หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[black sakura]

มินไปทำไรไว้เนี่ยสงสารเฮียหว่ะ

[Pittabird]

ค้างคาใจ.  พนันกับเพื่อนไว้แน่เลย. ให้มาง้อทิวมั่ง. 

[Yara]

เป็นไรอ่ะ มินทำไร

[kunt]

เฮียทิวววววววว ใครทำร้ายเฮียทิวที่น่ารักมุ้งมิ้งได้ลงคอ ใจร้าย

[mawmeawmimo]

 

ค้างอย่างแรง

มาต่อเร็วๆนะ

[fahsida]

ทำไมเกิดอะไรขึ้น มินทำอะไรอ่ะ

[ka[ze]na]

งานเข้าปั๋ว...

[shikyu3211]

ต่อไปจะดราม่าแล้วใช่มั้ย

[Freja]

ถ้าหากว่ามินพนันกับเพื่อนเรื่องทิวนะ
อยากเห็นทิวโหดมากๆซึ่งก็สมควรเพราะเอาใจตัวที่รักตัวเองมาล้อเล่น

[poterdow]

เกิดไรขึ้นนนนนนนนนนนน

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 18 (ทิวVSมิน) เจ็บนี้ไม่ต้องการ

"ไอ้มิน!! มึงนี่สุดยอดเลยว่ะ ทำเอาซะเฮียรักเฮียหลงเลย นี่มึงเรียนวิศวะหรือนิเทศฯ การแสดงว่ะ ตีบทแตกซะ ฮ่าๆๆๆ"


"มันต้องเจอแบบนี้แหละ!! เสือกหญิงเยอะดีนัก กูตามใจเข้าหน่อยก็ไปไหนไม่ได้แล้ว"


"โห....เมียโหด เล่นละครตบตาผัว ยั่วให้ผัวรักผัวหลง ฮ่าๆๆ ตุ๊กตาทองเลยนะมึง"


"ธรรมดา.... แต่มึงปากดีนะไอ้บี้ ใครผัวใครเมียว่ะ!!! ไอ้สาด!!!"


"แล้วมึงจะเอาไงต่อว่ะ?"


"ก็ไม่เอายังไง.... กูก็แค่ทำไปเรื่อยๆ มันก็ไปไหนจากกูไม่ได้แล้ว หึหึ คิดจะเล่นกับกูยากนิดนึงว่ะ!!!"


"แล้วมึงไม่กลัวเฮียเขารู้เหรอว่ะ.... ว่าที่มึงทำไปเป็นแค่การแสดงให้ป้าๆ ออกห่างจากเฮียเขานะ"


"โอ๊ยย.... มันไม่รู้หรอก มันโง่จะตายกูพูดอะไรก็เชื่อหมดนั่นแหละ!!"


"กูเอาใจนิด... เอาใจหน่อยก็จบล่ะ"


"แมร่งถ้ากูเป็นเฮียนะ กูจะกระทืบมึงจมตีนเลยไอ้มิน สาด!!!"

 
"ปากดีว่ะไอ้นัน!! เดี๋ยวปั๊ด!!!"


"ไอ้มินกูว่ามึงก็เกินไปว่ะ ห่านนน!!! เฮียเขาออกจะรักมึงกูว่าถ้ามึงบอกเฮียเขาดีๆ เขาก็จัดการป้าๆ พวกนั้นเองได้ไม่เห็นต้องแสดงละครเป็นตัวเด่นยั่วผัวตัวเองเลย"



"ก็มันอยากตัดสินใจช้าทำไมว่ะ!! กูบอกให้จัดการหลายครั้งล่ะ แต่ยังให้ผู้หญิงมานัวเนียอยู่ได้!! กูก็เลยต้องลงมือเองดิว่ะ!!!"


"กูว่ามึงไปเกริ่นๆ บอกเฮียเขาซะ เดี๋ยวเขาเสียใจตายเลยโดนเมียต้มซะเละเป็นโจ๊ก"


"เรื่องของกูน่า!! กูจัดการเองได้ไม่ต้องห่วง"


"ฮ่าๆๆๆ เมียตุ๊กตาทอง" 


เสียงเพื่อนๆ มันขำกันอย่างสนุกสนาน



"เฮ้ยยย!!!! เฮีย!!!"
 




"ทิว!!!!" 


....



"มิน..... ทำไมมึง!!!"




สมองผมกำลังว่างเปล่าเมื่อผมเดินมาได้ยินเรื่องที่มันกำลังกับเพื่อนๆ ของมัน มันหลอกผม มันแกล้งทำดีกับผม ผมเป็นคนโง่สำหรับมันเพียงแค่ต้องการจะกำจัดผู้หญิงที่เคยนอนกับผมออกไปแค่นี้เหรอ? แค่นี้เองเหรอที่มันต้องการ!! ถึงขั้นต้องลงทุนเล่นละครตบตาผมเพื่อให้ผมตายใจ ให้ผมหลงรักมัน มันไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้... ถึงยังไงผมก็รักมันคนเดียวอยู่แล้ว ทำไม!! ทำไมมันต้องทำร้ายจิตใจผมด้วยวิธีแบบนี้ ผมยืนนิ่งกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ โกรธที่ผมมันโง่ โง่ที่รักมันมาก!! มากจนโดนมันหลอกให้ผมเชื่อในสิ่งที่มันทำให้ผม




"ทิว!!!! มึงฟังกูก่อนนะ กู...." 


"พอแล้วมิน กูเข้าใจดีแล้ว!! มึงก็แค่หลอกกู.... ก็แค่นั้นเอง"


ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ในใจผมรู้สึกเหมือนโดนบีบรัดอย่างแรง เจ็บๆ หน่วงๆ หัวผมเหมือนโดนของหนักๆ ทุบลงบนกลางหัว มันมึน มันตื้อไปหมด



"ทิว.... ทิว!!! เดี๋ยวก่อนมึงฟังกูก่อน.... ทิว!!!"





ผมเดินออกมาจากตรงนั้น เสียงที่ตะโกนตามหลังไม่ได้ทำให้ผมหยุดเดิน ผมเดินไปยังรถผมที่จอดอยู่แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว ผมขับรถมาเรื่อยๆ อย่างไม่รู้ตัวว่ากำลังจะไปที่ไหนแล้วผมก็มาจอดรถอยู่ที่ริมทะเล ตอนนี้ใกล้เช้าแล้วครับ ผมลงมาจากรถมองไปที่ทะเล ผมเดินไปแล้วนั่งลงบนพื้นทราย หัวใจที่ว่างเปล่า เสียงพูดคุยที่วนเวียนอยู่ในหัวของผมตอนนี้มันกำลังทำให้ใจผมเจ็บ เจ็บกับคำพูดที่ดูไม่แคร์ความรู้สึกของผมเลย เจ็บที่ผมเป็นแค่ไอ้โง่คนนึงที่มันพูดอะไรมาผมก็เชื่อ!!! เจ็บที่ไม่รู้ว่าที่ผ่านมามันเคยรักผมบ้างไหม?!
 





"โธ่เว๊ยยยย!!!!"


"ทำไมมึงถึงโง่ขนาดนี้ว่ะไอ้ทิว!! ไอ้ควายเอ๊ย! มึงมันก็แค่ไอ้โง่!!!!"


"โง่!!!!.....หึหึ มึงมันก็แค่คนโง่คนนึง"


ผมสถบออกมาด้วยความโกรธ ตะโกนด่าให้กับความโง่เง่าของตัวเองจนสุดเสียง!!! หัวเราะเยาะเย้ยตัวเองที่ไม่เคยรู้บ้างเลยว่าสิ่งที่มันทำเป็นแค่การแสดง มันไม่เคยรักผมเลย!! ใช่ไหม?


"หึหึ มึงมันโง่จริงๆ ไอ้ทิว!!"


"มิน!!!! ทำไมมึงต้องหลอกกู!!!!!"

 
"ทำไม!!!"




ผมตะโกนอย่างสุดเสียงเหมือนคนบ้า น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความเสียใจที่ไร้เสียงสะอื้นมีเพียงแค่น้ำตาที่ไหลออกมาจากความเสียใจ ผมนั่งมองทะเลออกไปจนสุดขอบทะเล นั่งอยู่อย่างนี้จนพระอาทิตย์ขึ้น เสียงผู้คนมากมายที่พูดคุยและเดินผ่านไปมา แต่ทำไมผมเหมือนกำลังอยู่คนเดียว โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง สั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ครับ ผมหยิบมันขึ้นมาดู




สายเข้า.... "เมีย"


35 สายที่ไม่ได้รับ "เมีย"




ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด.......




เสียงเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่หน้าจอจะดับสนิท มันโทรหาผม ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับมันตอนนี้ ผมไม่พร้อมจริงๆ ครับ ผมนั่งอยู่ที่ชายหาดจนถึงเย็น ผมลุกเดินกลับไปยังรถที่จอดอยู่แล้วขับรถไปโรงแรมที่อยู่แถวนั้น เปิดห้องพักแล้วนอนจนอยู่กับกองขวดเหล้าที่เกลื่อนกลาดอยู่ทั่วห้อง ผมใช้เวลาอยู่ในห้องนี้โดยไม่ออกไปไหนอยู่สามวันเต็มๆ โดยที่ไม่ติดต่อใครเลยสักคน.....




"มิน!!!! มึงทำกับกูอย่างนี้ได้ไง!!"


"มึงทำได้ยังไงมิน!!!"




ผ่านไปสี่วันเต็มที่ผมอยู่แต่ในห้องของโรงแรม หลังจากผมเสียใจมามากพอแล้ว ผมก็เลือกที่จะกลับมาเผชิญกับความจริง ผมเช็คเอ้าท์แล้วขับรถกลับมาที่คอนโดของผม ไรหนวดที่เริ่มขึ้นใหม่บนใบหน้า ขอบตาที่ดำคล้ำเนื่องจากไม่ค่อยได้นอน  ผมแทบไม่ทำอะไรเลยกับร่างกายของผมเลยครับ ผมแค่ตื่นขึ้นมากินเหล้าจนเมาแล้วหลับไป ตื่นขึ้นมาก็กินเหล้าอีก ผมใช้ชีวิตอย่างนี้อยู่สี่วันเต็มๆ แต่ไม่ทำให้ผมลืมเรื่องที่มันทำกับผมได้เลย ผมขับรถมาถึงคอนโดเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ประจำ เดินโซซัดโซเซขึ้นไปยังห้องของผม มือที่สั่นล้วงหยิบกุญแจอย่างยากลำบาก ไขกุญแจห้องก็หลุดมือตกลงไปที่พื้นอยู่หลายครั้ง แล้วจู่ๆ ประตูก็เปิดออก.....




"กลับมาแล้วเหรอ?"



นี่เป็นคำถามแรกหลังจากที่ผมไม่ได้เจอมันสี่วันเต็มๆ ผมเดินสวนมันเข้าไปในห้องโดยที่ไม่พูดอะไร เดินตรงเข้าไปยังห้องนอนแล้วล้มตัวลงนอนทันที


"ทิว มึงไปไหนมา? กูโทรหาก็ไม่ยอมรับ"
ผมนิ่งไม่ได้ตอบอะไร



"มึงกินเหล้ามาเหรอทิว?"
ผมยังคงนิ่งไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม



"มึงอย่าทำอย่างนี้ทิว มีอะไรก็พูดออกมา มึงไปไหนมา?"


"ทิว กูถามมึงอยู่นะ มึงไปไหนมา?"


"หึหึ...."
ผมมีแค่เสียงขำตัวเองเล็ดลอดออกมา



"ทิว กูไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น.... ที่จริงกู...."


"ออกไป...."
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง



"ทิว มึงฟังกูอธิบายก่อน"




"ออกไป!!!!!" 
ผมตะโกนสุดเสียงดังลั่นห้อง



"ทิว กูแค่จะบอกมึงว่า...."


"กูบอกให้ออกไป!!!!"



 
เสียงสุดท้ายที่ผมตะโกนออกไป ผมเห็นหน้าของมันที่มองผมด้วยสายตาสั่นๆ ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง มันค่อยๆ หันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องนอน ผมมองตามหลังมันไปด้วยใจที่เจ็บเหลือเกิน แล้วมันก็เดินลับสายตาผมไป



"กูไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลยมิน.... กูรักมึง"



ผม... ผมพูดกับมันแรงไปรึเปล่า ผมนอนคิดไปเรื่อยจนเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกทีเพราะมีอะไรเย็นๆ สัมผัสตามตัวจนมาถึงใบหน้าของผม ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมารู้สึกปวดหัวมากครับ ผมสะบัดหัวนิดๆ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นคือมันกำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่ครับ



"ตื่นแล้วเหรอ?"


สายตาผมยังคงมองการกระทำของมัน แต่ผมไม่พูดตอบกับคำถามที่มันถามผม ผมปัดมือมันออกจากตัวผมแล้วพลิกตัวหันหน้าไปอีกทาง ยิ่งเห็นหน้ามันผมยิ่งรู้สึกเจ็บที่ใจขึ้นมาอีกครั้ง


"มึงไม่สบายนะ กินยาก่อนนะทิวแล้วค่อยนอนต่อ"



มันพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งแต่ก็ยังคงไม่มีคำตอบออกจากปากของผม ผมคงจะไม่สบายจริงๆ อย่างที่มันว่า เพราะไอ้อาการเจ็บคอและปวดเมื่อยตามตัวที่ผมเพิ่งจะรับรู้หลังจากตื่นขึ้นมา ไหนจะอาการปวดหัวที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก มันปวดจนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้วครับ ผมยังคงนอนนิ่งหันหลังให้มันอยู่อย่างนั้น




"มึงจะกินเองหรือจะให้กูป้อน?"
 



"ทิว กูวางยาไว้ตรงนี้นะ มึงลุกขึ้นมากินด้วยแล้วกัน กูไปเรียนก่อนแล้วเลิกเรียนแล้วกูจะรีบกลับ"


"ไม่ต้อง!!"
นั่นแหละครับคำตอบของผม



"เดี๋ยวกูมา..."


แล้วนั่นก็คือคำตอบของมันก่อนที่มันจะเดินออกไป หลังจากนั้นไม่นานผมก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ผมควานหาโทรศัพท์แล้วเสียบชาร์ตแบตไว้สักพัก แล้วก็กดเปิดเครื่อง




Tru.... Tru......




"ไอ้ฟิว...."


"เฮ้ย!! ไอ้ทิว มึงหายหัวไปไหนมาว่ะ!!! พวกกูตามหามึงก็หาไม่เจอ โทรไปก็ปิดเครื่อง?"


"กูอยากฝากมึงเข้าไปดูร้านให้กูหน่อยสักสองวัน"


"เออๆ ได้....มึงเจอน้องมันแล้วใช่ป่าวว่ะ น้องมันมาตามหามึงกับพวกกูทุกวันเลย พวกมึงมีปัญหาอะไรกันรึเปล่าว่ะ?!"


"กูฝากมึงด้วยแล้วกัน....แค่นี้นะ ขอบใจมากว่ะ"




ตื๊ด....ตื๊ด.....




แล้วผมก็วางสายจากไอ้ฟิวเพื่อนของผม มันไปตามหาผมกับเพื่อนของผมด้วยงั้นเหรอ? หึหึ.....เพื่ออะไร? ผมหลับไปด้วยความอ่อนเพลียของร่างกาย ร่างกายที่สั่นสะท้ายเพราะความหนาว ไข้คงจะขึ้นซินะ ผมคว้าผ้าห่มขึ้นมาห่อร่างกายเพื่อให้หายหนาว หน้าผากผมก็ได้สัมผัสกับความเย็นชื้นบางอย่างทำให้ผมค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองสิ่งๆ นั้น มือมันทาบลงที่หน้าของผมแล้วเลื่อนขึ้นมาที่หน้าผากแล้วเปลี่ยนมาเป็นผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆ เช็ดซับที่หน้าผากผมอย่างเบามือ




"มึงไข้ขึ้น...ทำไมถึงไม่ยอมกินยา?"


....


....


"เดี๋ยวกูไปเอาข้าวต้มมาให้นะ มึงจะได้กินยา"


"ไม่ต้อง!!!"


"ทำไม มึงไม่สบายอยู่นะ มึงต้องกิน!!"


"ออกไป!!!"
แล้วมันก็เดินออกไปตามที่ผมบอก แล้วก็เดินกลับมาพร้อมถ้วยข้าวต้ม



"กินซะ จะได้กินยา"
มันพูดขึ้นแล้ววางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะเล็กข้างหัวเตียง



"ออกไป!!!"
ผมไล่มันอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ผมพูดไล่มันผมกลับเป็นคนที่รู้สึกเจ็บซะเอง



"เออ!! กูรู้แล้ว... ไล่อยู่ได้ กูออกไปแล้วก็กินข้าวกินยาซะ!!"





ผมมองข้าวต้มกับยาที่มันเอามาให้ผม แต่ผมเลือกที่จะไม่กินครับ ผมรู้สึกไม่อยากกินอะไร ไม่อยากทำอะไร อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วในตอนนี้ ผมตื่นขึ้นกลางดึกรู้สึกหิวน้ำเลยลุกขึ้นจากที่นอน ผมมึนหัวจึงทำให้ผมยืนขึ้นแล้วตัวเซนิดๆ ผมเดินออกไปก็เห็นมันนอนอยู่บนโซฟา มันนอนทั้งๆ ที่ไม่ได้ปิดไฟ ยิ่งมองผมก็ยิ่งรู้สึกหน่วงๆ ที่ใจเหมือนมีก้อนอะไรที่ขนาดใหญ่มากทำให้ผมรู้สึกอึดอัด แน่นจนหายใจลำบาก




"ทำไมมึงต้องทำอย่างนี้?"




เสียงพูดที่เบาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ เพราะแทบจะไม่มีเสียงเปล่งออกมาเลยด้วยซ้ำ น้ำตาผมเริ่มคลอผมเช็ดออกทันที ผมไม่อยากร้องไห้ มันดูไม่ใช่ตัวผมเอาซะเลย ผมยืนมองมันอยู่ซักพักก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในครัวแล้วเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม ผมรู้สึกมึนๆ หัวมาก ภาพที่ผมมองเห็นคือห้องที่หมุนได้อยู่รอบตัวผม แล้วผมก็.....




โครม!!!!!




"เฮ้ย!!!! ทิว!!!"
 




ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะความเจ็บแปล๊บที่หัว ตาที่ค่อยๆ ลืมขึ้นมองเห็นห้องกว้างที่ไม่ใช่ห้องนอนของผม แต่เหมือนจะเป็นห้องพักรักษาตัวของโรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง ผมได้ยินเสียงคนกำลังพูดคุยกันอยู่ครับ



"พี่เนย์ มันเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?"


"ไม่เป็นอะไรมากหรอกมิน มันแค่หัวแตกนะ หึหึ แต่ร่างกายมันอ่อนเพลียมากสงสัยคงนอนน้อยเกินไป พี่ให้น้ำเกลือมันแล้วให้มันพักสักวันสองวันคงจะหาย ไม่ต้องเป็นห่วง"


"แล้วหัวมันล่ะพี่?"


"พี่ตรวจดูก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ"


"จริงๆ นะพี่ มันไม่เป็นอะไรแน่นะ?"


"จริงคร๊าบบ.... พี่เริ่มจะอิจฉามันแล้วนะ มินเป็นห่วงมันมากขนาดนี้เนี๊ยะ!!"


"ก็.... ก็ผม..."


"เอาเถอะๆ มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกับมัน พี่ว่าถ้ามินอธิบายให้มันฟัง มันคงไม่โง่จนไม่เข้าใจอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก"


"ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันครับ"


"แล้วนี่มินไม่หิวเหรอ? ตั้งแต่มาถึงยังไม่ได้พักกินอะไรเลย"


"ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว"


"แล้วมินจะอยู่ดูมันคนเดียวเหรอ ไหวใช่ไหม?"


"ไหวครับ เดี๋ยวผมดูมันเอง"


"ตามใครมาอยู่เป็นเพื่อนไหม? พวกเพื่อนๆ ก็ได้นะ"


"ไม่เป็นไรครับพี่เนย์ ผมอยู่ดูมันคนเดียวได้"


"อืม.... ก็ตามใจเราแล้วกัน มีอะไรก็โทรตามพี่ได้นะพี่อยู่เวรทั้งวันนะ"


"ครับ.... ขอบคุณมากครับ"


"งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ อีกสักพักพวกไอ้ฟิวคงจะมาถึง พี่ฝากดูมันด้วยแล้วกัน"


"ครับ.... ขอบคุณมากครับพี่เนย์"


ผมหลับตาลงทันทีที่ได้ยินเสียงคนกำลังเดินเข้ามา เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของผม ผ้าห่มที่ผมห่มอยู่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาถึงคอของผม มือนิ่มลูบไล้ที่หน้าของผม



"กูขอโทษ"


"กูผิดเอง.... ที่ทำให้มึงต้องเป็นอย่างนี้"


มือที่สั่นไหวเล็กน้อยที่กำลังลูบไล้อยู่ที่หน้าผม แล้วผมก็รู้สึกถึงหยดน้ำที่หยดลงกระทบแก้มขวาของผม มือนั้นค่อยๆ เช็ดออกอย่างเบามือ




"กูขอโทษนะทิว" 
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงผม มันรีบชักมือออกจากหน้าของผมแล้วเปลี่ยนไปเช็ดน้ำตาที่หน้ามันแทน



"มึงตื่นแล้ววเหรอ เจ็บแผลไหม?"


"เดี๋ยวกูไปตามพี่เนย์นะ มึงรอกูแป๊ปนึงนะ"



ท่าทางมันดูร้อนรนหลังจากเห็นผมลืมตาตื่นขึ้นมา มินมันก็พยายามที่จะถามอาการและตามไอ้เนย์มาดูอาการให้ผม มือเล็กที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไล่หาเบอร์เพื่อกดโทรออกสลับกับมองมาที่ผมเป็นระยะ มองด้วยสายตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใย





"คุณเป็นใคร?"



 








"ทิว......."


TBC.

อ่านแล้วชอบอย่าลืมกดบวกเป็ด เม้นให้กำลังใจด้วยนะจ๊ะ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[ka[ze]na]

แจ่ม!!!

[iceman555]

มินนิสัยไม่ดี เฮียทิวทั้งรักทั้งหลง น่าสงสารเฮียทิวมากๆ ผิดหวังกะมินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kunt]

    เฮียทิวเจ็บจนความจำเสื่อมเลยเหรอ แค่โดนคนที่รักหลอกเองนะเฮีย T_T 

[Mouse2U]

ทิวอย่ามาเล่นมุขนี้นะ! ไม่ขำอ่ะ! เล่นเสิร์ฟมาม่ากลางดึกแบบนี้ เราก็อ้วนกันพอดีสิค้าา~   …

[shikyu3211]

พูดๆเคลียกันดีกว่านะ มินคงสำนึกแล้วแหละ

[sunipum]

ที่มินอยากจัดการกับยัยพวกป้าๆก็พอเข้าใจนะ
แต่คำพูดที่ออกมามันเหมือนไม่แคร์ ไม่สนเลยว่าทิวจะรู้สึกยังไง ถ้าเกิดทิวมาได้ยินเข้า ทิวเป็นจริงๆหรือแค่แกล้งเอาคืนมิน
อยากรู้!

[fahsida]

น้ำตาคลอเลยอ่ะ  งานนี้โทษใครไม่ได้ทำตัวเองล้วนๆ เลยมิน ว่าแต่ทิวไม่ได้ความจำเสื่อมจริงๆ ใช่มั้ย 

[a_n]

มันน่าจะเป็นลุคของมินนะ หวานๆไม่เป็น แต่ก็ยังว่าบางคำพูดเหมือนไม่เป็นการรักษาน้ำใจคนอื่นเลย เหตุการณ์ครั้งนี้คงให้มินน่าจะซอฟกว่าเดิมกับทิว

[SaJung13]

มันก็เข้าใจนะเวลารักมากๆมันก็เสียใจมาก
แต่ทิวก็ควรจะฟังมินบ้างปะวะ เล่นไม่ฟงกันเลยแบบนี้จะอยู่ด้วยกันยืดไหม

[maytarapat]

มินโดนเอาคืนแน่ๆเลย
เฮียอย่าแกล้งน้องนานนะ

[boonpa]

  ทิวเอาคืนใช่มั๊ยเนี่ยแต่มุกนี้ไม่ขำอ่ะ กลัวมาม่า

[❣☾月亮☽❣]

    จะเอาแบบนี้จริงๆใช่ไหม. ทิวแกก็เวิ่นเว้อนะ. ไม่ยอมเคลียร์ให้จบจะทนทรมานตัวเองไปคนเดียวเพื่ออะไร
คือเพลียกับมินอะ. มีโอกาสอธิบายแล้วนะแต่กลับไม่บอกไป. ถ้าสายเกินแก้คงไม่สงสาร

[kiyomine]

เขียนเลิกกันไปเหอะ
อ่านล่ะอิน นอนด์ ลุ้น

[seaz]

ร่างกายต้องการลบความทรงจำสินะ

[rmlab]

โกรธขนาดนี้เลยเหรอทิวววว

[am_ma]

 

เฮ้ยยย..มุกความจำเสื่อมไม่ดีน๊า
แต่ทำไมน้องมินทำกับพี่ทิวแบบนี้ 

[Inwoสูs]

ไมสนุกนะ

[Star_ss]

ขอบคุณทุกเม้น ทุกกำลังใจมากคร้าา....
อ่านเม้นแล้วได้อารมณ์มากๆ 5555+
ขอบคุณมากๆ นะค่ะ
 

[black sakura]

โอ๊ยๆเฮียอย่ามาแกล้งความจำเสื่อมนะ
อย่าเล่นกับความรู้สึกเลยเพราะคนที่จะ
เจ็บมากที่สุดก็คือเฮียเองน้าาาคิดดีๆก่อน