แว่วเสียงสากกระทบครกดังมาแต่ไกล ในครัวสำหรับฝึกสอนทำอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์น เหล่านิสิตชายหญิงภาควิชาคหกรรมศาสตร์กำลังยืนเลือกเครื่องเทศบนรถเข็นหน้าห้องกันให้วุ่น
ที่เคาน์เตอร์หมายเลขหนึ่งใกล้ๆ เปมทัตในชุดเชฟสีขาวกระดุมดำกำลังยืนหั่นพริกชี้ฟ้าด้วยใบหน้าอาบเหงื่อ ต่อด้วยปอกเปลือกกระเทียม หั่นข่าตะไคร้และหอมแบ่งใส่ถ้วยสแตนเลสใบเล็กตามอัตราส่วน
“ร้อนจังนะวันนี้” เขาพึมพำออกมา
เด็กสาวที่กำลังแล่ปลาทับทิมอยู่ข้างๆ ส่งเสียงตอบ “วันนี้อุณหภูมิ 40 องศาน่ะ”
“โอย...” เปรมครวญครางพลางยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าตัวเอง
“เปรมจ๋า ให้ไอแล่ปลาเลยไหม?” เด็กสาวถามเขา พ่อครัวพยักหน้า “เอาเลย เดี๋ยวเค้าคั้นกะทิเอง”
เมื่อเตรียมเครื่องน้ำพริกเสร็จเปรมก็ตำส่วนผสมทั้งหมดเข้าด้วยกัน เขายกมืออีกข้างปิดปากครกไว้กันเครื่องเทศกระเด็น ก้อนสีแดงข้นที่ก้นครกส่งกลิ่นหอมกำจาย เปมทัตละมือออกหลังพริกแกงในครกตัวเองละเอียดได้ที่
“ทำอะไรกันจ๊ะบ้านนี้”
ไดนาไมต์โผล่หน้ามาหาเขาเช่นทุกที เปรมตอบพลางตักพริกแกงใส่ด้วยสแตนเลส “ฉู่ฉี่ปลาทับทิม”
“น้ำพริกหอมสัด” เด็กหนุ่มผมสีชมพูสูดลมหายใจ ก่อนจะจุ๊ปาก “แต่ยังเร็วไปร้อยปีที่จะมาสู้กับแกงเขียวหวานแสนอร่อยของน้องไดนะครับ”
“ถุย” พ่อครัวสั่นหัวขำๆ ขณะเทมะพร้าวขูดขาวส่วนหนึ่งใส่ชามสแตนเลสใบใหญ่ เติมน้ำเล็กน้อย ก่อนจะขยำมือลงไปคั้นเอาหัวกะทิ
“เออมึง เย็นพรุ่งนี้ไปกินสเต็กกัน” ไดนาไมต์ชวนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เปรมเลิกคิ้ว หลังได้หัวกะทิปริมาณเพียงพอตามที่ต้องการก็เติมน้ำเพิ่มแล้วพูดว่า “แต่กูต้องไปบ้านเท็น...”
“เอาไอ้เหี้ยเท็นไปด้วย” คนผมสีชมพูตัดบท พ่อครัวเทหางกะทิใส่ชามอีกใบยิ้มๆ “ก็ลองชวนหมอนั่นดู”
“ไปอยู่แล้วแหละ แหม ปาร์ตี้กันบ้าง” พูดพลางยืดเส้นยืดสาย ทิ้งท้ายว่า “กูไปจัดจานละ เจอกันที่โต๊ะเว้ย”
“เออ” เปรมตอบก่อนจะเดินไปเปิดเตาแก๊สตั้งกระทะ
เปมทัตเทหัวกะทิลงไป เคี่ยวจนแตกมันจากนั้นจึงเอาน้ำพริกลงผัดให้หอม ทยอยเติมน้ำกะทิที่เหลือพลางตั้งไฟให้เดือด ปรุงรสด้วยน้ำปลาและน้ำตาลปี๊บ
“เปรมจ๋า แล่ปลาเสร็จแล้ว” ไอริณส่งเสียงมาจากด้านหลัง
“อา วางใส่กระทะได้เลย เอาด้านหนังลงนะ” พ่อครัวขยับตัวหลบเล็กน้อย รอเด็กสาวปล่อยชิ้นปลาลงพริกแกงผัดที่กำลังเดือดปุดจนครบแล้วจึงกลับมาอยู่หน้าเตาต่อ
“ไอไปเลือกจานเสิร์ฟที” เด็กหนุ่มบอก
“โอเคจ้า” พาร์ทเนอร์สาวรับคำแล้ววิ่งออกจากห้องไป
เปรมยืนกลับชิ้นปลาอย่างระมัดระวังไม่ให้เละ รอบข้างยังคงมีเสียงสากกระทบครกดังมาเป็นระลอก พ่อครัวหันไปมองบริเวณทางเดินหน้าห้อง นิสิตแพทย์หลายคนทยอยกันเดินออกมาแล้ว
เต้ส่งเสียงทักตาลจากหน้าประตูเช่นทุกที ก่อนว่าที่คุณหมอทั้งหลายจะก้าวเข้ามาในห้องครัวสไตล์โมเดิร์นตามคำเชื้อเชิญจากเพื่อนในห้องของเปรม
พ่อครัวชักชินกับเสียงอึกทึกรอบข้างในทุกอาทิตย์แบบนี้เสียแล้ว เขาก่อปลาชิ้นโตที่สุกแล้วเป็นกองบนจานเสิร์ฟสีขาว ก่อนจะราดด้วยน้ำพริกแกงที่ผัดจนแตกมันลงบนเนื้อปลาจนเกิดเสียงฉู่ฉี่
“เฮ้อ...” พ่อครัวถอนหายใจเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น โชคดีที่วันนี้โดนทำแค่คู่ละหนึ่งเมนู อากาศในห้องร้อนอบอ้าวจนเปมทัตต้องปลดกระดุมเสื้อเชฟออกบางส่วน
“กุ๊ก”
เสียงทุ้มโนโมโทนดังขึ้นตามด้วยสัมผัสอันคุ้นเคยที่เข้ามาจากด้านหลัง เปรมขมวดคิ้ว พยายามขยับตัวหนีจากอ้อมกอดนั่น “เท็น...อย่า...”
เท็นขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ”
“ฉันร้อน...” เปรมตอบเสียงอ่อน เด็กโข่งผละออกเล็กน้อย เขาจ้องเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมของอีกฝ่ายอย่างนึกสงสาร ยอมพูดว่า “เข้าใจแล้ว”
เปรมเป็นอิสระในที่สุด ทว่าเด็กตัวโตก็ยังคงเดินตามเขาต้อยๆ ถามเสียงทุ้มว่า “วันนี้ทำไรกิน”
“ฉู่ฉี่ปลาทับทิม”
“ปลา...”
“อยากกินใช่ม้า” เปมทัตยิ้ม เขาเริ่มเก็บล้างหม้อกับกระทะระหว่างรออาจารย์เข้ามาสรุปแลปพลางพูดว่า “เดี๋ยวกลับไปทำให้กินนะ”
“อื้อ” เท็นเดินมายืนข้างหลังกุ๊ก ดวงตายาวรีจ้องเหงื่อเม็ดเป้งบนหลังคออีกฝ่าย ตอนนั้นเองที่เขาเห็นอะไรบางอย่างทางซ้ายมือ ร่างสูงตัดสินใจเดินไปหยิบมัน
“แล้วนอกจากปลาอยากกินอะไรอีกไหม”
“...”
เปรมเงยหน้าจากอ่างล้างจานเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป “เท็น?”
พลันก็มีลมเย็นเข้าปะทะใบหน้า พ่อครัวกระพริบตา มองเด็กโข่งยืนกำด้ามพัดสานโบกให้อยู่ข้างๆ
“เย็นยัง” ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนใบหน้าของเขาชัดเจน
เปรมยิ้มออกมา “เย็นแล้ว ขอบคุณครับ”
“กอดได้ยัง”
พ่อครัวกระพริบตา มองหน้ากึ่งอ้อนกึ่งคาดหวังของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะในที่สุด “ได้แล้ว”
สิ้นคำตาคนฟังก็เป็นประกาย คนตัวใหญ่เดินเข้ามากอดพ่อครัวจากด้านหลังเหมือนเด็กๆ เปรมสั่นหัวขำๆ ยืนล้างจานอย่างยอมใจ
เชื่อเขาเลยหมอนี่
“จริงสิ” เปรมร้องอย่างนึกขึ้นได้ ถามคนตัวใหญ่ว่า “เท็น พรุ่งนี้ตอนเย็นไอ้ไดชวนไปกินสเต็ก นายว่าไง”
“เรามีประชุมกับที่บ้าน” เสียงทุ้มตอบ ต่อด้วย “กุ๊กไปเถอะ”
“งั้นเหรอ...” พ่อครัวขานรับ ถามอีกที “แล้วจะให้ฉันไปบ้านนายไหม?”
“มาดึกๆ อันตราย กุ๊กกลับหอเถอะ” เท็นกดจมูกสูดกลิ่นเส้นผมของคนตัวเล็ก บ่นว่า “ต้องคิดถึงกุ๊กแน่ๆ เลย”
“...ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า” เปรมหน้าร้อนแปลกๆ อดคิดไม่ได้ว่าเขาเองก็คงคิดถึงอีกฝ่ายไม่ต่างกัน
พ่อครัวล้างจานจนเสร็จ ระหว่างเก็บเข้าที่สมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืด
“ครับ” เปรมกดรับสายโดยไม่มองหน้าจอ
(เปรม ตอนนี้อยู่ที่ไหน) เสียงคุ้นหูดังลอดมา พ่อครัวเลิกคิ้วร้องว่า “อ้อ แชงมาเหรอ”
เท็นจ้องกุ๊กตาไม่กระพริบ มองฝ่ายหลังยืนกรอกเสียงใส่ปลายสายด้วยรอยยิ้มอย่างหงุดหงิด “อยู่แลปอาหารอะ...อ้าว จะมาเหรอ?”
เปมทัตหันไปทางเด็กโข่งโดยอัตโนมัติ สะดุ้งเมื่อดวงตายาวรีจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว ยิ้มแหยตอบหนุ่มผมทองว่า “เอ่อ...แต่ฉันจะเลิกแล้วนะ ไม่ต้อง...”
(แค่แป๊บเดียวก็ยังดี ฉันอยากเจอเปรมนี่นา!)
เสียงทุ้มร้องอย่างเอาแต่ใจ เปรมพรูลมออกมา “อา...งั้นก็รีบมานะ ฉันมีที่ต้องไปต่อ”
(ครับผม) สิ้นคำพ่อครัวก็กดตัดสาย เก็บอุปกรณ์ใส่ตู้ไม้ท่ามกลางสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมา
“อะไรเล่า...” เปรมทนไม่ไหวจึงร้องออกมา “เลิกมองกดดันฉันสักที มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ!”
“ให้มันมาทำไม”
“ก็หมอนั่น...”
“กุ๊กชอบมันเหรอ” เท็นถามแทรก เปรมถอนหายใจ ยืนยันคำเดิม “เปล่า”
“แต่ที่กุ๊กทำไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย” ทศทิศขมวดคิ้ว เปมทัตยืนกอดอก “แชงมาเป็นเพื่อนที่ดีนะเท็น ฉันเดือดร้อนอะไรเขาก็ช่วย...”
“ก็หมอนั่นชอบกุ๊ก” เท็นบอก เปรมสบตาอีกฝ่าย พูดว่า “แล้วจะให้ฉันทำยังไง ตะโกนไล่คนที่มีบุญคุณเหรอ”
“เราไม่อยากให้กุ๊กยุ่งกับมัน” เด็กโข่งจ้องกลับมา เปมทัตส่ายหน้า “ฉันทำไม่ได้”
“...กุ๊กชอบหมอนั่นจริงๆ”
เสียงทุ้มนั้นราบเรียบจนเปรมใจหาย ก่อนอาจารย์ประจำวิชาจะเดินเข้ามาตบมือไล่นิสิตแพทย์ “เอ้าๆ เด็กๆ คนไม่เกี่ยวออกไปก่อน ให้ครูสรุปแลปก่อนเดี๋ยวค่อยเข้ามากิน”
“เท็น” เปมทัตเรียกเขา เด็กโข่งพูดโดยไม่หันหลังกลับไปมองว่า “เรารอข้างนอกนะ”
ทศทิศเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนร่วมคณะคนอื่น ก่อนอาจารย์สาวจะเริ่มสรุปแลป
เท็นนั่งรอพ่อครัวอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าห้อง เพื่อนร่วมคณะของเขาบางส่วนกลับไปแล้ว เหลืออยู่ตอนนี้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น เด็กหนุ่มนั่งก้มหน้ามองเท้าตัวเองอย่างว้าวุ่นใจ พลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเหนือหัว
“แหม ก็นึกว่าใครมานั่งปลงตกอยู่แถวนี้” เป็นเสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุด ทศทิศเงยหน้า แชงมาในชุดนิสิตเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มร้าย
เท็นก้มหน้าลงตามเดิม หนุ่มผมทองชะงักแล้วร้องว่า “อย่ามาเมินฉันนะเฟ้ย!”
“หนวกหูน่า” เด็กโข่งบอก คนฟังคิ้วกระตุก “ว่าไงนะ!”
ตอนนั้นเองที่อาจารย์สรุปแลปเสร็จ ตาลก็เดินมาเรียกพวกเต้ให้เข้าไปกิน ในห้องครัวกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง ตามด้วยเปมทัตที่เดินออกมา
“เปรม!” แชงมาเรียกก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา บังร่างพ่อครัวจากสายตาเท็นโดยสิ้นเชิง
ทศทิศกำหมัด
“อ้าว แชง” เสียงอีกคนที่ตอบกลับคล้ายดีใจยิ่งทำให้เท็นหดหู่ลงกว่าเดิม เขาได้ยินแชงมาพูดว่า “นี่ฉันรีบมาเลยน้า เพราะเปรมบอกว่ารีบนั่นแหละ จะไปไหนต่อเหรอ”
“ฉันต้องไปบ้านเท็นต่อน่ะ”
เท็นเงยหน้าเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง แชงมาหน้ากระตุก แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ “งั้นเหรอ ดีจังนะ” เสียงทุ้มนั้นไม่ได้หมายความตามที่พูดแม้แต่น้อย
“ไอ้เปรมอยู่ไหน!” เสียงสามสีแว่วออกมา พ่อครัวหันไปตะโกนว่า “อยู่นี่! ทำไม!”
“มาช่วยกูหน่อย” เด็กหนุ่มตัวสูงพูดแค่นั้น เปรมหันมาทางหนุ่มผมทอง บอกว่า “งั้นเดี๋ยวมานะ นายเข้ามาหาอะไรกินได้เลย แกงเยอะมาก”
“ไอ้เหี้ยเปร๊ม!”
“เออๆ ไปแล้วไอ้ห่า!” แล้วพ่อครัวก็วิ่งออกไป แชงมามองตามด้วยรอยยิ้ม สุดท้ายก็หุบใบหน้า ดวงตาหางชี้ฉายแววคุกรุ่น
เขาปรายสายตาไปทางร่างใหญ่ที่นั่งก้มหน้าอยู่ ค่อนขอดว่า “นี่แกบังคับเขาไปบ้านตัวเองเลยเหรอ”
“แล้วจะทำไม” เท็นเงยหน้า ดวงตายาวรีฉายแววเอาเรื่องเหมือนกัน
“เข้าใจคิดนี่” แชงมาแสยะยิ้ม “เล่นเป็นเด็กขาดความอบอุ่นให้เปรมสงสาร เฮอะ ขี้ขลาดชะมัด” ดวงตาคู่นั้นทอประกายดูถูก ทศทิศพรวดเข้ามาคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น
“หุบปากซะ” เสียงทุ้มเย็นชา ทว่าแชงมาหาได้สนใจไม่ เขายิ้มกริ่ม “แหม ควบบทบาทเด็กขี้โมโหด้วยแฮะ”
เท็นปล่อยมือ ถอยออกมาพลางระงับอารมณ์ หนุ่มผมทองได้ทีจึงพูดว่า “นายนี่ดูออกง่ายดีนะ แต่เมื่อกี้เปรมไม่เห็นเรียกนายเลยนี่ ไม่ใช่ว่าโกรธอะไรกันอยู่เหรอ”
คนตัวใหญ่ชะงัก แชงมาเลิกคิ้ว “เห เดาถูกเหรอเนี่ย”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” เท็นตัดบท คิงของวิศวะพยักหน้าล้อๆ “ก็แหงล่ะนะ ใครเขาจะมาทนคนอย่างนายได้กัน” ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มร้าย “ตัวใหญ่ซะเปล่า ใจเสาะชะมัด”
“นายจะเอายังไง” เท็นถามออกมาในที่สุด ความอดทนของเขาใกล้หมดลงเต็มที
“ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยรึไง” แชงมากวนประสาท เท็นส่งเสียงในลำคออย่างขัดใจ ตอนนั้นเองที่แชงมาก้าวเข้าไปหา พูดว่า “ฉันกับเปรมเราคุยกันทุกคืนเลยนะ”
เท็นตวัดสายตา แชงมาเหยียดยิ้ม “เปรมหลังอาบน้ำเสร็จจะเสียงแหบลงนิดหน่อย แถมตอนเช็ดผมยังน่ารักมากๆ เลยด้วย” เสียงทุ้มนั้นเยาะเย้ย ดวงตายาวรีทอประกายวาวโรจน์
“ไม่เคยเห็นล่ะสิ”
เท็นจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธที่สุมอยู่ในอก
“ก็นะ ไอ้ขี้ขลาดอย่างนายก็ทำได้แค่เล่นเป็นเด็กขาดความอบอุ่นให้เขาสงสารเท่านั้นแหละ” แชงมาพูดด้วยแรงอารมณ์ไม่วายต่อว่า “ถามจริง ไม่สมเพชตัวเองบ้างเหรอ?”
ทศทิศกำหมัด
‘นายต้องอดทนนะ’
“นายทำเปรมลำบากไปกี่หนแล้วรู้ตัวบ้างไหม!”
เขากัดฟันกรอด
“มาเล่นบทเด็กไม่รู้จักโตเพื่อเรียกร้องความสนใจ...”
‘สัญญากับฉันได้ไหม?’
“พ่อแม่ไม่รักรึไงถึงได้ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาแบบนี้!”ผัวะ!
แชงมาลงไปกองกับพื้นทันทีหลังสิ้นคำ เท็นเบิกตากว้าง มองร่างใครบางคนที่ปราดเข้าไปคว้าคอเสื้อหนุ่มผมทองแล้วตะคอกอย่างโกรธจัด
“ถอนคำพูดซะ!”“อะ...” แชงมานิ่วหน้า มุมปากของเขาปริแตก
“ฉันบอกให้ถอนคำพูด!” มือขาวกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย ดวงตายาวรีสะท้อนภาพนั้นแล้วสั่นวูบ
“กุ๊ก...” เท็นเรียกบุคคลที่สามออกมา เปรมแยกเขี้ยวใส่หนุ่มผมทอง “ไม่รู้เรื่องอะไรอย่ามาพูดส่งเดชนะ!”
“กุ๊กใจเย็นๆ” เด็กโข่งตัวใหญ่เข้าไปคว้าแขนคนตัวเล็กที่ทำท่าจะเหวี่ยงอีกหมัด เปมทัตดิ้น “ปล่อยฉันนะ! ไอ้หมอนี่มันกล้าดียังไงมาพูดกับนายแบบนั้น!”
“หมอนี่ไม่รู้เรื่อง” กลายเป็นเท็นที่ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ไม่เป็นไรหรอก เราทนได้”
“แต่ฉันทนไม่ได้!”
“อ้าว” เท็นร้องออกมา เขาดึงเปรมออกจากร่างหนุ่มผมทองได้ในที่สุด พ่อครัวยืนหอบ สูดลมหายใจ สบตากับแชงมาที่จ้องมาอย่างเจ็บปวด อดพูดไม่ได้ว่า “อย่าบอกนะว่าที่ทะเลาะกันคราวก่อนก็เพราะเรื่องนี้?”
“...” ไม่มีใครตอบเขา แต่นั่นก็เป็นคำตอบได้ดี
“ขอโทษเท็นเดี๋ยวนี้นะ!” เปมทัตบอก ก่อนจะหันไปบ่นใส่เท็นที่พยายามห้ามอยู่ด้านหลัง ดวงตาหางชี้สะท้อนภาพนั้น แชงมาลุกขึ้นเงียบๆ
“ขอโทษ”
เสียงทุ้มพูดแค่นั้น ก่อนยิ้มออกมาในที่สุด “ก็นะ...ในหลายๆ เรื่องเลยล่ะ” คิงของวิศวะซ่อนดวงตาไว้ใต้เรือนผมสีทอง เปรมมองอีกฝ่ายขณะที่ใจค่อยๆ สงบลง
พ่อครัวเรียกอีกฝ่าย “แชง...”
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” ทว่าคนฟังตัดบท แชงมาหันหลังให้ ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไปนะ”
เปรมมองอีกคนที่เดินจากไปท่ามกลางสายลมที่พัดมาอย่างแผ่วเบา อาจฟังดูใจร้าย แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าในอกรู้สึกโล่งขึ้นอย่างน่าประหลาด
“ขอบคุณนะ” คนตัวใหญ่ส่งเสียง เดินมากอดพ่อครัวจากด้านหลัง “กุ๊กเท่มากๆ เลยล่ะ”
เปมทัตหางคิ้วตกอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะที่ฉันไม่ยอมถามนายในเรื่องที่แล้ว...”
“ไม่เป็นไร” เท็นซุกหน้าลงบนเส้นผมอีกฝ่าย เปรมเลิกคิ้วเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวสิ แล้วนายไม่แปลกใจเหรอที่ฉันรู้...”
“ไฟบอกเราแล้ว” เด็กโข่งหอมซุกหน้ากับไหล่พ่อครัว พูดว่า “ดีกันนะ”
เปรมหัวเราะออกมา กระชับแขนแข็งแรงเบาๆ พลางส่งเสียง “อื้ม!”
แชงมาซ่อนดวงตาไว้หลังเรือนผมสีทองระหว่างเดินออกจากตึกรวมแลป
“แชง” เสียงหนึ่งเรียกเขา เด็กหนุ่มเงยหน้า เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงอันแหบแห้ง “...เดย์?”
เด็กหนุ่มตาเหยี่ยวเดินเข้ามาหา ในมือถือถุงใส่ข้าวกล่องสำหรับมื้อเย็น “ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ? นายไม่ได้กลับบ้านไปแล้วหรอกเหรอ”
“อื้อ” คนตัวสูงยิ้มออกมา เดย์จ้องหน้าอีกฝ่ายแล้วถามว่า “นายเป็นอะไร...”
หมับ
เดย์ชะงักเมื่อโดนอีกฝ่ายคว้าเข้าไปกอด แว่วเสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาให้ได้ยิน ดวงตาเหยี่ยวคู่งามหลับลงช้าๆ ยกมือลูบเส้นผมสีทองของเพื่อนตัวโต กระซิบเหมือนคุยกับเด็ก “โดนใครแกล้งอะไรมาหืม”
“ฮึก ฉันน่ะ...” แชงมาพูดเสียงกระท่อนกระแท่น
“ดูเหมือนจะอกหักซะแล้วล่ะ ฮือ...”
“เปรมน่ะเหรอ?” เดย์เลิกคิ้ว คนตัวโตพยักหน้ารัวๆ “เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ เลย”
“โง่น่า” เดย์หัวเราะ แชงมาพูดเสียงอู้อี้ “ฮือ ปลอบฉันหน่อยสิเดย์”
หนุ่มตาเหยี่ยวทำหน้าปั้นยาก พูดเงอะๆ งะๆ ว่า “ปลอบอะไรเล่า...”
“บอกโอ๋ๆ แล้วลูบหัวสิ” แชงมาบอก เดย์มองบน ขยับมือด้วยดวงตาเหมือนปลาตาย “ก็ลูบอยู่นี่ไง...” ก่อนจะพูดว่า “เปรมใจดีจะตาย เขาไม่เกลียดนายหรอก”
ตอนนั้นเองที่แชงมาผละออกไป “แล้วเดย์ล่ะ”
“ฮะ” คนฟังเลิกคิ้ว
“เกลียดฉันรึเปล่า?”
เดย์กระพริบตา หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ แชงมาขมวดคิ้ว “อะไรเล่า ฉันจริงจังนะ ก็เดย์ชอบดุฉันบ่อยๆ นี่ ตกลงเดย์เกลียดฉันรึเปล่า”
“ไอ้บ้า...” คนตัวเล็กสั่นหัวกลั้วขำอย่างนึกระอา “ถึงฉันจะใจร้าย...”
เขายกมือขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมา
“แต่ก็ไม่ได้เกลียดนายหรอกนะ”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
โอ๋แชงมา ไม่ร้องนะ เดี๋ยวเราหาคู่ให้ 55555555 5
จบพาร์ทของแชงมาแล้ว ต่อไปจะขึ้นพาร์ทครอบครัวเท็นบ้างเนอะ
หูย จะดราม่ามั้ยอะ กังวล 5555555555 5
ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจเลยนะคะ
ยินดีต้อนรับคนมาใหม่ และดีใจที่คนเดิมยังติดตามค่ะ
ขอบคุณมากจริง ๆ นะคะ
เจอกันตอนที่สิบเจ็ดค่าาาา า
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 681881 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก