หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[a_n]

คราวนี้ ใครจะเลือดสาดนะ 555++

[omyim_jjj]

พี่ทิวน่ากลัววววว. แต่สะใจดี

[boonpa]

เมียข้าใครอย่าแตะใช่ม่ะเฮีย

[maemix]

สงสารคนนั้นว่ะ ยังมีชีวิติอยู่ไหม
เฮียทิวโหดมาก

[aom2529]

  อ๊าย..พี่ทิวโหดดดมากกกกกกกกกก..แต่ได้ใจอ่ะ..

[jaaeyboy]

ไอ้พี่ทิวนี่ก็หึงแรงเกิ้น 5555
สงสารคู่กรณีจริงๆ 

[iceman555]

หาเรื่องตายละ มายุ่งกะมิน

[Nus@nT@R@]

55555 พี่ทิวโหด

[Rambluesky]

พี่ทิวโหด 

รออ่านต่อนะครับ 

[minneemint]

มันคือดีงาม
แต่ทิวหึงโหดจัง

[sunipum]

เฮียยังโหดโครตๆเหมือนเดิมเลย

[Doranaii]

หึหึ คง นอน ตาย จม กอง เลือด ไปแล้วสินะ "เมียข้าใครอย่าเเตะ" 
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ สนุกมากจริงๆ

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 27 (ทิวVSมิน) เลือดร้อนต้องเอาน้ำสาด...

ประโยคที่ 1 ลิสเซิ้ลนะครับ.....




ทิว.... ถ้ายังไม่เลิกโวยวายหรืออยากจะฆ่ามันนักก็ไปเลย!! แล้วกลับบ้านไปเลยนะไม่ต้องกลับมา อ่อ... แต่คงไม่ได้กลับบ้านหรอก เพราะคงต้องไปนอนในคุกแทน พูดไม่รู้เรื่อง ฟังบ้างไหมหูอ่ะ อย่าเอาไว้กระดิกอย่างเดียว บ้าเลือดนักก็ไปเลย!! ไปฆ่ามันให้ตายนะ ถ้ากูไม่ได้ไปงานศพไอ้ห่านั่นมึงก็ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าอีก ไปเลย!!! มึงขับรถไปหามันเลยนะ นี่กูได้ที่อยู่มันมาล่ะ มันนอนอยู่ที่โรงพยาบาล  ไปถึงมึงก็เอาหมอนปิดหน้าปิดจมูกให้มันหายใจไม่ออก เอาเข็มน้ำเกลือทิ่มคอหอยมันซะ ถ้ามันยังไปตายก็ดึงเครื่องช่วยหายใจมันออกแล้วบีบคอมันซะ!!! จะได้สบายใจขึ้น ดีเหมือนกันกูจะได้หาผัวใหม่ เบื่อผัวแก่ๆ พูดไม่ฟัง กูชอบผัวเชื่องๆ พูดจารู้เรื่องมากกว่า พูดยากอย่างมึงกูเพลีย!!! แมร่งเอ๊ยยย!!!!....
 





ยาวไหมครับ? ไม่ใช่เรื่องทะลึ่งนะ ที่ผมถามนะ เมียผมด่ายาวไหมครับ? หายใจตอนไหนผมมองไม่ทัน ตอนแรกผมนี่ขึ้นเลย องค์ลงของขึ้นแต่ตอนนี้ผมหดเหลือนิดเดียว เสียวหลังจับใจ โดนเมียด่า!!! ได้ยินไหมครับ ไอ้ทิวโดนเมียด่าครับ น้ำตาจิไหล กลัวเมียไม่ให้นอนด้วย กลัวโดนยุงกัด กลัวนอนหนาวคนเดียว กลัวโดนเรียกไปเซ็นใบหย่า แต่เอ่อ!!! ผมลืมไปว่ายังไม่ได้ไปจดทะเบียน สมองผมเริ่มเบลอ ประมวลผลไม่ถูก กระพริบตาปริบๆ ส่งตาหวานไปแล้ว หน้าสลดๆ ก็ส่งไปแล้ว องค์ท่านยังไม่ลง คงเพิ่มดีกรีมากขึ้นกว่าเดิม เหล้าที่กินเข้าไปก็หายไปไหนหมดไม่รู้.... หรือผมฉี่ออกไปตอนโดนเมียตบบ้องหูหนึ่งทีจนมึน ตอนไหนนะเหรอครับ ตอนที่ผมจะกลับเข้าไปถามไอ้ปูว่าเอาไอ้นั่นไปไว้ที่ไหน แต่เมียผมมันดันมาดึงแขนไว้ ก็ตอนนั้นผมลมออกหูครับ ทั้งโกรธที่มันมาทำอย่างนี้กับเมียผมแถมจะชวนเมียผมไปนอนด้วยอีก ผมเลยเผลอสะบัดมือจนเมียผมล้มลงไปนั่งที่พื้น ผมได้ยินเสียงร้องดังขึ้นจึงหันกลับไป เห็นเมียผมนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กันลานจอดรถที่ลาดด้วยปูนซีเมนต์ หน้ามันบงบอกว่าเจ็บมาก... ผมวิ่งเข้าไปที่มันจับตัวมันลุกขึ้น





"มิน....มึงเป็นอะไรไหม?"


ผมถามด้วยความร้อนรนกลัวเมียจะเจ็บมาก เพี๊ยะ!!! เสียงฝ่ามือกระทบเข้าที่หูข้างซ้ายมึนจนแทบจะนับดาวไม่ถูก... มันพูดว่าไงรู้ไหมครับ?!


"มึงยืนรอกูอยู่นี่!!! ห้ามขยับเขยื้อนไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวกูกลับมา!!!"



 
น้ำเสียงที่ดุดันของเมียผมทำเอาผมสร่างจากอารมณ์โกรธเมื่อครู่ ตอนนี้เป็นห่วงมันแทนว่าที่มันล้มลงไปเจ็บมากไหม? ผมยิ่งแรงควายอยู่ครับ ขนายเพื่อนผมสามคนยังจับตัวผมไว้แทบจะไม่อยู่ แล้วนี่เมียผมตัวบางกว่าผมกับเพื่อนผมตั้งเยอะจะเจ็บซักแค่ไหน แป่ว.... ไอ้ทิวเอ๊ย... บรมมะซวยพะยะค่ะ ผมยืนนิ่งๆ ตามที่มันสั่ง มันเดินหายกลับเข้าไปในร้านครับ ไม่นานนักมันก็เดินกลับออกมา ปากผมกำลังจะขยับ



 
"มิน..."
มันมองขวับ!!! ตาขวาง... เมียขาโหดผมคัมแบล็ค นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้เห็นสายตาแบบนี้



"ขึ้นรถ!!! เอากุญแจมา กูขับเอง!!!"   
ผมล้วงกุญแจแล้วยื่นส่งไปให้มัน



"เร็วเลย!!!!....." 




เสียงเมียผมดังไปแปดบ้าน ผมเดินตามไปขึ้นรถฝั่งคนนั่งอย่างว่าง่าย บรรยากาศในรถเงียบสงัด เสียงแอร์ดังกลบเสียงลมหายใจผมเลยครับ เอ๊ะ!!! หรือกูหยุดหายใจไปแล้วว่ะ หรือวิญญาณกูออกจากร่างไปแล้วเพราะบ้องหูมหาภัย คิดแล้วสั่นขน เฮ้ยยย!!! ขนลุกซู่ทันที เมียดุๆๆ เงียบไว้ๆ อย่าเถียงๆ เมียต้องชนะผัว เป็นผัวต้องให้เกียจเมีย ต้องปกป้องเมีย ทำผิดต้องยอมรับ ทำเมียเจ็บต้องจำใจยอมรับโทษ ทำหน้าเศร้าๆ ไว้เมียจะได้เห็นใจ สายตาก็แอบเหลือบมองโดยใช้หางตานะครับอย่ามองตรงตอนนี้.... มันอันตราย อยากจะร้องเพลงปาร์มมี่ (อยากจะร้องดังๆ ให้ใครต่อใครได้รู้ทั่วกัน อยากจะร้องดังๆ พูดให้ใครได้ฟังว่าเธอรักฉัน อยากจะร้องดังๆ คำที่เธอบอกกันว่ารักมากมาย....) เนื้อเพลงยังไม่ทันจะจบดี ยังไม่ทันจบไคล์แม็กซ์สายตาอันเย็นยะเยือกก็ส่งมาทางผมอีกครับ อึ๊บ!! กลั่นหายใจเหมือนเวลาเห็นผีดิบใช้สำหรับพลางตัวไว้ไม่ให้มองเห็น... ไม่ได้ผลอ่ะ เอาว่ะ!!! สู้โว๊ยยย....




"มินครับ...."



"จิ๊!!!...."



คือความหมายให้หุบปาก เงียบๆ ไว้ อย่าริอาจพูดอะไรออกมา พจนานุกรมฉบับไหนว่ะ อ่อ... ผมมโนขึ้นมาเองครัช พยายามยิ้มดีไหม? แต่สายตาคู่นั้นบอกผมว่า มึงช่วยอยู่เฉยๆ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่!! เงียบดีกว่า ผมจะรอเมื่อเมียผมพร้อม นะจ๊ะ จุ๊บๆ ส่งจูบในใจ




สิบนาทีผ่านไป แมร่งเอ๊ย!!! ทำไมพี่พักมันอยู่ไกลจังว่ะ? หรือกูพักอีกจังหวัดนึง? หึ่งๆๆ หัวเริ่มส่งกลิ่นเหม็น เมียไม่สนใจ ขับรถทำไมไม่คุยกับเขาเลยล่ะตัวเอง เขาหน๊าวหนาว... อยากได้เสื้อหนาวซักตัวจัง มองซ้าย... มองขวา... ไม่มี ว่างเปล่า!! เหมือนจิตใจของไอ้ทิวตอนนี้ที่เหมือนกำลังเว่หว้า ว่างเปล่า ล่องลอย... ไปไกลแล้วครับ กูหายใจไม่ทั่วท้อง เมียไม่หันมามองแม้แต่นิด ผีตนใดเข้าสิงเมียกูอยู่จงออกไป มโนว่าในมือมีข้าวสารเสกกำไว้ที่มือขวา น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์แท่งทองอยู่ที่มือซ้าย แล้วสาดใส่ที่เมียผมพร้อมๆ กัน วิญญาณร้ายจงออกจากร่างเมียกูไปบัดเดี๋ยวนี้ เพี้ยง!!!!....
 




"ลงได้แล้ว!!! นั่งทำซากอะไรอยู่!!!!"



ผมวางหม้อดินที่จะขังวิญญาณร้ายลงจากมือแล้วเปิดประตูรถก้าวขาเดินตามเมียต้อยๆๆๆ นี่เมียกูวิ่งผลัดสี่คูณร้อยอยู่เหรอว่ะ? ตามแทบจะไม่ทันเลย เมียจ๋า.... เป็นนักวิ่งเหรียญทองก็ไม่บอกผัวนะจ๊ะ อร๊ายย... เมียตราเหรียญทอง ผมยังคงมโนพูดกับตัวเองอย่างเนื่องจนเก้าเข้ามาในบ้านพัก เสียงปิดประตูดัง......



 
ปั้ง ปั้ง ปั้ง




โหดร้าย.... ผัวกลัวแล้วคร๊าบบบบ....



"มึง......"


คุณอาจจะฟังไม่ทันว่าเมียผมพูดอะไรต่อจากนี้ ผมแนะนำให้กลับไปอ่านที่ประโยคที่หนึ่งครับ ตอนนี้ผมของลาตาย แพ๊พพพ....
หลังจากอ่านประโยคที่ 1 จบมาต่อกันด้วยบทสนธนาอันหวานหูกันดีกว่าครับ



"ก็มันทำมึงเจ็บนะมิน มึงเจ็บกูก็ยิ่งเจ็บกว่ามึง!!! แล้วไหนจะมาพูดดูถูกมึงอีกว่า.... จะพามึงไปนอนด้วย กูไม่ยอมหรอก"


"แล้วมึงจะเอาอนาคตมึงไปแลกกับการฆ่าคนเพราะกูเหรอทิว? มันไม่ใช่นะ กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงกู รักกู... แต่กูก็รักมึงไม่แพ้กัน ถ้าเกิดเรื่องมันไม่จบแค่นี้ มันเอายกพวกมาทำร้ายมึงล่ะ มึงจะทำยังไง?"


"กูไม่กลัวหรอก.... มันทำมึงเจ็บมันต้องเจ็บกว่า!!!"



ประโยคที่ 2 สารภาพ



"ทิว!!! นี่มึงยังไม่เข้าใจอีกใช่ไหม? ห๊ะ!!! ถ้ามึงเป็นอะไรไปแล้วกูล่ะ!!! กูล่ะทิว กูจะอยู่ยังไง? มึงจะทิ้งให้กูอยู่คนเดียวได้เหรอ? ถ้ามึงไปมีเรื่องกับมันผมออกมามึงพิการแต่มึงก็ยังอยู่กับกู!!! แต่ถ้ามึงตายล่ะทิว... กูจะอยู่กับใคร? มึงเคยคิดบ้างไหม? ถ้ามึงคิดว่าจะทิ้งให้กูอยู่คนเดียว กูว่ามึงไม่ต้องมาชอบกูตั้งแต่แรก ไม่ต้องเข้ามาจีบกู ไม่ต้องมาเป็นแฟนกู ไม่ต้องมาทำให้กูรัก ไม่ต้องมาทำให้กูขาดมึงไม่ได้ ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าตั้งแต่แรก ไม่ต้องไปขอพ่อแม่กูว่าจะคบกับกู ไม่ต้องทำทุกอย่าง ที่มันจะเริ่มต้อนเรื่องทั้งหมด กูก็จะได้เป็นผู้ชาย เรียนจบ แต่งงานมีลูกมีเมีย อยู่กับครอบครัวจนแก่เฒ่า ไม่ต้องมาเสียตูดแล้วมีผัวขี้ใจร้อนอย่างมึงเหมือนตอนนี้  ไอ้บ้า!!! มึงไปไกลๆ หน้ากูเลย!!!"




ตามันแดงๆ ตัวมันสั่นๆ เสียงเริ่มเครือพูดไม่ชัดถ่อยชัดคำ ยืนก้มหน้ามองพื้น ไม่ยอมมองหน้าผมแม้แต่น้อย มันยืนกำหมัดตัวเองไว้แน่น เรายังยืนอยู่กลางบ้านพักที่อาผมยกให้ไว้มาพักเมื่อไหร่ก็ได้ มันยังคงยืนก้มหน้าไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ผมใจดีสู้เมียเดินเข้าไปใกล้ตัวมัน ดึงตัวมันหวังจะเอาเข้ามากอดไว้แนบกาย มันขัดขืนผม ทุบเข้าที่หลังผมหลายครั้ง ทั้งผลั่กผมออกแต่ผมก็ขืนตัวมันมากอดจนได้....




"มิน....กูขอโทษ"
มันยังคงเงียบไม่ตอบอะไร ยืนนิ่งให้ผมกอดโดยไม่ขัดขืน



"...."


"มิน ขอโทษนะ กูไม่รู้ว่าจะทำให้มึงโกรธขนาดนี้ กูขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกอย่างนี้ มึงเจ็บไหม? ตอนที่กูสะบัดมึงล้มลงกับพื้น"


"มิน....."
ผมยังคงเรียกชื่อของมันอยู่แล้วกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิม



"กูโกรธที่มึงไม่ยอมฟังที่กูห้าม..."


"กูโกรธที่มึงโมโหจนลืมห่วงตัวเอง...."


"กูโกรธที่ทำให้มึงต้องเป็นห่วงกู...."


"กูกลัวมึงพลาดแล้วต้องเจ็บตัวเพราะกู...."


"กูกลัวมึงเผลอฆ่าคนตายแล้วทิ้งให้กูอยู่คนเดียว..."


"มึงเข้าใจกูไหมทิว กูเป็นห่วงมึง!!! กูก็ห่วงมึงเหมือนกัน พอๆ กับที่มึงห่วงกูนั่นแหละ!!"
มันพูดทั้งๆ ที่ตัวมันสั่นอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ



"กูรู้แล้ว.... กูรู้แล้วมิน กูขอโทษ... ต่อไปกูจะพยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้มากกว่านี้ กูจะไม่ทิ้งมึงให้อยู่คนเดียว กูรักมึงนะมิน"
ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่หน้าอกข้างขวา


"ไอ้บ้าทิว!!! ไอ้บ้าพลัง!!! ไอ้บ้าเลือด!!! ถ้ามึงผิดสัญญากูจะฆ่ามึง!!"


"อืม.... กูสัญญา กูจะไม่ทำอีกแล้ว กูจะคิดให้เยอะๆ คิดเผื่อมึง คิดเผื่อลูกที่จะเกิดมาของเราสองคน"



เพี๊ยะ!!!!!



"โอ๊ยยย.... ฟาดหลังผัวทำไมครับ?"


"กูเป็นผู้ชาย กูมีลูกไม่ได้ ไอ้บ้าทิว!!"


"อ้าวมิน มีผัวแล้วก็ต้องมีลูกซิถึงจะถูก"


"รอให้พระอาทิตย์ขึ้นยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนเถอะ!! แล้วกูจะมีลูกให้มึง!! ไอ้แก่!!!"


"หึหึ.... เดี๋ยวกูเอามึงบ่อยๆ ก็มีเองแหละ!!!"


"ไอ้ทิว!!!"


"ก็ได้ๆ เอาไม่บ่อยแต่เอาถี่ๆ ก็ได้ มันส์เหมือนกัน... หึหึ"


"ไอ้เฒ่าลามก...."


"มิน...."


"อืม..... ว่า?"


"มึงร้องไห้เหรอ?"
ผมมันเห็นหน้ามันนี่หน่า มันเล่นซุกหน้าที่อกผมแล้วพูดกับผมอยู่ตั้งนาน ดีนะเราพูดกันภาษาผัวเมียผมเลยเข้าใจ



"เปล่า.... กูแค่แสบตา เสื้อมึงเหม็น!! เต่ามึงก็เหม็น!! น้ำลายกูเปรอะที่เสื้อของมึงต่างหาก"


"หึหึ.... น้ำลายก็น้ำลาย เหม็นว่ะ!!! แปรงฟันรึเปล่าเนี๊ยะ!!!



เพี๊ยะ!!!!!



"โอ๊ยยยย.... มินตีกูอีกแล้วนะ เจ็บนะไม่ใช่ไม่เจ็บ"


"ดี!! ก็กูอยากให้เจ็บ ถ้าเหม็นต่อไปนี้ก็ห้ามมาโดนปากกูอีก กูจะไม่แปรงฟันอีกเลย มึงจะได้รังเกียจไม่กล้าเข้าใกล้กู"


"เฮ้ยยย!!! ได้ไงอ่ะ แล้วจะให้กูไปจูบกับเสาบ้านรึไง? โอ๋ๆๆๆ ล้อเล่นนะครับ"
ผมกอดมันแล้วโยกตัวมันไปมา...




ประโยคที่ 3 หวานหูมิรู้เบื่อ....




"มิน...."


"อืม....."


"มึงรักกูมากใช่ไหม?"


"ไม่รู้.... คิดเอาเอง"


"รักรึเปล่า?"


"...."


"รักหรือไม่รัก?"


"อืม.... รัก"


"จริงอ่ะ?"


"ล้อเล่น...."


"เฮ้ยยย!!! ตอบดีๆ อย่ามากวน"


"ไม่รักแล้วจะให้เอาทำไมทุกวัน.... เจ็บนะเว้ยยย!!"


"ฮ่าๆๆ แสดงว่ารัก?"


"อืม.... กูรักมึง"




ฟอดดด.......




"ขอบคุณนะ"


"อืม.... ไม่เป็นไร ยินดี"


"กูก็รักมึง.... รักม๊ากกกก.... มากกก.... มึงรู้ใช่ไหม?"


"รู้......"


"น่าร๊ากกก.... เมียใครก็ไม่รู้น่ารักเป็นบ้า!!!"


"กูหล่อแล้วก็ไม่ได้บ้า...."
ดูเมียผมตอบ...



"อืม... หล่อก็หล่อ"




ประโยคที่ 4 คำสัญญา




"มิน......"


"อืม..... เรียกอยู่ได้!!!"


"ต่อไปนี้กูสัญญานะว่าจะไม่ทำให้มึงต้องเป็นห่วง มีอะไรจะบอกมึงทุกเรื่อง... เรื่องของกูก็เหมือนเรื่องของมึง กูจะไม่ทิ้งมึงไปไหน กูจะไม่ดื้อ จะเชื่อฟังเมียเป็นผัวที่ดี มึงก็ต้องเชื่อฟังกูด้วย!! มีอะไรให้บอกกูคนแรก มึงเจ็บกูเจ็บ มึงเศร้ากูก็เศร้าตาม มีสุขก็ก็สุขตาม สรุปกูรักมึง จบนะ"



"แหวะ!!! อ้วกได้ป่ะ มันเลี่ยน!!! อยากอ้วกเหล้าทิ้งแต่เสียดาย"


"หึหึ ค่าเหล้ามันแพง อย่าอ้วกออกมาเอาไว้ฉี่ออกจะได้คุ้มค่าเหล้า"


"ติ๊งต๊อง แก่แล้วบ้าบอ"


"บ้าแต่ก็รักนะ"
>///<



"ทิว...."


"ว่าไงครับ"


"กูร้อน จะกอดอีกนานไหม?"


"ฮ่าๆๆ จะกอดทั้งคืนเลย ไหวไหม?"


"หึหึ.... ไม่เคยกลัว ให้ถึงเช้า"


"จริงอ่ะ" 


ผมจับตัวมันออกจากอ้อมกอดผมแล้วมองหน้ามันเพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่มันพูดเมื่อกี้คือเรื่องจริง ผมไม่ได้หูฝาดไป มันเลิกคิ้วขึ้นมองสูง สะแสยะยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดว่า


"ถ้าคิดว่าทำถึงเช้าไหวก็ลองดู"


"อร๊ากกก.... มินอย่ามาท้านะ กูเอามึงจริงๆ นะ"


"หึหึ...."


"มึงท้าผิดคนแล้วมิน อย่างนี้ต้องจัดให้ชุดใหญ่!!! มานี่เลย...."



ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง


"เฮ้ย!!!! เปิดประตูเว้ยย!!!!"
นรกอเวจีขุมไหนส่งพวกมึงมาเกิด มาเป็นมารความสุขของกู



"อย่าไปสนใจเลยมิน พวกมันเข้ามาไม่ได้หรอก ป่ะ!! เราไปจัดการเรื่องของเราสองคนดีกว่านะ ที่รัก"


"เอางั้นเหรอ?"
เมียยั่วๆๆๆ คึคึ เสร็จ!!! งานนี้สว่างคาตา...




ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง



"เปิดโว๊ยยยย.... ไม่งั้นกูจะพังเข้าไป"


"พี่ฟิว ผมมีกุญแจ นี่ๆ ไขเลยๆ เร็ว"
ผมได้ยินเสียงพวกมันพูดกันอยู่หน้าประตูครับ



"มึงเอามาจากไหนว่ะ? ไอ้บี้"


"โห.... พี่ตาบอดป่ะ? ก็มันคาอยู่ที่ลูกบิดอ่ะ ผมเห็น"
สาดด...... ทำไมกุญแจไปที่อยู่ที่ลูกบิดได้ว่ะ



"ไอ้เหี้ยฟิว!! ไขเร็วๆ เลย ป่านนี้ไอ้ทิวกลายเป็นศพแล้วมัน แมร่ง!! เห็นสายตาน้องมินตอนมาขอที่อยู่ไอ้เหยื่อรายนั้นจากไอ้ปูแล้วกูยังเสียวสันหลังไม่หายเลยว่ะ"


"ใช่พี่ แมร่ง!! ไอ้โหดคัมแบล็ค ตั้งแต่มันคบกับเฮียมันเพลาๆ ไปแล้วช่วงนึงนะ นี่มันกลับมาอีกแล้ว อ้าวพี่ฟิว จะยืนอ้าปากฟังอีกนานไหม? หรือพี่จะรอเก็บศพเฮียที่เดียวเลยตอนอืด"


"อ้าว!!! ไอ้เหี้ยบี้ มึงแช่งเพื่อนกูทำไมว่ะ? สาดด... กูยังไม่ได้สั่งเสียมันเลยว่าให้มาบอกหวยกูด้วยขอสามตัวตรง"
หวงกูทุกคนซินะเพื่อนกู



"ไอ้ฟิว เลิกปากมากได้แล้ว ข้างในแมร่งเงียบฉิบหาย!! ไขเลยๆ เผื่อกูช่วยเหลือชีวิตมันทันเวลา"
ไอ้สัส!! เนย์ ใช่ครับ... ผมสองคนยืนนิ่งฟังพวกมันพูดถึงผมสองคนอยู่นานล่ะ




แกร๊ก!!!!




"เฮ้ยย!!!!!!"


"เฮ้ย... ทำเหี้ยอะไรของพวกมึง กูยังไม่ตาย"
พวกมันยืนหน้าสลอนมองผมสองคนสลับกันไปมา



"อ้าว.... พวกผมก็นึกว่าเฮียกับไอ้มิน"


"ไอ้นัน มึงนึกว่าอะไร?"


"เออ.... พวกมึงนึกว่ากูจะทำอะไรพี่มัน"
แนะ!! ต่อหน้าคนอื่นเรียกพี่ เดี๋ยวจูบปากโชว์เลยนะเมียจ๋า.....



"เปล่า.... พวกกูแค่เป็นห่วงว่ามึงกับเฮียถึงที่พักยังก็แค่นั้น เนอะๆ พี่ฟิวเนอะ"


"ช่ายๆๆ ไอ้บี้พูดถูก พวกกูแค่เป็นห่วงว่ากลับมาถึงปลอดภัยป่าว"
ไอ้ฟิวไหลตามไอ้บี้ไปครับ



"ไอ้ฟิว มึงจัดการเรียบร้อยป่าวว่ะ?"
ผมถามไอ้ฟิว เพราะมันทำตัวมีประโยชน์สุด



"เรียบร้อยแล้ว ไอ้นั่นนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่โรงพยาบาล คงอีกหลายวันกว่าจะได้ออกมาใช้ไม้เท้าเดินเล่น หึหึ"
ผมฟังไอ้ฟิวพูดจบก็ลากเมียผมมานั่งที่โซฟา พวกมันก็เดินมากมานั่งอย่างเจี๋ยวเจี้ยม



"แล้วไงต่อว่ะ?"


"ไอ้ปูบอกว่าไอ้นี่มันเป็นลูกกำนัน มันเลยกร่างเป็นพิเศษ แต่มึงไม่ต้องห่วง กูเช็คล่ะ พ่อมันลูกหนี้พ่อมึงกับอามึงอยู่เหมือนมาตีสนิทตอนมาพักที่โรงแรมอามึงแล้วเสือกมาขอกู้ยืมเงินเพราะติดการพนันว่ะ"
อาผมก็พ่อไอ้เท็นนั่นแหละครับ เจ้าของโรงแรมที่ผมกับเพื่อนพักอยู่ในตอนนี้



"เออ.... แล้วมึงทำไงต่อ"


"กูก็จะจ่ายค่ารักษากับค่าทำขวัญให้ พ่อมันมาตอนแรกก็กร่างเหมือนลูกมัน ถามหาว่าใครทำลูกมันเจ็บอย่างนี้ พอกูบอกชื่อกับนามสกุลมึงไป หึหึ ยกมือขอโทษกูแทนมึงแทบจะไม่ทันว่ะ!! สรุปกูก็จ่ายค่ารักษาให้บวกค่าทำขวัญนิดๆ หน่อยๆ ไป พ่อมันก็ด่าลูกโชว์พวกกูเลย เห็นแล้วขำฉิบหาย"



"เออ... ขอบใจที่มึงช่วยจัดการให้กูว่ะ"


"อืม.... ไม่เป็นไร ว่าแต่มึงสองคนเถอะ โอเครึเปล่าว่ะ?"


"มึงถามมินดูดิ ว่าโอเคไหม? ว่าไงมิน?"


"ไม่มีอะไรแล้วพี่ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหา ขอบคุณครับที่จัดการเรื่องบ้าๆ นี้ให้ผม"


"หึหึ ไม่เป็นไร ถ้ามินจะเอาเรื่องมันก็บอกพี่แล้วกัน เดี๋ยวพี่จัดการให้"


"ไม่แล้วล่ะพี่ฟิว แค่มันโดนตีนไอ้พี่ทิวยำเละขนาดนั้นผมว่าก็พอแล้ว ไม่อยากจะซ้ำเติมคนพิการ"


"ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้มินแมร่ง!!! เจ๋งว่ะ!! เพื่อนผมเองคร๊าบบบ...."


"ไม่ต้องเสือกชมกูเลยไอ้ทีน สัส!!!"


"เฮีย ผมบอกเลยว่าเฮียแมร่งโคตรน่ากลัวอ่ะ ตอนโกรธ ต่อไปนี้ผมจะเชื่อฟังเฮียทุกอย่าง มีเรื่องอะไรของไอ้มินผมจะรีบคาบมาบอกเฮียทุกเรื่องเลยคร๊าบบ...."
ไอ้ทีนนี่มันพูดดีใช่ได้เลยครับ



"ไอ้สัส!!! มึงอยากโดนตีนกูรึไงไอ้ทีน ห๊ะ!!!"
เมียผมยั้วะครับ โดนเพื่อนหักหลัง ฮ่าๆๆๆ 



"ไอ้มิน กูพูดอย่างแมนๆ เลยนะในฐานะที่กูเป็นเพื่อนกับมึงมานาน กู!! ไอ้ทีน ยอมโดนตีนไอ้มินกระทืบ!! ดีกว่าโดนตีนเฮียทิวสัมผัสผ่านผิวหนัง วันอังคาร พุธ!!"


"สัส!!!! ทีน วันทยาวุธ โว๊ยยย"




ฮ่าๆๆๆๆๆ
 





ไอ้ทีนเพื่อนเมียผมเรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว ไอ้นี่มันเป็นคนที่มีเรื่องกับคนอื่นน้อยที่สุดในกลุ่มครับ มันไม่ชอบมีเรื่องและไม่ชอบหาเรื่องใคร พอคนมาหาเรื่องมันแต่รู้ว่ามันเป็นเพื่อนกับเมียผมก็ถอยร่นหนีแทบจะไม่ทัน เมียผมก็ใช่ย่อย บางวันมุมปากนี่เขียวช้ำกลับห้องมาเลยครับ ผมต้องคอยทำแผลให้มันตลอด เห็นมันมีแผลกลับมาทีไรทะเลาะกันทุกที ก็ผมเป็นห่วงมันนิครับ



"พอๆ พวกมึง กลับไปนอนกันได้ล่ะ กูง่วงแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"



ผมไล่เพื่อนๆ กลับที่พัก พวกมันพักในส่วนของโรงแรมครับ ตอนแรกผมชวนมาพักด้วยกันแต่พวกมันปฏิเสธ มันบอกผมว่าในส่วนของโรงแรมฝรั่งเยอะ สาวๆ เยอะ มานอนส่วนตัวไม่มีวิวดีๆ ให้ดูครับ เลวป่ะล่ะ....



"แหม ทำเป็นไล่นะสาดด... มึงจะนอนหรือมึงจะทำอะไรกันแน่!!"


"ปากดีนะไอ้มาร์.... เดี๋ยวโดนตีนกู"


"พอเลยๆ พี่มาร์ไม่ต้องคิดลึก วันนี้มินจะเอาน้ำสาดไอ้พี่ทิวมันให้หายบ้าเลือด แล้วจะเอาเลือดมันมาต้มมาม่าหมูน้ำตกกิน เลือดร้อนดีนัก!!"


"เอาน้ำอะไรสาดเหรอมิน? น้ำเงี่ย- ป่ะ?"


"ตลกล่ะ! เดี๋ยวจะโดน"
อุ๊ย!!! กลัวครับ แม่ดุ แต่น่ารักเป็นบ้าเลย



"ฮ่าๆๆๆ งั้นพวกกูไม่กวนล่ะ เชิญพวกมึงสาดน้ำใส่กันให้พอ ลุกๆๆ พวกมึงนะ ไปแดกเหล้าต่อที่ห้องกัน วันนี้ยังไม่เมาเลยกู"

 
แล้วพวกมันก็กลับไปกินเหล้ากันต่อที่ห้องพวกมันครับ ผมเดินไปล็อคประตูห้องเรียบร้อยก็เดินมาหาเมียที่นั่งอยู่ที่เดิม
"มิน ไปอาบน้ำกัน"


"อืมม.... ทิวอย่า!! อาบน้ำก่อน"


"อืมมม.... ไปอาบน้ำไง เดี๋ยวทิวอาบให้มินเอง"


ผมจัดการลากมินด้วยปากไปจนถึงห้องน้ำ สำเร็จโทษไปก่อนรอบแรกที่ทำให้ผมเสียขวัญตอนที่มันองค์ลงไปสองรอบในห้องน้ำแล้วกลับมาต่อที่เตียงอีกรอบก่อนที่จะพักยกหอมแฮ่กๆ กันทั้งคู่




ประโยคที่ 5 ประโยคสุดท้าย



"มินครับ อ่าาาา"


"อืมมม..... ทิวอย่าจับตรงนั้น"


"ทิวรักมินนะครับ"


"อ่าาาา..... มินก็รักพี่เหมือนกัน"


"คืนนี้เป็นเด็ดดี ตามใจพี่นะครับ"


"อย่าทำแรงนะ"


"ครับ เด็กดี"


"อ่าา...... พี่ทิว"




จบประโยคสนธนาระหว่างผัวเมียแต่เพียงเท่านี้ที่เหลือผมขอไปสำเร็จโทษเมียรักให้หน่ำใจซะก่อน โทษฐานที่ทำตัวน่ารักเป็นห่วงผัว กลัวผัวติดคุก กร๊ากกก.... มันช่างน่าหลงไหลเสียจริง แล้วที่สำคัญที่ขาดไม่ได้ผมจะโชว์เมียให้รู้ว่าฟ้าเหลืองเป็นยังไงครับ





ฟิ้วววว..... หายตัวไปทำภารกิจพิชิตดวงอาทิตย์ครับ
 



TBC.

ไม่ขอพูดอะไรมาก.... เฮียน่าสงสาร กลัวเมียจนไข่ฝ่อ... เห้ย!! ใจฝ่อค่ะ
หนูมินก็เดือดกว่าเฮียเขาแล้วนะลูก... ใจเย็นๆ จ๊ะ ค่อยๆ คุยกันดีๆ เป็นห่วง...(เฮีย)
กลัวเฮียจะเป็นหม้าเพราะเมียเซ็นใบขอหย่า ฮ่าๆๆๆ จดกันตอนไหนฟร่ะ!!!

มาเป็นกำลังใจให้กันต่อๆ ไปนะค่ะ เม้นเล็กๆ น้อยๆ ค่อยๆ น้อยลงทุกวัน หุหุ
ไม่เป็นไร... เราจะเขียนเอาโล่ ฮ่าๆๆ คนอ่านสนุกคนเขียนก็สนุกตาม
คนที่เม้นตลอดยังคงความน่ารักเหมือนเดิม.... ขอบคุณนะค่ะ
คนที่พักเม้นแล้วคัมแบล็คมาเม้นให้ก็ดีใจมากค่ะ
คนใหม่ๆ แสดงตัวว่าติดตามชื่นชอบก็หัวใจพองโต อร๊ายยย.... เน่าสุดๆ อิอิ

บทสรุปจากใจคนเขียนคือ คำขอบคุณค่ะ

ปล. ติดตามกันต่อไปนะค่ะ อ่อ... เราทำสารบัญให้เผื่ออยากกลับไปอ่านตอนเก่าที่ชอบได้ค่ะ

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[Mouse2U]

แบบนี้เขาเรียกว่า 'ที่เมียด่าก็เพราะว่าเมียร๊ากกก~' ใช่ไหมคะพี่ทิว พี่ทิวมโนแต่ละอย่างนี่โดนใจเรามากเลยล่ะค่าา ><

[❣☾月亮☽❣]

โดนใจผัวทุกประโยคเลยนะเมีย
น้องมินฟ้าเหลืองส่วนพี่ทิวก็คงคางเหลืองอะดิ. เห้อผัวเมียคู่นี้.   

[Yara]

อ่านไปๆ เริ่มรู้สึกเป็นคู่รักคู่โหด คู่รักคู่ฮา คู่หวาน ครบรสจริงๆ 555

[Doranaii]

พี่ทิวคิดว่าตัวเองโหดแล้ว เจอโหดกว่าเข้าไป 5555555 อึ้งเลย
ยังเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

[aom2529]

นึกว่าพี่ทิวจะโดนมินกระทืบซะละ..

[boonpa]

คู่นี้แรงสุดตัวเหมือนเคย มีเมียโหดต้องหมั่นใช้ลูกอ้อนนะเฮีย

[Inwoสูs]

เดี๋ยวๆๆๆๆๆ แล้วไอ้ทุกวันนี้มันไม่ใช่ฟ้าเหลืองอยู่แล้วเรอะะะ

[่jjay]

ทิวโหดแต่ยังไงก็ต้องยอมสยบให้มิน 

[a_n]

ทิวเข้าชมรมกลัวเมียซะแล้ว

[Rambluesky]

#ทีมมิน น่าร้ากกก 

รออ่านต่อนะครับ 

[black sakura]

สู้ๆนะเฮียภารกิจพิชิตดวงอาทิตย์

[nuttzier]

โหดตลอด  ทั้งผัว  ทั้งเมีย  ..

[kitwiphat]

หื่นตลอดเวลาเลยนะทิว

[sunipum]

เฮียว่าโหดแล้วเจอซ้อมินเข้าไปถึงกับไปไม่เป็นอ่ะ  เค้าโหดเพราะรักทั้งคู่อ่ะ 

[nuttzier]

หายไปไหนเนี๊ยะ
นานแล้วน๊า ...????

ฮือๆ  เก๊าปูเสื่อรอทุกวันเลย

[Mouse2U]

เข้ามารอพี่ทิวกับมินจ้า ^^~

อยากอ่านต่อแล้ว

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 28 (ทิวVSมิน) คำสั่งหมอ

ฮะแฮ่มๆ ผม นายทิวไผ่สุดหล่อ มาดแมน แฮมซั่ม!! หลังจากที่ได้ทำภารกิจพิชิตดวงอาทิตย์ก็หมดแรงตามเมียไปติดๆ สว่างโล่เลยครับ ขนาดผมยังพูดออกปากว่าหมดแรง แล้วเมียผมล่ะครับจะเป็นยังไง อาจจะถึงขั้นคางเหลืองเลยก็ได้นะ น้ำเกลือไหมจ๊ะหนูมินของป๋า หึหึ ตอนนี้เมียผมนอนจมกองเลือด เฮ้ยยย... นอนหมดแรงอยู่บนที่นอนข้างๆ ผมนี่แหละครับ ยังไม่ตื่น จนตอนนี้ปาเข้าไปบ่ายโมงจะบ่ายสองแล้วครับยังไม่รู้สึกตัวเลย หึหึ รู้งี้ทำตัวดิบเถื่อนบ่อยๆ ดีกว่า เพราะเมื่อคืน เมื่อคืนมันเร่าร้อนมร๊ากกก ไม่อยากจะอวด เหมือนผมอดอยากมานาน อ่ะนะ!! ก็เมียผมอยากทำตัวน่ารักน่ากดเองทำไมล่ะครับที่รัก ที่เห็นโวยวายๆ นั่นนะเพราะห่วงผ๊มม... ห่วงผมจริงๆ นะ บอกว่าจะอยู่ยังไงถ้าผมเกิดเป็นอะไรขึ้นมา หัวใจผมแทบจะละลายตามน้องโฟร์มดไปเลยครับ ดีใจสุดๆ ต่อให้โดนบ่นโดนด่ามากกว่านี้ก็ยอมครับ แหมๆๆ เมียบ่นเพราะเมียรักหรอก ใช่ม่ะ
ผมตื่นมาตอนบ่ายโมงก็นอนยิ้มเป็นคนบ้า แอบหอมเมียบ้าง แอบจุ๊บที่ปากบ้าง แอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ซอกคอบ้าง หึหึ... จะมีอะไรสุขใจเท่านี้อีก แต่ผมต้องมาเสียอารมณ์กับไอ้เพื่อนๆ ของผม มันโทรเข้ามาหาผมหลายสายมากครับ แต่ผมปิดเสียง ปิดสั่นห้ามรบกวนเด็ดขาด พอผมตื่นมารับสายเท่านั้นแหละ มันด่าผมเละ ฟังแทบไม่ทัน ด่าเสร็จก็บอกผมว่ามันจะไปเดินเที่ยวที่เพลินวานกัน ผมกับมินจะไปไหม? เรื่อง?!! ตอบเลยว่าไม่!! เรื่องอะไรจะละทิ้งความสุขที่เราสองคนจะอยู่ด้วยกันละครับ ไอ้พวกนี้มันก็คิดได้เนอะ!!! พอผมบอกไปว่าไม่ไปเพราะมินยังไม่ตื่น ไม่อยากกวนใจมันตอนนี้ พวกมันก็เลยบอกว่าเดี๋ยวค่อยเจอกันตอนเย็นแทนครับ ก็คงต้องอย่างนั้นซินะ เพราะตอนนี้ต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัวให้มากๆ อย่าซ่าต่อหน้าเมีย เพราะเมียดุ แล้วผมกับพวกมันตกลงกันว่าวันพรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่สวนน้ำเปิดใหม่กันครับ มันบอกว่าจะได้ดูสาวๆ เล่นน้ำกัน หลังจากเล่นน้ำเสร็จก็จะขับรถกลับกรุงเทพฯ กันเลย ผมก็รับปากไปงั้นแหละครับ ต้องถามเมียก่อนว่าอยากไปไหม? ถ้าเมียผมไม่ไปผมก็ต้องตามใจเมียซิครับ จะบ่ายสองแล้วผมว่าผมต้องปลุกที่รักผมขึ้นมากินข้าวก่อนครับ เดี๋ยวจะปวดท้องเพราะกินข้าวไม่ตรงเวลาอีก หายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าให้ได้มากที่สุด แล้วก็......





"มินครับ....... มิน"


"อืมม......"
เสียงสะบัด ขัดใจสุดๆ ตั้งต้นความกล้าแล้วปลุกเมียจากนิทราอีกครั้ง



"มินคร๊าบบบ..... ตื่นได้แล้วครับผม"


"อืม.... อะไรทิว อย่ากวนน่า! จะนอน"


การปลุกของผมเหมือนจะไม่ค่อยสำเร็จสักเท่าไหร่ เอาว่ะๆ นอนเป็นเพื่อนเมีย ตามใจเมียดีกว่า ผมเลยรวมตัวมินเข้ามากอดอีกครั้งหวังว่าจะนอนเป็นเพื่อน แต่....




"โอ๊ยยยย......."


"เป็นไรมิน?"
ผมถามด้วยความตกใจสุดขีด



"ทิวปล่อย"


"ทำไม? เป็นอะไร? บอกทิวมาเดี๋ยวนี้ เป็นอะไร? ร้องทำไม?"


"เจ็บ ปวดตัว อย่ากอด"
 



"โอ๋ๆๆ ขอโทษครับ พี่ลืมตัวไปหน่อย กอดซะแรงเลย" 
ผมคลายกอดให้หลวมขึ้นอีกนิด



"อืม....ไม่เป็นไร"


"ตอนนี้พี่กอดเบาๆ ยังเจ็บอยู่ไหม?"


"อืม.... ไม่ค่อยเจ็บแล้ว"

 
"หิวข้าวรึยัง เดี๋ยวโทรสั่งข้าวมาให้กินเอาไหม?"


"เอาข้าวผัดทะเลไม่ใส่ต้นหอม ต้มจืดเต้าหู้ใส่วุ้นเส้นกับหมูสับ ไข่เจียวปูด้วย"


"หึหึ.... กินซะเยอะเลย ระวังจะอ้วนนะ"
ผมแกล้งเย้าหยอก



"หิว เสียพลังงานเยอะ"
เมียผมตอบครับ ฮ่าๆๆๆ



"เอาอะไรเพิ่มอีกไหม?"


"อยากแช่น้ำ เหนียวตัวจะตายอยู่ล่ะ"


"เมื่อคืนก็อาบให้อย่างดีเลยนะ ล้วงออกให้จนหมด ยังไม่สบายตัวอีกเหรอ?"




ฟอดดดด....... ฟอดดดด........



ผมหอมเข้าที่แก้มทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว....



 
"ไอ้บ้า!!! ทะลึ่ง!!!"


"ทะลึ่งอะไรล่ะ พี่พูดเรื่องจริงตลอดเลยนะ"


"ล้วงเลิ้งอะไรล่ะ!! จะเอามาพูดทำไม?!!"


"อ้าว!! ตอนที่พี่เอาออกให้มินยัง.... ยัง"
ผมพูดแบบล้อเลียน แอบมองด้วยหางตาเบาๆ



"ยังอะไร?!!!"


"ก็มินคราง.... อืม... พี่ทิว อ่าาา... พี่ทิวอยู่เลย หึหึ...."




เพี๊ยะ!!!!!!




"โอ๊ยยยยยย..... ตีพี่ทำไมล่ะมิน ก็มันเรื่องจริงนิ"



"ก็จะพูดถึงทำไม? ตอนนั้นมันเสียว แต่ตอนนี้มันเจ็บโว๊ยยยย...."
มีขึ้นเสียงครับงานนี้ สงสัยจะอาย... เลยฟาดงวงฟาดงาเล่น...



"ฮ่าๆๆๆ ไม่พูดแล้วๆ ครับ ป่ะเดี๋ยวพาไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวสุดที่รักจะโทรไปสั่งข้าวมาให้กินนะครับผม"



"อืม.... ทำดีมาก"



 
ดูดิครับ เมียผมแกล้งชม ว่าแล้วผมก็นั่งลงบนที่นอนเตรียมพร้อมเป็นม้าให้เมียผมขี่ เพราะเมื่อคืนผมขี่มันทั้งคืนแล้วครับ ต้องเปลี่ยนหน้าที่กันบ้างเราจะได้เท่าเทียมกัน หลังจากผมอุ้มมันไปลงอ่าง ใจก็อยากจะแก้ผ้าแล้วกระโดดลงตามไปครับ แต่สายตาเขียวๆ ของเมียผมช่างน่ากลัวยิ่งนัก ผมว่าถ้าอยู่ให้มันมองผมนานมากกว่านี้เขี้ยวมันจะงอกออกมาด้วยครับ ฮ่าๆๆๆ ผมเดินมากดโทรสั่งอาหารทำตามบัญชาเมียอยากกินอะไรผัวจัดให้เสมอ แถมด้วยผลไม้ที่สั่งเพิ่มให้กินหลังกินข้าวด้วยครับ บริการพิเศษจากป๋ารางวัลสำหรับเด็กดี เด็กช่างยั่วที่พาป๋าฟินทั้งคืน พอผมโทรสั่งอาหารเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำอีกห้องนึงครับ อาบน้ำเสร็จแต่งตัวออกมานั่นเปิดทีวีรอ อาหารก็มาส่งที่บ้านพักพอดีแต่เมียผมนี่ซิเปื่อยรึยัง? ทำไมยังไม่ออกจากห้องน้ำอีกนะ ผมให้ทิปเด็กเสริฟที่มาส่งอาหารแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องน้ำก่อนจะเคาะประตูเรียก.....





"มิน..... มินเสร็จรึยังทำไมอาบน้ำนานจังครับ มิน"


"ทิว....."
มีแค่เสียงเรียกชื่อของผมครับ



"มินเป็นอะไรรึเปล่า? เดี๋ยวทิวเข้าไปนะ"
มารยาทดีครับ ต้องขออนุญาตเมียก่อน....



"ทิว......"
พอได้ยินเสียงเรียกอีกครั้งโดยที่ไม่พูดอะไรต่อผมแทบจะพังประตูเข้าไปเลยครับ เพราะรู้สึกว่ามันแปลกๆ ยังไงไม่รู้



"เฮ้ยยยย!!!! มิน!!!!!" 
ผมวิ่งพรวดเข้าไปอุ้มมินที่นอนกองอยู่บนพื้นห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวก็หลุดออกจากตัวเรียบร้อยจนอยู่ในชุดวันเกิดเลยครับ




"มินเป็นอะไรทำไมถึงเป็นอย่างนี้?"
ผมตกใจมากครับ ตามันแดงๆ นอนกองอยู่ที่พื้นห้องน้ำ... เห็นแล้วใจหายว๊าบบ.... ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น



"ทิว..... กูลุกขึ้นแล้วห้องมันหนุนได้ รู้ตัวอีกทีกูก็ล้มลงนอนอยู่ที่พื้นแล้ว"


"ไม่เป็นไรนะมิน เดี๋ยวกูจะพามึงไปหาหมอเอง มึงลุกไหวไหม?"


ผมกอดมันทันที ทั้งกลัวทั้งสงสาร กลัวว่ามันจะไปเป็นไรที่ผมไม่รู้แล้วถ้าผมไม่อยู่กับมันตอนนี้มันจะเป็นยังไง? สงสารมันเพราะตอนนี้มันพูดบอกผมด้วยน้ำเสียงกลัวๆ อย่างบอกไม่ถูกครับ


"ทิว..... กูไม่เคยเป็นอย่างนี้ กูจะเป็นอะไรมากไหม? กูกลัวทิว กูกลัว"


"ไม่เป็นอะไรนะมิน มึงไม่ต้องกลัวนะ กูจะอยู่กับมึงเอง ไปหาหมอกันนะ เดี๋ยวกูจะพามึงไปเดี๋ยวนี้เลย"
ผมเริ่มวิตกตามมันแล้วครับ เพราะปกติมันจะเป็นคนแข็งแรง ทำตัวแข็งแกร่ง ไม่เคยทำตัวอ่อนแอแล้วทำท่ากลัวอย่างนี้มาก่อน



"มึงอย่าอยู่ห่างกูนะทิว กูกลัว"


"อืมๆ กูจะอยู่กับมึงนี่แหละ ไม่ไปไหนหรอก ไม่ต้องกลัวนะ"


"อืม......"



ผมอุ้มมันไปล้างตัวแล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้มันครับ แล้วก็ให้มันขึ้นขี่หลังผมเพื่อไปขึ้นรถไปหาหมอ ตอนแรกจะอุ้มก็ไม่ยอม มันบอกว่ามันอายคนอื่นเขาแค่ขี่หลังก็พอ ผมขับรถไปที่โรงพยาบาล ติดต่อเพื่อเขียนประวัติส่งตัวมันเข้าไปตรวจว่ามันเป็นอะไรกันแน่ มินมันจับมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนมันต้องเข้าไปในห้องตรวจคนเดียว ผมก็นั่งรอที่หน้าห้อง เดี๋ยวนั่งเดี๋ยวลุกเดิน เป็นห่วงมันครับ ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่มันถึงขั้นต้องเข้าตรวจที่โรงพยาบาลขนาดนี้ ผมเดินวนไปวนมาก็คิดได้ว่าต้องโทรบอกเพื่อนๆ ผมก่อนเพราะตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลยังไม่ได้บอกพวกมันให้รู้เลย




Tru..... Tru.......



"ฮัลโหล... ไอ้ฟิวมึงอยู่ไหนว่ะ?"


"อ้าว ไอ้นี่มึงความจำเสื่อมเหรอว่ะ? กูบอกว่าพวกกูมาเที่ยวกันที่เพลินวานไง ไอ้เชี่ยมาร์กับไอ้เนย์กำลังบ้าถ่ายรูปกันอยู่ว่ะ ฮ่าๆๆๆ เอ่อ!! แล้วพวกมึงเพิ่งตื่นรึไงว่ะ ห่านน..... แมร่งไม่ตื่นพรุ่งนี้เลยว่ะ!!"
ผมก็บ้าฟังมันด่าได้ไงก็ไม่รู้ กำลังมึนๆ งงๆ ห่วงมินมันอยู่ด้วยครับ เข้าไปนานแล้วด้วยซิ



"ไอ้ฟิว กูอยู่โรงพยาบาลว่ะ?"


"อ้าว!!! มึงเป็นไรว่ะ?"


"กูไม่ได้เป็นอะไร แต่มินมันล้มในห้องน้ำว่ะ มันเข้าไปในห้องตรวจนานแล้วยังไม่ออกมาเลยว่ะ สัส!!! กูห่วงมันฉิบหาย ไม่รู้มันเป็นอะๆรมากรึเปล่า? มันหน้าซี๊ดๆ ตาแดงๆ ตัวมันสั่นๆ ตอนบอกกูว่ามันล้ม กูว่ามันคงต้องกลัวมากว่ะมึง มึงก็รู้ว่าปกติมันไม่เคยกลัวอะไรเลยนะเว้ย! กูจะทำยังไงดีว่ะ?"



"เฮ้ย!!! มึงใจเย็นๆ ไอ้ทิว ตอนนี้มึงอยู่โรงพยาบาลไหนว่ะ? เดี๋ยวพวกกูจะตามไปเดี๋ยวนี้"



"กูอยู่ที่โรงพยาบาล....ว่ะ"


"เออๆ มึงใจเย็นๆ นะ รอพวกกูก่อนเดี๋ยวจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"
(เฮ้ย!!! พวกมึงกลับโว๊ยยย... เมียไอ้ทิวเข้าโรงพยาบาลเว้ย!) ผมได้ยินไอ้ฟิวตะโกนบอกเพื่อนๆ



"เฮ้ย!!! ไอ้ทิว!! ไอ้ทิว!!!"
ผมล่องลอยแล้วครับ



"เออ.... กูฟังอยู่"


"แค่นี้มึง เดี๋ยวพวกกูรีบไป แล้วเจอกันเว้ย"


"เออๆ ขอบใจว่ะ"
ผมตอบไอ้ฟิวแล้วสายก็ตัดไป ผมวางสายจากไอ้ฟิวไปผมก็กลับมาเดินวนไปวนมาเหมือนเดิม ซักพักหมอก็เข็นมินออกมา มันนั่งก้มหน้าไม่มองหน้าผมเลยซักนิด



"มิน เป็นไงบ้าง? หมอครับ แฟนผมเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?"
มินยังคงไม่มองมาที่ผมทั้งที่ผมเป็นห่วงมันมากครับ



"ใจเย็นๆ นะครับ หมอขอตรวจให้ละเอียดกว่านี้ก่อนนะครับ ญาติใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ตอนนี้หมอกำลังจะพาทำ CT สแกนก่อนนะครับ เพราะก่อนหน้านี้คนไข้ได้มีการวูบและล้มลงโดนไม่รู้ตัวหมอเลยต้องตรวจให้ละเอียดนะครับ"


"ผมฝากด้วยนะครับคุณหมอ"


ผมเดินตามมินมาหน้าห้องตรวจแล้วนั่งรออยู่สักพักเพื่อนๆ ผมก็โทรมาบอกว่าถึงแล้ว ผมอยู่ตรงไหน? ผมเลยบอกมันไปว่าผมอยู่ตรงไหน แล้วพวกมันก็เดินหน้าตาตื่นเข้ามาหาผมครับ



"ไอ้ทิว เป็นไงบ้านบ้างว่ะ?"


"หมอพาไปทำ CT สแกนอยู่ว่ะ เพราะมินมันล้มด้วยไม่รู้หัวฟาดพื้นรึเปล่า"


"เออๆ ใจเย็นมึงให้หมอเขาตรวจให้ละเอียดก่อน กูว่าน้องมันคงไม่เป็นอะไรมากหรอก"


"ขอบใจว่ะ"


"เฮีย ไอ้มินมันต้องไม่เป็นอะไร เพราะมันแข็งแรงจะตายเฮียใจเย็นๆ นะ"


"เออ.... ขอบใจ"


ไอ้บี้เพื่อนของมินมันก็ช่วยปลอบใจผมเพราะคงเห็นท่าทางที่เครียดๆ ของผมมั้งครับ ผมนั่งรอหมอกันอยู่หน้าห้อง ไม่มีใครพูดอะไรเลยจนหมอกับมินออกมาจากห้องตรวจ ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาหมอด้วยทันที


"หมอครับ"


"เดี๋ยวหมอให้คนไข้นอนให้น้ำเกลือก่อนนะครับ คืนนี้ให้คนไข้พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนครับ ญาติคนไข้เชิญไปคุยกับหมอเกี่ยวกับอาการของคนไข้ เชิญทางด้านนี้เลยครับ"


ผมเดินตามหมอเข้าไปนั่งในห้องสีขาวที่มีเตียงสำหรับตรวจคนไข้ ใจก็สั่นเพราะกลัวว่าหมอจะบอกสาเหตุที่มินเป็นอย่างนี้เพราะอะไร ผมแทบจะไม่กล้าฟังเลย


"คุณทิวไผ่ ญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ?"


"ใช่ครับ ผมเป็นแฟนเขาครับ"
หมอยิ้มเล็กน้อย



"ต่อไปนี้ คุณควรจะ....."



ผมเดินออกมาจากห้องหมอด้วยความมึนงง เกิดคำถามที่วิ่งวนเวียนอยู่ในหัวของผมตอนนี้ ผมรีบเดินตามไปที่ห้องที่หมอบอกว่าให้มินพักรักษาตัวอยู่ที่ไหน ผมเดินมองตามเลขห้องจนมายืนหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่มินนอนรักษาตัวอยู่ครับ ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดแล้วเปิดประตูเข้าไป มองเห็นมินที่นอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีพวกเพื่อนๆ นั่งเฝ้าอยู่ที่โซฟา




"มิน........."
ผมเรียกชื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงของคนป่วยแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา



"ไอ้ทิว น้องมันเพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง ปล่อยให้น้องมันนอนไปก่อนเถอะว่ะ"
ไอ้เนย์เดินมาตบที่ไหล่ผมเบาๆ ตอนนี้ผมยืนอยู่ข้างเตียง สายตาก็จับจ้องไปยังคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง



"อืม....."


"งั้นพวกกูออกไปข้างนอกก่อนนะ มึงก็อยู่เฝ้าน้องมันที่นี่แหละ"


"อืม......"


"เฮีย พวกผมฝากดูแลเพื่อนผมด้วยนะครับ"


"อืม....."
แล้วเพื่อนๆ ผมก็เดินออกไปจากห้องเหลือเพียงผมสองคนที่อยู่ในห้อง ผมนั่งลงบนเตียงที่มินนอนอยู่ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงข้างๆ มินแล้วกอดมินไว้ในอ้อนกอดของผม



"มิน กูขอโทษนะ ที่กูทำให้มึงต้องเป็นแบบนี้"


คนป่วยที่นอนไม่รู้สึกตัวก็นอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของผม เสียงลมหายใจที่หายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ผมจูบลงที่หน้าขมับมินก่อนที่จะนอนหลับตามไป ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะคนที่นอนอยู่ขยับตัวยุกยิกๆ อยู่ตอนนี้ครับ


"อืมม....ตื่นแล้วเหรอ?"


"อืม......"
มินตอบพร้อมกับมุดหน้าเข้าที่อกของผม



"เป็นอะไรนอนไม่สบายเหรอ? เดี๋ยวพี่ลงไปนั่งข้างล่างมินจะได้นอนต่อนะ"


"ไม่ต้องนอนอย่างนี้แหละ สบายแล้ว"


"แล้วเป็นอะไร กอดพี่ซะแน่น แล้วมุดหน้าเข้าไปอย่างนั้นนะหายใจออกเหรอ?"


"อืม.... หายใจออก นอนอย่างนี้แหละ มินอาย"


"อายอะไร?"
ผมถามพร้อมจับหน้ามินให้เงยขึ้นมองหน้าผม



"อย่าถามได้ไหม วู้!!!!"



"ครับๆ ไม่ถามก็ได้ หิวข้าวไหม?"


"ทิว ไม่อยากนอนโรงพยาบาล อยากกลับที่พักนะ"


"นอนซักคืนก่อน พรุ่งนี้ก็ได้ออกจากโรงบาลแล้ว"


"ไม่เอา อยากกลับแล้ว กลับกันนะ นะทิวนะ พี่ทิวนะ กลับกันเถอะ มินไม่อยากนอนโรงพยาบาล"


"หึหึ.... งั้นเดี๋ยวพี่ไปถามหมอก่อนว่าขอกลับเลยได้ไหม?"


"อืม.... รีบไปรีบมานะ"


"ครับผม"




ผมเดินออกจากห้องไปติดต่อพยาบาลที่อยู่เค้าเตอร์ด้านหน้าแจ้งว่าจะขอออกจากคืนนี้เลย คุณพยาบาลโทรคุยกับหมอให้แล้วหันมาบอกผมว่า (คุณหมอแจ้งว่าต้องรอให้น้ำเกลือขวดนี้หมดก่อนค่ะ แล้วคนไข้สามารถกลับไปรักษาตัวที่บ้านต่อได้ค่ะ ญาติจะทำเรื่องติดต่อขอออกจากโรงพยาบาลเลยรึเปล่าค่ะ) ผมจึงจัดการชำระเงินพร้อมรับยามาเรียบร้อย แล้วถ้าให้น้ำเกลือเสร็จก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้เลยครับ ผมเดินกลับไปที่ห้องพร้อมกับถุงยาของมิน เปิดประตูเข้าไปก็เจอมินนอนคลุมโปงอยู่ครับ




"มิน ทำไมนอนอย่างนี้ล่ะ นอนอย่างนี้หายใจออกเหรอ?"


"กลับมาแล้วเหรอ? ทิว ขึ้นมานอนนี่ซิ"


"จะให้ขึ้นไปทำไม? นอนคนเดียวนั่นแหละจะได้นอนสบายๆ ไง"


"ขึ้นมาซิ!! เร็วๆ"


"อืมๆ ดื้อจริงๆ เลย"
ทำยังไงได้ผมก็ต้องขึ้นไปนอนเป็ยเพื่อนมินมันแหละครับ



"หมอว่ายังไง ให้กลับบ้านได้ไหม?"


"อืม....กลับได้ แต่ต้องรอน้ำเกลือหมดขวดนี้ก่อนนะ"


"นานไหม? อีกนานไหมกว่าจะหมดนะ"


"ประมาณสองชั่วโมงได้ รอก่อนนะ เป็นอะไรรึเปล่ามิน?"


"อยากกลับบ้าน"


"อายเหรอมิน?"


"เออ.... อายดิ หมอแมร่ง!!"


"ฮ่าๆๆ ไม่เอาน่าเรื่องมันแล้วไปแล้ว หิวข้าวไหม? จะให้พวกไอ้ฟิวซื้อเข้ามาให้"


"ไม่เอาๆ บอกพวกมันไม่ต้องมา บอกให้พวกมันกลับโรงแรมไป ไม่ต้องมานะ"


"ฮ่าๆๆ อืมๆ ได้เดี๋ยวโทรบอกให้"
ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก




Tru.... Tru.....



"เออ.... ไอ้ฟิว พวกมึงไม่ต้องเข้ามาที่นี่แล้วนะ เดี๋ยวมินมันจะกลับคืนนี้เลย เออๆ ไม่เป็นไรมาก เออๆ เจอกันที่โรงแรม อืมๆ เคตามนั้น"
แล้วผมก็วางสายจากพวกมันไปครับ



"พี่ฟิวว่าไงบ้าง?"


"พวกมันไม่มาแล้ว เดี๋ยวไปรอที่โรงแรมเลยตามที่บอก แล้วยังไงเนี๊ยะ หิวข้าวไหม? ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมานะ โทรสั่งอาหารของโรงพยาบาลให้เอาไหม?"


"ไม่เอา เดี๋ยวกลับไปกินที่โรงแรม ทิวถอดน้ำเกลือออกเลยไม่ได้เหรอ อยากกลับแล้ว"


"หึหึ.... ไม่ได้ครับผม รอหน่อยนะ อีกสองชั่วโมงค่อยกลับ จะนอนก่อนไหม? ถ้าน้ำเกลือหมดขวดแล้วจะปลุก"


"อืม.... ก็ได้"




ผมรอให้น้ำเกลือหมดขวดแล้วไปตามพยาบาลให้มาปลดสายน้ำเกลือออก คุณหมอก็เข้ามาตรวจก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาลอีกครั้ง มินมันก็ไม่ยอมมองหน้าหมอครับ หลังจากออกจากโรงพยาบาลผมก็ขับรถกลับมาที่โรงแรม สั่งอาหารให้ไปส่งที่บ้านพัก หลังจากพนักงานเอาอาหารมาส่งมินก็กินจนอิ่มก็แล้วก็กินยาตามที่หมอสั่ง แล้วนั่งดูทีวีกับผมสักพักผมก็พามินไปอาบน้ำ ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมพามินไปอาบน้ำนั่นแหละ ครั้งนี้ไม่ปล่อยให้อาบคนเดียวหรอกครับ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาแถมดื้อไม่ยอมนอนโรงพยาบาลอีก ครั้งนี้ผมเลยต้องดูแลใกล้ชิดเป็นพิเศษ มินมันจะไม่ยอมครับ ไม่ยอมให้ผมอาบด้วย มันบอกว่ามันไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ผมขู่มันนิดหน่อยว่าถ้ามันไม่ทำตามที่ผมบอกผมจะไม่ยอมให้มันไปไหนคนเดียวอีก มันไปไหนผมจะไปด้วยแม้กระทั่งมหาลัย ถ้ามันไปเรียนผมก็จะไปนั่งเฝ้ามันเรียน เลิกเรียนแล้วค่อยไปร้านกับผม หึหึ มันเลยยอมครับ มันบอกว่าเหมือนนักโทษเกินไป ผมก็ขู่ไปอย่างนั้นแหละครับ แค่อยากให้มันทำตามที่ผมบอกก่อนเพราะผมเป็นห่วงมัน...




"ทิว ไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลย มันดูเว่อไปนะ เนี๊ยะ!! ปกติแล้ว ดูดิไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"


"อย่าเถียงมิน ที่ล้มหน้ามืดไปเนี๊ยะ ทำเอากูตกใจแทบทำอะไรไม่ถูก ใครจะรู้ล่ะว่า..."


"อร๊ากกกกก!!!!! มึงอย่าพูดออกมานะโว๊ยยยยย!!!!!"
มันรีบเอามือมาปิดปากผม ผมขำทั้งๆ ที่มือมันยังปิดปากผมอยู่ครับ




"หึหึ......"



"ห้ามขำ!!! ห้ามหัวเราะ!!! หยุดเลยนะ!!! แค่นี้กูก็อายจะตายห่าอยู่แล้ว"
ผมแกะมือมันออกแล้วก็กอดมัน ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ในอ่างอาบน้ำครับ



"หึหึ.... ไม่ต้องอายกูหรอกมิน กูขอโทษที่จัดมึงหนักไปหน่อย"


"ไอ้บ้า!!! พูดทำไม่เนี๊ยะ!!!"


"มิน มึงรู้ไหมว่าตอนหมอเรียกกูเข้าไปฟังผลตรวจของมึงกูกลัวมาก กลัวว่ามึงจะป่วยเป็นอะไรที่รักษาไม่หาย กลัวว่าเราจะไม่อยู่ด้วยกัน แต่ที่ไหนได้..... หึหึ"


"เพราะมึงนั่นแหละ!!! บ้าเอ๊ยย!!! อายฉิบหาย"



ผมขอเล่าให้ฟังก่อนแล้วกันนะครับว่าหมอบอกว่ามินเป็นอะไร หมอบอกผมว่า.....


 
"ต่อไปนี้คุณควรจะให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆ นะครับ จากที่ตรวจพบว่าคนไข้ร่างกายอ่อนแอ พักผ่อนไม่เพียงพอ อาการของคนไข้ที่เกิดจากเป็นลม เพราะมีเลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ สาเหตุของภาวะวูบ หมดสติของคนไข้อยู่ในกลุ่มที่สี่เกิดจากสาเหตุอื่นๆ เช่น ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ หอบเหนื่อย เครียด แอลกอฮอล์ ยา หมอสอบถามจากคนไข้แล้วจึงรู้ว่าคนไข้พักผ่อนไม่เพียงพอ ก่อนหน้านี้เกิดความเครียดเล็กน้อย แอลกอฮอล์ก็เป็นส่วนสำคัญนะครับ คนไข้บอกว่าก่อนหน้านี้ก็ดื่มหนักเหมือนกันประกอบกับการนอนไม่ค่อยหลับทำให้ร่างกายไม่ได้พักผ่อน หรือที่เรียกว่าการพักผ่อนไม่เพียงพอนั่นเอง ส่วนที่หมอพาคนไข้ไปทำ CT scan เนื่องจากคนไข้ได้ลื่นล้มในห้องน้ำหมอจึงต้องเช็คอย่างละเอียดว่ามีอะไรที่กระทบกระเทือนไปถึงสมองด้วยรึเปล่า เพราะอาการวูบก็มีส่วนเกี่ยวกับสมองและหัวใจด้วยครับ หมอจึงต้องขอตรวจคนไข้อย่างละเอียดแต่สบายใจได้ครับ คนไข้ไม่มีอาการแทรกซ้อนที่น่าเป็นห่วง หมอได้ตรวจอย่างละเอียดแล้วครับ"


หมอหยุดชะงักไม่พูดต่อก่อนที่จะเอ่ยประโยคต่อไปขึ้น


"เอ่อ.... ถ้าหมอจะขอพูดอะไรเพิ่มนิดหน่อยไม่ทราบว่าญาติจะอนุญาตหมอรึเปล่า?"
ผมตอบตกลงให้หมอพูดได้ครับ



"หมอรู้นะครับว่าการมีเซ็กซ์เป็นกิจกรรมที่ช่วยในเรื่องการเผลาผลาญได้ดีถือว่าเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง แต่ก็ควรจะมีเซ็กซ์อย่างพอเหมาะพอควรและควรมีการป้องกันทุกครั้งที่มีเซ็กซ์นะครับ จากผลตรวจของคนไข้เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาการที่เกิดขึ้นครั้งนี้ครับ คนไข้อ่อนเพลียเลยทำให้ร่างกายเกิดอาการนี้ขึ้น"


"ห๊ะ!!! หมอจะว่าเป็นเพราะที่ผมมีอะไรกับแฟนผมเหรอครับ?"
ผมถามขึ้นอย่างตกใจ



"หึหึ......เป็นส่วนหนึ่งครับ แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นครับ แต่โดยรวมแล้วเกิดจากร่างกายที่อ่อนแอของคนไข้เองครับ"
"แล้วผมต้องทำยังไงครับหมอ ถ้าจะให้ผมเลิกมีอะไรกับแฟนผมก็ลงแดงตายพอดีซิครับ"


"หึหึ หมอไม่ได้ห้ามครับ แต่ตอนนี้ต้องลดน้อยลงหน่อยนะครับ รอให้คนไข้พักฟื้นร่ายกายสักระยะให้คนไข้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมก่อนครับ ให้ทานอาหารที่มีประโยชน์ครบทั้งสามมื้อและพักผ่อนให้เพียงพอครับ เดี๋ยวหมอจะสั่งยาบำรุงให้นะครับ ญาติไม่ต้องเป็นห่วงครับ คนไข้ไม่เป็นอะไรมาก หายแน่นอนครับ แต่หมอแนะนำให้ตรวจร่างกายทุกๆ สามเดือนก็ดีเหมือนกันนะครับ เพราะเซ็กซ์ระหว่างชายกับชายด้วยกันก็ถือว่ามีความเสี่ยงที่จะเกิดโรคอื่นๆ ตามมา ถ้าไม่สะดวกหมอแนะนำให้ป้องกันทุกครั้งก่อนร่วมรักกันครับ"



"โธ่หมอครับ ผมค่อยโล่งอกหน่อยนึกว่าจะอดกอดแฟนซะล่ะ หมอนี่ก็พูดตรงเหมือนกันนะครับ (พอดีผมเหลือบไปเห็นรูปคู่ของหมอที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานครับ หมอถ่ายคู่กับผู้ชายอีกคนที่น่าตาน่ารักมากครับ แต่สู้มินของผมไม่ได้หรอกครับ หึหึ... ไม่อยากจะโม้)" 



"หึหึ.... แฟนหมอก็เป็นผู้ชายเหมือนกันครับ"
หมอตอบผมด้วยรอยยิ้ม ผมขอบคุณหมอแล้วจึงเดินไปหามินหลังจากนั้นแหละครับ.....
*...*...*...**...*...*...*




"ไม่ต้องอายหรอก ขนาดผัวยังไม่อายเลย หึหึ..."


"โอ๊ยยย.... ก็กูไม่ได้หน้าด้านนิหว่า!! ตอนหมอรู้สาเหตุว่ากูเป็นลมเพราะอะไรนะ แมร่ง!!! อายโคตรเลย อร๊ากกกกก.... อยากตายชิบหาย"


"ฮ่าๆๆ ก่อนตายขึ้นจากน้ำก่อนป่ะ ไปล้างตัวก่อนดีกว่าแช่น้ำนานแล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย"


"อืม.... ก็ดีง่วงนอนแล้วด้วยอ่ะ สงสัยจะแช่น้ำนานไป"
ผมกับมินลุกขึ้นจากอ่างแล้วไปล้างตัวที่ฝักบัวก่อนจะออกจากห้องน้ำไปแต่งตัวแล้วเตรียมตัวเข้านอนครับ



"ทิว จะนอนเลยเหรอ? ดูหนังต่อก่อนนิดนึงดิ"


"ไม่ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพากลับกรุงเทพฯ อะไรมิน เมื่อกี้ยังบ่นง่วงนอนอยู่เลย นอนๆ นอนได้แล้วพักผ่อนเยอะๆ ตามที่หมอสั่ง รู้บ้างไหมเนี๊ยะว่าผัวต้องห้ามใจแค่ไหน ยังจะมาดื้ออีกเดี๋ยวเหอะ!! เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย"
มินมันทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจแล้วนอนลงบนที่นอนตามที่ผมบอกครับ



"อ่อ.... ก่อนกลับพวกไอ้ฟิวมันจะแวะเล่นน้ำกันที่สวนน้ำที่เปิดใหม่จะไปกับพวกมันไหม? ถ้าไม่ไปเราจะได้กลับกันเลยไม่ต้องแวะ"


"ไป..... ไปด้วย"


"ไปได้แต่ห้ามเล่นน้ำนะ"
ผมเดินมานอนลงข้างๆ มินหลังจากเดินไปปิดไฟเรียบร้อยแล้ว



"โห.... ไปแต่ไม่ได้เล่นน้ำงั้นไม่ไปดีกว่า"
มันพูดเสียงนอยด์ๆ


 
"ดี... จะได้กลับไปพักผ่อนเลย นอนซะ ดึกมากแล้ว"
ผมกระชับตัวมันเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มของมันฟอดใหญ่



"ทิว....."


"อืม..... ว่า"


"กูนึกว่ากูจะป่วยตายซะอีก ตอนแรกอ่ะ"


"ไม่ตายหรอก เพราะกูจะไม่ยอมให้มึงตายไปจากกูง่ายๆ เดี๋ยวกูจะเหงาเพราะกูขาดมึงไม่ได้"


"จริงเหรอ?"


"จริง......"




ฟอดดดด......




"อืม.... ขอบใจ"


"นอนซะ อย่าดื้อ หึหึ"



"ฝันดีนะ"




"ฝันดีเหมือนกันครับผม"
 



TBC.

ขอบคุณนะคร้า.... ที่ติดตาม
ขออภัยที่มาอัพให้ช้า โมโหเลิฟซิกอยู่ ฮ่าๆๆ
เม้นเป็นกำลังใจให้เขาเหมือนเดิมนะตัวเธอว์ คิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่ะ
เยิบ เยิบ....
 

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ