นักเลงคีย์บอร์ดที่
WRONGพื้นผิดเบอร์
ตีป้อมโดนใคร หัวใจโดนเธอ
หลงรักเธอแบบเบลอๆ เผลอๆก็ได้เธอเป็นแฟน
( かわいい )
- 04 -
“เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส” จัดการเมมเบอร์ลงโทรศัพท์เรียบร้อยแล้วก็เอาแต่ดีดดิ้นอยู่บนที่นอนตัวเองด้วยความตื่นเต้นเต็มแก่ “เยสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เบอร์น้องมิแรนด้ามาแล้ว นี่เขามาไกลถึงขั้นนี้ได้ยังไง อยากจะส่งจูบให้คุณแม่และคุณพ่อที่ให้ไอ้ปิ๊บได้เกิดขึ้นมา ขอบคุณชาวโลกและเกมออนไลน์ที่มอบความรักให้กันขนาดนี้ โลกช่างสวยงาม หวานแหวว เป็นสีชมพูเหลือเกิลส์
หันไปมองโทรศัพท์ที่นอนนิ่งอยู่ข้างตัวใจก็เต้นรัว เมื่อกี้เขาเพิ่งแลกเบอร์กับมิแรนด้าเรียบร้อยโรงเรียนปิ๊บ มองดูนาฬิกาแล้วนี่ก็ไม่ใช่เวลาที่ควรจะหลับให้สนิทได้เลย ในเมื่อเราสองคนใกล้ชิดกันขึ้นมาอีกนิดแล้ว
ส่งข้อความไปบอกฝันดี ดีกว่า
Sending a message…
แล้วให้เราเรียกเธอว่าไรอะ พวกชื่อเล่นอะไรงี้
ถ้าเจอกันก็ต้องอนุญาตให้เรารู้ชื่อเล่นแล้วนะพิมพ์ไปก็อมยิ้มไป ไหนเมื่อกี้แค่จะบอกฝันดีไง แล้วไหงกลายเป็นไปถามชื่อเขาได้วะ ปรานต์กลิ้งบิดตัวบนเตียงไปมาจนเหนื่อย เขินสุด ๆ ไปเลยโว้ย การพิมพ์ข้อความคุยกันนี่เป็นอะไรที่คลาสสิคมากนะ กว่าจะส่งได้ต้องทวนแล้วทวนอีก ต้องดูว่าตัวอักษรเกินไหมแล้วถึงจะส่งได้
โรแมนติคสุด ๆ ไปเลย
ตึ๊ง
You have a message from ‘มิแรนด้า’ผงกหัวขึ้นดูโทรศัพท์ที่กำเอาไว้ในมือ ข้อความที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอทำให้ปรานต์รู้สึกเหมือนมีใครควักใจเขามาบีบเป็นจังหวะฝากใจแลกเบอร์โทรของหญิงลี นาทีนี้ตื่นเต้นจนต้องกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ก่อนจะหลับตาปี๋แล้วตัดสินใจกดนิ้วสัมผัสลงบนหน้าจอทัชสกรีน
มิแรนด้า
เรียกว่าหมีก็ได้หมี?
น้องหมี?
น่ารักสุด ๆ ไปเลยโว้ยยยย ผู้หญิงชื่อหมีเนี่ย!!!!!
อยู่ๆก็นึกอะไรขึ้นได้ ดีดตัวลุกไปส่องกระจกตรงตู้เสื้อผ้าอยู่นานสองนาน ปรานต์ใช้มือลูบริมฝีปากหนาๆของตัวเองไปมาก่อนจะทำหน้าไม่สบอารมณ์ เขาเดินไปๆมาๆเล่นกับแสงไฟอยู่นาน แล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกระจกเพื่อส่องสิวเสี้ยนบนหน้าที่มันช่างน่าเกลียดสิ้นดีพอได้มองใกล้ๆ นี่แม่งผลจากการแดกอะไรไม่ล้างมือสินะ
เสือกปากดีไปว่าต่อให้น้องหมีเป็นหมาก็จะชอบ แต่ถ้าน้องหมีมาเห็นสภาพหมาๆของเขาแบบนี้แล้วรับไม่ได้ล่ะ?...
เอาไงดีวะ
เสิร์ชกูเกิ้ลดูรูปไอดอลหล่อๆแล้วก็พยายามมิกซ์เสื้อผ้าให้เหมือนเขาบ้าง แต่ละคนนี่ก็หน้าใสใจเสือจนทำเอาคนที่เคยมั่นใจนักหนาว่าผิวแทนๆนี่แหละเร้าใจเหลือทนถึงกับเสียเซลฟ์เข้าไปทุกที ครั้นจะให้นั่งรถไปซื้อเครื่องสำอางที่เซ็นลาดฯเอาป่านนี้ก็ยังไงอยู่ แถมเลือกก็เลือกไม่เป็นอีก กับอีแค่ลำพังครีมบำรุงผิวยังไม่เคยใช้เลยด้วยซ้ำไป
“พี่”
เคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไปป๊ะกับโปสเตอร์วงเกาหลี เอ็กโซ่ เอ็กซ่าที่แปะหราอยู่เต็มห้อง พี่สาวคนรองของเขากำลังนอนมาร์คหน้าแล้ววางแตงกวาอยู่บนเปลือกตา มันน่าเกลียดชะมัด แต่ถึงอย่างนั้นปรานต์ก็ไม่กล้าพูดออกไปหรอก
“หนูยืมเครื่องสำอางพี่หน่อยดิ” รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ก็มันเรียกมาตังแต่เด็กอ่ะ กว่าจะรู้ประสีประสาแม่งก็ติดปากจนเลิกเรียกไม่ได้แล้ว
“เครื่องสำอางอะไร?”
“หนูอยากแต่งหน้าแบบผู้ชายๆอ่ะ” ปรานต์มองโปสเตอร์หนุ่มเกาหลีบนผนังแล้วก็เดินไปยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้ากระจก ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่าผู้หญิงต้องใช้เครื่องสำอางเยอะขนาดนี้
“งั้นก็เอาพวกรองพื้น พวกแป้ง ลิป อะไรยังงี้ไปก็แล้วกัน”
“แล้วมันอันไหนบ้างวะพี่ หนูหยิบไม่ถูก”
“อยู่ในตะกร้าๆ รองพื้นก็ไอ้ขวดสีเนื้อไง ระวังนะ ฉันปิดฝาไว้หลวมๆ ส่วนแป้งแกหยิบตลับที่เขียนเลข 12+ ไปนะ ชาแนลมันแพงฉันเพิ่งซื้อมา”
ได้มาสองอย่างแล้ว แค่นี้ก็น่าจะพอมั้ง “แล้วลิปอ่ะ ผู้ชายเขาทาลิปสีไรกันวะพี่”
“แกก็เลือกๆดูสิ ฉันมองไม่เห็น บอกไม่ถูกหรอก”
อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองโปสเตอร์เพื่อเทียบกับตัวเองอีกครั้ง หน้าขาวปากแดงเชียว นึกไปถึงน้องในออฟฟิศ ไอ้แบร์รี่มันก็ดูเป็นแนวๆนี้เหมือนนี่หว่า
“งั้นผมไปนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาคืน”
ถึงเกิดมาจะไม่ใช่คนหล่อ แต่ปรานต์ก็รู้ว่าการนัดเดทสาวนี่เขาต้องหล่อเป็นพิเศษ โดยเฉพาะกับสาวที่เจอกันครั้งแรกด้วยแล้วล่ะก็
อูย... มิแรนด้าต้องน่ารักแน่ๆเลย -------------------------------------------------------
มิแรนด้า
เรียกว่าหมีก็ได้นเดชไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เขาพิมพ์ชื่อเล่นลงไปแบบนั้น ร่างสูงนอนห้อยหัวบนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก มองซองบุหรี่ที่ไม่มีบุหรี่ซักมวนก็รู้สึกหดหู่ เขาไม่ได้อยากหลอกพี่ปิ๊บเลยนะ แต่จะให้ทำไงได้ ถ้าพี่ปิ๊บรู้ความจริงจะไม่โกรธตายเลยหรือ
นอนรอข้อความจากอีกฝ่ายอยู่นานก็ไม่เห็นว่าจะตอบกลับมา ป่านนี้พี่ปิ๊บคงดีใจจนหลับฝันดีไปแล้วมั้ง ก็วันรุ่งขึ้นจะได้เจอนางในฝันแล้วนี่ นึกแล้วก็บีบหัวใจ มีแต่เขาใช่ไหมที่ต้องนอนฝันร้าย รู้อยู่แล้วว่าที่ตัดสินใจไปมันเรียกคืนไม่ได้ แต่ก็ยังจะทำ
สุดท้ายพอเห็นว่าไม่มีวี่แววที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมา ถึงได้เอื้อมมือไปหยิบไอโฟน หกพลัสโทรศัพท์ตัวจริงมานอนกด เบอร์ที่จิ้มลงไปก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นยัยลูกพี่ลูกน้องจอมแสบที่เขาตัดใจใช้บริการนั่นล่ะ
เอาโทรศัพท์แนบหู รอจนเสียงรอสายตัดไป เสียงหวานใสก็ดังมาแทนที่
“โทรมาดึกดื่นเชียวพี่แบร์รี่”
“ญาหญ้ายังไม่นอนใช่ไหม พี่มีเรื่องรบกวนให้ช่วย”
-------------------------------------------------------
บ่ายโมงแล้วนเดชใจเต้นตุ้มๆต่อมๆในขณะที่มองนาฬิกาข้อมือไปด้วย เขานัดพี่ปิ๊บที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม กะเอาในใจว่าอีกฝ่ายคงมาถึงในอีกไม่เกินสิบนาทีนี้
วันนี้ร่างสูงอยู่ในชุดกางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อยืดสีฟ้าสบายๆ แว่นตาดำยิ่งขับให้ผิวขาวๆและเรือนผมสีน้ำตาลเด่นจนสาวน้อยใหญ่ภายในร้านต่างพากันจ้องมองนับตั้งแต่นาทีแรกที่เข้ามาในนี้ บนโต๊ะของเขาคือโทรศัพท์มือถือสองเครื่อง เครื่องนึงเป็นสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่เขาใช้อยู่ประจำ ส่วนอีกเครื่องเป็นมือถือรุ่นเก่าทั้งยังมีรอยถลอกนิดๆ แต่นี่แหละคือไคลแม็กซ์ประจำวันนี้
ไม่ทันขาดคำเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น นเดชใช้มือขวาหยิบมันมาเปิดอินบ็อกซ์ดู
You have a message from ‘P’PIB’
เรามาถึงร้านกาแฟแล้วนะ เธอนั่งตรงไหนอ่ะ? เงยหน้าขึ้นมองร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามก็เห็นหลังไวๆเปิดประตูเดินเข้าไปแล้ว ร่างสูงเหยียดตัวนั่งหลังตรงด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นโครมครามจนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่
“เขามาถึงแล้วเหรอพี่แบร์?”
ตัดภาพไปที่เด็กสาวผมยาวหน้าตาน่ารักซึ่งนั่งร่วมโต๊ะกับ ‘พี่แบร์’ มาด้วยกันตั้งแต่แรก เธอดูเหมือนคนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ช่วยกันท่าเจ้าของสาวตานับสิบที่จ้องจะเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับเขาได้เป็นอย่างดี
“ใช่” ตอบรับเสียงเรียบพลางกดแป้นพิมพ์บนมือถือก่อนจะกดส่งออกไป
Sending a message…
ใกล้ถึงแล้ว พี่ปิ๊บเลือกที่นั่งเลย “ญาหญ้า เธอต้องทำยังไงบ้าง”
หันกลับมาให้ความสนใจกับเด็กสาวที่กระชับสายโซ่กระเป๋าสะพายด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจเต็มที่ เธอยิ้มน่ารัก แล้วว่า “ก็ทำตัวให้เป็นธรรมชาติ อืมมม... หญ้าท่องจำได้ดีแล้วล่ะน่า ว่าต้องเป็นมิแรนด้า ชอบสีฟ้า ชอบดูหนังแอคชั่น แล้วก็เล่นคริสตัลไมเดน แม่มดสาวทรงเสน่ห์~”
นเดชพยักหน้ารับ ใช่... เขาจ้างญาหญ้าลูกพี่ลูกน้องคนน่ารักมาสวมบทเป็นเจ้าของตัวคริสตัลไมเดนที่ฮีลกับสปิริตเบรคเกอร์ปิ๊บปิ๊บจนเกิดเป็นความรัก (จะอ้วก) แต่ก็นั่นแหละ มันคงดีกว่าเป็นไหนๆถ้าเกิดว่ามิแรนด้าตัวจริงจะเป็นเด็กสาวน่ารักๆคนหนึ่งแทนที่จะเป็นผู้ชายตัวสูงที่ชอบกินกาแฟสำเร็จรูปอย่างไอ้แบร์รี่
อย่าว่างั้นงี้เลยนะ... พอเป็นเรื่องความรักแล้วเขาก็มักจะตัดกำลังใจตัวเองเก่งแบบนี้แหละ
“งั้นหญ้าไปแล้วนะพี่” ญาหญ้าลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาขยิบตาให้เขาทีหนึ่ง ซ้ำก่อนไป เธอยังไม่ลืมที่จะถามให้แน่ใจอีกครั้ง “ผู้ชายผิวสีแทนที่ชอบทำหน้าง่วงๆใช่ไหม”
พอนเดชพยักหน้ารับ สาวเจ้าก็อมยิ้มเล็กๆแล้วเดินตรงไปยังร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามทันที ร่างสูงไม่แน่ใจอีกแล้วว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันถูกหรือผิด แต่พอลองได้โกหกแล้ว เขาก็คิดว่าการถอยกลับนั้นมันช่างยากเย็นเหลือเกิน
You have a message from ‘P’PIB’
เรานั่งอยู่ตรงด้านในสุดของร้านเลยนะ ข้างๆตู้ปลา เอามือวางปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะผ่อนลมหายใจด้วยความสับสน ญาหญ้าข้ามไปถึงฝั่งตรงข้ามแล้ว อีกไม่ถึงนาทีก็คงจะเข้าไปข้างในร้านและได้เจอกับพี่ปิ๊บที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารู้สึกกับมิแรนด้ายังไงบ้าง สิ่งที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาต้องทำมีเพียงการบอกลา ตีหน้าเศร้าๆ พูดคุยกันนิดหน่อยแบบไร้เหตุผลแล้วเดินออกมาแค่นั้น
[b
‘ต่อให้เธอเป็นหมาเราก็ชอบไปแล้วอ่ะนาทีนี้’[/b]
แล้วถ้าพี่ปิ๊บชอบไอ้หญ้าขึ้นมาจริงๆล่ะ...
ถ้าเกิดว่าพี่ปิ๊บจะหลงรักเด็กผู้หญิงคนนั้นหัวปักหัวปำ ถ้าเกิดว่าพี่ปิ๊บจะต้องร้องไห้เสียใจ แค่คิดว่าริมฝีปากแดงๆบนดวงหน้าสีแทนนั่นจะยิ้มให้ใครคนอื่นแทนที่จะเป็นเขามันก็แทบทนไม่ได้แล้ว
‘นายคิดว่า... ความรักในโลกออนไลน์แม่งมีจริงป่ะวะ?’ ผม... ชอบพี่จริงๆนะ พี่ปิ๊บ
ร่างสูงลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้จนเกิดเสียงดังลั่นร้าน เสียเวลาโค้งหัวขอโทษขอโพยพอเป็นพิธีแล้วนเดชก็วิ่งฝ่าฝูงชนในสยามวันหยุดมาอย่างทุลักทุเล ในมือกำโทรศัพท์ที่ใช้ส่งแมสเสจเอาไว้พลางผงกหัวขอโทษคนที่เขาเดินชนไม่ขาดปาก
ร้านกาแฟอยู่ตรงหน้าแล้ว พอมาถึงตรงนี้ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่ตัวเองทำบ้าอะไรลงไปอีกแล้ว ไอ้อาการลมหึงขึ้นหน้าทั้งที่ยังไม่ใช่เจ้าของนี่เขาก็ไม่เคยประสบพบเจอกับมันมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าไอ้หญ้าเจอกับพี่ปิ๊บเข้าแล้วจริงๆเขาคงจะอกหักเต็มรูปแบบแน่ๆ
ดันประตูเปิดเข้าไปในร้านกาแฟเงียบเชียบ นั่นไง ไอ้หญ้ายังยืนมองซ้ายมองขวาอยู่ตรงนั้น เขาจะให้เงินเธอแล้วบอกให้เอาไปเที่ยวเล่นซะ จากนั้นก็... เดินลงไปนั่งตรงข้ามพี่ปิ๊บ
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด นั่งตรงข้ามพี่ปิ๊บ บ้าบออะไรกันเล่าในขณะที่นเดชเอาแต่เกาหัวยุ่งๆของตัวเองญาหญ้าก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นด้านหลังของผู้ชายผิวแทนหนึ่งเดียวในร้านที่กำลังนั่งดูดกาแฟเย็นแก้วโต เธอไม่ทันจะเห็นด้วยซ้ำว่าเจ้าของแผนการต้องการยุติมันไว้แต่เพียงแค่นี้
ปรานต์นั่งรออยู่นานสองนาน เขาตัดสินใจส่งแมสเสจไปหามิแรนด้าอีกครั้งเพื่อถามว่าเธอถึงไหนแล้ว พูดก็พูดเถอะนะ วันนี้เขาละมั่นใจเป็นพิเศษ รู้สึกว่าตัวเองหล่อมากจริงๆ
พอหันกลับมานเดชก็เห็นว่าญาหญ้าเจอพี่ปิ๊บเข้าให้แล้ว เธอกำลังจะออกปากเรียกอีกคน นั่นหมายความว่าเขาจะต้องรีบเข้าไปขัดขวางโดยด่วน
“พี่ปิ๊-- ว้าย!”
เด็กสาวร้องเสียงแหลมเมื่อถูกคว้าท่อนแขนไว้โดยใครอีกคน และตอนนั้นเองที่เจ้าของผิวสีแทนซึ่งเพิ่งกดส่งข้อความเสร็จก็หันมาเผชิญหน้ากับเขาพอดิบพอดี
‘ติ๊ง’ที่นเดชตกใจน่ะไม่ใช่เพราะว่าโทรศัพท์ในมือเขาสั่นขึ้นมาถูกจังหวะหรอกนะ แต่เป็นเพราะใบหน้าสีแทนเมาง่วงที่เขาหลงรักมาตลอดระยะเวลาสี่ห้าเดือนนี่มันไม่เหมือนเดิมต่างหาก
“อ้าว แบร์รี่”
“...”
“มานี่ได้ยังไง?”
-------------------------------------------------------
เจอกันแล้วนะ มีญาหญ้ามาเสริมทัพด้วย 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
