หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016)

[eaimeaimm]

เท็นทำไมแปลกงี้ มึนๆอึนๆสุดดดด

[เป็ดอนุบาล]

 

[snowtoy]

    จุดธูปอัญเชิญ 5555

[yumijung]

กุ๊กเข้าใจเท็นแล้วเนอะ =)

[iJune4S]

ตอนที่ 31

(ตอนจบแล้ว อย่าลืมอ่านทอล์คด้านล่างด้วยน้า สำคัญมาก 55555555 5)



ผืนฟ้าเหนือคฤหาสน์เกียรติวานนท์ถูกย้อมเป็นสีส้มอมแดง แสงอาทิตย์อัสดงตกกระทบกลางสวนหย่อมซึ่งเต็มไปด้วยความคึกคักจากเหล่าเด็กวัยรุ่นที่จับกลุ่มเตรียมปาร์ตี้ฉลองปีใหม่กันอยู่


ด้านหนึ่งของสวน สามสีกับเปมทัตกำลังหมักเนื้อสัตว์เตรียมประกอบอาหารโดยมีเด็กโข่งคอยยืนอ้อนพ่อครัวอยู่ไม่ห่าง ไม่ไกลกันมากเป็นครูคณิตกับเดียร์ช่วยกันกางชุดโต๊ะเก้าอี้พับไม้ยาง ส่วนไดนาไมต์กับเอื้ออังกูรติดตั้งลำโพงและเครื่องเล่นคาราโอเกะเพื่อสร้างบรรยากาศอยู่อีกมุม


อากาศในวันสิ้นปีเย็นสบาย ลมพัดมาเบาๆ เคล้าเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กหนุ่มที่ตะโกนหยอกล้อกัน ถึงตรงนี้เฟอร์รารี่คันหรูสีแดงสดก็แล่นมาจอดเทียบท่า


คนที่ก้าวลงมาจากฝั่งที่นั่งคนขับคือไฟ ในมือของเขาหิ้วถุงใส่เนื้อสัตว์ที่โดนพ่อครัวไหว้วานให้ช่วยไปซื้อเพิ่ม กำลังเดินเถียงกับโชซึ่งอุ้มถุงกระดาษใส่ผักและผลไม้เข้ามาอย่างเผ็ดร้อน


“...นี่พวกนายไม่เหนื่อยกันบ้างรึไง” เดย์ที่ยกไฟเย็นสามกล่องตามเข้ามาพูดอย่างหมดแรง   
   

ไม่นานอาหารก็ปรุงเสร็จพร้อมรับประทาน เหล่าเด็กวัยรุ่นทยอยกันยกจานไปวางเรียงกันบนโต๊ะก่อนจะเริ่มจับจองที่นั่ง ตอนนั้นเองที่เด็กสาวเพียงคนเดียวขออาสาเปิดฟลอร์


“ฉันรักเท้ออออ ให้เท้อออ หมดทั้งฮั้วใจ๊...”


เสียงดนตรีทุ้มดังผ่านลำโพงส่งให้หัวใจเต้นตึกตัก เดียร์เหลือบมองหน้าจอ “อยากถามทำไม...ทำไมเธอนอกใจฉัน?” เธอสูดลมหายใจก่อนจะแผดเสียงลั่น


“ทำไมเธอนอกใจฉัน!! ทำไม้เธอนอกใจฉันนนนนน!”


“อ่าวไอ้เดย์ยังไงเว้ยเฮ้ย?” พวกที่เหลือมองกันตาเลิกลัก


“ฮือ! ฮือ! หือออออออ!”


“เอาเข้ มีครวญคราง” ไฟหัวเราะลั่นตามด้วยคนอื่นที่พร้อมใจกันตบมือตะโกนเชียร์เด็กสาว เดย์ฟังแล้วยกมือกุมหน้า ว่ากันตรงๆ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจรสนิยมทางดนตรีของคนรักเท่าไรนัก


ปัง!!


พลันทุกคนก็สะดุ้งเฮือก เป็นจังหวะที่ไดนาไมต์ไถลตัวลงไปนอนราบกับพื้น


“เอื๊อะ! ไอ้เหี้ยกูโดนยิง! มึงกูโดนยิ้งงงง!”


“...” สามสีมองคู่หูที่นอนชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น พูดเหนื่อยๆ “เขาจุดพลุไหมล่ะ ทุ่มเทจังวะมึงเหนี่ย”


พอดีกับที่เพลงของเดียร์จบลง เด็กสาวเปล่งเสียงผ่านไมโครโฟนยิ้มๆ “ต่อไปตาใครคะ?”


“ไอ้เอื้ออยากร้องครับ!” เปมทัตตะโกนอย่างนึกสนุก เรียกทุกสายตาหันไปมองเจ้าของชื่อ ปิศาจร้ายสะดุ้ง แสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน “อะ อะไรไอ้เปรม...”


“พวกมึงจับมันไว้! ลากมันขึ้นไปร้องเพลงให้ได้!” สิ้นคำพ่อครัวหมอยากับไดนาไมต์ก็ลุกพรวด เอื้ออังกูรวิ่งหนี ร้องลั่นเหมือนโดนเหยียบหาง “ไอ้เหี้ยไม่เอ๊า!”


“ทำไมวะ?” สามสีอดถามไม่ได้ เปมทัตหัวเราะ


“เดี๋ยวก็รู้”


เบื้องหน้าปรากฏร่างเด็กหนุ่มผมสีชมพูกับไฟวิ่งไล่จับปิศาจ เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหนีตายสุดชีวิต ทว่าสุดท้ายก็โดนเพื่อนคว้าแขนทั้งสองข้างไว้จนได้


“ไม่เอาไอ้สัด!” เขาหันมาเหลือกตาใส่พ่อครัวอย่างคาดโทษ “ไอ้เหี้ยเปรมมึง!”
   

“แม่งโดนหามอย่างกับนักโทษ” สามสีมองหวาดๆ เปมทัตชูนิ้วชี้ร้องอย่างคึกคัก


“จัดไปสักหนึ่งบทเพลง!”


“เอื้อดูนี่ไอ้สัด ไอ้เอื้อเอานี่” ไฟยื่นแก้วเหล้าเพียวดีกรีสูงในมือให้ “แก้วเดียวพลิกชีวิต เดี๋ยวมึงเป็นเองเชื่อกู”


“อะ ไอ้สัด...” เอื้ออังกูรหน้าซีด ดิ้นสุดแรงก่อนจะโดนหมอยาจับกรอกเหล้าใส่ปากไปทั้งอย่างนั้น


อึดใจเดียวต่อมา...


“ว่าไงไอ้สัด!”


“วู่ววว! มันต้องอย่างงั้นนน!” เปรมตะโกนพร้อมยกนิ้วให้ เอื้ออังกูรเดินไปยืนด้านหน้า มีอาการเซเล็กน้อย ยกไมโครโฟนขึ้นมาพูดเสียงทุ้ม


“อยากฟังมากนักกูจัดให้”


นิ้วยาวกดเลือกเพลง ก่อนอินโทรคุ้นหูจะดังขึ้น พวกที่เหลือร้องเฮอย่างช่วยปลุกใจ ทว่าพอทำนองเข้าท่อนแรกแล้วเอื้ออังกูรก็ยังคงยืนนิ่งอยู่


จนใกล้ถึงท่อนฮุคนั่นเองถึงได้เปล่งเสียงท่อนแรก “ดึกดื่น! ค่ำคืนนี้...ไปๆ ไปๆๆ ปาร์...ตี้ อยากสั่งบรั่นดี! แต่เงินไม่มีก็สั่งเบียร์...ดีก่า...”


“...” เหล่าคนฟังลดมือลงโดยอัตโนมัติ ในขณะที่เปมทัตหันไปกลั้นขำตัวสั่นริกๆ แล้วเอื้ออังกูรก็ตะโกนร้องท่อนฮุคออกมา


“บอกหน่อยได้! ไหมชื่อ...อะไรๆ จ๊ะ!”


แน่นอนว่าในส่วนของทำนองนั้นยังวนกลับมาไม่ถึง ไฟนั่งอ้าปากค้าง เป็นจังหวะที่เปรมหลุดหัวเราะลั่น โชเห็นแล้วอดขมวดคิ้วพูดไม่ได้


“นี่มึงแกล้งร้องเพี้ยนปะวะ โคตรเหมือน”


“นักร้องนำ...” ไดนาไมต์คล้ายยังไม่หายช็อค “นำดนตรีไปเลยอีเหี้ย มึงรอทำนองหน่อยไม่ได้ไง้!”


“...เพื่อนเป็นคนใจร้อน” สามสีฟังแล้วเหงื่อตก


เห็นกร่างไปทั่วแบบนั้นใครเล่าจะเชื่อว่านอกจากวิชาคณิตศาสตร์แล้ว เอื้ออังกูรยังไม่ถูกโรคกับวิชาดนตรีอีกด้วย ตั้งแต่เกิดมาเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็ไม่สามารถร้องเพลงให้เข้าทำนองเหมือนชาวบ้านคนอื่นได้ นับเป็นอีกหนึ่งจุดอ่อนอันคาดไม่ถึงของผู้ชายมาดร้ายคนนี้


ยกเว้นในบางครั้งที่เอื้ออังกูรสามารถร้องออกมาได้ไพเราะอย่างไม่น่าเชื่อ ทว่าเนื้อร้องนั้นห่างไกลจากคำว่าบทเพลงไปมากโข ฟังแล้วคล้ายบทสวดมากกว่า


เด็กหนุ่มผมน้ำตาลมักเผลอร้องออกมาตามคำที่ปรากฏอยู่ในหัว...ซึ่งตรงนี้เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน


“ต่อไปขอเชิญ...” เพลงแรกของเอื้ออังกูรจบลงไปแล้ว ร่างสูงส่งเสียงอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์น้ำเมาที่เพิ่งซัดย้อมใจเพิ่มเข้าไปอีกแก้ว


“ขอเชิญคุณเอื้ออังกูรคร้าบบบ!”


“เชิญตัวเองว่ะ...” ไดนาไมต์จิบเบียร์หวาดๆ


ต่อด้วยบทเพลงที่สอง และสาม...หลังจากนั้นปิศาจร้ายไม่วางไมโครโฟนอีกเลย แน่นอนว่าเสียงร้องนั้นก็ยังคงคร่อมจังหวะอย่างเสมอต้นเสมอปลายจนเปมทัตต้องยอมแพ้ในที่สุด


“เอื้อมึงลงมาเถอะ...”


“ก็บอกแล้วว่าอย่าให้ขึ้น!!” เอื้ออังกูรยืนโงนเงนแล้วแหกปาก อัคคีนั่งกุมขมับ ทนการร้องเพลงนำดนตรีของอีกฝ่ายไม่ไหวอีกต่อไป


“ไอ้เอื้อมึงลงมานี่!”


“ไม่เอา! กูยังไม่ได้ติ๊ปเลย!” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลโวยวาย หมอยาตะโกนเกลี้ยกล่อมอย่างใจเย็น


“กูจ้างมึงลงเอื้อ เอื้อมึงฟังกู...กูจ้างมึงลง”


“กูจะเอาติ๊ปห้าร้อย!”


“มึงเอาไปพันนึงเลยไอ้สัด! ลงมา!” ไฟสติขาดผึง ร้อนถึงสามทหารเสือที่ต้องไปช่วยกันลากเอื้ออังกูรลงมาก่อนมันจะโดนเตะ ตรงกลางทางมีเมธายืนรอรับอยู่


“เอื้อไม่ได้เมานะเม! ไอ้พวกเนี้ยต่างหากที่เมา!” เอื้ออังกูรหันไปชี้ๆ ทุกคนแถวนั้น ครูคณิตพยักหน้าเหนื่อยๆ “ครับๆ...”


“เมก็เมา!”


“อ้าวไอ้สัด” เปรมส่งเสียง ไดนาไมย่นคิ้ว “เล่นผู้ปกครองตัวเองเฉย”


หลังปิศาจร้ายสงบลงแล้วเหล่าเด็กวัยรุ่นก็นั่งล้อมวงกันกลางสวนหย่อม เมธาลูบเส้นผมสีน้ำตาลที่กองอยู่บนตักตัวเองอย่างนึกเอ็นดู เอื้ออังกูรนอนหนุนตักคนรักหลับไปอย่างสบายใจ


ถึงตรงนี้ไดนาไมต์ก็เป็นคนเปิดประเด็น


“พวกมึงเคยทำอะไรเลวๆ แต่ไม่กล้าบอกใครแมะ?”


ดวงตาเหมือนงูคู่นั้นพราวระยับ พูดอย่างนึกสนุก “เอามาแชร์กันดีกว่า เริ่มจากไอ้ไฟก่อนเลย!”


“...กูเคยขับรถแล้วโดนแมววิ่งตัดหน้าอะมึง” หมอยาเปิดปากเล่าง่ายๆ “ทีนี้กูเบรกไม่ทัน เลยเหยียบขาหน้าน้องหักทั้งสองข้างเลย”


“หูย...” คนฟังพร้อมใจกันสูดปาก อัคคีพูดเรียบๆ “เขาว่าเหยียบแมวบาปเหมือนเหยียบเณร...”


ไฟจิบเบียร์พลางมุ่นคิ้ว “รู้งี้กูเหยียบเณรเลยดีกว่า ไหนๆ ก็บาปเท่ากันละ”


“เดี๋ยวๆ อีเหี้ย” ไดนาไมต์โบกมือพลางเหงื่อตก ก่อนจะหันไปทางพ่อครัว “ไอ้เปรมล่ะ?”


“กูเคยจิตตกขนาดนั้นอยากปล้ำป้าแม่บ้านศร.สี่อะ” เปมทัตสูดปาก ทำหน้าตื่นเต้น “วันนั้นเห็นแกใส่ถุงมือล้างห้องน้ำสีส้ม...เซ็กซี่ฉิบหาย”


เท็นยกมือตัวเองขึ้นมอง


“...เราใส่บ้างดีไหม?”


“ไม่ต้อง!!” ทั้งวงตะโกนแทบเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนไดนาไมต์ก็จะเปิดปาก


“กูว่าคนต่อไปพีคกว่า”


เด็กหนุ่มผมสีชมพูจุดยิ้มลึกลับ “กูเชื่อว่าคนนี้จะเป็นคนที่ทำให้เราทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้ในเวลาเดียวกัน...” ดวงตาเหมือนงูสะท้อนภาพคนที่นั่งตรงข้ามตัวเอง


“เชิญคุณเมธาครับ”


ทั้งวงหันไปมองคนตัวเล็กเป็นตาเดียว ครูคณิตพยักหน้า ก่อนจะเริ่มพูด “คนแถวบ้านเราชอบจับตัวอะไรแปลกๆ มากินกัน อย่างกบเขียดอะไรเงี้ย เรารับไม่ได้เลยอะ”


เมธาเล่าว่า “จนวันหนึ่งพ่อเราได้กบมาห้าตัว แกก็จับมันแล่หนังขังใส่กล่องแล้วราดพริกกับเกลือใส่ เราแอบไปเปิดฝาดูกับพี่ชาย กบดิ้นใหญ่เลย มันคงแสบมันอะ เราทนดูไม่ไหว ก็เลย...”


ทุกคนเงียบเสียงพร้อมกันไปชั่วอึดใจ


“เราก็เลยปิดฝาไว้ตามเดิม รอกิน ขาหน้ามันอร่อยจริงๆ แหละ กรอบมาก”


“เม้!!!” สามทหารเสือกรีดร้องปิ้มจะขาดใจ 


ไดนาไมต์กุมขมับ เหลือกตาคล้ายกำลังช็อค “ไม่นะ เมที่น่ารักของกู...แดกกบ”


“...ไหนไอ้สามเล่ามั่งดิ๊?” เมื่อเห็นแกนนำสติยังไม่คืนกลับมาดีไฟจึงรับหน้าที่ต่อให้ เด็กหนุ่มตัวสูงนั่งนึก สุดท้ายก็เปิดปากว่า


“กูเคยไปงานลอยกระทงตอนม.ปลายกับกลุ่มเพื่อนอะ งานที่ม.เรานี่แหละ เดินกันมาอย่างจ๊าบเลย บรรยากาศสนุก ละแม่งมีป้าเก็บขยะคนนึงแกมาตะโกนใส่ ‘เอ้อพ่อมึงรวย!’...เอ่าอะไรกูเพิ่งมาหนิ?”


สามสีถอนหายใจ “มันเลยทำให้กูคิดได้ว่าในขณะที่เรากำลังสนุก อาจจะมีบางคนที่เขาไม่ได้สนุกไปด้วยก็ได้ ทั้งๆ ที่อยู่ในงานเดียวกัน โลกเรามันก็แบบนี้...”


“แล้วมึงทำไงวะ?” อัคคีถามขึ้นมาอย่างคล้อยตามความคิดเพื่อน


“กูเลยลากป้าไปกระทืบหลังม.อะ”


“ไอ้เหี้ย!!” ทั้งวงแทบหงายท้องขาชี้ฟ้า สามสีพูดยิ้มๆ “กูล้อเล่นไอ้สัด! แค่เดินหนีป้าแกเฉยๆ แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดีหรอก”


“...”


ก่อนลำดับการเล่าเรื่องจะเวียนไปตามที่นั่ง ตามด้วยเสียงหัวเราะของกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่ช่วยแต่งแต้มไม่ให้สวนหย่อมอันงดงามต้องเงียบเหงาในยามค่ำคืน 




นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม ที่มุมหนึ่งของสวนหย่อมบนเก้าอี้ยาวสีขาว เด็กสาวนั่งมองพวกเปรมเล่นไฟเย็นพลางส่งเสียงหยอกล้อกันอย่างคึกคักท่ามกลางพลุที่ถูกจุดขึ้นเป็นระยะ


ถึงตรงนี้เดย์ก็ปลีกตัวออกมา เขาถอดเสื้อนอกของตัวเองคลุมให้คนรักก่อนจะนั่งลงข้างกัน


“ขอบคุณนะคะ” เด็กสาวยิ้มให้ราวกับเทพธิดา ซีกแก้มคนมองขึ้นสีเรื่ออย่างหาดูได้ยาก เดินทัพกระแอมไอ พูดเหมือนดุ “รู้ว่าตัวเองป่วยง่ายก็ใส่เสื้อให้มันหนาๆ หน่อยสิ”


“ก็หนูไม่หนาวนี่” เดียร์ยู่ปากเหมือนเด็กๆ เดย์ดึงแก้มเด็กสาวเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเหยี่ยวสะท้อนภาพกลุ่มคนเบื้องหน้า หลุดพูดออกมา


“สุดยอดไปเลยนะเจ้าพวกนั้นน่ะ”


เดียร์มองตาม เธอยิ้มออกมา “นั่นสิคะ ถ้าไม่มีพวกเขา เราสองคนคงไม่ได้มานั่งข้างกันแบบนี้แน่ๆ” เด็กสาวจิบน้ำผลไม้ในมือ ดวงตากลมโตสั่นวูบ “แต่พี่เดย์ใจร้ายมากเลยนะ คิดจะทิ้งหนูจริงๆ เหรอ?”


เดย์ถอนหายใจ มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มของคนรัก


“ใครมันจะทำใจทิ้งเด็กอย่างเธอลงได้ง่ายๆ กัน...”


เดียร์จุดยิ้ม เธอเอนตัวเอาหัวซบไหล่เด็กหนุ่มอย่างออดอ้อน “อย่าทิ้งหนูไปอีกนะ นี่ร้องไห้น้ำตาเปียกหมอนทุกคืนเลยรู้เปล่า”


“เว่อร์แล้ว” เดย์จิ้มหน้าผากน้อง “เธอนั่นแหละจะทิ้งพี่ เดี๋ยวไปเรียนต่อเจอฝรั่งหล่อๆ ก็ลืมพี่แล้ว”


“ไม่มีทาง!” เดียร์กอดแขนคนรักไว้แน่น “ฝรั่งตัวใหญ่ ไซส์พกง่ายแบบพี่เดย์น่ารักกว่าตั้งเยอะ!”


“...เดี๋ยวๆ” เดินทัพเบรกหน้าเจื่อน มันใช่เรอะ...


พูดตามตรง ตอนแรกที่รู้ว่าเด็กสาวจะหมั้นเดย์ก็คิดจะตัดใจอยู่เหมือนกัน ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงนายน้อยแห่งคฤหาสน์ใหญ่ สามัญชนอย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้?


ทว่าหลังเดินทัพตีตัวออกห่างน้องเดียร์ได้ไม่ถึงอาทิตย์เปมทัตก็โทรมาหา บอกว่าได้เบอร์มาจากแชงมา จากนั้นจึงนัดเจอกับเขาเพื่อพูดคุย


ตอนนั้นเองที่เดย์รู้ว่าคู่หมั้นของเด็กสาวคือทศทิศ พอคุยกันจึงได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของเด็กโข่งกับพ่อครัว จริงๆ ก็เอะใจตั้งแต่ตอนเล่นสงกรานต์ด้วยกันแล้ว กอปรกับอีกฝ่ายอาสาสนับสนุนเขา เดินทัพเชื่อใจคนพวกนี้...


พร้อมตัดสินใจแล้วว่าจะดูแลเด็กสาวข้างกายให้ดีที่สุด


เดย์ตัดสินใจเข้าไปคุยกับปิยะโดยตรงพร้อมกับเดียร์และเท็นในไม่กี่วันต่อมา แปลกใจที่พ่อของเด็กสาวไม่ได้ไล่ตะเพิดเขาในทันทีอย่างที่คิด อาจเพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจลูกสาวมากนัก


ปิยะมองหน้าเขา พูดด้วยเสียงทุ้มกังวาน


‘ฉันเป็นคนดูแลน้องเดียร์ตั้งแต่เธอเกิด ประคบประหงมมาอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม น้องเดียร์เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักและเพียบพร้อม มีการศึกษา มีชาติตระกูล และเป็นลูกสาวคนสำคัญของพ่ออย่างฉัน’


ชายเชื้อจีนถามเขาสั้นๆ


‘แล้วนายมีอะไรดี?’
   

เดย์นิ่งไป เขาสบตาชายร่างใหญ่ ตัดสินใจพูดว่า ‘ผมเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง อาจไม่มีเงินทองหรือฐานะทางสังคมเพียงพอที่จะทำให้คุณเชื่อใจ แต่พ่อของผมสอนไว้เสมอว่าถ้าอยากได้อะไรต้องสร้างขึ้นด้วยตัวเอง’
   

ดวงตาเหยี่ยวทอประกายแน่วแน่


‘แม้ตอนนี้ยังไม่มี แต่อีกไม่นานผมจะสร้างมันขึ้นมา เพื่อไม่ให้ลูกสาวคนสำคัญที่คุณดูแลมาอย่างดีต้องหม่นหมอง ผมจะดูแลน้องเดียร์ให้ดีที่สุดตราบเท่าที่ตัวของผมจะทำได้’


ตอนนั้นเองที่เดินทัพคุกเข่าลงตรงหน้าปิยะ ก่อนจะก้มตัวจนหน้าผากติดพื้น


‘ได้โปรดให้ผมได้ดูแลลูกสาวของคุณด้วยครับ’
   

ชายเชื้อจีนมองท่าทางนั้น ดวงตาตี่เล็กเกิดประกายวูบ ก่อนจะเปล่งเสียงออกมา


‘You’re very brave to ask my sweetheart like this.’
(นายกล้ามากที่เข้ามาขอลูกสาวฉันแบบนี้)


เดย์เงยหน้า ตัดสินใจถามกลับด้วยภาษาเดียวกัน ‘What would you like to see in me?’ (คุณต้องการเห็นอะไรในตัวผม?)


‘Remarkableness.’ (ความโดดเด่น) ปิยะตอบเรียบๆ ‘But you don’t.’ (แต่นายไม่มี)


‘Please don't take things for granted.’ (อย่าทึกทักไปเองสิครับ) เดินทัพหลุดพูดอย่างลืมตัว สำเนียงของเขาไพเราะน่าฟัง


‘In some special things, only ordinary man can be done.’


ชายเชื้อจีนยกยิ้ม ‘Are you sure that ‘ordinary man like you’ will take care of my sweetheart?’
   

‘I will prove myself.’ เดย์สบตาอีกฝ่าย ตอบเสียงดังฟังชัด
   

‘Yes, I can.’


‘...I see.’ ปิยะลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินเข้ามาหา ทศทิศเหลือบมองเล็กน้อย เดินทัพลอบกลืนน้ำลาย ทว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางยอมหลบสายตาอีกฝ่ายแน่


ถึงต้องโดนต่อยเดย์เตรียมใจไว้แล้ว


หมับ!


ตอนนั้นเองที่ปิยะกลับสวมกอดเขา พูดเสียงเบาราวกับกระซิบ


‘Love girl love her dad, right?’


เด็กหนุ่มยิ้มออกมา ตอบอย่างมั่นใจ


‘Sure, sir.’

[iJune4S]

(ต่อ)



กลับมาปัจจุบัน เดินทัพนั่งมองพวกเปรมถือไฟเย็นวิ่งไล่กันในสวนหย่อม บรรยากาศในคืนสิ้นปีอบอวลไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กหนุ่ม


เดย์เงยหน้า ผืนฟ้าเหนือเจ้าพวกนั้นเต็มไปด้วยดวงดาวอันพราวระยับและพลุหลากสี ส่องประกายไม่ต่างจากพวกบ้าๆ บอๆ ที่วิ่งไล่กันอยู่ด้านล่าง


ภาพนั้นสวยงามจนเดินทัพอดพูดออกมาไม่ได้


“ขอบคุณอะไรก็ตามที่พาเจ้าพวกนั้นมาเจอกัน...”


“ไอ้เหี้ยเปรมไปทางโน้นแล้ว! จับมันไว้!”


เดียร์กอดแขนคนรัก ซบไหล่แกร่งแล้วช่วยอธิษฐานอีกแรงว่า


“และขออย่าให้มีอะไรพรากพวกเขาไปจากกันเลยนะ”




ที่หน้าต่างตรงทางเดินชั้นสองของคฤหาสน์เกียรติวานนท์ ปิยะยืนมองลูกสาวนั่งคุยกับเด็กหนุ่มผมดำในสวนหย่อมด้วยแววตาอ่อนแสง


ตึก...


หูของชายเชื้อจีนได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ถึงตรงนี้ใครบางคนก็เดินมาหยุดอยู่ข้างกัน ร่างใหญ่ยื่นถ้วยกาแฟร้อนในมือส่งให้เขา


“Thanks.” ปิยะรับมา มองเจ้าบ้านที่ขยับตัวไปนั่งบนขอบหน้าต่างพร้อมถามเขาว่า


“เป็นห่วงเหรอ”


“แหงล่ะ ลูกสาวของฉันทั้งคนเลยนะเฟ้ย” ปิยะแยกเขี้ยว ไม่วายเหลือบมองไปทางสวนหย่อมอีกรอบ


“ไม่คิดว่าคนหวงลูกสาวแบบนายจะยอมให้เด็กหนุ่มแปลกหน้ามาคว้าไป” หมอแปดสัพยอก ดวงตาตี่เล็กกระตุกหงึก “พูดให้มันดีๆ นะเฟ้ย! จริงๆ ฉันให้คนไปแอบสืบเรื่องของเด็กคนนั้นมาก่อนแล้วต่างหาก”


ชายเชื้อจีนจิบกาแฟ “ใครมันจะไปยอมยกลูกสาวให้ผู้ชายที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าดูแลกัน ฉันสืบจนรู้ว่าพ่อของเดย์เป็นคนอังกฤษ แต่งงานกับแม่ที่เป็นคนไทย มีพี่น้องอีกสองคน ตัวเองเป็นลูกคนกลาง”


หมอแปดมองเพื่อนพูดต่อเงียบๆ


“ถูกใจตรงที่หมอนั่นบอกว่าตัวเองฐานะ ‘ปานกลาง’ ทั้งๆ ที่มีพ่อเป็นผู้ส่งออกธุรกิจรายใหญ่นี่แหละ เป็นเด็กที่จริงจังและถ่อมตัวจริงๆ”


ปิยะทำหน้ายู่เหมือนเด็กๆ “แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นน้องเดียร์จะพามาเปิดตัวสักที เลยแกล้งเสนอให้คุยกับลูกชายนายนั่นแหละ แต่พูดก็พูดเถอะ สองคนนั้นเข้ากันได้ดีมากจนฉันเผลออยากให้เป็นจริงขึ้นมาแวบหนึ่งเลยล่ะ”


ชายเชื้อจีนจุดยิ้ม “แต่สุดท้ายเด็กคนนั้นก็เข้ามาขอน้องเดียร์กับฉันตรงๆ คุกเข่าด้วยนะ เป็นลูกเขยที่น่าเอ็นดูจริงๆ” ก่อนจะหันไปทางอีกคน


“ว่าแต่นายเถอะ จะปฏิเสธฉันก็ได้แท้ๆ เออออตามซะน่ากลัวเลยนะ”


“เด็กๆ สนิทกันไว้ก็ดีแล้วนี่” เจ้าบ้านเอ่ย แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทำให้เสี้ยวหน้าหล่อเหลาดูอบอุ่นกว่าที่เคย


ปิยะมองลงไปที่กลางสนาม ดวงตาลูกคนจีนสะท้อนภาพทศทิศวิ่งไปกอดพ่อครัวในขณะที่ฝ่ายหลังร้องโวยวาย ร่างใหญ่หัวเราะออกมา “นายรู้อยู่แล้วใช่ไหม...ความสัมพันธ์ของเท็นกับเด็กที่ชื่อเปรมน่ะ?”


“คิดว่าฉันเป็นใครกัน” หมอแปดจิบกาแฟเรียบๆ ชายเชื้อจีนอ้าปากค้าง


“จริงดิ! ไม่ตกใจอะไรเลยเรอะ!”


“ไม่นี่?” เจ้าบ้านเลิกคิ้ว ปิยะเหงื่อตก “ว่าแต่ใจร้ายจังเลยนะ ทั้งๆ ที่รู้ก็ยังบอกให้เท็นคุยกับน้องเดียร์อะเหรอ”


“นายรักลูกสาวในแบบของนาย...” หมอแปดเปรยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า


“ฉันเองก็มีวิธีเอ็นดูลูกชายในแบบของฉันเหมือนกัน”


“อะฮ้า! จริงๆ ก็แค่งอนที่เท็นไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับนายล่ะสิท่า!” ปิยะพูดล้อๆ “ไอ้พ่อติดลูกชายเอ๊ย!”


“...” เจ้าบ้านเบือนหน้าหนี ข้างแก้มซีดขึ้นสีอย่างหาดูได้ยาก ชายเชื้อจีนหัวเราะ “แล้วนี่รู้ความเป็นไปมาจากไหน”


“ออกัส” หมอแปดบอก “หมอนั่นคออ่อน โดนมอมเหล้าหน่อยก็คายความจริงออกมาเกือบหมดแล้ว” ร่างใหญ่จิบกาแฟอย่างทองไม่รู้ร้อน “แต่ออกัสไม่รู้หรอกว่าฉันรู้”


“...นายนี่มันน่ากลัวจริงๆ” ปิยะสั่นหน้า ก่อนจะโดนเสียงหัวเราะเรียกให้มองลงไปด้านล่าง “อา เห็นเด็กพวกนั้นแล้วก็คิดถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาเลยเนอะ พวกเราในสมัยนั้นเองก็เสียงดังแบบนี้แหละ”


“ตอนนี้แก่หัวหงอกกันหมดแล้ว” เจ้าบ้านเอ่ย ชายเชื้อจีนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี


“นัดเจอกันหน่อยดีไหมน้า~”


หมอแปดจุดยิ้มอบอุ่นออกมาแทนคำตอบ




ในสวนหย่อมเวลาห้าทุ่มห้าสิบห้า ผมนั่งมองกุ๊กกับเพื่อนๆ วิ่งเล่นไฟเย็นกันอย่างคึกครื้นอยู่เงียบๆ


“เท็นไม่ไปเล่นกับพวกเปรมเหรอ?”


เมหันมาถามยิ้มๆ บนตักของเขามีไอ้ปิศาจหัวสีน้ำตาลที่เมาแอ๋นอนซบอยู่


“กุ๊กกำลังสนุก เราไม่อยากไปขัด” ผมตอบ จริงๆ แค่ได้มองกุ๊กเล่นกับเพื่อนๆ อย่างเป็นธรรมชาติอยู่ตรงนี้ ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาตอนได้แกล้งเพื่อนกับโดนแกล้งซะเองแบบนี้...


แค่นี้ผมก็มีความสุขมากพอแล้ว


“เฮ้ย จะเที่ยงคืนแล้ว!” ไดนาไมต์ร้องเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ไฟทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า หันมาทางพวกผม “เฮ้ยยย! พวกมึงอะ ตรงนี้เห็นพลุชัดแจ๋วเลยนะ มานอนเคาท์ดาวน์ตรงนี้กันเถอะ!”


สามสีเดินไปทางเดย์กับน้องเดียร์ บอกว่า “มานอนดูพลุด้วยกันเถอะ”


ผมมองเมที่พยายามปลุกไอ้ปิศาจซึ่งยังงัวเงียอยู่ให้ลุกขึ้น ตอนที่กำลังจะเข้าไปช่วยลาก ใครบางคนก็เดินมาหยุดตรงหน้าผมพร้อมส่งมือให้


“ไปดูพลุตรงโน้นกันเถอะเท็น” กุ๊กนั่นเอง เขายิ้มให้ผมปนหอบ คงเพราะเพิ่งเล่นเสร็จมาเหนื่อยๆ ดวงตาของผมสะท้อนมือของเขา


มือคู่นี้ที่คอยค้ำจุนผมเสมอมา...


ผมตัดสินใจคว้ามือนั้นไว้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามกุ๊กไปเงียบๆ


ลมใหญ่พัดมาวูบหนึ่งคล้ายการสลับฉาก


พวกเราสิบคนนอนหันหัวชนกันเป็นวงกลมอยู่กลางสวนหย่อม ไฟกำลังดูถ่ายทอดสดเคาท์ดาวน์ทั่วประเทศผ่านสมาร์ทโฟน เสียงจากในจอนั้นดังอื้ออึง บรรยากาศตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ จนมาถึงสิบวินาทีสุดท้ายของปี


สิบ...


ท่ามกลางดวงดาวที่แสนกว้างใหญ่นี้


เก้า...


ทำไมพวกเราถึงได้มาพบกันนะ?


แปด...


เงยหน้าขึ้นมองฟ้าแล้วเธอนั้นเห็นอะไร


เจ็ด...


จะต้องข้ามกาลเวลากันอีกกี่ครั้ง?


หก...


เพียงแค่ความทรงจำเดียวตอนนั้น


ห้า...


ที่ทำให้...เราได้มาเจอกัน


สี่...


ผมหันไปมองกุ๊กที่นอนอยู่ข้างๆ


สาม...


อีกฝ่ายหันกลับมาเมื่อรู้สึกตัว


สอง...


ในหนึ่งวินาทีนั้นพวกเราสบตากันเนิ่นนาน


หนึ่ง...


ก่อนเปรมจะยิ้มให้ผมอย่างสดใส


ปัง!!! ปังๆๆๆๆๆ!!


รู้ไว้ว่าเธอน่ะไม่ได้อยู่ลำพัง...


“แฮ้ปปี้นิวเยียร์โว้ยยยยย!” โชตะโกนออกมาคนแรก


พวกเราจะคอยอยู่เคียงข้างเธอ


“ขอให้เป็นปีที่ดีไอ้พวกเหี้ยยยย!” ไฟร้องออกมากลั้วหัวเราะ


จะอยู่คอยปกป้องตัวเธอเสมอ...


“แฮ้ปปี้นิวเยียร์นะ” เดย์ประสานมือกับเด็กสาวอย่างทะนุถนอม เธอยิ้มกว้าง


ไม่ว่าตัวเธออยู่ที่ไหนไกลก็ตาม


“แฮ้ปปี้นิวเยียร์ค่ะ!”


เสียงหัวใจที่ดัง...ก้องและกังวาน


“มีชีวิตรอดมาเคาท์ดาวน์ด้วยกันปีหน้าอีกนะเว้ยยย!” ไดนาไมต์ชูมืออย่างมีชีวิตชีวา


ด้วยคำพูดของเธอที่กลายเป็นบทเพลง


“สุขสันต์วันปีใหม่นะทุกคน” เมธายิ้ม


เป็นเช่นช่อดอกไม้งาม...แต่งแต้มบนโลกใบนี้


“คร่อก...”


“ไอ้เหี้ยเอื้อแม่งหลับข้ามปีเฉย โคตรเหี้ย” สามสีเขย่าหัวปิศาจร้ายที่นอนกรนอย่างไม่เกรงใจอยู่ข้างๆ


แผนที่นี้จะนำเส้นทางนั้นมาให้เรา...


สุดท้ายกุ๊กก็ตะโกนออกมา


“ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ นะ!!”


ให้เดินก้าวไปในวันพรุ่งนี้


“...”


พลันทุกคนก็เงียบเสียงลง ไฟยกหัวขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ “ไอ้เท็นเป็นไรวะ? หลับเหรอ?”


“เปล่า” ผมตอบเรียบๆ ได้ยินไดนาไมต์หยอกว่า “นายน้อยพูดอะไรสักหน่อยสิครับ”


“พูดอะไรล่ะ”


“อะไรก็ได้” สามสีบอก ผมนิ่งคิดไปชั่วอึดใจ


ถ้าพูดอะไรก็ได้ล่ะก็...



“กุ๊ก...เราหิว”



เปรมเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น


“ไอ้บ้าเอ๊ย! มันใช่เวลามั้ยเนี่ย!” ไดนาไมต์ตะโกน ตามด้วยเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆ ที่ดังขึ้นต้อนรับปีใหม่
   

ปัง...


ท่ามกลางเสียงพลุที่ดังเป็นฉากหลัง ผมนั่งมองไดนาไมต์กระโดดขี่หลังสามสีแล้วหัวเราะออกมาอย่างสดใส ตามด้วยไฟที่ชะโงกหน้าไปหอมแก้มโชก่อนจะลุกวิ่งหนีให้เด็กประมงวิ่งไล่ตีเหมือนเด็กๆ


ไม่ไกลกันมากเป็นเมที่กำลังนั่งลูบหัวปิศาจร้ายยิ้มๆ ในขณะที่เดย์กับน้องเดียร์นั่งกุมมือกันมองพลุหลากสีบนฟากฟ้าอย่างอบอุ่น
ผมหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังนั่งดูพลุอยู่เงียบๆ ก่อนจะขยับเข้าไปกอดเขาอย่างออดอ้อน


“หืม?”


“กุ๊กตัวอุ่นจัง” ผมหอมแก้มเขา เปรมแก้มแดงแจ๋เลย ร้องว่า “มะ ไม่ได้นะ!”


“ไม่มีใครมองหรอกน่า”


“อึก...”


“จุ๊บเราหน่อยนะ” ผมโน้มหัวลงไปหา เปรมเหลือบมองรอบข้างเลิกลัก สุดท้ายก็ยอมยื่นหน้าเข้ามา ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากสีซีดของผมด้วยพวงแก้มที่ขึ้นสีเรื่อ


จุ๊บ...


ผมหลับตาลงช้าๆ หัวใจพองโตด้วยความรู้สึกที่ราวกับถูกเติมเต็ม


ปัง!



ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ผมได้เจอกับพวกเขา



และทุกอย่างที่ทำให้พวกเราได้พบกับ... ‘คุณ’



“ขอบคุณครับ”



****************************************************** *

สวัสดีค่าาาา า
 
ในที่สุด ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับก็จบลงแล้วนะคะ เฮ่ !
.. ตบมือแมะ 5555555555555555555 5
ยังไงดี เลยไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย 55555555 5

เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่เขียนลงเว็บแล้วจบเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้
ทั้งที่เริ่มจากความไม่คิดอะไรแท้ๆ ไม่นึกจริงๆ ค่ะว่าจะมีคนสนใจ
ที่เหลือไปเวิ่นในเพจก็แล้วกัน ขายของเลยนะคะ 555555555 5
iJune4S

และที่สำคัญที่สุด !

เร็วๆ นี้ Love Course เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ จะร่วมเล่มกับสำนักพิมพ์ Rainy Night นะคะ
โดยจะมีตอนพิเศษในเล่ม และตอนพิเศษแยกเล่มค่ะ
(ตอนพิเศษแยกเล่มมีให้แค่เฉพาะรอบจองเท่านั้นนะคะ หมดแล้วหมดเลยน้า)
สามารถติดตามรายละเอียดการสั่งจองทางเพจของสำนักพิมพ์ได้เลยค่ะ
Rainy Night
หากมีความคืบหน้าแล้วจะมีการอัพเดทแจ้งให้ทราบแน่นอน
ไปอุดหนุนเล่มกันเยอะๆ น้า อยากให้อ่านตอนพิเศษมากๆ เลย
(ขายของอีกแล้ว 55555555555 5)

สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกการติดตามและการรอคอยนิยายเรื่องนี้เสมอมานะคะ
ทุกอย่างจะมาถึงตรงนี้ไม่ได้เลยถ้าไม่มีคนอ่านที่คอยให้กำลังใจค่ะ
ยังไงถ้าคิดถึงก็เข้าไปทักทายกันในเพจได้นะคะ

ขอบคุณสำหรับการเอาใจใส่และการพูดถึงนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณที่รักและเอ็นดูตัวละครในเรื่อง ทั้งๆ ที่เป็นแค่พวกบ้าๆ บอๆ เท่านั้นเอง
ขอบคุณทุกการบอกต่อทั้งออกสื่อและไม่ออกสื่อเลยนะคะ
คือแค่อ่านนิยายของจูนแล้วชอบกันสักนิด จูนก็ดีใจมากๆ แล้ว
ขอบคุณทุกคนจากใจจริงค่ะ

ใครว่างๆ ก็ไปเล่นแท็ก #เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้นะคะ
 
แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่าาา า

[แพรวฐา]

ชอบที่สุดเลยยยยยยยยยย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้าาาาาาาาา 

[Al2iskiren]

จบด้วยความอบอุ่น ความรัก มิตรภาพ แฮปปี้มากๆค่ะ ขอบคุณสำนิยายสนุกๆนะคะ จะคอยอุดหนุนค่า
 

[mild-dy]

  

[Mi.07]

อ่ะอ้าว งงเลย555555 หรือเราอ่านอะไรพลาดไป งงอ่ะ
ตกลงว่าเพื่อนๆรู้แล้วใช่มั้ยว่า เอื้อ-เม โช-ไฟ คบกัน(เค้าคบกันแล้วใช่แมะ?)  แล้ว เท็น-เปรม คบกันยัง
เดี๋ยววววววว ทำไมงง 55555555

เราชอบเรื่องนี้น้าาาา ตลกและน่ารักมากกกกกกกกกกก

[natt lUcky]

จบแล้วอ่า เสียดายๆ
ชอบมากๆ เลยจ้า
จะรอซื้อน้า
ขอบคุณมากค่า

[why yyy]

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

[Yunatsu]

 

HAPPY ENDING

 

[mystery Y]

จบแล้ว~ขอบคุณนะคะ
สนุกมากๆเลย รักทุกตัวละครในเรื่องนี้ ^^

[lemonpreaw]

คนรัก ครอบครัว เพื่อน มิตรภาพ ทุกอย่างในเรื่องมันดีจริงๆ

[sirin_chadada]

รู้สึกเหมือนเรื่องจะโดดๆ อาจจะต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าซะหน่อย
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนจนจบ

    

[Yara]

เล่นเอางงเลยค่ะ จบซะงั้น
แต่ก็ขอบคุณที่ได้มาเจอกับกุ๊กค่ะ

[ormn]

 

[Timber Huang]

ชอบมากเลยครับ ขอบคุณสำหรับนิยาย มีภาคสองน่าจะดีนะครับ ภาคที่ทั้งสองคนจบมหาลัยแล้ว

[colorofthewind21]

จบแล้วววว
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก
มิตรภาพของเพื่อนนี่สุดๆไปเลย คงคิดถึงเท็นกับเปรมแย่เลย

[littlegift]

อ่านแล้วมีความสุขตามพวกเค้าเลยอ่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่มาเขียนเรื่องดีดีแบบนี้ให้อ่าน 

[iceman555]

จบแว้ววววว ขอบคุณคนแต่วคร๊าบบบบบ

[twinmonkey0311]

 

[Peung002]

รักเท็น รักเปรม รักไฟ รักโช รักสามสี รักไดนาไมต์ รักเม รักเอื้อ รักหมอแปด รักออกัส และที่สำคัญ รักคนเขียน   
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ

[Min*Jee]

โอ๊ยยยยย ชอบแก๊งนี้ที่สุดเลยยยย
ไม่ว่ายังไงก็ต้องสอยมาแน่ๆค่ะ
นิยายดีๆแบบนี้ ปลื้มมากกกกกก
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ

[oilk]

อ่านเรื่องนี้แล้วอบอุ้นใจมากเลยค่ะ มิตรภาพของกลุ่มนี้เป็นอะไรทึ่เราอยากจะมีบ้าง
ได้ยิ้มได้หัวเราะได้ทำเรื่องฮาๆเปิ่นๆด้วยกันของจะสนุกสุดๆ 555555555555555
สุดท้ายนี้ขอบคุณคุณคนเขียนด้วยนะคะที่แต่งเรื่องมาได้สนุกขนาดนี้
ถึงแม้บางครั้งจะมาต่อนานมาก แต่พอมาต่อทีก็ยาวมากอ่านแล้วจุใจมากเลยค่ะ บางตอนเราใช้เวลาอ่านเกือบชม.เป็นปลื้มมาก555555555 ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

[QXanth139]

จบซะแล้ว เรื่องนี้สนุกมากๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ

รอบจองมีเล่มพิเศษ บอกเลยอยากอ่านสามสีกับไดนาไมต์มากๆ

[Ryoooo]

แล้วเรื่องสามสีกับไดนาไมอ่าาา
ไว้เป็นตอนพิเศษเรอะ
หรือว่าสามสีไม่สมหวัง แง่ว
เราอ่านตรงไหนตกหล่นไปหว่าาา

แต่จบได้อบอุ่นนะ มีความสุข

[loveview]

ชอบความฮาของตัวละครมาก รู้สึกถึงความสนิทกันในกลุ่มเลย

[DESZCZ]

จบแล้วววว ในที่สุดก็รู้ความจริงของหมอแปดซะที ทำอะไรไม่ปรึกษาคนรอบตัวตลอด สุดท้ายก็ยอมรับเรื่องเปรมกับเท็นง่ายๆซะงั้น
ชอบเรื่องนี้ตรงความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลที่สุดละ เป็นมิตรภาพที่ไม่มีวันสูญหายช่วยเหลือกันอย่างเพื่อนแท้ตลอด แต่แอบสงสารแชงมาแฮะ อกหักแล้วอกหักอีก อยากให้แชงมีความสุขแบบคนอื่นๆจังเลย