★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
❥ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
❤❤❤❤❤❤❤❤❤
ตอนที่ 60 (ทิวVSมิน) จากนี้ไปจนนิรันดร์
สองเดือนต่อมา....
ชีวิตผมก็เหมือนเดิมทุกวันแหละครับ ตื่นมาก็เจอมันนอนอยู่ข้างๆ จะว่าไปผมมีความสุขมากกว่าเดิมซิถึงจะถูก มินมันน่ารักขึ้นเยอะเลยครับ บางเรื่องนะบางเรื่อง หึหึ ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอกครับที่มันจะทำตัวน่ารัก เราสองคนตัวติดกันมากขึ้น เอ๊ะ!! หรือผมตัวติดมันกันแน่วะ แต่เอาเถอะให้รู้แค่ว่ามีผมที่ไหนต้องมีมินอยู่ที่นั้นด้วยครับ
วันนี้ผมตื่นเช้ามารู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มองอะไรก็ดีไปหมด หายใจเข้าก็ดี หายใจออกก็ดี หึหึ แต่ตอนนี้ผมขอก่อกวนเมียผมก่อนนะครับ
จุ๊บๆๆๆ
"มินตื่นได้แล้วคร๊าบ...."
"อืม... ทิวอย่าเพิ่งกวนดิ"
"ตื่นได้แล้วไอ้แห้ง!!"
ฟอดดดด.....
"อืม... ทิวอย่ากวนได้ไหมคนจะนอน"
"หึหึ โอเคๆ งั้นเรามานอนต่อกันเถอะนะที่รัก"
จุ๊บบบบ....
แล้วผมก็นอนกอดมันแล้วเผลอหลับตามมันไปอีกนั้นแหละครับ ไม่รู้เป็นอะไรกอดเมียแล้วมันอบอุ่นม๊ากมากครับ
16.00 น. ณ รังรักของผมเอง
"มินอย่าลืมไปที่ร้านด้วยนะ" ผมตะโกนบอกเมียรักของผมที่นอนหลับอยู่บนเตียง มินมันตื่นได้สักพักแล้วนะครับ แต่มันยังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่เลย
"อืม... รู้แล้ว! บอกให้รอไปพร้อมกันก็จะไปก่อน!! มึงนัดกิ๊กไว้ที่ร้านรึไง?!!" มินมันนอนบ่นอยู่บนที่นอนนู้น... หึหึ
"เออน่า... แล้วอย่าลืมใส่ชุดที่กูแควนไว้ให้ด้วยนะ ที่หน้าตู้เสื้อผ้านะ" ผมพูดไปก็รีบแต่งตัวไป
"ห๊ะ!! ชุดนี้เนี้ยะนะ!! มึงจะฆ่ากูเหรอทิว เสื้อเชิ้ตสีชมพูกางเกงสีขาวเนี้ยะนะ!! มันใช่ป่ะ!! ตายๆๆ กูอายเหอะ!!"
"เออน่า... ใส่ๆ ไปเหอะ วันนี้มีแขกสำคัญมาที่ร้านนะอย่าลืม!!"
"โหห... ทีมึงอ่ะทิว มึงทำไมใส่กางเกงสีน้ำตาลวะ!! ให้กูใส่สีเดียวกับมึงไม่ได้เหรอ ใส่สีขาวไปงานแบบนี้เดี๋ยวกูแต๋วแตกพอดี มึงไม่อายคนอื่นเขาเหรอวะ!!" ดูมันดิครับ กวนตีนได้ตลอดจริงๆ
พรึ่บ!!!
"เฮ้ย!! จะกระโดดขึ้นมาทำไมเนี้ยะ!!"
"หึ!! ปากดีจริงๆ นี่ถ้ากูไม่รีบนะ กูจะข่มขืนมึงสักยกสองยกก่อนไปร้าน ข้อหาขัดคำสั่งผัวที่ดีอย่างกู!"
"โห.. ไอ้หื่น!! เอะอะก็จับจับกูปล้ำตลอดเลยนะมึง!! ให้กูได้พักบ้างเหอะ!!"
ฟอดดดด....
"ปากดีจริงๆ เล๊ย... เมียกูเนี้ยะ เดี๋ยวกลับมากูค่อยคิดบัญชีกับมึงทีหลัง หึ!! เตรียมใจไว้เลย!!" มันเขี้ยวมันว่ะ อยากจับแม่งทำโทษซะตอนนี้เลย หึหึ
"ไปๆ จะไปไหนก็ไปเลย อย่ามาทำหื่นกามแถวนี้คนจะนอน!" มันทำท่าควักมือไล่ผมครับ
"ทุ่มตรงนะ อย่าช้า!! ถ้าช้ามึงโดนจัดหนักแน่!!" ผมแกล้งขู่มันครับ
"เออ!! รู้แล้วๆ ย้ำอยู่ได้ว่ะ!"
"หึหึ แล้วเจอกันนะครับที่รัก..."
จุ๊บๆๆๆๆ
ผมจูบรัวที่ปากนิ่มๆ ของมันครับ มันเขี้ยววะ หึ่ม!! พอจูบลาเมียรักจนพอใจผมก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์กับกุญแจรถครับ
"เดี๋ยวก่อนทิว...." ผมหันไปมองมันครับ
"ขับรถดีๆ นะ"
"คร๊าบผม...."
หลังจากผมนัดหมายเมียรักของผมเรียบร้อยแล้วผมก็ขับรถตรงมาที่ร้านทันที รู้สึกเป็นกังวลนิดๆ ครับ แต่ผมไม่ถอยแน่งานนี้ เตรียมตัวมาพร้อมซะขนาดนี้จะถอยง่ายๆ ได้ไงวะ คนอย่างไอ้ทิวไม่เคยถอยเว้ย!! ไอ้ทิว... สู้โว๊ย!!
ผมใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดในที่ประจำของผม เด็กๆ ในร้านก็วิ่งวุ่นกันเตรียมงานที่ผมสั่ง ไอ้เก่งก็วิ่งออกมาต้อนรับผมเหมือนทุกวันนั่นแหละ แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิมนิดหน่อยตรงที่มันต้องทำงานที่ผมสั่งเยอะกว่าเดิมไงครับ
"สวัสดีครับนาย...."
"เออ! เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหมวะ?" ผมถามไอ้เก่งในขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปในร้านครับ
"พร้อมแล้วครับนาย"
"แล้วแขกที่เชิญมาล่ะ มากันครบรึยัง?"
"แขกมาเกินครึ่งแล้วครับ ส่วนแขกวีไอพีผมจัดพื้นที่แยกต่างหากให้แล้วครับ"
"อืม... ดีมาก งั้นเดียวกูไปเตรียมตัวก่อน"
"ครับนาย..."
ผมเดินแยกจากไอ้เก่งไปยังห้องทำงานของผมครับ เปิดประตูเข้ามาไอ้พวกเพื่อนๆ ตัวดีของผมก็นั่งอยู่กันครบเลยครับ
"โหหห... วันนี้หล่อสาดเลยนะมึง!!" ไอ้ฟิวมันแซวผม
"หล่อธรรมชาติว่ะ คนมันเคยหล่อมาตลอดจะให้ขี้เหล่คงจะยากหน่อยว่ะ"
อร๊วกกกก.....
พวกเพื่อนๆ ผมพากันโก่งคออ้วกเลยครับ ไอ้สาดดดด... พวกมึงอิจฉากูก็บอกไอ้เพื่อนเลว หึหึ
"ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยไอ้เหี้ย!!" ไอ้มาร์มันด่าผมครับ
"หลงเหี้ยอะไรครับ กูพูดเรื่องจริงสัส!!"
"มึงอย่าไปกัดมันเลยว่ะ วันนี้แม่งเป็นวันของมันจริงๆ แม่ง!! ออล่านี่พุ่งเข้าแสกหน้ากูเลย" ไอ้โยพูดครับ
"หึหึ มึงพูดถูกมากไอ้โย"
"หึ!! อวยกันเข้าไปไอ้พวกเหี้ยกูจะอ้วก"
เพี๊ยะ!!
"โอ๊ยยย... ตีกูทำไมครับเมีย?"
"ปูอย่าไปพูดอย่างนั้นกับเพื่อนดิ วันนี้ปล่อยให้ทิวเขาเป็นคนสักวันไม่ได้รึไง"
"เฮ้ย!! โจ... มึงกำลังช่วยกูอยู่ป่าววะ? ทำไมกูฟังแล้วแปลกๆ ชอบกลวะ"
"หึหึ ไม่รู้ดิ! ลองเก็บเอาไปคิดดูเองแล้วกัน... เนอะปูเนอะ" แล้วมันสองคนก็ยิ้มเลวๆ ให้กันครับ เออได้!! เดี๋ยวกูรอเมียกูมาก่อนเถอะสัส!! กูจะเอาเมียกูมาถล่มพวกมึงทุกคนให้เละเล๊ยยยย.....
"ไอ้ฟิวของที่กูสั่งอยู่ไหน?"
"หึหึ รีบทวงเลยนะ!!" ไอ้ฟิวยื่นของที่ผมฝากมันไว้ใส่มือให้ผมครับ
"ขอบใจมากว่ะเพื่อน" พอผมเห็นของที่อยู่ในมือก็ยิ้มออกทันที
"ไม่เป็นไร กูเห็นมึงหน้าบานได้อย่างนี้กูก็ดีใจแล้วสัส!!" มีเพื่อนดีมันก็ดีอย่างนี้แหละครับ
"ตามคิวนะพวกมึง อย่าให้ผิดคิวล่ะ!"
"เออ!! แม่งสั่งอยู่ได้!! ถึงงานกูบ้างอย่าหายหัวนะมึง!!" ไอ้ปูมันขี้อิจฉาครับ
"เออ!! อย่าให้รอนานจนไอ้โจมันทนมึงไม่ไหวแล้วกัน!!"
"โจมันรักกูเว้ย!! โจรอได้อยู่แล้วใช่ไหมครับ?" ไอ้ปูแม่ง!! กูเลี่ยนนะไอ้สาดด...
"เดี๋ยวขอคิดดูก่อนนะว่าจะทนไหวรึป่าว?" ไอ้โจมันก็รับมุขดีนะครับ ไอ้ปูหน้าเป็นขี้ทันที ฮ่าๆๆ
"ไอ้หมอเนย์ครับ มึงจะนั่งมองกูอีกนานไหมครับ?"
"หึหึ กูกำลังมองว่าถ้าน้องมินมันทำตามแผนที่มึงวางไว้น้องมันจะทำหน้ายังไงว่ะ กูกลัวร้านจะพังก่อนอ่ะดิ"
ไอ้เหี้ย!! พูดซะกูเสียวสันหลังว๊าบบบ.... เลยสาดดด.... นี่กูเห็นภาพเลยนะเนี้ยะว่าร้านพังเป็นยังไง หึหึ
"เฮ้ย!! มึงอย่าพูดเป็นลางอย่างนั้นดิวะ ไอ้เหี้ยทิวแม่งหน้าถอดสีแล้วสัส ฮ่าๆๆๆ กูขำเหี้ยๆ เลย"
"ไอ้เหี้ยมาร์!! มึงนั่งเงียบๆ บ้างก็ได้นะ" ผมด่ามันครับ
หลังจากฟังพวกมันเห่าจนครบทุกคนผมก็เดินไปอีกห้องที่มีแต่คนที่ผมรักและเคารพอยู่ในนั้นครับ นั่นก็คือครอบครัวผมกับมินนั่นเอง
"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่ทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ครับ
"โอ้โฮ... พี่ชายหนูหล่อจังเลยค่ะแม่" น้องสาวคนสวยของผมเองครับ
"หึหึ ป๊าก็เห็นมันหน้าตาธรรมดานะ"
"โหหห... ป๊าอวยผมบ้างก็ได้นะครับ"
"วันนี้หล่อมากเลยนะพ่อลูกชาย" แม่ผมเดินเข้ามากอดแล้วหอมผมครับ ผมก็หอมแก้มแม่ของผมกลับเช่นเดียวกัน
ฟอดดดด....
"ขอบคุณครับแม่ วันนี้แม่ผมก็สวยมากเหมือนกันครับ"
"ลูกเขยแม่นี่หล่อจริงๆ เลยนะเนี้ยะ" แม่ยายผมก็ชมผมเหมือนกันนะครับ หึหึ
"ขอบคุณครับ วันนี้แม่ก็สวยจนผมจำแทบไม่ได้เลยนะครับเนี้ยะ"
"ต๊าย!! ทิวชมแม่อย่างนี้แม่ก็เขินแย่ซิจ๊ะ"
"ทิวเขาก็พูดเอาใจคุณไปอย่างนั้นเองแหละน่า... อย่าเขินมากนักเลย จริงไหมทิว?" พ่อตาผมโยนระเบิดลูกใหญ่ให้ผมเฉยเลยครับ
"นี่คุณ!! ไม่ชมฉันก็อยู่เฉยๆ ได้ไหมคะ!!"
"แม่เขาก็สวยอยู่แล้วนะครับ ผมก็เลยพูดตามจริงครับพ่อ" ดีนะครับที่ผมพลิกสถานการณ์ได้ทัน ไม่งั้นผมแย่แน่ๆ เลยครับ แม่ยายผมยิ้มทันที มึงรอดไปไอ้ทิวเอ้ย!!
"แล้วนี่น้องพี่จะมาตอนไหนล่ะทิว?"
"ทุ่มหนึ่งครับพี่ม่อน ผมบอกมินให้มาที่ร้านตอนทุ่มตรงครับ"
"ไปๆ งั้นป๊าว่าเราไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวน้องมาแล้วจะไม่ทันการ"
"ครับป๊า"
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินขึ้นไปหาเพื่อนๆ ผมที่ห้องทำงานอาผมกับไอ้เท็นน้องรักของผมก็เดินเข้ามาในร้านครับ พวกเพื่อนๆ ของไอ้เท็นกับแฟนมันก็มากันครบทุกคนครับ ผมหยุดคุยกับอาผมได้สักพักก็เดินไปส่งอาของผมที่ห้องเดียวกับพ่อแม่ผมส่วนพวกไอ้เท็นก็เดินตามผมขึ้นมาที่ห้องทำงาน
ตอนนี้ห้องทำงานผมดูคับแคบไปถนัดตาเลยครับ เพราะนอกจากจะมีเพื่อนๆ ผม เพื่อนๆ มินและเพื่อนๆ ไอ้เท็นกับแฟนของมันก็ทำเอาห้องทำงานผมแทบจะแตกเลยเพราะพวกมันแย่งกันพูดแย่งกันคุยเกือบทุกคน ผมนั่งคุยอยู่กับพวกมันได้สักพักก็หันไปมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะทำงานของผมครับ ยิ่งใกล้ถึงเวลามากขึ้นเท่าไหร่ผมก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้นครับ
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก.....
"เฮียๆ ไอ้มินมาถึงแล้วครับ กำลังจอดรถอยู่ครับเฮีย!" ผมเตรียมตัวต่ออีกสักพักไอ้บี้ก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาหาผมครับ
"เออๆ รู้แล้ว!! ตามแผนด้วยนะพวกมึง!!"
"ทุกคนพร้อมนะ?"
"พร้อม!!" ทุกคนต่างประสานเสียงตอบกันอย่างพร้อมเพรียง ผมเดินลงจากห้องทำงานแล้วไปรอที่จุดสตาร์ทครับ
ทางฝั่งของมินที่เพิ่งมาถึงที่หมายก็เดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีที่แปลกใจกับบรรยากาศโดยรอบภายในร้าน แต่บรรยากาศหรือจะทำให้มินสนใจได้นานเพราะสิ่งที่มินมองหาตอนนี้มันน่าสนใจกว่าบรรยากาศรอบๆ ร้านซะอีก นั่นก็คือทิวนั่นเอง....มินกวาดสายตามองหาคนรักจนทั่วทั้งร้านแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เด็กในร้านก็หายหน้ากันไปหมดมีแต่คนที่มาเที่ยวในร้านเท่านั้น มินเดินขึ้นไปบนห้องทำงานก็พบเพียงความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น ที่สำคัญที่สุดคือคนรักของเขาก็ไม่ได้อยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน
มินหยุดยืนกวาดสายตามองมาจากทางลงบันไดก็ไม่เห็นว่าจะมีใครที่พอให้ถามหาคนรักของเขาได้ แต่มินก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้ทุกคนที่มาเที่ยวใส่เสื้อผ้าในโทนสีเดียวกันหมดคือสีชมพูแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มินหยุดคิดได้นาน เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ "ทิว" คนรักของเขาที่เขากำลังตามหาตัวอยู่นั่นเอง
มินเดินลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้งแล้วกำลังจะเดินออกไปนอกร้านเพื่อไปดูที่ลานจอดรถว่ามีรถของทิวจอดอยู่ไหม แต่มินยังไม่ทันจะได้เดินออกไปนอกร้านก็ต้องหยุดฟังบทสนทนาที่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่
"มันไปไหนของมันวะ!!" ในขณะที่มินเดินผ่านโต๊ะของลูกค้าโต๊ะหนึ่งก็ได้ยินเสียงลูกค้าโต๊ะนั้นพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
"แกๆ เมื่อกี้แกเห็นเจ้าของร้านนี้ป่ะ?"
"เจ้าของร้านคนที่หล่อๆ เหมือนนายแบบนะเหรอแก?"
"เออใช่ๆ คนนั้นแหละแก"
"ทำไมเหรอ? แกเห็นอะไรบอกมาๆ เล่ามาแกฉันอยากรู้"
"ฉันเห็นลากผู้หญิงเข้าไปในห้องน้ำด้วยว่ะแก!! แซ่บเว่อ!!" มินหยุดชะงักทันทีที่ได้ยิน
"อร๊ายยย.... จริงเหรอแก!! ทำไมผู้หญิงคนที่โชคดีคนนั้นไม่เป็นฉันเนี้ยะ!!" เธอพูดออกมาอย่างเสียดาย
"ถ้าฉันได้สักทีคงจะฟินถึงชาติหน้าเลยว่ะแก!!"
"เฮ้ย!! จิงดิ! เอาจริงๆ แกมั่วรึป่าว ฉันได้ยินว่าเขามีแฟนแล้วนะแก"
"...."
มินยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยสายตาที่กำลังลุกเป็นไฟ
"มีแฟนแล้วไงย๊ะ!! ก็แค่แฟน ถ้าของฟรีมาวางตรงหน้าใครๆ เขาก็เอาหมดแหละ!! แล้วยิ่งผู้หญิงคนเมื่อกี้นะแก ตูดเป็นตูด นมเป็นนมเลยนะแกเอ้ย!!"
"ไอ้ทิว!!! มึง!!!"
มินเดินเข้าไปในห้องน้ำชายทันทีด้วยความโมโหสุดขีด เปิดประตูห้องน้ำจนครบทุกห้องเหลือเพียงห้องสุดท้ายที่เขาเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วกำมือแน่นด้วยอารมณ์โกรธที่กำลังพลุ่งพล่าน เมื่อได้ยินเสียงครางซี๊ดซ๊าดดังเล็ดลอดออกมาจากในห้องน้ำห้องนั้น
ปัง ปัง ปัง!!!
"ไอ้ทิว!! มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะโว๊ย!!"
ปัง ปัง ปัง!!
มินยังคงเคาะประตูด้วยอารมณ์โกรธที่กำลังเดือดสุดๆ แต่ข้างในห้องน้ำก็ยังคงส่งเสียง อื้ออ... อ่าา... โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูแต่อย่างใด
"แม่งเอ้ย!!"
ปัง!!!!
มินถีบเข้าที่ประตูด้วยความแรงจนประตูนั้นถูกเปิดออก
"อะไรวะ!! แม่ง!! คนกำลังได้อารมณ์เลย!!"
ภาพที่มินเห็นคือผู้ชายกับผู้หญิงที่กำลังอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมและผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ทิวคนรักที่เขากำลังตามหา
"เอ่อ!! ขอโทษทีครับ ผมเข้าใจผิดครับพี่"
"เออๆ ไม่เป็นไร คราวหลังก็ระวังหน่อยก็แล้วกัน" แล้วประตูก็ถูกปิดลงอีกครั้ง มินเดินออกมาจากห้องน้ำชายแล้วยืนหันซ้ายหันขวาก่อนจะมองเข้าไปในห้องน้ำหญิงที่เขาไม่เคยเข้าไปในนั้นเลยสักครั้ง
"หรือมันจะอยู่ในห้องน้ำหญิงวะ!!"
การกระทำย่อมไวกว่าความคิดเสมอเมื่อขายาวๆ ของมินก้าวด้วยความเร็วแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง เสียงร้องกรี๊ดดังสนั่นเมื่อชายหนุ่มสุดหล่อเดินพุ่งเข้าไปในห้องน้ำหญิงโดยที่ทุกคนไม่ทันได้ตั้งตัว
ปัง ปัง ปัง!!!
"ไอ้ทิว!! มึงออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะโว๊ย!!”
ปัง ปัง ปัง!!!
"ไอ้ทิวได้ยินไหมวะ? ออกมาเดี๋ยวเลยนะโว๊ย!!!"
ปัง ปัง ปัง!!!
มินไล่เคาะประตูจนครบทุกห้องแต่คนที่วิ่งออกมากับเป็นสาวๆ ในชุดรัดรูปสุดสวย ไม่มีแม้กระทั่งเงาของทิวในห้องน้ำหญิงเลยสักนิด
"แม่งเอ้ย!! มันอยู่ไหนวะ!!!" มินสถบออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ
เมื่อเข้าไปแล้วไม่เจออะไรอย่างที่ได้ยินมามินจึงเดินฟึดฟัดอารมณ์เสียออกมาด้านนอกแล้วเดินตรงไปยังหญิงสาวสองคนที่พูดเรื่องคนรักของเขาก่อนหน้านี้ คนที่แอบมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่ตรงกันข้ามกับอีกคนที่กำลังเหงื่อตกอย่างเห็นได้ชัด นั่นก็คือทิวผู้ที่เป็นตัวเอกของเรื่องนั่นเอง
"เหี้ยแล้วกู!!" ทิวพูดออกมาพร้อมกับปาดเหงื่อที่หน้าผากตัวเองอย่างลวกๆ
ทางด้านฝั่งของมินก็มายืนทำหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะของหญิงสาวสองคนนั้นด้วยใจที่กำลังเต็นแรงด้วยความโกรธ เลือดในกายก็กำลังสูบฉีดขึ้นไปที่ใบหน้าของมินจนหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเช่นกัน
"พี่ครับ ผมถามอะไรหน่อยซิครับ"
"เอ่อ... มีอะไรรึป่าวคะ?"
"ไอ้เจ้าของร้านที่พี่พูดถึงนะมันหิ้วผู้หญิงไปทางไหนครับพี่?"
"พี่ไม่รู้เรื่องค่ะ เจ้าของร้านอะไรเหรอคะ?" มินขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินแต่เขาค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่เขาได้ยินมาเขาฟังไม่ผิดแน่ๆ
"อ้าว!! ก็ที่พี่พูดถึงเมื่อกี้ไงครับ เจ้าของร้านนี้ไงครับพี่!" มินพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างหงุดหงิดเล็กน้อย
"เอ่อคือ...."
"คืออะไรครับพี่ บอกผมมาเถอะครับว่ามันหิ้วผู้หญิงไปทางไหน พอดีผมมีธุระด่วนต้องคุยกับเขานะครับ"
"อ๋อ.. น้องหมายถึงผู้ชายคนนั้นรึป่าวคะ?" เธอชี้ไปทางเวทีที่ปิดไฟมืดสนิทก่อนจะแอบยิ้มเมื่อเธอทำหน้าที่สำเร็จตามที่ได้รับมอบหมาย
"ไหนอ่ะครับ?"
มินพยายามมองไปตามนิ้วที่หญิงสาวชี้ไปที่เวทีก็เห็นแต่ความมืดเท่านั้นแล้วจู่ๆ เสียงดนตรีก็ดังขึ้น ไฟค่อยๆ สว่างขึ้นช้าๆ แต่บนเวทีก็ไม่มีใครยืนอยู่ จนกระทั่งมีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นตามทำนองของเพลงนั้น
แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน
ฉากกั้นขนาดใหญ่ที่ทำด้วยผ้าก็ถูกเปิดออกจนสามารถมองเห็นคนที่กำลังยืนร้องเพลงด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มจนทำให้อีกคนอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
"ไอ้ป๋า...."
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆ เพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร
ทิวยังคงยืนร้องเพลงด้วยใจที่เต้นระรัวเพราะความตื่นเต้น มินก็เดินผ่านผู้คนมากมายไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าเวทีก่อนจะยิ้มที่มุมปากและยักคิ้วกวนๆ ส่งไปให้คนรัก
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
ทิวร้องเพลงต่อไปเรื่อยๆ ตามทำนอง ดนตรีก็พยายามเล่นให้เข้ากับคนร้อง คนที่เล่นดนตรีให้ก็ไม่ใช่คนอื่นไกลนั่นก็คือเพื่อนๆ ของเขาเอง ในขณะที่ทิวร้องเพลงก็มีถูกบ้างผิดบ้างแต่ทิวก็พยายามเต็มที่เพราะทิวตั้งใจจะร้องเพลงนี้ให้กับคนที่เขารักนั่นก็คือ "มิน" ทิวยื่นมือมาที่มินคนรักของเขา มินเองก็ยื่นมือไปจับมือทิวไว้เช่นกัน
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนๆ นี้ไม่มีวันจะหายไป
ทิวดึงมินขึ้นมายืนบนเวที มินก็ขึ้นมายืนอย่างอายๆ มองไปด้านล่างของเวทีก็มีทั้งเพื่อนและครอบครัวของเขากำลังยืนมองเขาสองคนด้วยรอยยิ้ม ส่วนทางครอบครัวของทิวก็มากันจนครบรวมไปถึงครอบครัวของเท็นน้องรักของทิวก็มาด้วย
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
ทิวยังคงจับมือของมินเอาไว้ไม่ห่าง มินก็ยิ้มให้ทิวแล้วก็จับมือทิวไว้เช่นกัน ทั้งสองคนต่างมองตากันและยิ้มให้กัน ดวงตาของมินสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัดเมื่อทิวจับมือของมินขึ้นมาประทับรอยจูบลงที่หลังมือของมินเบาๆ อย่างอ่อนโยน
มินพยายามเก็บภาพทุกการกระทำของทิวและจดจำทุกอย่างที่ทิวกำลังทำเพื่อเขา ความรักที่ทิวมีให้เขาช่างมากมายจนมินเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรักทิวได้มากเท่าที่ทิวรักเขารึเปล่า แต่ตอนนี้ที่มินรู้ก็คือ... ทิวคือคนที่มินรักมากที่สุดเท่าที่มินจะสามารถรักคนๆ หนึ่งได้
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย
เมื่อสิ้นเสียงเพลงรักอันหวานหูที่ทิวตั้งใจร้องให้มินทิวก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อน ข้างในนั้นได้ซ่อนของขวัญชิ้นสำคัญเอาไว้เป็นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ สีดำเทาบุด้วยหนังในแบบที่เรียบง่าย เปิดออกมาเป็นแหวนคู่ทองคำขาวที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อมอบให้คนที่เขารัก
"มินแต่งงานกับทิวนะ"
ทิวไม่ได้คุกเข่าลงไปนั่งขอความรักเหมือนในละครหลังข่าว ได้แต่ยืนเกาหัวตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก จนมินต้องหลุดขำออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่
"หึหึ มุขนี้คิดนานป่ะ?"
"คิดไม่นาน... แต่ซ้อมร้องเพลงนานมาก...."
"อืม... ก็ร้องพอฟังได้อ่ะนะ"
"อ้าว!! ยังไงเนี้ยะ ตอบซะทีดิจะแต่งงานกับกูป่าว?!!"
"ถ้ากูตอบว่าไม่แต่งอ่ะ?!!"
"มิน!! นี่กูอุตส่าห์ลงทุนขอมึงแต่งงานต่อหน้าลูกค้าในร้านเลยนะเว้ย!!"
"โหหห... แค่นี้ก็ต้องขึ้นเสียงด้วย!! เออ!! แต่งก็แต่งดิ!! ถ้ามึงขอกูแล้วมาทิ้งกูทีหลังมึงตายแน่!!"
หมับ!!!
ทิวคว้าตัวมินเข้ามากอดไว้ทันที
"มึงตกลงแล้วนะ ต่อไปนี้มึงจะเปลี่ยนใจไม่ได้อีกแล้วนะ รับผิดชอบกูด้วยนะไอ้แห้ง! รักมึงว่ะ"
ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทิวมีความสุขมากแค่ไหน เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าของทิวสามารถบอกความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน
"ตกลงมึงจะใส่แหวนให้กูป่ะ นิ้วกูมันว่างมายี่สิบปีแล้วอยากใส่แหวนจะแย่แล้วว่ะ!" มินพูดบอกทิวออกมาอย่างขำๆ แต่ในใจของมินดันเต้นแรงจนแทบจะความคุมเอาไว้ไม่อยู่
"เออๆ แป๊ปดิ กูตื่นเต้นอยู่นะเนี้ยะ!!"
ทิวผละตัวออกจากมินแล้วหยิบแหวนออกจากกล่องแล้วค่อยๆ สวมให้มินที่นิ้วนางข้างซ้าย หลังจากนั้นก็ยื่นอีกวงที่เป็นของเขาให้มินเป็นคนสวมแหวนให้เขาเช่นกัน
"ขอบคุณนะทิว..."
"กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกันที่ทำให้กูได้รู้ว่าการได้รักใครสักคนมันมีค่ามากแค่ไหน ต่อจากนี้ไปกูจะเป็นคนของมึงและมึงก็จะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับกูนะมิน"
"อืม...." มินพยักหน้าตอบทิว
"กูรักมึงนะครับ"
"กูก็รับมึงเหมือนกันครับไอ้ป๋า"
"ฮิ้ววว... อย่าหวานมากสาดดด... คนข้างล่างอิจฉาโว๊ยยย..." ปูตะโกนขึ้นเสียงดัง แต่ทันใดนั้นก็โดนมือขนาดพอเหมาะขอโจฟาดเข้าที่ไหล่เบาๆ ก่อนเป็นการเตือน หลังจากนั้นมือโจก็ไม่ว่างอีกต่อไป เพราะมีมืออุ่นๆ ของปูกอบกุมไว้นั่นเอง
"อย่าอิจฉา กูกำลังฟินนน... หึหึ"
ทิวตะโกนลงไปบอกเพื่อนๆ ที่กำลังตาร้อนผ่าวด้วยความอิจฉา
"จูบเลยๆๆๆ เฮ้ย!! อย่าทำตัวอ่อนหัดดิว้า.. จูบเลย!! กูรอดูอยู่ ฮ่าๆๆ"
"มินกูจูบได้ป่ะ กูไม่อยากเสียฟอร์มว่ะ" ทิวกระซิบที่หูมินให้รู้กันแค่สองคน
"มาขนาดนี้ล่ะ จูบก็จูบดิ!!"
ทิวกับมินต่างยิ้มให้กันด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุขก่อนที่ใบหน้าของทั้งสองคนจะค่อยๆ ขยับเข้าหากันทีละน้อย ทิวจูบจุมพิตที่ปากมินเบาๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ ขบเม้นที่ริมฝีปากบางอย่างทะนุถนอม บรรจงจูบที่ปากมินทีละน้อยอย่างไม่รีบร้อน เป็นจูบที่ทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน จนทำให้คนที่ถูกจูบใจสั่นไหวและรู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งหัวใจ ทิวกดจูบที่ปากของมินอีกครั้งก่อนจะถอนปากออกมาแล้วสบตามินอย่างหวานซึ้ง
"ทิวรักมินนะครับ ไอ้เมียขาโหด"
"มินก็รักทิวเหมือนกันครับ ไอ้ผัวขี้หึง ไอ้ป๋ามหาโหด ไอ้แก่มหาหื่น ไอ้.. ไอ้."
จุ๊บบบ....
อ้ายสาดดด... มึงจูบกูทำม้ายย... กูเขินแรง.... ถ้าลิ้นกูไม่หลุดติดไปด้วยอย่าเลิกจูบกูนะมึง!!
ต่อจากนี้ไม่ว่าจะสุขหรือจะทุกข์ เขาทั้งสองก็จะจับมือแล้วเดินเคียงข้างกันไปจนสุดทาง มือของทิวยังคงอบอุ่นสำหรับมินเสมอ ส่วนรอยยิ้มของมินก็ยังคงเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดสำหรับทิวเดียวเช่นกัน ความรักของคนทั้งสองยังคงดำเนินต่อไป เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่เขาทั้งสองคนจะทำร่วมกันแต่มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆ เท่านั้น หนทางความรักครั้งนี้ยังอีกยาวไกล แต่ไม่ว่าจะไกลแค่ไหนทิวก็จะจับมือมินแล้วเดินเคียงข้างกันจากนี้และตลอดไป
**THE END**
จบแล้วนะคะ สำหรับความรักของไอ้ป๋าที่โคตรรักเมีย
หลังจากตอนจบยังเหลือบทส่งท้ายของป๋าทิวหนูมิน เฮียปูกับพี่โจให้อ่านคนล่ะ 1 ตอนก่อนจากกัน
คิดถึงกันก็แวะเข้ามาอ่านในนี้ได้ตลอดเลยนะคะ ถึงจะทำหนังสือแต่จะไม่มีการลบตอนออกค่ะ
ส่วนคนที่ซื้อหนังสือก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีอะไรพิเศษในหนังสือที่ซื้อไป
เพราะไรท์จัดเต็มในตอนพิเศษและอีกเล็กน้อยในหนังสือให้ค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อยู่เป็นกำลังใจให้กันตลอดจนจบนะคะ
กอดคนอ่านที่ให้กำลังใจกันมาตลอดทุกตอน
แล้วพบกันใหม่ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
