แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่าง ตกกระทบสองร่างบนเตียงคิงไซส์กลางห้อง เปมทัตเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เบื้องหน้าคืออกกว้างของใครบางคนในระยะประชิด รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนใหญ่ที่โอบล้อมตัวไว้หลวมๆ เท็นนอนกอดเขาเหมือนกอดหมอนข้างไม่มีผิด
เปรมสะดุ้งน้อยๆ ยามอีกฝ่ายกระชับอ้อมแขนส่งให้หน้าของเขาซุกเข้ากับอกกว้าง แก้มพ่อครัวขึ้นสีเรื่อเมื่อจมูกโด่งสันยื่นเข้ามากดลงบนหัวตัวเองดังฟอด เสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังอยู่ข้างหู พ่อครัวขยับตัวขยุกขยิกจนสามารถยกหัวมองหน้าว่าที่คุณหมอได้สำเร็จ
ใบหน้าหล่อเหลายามหลับในระยะใกล้ทำให้ใจเต้น เส้นผมสีดำชี้ฟูเคลียลงข้างแก้มเหมือนเด็กๆ ริมฝีปากได้รูปเหยียดเป็นเส้นตรงรับกับจมูกโด่งสัน ดวงตายาวรีที่มักจะมองตรงมายังเขาเสมอบัดนี้ปิดสนิท เปรมจ้องผิวหน้าอีกฝ่าย แม้จะมีสีซีดแต่ก็ดูเนียนนุ่มน่าสัมผัสแบบลูกผู้ดี
เปรมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเท็นลืมตา ดวงตายาวรีสะท้อนภาพของเขาแม้จะฉายแววง่วงงุน เด็กโข่งยกมือขยี้ตาตัวเองป้อยๆ พูดเสียงพร่าแบบคนเพิ่งตื่น
“อรุณสวัสดิ์”
“อะ...อรุณสวัสดิ์” เปรมขานรับอย่างไม่คุ้นชิน เท็นจ้องหน้าคนในอ้อมกอด ก่อนจะยื่นหัวเข้ามาเอาหน้าผากตัวเองแนบกับหน้าผากของพ่อครัว
“ตัวเย็นแล้วล่ะ” ว่าที่คุณหมอบอกแล้วผละออกไป เปรมมองริมฝีปากอีกฝ่าย พลันเรื่องเมื่อคืนก็แวบขึ้นมา
เท็นขมวดคิ้ว “อ้าว หน้าแดงอีกแล้ว” เด็กโข่งยื่นหน้าเข้ามาอีกรอบ เปรมรีบยกมือดันคางคนตัวใหญ่เอาไว้ “ไม่ต้องวัดไข้แล้ว!”
“ก็กุ๊กหน้าแดงอะ”
“อันนี้ไม่ได้ป่วยเฟ้ย!” พ่อครัวเถียง เท็นมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็พูดว่า “เราเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กุ๊กแล้วนะ”
เปรมก้มมองตัวเอง พอพบว่าตัวเองอยู่ในชุดนอนลายทางของอีกฝ่ายก็ใจหายวาบ ทศทิศมองท่าทางนั้น บอกว่า “เราเปลี่ยนแค่ข้างนอกเพราะจะเช็ดตัวให้ ข้างในไม่ได้ยุ่ง”
จริงอย่างที่เด็กโข่งว่า บอกเซอร์ของพ่อครัวยังอยู่ดีไม่ได้โดนถอดออกไป เปรมโล่งใจ ไม่ลืมที่จะพูดว่า
“ขอบคุณ”
เท็นพยักหน้า โพล่งขึ้นด้วยเสียงโมโนโทน “อยากกินพะโล้” เปรมกระพริบตา จะว่าไปเมื่อวานเขาก็ยังไมได้ทำแกงส้มให้อีกฝ่ายกินเลยนี่นะ พ่อครัวพูดว่า “เอาสิ”
“แต่เมื่อวานมาเรียบอกว่าของในตู้เย็นหมด” เด็กโข่งบอก เปรมชวนว่า “งั้นวันนี้เราไปซื้อวัตถุดิบที่ห้างกันไหม”
เท็นพยักหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย
เบนซ์สี่ประตูคันหรูพาเปรมกับเท็นมาถึงห้างในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เนื่องจากคนขับรถโดนเรียกตัวกะทันหันพวกเขาจึงตกลงกันว่าถ้าเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวค่อยโทรหา ก่อนทั้งคู่จะก้าวเข้ามา บรรยากาศตอนสิบเอ็ดโมงของห้างใหญ่ในวันหยุดดูคึกคักเป็นพิเศษ
เปรมพาเท็นมาฝั่งซุปเปอร์มาเก็ต พ่อครัวเดินเลือกของโดยมีเด็กโข่งเข็นรถเข็นตามต้อยๆ อยู่ข้างหลัง ดวงตายาวรีจ้องกุ๊กที่กำลังเทียบราคาไข่เป็ดของแต่ละยี่ห้ออย่างจริงจัง ออร่าประหลาดที่แผ่พุ่งมาจากตัวอีกฝ่ายส่งให้เท็นทำได้เพียงยืนสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ แม้ใจจะอยากเข้าไปกอดเหมือนทุกทีก็ตาม
ครู่ต่อมาเปรมก็ตัดสินใจได้ เขาหยิบไข่เป็ดแบบหกฟองยี่ห้อที่ถูกใจใส่รถเข็น เท็นเดินตาม มองพ่อครัวเดินหยิบกระเทียม ผักชี อบเชยและเต้าหู้กระดานใส่ตะกร้าด้วยดวงตาเป็นประกาย
พอเดินมาถึงส่วนของเนื้อสัตว์เปรมก็ถามว่า “อยากกินอะไรอีกไหม”
“ปลา” เมื่อออร่าน่ากลัวของพ่อครัวหายไปแล้วเท็นก็เดินมากอดร่างเล็กจากด้านหลัง เปรมพูดขณะเลือกเนื้อหมูสามชั้นว่า “เอาปลากะพงนึ่งมะนาวไหม”
“ยังไงก็ได้” เท็นซุกหน้าลงกับไหล่กุ๊กพลางตอบเสียงอู้อี้ เขาหิวจะแย่อยู่แล้ว
เปรมยื่นมือไปตบเอวสอบอีกฝ่ายเบาๆ พูดว่า “ไหวไหมเนี่ย งั้นไปหาอะไรในนี้กินกันก่อนไหม อันนี้เดี๋ยวค่อยทำเป็นมื้อเย็นก็ได้”
“ไม่เป็นไร” เท็นบอก ตอนเย็นเขามีประชุมของที่บ้านคงไม่ได้มานั่งดูกุ๊กทำกับข้าวแน่ๆ “เราทนได้”
เปรมกระพริบตา พึมพำว่า “แต่หน้านายไม่เห็นบอกแบบนั้นเลย” พ่อครัวเลือกหมูสามชั้นให้พนักงานนำไปชั่งและเตรียมใส่ถุงเพื่อกำหนดราคา ต่อด้วยเลือกปลา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์ชำระสินค้า
ใช้เวลาไม่นานก็ผ่านด่านแคชเชียร์มาได้ เปรมหันไปถามเด็กโข่งว่า “กลับกันเลยไหม”
“อื้อ”
ก่อนพ่อครัวจะนึกขึ้นได้ เขาพูดว่า “เท็น แม่ฉันเพิ่งโอนเงินของเดือนนี้มาให้ ขอไปกดก่อนนะ” เท็นพยักหน้าอย่างว่าง่าย พวกเขาสองคนเดินผ่านความคึกครื้นในวันหยุดของห้างขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นสอง
ทันทีที่เท้าของทั้งคู่สัมผัสพื้น เสียงหนึ่งก็ตะโกนเรียก
“เปรม!”
พ่อครัวเงยหน้า เรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส “แชง!”
เท็นหันไปมอง ดวงตายาวรีเกิดประกายวาวยามหนุ่มผมทองเดินเข้ามาทักทายคนตัวเล็กอย่างสนิทสนม
“แชงมาทำอะไรเนี่ย” เปรมถาม คนฟังยิ้มร่า “วันนี้ฉันโดนลากมาซื้อของทำงานคณะกับเพื่อนล่ะ” ดวงตาแบบหางชี้คู่นั้นเป็นประกาย “ได้เจอเปรมแบบนี้ โชคดีจังที่มา”
“...ฮะๆ” เปรมหัวเราะแห้ง รู้สึกได้ถึงจิตสังหารจากด้านหลัง เขาสะดุ้งเมื่อเท็นก้าวเข้ามาประชิด แชงมาชะงัก มองคนตัวสูงหน้าตายด้วยแววตาประหลาดแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อนออกมา
“อ้าวเท็น ไม่ได้เจอ...”
“กลับกันเถอะ” เท็นแทรกทะลุกลางปล้อง แชงมายิ้มค้าง เปรมกระพริบตา “แต่ว่า ฉันยังไม่ได้...”
“ใช้ของเราไปก่อน” เด็กโข่งบอก ทว่าพ่อครัวขมวดคิ้ว “ไม่ได้หรอก ฉันไม่...”
“เปรมจะไปไหนเหรอ” แชงมาโพล่งขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส เรียกความสนใจจากเปรมให้หันไปตอบว่า “อ๋อ ฉันกำลังจะไปกดเงินน่ะ”
“จริงเหรอ บังเอิญจัง ฉันเองก็กำลังจะไปถอนเงินจากบัญชีคณะพอดีเลย เราไปด้วยกันเถอะนะ” แชงมาเอ่ยชวน เปรมนิ่งคิดแล้วพยักหน้า กำลังจะก้าวขาแต่ก็ถูกรวบตัวไว้จากด้านหลัง
“เท็น ปล่อย...”
“กลับบ้าน” เด็กโข่งกำชับ เปรมขมวดคิ้ว “ไม่เอาน่า ฉันแค่ไปกดเงินแป๊บเดียวเอง”
“ไม่”
เปรมลอบถอนหายใจ พอหันไปจ้องหน้าแชงมาดีๆ ถึงเพิ่งนึกออก เจ้าเด็กโข่งไม่ชอบอีกฝ่ายนี่หว่า เมื่อคิดได้เปมทัตจึงตัดสินใจต่อรองเสียงเนิบ “ฉันขอเวลาเดี๋ยวเดียว นายจะโทรเรียกคนขับรถมาตอนนี้เลยก็ได้”
“แต่ว่า...”
เปรมอาศัยจังหวะที่อ้อมแขนใหญ่คลายตัวหันไปจ้องดวงตายาวรี ส่งเสียงว่า “นะ?”
เท็นหลุบตาอย่างจำยอม “ก็ได้”
“เด็กดี” เปรมยิ้มออกมา ดึงแก้มสีซีดเล่นเบาๆ แล้วก้าวขาออกไป แชงมารีบเดินตาม ไม่วายหันไปจ้องเด็กโข่งเขม็ง ดวงตาหางชี้สะท้อนความเป็นปรปักษ์อย่างชัดเจน
เท็นจ้องกลับ ดวงตายาวรีก็เอาเรื่องเหมือนกัน ตอนนั้นเองราวกับมีกระแสไฟฟ้าที่มองไม่เห็นแล่นผ่านระหว่างคนทั้งคู่
เปรมเดินเก็บเงินใส่กระเป๋าออกมาจากธนาคาร ด้านหลังเป็นเท็นที่ตามออกมาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
“อย่าหงุดหงิดสิ เดี๋ยวเรากลับไปกินไข่พะโล้กันนะ” พ่อครัวพยายามหลอกล่อ เท็นพยักหน้า แต่ก็ยังขมวดคิ้ว
“เราไม่ชอบหมอนั่น”
เปรมจุ๊ปาก “ไม่เอาน่า แชงมาเป็นคนดีนะ”
“กุ๊กชอบมันเหรอ” ท้ายเสียงติดห้วน เปรมเหลือกตา รีบพูดว่า “แชงมาเป็นเพื่อนที่ดีนะเท็น เขามีน้ำใจ นายไม่ควรเกลียดเขาโดยไร้เหตุผลแบบนั้น...”
“หมอนั่นไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราหรอก” เท็นแทรกขึ้น เสริมว่า “เราด้วย”
เปรมยืนมองแชงมาถอนเงินจากบัญชีของธนาคารข้างๆ ฝ่ายหลังโบกมือมาให้ เปรมจึงโบกกลับพลางพูดกับเท็นว่า “นายน่าจะลองเปิดใจคุยกับเขาดูนะ”
“ไม่”
“ทำไมถึงได้อคติกับแชงมาแบบนั้น” อันนี้เปรมสงสัยจริงๆ เท็นตอบว่า “เราไม่ชอบเวลาหมอนั่นยิ้ม”
เปรมเลิกคิ้ว “เพราะดูเหมือนเขากำลังเยาะเย้ยนาย?”
“เราแสบตา”
“...อา ถ้าอันนี้ล่ะก็ฉันเข้าใจนะ” เปรมเห็นด้วยด้วยใบหน้าปลงตก ตามด้วยหนุ่มผมทองที่เดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม พูดว่า “เอาล่ะ เสร็จแล้ว เราไปกินอะไรดีเปรม” รูปประโยคจงใจตัดเท็นออกจากบทสนทนาอย่างเห็นได้ชัด
เปรมยิ้มแหย “พวกฉันจะกลับแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ” ดวงตาหางชี้จ้องเขา พ่อครัวทำได้เพียงย้ำคำเดิม “วันนี้ไม่ได้จริงๆ”
“แย่จังนะ” แชงมามองเปมทัตอย่างนึกเสียดาย ก่อนจะหันไปจ้องคนตัวสูงอีกคนแล้วแสยะยิ้ม “แต่เอาเถอะ ไว้เปรมหลุดจาก ‘ตัวเกะกะ’ เมื่อไหร่เราค่อยมาเจอกันคราวหลังก็ได้”
เท็นคิ้วกระตุก เขาก้าวมากอดพ่อครัวไว้จากด้านหลัง พูดว่า “ไม่มีทาง”
“หึ เดี๋ยวก็รู้” แชงมายักคิ้ว อีกครั้งที่ราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านระหว่างทั้งคู่ดังเปรี๊ยะ เปรมมองซ้ายขวาเลิกลักเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนโดยรอบที่จับจ้อง
“กุ๊กกลับบ้าน” เท็นส่งเสียง แชงมาคิ้วกระตุก “เฮ้ หลายทีแล้วนะ นายอยู่บ้านเดียวกับเปรมรึไง บังคับเขาอยู่ได้”
“คือว่า...” เปรมพยายามจะอธิบาย
“กุ๊กอยู่กับเรา”
โอ๊ยตาย...พ่อครัวยกมือปิดหน้าอย่างไม่มีอะไรจะเสีย
“นายมีสิทธิ์อะไรมากั๊กเปรมไว้เนี่ยหา!” แชงมาได้ยินแบบนั้นเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา
“ไม่ใช่เรื่องของนายสักหน่อย”
“ว่าไงนะ นี่จะเอาใช่ไหม” แชงมาถกแขนเสื้อ เท็นเชิดหน้า เขาไม่กลัวอยู่แล้ว “พร้อมเสมอ”
ก่อนทั้งคู่จะกระโจนใส่กัน พวกเขายกแขนขึ้นเหนือหัวกำมือฝ่ายตรงข้ามเอาไว้แล้วดันพลังใส่กันด้วยใบหน้าบึ้งตึง เปรมมองภาพนั้นด้วยแววตาเหมือนปลาตาย พูดว่า “นี่พวกนาย...เป็นเด็กเรอะ”
ตอนนั้นเองที่เสียงสวรรค์ดังขึ้น
“แหม ครื้นเครงกันจังนะ”
เบื้องหน้าเปรมคือเด็กหนุ่มตัวสูงผมยาวระต้นคอสีเพลิง ในมือถือหนังสือเล่มหนาอย่างผิดวิสัย ใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มนึกขำระคนเอ็นดู “แล้วนั่นอะไร เล่นรีรีข้าวสารกันอยู่เหรอ”
เปรมอาศัยจังหวะที่ยังไม่มีใครสนใจผู้มาใหม่ลอดตัวออกมา ร้องว่า “ไอ้ไฟช่วยที กูรับมือพวกนี้ไม่ไหวแล้ว”
หมอยาได้ยินแล้วหัวเราะ “ไม่เห็นต้องรับมืออะไรเลย ปล่อยไว้ก็ตลกดี”
“ตลกกับผีสิ! คนมองหมดแล้วกูอายเขา”
“อารมณ์แม่และเด็กออกมึง น่ารักดี” ไฟสัพยอก เปรมหรี่ตา แสกนอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งแล้วถามว่า “แล้วนี่มึงมาทำอะไร”
ไฟชูหนังสือในมือ ตอบว่า “มาซื้อหนังสือเล่มนี้อะ อันนี้มันของมหาลัย เวลาจะทำข้อสอบมันทดเลขในเล่มไม่ได้”
“โห เรียนหนักแท้วะ”
“ก็แค่ช่วงนี้แหละ” อัคคียิ้ม ในที่สุดเท็นก็หันมา เด็กโข่งเปิดปากเรียกเพื่อนสมัยเด็ก “ไฟ”
“ไงมึง” เจ้าของชื่อยักคิ้วให้เพื่อน ก่อนจะเบนสายตาไปทางหนุ่มผมทองอีกคน ฝ่ายหลังมองเขาก่อนอยู่แล้ว แชงมาฉีกยิ้มสว่างไสวให้หนุ่มผมแดงโดยอัตโนมัติ
“หวัดดีไฟ”
“ไงแชงมา” อัคคียิ้มให้ ไม่มีอาการแสบตาแม้แต่น้อย ในขณะที่อีกสองคนพร้อมใจกันยกมือขึ้นป้องดวงตาเอาไว้
ที่มีภูมิคุ้มกันเพราะหมอนั่นก็เป็นคนประเภทเดียวกันหรือเปล่านะ...เปรมวิเคราะห์ไฟ ก่อนหมอยากับวิศวกรจะยืนคุยกันสัพเพเหระ อัคคียื่นบทสนทนาให้เท็นอยู่หลายครั้ง ซึ่งเด็กโข่งก็ตอบแค่ส่วนของตัวเองเท่านั้น
เปรมมองคิงจากสามคณะยืนคุยกัน ถึงตอนนี้ก็มีสาวๆ หันมามองอย่างสนใจหลายคนแล้ว บ้างพยายามส่งสายตาให้สามหนุ่ม
แล้วนี่เรามายืนทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย...
“แหม สายตามึงนี่น้อยเนื้อต่ำใจชัดเจนมากนะ” ไฟพูดด้วยท่าทีกึ่งขำกึ่งสงสาร เปรมเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ “ใช่ซี่! ใครจะไปเป็นที่ต้องการเหมือนพวกมึ้งงง!”
“เราต้องการกุ๊กนะ” เท็นรีบเดินเข้ามากอด
แชงมาเห็นแล้วรีบพูดว่า “ฉันก็ต้องการเปรมนะ! มากๆ เลยด้วย!” ยังมีหน้ามาพูดด้วยท่าทีเขินอายเหมือนหญิงสาวอีกต่างหาก เปรมคิ้วกระตุก แทบตะโกนด้วยใบหน้าจะร้องไห้ “ไอ้พวกตัวใหญ่ฟีโรโมนเยอะน่ะเงียบไปเลย!”
“ตัวเล็กไม่ดีตรงไหน?” เท็นเอียงคอ
“ฉันน่ะชอบเปรมที่น่ารักแบบนี้ที่สุดเลยนะ!” แชงมาส่งยิ้มแสบตามาให้
“ถึงมึงจะไม่หล่อแต่มึงก็...ก็ดีแหละ” ไฟปลอบแบบขอไปที
“ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลยยยยย” เปรมปิดหน้าร้องอย่างสิ้นหวัง ก่อนพวกมันจะหันไปล้งเล้งกันต่อ เท็นอาศัยจังหวะนี้ลอบสบตากับไฟ
หมอยาจ้องดวงตายาวรีแวบหนึ่ง ยิ้มออกมาอย่างรู้กัน
“เฮ้ยแชง มึงลืมรูดซิปปะวะ”
“ฮะ! จริงอะ!” แชงมาสะดุ้ง ยกมือกุมเป้าโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบว่าตัวเองใส่กางเกงแบบติดกระดุมมา
“ไฟแกหลอก...เฮ้ย!” เด็กหนุ่มมาดโฮสต์เบิกตาโพล่งเมื่อพบว่าเด็กโข่งหน้าตายอาศัยจังหวะตอนเขาเผลอแบกพ่อครัวขึ้นพาดบ่าวิ่งออกไปเสียแล้ว
“อย่าหนีนะ!” หนุ่มผมทองขยับตัวจะวิ่งตาม ทว่ากลับโดนหญิงสาวกลุ่มใหญ่เข้ามาล้อมไว้ แชงมากลอกตาเลิกลัก แว่วเสียงแหลมสูงไล่ถามชื่อและมหาลัยของพวกเขาอย่างเซ็งแซ่
ไฟคิดในใจว่า ‘ซวยละ’ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยิ้มออกมา
“ไฟครับ” สาวๆ กรี๊ดกันระนาวให้กับชื่อที่ร้อนแรงดั่งภาพลักษณ์ ไฟยิ้มค้าง ลอบขยับปากอย่างจงใจให้คนข้างๆ ได้ยินคนเดียว
“ยิ้มซะ”
“ว่าไงนะ” แชงมากระซิบกลับมา ไฟกำชับว่า “กูบอกให้มึงยิ้ม...ยิ้มเหมือนทุกทีนั่นแหละ”
“แล้วอีกคนชื่ออะไรอะคะ?” สาวๆ หันไปทางเด็กหนุ่มผมสีทองอย่างคาดหวัง ไฟเร่ง
“เร็วเข้า”
“แชงมาคร้าบ!” เจ้าของชื่อยิ้มกว้างราวกับโดนกดสวิตซ์ แจกความสดใสพุ่งใส่เด็กสาวรอบตัวจนพวกเธอตาพร่า จังหวะนั้นเองไฟก็รีบคว้าแขนอีกฝ่ายพาวิ่งออกมา
เสียงของกลุ่มเด็กสาวไกลออกไปทุกที จนเมื่อหนีพ้นแล้วแชงมาถึงได้สติ เขารีบพูดว่า “ฉันต้องตามเปรมไปแล้ว!”
“พอเถอะ” ไฟหยุดเขาไว้ด้วยเสียง เด็กหนุ่มผมทองชะงัก “หมายความว่าไง”
“เห็นก็น่าจะรู้แล้วนี่” หมอยากระชับหนังสือเล่มหนาเข้าข้างตัว ตอบว่า “สองคนนั้นใจตรงกัน”
“ยังไม่ใช่ว่าจะเป็นแบบนั้นแน่นอนสักหน่อย!” แชงมาเถียง ดวงตาคู่นั้นทอประกายไม่ยอมแพ้ “ฉันยอมผิดหวังมากกว่าแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม!”
“ก็ตามใจ” ไฟโบกมือไล่อย่างจนปัญญา แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปละ ขอให้โชคดี”
คิงจากคณะวิศวกรรมศาสตร์มองตามแผ่นหลังหมอยาที่เดินจากไป เขาขจัดความคิดสับสนมากมายในหัว ก่อนจะวิ่งซอยเท้ากลับไปทางเดิม
อีกฝั่งหนึ่งของห้างสรรพสินค้า เท็นอุ้มกุ๊กวิ่งหน้าตั้งออกมา พอมั่นใจว่าพ้นเขตอันตรายแล้วเปรมในสภาพห้อยหัวจึงเริ่มส่งเสียง “แชงไม่ตามมาแล้วน่า ปล่อยฉันลงสักที”
“ไม่”
เปมทัตหน้าเขียว โดนเขย่าตัวในสภาพห้อยหัวแบบนี้ทำให้เขาคลื่นไส้ “เท็น ฉันเวียนหัว...”
“ไม่”
“อุก...”
“ตกลง” เท็นรีบหยุดฝีเท้าแล้ววางกุ๊กลงทันที ดวงตายาวรีจ้องใบหน้าพะอืดพะอมของอีกฝ่าย ยังมีแก่ใจถามว่า “ห้องน้ำมั้ย”
“ไม่เป็นไร” เปรมขมวดคิ้ว รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน พูดว่า “กลับบ้านกันเถอะ โทรหาคนขับรถของนายเลย”
“เข้าใจแล้ว” เท็นตาเป็นประกาย เขาทำตามอย่างว่าง่าย
ตอนนี้ทั้งคู่มาหยุดอยู่ตรงลานทางเข้า เปรมสูดลมหายใจ มองไปรอบๆ ก่อนจะถูกใครบางคนพรวดเข้ามาเกาะไว้แน่น พ่อครัวชะงัก น้ำหนักเบาๆ และเสียงหัวเราะข้างหูนั้นให้ความคุ้นเคยจนสัมผัสได้
“ไอ้โช!”
“เย่!” ไอ้ตัวแสบส่งเสียงสดใส เด็กประมงสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้บนหลัง ดวงตาเหมือนแมวจ้องเท็นที่ยืนคุยโทรศัพท์สลับกับเปรมที่ยืนถือถุงหิ้วเหมือนเพิ่งชอปปิ้งแล้วถามว่า
“มาเดทกันเหรอ?”
“...หมอนี่อยากกินพะโล้น่ะ” เปรมชูถุงวัตถุดิบในมือให้ดูด้วยใบหน้าเหนื่อยใจ โชมองตาเป็นประกาย “โหย อยากกินด้วยเลย”
“มาด้วยกันไหม กุ๊กทำอร่อยนะ” เท็นที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วเดินเข้ามากอดกุ๊กจากด้านหลัง โชมองท่าทางนั้น รู้สึกชินตาอย่างน่าประหลาด ตอบว่า “ก็อยากอยู่ แต่คงต้องเป็นคราวหน้าแล้วล่ะ”
“ทำไมวะ” เปรมถาม เด็กประมงกลอกตา “กูมาซื้อหนังสืออะ ยืมของมหาลัยแล้วมันเน้นข้อความกับเขียนสรุปความเข้าใจลงไปไม่ได้”
“อ๋อ...” เปรมพยักหน้า รู้สึกคุ้นตากับเหตุการณ์นี้พอสมควร
“เออ งั้นเดี๋ยวกูไปร้านหนังสือละ กินให้อร่อยนะพวกมึง” โชบอกลา กุ๊กพยักหน้า ส่วนเท็นโบกมือให้ไล่หลัง ก่อนจะหันไปบอกคนข้างๆ “กุ๊กเราปวดฉี่”
เปรมกระพริบตา “อา งั้นไปห้องน้ำกัน”
พวกเขาสองคนเดินไปตามป้ายบอกทาง จังหวะที่ผ่านร้านเค้กเท็นเหลือบมองนิดหนึ่ง ทว่าก็ผ่านไปโดยไม่พุดอะไรออกมา ขณะกำลังจะเข้าห้องน้ำเท็นหันไปเห็นร่างเล็กอันคุ้นตา เขาเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงที่ไม่เบานัก
“เม”
เจ้าของชื่อหยุดฝีเท้า ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างอย่างนึกอึ้งระคนดีใจเมื่อเห็นพวกเขา
“เท็น! เปรม! คิดถึงจังเลย!”
“เม! ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ” พ่อครัวโผเข้าหา เขามองครูคณิตในชุดนิสิตแล้วถามว่า “ทำไมแต่งตัวแบบนี้อะ?”
“สถาบันกวดวิชาของที่นี่เขามาจ้างฉันน่ะ” เมธายิ้มกว้าง “สอนคณิตคอร์สของเด็กม.ปลาย ฉันว่าน่าสนุกดี อยากลองงานดูด้วยเลยตอบตกลง”
เปรมตาโต “โห ดีจัง คิดค่าสอนยังไงเหรอ”
“ชั่วโมงละห้าร้อยน่ะ มีให้เลือกหลายแบบเลยนะ จะเรียนรวมก็ได้ กลุ่มก็ได้ หรือตัวต่อตัวก็มี ตามสะดวกเลย” เมธาอธิบาย เปรมพยักหน้าหงึกหงัก “ดีจังเลยนะ”
“แล้วนี่มาทำอะไรกันล่ะ” เมธาเปิดปากถามบ้าง เท็นเป็นคนตอบว่า “ซื้อของ”
เปรมชูถุงหิ้วในมือให้ดู “หมอนี่อยากกินไข่พะโล้น่ะ”
“โหย อยากไปกินด้วยจัง”
“มาด้วยกันไหม” เท็นชวน ทว่าเมธาส่ายหน้ายิ้มๆ “คราวหลังจะไม่พลาดแน่ๆ” ครูคณิตมองนาฬิกาข้อมือ พูดว่า “จวนใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วล่ะ สายตั้งแต่ครั้งแรกคงไม่ดี ฉันไปก่อนนะ”
“โชคดีนะ” เปรมยิ้มให้ เท็นโบกมือไล่หลัง
พอเมธาหายไปจากสายตา เท็นก็เดินเข้าห้องน้ำไป เปรมยืนถือของรออยู่หน้าห้องน้ำครู่ใหญ่ ก่อนจะหันไปเห็นร่างสูงอันคุ้นตาเดินผ่านมา
เปรมตะโกนเรียกอีกฝ่ายโดยไม่ต้องคิด “ไอ้เอื้อ!”
เจ้าของชื่อหันมางงๆ พอเจอต้นเสียงก็ร้องออกมา “น้องเปรม!”
“มึงมาทำอะไรเนี่ย” เปรมมองเอื้อตั้งแต่หัวจรดเท้า “แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้?”
“ทดลองเป็นเด็กม.หก” เอื้ออังกูรตอบด้วยใบหน้าซังกะตาย เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดลายสกรีนสีขาว ใส่กางเกงขายาวสามส่วน หนีบกระเป๋าหนังไว้ข้างตัวคล้ายเด็กม.ปลายต่างจากทุกที “ไอ้ห่า แม่จับกูลงเรียนปรับพื้นฐานคณิตเฉย เจ๊แกกะคลีนกูใหม่ตั้งแต่เนื้อหาม.ปลายเลยต้องมาแอ๊บเป็นเด็กม.หกเนี่ยแหละ”
“...นี่มึงมาเรียนพิเศษเหรอ?” เปรมพูดด้วยใบหน้ากึ่งขำกึ่งสงสาร “คอร์สของเด็กม.ปลายด้วยเนี่ยนะ?”
เอื้ออังกูรห่อไหล่ ทำหน้าเหนื่อยพูดว่า “เออเด่ะ แม่กูจองแบบคอร์สตัวต่อตัวให้ บอกจะได้ไม่อาย คือแม่ผิดประเด็นปะวะ จะแบบไหนกูก็ยังดูควายอยู่ดีอะ”
“เออ มึงก็เรียนๆ ไปเถอะ จะได้เลิกใช้ดวงสักที” เปรมให้กำลังใจเพื่อน เอื้ออังกูรพรูลมออกปาก พอมองนาฬิกาก็ตาโตแล้วร้องว่า “เฮ้ยงั้นกูไปละ สายเดี๋ยวโดนคุณครูตี” ใบหน้าหล่อร้ายฉายแววทะเล้น “แหม แต่ถ้าเป็นครูสาวโนตมๆ นี่ก็จะยอมให้ตีนะ อิ๊ๆ”
“รีบไปเถอะไป๊” เปรมไล่อย่างเหนื่อยใจ เอื้ออังกูรหัวเราะ เขาโบกมือหยอยๆ แล้วสับขาวิ่งออกไป
เปรมมองไล่หลังคนตัวใหญ่ รู้สึกวุ่นวายเหมือนไม่ได้หยุด ไม่นานนักเท็นก็เดินออกมา พวกเขาทั้งคู่พากันเดินออกประตูห้างไป เท็นโทรถามเวลาคนขับรถอีกครั้ง
เมื่อเขาวางสายเปรมก็ถามว่า “รถถึงไหนแล้ว”
“อีกสิบห้านาที” เท็นตอบ
ทั้งคู่ข้ามถนนเส้นเล็กข้างๆ ห้างมารออีกฝั่งที่มีพื้นที่จอดรถ ท้องฟ้าด้านนอกมืดครึ้ม เมฆเริ่มลอยจับตัวกันเป็นก้อน แว่วเสียงฟ้าคำรามมาแต่ไกล เท็นยืนเหม่อ แล้วโพล่งขึ้น
“อยากกินเค้ก”
“ฮะ?” เปรมที่ยืนอยู่ข้างๆ เลิกคิ้ว “ตอนนี้อะเหรอ”
“อือ ตรงร้านใกล้ๆ ทางเข้า” เท็นบอกด้วยเสียงโมโนโทน เปรมกระพริบตา ถามว่า “จะกินอันไหน?”
“ที่เป็นกล้วย...มีครีมขาวๆ กับผงสีน้ำตาลโรยข้างบน...”
“บานอฟฟี่สินะ” เปรมจำกัดความให้ด้วยใบหน้าปลงตก เรียกยังเรียกไม่ถูกเลย ขืนปล่อยหมอนี่ให้ไปซื้อเองมีหวังวุ่นวายแน่
คิดได้แบบนั้นเปมทัตก็ยื่นของในมือให้อีกฝ่าย พูดว่า “เอ้า งั้นนายรอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
‘เดี๋ยวแม่กลับมา...’เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเท็น นิสิตแพทย์มองหลังพ่อครัววิ่งข้ามถนนไป โชคดีที่ร้านเค้กนั้นตั้งอยู่ตรงปากทางเข้าทำให้เขายังมองเห็นอีกฝ่ายจากตรงนี้ มีรถหลายคันขับผ่านหน้าเขาไป
เสียงฟ้าร้องใกล้เข้ามาทุกที เท็นเผลอกำมือแน่น เขาจ้องกุ๊กตาไม่กระพริบ เปรมซื้อเค้กเสร็จแล้ว เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งมายืนอยู่ริมถนนอีกฝั่ง กำลังรอให้รถว่างเพื่อจะได้ข้ามกลับมา
สองสายตาสบกัน เปรมชูถุงเค้กขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ได้แล้วล่ะ!”
‘ไอติมของน้องเท็นไงจ๊ะ’
หญิงสาวชูไอศกรีมในมือจากอีกฝั่งให้ลูกชายดูด้วยรอยยิ้มเท็นเบิกตากว้าง ตอนนั้นเองที่ฝนตกลงมา แม้ไม่แรงมากแต่ก็ทำให้เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ พอเห็นเปมทัตทำท่าจะก้าวขาเด็กหนุ่มก็ตะโกนลั่น
“ถอยไป!”
เปรมชะงักฝีเท้า เขาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “เท็น?”
“อย่า...”
ดวงตายาวรีเบิกกว้างอย่างตื่นกลัว
ในวันที่ฝนตก
‘แม่ อยากกินไอติม’
วันที่เขากับแม่ออกมาเที่ยวกันสองคน
‘เข้าใจแล้ว งั้นรอตรงนี้นะ’
วันที่แม่ข้ามถนนไป
‘เดี๋ยวแม่กลับมา’
แล้วก็ไม่ข้ามกลับมาอีกเลย...
ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเท็นเงยหน้า พูดเสียงแผ่ว “อย่าข้ามมา...”
ถนนสายเล็กโล่งแล้ว ทว่าฝนตกหนักขึ้นทุกที เปรมมองเด็กโข่งที่อาการแปลกใจ อดเป็นห่วงไม่ได้จึงตัดสินใจก้าวขาข้ามฝั่งมา
เท็นผงะถอย เขาเบิกตากว้าง
รถยนต์คันใหญ่โฉบร่างหญิงสาวให้หายไปต่อหน้าต่อตาเอี๊ยดดดดดดดด!
เบื้องหน้าของเท็นคือรถยนต์คันใหญ่ที่ลื่นน้ำฝนพุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้าไปต่อหน้า
โครมมมม!
เท็นอ้าปากค้าง ใบหน้าซีดเผือด เขาตะโกนจนเสียงแตกพร่า
“เปรม!!!!!!!”ผู้คนโดยรอบหันไปมองเหตุการณ์บนถนนอย่างตกใจ ทศทิศทรุดนั่งลงกับพื้น ดวงตาเบิกโพล่ง น้ำใสๆ ไหลลงข้างแก้ม ลำคอของเขาตีบตัน เสียงรอบข้างดังอื้ออึงไปหมด
‘เสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียเลือดมากเกินไป’“ไม่...” น้ำตาของเท็นไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก
‘น้องเท็น...’
ในช่วงเวลาสุดท้าย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเรียกชื่อเขา“ได้โปรด...”
‘แม่ไม่เป็นไร’
เธอพูดเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนจะไอเป็นเลือดออกมาคำโต
“แม่...”
‘เพราะงั้น ขอร้องล่ะ...’“อย่าทิ้งผมไป...”
‘อย่าร้องไห้เลยนะ’ “ไม่!!!!”
หมับ!
สัมผัสที่จู่โจมเรียกสติของเด็กหนุ่มกลับคืนมา เท็นเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุดเมื่อรู้สึกได้เสียงหัวใจของอีกคนที่เต้นอยู่ฝั่งขวามือของตัวเอง
“เท็น...” เสียงกุ๊กปนหอบ ดูเหมือนจะรีบวิ่งมา ตัวพ่อครัวชื้นแฉะ เท็นแตะร่างนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ สุดท้ายก็สวมกอดร่างผอมนั่นไว้ด้วยเนื้อตัวที่สั่นระริก
“กุ๊ก...ฮึก กุ๊ก...”
เปรมหน้าเสียยามได้ยินเสียงสะอื้น ตอนนี้สายตาของทุกคนไปรวมกันอยู่ที่อุบัติเหตุบนท้องถนนจึงไม่มีใครสนใจพวกเขา เปมทัตกระชับอ้อมกอด กระซิบปลอบขวัญเด็กตัวโต
“เด็กดี...ฉันอยู่ตรงนี้”
“เรานึก...” เท็นพูดเสียงกระท่อนกระแท่น “นึกว่ากุ๊ก...ฮึก เรานึกว่ากุ๊ก...”
“เท็น” เปรมผละออก เขาคุกเข่าลงตรงหน้าคนตัวใหญ่ จับมืออีกฝ่ายมาวางบนหัวใจที่กำลังเต้นของตัวเอง สบดวงตายาวรีคู่นั้นแล้วพูดว่า
“ฉันยังอยู่ตรงนี้”
เสียงนั้นอบอุ่นเหลือเกิน เท็นจ้องด้วยแววตาสั่นระริก เปรมใจแกว่งเมื่อเห็นดวงตายาวรีคลอไปด้วยหน่วยน้ำ พ่อครัวกระชับฝ่ามือใหญ่ พูดว่า “เพราะงั้น ขอร้องล่ะ...”
เปรมจ้องเท็นด้วยความรู้สึกมากมาย
“อย่าร้องไห้เลยนะ”
เพียงเท่านั้นเท็นก็สะอื้นออกมาเหมือนเด็กตัวเล็กๆ พูดด้วยเสียงอ้อแอ้ที่ฟังยากว่า
“อย่าทิ้งเราไปไหนนะ”
เปรมเอื้อมมือขึ้นไปลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ ดวงตาสีนิลทอประกายอบอุ่น
“ฉันจะอยู่กับนาย”
ก่อนเสียงของพ่อครัวจะถูกกลืนหายไปกับสายฝนที่โหมกระหน่ำ
****************************************************** *
สวัสดีค่าาาา า
ลงตอนที่สิบสี่แล้ววว ว นอนตาหลับแล้ววว ว 55555555555 5
ตอนนี้มาช้ามาก ๆ เลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม การรอคอยและกำลังใจนะคะ
มันช่วยจูนได้มากจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ
อ่านแล้วอย่าลืมไปเล่นแท็ก
#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์กันน้าา า
เจอกันตอนที่สิบห้าค่าาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 679258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก