หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[iceman555]

ทิวเอาคืนสะสาสมเลย คริคริ

[kunt]

เล่นเองเจ็บเองนะเฮีย

[Freja]

เปิดอกเปิดใจคุยกันเลย
จะได้มีกรอบมีขอบเขตนอกจากเซ็กส์บ้าง
ว่าจะเป็นผัวเมียกันแบบไหน
เรื่องชะนีก็อยากให้ทิวจัดการไปให้หมดบ้าง
ไม่ได้ร่วมมือก็จริงแต่ก็ไม่ได้จัดการให้มันจบ (Omission)

ชอบมินอ้อนผัวค่ะ

[maytarapat]

เฮียเลิกแกล้งน้องซะที
เดี๋ยวถ้าน้องน้อยใจไปนะ
เฮียนั่นแหละที่จะต้องตามง้อ

[a_n]

งอนกันไปงอนกันมา ไปเคลียร์บนเตียงก็จบแล้ว 5555+++

[DeShiWa]

เิพิ่งมาอ่าน ยังตามไม่ทัน

เรื่องสนุกมากๆ

[poohanddew]

อ่านทีเดียวตั้งแต่ตอนที่ 15
ทะเลาะกันเสร็จก็เคลียร์ต่อที่เตียงซิน่ะ
 

[rmlab]

เลิกงอนกันเถอะ สงสารมิน

[shikyu3211]

ออกจะรักกันมากแท้ๆ

[yowyow]

ถ้าคืนดีกันเมื่อไหร่แล้วละก็......หึหึ   ไม่รอด!!! 

 

[zuu_zaa]

 

[fahsida]

สุดท้ายก็ตัดสินใจเคลียร์กันได้ซะที นี่บอกเลยว่าอึดอัดแทนนะ

[sunipum]

โห เฮียอ่ะ อีกนิดเหอะ  ให้มินได้รู้ว่าอย่าทำอีกถึงจะเพราะรักก็ตามเหอะ

[Inwoสูs]

 

[kitwiphat]

สงสารทิวโดนมินทำร้ายตลอด

[miya_pp]

เฮ่ออออ คุยกันดีๆน่ะ

[maruneko]

ทิวแค่แกล้งใช่ไหม???

[a_n]

มารอทิวมิน ลุ้นๆว่าจะเคลียร์กันอย่างไร

[en foo]

FC มิน

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 21 (ทิวVSมิน) ปรับตัว

วันนี้แหละครับที่ผมต้องเคลีย์กับมันอย่างจริงจังซะที อะไรที่เป็นเรื่องเข้าใจผิด อะไรที่เป็นเรื่องที่ถูกต้องที่ควรทำ อะไรที่ควรรักษาน้ำใจกันระหว่างที่เราคบกัน ความเชื่อใจ ความไว้ใจ เคารพซึ่งกันและกัน ให้เกียรติกัน อยากพูดอะไร อยากบอกอะไร วันนี้ต้องพูดให้หมดถ้าอยากให้เราคบกันหรือรักกันอย่างนี้ไปนานๆ ผมว่ามันจำเป็นครับ ผมตามใจมันและปล่อยปละละเลยมันมานาน มันเลยทำในสิ่งที่ผิดๆ มานาน ถ้าเรายังเป็นอย่างนี้ต่อไปเราคงจะไปกันไม่รอดเข้าสักวัน ซึ่งผมไม่อยากให้เกิดขึ้น ผมตื่นมาแต่เช้าครับ เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ ผมสงสารมันแต่อยากให้มันเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเรื่องของผมซะใหม่ ผมรักมัน ผมอยากให้มันรับรู้ว่าผมรักมันจริงๆ ไม่ใช่แค่เพียงแค่คำพูดเท่านั้น ผมลุกขึ้นแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากมันเบาๆ เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปลงฟันเสร็จก็ออกมาเตรียมอาหารเช้าง่ายๆ ขนมปังปิ้งสี่แผ่น ไข่ดาวสอง ใส้กรอกสอง แฮมสองชิ้น มื้อเช้าเราไม่ทานอะไรหนักมากครับ แต่จะหนักมื้ออื่นๆ ซะมากกว่า หลังจากเตรียมอาหารเช้าเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ ผมกำลังยืนแต่งตัวอยู่ก็ได้ยินเหมือนมันกำลังขยับตัวอยู่บนที่นอน ผมหลังไปมอง มันหลบหน้าผมแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มครับ หึหึ.... ทีอย่างนี้ทำมาเป็นหลบ บางทีมันก็ชอบทำตัวน่ารักแบบนี้แหละครับ บางทีก็ห่ามๆ ตามประสาผู้ชายคนหนึ่ง





"ตื่นแล้วจะไม่ลุกรึไง?"
ผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง



"ยัง.... ยังไม่อยากตื่น"
มันพูดงุ้งงิ้งๆ อยู่ใต้ผ้าห่มครับ



"ตื่นแล้วไปอาบน้ำแล้วออกมาที่ครัว ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว"




พรึ่บ!!!!




มันเปิดผ้าห่มที่ปิดหน้าอยู่อย่างแรง กระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแล้วทำตาโตหน้าตาสงสัยสุดๆ คิ้วที่ขมวดแทบจะชิดติดกัน เอียงคอเล็กน้อย เม้มปากเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูดออกมา มันนั่งมองผมอยู่อย่างนั้นแต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมา ผมหันไปใส่เสื้อผ้าให้เสร็จหันมาอีกทีก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิมแต่เปลี่ยนจากมือที่จับผ้าห่มในตอนแรกมาเป็นกอดอกแทนครับ ผมเห็นแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ แต่ต้องทำเป็นเข้มไว้...




"อย่านานนะ รออยู่ข้างนอกเสร็จแล้วก็ตามออกมา"



 
ผมเดินออกมาพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางที่สงสัยของมัน มันน่าจะลุกขึ้นอาบน้ำตามที่ผมบอกครับ เพราะได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ ผมเดินออกมาชงกาแฟและเตรียมโอวันติลไว้ให้มันครับ ผมชงเสร็จก็เตรียมอาหารจัดวางไว้บนโต๊ะอาหารเรียบร้อย เหลือแต่รอคนที่กำลังอาบน้ำอยู่มากินเป็นเพื่อนครับ ผมหยิบหนังสือพิมขึ้นมากางออกแล้วเปิดอ่าน วันนี้ก็ข่าวเดิมๆ พ่อทำร้ายร่างกายลูกเลี้ยง เฮ้อ!! ประเทศเราน่ากลัวขึ้นทุกวันนะครับ เด็กที่ไม่มีทางสู้ก็โดนทำร้ายร่างกายง่ายๆ โดนที่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลย ทำได้เพียงแค่ร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับทั้งทางร่างกายและจิตใจ อ่านไปผมก็จิตตกแทนสงสารเด็กครับ ผมเปลี่ยนมาเป็นอ่านข่าวเศรษฐิกิจ การเมือง กีฬาไปเรื่อยแหละครับ อ่านอยู่ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงเดินมาของคนในห้อง มันยืนมาหยุดที่ข้างหน้าผมไม่ห่างออกไปมากนัก ผมมองตอบมันครับ ดูแล้วมันสงบเสงียมเจียมตัวมากเลยวันนี้




"หิวรึยัง?"

 
"นิดหน่อย...."


"นั่งลงซิ..."
มันนั่งลงทำตามอย่างว่าง่ายครับ



"เมื่อวาน...."


"กินก่อน แล้วค่อยคุย"



 
มันกำลังจะพูดอะไรซักอย่างแต่ผมเบรคไว้ก่อนครับ เรานั่งกินกันเงียบที่สุด มันกินไปแอบมองหน้าผมไปพอผมเงยหน้าขึ้นก็หลบตาทำเป็นกินต่อแบบไม่สนใจ ผมปลื้มเล็กน้อยที่มันดูเชื่อฟังผมอย่างนี้ แต่มันเงียบมากไปครับ ดูไม่ร่างเริง ไม่พูดมาก ไม่ขี้บ่นเหมือนแต่ก่อน เรานั่งกินเสร็จผมก็เก็บจานไปล้างแล้วเก็บเข้าที่อย่างเรียบร้อย มันยังคงนั่งอยู่ที่เดิมครับ ผมหันกลับไปมองมันแล้วพูดกับมันว่า....




"ไปนั่งรอที่โซฟาข้างนอก เสร็จแล้วเดี๋ยวตามออกไป"




มันเดินออกไปทั้งที่ทำคิ้วขมวดอย่างสงสัย ผมหันมาทำความสะอาดเค้าเตอร์แล้วล้างมือเสร็จก็เดินออกไปหามันที่นั่งรอผมอยู่ด้านนอก ผมนั่งลงที่โซฟาข้างๆ มันแล้วเริ่มประเด็นที่ผมอยากจะคุยทันที มันเห็นผมขยับตัวหันหน้าเข้าหาก็ทำท่าตั่งใจฟังแล้วหันตัวเข้าหาผมอย่างรีบร้อน




"มิน...."
ผมแค่เรียกชื่อยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อ



"ทิว!!!!.....จำได้แล้วใช่ไหม? มึงจำกูได้แล้วใช่ไหม?"
มันทำตาโตตกใจที่ผมเรียกมันเหมือนเดิมครับ ผมพยักหน้าตอบมันโดยไม่อธิบายอะไรต่อ



"ทิว....กูขอโทษ กูไม่คิดว่าจะทำให้มึงโกรธกูได้ขนาดนี้"
มันพูดเสียงเบาทำหน้าหงอยๆ ค่อยๆ ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสู้หน้าผมครับ ผมอมยิ้มนิดๆ ที่มันเป็นแบบนี้



"มึงรู้ใช่ไหมว่าเรื่องที่มึงพูดกับเพื่อน เรื่องที่มึงโกหกกู ทำให้กูเสียใจแค่ไหน?"


"อืม.... ขอโทษ"
มันตอบสั้นๆ พยักหน้าขึ้นลงโดยไม่เงยหน้ามองผม



"ไหน... ลองอธิบายมาซิว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย?"


"ก็... ก็แค่อยากแกล้งป้าๆ พวกนั้น มึง!!! ก็กูไม่ชอบให้เข้ามายุ่มย่ามกับมึงนิหรือว่ามึงชอบล่ะ?!"


"แล้วไงต่อ?"


"ก็แค่คิดว่าถ้าทำให้มึงหลงมากๆ มึงจะได้ไม่ไปกับป้าๆ พวกนั้น แต่กูไม่คิดจะทำอย่างนั้นนานหรอกนะ ถ้าเขาเลิกยุ่งกับมึงกูก็จะเลิกทำอ่ะ"



"มึงไม่รักกูเหรอมิน? มึงไม่ไว้ใจกูขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไม่มึงต้องลงทุนโกหกกูขนาดนั้นด้วย แค่มึงบอกกูดีๆ กูก็ทำให้มึงอยู่แล้ว มึงไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย มึงรู้ไหมว่ากูรู้สึกยังไง? กูเสียใจมากนะมินที่มึงเล่นกับความรู้สึกกูอย่างนี้ทั้งที่กูรักมึงมาก กูทำเพื่อมึงขนาดนี้มึงยังไม่พอใจอีกเหรอมิน? มึงบอกมาซิว่ามึงต้องการอะไร กูจะทำเพื่อมึงทุกอย่าง"




"กูขอโทษทิว.... กูขอโทษ กูไม่คิดว่ามันจะทำให้มึงเป็นอย่างนี้ กูไม่คิดว่ามึงจะเสียใจขนาดนี้ กูไม่รู้... กูไม่รู้จริงๆ กูแค่คิดน้อยไป... กูแค่ทำตามใจตัวเองจนกูลืมไปว่าถ้ามึงรู้ว่ากูทำแบบนี้มึงจะรู้สึกยังไง กูขอโทษ...."
มันก้มหน้าพูด เสียงมันสั่นๆ ครับ




"เงยหน้าขึ้นมามองกูมิน กูอยากมองหน้ามึงตอนที่มึงพูดทุกอย่าง"
พอผมพูดจบมันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองผม ตามันแดงๆ เหมือนกำลังเก็บอาการไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมา



"ถ้าเป็นมึงล่ะมิน ถ้ากูทำอย่างนี้กับมึง.... มึงจะรู้สึกยังไง? มึงจะเสียใจไหม?"


"อืม.... เสียใจ กูรู้แล้วทิว กูขอโทษ ถ้าเป็นกูที่โดนอย่างนี้กูคงทำใจไม่ได้แล้วคงเกลียดมึงไปเลย"
มันพูดบอกเสียงปลายประโยคเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน



"แต่มึงรู้อะไรไหมมิน ว่ากูถึงจะเสียใจเพราะเรื่องที่มึงทำกับกู แต่กูจะไม่เคยเกลียมึง"
ผมมองหน้ามันอย่างจริงจังแล้วพูดบอกมัน



"ทิว......"
มันเรียกชื่อผมแล้วโผเข้ากอดตัวผมไว้แน่น



"มึงไม่เกลียดกูจริงๆ ใช่ไหม? มึงจะไม่โกรธกูแล้วใช่ไหม?"
มันถามผมทั้งที่ตัวของมันก็ยังคงสั่นอย่างเห็นได้ชัดตอนที่พูดออกมา



"กูไม่เคยเกลียดมึง แต่กูยังโกรธมึงอยู่"
ผมตอบ มันเงียบครับ เงียบแบบไม่มีเสียงตอบกลับ



"มิน.... มึงเคยรักกูบ้างไหม?"
ผมพยักหน้าหงึกๆ อยู่ที่ไหล่ผม มันยังกอดผมอยู่ครับแต่ผมไม่ได้กอดมันตอบ



"กูถามว่าเคยรักกูบ้างไหม?"
ผมถามซ้ำ



"อืม.... รัก กูรักมึง"
ผมตอบเสียงอู้อี้อยู่ข้างหูของผม ผมแอบยิ้มกับคำตอบที่มันตอบผมมาครับ



"รักแล้วจะโกหกกูอีกไหม? มึงอยากทำให้กูเสียใจอีกไหม?"


"ไม่ทิว กูจะไม่โกหกมึงอีก กูไม่อยากรู้สึกอย่างนี้อีก"


"รู้สึกยังไงไหนบอกมาซิ?"


"มึงเมินกู ไม่สนใจกู มึงจำกูไม่ได้มันไม่เหมือนเดิม"


"แล้วยังไงอีก... แล้วอะไรที่ว่าไม่เหมือนเดิม"
ผมถามต่อทั้งๆ ที่ปากผมยิ้มจนจะฉีกแล้วครับ



"กูไม่ชอบที่มึงเมินกู ไม่สนใจกู มึงตามใจกูมาตลอดไม่เคยที่จะทำเป็นไม่สนใจกูอย่างนี้ กูปวดหนึบๆ ที่ใจ มันอึดอัด หงุดหงิดที่มึงชอบทำเหมือนห่างเหินกู เหมือนไม่รัก ไม่สนใจกูแล้ว แล้วก็....."



"แล้วก็อะไร?"


"แล้วก็ตอนนอนมึงไม่ยอมกอดกูเหมือนเดิม ตอนนี้มึงก็ไม่ยอมกอดกูเหมือนกัน"




ท้ายประโยคพูดเบามากครับ ผมยิ้มกริ่มค่อยๆ เอามือไปโอบกอดมันแล้วกระชับตัวมันเข้าหาตัวผมมากขึ้นครับ มันซุกหน้าที่ซอกคอผมแล้วกอดตอบผมแน่นขึ้นอีก ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งแรกซินะที่มันเรียกร้องให้ผมกอดมัน แล้วแถมยังกอดผมแน่นแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว หรือเป็นเพราะหัวใจของผมเองที่มันพองโตเกินไป... ก็ไม่รู้ซินะ ผมแค่รู้สึกดีมากๆ แค่นั้นเอง




"กูกอดมึงแล้วดีขึ้นบ้างไหม?"
ผมถามอย่างหยอกล้อ



"อืม...." 
มันตอบพร้อมพยักหน้าอยู่ที่ซอกคอของผม



"คำตอบนี้มึงไม่ได้โกหกกูใช่ไหม?"


"เปล่า....ไม่ได้โกหก"


"อืม.... รู้แล้วๆ ครับ"
ผมตอบพร้อมลูบหลังมันเบาๆ



"มิน....อยากให้ทิวหายโกรธไหม?"
ผมถามมันแล้วเปลี่ยนมาพูดเพราะๆ กับมัน มันจะได้ทำตามผมง่ายๆ ครับ



"อืม...."
ยังคงตอบสั้นเหมือนเดิม



"งั้นอย่างแรก.... มินพูดเพราะๆ กับทิวนะ มึงกูนานๆ ทีได้แต่อย่าบ่อยจนเกินไป ถ้าเลิกพูดได้ยิ่งดี ทิวไม่ได้โกรธที่มินพูดไม่เพราะกับทิวนะ แต่ทิวอยากฟังมินพูดเพราะๆ กับทิวบ้างน่ะ"



"จะพยายาม แล้วถ้ามินกำลังโกรธล่ะ ถ้าหลุดพูดบ้างไดัไหม? ถ้าเกิดมันห้ามปากไม่ทันจริงๆ แบบไม่ได้ตั้งใจพูดนะ"


"หึหึ.... ก็ไม่เป็นไร แต่หลักๆ อยากให้พูดเพราะๆ นะ มินรู้ตัวไหมว่าตอนมินพูดเพราะๆ มินดูน่ารักม๊ากกก"




ปึ่ก!!!




"โอ๊ยยย.... ทุบหลังทิวทำไม?"
ที่จริงก็ไม่ได้แรงมากหรอกครับ แต่ผมแอคติ้งเยอะ รู้ครับว่ามันกำลังอายที่ผมชมว่ามันน่ารัก



"ก็มินเป็นผู้ชาย มาชมว่าน่ารักทำไม? ต้องชมว่าหล่อหรือเท่ดิ"


"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ หล่อน่ารักก็ได้" 
ผมพูดไปขำไป



"แล้วอะไรอีกอ่ะ.... มีอีกไหม?"
มันถามสิ่งที่จะทำให้ผมหายโกรธครับ



"เวลาไม่พอใจหรือโกรธห้ามตบหัวทิว มันมึนนะมิน ถ้ามินตบมาแรงๆ แล้วสมองทิวกระทบกระเทือนจนจำไม่ได้จะทำยังไงล่ะ"
มันลูบที่หัวผมเบาๆ ครับ แบบปลอบอ่ะครับ



"อืม....จะไม่ตบอีก แล้วถ้ามินกำลังโกรธล่ะ ให้ทำไง?"


"หึหึ... ก็เปลี่ยนเป็นตีแขนตีไหล่ก็ได้นะ อนุโลมให้เป็นพิเศษฐานะที่เป็นเมียทิว"


"บ้า!!... แล้วถ้าเผลอทีบไปล่ะ?"
ป๊าดดด....ยังไม่วายจะโหดกะผัว



"โหหห.... ยังจะหาทางทำร้ายร่างกายทิวอีกนะ"


"อืมๆ.... จะพยายาม"

 
"ดีมากๆ ครับ"


"ทิว.... พูดเพราะๆ ไม่เลี่ยนเหรอ? มันคันหูอ่ะ"
มันถามคำถามที่น่ารักป่ะล่ะ



"ไม่นิ ทิวชอบนะ มินค่อยๆ หัดพูดไปเรื่อยๆ ก็ได้เดี๋ยวก็ชินเองนะ"


"อืม.... จะลองดู"


"อะไรอีกไหม?"


"มีอะไรมินต้องบอกทิวตรงๆ เราจะต้องไม่โกหกกัน มีอะไรทิวก็จะบอกมินตรงๆ เหมือนกัน ไม่ปิดบัง... โอเคไหม?"


"อืม...ได้ แล้วถ้าลืมล่ะ ถ้าลืมบอกล่ะ!! ทำไง?"
แนะ!! ยังมีต่อรองครับ



"ก็คิดออกแล้วก็บอกซิ แค่อย่าโกหกก็พอ"


"อืม แล้วจะบอก"
ตอบสั้น แต่ผมรับรู้ได้ว่ามันจะทำตามที่ผมบอกครับ



"อะไรอีก?"


"มีอะไรไม่พอใจ ไม่สบายใจหรืออยากให้อีกฝ่ายทำอะไรให้พูดออกมาเลย มันจะทำให้เราปรับตัวเข้าหากันได้ดีขึ้น มินคงรู้สึกไม่ได้ใช่ไหมถ้าเราไม่คุยกันหรือเหมือนกำลังปิดบังเรื่องบางเรื่องอยู่"



"อืม.... ไม่ชอบ ชอบพูดตรงๆ"


"งั้นมีอะไรเราต้องพูด ต้องปรึกษากันเข้าใจไหม? มินไม่สบายใจทิวก็ไม่สบายใจเหมือนกันนะ ทิวอยากช่วยมินทุกเรื่องนะ รู้ใช่ไหม?"


"รู้...."


"สุดท้าย... อยากให้มินเชื่อใจทิว ทิวก็จะเชื่อใจมิน เราคบกับ รักกัน เราก็ต้องไว้ใจแล้วให้เกียรติซึ่งกันและกัน มีปัญหาก็ต้องช่วยกันแก้ช่วยกันหาทางออก รักษาน้ำใจกัน มีอะไรอยากให้ทำก็บอกแต่ต้องมีเหตุและผลนะ แค่นี้ทำได้ไหม?"



"คนแก่!!! ขี้บ่น!!!"
มันบ่นผมเบาๆ ครับ



"ไม่ชอบคนแก่งั้นซิ?"



ผมถามกลับไป แหมๆๆๆ แก่กว่าแค่หกปีเอง ทำมาเป็นว่าผมแก่ได้ อายุผมแค่ยี่สิบหกย่างยี่สิบเจ็ดเองนะ ยังหนุ่มอยู่เล๊ยยย.... จะแก่ได้ไงใช่ไหมครับ



"แค่ยี่สิบหกเองนะ แก่ตรงไหน?"


"ครึ่งโหล...."


"อะไรคือครึ่งโหล?"
ผมถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบดี



"ก็ห่างกันครึ่งโหลแนะ!! ไม่ใช่ซิ มินแค่สิบเก้าย่างยี่สิบเอง"


"แล้วไง.... ไม่ชอบ?"


"ก็เปล่า....แค่คิดเฉยๆ นะ"
มันตอบอย่างนี้ผมว่าน่ารักดีนะครับ



"ก็มินอยากเกิดช้าเองทำไมล่ะ"


"ก็แม่คลอดช้า...."
ดูครับ...ดูเมียผมมันตอบ



"หึหึ....แล้วรักไหมล่ะ?"
ผมถามเข้าประเด็นหลัก



"รัก..."




ฟอดดด..... ฟอดดด....



"รักเหมือนกันครับ" 




ผมดันตัวมันแล้วจับหน้ามันหันซ้ายหัดขวาหอมให้ครบทั้งสองข้างก่อนจะบอกว่าผมก็รักมันเหมือนกัน ผมนั่งยิ้มมองหน้ามัน มันนั่งตัวตรงหันหน้าไปมองกำแพงบ้าง ทีวีบ้าง ประตูห้องบ้าง ฮ่าๆๆๆ มันคงจะอายครับ คงไม่กล้ามองหน้าผมตรงๆ ล่ะซิ ผมอ้าแขนออกเป็นการบอกว่าผมจะกอดมันให้มันขยับตัวเข้ามาให้ผมกอดซะดีๆ




"เมื่อยแล้ว..."


"กอดอีกนิดดิ๊ คิดถึง ไม่ได้กอดต้องหลายวัน"


"เน่า...."


"มาน่ามิน.... อย่าดื้อ เพิ่งจะทำตัวดีได้ไม่นานเองนะ จะไม่เชื่อฟังแล้ว?"


ผมถามพร้อมกับทำคิ้มขมวดเข้าหากัน มันค่อยๆ เขยิบเข้ามาหาผมให้ผมกอดโดยทิ้งแขนลงข้างตัวของมันไม่ยอมกอดผมตอบครับ


"มิน.... กอดผัวด้วยซิคร๊าบบบ ที่รัก"


"เรื่องมาก!!"



บ่นครับแต่ทำตามที่ผมบอกทันที เรากอดกันอยู่สักพักจนหายคิดถึงเราก็เปลี่ยนมานอนดูหนังกันครับ เรานอนดูหนังกันอยู่ที่โซฟาครับโดยมีผมนอนตะแคงซ้อนอยู่ข้างหลังมัน เราดูหนังกันไป คุยกันไป หัวเราะบ้างบางฉากที่หนังตลก ลวนลามเมียบ้างบางเวลาก็จุ๊บๆ หอม ตามแก้ม ตามหัว ตามปากมันไปเรื่อยแหละครับ มันก็ไม่ว่าอะไร




"มิน....."


"หืออ...."


"อยากจูบ...."


"อืม....."




ผมค่อยก้มหน้าลงไปหามันเพราะผมนอนเท้าแขนตั้งฉากกับโซฟา มันเงยหน้าขึ้นมาหาผม ปากเราค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าหากันจนปากเราประกบชิดติดกัน ผมจูบซับเบาๆ ที่ริมฝีปากล่างเลื่อนขึ้นมาขบเม้นที่ริมฝีปากบน มินเผยปากให้ผมเล็กน้อยอย่างรู้งาน ผมจูบแน่นที่ปากของมันแรงขึ้นๆ อย่างโหยหา ผมส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสโพรงปากนุ่มด้านใน กวาดตวัดลิ้นรอบชิมรสหวาน รสมันนุ่มๆ ละมุนลิ้นเมื่อได้สัมผัส ปลายลิ้นผมสัมผัสกับลิ้นเล็กที่ส่งมาต้อนรับพยายามจะเกี่ยวรัดลิ้นของผม แต่ผมเป็นฝ่ายเกี่ยวนำลิ้นเล็กนั้นไว้ในครอบครอง เราจูบกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน จูบกันเหมือนไม่อยากพลากจากกันอีก ผมจะไม่ปล่อยมันไปกับผมครับ ผมรักมัน มันทุบอกผมเบาๆ เป็นสัญญาณว่ามันเริ่มจะหายใจไม่ทัน ผมเลยผละปากจากมันครับ เรามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันก่อนจะนอนกอดกันแล้วเผลอหลับไปทั้งสองคน ผมตื่นอีกทีตอนเย็นเลยครับ นอนกินบ้านกินเมืองกันไปครับ นอนกอดมันแล้วรู้สึกว่าได้หลับเต็มที่ ผมนอนเขี่ยจมูก ปาก คิ้ว ทั่วหน้ามันแหละครับ ไม่ได้นอนดูหน้ามันอย่างนี้หลายวัน คิดถึงครับ มันเริ่มขยับตัวเล็กน้อยสงสัยจะรำคาญเล็กน้อยที่มีอะไรมากวนใจตอนนอนนะครับ




"อืมม....."
เสียงขัดใจแต่ไม่ลืมตานะยังคงนอนต่อไป



 
จุ๊บบบบ.....




ผมจุ๊บที่ปากมันเบาๆ มันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างขัดใจ ขยี้ตาจนผมต้องดึงมือออกแล้วมันก็มุดเข้ามาซบที่อกของผมหวังจะนอนต่อ ผมจูบลงที่ขมับมันแล้วกระชับกอดมันแนบอกยิ่งขึ้น



"ทิว หิวแล้วอ่ะ"
มันพูดอู้อี้อยู่ที่อกของผม



"หิวก็ลุก อยากกินอะไรครับ"


"อยากกินหมึกนึ่งมะนาว ปลากระพงทอดน้ำปลา ยำรวมมิตร ผัดฉ่าทะเล เอาอะไรอีกดีน้า...."
ประโยคสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมาถามความคิดเห็นของผมแล้วยิ้มกว้างเลยครับ



"กินหมดเหรอที่พูดมานะ?"


"หมดๆ ซื้อไปกินที่ออฟฟิตก็ได้ ซื้อไปฝากพวกไอ้เก่งด้วยดีป่ะ?"


"หึหึ.... เอางั้นก็ได้แล้วแต่มินเลย"
มันซบหน้าที่อกผมเหมือนเดิมครับ



"ทิว มินอยากให้ทิวเป็นอย่างนี้ตลอดไป ไม่อยากให้ทำเมินทำไม่รู้จักกันเหมือนก่อนหน้านี้"
มันพูดเสียงเบาแล้วกอดผมแน่นคงจะอายนะครับ



"พูดอย่างนี้ซิถึงจะน่ารัก ถ้ามินเป็นอย่างนี้ทิวรักตายเลย ใครจะเมินมินลงล่ะ"


"แหวะ!!! จริงๆ นะ"
เอิ่ม....คืออะไรครับ จะแหวะหรือจะดีใจกับคำตอบเนี๊ยะผมเริ่มจับจุดไม่ถูกล่ะ



"จะนอนต่ออีกนิดหรือจะอาบน้ำแล้วออกไปเลยดีล่ะ...หืออ?"
ผมถามแล้วก้มลงหอมที่หัวมันครับ



"นอนอีกนิดนะ ค่อยไป"


"โอเค.... งั้นนอนต่ออีกนิดแล้วเดี๋ยวทิวปลุกนะครับ"


"อืม..... จุ๊บบบ"




เสียงตอบมาพร้อมกับจุ๊บที่คางผมครับ หึหึ.... รู้อย่างนี้จับตีก้นนานแล๊ววว....เชื่อฟังดีขนาดนี้ ผมยังคงนอนเป็นเพื่อนมันแล้วก็ตั้งนาฬิกาปลุกตอนหนึ่งทุ่มพอถึงเวลาเราก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากห้องกันครับ มุ่งหน้าไปร้านอาหารร้านประจำเพื่อซื้อของที่มันบอกว่าอยากกิน เยอะครับซื้อไปฝากเด็กที่ร้านด้วยครับ มันนั่งยิ้มอารมณ์ดีพอเดินเข้าร้านก็เรียกลูกน้องมารับของฝาก ลูกน้องก็ยกมือไห้มันยกใหญ่เลยครับ ไอ้เก่งทำหน้าตาสงสัยเหมือนเดิม เพราะผมสองคนมีท่าทีที่ต่างออกไปจากหลายวันก่อน แต่พอมันเห็นผมมองมันก็หลบตาเลิกสงสัยแล้วรับของฝากไป ก่อนที่จะแยกตัวไปทำงานทำหน้าที่ของตัวเอง พอขึ้นมาถึงห้องไอ้เก่งก็ยกจานมาให้มันเพื่อจัดเตรียมอาหารใส่จาน ส่วนผมก็นั่งดูเอกสารรอที่โต๊ะทำงาน ผมรู้สึกว่ามันยิ้มบ่อยขึ้นครับหรือเป็นเพราะที่เราปรับความเข้าใจกันมั้งครับ




"ทิว เสร็จแล้วมากินข้าวก่อนซิ ค่อยไปทำงานต่อ"


"อืม.... แปปนึงนะ"
ผมมักจะเพลินครับเวลาทำงานอ่านเอกสาร



"ทิว.... มาก่อน มากินก่อนค่อยทำต่อมินหิวแล้ว"


"มินกินก่อนทิวก็ได้ เดี๋ยวทิวกินทีหลังครับ"



เงียบครับ.... ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีเสียงช้อนตักอาหาร ไม่มีเสียงเคี้ยวข้าว ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นมันนั่งตัวตรงกอดอกมองผมอยู่ ปากเล็กๆ ทำปากยู่เมื่อผมมองกลับไป คิ้วที่เข้มๆ ก็ชนกันทั้งสองข้างดูก็รู้ครับว่าเริ่มไม่พอใจ



"หึหึ.... กินก็ได้ครับ ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยมิน หน้ายับหมดแล้วนะนั่น"
ผมพูดหยอกล้อมันครับ



"ก็รอกินข้าวอยู่....หิว!!! แต่จะรอ"
มันทำตัวน่ารักขึ้น...ว่าปะครับ



"ครับ... ไปแล้วเนี๊ยะ กินข้าวๆ"



 
ผมพูดพร้อมกับเดินไปหามัน มันยิ้มทันทีที่ผมยอมกินข้าวก่อนตามที่มันบอก เรานั่งกินข้าวกับไปคุยกันไป พอกินเสร็จก็เรียกไอ้เก่งเข้ามาเก็บจานแล้วมันก็นอนเล่นโทรศัพท์รอผมที่โซฟา เหลือบมองมาที่ผมบ้างบางครั้ง ผมก็มองมันเหมือนกันครับ มันเล่นโทรศัพท์สักพักก็นอนหลับที่โซฟานั่นแหละครับ ผมกลัวว่ามันจะนอนไม่สบายผมเลยลุกขึ้นไปอุ้มมันเข้าไปนอนในห้องนอนที่อยู่ในห้องทำงานนั่นแหละ ผมจูบที่หน้าผากมันเบาๆ ก่อนมานั่งเคลียร์เอกสารต่อ พอผมทำงานเซ็นเอกสารเสร็จกำลังเก็บโต๊ะทำงานแล้วจะพามันกลับห้องครับ แต่มันเดินงัวเงียขยี้ตาออกมาซะก่อน




"ตื่นแล้วเหรอ? กำลังจะไปปลุกกลับบ้านพอดี"


"อืม.... ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?"
มันพูดพร้อมกับหาวแล้วเดินไปที่โซฟาแต่ผมเรียกดักไว้ซะก่อน



"มิน.... มานี่ม่ะ"
ผมขวักมือเรียกมัน มันก็เดินมาอย่างงงๆ



"นั่งนี่ซิ"


ผมตบลงที่ตักผมครับ มันทำหน้ามึนๆ ก่อนที่จะนั่งลงที่ตักแล้วหันหน้าเข้าหาผม มันเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ข้างขวาของผมครับ ผมโอบกอดที่หลังมันไม่แน่นมาก


"ทิว อยากกลับห้องแล้วอ่ะ"


"อ๊ะ!!!....."
ผมงับที่หูมันเบาๆ ครับ



"เสร็จแล้ว เดี๋ยวพากลับครับ"


"ง่วงนอน...."


"ป่ะๆ งั้นกลับห้องกันครับ"



ฟอดดดด....




ผมพูดแล้วหอมที่แก้มมันครับ มันลุกขึ้นจากตักผม ผมหยิบกุญแจแล้วพามันเดินไปที่รถแล้วก็ขับพามันกลับคอนโด พอถึงห้องเราก็อาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้านอน มันขึ้นไปนอนห่มผ้ารอผมอยู่บนที่นอนแล้วครับ ผมปิดไฟแล้วขึ้นไปนอนข้างๆ มันแล้วรวบตัวมันเข้ามากอด มันขยับตัวเข้าชิดตัวผมมากขึ้นหน้าก็ซบลงที่อกของผม



 
"ทิว อยากไปเที่ยว"


"ไปไหนดีล่ะ แล้วมินไม่มีเรียนเหรอ?"


"ส่งงานแล้ว หยุดได้ อยากไปทะเลพาไปหน่อย"


"หึหึ.... ได้ซิ ที่ไหนดี ภูเก็ตดีไหมหรือจะไปเสม็ดจะได้เสร็จไง"
ผมพูดแล้วลูบไลที่ก้นมันอย่างหยอกล้อ



ปึ่ก!!! มันทุบที่อกผมเบาๆ




"ที่ไหนก็ได้ ใกล้ๆ ก็ดี"


"งั้นเดี๋ยวทิวพาไปภูเก็ตไหม? ใกล้ดี"


"บ้าเหรอ!! ใกล้ตรงไหน?


"งั้นเตรียมเก็บกระเป๋าเลย พี่ทิวจัดให้เมียรักอยู่แล้ว หึหึ"


"ดีมาก ค่อยน่ารักหน่อย"


"นอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวไปเที่ยวกัน"




จุ๊บบบบ....




"ฝันดีครับ...ที่รัก" 




จุ๊บบบบ.....




"ฝันดีเหมือนกัน คนแก่ขี้หื่น"



"หื่นแล้วรักไหมคร๊าบบบ..... หือออ...."




"อืมมม...... รักคนแก่ ชอบคนหื่น นอนแล๊ววว..."
 


TBC.

อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกดบวกเป็ดให้กำลังใจคนแต่งบ้างนะค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

   มุ้งมิ้งกันก็เป็นนะลุงขี้หื่น

[rmlab]

ทิวบ่นยาวเลยนะ สงสัยเก็บกดมานาน

[kunt]

เฮีย ขอยาไล่มด  ด่วน!!!

[miya_pp]

เค้าคืนดีกันแล้ว

[Mouse2U]

ทิวปราบมินเสียอยู่หมัดเลย…

มินลุคนี้น่ารักน่าหยิกยิ่งกว่าเดิมอีกนะคะ

[boonpa]

  พอดีกันแล้วมันจะหวานกันไปไหน มดมาใหญ่แล้ว

[iceman555]

ดีกันแว้วววววว. อร๊ายย. หวานต่อๆๆๆ

[minneemint]

ดีใจดีกันแล้ว

[koikoi]

คนรักกันก็ต้องพยายามปรับตัวเข้าหากัน

[Freja]

น่ารัก น่าชัง  น่าทุบทั้งสองคนเลย
เปิดใจคุยกันแล้ว