ตอนที่ 1
ผมนั่งอยู่ที่ห้อง นั่งนิ่งๆ โดยไม่ทำอะไรอยู่นาน วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันจะเป็นวันที่ผมมีความสุขและอยากให้มันเวียนกลับมาบ่อยที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมอยากให้มันผ่านไป เร็วแค่ไหนก็ได้ขอให้ให้ผ่าน
เพราะผมเหนื่อยเหลือเกิน...
เหนื่อยที่ต้องรอให้พี่แยกจากเด็กปีหนึ่งคนนั้นแล้วกลับมาหาผมที่ห้องสักที ห้องของเรา แต่แปลก...ช่วงหลังมานี้ถึงพี่จะกลับมาอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน แต่เรากลับไม่ได้พูดคุยกันมากเท่าที่ควร
สิ่งที่ทำได้ก็เลยเหลือแค่เพียงใช้ชีวิตต่อไปด้วยหัวใจพังๆ ที่ผมมี พร้อมกับแมวอีกตัวหนึ่ง
‘ของขวัญ’ แมวสีขาวปนเทาขนปุกปุย สายพันธุ์อเมริกันช็อตแฮร์ เขาบอกอยากซื้อมันไว้แก้เหงาเมื่อปีก่อน และมันก็แก้เหงาได้จริงๆ ในวันที่พี่ไม่ได้อยู่กับผมอย่างวันนี้
วันเกิดที่เวียนมาบรรจบกันอีกปี
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาฝาผนังครั้งแล้วครั้งเล่า เกือบเที่ยงคืนแล้วแต่พี่ก็ยังไม่กลับมา ผมจึงกระชับอ้อมแขนที่โอบอุ้มเจ้าแมวตัวอ้วนซึ่งหลับอุตุอยู่บนตักเอาไว้ แล้วพามานอนบนเบาะนุ่มๆ เหมือนทุกครั้ง เจ้าของขวัญไม่ดื้อ ไม่ซน แต่ฝึกค่อนข้างยาก ช่วงหลังมานี้ถึงไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจและเล่นกับมันเท่าไหร่เพราะมัวแต่วิตกกังวลสารพัดเรื่อง
ปัง!
เสียงปิดประตูดังขึ้น ผมรีบมองกลับไปยังคนมาใหม่พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
“เพิ่งกลับมาเหรอครับ”
“ทำไมยังไม่นอน” พี่ถาม ใบหน้าดูเคร่งเครียดไม่เหมือนตอนอยู่กับเด็กคนนั้นเลยสักนิด รอยยิ้มแบบนั้นผมอิจฉาและอยากได้รับจากเขาบ้าง
“รอพี่น่ะ”
“รอทำไม รีบไปนอนได้แล้ว”
ผมนิ่ง ไม่รู้จะจัดการกับความเฉยชาที่ส่งมายังไงดี เพราะมันคือสิ่งที่ทำให้ความรักของเราดิ่งลงเรื่อยๆ แทบกู่ไม่กลับ เมื่อก่อนผมเคยเชื่อนะว่าความผูกพันมันจะทำให้ความรักของเราดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่เลย...มันไม่จริง เพราะขณะที่เราอยู่ด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน สายใยความผูกพันก็ไม่สามารถถักทอยึดเหนี่ยวเราทั้งคู่เอาไว้ได้
“พี่ภู...”
น้ำเสียงที่เปล่งออกไปเบาหวิวราวกับจะหายไปในอากาศ ร่างสูงจึงหันมาเผชิญหน้ากับผมอีกครั้ง หลังจากพยายามเลี่ยงเดินห่างออกไป
‘ภูผา’ คือชื่อของพี่ ฟังดูแข็งแกร่ง แต่จิตใจกลับรวนเร
“มีอะไรอีกสิงหา พี่เหนื่อย อยากนอนแล้ว” ส่วนชื่อที่เขาเรียกกลับก็คือผมเอง
“วันนี้ไปไหนมาเหรอครับ ผมเบื่อนอนอยู่ห้องทั้งวันเลย”
“ทำงาน”
เขาโกหกอีกแล้ว ถ้างานที่ว่าหมายถึงการพาเด็กผู้ชายคนหนึ่งไปกินข้าวดูหนัง พี่ก็ดูจะทุ่มเทมากเกินไป
“งานอะไรครับ”
“อย่าเซ้าซี้ได้มั้ย ไม่เกี่ยวกับเราหรอก รีบเข้านอนเถอะพี่จะอาบน้ำ”
“แต่...”
“อะไรอีก” ท้ายเสียงเริ่มมีอารมณ์อยู่หน่อยๆ
“วันนี้...”
“ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” พูดจบก็เดินจากไป ไม่รอฟังคำทักท้วงหรืออธิบายอะไรเพิ่มเติม
21 สิงหาคม
วันเกิดของผมผ่านไปอย่างสูญเปล่า
และ...พี่ลืมมัน
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่”
นี่คือคำทักทายแรกหลังจากคนตัวสูงเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น เขาสวมชุดนิสิตเรียบร้อย ส่วนผมที่แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่วิตกกังวลกับเรื่องความสัมพันธ์ที่เริ่มสั่นคลอนเต็มทีก็หันมาเตรียมอาหารอยู่ตรงครัวเล็กๆ ในจานมีแซนด์วิช ไข่ดาว และเบคอนอยู่สองสามชิ้นสำหรับพี่ที่ชอบหิวอยู่บ่อยๆ
“อืม...อรุณสวัสดิ์”
ผมทอดมองไปยังคนตัวสูงซึ่งมีสีหน้าเรียบตึงเหมือนทุกครั้ง ความเฉยชามันค่อยๆ กัดกินหัวใจไปเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากทำลายกำแพงบ้าๆ ลง ด้วยการเอ่ยถามกลับไป
“กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะครับ”
“ไม่ล่ะ วันนี้ยุ่งๆ ที่คณะมีกิจกรรม”
เกือบเดือนแล้วที่พี่ภูอ้างเหตุผลนี้ และหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยทานข้าวเช้าด้วยกันอีกเลย
“เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้เหรอครับ กินอะไรรองท้องหน่อยก็ยังดี เผื่อพี่หิว”
“ก็บอกว่าไม่ไงสิงหา ที่คณะก็มีอะไรให้ซื้อรองท้องอีกเยอะ เราหิวก็นั่งกินไปสิ”
ตอนนี้เลยทำได้แค่พยักหน้าอย่างเข้าใจ ยอมรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งที่ขอบตาร้อนผ่าวอยากร้องไห้โฮออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอด ผมมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง พร้อมกับฝืนส่งยิ้มเฝื่อนๆ ให้ทั้งที่ทุกส่วนของร่างกายสั่นสะท้านและเจ็บปวดไปหมด
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาไม่รู้สึกเสียใจสักนิดเลยเหรอที่ตอบปฏิเสธมาทั้งแบบนี้ มองไม่เห็นสักนิดเลยเหรอว่าแววตาที่ผมส่งให้ไปมันคาดหวังว่าพี่จะตอบตกลงแค่ไหน แต่ไม่เลย ทุกอย่างที่ผ่านมาของเขาเป็นเพียงการเสแสร้งแกล้งทำ
ทำไม! ทำไมต้องทำร้ายกันในวันที่รักหมดใจไปแล้ว
ทำไมถึงคิดจะทิ้งกันไปง่ายๆ แล้วหลอกกันเหมือนผมเป็นแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง
“ไว้พรุ่งนี้เช้านะ”
“...”
“พรุ่งนี้เช้าจะกินด้วย”
“พี่บอกแบบนี้ทุกครั้ง แต่เราก็ไม่เคยมีวันนั้นเลย” ผมพูดเสียงอ่อย เจ็บร้าวเข้าไปถึงขั้วหัวใจราวกับมีคนเอามีดแหลมคมมากรีดแรงๆ ทั้งที่ยังหายใจอยู่
เขาทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาสิงหา เป็นแบบนี้ทุกที ชวนทะเลาะทุกที งี่เง่าแบบนี้ไงพี่ถึงไม่อยากกลับห้อง” น้ำเสียงซึ่งเต็มไปด้วยโทสะสาดเข้ามาจนแทบหลั่งน้ำตา มือที่ถือจานใส่อาหารเช้าอยู่สั่นเครือ และผมเลือกที่จะวางมันลงไปตรงจุดเดิม
“ผมทำอะไรผิดเหรอพี่ภู”
“...”
“ถ้าผมทำอะไรผิด พี่บอกผมได้นะ ผมจะปรับปรุงตัว”
“อยู่นิ่งๆ ของเราไปนั่นแหละ อย่าเถียงพี่ อย่าดื้อเข้าใจมั้ย” สองขายาวก้าวเข้ามาประชิด เอื้อมฝ่ามือแสนอบอุ่นนั้นลูบผมสองสามทีก่อนจะผละออก
“พี่กอดผมหน่อยสิ”
“อ้อนอะไรอีกล่ะ”
“ขอร้อง ขอกอดหน่อย”
เจ้าตัวได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ผมใช้จังหวะนั้นโอบรัดเอวหนาเอาไว้แน่น วงแขนของผมถ้ามันสามารถยื้อพี่เอาไว้ได้ก็คงดี แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงความฝันเมื่อพี่ฝืนตัวเองให้ห่างออกมา พร้อมกับคำพูดเดิมๆ ที่ฟังจนเบื่อ
“พี่ไปก่อนนะ เจอกันที่มหา’ลัย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ รู้แน่แล้วว่าพี่ต้องจากไป เพราะงั้นถึงได้ส่งยิ้มให้เขาเหมือนเคย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกนานแค่ไหน สักวันเราก็ต้องบอกลากันอยู่ดี
เชื่อมั้ย...เมื่อก่อนถึงจะรักกันแค่ไหนแต่เราก็เคยคุยกันถึงเรื่องของอนาคต คนที่หมดรักก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยบอกเลิก ตอนนี้ผมมีชีวิตอยู่เหมือนเฝ้ารอวันนั้น ทั้งที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยสักนิด ผมรักเขา และแน่นอนว่าไม่มีทางเอ่ยบอกเลิกก่อนแน่ๆ ส่วนพี่ภู ผมก็ได้แต่ภาวนาในใจว่าวันนั้นมันจะมาไม่ถึง
วันที่เขาหมดรักและไม่เหลือเยื่อใยใดๆ เลย
ทว่าถึงจะเป็นอย่างนั้นก็อยากให้เขารับรู้ไว้อย่าง ไม่ว่ายังไง...หัวใจของผมมันก็ยังคงเป็นของพี่ แม้พี่จะไม่ต้องการมันก็ตาม
ปัง!!
ประตูไม้บานเดิมปิดลง เหลือเพียงผมที่ยืนกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ ทรุดตัวร้องไห้กับฝ่ามือของตัวเองอย่างไม่นึกอาย น่าสมเพชชะมัด ทำไมถึงได้ไร้ค่าขนาดนี้กัน
ผมมาถึงมหา’ลัยในช่วงสาย เพราะวันนี้มีเรียนตอน 10 โมงจึงมาช้านิดหน่อย ที่นี่ผมมีกลุ่มเพื่อนที่น่ารักและช่วยเหลือกันเสมอ แต่ถ้าจะเรียกว่าสนิทจริงๆ คงมีอยู่คนเดียว เขาชื่อ ‘เบียร์’ เพื่อนตัวสูงแต่คำพูดคำจาขวานผ่าซากจนใครต่อใครถึงกับเอือมระอา
แม้จะเป็นอย่างนั้น ผมกลับมองเห็นความจริงใจในแววตาของเขาเต็มเปี่ยม เราเป็นเพื่อนกัน สองปีแล้วที่เกื้อกูลกันมาตลอด รับรู้ความเป็นไปทุกอย่างในชีวิตของกันและกัน แม้กระทั่งเรื่องของพี่ก็ตาม
เบียร์รู้และคอยปลอบเสมอในวันที่ผมรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบลุกยืนไม่ไหว
“เฮ้ย! สิงหา ทำไมมาสายจังวะ” นั่นแหละ เสียงของเบียร์ น้ำเสียงทุ้มๆ ติดหยาบคายนั่นเป็นเอกลักษณ์ของเขาเลยล่ะ
“โทษที พอดียุ่งกับเจ้าของขวัญน่ะ ดูมันซึมๆ ไม่ค่อยร่าเริง”
“แหงล่ะมึงไม่มีเวลาไปเล่นกับมัน คงจะงอนแล้วล่ะมั้ง” เจ้าตัวพูดเหมือนรู้เพราะทุกครั้งที่ไปห้อง เบียร์จะเป็นฝ่ายพาเจ้าแมวอเมริกันช็อตแฮร์ตัวอ้วนมาเล่นสนุกเสมอ
“ก็คงงั้น”
“แล้วนี่เป็นอะไรตาแดงๆ”
“เปล่า...นอนดึก ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับด้วย”
“ร้องไห้สิท่า”
“มั่วแล้ว เราจะร้องไห้ทำไม”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี อ้อ! เมื่อวานน่ะมีคนเห็นไอ้พี่ภูมันพาน้องปีหนึ่งไปดูหนังด้วยนะ เพื่อนโรงเรียนเก่ากูมันคาบข่าวมาบอก ได้ข่าวว่าเด็ดไม่ใช่เล่น เป็นถึงหลีดนิเทศฯ ปีหนึ่งเลยนะมึง”
“เหรอ ตาฝาดหรือเปล่า”
“มึงดูหน้ากูก่อนครับ ข่าวโคมลอยกูไม่พูดหรอกสัด!”
“...”
“นี่ไอ้สิงหา มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากคนหนึ่ง กูเลยอยากเตือนมึงเอาไว้”
“...”
“ถ้ารู้ตัวว่าไม่สำคัญก็อย่าพยายาม ดีแค่ไหนก็ไม่ช่วยอะไรหรอก”
เจ็บจังเลย...แต่ไม่อาจปฏิเสธ ผมชอบหลอกตัวเอง สร้างโลกปลอมๆ เพื่อรักษาหัวใจอันแหว่งวิ่นแบบนี้เสมอ ถึงรู้ว่าไม่มีอะไรดีขึ้น แต่บางครั้งถ้าการหลอกตัวเองแล้วทำให้ไม่ต้องร้องไห้ ผมก็จะดันทุรังทำมันต่อไป
“แต่เรารู้สึกได้ว่าพี่ภูก็ยังห่วงอยู่”
“หลอกตัวเอง?”
“จริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็บอกเลิกไปนานแล้วสิ”
“ที่พี่มันไม่บอกเลิกมึงคิดเหรอว่ามันรัก มันแค่หวังอยากได้จากมึง หวังตัวมึง นี่ให้เขาจนไม่เหลืออะไรแล้วเนี่ย”
ผมเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้เวลาผ่านไปกับการคิดเรื่องพวกนี้ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จำไม่ได้แล้วว่าได้ยินเสียงถอนหายใจของเบียร์เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ถูกดึงไปตรงนั้นที ตรงนี้ที เวลาเข้าเรียนจิตใจก็เลื่อนลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จริงๆ คณะผมกับตึกนิเทศศาสตร์ก็ห่างกันแค่นิดเดียว แต่ผมกลับไม่เจอพี่ภูแม้แต่เงาตลอดทั้งวัน
จากเมื่อก่อนที่มักไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ตอนนี้ก็เหลือเพียงผมที่นั่งกับเบียร์และปรับทุกข์กันเท่านั้น
หนึ่งวันกำลังผ่านพ้นไปเหมือนเคย เบียร์แยกย้ายกลับหอด้วยรถเมล์สายเดิม ส่วนผมทำได้แค่นั่งรอพี่มารับเหมือนทุกครั้ง ปกติเราจะไปและกลับพร้อมกัน แต่ช่วงหลังที่คณะมีเตรียมละครนิเทศฯ พี่เลยต้องออกไปก่อนเสมอ
ผมต่อสายหาพี่ภูอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนแล้ว เพราะนั่งรอมาเกือบครึ่งชั่วโมง
ไม่นานร่างสูงก็วิ่งมาหาผมตรงใต้ตึกคณะ นี่อาจเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ ผมส่งยิ้มให้เหมือนเคยพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูงก้าวตามอีกฝ่ายไป แต่น้ำเสียงทุ้มกลับหยุดชะงักฝีเท้าของผมเอาไว้ซะก่อน
“วันนี้คงกลับพร้อมกันไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“พี่ติดซ้อมละคร”
“ดึกมั้ยครับ ถ้าไม่ดึกมากผมอยู่รอได้นะ” จริงๆ พี่ภูเรียนปีสี่แล้ว อีกอย่างเขาเรียนเอกถ่ายภาพแต่ก็ต้องมาช่วยเอกการแสดงทุกปีเหมือนเป็นสัญญาใจ อีกหน่อยเขาก็ต้องออกไปฝึกงานแล้วด้วยเลยพาลให้ห่วงไปอีกว่าจะทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า
“กลับไปก่อนเถอะ”
“...”
“เอาเงินนี่ไป นั่งแท็กซี่กลับนะ” ธนบัตรถูกยัดใส่มือของผมลวกๆ
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่แล้ว แค่นี้แหละที่พี่อยากบอก ไว้เจอกันที่ห้องนะ” พี่ยกมือขึ้นมายีหัวก่อนจะวิ่งผละออกไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนลับสายตา
ทุกครั้งผมมักจะทำตามที่พี่บอก แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมเลือกที่จะเดินตามพี่อยู่ห่างๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว รู้มั้ยทุกก้าวมันปวดหนึบแค่ไหน เมื่อระยะทางที่ก้าวตามอยู่นั้นต้องเผชิญกับอะไรมากมาย
“พี่ภูครับ ไปไหนมา”
เด็กผู้ชายคนนั้นยืนยิ้มแป้นให้คนตัวสูง
“ธุระนิดหน่อยครับ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” ร่างเล็กถูกโอบกอดด้วยวงแขนแข็งแรง พวกเขาเดินเข้าไปภายในห้องซ้อมละคร ผมจึงใช้จังหวะนั้นตามดูอยู่ห่างๆ
พี่ไม่ได้โกหก พี่ซ้อมละครจริงๆ
แต่ทุกครั้งที่การแสดงบทบาทต่างๆ เริ่มขึ้น หัวใจของผมมันกลับเจ็บจนแทบทนไม่ไหว วงแขนหนาหนักที่โอบเอวคอดเล็กๆ เอาไว้ ริมฝีปากซุกซนคลอเคลียข้างแก้มคนเป็นเจ้าของ หรือการกระซิบกระซาบที่ดูแนบชิดนับครั้งไม่ถ้วนมันทำให้ผมต้องกำมือเอาไว้แน่น
นั่นมันบทอะไร บทของพี่คือเป็นพระเอกคู่กับนางเอกสักคนไม่ใช่เหรอ
ยามพักจากการแสดงพี่กลับดูแลเด็กคนนั้นดียิ่งกว่าผม หาน้ำมาให้ คอยหาพัดมาคลายความร้อน หรือหยิบทิชชูเช็ดหน้าอันเปื้อนเหงื่อ การกระทำแบบนั้นพี่ควรทำกับผมคนเดียวไม่ใช่หรือไง
เจ็บจังเลย...เจ็บที่หัวใจ
ผมได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ แต่ไม่มีสิทธิ์เข้าไปใกล้ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยเกือบสามทุ่ม คนตัวสูงกับเด็กคนนั้นถึงได้พากันนั่งรถออกไป นาทีนี้ผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว รีบสาวเท้ากวักแท็กซี่ตามไปห่างๆ
แล้วผมก็ได้พบความจริงอีกอย่าง พวกเขามาที่คอนโดแห่งหนึ่ง
ที่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เดาได้ว่าอาจเป็นที่อยู่ของเด็กคนนั้น โชคร้ายหน่อยที่ไม่สามารถเข้าไปภายในผมจึงได้แต่ยืนมองอยู่ข้างนอก ภาวนาว่าขอให้พี่ภูออกมาโดยเร็วและพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้
เขาแค่มาส่งรุ่นน้อง...ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไร
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ไร้ซึ่งวี่แววของพี่
จากหนึ่งเป็นสอง เป็นสามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนนี้เที่ยงคืนครึ่งแล้วพี่ก็ยังไม่ออกมา ผมได้แต่ยืนมองตึกสูงนั้นนิ่งราวกับคนโง่ ปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างกายสั่นเครือ สุดท้ายก็จำใจกลับมายังห้องของตัวเองในสภาพหมดอาลัยตายอยาก
ของขวัญหลับไปแล้ว มันคงโกรธผมนิดหน่อยที่ไม่ยอมเล่นกับมัน แต่...
“ฮึก...ฮือออออออ”
เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้สุดท้ายก็ไม่เป็นผล มันเล็ดลอดออกมาดังพอๆ กับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่หนักหน่วง ผมล้มตัวลงบนโซฟา ยกกำปั้นทุบตีสะเปะสะปะราวกับคนพาล ในใจก็ได้แต่คิดว่าทำไมพี่ถึงทำแบบนั้นได้ลงคอ ทำไมพี่ถึงไม่รู้จักพอสักที
ทำยังไงดี...ผมต้องทำยังไงถึงตัดใจได้ ตั้งแต่เข้ามากรุงเทพฯ ใช้ชีวิตปีหนึ่งตัวคนเดียว ผมก็มีแค่พี่ที่หยิบยื่นทุกอย่างให้ แต่ตอนนี้หัวใจของพี่ถูกใครคนนั้นดึงดูดไปแล้ว ไม่อาจกลับคืนมาได้แล้วใช่มั้ย
แต่สำหรับผมที่มันยังคงซื่อตรงจะอยู่ตัวคนเดียวได้ยังไง จะเคยชินชีวิตที่ไม่มีพี่ได้ยังไงกัน ถ้าหากวันหนึ่งผมไม่สามารถอยู่กับพี่ได้ ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ไม่อยากคิดเลยจริงๆ...
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกใครคนหนึ่งโอบอุ้มขึ้นมาจากโซฟา พร้อมกับเดินเข้าห้องนอนอย่างใจเย็น ผมพยายามปรือตาขึ้น ในความมืดสลัวจากแสงไฟที่ถูกปิด ผมยังคงมองเห็นแววตาสีเข้มมีเสน่ห์คู่นั้น มันเป็นของพี่ คนที่เป็นทั้งหมดของผม
“พี่...”
“ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง”
“ผมรอพี่ภู” ว่าพลางตวัดวงแขนโอบรอบคอแกร่ง ซุกหน้าลงกับอกกว้างเพื่อเรียกหาไออุ่นเหมือนทุกครั้ง
“เด็กน้อยเอ๊ย”
“พี่ไปไหนมา”
“...” อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบ นอกจากวางผมลงบนเตียง จูบปิดปากเพื่อไม่ให้ผมตั้งคำถามอะไรได้อีก จากแผ่วเบาเปลี่ยนเป็นดุดัน จนลิ้นร้อนเริ่มแทรกเข้าไปในโพรงปาก เราแลกเปลี่ยนลมหายใจของกันและกัน ความคิด สติ และห้วงความรู้สึกต่างๆ ไหลวนไปทั่วร่าง
พี่ถอดเสื้อผ้าของผมออกอย่างเบามือ ละเลียดลิ้นร้อนไปตามร่างกายจนขนลุกชัน แม้กระทั่งซอกคอพี่ก็ยังขบเม้มจนรู้สึกเจ็บจี๊ด กระทั่งริมฝีปากของเราวกมาประกบกันอีกครั้ง มันรุนแรงจนใบหน้าของผมแหงนหงาย ซุกมือเข้าไปในกลุ่มผมสีดำสนิทของพี่
“อืมมมมม” เสียงครางต่ำเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน
ปากของพี่จูบเขา ผมรับได้
ดวงตาของพี่มองเขา ผมก็รับได้
แต่หัวใจของพี่ที่มีเขา มันเกินจะทนแล้วจริงๆ
ทว่าผมกลับเป็นมนุษย์หน้าโง่ อยากเหนี่ยวรั้งพี่เอาไว้ด้วยร่างกายและหัวใจพังๆ ของตัวเอง คิดว่าพี่คงจะหยุดอยู่ที่ผมเพียงคนเดียว ยินยอมมอบให้ทั้งหมดที่เหลืออยู่
จูบของพี่หอมหวาน ลมหายใจของพี่อบอุ่น อ้อมกอดของพี่คอยปกป้องคุ้มภัย
ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ยอมทุกอย่างง่ายดายราวกับของราคาถูกที่พอถูกใช้จนหนำใจก็เขี่ยทิ้ง แต่ผมยินยอม...ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง
ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
ในตอนที่เจ็บปวดจนน้ำตาไหล ผมก็ยังคงส่งยิ้มให้พี่เพื่อบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ เหมือนทุกครั้ง
เช้าที่ผมลืมตาขึ้นมา อ้อมกอดของพี่ไม่ได้อบอุ่นอีกต่อไปเมื่อร่างสูงไม่ได้อยู่เคียงข้าง ผมแค่นอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่คนเดียว ร่างกายปวดระบมไปทุกส่วนโดยเฉพาะช่วงล่างกับขมับ อาจเป็นเพราะร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน อาการถึงได้กำเริบจนป่านนี้
ผมพยายามชันตัวขึ้นนั่งแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเจ็บปวดทรมานไปทั่วร่าง ที่ห้องนี้ไม่มีร่องรอยของพี่ เขาออกไปแล้วและก็คงไม่กล้าปลุกให้ผมตื่นเพราะกลัวจะนอนไม่เพียงพอ ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าเจ้าตัวคงคิดเช่นนั้นเหมือนกัน
แต่ความจริงคือ...เขามีคนอื่นไปแล้ว
ไม่แน่ผมอาจรักคนอื่นไม่ได้ตลอดชีวิต ในตอนที่พี่ส่งยิ้มมาให้แต่ข้างกายเป็นใครอีกคน ผมคงยิ้มให้ไม่ได้จริงๆ ฝืนไม่ได้จริงๆ
เรื่องระหว่างผมกับพี่ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเรามันคงค่อยๆ จางหายไป แม้ความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็เลือนรางไม่ต่างกัน ผมชินแล้ว ชินต่อความเป็นอยู่ที่มีเขา แต่ตอนนี้ล่ะ...ต้องใช้เวลานานแค่ไหน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงสั่นครืดจากโทรศัพท์มือถือตรงหัวเตียงดังขึ้น ทำให้ผมต้องฝืนเอื้อมมือหยิบขึ้นมารับ เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิทอย่างเบียร์
“ว่าไง” แค่กรอกเสียงลงไปก็แหบพร่าจนฟังไม่ได้ศัพท์
[อยู่ไหน รู้มั้ยว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว]
“อยู่ที่ห้อง ตอนนี้กี่โมงล่ะ”
[จะบ่ายโมงแล้วคุณสิงหา วันนี้กะโดดทั้งวันเลยใช่มั้ย]
“ขอโทษนะ...เพิ่งตื่น”
[แล้วเป็นอะไร เสียงแหบๆ]
“ไม่สบาย...ไม่สบายนิดหน่อย”
[ไม่นิดแล้วมั้ง รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวโดดไปหา] หลังจากนั้นเจ้าตัวก็วางสายไป ส่วนผมก็ได้แต่ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน พอมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนถูกเพื่อนสนิทเช็ดตัวให้ ร่างกายของผมร้อนผ่าว แม้แต่เปลือกตาก็ฝืนลืมแทบไม่ขึ้น
“สิงหามึงลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยนอน”
“ไม่...หิว”
ผมว่าอาการผมหนักแล้วล่ะ เข้าขั้นป่วยจนพาลให้เบื่ออาหารไปด้วย
“ไม่หิวก็ต้องกิน นี่ไอ้พี่ภูมันทำห่าอะไรมึงเนี่ย รอยเต็มตัวเลย แล้วมันไปไหน มึงป่วยจนลุกไม่ขึ้นขนาดนี้ทำไมไม่อยู่ดูแล”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบเสียงเอื่อย
“แล้วพี่มันได้บอกอะไรไว้มั้ย”
“ไม่รู้”
“มึงเคยรู้อะไรบ้างเนี่ย กูจะโทรไปตามมัน มึงแดกข้าวเสร็จแล้วก็รีบนอนซะ”
“ไม่ต้องโทรหาพี่ เขาอาจจะติดงาน”
“ห่วงกันจริง ตัวเองเคยห่วงบ้างมั้ย เอาเถอะรีบกินข้าวกินยาซะ เป็นแบบนี้กูใจไม่ดีเลยว่ะ” ผมกลัวเบียร์เป็นห่วง ถึงได้ฝืนกินโจ๊กที่เพื่อนซื้อมาให้จนพร่องไปเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบยาขึ้นมาทานพร้อมกับล้มตัวลงนอนแทบไม่รู้สึกรู้สาอะไร จนกระทั่ง...
“มันอะไรนักหนาวะ!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายด้านนอกปลุกให้ผมตื่นขึ้น ขยี้ตาสองสามครั้งก่อนจะชันตัวขึ้นมา
ตั้งสติอยู่นานเหมือนกันก่อนจะรับรู้ว่าเสียงด้านนอกเป็นของพี่ภูซึ่งกำลังทะเลาะกับเบียร์อยู่
“เพื่อนผมป่วย ไอ้สิงหาแทบไม่รู้สึกตัว แล้วพี่หายไปไหนวะ”
“นั่นมันเรื่องของกู มึงเป็นคนนอกเกี่ยวอะไรด้วย”
“เกี่ยวดิก็เป็นเพื่อนมัน ถ้าไม่ดูแลเพื่อนผมพี่จะรั้งไว้ทำไม”
“อย่าเสือก!!”
ผมรู้สึกว่าทั้งคู่ทะเลาะกันรุนแรงขึ้น เท้าทั้งสองข้างของผมหย่อนลงบนพื้น พยายามฝืนร่างกายให้เดินออกไปห้าม โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าผมได้ยินทุกๆ อย่างเต็มสองหู และมันยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อผมก้าวเท้าเข้าใกล้เรื่อยๆ
“ดูแลเพื่อนผมหน่อยดิ มันรักพี่มากนะพี่ภู”
“ก็ดูแลนี่ไง”
“ดูแลแล้วพี่หายไปไหน เพื่อนผมป่วยขนาดนี้”
“มันจะเป็นอะไรนักหนาวะ! ถ้าจะเรียกร้องความสนใจก็ตายให้ดูเลยดีกว่า”
อึก...คำพูดที่ได้ยินทิ่มแทงหัวใจของผมอย่างจัง คนที่เคยอ่อนโยน คนที่เคยพูดคำหวานหายไปไหน ทำไมพี่ถึงพูดกับผมแบบนั้น ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาเกินกว่าจะกักเก็บเอาไว้ ร่างกายสั่นเทาสะอื้นราวกับมีคนเอาเท้ามาเหยียบย่ำบนความรู้สึก
ขาของผมก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเข้าใกล้กับพี่
“พี่ภู...” น้ำเสียงผมแกว่งไกว พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาติดตระหนกเล็กน้อยหันมาสบตากัน
“สิงหา...”
“นานแล้วนะที่ผมรักพี่”
ผมทนได้ไม่เป็นไร แต่เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนแทบยืนด้วยสองขาของตัวเองไม่ไหว พี่ภูเงียบเหมือนกับเบียร์ที่กัดปากตัวเองจนห้อเลือด และผมก็จะยอมโง่งมอีกครั้งเพื่อรั้งพี่เอาไว้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
“แล้วพี่ล่ะ...”
“...”
“รักผมได้มั้ย รักผมเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ยครับพี่”
นี่แหละคือสิ่งเดียวที่อยากขอจากเขา ยากเกินไปหรือเปล่า…
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
