไรกับใจคน ขอบคุณจิตติค่ะที่ทำให้มีภูผากับสิงหาอยู่ในความทรงจำ มันเป็นความทรงจำที่ดีมากจริงๆ

[khunkun91]

เป็นดราม่าเรื่องที่สองที่อ่านจบ อ่านได้สีตอน น้ำตาคลอ หน่วงเบาๆ
อ่านจนจบเมื่อสักครู่นี้ บอกไม่ถูกจริงๆนะ
ไม่ว่าจะสิงหาหรือภูผา ทุกคนน่าสงสารหมดเลยในความคิดเรา
ต่างคนอยู่กับความเจ็บปวดเพื่อให้อีกคนมีความสุขในแบบที่ตนเองคิด
 

[naamsomm]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้าย
อ่านจบสภาพไม่เหลือดีเลยค่ะ
ตางี้บวมมากๆๆๆๆๆๆ

ร้องให้มันทุกตอน
อินมากๆๆๆๆๆๆ
แต่งงกับคิน คือ  มาดีแตกตอนสุดท้ายเนี่ยนะ
แต่ก็นะ  คนเราตอนจีบกับตอนเป็นแฟนไม่เหมือนกัน
ความคาดหวังมันต่างกัน

ดีใจที่จบแบบสมหวัง
ทุกคนได้เริ่มต้นใหม่

ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอค่ะ

[hoshichi]

อ่านจบไปหนึ่งอาทิตย์เพิ่งมาเม้น ต้องไปทำใจโดยการอ่านปลาบนฟ้าย้อมใจ
ไม่ไหว เรื่องนี้บีบหัวใจเกินไป
สงสารทั้งคู่นะ โดยเฉพาะช่วงที่ภูผากะจะหายไป
ไม่รู้จะพูดอะไร มันแบบดาร์คมาก
เหมือนจะมีทางออก แต่ก็ไม่มี
อยากบอกจิตติว่า เธอยอดมาก
เรานึกไม่ออกว่าคนแต่งแนวฮา+กวนทีน จะดราม่าหนักขนาดนี้