ตอนที่ 30
เข้าสู่ช่วงสอบไฟนอลซึ่งตรงกับปลายเดือนธันวาคม สองข้างทางเริ่มติดตั้งไฟประดับพร้อมวางต้นคริสต์มาสไว้ให้เห็น สร้างบรรยากาศเฉลิมฉลองต้อนรับเทศกาลช่วงสิ้นปีที่กำลังจะมาถึง
ณ คอนโดมิเนียมใจกลางเมืองสุดหรู ในห้องพักขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์โมเดิร์นยามพลบค่ำ โต๊ะกินข้าวที่ทำจากกระจกใสถูกใช้ต่างโต๊ะประชุมสำหรับเด็กหนุ่มสามคน
หัวโต๊ะปรากฏร่างสูงเส้นผมสีแดงใบหน้าหล่อเหลา ซ้ายมือของเขาเป็นเด็กหนุ่มผมสีชมพูมาดกวนนั่งเล่นเกมในสมาร์ทโฟน ด้านขวาเป็นเพื่อนตัวสูงที่กำลังนั่งประสานมือด้วยท่าทีสุขุม
พวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง...
ติ๊ง!
ตอนนั้นเองที่การรอคอยสิ้นสุดลง สามสีหันมามอง ไฟกดหน้าจอไอแพดรับสายใครบางคนพร้อมกับไดนาไมต์ที่เงยหน้าจากมือถือ
อัคคีโน้มตัวไปตั้งไอแพดไว้กลางโต๊ะ หนุนกระดานชนวนไฮเทคด้วยกองหนังสือแล้วกลับมานั่งหัวโต๊ะตามเดิม
“ออกัสสส ได้ยินมั้ยยย?”
เด็กหนุ่มผมสีชมพูชะโงกหัวมาส่งเสียง ไฟโบกมือให้คนในจอ “วู่ยยย เห็นพวกเราป้ะ?”
“ชัดแจ๋วครับ”
ชายหนุ่มในชุดสูทสบตาทุกคนผ่านสไกป์ ฉากหลังเขาคือห้องทำงานโทนสีอ่อนสบายตา ไดนาไมต์หัวเราะ “ออกัสเหมือนคุณปู่กำลังจะบอกที่ซ่อนมรดกกับลูกหลานเลยอะ”
“แล้วผมก็ตายไปสินะครับ” เลขาหนุ่มอารมณ์ดี เปิดปากว่า “รบกวนถาม...คุณไฟใช้อะไรติดต่อผมครับเนี่ย?”
“ไอแพด”
“เยี่ยม” ออกัสพยักหน้ายิ้มๆ “ตอนนี้ทุกคนคงกำลังรู้สึกเหมือนฌาปนกิจผมอยู่เลยสินะครับ”
“ฟิลเตอร์ขาวดำอยู่ตรงไหนวะ” ไฟเล่นด้วย สามสีเอี้ยวตัวไปดึงหมอยาให้กลับมานั่งที่เดิม “ไม่ต้องปรับโว้ย!”
“เข้าเรื่องเลยละกัน” สิ้นคำไดนาไมต์ทั้งห้องก็เงียบลงครู่หนึ่ง แล้วเด็กหนุ่มผมสีชมพูก็ถามว่า
“เราจะทำยังไงกับสองคนนั้นดี?”
เขาหมายถึงเท็นกับเปรม เนื่องด้วยตั้งแต่ต้นเดือนไม่รู้สองคนนั้นไปทะเลาะกันท่าไหน ตอนนี้ถึงได้แยกทางและต่างคนต่างเหม่อจนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยแบบนี้
“วันนั้นกูนั่งใส่รองเท้าอยู่ข้างๆ ไอ้เปรม แล้วมันทำมือถือตก” ผู้เสียหายคนแรกคือสามสี เขาเล่าว่า “กูก็บอกเออไอ้เปรมมือถือมึงตกนะ แม่งหยิบรองเท้าอีกข้างกูใส่กระเป๋าเดินออกไปเฉย”
“แล้วมึงทำไง”
“กูเลยวิ่งตามเอามือถือไปคืนให้ บอกเฮ้ยเปรม มือถือมึงอันนี้” เด็กหนุ่มตัวสูงทำท่าประกอบ “มันก็พยักหน้าหยิบมือถือใส่กระเป๋า แล้วก็เดินออกไป”
“...แล้วรองเท้ามึงอะ?”
“อยู่ในกระเป๋ามันนั่นแหละ กูเดินใส่รองเท้าข้างเดียวกลับบ้านอะ”
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีสาม...” ไฟมองหน้าคนพูดอย่างชื่นชมระคนเห็นใจ ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็เริ่มพูดบ้าง “วันนั้นไอ้เปรมมาเอาของที่บ้านกูเว้ย”
“ยังไง”
“ได้เสร็จกูออกมาส่ง แม่งเดินไปเหยียบตะขาบตัวเท่านี้!” เด็กหนุ่มผมสีชมพูกางมือออก “กูนี่กรี๊ดเลย”
“กลัวไอ้เปรมจะโดนกัด”
“มันใส่รองเท้ากูอยู่”
“โวะ!” สามสีสะบัดหน้าหนีคู่หู เขาหันไปทางหมอยา “แล้วมึงอะ?”
“ของกูหนักสุด” ไฟบอก “ไอ้เท็นแม่งโทรผิดมาสั่งเคเอฟซีกับกู”
สองคู่หูกระพริบตา “...ก็ไม่หนักเท่าไหร่นี่หว่า?”
“ไม่หนักห่าไรล่ะ พอไม่ได้แดกก็โทรมาร้องห่มร้องไห้น้อยใจจนกูนี่ต้องขี่รถออกไปซื้อแล้วเอาไปส่งให้มันที่บ้าน...เกลียดอะไรกู?” อัคคีทำหน้าจะร้องไห้
สามสีกับไดนาไมต์ยื่นมือไปตบไหล่ร่างสูงคนละข้างอย่างเห็นใจ
“ถ้าพูดถึงผลกระทบผมเองก็โดนนะครับ” เสียงของออกัสดังมาจากไอแพด
“เท็นเอาเอกสารของผมไปพับจรวดแล้วขว้างออกนอกหน้าต่างหมดเลย ถ้าไม่มีวุฒิภาวะพอผมคงตะโกนว่า ‘ฉิบหายโว้ย!’ ไปแล้ว” เลขาหนุ่มยิ้มหวาน “แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกมาครับ”
“...เก่งมากออกัส” อีกสามคนยกนิ้วให้อย่างชื่นชม
ไดนาไมต์กอดอกครุ่นคิด “ไหงมันสองคนถึงทะเลาะกันได้เนี่ย เกิดจากอะไรวะ?”
“ใช่เพราะเด็กคนนั้นปะ?” หมอยาหันไปทางออกัส ฝ่ายหลังพยักหน้า “ครับ...นายท่านกับคุณปิยะตกลงให้เท็นหมั้นกับคุณเดียร์แล้วน่ะครับ”
“หา!?” สามสีกับไดนาไมต์ตาโต ฝ่ายหลังขมวดคิ้ว “แล้วไอ้เท็นยอมเหรอวะน่ะ ติดไอ้เปรมฉิบหายขนาดนั้น”
“นั่นดิ ปกติถ้าเกิดเรื่องแบบนี้มันต้องมาขอให้ช่วยแล้วนี่หว่า...” ไฟเลิกคิ้วไม่เข้าใจ “นี่ไม่เห็นมีติดต่อมา?”
หนุ่มลูกครึ่งพูดเสียงเศร้า “เป็นความผิดของผมเองที่พาคุณเปรมมาวันนั้นเพราะคิดว่าเท็นจะขอให้ช่วย แต่เท็นไม่ยอมพูดอะไรเลยครับ...กับผมเองก็เหมือนกัน”
สามสีเกาหัวแกรก “มาตีอะไรกันจะข้ามปีวะเนี่ย”
“เอาให้พวกมันกลับมาคุยกันให้ได้ก่อนอะตอนนี้” อัคคีเปรยเหนื่อยๆ “ล่าสุดไอ้เท็นเพิ่งโทรมาให้กูไปทำพะโล้ให้กิน พอกูบอกทำไม่เป็นก็งอนกูอีก...อั้ลไลวะ?”
“ไอ้เปรมเอารองเท้ากูไปทุกวันเลย นี่กูจะเดินตีนเปล่าอยู่แล้วมึง” สามสีทำหน้าจะร้องไห้
ไดนาไมต์เกาหัวแกรก “ไอ้เปรมเดินเตะหมาน้องกูตกน้ำอะ กูไม่รู้จะพูดอะไรเลยว่ะ”
“ผมแก้เอกสารชุดนี้มาห้ารอบแล้วครับ” ออกัสปิดท้าย ก่อนทั้งสี่คนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
สามสีหันไปมองเพื่อนผมสีชมพู “มึงคิดดิ”
“หัวจะแตกแล้วเนี่ย...” ไดนาไมต์กุมขมับ ตอนนั้นเองที่หมอยาร้องขึ้น
“เฮ้ยกูคิดออกแล้ว!”
“ยังไงวะ?”
อัคคีกวักมือเรียกทุกคนให้มาสุมหัวกัน พูดเสียงกระซิบ “นี่ไง พวกเราก็...”
“เอ่อ...” เลขาหนุ่มที่อยู่กลางโต๊ะส่งเสียง “เอาผมเข้าไปร่วมวงด้วยสิครับคุณไฟ”
“เออว่ะลืม” ไฟเอื้อมไปหยิบไอแพดมาวางหงายกลางวง เด็กหนุ่มผมสีชมพูสะดุ้ง “ไอ้เหี้ยมุมเสย! เดี๋ยวออกัสเห็นเหนียงกู...”
“ผมก็มีครับคุณได” เลขาหนุ่มย่นคอให้ดู ไดนาไมต์หัวเราะลั่น “เฮ้ยมีจริงๆ ด้วยอะ โคตรเท่เลย! นี่ๆ ดูของผมบ้างนะ!”
“...เข้าเรื่องกันสักทีเถอะ” สามสีเก็บเหนียงคู่หูให้พ้นตา ก่อนทั้งสี่หนุ่มจะเริ่มซุบซิบกัน
“...”
ไม่นานไฟก็ผละออกยิ้มๆ “...ตามนี้นะ?”
“ตกลง”
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน
หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสามทหารเสือก็มานั่งฉลองกันที่ร้านกาแฟของมหาวิทยาลัยในตอนเย็น ไฟตามมาถึงทีหลัง หมอยายังเหลือสอบอีกสองวิชา
“เดี๋ยวทุ่มนึงนี่กูมีสอบนอกตารางตัวนึง” อัคคีบ่นพลางคนกาแฟร้อนในถ้วย ไดนาไมต์ตักเครปเค้กใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ “โหย ดึกอะไรเบอร์นั้นวะ”
“อาจารย์กูจะไปขึ้นเครื่องตอนสี่ทุ่มอะดิ แล้วเพิ่งมาบอก” เมื่อกาแฟเย็นลงไฟก็ยกถ้วยดื่มรวดเดียวหมด พูดว่า “แกจะเอาข้อสอบไปตรวจบนเครื่องด้วยไง พอตกลงกันเลยได้เวลานี้มานี่แหละ”
พลันสมาร์ทโฟนของหมอยาที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นครืด
“ไงออกัส” ไฟทักทายหลังกดรับ เขาเงียบฟังปลายสายครู่หนึ่งแล้วเบิกตากว้าง ก่อนจะโพล่งว่า
“ไอ้เท็นเป็นอีสุกอีใส!?”
“หา!” ไดนาไมต์กับสามสีร้องออกมาพร้อมกัน
“...” เปรมชะงัก ดวงตาสีนิลคู่นั้นสั่นวูบ
“แล้วมาเรียล่ะ? อ๋อ ลากลับบ้านปีใหม่” อัคคีได้ยินแล้วเครียดแทน “พวกพ่อบ้านก็ไม่กล้าเข้าไปดูแลไอ้เท็นเพราะกลัวติดอีก? โอ้โหชีวิต...”
เขาเหลือบมองสมาร์ทโฟนด้วยสีหน้าปั้นยาก
“คือฉันมีสอบทุ่มนึงคงไปตอนนี้ไม่ได้...” หมอยาสบตาเพื่อนร่วมโต๊ะ ไดนาไมต์เกาหางคิ้ว
“กูต้องไปบ้านยายที่ต่างจังหวัดเย็นนี้อะ” เด็กหนุ่มผมสีชมพูก็หมดสิทธิ์ เสริมว่า “นี่นัดไอ้บอมบ์เจอกันห้าโมง ล้อหมุนห้าครึ่ง”
“กูมีธุระตอนหกโมงกับคนรู้จัก” สามสีเปิดปาก ไฟถอนหายใจ พูดว่า “ขอโทษจริงๆ นะออกัส ไอ้เท็นอาการหนักมากไหม เอามันไปหาหมอก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”
อัคคีนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือนวดระหว่างคิ้ว “...ไอ้เท็นงอแงไม่ยอมไปอีก แล้วนายก็มีงานที่ต้องทำเนี่ยนะ?”
“ออกัสอยู่ไหน?”
ทั้งวงตกอยู่ในความเงียบเมื่อพ่อครัวเปิดปากถาม ไฟฟังเสียงเลขาหนุ่ม ตอบว่า “ออกัสบังเอิญขับรถผ่านมาทางนี้ เลยกำลังซื้อข้าวต้มอยู่ที่โรงอาหาร...”
เพียงเท่านั้นเปมทัตก็ลุกพรวด ไดนาไมต์สะดุ้ง “เฮ้ย มึงจะไปไหนวะ”
“ไปหาออกัส” พ่อครัวก้มหน้าก้มตาเก็บของ สามสีมองท่าทางนั้น ถามเสียงเนิบ “ไปทำไมวะ?”
“กูจะไปดูเท็น”
“มันเป็นอีสุกอีใสนะมึงจะบ้าเหรอ” ไฟส่งเสียง เปรมเก็บของเสร็จแล้ว ตอบตัดบท
“กูเคยเป็นแล้ว ไปก่อนนะ” ก่อนจะวิ่งออกจากร้านไป
“...”
พอพ้นหลังพ่อครัวไฟก็ยกยิ้มกริ่ม เขากรอกเสียงบอกหนุ่มลูกครึ่ง
“เป้าหมายกำลังไป”
อีกฝ่ายขานรับแล้วสายก็ตัดลง
“เหมือนที่มึงบอกเลยไฟ” ไดนาไมต์ตาเป็นประกาย สามสีสั่นหัวยิ้มๆ “พอเป็นเรื่องไอ้เท็นนี่ไม่มีคิดหน้าคิดหลังเลยจริงๆ”
“ทีมเราสุดยอด!”
หมอยาชูแขน ก่อนจะตีมือกับสองคู่หูอย่างครื้นเครง
ไม่นานเบนซ์สี่ประตูคันหรูก็พาพ่อครัวมาถึงที่หมาย คฤหาสน์เกียรติวานนท์ยามพลบค่ำวันนี้ดูเงียบเหงากว่าทุกที จำนวนพ่อบ้านบางตาลงอย่างสังเกตเห็นได้ชัด
“งั้นผมขอตัวไปสะสางงานต่อที่โรงพยาบาลก่อนนะครับ จะได้เอาข้าวต้มไปให้นายท่านด้วย” ออกัสบอก เพิ่มเติมว่า “ขาดเหลืออะไรเรียกพ่อบ้านได้เลยนะครับ”
พ่อครัวพยักหน้ารับรู้
“เรื่องครั้งก่อน...ผมขอโทษจริงๆ นะครับคุณเปรม” เลขาหนุ่มอดพูดไม่ได้ เขาก้มหัวให้พ่อครัวอย่างรู้สึกผิด เปมทัตนิ่งไป สุดท้ายก็ยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไร ขอบคุณที่มาส่งฉันนะ”
“ครับ” เจ้าของดวงตาสีเขียวขานรับครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องโถงไป
เปรมเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดกลางมา ยังไงก็ต้องไปดูอาการเด็กโข่งก่อน พ่อครัวเปิดประตูสลักบานลายมังกรเข้าไป เบื้องหน้าปรากฏเจ้าของห้องนอนคลุมโปงอยู่บนเตียงกว้าง
เปมทัตเดินเข้าไปหา ตัดสินใจเปิดผ้าห่มอีกฝ่ายออก
หมับ!
“อ๊ะ!” ก่อนจะถูกกระชากลงไปนอนบนเตียงนุ่ม ตามด้วยร่างสูงที่พลิกตัวขึ้นคร่อม ดวงตาสีนิลกวาดมองคนตรงหน้า เมื่อสมองประมวลผลเสร็จก็เบิกตากว้าง
“นายไม่ได้ป่วย!”
“กุ๊ก...”
“นาย...พวกนายหลอกฉัน! ไอ้ทุเรศเอ๊ย!” เปรมดิ้นอย่างโกรธจัด ก่อนจะถูกอีกฝ่ายโถมตัวลงมากอดเอาไว้แน่น อ้อมแขนนั้นอบอุ่นเสียจนดวงตาสีนิลของพ่อครัวสั่นวูบ
หมอนี่คิดจะทำลายความรู้สึกของฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน...
“กุ๊กฟังเราก่อน”
“ปล่อยฉัน! ที่ผ่านมายังไม่พออีกรึไง!” เปมทัตทุบหลังกว้างระบายอารมณ์ แผดเสียงอย่างนึกโมโห “ไอ้คนนิสัยเสีย! ฉันเกลียดนายได้ยินไหม! ฉันเกลียดนาย!!”
เท็นยกตัวขึ้นมองหน้า
“กุ๊กจะโกรธ จะเกลียด จะตีเราก็ได้...”
ดวงตายาวรีคู่นั้นสะท้อนภาพคนในอ้อมแขนอย่างเจ็บปวด
“แต่อย่าทิ้งเราไปเลยนะ”
“...” เปมทัตสบตาอีกฝ่าย พยายามหันหน้าหนี “อย่ามายุ่งกับฉัน!”
“ขอร้อง...” เด็กโข่งก้มกอดพ่อครัวอย่างหัวใจสลาย “เราขอโทษ...อย่าทิ้งเราไปเลย อยู่กับเราเถอะนะ”
ขอบตาคนฟังร้อนผ่าว ม่านน้ำตาก่อตัวจนเปรมต้องเกร็งลูกตาเอาไว้ ไม่กล้ากระพริบตาด้วยกลัวหยาดน้ำใสจะไหลลงข้างแก้ม มือเล็กพยายามผลักอีกฝ่ายออก “อย่ามาจับ!”
“ฮึก...”
เสียงสะอื้นนั้นช็อตร่างเปมทัตให้นอนนิ่ง เขายกมือแตะแผ่นหลังอีกฝ่าย มันกำลังสั่น...
“...ล้อกันเล่นอยู่หรือไง?”
พ่อครัวยกแขนขึ้นกั้นใบหน้า ไม่อยากให้ร่างสูงเห็นสภาพตัวเองในตอนนี้ “นายเห็นฉันเป็นอะไร ของตายเหรอถึงได้ทำแบบนี้ คิดว่ายังไงฉันก็คงจะรีบแจ้นมาหานายใช่ไหม?”
“กุ๊ก...”
“นายคิดถูกเท็น” ดวงตาของเปรมแดงก่ำ “ฉันแทบเต้นตอนรู้ว่านายป่วย ฮึก...ฉันแทบไม่อยากทำอะไรตอนเราทะเลาะกัน ฉันโทษตัวเองทุกวันที่ทำนายร้องไห้ ฉันคิดถึงนายตอนเราห่างกัน”
พ่อครัวฝืนพูดเสียงอู้อี้ “นายเข้าใจรึเปล่า? จนถึงเมื่อกี้แม้นายจะหลอกฉัน...แต่แวบหนึ่งนั่นฉันก็โล่งใจ โล่งใจที่นายไม่ได้ป่วยจริงๆ ฮึก สุดท้ายก็มีแต่ฉัน...”
หยาดน้ำใสไหลรินลงมาในที่สุด
“มีแต่ฉันที่รักนายอยู่ฝ่ายเดียว ฮือ...”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ!” เท็นสะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน ดวงตายาวรีคู่งามคลอไปด้วยหน่วยน้ำ “ฮึก มันไม่ใช่แบบนั้นนะกุ๊ก...”
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง...” พ่อครัวยกมือปิดหน้าอย่างอับจนหนทาง “บอกฉันสิเท็น! นายไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย ฮึก นายไม่บอกฉัน...”
“เรายอมพูดแล้ว!”
เด็กโข่งเปิดปากทั้งน้ำตา “เราจะบอกกุ๊ก บอกทุกอย่างเลย ฮือ...”
เปมทัตจ้องลูกแก้วเคลือบม่านน้ำของอีกฝ่ายด้วยดวงตาแดงก่ำ
“...”
ก่อนทั้งห้องจะเงียบลงราวกับถูกดูดเสียงออกไป
ย้อนกลับไปในเย็นวันศุกร์ก่อนที่ออกัสจะกลับมาถึง
ในห้องรับรองแขกของคฤหาสน์เกียรติยวานนท์ เท็นกับเดียร์นั่งบนเก้าอี้นวมสีชานมคนละฝั่ง ทั้งคู่ถูกคั่นกลางด้วยโซฟายาวซึ่งมีเจ้าบ้านกับบิดาของเด็กสาวนั่งอยู่
“ฉันต้องการให้เธอสองคนหมั้นกัน”
สิ้นคำปิยะทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ชายเชื้อจีนหันไปหาเพื่อนสนิท “ว่าไงล่ะแปด?”
“แต่ว่า...” นายน้อยเปิดปากจะคัดค้าน เป็นจังหวะที่หมอแปดผงกหัวรับ
“เอาสิ”
“แต่คุณพ่อครับ! ผม...”
“ทำไมล่ะ? แกกับน้องเดียร์ก็เข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ” เจ้าบ้านมองหน้าลูกชาย ทศทิศสบตาเด็กสาวแวบหนึ่ง ตอบว่า “พวกเราเข้ากันได้ก็จริง แต่ว่า...”
“เข้ากันได้ก็ดีแล้วนี่! ลูกสาวฉันเองก็ดูจะชอบนายมากๆ เลยด้วย จริงไหมน้องเดียร์?” ปิยะยิ้มให้ลูกสาว เดียร์ตอบอึกอัก “หนูชอบพี่เท็นค่ะ แต่คุณพ่อคะ...”
“แล้วยังมีอะไรให้น่าเป็นห่วงอีกล่ะ?” ชายเชื้อจีนแบมือออกข้างตัว สุดท้ายเท็นก็โพล่งขึ้น
“ผมไม่เห็นด้วยครับ”
ประโยคนั้นเรียกอีกสามชีวิตให้หันมามอง เจ้าบ้านจ้องลูกชายด้วยแววตาคมกริบ ถามเสียงทุ้ม
“เหตุผลล่ะ?”
“เพราะว่าผมมี...”
“น้องเดียร์ไม่ดีตรงไหน!”
ทว่าปิยะแทรกขึ้น นายน้อยหันไปมอง ดวงตาตี่เล็กคู่นั้นจ้องเขาเขม็ง “พูดมาสิว่าลูกสาวของฉันมีข้อบกพร่องอะไรที่ทำให้นายไม่ยอมตอบตกลง!”
“น้องเดียร์เป็นเด็กน่ารักครับ...” เท็นประนีประนอม ชายเชื้อจีนยืดอกอย่างภูมิใจ “ใช่ไหมล่ะ!”
“แล้วน้องเดียร์ล่ะ มีปัญหาอะไรกับเจ้าเท็นไหม?” หมอแปดถามบ้าง เด็กสาวสบตาเจ้าบ้านแวบหนึ่ง ตัดสินใจก้มหน้า “พี่เท็นใจดี...แล้วก็ดูแลฉันอย่างดีด้วยค่ะ”
คนฟังเผยยิ้มอบอุ่น “ดีแล้วล่ะ”
“แต่ผมกับน้องเดียร์...”
“เท็น”
บิดาส่งเสียงทำให้ลูกชายต้องปิดปากฉับ ทศทิศหันไปมองแทนเอ่ยถาม หมอแปดพูดว่า
“เป็นเด็ก อย่าเพิ่งปฏิเสธคำพูดของผู้ใหญ่ในทันที”
ปิยะพยักหน้าเสริม “ใช่ การที่บอกเธอสองคนได้แบบนี้แปลว่าพวกเราเองก็ตัดสินใจกันมาอย่างดีแล้วนะ” ดวงตาตี่เล็กสะท้อนภาพเด็กสาวอย่างเอ็นดู
“ลูกสาวของฉันต้องได้คบหากับผู้ชายที่ดี น้องเดียร์เองก็เพียบพร้อมและเหมาะสมกับนาย...จริงไหมเท็น?”
“...” ถึงตรงนี้ทศทิศก็พูดไม่ออก ปิยะมองท่าทางนั้น ยอมพูดว่า
“แต่เดี๋ยวจะหาว่าเร่งรัดกันมากไป เอาเป็นว่าพวกฉันจะให้เวลาเธอสองคนดูใจกันไปอีกสักพักก็แล้วกัน” ไม่วายหันไปยิ้มเผล่เพื่อน “จองตัวนายน้อยแล้วนะแปด”
“หึ...” เจ้าบ้านยกยิ้มแทนคำตอบ
เท็นกับเดียร์มองหน้ากัน ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็เปล่งเสียงออกมา
“แต่ผมมีคน...”
ครืด...
พอดีกับที่สมาร์ทโฟนของหมอแปดสั่นครืด มือหนายกขึ้นเป็นเชิงหยุดลูกชายก่อนจะกดรับ เมื่อปลายสายเริ่มเจรจาเรื่องธุรกิจจึงปลีกตัวออกไป
เท็นตัดสินใจเรียกอีกคน “อาปิยะครับ”
“หืม?” ชายเชื้อจีนหันมา เด็กหนุ่มสบโอกาสเปิดปากพูด “ผมคงไม่สามารถ...”
ครืด...
ก่อนมือถือของปิยะจะดังตามมาติดๆ ชายวัยกลางคนมองหน้าจอแล้วขมวดคิ้ว บ่นว่า “ตื๊อจริงแฮะ...” เขากดรับสายแล้วลุกออกไปอีกคน ไม่วายหันมาย้ำ “ฉันให้เวลาพวกเธอหนึ่งเดือนเท่านั้นนะ! รีบเข้าล่ะ!”
“...”
เมื่อพ้นหลังผู้ใหญ่ทศทิศก็ก้มหน้านวดขมับ
-อ่านต่อหน้า 66- (หยั่งกะหนังสือพิมพ์ 55555555 5)
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 680681 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก