หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)

[Ryoooo]

อิเอื้อนี่เคยจริงจังอะไรกับเค้ามั้ยเนี่ย
สงสารเมธา
ดีนะที่แม่รู้จักลูกชายตัวเองดี
รู้ว่าร้ายแค่ไหนเลยมีวิธีการรับมือ

หาหลักฐานให้เท็นให้ได้นะกุ๊ก
สงสารเท็น
ท่าทางว่าที่แม่เลี้ยงจะร้าย

[สุนิสา]

รออยู่น่ะ สนุกมากก เท็นน่ารัก เปรมก้อน่ารัก

[himoru]

โฮกกกก มาม่ากลิ่นโชยมาแล้วววว
เปรมมมมม ต้องช่วยเท็นนะ
เด็กโข่งกำลังมีปัญหาาาา

[JustWait]

เท็นกับเปรมน่ารักจัง

[วัวพันปี]

เม สู้ๆ
ไม่ห่วงเท็น เพราะมีเปรม

[mystery Y]

ยาวมาก! เท็นทำเอาตกใจหมด หวานกับกุ๊กเบาๆ>.< ส่วนตอนพิเศษเชียร์ให้เมปราบเอื้อให้อยู่หมัด!!

[why yyy]

ขอบคุณ

[ormn]

  กลับมาแล้วววววว

[Celestia]

เอื้อนี่มันน่าตบกะโหลกนะ 555555

[nemesis]

หายไปนานมากก

[DESZCZ]

อ่านเรื่องนี้ทีไรก็อยากทำอาหารกินทุกทีชวนหิวตลอด...
เท็นน่ารักอ่ะ อ้อนกุ๊กใหญ่เลย อยู่กับกุ๊กนะ ใครจะทำอะไรก็อย่าไปสนนะ

[แค่ความทรงจำ]

กลับมาแล้วดีใจจังเลยยย   

นังแม่เลี้ยงเท็นต้องโดนแบบนี้   

เท็นเปรมก็ยังน่ารักอีก 

เกลียดเอื้อนิสัยแย่ ครูเมอย่าไปหลงนักเรียนคนนี้นะ 

ชูป้าย ไฟโช

ปล.มีภาพอาหารประกอบจะฟินสุดๆ 

ลุ้นๆ ต่อไป

[arij-iris]

เท็นกับเปรมน่ารักมากกกกกกกก
นายเอื้อทำกับเมได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[poppycake]

เปรมสู้ๆ แท็กทีมกันจัดการแม่เลี้ยงที่หวังเครมลูกเลี้ยงอย่างเท็น ให้อยู่หมัด หลักฐานมัดตัวเรยนะ

สงสารเมมากๆเรยอ่ะ เกลียดอิเอื้อตงิดๆ
หักอกกันแล้ว พอเจอหน้ากันใหม่ยังมาทำแบบนี้อีก
 -_-^^^^^^^

[nunda]

เท็นเปรม และคณะสู้ๆนะ กระชากหน้ากากยัยแม่เลี้ยงให้ได้
ส่วนอิเอื้อ ก็ไม่ได้ชอบมันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะนะ เชอะ
อยากให้เมธาสู้ๆน๊าาาา ^^

[OoniceoO]

มาต่ออีกเร็วๆนะครับ รออ่านอยู่ ^^

[VampirezBadz]

ไม่ได้ๆ กายไปนานเกินำป ถึง3รีก็ไม่พอ ต้องต่ออีกบท กร๊ากกกกกกกกก
ไม่เกลียดเอื้อหรอก เพราเมธาต้องเป็นของเราิอร๊ายยส์ รีบๆมาต่อนะนู๋จูน

[icecreamii8_]

สงสารเม ทำไมเอื้อใจร้ายจังเลยนะ -3-

[brookzaa]

น้ำตาไหล  กลับมาลักที

คนอื่นดีหมด ขอ ขอคนเดียว ตัดอิเอื้ออังกูลนี่ออกไปจากศาลระบบที

[่patsaporn]

นังแม่เลี้ยงนี่นะ... ฮึ่มมมม ต้องไล่ออกจากบ้าน
เท็นเด็กน้อยหนีออกจากบ้าน กุ๊กเป็นห่วงจะแย่แล้ว เจอปุ๊บ อ้อนปั๊บ น่ารัก
ตอนนี้หิวแกงเทโพกับไข่พะโล้มากค่ะ
มีขโมยหอมกับจุ๊บเขาด้วย เท็นมันร้ายยยย

ขอบคุณค่ะ

[vlavender]

สงสารเมอ้ะ ฮือๆๆๆ อินังเอื้อออออ!! ตะโดนตบ!  เอ่อเท็นคะ จ่ายค่าอาหารแบบนี้ฟินตายเลย!! มาบ่อยๆๆๆ นะคะไรท์ ช่วงที่หายไป รอทุกวันเลย อ่านตอนเก่าซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบละ

[SaJung13]

สงสารหมอเท็นมากกกกเลยอะ ขอให้เหล่าพ่อครัวชวยเท็นให้หลุดพ้นจากแม่เลั้ยงจะงาบลูกเลี้ยงที่เถอะ เท็นจะได้มีความสุขสักที
มะไหร่เมกับเอื้จะรักกันแบบดีๆสักทีนะ สงสารเมจะแยละ

[sirikanda28]

ให้ออกัสได้กับหมอแปด
เถอะ  ถีบนังชะนีออกจาก
บ้านไปเลย

[fahhee_zeze]

เพิ่งมาอ่านบอกเลยว่าติดมากอ่านไปฮาไปน้ำตาเล็ดเลยยย มาต่อไวๆๆๆ 


ปูลู.การเรียนอาหารนี่มันเป็นการเรียนที่เพิ่มน้ำหนักมากอ่ะ ถถถถ เพราะเค้าก็เรียนอยู่ น้ำหนักนี่พุ่งเหมือนอุณหภูมิประเทศไทย =_= 

[fannan]

เปรมจัดการเลยเท็นน่าสงสาร



โห่เอื้อดูเป็นคนดีออกทำไมเป็นแบบนี้อะ

[lemonpreaw]

เอาใจช่วยให้กุ๊กและพรรคพวกจัดการแม่เลี้ยงเท็นให้อยู่หมัดนะ

[Mafiaziip]

#เท็นกุ๊ก เท็นน่าสงสานมาก ตอนที่บอกว่าฝนตกนี่กลัวมากเลยว่าจะเกิดไรขึ้นมั้ย เกือบไปแล้ว 
เอาใจช่วยกุ๊กและเดอะแกงค์กับแผนการครั้งหน้า สู้ๆ 

ชอบตอนที่เท็นแซวไฟกลับไปด้วย คิคิ 

#เอื้อเมธา อยากกระโดดถีบปากเอื้อมากเลย 
ปากเสีย!!! เอาใจช่วยน้องเมธานะ 

[windel]

กรี๊ด สามทหารเสือจะออกปฏิบัติการณ์แล้วสิน่อ
ปอลอ.ในส่วนของตอนพิเศษนั้น  เอื้ออออออ
เราเชื่อว่ามันจะมีเหตุผลมากกว่านั้น

[minenat]

หมอเท็นยังน่ารักเหมือนเดิมเลยย

ไอ้เอื้ออออ
ทำแบบนี้กับเมได้ไงทำได้ไง

[iJune4S]

บ่ายโมงวันจันทร์ของอาทิตย์ต่อมา หลังส่งงานกับอาจารย์เช็คชื่อเสร็จแล้วสามทหารก็ออกมายืนรอหน้าตึก ไม่ถึงสิบนาทีเบนซ์สี่ประตูคันหรูก็เคลื่อนมาจอดเทียบท่า ไดนาไมต์กับสามสีจ้องตัวรถราคาแพงอย่างตื่นตา คนขับคือออกัสที่ลดกระจกส่งเสียงทักทายอย่างเป็นมิตร


“สวัสดีครับทุกคน”


“สวัสดี” เปรมเปิดประตูเข้ามานั่งข้างคนขับ หันไปพูดกับเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังว่า “จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้เป็นเลขาส่วนตัวของพ่อเท็น ชื่อออกัส”


“สวัสดีครับคุณออกัส ผมไดนาไมต์นะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูส่งเสียงพร้อมรอยยิ้ม ตามด้วยสามสีที่พูดว่า “ผมสามสีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”


ออกัสหัวเราะ “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณไดนาไมต์ คุณสามสี เรียกผม ‘ออกัส’ เฉยๆ ก็ได้ครับ”


“โอเค ออกัสอายุเท่าไหร่เนี่ย” ไดนาไมต์ชวนคุยอย่างคนมีอัชฌาสัย เลขานุการมองทางข้างหน้า “ยี่สิบห้าแล้วครับ” เด็กหนุ่มสีชมพูตาโต “โห อายุมากกว่าเราตั้งหกปีเลยเหรอ”


“หน้าเด็กมาก” สามสีจุ๊ปาก สารถีหนุ่มหัวเราะ “ขอบคุณครับ”


“ออกัสกินข้าวยัง” เปรมถาม เลขาคนเก่งหัวเราะ “ผมทานกาแฟตอนเช้าไปแล้วครับ”


“ไม่กินข้าวแล้วทำงานไหวเหรอครับ” สามสีถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ “อย่างออกัสนี่น่าจะมีเรื่องยุ่งๆ เข้ามาทั้งวันนะ” คนฟังหัวเราะ “สบายมากครับ แค่งานเสร็จทันตามกำหนดผมก็พอใจแล้ว”


“ทันอยู่แล้วครับ มีพวกเราซะอย่าง” ไดนาไมต์ยืดตัวตบอก ออกัสค้อมหัวยิ้มๆ “รบกวนด้วยนะครับ”


“ไอ้เนี่ยตัวดีเลย ไปป่วนงานเขา” สามสีผลักหัวสีชมพูเบาๆ ฝ่ายหลังหันมาเอี้ยวคอทำตาเหลือก “เฮ้ยหรือจะเอาอ่ะ!”


เปรมสั่นหัวกึ่งเอือมกึ่งขำ ออกัสได้ยินแล้วหัวเราะออกมา ดวงตาสีเขียวคู่งามจดจ่อกับพื้นถนนเบื้องหน้า ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเปรมก็มาถึงที่หมาย


ไดนาไมต์กับสามสีอ้าปากค้าง มองคฤหาสน์สไตล์ยุโรปหลังใหญ่กับรูปปั้นกรีกลายวิจิตรที่ประดับสองข้าทาง เลยไปยังน้ำพุสามชั้นที่ตั้งอยู่บนผืนหญ้าเขียวขจีอย่างนึกทึ่ง


“เขร้...เท่เหมือนยืนอยู่หน้าบ้านพระเอกละครช่องเจ็ด” ไดนาไมต์พึมพำโดยมีสามสีพยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างๆ


“ทั้งสามคนเชิญทางนี้ครับ” ออกัสเดินนำสามทหารเสือเข้าประตูไป เลขาคนเก่งหยุดเท้าที่หน้าบันไดกลาง พูดว่า “งานวันเกิดของนายท่านจะจัดขึ้นบริเวณนี้ครับ จุดประสงค์เพื่อพบปะแขกเหรื่อ จะมีการกล่าวปราศรัยเล็กน้อยกับเป่าเทียนบนเค้กซึ่งเป็นไฮไลท์ของงาน...”


ในมือของสามสีมีดินสอกับกระดาษอยู่ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ส่วนไดนาไมต์หยิบกล้องตัวเล็กขึ้นมาถ่ายรูปมุมต่างๆ เพื่อใช้อ้างอิง ในขณะที่เปรมยืนถือสมาร์ทโฟนอัดเสียงพูดของออกัสอย่างตั้งใจ เลขาคนสนิทของเจ้าบ้านชี้แจงรายละเอียดอย่างเข้าใจง่าย เด็กหนุ่มผมสีชมพูอาศัยจังหวะนี้กวาดสายตาไปรอบๆ


บันไดกลางอันหรูหราทอดยาวขึ้นไปชั้นสอง ด้านบนเต็มไปด้วยห้องหับมากมาย ไดนาไมต์คิดว่าห้องนอนของว่าที่นายหญิงของคฤหาสน์เองก็น่าจะเป็นหนึ่งในนั้น


“ออกัส”


เสียงหวานบนขั้นบันไดเรียกสามทหารเสือให้หันไปมอง เด็กหนุ่มผมสีชมพูลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นคนพูด


ผู้มาใหม่เป็นหญิงสาวรูปร่างสมส่วนชวนมอง เรือนผมสีบลอนด์ทองดัดลอนธรรมชาติเคลียลงข้างใบหน้าสวยหยาด ดวงตาสีเขียวอมฟ้าคู่งามอันเป็นเอกลักษณ์พราวระยับ พร้อมริมฝีปากบางทาสีอ่อนที่เผยยิ้มเจ้าเสน่ห์ เธอสวมเสื้อเปิดไหล่ขาวกับกระโปรงยาวผ่าข้างเผยช่วงขาเรียวสวย แต่ที่ดึงดูดสายตาคนมองไปได้อย่างขาดลอยคงไม่พ้นหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่ทว่ารูปสวยได้ทรง


“คุณชาร์ลอตต์”


ว่าที่นายหญิงเหลือบมองสามทหารเสือ ถามว่า “ใครกันคนพวกนี้?”


“พวกเขาเป็นพ่อครัวผู้รับหน้าที่จัดการเรื่องอาหารในงานวันเกิดของนายท่านครับ แล้วก็เป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของคุณเท็นด้วย” ออกัสตอบ ดวงตาสองสีคู่งามเป็นประกายเมื่อได้ยินชื่อนายน้อยของคฤหาสน์ เธอเปลี่ยนมายิ้มหวาน “ตายจริง เพื่อนของน้องเท็นเองเหรอ” แนะนำตัวว่า “ฉันชื่อชาร์ลอตต์ เป็นว่าที่ภรรยาของเจ้าบ้านจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”


พวกเปรมมองหน้ากัน ยกมือไหว้เธออย่างสุภาพ “สวัสดีครับคุณชาร์ลอตต์”


“ต๊าย เรียกแม่ก็ได้จ้ะ” เธอหัวเราะอย่างน่ามอง ถามออกัสว่า “แล้วน้องเท็นล่ะ?”


“คุณเท็นยังไม่กลับมาจากมหาวิทยาลัยครับ” ออกัสตอบ แม่เลี้ยงทำหน้าเสียดาย แต่ก็พูดว่า “งั้นตามสบายนะจ๊ะ ฉันว่าจะไปหาหนังสืออ่านที่ห้องหนังสือสักหน่อย ยังไงถ้าทำงานเสร็จจะไปนั่งดื่มชาด้วยกันก็ได้นะ”


ท้ายประโยคหญิงสาวหันไปบอกพวกเปรม เธอสบตาไดนาไมต์แวบหนึ่งก่อนจะขยิบตาให้ เด็กหนุ่มผมสีชมพูคิ้วกระตุก อา รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ...


หลังแยกจากชาร์ลอตต์ออกัสก็พาพวกเปรมมายังห้องครัวหลัก สามทหารเสือเจอมาเรียกับกลุ่มพ่อบ้านผู้เกี่ยวข้องที่นั่น พวกเขาแนะนำตัวกัน ทักทายกันพอหอมปากหอมคอเสร็จแล้วจึงใช้โต๊ะสแตนเลสกลางห้องต่างโต๊ะประชุม ก่อนสามสีจะกางกระดาษแผนงานแผ่นใหญ่ซึ่งนั่งเขียนเมื่อคืนให้ทุกคนดูพร้อมอธิบายประกอบ


“เนื่องจากงานจัดขึ้นภายในคฤหาสน์ เน้นการพบปะสังสรรค์เพื่อแสดงความยินดีและมีพื้นที่จำกัด ผมขอเสนอการจัดงานเลี้ยงแบบค็อกเทล ซึ่งตอบโจทย์กับที่พูดไป”


หลายคนพยักหน้าพลางคิดตาม เปรมเสริมว่า “จากสถานะทางสังคมของเจ้าบ้านแล้วคิดว่าแขกที่ได้รับบัตรเชิญคงเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมที่ตั้งใจมาเพื่อแสดงความยินดี ชนิดอาหารของเราจึงเป็นพวกของทานเล่นไม่หนักท้องมากเช่นพวกคานาเป้ มินิแซนวิชหรือของหวานน่ารักกุ๊กกิ๊ก ซึ่งสามารถตกลงเมนูกันได้อีกที”


พ่อครัวเว้นวรรคหายใจ “ทั้งนี้ ถึงบริเวณจัดงานจะมีพื้นที่จำกัดแต่เราอาจจะโคกับฝ่ายจัดสถานที่ให้มีที่นั่งด้วยก็ได้ เผื่อเจ้าบ้านกับแขกเขาอยากจะพูดคุยกันระหว่างทานอาหาร”


“ขอบเขตงานของพวกเรามีสองส่วนคืออาหารกับเครื่องดื่มครับ ซึ่งในส่วนหลังผมเป็นคนรับหน้าที่นี้” ไดนาไมต์ชี้บนกระดาษแผนงาน พูดว่า “ก็จะมีทั้งชนิดที่มีและไม่มีแอลกอฮอล์ ที่ไม่มีก็อาจจะเป็นม็อกเทลพวกพันช์ผลไม้ เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพอย่างน้ำสมุนไพรสำหรับสาวๆ ส่วนพวกมีแอลกอฮอล์ก็เป็นเหล้าผสม...กินคู่กับแกล้มเด็ดๆ สำหรับคุณผู้ชายที่เปรี้ยวปาก”


เหล่าพ่อบ้านหัวเราะ ไดนาไมต์ยิ้ม “แน่นอนว่าเรื่องรายการเครื่องดื่มเราตกลงกันอีกทีได้ครับ”


“ดิฉันพอมีประสบการณ์ทำขนมมาบ้าง จะช่วยด้านของหวานนะคะ” มาเรียเสนอตัว สามสีพยักหน้า “นั่นช่วยได้มากเลยครับ”
หนึ่งในกลุ่มพ่อบ้านส่งเสียง “พูดถึงอาหารชิ้นพอดีคำอย่างพวกคานาเป้แล้ว กระผมเคยฝึกปรือฝีมืออยู่ช่วงหนึ่ง เป็นอาหารที่สะดวกดีครับ” เปมทัตยิ้มออกมา “รบกวนคุณแล้วครับ”


“สมัยหนุ่มกระผมเคยเป็นบาร์เทนเดอร์มาก่อน พอจะช่วยคุณไดนาไมต์เรื่องเครื่องดื่มได้ครับ” อีกคนค้อมหัวพูดอย่างสุภาพ เด็กหนุ่มผมสีชมพูดีดนิ้ว “ผมจองคนนี้”


“ส่วนเรื่องเค้กวันเกิด...” เปรมหันไปทางออกัส ฝ่ายหลังตอบว่า “ส่วนนั้นกระผมประสานงานกับเจ้าประจำไปเรียบร้อยแล้วครับ”   
สามสีพยักหน้า “งั้นขอจบการอธิบายงานเพียงเท่านี้ เดี๋ยวเราค่อยตกลงกันอีกทีว่าจะวางโต๊ะอาหารไว้ตรงไหน” เปรมพูดว่า “เรามากำหนดเมนูอาหารกับเครื่องดื่มกันดีกว่า จะได้ร่างรูปแบบการจัดโต๊ะด้วย”


“เข้าใจแล้วค่ะ” มาเรียขานรับ


“ทราบแล้วครับ” กลุ่มพ่อบ้านค้อมหัวให้พวกเขาก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ออกัสมองสามทหารเสือในวงล้อมของเหล่าลูกมือแล้วยิ้มออกมา


ไม่นานนักในครัวก็เคล้าไปด้วยเสียงหัวเราะจากผู้สูงวัย




สี่โมงเย็นแล้ว หลังกำหนดเมนูอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยเปรมก็เสนอให้ลองทำส่วนของขนมหวานดูก่อน มาเรียเห็นด้วยจึงคอยช่วยอยู่ข้างๆ ในขณะที่พ่อบ้านบางส่วนช่วยกันลองรสชาติเครื่องดื่มของไดนาไมต์ อีกส่วนช่วยสามสีออกแบบโต๊ะและการบรรจุอาหาร


“ออกัสนี่งานยุ่งตลอดเลยนะ” เปมทัตพูดถึงคนที่ขับรถออกจากคฤหาสน์ไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว มาเรียบ่นยิ้มๆ ระหว่างช่วยพ่อครัวผสมแป้ง “คุณออกัสแกต้องคอยช่วยงานนายท่านน่ะค่ะ เลยยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าวกินปลา ทานแต่กาแฟกับอะไรก็ไม่รู้ ซูบผอมลงไปเยอะเลย”


“แบบนั้นไม่ดีนะ” เปรมขมวดคิ้ว แม่บ้านทำหน้าเป็นห่วง “มาเรียเตือนจนไม่รู้จะเตือนยังไงแล้วค่ะ เห็นแบบนั้นแต่แกก็ดื้อน่าดูเลยนะคะคุณออกัสน่ะ” คนฟังหัวเราะ “นึกภาพไม่ออกเลยล่ะครับ”


“คุณเปรมอย่าเอ็ดไป มาเรียจะเล่าให้ฟังค่ะ” พ่อครัวมองคนพูดทำมือป้องปากขำๆ พวกผู้หญิงนี่คุยสนุกแบบนี้กันทุกคนเลยหรือเปล่านะ


“ตอนนั้นคุณออกัสแกโหมงานหนักจนไม่สบาย นายท่านโกรธจนบ้านร้อนไปหลายวันเลยค่ะ” เธอสั่นหน้าหวาดๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น เปรมเลิกคิ้วระหว่างคั้นกะทิ “น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”


“จริงๆ นะคะ ตอนที่มาเรียยกข้าวต้มไปให้คุณออกัสที่ห้อง พอดีสวนกับนายท่านที่เดินออกมา พอเข้าไปก็เห็นคุณออกัสแกกลัวจนหน้าแดงเลยค่ะ”


“หะ...” เปรมชะงัก กลัวจนหน้าแดงเนี่ยนะ...


“นายท่านเองก็โกรธจนหน้าแดงเหมือนกันนะคะ” มาเรียแบ่งแป้งเป็นสามก้อนเตรียมทำบัวลอย สั่นหัวบ่นว่า “จริงๆ เลยผู้ชายสมัยนี้ ใจร้อนกันไปเสียหมด ตอนมาเรียสาวๆ ไม่มีแบบนี้หรอกค่ะ”


แบบไหนล่ะนั่น... เปรมเหงื่อตกข้างแก้มขณะต้มน้ำ ก่อนจะพยักหน้าให้มาเรียนำแป้งไปนวดกับน้ำสีต่างๆ ในชามสแตนเลสได้ แล้วเริ่มดำเนินขั้นตอนต่อไป


ในห้องครัวหลักเกิดความวุ่นวายเคล้าเสียงพูดคุย ไดนาไมต์กับสามสีอาศัยจังหวะที่ทุกอย่างรันตามไปกำหนดการฝากงานไว้กับกลุ่มพ่อบ้านแล้วเดินออกมา สามทหารเสือตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้เปมทัตเป็นคนดึงความสนใจ ส่วนที่เหลือไปหาหลักฐาน


“ชาร์ลอตต์อยู่ในห้องหนังสือชั้นล่าง นี่เป็นโอกาสเหมาะที่เราจะลอบขึ้นด้านบน” ไดนาไมต์กางกระดาษแผ่นเล็กในมือ มันคือแปลนคฤหาสน์แบบสังเขปที่เขาตะล่อมถามพ่อบ้านคนหนึ่งมาได้


“เราต้องกลับลงมาก่อนหกโมงเย็น พวกพ่อบ้านจะมารวมตัวกันที่นี่เพื่อรอเท็นกลับมา” สามสีบอกข้อมูลที่ได้จากการชวนผู้ช่วยคุยพลางสวมถุงมือสีดำป้องกันรอยนิ้วมือ เขายื่นอีกคู่ให้เพื่อน “ของมึง”


“แต๊งกิ้ว” ไดนาไมต์รับมา ก่อนทั้งคู่จะเดินขึ้นบันไดไป




ไดนาไมต์กับสามเดินแยกไปคนละทาง พวกพ่อบ้านกำลังง่วนอยู่กับการจัดสวนและเตรียมโต๊ะสำหรับอาหารเย็นทำให้บนชั้นสองเงียบสงบ ไดนาไมต์ไล่สำรวจดู มีอยู่สามห้องที่ถูกล็อคไว้


“โอ๊ย ห้องไหนวะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูเกาหัวอย่างหงุดหงิด สามสีที่เดินมาจากอีกฝั่งพูดเนิบๆ “ห้องที่ประตูแกะเป็นรูปหงส์”
ไดนาไมต์หันขวับ “มึงรู้ได้ไงเนี่ย”


“ประตูห้องที่ถูกล็อคเป็นลายสัตว์ต่างกัน มีสิงโต มังกรและหงส์ พ่อบ้านบอกว่าเจ้าบ้านชอบสิงโตมาก ดังนั้นห้องที่ประตูเป็นสิงโตน่าจะเป็นของพ่อเท็น” เด็กหนุ่มตัวสูงชี้ฝั่งที่ตัวเองจากมา พูดอีกว่า “ไอ้เปรมบอกว่าห้องเท็นอยู่ฝั่งซ้ายด้านในสุด ซึ่งประตูบานนั้นเป็นรูปมังกร”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูมองเพื่อนอึ้งๆ “เข้าใจแล้ว งั้นที่ตกสำรวจก็เหลือแค่ห้องประตูลายหงส์นี่สินะ”


สามสีผงกหัว มองบานประตูลายวิจิตรเบื้องหน้า “ประเด็นคือจะเข้าไปยังไงเนี่ยแหละ”


“ไม่มีปัญหา” ไดนาไมต์ขยับที่จับประตูดังกึก เขาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วย่อตัวลงให้รูกุญแจอยู่ในระดับสายตา สามสีมองลวดเส้นเล็กในมือเพื่อน ลอบกลืนน้ำลาย “มึงอย่าบอกนะว่า...”


“ฮี่...” เด็กหนุ่มผมสีชมพูยิ้มซน เขาดัดลวดเป็นรูปร่างตามร่องกุญแจที่ส่องเห็น เสียบมันเข้าไปในช่องก่อนจะขยับมือเบาๆ คลิก...


“เย่ะ!” แล้วประตูสลักลายหงส์บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย


“...มาไขห้องกูแบบนี้กูถีบหงายเลยนะ” ท่าทางชำนาญของอีกฝ่ายทำให้สามสีระแวง ไดนาไมต์คิ้วกระตุก “ไอ้ห่า ห้องมึงกูเดินเข้าไปกับมึงง่ายกว่ามั้ย มีข้าวให้กินด้วย”


ทั้งคู่ก้าวเข้ามา เบื้องหน้าคือห้องนอนขนาดกลางสีครีมและตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีอ่อน ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายและอบอุ่น ที่หัวเตียงมีการจัดชุดโคมไฟสองข้าง รับกับผ้าม่านที่มีการเล่นสีสลับกันสวยงาม บนพื้นปูด้วยพรมสีอ่อนเข้ากับโทนสีของห้อง เสริมด้วยโซฟาสวยๆ ข้างหน้าต่างไว้นั่งชมทิวทัศน์ด้านนอก


“สุดยอด...” ไดนาไมต์อ้าปากค้าง เหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ที่ไม่เข้ากับห้องตั้งอยู่ข้างเตียง ดึงสติกลับมาพูดว่า “ทำงานเว้ยทำงาน”


สามสีแยกตัวไปเปิดตู้รอบๆ ดู ส่วนใหญ่ด้านในจะเป็นโมเดลรถหรูหรือไม่ก็ของตกแต่งห้องราคาแพงตามประสาคนมีฐานะ เขาค้นจนทั่วแต่ก็ไม่พบอะไรผิดสังเกต


กึก!


เด็กหนุ่มตัวสูงชะงัก มีเพียงลิ้นชักไม้อันนี้เท่านั้นที่ถูกล็อค หันไปพูดว่า “ได มึงมาไขอันนี้ดิ๊”   


“แป๊บ” ไดนาไมต์ขานรับทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ บ่นว่า “แม่งเอ๊ย เสือกมีรหัสล็อคอีก หมุนเลขสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ด้วย เดี๋ยวไก่ตื่น”


“ไหน” สามสีเดินเข้ามา มองที่ล็อคกระเป๋าในมือเพื่อน “อันนี้กูจัดการเอง มึงไปไขลิ้นชักไป”


“แต่ว่า...” ไดนาไมต์อ้ำอึ้ง สามสียืนเอาขาเขี่ยหลังเพื่อนเบาๆ “เออน่า ไปดิ”


คนผมสีชมพูลุกออกไปพร้อมลวดอีกเส้น เด็กหนุ่มตัวสูงนั่งลงหน้ากระเป๋าเดินทาง จ้องร่องตัวเลขบนที่ล็อคครู่หนึ่งก่อนจะดึงตัวปลดล็อคค้างไว้ หมุนล้อรหัสตัวบนสุด เลือกตัวที่ฝืดแล้วหมุนไปเรื่อยๆ จนได้จังหวะ


นิ้วยาวเลื่อนมาแถวกลาง ทำแบบเดิมจนถึงแถวล่างสุด


กริ๊ก... ตอนนั้นเองที่กระเป๋าเดินทางเกิดเสียง ไดนาไมต์หันขวับ


“ไอ้ขโมยหัวใส!” หนุ่มร่างเล็กชี้หน้าเพื่อน สามสีคิ้วกระตุกขณะวางกระเป๋าให้นอนลง “มึงนั่นแหละ”


ไดนาไมต์ปรี่เข้ามาหา พูดกึ่งอึ้งกึ่งชมว่า “ทำได้ไงวะ”


“พ่อกูทำงานต่างประเทศแล้วแกลืมรหัสเปิดกระเป๋าบ่อยๆ เลยทำเป็น” เด็กหนุ่มตัวสูงเปิดฝากระเป๋า ตอนนั้นเองที่บริเวณทางเดินเกิดเสียง


ไดนาไมต์มองนาฬิกา “ไอ้เหี้ยจะหกโมงแล้ว”


“ฉิบหายล่ะ” สามสีมองกองเสื้อผ้าด้านในกระเป๋า เลยไปยังฝาด้านในกระเป๋าที่เป็นช่องใส่แบบตาข่าย หงายมือแล้วกระดิกเรียกเพื่อนว่า “ได เอากล้องมาให้กู”


ไดนาไมต์ยื่นให้อย่างว่าง่าย สามสีไม่มีเวลาดึงรูปถ่ายที่เหน็บอยู่ด้านในออกจึงถ่ายผ่านตาข่ายมาทั้งอย่างนั้น เด็กหนุ่มผมสีชมพูดึงลวดออกจากลิ้นชัก เป็นจังหวะที่คนตัวสูงตั้งกระเป๋าขึ้นแล้วผละออกมา แน่นอนว่าไม่ลืมหมุนร่องตัวเลขที่ล็อคให้กลับมาเหมือนก่อนเปิดด้วย


ไดนาไมต์แง้มประตูมองลาดเลาด้านนอก เสียงฝีเท้าที่ได้ยินเป็นของพ่อบ้านคนหนึ่งที่เพิ่งเข้าไปทำความสะอาดห้องใกล้ๆ ทั้งคู่เดินออกมา ก่อนจะล็อคห้องเอาไว้ตามเดิม


“มึงจะไปไหน” เด็กหนุ่มตัวสูงมองเพื่อนเดินไปทางห้องด้านในสุดอีกฝั่ง ไดนาไมต์บอก “ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว ไม่อยากเสียเที่ยว” เขาใช้วิธีเดิมในการเปิดประตูห้องเท็น


สามสีเดินตามเข้ามา มองไดนาไมต์ที่กำลังเลือกมุมตั้งกล้องแอบถ่ายพลางชะเง้อคอไปด้านนอกเพื่อดูลาดเลา พอเห็นพ่อบ้านเปลี่ยนห้องทำความสะอาด เขาก็สะดุ้งจนปิดประตูหลบแทบไม่ทัน


“ไวหน่อยไอ้ห่า” สามสีพูด ไดนาไมต์พูดขณะตั้งกล้องบนตู้เสื้อผ้า “ไวอยู่”


เมื่อเลือกมุมดี ๆ ได้แล้วหนุ่มร่างเล็กก็จัดบริบทรอบๆ กล้องให้ไม่ผิดสังเกต ก่อนจะผละออกมา


“เรียบร้อยนะ?” สามสีถาม ไดนาไมต์ยกมือเป็นสัญลักษณ์ ‘โอเค’ กำมือขึ้นแล้วพูดว่า


“มึง ชกกัน”


คนฟังสั่นหัวกึ่งขำกึ่งระอา แต่สุดท้ายก็ยื่นกำปั้นมาชนกับอีกฝ่ายแล้วเปิดประตูออกไป



 
หกโมงเย็น บัวลอยสามสีของหวานหลังอาหารพร้อมเสิร์ฟแล้ว เปรมมองมาเรียและเหล่าพ่อบ้านช่วยกันจัดจานเสิร์ฟยิ้มๆ วันนี้เขาถือโอกาสช่วยทุกคนทำอาหารเย็นให้เจ้าบ้านและว่าที่นายหญิง


ตอนนั้นเองที่สามสีกับไดนาไมต์เดินเข้ามา เปมทัตสบตากับเพื่อน ฝ่ายหลังพยักหน้าให้ก่อนไดนาไมต์จะส่งเสียง “โหยยย ทำไรกินกันอะหอมจัง”


“คุณไดนาไมต์ หายไปไหนมาคะเนี่ย” มาเรียหันไปมองเด็กหนุ่มตัวสูงอีกคน “คุณสามสีก็ด้วย มาเรียกับคุณเปรมก็มองหาตั้งนาน” 


สามสียิ้มเจื่อน “ห้องน้ำน่ะครับ”


“กลิ่นแบบนี้...ต้มข่าไก่ของไอ้เปรมใช่ไหมเนี่ย” ไดนาไมต์ขยับจมูกฟุดฟิด หันไปยักคิ้วให้พ่อครัว “กูจำกลิ่นได้ เป็นไงล่ะ ชมกูสิ”


“...เก่งมากจ้า” เปรมพูดแบบไม่เปลี่ยนสีหน้า เขาเอาผ้าเช็ดมือแล้วพูดว่า “ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วงั้นวันนี้พวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”


“ไม่อยู่ทานมื้อเย็นกับคุณเท็นก่อนเหรอครับ” พ่อบ้านคนหนึ่งถามเขา เปมทัตคิดสภาพตัวเองนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้าบ้านแล้วยิ้มแหย


“แหะๆ ไม่ดีกว่าครับ”


“งั้นเจอกันวันเสาร์นะคร้าบ” ไดนาไมต์โบกมือให้ทีมงานด้วยรอยยิ้ม ฝ่ายหลังค้อมหัวให้พวกเขาอย่างสุภาพ ประสานเสียงว่า “แล้วพบกันครับ”


สามทหารเสือเดินออกจากห้องครัวหลักมา ทันจังหวะพ่อบ้านที่ยืนเข้าแถวอยู่ตรงหน้าบันไดค้อมหัวประสานเสียงพอดี


“ยินดีต้อนรับกลับครับนายน้อย”


ไดนาไมต์กับสามสีเกร็งตัวมองซ้ายขวาเลิกลัก เปรมหัวเราะท่าทางนั้น เขาผ่านมันมาแล้ว


“กุ๊ก...” เท็นเรียกเขา ดวงตายาวรีเกิดประกายราวกับเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย


หมับ!


ตอนนั้นเองที่ร่างสูงเดินเข้ามากอดพ่อครัว บอกว่า


“กลับมาแล้ว...”


เปรมเอื้อมมือไปกอดตอบเด็กโข่งเบาๆ พูดด้วยข้างแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ


“ยินดีต้อนรับกลับนะ”


ไดนาไมต์กับสามสีสบตากันยิ้มๆ เป็นจังหวะที่เบนซ์สี่ประตูคันหรูเคลื่อนมาจอดหน้าคฤหาสน์ ออกัสเดินเข้ามาด้านในพร้อมกระเป๋าเอกสาร


“ออกัส” สามสีส่งเสียง เรียกออกัสที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองไว้พอดี “อ้าว เสร็จธุระกันแล้วเหรอครับ?”


“เรียบร้อย” ไดนาไมต์ยกนิ้ว หนุ่มลูกครึ่งเผยยิ้ม “เข้าใจแล้ว กรุณารอสักครู่นะครับ ผมจะขับรถไปส่งพวกคุณที่มหาวิทยาลัยเอง”


“ออกัสทำงานให้เสร็จก่อนก็ได้” สามสีมองสภาพอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ ฝ่ายหลังหัวเราะ “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมค่อยกลับมาสะสางทีหลังก็ได้ รอสักครู่นะครับ” พูดจบก็หายขึ้นบันไดไป


“จะกลับแล้วเหรอ” เด็กโข่งถาม เปรมสบตาอีกฝ่าย ฝืนใจตอบว่า “อือ...การบ้านส่งพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จเลย”


เท็นเดินเข้ามากอดพ่อครัวอีกครั้ง “ไม่ค้างเหรอ”


“คืนนี้ไม่ได้หรอก” เปรมตอบพลางสบตาเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ทว่าฝ่ายหลังกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เท็นเอาคางเกยหัวอีกฝ่าย พูดว่า “คิดถึงกุ๊ก”


“เดี๋ยวก็เจอกันแล้วน่า...” พ่อครัวก้มหน้า เขาอายจะตายอยู่แล้ว ไอ้หมอนี่มาพูดอะไรต่อหน้าคนอื่นแบบนี้เนี่ย


“เราหิว” เท็นบอก เปรมทำหน้าเพิ่งนึกขึ้นได้ “ฉันทำต้มข่าไก่ที่เป็นมื้อเย็นเอาไว้ ไปกินสิ”


ดวงตายาวรีเกิดประกาย เป็นจังหวะที่ออกัสกลับลงมาพร้อมกุญแจรถพอดี “เรียบร้อยแล้วครับ” เปรมมองสามสีกับไดนาไมต์ที่เดินตามหนุ่มลูกครึ่งไปแล้ว พูดว่า


“งั้นไปนะ”


ตอนนั้นเองที่คุณหมอโน้มหน้าลงมา กดจมูกหอมแก้มพ่อครัวเบาๆ ฟอด...


เปรมหลุบตาแก้มร้อนผ่าว ถามเสียงแผ่ว “...ค่าอาหารเหรอ”


นิ้วยาวเชยคางเล็กขึ้นมา ดวงตาพ่อครัวสะท้อนภาพใบหน้าหล่อเหลา เท็นให้คำตอบเขาด้วยดวงตาพราวระยับ


“ใช่”