หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[Eangoey]

    ทิวแกล้งใช่ไหม 

[yowyow]

 

[kaway]

สงสารเฮียอ่ะ ฮือออออ 

[makone]

    

[Mouse2U]

อยากอ่านต่อแล้วค่าา…

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 19 (ทิวVSมิน) เป็นเพราะผมเอง

พาร์ท มิน




ผมหยุดชะงักกับคำถามที่ว่า "คุณเป็นใคร?" ผมเป็นใครนะเหรอ? ทำไมมันถึงถามผมอย่างนั้นล่ะ!! พี่เนย์บอกผมว่ามันไม่เป็นอะไรมากนี่น่า ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์เพื่อกดโทรออกหาพี่เนย์ทันที สายตาคู่นั้นที่มองมาที่ผมอย่างไม่ละสายตาไปไหนเช่นกัน




"พี่เนย์ มันตื่นแล้ว แต่..... พี่มาดูมันหน่อยได้ไหมครับ"



ผมคุยกับพี่เนย์ไปด้วยมองหน้ามันไปด้วยครับ แล้วมันก็ยังคงมองมาที่ผมอยู่ พี่เนย์ติดดูคนไข้รายอื่นอยู่ครับแต่พี่เนย์บอกว่าจะรีบมา ผมควรจะรอพี่เนย์ก่อนหรือควรจะคุยกับมันก่อนดี ผมยืนคิดอยู่สักพักก็เดินเข้าไปใกล้มันมากขึ้น



"ทิว มึงปวดหัวไหม?"


 



มันยังคงมองหน้าผมนิ่ง ไม่พูด ไม่ตอบผมสักคำ ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วครับเพราะไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ มันดูแปลกไปจากเดิม



"ทิว มึงกินน้ำก่อนไหม คอแห้งรึเปล่า?"


"...."



"ทิว ทำไมมึงไม่ตอบกู มึงเป็นอะไรรึเปล่า?"
"...."



ยังคงไม่มีคำตอบเหมือนเดิม มันเป็นอะไร? ผมได้แต่ครุ่นคิดอยู่ในใจคนเดียว จนพี่เนย์เปิดประตูแล้วเดินเข้ามา



"ไอ้ทิว ไงมึงตื่นแล้วเหรอว่ะ มึงปวดหัวไหม?"
พี่เนย์เดินเข้ามาแล้วเอ่ยถามขึ้น



"กูมาอยู่ที่โรงบาลมึงได้ไงว่ะ?"


พี่เนย์ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะขมวดคิ้ว แล้วเดินเข้ามาใกล้จนชิดขอบเตียงที่มันนอนอยู่ มันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วมองผมกับพี่เนย์สลับกันแล้วยักคิ้วมาทางผมแต่ตายังคงมองที่พี่เนย์ แล้วถามขึ้นว่า.....



"ใครว่ะ? เพื่อนมึงเหรอ?"


"เฮ้ย!!! ไอ้ทิวกูไม่ตลกนะ มินไง!! มินเมียมึงอ่ะ"


"กูเนี๊ยะนะจะมีเมียเป็นผู้ชาย มึงบ้าเหรอว่ะไอ้เนย์"
มันพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง



"ไอ้ทิว มึงอย่าพูดอย่างนี้ซิว่ะ เดี๋ยวน้องเขาจะเสียใจ"


"มึงนี่ก็พูดแปลกๆ ทำไมเขาต้องมาเสียใจ เสียใจเรื่องอะไร เรื่องกูเนี๊ยะนะ!!"


"แต่น้องมินเขาเป็นแฟนมึง!! มึงรักน้องเขาจะตาย มึงอย่าบอกนะว่ามึงจำน้องไม่ได้จริงๆ นะ"
"...."



"พี่เนย์ครับ ไม่เป็นไรครับพี่ ผมว่าพี่เนย์ตรวจดูอาการมันก่อนเถอะครับ"


"งั้นมินอย่าเพิ่งคิดมากนะ เดี๋ยวพี่ขอดูอาการมันก่อนนะครับ"
พี่เนย์พูดบอกผมก่อนจะสถบด่าเพื่อนตัวเอง



"ไอ้ห่าน!! กวนตีนฉิบหาย"


พี่เนย์หยิบไฟฉายเล็กๆ ขึ้นมาส่องที่ตาของมัน มันกลอกตาไปมาตามแสงของไฟฉายแล้วเปลี่ยนมาเป็นหูฟังเพื่อตรวจการเต้นของหัวใจ พี่เนย์ใช้เวลาตรวจไม่นานก็วางอุปกรณ์การตรวจลงแล้วหันมาพูดกับผม



"มินครับ เดี๋ยวพี่พามันไปตรวจสมองอีกครั้งนะครับ เดี๋ยวพี่จะให้พยาบาลมารับตัวมันส่วนพี่จะไปเตรียมห้องตรวจรอนะครับ"


"ครับ...."


"ส่วนมึง!! เดี๋ยวกูจะตรวจให้ระเอียดยิบเลย ถ้ามึงหลอกน้องมินกับกูมึงโดนแน่"




พี่เนย์หันไปต่อว่าเพื่อนตัวเอง ไม่มีคำตอบหรือคำพูดใดๆ ออกจากปากของมัน มันยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งที่พี่เนย์พูดถึงอาการของมัน แต่ผมนี่ซิ กำลังคิดหนัก มันลืมผมไปแล้วจริงๆ เหรอ? ผมทำให้มันโกรธจนมันอยากลบผมออกจากความทรงจำมันเลยเหรอ? ผมคงจะทำกับมันแรงไปใช่ไหม? แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยผมขอแค่อธิบายให้มันฟังก่อนจากนั้นค่อยว่ากัน....




"กูจะออกจากโรงบาลได้เมื่อไหร่ว่ะ?"


"อย่าถามมาก!! รอก่อนเดี๋ยวกูให้พยาบาลมารับ"



พี่เนย์พูดแล้วหันมายิ้มให้กับผม ผมก็ยิ้มตอบพี่เนย์กลับไป พี่เนย์เดินออกไปจากห้องตอนนี้เลยเหลือผมกับมันสองคนครับ ผมรู้สึกเป็นห่วงมันนะครับ เพราะถ้ามันเกิดจำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ แล้วผมล่ะ ผมจะทำยังไง? ผมต้องเลิกกับมันเหรอ? แค่เพราะผม....



"จะยืนอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม?"
มันถามผมแล้วในที่สุดมันก็จำผมได้



"มึงจะเอาอะไรรึเปล่าทิว? มึงหิวไหม?"


"เปล่า ผมแค่จะบอกคุณว่าช่วยออกไปได้ไหม ผมจะนอนพักผ่อน"
"...."



"อืม.... งั้นกูออกไปหาอะไรกินแป๊ปนะ เดี๋ยวกูมา"


"ไม่ต้องเห็นจำเป็นต้องมาเลย คุณเป็นอะไรกับผมงั้นเหรอ?"


"ทิว..... มึงจำกูไม่ได้จริงๆ เหรอ?"


"ผมไม่รู้ว่าคุณคือใคร? แต่จะขอบใจมากถ้าคุณออกไปจากห้องตอนนี้"


"อืม.... งั้นมึงพักผ่อนไปก่อนนะ"




ผมเดินออกมาจากห้องหลังจากที่ได้คุยกับมัน คุยกันในฐานะที่ไม่เหมือนเดิม มันไม่รู้จักผม ผมอยากให้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง เรื่องที่มันจำผมไม่ได้ เรื่องที่มันบอกว่ามันไม่รู้ว่าผมคือใคร ผมรู้สึกตัวชา สมองว่างเปล่า ถ้ามันจะแค่แกล้งให้ผมเสียใจ ผมจะไม่โกรธนะ... แต่อย่าลืมผมจริงๆ แค่นั้นก็พอ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะตัวผมเอง ถ้าผมไม่แกล้งยั่วยวนมันแค่เพราะต้องการให้มันหลงรักผมคนเดียว แค่ต้องการไม่ให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับมันนอกจากผม ผมคนเดียวที่มีสิทธิรักมัน ผมผิดมากใช่ไหมที่ผมหวงมัน ผมหงุดหงิดทุกครั้งที่มีผู้หญิงเข้ามาใกล้มัน เข้ามายั่วยวนมัน ถ้ามันทิ้งผมไปเพราะผมสู้ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้ล่ะ ผมต้องเสียมันไปอย่างงั้นเหรอ? ผมเดินมาเรื่อยๆ จนมานั่งลงที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง จากตรงนี้สามารถมองเห็นห้องที่มันนอนพักอยู่ได้ ผมมองขึ้นไปก็เห็นเพียงระเบียงที่ว่างเปล่า





"ไม่น่าเลย.... กูไม่น่าจะทำอย่างนั้นกับมึงเลย ทิว....กูขอโทษ"




ผมพูดพรึมพรำอยู่กับตัวเอง นึกถึงเรื่องที่ทำเพียงเพื่อหลอกมันคิดแล้วก็น่าโกรธจริงๆ เพราะถ้าเป็นผมโดนทำอย่างนี้ผมก็คงจะโกรธมันเหมือนกัน แต่เรื่องที่ผมรักมันคือเรื่องจริง ผมอาจจะแสดงความรักออกมาไม่เก่งเหมือนที่มันทำให้ผม ผมมันก็แค่ผู้ชายดื้อๆ ด้านๆ คนนึงที่เอาใจใครไม่ค่อยเป็น พูดจาหวานๆ นะเหรอ ผมก็ไม่เคยทำ ผมเคยแต่ถูกเอาใจยังไม่เคยเอาใจใครมาก่อน ถึงมันจะคิดว่าที่ผมทำเพื่อยั่วยวนมันแต่จริงๆ แล้วผมก็ทำเพราะผมรักมัน.....




ครืดดด.... ครืดดดด.....


"ครับแม่..."


"พี่เขาเป็นยังไงบ้างตามิน"


"ฟื้นแล้วครับแม่ ไม่เป็นอะไรมากครับ ปลอดภัยดีครับแม่"
ผมต้องโกหกออกไป เพราะผมไม่อยากให้แม่ต้องเป็นกังวลเรื่องของผมครับ



"จ้า.... งั้นก็ดีแล้ว เราก็ดูแลพี่เขาดีๆ ล่ะ"


"ครับ.... แม่ครับ มินอาจจะไม่ค่อยได้กลับบ้านนะครับเพราะอาจจะต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่ทิว"



"จ้า.... แม่รู้แล้วจ๊ะ ฝากบอกตาทิวด้วยที่แม่ไปเยี่ยมไม่ได้ แหม!! ถ้าแม่ไม่ติดต้องมาธุระกับพ่อแกแม่จะไปเยี่ยมพ่อลูกเขยซะหน่อย ชิส์ แล้วเราก็ด้วยเรียกพี่ทิวอย่างนี้ซิค่อยน่ารักหน่อย เขาเป็นพี่เรานะอย่าเรียกมันนะลูก ถึงเขาจะรักเรามากขนาดไหนก็ต้องให้เกียรติพี่เขาด้วย เข้าใจไหมจ๊ะพ่อลูกชาย?"



"คร๊าบบบ... มินรู้แล้วน่า... แม่ก็บ่นจริง สรุปใครเป็นลูกแม่กันแน่ครับ?"


"ทั้งสองคนย่ะ ลูกชายหนึ่งคน ลูกเขยอีกหนึ่งคน คริคริ"


"แม่รู้ได้ไง... เขาอาจจะเป็นลูกสะใภ้แม่ก็ได้!!"


"ตามินแม่เป็นคนคลอดลูกออกมานะจ๊ะ อย่าลืม!!!"


"โอ๊ยย.... ไม่คุยกับแม่ล่ะ แค่นี้นะครับ มินรักแม่นะครับ"


"จ้า.... แม่ก็รักลูกจ๊ะ บายจ๊ะลูกชายที่รัก"




ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...




แล้วสายของแม่ก็ตัดไป เห็นไหมครัวว่าแม่ผมชอบมันมากแค่ไหน รู้สึกจะชอบมากกว่าผมแล้วด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้มันเป็นอย่างนี้ผมจะกล้าบอกแม่ผมได้ไงล่ะ ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักก็ตัดสินใจขึ้นไปหามันอีกครั้ง ต่อจากนี้ถึงมันจะไล่ผมยังไงผมก็จะไม่ไปไหนอีกแล้ว จนกว่ามันจะไปคนที่เดินไปจากผมเอง ผมเดินไปซื้อของกินเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหามันที่ห้อง ผมเดินมาถึงหน้าห้องก็ได้ยินเสียงพวกๆ เพื่อนๆ มันกำลังคุยกันอยู่เลยเดินเข้าไปหาพวกเขาครับ




"หวัดดีครับ พี่ฟิว, พี่มาร์"


"อ้าวมิน... ไปไหนมาเนี๊ยะ?"


"ไปหาของกินมาครับ พวกพี่ฟิวเข้าไปเยี่ยมมันรึยัง?"


"เข้าไปแล้ว แต่โดนมันไล่ออกมา ฮ่าๆๆๆ" 


"เอ่อ... เห็นไอ้เนย์มันบอกว่าไอ้ทิวมันจำมินไม่ได้จริงๆ นะเหรอ?"


"คงอย่างนั้นมั้งครับพี่มาร์"


"อย่าคิดมากนะมิน พี่ว่าเดี๋ยวมันก็คงจำได้เองแหละ มันรักมินจะตาย มันไม่มีทางลืมได้หลอก เดี๋ยวอาการมันคงจะดีขึ้นเอง"


"ครับ.... ผมก็คิดว่าอย่างนั้น เราเข้าไปข้างในกันไหมครับ"


"อ่อ... พี่ว่าจะกลับกันเลยนะพอดีมีธุระด่วนต้องไปทำยังไงพี่ก็ฝากดูมันด้วยนะ"


"พี่ก็ต้องไปคุยธุระกับลูกค้าแทนคุณพ่อพี่นะ ฝากมินดูมันแทนพวกพี่แล้วกัน"
พี่มาร์พูดต่อ



"ครับๆ งั้นพวกพี่ไปเถอะครับ เดี๋ยวผมดูมันเอง"


"งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาพวกพี่ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ"


"ครับพี่ สวัสดีครับ"




แล้วพี่มาร์กับพี่ฟิวก็กลับไปครับ ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นมันนอนหลับอยู่ ผมเลยเดินเอาของที่ซื้อมาไปวางไว้ที่โต๊ะสำหรับวางของแล้วไปนั่งอ่านหนังสือที่โซฟา อ่านไปได้สักพักก็รู้สึกง่วงขึ้นมา ตั้งแต่ผมพามันมาโรงพยาบาลเมื่อคืนผมยังไม่ได้นอนเลยครับ ตอนนี้ก็บ่ายโมงแล้วผมรู้สึกเพลียเล็กน้อยจึงล้มตัวลงนอนที่โซฟานั่นแหละ แล้วก็หลับไป... ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบสี่โมงแล้วครับ ตื่นเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน ปรากฏว่าเป็นพี่เนย์กำลังคุยกับมันอยู่เรื่องจะขอออกจากโรงพยาบาลไปพักผ่อนที่บ้านครับ




"อ้าว!! พี่ทำให้มินตื่นรึเปล่า โทษทีนะคุยเสียงดังจนมินตื่นเลย"


"ไม่เป็นไรครับพี่เนย์ ผมไม่ได้ตื่นเพราะพี่หรอกครับ"


"อืม... ตื่นก็ดีแล้ว เดี๋ยวพี่ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ไอ้ทิวมันเอง มินก็กลับไปกับมันได้เลยแล้วกัน พี่ฝากดูมันด้วยนะ ไอ้บ้านี่มันสมองไม่ปกติอยู่แล้วยิ่งมาหัวกระแทกพื้นอีกยิ่งบ้าหนักเข้าไปใหญ่"



"ครับ..."


"เฮ้ย!!! ไอ้เนย์ ทำไมกูต้องกลับกับเขาด้วยว่ะ กู..."


"หุปปากไอ้ทิว... เดี๋ยวมึงจำได้ก่อนเถอะกูจะตบให้หัวพุ่งเลย!!"



"อ่อ.... มิน ทนๆ มันหน่อยนะ ตอนนี้มันอาจจะสูญเสียความจำบางส่วนนะเลยอาจจะทำให้จำมินยังไม่ได้ แต่ไม่อันตรายมากหรอก มินก็คอยเล่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้มันฟังนะ มันจะช่วยให้ฟื้นความจำได้เร็วขึ้น แล้วถ้ามันมีอะไรผิดปกติให้โทรมาหาพี่ได้เลยนะ"



"ขอบคุณครับพี่เนย์"


"ถ้ามันทำอะไรมิน มินโทรบอกพี่ได้เลยนะ"
พี่เนย์พูดด้วยรอยยิ้มเพื่อให้กำลังใจผมมั้งครับ



"หึหึ... ครับ ขอบคุณครับพี่"


"งั้นพี่ไปก่อนนะ ส่วนมึง!!! ไอ้ทิว อย่าก่อเรื่องแล้วจำไว้ว่าน้องมินเป็นแฟนมึง!!"


"แต่กูจำเขาไม่ได้!!!"
มันตะโกนใส่พี่เนย์



"ก็กูบอกอยู่นี่ไง!! ไอ้ห่านนน!!!"


"พี่เนย์ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"


"ก็ดีเหมือนกัน พี่ขี้เกียจคุยกับคนบ้า!!! พี่ฝากมันด้วยนะมิน"


"ไอ้เนย์!!! มึง!!!! กลับมาก่อนนะโว๊ยยยย!!!"


พี่เนย์ไม่ทันฟังมันด่าหรอกครับ เดินออกจากห้องไปนู้นแล้ว... มันมองผมตาขวางคงเพราะพี่เนย์เข้าข้างผมมั้งครับ ก็ช่าง!!! ผมตัดสินใจแล้วนิ


"มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซิ จะได้กลับบ้าน"


"ทำไมผมต้องเชื่อคุณ คุณรู้จักผมดีนักเหรอ? แล้วคุณจะกลับไปกับผมด้วยทำไม?"


"มึงไม่ต้องไล่กูหรอกทิว กูจะไปกับมึงนี่แหละ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะหรือว่าจะให้กูเปลี่ยนให้"


"ไม่ต้อง!!! ผมเปลี่ยนเองได้"


"เปลี่ยนเองได้ก็ไปเปลี่ยนซิ กูจะได้เก็บของให้"


มันทำหน้าไม่พอใจแล้วก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนผมก็เก็บของใช้ครับ ก็มีแค่ชุดนอนที่มันใส่มานั่นแหละครับกับของกินที่ผมซื้อมาตอนลงไปข้างล่างนะครับ มันใช้เวลาไม่นานก็ออกมาจากห้องน้ำครับ ผมเก็บของเสร็จพอดีเลยเดินไปหามัน


"ป่ะ กลับบ้านกัน"


"คุณก็กลับบ้านคุณไปซิ ผมจะกลับบ้านผม"


"เออๆ งั้นเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน"

 
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมกลับเอง"
มันยังคงดื้อด้านไม่ยอมไปให้ผมไปกับมันครับ



"มึงจะไปเองได้ไงทิว เผื่อมึงไปล้มหัวฟาดพื้นอีกล่ะ ป่ะกลับบ้าน!!"
ผมเดินจูงมือมันออกมาเลยครับ พูดยากดีนัก


"เฮ้ย!!! ปล่อย!!! คุณจะทำอะไรกันแน่"


"เดี๋ยวปั๊ด!!! กลับบ้าน!!"





ผมเผลอง้างมือจะตบมันด้วยความเคยชิน แต่ลืมนึกไปว่ามันเจ็บหัวอยู่เลยต้องรีบเอามือลงครับ แต่แอบขำนิดๆ เพราะมันมีปฏิกิริยาตอบโต้ทำท่าจะหลบฝ่ามือผมนะครับ หึหึ แสดงว่ามันยังจำรสชาติความรุนแรงที่ผมเคยทำกับมันได้ ผมเดินลากมันจนมาถึงรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลแล้วดันตัวมันเข้าไปนั่งในรถคาดเข็มขัดให้ แล้วขับรถออกจากโรงพยาบาลทันที รถติดเป็นบ้าเลยครับวันนี้แต่ไอ้คนข้างๆ ผมหลับไปเรียบร้อยแล้วครับ ผมมองตอนที่มันหลับก็คิดถึงเรื่องที่ทำไว้กับมัน คิดแล้วก็เสียใจเหมือนกันที่เล่นกับความรู้สึกของมันขนาดนี้ แต่ผมจะแก้ไขสิ่งที่ผมทำลงไปเองครับ ผมขับรถเข้ามาจอดที่คอนโดมันแล้วก็ปลุกให้มันตื่นครับ





"ทิว...ทิวตื่น ถึงบ้านแล้ว...ทิว"


"อืม....."
มันงัวเงียตื่นขึ้นมา



"ขอบคุณที่มาส่ง คุณกลับไปได้แล้วเดี๋ยวผมขึ้นไปเอง"



พูดเสร็จมันก็ลงจากรถแล้วเดินขึ้นห้องทันทีเลยครับ ผมได้แต่นั่งส่ายหัวให้มัน ผมเก็บของในรถเสร็จก็เดินขึ้นห้องตามมันไป อย่าลืมซิครับว่าผมเป็นอะไรกับมัน แค่เข้าห้องมันคงเป็นเรื่องไม่ยากเกินไปสำหรับผม




แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก



ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นประตูห้องนอนเปิดอยู่ มันคงจะเข้าไปนอนต่อซินะ ผมเอาของที่ถือขึ้นมาวางไว้ที่ห้องครัวแล้วจัดของใส่ตู้เย็น พอจัดของเสร็จผมก็โทรสั่งอาหารเอาไว้ให้มันกินเผื่อหิวแล้วผมก็เข้าไปอาบน้ำ อาบเสร็จมันก็ยังคงนอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่เหมือนเดิมครับ ผมแต่งตัวเสร็จก็ออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่นเปิดดูหนังไปเรื่อยแหละครับ




"คุณเข้ามาได้ยังไง?!"


"ก็เปิดห้องเข้ามา"

 
"งั้นก็ออกไปได้แล้ว ผมอยากอยู่คนเดียว"


"ไปอาบน้ำไปจะได้มากินข้าวกินยา"


"เอ๊ะ!!! คุณนี่ยังไงไล่ก็ไม่ไป"


"ทำไมกูต้องไป!! นี่ห้องแฟนกู"


"แต่ตอนนี้ผมจำคุณไม่ได้ว่าเคยเป็นแฟนคุณนะ"


"ไม่เป็นไร.... เดี๋ยวกูทำให้จำได้เองแหละ!! ไปอาบน้ำทิว จะได้มากินข้าวกินยา แล้วอย่าให้น้ำโดนหัวนะ"


"คุณนี่ดื้อด้านจริงๆ งั้นจะทำอะไรก็เรื่องของคุณก็แล้วกัน"


"อืม.... ขอบใจ"




พูดเสร็จแล้วมันก็เดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วเดินออกมาหาของกิน แต่มันไม่กินข้าวที่ผมสั่งมาให้นะครับ ผมเลยกินเองซะเลย มันกินข้าวกินยาเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องส่วนผมก็ดูหนังต่ออีกนิดก็เดินเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน ผมแต่งตัวเสร็จผมก็ปิดไฟแล้วก็ล้มตัวนอนลงข้างๆ มัน




"เฮ้ย!!! คุณมานอนในห้องผมทำไม?!"


"ก็ตรงนี้ที่นอนกู"


"เฮ่อ! ก็แล้วแต่แล้วกัน"
มันพูดเหมือนเหนื่อยใจกับผมมากๆ



"เฮ้ยยย!!! คุณทำอะไร ขยับเข้ามาใกล้ผมทำไม"


"ก็กูเคยนอนอย่างนี้"


"แต่นี่มันแขนผมนะ ไม่ใช่หมอน"


"อืม รู้แล้ว!! ก็กูเคยนอนแต่ท่านี้หรือมึงอยากได้ท่าแปลกกว่านี้ล่ะ"


"นอนๆๆ นอนได้แล้ว ท่าแปลกๆ ไว้วันหลังค่อยจัดให้นะวันนี้กูง่วงนอนแล้ว"



มันพยายามขยับตัวหนีออกห่างจากผมครับ แต่ผมก็กอดมันไว้แน่น มันดิ้นอยู่อย่างนั้นสักพักก็เลิกดิ้นครับ สงสัยคงจะเหนื่อย กูจะนอนอย่างนี้ล่ะ คิดว่ากูเป็นงูก็แล้วกัน....หึหึ




จุ๊บบบบบ.....




"ฝันดีนะทิว......."




เดี๋ยวกูจะเป็นคนทำให้มึงจำกูได้เองทิว.......


TBC.

ขอบคุณที่กดบวดเป็นและเม้นเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[shikyu3211]

ง้อให้สำเร็จนะ

[Mouse2U]

ลืมจริงหรือเปล่าทิว? จะแกล้งมินล่ะสิ จริงๆ เราว่าสาเหตุที่ทิวโกรธน่ะ เป็นเพราะมินใช้คำพูดในการบอกเล่ากับเพื่อนไม่ถูกมากกว่า แล้วทิวดันมาได้ยินพอดีอีก นางเลยรับบทนางเอกผู้อ่อนแอ ที่อะไรกระเทือนจิตใจนิดหน่อยก็วิ่งหนีไง 555 คือทิวดูแบ๊วมากเลยค่ะ
 

[fahsida]

สู้ๆ นะมินไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ได้จริง ก็ขอให้ง้อให้สำเร็จนะ ไม่งั้นเราคงเศร้ามาก แค่นี้เราก็หน่วงมาหลายเพลาแล้ว

[iceman555]

มินตื้อๆๆๆ. ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

[Inwoสูs]

 

[Eangoey]

สงสารมินอ่ะ :hao5:ทิวเลิกแกล้งได้แล้ว

[❣☾月亮☽❣]

   มินต้องงัดท่าไม้ตายมาอ้อนสามีนะคะ. แล้วก็เคลียร์ไปเลยว่ารู้สึกยังไง. ไม่รู้ทิวลืมจริงไหมแต่คงไม่นานหรอก

[fay 13]

 

[rmlab]

เป็นไงล่ะมิน พี่ทิวแย่เลย

[yowyow]

 

[a_n]

ถ้ามินรู้ว่าทิวแกล้งความจำเสื่อม จะไม่โดนจัดหนักจัดเต็มหรือ 555

[nunnuns]

ไม่อยากเจอฉากเศร้าเลย..... แงๆ

[КίmY]

ฮ่าๆ ทิวระวังเถอะ จำได้เมื่อไหร่คงโดนมินจัดหนักอ่ะ 
มาต่อไวๆนะฮะ  :')

[boonpa]

  ดีมากหนูมินสู้ๆลูก

[sunipum]

เหมือนเฮียแกแกล้งมินเลยอ่ะ  อยากแก้เผ็ดมินป่ะเนี่ย อย่ายอมง่ายๆนะเฮียอยากให้มินรู้สึกมากกว่าที่เฮียเคยเจออ่ะ

[LiPzTicK*]

ทิวแกล้งมินใช่มั้ยยยยยย
มินสู้ๆ

[Freja]

หลังจากตอนนี้แล้วก็น่าจะเป็นการบาลานซ์อำนาจระหว่างผัวเมียนะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมามินจะขี่คอผัวตลอด ตบตีถ้าไม่ได้ดังใจ
แล้วยังมามีคดีที่ปากพล่อยกับเพื่อนๆอีก
เราเข้าใจนะว่ามินรักผัวหวงผัวแล้วก็แค่อวดเพื่อนเฉยๆถึงได้คุยโว
ทิวไม่ใช่ว่าจะสู้มินไม่ได้นะแต่ยอมให้เพราะรักหรอก
ถ้าหากว่าแกล้งลืมจริงก็สะใจค่ะ
ไม่ได้สงสารมินเลย

เรื่องฉากที่เหมือนจะยืนโรงมาตลอดไม่มายด์นะ
เพราะเข้าใจว่าอยากจะให้คนอ่านเข้าใจ+ฟินความเป็นผัวเมียของคนคู่นี้
แต่การกระทำของมินที่ทำร้ายทิวบ่อยๆส่วนตัวแล้วไม่ชอบ
เหมือนกับที่เคยเมนท์ไว้อยากทำให้ผัวกลัวผัวเกรงใจอย่าแสดงศักดาพร่ำเพรื่อ
เพราะว่าทำบ่อยมันจะไม่ขลัง
หมาดุไม่เห่ากัดเลยทีเดียว

[Star_ss]

หลังจากตอนนี้แล้วก็น่าจะเป็นการบาลานซ์อำนาจระหว่างผัวเมียนะ
ตลอดเวลาที่ผ่านมามินจะขี่คอผัวตลอด ตบตีถ้าไม่ได้ดังใจ
แล้วยังมามีคดีที่ปากพล่อยกับเพื่อนๆอีก
เราเข้าใจนะว่ามินรักผัวหวงผัวแล้วก็แค่อวดเพื่อนเฉยๆถึงได้คุยโว
ทิวไม่ใช่ว่าจะสู้มินไม่ได้นะแต่ยอมให้เพราะรักหรอก
ถ้าหากว่าแกล้งลืมจริงก็สะใจค่ะ
ไม่ได้สงสารมินเลย

เรื่องฉากที่เหมือนจะยืนโรงมาตลอดไม่มายด์นะ
เพราะเข้าใจว่าอยากจะให้คนอ่านเข้าใจ+ฟินความเป็นผัวเมียของคนคู่นี้
แต่การกระทำของมินที่ทำร้ายทิวบ่อยๆส่วนตัวแล้วไม่ชอบ
เหมือนกับที่เคยเมนท์ไว้อยากทำให้ผัวกลัวผัวเกรงใจอย่าแสดงศักดาพร่ำเพรื่อ
เพราะว่าทำบ่อยมันจะไม่ขลัง
หมาดุไม่เห่ากัดเลยทีเดียว

  ขอบคุณมากนะค่ะ.... เม้นนี้โดนมากๆ ยาว, เยอะ จริงใจ, ชัดเจน
เม้นได้อารมณ์ที่สุดอ่ะ 
  ขอบคุณมากนะค่ะ มาเม้นใหม่นะ

[a_n]

 

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 20 (ทิวVSมิน) อดทนเพื่อเอาคืน

จะรอดไหม.... จะรอดไหม? คือนี้ผมจะรอดไหม? อร๊ากกก.... ผมโกรธมันอยู่ โกรธมันจริงๆ นะ แต่.... แต่มันกำลังจะทำให้ผมทนไม่ไหว มิน... มึงกอดกูแน่นไปแล้วเดี๋ยวลูกกูตื่น!!! เดี๋ยวความแตกกันพอดี ไอ้ที่จะเอาคืนมันที่มันกล้าหลอกลวงผม มันจะพังก็คราวนี้แหละ!!! ไม่ทิว... ยุบหนอ พองหนอ หลับหนอ ลูกพ่อ... อย่าปลุกแม่นะลูก...เป็นเด็กดี นอนนิ่งๆ พ่อต้องสั่นสอนแม่ซะก่อนคราวหลังจะได้ไม่กล้าดื่อกับพ่ออีกนะครับ





ผมเสียใจนะครับที่ได้ยินเรื่องที่มันคุยกับเพื่อนของมัน ไอ้เด็กโง่!! แค่นี้ผมก็รักมันจะตายแล้วมันยังทำเรื่องบ้าๆ มาทำร้ายจิตใจผมอีก ผมควรจะทำให้มันรู้บ้าง!! ว่ามันก็ขาดผมไม่ได้เหมือนกัน ถ้ามันทนกับสิ่งที่ผมจะทำหลังจากนี้ไม่ได้ก็แสดงว่ามันไม่แคร์ผมและไม่ได้รักผมจริงๆ มันมีทั้งคำตอบที่ดีและไม่ดีครับ แต่ผมจะต้องทำ ทำเพื่อพิสูจน์ว่ามันรักผมจริงรึเปล่า แต่ตอนนี้ผมต้องขยับตัวออกห่างจากมันก่อนครับ ถึงอยากจะกอดมันมากก็เหอะ





"อืมมม........"




นั่นไง..... กอดแน่นกว่าเดิมอีก นี่ขนาดหลับไปแล้วนะเนี๊ยะ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมไม่ให้มันแค่กอดแน่ แต่ตอนนี้ผมต้องเล่นบทนี้ให้ผ่านก่อน แมร่งเอ๊ย!!! ทำไมมันยากขนาดนี้ฟร่ะ!!!! เอาว่ะ!!.... นอนมันอย่างนี้แหละ แกะตัวที่ 1 แกะตัวที่ 2 แกะตัวที่ 3,4,5,6,7........ ไม๊หลับ จะทำยังไงก็ไม๊หลับ แต่ลูกผมกำลังจะตื่น นี่ซินะที่เขาเรียกว่าเราไม่สามารถที่จะควบคุมร่างกายได้ตลอดเวลา บางครั้งสมองสั่งการไปแล้วแต่ร่างกายไม่ยอมฟังคำสั่ง ดื้อจริงโว๊ยยย.... เออ!!! ก็ได้!!! เดี๋ยวพ่อจะพาไปทำให้สงบเอง!!! ผมหัวเสียมากครับ ไม่ไหวเลย ลูกชายผมมันดื้อเกินไปแล้ว แม่มันก็นะ!! นอนเลื้อยเป็นงูเลย นอนเฉยๆ ไม่ว่า ขยับเปลี่ยนท่าตลอดแต่ไม่ยอมปล่อยให้มือหลุดจากตัวผมเล๊ยยย....  ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ต้องทำให้ลูกชายหลับให้ได้ก่อนไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับ จินตนาการเอานะครับว่าผมทำยังไง ผมไม่ค่อยอยากจะเล่ามากมันอนาจใจตัวเอง
เฮ้อ!!! เผื่อลูกผมมันจะยอมหลับเล่นซะผมเหนื่อยเลย ผมขึ้นไปนอนประจำที่เดิมแต่พยายามนอนไม่ให้โดนตัวมันอีก เฮ้อ!! รอด... จะได้นอนซะที คืนนี้ช่างยาวนานดีแท้ว่ะ!!





หมั่บ!!!!





ยังไม่ทันจะได้หายใจหายคอก็กอดหมั่บมาอีกแล้ว.... โอเคร!! งั้นก็นอนมันท่านี้แหละ!! ทิวผู้อ่อนแอเอ๊ยยย!!! แพ้ทางมันตลอด ผมจะต้องเป็นคนที่ยอมมันตลอดไปเลยใช่ม๊ายยย....





เช้า.........




"ทิว....ทิวตื่นๆ ทิว...."


"อืมมม...."



ผมงัวเงียลืมตามามองคนที่กำลังเขย่าตัวผมให้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ให้ตายเหอะ!!! ผมเพิ่งนอนหลับตอนตีห้าเองนะ นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเอ๊งง มันเรียกผมแต่เช้าเล๊ยย...


"ทิว....กูไปเรียกก่อนนะ กินข้าวกินยาด้วย!! กูเตรียมไว้ให้แล้ว"


"เรื่องของคุณ..."


"เออ!!.... งั้นกูไปก่อนนะ เดี๋ยวบ่ายๆ กลับมา"




จุ๊บบบบ....




อร๊ากกก... มันจุ๊บยั่วผมอีกแล้ว ไม่ได้ นิ่งไว้ โกรธมันอยู่ ท่องไว้ไอ้ทิวผู้กล้าหาญอย่าได้ย่อท้อเพียงเพราะมันทำดีแค่นี้ แต่ว่า.... ถ้าผมไม่ไปส่งมันจะมีคนมายุ่งกับมันป่าวว่ะ แมร่ง!!!! มันยิ่งเนื้อหอมอยู่ด้วย ผมคิดผิดหรือคิดถูกว่ะเนี๊ยะ!!!




ครืดดดด..... ครืดดด....



"ฮัลโหล.... ว่าไง!!"


"ไงมึง หายความจำเสื่อมรึยัง?"


"ไอ้เนย์ มึงเงียบๆ ไว้นะมึง!! กูขอจัดการมันก่อน ทำกูได้!!!"


"เออ!! กูก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเรื่องของมึงสองคนนักหรอก แต่อย่างเอาคืนน้องมันนานล่ะ ถ้ากูเห็นว่ามึงทำเกินไปกับน้องมิน กูนี่แหละจะเป็นคนบอกน้องเอง"


"อะไรว่ะ!!! มึงไม่เห็นใจกูเลยรึไง!! มันหลอกกูนะเว้ยยย!!"


"หึหึ... กูว่าน้องเขาไม่ได้ตั้งใจหรอกว่ะ!! เขาแค่แสดงออกผิดวิธีเท่านั้นเอง แล้วคนโง่อย่างมึงก็ไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนสักที"


"เออๆๆๆ พูดมากว่ะ เงียบๆ ไว้ก่อนแล้วกัน แค่นี้นะกูจะนอน"


"เอ่อ!! ไอ้คนงี่เง่าเอ๊ยย... โตยังกะควายแล้วยังงอนไม่เข้าเรื่อง!! แค่นี้!!"




ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......



"แมร่ง!!! ด่ากูเสร็จแล้วก็วางซะง้านนน.... โอ๊ยยยย.... หงุดหงิดโว๊ยยยย..."




ผมลุกขึ้นจากเตียงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ออกมากินข้าวกับยาที่มันเตรียมไว้ให้ครับ ความหงุดหงิดยังไม่จางหาย ไหนจะกำลังจินตนาการว่ามันไปเรียนมีคนมาเกาะแกะมันไหม? จะขับรถตามไปดูก็กลัวมันจับได้อีก น้อยใจๆๆ ถ้ามึงไม่ทำกับกูอย่างนี้กูก็ไม่ต้องมานั่งคิดเอาคืนอะไรบ้าบออย่างนี้หรอกมิน แต่เดินหน้าแล้วผมจะไม่ถอยหลังเด็ดขาด หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เข้าไปนอนเอาแรงซะหน่อยเพราะต้องเข้าไปดูร้านครับทิ้งมานานล่ะ ไม่รู้เจ๊งรึยัง...


*...*...*...**...*...*...*


16.00 น.



"อืมมม....."




ผมโดนผีอำรึเปล่า? ทำไมหายใจไม่ออก เหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับตัวผมอยู่ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองหาสิ่งที่ผมกำลังสันนิฐานว่ามันคืออะไร? ชัด!! มันนอนทับตัวผมนั่นเอง กลับมาเมื่อไหร่ว่ะ!! เล่นนอนทับผมทั้งตัวเลย เอ่อ!! ท่าจะทับขนาดนี้สิงพี่เลยไหมครับน้อง!! สงสัยผมคงขยับตัวแรงไปครับ เลยทำให้มันรู้สึกตัว




"อืมมม.... ตื่นแล้วเหรอ?"


"ผมว่าคุณลงไปจากตัวได้แล้ว"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง คือแถต่อไปว่ากูจำมึงไม่ได้นะ



"โธ่!! ทำเป็นหวงตัว ทีกูขึ้นทับมากกว่านี้มึงยังร้องเอาอีกๆ เลยนะทิว"


"คุณลงไปเถอะ!! ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน คุณควรจะรอให้ผมจำคุณได้ซะก่อน เพราะตอนนี้ผมจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้เลย"


"ทิว เรื่องที่กูพูดทำให้มึงช๊อคขนาดนี้เลยเหรอ? มึงถึงขั้นจำกูไม่ได้เลยเหรอ?"


"ผมไม่รู้หรอกว่าคุณทำอะไรไว้กับผม ผมรู้แค่ว่าตอนนี้คุณคือคนที่ผมไม่รู้จัก"



"กูขอโทษนะทิว... ที่กูแกล้วยั่วมึงเพราะแค่ต้องการกำจัดป้าๆ พวกนั้น ที่กูเล่าให้เพื่อนๆ กูฟัง เพราะกูก็กลัวเสียหน้านิดๆ ที่อยู่ๆ ก็ทำตัวแรงกว่าป้าๆ เพื่อยั่วแฟนตัวเอง กูก็อายนะเว้ยยย!! กูเป็นผู้ชายแต่ต้องมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ ยั่วแฟนตัวเองให้หลงอย่างงี้!! มันผิดวิสัยคนอย่างกูนะทิว!! มึงก็น่าจะรู้จักกูดี"



"คุณมาบอกผมเพื่อ!!"
แต่ผมหูผึ่งไปเรียบร้อยแล้วครับ ก็อยากรู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมมันต้องทำอย่างนี้ด้วย แต่มันก็ไม่ควรจะทำกับผมอย่างนี้นะ



"ก็กูอยากให้มึงรู้ไว้นิ อย่างน้อยกูก็ได้พูดเหตุผลให้มึงฟัง"
มันพูดเสียงหงอยๆ ครับ



"แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่คนที่เคยเป็นแฟนคุณ ผมว่าคุณค่อยพูดตอนผมจำอะไรได้แล้วก็แล้วกัน เผื่อมันจะช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้น เพราะตอนนี้ต่อให้คุณอธิบายยังไงผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี"


"ก็ได้ๆๆ เอ่อ!! รอก็ได้!! แต่ถ้านานเกินไปแล้วความจำยังไม่ฟื้นคืนมาอีก กูนี่แหละจะเอาอะไรฟาดหัวมึงให้จำได้เอง"


 



"คุณพูดจบหรือยัง? ถ้าพูดจบแล้วก็ลงไปจากตัวผมได้แล้ว"


"ขอนอนอีกนิดนะ วันนี้เหนื่อยมากจริงๆ นะ"
มันพูดอ้อนๆ ครับ เข้มไว้ไอ้ทิว อย่าเพิ่งใจอ่อนให้มันนะเว้ยยย... อร๊ากกก....



"งั้นคุณก็ลงไปนอนดีๆ ซิ ไม่ใช่มานอนบนตัวผมอย่างนี้"


"ก็จะนอนอย่างนี้อ่ะ แต่ก่อนก็นอนอย่างนี้"


ความอดทนผมเริ่มจะเหลือน้อย มันเล่นนอนทับอยู่บนตัวผมทั้งตัวเกาะแน่นยิ่งกว่าลิง กูขอร้องมินอย่าทำอย่างนี้!!! เดี๋ยวกูตะบะแตกก๊อนนน.... มันนอนทับแล้วกอดผมทั้งตัวหน้าข้างนึงซบที่อกข้างซ้ายของผม


"ทิว.... ใจมึงเต้นแร๊งแแรง มึงตื่นเต้นใช่ไหม? กูว่าร่างกายมึงจำกูได้นะ ลูกมึงตื่นด้วยอ่ะ หึหึ"


"ลงไปซะ!! ผมจะอาบน้ำไปทำงาน"
ผมดันตัวมันลงจากตัวผมอย่างไว ลูกชายตัวดีมันทรยศผมอีกแล้วครับ



"ไปด้วย!!!"
มันตะโกนตามหลังผม



"ไม่!!!"


"จะไป!!!"



ผมรีบเดินเข้าไปอาบน้ำเดินออกมาอีกทีมันก็ไม่อยู่ในห้องแล้วครับ แล้วมันหายไปไหนเนี๊ยะ ผมรีบแต่งตัวจะได้ฉิ่งออกไปก่อน พอผมแต่งตัวเสร็จก็เห็นมันนั่งไขว่ห้างพร้อมกับแต่งตัวจัดเต็มแล้วครับ สงสัยมันออกมาอาบน้ำห้องข้างนอกแน่ๆ เฮ้อ!!...มันไวจริงๆ ตอนแรกผมกะจะทิ้งมันไว้ที่ห้องแล้วไม่กลับห้องซะหน่อย กะจะปล่อยให้มันอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนแผนแล้วครับ เพราะมันควงกุญแจรถผมไว้ในมือมันพร้อมกับยิ้มมุมปาก แร๊งงงง.....




"เอากุญแจรถผมคืนมา"


"เดี๋ยวขับให้ มึงป่วย!!"


"ผมขับเองได้ รถผม"


"นี่รถแฟนกู ฉะนั้นกูมีสิทธิ"


"พูดจาไม่เพราะ!!"
ผมพูดขึ้น แหม!! กูมากระแด๊ะอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ทำเป็นรับคำพูดมันไม่ได้ แหวะ!! รังเกียจตัวเองฟร่ะ



"มินขับเอง ทิวป่วยอยู่มินเป็นห่วง"


ป๊าดดดด..... กลับตัวไวมาก เปลี่ยนคำพูดซะน่ารักเลยเมียกู ไม่ทิวๆๆ โกรธอยู่ๆ ผมต้องคอยเตือนตัวเองอยู่บ่อยๆ แอบเคลิ้มตามมันอยู่เรื่อย



"งั้นก็ดี.... เพราะผมห้ามคุณคงจะไม่ฟัง ดื้อด้าน!!!"


"ป่ะ!! ไปกันเถอะ วันนี้อยากเมา"




ดูมันพูดซิครับ ไม่ได้พูดธรรมดานะ เดิมมาควงแขนผมด้วยแล้วลากผมไปที่รถทันที มันขับรถไปฮัมเพลงไปดูไม่เดือดร้อนอะไรเล๊ยย... ที่ผมทำจะเป็นผลรึเปล่าเนี๊ยะ พอถึงร้านผมก็เดินขึ้นไปบนห้องทำงาน ไอ้เก่งก็เดินมาต้อนรับเหมือนเดิมแหละครับ แต่มันแปลกใจที่ผมไม่รอมินที่เดินตามหลังแล้วทำห่างเหิน ผมแอบได้ยินมันเล่าให้ไอ้เก่งฟังว่าผมหัวฟาดพื้นจนจำมันไม่ได้ ไอ้เก่งก็พยักหน้าฟังแบบงงๆ แต่มันไม่กล้ามาถามผมครับ มันเอาบัญชีกับเอกสารมาให้ผมดูแล้วรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับร้านว่าปกติดีทุกอย่าง ยกเว้นสาวๆ ที่ถามถึงผมไม่ขาดปาก ผมนึกเรื่องดีๆ ขึ้นได้ก็วางเอกสารทุกอย่างลงจากมือแล้วบอกไอ้เก่งว่า.....




"เดี๋ยวกูจะลงไปดูลูกค้าซะหน่อย มึงไปทำงานของมึงได้แล้ว"

 
"ครับนาย เอ่อ...แล้วคุณมินละครับ"


"เรื่องของเขา.... เขาอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเขา"


ผมเดินออกจากห้องไปทั้งที่มันนั่งเล่นโทรศัพท์ทำเหมือนไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด ผมเดินไปทักทายลูกค้าประจำที่มาเที่ยวที่ร้านพูดคุยเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจบ้างคุยเรื่องกอล์ฟบ้างตามระดับลูกค้าที่เป็นวีไอพีนะครับ ผมย้ายโต๊ะทักทายไปเรื่อยๆ จน.....


"ทิวค่ะ อร๊ายยย... วันนี้ทิวมาร้านด้วยเหรอค่ะ หวานมาต้องหลายครั้งไม่เจอทิวเลยอ่ะค่ะ"


"ช่วงนี้ผมยุ่งๆ นะครับ มีเรื่องต้องทำ"


"ทิวยังหล่อไม่เปลี่ยนเลยนะค่ะ หล่อขึ้นรึเปล่าค่ะเนี๊ยะ"





พูดเสร็จเธอก็ครอบครองแขนผมไปเรียบร้อยแล้วครับ ตอนแรกผมว่าจะแกะออกแต่มีคนมาเห็นพอดีผมเลยปล่อยไว้อย่างนั้น มันยืนนิ่งกอดอกมองผมที่กำลังคุยกับผู้หญิงอยู่ครับ สายตามันเรียบนิ่งไม่บ่งบอกถึงอาการไม่พอใจ หวานก็ยังคงอ้อล้อต่อกระซิกกับผมพูดกับผมใกล้ขึ้นแทบจะสิงหูผมอยู่แล้วครับ ผมก็คุยตอบโต้แบบที่เธอทำเหมือนกัน ผมยืนคุยได้สักพักมันก็เดินขึ้นไปข้างบนโดยไม่โวยวายแต่อย่างใด พอผมเห็นมันเดินลับตาไปผมก็แกะมือหวานออกจากแขนของผมแล้วขอตัวไปทำงานต่อ เธองอแงครับ แต่ผมไม่อยากต่อเดี๋ยวเธอจะสำคัญตัวผิด หลังจากนั้นผมก็เดินไปทักทายลูกค้ารายอื่นเรื่อยๆ สาวๆ ก็เข้ามาเกาะแกะผมเหมือนฉากในละคร เพราะว่ามันเดินลงมาเห็นพอดีครับ ผมก็ทำเหมือนเดิมมันก็ไม่โวยวายอะไร หลังจากร้านปิดมันก็ขับรถกลับคอนโดกับผมโดยที่ผมไม่พูดอะไร มันก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน เราต่างอาบน้ำและเข้านอนวั นนี้มันนอนหันหลังให้ผมครับ ผมยอมรับนะว่ารู้สึกแปลกๆ เหมือนกันที่นอนแล้วไม่ได้กอดมันแต่ผมก็พยายามข่มตานอนแล้วก็หลับไปตอนไหนผมก็จำไม่ได้
ตื่นมาผมก็ไม่เจอมันอยู่ในห้องแล้วครับ สงสัยมันคงไปเรียน ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มาดูเอกสารที่เอามาจากร้านเมื่อคืนนั่งตรวจแล้วเซ็นเอกสารเบิกจ่ายซื้อของเข้าร้านจนเสร็จ ผมก็โทรลงไปสั่งข้าวมาทานหลังจากนั้นผมก็นอนพักผ่อนครับเพราะยังรู้สึกมึนๆ หัวอยู่เลย ตื่นมาผมก็เห็นมันนอนอยู่ข้างๆ แค่ท่านอนมันเปลี่ยนไปมันไม่ได้นอนกอดผมเหมือนอย่างเคย เห็นแล้วผมก็สงสารมันเหมือนกันครับ ผมอยากจะกอดมันเหมือนเดิมเหมือนที่เราเคยนอนกอดกัน
ถึงเวลาผมก็ขับรถออกไปดูร้านตามเดิมครับโดยมีมันมาด้วย ผมทำอย่างนี้วนไปวนมาวันนี้เป็นวันที่สามแล้วครับ มันตามผมมาโดยที่ไม่พูดอะไร บรรยากาศมันเริ่มอึดอัดขึ้นทุกที เพราะมันไม่โวยวายหรือพูดอะไรเกี่ยวกับที่ผมทำเลย พอผมมาถึงร้านก็ขึ้นมาทำงานตามปกติครับ วันนี้มันลงไปนั่งดื่มกับเพื่อนๆ มันที่โต๊ะประจำของพวกมัน ผมก็เดินไปคุยทักทายลูกค้าตามปกติครับ สาวๆ ก็มาห้อมล้อมผมทุกวัน มันก็มองผมคุยกับคนนู้นคนนี้ทุกวันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่วันนี้มันไม่ปกติที่ดรีมมา.....





"ทิวค่ะ......"
เธอวิ่งมาใกล้ผมแต่ยังไม่กล้าโดนตัวผมครับ เธอหันซ้านหันขวามองหาคนที่ผมเรียกว่าแฟนแน่ๆ



"วันนี้ทิวมาคนเดียวเหรอค่ะ แล้วไอ้เด็กบ้านั่นล่ะค่ะไปไหน?"


"อย่าเรียกมินอย่างนั้นดรีม!!! ที่ผมเตือนคุณไปครั้งที่แล้วคุณลืมแล้วเหรอ?"


"เชอะ!!! ใครจะสน"


"ผมว่าคุณกลับไปเถอะ!!! อย่ามาสร้างความรำคาญให้ผมเลย แค่นี้ผมก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว"


"ดรีมก็ไม่ได้ทำอะไรนิค่ะ ดรีมแค่มาเที่ยว"


"งั้นคุณก็เที่ยวไป แต่ถ้าวุ่นวายเมื่อไหร่ผมจะให้เด็กมาโยนคุณออกจากร้าน"


"ทิวอ่ะ ทำดรีมลงเหรอค่ะ"


"ยิ่งกว่าทำลงซะอีก!! ผมไม่ให้เด็กในร้านจับคุณไปทำเมียก็บุญแล้ว!!"


"อร๊ายยย.... ทิวค่ะ พูดกับดรีมอย่างนี้ได้ไง"


ระหว่างที่ผมยืนคุยกับดิว มันมองเห็นผมอยู่ไกลๆ มันทำคิ้วขมวดแทบจะติดกัน เพื่อนๆ มันพยายามจับตัวมันไว้ครับ ผมว่ามันคงเข้าใจผิดว่าผมสานต่อกับดรีมแน่ๆ เลย เพราะจากตรงนี้มันไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดแน่


"ผมว่าคุณเลิกกรี๊ดกร๊าดแล้วกลับบ้านไปได้แล้ว ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน"


"เชอะ!!! ในที่สุดก็ไปกันไม่รอด"




ผมหันควับไปมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ แล้วเดินจากไปโดนไม่สนใจดรีมที่ทำท่าทางไม่พอใจแต่ครั้งนี้เธอคงกลัวเลยไม่เดินตามผมมาครับ ระหว่างที่ผมเดินทักทายลูกค้าก็มีผู้หญิงเข้ามาทักทายพูดคุณ เลี้ยงเหล้าผมอย่างไม่ขาดสาย ก็นะก่อนที่ผมจะคบกับมันผมก็ใช่ย่อยที่ไหน เรื่องผู้หญิงอยู่ที่ว่าผมจะเล่นด้วยรึเปล่าก็แค่นั้นเอง สายตามันยังคงจับจ้องผมที่เดินทักทายลูกค้าอย่างไม่วางสายตา มันดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดแต่ไม่ยักกะแสดงอาการหรือโวยวายแต่อย่างใด ผมทักทายลูกค้าต่อไม่นานก็เดินขึ้นไปที่ห้องทำงานครับ มันยังคงอยู่กับเพื่อนของมัน สุดท้ายมันเมามากครับ พวกเพื่อนๆ มันช่วยกันหามขึ้นมาหาผมบนห้องแล้วก็ขอตัวกลับบ้าน พวกมันยกมือไหว้ขอโทษผมแต่ไม่พูดว่าเรื่องอะไร พวกมันคงคิดว่าผมคงจะรู้ดี มันเมาหลับจนไม่ได้สติครับผมอุ้มมันเข้าไปนอนที่ห้องนอนที่อยู่ในห้องทำงานก่อน เพราะผมยังต้องเคลีย์งานอีกเล็กน้อย




หลังจากผมทำงานเสร็จมันก็ยังคงหลับอยู่เหมือนเดิม ผมอุ้มมันขึ้นรถแล้วขับกลับคอนโดครับ พอถึงคอนโดผมก็อุ้มมันไปวางลงบนที่นอนแล้วเช็ดตัวให้มันครับ ตามด้วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันจะได้สบายตัวขึ้น




"ทิว ยังไม่หาโกรธมินเหรอ มินขอโทษ"
มันละเมอพูดครับ สงสัยจะเมามากจนไม่ได้สติ



"ทิว มึงยังจำกูไม่ได้เหรอ มินไง มินแฟนมึงนะ เมียมึงไง มึงจำกูไม่ได้เหรอทิว"


มันพูดไปทั้งที่ตาหลับสนิทแล้วอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาครับ ผมเห็นแล้วก็อดสงสารมันไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำกับมันแรงไปหรือเปล่า แต่ผมก็เจ็บเหมือนกัน



"ทิว.... จำกูได้สักทีซิ กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ ฮือ.... ฮืออ..."




แล้วมันก็ร้องไห้ออกมาจนได้ ผมช้อนตัวมันขึ้นมากอดไว้แน่น มันคงอดทนมากเพราะปกติถ้าผมคุยกับผู้หญิงคนอื่นมันคงโวยวายหรือลากผมไปทำร้ายร่างกายแล้วครับ แต่ครั้งนี้มันนิ่ง นิ่งเกินไป มันคงเก็บไว้จนอึดอัดเลยไปลงโดยการกินเหล้าแทน แล้วไหนจะที่ผมพูดจาห่างเหินกับมันอีก ผมลูบหลังปลอบมันจนมันหลับไปอีกครั้ง ผมจับมันนอนลงแล้วห่มผ้าให้มัน แล้วผมก็เข้าไปอาบน้ำแล้วก็มานอนข้างมัน คืนนี้ผมขอนอนกอดมันก็แล้วกัน พรุ่งนี้ผมค่อยตื่นก่อนมันเพื่อไม่ให้มันรู้ตัว


*...*...*...**...*...*...*




เช้าผมรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วปิ้งขนมปังแล้วชงกาแฟกิน หลังจากตื่นมาไม่นานนักมันก็ตื่นตามมันเปิดประตูห้องนอนชะโงกหน้าออกมามองหาผม พอเห็นว่าผมนั่งอยู่ที่โซฟาข้างนอกมันก็หายกลับเข้าไปในห้องนอนเหมือนเดิมครับ มันหายเข้าไปสักพักก็ออกมาพร้อมกับชุดนักศึกษาครับ มันเดินออกมาหยุดที่ข้างหน้าผม ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองมัน




"วันนี้จะไปสอบ"
"...."



"ไม่ได้เข้าไปที่ร้านด้วยนะ"
มันพูดต่ผมยังคงเงียบเหมือนเดิม



"วันนี้กลับดึกนะ จะไปกินข้าวกับเพื่อน"



ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่มองหน้าฟังสิ่งที่มันพูดแล้วก็หันมาจิบกาแฟเหมือนเดิม มันเดินหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์แล้วก็เดินออกไป หลังจากมันออกไปเรียนผมก็ทำกิจวัตประจำวันของผม พอถึงเวลาผมก็ไปที่ร้านเหมือนเดิมครับ ไอ้เก่งมันชะเง้อมองหานายอีกคนของมัน แต่พอมันเห็นผมทำสายตาใส่ก็เลิกมองหาทันที ผมนั่งทำงานจนเกือบเที่ยงคืนก็ไม่เห็นมันมา สงสัยมันคงจะกลับห้องเลยมั้งครับหรือว่าอาจจะไม่กลับก็ได้ ผมนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ ก็มีสายเข้าเป็นเบอร์ที่ผมไม่คุ้นซะด้วยซิ




ครืดดดด.... ครืดดดด......



"สวัสดีครับ"


"เฮีย.... ผมบี้เองนะครับ บี้เพื่อนไอ้มินนะครับ เฮียจำผมได้ไหม?"


"มีอะไร?"
ผมถามด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง



"คืออย่างนี้ครับเฮีย..... ตอนนี้ไอ้มินมันเมามากกำลังโวยวายอยู่ครับ พวกผมเริ่มเอามันไม่อยู่แล้ว เฮียมารับมันได้ไหมครับ?"


"เขาไปยังไงก็กลับอย่างนั้นซิ!!"



"โหห.... เฮีย เลิกโกรธมันเถอะคร๊าบบบ ตอนนี้มันแทบจะไม่ใช่ไอ้มินคนเดิมแล้ว มันกินเหล้าทุกวัน!! อาระวาดทุกคนที่มองหน้าอย่างไม่มีสาเหตุ เห็นเฮียคุยกับผู้หญิงคนอื่นมันก็ไม่โวยวาย เพราะมันบอกว่าไม่อยากให้เฮียไม่พอใจอยากไถ่โทษที่หลอกเฮีย ผมว่าแค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนะเฮีย... พวกผมสงสารมัน"



"แล้วยังไง?"



"แมนๆ เลยนะเฮีย เพื่อนผมไม่จำเป็นต้องลดตัวไปแย่งเฮียกับผู้หญิงคนอื่นด้วยซ้ำ ถ้ามันไม่รักเฮีย ไม่แคร์เฮีย แล้วที่มันทำสิ่งที่ไม่เคยทำเฮียน่าจะรู้ดีนะว่าผมหมายถึงอะไร แค่นี้มันก็เปลี่ยนเพื่อเฮียมาเยอะแล้วนะเท่าที่ผมเห็น เฮียยังไม่พอใจอีกเหรอ ถ้าเฮียเลิกรักมันแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ หรือบอกเลิกมันเลยก็ได้ให้มันชัดเจนที่เหลือพวกผมจะดูแลมันเอง ตอนนี้มันอยู่ที่..... ถ้าเฮียจะมาก็มาแล้วกัน ภายในหนึ่งชั่วโมงพวกผมจะรอแต่ถ้าเกินจากนี้พวกผมจะพามันกลับเอง แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ"




ตู๊ดดด......




แล้วไอ้บี้มันก็วางสายผมไป ผมไม่คิดแล้วครับ ผมจะไปรับมันจะคุยเรื่องเราให้รู้เรื่องสักที ผมก็เหนื่อย มันก็คงจะเหนื่อยเหมือนกัน ผมคว้ากุญแจรถได้ก็ขับไปที่..... ทันที พอผมไปถึงก็เห็นมันนั่งหันหลังอยู่ เพื่อนๆ มันยกมือไหว้ผม มันกำลังโวยวายครับเลยไม่ได้สนใจว่าเพื่อนยกมือไหว้ใคร



เพลงที่ผับเปิด ณ ตอนนี้



ก็อยากจะรู้ว่าในวันนี้เธอเป็นอย่างไร ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันทำอะไร
และพูดอะไรออกไปไม่คิด ทำลายความรักของเราจบไป
เธอมีชีวิตที่ดีหรือเปล่า เธอมีใครสักคนแล้วใช่ไหม
แต่ว่าฉันเอง อยู่ตรงนี้ ยังทุกข์ใจกับเรื่องวันนั้น ยังเสียใจ
อยากจะย้อนคืนวันเก่าเก่า แต่เอาอะไรกลับมาไม่ได้

ถ้าวันนั้นฉันไม่วู่วามในวันนี้ความรักของเรา
คงอยู่ตรงนี้เหมือนวันเก่าคงมีคำว่าเราไม่ใช่เหงา
ได้แต่คิด แต่ทำอะไรไม่ได้

"แมร่ง!!! ใครเปิดเพลงนี้ว่ะ ห่านนน!!! กูรู้แล้วว่ากูปากดี... ย้ำกูอยู่ได้!! ไอ้บี้, ไอ้นัน มึงเดินไปบอกเขาเปลี่ยนเพลงดิ กูไม่อยากฟังเพลงนี้ ไอ้ทิวมันก็บ้า!! หัวฟาดแค่นี้ถึงกับจำกูไม่ได้!!"
"เฮ้ยยย!!! มินมึงใจเย็นๆ ดิว่ะ"
"หึหึ กูใจเย็นมานานแล้ว... มันยังจำกูไม่ได้เล๊ยย... อึ่ก! พวกเมิงง... ว่ามานตาหลกป่าวว่ะ อึ่ก!"
เพลงยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง ทำร้ายจิตใจคนที่นั่งฟังที่หัวแทบจะทิ่มลงพื้น

กับสิ่งเหล่านั้นที่คนอย่างฉันได้ทำผิดไปต่อให้วันนี้รู้ทุกอย่าง
เธอก็คงไม่คืนมาใช่ไหมต่อให้เสียใจ
ต่อให้ร้องขอเท่าไหร่คงไม่ทำให้ใจที่สลาย

กลับมาหายดี อยู่ตรงนี้ ยังทุกข์ใจกับเรื่องวันนั้น ยังเสียดาย
อยากจะย้อนคืนวันเก่าเก่าแต่เอาเวลากลับมาไม่ได้
ถ้าวันนั้นฉันไม่วู่วามในวันนี้ความรักของเรา
คงอยู่ตรงนี้เหมือนวันเก่าคงมีคำว่าเราไม่ใช่เหงา
ได้แต่คิด แต่ทำอะไรไม่ได้

ฉันเอง ยังทุกข์ใจกับเรื่องวันนั้น ยังเสียดาย
อยากจะย้อนคืนวันเก่าเก่าแต่เอาอะไรกลับมาไม่ได้
ถ้าวันนั้นฉันไม่วู่วามในวันนี้ความรักของเรา
คงอยู่ตรงนี้เหมือนวันเก่าคงมีคำว่าเราไม่ใช่เหงา


ถ้าวันนั้นฉันไม่วู่วามในวันนี้ความรักของเรา
คงอยู่ตรงนี้เหมือนวันเก่าคงมีคำว่าเราไม่ใช่เหงา
ได้แต่คิด แต่ทำอะไรไม่ได้



เพลงที่มันโวยวายยังคงเปิดต่อไปครับ ส่วนผมที่เดิมมาจนยืนอยู่ข้างหลังของมัน แต่มันกลับไม่รู้ตัวเลยซักนิด ยังคงโวยวายเกี่ยวกับเพลงที่ทางร้านเปิด ว่าร้านเปิดแทงใจดำมัน มันโวยวายว่าจะเผาร้านเข้าทิ้ง เพราะเปิดเพลงไม่เข้าหูมันครับ มันเมามากจริงๆ ครับ



"เออ!!! จบๆ ไปซะได้ก็ดีถ้าเปิดนานกว่านี้กูจะไปเผาร้านแมร่งเลย อึ่ก!! ไอ้ทีน มึงชงเหล้าให้กูดิ!! วันนี้กูไปนอนห้องมึงนะ ถึงกูไม่กลับมันก็ไม่สนใจกูอยู่แล้ว หึหึ มันคงอยากจะเลิกกับกูว่ะ!! เฮ้ยยย!! ชนเว้ยๆ ชนไม่เมาไม่เลิกเว้ยยย!!"



"มิน... มึงเมาพอแล้วแหละ กลับบ้านเถอะ"
ผมพูดในขณะที่เพลงเงียบพอดีครับ มันหันมาตามเสียงพูดของผม



"หึหึ ครายว่ะ!!! หน้าโคตรเหมือนไอ้ทิวเลยว่ะ"
มันพูดเสียงยานคางครับ



"กลับบ้าน"
ผมพูด มันเอามือมาทาบที่หน้าของผมทั้งสองข้างแล้วตบที่หน้าของผมเบาๆ




แปะ แปะ แปะ



"ทิว.... มึงเหรอทิว? เมิงจำกูด้ายแล้วเหรอ? อึ่ก..อึ่ก"
มันทั้งพูดทั้งสะอึกแถมทรงตัวไม่ได้อีกต่างหาก



"ป่ะ กลับบ้านกูมารับแล้ว"


"เฮ้ย!!! พวกเมิง.... มานจำกูได้แล้วว่ะ!! มานมารับกูด้วย... อึ่กๆ"


"เฮียพวกผมฝากมันด้วยนะ"


"ทิว มึงจำกูด้ายย... แล้วช่ายมายย"


"ไปนะ... ค่าเหล้ามาเบิกที่กูวันหลังแล้วกัน"
ผมหันไปบอกพวกเพื่อนๆ มัน


"ครับเฮีย ฝากดูมันด้วยครับ"




ผมพยักหน้าให้พวกมันแล้วอุ้มมินพาดบ่าพามันมาที่รถ จับมันนั่งคาดเข็มขัดแล้วขับรถกลับคอนโดครับ มันนอนหลับมาตลอดทาง พอถึงคอนโดผมก็อุ้มมันขึ้นห้องจับมันนอนลงที่นอนแล้วเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเหมือนเดิม พอผมห่มผ้าให้มันเรียบร้อยก็มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอน กระชับตัวมันเข้ามากอดก่อนที่จะจูบลงที่หน้าผากมันเบาๆ





"ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันนะมิน..."




"กูหวังว่ามึงจะมีคำตอบที่ดีให้กูนะ"



TBC.

ขอบคุณงามๆที่ติดตามนิยายค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

เคลีย์กันดีๆนะผัวเมีย
  

[Mouse2U]

งานนี้เราว่าทิวโดนคิดบัญชีแค้นแน่เลย เรื่องแกล้งลืมมินคงไม่โกรธหรอก แต่เรื่องที่ให้ผู้หญิงมาเจ๊าะแจ๊ะด้วยเนี่ย หึหึ โดนสักเพี๊ยะสองเพี๊ยะแน่ๆ

[boonpa]

  พูดกันจริงๆสักทีก็ดีมัวแต่โกรธกันมันไม่ได้อะไร

[maemix]

เลิกงอนได้แล้วพี่ทิว พรุ่งนี้ตื่นมาเคลียร์กันดีดีนะ
รอฉากสวีทอยู่นะ