เป็นครั้งแรกที่อ่านนิยายแล้วร้องไห้จนตาบวมเป่ง บูดซะตาจะปิดเลย
ร้องแล้วร้องอีก น้ำมูกก็ไหลจนหายใจไม่ออก แต่ก็ยังจะอ่านต่อ
อ่านไปสั่งน้ำมูกไป น้ำตาก็ไหลอาบแก้มไป คิดในใจว่าจะเศร้าอะไรขนาดนี้เนี่ย(แต่ก็อ่านต่อ)
รู้สึกตะหงิดๆใจว่าจะกลายเป็นคนเสพติดความดราม่ารึเปล่า
เพราะปกตินิยายเรื่องไหนดราม่ามากๆนี่จะแอนตี้
ไม่เอาไม่อ่าน ไม่อยากเสียน้ำตา เจ็บๆหน่วงๆไม่ชอบเลย
แต่บอกเลยว่าเรื่องนี้...สุดๆจริงๆ
อ่านจนจบได้นี่....แบบ...เฮ่อ ถึงขั้นถอนหายใจตอนอ่านจบเลยทีเดียว
มันอึดอัด ตื้นตันไปหมด โอเคคะ อินมากแล้ว พอๆๆ
เรื่องนี้ตามความเข้าใจเป็นเรื่องที่อิงจิตวิทยา และหลักการรักษาตามการแพทย์
โดยเน้นผูกเรื่องเชื่อมโยงเหตุการณ์ความรัก โรคซึมเศร้า
สาเหตุ ปัจจัยต่างๆร้อยเรียงเหตุผลเชื่อมโยงเป็นเรื่องราว
โดยโฟกัสที่อารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครขณะที่เผชิญเหตุการณ์เหล่านั้นอยู่
อ่านแล้วรู้สึกได้ความรู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามากเลยคะ
จริงๆคนที่รู้จักเคยเป็นเช่นกัน รู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่เค้าเล่าหรือบรรยายความรู้สึกต่างๆของตัวเองให้ฟัง จนสุดท้ายต้องยอมแพ้แล้วถ่อยห่างออกมาเลยละคะ อาการอารมณ์ร่วมมันก็น่ากลัวอยู่นะคะ
ขอขอบคุณคุณจิตติที่สร้างสรรค์เรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ เป็นอีกเรื่องที่น่าจดจำคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
