ในเช้าวันต้นเดือน เปรมนั่งเรียนวิชาสังคมด้วยดวงตาที่ปิดปรือ เสียงอาจารย์วิ่งเข้าหูเขา ก่อนจะผ่านออกสมองไปอย่างเย็นชา ข้างๆ คือไดนาไมต์ที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถัดไปเป็นสามสีที่กำลังนั่งเล่นสมาร์ทโฟน
เปมทัตตัดสินใจหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนรายการวัตถุดิบ หัวข้อแลปอาหารวันนี้คือเมนูจากไข่และผลิตภัณฑ์จากนม โดยพวกเขาจะต้องจัดเตรียมสิ่งจำเป็นด้วยตัวเอง เมนูของกลุ่มเปรมคือไข่สก็อตกับวาฟเฟิลนมสด
พ่อครัวนั่งเขียนรายการจนหมดชั่วโมงเรียน คิดจะออกไปซื้อวัตถุดิบหลังกินข้าวเสร็จ
“ไอ้ไดตื่น” เปรมเอื้อมมือไปสะกิดเพื่อนอย่างทุกที ไดนาไมต์เงยหน้าหาวหวอด สามสีเก็บมือถือแล้ว สีหน้าทั้งสามคนดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“กูหิว” หนุ่มผมทองเปิดปาก สามสีพูดว่า “ไปหาอะไรแดกกัน”
พวกเขาเดินออกมาจากห้องเรียนรวม ก่อนจะพบสองร่างที่คุ้นตา
“เฮ้ยยย” โจ้เดินเข้ามาทักทาย ข้างๆ เป็นนายหัวหลิมที่สวมผ้าปิดปาก พวกเปรมหันไป ไดนาไมต์ส่งเสียงตอบ “ว่าไงวัยรุ่น”
“เรียนอะไรกันวะ” สามสีถาม โจ้ตอบว่า “เดี๋ยวมีเรียนสังคมต่อ พวกมึงอะ?”
เปรมตอบว่า “กูมีเรียนแลปอาหารอีกทีตอนเย็น นี่เลิกแล้ว”
“โหย ชีวิตดีสัด” โจ้ลากเสียง ไดนาไมต์มองอีกคนแล้วเลิกคิ้ว “แล้วพ่อหัวหลิมเป็นอะไรทำไมใส่ผ้าปิดปาก?”
“ฉันไม่ได้ชื่อหัวหลิมสักหน่อย! แค่กๆ...” คนตัวเล็กพูดกลั้วไอ โจ้ตอบให้ว่า “มันไม่สบายน่ะ”
“ไปหาหมอมั้ยมึง” เปรมมองอาการของอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยจะสู้ดี ทว่านายหัวหลิมสั่นหัว “ไม่เป็นไร ฉันกินยาแล้ว”
“หายเร็วๆ ล่ะ” ไดนาไมต์พูดแล้วยกมือขึ้น “เอองั้นพวกกูไปหาไรกินละ เจอกันเว้ย”
“เจอกัน” โจ้ตีมืออีกฝ่ายเบาๆ ก่อนพวกเขาจะแยกย้ายกัน
โรงอาหารกลางตอนสิบโมงเช้าคนยังไม่เยอะมากนัก สามทหารเสือเดินถือจานข้าวเข้ามาจับจองที่นั่ง เปรมเลือกข้าวมันไก่เป็นมื้อเช้า พวกเขานั่งกินข้าวพลางพูดคุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย
“เออมึง ไอ้ไฟเลิกกับน้องคนนั้นแล้วนะ” ไดนาไมต์บอก เปรมกับสามสีร้อง “ฮะ” ออกมา พ่อครัวพึมพำว่า “อะไรวะ ยังไม่ถึงอาทิตย์”
“เป็นห่าอะไรของมันอีกเนี่ย” สามสีด่าหมอยาตัวแสบ ก่อนหนุ่มผมทองจะพูดว่า “ในขณะเดียวกัน น้องโชของเราก็กลับมามีแฟนใหม่อีกครั้ง”
“โห ความพยายามมันนะ” เปรมพูดแบบกึ่งเอือมกึ่งนับถือ อดคาดเดาไม่ได้ว่า “แม่งจะแย่งกันอีกป่ะล่ะทีนี้”
“กูเป็นไอ้โชกูเอาปืนยิงทิ้งอะ” สามสีคิ้วกระตุก
ไดนาไมต์มองเพื่อนแล้วหัวเราะ “ไอ้ไฟมันคงมีเหตุผลของมันแหละ แค่พวกเราไม่รู้”
พวกเขานั่งคุยเรื่องไฟกับโชอีกพักหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เปรมที่เริ่มคอแห้งจึงตัดสินใจลุกไปซื้อน้ำ เขาถามเพื่อนว่า “มีใครเอาอะไรไหม?”
“กูเอาชานม” ไดนาไมต์ตอบพลางยื่นแบงค์ยี่สิบให้
“กูเอาคนขาย” สามสียักคิ้ว เปรมหรี่ตามอง
“ลุงเจ้าของร้านอะเรอะ?”
“หลานสาวเขาสิอีเหี้ย” เด็กหนุ่มตัวสูงแยกเขี้ยว พ่อครัวหัวเราะ สรุปก็ได้ชามะนาวมาอีกหนึ่งเมนู
เปรมเดินออกมาจากโรงอาหาร เขาเลี้ยวขวาลงบันไดไปสั่งน้ำจากร้านใกล้ๆ ระหว่างรอเครื่องดื่มก็มีใครบางคนเดินมาหยุดยืนข้างๆ เปรมขยับตัวหลบให้ ทว่าอีกฝ่ายกลับก้าวเข้ามาประชิด
เปมทัตตัดสินใจเงยหน้า
ดวงตาพ่อครัวสะท้อนภาพเด็กหนุ่มตัวสูงผมสีทองสว่าง ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มกว้าง ผิวขาวละเอียดแบบลูกผู้ดีโผล่พ้นแขนเสื้อชอปยืนถือดอกไม้ช่อใหญ่ เปรมกระพริบตา จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือคิงของคณะวิศวกรรมศาสตร์
เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้ว เปมทัตกำลังจะยื่นมือไปรับ
“เปรม”
เจ้าของชื่อเลิกคิ้วเมื่อโดนเรียกด้วยเสียงนุ่มทุ้ม เขาหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงได้...?” ตอนนั้นเองที่ช่อดอกไม้ถูกยื่นมา เปรมเหลือกตาขึ้น
“ฉันให้! ช่วยรับไว้ทีนะ!”
“...ให้ฉัน?” เปรมกวาดตาซ้ายขวาเลิกลัก คนเริ่มหันมามองแล้ว ตัดสินใจพูดว่า “เอ่อ นายคงเข้าใจอะไรผิด...”
“ฉันชื่อแชงมา” คิงจากคณะวิศวะแนะนำตัวอย่างมีชีวิตชีวา บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเสมอ ก่อนจะพูดออกมาว่า
“เปรม คบกับฉันนะ!”
“หา?” เปรมผงะถอย เผลอเสียงดังว่า “นายจะบ้าหรือไง! ฉันเป็นผู้ชายนะ!”
“อา ฉันรู้” ถึงแบบนั้นแชงมาก็ยังคงส่งยิ้มสว่างไสว “แต่ดูเหมือนว่าฉันคงจะชอบนายเข้าซะแล้วล่ะ!” ความเจิดจ้าทำเอาเปรมต้องหรี่ตามองอย่างช่วยไม่ได้
พ่อครัวถามอย่างไม่เข้าใจ “ฉันไม่เคยรู้จักนาย...แล้วทำไม?”
“ภาพนายตอนก้มหอมแก้มคิงคณะแพทย์มันติดตาฉันน่ะสิ!” แชงมาตอบเสียงสดใส “เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นแล้วฉันเองก็อยากจะโดนผู้ชายหอมแก้มดูสักครั้ง!”
“หา...”
“อ๊ะ แต่แน่นอนว่าคนๆ นั้นต้องเป็นนายนะ” แชงมายิ้มให้ รีบพูดว่า “นายยังไม่ต้องตอบตกลงก็ได้ แต่ช่วยรับดอกไม้ไว้ทีนะ”
“...”
เปรมมองตาปริบๆ ยกมือลูบท้ายทอยพูดว่า “คือ...เอ่อ โทษทีนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันโดนผู้ชายขอคบ”
“นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันขอผู้ชายคบเหมือนกัน” แชงมาบอกตรงๆ อีกครั้งที่ช่อดอกไม้ถูกยื่นมา “ช่วยรับไว้หน่อยนะ!”
“แต่ว่า...” เปรมอึกอัก “ฉันว่าคงไม่เหมาะ...เอ่อะ” แต่พอเงยหน้าเจอสายตากึ่งอ้อนวอนกึ่งจะร้องไห้ของอีกฝ่าย เขาก็ตัดสินใจยื่นมือไปรับในที่สุด
“เย้ ขอบคุณนะ” แชงมายิ้มกว้าง ประกาศว่า “ฉันจะทำให้นายหลงรักฉันให้ได้เลย!”
“...ไม่ต้องหรอก” เปรมมองดอกไม้ในมือ โหย ท่าทางแพงน่าดู พ่อครัวรีบบอก “แล้วก็ไม่ต้องเอาดอกไม้มาให้แล้วนะ”
แชงมาหน้าหดทันที เขาพูดเสียงเจื่อน “มะ...ไม่ชอบเหรอ”
“มันแพง” เปรมบอกตามตรง “นายไม่ควรใช้เงินฟุ่มเฟือยขนาดนี้”
“แต่ว่า ถ้าไม่ให้ดอกไม้แล้วเปรมจะชอบฉันได้ยังไงล่ะ!” แชงมาคัดค้าน เปรมสั่นหัว ยังไงก็ต้องเบรกความสุดโต่งของอีกฝ่ายไว้เสียก่อน “ถ้าอยากคุยแค่เข้ามาทักกันก็พอ”
แชงมาตาเป็นประกาย ตอนนั้นเองที่เปรมรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป
“แปลว่านายให้โอกาสฉันสินะ!” แชงมาร้องลั่น เปรมกระพริบตา พยายามอธิบาย “ก็...ก็เป็นเพื่อนกัน...”
“นายไม่เอาดอกไม้ แต่ยังให้โอกาส แปลว่าฉันก็มีสิทธิ์!” เด็กหนุ่มผมทองร้องอย่างดีใจ เปรมมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเหมือนปลาตาย พูดเสียงโมโนโทน “คือฉันจะบอกว่า...เราอาจจะเป็นเพื่อนกัน...”
ไม่ทันตั้งตัวแชงมาก็โผเข้ากอดเขา ตะโกนว่า “ให้ตาย! ฉันชอบนายมากกว่าห้านาทีที่แล้วอีก!”
เปรมลอบกุมขมับ
ยุ่งแล้วไง...
ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์น ที่เคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่ง นายเปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำกำลังยกมีดสับอกไก่บนเขียงเสียงดัง เขาสับจนเนื้อไก่ละเอียดได้ที่ เสร็จแล้วจึงใช้มีดปาดพลางยกเทใส่ถ้วย ข้างๆ เป็นไอริณที่ยืนแกะเปลือกกุ้งใส่จานสแตนเลส พวกเขากำลังทำไข่สก็อต
เปรมแกะกระเทียมก่อนจะสับเป็นชิ้นเล็กๆ ระหว่างรอไอริณสับกุ้งเขาก็หันไปโขลกพริกไทยกับครก เดินไปตวงแป้งข้าวโพดกับซีอิ๊วขาว พอกลับมาถึงก็เททุกอย่างลงชามสแตนเลส หันไปล้างมือเสร็จก็ใช้มือคลุกส่วนผสมให้เข้ากัน
แป้งข้าวโพดทำให้เนื้อไก่กับเนื้อกุ้งจับตัวกันเป็นก้อน เปรมพักส่วนนี้เอาไว้ เขาล้างมือก่อนจะหันไปตั้งหม้อต้มน้ำ
“ไข่นกกะทาต้มสิบนาทีนะเปรม” ไอริณตะโกนบอกระหว่างเทแป้งข้าวโพดอีกส่วนใส่จาน พ่อครัวขานรับ เขาหย่อนไข่นกกะทายี่สิบห้าฟองที่ล้างแล้วใส่หม้อ โดยไม่ลืมเติมเกลือลงในน้ำที่ใช้ต้มด้วย
พ่อครัวหยิบนาฬิกาข้อมือออกมาจากผ้ากันเปื้อนสีดำครึ่งตัวที่สวมอยู่ เขาคำนวณเวลาในใจ ขณะที่ไอริณตีไข่ไก่กับเตรียมเกล็ดขนมปังใส่ชามสำหรับชุบเสร็จเรียบร้อย
“ทำวาฟเฟิลเลยละกันเนอะ” ไอริณว่า
เปรมพยักหน้า เขาเริ่มผสมนมสด ไข่แดงและเนยละลายเข้าด้วยกันในชามสแตนเลสใบใหญ่ จากนั้นจึงร่อนแป้ง ผงฟู เบรกกิ้งโซดาและเกลือลงไปในส่วนผสมก่อนหน้า ใช้ตะกร้อคนให้เข้ากัน
“หูย สีน่ากินมาก” ไอริณชมเปาะ เปรมหัวเราะ “แต่รสชาตินี่ไม่รู้นะ”
“อร่อยอยู่แล้ว เปรมทำ” เด็กสาวพูดขณะเริ่มเก็บล้างอุปกรณ์ พ่อครัวตีไข่ขาวจนตั้งยอดอ่อน ก่อนจะค่อยๆ คนส่วนผสมอย่างเบามือ
“ก๊อกๆ” ไดนาไมต์ชะโงกหน้ามาหาเขาพร้อมส่งเสียงทักทาย “ครัวนี้ไปถึงไหนแล้ว”
“จวนแล้ว นมสดทอดมึงล่ะ?” เปรมถาม หนุ่มผมทองผายมือไปยังโต๊ะกลางด้านหลัง “ครอบฝาชีวางบนโต๊ะอย่างเรียบร้อยแล้วครับ รอบนี้อร่อยมากพูดเลย”
“เออ เดี๋ยวไปกิน เหลือให้ด้วย” เปรมคนส่วนผสมจนไข่ขาวหาย เขาหยิบนาฬิกาขึ้นมา พูดว่า “สิบนาทีแล้ว ไอเอาไข่ขึ้นให้เค้าที”
“เออน้องไอ เอาไข่ไอ้เปรมขึ้นจากหม้อเร็ว สุกหมดแล้วมั้งน่ะ” ไดนาไมต์เร่ง พ่อครัวคิ้วกระตุก พูดว่า “ไข่นกกะทามั้ยล่ะ”
หนุ่มผมทองหัวเราะ เขามองดอกไม้ช่อใหญ่ที่เพื่อนวางเอาไว้ใกล้ๆ กระเป๋า ถามว่า “ตกลงเรื่องแชงมามึงเอาไง?”
เปรมชะงัก แต่ก็ตอบว่า “ไม่รู้ว่ะ ไอ้ห่า กูนี่อึ้งเลย”
“เสน่ห์แรงนะมึงอะ” ไดนาไมต์ยักคิ้ว เปรมหรี่ตา วางชามผสมลงบนเคาน์เตอร์พลางถอนหายใจ “เฮ้อ ถ้าเป็นสาวผมทองหุ่นบึมๆ นี่กูจะไม่เสียเวลาคิดเลย”
พ่อครัวนำไข่นกกะทาที่ปอกเปลือกเรียบร้อยแล้วมาเรียงกัน เขาหยิบใบแรกขึ้นมา คลุกมันลงในแป้งข้าวโพดจนทั่ว แล้วห่อด้วยส่วนผสมไก่กับกุ้งที่จับเป็นก้อน ปั้นให้กลม จุ่มลงไข่ไก่ที่ตีไว้ จากนั้นจึงชุบกับเกล็ดขนมปังเตรียมทอด
หูของเปรมได้ยินเสียงคนเดินอยู่หน้าห้อง เขาหันไปมอง แลปของนิสิตแพทย์เลิกแล้ว
“โหย กลิ่นหอมจังเลย” เต้ชะโงกหน้าเข้ามาทักทาย ตาลหันไปพูดว่า “วันนี้เป็นเมนูไข่อะ กินแมะ?”
“ตาลทำไรอะ” เต้เดินเข้ามา เด็กสาวร่างอวบยืนตักไข่แดงใส่ไข่ขาว ตอบว่า “เราทำไข่ลูกเขย”
“น่ากินจัง ลองทำบ้างได้มั้ยอะ” เด็กหนุ่มตัวเล็กมองมือแม่ครัวอย่างสนใจ ตาลยื่นให้หน้านิ่งๆ “เอาดิอะ”
ตามด้วยนิสิตแพทย์คนอื่นซึ่งก้าวเข้ามาตามคำเชิญของเด็กคหกรรมที่เหลือ กลุ่มนิสิตหญิงห้อมล้อมไอริณที่กำลังเอาแป้งสีเหลืองไปอบอยู่หน้าห้องอย่างสนใจ แป้งกับไดนาไมต์ที่ยืนคุยกันอย่างออกรสหลังได้ปะทะฝีมือกัน หรือสามสีที่กำลังยืนอธิบายวิธีทำไข่เจียวซูเฟล่ให้แม็กซ์กับเด็ดฟัง จะแบบไหนก็เป็นภาพอันคุ้นตาของเปรมทั้งนั้น
พ่อครัวตั้งกระทะ เมื่อน้ำมันเดือดได้ที่เขาก็หย่อนไข่นกกะทาพร้อมทอดลงไปจนเกิดเสียงดังฟู่
หมับ!
สัมผัสอันคุ้นเคยจู่โจมจากด้านหลัง เปรมชะงัก แวบหนึ่งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมา
“กุ๊ก...”
เสียงทุ้มโมโนโทนกระซิบข้างหู ตามด้วยจมูกโด่งสันที่กดไปตามเส้นผมของพ่อครัว เท็นขยับจมูกฟุดฟิด พูดว่า “ตัวหอมจัง”
“แลปวันนี้เป็นไงบ้าง” เปรมชินกับท่าทีนั้นเสียแล้ว เขาถามออกไป อีกฝ่ายตอบขณะซุกหน้าลงกับไหล่ขวาของเขา “หิวมากเลย”
“นั่นไม่ใช่คำตอบนะ” เปรมขมวดคิ้ว เท็นมองในกระทะด้วยดวงตาเป็นประกาย “กุ๊กทำไรอะ”
“ไข่สก็อต”
“...คืออะไร?” เท็นถามอย่างสงสัยแต่ก็สนใจอยู่ในที เปรมตอบว่า “ไข่นกกะทา เอามาห่อด้วยไก่กับกุ้ง คลุกไข่ คลุกแป้ง คลุกเกล็ดขนมปังแล้วก็ทอด”
“อร่อยไหม”
“เพิ่งจะเคยทำเหมือนกัน” เปรมตอบตามความจริง นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเด็กโข่งตัวใหญ่กระชับอ้อมกอด เท็นพูดเสียงแผ่ว “คิดถึงจัง”
“พูดทุกวันไม่เบื่อหรือไง” พ่อครัวหรี่ตาถาม
“เราคิดถึงกุ๊กทุกวัน”
“...”
เปรมใบ้รับประทาน เขาก้มหน้าก้มตาทอดไข่เพื่อกลบเสียงหัวใจที่เต้นรัว
“วันนี้ไปบ้านเรานะ” เท็นกระซิบ
เปมทัตหลุบตา พยักหน้าเบาๆ “อืม...”
“จะทำอะไรกินที่บ้าน” เด็กโข่งถาม พ่อครัวคีบไข่สก็อตรอบแรกขึ้นจากกระทะ ไม่ตอบแต่ถามกลับว่า “อยากกินอะไรล่ะ”
“ไข่พะโล้” เด็กโข่งส่งเสียงอ้อน “เอาปลาด้วย”
“งั้นก็ต้องแวะตลาดก่อนกลับ” เปรมบอก คนตัวใหญ่พยักหน้าหงึกหงัก “เข้าใจแล้ว”
พ่อครัวยืนทอดไข่สก็อตโดยมีแอมบาสเดอร์หน้าตายยืนกอดเขาเอาคางเกยหัวอยู่ด้านหลัง ตอนนั้นเองที่ดวงตายาวรีขยับเหลือบไปทางกระเป๋าของเปมทัต เท็นจ้องช่อดอกไม้เหมือนเห็นสัตว์ประหลาด
“นั่นอะไร”
“ไหน?” เปรมเงยหน้า
“ดอกไม้...” เท็นมองช่อดอกไม้ตาไม่กะพริบ “ของใคร?”
เปมทัตรู้สึกได้ถึงแรงกดดันประหลาดจากอีกฝ่าย แต่ก็ตอบออกไปว่า “มีคนให้มาน่ะ”
“ใคร?” เสียงทุ้มแข็งกร้าวอยู่กลายๆ คนฟังลอบกลืนน้ำลายหวาดๆ พูดว่า “เอ่อ...จากคิงของวิศวะ นายจะรู้จักไหม?”
“แชงมา” เท็นพูดชื่อบุคคลที่สามออกมาอย่างแม่นยำ เขาเจอกับอีกฝ่ายตอนเก็บตัวคิงไปแล้ว
“อืม...ก็ประมาณนั้นแหละ” เปรมพูดเสียงแผ่ว ใจหายวาบยามคนตัวโตผละออกไป พ่อครัวมองตาม กระโจนเข้าไปห้ามเด็กโข่งที่กำลังง้างแขนเตรียมเขวี้ยงช่อดอกไม้ของเขาลงถังขยะแทบไม่ทัน
“เท็น! หยุดนะ!”
“หมอนั่นให้ดอกไม้กุ๊กทำไม”
“คือ...”
“ให้ทำไม” ดวงตายาวรีจ้องมาอย่างคาดคั้น เปรมขมวดคิ้ว ในห้องครัวที่กำลังวุ่นวายแบบนี้ไม่มีใครสนใจพวกเขาทั้งนั้น พ่อครัวตอบกลับไปว่า “มันไม่เกี่ยวกับนาย คืนช่อดอกไม้ให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“ไม่”
“เท็น” เปรมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงต่ำ เท็นมองท่าทางนั้นแล้วขมวดคิ้ว “เราไม่ชอบหมอนั่น”
“นายจะมาทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ไม่ได้นะ” พ่อครัวว่า เด็กโข่งเหยียดริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง พูดเสียงทุ้มอย่างนึกเคือง
“หวงขนาดนี้ กุ๊กชอบมันเหรอ”
เปรมอ้าปากค้าง เขาพูดเสียงดังแทบตะโกน “จะบ้าเหรอ! ฉันเพิ่งได้คุยกับหมอนั่นวันแรกเองนะ!”
“แล้วเอาดอกไม้มันมาทำไม”
“ก็เขาให้” พ่อครัวขมวดคิ้ว เขาจับแขนคนตัวโตแล้วเสริมว่า “เท็น มันเป็นมารยาทนะ?”
“เราไม่สน” เด็กโข่งสะบัดมือทิ้ง เปรมมองอย่างอึ้งไป ตอนนั้นเองที่ดวงตาสีนิลทอประกายวาวโรจน์
“เออ ถ้าอยากทิ้งมากก็ทิ้งไปเลย!”
เสียงของพ่อครัวแข็งกร้าว เท็นชะงัก ดวงตายาวรีสะท้อนภาพคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมาอย่างโกรธเคือง เด็กโข่งเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน
“กุ๊ก...”
“ทิ้งสิ จะได้จบๆ ยังไงนายก็ไม่คิดจะฟังฉันอธิบายอะไรอยู่แล้ว” เปมทัตจ้องตาเขา เท็นกำช่อดอกไม้ในมือ ดวงตายาวรีสั่นวูบยามอีกฝ่ายหันหลังให้ ไวกว่าความคิด คนตัวโตก้าวเข้ามาสวมกอดพ่อครัวอย่างใจเสีย
“กุ๊กอย่าโกรธเรา”
“...” เปรมไม่ตอบ ทำให้คนตัวใหญ่กังวลหนักกว่าเดิม
เท็นก้มหัว แทบจะตะโกนออกมา
“ไม่ทิ้งแล้ว เรายอมแล้ว”
“...”
“กุ๊ก เราขอโทษ...ขอโทษครับ”
เสียงทุ้มนั้นสั่นพร่า เปมทัตหลับตาอย่างข่มอารมณ์ เขาเองก็ผิดที่เผลอใจร้อนวู่วาม
“ฉันแค่อยากให้นายฟังฉันบ้าง”
“ฟังแล้ว ฟังแล้วครับ” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูอย่างออดอ้อน พ่อครัวยกมือตบแขนอีกฝ่ายเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ พูดว่า
“แชงมามาขอคบกับฉัน”
“...”
เท็นเงียบไป เปรมมองไข่สก็อตในกระทะที่ดีดตัวจนน้ำมันกระเซ็น เล่าว่า “ฉันคิดจะปฏิเสธ แต่เหมือนคำพูดของฉันจะทำให้เขาเข้าใจผิด” พ่อครัวคีบก้อนเกล็ดขนมปังสีเหลืองในกระทะขึ้นมา พูดต่อ
“ส่วนดอกไม้ ฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่พอเห็นเขาทำหน้าจะร้องไห้ก็เลยต้องยอมรับมา” ถึงประโยคนี้พ่อครัวรีบเสริมว่า “มันเป็นมารยาทใช่ไหมล่ะ! จำเป็นต้องทำนะ นายไม่มีสิทธิ์โกรธฉันเข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้ว” เท็นพยักหน้า เปรมเหลือกตา หวนนึกถึงตอนที่อีกฝ่ายชกหน้าเอื้ออังกูรแล้วใจหายวาบ พูดตะกุกตะกัก “ย่ะ...อย่าต่อยหน้าฉันล่ะ”
“เราไม่ต่อยกุ๊กหรอก” ทศทิศรับปาก เขากดจมูกลงเส้นผมของพ่อครัวคล้ายขอสงบศึก
ไม่กี่นาทีต่อมาไข่สก็อตก้อนกลมสีเหลืองกรอบแบบผ่าครึ่งก็ถูกนำลงจานจัดเตรียมเสิร์ฟ วางคู่กับวาฟเฟิลนมสดร้อนๆ แบบกรอบนอกนุ่มในราดด้วยน้ำไซรัปสีน้ำตาลอ่อน
หลังอาจารย์สาวสรุปแลปเสร็จทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเฮฮาอย่างคึกครื้นของนิสิตทั้งสองคณะ ความสนุกดำเนินไปจนงานเลี้ยงเลิกรา ระหว่างนั้นเท็นไม่ได้พูดอะไรกับเปรมเลยแม้แต่ประโยคเดียว
เหล่านิสิตเริ่มทยอยกลับบ้าน กลุ่มเวรของอาทิตย์นี้ลุกขึ้นเก็บกวาดโต๊ะ เปรมบอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะเก็บของแล้วเดินตามเท็นออกมา เย็นนี้เขายังต้องไปต่อ
หกโมงกว่าแล้ว หน้าตึกรวมแลปที่ไร้ผู้คน เปรมยืนรอคนขับรถของเด็กโข่งมารับ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ตอนนั้นเองที่เท็นคว้ามือเขาไปกุมไว้
“กุ๊ก” คนตัวใหญ่เปิดปากทำลายความเงียบ
“หืม” เปรมหันไป ทว่าได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายเท่านั้น
“อย่าชอบหมอนั่นได้ไหม” เสียงทุ้มคล้ายจะเว้าวอนอยู่ในที เปรมได้ยินแล้วหลุบตาต่ำ ตอบตะกุกตะกัก “ฉะ...ฉันก็ยังไม่ได้ชอบสักหน่อย”
“จริงเหรอ” เสียงทุ้มดังอยู่เหนือหัว คาดว่าอีกฝ่ายคงโน้มตัวลงมา เปรมผงกหัว แก้มพ่อครัวขึ้นสีเรื่อน่ามอง “อืม...”
“กุ๊ก”
“อะไร” เปรมเงยหน้า
จุ๊บ... ตอนนั้นเองที่คนตัวใหญ่ยื่นหน้าเข้ามาแตะริมฝีปากกับเขาด้วยริมฝีปากของตัวเอง เปรมเบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งค้างพร้อมหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก
ตึกตัก...ตึกตัก...
จูบเพียงชั่วครู่แล้วจึงผละออก ทั้งคู่สบสายตากัน ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนใบหน้าของเปมทัตอย่างชัดเจน ก่อนเท็นจะบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า
“เลือกเรานะ”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาาา า
อ๊ายยย ย จูบกันล้าววว ว
สิบสองตอนแล้วนะะะ ะ จูบกันสักที 5555555 5
โอเค ลงนิยายเสร็จแล้ว เคลียร์งานได้ ถถถถถ ถ
หลายคนรีเควสบทบาทของน้องหัวหลิมมาเยอะพอสมควร
แชงมาไปจีบกุ๊กเปรมเสียแล้ว ทำไงดีอะหัวหลิม 55555555 5
ชื่อของนางจะยังเป็นความลับไปจนจบเรื่องนะคะ 5555555 5
ส่วนเอื้ออังกูร .. อย่าเกลียดเอื้อ
ที่เอื้อเลว เอื้อทำผิด เอื้อทำร้ายคนอื่น เอื้อมีเหตุผล
เหตุผลของเอื้อก็คืออยากทำ 555555555555 5
อย่าล้มนะมีคนรอซ้ำแกเยอะ
ขอบคุณทุกการติดตามและทุกกำลังใจมาก ๆ เลยนะคะ
ดีใจที่ชอบและรักตัวละครเรื่องนี้ ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ
ฝากแท็ก
#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ
เจอกันตอนที่สิบสามค่าาาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 679264 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก