ตอนที่ 8
ผมเริ่มชิน...
ชีวิตที่มีพี่และถูกต่อว่าไม่หยุด
ผมไม่รู้ว่าความอดทนของตัวเองจะสิ้นสุดอยู่ตรงไหน คำว่ารักของผมบางทีมันอาจไม่ช่วยให้เราอยู่กันได้ยาวนานขึ้นเมื่อพี่ไม่คิดจะรักษามัน
ผมรู้สึกว่าชีวิตของคนเราทุกคนมักจะมีช่วงเวลาของความพยายามที่สูญเปล่า และตอนนี้ผมก็เข้าใจดีว่ากำลังเผชิญกับความไม่สมหวังในสิ่งนั้นอยู่ การรักพี่...บางทีมันอาจไม่มีความหมายอีกต่อไป
และผมก็ไม่ควรโกรธความรักที่ทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้...
“สิงหา มาแต่งหน้าก่อนเร็ว เดี๋ยวจะได้เริ่มถ่าย” ผมหลุดจากภวังค์บ้าๆ หันกลับมาสนใจกับเสียงเรียกของพี่ทีมงานอีกครั้ง
พี่ภูรับงานถ่ายแบบให้และจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง สิ่งเดียวที่ทำได้ก็แค่ฟังคำสั่ง ก้มหน้าก้มตาทำมันต่อไปเท่านั้น แรกเริ่มก็สงสัยอยู่หรอก เขาไม่คิดจะปล่อยให้ผมออกไปไหนแต่ทำไมถึงยอมรับงานอย่างง่ายดาย
แล้วตอนนี้มันก็กระจ่างชัดทุกอย่างแล้ว...
“ภูตรงนั้นใกล้พร้อมหรือยัง”
“อีกนิดหน่อยครับ”
พี่เป็นตากล้อง เขาควบคุมทุกอย่างโดยมีผมเป็นเพียงหุ่นกระบอกชิ้นหนึ่ง ดึงไปทางไหนหรือจะบังคับให้ทำอะไรก็ย่อมได้ทุกอย่าง
ผมรู้สึกเหนื่อย ผมนอนไม่หลับ...
ตั้งแต่เมื่อคืนที่โดนต่อว่าอย่างรุนแรง ผมไม่สามารถข่มตานอนจนถึงเช้าได้เลย ความรู้สึกในตอนนั้นมันเหลือแค่อารมณ์โหวงหวิว คล้ายกับกลัวอะไรบางอย่างว่ามันกำลังพรากความสุขของผมไป
หรือความจริงแล้ว ผมอาจไม่สมควรเกิดมาอย่างที่เขาว่าจริงๆ
ชีวิตก็แค่นี้ หลับตาแล้วก็ตื่น
ทั้งที่ภายในใจอยากฝันหวานต่อไปเรื่อยๆ อาจเพราะไม่อยากลืมตาเพื่อพบกับความเจ็บปวดอีก แต่สุดท้ายความฝันก็ยังทำร้ายผมอยู่ดี เพิ่งรู้...ชีวิตจริงของผมกับฝันร้ายมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่
“กังวลเหรอ ขมวดคิ้วเชียว” พี่สาวซึ่งนั่งแต่งหน้าให้ผมเอ่ยถาม
“ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ ไม่เคยถ่ายเดี่ยวสักที”
จะว่าไปนี่มันแค่ครั้งที่สองเองที่ได้ลองงานถ่ายแบบ ครั้งแรกโชคดีหน่อยที่ได้คิน รุ่นพี่ซึ่งเชี่ยวในวงการมาช่วยสอน ให้คำปรึกษาจนกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี แต่สำหรับวันนี้ผมไม่มีความมั่นใจอะไรเลย นอกจากภาวนาว่าขอให้พี่ภูอย่าโมโหผมบ่อยก็พอ
“ไม่เป็นไรหรอก ตากล้องสุดหล่อถึงจะดูปากร้ายแต่ก็ใจดีนะ”
“ผมเคยโดนด่ามาแล้ว” ทำได้แค่บ่นงุบงิบ
พี่ไม่ได้แค่ปากร้าย สำหรับผมเขาใจร้ายยิ่งกว่าอะไร
นิตยสารวัยรุ่นนี้อยู่ในเครือบริษัทใหญ่ที่พี่ภูทำงานอยู่ ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงได้โผล่มาสตูดิโอตรงนั้นที ตรงนี้ทีอยู่เรื่อย
“อย่าเครียด ยิ้มเข้าไว้เดี๋ยวก็ผ่านไปด้วยดี”
“ขอบคุณครับ”
ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างที่คิดมั้ย แต่ขอให้มันไม่เลวร้ายเท่ากับวันนั้นก็พอ ผมเจ็บมาเยอะแล้ว ขอเถอะ...ให้ผมมีความสุขสักนิดก็ยังดี
“อีกสามสิบนาทีจะเริ่มงานถ่ายนะครับ” ทีมงานตะโกนบอก ก่อนต่างฝ่ายต่างขะมักเขม้นทำหน้าที่ของตัวเอง แม้แต่ผมเองก็เช่นกัน ยอมโดนคนโน้นลากไปมาเหมือนตุ๊กตา ทั้งแต่งหน้าทำผม ลองสวมใส่เสื้อผ้าที่ไม่เคยใส่โดยไม่สามารถคัดค้านอะไรได้ มันก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน
“นายแบบพร้อมหรือยัง?” เสียงเรียกนั้นทำให้ผมสะดุ้งโหยง ยืนนิ่งลอบกลืนน้ำลายลำพัง จนกระทั่งถูกใครบางคนคว้าข้อมือให้เดินตามไปยังกลางเฟรม
ตรงนี้มีตากล้อง ทีมงาน และใครอีกหลายคนซึ่งผมไม่คุ้นตามองอยู่ จะมีก็แต่พี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ถือกล้องด้วยความทะมักทะแมง แววตาของเขาน่ากลัว ถึงขนาดหันมองใครทุกคนก็เป็นอันต้องถอยออกมาจนหมด เหลือเพียงผมที่ยืนโง่ๆ อยู่ตรงนี้เพียงลำพัง
“สิงหา...” เจ้าตัวร้องเรียก
“คะ...ครับ”
“มองมาที่ผม” น้ำเสียงนั้นดูเมินเฉย ราวกับเราไม่เคยรู้จักกัน แม้กระทั่งสรรพนามที่ใช้เรียกก็ยังไม่เหมือนเดิม ฟังดูห่างเหินจนน่าใจหาย
ผมทำตามอย่างว่าง่าย จ้องมองไปยังพี่ด้วยความรู้สึกตื่นกลัว
แชะ!
“ยิ้มหน่อย ยิ้มอย่างมีความสุขน่ะ”
น้ำเสียงซึ่งเปล่งออกมาเร่งให้ผมฉีกยิ้มแกนๆ ให้กว้างที่สุด กลับมาอีกแล้ว กลับมาเป็นคนที่ไม่รู้จะทำอะไรอีกแล้ว มือไม้ แข้งขา และแม้กระทั่งการปั้นหน้าเมื่ออยู่หน้ากล้องกลายเป็นเรื่องยากเย็นขึ้นมาอีกครา
นั่นทำให้พี่ภูต้องลดกล้องลงทันที
“ยิ้มจากใจแบบที่ไม่ฝืนน่ะ ทำไม่เป็นหรือไง!”
“ขอโทษครับ ผะ...ผมจะพยายาม” บอกออกไปเสียงสั่น รวบรวมสติและสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง ส่งยิ้มให้กับพี่แม้จะอยากร้องไห้แค่ไหนก็ตาม
พี่ทีมงานก็ดูคาดหวังกับผม ขนาดยืนมองอยู่ตรงนี้ยังเห็นทุกคนยืนแทบไม่ติดพื้นเลย
แชะ! แชะ!
เสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นมาไม่ขาด แต่หน้าของพี่ยังคงบึ้งตึงเหมือนเดิม
“นั่นคือหน้าที่มีความสุขเหรอ”
“ผมขอโทษครับ”
“ถ้ายังทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมจะดันทุรังมาทำไม!!”
“...”
“ขอร้องล่ะ อย่าให้ต้องรู้สึกว่าเลือกคนผิดเลย”
“ฮือ...”
“ภู น้องจะร้องแล้ว เดี๋ยวก่อนนะใจเย็นก่อน สิงหาครับ...” พี่สาวซึ่งยืนอยู่เคียงข้างปราดเข้ามาปลอบผม มันเหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด วันที่ผมโดนพี่ตะคอกด่าไม่หยุด ใครต่อใครต่างก็ต้องวิ่งเข้ามาหาผมด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ผมขอโทษครับ ผมทำไม่ได้” บอกออกไปทั้งน้ำเสียงสั่นเครือ
“ทำได้สิต้องทำได้”
คิดว่าผมไม่โกรธตัวเองเหรอที่อ่อนแอแบบนี้ คิดว่าผมไม่เหนื่อยเหรอที่ต้องวิ่งตามคนที่ไม่คิดจะถนอมหัวใจกันเลยสักนิด แต่เพราะเมื่อก่อนเคยรักมาก เพราะพี่เคยทำดีกับผมทุกอย่าง มันเลยหักลบเรื่องเลวร้ายที่ผมประสบตอนนี้ออกไปจนหมด
แต่ผมไม่แน่ใจอะไรเลย ความคิดที่ถูกพี่ตามกลับมาเพราะความรักมันไม่หลงเหลือแล้ว มีเพียงแค่ที่ระบายเท่านั้นที่เป็นสถานะของผมในตอนนี้
“พักก่อนมั้ย”
“ครับ”
“พักก่อนนะคะ คุณตากล้องใจเย็นๆ น้องยังไม่มีประสบการณ์ให้เวลาแป๊บนึงนะ” พี่สาวบอกเสียงเรียบ ก่อนทุกคนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง บ้างเช็กแสง เตรียมเสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งนั่งเงียบๆ เหมือนพี่
มีหลายคนช่วยปลอบ มีหลายคนคอยแนะนำให้ผมมั่นใจยิ่งขึ้น ทว่าไม่เคยรู้เลยว่าผมต้องการแค่พี่
แค่ตากล้องคนนั้น
อย่างน้อยไม่ด่า ไม่ตะคอก มันอาจจะมีกำลังใจกว่าเป็นไหนๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่ภูกว่าผมจะได้รับมันช่างยากเย็นแสนเข็ญ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปมากมายหรือเปล่า แต่มั่นใจว่าจุดเริ่มต้นไม่ได้เป็นเพราะผมที่ผิดอยู่ฝ่ายเดียว
ถ้าเขาไม่นอกใจ เขาไม่รักคนอื่น มันคงไม่เป็นแบบนี้
“สวัสดีค่ะพี่ๆ”
เสียงใสของใครคนหนึ่งดังแว่วเข้าหู ทุกสายตาเบี่ยงไปยังคนมาใหม่แทบพร้อมกัน พาเอาใครหลายคนคลี่ยิ้มและก้มหัวรับคำทักทายจากสาวเจ้า
มินตรา...
เธออยู่ตรงนี้ อยู่ที่นี่ในเวลาที่ผมไม่อยากให้มาเลยสักนิด
“น้องมิน ลมอะไรหอบมา ช่วงนี้ว่างเหรอ”
“ว่างค่ะ ซื้อขนมมาฝากพี่ๆ ด้วย” แม้แต่พี่ทีมงานที่เฝ้าปลอบผม เธอยังเดินจากไปอย่างง่ายดายแทบไม่เหลียวหลังกลับ
ใครๆ ต่างก็สนใจนางแบบคนนั้น ลืมไปเลยว่าผมยังยืนอยู่ตรงนี้...
ผมไม่ได้กลัวอะไรไปมากกว่าเธอจะเดินเข้าไปหาพี่ ซึ่งมันเป็นการคาดหวังที่เป็นไปไม่ได้เลย มินตราคนนั้นพูดคุยกับทีมงานอย่างมีความสุข เธอดูมีความมั่นใจไปซะทุกอย่าง ไม่แปลกเลยที่ผมจะอยากเป็นเหมือนเธอ
“หน้าเป็นตูดเลยคุณภูผา โดนช้างตกมันสิงหรือไง”
เธอหันไปพูดกับพี่ ทิ้งตัวลงเก้าอี้อีกตัวเคียงข้างกัน ผมจึงลอบมองอยู่ห่างๆ ด้วยความรู้สึกอิจฉา ไม่รู้สิ...แต่พี่ยิ้ม
ยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับเลย
ผมพยายามไม่มอง เพื่อปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวด ไม่อยากรู้ว่าเขาสนิทกันมากแค่ไหน ทำได้แค่หันหลังและอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด ไม่อยากเป็นภาระให้ใครต้องปวดหัวอีก
เพราะรู้ดีว่ายิ่งเรียกร้องมันก็ยิ่งสูญเสีย
“สิงหาพร้อมหรือยัง” ร่วมสิบนาทีได้ที่ผมนั่งนิ่งและเรียกสมาธิให้ตัวเอง นั่นคงถึงเวลาแล้วที่ควรเผชิญหน้าอีกครั้ง
“ครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลา”
ผมค้อมหัวให้พี่ทุกคนจนกระทั่งมายืนอยู่ตรงจุดเดิมอีกครั้ง
ที่ที่มีผู้ชายชื่อภูผากับคู่หมั้นของเขาซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล และผมก็เหมือนตัวอะไรไม่รู้เลยว่ะ
ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ที่ทำงานใหม่ของพี่ ใครๆ ต่างรู้จักเพียงแค่ผมเป็นน้องร่วมมหา’ลัย และก็ถูกฝากฝังให้เจ้าตัวดูแลในเรื่องต่างๆ เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ
“โอเคแล้วใช่มั้ย” พี่ภูเอ่ยถาม
“ครับ”
“ผ่อนคลายหน่อย มองมาทางนี้ เงยหน้าขึ้นด้วย” ผมทำตามอย่างว่าง่าย
“นั่นแหละ”
แชะ!
“อย่าเกร็งมือ ปล่อยเป็นธรรมชาติ อย่าทำตัวเหมือนหุ่นยนต์สิ!”
บางทีผมก็ไม่รู้ว่าธรรมชาติสำหรับพี่ภูมันอยู่ตรงไหน เอาอีกแล้วจากน้ำเสียงราบเรียบเริ่มมีอารมณ์อีกครั้งจนผมกลัว ผมไม่อยากรับงานถ่ายแบบเลย ผมไม่อยากเจอพี่
ไม่อยากขายหน้าต่อหน้าคนอื่นอีก
“ลองคิดเรื่องตลกในหัวดู จะได้รู้ว่าควรทำท่าทางยังไง” เขาบอก ผมกลอกตาไปมาทว่าในหัวผมมีแต่เรื่องตลกร้าย
“เอ่อ...” คิดได้เท่านั้นผมก็เริ่มขยับแขนด้วยท่าทางงกเงิ่น เพราะไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน หรือทำยังไงให้ดูเป็นธรรมชาติเหมือนนายแบบหรือนางแบบคนอื่นๆ
“เลิกขยับแข้งขาสักที”
เขาโมโหอีกแล้ว
“ทำไมดูวอกแวก ผมไม่ได้ให้คุณมาถ่ายคอนเซ็ปต์เด็กซื่อบื้อสักหน่อย”
“ภูใจเย็น ทำไมต้องดุสิงหาขนาดนั้น” กลายเป็นพี่มินตราที่เข้ามาเบรกอารมณ์ของเขาเอาไว้ทัน จนพาลให้อีกฝ่ายถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย
เสียงถอนหายใจของพี่ภูเหมือนกรีดใจของผมให้เป็นแผล
“ก็รั้นจะมาทำตั้งแต่แรกไง พออยากให้ลองงานก็ทำไม่ได้ อย่างนี้จะไม่ให้บ่นได้ยังไง” ริมฝีปากได้รูปขยับ โดยที่พี่ยังไม่หยุดกดชัตเตอร์แม้แต่วินาทีเดียว ราวกับตั้งใจเลือกเอาหนึ่งในร้อยภาพที่คงมีดีเหลืออยู่บ้างเท่านั้น
“น้องมันยังใหม่”
“เลิกพูดไปเลยเธออ่ะ”
“ตามใจ งอนแล้ว!” เธอทำหน้าบึ้งตึง แต่พี่ก็ไม่คิดใส่ใจเหมือนกัน เนื่องจากผมยังคงเป็นเรื่องปวดหัวที่สุดของเขาอยู่
“สิงหาอย่าสนใจคนอื่น ตั้งใจ” พี่เอ่ยย้ำ ผมจึงพยักหน้าหงึกหงัก เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง จนมันผ่านไปด้วยดีแม้จะมีทั้งเสียงด่าและเสียงชม ทว่าก็ดีที่อย่างน้อยพี่ไม่ได้ใจร้ายนัก ให้เวลาได้ปรับตัวบ้าง ไหนจะวิ่งเต้นเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหลายชุด
ทำตัวเก้ๆ กังๆ ยอมโดนแสงแฟลชและแสงไฟสาดตาจนกระทั่งทุกอย่างเรียบร้อยดี
“จบ!! แยกย้ายขอบคุณทุกคนมากครับ”
นั่นคือเสียงสุดท้ายของพี่ ก่อนทีมงานทุกคนจะเริ่มเก็บข้าวของกันชุลมุน ผมเองก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมานั่งรอเจ้าตัวซึ่งนั่งทำงานเคร่งเครียดกับเพื่อนร่วมงานบางส่วนที่ยังไม่กลับ เหมือนพวกเขากำลังพยายามคัดและแต่งรูปเพราะเหมือนรีบใช้ด่วน ผมเลยต้องนั่งรออยู่ห่างๆ แทน
โชคดีหน่อยที่มีข้าวกล่องจากพี่ๆ ที่แจกเอาไว้เหลืออยู่หลายกล่อง เลยสามารถบรรเทาความหิวไปได้บ้าง พี่ภูทำงานหนัก เขาแทบไม่ได้หยุดพักตั้งแต่ช่วงกลางวันจนกระทั่งมืดค่ำ ข้าวสักคำก็แทบไม่ตกถึงท้อง ผมถึงได้ทำใจกล้าถือข้าวกล่องไปยื่นให้เขาโดยไม่กลัวว่าจะโดนด่ากลับมา
“พี่ภูกินข้าวก่อนครับ” บอกแบบนั้น ส่งผลให้พี่เงยหน้าขึ้นมา
“วางไว้ก่อน”
“แต่พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะครับ”
“ก็บอกว่าวางไว้ก่อนไงสิงหา พี่กำลังยุ่งอยู่” แล้วร่างสูงก็หันไปให้ความสนใจกับหน้าจอคอมพิวเตอร์แทน ผมไม่รู้สึกเจ็บหรอกที่โดนปฎิเสธ ก็แค่เดินกลับมานั่งอยู่จุดเดิม
แต่ที่เจ็บคือพี่เลือกที่จะปฏิบัติกับใครอีกคนต่างกันต่างหาก
“ภูผากินข้าว” เสียงของมินตรา
“เดี๋ยว...”
“เดี๋ยวไม่ได้ เกิดน็อคขึ้นมาจะทำยังไง เร็ว! อย่าให้ฉันต้องโมโหไปมากกว่านี้”
“มือไม่ว่าง”
“กวนละ” ค่อนแขวะออกไปแบบนั้นแต่มือสวยกลับแกะกล่องข้าวที่ผมวางไว้ที่โต๊ะขึ้นมา ตักข้าวจ่อปากพี่ซึ่งกำลังสนใจแต่งาน โดยที่อีกฝ่ายก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ผมเหมือนถูกตบหน้าจนชายิบ ชาจนพูดออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงลอบมองคนสองคนพูดคุยกันอย่างมีความสุขจนลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีผมอยู่ตรงนี้
สิงหา...
คนที่ทำหน้าที่แฟนหรืออะไรไม่ได้เลย
พี่ภูกับพี่มินตราเหมาะสมกันมาก
ผมไม่ควรโกรธใครบางคนที่แย่งความรักไป
เพียงเพราะเหตุผลที่ว่าผมพยายามมากกว่าเขา สำหรับความรัก เรื่องของความพยายามมันมีค่าเท่ากับศูนย์ ต่อให้ทุ่มเทมากแค่ไหนถ้าเขาไม่สนใจมันก็จบ ผมไม่มีสิทธิ์ไปโกรธคนที่มาทีหลัง ไม่มีสิทธิ์ไปโกรธที่คนอื่นมาแย่งความรักไป ไม่โกรธเลยสักนิด ก็แค่ความรู้สึกน้อยใจเหมือนเด็กๆ ที่อยากให้เขาสนใจแค่นั้น
ก่อนหน้าที่ผมตัดสินใจหนีไป ผมยังรักพี่อยู่ แต่ที่ยอมถอยห่างเพียงเพราะพี่ไม่ใช่ของผม เขาสมควรเจอคนที่ดีและเหมาะสมกว่า ให้เขาได้มีโอกาสเลือก หากวันไหนที่เสียใจก็แค่เดินกลับมา แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะกลับมาในวันที่ความรักจืดจางไปแล้ว
พี่แค่ต้องการ...ให้ผมเสียใจ
นอกจากนั้น ผมสัมผัสอะไรไม่ได้อีกเลยว่าความรักของเรามันยังเหมือนเดิม
ผมยังคงนั่งเงียบ รอ...และก็รอต่อไป หลังจากกินข้าวเสร็จพี่มินตราก็ชวนอีกฝ่ายพูดคุยเรื่อยเปื่อย เพื่อนร่วมงานเริ่มกลับกันหมดแล้ว เหลือแค่เราสามสี่คนที่ยังเก็บงานบางส่วนอยู่ พี่ภูเองก็เหมือนจะเหนื่อยจนล้าแต่ก็ไม่คิดหยุดงานและหันมาทักทายผม
จนกระทั่ง...
สองทุ่ม เราอยู่ที่นี่มายาวนาน โดยที่ผมแทบไม่ขยับไปไหนเลย แต่คนตัวสูงเริ่มขยับแล้ว เขาเอี้ยวตัวไปมาเหมือนบิดขี้เกียจก่อนจะหันไปคุยกับนางแบบสาวสวย ไม่รู้ว่าคุยกันเรื่องอะไรแต่ไม่นานพี่ก็เดินตรงมาหาผม
“จะกลับแล้วใช่มั้ยครับ” ผมถามอย่างกระตือรือร้นมากกว่าทุกที
“อืมงานเสร็จแล้ว”
“ผมเองก็เก็บของเสร็จแล้วเหมือนกัน งั้นเรากลับกันเลยมั้ยครับ” ผมรีบหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาพาดบ่า ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมจะกลับเต็มที่
“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ออกไปทำธุระแป๊บนึง” เสียงทุ้มรีบพูดขัด
“นานมั้ยครับ ให้ผมไปด้วยได้มั้ย”
“ไม่นาน นั่งรอก่อน เดี๋ยวพี่มา”
“แต่ผมกลัว...พี่ภูผมกลัวครับ”
“เลิกงี่เง่าและทำตัวเป็นภาระซะทีเถอะสิงหา”
“ผมน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ” ถ้อยคำซึ่งหลุดจากปากคือสิ่งที่สมองมันกลั่นออกมาจริงๆ ผมไม่เข้าใจการกระทำของพี่ บางครั้งเหมือนต้องการ แต่บางครั้งก็ผลักไสไม่ใยดี
“เลิกชวนทะเลาะสักทีเถอะ!”
“ฮึก...”
ผมเพิ่งรู้ว่าเขาไม่เคยแคร์ผมเลย ไม่มีสักเสี้ยว
“พี่ภู...ถ้าเราไม่เจอกันตั้งแต่แรก พี่จะเกลียดผมเหมือนตอนนี้มั้ย”
นั่นคือสิ่งที่ผมอยากรู้
และมันก็อาจเป็นคำตอบที่ผมควรจะเดินหน้าไปกับพี่ หรือหยุดอยู่ตรงนี้แล้วพอสักที
“เวลามันย้อนกลับไปให้เราไม่เจอกันได้เหรอ”
“...!!”
“ถ้าย้อนกลับไปได้ ก็คงไม่อยากเจอหรอก”
พี่เดินปึงปังออกไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น เธอโบกมือให้ผม กระซิบบอกให้ใจเย็นๆ แต่มันไม่ทันแล้ว ใจของผมที่มันกำลังเจ็บใครกันจะรักษาให้หาย มันเจ็บไปแล้ว รู้สึกไปแล้ว...
ถ้าเลือกได้เขาคงไม่อยากเจอผม ฟังดูน่าสมเพช แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งอยู่ที่เดิมราวกับคนไม่มีที่ไป ชีวิตในกรุงเทพฯ ผมมีเขา มีเบียร์ แต่เขาเลือกสลัดเบียร์ออกจากชีวิตแล้วบอกว่าจะดูแล แล้ววันนี้เขาก็เลือกที่จะทิ้งไปง่ายๆ ราวกับของไม่มีค่าไม่มีราคา
สุดท้ายผมก็ไม่เหลือใครเลย
ราวหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น คนตัวสูงก็ยังไม่กลับมา
ผมไม่สามารถติดต่อหาใครได้เนื่องจากโทรศัพท์ถูกยึดไปก่อนจะเริ่มถ่ายแบบ มาตอนนี้เริ่มรู้สึกกลัวอีกครั้งเพราะหลายคนกลับบ้านจนหมด รู้ตัวอีกทีข้างกายผมก็ไม่เหลือใครแล้ว
เพราะมัวแต่คิด มัวแต่กังวลด้วยเรื่องสารพัดถึงไม่ได้สนใจรอบข้างว่าเขาทำอะไรกันบ้าง หรือเดินออกไปตั้งแต่ตอนไหน ความเงียบเหงาและวังเวงเริ่มเกาะกุมทั่วพื้นที่ ดีหน่อยที่แสงไฟภายในสตูดิโอยังพอช่วยให้ไม่รู้สึกตื่นกลัวไปมากกว่านี้
พรึบ!
คิดไม่เท่าไหร่ไฟก็ดับ ดับไปเฉยๆ โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
รีบตะเกียกตะกายคลำหาทางออกไปยังประตูเล็กๆ ของห้องสตูดิโอ แต่แล้วผมกลับพบว่ามันถูกล็อกจากข้างนอก ต่อให้เขย่าหรือพยายามดึงแค่ไหนมันก็ไม่ยอมเปิดเสียที
“ใครอยู่ข้างนอกบ้างครับ ผมยังอยู่ข้างในนี้!!” ผมตะโกนเสียงดังลั่น
ใช้มือตบไปยังบานประตูไม่หยุด เผื่อใครสักคนจะได้ยินบ้าง หัวใจตอนนี้...มันหล่นร่วงลงไปกองอยู่ตรงตาตุ่มแล้ว
“สิงหาอยู่ข้างในครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย”
ไม่มีใครสังเกตเลยเหรอว่าผมยังรอพี่ภูอยู่ตรงนี้....ผมไม่ได้ไปไหน
“ฮือ...ผมอยู่ตรงนี้”
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ถูกทิ้ง ครั้งที่เท่าไหร่ที่ถูกหมางเมินจากคนรอบข้าง ผมเกลียดสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ ซึ่งทุกครั้งที่เกิดปัญหาผมก็ไม่สามารถพาตัวเองออกมาจากที่ตรงนั้นได้สักครั้ง
ผมเดินสะเปะสะเปะไปทั่วห้อง คลำมือไปทั่วอย่างน้อยก็หาอะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น มือถือพี่ก็เอาไป ข้าวของทุกอย่างก็ไม่คุ้นเอาเสียเลย พอตั้งท่าจะเดินไปยังคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเปิดมันก็...
โครม!!
“อึก” ผมล้มไม่เป็นท่าท่ามกลางความมืด พร้อมกับทำอุปกรณ์บางอย่างล้มครืนลงมา ร่างทั้งร่างชาไปหมดต้องรีบพยุงตัวเองขึ้นมาด้วยความยากลำบาก
ผมกลัวไปหมด กลัวว่าจะอยู่อย่างเดียวดาย กลัวว่าจะถูกทิ้ง และที่สำคัญกว่าคือกลัวว่าจะโดนพี่ด่าอีกเหมือนเคย
“ช่วยด้วย”
“ช่วยด้วย...ผมติดอยู่ข้างใน” จู่ๆ น้ำตาก็ไหล จิตใจมันเหน็บหนาว ไม่ต่างกับช่วงที่พี่หายไปเลยสักนิด สุดท้ายผมก็อยู่เพียงคนเดียว และกลับไปเป็นสิงหาที่ไม่มีภูผาอีกครั้ง…
พี่เคยบอกผมว่าจะดูแล
พี่เคยบอกว่าจะรัก ไม่ว่าผมจะเป็นยังไงก็ตาม
พี่เคยสัญญาแต่ไม่เคยทำได้เลย
พี่เคยบอกแม้กระทั่งงานแต่งงานของเราก็มีโอกาสเกิดขึ้นจริง
สุดท้ายมันกลับเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ
และพี่เลือกที่จะจากไปกับใครอีกคน…
ผมนั่งซบหน้า กอดเข่าตัวเองอยู่นาน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ รู้แค่ว่ามันทรมาน...
แกรก!
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น แสงไฟซึ่งลอดผ่านออกมาจากด้านนอกทำให้ผมเห็นเงามืดของใครคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ความหวาดระแวงมันผลักดันให้ผมกระเถิบตัวถอยหลังอัตโนมัติ
“สิงหา!!”
“คะ...ใครครับ” ผมถามเสียงสั่น
แต่สองเท้านั้นก้าวเข้ามาไม่หยุด
“ฮือ...พี่ พี่มาช่วยผมแล้วใช่มั้ย” ใช่! ความหวังของผมสว่างจ้า เมื่อน้ำเสียงและท่าทางแบบนั้นมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าใครคนนั้นคือพี่ภู
“ทำไมทำตัวโง่แบบนี้วะ! ทำไมไม่บอกพวกทีมงานว่ายังอยู่ข้างใน” แต่แทนที่จะได้รับคำปลอบโยน เขากลับตะคอกผมอีกตามเคย
คำพูดนั้น ทำเอาสะอึกไปเลย
น้ำตาที่เหมือนจะเหือดแห้งในคราแรกไหลลงมาอีกครา แม้กระทั่งความมืดจากบริเวณโดยรอบก็ไม่อาจทำให้ผมละสายตาจากคนตัวสูงได้เลย
“พี่ภู...”
“...”
“พี่ไปไหนมา รู้มั้ยว่าผมกลัวแค่ไหน พี่ไปกับเขาคนนั้นแล้วทิ้งผมไว้ทำไม”
“...”
“พี่ภูอย่าไปกับเขาอีกนะ”
“จะไม่ให้ไปได้ยังไงนั่นคู่หมั้น!!”
“แล้วผมล่ะ” คำตอบของพี่ฟังดูเจ็บชะมัด
“ธุระของพี่มีแค่เธอเหรอที่สำคัญ ฮึก” ที่หายไป ที่ปล่อยให้ผมกลัวก็มีแค่เธอเท่านั้นสินะ ผมรู้ดีว่าพี่ไปกับเธอคนนั้น แต่ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะเลือกพูดมันออกมาให้ผมเจ็บอย่างหน้าตาเฉย
“ร้องไห้อะไรอีก จะทำตัวอ่อนแอไปถึงไหน”
ผมกลัว ผมถูกทิ้งให้อยู่ในห้องมืดๆ ไม่มีใครสักคนคอยปลอบแล้วดูสิ่งที่เขาทำกับผมสิ
“เมื่อก่อนพี่ไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนพี่อ่อนโยนกว่านี้ นั่นเพราะพี่หมดรักผมไปแล้วใช่มั้ยครับ”
“...”
“ไม่ว่ายังไงผมก็ยังรักแค่พี่ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมามันจะเลวร้ายแค่ไหนผมก็ยังรัก ฟังดูโง่เกินไปหรือเปล่า” นั่นคือสิ่งที่คิด ผมแค่ต้องพูดและรอฟังอีกหลายๆ คำตอบในวันนี้เพื่ออนาคต
มันคงถึงเวลาแล้วที่เราต้องแยกทางกันสักที ไม่มีประโยชน์ที่จะดันทุรังเอาไว้อีกต่อไป
“ผมเคยทิ้งทุกอย่างเพื่อพี่โดยไม่คิดถึงอะไร แต่สุดท้ายพี่ก็เป็นฝ่ายทิ้งผม”
“...”
“กลับมาทำไม ถ้ากลับมาแล้วทำกันร้องไห้พี่จะกลับมาทำไม ทำไมไม่หายไปจากชีวิตผมสักที!”
ทุกโสตประสาทแทบดับ ร่างกายของผมสั่นงกยิ่งกว่าลูกนก เส้นประสาทแล่นริ้วชาหนึบไปทั้งซีก พาเอาน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาไม่ขาดสาย ผมอยากตีเขา ตีให้รู้สึกเจ็บอย่างที่ผมรู้สึก แต่เขากลับเงียบ...
“พี่ไม่ต้องฝืนอีกแล้ว”
“...”
“ผมรักพี่แต่พี่ไม่เคยรักผมเลย ทนไม่ไหวแล้ว ฮือ...ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
มือของผมตีไปที่อกของเขาไม่หยุดหย่อน จนถูกมือหนารวบเอาไว้จุดความเจ็บแล่นพล่านไปทั่วข้อมือ พยายามเขย่าผมแรงๆ ให้รู้สึกตัว พร้อมกับส่งเสียงตะคอกรุนแรงที่ทำให้ต้องชะงัก
“เลิกโวยวายสักที! ควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย”
“พี่ก็พูดได้หนิ พี่ไม่เคยถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง ไม่เคยถูกด่า ในเมื่อไม่รักจะมาขอคบทำไม มาให้ความหวังทำไม!” ยิ่งพูดเสียงมันก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ใช้แรงที่เหลือทั้งหมดผลักกายแกร่งออกไป และรีบชันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
ผมเจ็บมามากพอแล้ว ผมพอแล้ว...
ก้มหน้ามองร่างสูงซึ่งนั่งย่อเข่าลงกับพื้น ผมไม่รู้ว่าเขาเห็นหน้าของผมท่ามกลางความมืดเป็นแบบไหน แต่เขาคงเข้าใจดีว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกไปมันสุดทนแล้วจริงๆ
“ผมเคยคิดว่าถ้าทนต่อไปเราสองคนอาจมีความสุข แต่ตอนนี้มันหมดแล้ว...”
“...”
“พี่ครับ”
“...”
“ผมไม่กล้ารักพี่ ผมกลัว”
สองเท้าค่อยๆ เดินถอยหลัง กระทั่งหมุนตัวเปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งออกไปให้ไกลที่สุด แม้จะได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังกลับมาก็ไม่คิดหยุด
“สิงหา! จะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงของพี่ภูดูโกรธไม่น้อย แต่ผมไม่ไหวแล้วนอกจากย่ำเท้าไปข้างหน้าไม่หยุดหย่อน แม้จะไม่มีจุดหมายคิดแค่ว่าต้องไปจากคนใจร้ายให้มากที่สุดเป็นพอ
“สิงหา!!”
ผมวิ่งไปตามฟุตปาธในตอนดึก รถราวิ่งไปมาจนรู้สึกเวียนหัว ฝีเท้าหนักๆ ที่ก้าวตามดูไม่เหนื่อยหอบเหมือนร่างกาย แต่มันหยุดไม่ได้ ผมต้องหนี...หนีไปให้ไกลจากผู้ชายอย่างภูผา
ต่อให้เหนื่อยหรือเจ็บเจียนตายแค่ไหนก็ขออย่าได้เจอกันอีกเลย
ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณที่ทำให้ผมไม่ต้องรอให้เสียเวลาอีกต่อไป
พี่ไม่จำเป็นต้องรักผม เพราะรู้ดีว่าพี่ไม่มีทางกลับมารักผมอีกแล้ว
ผมรู้ว่าผมอาจไม่ได้มีความหมายสำหรับพี่นัก แต่ขอบคุณที่ตลอดมาก็เคยรักและดูแลกัน
ทว่าบางทีผมก็ควรต้องไปเหมือนกัน…
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
