(ต่อ)
บนบัลลังก์กษัตริย์ของคณะแพทยศาสตร์ เด็กสาวใจกล้านางหนึ่งปืนขึ้นมาหาเท็นได้สำเร็จ แอมบาสเดอร์มองเธอ ก่อนจะยิ้มอบอุ่นออกมาพร้อมกล่าวทักทาย
“สวัสดี”
รอยยิ้มนั้นทำสาวเจ้าเคลิบเคลิ้ม นานอยู่กว่าเธอจะหาสติตัวเองเจอได้
“เอาธงมาเดี๋ยวนี้!”
เท็นมองแล้วส่ายหน้า ในมือของเขามีธงสามผืน “ขอโทษจริงๆ นะ ธงพวกนี้เพื่อนๆ ของผมได้มาอย่างยากลำบาก คงให้เธอไม่ได้หรอก”
“เอ่อ...” เด็กสาวมองหน้าหล่อเหลานั่นใกล้ๆ แล้วใจเต้นไม่เป็นระส่ำ เธอพยายามบังคับตัวเองให้ไม่หลงเสน่ห์อีกฝ่าย ทว่าสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ในที่สุด “เฮ้อ...ฉันจะลงแล้วค่ะ”
“ขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะ” เท็นมองอย่างรู้สึกผิด ดวงตายาวรีฉายแววออดอ้อน เด็กสาวมองแล้วสูบฉีดไปทั่วใบหน้า เธอร้องออกมาอย่างเสียสติ “เข้าใจแล้ว! ฮือออ นี่ธงของฉันค่ะ! ช่วยรับไว้ด้วย! ขอร้องล่ะ! อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ!”
เท็นกระพริบตา แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “ขอบคุณนะ”
ก่อนสาวเจ้าจะปีนลงบันไดมาด้วยความทรมานที่แสนจะมีความสุข
ปัง!
“ว้ากกกก!” เต้ร้องลั่นเมื่อเกิดเสียงประทัดตรงแท่นพิธีกร ทุกคนหันไปมองอย่างตกใจ ก่อนจะพบเอื้ออังกูรตัวเป็นๆ ไปยืนจุดประทัดอยู่ข้างหลังพิธีกรต่อหน้าสาธารณชน หัวหน้าไนท์เศรษฐศาสตร์อ้าปากค้างเมื่อเห็นไอ้ตัวแสบของคณะไปยืนยิ้มหราอยู่ตรงนั้น
“ไอ้เหี้ยเอื้ออออออออ”
“เศรษฐศาสตร์ประทุษร้ายพิธีกร! ผิดกติกาการแข่งขัน! โดนปรับฟาล์ว! ฟาล์ว! ฟาล์ววววววว!” เต้ตะโกนด้วยความโมโห เอื้ออังกูรยิ้มกว้าง ยังมีหน้าหันมาโบกมือให้เพื่อนในคณะแล้วพูดว่า
“ลองทำสิ มันสนุกดีนะ”
ยี่สิบนาทีผ่านไปคู่ต่อสู้เริ่มร่อยหรอลง ตอนนี้เหลือแค่ห้าคณะเท่านั้น ได้แก่คณะประมง คณะศึกษาศาสตร์ คณะเกษตร คณะเภสัชศาสตร์ และคณะแพทยศาสตร์
ในมุมหนึ่งที่กลางสนาม ไนท์ของคณะประมงกำลังยืนล้อมกันเป็นวงกลมเพื่อประมวลแผนการ
“ระหว่างรอเก็บคิงเภสัชเราควรชิงธงมาจากคณะอื่นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น ไม่รู้ทำไมพอจบประโยคทุกคนถึงหันไปมองคิงของคณะศึกษาศาสตร์โดยไม่ได้นัดหมาย
“...”
คิงของคณะศึกษาศาสตร์สบสายตา โชมองคนเฝ้าใต้บัลลังก์ที่ทำหน้าจะร้องไห้ ฝ่ายหลังพูดว่า “มาเล่นกับเราที ไม่มีใครเล่นกับเราเลยเพราะคิงของเราน่ากลัวเกินไป”
ไนท์ของคณะประมงพร้อมใจกันส่ายหน้าดิก คนเฝ้าเห็นแล้วตาโต เขาตะโกนอย่างมีน้ำโห “มาปีนชิงธงไปสิ! นี่มีเราเฝ้าคนเดียวเองนะ! มาเล่นกับเราบ้าง พวกนาย! เราบอกให้มาปีนไง!”
“ม่ายยยย” พวกเด็กประมงวิ่งหนีคนเฝ้าอย่างหวาดกลัว ไนท์ใต้บัลลังก์กษัตริย์ของศึกษาศาสตร์ทำหน้าขัดใจ ในขณะที่คิงยังคงมีสีหน้าราบเรียบไม่รู้สึกรู้สา
ในห้านาทีสุดท้าย คณะเกษตรตัดสินใจบุกคณะแพทยศาสตร์ตามแผนการของไดนาไมต์
“การป้องกันของแพทย์แน่นหนามาก” นายหัวหลิมพูดเสียงสั่น สามสีประเมินสถานการณ์ พูดว่า “ไม่ ที่แข็งแกร่งจริงๆ มีอยู่คนเดียวคือเจ๊เบิ้มนั่น” เขาหมายถึงแป้ง เพราะคนอื่นล้วนต้องรอคำสั่งจากเธอ เสริมอีกว่า “อ้อ ให้พ่อหนุ่มแว่นฝ้านั่นอีกคน หมอนั่นเป็นคนป้อนข้อมูลให้ทีม”
“เราต้องมีตัวดึงความสนใจกับไพ่ตาย” โจ้บอก ไดนาไมต์พยักหน้าโดยไม่หันมามอง “ไพ่ตายเรามีแล้ว”
“ไหนวะ?” เปรมถามขึ้น ตอนนั้นเองที่หนุ่มผมทองมองมาที่เขา พ่อครัวสบตาแล้วพึมพำเบาๆ ว่า “เหี้ยละไง...”
คณะประมงเบนเป้าไปทางเภสัชศาสตร์ซึ่งเป็นบัลลังก์ฝั่งตรงข้าม พวกเขาเคลื่อนพลไปหยุดอย่างสง่าผ่าเผย ก่อนจะเข้าโรมรันกับอีกฝ่ายที่เตรียมตัวตั้งรับเอาไว้อยู่แล้ว
ในช่วงชุลมุน อีกครั้งที่โชโดนบังคับให้เป็นคนปีนขึ้นไปชิงธง
“ไม่เอาอะ” เขาปฏิเสธออกมาในที่สุด เพื่อนๆ ในทีมเบิกตาโพล่ง
“ไอ้เหี้ยทำไมมึงไม่ทำ!”
“กูกลัวความสูง”
“มึงมากลัวห่าอะไรตอนนี้!”
“...กูไม่อยากทำอ้ะ”
“โอ้ย เสือกติสท์อีก” เพื่อนๆ ในทีมกุมขมับ โชบ่นกระปอดกระแปด “พวกมึงก็ไปปีนกันบ้างดิ”
“ไอ้เหี้ยเชือกขาดกันพอดี เร็วๆ อย่าลีลาไอ้โช ธงแม่งคะแนนเยอะคุ้มเสี่ยงนะมึง” ทุกคนช่วยกันเกลี้ยกล่อม โชโดนคะยั้นคะยอจนหงุดหงิด สุดท้ายก็ยอมปีนขึ้นไปในที่สุด
แว่วเสียงเอะอะของสองคณะดังมาจากเบื้องล่าง ชลันธรเอื้อมมือเกาะขอบนั่งร้านได้สำเร็จ เขาโผล่หัวขึ้นมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไฟมองอย่างนึกอึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยักคิ้วให้
“ว่าไง”
โชก้าวขึ้นมายืนอยู่บนพื้นที่แคบหน้าบัลลังก์อย่างหวาดเสียว พูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ว่า “หุบปากแล้วเอาธงมา”
ไฟเลิกคิ้ว “แล้วมันกงการอะไรของกูที่ต้องทำตามที่มึงสั่งวะ?”
“มึงอย่ามาเล่นลิ้น กูบอกให้เอาธงมา” ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งอยากจะฆ่าให้ตาย รูปอีกฝ่ายตอนหอมแก้มอดีตแฟนสาวของเขาปรากฏขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน โชกำหมัดแน่น
“หอมแก้มกูดิ” ไฟยิ้มกริ่ม โชหันขวับอย่างไม่เชื่อหู เด็กหนุ่มทำหน้าขยะแขยง “มึงเป็นเกย์รึไง”
ไฟไหวไหล่ “เปล่า ก็ยื่นข้อเสนอยากๆ ให้มันผิดตรงไหน”
โชกัดฟันกรอด เขาพรวดเข้าไปคล้ายจะต่อย ทว่าไฟแทรกขึ้น “จะดีเหรอ ทำร้ายคิงโดนปรับฟาล์วนะ”
“กูไม่สน”
“คนเขาจะมองคณะมึงแย่เอาอะดี้~” ไฟพูดยิ้มๆ เปิดโหมดปากเสียเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน “แค่นี้ก็โดนมองจะแย่อยู่แล้วนี่นะ”
“มึง!” โชเค้นคำพูด แว่วเสียงเพื่อนในทีมเร่งมาจากข้างล่าง ไฟมองตามแล้วบอกว่า “ว่าไง ฟอดเดียวก็ได้ เดี๋ยวให้หมดนี่เลยอะ” มือหนายกธงสามผืนในมือให้ดูอย่างไม่ยี่หระ
โชต้องเลือกแล้ว
ใต้บัลลังก์ของคิงคณะแพทยศาสตร์เต็มไปด้วยความวุ่นวายระหว่างสองคณะ ไดนาไมต์ สามสี และโจ้เป็นแกนนำดึงความสนใจ ไดนาไมต์จับคู่กับแป้ง โดยมีสามสีกับหนุ่มแว่นขึ้นฝ้าคอยยืนคำนวณจุดอ่อนคู่ต่อสู้ให้ ที่เหลือเข้าโรมรันกัน เปรมอาศัยจังหวะนั้นปีนขึ้นไป
“มันจะขึ้นไปแล้ว!” แป้งตะโกนอย่างร้อนรน เธอกำลังจะพรวดไปคว้าตัวพ่อครัว ทว่าไดนาไมต์กลับมาสกัดไว้ สามสีประเมินคู่ต่อสู้ “ระวังด้วย กล้ามเนื้อของเธอไม่ธรรมดา”
ไดนาไมต์พยักหน้า หลบหมัดที่อีกฝ่ายสวนมาได้อย่างเฉียดฉิว
นายแว่นขึ้นฝ้าพูดกับแป้งบ้าง “กล้ามเนื้อหมอนี่มีความยืดหยุ่นสูง ใช้กำลังเอาชนะไม่ได้”
“หนอย...” แป้งกัดปาก หันไปเห็นคนอื่นๆ ในทีมกำลังสู้กับคณะเกษตรอุตลุด ตัดสินใจพูดว่า “ลุยเป็นลุยล่ะ”
“ต้องอย่างนั้น” ไดนาไมต์ยิ้มเผล่ ก่อนพวกเขาจะเข้าปะทะกัน
บนบัลลังก์คณะแพทยศาสตร์ แอมบาสเดอร์มองมือขาวที่โผล่ขึ้นมาเกาะขอบนั่งร้าน ก่อนดวงตายาวรีเป็นประกายเมื่อเห็นหน้าเจ้าของมือชัดๆ
“กุ๊ก...”
คิงคณะแพทยศาสตร์ทำท่าจะลุก เปรมมองตะโกนหน้าเลิกลั่ก “เท็น! อย่า!”
เด็กโข่งชะงัก ถามเสียงหงอย “ทำไม...”
“...เดี๋ยวตก” เปรมพูด ลอบถอนหายใจเมื่ออีกฝ่ายยอมนั่งลง เขาเกลียดการปีนขึ้นที่สูงแบบนี้เป็นที่สุด เท็นนั่งหน้าเศร้า พูดว่า
“เราอยากกอกกุ๊ก”
“ตอนนี้ไม่ได้เฟ้ย!” เปรมพูดหน้ายับ เขาปีนขึ้นมาเหยียบพื้นที่แคบหน้าบัลลังก์เพื่อความสะดวกต่อการเจรจา ขาแอบสั่นเล็กน้อย แต่ก็สั่งสติแล้วพูดว่า “ส่งธงทั้งหมดมาให้ฉัน”
เท็นกำลังจะยื่นให้ แต่เมื่อคิดได้เขาก็สั่นหัว
“ไม่ได้หรอก นี่เป็นธงที่เพื่อนๆ ไปเอามาอย่างยากลำบาก” เด็กโข่งพูดเสียงโมโนโทน “...ถึงจะเป็นกุ๊กก็เถอะ” ดวงตายาวรีคู่นั้นทอประกายรู้สึกผิดจนเปรมต้องเบือนหน้าหนี
แต่เขาไม่มีเวลาแล้ว...
“จะยอมให้ฉันดีๆ ไหม”
“เราให้ไม่ได้”
“เท็น”
“กุ๊กอย่าโกรธเรา” เท็นเงยหน้า ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววออดอ้อน เปรมสูดลมหายใจอย่างข่มอารมณ์ไม่ให้เข้าไปกอดปลอบ
ตอนนั้นเองที่ในหัวเขานึกถึงคำพูดของไดนาไมต์
‘ถ้าไอ้เท็นยังไงก็ไม่ให้ มึงทำ ‘ไอ้นั่น’ นะ’
เอาจริงดิ...เปรมหลับตา นับหนึ่งถึงสามในใจ
“กุ๊ก เราขอโท...”
ฟอด...
ตอนนั้นเองที่เปรมโน้มตัวลงไปหอมแก้มอีกฝ่ายดังฟอดท่ามกลางสายตาตกตะลึงจากทั่วสารทิศ
“...!”
เท็นนั่งอึ้ง ทำท่าจะขยับตัว เปรมรีบเอี้ยวตัวไปหอมแก้มอีกข้างดังฟอด
“...”
เท็นนิ่งสนิท
เปรมอาศัยจังหวะนี้คว้าธงไปจากมือหมอ แป้งตะโกนลั่น “ดักบันไดไว้! อย่าให้มันเอาธงหนีไปได้!” เหล่านิสิตแพทย์ทั้งหลายแห่เข้ามาเกาะฐานบันไดแน่น
เปรมยืดตัวเต็มความสูง กางแขนออกแล้วหงายหลังทิ้งตัวลงมา
“เฮ้ย!” ผู้ชมบนอัฒจันทร์ร้องลั่น
หมับ!
ก่อนสามสี ไดนาไมต์และเพื่อนร่วมทีมที่อยู่ห่างจากบันไดออกไปเล็กน้อยจะเข้ามารับร่างพ่อครัวไว้ได้พอดิบพอดี เท็นที่ได้สติรีบชะโงกหน้าลงมาดูอย่างตกใจ ทว่ากลับเห็นพ่อครัวโบกมือให้พลางยิ้มกวนๆ
“ขอบใจน้า เท็นนน!” ก่อนจะนอนถือธงให้เพื่อนแบกไปยังบันไดของคิงตัวเองอย่างสบายใจเฉิบ ท่ามกลางเสียงเฮของคณะเกษตรและเสียงโวยวายของคณะแพทยศาสตร์
เต้มองนาฬิกา เขาเริ่มนับถอยหลัง
“สิบ...”
ทุกคนพาเปรมมาถึงตีนบันไดลิงของคณะตัวเองได้อย่างปลอดภัย
“เก้า”
โชบนบนบัลลังก์ของไฟเห็นว่าเกมจบแล้วจึงตัดสินใจเตรียมปีนลง
“แปด”
ทว่ากลับโดนคนตัวใหญ่บนบัลลังก์รวบตัวเอาไปกอดไว้แน่น โชแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ “ปล่อย!”
“เจ็ด”
เปรมรีบปีนขึ้นบันไดลิงอย่างลืมตายท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของทุกคน
“หก”
“ปล่อยกู!” โชออกแรงดิ้น นึกเจ็บใจที่พลาดท่าให้หมอยาตัวแสบ
“ห้า”
“กุ๊ก...” เท็นมองพ่อครัวมาจากบัลลังก์อีกฟากอย่างเป็นห่วง
“สี่”
เปรมเกาะขอบบนของนั่งร้านได้สำเร็จ คิงของคณะเกษตรรีบชะโงกตัวยื่นมือเข้ามาหา
“สาม”
“อย่าดิ้นน่า เดี๋ยวก็ร่วงกันไปทั้งคู่หรอก” ไฟกระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่ครางขู่อยู่ในอ้อมแขน
“สอง...”
“อย่ามาจับตัวกู! กูเกลียดมึง!” โชตะโกนใส่อย่างมีน้ำโห
“หนึ่ง...!”
คิงของคณะเกษตรคว้าธงทั้งหมดในมือเปรมไปถือได้ทันท่วงที
“ศูนย์! หมดเวลา! เป็นเอกฉันท์ว่าผู้ชนะประเพณีชิงธงกษัตริย์ปีนี้คือ...คณะเกษตร!!”
ปัง!
พลันพลุก็ถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้าเป็นสัญญาณแห่งชัยชนะ คณะเกษตรจะวิ่งร้องเฮลงมากลางสนาม เปรมสไลด์ตัวลงบันไดลิงมา สามทหารเสือตีมือกัน ก่อนสามสีจะอุ้มพ่อครัวขึ้นขี่คอ เปมทัตก้มตัวตีมือกับคนอื่นๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
บนบัลลังก์ของคิงเภสัชศาสตร์ ไฟพูดกับไอ้ตัวแสบที่ยังไม่ยอมจำนนอยู่ในอ้อมกอดว่า “เสียใจด้วยนะ แต่ทุกอย่างยังอยู่ในมือกู”
เขาแสยะยิ้มออกมา
“ทั้งธง...ทั้งมึง”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
กีฬาสีเสร็จแล้วววว ว เย่ 55555555 5
หมดพาร์ทนี้ก็ไม่มีภารกิจอีกไปพักใหญ่ ๆ แล้วค่ะ
แนวกำลังจะกลับมาเลิฟคอมเมดี้เหมือนเดิมแล้ว
ไม่น่าจะแฟนตาซีไปกว่านี้แล้ว พักหัวกันหน่อย 5555555 5
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาก ๆ เลยนะคะ
ขอบคุณที่รอคอยนิยายบ้า ๆ บวม ๆ เรื่องนี้ค่ะ
ทุกกำลังใจเลย จูนฮึดลุกขึ้นมาแต่งเพราะตัวอักษรของทุกคนเลยนะ
.. ทำไมเหมือนตอบคำถามนางงาม 555555555 5
เหมือนเดิม ฝากแท็ก
#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ด้วยนะคะ คริ
เจอกันตอนที่สิบสองค่าาาาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 680406 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก