ตอนที่ 4แปดโมงเช้าวันอังคาร เปรมจอดมอเตอร์ไซค์ใต้ตึกศูนย์เรียนรวมสี่ ก้าวขาไปตามทางเดินที่สองข้างขนาบด้วยพุ่มไม้สูง อาจเพราะยังเช้าอยู่บริเวณนี้จึงมีแต่เขา วิชาสังคมเริ่มตอนแปดโมงครึ่ง
มือถือในกระเป๋าเปรมสั่นครืด เขาล้วงกระเป๋า ควานหามือถืออย่างไม่รีบร้อนนัก ก่อนจะ...
ฟุ่บ!
“เหี้ย!”
เด็กหนุ่มดีดตัวหนีจนหลังไปชิดกับพุ่มไม้สูงฝั่งขวา เบื้องหน้าเขาคือพุ่มไม้สูงฝั่งซ้ายที่มีสองแขนยื่นออกมาเหมือนในหนังสยองขวัญ เปรมอ้าปากค้าง ตกใจกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายโผล่หัวตามมาดังฟุ่บ!
“นาย...” พอเห็นใบหน้านั้น เปมทัตก็นึกออกทันที “คนที่เดินชนเมื่อตอนนั้น!”
“อรุณสวัสดิ์” ใบหน้าน่ารักยิ้มให้ซื่อๆ ก่อนร่างเล็กจะพยายามตะเกียกตะกายออกจากพุ่มไม้ เปมทัตได้สติ รีบวิ่งเข้าไปยึดร่างกายส่วนบนของอีกฝ่ายไว้ให้แล้วช่วยลากออกมา
“เฮ้อ ขอบคุณมาก” คนตัวเล็กปัดหัวตัวเองที่เต็มไปด้วยใบไม้ หันมาพูดว่า “นายนี่เอง เจอกันอีกแล้วนะ”
เปรมพยักหน้า เบิกตาอย่างนึกขึ้นได้ “จริงสิ เกือบลืมไป นายทำบัตรนิสิตหล่นไว้อะ” มือหนาล้วงกระเป๋าแล้วยื่นให้ อีกฝ่ายตาโต “โห้ ขอบคุณมาก หาตั้งนาน” คนพูดยิ้มกว้าง “เราชื่อเมธา อยู่ศึกษาเอกการสอนคณิต นายล่ะ?”
“เปรม คณะเกษตร ภาคคหกรรม” พ่อครัวตอบ ถามคนฟังว่า “แล้วนี่ทำไมโผล่มาแบบนี้ล่ะ”
“อ๋อ เราเดินตรงมาจากคณะอะ แล้วขี้เกียจอ้อมไปข้างหน้าเลยมาทางนี้แทน” เมธาตอบยิ้มๆ “เราอยู่หอเดียวกันด้วยนี่ มาแลกไลน์กันเถอะ” เด็กหนุ่มชวนคุยอย่างลื่นไหล ท่าทีเป็นธรรมชาติของอีกฝ่ายทำเปรมเคลิ้มตามทีละน้อย
“เอาสิ” เปรมหยิบมือถือขึ้นมาแลกไลน์ นึกได้ตอนนั้นเองว่าเมื่อกี้มีคนโทรหาเขา
อีกฝ่ายตัดสายไปแล้วหน้าจอจึงขึ้นสายไม่ได้รับ เปรมกดดูพบว่าเป็นไดนาไมต์ หมอนั่นคงโทรมาตามเขาขึ้นเรียน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราไปก่อนดีกว่า สายแล้ว” เมธาบอกลาหลังจากแลกไลน์ไอดีเสร็จ เปรมโบกมือให้ เขาโทรหาไดนาไมต์ เมื่ออีกฝ่ายรับสายก็กรอกเสียงลงไปว่า “ว่าไงมึง”
(มึงอยู่ไหนเนี่ย)
เปรมเลิกคิ้ว มองไปรอบๆ “ศร.สี่ไง”
(วันนี้สังคมอาจารย์งดเซค นี่มึงไมได้อ่านไลน์ห้องใช่ไหม)
เปรมหน้าเหวอ “เอ่าเรอะ เออ แล้วนี่พวกมึงอยู่ไหนกันอะ”
(ตึกรวมแลปหน้า มึงมาเลย นี่เขากำลังฉะเรื่องงานเลี้ยงส่งอาจารย์แพทย์กันอยู่ แม่งตกลงกันไม่ได้สักที รอมึงมาตัดริบบิ้นเนี่ย” ไดนาไมต์ว่า เปรมหัวเราะ “เออๆ กูออกละ”
เด็กหนุ่มกดตัดสาย ใส่หมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทรถออกไป
ในห้องประชุมชั้นล่างของตึกรวมแลป เหล่านิสิตชั้นปีที่หนึ่งจากสองคณะกำลังปรึกษาหารือกัน ใจกลางฝูงชนนั้นคือสามสีกับนิสิตแพทย์อีกคนที่กำลังฉะกันอย่างดุเดือด
“ถ้าอยากให้ทุกคนเต้นรำ ไม่ต้องใช้เวทีใหญ่ก็ได้มั้ง มีแค่ฟลอร์เต้นบนพื้นกับแท่นเล็กๆ ให้พิธีกรไปยืนพูดตรงกลางก็พอ” สามสีเสนอ นิสิตแพทย์ขมวดคิ้ว พูดโดยไม่สบสายตาว่า “เอ่าไม่มีเวทีมันก็ไม่ยิ่งใหญ่อะดิ”
“เวทีมันกินที่ ตั้งทีก็ปาไปแล้วค่อนลาน ไม่มีประโยชน์แถมยังเปลืองโดยใช่เหตุ เนี่ยทำเป็นแท่นเล็กๆ ตรงกลาง วางบนพื้น ใครอยากเต้นก็มาจอย รอบๆ เป็นเต็นท์ของแต่ละโต๊ะ งานกลางคืนจะได้ไม่โดนน้ำค้างกัน”
สามสีอธิบายด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น คนฟังตอบโต้ “แล้วเต็นท์มันจะไม่เยอะไปหรือไง ทำไมไม่จัดแบบเวทีใหญ่ๆ แล้วก็อาหารแบบบุพเฟ่ต์ไปเลยอะ”
“ก็เต็นท์ยี่สิบหลังเรียงกันเป็นครึ่งวงกลมล้อมฟลอร์ตรงกลางไง เต็นท์ละสิบคน คณะพวกนายรุ่นนึงก็ประมาณสามสิบ หกปีรวมอาจารย์ด้วยก็ประมาณสองร้อยหัว เผลอๆ ไม่ถึงด้วยอะ ส่วนอาหารเอาแบบบุฟเฟ่ต์ก็ได้”
“แล้วทำไมไม่มีเวทีใหญ่ๆ”
“นี่เป็นอะไรกับเวทีเนี่ย ไหนบอกว่าอยากได้บรรยากาศเป็นกันเองแบบอบอุ่นไง เอาเวทีมาทำไม จะดูคอนเสิร์ตเรอะ”
คนที่เหลือมองสองฝ่ายเถียงกันตาปริบๆ เต้มองซ้ายมองขวา ทันทีที่เปรมเปิดประตูเข้ามาเขาก็แทบจะพรวดออกไป ทว่ายังช้ากว่าไดนาไมต์อยู่มาก
“ไอ้เปร๊มมมม” เด็กหนุ่มโกรกผมสีทองวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหา แทบจะอุ้มพ่อครัวมาวางกลางโต๊ะ “มึงตัดสินเลย จะได้แบ่งงานกันสักที”
“ตัดสินอะไรวะ” เปมทัตยังงงอยู่ เขาโดนจับมานั่งระหว่างสามสีกับนิสิตแพทย์อีกคน กระดาษสองใบถูกยื่นมา มันเป็นภาพร่างสถานที่คร่าวๆ คนละแบบ เปรมตัดสินใจชี้อันที่สามสีถือ พูดว่า
“แบบนี้ดีกว่าไหม ดูเข้าถึงง่ายและให้บรรยากาศที่อบอุ่นกว่านะ”
ทุกคนเงียบไปกับคำตัดสิน นิสิตแพทย์คนนั้นยังคงถามว่า “แล้วเวทีใหญ่ๆ ล่ะ”
“นี่...” สามสีหมดความอดทน “พ่อชาวร็อค ฟังนะ นี่งานเลี้ยงส่งอาจารย์ไม่ใช่คอนเสิร์ต เวทีมันทำให้ดูเป็นทางการมากเกินไป ซึ่งจะขัดกับคอนเซปต์ ‘อบอุ่นเป็นกันเอง’ ที่คนอื่นเขารีเควสมานะ ยูโน้ว?”
“พอเถอะเด็ด เอาแบบที่สามสีว่าเถอะ” เต้เข้ามาไกล่เกลี่ยในที่สุด กอปรกับแรงกดดันจากคนรอบข้าง ทำให้เจ้าของชื่อต้องยอมลงอย่างช่วยไม่ได้
เปรมพยักหน้าเมื่อเหตุการณ์สงบ “เอาล่ะ ต่อไปแบ่งงานนะ” เขาหันไปกระดิกนิ้วให้สามสี ก่อนกระดาษม้วนใหญ่ที่เขียนรายละเอียดงานแบบสรุปไว้จะถูกส่งมาให้อย่างรู้กัน เปรมสะบัดข้อมือให้มันคลี่ออก พูดว่า
“กลุ่มไอริณรับผิดชอบการ์ดเชิญกับของชำร่วย ส่วนอาหารกับสถานที่พวกเราที่เหลือจะต้องโคกับปีสอง ซึ่งในส่วนของอาหารฉันกับสามสีจะเป็นคนรับผิดชอบ” เปรมเว้นวรรค พึมพำออกมา “ส่วนโต๊ะกับนักดนตรี...”
ไดนาไมต์แทรกว่า “เดี๋ยวพี่ปีสองจะจัดการให้ กูถามแล้ว เขาบอกรู้จักร้านที่สนิทกันอยู่”
เปรมอดถามไม่ได้ “คือเช่ามาแต่โต๊ะอะเหรอ?”
“เออ อาหารพวกเราก็ทำเองไง คำนวณแล้วประหยัดลงไปเยอะเลย” ไดนาไมต์บอก เปมทัตลดกระดาษในมือลง พูดว่า “ก็สรุปตามนี้...ใครมีคำถามอะไรไหม?”
นิสิตแพทย์คนหนึ่งยกมือขึ้นมา เปรมหันไปพยักหน้า “ว่าไง”
“แล้วพวกเราต้องทำอะไรบ้าง”
“...ทำอะไร?” เปรมมึนกับคำถาม พยายามตอบว่า “พวกนายก็แค่ทำตามสคริปต์ที่ตัวเองวางกันไว้ตามปกติ ใครเป็นพิธีกรหรือมีกิจกรรมอะไรก็ว่ากันไป แค่เรื่องอาหารกับสถานที่จะเป็นส่วนของพวกเรา ยังไงนะ...”
เฮดจำเป็นลากเสียงพลางมองกำหนดการในมือ ร้องว่า “นี่ไง! ก็เริ่มต้นจากเปิดงานหกโมงเย็น ต่อด้วยการแสดงของคณะแพทย์ชั้นปีที่หนึ่ง จากนั้นก็...อะไรเนี่ย เปิดฟลอร์เต้นรำตอนสองทุ่ม โดยให้แอมบาสเดอร์...เลือกคู่เต้นรำ?”
เปรมอ่านแล้วขมวดคิ้ว ตามด้วยเสียงฮือฮาจากผู้คนโดยรอบ เปมทัตหันไปมอง เขาขมวดคิ้วใส่สามสี “คนพวกนี้เป็นอะไร?”
“บางคนเพิ่งรู้กำหนดการกันเมื่อกี้ คงกำลังแตกตื่นอยู่”
จริงอย่างที่สามสีว่า พอเงี่ยหูฟังดีๆ ก็จะได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดมาจากกลุ่มนิสิตหญิง “ตายแล้ว แบบนี้ฉันก็ต้องจัดเต็มน่ะสิ แอมบาสเดอร์จะได้เลือกฉัน”
ต่อด้วยอีกคน “โอ๊ย ฉันอยากโดนอ้อมแขนใหญ่ๆ นั่นโอบตัวเอาไว้จริงๆ เลยแก มันต้องฟินแน่ๆ เลยอะ”
“...”
และอีกมากมาย เปรมกระพริบตา เขากระแอมไอแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฟังต่อนะ พอเปิดฟลอร์เสร็จก็จะปล่อยให้ทุกคนพบปะกันตามอัธยาศัย เป็นช่วงฟรีสไตล์ แจกของที่ระลึกตอนท้าย จบด้วยเฮดรุ่นพูดความประทับใจและกล่าวปิดงาน เบ็ดเสร็จเวลาน่าจะเลิกห้าทุ่ม”
ทุกคนรับทราบก่อนจะแยกย้ายกันไปพูดคุยถึงรายละเอียดตามส่วนที่ตัวเองเกี่ยวข้อง เต้เดินเข้ามาหา ถามว่า “เปรมๆ เราจะขอนัดแนะเรื่องดนตรีประกอบการแสดงหน่อยอะ”
“อันนี้ต้องไปถามปีสองอะ เขาจัดการเรื่องดนตรี” เปรมหันไปทางไดนาไมต์ “มึงๆ ปีสองเราใครหาดนตรีวะ ขอพิกัดย่อย”
“แก๊งเจ๊เฟิร์นอะ พี่รหัสไอ้ตาลมัน ไอ้ตาลอยู่ไหนวะ...ตาลๆ มานี่ดิ๊!” ไดนาไมต์หันไปเรียก เด็กสาวร่างอวบผิวขาวผมยาวดัดฟันเจ้าของชื่อเดินเข้ามาหน้ามึนๆ “ไรมึง”
“ดนตรีอะ...”
“อ๋อ เจ๊เฟิร์นเพิ่งจะไลน์มาขอลำดับการเปิดเมื่อคืนนี่เอง เนี่ยกูล่าอยู่” ตาลตอบเรียบๆ เสริมว่า “เดี๋ยวพวกดนตรีกูจัดการเอง มึงไปทำกับข้าวเหอะ” เต้ได้ยินแล้วจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวยิ้มๆ “ตาลๆ เราชื่อเต้นะ คือเราจะขอนัดดนตรีประกอบตอนขึ้นหน่อยอะ”
“อ๋อ มาดิ แกจะเอาแบบไหนอะ” เด็กสาวพยักหน้าให้ ก่อนแยกตัวไปตกลงกับเต้สองคน ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังวุ่นวายกับส่วนงานที่ได้รับ เปรมหนีความวุ่นวายด้วยการถอยตัวออกมา
จะว่าไปเขายังไม่เจอเจ้าเด็กโข่งนั่นเลยแฮะ...
“กุ๊ก”
เปรมสะดุ้งหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะจ้องร่างสูงด้วยอาการตกตะลึง
เท็นเวอร์ชั่นถอดรูปเงาะแล้วสวมเสื้อกาวน์สีขาวเดินถือหนังสือเรียนเข้าห้องมา ที่ดึงดูดสายตาคือแว่นไร้กรอบที่เจ้าตัวสวมใส่รับกับจมูกโด่งสัน ดวงตายาวรีเกิดประกาย ก่อนคนตัวใหญ่จะเดินเข้ามาคว้าเปรมไปกอด
“คิดถึง” กลายเป็นกิริยาที่น่าคุ้นชินไปเสียแล้ว เปรมกอดตอบเบาๆ พูดว่า “อืม...”
“อะแฮ่ม” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ เปรมสะดุ้ง ก่อนหันไปค้อนขวับ “ไอ้เหี้ยได ตกใจหมด” เขาผละออกจากเท็น ทำให้ฝ่ายหลังต้องยอมปล่อยแม้จะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม
“เพื่อนกุ๊กเหรอ” เท็นหันมาถาม เปรมพยักหน้า “อืม เคยเจอกันแล้วนี่ แนะนำอีกทีละกัน เท็น นี่ไดนาไมต์ เพื่อนฉัน...ไอ้ได้นี่เท็น เป็นคนที่...เอ่อ มาขอให้ฉันสอนทำอาหารให้”
ไดนาไมต์หัวเราะ “เออ ไอ้ไฟบอกกูแล้ว” เขายิ้มให้เท็น “ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
เท็นจ้องหน้าอีกฝ่าย “ผมของนาย...สีทอง” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว ยกมือลูบหัวตัวเองยิ้มๆ “ก็ใช่ ทำไม...” ยังพูดไม่ทันจบเขาก็โดนเท็นคว้าหัวดังหมับ ช็อคหนักเมื่อคนตัวใหญ่อ้าปากกว้าง
“เฮ้ยกินไม่ได้!” เปรมมาเบรกไว้ ไดนาไมต์ร้องลั่น “ไอ้เปร๊มมม ช่วยกูด้วยยยย!”
ก่อนพวกเขาสามคนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของความวุ่นวายในห้องประชุมในเวลาต่อมา
ในบ่ายวันพฤหัสบดี เหล่านิสิตภาควิชาคหกรรมชั้นปีที่หนึ่งและสองมารวมตัวกันหน้าลานคณะแพทยศาสตร์ โดยมีสามสีนั่งออกแบบสถานที่เป็นภาพสเก็ตกับพี่รหัสอยู่ข้างสนาม ในขณะที่ตาลกับพี่ปีสองกำลังยืนอธิบายตำแหน่งและลำดับคิวให้หัวหน้านักดนตรีฟัง ส่วนพวกไอริณนั่งตัดริบบิ้นติดการ์ดเชิญกับผูกโบว์ของชำร่วยอยู่ตรงขอบสนาม
ทุกคนวุ่นวายกับหน้าที่ เปรมเองก็กำลังออกแบบรายการอาหารบุพเฟ่ต์อยู่กับพี่รหัส
“อาหารเรียกน้ำย่อยเอาเป็นไก่ย่าง ลาบหมูกับออร์เดิร์ฟจีนละกัน” พี่รหัสเสนอ เสริมว่า “ส่วนซุปก็ต้มข่าไก่ละกัน อันนี้แกทำอร่อย ฉันเคยกิน”
เปรมสั่นหัวยิ้มๆ ถามว่า “แล้วพวกอาหารร้อนอะพี่”
“เป็ดพะโล้ ไก่ผัดขิง ปลาสามรส ไก่ทอดกระเทียมพริกไทย ปลาหมึกยัดไส้ แล้วอีกอันก็...คะน้าหมูกรอบ” อันนี้เธอเลือกจากใบเมนูที่เปรมลิสต์มา “ส่วนข้าวทำเป็นข้าวผัดเลยละกันเนอะ ง่ายดี”
“ได้ครับ” เปรมจดตาม พูดว่า “เหลือผัดผักกับขนมหวานแล้วพี่”
“ผัดผักรวมมิตร” พี่ปีสองอ่านกระดาษในมือ “ส่วนขนมหวานพี่แล้วแต่เปรมเลย บัตเตอร์เค้กก็ได้นะ ซอฟท์ดี” เธอแนะนำพลางมองไปรอบๆ ในสนามตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาโครงเต็นท์มาตั้งบ้างแล้ว
พี่รหัสเปรมพูดว่า “ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง”
“วุ่นวายออกพี่” เปรมหัวเราะ เด็กสาวยิ้มกว้าง “มันก็ไม่เหงาดีนะ สนุกดีอะ พี่ชอบ” เธออยู่สายสันทนาการชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ก่อนจะหันมาถามว่า “แล้ววันนี้พวกคณะแพทย์ไม่มาเหรอ?”
“เขาว่างเย็นพรุ่งนี้กันเพราะแลปงด ส่วนวันนี้เรียนทั้งวันเลย” เปรมอ้างอิงจากตารางเรียนของเท็น พี่รหัสถามอีกว่า “แล้วพวกเปรมมีเรียนต่อไหม”
“พวกผมเรียนแลปอาหารต่อตามปกติครับ”
เขาเห็นพี่รหัสพยักหน้ารับรู้แล้วพูดว่า “โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปคุยเรื่องวัตถุดิบกับเพื่อนก่อน ถ้าได้เรื่องจะไลน์ไป”
“ขอบคุณมากครับ” เปรมมองตามหลังอีกฝ่าย แล้วมือถือเขาก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์แปลก เปมทัตกดรับพร้อมกรอกเสียงลงไปว่า “ฮัลโหลครับ”
ปลายสายตอบกลับมา (เปรม กูไฟนะ)
“อ๋อ เออว่าไง” เปรมถาม ไฟตอบว่า “อะๆ มีเด็กอยากคุยด้วย” อีกฝั่งเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเสียงทุ้มโมโนโทนที่คุ้นเคยจะดังลอดสายมา
(ฮัลโหล)
เปรมก้มหน้าตอบอีกฝ่าย อยู่ดีๆ ก็อายอย่างไม่รู้สาเหตุ “ฮัลโหล...”
(คิดถึง)
“อืม...” แก้มพ่อครัวร้อนผ่าว ทำไมเขาต้องมาเขินกะอีแค่ประโยคไก่กาแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ อีกฝ่ายพูดว่า (อาทิตย์นี้ไม่เรียนนะกุ๊ก)
“เหรอ ทำไมล่ะ” เปรมมองไปรอบๆ ที่กำลังวุ่นวาย จริงๆ ก็พอจะรู้อยู่
(เย็นนี้ซ้อมการแสดง เย็นพรุ่งนี้ซ้อมเต้น) เท็นบอก เปรมพยักหน้า “ตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีล่ะ”
(แต่เราอยากเจอกุ๊ก) เสียงทุ้มออดอ้อน เปรมเกาหัวอย่างไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน
“เดี๋ยวเสาร์นี้ก็เจอกันแล้ว”
(อยากกอดกุ๊กด้วย)
“...เออ” เปรมหลับตาแรงๆ โอ๊ย ประโยคน่าอายมันพูดง่ายขนาดนี้เลยเหรอ
(กุ๊ก อาจารย์เข้าแล้วล่ะ เราวางก่อนนะ เจอกันวันเสาร์ครับ)
“อืม เจอกัน” พูดจบก็เท็นตัดสายไป เปรมฟุบหน้าลงกับหัวเข่า สายลมพัดมาอย่างแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นในหัวใจ
ลานหน้าคณะแพทยศาสตร์ในบ่ายวันศุกร์คราคร่ำไปด้วยผู้คน โชคดีที่อาจารย์สาวประจำวิชาแลปอาหารติดประชุม พวกเปรมจึงสามารถมาช่วยพี่ปีสองได้อย่างเต็มที่ นิสิตทั้งสองคณะจับกลุ่มประสานงานกันตามส่วนที่เกี่ยวข้อง คนงานทยอยกางเต็นท์ในสนาม ส่วนโต๊ะจะตามมาพรุ่งนี้
คณะแพทย์ปีหนึ่งบางส่วนกระจายตัวกันออกไปแจกการ์ดเชิญให้พี่ปีสูงกับอาจารย์เจ้าของงาน บางส่วนมาซ้อมการแสดงโดยมีตาลเป็นคนควบคุมฝ่ายเสียง ส่วนเหล่านิสิตที่ไม่ได้มีส่วนรับผิดชอบเฉพาะก็ช่วยกันตกแต่งสถานที่ โดยมีพวกผู้ชายยกของตกแต่งเข้ามา พวกผู้หญิงช่วยเรียง ทุกอย่างดำเนินไปตามภาพสเก็ตของสามสี
“เปรม เกือบเรียบร้อยแล้ว เหลือโต๊ะกับนักดนตรีมาพรุ่งนี้ ส่วนเครื่องเสียงที่ซ้อมการแสดงวันนี้เดี๋ยวไอ้ตาลเข็นไปเก็บไว้ใต้ตึกแพทย์” ไดนาไมต์รายงาน เปรมรับรู้ เป็นจังหวะที่ไอริณเดินผ่านมาพอดี “เปรมมม กระดาษสีทำซุ้มมันหมดอะ ไอยืมรถเปรมไปซื้อหน่อยจิ”
“เอาสิ นี่กุญแจ” เปรมยื่นให้ ไอริณขอบคุณเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปกับเพื่อนอีกคน เปรมมองเข้าไปในสนาม เห็นสามสีกำลังยืนเถียงนิสิตแพทย์คนเดิมเรื่องการวางตำแหน่งของโต๊ะบุพเฟ่ต์
เปรมสั่นหัวขำๆ มั่นใจว่าเพื่อนจะผ่านมันไปได้ พรุ่งนี้เขาต้องเข้าครัวกับสามสีแต่เช้า คงไม่ได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้จนเกือบงานเลิก เปรมมองบรรยากาศโดยรอบ จริงๆ ที่พี่รหัสของเขาพูดไว้ก็ไม่ผิด เวลาได้ทำงานร่วมกับกลุ่มเพื่อน ถึงจะวุ่นวายแต่มันก็สนุกมากจริงๆ ยิ่งได้เตรียมงานเคล้าดนตรีจาก ‘ดีเจตาล’ แบบนี้ เด็กสาวเลือกเพลงสนุกสร้างบรรยากาศในการทำงานอย่างชาญฉลาด
ทุกคนเตรียมงานจนเกือบค่ำ เมื่อถึงเวลาสมควรก็พากันแยกย้ายกลับบ้านไป
ทุกคนมารวมตัวกันแต่เช้าในวันงาน ไดนาไมต์แบกถุงของชำร่วยลงมาจากมอเตอร์ไซค์ที่ไอริณเป็นคนขับ เขาเดินผ่านพวกคณะแพทย์ปีหนึ่งที่กำลังซ้อมการแสดงใหญ่ เลยไปยังกลุ่มเต็นท์ที่ตั้งเรียงกันล้อมฟลอร์เต้นรำตรงกลางเป็นครึ่งวงกลม คนงานทยอยยกโต๊ะมากางกันแล้ว ส่วนการตกแต่งสถานที่ดำเนินไปได้เกินครึ่งทาง
เปรมกับสามและเพื่อนผู้หญิงอีกห้าคนใส่ชุดเชพทำกับข้าวอยู่ในครัวตั้งแต่เช้า พวกเขาเลือกใช้โรงครัวของโรงอาหารคณะแพทย์ตามการประสานงานของเต้ ทำเลตรงนี้พอมองผ่านกระจกออกไปก็เห็นสถานที่จัดงานพอดี เป็นมุมมองที่ทำให้เห็นฟลอร์เต้นรำและนักดนตรีได้ชัดเจน
เสียงนักดนตรีบรรเลงเพลงดังเรียกสติเปรม หกโมงเย็นแล้ว พวกผู้หญิงห้าคนเวียนกันทยอยยกไก่ย่าง ลาบหมูและออร์เดิร์ฟจีนออกไปเสิร์ฟ เปรมผัดข้าวผัดอยู่ในครัวหน้ามัน ข้างๆ กันคือสามสีที่กำลังปรุงเป็ดพะโล้ แว่วเสียงเฮมาจากด้านนอก กลุ่มคนเริ่มออกมาทักทายกันเมื่อใกล้พิธีเปิด
เปรมได้ยินเสียงเต้เช็คเสียงไมโครโฟน หมอนั่นทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงแจ่มใส เปมทัตฟังไปทำไก่ผัดขิงไปก็รู้สึกว่าเต้เป็นคนที่พูดจาแล้วสำเนียงน่าฟัง
“ไก่ทอดกระเทียมพริกไทยเสร็จแล้ว” สามสีเทไก่กระทะใหญ่ใส่ถาดลึกสี่เหลี่ยม หันไปหาพวกผู้หญิงแล้วถามว่า “สาวๆ หั่นคะน้าเสร็จยัง เราจะผัดแล้วน้า”
“แกหั่นไก่ใส่ต้มข่าให้ที เทเครื่องปรุงตามที่ใส่ในถ้วยเล็กได้เลยเค้ากะให้แล้ว แต่ยังไม่ต้องใส่มะนาวนะ” เปรมพูดกับเด็กสาวที่ว่างอยู่ ส่วนตัวเองก็วิ่งไปทำน้ำจิ้มปลาสามรสต่อ เด็กสาวอีกคนยืนนึ่งปลาหมึกเตรียมยัดไส้
“มีใครว่างทำผัดผักมั้ย” สามสีถาม เขาจะต้านควันคะน้าหมูกรอบตรงหน้าไว้ไม่ไหวแล้ว “ใครว่างทำเลย...ทำเล้ยยย โอ๊ยแสบต๊า” สามสีโวยวาย เด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา “เดี๋ยวเค้าจัดการผัดผักเอง”
“ขอบคุณมาก” เปรมผงกหัวให้ เขามองสามสีแล้วบอกว่า “มึงไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหม”
“เออๆ เดี๋ยวผัดนี่เสร็จจะออกไปห้องน้ำ” สามสีพูดพลางน้ำตาไหลอย่างน่าสงสาร ตอนนั้นเองที่แถวโรงครัวมีกลุ่มผู้หญิงเดินมา
“แก เดี๋ยวอีกชั่วโมงกว่าก็จะเปิดฟลอร์แล้วอะ โอ๊ยอยากให้แอมบาสเดอร์เลือกฉันจังเลย” นิสิตหญิงนางหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงไม่เบานัก ท่าทางชวนฝัน
“ฉันอยากจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาสักครั้งอะแก” อีกคนก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ากัน เปรมยืนเคี่ยวต้มข่าไก่หน้านิ่งๆ ไม่วายเหลือบมองเด็กสาวห้าคนในห้องครัว คนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เขาคัดมาอย่างดีแล้ว พิสูจน์ได้ว่าพวกเธอจะไม่คิดทิ้งงานออกไปให้แอมบาสเดอร์เลือกตัวแน่นอน สาวๆ ชอบอยู่เบื้องหลัง พอเป็นอย่างนั้นเปรมก็ทำงานออกมาอย่างสบายใจ
“มึงไม่ออกไปดูแอมบาสเดอร์มันหน่อยเหรอ” สามสีหันมาถามด้วยดวงตาแดงก่ำ เปรมมองกลัวๆ สั่นหัวให้ “ไม่เอาอะ แค่นี้ก็ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว...มึงไปล้างหน้าล้างตาเถอะไป”
สามสีพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินออกจากครัวไป เปรมมองออกไปยังลานด้านนอก พอเห็นทุกคนกำลังสนุกกับงาน เขาก็ยิ้มออกมา
เต็นท์สีขาวยี่สิบหลังตั้งเรียงเป็นรูปสี่เหลี่ยมเปิดหนึ่งด้าน ใจกลางปูด้วยพรมหนานุ่มสีแดงบนพื้นหญ้าเป็นฟลอร์เต้นรำ โคมไฟแบบเหลี่ยมสีขาวห้อยระย้ามาจากแมกไม้ด้านบน โดยมีท้องฟ้ายามคืนพระจันทร์เต็มดวงเป็นฉากหลัง
นักดนตรีบรรเลงเพลงอยู่บริเวณมุมซ้ายมือ ด้านหลังไมโครโฟนที่เสียบอยู่บนขาตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางฟลอร์สำหรับปราศรัยคือเต้ที่กำลังกล่าวเปิดงานด้วยท่าทีสุขุม เปรมยืนมองเหมือนโดนสะกด
ตอนนั้นเองที่วอสีเหลืองแจ้งเตือนดังซ่า แว่วเสียงคนโวยวายเข้ามา พ่อครัวขมวดคิ้ว เขากดรับแล้วกรอกเสียงลงไป “จากโซนอาหาร นี่เปรมพูด มีอะไร”
(จากโซนดนตรี ตาลพูด เปรม นักร้องที่จะมาร้องตอนเปิดฟลอร์วันนี้เกิดอุบัติเหตุกลางทางอะ)
“ว่าไงนะ”
(ตอนนี้มันมีแค่ดนตรีบรรเลงเปิดงานอะเลยยังไม่เป็นไร ทำไงดีอะเปรม) เด็กสาวพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น เปรมนวดขมับ หูได้ยินเสียงวอสีแดงแทรกเข้ามา เขาบอกว่า “ตาล แป๊บนึงนะ”
เด็กหนุ่มกดรับวอสีแดง กรอกเสียงด้วยใบหน้าสุขุม “นี่เปรมพูด ว่าไป”
(นี่ไอริณนะ เปรม ของชำร่วยมันมีไม่ครบอะ...)
“หายเหรอ”
(ฮือ ใช่...ขาดไปเจ็ดอันอะ เปรม ทำยังไงดี) ไอริณเสียงสั่น ก่อนวอสีเขียวจะเอากับเขาด้วย เปรมสูดลมหายใจ บอกไอริณว่า
“ไอ แป๊บหนึ่งนะ”
ตอนที่กำลังจะไปเคลียร์กับวอสีเขียวนั่นเอง เปรมก็โดนรวบตัวจากด้านหลังดังหมับ!
“เฮ้ย! ใครวะเนี่ย ปล่อยฉันนะ!” เปรมดิ้น ห้าสาวร้องกรี๊ดก่อนจะวิ่งไปที่ประตู แต่ช้าไป เมื่อมีใครบางคนก้าวสวนเข้ามา พูดด้วยใบหน้าทะเล้น
“ได้ตัวเป้าหมายแล้ว ภารกิจลุล่วง”
เจ้าของประโยคคือเด็กหนุ่มม.ปลาย เขาหันไปทางพวกผู้หญิง “อ๊ะๆ สาวๆ อย่าคิดหนี” ก่อนจะเดินเข้ามาทักทายเปรมอย่างเป็นมิตร “สวัสดีครับคุณพี่ ทักทายกันหน่อยเร็ว”
เปรมมองซ้ายมองขวา พบว่านอกจากคนตรงหน้าแล้ว ข้างหลังอีกฝ่ายยังมีผู้ชายอีกสองคนที่หน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนยืนอยู่ แถมคนที่รวบเขาไว้ยังแรงเยอะมาก รวมเป็นสี่คน พ่อครัวเบิกตาโพล่ง “นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันกำลังยุ่งนะ! ไม่ว่างมาเล่นกับเด็กๆ อย่างพวกนายหรอก!”
“เรามาช่วยคุณต่างหาก” เด็กหน้าโฮสต์แสยะยิ้ม ชวนให้นึกถึงใครบางคน “จิณณ์ เอาตัวเขาไป” พูดจบเปรมก็ถูกคนตัวใหญ่จับอุ้มพาดบ่า พ่อครัวร้องลั่น
“ไมได้นะ! ขอร้อง นี่มันงานใหญ่ ฉันไม่ว่างมาเล่นกับพวกนายหรอก...”
เด็กหนุ่มตัวสูงพยักหน้าเป็นจังหวะ พูดด้วยท่าทีสนุก “อาฮะ เดี๋ยวจัดการให้”
“นี่ ฟังนะ” เปรมในสภาพห้อยหัวพยายามต่อรอง “ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกนายเป็นใครแล้วจะพาฉันไปไหน แต่ถ้าพาไปนั่นหมายความว่าจะมีปัญหาสามอย่างที่ยังไม่ถูกแก้ ซึ่งฉันเป็นเฮดฉันต้องทำ คงให้พวกนายจัดการไม่ได้”
“เราแก้ปัญหาให้คุณได้แน่ ทุกเรื่องนั่นแหละ” คนตัวสูงพูดพลางเอานิ้วก้อยแคะหู เปรมตะโกนลั่น
“มัน-เป็นไป-ไม่ได้!”
ตอนนั้นเองที่เด็กหน้าโฮสต์หันมา เขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวโดยมีแฝดนรกยืนหน้าตายเป็นฉากหลัง
“พวกเรามาเพื่อทำให้มันเป็นไปได้”
นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ยยยย
****************************************************** *
สวัสดีค่าาาาาา า
จบตอนด้วยการปรากฏตัวของกลุ่มเด็กหนุ่มแปลกหน้า 555555555 5
ไม่ต้องตกใจนะคะ พวกเขาเป็น 'แขกรับเชิญพิเศษ' ค่ะ
เป็นตัวละครเฉพาะกิจ เอามาสร้างสีสันเท่านั้น
พอจบภารกิจพวกเขาก็จะซอยเท้าจากไปแบบเก๋ ๆ ค่ะ ไม่ปวดหัวแน่นอน
ขอบคุณทุกข้อติชมและกำลังใจนะคะ
เจอกันตอนที่ห้าค่าาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 679148 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก