สิบเอ็ดโมงเช้าวันจันทร์ในห้องศิลปะ ไดนาไมต์อ่านข้อความจากเพจมหาวิทยาลัยของนิสิตบนจอมือถือแบบออกเสียง
“พิศวง! สาวชุดขาวปริศนาสวมบทซินเดอเรลล่ามาเต้นรำกับเจ้าชายแอมบาสเดอร์! ก่อนจะหายตัวไปหลังพลุถูกจุดขึ้นฟ้าครบสิบสองดอก...” หนุ่มผมทองทำหน้าเอือม “อีห่า มาเป็นการ์ตูนเชียว”
“พลุเด้งเป็นร้อย คนบ้าที่ไหนจะมายืนนับให้ครบสิบสองดอกแล้ววิ่งออกจากงาน” สามสีที่กำลังประกอบชิงช้าสวรรค์จากกระดาษแข็งพูดค่อนขอด เด็กหนุ่มสามคนนั่งทำงานศิลปะอยู่ตรงมุมห้อง โจทย์วันนี้คือปะติมากรรมจากกระดาษแข็งโทนสีขาวดำ
“พูดอะไรกับทางบ้านหน่อยสิครับ...ซินเดอเรลล่า” ไดนาไมต์ทำมือเป็นไมค์ยื่นไปหา
‘ซินเดอเรลล่า’ ที่กำลังฉลุกระดาษเป็นหอไอเฟลสไตล์โมเดิร์นหันมาตอบนิ่งๆ “...พวกเหี้ย”
“เอ้า นี่พวกกูช่วยมึงนะเนี่ย” ไดนาไมต์สัพยอกเสียงสูง เปรมสูดลมหายใจ “เออ...แต่นัดกูหน่อยไหมล่ะ ไอ้ห่า เด็กมึงแม่งพรวดเข้ามาทำตกอกตกใจกันไปหมด”
“เซอร์ไพรส์ไง” สามสีพูดยิงฟัน เปรมหันมามอง “มึงอีกตัว ไหนแค่ไปล้างตาไง หายไปเลยนะมึง”
“แหม กูเข้าห้องน้ำอยู่ดีๆ ไอ้ไดก็โผล่มาไล่ให้ไปจุดพลุเซอร์ไพรส์คนในงาน รู้สึกท้าทายอะเลยตามเขาไป” สามสีตอบด้วยท่าทีกระมิดกระเมี้ยนจนน่าหมันไส้ ก่อนจะหันไปทางหนุ่มผมทอง “แต่ก็ไม่คิดว่ามึงจะเล่นใหญ่ขนาดนั้น”
“ไอ้ไฟเลยห่า ก่อนวันงานแม่งโทรมาบอกกู ‘ได มึงทำยังไงก็ได้ให้ไอ้เท็นได้เต้นรำกับไอ้เปรม’ กูแบบเอาล้าว รีเควสมาก็จัดให้ แต่งานนี้ตึงมือเกินไป ต้องตามทีมงานมาช่วย” ไดนาไมต์แก้ตัว เปรมพูดอย่างนึกขึ้นได้ “พูดถึงทีมงาน...ตกลงเด็กพวกนั้นเป็นใครกันแน่ กูถามอะไรไปก็ไม่ยอมบอก”
ไดนาไมต์เฉลยเองในที่สุด “น้องชายกูเอง”
เปรมเลิกคิ้ว “ฮะ? คนไหน?”
“คนหัวส้ม ไอ้บอมบ์...น้องชายไดนาไมต์” สามสีตอบให้ เปรมลากเสียงยาวอย่างเพิ่งนึกได้ จะว่าไปเขาก็เคยแซวหนุ่มผมทองเรื่องที่ชื่อของมันกับน้องชายเป็นระเบิดทั้งคู่อยู่นี่หว่า
“ไอ้เหี้ยนั่นมันกะล่อน สับรางเก่ง กูเลยเอาตัวมาช่วย” ไดนาไมต์พูดเรียบๆ แล้วเสริมต่อ “อย่าว่าแต่ของกูเลย น้องสาวไอ้สามก็มา”
“จริงดิ คนไหนวะ?”
“คนที่แต่งหน้าให้มึงอะ” ไดนาไมต์ตอบ “นั่นแหละเก้าแต้ม”
เปรมถึงบางอ้อ สามสีกับเก้าแต้ม...พี่น้องสายพันธ์แมวก็มาแฮะ
พ่อครัวฟังแล้วอดใจถามต่อไม่ได้ว่า “แล้วพวกที่เหลือล่ะ?”
“ก็เพื่อนห้องเดียวกันหมด” สามสีตอบ เปรมตาโต “อ้าวนี่น้องพวกมึงสองคนเรียนอยู่ห้องเดียวกันเลยเหรอ?”
“เออ แต่พวกกูไม่ได้จบจากโรงเรียนนั้นหรอก เลยเพิ่งมารู้จักกันที่นี่ไง” ไดนาไมต์พูดพลางวาดลายสีขาวลงหอนาฬิกาบิ๊กเบนจากกระดาษแข็งสีดำในมือ เปรมพยักหน้าหงึกหงัก
“โลกกลมแท้”
“เย็นวันศุกร์กูไปรับไอ้บอมบ์ที่โรงเรียน บอกให้มันช่วย มันก็เลือกทีมงานมาตามนี้” ไดนาไมต์ทำหน้าขึงขัง “บอกเลยว่าเราคัดตัวกันนานมาก”
สามสีต่อ “ประมาณครึ่งนาทีได้ ไอ้บอมบ์แม่งชี้ๆ แป๊บเดียวเสร็จ ห่า”
“แล้วเป็นไงซินเดอเรลล่า ประทับใจกับบริการครั้งนี้ไหม?” ไดนาไมต์ฉีกยิ้มยิงฟันถาม
“...ก็ดี” เปรมเกาหัว “แต่แม่งนัดกูก่อนก็ได้มั้ง แต่งหญิงขนาดนั้น เดินๆ นี่ก็โล่งไข่นะเว้ย” สามสีกับไดนาไมต์หัวเราะลั่น ก่อนฝ่ายหลังจะพูดว่า “เฮ้ยแต่มึงสวยจริงๆ นะ อยู่กันมาจะปีนึงละไม่เคยสังเกต”
“ปล่อยกูไปเถอะ” เปรมพูดหน้าเหนื่อย เสริมว่า “แต่ยังไงก็ฝากขอบคุณเด็กพวกนั้นด้วยละกัน ว่างๆ จะทำของอร่อยๆ ไปให้กิน” คนฟังพยักหน้ารับรู้
“เออมึง ปลายเดือนนี้ม.เรามีงานภายในใช่ป่ะ” สามสีโพล่งขึ้นมา เปรมขมวดคิ้ว “งานอะไรอีกวะ”
“อ๋อ กูเห็นประกาศในเฟซละ” ไดนาไมต์อธิบายตามที่อ่านมา “เขาบอกว่าเป็นงานส่งท้ายปีหนึ่งอะ จัดทุกปี แบบแต่ละคณะก็จะส่งเด็กปีหนึ่งมาแข่งกีฬากันอะไรแบบนี้ หลักๆ ก็ฟุตบอลกระชับมิตรล่ะมั้ง”
“อารมณ์กีฬาสีปะวะ” เปรมเลิกคิ้ว หนุ่มผมทองพยักหน้า “เออ ราวๆ นั้น”
“อย่างนี้ก็จะได้เจอสาวต่างคณะด้วยอะดิ พี่จะแต่งตัวให้จ๊าบ” สามสีลิงโลด ไดนาไมต์หรี่ตา พูดว่า “เหมือนจะบังคับใส่เสื้อยืดสีประจำคณะนะมึง”
สามสีอ้าปากค้าง หน้าเขาแก่ลงไปเป็นสิบปี “ไอ้ห่าาา งี้กูก็เขียวเป็นตะไคร่น้ำเลยดิ”
“กูสงสารวนศาสตร์ที่ต้องใส่สีส้มมากกว่า เห็นปีหนึ่งรุ่นนี้ตัดสกินเฮดประชดรุ่นพี่กันยกรุ่นด้วย พระทั้งคณะแน่มึง” เปรมทำหน้าปลง ก่อนไดนาไมต์จะยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่กูสนใจไฮไลท์ของงานมากกว่านะ”
“ไฮไลท์อะไรวะ?” เปรมถาม สามสีร้องอ๋อ “ไอ้ประเพณีชิงธงจาก ‘คนพิเศษ’ ของแต่ละคณะอะไรนั่นปะ?”
“แม่นแล้วสหาย ยังไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่ แต่เขาว่าอย่างแซ่บ” ไดนาไมต์ยักคิ้ว วางโมเดลหอนาฬิกาบิ๊กเบนขนาดจิ๋วที่วาดลายเสร็จแล้วลงกลางวง พูดว่า “แถมดึกๆ มีคอนเสิร์ตด้วยนะมึง เราไปโยกกันดีกว่า”
“...นี่คณะเรากำลังจะวุ่นวายอีกแล้วใช่ไหม” เปรมทำหน้าเหนื่อย เขาวางหอไอเฟลสไตล์โมเดิร์นสีดำฉบับสมบูรณ์บนพื้นบ้าง ตามด้วยสามสีที่วางชิงช้าสวรรค์ลงข้างกัน คนตัวสูงพูดว่า
“ไว้ลายหน่อยน่า ก่อนขึ้นปีสองเรามาทำอะไรให้น่าจดจำกันเถอะ!”
หลังเสร็จงาน กว่าอาจารย์จะวิจารณ์โมเดลของแต่ละคนหมดก็ปาไปเกือบบ่ายสอง วันนี้เปรมมีเรียนแค่วิชาเดียว สามสีกับไดนาไมต์จะไปต่อกัน เขาจึงแยกกับสองคนนั้นหน้าตึกแล้วเดินลงบันไดมา เปรมเดินผ่านสวนหย่อมที่ล้อมรั้วด้วยพุ่มไม้ มองเข้าไปด้านใน ศาลานั่งเล่นสีขาวไร้ผู้คนตั้งอยู่บนขอบสนามสีเขียว
ลมเอื่อยพัดวูบทำให้รู้สึกเย็นสบาย กอปรกับบรรยากาศแดดร่มลมตกกำลังดีแบบนี้ทำให้เปรมตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งในสวนหย่อมได้ไม่ยาก
เปมทัตเปิดกระเป๋า เด็กหนุ่มหยิบแผนการสอนเจ้าเด็กโข่งขึ้นมานั่งเขียน ข้างๆ คือหนังสือหลักสูตรของเขา กะจะเอาไว้ใช้อ้างอิงแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรแม้แต่น้อย
ระหว่างที่เปรมกำลังใจจดใจจ่ออยู่นั่นเอง...
ฟุ่บ!
“เหี้ย!” พ่อครัวสะดุ้ง ดีดตัวไปแปะอยู่อีกฝั่งของศาลาหน้าตื่นๆ เขาเห็นสองแขนขาวยื่นออกมาจากพุ่มไม้ มันกวัดแกว่งไปมา จะว่าไปเหตุการณ์นี้มันคุ้นๆ นะ...
ฟุ่บ!
จนใบหน้าคุ้นเคยนั้นโผล่มาให้เห็นนั่นแหละ เปรมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงอ่อน “เม...”
“อ้าว เปรม” เมธามองเขาแล้วยิ้มกว้าง เปรมเดินเข้าไปลากเพื่อนร่วมหอออกมาจากรั้วพุ่มไม้อย่างรู้งาน ถามหน้าเหนื่อยๆ “ใช้ทางลัดอีกแล้วเหรอ”
“เยส เราขี้เกียจเดินอ้อมอะ ตัดผ่านเลยน่าจะเร็วกว่า”
เปรมถามว่า “แล้วนี่จะไปไหนล่ะ”
“เรากำลังจะไปเรียนศร.สี่อะ” เมธาตอบพลางปัดใบไม้ออกจากหัวตัวเอง คนฟังเอ่ยชวน “มาด้วยกันสิ เรามีมอเตอร์ไซค์”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร” เมธาปฏิเสธยิ้มๆ เปรมสั่นหัว “มาเหอะ ทางผ่านอยู่แล้ว เรากำลังจะกลับหอพอดี”
“นี่เปรมเลิกเรียนแล้วเหรอ” เมธาถามอย่างนึกทึ่ง นึกเศร้าใจกับตารางเรียนของตัวเองที่แน่นเอี๊ยด เปรมพยักหน้า “ใช่ วันนี้เรามีเรียนวิชาเดียว แล้วนี่เมมีเรียนกี่โมงล่ะ”
“อีกครึ่งชั่วโมงแน่ะ ไม่ต้องรีบหรอก” เมธายิ้มยิงฟัน เห็นแล้วต้องยิ้มตาม
“แล้วนี่เปรมทำอะไรอยู่เหรอ”
ตอนนั้นเองที่เปรมนึกได้ พอดีเลย เมธาเรียนครูนี่นา ต้องช่วยเขาได้แน่ๆ “เรากำลังจะออกแบบการสอนของตัวเองน่ะ”
“หืม คหกรรมนี่ต้องเขียนแผนการสอนด้วยเหรอ?” เมธาแปลกใจ เปรมรีบส่ายหน้า “เปล่าหรอก แค่มีคนมาขอให้เราไปสอนพิเศษให้น่ะ”
“โห เก่งจัง” เมธาตาเป็นประกาย “มีอะไรให้เราช่วยไหม”
เปรมยิ้มแห้ง แหม กำลังรอคำถามนี้อยู่เลย
“เราไม่รู้ว่าควรจะเริ่มสอนจากตรงไหนอะ” เปมทัตหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดประกอบการพูด “เคยสอนไปแล้วหนึ่งครั้งโดยอ้างอิงจากหลักสูตรของตัวเอง ประเมินแล้วไม่น่ารอด ดูเหมือนเขาจะไม่มีทักษะการเข้าครัวเลย ทำมีดบาดนิ้วตัวเองอีกต่างหาก ต๊องจริงๆ”
“งั้นเหรอ” เมธาขานรับ เปรมพยักหน้ายิ้มๆ “อื้ม แต่เขาตั้งใจเรียนมากเลยนะ”
“เปรมนี่เอ็นดูนักเรียนคนนี้น่าดูเลยนะ” ครูคณิตพูดขึ้นมา เปรมชะงัก “เอ่อ...มันแปลกเหรอ?”
“เปล่า เราว่าน่ารักดี” เมธายิ้ม “พูดต่อเถอะ”
เปรมกระพริบตาปริบๆ แต่ก็พูดว่า “อืม เกี่ยวกับนักเรียนคนนี้...ยังไงดีล่ะ เราอายุเท่ากันนะ แต่นิสัยของเขาเหมือนเด็ก แบบว่า...ตั้งชื่อให้ผักอะไรแบบนี้ เอ่อ...แปลกใช่ไหม?”
“ไม่นะ” เมธาตอบทันที เขามองแผนการสอนของอีกฝ่ายอย่างสนใจ “เรามีคนรู้จักที่เป็นแบบนี้อยู่ ไม่แปลกหรอก เราเข้าใจ”
เปรมเลิกคิ้ว ยังมีคนที่แปลกเหมือนเท็นอยู่อีกเหรอเนี่ย...
“เราว่าเปรมต้องดูจุดประสงค์ของนักเรียนก่อนนะว่าเขาอยากเรียนแบบไหน” เมธาเริ่มวิเคราะห์ “คือเรียนทำอาหารใช่ไหมล่ะ คงต้องถามเขาก่อนว่าจะเรียนแบบจริงจังหรือแค่ทำเป็นงานอดิเรก ถ้าเป็นแบบแรกก็อาจจะเริ่มสอนตั้งแต่แนะนำการใช้อุปกรณ์อย่างง่ายๆ...ในกรณีที่เขาไม่มีทักษะอะนะ แล้วก็อธิบายเรื่องพื้นฐานในครัวและความปลอดภัยให้เขาเข้าใจ ระหว่างนั้นก็สอดแทรกเมนูอาหารที่เกี่ยวข้องเข้าไปด้วยในแต่ละครั้งที่สอน”
เปรมจดตามด้วยดวงตาเป็นประกาย เมธาพักหายใจแล้วพูดต่อ
“แต่ถ้าเป็นอย่างหลังก็ไม่ต้องซีเรียสอะไรมาก แค่เตรียมเมนูน่าสนใจไปในแต่ละครั้งแล้วเขาลองทำดูก็พอ ซึ่งนายอาจจะสอดแทรกเกร็ดความรู้เล็กๆ น้อยๆ ให้เขาไปหน่อยก็ได้ เขาจะได้มีวิชาติดตัวบ้าง”
“เข้าใจแล้ว” เปรมขยับดินสอในมือยิกๆ เงยหน้าแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากนะเม”
“ไม่เป็นไร แล้วนี่ไปสอนกันที่ไหนล่ะ” เมธาถาม เปรมทำหน้าอึกอัก แต่ก็ตอบว่า “บ้านของเขาน่ะ”
“หวาว...มีลุ้นแฮะ” ครูคณิตยิ้มกริ่ม เปรมหันมาหน้ามึน “เม...นักเรียนฉันเป็นผู้ชาย”
คนฟังตาโต “ฮะ! อ้าว ที่พูดมาทั้งหมดนี่ผู้ชายหรอกเหรอ?”
“...อื้ม” เปรมเกาแก้ม พูดเบาๆ ว่า “คงไม่ได้ไปลุ้นอะไรอย่างที่นายคิดหรอก”
“ไม่หรอก” เมธายิ้มออกมา แวบหนึ่งที่เปรมรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นดูเศร้าเหลือเกิน แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ “เปรมน่ารักแบบนี้อาจจะมีลุ้นก็ได้นะ”
เปรมหัวเราะ “ตลกน่า...ผู้ชายสองคนจะไปรักกันได้ยังไง”
“นั่นสินะ...” เสียงนั้นซึมไปถนัดหู เปรมชะงัก รู้สึกเหมือนตัวเองจะพูดอะไรไม่ดีออกไปเสียแล้ว “เอ่อ...เมเป็นอะไรหรือเปล่า เราพูดอะไรผิดไป...”
หมับ!
เปรมสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายโผเข้ากอดเขาไว้แน่น ลมเย็นพัดมาวูบใหญ่ รู้สึกได้ว่าแผ่นหลังเล็กนั้น...มันกำลังสั่น
“เม...” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว แว่วเสียงสะอื้นเบาๆ ลอดมาให้ได้ยิน
“ขอโท...ฮึก นะ...” เมธาละล่ำละลักพูดออกมา “ขอเรา...อยู่แบบนี้...ฮึ แป๊บ...เดียว”
เสียงนั้นกระท่อนกระแท่นเจียนแหลกสลาย เปรมไม่รู้หรอกว่าเมธาเป็นอะไร ไปเจออะไรมา แต่ในตอนนี้...สิ่งที่เขาพอจะทำได้ก็คือหลับตาลงช้าๆ กระชับอ้อมแขนกอดอีกฝ่ายเอาไว้แล้วพูดว่า
“ได้เท่าที่นายต้องการ”
ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์นยามเย็นของวันพฤหัสบดีที่วุ่นวาย เหล่านิสิตชายหญิงภาควิชาคหกรรมศาสตร์กำลังเดินสวนกันให้ควัก แว่วเสียงน้ำมันในกระทะทอดเดือดปุด บางเคาน์เตอร์บาร์มีควันสีขาวลอยออกมาพร้อมกลิ่นหอมของอาหาร
เปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำยืนเด็ดหัวกุ้งอยู่ในโซนของตัวเอง เขาแกะเปลือกกุ้ง ตามด้วยใช้ไม้จิ้มฟันแทงตรงกลางหลังกุ้งแล้วหมุนดึงไส้ดำออก ข้างๆ เป็นไอริณที่กำลังแล่เนื้อปลากะพงออกจากโครงปลาอย่างตั้งใจ เมนูของครัวหมายเลขหนึ่งวันนี้เป็นกุ้งชุบแป้งทอดกับปลากะพงชุบเกล็ดขนมปัง
เปรมสะกิดปลายมีดกรีดแต่ละข้อของตัวกุ้งก่อนจะใช้นิ้วดัดให้มันเป็นเส้นตรงดังกร๊อบ เสร็จแล้วจึงนำกุ้งไปแช่ตู้เย็นหน้าห้อง โดยขากลับไม่ลืมที่จะแวะตวงแป้งสาลี ไข่ไก่ และเครื่องปรุงอื่นๆ ที่ต้องใช้กลับมาด้วย
อ้าว...ลืมหยิบน้ำปูนใสที่แช่ไว้ในช่องฟรีซออกมาแฮะ
“เปรมจ๋า ไอทอดปลาเลยนะ”
“เอาเลย” เด็กหนุ่มขานตอบ เขาวางของก่อนจะวนกลับไปใหม่
เสียงมีดสับกระทบเขียงปนคำก่นด่าถึงความทื่อของมีดลอยเข้ามาให้ได้ยิน เปรมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์บาร์หมายเลขหนึ่ง เขาเทน้ำปูนใสเย็นจัดลงชามสแตนเลสใบเล็ก ตามด้วยไข่ไก่ที่ใช้เฉพาะไข่แดงลงไป ใช้พายไม้คนให้เข้ากัน รอบนี้มีแต่เมนูชุบแป้งทอดง่ายๆ เปรมกับไอริณจึงตัดสินใจรับคนละเมนูไปทำเลยเพื่อตัดปัญหา
เปรมพักน้ำปูนใสเย็นไว้ เขาร่อนแป้งสาลีลงในชามอีกใบ ใส่เกลือ น้ำตาลป่น และผงฟูเข้าด้วยกัน ก่อนจะทยอยเทน้ำปูนใสผสมไข่แดงลงไปพลางใช้ไม้พายคนส่วนผสมให้เข้ากัน
พอเนื้อแป้งเนียนละเอียดเปรมก็ไปเอากุ้งออกมาจากตู้เย็น เขาชุบกุ้งด้วยผงแป้งสาลีรอบหนึ่ง ก่อนจะนำมาคลุกกับแป้งสาลีสีเหลืองในชาม ตั้งกระทะแล้วใส่น้ำมันจนท่วม รอมันเดือดได้ที่จึงทยอยใส่กุ้งลงไป
น้ำมันในกระทะดีดตัวกระทบกันจนเกิดเสียง เปรมใช้ที่คีบพลิกกุ้งในกระทะไปมาอย่างชำนาญ
“พวกหมอเลิกแลปกันแล้วล่ะ” ไอริณที่กำลังจัดจานพูดยิ้มๆ เปรมหันไปมอง พบกลุ่มนิสิตแพทย์ทยอยเดินออกมาจากห้อง สีหน้าพวกเขาดูเหนื่อยล้า หนึ่งในนั้นมีเต้อยู่ด้วย
“อ้าว เลิกเรียนกันแล้วเหรอ” ตาลที่เดินไปเอาปลาเก๋าบนรถเข็นหน้าห้องถามขึ้น นิสิตแพทย์ทั้งกลุ่มหันมามอง เต้ทำจมูกฟุตฟิต พูดว่า “โหย แลปนี้กลิ่นหอมจัง ทำอะไรกันอะ”
“วันนี้พวกเราทำอาหารจากสัตว์ทะเลล่ะ” เพื่อนผู้หญิงอีกคนในห้องของเปรมตอบ พร้อมชวนว่า “ทำกินกันเยอะแยะเลย พวกนายสนใจมาร่วมวงกับเราไหมล่ะ”
“ได้เหรอ” นิสิตแพทย์ที่อยู่ข้างๆ เต้ถามขึ้น มีเสียงตอบรับจากผู้หญิงอีกคนว่าได้ ตามด้วยนิสิตแพทย์คนอื่นๆ ที่ทยอยกันเดินเข้ามาเมื่อได้รับคำเชิญจากเด็กคหกรรมที่สนิทกัน
รู้ตัวอีกทีครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารสไตล์โมเดิร์นก็เต็มไปด้วยนิสิตชั้นปีที่หนึ่งของทั้งสองคณะเสียแล้ว เปรมมองเต้ที่คุยกับตาลเรื่องโอนค่าจ้างเข้าบัญชีห้อง ไอริณที่ยืนคุยกับนิสิตหญิงสองคนอย่างสนิทสนม ไดนาไมต์ที่กำลังแลกไลน์ไอดีกับนิสิตแพทย์ชายสามคนด้วยใบหน้าสนุก ไม่เว้นแม้แต่สามสีที่กำลังอธิบายวิธียัดไส้ปลาหมึกให้นิสิตแพทย์ชายที่เป็นคู่กัดฟัง เลยไปยังคนอื่นๆ ที่จับคู่ยืนคุยกับเพื่อนต่างคณะอย่างออกรส
แล้วเท็นล่ะ...
“กุ๊ก”
เสียงทุ้มดังขึ้นตามด้วยอ้อมแขนใหญ่ที่โอบรัดพ่อครัวหนุ่มไว้จากด้านหลัง เปรมสูดลมเข้าปอด ยืนจ้องกุ้งในกระทะอย่างสงบใจ หัวคิดถึงคำพูดของเมธาเมื่อวันก่อน
‘เปรมน่ารักแบบนี้อาจจะมีลุ้นก็ได้นะ’
ซึ่งเขาก็ดันตอบอีกฝ่ายไปว่า...
‘ตลกน่า...ผู้ชายสองคนจะไปรักกันได้ยังไง’
ใช่...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
“กุ๊ก”
นี่ก็เลิกเรียกฉันด้วยเสียงทุ้มต่ำแบบนั้นสักที!
“หืม” นานมากกว่าเปรมจะหาเสียงตัวเองเจอ ตัวพ่อครัวกระตุกยามโดนเด็กตัวโตซุกหน้าลงกับไหล่ เท็นสูดกลิ่นจากคนตัวเล็กเบาๆ ดังฟอด พึมพำว่า “ตัวหอมจัง...”
“หอมอะไร มีแต่กลิ่นปลากลิ่นปู...”
“เราชอบ”
จมูกโด่งสันกดลงเรือนผมสีดำประบ่านั่นอย่างหลงใหล เปรมหลุบตา โอย...ไอ้บ้านี่ทำเรื่องน่าอายอีกแล้ว
“กุ๊กทอดอะไร”
“กุ้งชุบแป้งทอด” เปรมตอบ เขาคีบกุ้งที่สุกเหลืองในกระทะรอบล่าสุดออก ตามด้วยกุ้งรอบใหม่ หูได้ยินเสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างๆ
“อยากกิน”
“เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว อดทนรอนะ” เปรมตอบ ขยับมือพลิกกุ้งในกระทะอย่างระมัดระวัง
“จะกินที่บ้าน”
“...อ๋อ แล้วที่บ้านมีกุ้งมั้ยล่ะ” เปรมถาม พอเท็นสั่นหัวพ่อครัวจึงพูดว่า “งั้นขากลับค่อยแวะซื้อก็แล้วกัน”
“อื้ม มาบ้านเรานะ” เปรมรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนที่กระชับแน่นขึ้น เขาก้มหน้าอย่างไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน ตอบตัดบท “รู้แล้วน่า”
“กุ๊ก”
“ว่าไง” เปรมกลับกุ้งชุบแป้งทอดอีกรอบ เท็นพูดว่า “วันนี้เพื่อนเราจะมาค้างที่บ้านหนึ่งคน”
“ครับ” พ่อครัวขานรับ เด็กโข่งพูดต่อ “ให้เขามาเรียนกับเราด้วยได้ไหม”
“...จะดีเหรอ” เปมทัตไม่แน่ใจ เสริมว่า “ฉันหมายถึง...เขาจะอยากมาเรียนกับฉันเหรอ?”
“เขากำลังเศร้า” เท็นแทรกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาซุกกับเส้นผมของเปรมอย่างออดอ้อน “อาจจะแค่วันนี้ แต่เราอยากให้เขาได้เรียนกับกุ๊กเหมือนเรา”
คนฟังเลิกคิ้ว “เกี่ยวอะไรกัน?”
“เราอยากให้เขาอยู่กับกุ๊ก”
“...”
“เขาจะได้มีความสุข...เหมือนเรา”
ในห้องครัวที่เพดานกับผนังทาสีขาวตัดกับพื้นปาเก้สีน้ำตาลเข้ม บ้านของเท็น เปรมกำลังยืนทอดกุ้งชุบแป้งทอดโดยมีเด็กตัวโตยืนดูอยู่ด้านหลัง
“หิวแล้ว” คนตัวโตเร่งเร้า เปรมขมวดคิ้ว “อดทนหน่อยสิ ยังไม่สุกเลย”
งั่ม...
“โอ๊ย!” พ่อครัวร้องเมื่อโดนฟันขาวกัดเข้าหลังคอ เปรมขมวดคิ้ว “เท็น! ดื้อใหญ่แล้วนะ!”
“เราหิว” เท็นขมวดคิ้ว เปรมจ้องคุณชายเอาแต่ใจก่อนจะพรูลมออกมาอย่างหมดแรง “ให้อันเดียวนะ”
“สาม” เด็กโข่งต่อรอง
“...สองเหอะ”
“สาม”
“ฉันบอกว่า...”
“สามอัน” เสียงทุ้มยืนยัน
“...ก็ได้”
ศึกนี้เปรมพ่าย ดวงตายาวรีเป็นประกาย ก่อนพ่อครัวจะหย่อนกุ้งใส่ปากคนตัวใหญ่หน้าปลงๆ
“เท็น” จังหวะนี้ที่เปรมคิดว่าเป็นโอกาส แว่วเสียงเด็กโข่งขานรับเบาๆ เขาถามว่า “ฉันมีคำถาม มันมีผลต่อการเลือกแบบการสอนของฉัน”
เท็นพยักหน้ารับทั้งๆ ที่ยังคาบกุ้งอยู่ในปาก
“นายจะให้ฉันสอนทำอาหารแบบจริงจังหรือแค่ทำเป็นงานอดิเรก?”
“เราอยากอยู่กับกุ๊ก” เสียงทุ้มตอบแทบจะทันที
“เอ่อเท็น...นายตอบไม่ตรงคำถามนะ”
“เราต้องการแค่นี้”
เปรมลมจะจับ โอย...งั้นสรุปไปทางงานอดิเรกก็แล้วกัน
ตอนนั้นเองที่มาเรียเปิดประตูเข้ามา เธอก้มหน้าพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณหนูคะ มีแขกมาขอพบค่ะ”
“ให้เขาเข้ามาเลย”
มาเรียโค้งรับก่อนจะเชิญอีกคนเข้ามา เท็นพูดว่า “กุ๊ก จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเรา”
เบื้องหน้าเปรมคือเด็กหนุ่มผิวขาวตัวเล็กในชุดนิสิต สัดส่วนนั้นคุ้นตาเหลือเกิน ทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ เปมทัตก็เบิกตาโพล่ง
“เขาชื่อ...”
ดวงตาเศร้าสร้อยคู่นั้นเองก็ดูตกใจไม่แพ้กันที่เห็นเขา เปรมตะโกนชื่อคนตัวเล็กออกมา
“เมธา!”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
กรี๊ดดดดด ด ขอโทษนะคะ หายตัวไปแบบติดลม 5555555 5
จูนติดสอบค่ะ แงงง ง ขอบคุณที่คิดถึงกุ๊กเปรมกับน้องเท็นน้าา า
วันนี้ว่างทั้งวันถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคงจะลงตอนต่อไปเลยนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามจริง ๆ ค่ะ ทั้งในเล้าและทวิตเตอร์เลยนะคะ
เจอกันตอนที่ 7 ค่าาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 680628 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก