เช้าวันต่อมา เปมทัตนั่งเรียนวิชาจิตวิทยาด้วยหัวใจอันสับสน เขาจ้องจอสไลด์ด้านหลังอาจารย์สาวที่ยืนพูดอยู่หน้าห้องอย่างใจลอย
‘เลือกเรานะ’
เปรมเผลอยกนิ้วแตะริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว เมื่อเย็นวานพอพูดจบคนขับรถของอีกฝ่ายก็มาถึง เขาจึงไม่ทันได้ตอบอะไรออกไป และหลังจากนั้นเท็นก็กลับมาทำตัวตามปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พ่อครัวสูดลมหายใจไล่ไอร้อนที่ขึ้นไปกระจุกอยู่บริเวณโหนกแก้ม นึกถึงคำพูดของอีกคนขึ้นมา
‘เปรม คบกับฉันนะ’
เปมทัตยกมือกุมขมับ ให้ตาย จะหน้าไหนก็เอาแต่ใจกันทั้งนั้น
เปรมไม่ได้รังเกียจความรักประเภทนี้ แต่พอเจอกับตัวเองเข้าก็ทำเอาไปไม่เป็นเหมือนกัน ความกังวลของพ่อครัวลอยคละคลุ้ง ตกตะกอนจนสามสีที่นั่งเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ข้างๆ รู้สึกได้
“เป็นไรวะ” เด็กหนุ่มตัวสูงถามขึ้นในที่สุด ถัดจากเขาไปเป็นไดนาไมต์ที่ฟุบหลับอยู่ เปรมกระพริบตา เด็กหนุ่มยังไม่ได้เล่าเหตุการณ์เมื่อเย็นวานให้เพื่อนฟัง
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” พ่อครัวตอบเสียงแผ่ว สามสีพูดโดยไม่เงยหน้าจากเกมวิ่งในมือถือ “แชงมาเหรอ?”
“ก็...ประมาณนั้น” เปรมขานรับ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขากังวลจริงๆ หรอกนะ
“ชอบเขาป่ะล่ะ” สามสีถามออกมา นิ้วยาวสไลด์พาตัวละครในเกมวิ่งหลบหลีกขบวนรถไฟอย่างช่ำชอง เปรมก้มหน้า ตอบเหมือนพูดกับตัวเอง “แชงมาไม่ใช่คนเลวร้าย...แต่กูคงไม่ได้ชอบเขา”
“เพราะเป็นผู้ชายเหรอ” สามสีถาม เปรมกระพริบตา “ไม่หรอก...”
จริง ๆ ตัวปัญหาอีกคนก็เป็นผู้ชายนี่นะ
“ถ้าโอเคลองคบดูก็ได้นี่” สามสีว่า “สมัยนี้เขาไม่จำกัดเพศกันแล้ว”
“ก็รู้...แต่กูไม่ได้ชอบไง” เปรมบอก สามเลิกคิ้ว เขาพาตัวละครในเกมวิ่งหลบรถไฟได้อย่างเฉียดฉิว พูดว่า “หืม พูดเต็มปากขนาดนี้ มีคนที่ชอบอยู่แล้วปะเหนี่ย?”
เปรมสะดุ้งเมื่อหน้าใครบางคนปรากฏขึ้นในหัว
“มึงจะบ้าเรอะ!”
“เอ้า ก็นึกว่าจะไปปิ๊งสาวที่ไหนเข้าแล้ว” สามสียิ้ม พูดล้อๆ ว่า “สาวตัวใหญ่ๆ หน้านิ่งๆ ที่เป็นแอมบาสเดอร์อะไรแบบนี้”
เปรมเหลือกตา “นี่ก็สนับสนุนให้กูเป็นเกย์จังเลยอีเหี้ย”
“เป็นเกย์แล้วมีความสุขไม่ดีเหรอวะ” สามสียักคิ้ว สายตายังไม่ละจากเกม เสริมว่า “ไอ้เก้าน้องกูก็ชอบดูอะไรแบบนี้ กูก็ว่ามันดีนะ”
“...นี่มึงเป็นเหรอ” เปรมมองเพื่อนเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด สามสีคิ้วกระตุก เขายอมเสียเวลากดพอสเกมในมือถือ ยกมือขึ้นมาผลักหัวเพื่อนแล้วพูดว่า “กูบอกว่าดีแต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นไหมล่ะ ฟาย”
เปรมคลำตรงที่โดนผลักป้อยๆ พูดอ้อมแอ้ม
“แล้วถ้าปิ๊งขึ้นมาจะเป็นยังไง”
“อะไร?” สามสีเลิกคิ้วอย่างตามไม่ทัน ก่อนจะทำหน้านึกได้ “อ้อ ‘สาว’ อะเรอะ?”
“...เออ” เปรมตอบคำถามไม่เต็มเสียง สามสีมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เขาหันไปกดดำเนินเกมต่อพลางพูดว่า “จะเป็นยังไง ก็ใจตรงกันอะดิ”
เปรมหันขวับ “ทำไมมึงคิดแบบนั้น”
“เห็นเมื่อวานก็รู้แล้ว” สามสีตอบนิ่งๆ ดวงตาสะท้อนภาพตัวละครกำลังวิ่งเก็บเหรียญ “เดินไปกอดง้อมึงขนาดนั้น ไม่ชอบจะเรียกว่าอะไร”
“มะ มึงเห็นเหรอ” เปรมมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา สามสีพยักหน้า “กูอาศัยช่วงชุลมุนแอบเสือกอยู่เงียบๆ”
“...ไอ้ไดอะ?”
“น่าจะมีแต่กูที่เห็น” เด็กหนุ่มตัวสูงบอก พูดว่า “ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขาง้อกันแบบนั้นหรอก ชอบก็บอกเขาไป”
เปรมหลุบตา เขาพูดออกมาในที่สุด
“กูกลัว...”
“กลัวอะไร?” สามสีถามโดยไม่หันมา เปรมมองเกมในมือเพื่อน ตอบว่า “ไม่รู้ แต่กูรู้สึกว่าเรื่องคงไม่ง่ายแบบนั้น”
“ไม่ลองจะรู้เหรอวะ”
“กูกลัวมันไม่เหมือนเดิม” เปรมบ่ายเบี่ยง สามสีขมวดคิ้ว “อะไรของมึงวะ”
“ปล่อยกูไปเถอะ” เปรมพูดด้วยท่าทางปลงโลก สามสีเหลือบตามองเพื่อน อดถามไม่ได้ว่า “แล้วก็ค้างๆ คาๆ อยู่แบบเนี้ย?”
“เดี๋ยวพอคิดได้ก็คงจะเลิกยุ่งกับกูกันไปเองแหละ ไม่เป็นไรหรอก” เปรมตัดบท ตัวละครของสามสีโดนตำรวจในเกมจับตัวได้แล้ว เด็กหนุ่มตัวสูงกระพริบตา “ไม่น่าง่ายขนาดนั้น”
เปรมก้มหน้า คำพูดของตัวปัญหาวนกลับเข้ามาอีกครั้ง
‘เลือกเรานะ’
เขาหลับตาอย่างสับสน หวนนึกถึงคำพูดของไฟที่ติดอยู่ในหัวเสมอมา
‘มึงทำให้มันนึกถึงแม่มั้ง’
นายจะให้ฉันทำยังไง...
เปรมแยกกับสามสีและไดนาไมต์ตอนสิบเอ็ดโมงกว่า เขาลืมหนังสือวิชาแลปอาหารภาคบรรยายในบ่ายวันนี้จึงคิดจะขี่รถกลับไปเอาที่หอ สามทหารเสือนัดเจอกันอีกทีตอนเริ่มชั่วโมงเรียนเลยเพื่อความสะดวกของทุกฝ่าย
เปมทัตขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาจากตึกเรียนรวม ลัดเลาะไปตามเส้นทางปลอดคน ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอย่างสับสน พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างอยู่ริมถนน
ร่างหนึ่งก้าวเตาะแตะก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น เปรมเหยียบเบรกตัวโก่ง รีบจอดรถลงไปดูอาการคนล้ม อีกฝ่ายเป็นผู้ชายตัวเล็กและสวมชุดนิสิตเหมือนเขา แถมท่าทางคุ้นตาเหลือเกิน
เปรมเข้าไปประคองตัวเล็ก แต่พอจับอีกฝ่ายแหงนหน้าพอครัวก็เบิกตาโพล่ง
“นาย!”
เขาคือนายหัวหลิมนั่นเอง เปรมจับหน้าผากเล็กที่ร้อนจัดอย่างนึกกังวล ไม่รอช้า พ่อครัวรีบประคองอีกฝ่ายขึ้นรถ จัดแขนเล็กให้เกาะหลังเขาเอาไว้แล้วขี่ออกไปทันที
เปรมจอดรถหน้าสถานพยาบาลในห้านาทีต่อมา ด้วยขนาดตัวที่ใกล้เคียงกันทำให้เขาไม่สามารถแบกนายหัวหลิมได้ พ่อครัวกึ่งประคองกึ่งลากพานายหัวหลิมขึ้นบันไดด้านหน้าในสภาพทุลักทุเล ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงเรียก
“เปรม!”
พ่อครัวหันไปมอง เรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา “แชง...” เขายื้อนายหัวหลิมสู้กับแรงโน้มถ่วง พูดปนหอบว่า
“ช่วยที เพื่อนฉันเขา...”
แชงมาที่เพิ่งกลับจากโรงอาหารวิ่งปรี่เข้ามา ไม่ต้องพูดให้มากความเด็กหนุ่มผมทองก็ช้อนตัวคนป่วยอุ้มเข้าสถานพยาบาลไปอย่างรู้งาน เปรมเดินนวดแขนตามเข้าไป ตัดสินใจโทรหาโจ้
(สวัสดีครับ) ไม่นานนักอีกคนก็รับสาย เปรมบอกว่า “โจ้ กูเปรมนะ”
(ไอ้เปรมเรอะ เออว่าไงวะ)
“กูเจอไอ้หัวหลิมเป็นลมอยู่ข้างทาง” พ่อครัวสรุปใจความ อีกฝ่ายส่งเสียงกลับมาอย่างตกใจ
(ฉิบหาย แล้วมันเป็นไงบ้าง)
“กูพามันมาสถานพยาบาลแล้ว”
(จริงดิ ไอ้เหี้ยโทษที มันบอกจะไปสถานพยาบาล พวกกูช่วยงานอาจารย์อยู่เลยไม่ได้ไปเป็นเพื่อน) พอฟังดูดีๆ เปรมก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมมาจากปลายอยู่กลายๆ เลยบอกว่า
“เออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูดูให้ มึงมารับมันละกันกูมีเรียนตอนบ่าย”
(โอเค เสร็จงานเดี๋ยวกูไป ขอบใจมึงมาก) พวกเขาคุยกันอีกสองสามประโยค ก่อนพ่อครัวจะกดวางสาย
เปรมเดินเข้ามาในสถานพยาบาลของมหาลัย แชงมาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในส่วนรอเรียกชื่อโบกมือให้เขา พ่อครัวเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
“ฉันกรอกประวัติจากบัตรนิสิตให้เพื่อนเปรมแล้ว ตอนนี้กำลังนอนรอหมออยู่ในห้องรับรองผู้ป่วย” แชงมารายงาน เปรมหันไปมองอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไร เพื่อนเปรมก็เหมือนเพื่อนฉันนั่นแหละ” แชงมายิ้มน่ามอง เปรมมองแล้วยิ้มตาม ถามว่า “แล้วนี่แชงมาทำอะไรแถวนี้เหรอ?”
“เพื่อนของฉันเป็นหวัดน่ะ หมอนั่นโดนกักตัวอยู่ในห้องรับรองผู้ป่วย แต่หิวเลยใช้ฉันไปซื้ออะไรมาให้กิน” เขาชูถุงผัดซีอิ้วสามห่อในมือ ยิ้มแหยแล้วพูดว่า “ตัวนิดเดียวแต่กินจุมากเลยล่ะ”
“ตัดสินระบบเผาผลาญจากขนาดตัวไม่ได้หรอกนะ” เปรมหัวเราะ “ฉันเองก็มีเพื่อนตัวเล็กที่ชอบยัดห่าเหมือนกัน” เขาหมายถึงโช รายนั้นกินทุกอย่างเหมือนมีกระเพาะเป็นหลุมดำ
“ว่าแต่พาคนป่วยมาส่งแบบนี้ เปรมนี่ใจดีจังนะ” แชงมายิ้มกว้าง “ทำฉันตกหลุมรักอีกรอบเลยล่ะ”
เปรมมองความสว่างไสวนั่นอย่างนึกแสบตา พูดว่า “ฉันก็แค่บังเอิญผ่านไปเจอเท่านั้นแหละ”
“แบบนี้นี่เอง แต่เพื่อนเปรมตัวเล็กมากเลยนะ” แชงมาบอก ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มเสมอ “เวลาเห็นคนตัวเล็กๆ ลำบากทีไรมันอดเข้าไปปกป้องไม่ได้ทุกที”
“งั้นเหรอ” เปรมขานรับ แชงมารีบพูดว่า “แต่เปรมเป็นข้อยกเว้นนะ ถึงจะไม่ตัวเล็ก ฉันก็ชอบเปรมอยู่ดีนั่นแหละ”
“...เหรอ” พ่อครัวขานรับในระดับเสียงที่แผ่วลง คำพูดตรงไปตรงมาของอีกฝ่ายทำให้เขาแพ้ทาง
เหมือนกับใครบางคน...
“แชง เรื่องคำตอบของฉันน่ะ...” ตอนนั้นเองที่เปรมคิดแล้วว่ายังไงเขาก็ควรจะปฏิเสธ ทว่า
“ขอร้องล่ะ” แชงมาเบรกไว้ เด็กหนุ่มผมทองสบตาอีกฝ่าย พูดว่า
“ขอให้โอกาสให้ฉันเถอะนะ”
“แต่ว่า...”
“ฉันไม่อยากแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มนี่นา” ดวงตาของเด็กหนุ่มมาดโฮสต์ฉายชัดว่าไม่ยอมแพ้ เปรมมองอีกฝ่าย จริงๆ แชงมาก็ไม่ใช่คนเลวร้าย ออกจะมีน้ำใจด้วยซ้ำ แถมเมื่อกี้ยังเข้ามาช่วยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยอีก
พ่อครัวเผลอใจอ่อนอีกจนได้
“ก็ได้” เปรมตอบ แชงมาตาเป็นประกาย โผเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างดีใจ “เย้ ขอบคุณมากนะ”
“อืม...” คนตัวเล็กลอบนวดขมับ ก่อนแชงมาจะพูดอย่างนึกขึ้นได้
“จริงสิ ฉันว่าฉันเอาผัดซีอิ้วไปให้เพื่อนก่อนดีกว่า”
เปรมพยักหน้า ตอนนั้นเองที่ประตูสถานพยาบาลเปิดออก ปรากฏร่างสูงในเสื้อวอร์มสวมกางเกงพละขายาว ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ดวงตาสีนิลตวัดมองอย่างดุดันจนผู้คนโดยรอบพร้อมใจกันหันหน้าหนี
ก้อนความน่ากลัวเดินได้ก้าวขาไปทางห้องรับรองผู้ป่วย ก่อนจะชนเข้ากับแชงมาที่กำลังเดินถือถุงผัดซีอิ้วไปให้เพื่อนพอดี หนุ่มผมทองขมวดคิ้ว พูดด้วยเสียงไม่เบานัก “อะไรเนี่ย!”
ทว่าดวงตาเหยี่ยวคู่นั้นกลับตวัดมองต่ำอย่างไม่ยี่หระ แชงมาคิ้วกระตุก เขาจ้องคนที่ตัวสูงกว่าตัวเองเกือบหนึ่งช่วงหัว จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือคิงจากคณะศึกษาศาสตร์
“นี่ พูดอะไรซะบ้างเซ่!” แชงมาเหวี่ยงถุงผัดซีอิ้วในมือใส่หลังอีกฝ่ายอย่างนึกโมโห ไม่เบาแต่ก็ไม่แรงมากนัก คนตาดุหันมา พูดเสียงทุ้มต่ำด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เกะกะ”
“ว่าไงนะ! ไอ้คนนิสัยเสีย!”
“ซัน ทางนี้” ราวกับระฆังช่วยชีวิตเมื่อมีผู้หญิงในชุดวอร์มอีกคนโผล่มาโบกมือเรียก ซันเดินไอค่อกแค่กเข้าไปหา ก่อนร่างสูงจะหายเข้าห้องไป
แชงมาขมวดคิ้ว เปิดประตูเข้าห้องของเพื่อนตัวเองพลางพึมพำว่า “คนอะไร ไม่น่ารักเลย”
เปรมเดินเข้าไปในห้องรับรองผู้ป่วยที่นายหัวหลิมนอนอยู่ตามเสียงเรียกของพยาบาล แชงมาเขียนชื่อของเขาเอาไว้ในฐานะผู้เกี่ยวข้องกับผู้ป่วย แพทย์เจ้าของไข้คือนิสิตหนุ่มคณะแพทยศาสตร์ปีสูงซึ่งเรียนอยู่ในมหาลัยนี้ คุณหมอเป็นผู้ชายตัวสูง เส้นผมตัดสั้นหวีเสยล้อมกรอบใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดกาวน์สีขาวนั่งยิ้มให้อย่างใจดี
“เธอคือเปรม เปมทัต?” คุณหมออ่านรายงานในมือ
“ใช่ครับ” เปรมตอบ เหลือบมองนายหัวหลิมที่นอนหายใจหอบเอาเจลเย็นแปะหัวห่มผ้าอยู่บนเตียง ถามว่า “เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“ไข้ขึ้นสูงมาก แต่หมอให้ยาไปแล้ว มีอาการอดนอนกับเป็นโรคกระเพาะด้วย” ดวงตาเรียวเหลือบมองเปรมคล้ายดุ “ทำไมไม่ดูแลเพื่อนบ้างหืม”
“ขอโทษครับ” เปรมตอบเจื่อนๆ หมอเหลือบมองท่าทางนั้น หลุดหัวเราะออกมา “หมอแซวเล่น แต่คนไข้ต้องกินยาหลังอาหาร นี่ก็ใกล้เวลาตื่นมากินยาแล้ว เธอพอจะไปซื้ออะไรมาให้เขากินได้ไหม”
“ได้ครับ” เปรมพยักหน้า ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นนายหัวหลิมลืมตาขึ้น ฝ่ายหลังพูดด้วยเสียงอันแหบแห้ง
“น้ำ...”
เปรมลุกขึ้น เป็นจังหวะที่คุณหมอส่งขวดน้ำที่ยังไม่ได้เปิดมาให้พร้อมพูดว่า “ของหมอ กินได้”
“ขอบคุณครับ” เปรมเปิดฝาแล้วเสียบหลอด เขาประคองเพื่อนขึ้นมากินน้ำ นายหัวหลิมดูดน้ำอย่างนึกกระหาย ดวงตาปิดปรือ
เมื่อพอแล้วริมฝีปากเล็กจึงผละออก
“เป็นไงบ้าง” เปรมถามอาการ นายหัวหลิมพยายามเพ่งมองอีกฝ่าย “เปรม...?”
“อืม ดีขึ้นไหม”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ...” นายหัวหลิมตอบเสียงพร่า “ขอบคุณนะ”
เปรมขมวดคิ้ว “บอกให้มาหาหมอตั้งนานแล้วก็ไม่เชื่อ”
“ขอโทษ” นายหัวหลิมพูดเสียงอ่อน เขาหลับตาลง ก่อนท้องจะส่งเสียงร้องออกมา หมอกับเปรมมองหน้ากัน ฝ่ายหลังหัวเราะลั่น ในขณะที่หมอหันหน้าไปขำอีกทางอย่างรักษาหน้าคนไข้
“อย่าหัวเราะสิ!” คนตัวเล็กพูดด้วยแก้มที่ขึ้นสีจัด ก่อนแชงมาจะเปิดประตูเข้ามา “เปรม เพื่อนนายอาการเป็นยังไง...”
ทุกสายตาหันไปจับจ้อง คุณหมอมองถุงผัดซีอิ้วในมือเด็กหนุ่มผมทอง ถามว่า “ในมือนั่นของใคร”
แชงมามองตาม ตอบว่า “อ๋อ ผมซื้อมาเกินน่ะครับ แต่ว่าจะเอากลับแล้วล่ะ”
“ฉันซื้อต่อ” เปรมแทรกขึ้น “เพื่อนฉันต้องกินข้าวก่อนกินยา”
แชงมาเข้าใจทันที เขายื่นถุงผัดซีอิ้วให้ด้วยรอยยิ้มสดใส “เอาเลย ไม่ต้องซื้อหรอก ฉันให้” เปรมสั่นหัว เขาควักกระเป๋าตังค์ยื่นเงินให้เด็กหนุ่มผมทอง “ฉันรบกวนนายมากเกินไปแล้ว รับไว้เถอะ”
“..ก็ได้” แชงมารับมาด้วยท่าทีไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็ยังคงยิ้มให้พ่อครัว หมอมองคนทั้งคู่ อดถามไม่ได้ว่า
“แล้วนี่พวกเธอไม่มีเรียนกันเหรอ?”
เปรมที่กำลังจัดจานอาหารให้นายหัวหลิมชะงัก เขามองนาฬิกา ร้องออกมาทันทีว่า “จะบ่ายโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย!” พ่อครัวมีเรียนต่อตอนบ่ายสอง แชงมาได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งตัวตรงแน่ว พึมพำว่า “แย่ละ ฉันมีควิซบ่ายสองซะด้วย”
“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลทางนี้เอง” หมอพูดยิ้มๆ อย่างใจดี เปรมยกมือไหว้ “ขอบคุณมากครับ” หันไปโบกมือให้เพื่อนยิ้มๆ “งั้นฉันไปก่อนนะนายหัวหลิม”
“แค่ก...ฉันไม่ได้ชื่อหัวหลิม...” คนฟังตอบกลั้วไอ เปรมวิ่งออกไปแล้ว ต่อด้วยแชงที่หันมามองแล้วพูดว่า
“แล้วเจอกันนะพ่อตัวเล็ก” ก่อนจะวิ่งออกไปอีกคน นายหัวหลิมมองตาม ไอออกมาอีกคำ
“นั่นก็ไม่ใช่ชื่อฉัน...”
ในวิชาแลปอาหารภาคบรรยายยามบ่ายวันศุกร์ที่แสนจะเอื่อยเฉื่อย เปรมนอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ รู้สึกเพลียไปทั้งร่าง อยากให้ชั่วโมงเรียนจบลงไวๆ หูได้ยินเสียงไดนาไมต์ที่นั่งเล่นสมาร์ทโฟนพูดว่า
“มึง ช่วงนี้หวัดระบาดเหรอวะ”
“น่าจะว่ะ วันนี้ไอ้เก้าก็ไม่ได้ไปโรงเรียน” สามสีบอก หนุ่มผมทองพยักหน้า เขาเลื่อนนิวฟีดของกระดานข่าวในหน้าจอพลางพูดว่า
“เออ คนในเฟซแม่งตั้งสเตตัสเป็นหวัดกันเต็มเลย ติดกันเป็นพรืดจนกูนึกว่าสแปม”
“เออ ไอ้หัวหลิมก็ไม่สบาย” เปรมแทรกเสียงอู้อี้เพราะฟุบหน้าอยู่ ไดนาไมต์หันมามอง “ยังไม่หายอีกเหรอวะ”
“ไข้ขึ้นอะดิ กูพามันไปส่งสถานพยาบาลมาเมื่อตอนเที่ยง” เปรมบอก รู้สึกปวดตาแปลกๆ สามสีมองเพื่อนแล้วพูดว่า “เปรมมึงเป็นไรหน้าซีดๆ”
“เปล่า...”
“หวัดแดกแน่นอน” ไดนาไมต์มอง เปรมตอบส่งๆ “ไม่มีทางเว้ย เชื้อนี้กูเคยเป็นแล้ว”
“ถ้ามึงจะหยั่งรู้ขนาดนั้น” หนุ่มผมทองหรี่ตา สามสีถามว่า “แล้วนี่มึงต้องไปสอนไอ้เท็นต่อไหมเนี่ย”
“อืม...ไปดิ” เปรมหลับตาตอบ ก่อนจะพูดว่า “พวกมึง...พระอินทร์กวักมือเรียกกูแล้วอะ กูไปก่อนนะ”
“มึงดูดีๆ ว่าพระอินทร์หรือยมบาล” ไดนาไมต์หัวเราะ เปรมยื่นนิ้วกลางไปสะกิดไหล่เพื่อนเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยอาการง่วงงุน
เปรมลืมตาขึ้นมาอีกทีตอนชั่วโมงเรียนจบลง เพื่อนในห้องส่งเสียงจอแจพลางเก็บของ ที่หน้าประตูห้องปรากฏร่างของเท็น เด็กโข่งขึ้นมารับเขาอย่างทุกที ตามด้วยไฟที่ถือหนังสือเล่มหนาเดินเข้ามา
ไดนาไมต์มองหมอยา เขาพูดชวนว่า “มึง กูกับไอ้สามจะไปต่อกันเย็นนี้ มึงว่าไง”
ไฟตาเป็นประกาย ก่อนจะชูหนังสือในมือหน้าแหยๆ “กูผ่านก่อนว่ะ ช่วงนี้สอบย่อย”
“แล้วนี่มึงจะไปไหน” สามสีมองข้าวของในมือเพื่อนผมแดง ฝ่ายหลังตอบว่า “ห้องสมุดอะ ไปด้วยกันแมะ”
“...ไม่อะ” ไดนาไมต์สั่นหัว เปรมมองหมอยาแล้วนึกถึงเพื่อนตัวเล็กอีกคน คืนก่อนโชก็โทรมาบ่นกับเขาเหมือนกัน ช่วงนี้รายนั้นเองก็เดินสายสอบย่อยสมองเป็นระวิง
“งั้นพวกกูไปก่อนนะ” สามสีบอกลาก่อนจะแยกตัวไปกับไดนาไมต์ ไฟเองก็ขอตัวไปอีกทาง เปรมล้าไปทั้งตัว เขาเดินลงบันไดมากับเท็น คนขับรถของอีกฝ่ายมารออยู่หน้าตึกเป็นที่เรียบร้อย
เบนซ์สี่ประตูคันหรูพาเปรมออกจากมหาลัย แล่นไปตามถนนเส้นหลัก พ่อครัวมองสองข้างทาง ลอบนวดขมับเป็นระยะ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ
“กุ๊ก”
เท็นยื่นมือมาแตะแขนเขา เปรมหันไปมอง “ว่าไง กินอะไรล่ะวันนี้”
“แกงส้ม” เด็กโข่งบอก พูดอีกว่า “กุ๊กเป็นอะไร”
เปรมหลับตา ตอบว่า “มึนหัวนิดหน่อยน่ะ”
“นอนน้อยเหรอ” เด็กโข่งถาม พ่อครัวเปิดเปลือกตาแล้วหัวเราะ “อะไร ฉันไม่ใช่คนไข้ของนายนะ”
“เราเป็นห่วง”
เปรมยิ้มออกมา เขานั่งตัวตรง ทำหน้าตาให้สดชื่น “ฉันไม่เป็นไรหรอก”
เท็นมองพ่อครัว ไม่ถึงชั่วโมงรถก็แล่นมาถึงที่หมาย คฤหาสน์สไตล์ยุโรปขนาดใหญ่ปรากฏแก่สายตา ทันทีที่เบนซ์คันงามเทียบท่าเท็นก็ลงจากรถ เปรมเดินตามลงมาเงียบๆ
“ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย”
เหล่าพ่อบ้านยังคงประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณหนู” มาเรียก้มหัวให้เขาทั้งคู่อย่างนอบน้อม เปรมมองแถวพ่อบ้าน รู้สึกตาลายเหมือนเห็นจำนวนคนมากกว่าทุกที เท็นพาเขามาหยุดที่หน้าบันไดกลาง
“เดี๋ยวตามไปนะ” เท็นหันมาบอกเหมือนทุกที เปรมพยักหน้า ตอนนั้นเองที่โลกทั้งใบไหววูบ เปรมขานรับออกมา “อืม...”
เสียงนั้นแปร่งหูจนคนฟังรู้สึกได้ ทศทิศหันมา ไวเท่าความคิด ร่างสูงพรวดเข้าไปรับคนตัวเล็กที่ทรุดฮวบได้ทันท่วงที เปรมฟุบหน้าลงกับอกเสื้อของคนตัวใหญ่ หายใจแผ่ว มือหนาทาบทับลงหน้าผากเล็ก พบว่ามันร้อนจัดจนน่ากลัว
“ว้าย!” มาเรียปิดปากส่งเสียง ทุกคนหันมามอง เท็นเหลือบตาขึ้น พูดด้วยท่าทางสุขุมผิดจากทุกที
“ผมจัดการเอง มาเรียตามผมมา” ก่อนจะใช้แขนอีกข้างช้อนสองขากุ๊ก แล้วอุ้มขึ้นบันไดไปท่ามกลางสายตาของคนรับใช้ทุกคน
ปวดหัว...
เปรมฝืนลืมตาอย่างยากลำบาก ลำคอแห้งผาก หัวหนักอึ้ง หูได้ยินเสียงทุ้มพึมพำอะไรอยู่ใกล้ๆ มีเสียงผู้หญิงขานรับกลับมา พ่อครัวขยับริมฝีปาก
“น...น้ำ...”
ใครบางคนช่วยช้อนแผ่นหลังเขาขึ้น ตามด้วยหลอดที่ยื่นมาจ่อริมฝีปาก เปรมดูดน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย แว่วเสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู “ใจเย็นๆ เดี๋ยวสำลัก”
เสียงทุ้มโมโนโทนนั้นเป็นของเท็นอย่างไม่ต้องสงสัย เปรมผ่อนแรงอย่างว่าง่าย เมื่อพอแล้วจึงผละหัวออกจากหลอด คนตัวใหญ่จับเขาเอนลงบนที่นอนนุ่ม เปรมปวดกระบอกตาจึงปิดเปลือกตาลง แต่ยังพอมีสติพึมพำว่า
“โทษที เลยไม่ได้ทำแกงส้มให้กินเลย...”
“ไม่เป็นไร” ระหว่างรอมาเรียไปเอายา เท็นก็หยิบแผ่นเจลลดไข้แบบเย็นจัดขนาดกลางมาห่อด้วยผ้าขนหนูชั้นหนึ่ง ก่อนจะนาบมันลงหน้าผากเล็กโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
“ปวดหน่อยนะ”
“อึ๊ก!” เปรมหลุดร้องออกมายามเย็นจัดปะทะร้อนระอุ ปวดจนทรมานไปทั่วจึงขยับตัวขัดขืน “เท็น...พอ...อะ...” มือเล็กๆ พยายามแกะมือหนาออกจากหน้าผาก
เท็นจุ๊ปากเบาๆ เขาเลื่อนเจลเย็นมายังแก้มที่ขึ้นสีจัดด้วยอุณหภูมิภายในของอีกฝ่าย พ่อครัวไอค่อกแค่ก สะดุ้งยามมือเย็นล้วงเข้ามาสัมผัสแผ่นหลัง
แผ่นเจลเย็นจัดห่อผ้าขนหนูเลื่อนมาแนบคอคนป่วย เปรมขมวดคิ้ว ร่างกายทุกส่วนหนักอึ้งราวกับไม่ใช่ของตัวเอง แล้วประตูห้องก็เปิดออก มาเรียเดินถือถาดรองชามข้าวต้มกับแก้วน้ำเปล่าเข้ามา เท็นประคองพ่อครัวให้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ริมเตียง แอมบาสเดอร์รับชามข้าวต้มมาถือไว้ในมือ ถามว่า
“กินไหวไหม”
เปรมปรือตา ตอบเสียงกระท่อนกระแท่น “ได้...”
“...เราป้อนดีกว่า” เท็นมองอย่างกังวล ก่อนมาเรียจะขอตัวออกจากห้องไปอย่างรู้งาน
“ขอบคุณมาก” เท็นบอกทันก่อนที่แม่บ้านคนสนิทจะปิดประตูลง เขาจัดท่าให้คนป่วยพิงแขนตัวเอง ใช้มืออีกข้างตักข้าวต้มให้คนป่วย ข้าวต้มร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมฉุย เท็นตักขึ้นมา เป่าให้เย็นก่อนจะป้อนใส่ปากคนตัวเล็ก
“กุ๊กกินข้าว”
เปรมพยายามยื่นหัวเข้ามากินด้วยท้ายทอยที่หนักอึ้ง ปวดกระบอกตาไปหมด เท็นป้อนข้าวให้พ่อครัวกินช้าๆ คำแล้วคำเล่า...เด็กโข่งมองข้าวต้มที่พร่องไปค่อนชามแล้วพูดว่า
“กุ๊กนี่กินเก่งเหมือนกันนะ”
เปมทัตตวัดตามอง ไอค่อกแค่ก พยายามคงสติ ทว่าทำได้ไม่มากนัก เท็นยังคงป้อนข้าวใส่ปากคนตัวเล็กต่อไป ท่าทีใจเย็นและสุขุมแบบนั้นเองที่ทำให้เปรมรู้สึกตัวขึ้นมา
เขาเป็นหมอจริงๆ...
“กินหมดแล้ว” เท็นพูดออกมา เปรมหลับตา เอนตัวลงนอนด้วยการประคองของอีกฝ่าย
“กุ๊กอย่าเพิ่งหลับ” เท็นแกะยาออกจากแผง พูดว่า “กินยาก่อน”
เปรมมองตาละห้อย เขาขยับตัวไม่ไหวแล้ว
“ลุกไหวไหม”
เท็นถาม เปรมพยายามยันตัวลุกทั้งที่ท่อนแขนสั่นระริก พ่อครัวขมวดคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดกับความเป็นตัวเองถูกที่ช่วงชิงไป สุดท้ายก็หน้าทิ่มจนตกเตียงไปค่อนตัว ทศทิศพรวดเข้ามาประคอง พูดเสียงทุ้ม
“ไม่ไหวก็บอกสิ”
“ไหว...”
“ดื้อจัง” เท็นขมวดคิ้ว เขาประคองกุ๊กคนเก่งขึ้นมา พูดว่า “กินยานะ”
เปรมปวดหัวตุบ รู้สึกได้ถึงนิ้วยาวที่ล่วงล้ำเข้ามาในช่องปาก พ่อครัวนิ่วหน้า พยายามเบี่ยงหัวหลบ ทว่ามือหนากลับล็อคศีรษะเขาไว้แน่น
เท็นสอดเม็ดยาเข้าไป ก่อนจะกรอกน้ำใส่ปากพ่อครัว ด้วยจังหวะที่ผิดพลาดทำให้คนตัวเล็กสำลักออกมา ทศทิศมองคนในอ้อมกอดไอจนตัวโยน รีบยกมือลูบหลังให้
“แค่ก! อะแฮ่ก...” เปรมคายยาออกมาพร้อมน้ำลายใสๆ ที่ไหลลงมุมปาก เขาหอบหนัก ดวงตาสีนิลเจือความทรมาน แก้มขาวขึ้นสีจัดจนน่ากลัว
เท็นมองสภาพนั้น ตัดสินใจแกะยาอีกเม็ดใส่ปากตัวเองแล้วอมน้ำตามเข้าไป ล็อคคางมนเอาไว้ก่อนจะก้มลงประกบปากกับคนตัวเล็ก
“อื้อ...” เปรมขมวดคิ้วยามลิ้นร้อนสอดเข้ามา รู้สึกได้ถึงของเหลวรสขมเจือจางไหลผ่านลงคอไป เท็นถอนริมฝีปาก ไม่วายเขย่าท้ายทอยเด็กหนุ่มเบาๆ เพื่อความแน่ใจ
“อึก” นั่นทำให้เปรมกลืนยาได้ง่ายขึ้น ดวงตาสีนิลหยาดเยิ้ม สะท้อนเงาของคุณหมอชัดเจน
“อะ...” คนป่วยร้องเบาๆ ยามคนตัวใหญ่สอดลิ้นเข้ามาอีกครั้ง มือเล็กกำอกเสื้อฝ่ายแน่นอย่างหายใจตามไม่ทัน เท็นสำรวจจนแน่ใจว่าไม่มียาอยู่ในปากกุ๊กแล้วจึงผละออก
เปรมไอปนหอบ ก่อนจมูกโด่งสันจะกดลงแก้มขาวดังฟอด
“หายเร็วๆ นะ”
พ่อครัวหลับตา แก้มของเขาขึ้นสีจัดมากกว่าเดิมเสียอีก
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
ขอโทษที่มาช้านะคะ ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ง่วงบ่อยมาก
แต่ง ๆ ไปจะหลับตลอดเลย
ถึงจริง ๆ จะง่วงตลอดเวลาก็เถอะ 555555555 5
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม การรอคอยและกำลังใจนะคะ
ใครหวังให้ใครคู่ใครคงต้องภาวนากันล่ะค่ะ สู้ ๆ 555555555 5
ไปเล่นแท็ก
#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ กันเยอะ ๆ น้าา า
เจอกันตอนที่สิบสี่ค่าาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 680789 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก