หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[kitwiphat]

ปูใจร้ายๆๆๆวะ

[aom2529]

  กระโดดถีบอีพี่ปู

[kiyomine]

นี่คือจะเเต่งให้ปูกะโจรักกัน????
ก่อนจะรักกันไอ้พี่ปูต้องเจ็บปวดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถึงจะสาสมกะที่ทำไปนะ มันคือข่มขืนอ่ะ คือเลว
อิน!

[boonpa]

  อ่านแล้วอยากตบปูซักฉาด

[sweetyswtcou]

สงสารพี่โจอ่า
คอยดูเถอะ มันจะต้องมีสักวันที่พี่ปูกลัวเมีย เอาคืนให้หนักๆเลยนะพี่โจ 
 

[a_n]

สงสารโจสุดๆ 

[nuttzier]

โจน่าสงสารอ่ะ   ฮือๆ

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

เครดิตรูปจากเวปค่ะ...

ตอนที่ 6 (ปูกะโจ) หนี

"มึงเป็นอะไร?!"


ขนาดที่ผมกำลังปล่อยความรู้สึกที่มันอัดอั้นอยู่ข้างในใจผมตอนนี้ออกมา เขาก็เดินเข้ามากระชากที่ไหล่ผมอย่างแรง ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา



"คุณเข้ามาทำไม?"


"กูถามว่ามึงเป็นอะไร? ทำไมไม่รีบอาบน้ำ เดี๋ยวก็ได้ตายสมใจหรอก"


"ถ้าผมจะตายมันก็เรื่องของผม คุณไม่เกี่ยว!!!"
ผมกำหมัดแน่น ตัวสั่นด้วยความโมโห...



"เอ่อ!! มึงจะตายมันก็ไม่เกี่ยวกับกู!! แต่มึงจะมาตายที่บ้านกูไม่ได้ ถ้าอยากตายก็ไปตายที่อื่น เหี้ยเอ้ย!!! กูให้เวลามึงอีกสิบนาที ถ้ามึงไม่รีบอาบให้เสร็จ กูจะอาบให้มึงเอง!!!"


 
"ผมเจ็บ!! ปล่อย"
เขาบีบที่คางผมแรงมาก ผมรู้สึกปวดไปหมดทั้งปาก



"ถ้าไม่อยากเจ็บกว่านี้ก็รีบอาบน้ำซะ!! ครบสิบนาทีเมื่อไหร่มึงยังไม่เสร็จ มึงเจ็บตัวแน่!!!"




แล้วเขาก็เดินออกไป ผมพยายามไม่ให้น้ำตาที่อัดอั้นไว้มันไหลออกมา ผมไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ ไม่!! ผมไม่อยากรู้สึกอย่างนั้น แค่นี้มันคงไม่ทำให้ผมรู้สึกถึงขั้นอยากตายได้หรอก หึ!! ผมรีบอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายที่ช่างโสโครกของผมตอนนี้ ผมถูอย่างแรงตามเนื้อตามตัวของผม ผมรู้สึกรังเกียจตัวเอง รู้สึกเห็นสภาพตัวเองตอนนี้แล้วผมรับไม่ได้ รอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่มีให้เห็นอยู่ทั่วทั้งตัว มันช่างน่าอาย ผมไม่กล้ามองผ่านกระจกด้วยซ้ำ ผมค่อยๆ ทำความสะอาดช่วงล่างโดยการใช้นิ้วตัวเอง ผมล้วงเข้าไปกวาดเอาน้ำนั้นออกมาจากข้างในตัวผม ผมกัดฟันทนความเจ็บ เพียงแค่แทรกนิ้วเข้าไปมันทำให้ผมเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว มันปวดร้าวและเจ็บไปทั้งตัว ผมหอบหายใจอย่างแรง เพราะมันทั้งเจ็บและผมต้องอดทนเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดรอดออกมา แล้วผมก็ลุกขึ้นเพื่อเดินไปอาบน้ำที่ฝักบัวเพื่อล้างตัวอีกครั้ง แต่ละย่างก้าวช่างยากลำบากนัก ขาผมสั่นแทบจะเดินไม่ไหว ผมต้องค่อยๆ พยุงตัวเดินอย่างช้าๆ มือข้างนึงของผมต้องค้ำไว้กับผนังห้องน้ำเพื่อนช่วยพยุงตัวเอง ผมไม่เคยคิดว่าผมจะต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ครั้งนี้ขอให้มันเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย ผมจะไม่ทนกับเรื่องแบบนี้อีก เขาจะไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้กับผมได้อีก.....





"เฮ้ย!!! เสร็จรึยัง ชักช้าว่ะ!!"


ผมสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ ผมรีบเดินไปที่มุมหนึ่งของห้องน้ำที่มีผ้าเช็ดตัวแขวนอยู่ ผมยายามจะคว้าผ้ามาเพื่อเอาผ้ามันคลุมตัวผมไว้ เพราะตอนนี้ผมไม่มีอะไรห่อหุ้มกายเลยครับ





พรึ่บ!!!!




"มึงจะรีบทำไมว่ะ เดินก็แทบจะไม่ไหวยังจะรีบอีก"
เขาเดินเข้ามาคว้าตัวผมไว้ทันเพราะเมื่อกี้ผมรีบเกินไป ผมเซเกือบจะล้ม



"ปล่อย!!......"


"หึหึ มึงอายกูเหรอว่ะ?"


"ปล่อยผม!!"
ผมไม่ตอบคำถามนั้น ผมจะกล้าพูดเหรอครับว่าผมอาย....



"หึหึ อายกูจริงๆ ซินะ อายทำไมว่ะ!! กูก็มีเหมือนมึงนั่นแหละ เอ๊ะ!! หรือเมื่อคืนมึงมัวแต่ครางเลยไม่ทันมองของกูว่ะ!! อยากดูป่ะ เดี๋ยวกูเปิดให้ดู"


"จะบ้าเหรอ!! ใครจะไปอยากดูของคุณ ปล่อยผม.... ผมจะไปใส่เสื้อผ้า"


"หึหึ รีบๆ ล่ะ กูสั่งคนทำกับข้าวไว้ล่ะ เสื้อผ้าวางอยู่ที่เตียง แต่งตัวเสร็จแล้วลงไปหากูข้างล่างล่ะ"




พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปทันที ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันส่วนล่างของผมไว้ ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มองหาเสื้อผ้าตามที่เขาบอกก็เห็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสั้นที่เหมือนใส่อยู่บ้านธรรมดา ผมอยากใส่ชุดของผม แต่มองหาแล้วไม่เจอเลยต้องหยิบชุดนั้นขึ้นมาใส่ กางเกงชั้นในที่เขาเตรียมไว้ให้เป็นตัวใหม่ ไซส์เกือบพอดีกับที่ผมใส่ ใส่แล้วหลวมนิดๆ ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปข้างล่างตามที่เขาบอก ผมใช้เวลาเดินค่อนข้างมากครับ เพราะผมรู้สึกเจ็บและขัดเสียดทางช่องทางด้านหลังของผม ผมค่อยๆ จับราวบันไดและเดินลงมาจนถึงชั้นล่างของบ้าน ไม่มีใครอยู่ ผมมองไปจนทั่วบ้านก็ไม่เจอใคร ผมเลยเดินไปนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก ผมนั่งอยู่อย่างนั้นเงียบๆ อยากจะโทรถามเลขาผมเกียวกับเรื่องงานก็ทำไม่ได้ โทรศัพท์ผมเขาคงเอาไปเก็บไว้ที่ไหนซักที่ที่ผมไม่รู้ หลังจากผมเจอเขาผมก็ขาดการติดต่อจากคนอื่นทันที




"หิวรึยัง?"
เขาเดินเข้ามายืนข้างๆ ผมตอนไหนไม่รู้ครับ



"ผมอยากกลับโรงแรม ผมต้องกลับไปทำงานของผม"
ผมพูดบอก ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วครับ ไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว



"กูถามว่าหิวรึยัง ไม่ได้ถามว่าอยากกลับโรงแรมรึเปล่า มึงนี่ตอบไม่ตรงคำถามนะ สมองมีปัญหาเหรอว่ะ!!"
ผมเงียบ ไม่อยากเถียงกับเขาครับ ถ้าผมเกิดเถียงเขาอีก ผมคงจะไม่ได้ไปจากที่นี่ง่ายๆ แน่




"ไปกินข้าว กูให้แม่บ้านทำไว้ให้แล้ว"

 
พูดเสร็จเขาก็เดินเข้าไปในครัว ส่วนผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ นอกจากเดินตามเขาเข้าไป ข้าวของที่ติดตัวผมมาไม่รู้ไปอยู่ไหนหมด โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ รวมทั้งเสื้อผ้าของผมด้วย



"กินซะ!!"




เขาเดินไปตักข้าวแล้วยื่นมาให้ผม กับข้าวก็เป็นอาหารง่ายๆ มีกับข้าวสามอย่าง แต่ผมคงกินได้เพียงสองอย่างเท่านั้น เพราะอีกอย่างเป็นใส้กรอกทอดที่มีซอสวางอยู่ข้างๆ เป็นเครื่องเคียง ผมตักกับข้าวสองอย่างกินสลับกันโดยไม่แตะอีกจาน ผมนั่งกินข้าวไปเงียบๆ หวังว่าหลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ถ้าผมจะไม่เถียง ไม่ตอบโต้อะไรออกไป เขาก็คงจะปล่อยผมกลับโรงแรมซักที




"ทำไมไม่กินใส้กรอกว่ะ!!"
เขาถามขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตอบออกไปว่า....



"ผมแพ้ใส้กรอก"


"ฮ่าๆๆๆ เหี้ยไรว่ะ มีด้วยเหรอว่ะ แพ้ใส้กรอก กูเพิ่งเคยได้ยิน ฮ่าๆๆ" 
ผมถลึงตาใส่ทันทีอย่างลืมตัว



"อยากโดนกูควักลูกตารึไง!! ใครบอกให้มึงจ้องกูด้วยสายตาอย่างนั้น กล้ามากนะมึง!! เดี๋ยวจะโดน!!"
ผมปัดความรำคาญโดยการหันมากินข้าวต่อ อยากบ้าก็บ้าต่อไป หลังจากนั้นเราก็นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ จนผมรู้สึกอิ่ม



"คุณจะไปส่งผมที่โรงแรมเมื่อไหร่?"


"ยัง....."


"ทำไม? ผมต้องทำงานนะ"


"กูบอกว่ายังก็ยัง วันนี้กูยังไม่มีอารมณ์"
ผมได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไว้ข้างใน....



"แต่ผมต้องทำงาน"


"ตารางงานมึงว่างสามวัน จะกลับกรุงเทพฯ วันมะรืนนี้"


ผมอึ้งเลยครับ เขารู้ตารางงานผมได้ยังไง ที่จริงผมวางแพลนไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าผมจะเที่ยวต่อหลังจากทำงานเสร็จ ผมจะใช้ช่วงนี้พักผ่อนหลังจากโหมงานหนักมาสามเดือนเต็มๆ


"คุณรู้ได้ไง?"


"หึหึ กูรู้ได้ยังไงกูไม่จำเป็นต้องบอกมึง มึงอยู่บ้านกูนี่แหละ!! เพราะกูเช็คเอ้าท์ให้มึงเรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวบ่ายๆ ลูกน้องกูจะเก็บของๆ มึงที่อยู่ที่โรงแรมมาให้"


"คุณทำแบบนี้ทำไม!! นั่นมันเรื่องส่วนตัวของผมนะ!!"
ผมตะโกนพูดขึ้นด้วยความโมโหสุดๆ ผมจะไม่ทนแล้วครับ



"ก่อนหน้านี้เป็นเรื่องส่วนตัวของมึง กูไม่ยุ่ง แต่ตอนนี้มึงเป็นคนของกู ฉะนั้นเรื่องของมึงก็ถือเป็นเรื่องของกูเหมือนกัน อิ่มแล้วเก็บจานให้เรียบร้อยด้วย ใส่อ่างล้างจานไว้ เดี๋ยวป้าแม่บ้านจะมาล้างเอง มึงไม่ต้องล้าง เสร็จแล้วก็ตามก็ขึ้นมาบนห้อง"




ผมกัดฟันแน่นด้วยความโมโห เขาพูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ผมเก็บจานไปไว้ที่อ่างล้างจานตามที่เขาบอก หลังจากเก็บจานเสร็จผมก็มองไปยังชั้นบนของบ้าน ผมเลือกที่จะกลับไปที่โรงแรมทั้งที่สภาพแบบนี้ดีกว่าที่จะยอมทนทำตามความต้องการของคนบ้าๆ อย่างนั้นอีก ผมมองซ้ายมองขวาเรียบร้อยแล้วไม่มีใครอยู่แถวนี้ ผมจึงรีบเดินออกจากบ้านนี้ทันที ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินพ้นประตูบ้านผมก็ดันชนกับคนๆ นึงเข้าอย่างจัง




"โอ๊ะ!! ขอโทษครับ"




ผมเงยหน้ามองผู้ชายอีกคนที่เดินชนกับผมแล้วพูดขอโทษเขา เขาทำท่างงเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากบ้าน พอเดินไปถึงถนนหน้าหมู่บ้านก็มองหารถที่จะนั่งไปโรงแรม ไม่มีรถโดยสารผ่านมาเลยซักคัน ผมเดินตามถนนไปเรื่อยๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันนึงขับมา ผมโบกมือเรียกทันที




"มีอะไรให้ช่วยเหรอพ่อหนุ่ม?"



"คุณลุงครับ ช่วยไปส่งผมที่โรงแรม....ได้ไหมครับ"



"เอ้าๆๆ ขึ้นมาๆ เดี๋ยวลุงขับไปส่ง แถวนี้ไม่มีรถผ่านหรอกพ่อหนุ่ม แถวนี้มันย่างบ้านคนรวยเขา รถประจำทางไม่มีผ่านหรอก มาๆ ขึ้นมาเดี๋ยวลุงจะขับไปส่งพ่อหนุ่มเอง"
คุณลุงท่านใจดีมากครับ




"ขอบคุณครับลุง ขอบคุณมากครับ"
ผมรีบขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของลุงทันที ลุงใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาส่งผมถึงโรงแรม



"ลุงรอผมอยู่ตรงนี้แป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวผมมา...."


"เอ่อ ได้ๆๆ ว่าแต่จะให้ลุงรออะไรเหรอพ่อหนุ่ม?"


"แป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวผมมา"
ผมวิ่งไปที่รีเซฟชั่นของโรงแรม ขอกระดาษและปากกาจากพนักงานแล้ววิ่งกลับมาหาลุงที่นั่งรออยู่บนมอเตอร์ไซค์



"ลุงครับ ลุงช่วยเขียนชื่อกับเบอร์โทรของลุงให้ผมหน่อยนะครับ ตอนนี้ผมไม่มีอะไรที่จะตอบแทนลุง เดี๋ยวผมจะติดต่อลุงไปทีหลังนะครับ"
ผมยื่นปากกากับกระดาษให้ลุง



"โอ๊ย.... พ่อหนุ่ม ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง ช่วยได้ลุงก็ช่วย ไม่ต้องมาตอบแทนอะไรลุงหรอก"


"เถอะนะครับลุง ผมอยากขอบคุณลุงจริงๆ นะครับ เขียนให้ผมเถอะครับ"
ผมขอลุงให้เขียนชื่อกับเบอร์โทรสำหรับติดต่อลุงอีกครั้ง



"เอ่อ!! คือลุงเขียนหนังสือไม่เป็นหรอกพ่อหนุ่ม ลุงเรียนมาน้อยนะ โทรศัพท์ลุงเอาไว้ที่บ้านเบอร์ลุงก็จำไม่ได้หรอก มีแต่เมียลุงที่ใช้โทรศัพท์ พ่อหนุ่มไม่ต้องตอบแทนอะไรลุงหรอกนะ ลุงเต็มใจช่วยเอง"
ลุงส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ผม



"ลุงครับ งั้นลุงช่วยบอกชื่อของลุงได้ไหมครับ"



ผมรู้สึกทราบซึ้งกับความช่วยเหลือจากลุงเขาครั้งนี้มากครับ จะมีซักกี่คนที่จะช่วยแล้วไม่รับสิ่งตอบแทน ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดมากกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เขาช่วยผม ผมก็ต้องตอบแทนในสิ่งที่เขาช่วยเหลือเราอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่



"เอ้าๆ เอางั้นก็ได้ ลุงชื่อ บุญมี อยู่หมู่บ้าน...นะพ่อหนุ่ม อ่อ!! แล้วว่างๆ ก็แวะไปเที่ยวบ้านลุงได้นะ เดี๋ยวลุงจะทำกับข้าวอร่อยๆ ให้กิน"
ลุงยังคงพูดบอกผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ผมจดชื่อลุงและชื่อหมู่บ้านตามที่ลุงบอก



"ขอบคุณครับลุง ผมขอบคุณลุงมากนะครับ"


"เออๆ คุณพระคุ้มครองนะ ลุงต้องไปแล้วล่ะ เมียลุงคงรอลุงกินข้าวอยู่ ป่านนี้คงบ่นลุงแย่แล้วล่ะที่ลุงไปช้า ฮ่าๆ ลุงไปก่อนนะพ่อหนุ่ม"


"ครับลุง ขับรถดีๆ นะครับ สวัสดีครับ"
ผมยกมือขึ้นไหว้ลุงอีกครั้ง




หลังจากลุงกลับไปแล้วผมก็กลับมาที่รีเซฟชั่นของโรงแรม แจ้งทางโรงแรมให้จัดรถตู้ให้ไปส่งผมที่กรุงเทพฯ ด่วนที่สุด แล้วโทรบอกเลขาผมให้จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดกับทางโรงแรม ผมรอประมาณสิบนาทีพนักงานของโรงแรมก็เดินนำผมไปที่รถตู้ที่จอดรออยู่หน้าโรงแรมตอนนี้ ผมขึ้นไปนั่งบนรถตู้ รถตู้ก็ออกตัวทันที นั่งคิดอะไรไปเรื่อย ตั้งแต่เรื่องที่ผมเจอน้องมินน้องชายของเพื่อนผม ผมเอ็นดูน้องเขามาก รักเหมือนน้องของตัวเอง เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ เล่นมาด้วยกัน โตมาด้วยกันจนผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเราเลยไม่ได้ติดต่อกัน แต่ผมส่งเมล์หาไอ้ม่อนเพื่อนผมตลอดระหว่างที่อยู่ที่นู้น พอผมได้มาเจอน้องอีกครั้งผมเลยรู้สึกดีใจมาก แต่ใครจะคิดล่ะ ว่าการที่ผมได้มาเจอน้องมินอีกครั้งจะทำให้ผมเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ แต่ผมไม่ได้โทษน้องมินนะครับ ถ้าจะโทษก็โทษไอ้บ้านั่นคนเดียว....





ผมนั่งหลับมาตลอดทางด้วยความเพลีย มีแวะจอดปั้มเพื่อเข้าห้องน้ำแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็ขับยาวมาจนถึงกรุงเทพฯ ผมให้รถตู้มาส่งผมที่คอนโดฯ ของผม ผมลงจากรถตู้แล้วเดินไปเอากุญแจสำรองกับคนที่ดูแลของคอนโดที่ผมอยู่ ผมขึ้นมายังห้องพักไขกุญแจเปิดเข้ามาข้างในห้อง ผมรู้สึกร่างกายผมไม่มีแรงขึ้นมาดื้อๆ ผมทรุดตัวลงนั่งที่หน้าประตูห้อง นั่งอยู่ตรงนั้นอยู่เกือบ
ชั่วโมง.....




"ปวดหัว......."
เป็นอาการที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้




ผมลุกขึ้นยืน หันไปกดล็อคห้องเรียบร้อยก็เดินเข้าไปในห้องนอน หยิบผ้าเช็ดตัวได้ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาหายาแก้ปวดหัวกิน หลังจากนั่นก็เข้าไปในห้องนอนแล้วล้มตัวนอนลงบนที่นอนทันที ผมไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าประตูหน้าห้องสลับกับเคาะประตูเสียงดัง เสียงดังมาก... ผมมองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง "ตีสอง" ใครมากดกริ่งและเคาะประตูตอนนี้ ผมค่อยๆ ลุกขึ้น รู้สึกปวดหัวตุ๊บๆๆ แทบจะระเบิด ปวดเมื่อตามตัว ตัวร้อนจี๋ มันเป็นอาการของคนที่ไม่สบายนั่นเอง ผมเดินมาที่หน้าประตูห้องเพื่อเปิดดูว่าใครมาหาผมดึกขนาดนี้....




"ใครครับ?"
ผมเปิดประตูออกขาทั้งสองข้างเหมือนจะหมดแรงลงทันที




"คุณ!!!"
  



 
ผมตกใจสุดขีด เพราะคนที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องผมตอนนี้คือคนๆ เดียวกับคนที่ผมหนีมานั่นเอง



"มึงกล้ามากนะที่หนีกูมา!!"
เขาตะคอกใส่ผม




"เฮ้ย!! ไอ้ปู มีอะไรมึงก็ค่อยๆ พูด ไอ้ห่า!! เดี๋ยวซวยมาถึงกู สัส!!"


ผู้ชายอีกคนที่อยู่ในชุดนอนพูดขึ้น ทำให้มีได้สติกลับมาทันที ผมพยายามจะปิดห้องหนี แต่ความคิดผมช้ากว่าการกระทำของเขา เพราะเขาแทรกตัวเข้ามาอยู่ในห้องผมเรียบร้อยแล้ว.....



"หยุด!!!....."



เป็นคำเดียวที่ทำให้ผมชะงักการกระทำทั้งหมดลง แววตาที่ดูเกรี้ยวกราดกับท่าทางหงุดหงิดแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"เฮ้ย!!! ไอ้เหี้ยปู ใจเย็นไอ้สัส!! เขากลัวมึงจะแย่อยู่แล้วมึงเห็นไหม"


ผู้ชายคนนั้นคงสังเกตุเห็นว่าผมกำลังสั่นนิดๆ ใช่! ร่างการผมกำลังสั่นด้วยความกลัว ผมไม่คิดว่าเขาจะตามผมมาจนถึงคอนโดขนาดนี้


"เอ่อๆๆ พูดมากสัส!! ขอบใจมึงมากที่ลงไปรับกู ไปๆๆ ไปนอนกกเมียมึงได้ล่ะ กูจะเคลียร์กับคนของกูซะหน่อย"


"เออ!! ไอ้ห่า.... เคลียร์ดีๆ ล่ะ ดูท่าทางหน้าตาเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ว่ะ ไม่สบายรึเปล่าครับ?"
ผู้ชายคนนั้นจู่ๆ ก็หันมาถามผม



"คือผม........."


"เสือกล่ะ!! ไปเลยมึง กลับห้องมึงไปเลย!!"
ผมไม่ทันจะตอบ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน....



"เออๆ เหี้ย!! โทรมาปลุกกูให้ลงไปรับ พอใช้งานเสร็จก็เสือกไสไล่ส่งกูเลยนะไอ้เพื่อนเลว!! งั้นกูไปนอนต่อล่ะ เอ่อ!! ผมไปก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วยผมอยู่ชั้นยี่สิบเก้า ห้อง....นะครับ"



ปัง!!!!!




("ไอ้เหี้ย!! ประตูเกือบหนีบกู ไอ้เหี้ยปู!!!") ผมได้ยินเสียงตะโกนด่าเข้ามาถึงในห้อง ตอนนี้ผมกำลังเดินก้าวถอยหลังอัตโนมัติ เพราะเขาเข้ามาอยู่ในห้องผม



"มึงกล้ามากนะที่หนีกูมาอย่างนี้ มึงคิดว่ากูจะหามึงไม่เจอหรือไง ห๊ะ!!"



 
หมั่บ!!!!




"ปล่อยผม!!! คุณจะตามผมมาทำไม ในเมื่อคุณก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการไปแล้ว!! คุณควรจะปล่อยผมไป ผมกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วผมก็ไม่คิดว่าเราจะเป็นอะไรกันได้ กลับไป ออกไปจากห้องของผม ผมไม่ต้องรับคุณ ผมจะแจ้ง รปภ. ให้มาลากตัวคุณออกไป!!"


ผมพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือของเขา แต่ทำได้ยากลำบากมาก ด้วยร่างกายของผมตอนนี้ยิ่งต่อต้านเขาได้ยาก




"มึงเห็นคนที่มากับกูเมื่อกี้ไหม? มันเป็นเพื่อนกู เป็นเจ้าของโครงการที่นี่และอีกหลายๆ ที่ หึหึ มึงนี่เหมาะที่จะเป็นคนของกูมากนะ ขนาดอยู่คอนโดฯ ยังเสือกซื้อโครงการที่เพื่อนกูเป็นเจ้าของเลย หึ!! เรื่องเพื่อนกูเอาไว้ก่อน ตอนนี้มาเรื่องของมึงกับกู มึงหนีกูมา มึงมีความผิด!! ถ้ากูไม่อนุญาติ มึงห้ามขัดคำสั่งกู เข้าใจไหม!!"



ร่างผมแทบจะทรุดกับประโยคที่เขาพ่นออกมา ทำไมผมถึงหนีเขาไม่พ้น ทำไมเขาต้องบังคับผมขนาดนี้ ถ้าจะบอกว่าต้องการแค่เซ็กส์ เขาก็ได้จากผมไปแล้ว.... แล้วเขายังต้องการอะไรอีก.....



"แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ!! คุณไม่มีสิทธิมาสั่งผม!!"



"หึหึ งั้นกูจะรื้อฟื้นความทรงจำให้มึงเอง!!!"



"ไม่!!! ปล่อย!!!!.....ปล่อยกู!!!....."




"มึงเป็นคนของกู!! ต่อไปนี้จำให้ขึ้นใจ!!"




"อื้ออ.......อ....อย่า...."



TBC.

อีพี่ปูน่ากลัวมาก!! คือคนเขียนก็สงสารโจอ่ะนะ แต่ด้วยนิสัยปูมัน....
เอาเถอะค่ะ ด่าอีพี่ปูกันให้พอ.... ก็อีพี่ปูมันน่าตบน่าด่าจริงๆ เนอะ ฮ่าๆๆ เขียนเองยังอยากจับตบเลยอ่ะ
ตอนหน้ายังคงเป็นของปูกะโจนะค่ะ คนเขียนขอเดินเรื่องให้ถึงตอนปัจจุบันเท่าทิวมินก่อนนะค่ะ
ใครที่คิดถึงเฮียทิวกับน้องมินรอก่อนน้า....
ขอบคุณที่ติดตามนิยายและเม้นให้กำลังใจนะค่ะ

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[em1979]

ทำไมชีวิตพี่โจน่าสงสารขนาดนี้

[Mouse2U]

ก็คิดอยู่เหมือนกันค่ะว่าพี่โจคงหนีพี่ปูไม่พ้นจริงๆ แล้วที่พี่โจบอกว่าคิดกับมินแค่ 'น้องชาย' เท่านั้นเอง..จริงเหรอคะ? เพราะถ้าให้ดูจากการกระทำตอนนั้นมันก็ชวนให้คิดไปว่าพี่โจชอบมินแบบคนรักอยู่เหมือนกันนา..

[minneemint]

สายs

[kiyomine]

โอเคครับ ปูกะโจ ไม่อ่านละ บัยยส์

[boonpa]

  ปูนี่โคตรจองเวรเลย

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

น่าสงสาร 

[gupalz]

โอย อิพี่ปูมันเป็นพิศาลกลับมาเกิดป่าวเนี่ย

[meepooh2499]

ตบอิพี่ปู้ให้ตกตึกไปเลย ชั่วนัก ชิ

[aom2529]

พี่ปูโครตโหด..

[❣☾月亮☽❣]

   ถีบนีี้ให้พี่ปู

[TOY_SKY]

เจ็บวันนี้  วันหน้าคนนั้นเจ็บกว่าแน่ๆๆ

 

[black sakura]

อิปูแกจะเถื่อนไปไหนเอาอย่างอิป๋ามั่งดิ๊
ยอมเมียตามใจเมียและยำเกรรงเมียมากก

[nuttzier]

อิปู  เลวอ่ะ  ....  สงสาร โจ

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนพิเศษ วันพักผ่อน





"ทิว....... ไปหยิบเลย์มาให้หน่อย เป๊ปซี่ด้วยนะ เร็วดิ๊!!....."



"ใช้ตลอดอ่ะ!!........ เดินไปหยิบเองดิ๊!! ขี้เกียจ!....."





ควั๊บ!!! 





"เอ่อ! คราวที่แล้วซื้อขนมมาแล้วเอาไปวางไว้ที่ไหนน้าา.... เดี๋ยวเขาไปหาขนมให้แห้งกินดีกว่าเนอะ เอาอะไรนะ... เป๊ปซี่ใช่ป่ะ!! รอเขาแป๊ปนะตัวเอง......" เกือบไปแล้วกู.... สายตาทำลายล้างชัดๆ ขัดใจหน่อยเดียวเหมือนโดนกระชากวิญญาณออกจากร่าง.....






             วันนี้วันหยุดพักผ่อนของผมสองคนครับ เราตกลงกันว่าจะไม่ออกไปไหน เพราะขี้เกียจนั่นเอง ฮ่าๆๆ หลังจากที่เมื่อคืนบอกรักกันเบาๆ ไปสามยก เกือบๆ เช้า ตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยง พอกินข้าวเสร็จก็ออกมานอนกองกันที่หน้าทีวี ตอนแรกก็นั่งดูหนังบนโซฟาดีๆ หลังๆ เริ่มเลื้อยลงมานอนที่พื้น โดยมีหมอนพร้อมผ้านวมนุ่มปูนอนเพื่อไม่ให้ก้นสัมผัสพื้นโดยตรง หึหึ กลัวเมียเจ็บ.... เพราะถ้าเมียผมมันบ่น ชีวิตผมจะเศร้าหมองทันที... ผมเดินมาหยิบเลย์ที่วางอยู่ตู้ใส่ขนมบนหลังตู้เย็น แล้วเปิดตู้เย็นหยิบเป๊ปซี่ตามคำสั่งเมีย แถมออฟชั่นพิเศษคือเทเป๊ปซี่ใส่กระติ๊กพร้อมน้ำแข็งเย็นซี๊ดดด.... ชื่นใจ เอาใจสุดๆ อ่ะครับ ทำไงได้....ก็คงมันรักอ่ะ





"ทิว....ได้ยัง เร็วหน่อยดิ๊ว้า......"



"มาแล้วคร๊าบ.....เลย์กับเป๊ปซี่พร้อมเสริฟ เย็นชื่นใจ...."



"แกะดิ๊....." เมียครับ ให้กูป้อมมึงด้วยเลยไหม ถ้าจะสั่งขนาดนี้นะ



"เรียบร้อย.... ให้เขาป้อนป่ะ?" กระพริบตาหวานๆ ใส่



"ไม่ต้อง! กินเองได้....."



"มิน....ไม่เบื่อรึไง เรื่องนี้ดูมากี่พันรอบแล้วเนี๊ยะ!!"



"เบื่อแล้วจะดูเหรอ.... มึงไม่เห็นรึไง ภาพแมร่งโคตรสวยอ่ะ ทิว.... พากูไปเที่ยวที่นี่หน่อยดิ๊ ได้ป่ะ?"



"หึหึ..... ถ้าอยากไปจริงๆ มึงต้องเอาใจกูมากๆ รักกูให้มากๆ รู้ไหมคร๊าบบ......"



"เอ่อ....งั้นไม่เป็นไร กูไปคนเดียวก็ได้!!....."



"เห้ย!! ไม่ให้ไปเว้ย!! เรื่องอะไรจะปล่อยให้ไปเที่ยวคนเดียว ฝันไปเถอะ!!....." แมร่ง!! ถ้าผมปล่อยให้ไปเที่ยวคนเดียวก็บ้าล่ะ ให้ไกลหูไกลตาได้ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวนี้อ่อล่ายิ่งมีมหาศาลอยู่ ไม่ได้ๆ งานนี้ปล่อยไปไม่ได้.....



"สนเหรอ?......" ดูเมียผมมันตอบครับ



"เอ่อ!! มึงไม่สนแต่กูสน ห้ามโว๊ย!!"





  มิน





  ทิว




"ภาพแมร่งโคตรสวยอ่ะ ทิว....ถ้าบ้านเรามีต้นไม้เยอะๆ อย่างนี้คงจะดีเนอะ" มินมันนั่งกินขนมไป ดูดน้ำไป พูดไป ผมก็นั่งฟังมันพูดไปเรื่อย



"มึงชอบเหรอ?...." ผมถาม



"อืม....ชอบดิ๊ น่าจะเย็นสบายดี แต่งูน่าจะเยอะเนอะ! ถ้าต้นไม้ขึ้นเยอะขนาดนี้อ่ะ...."



"กลัวอะไร....มีกูอยู่ทั้งคน...." 




  มิน.....




"มึงน่ากลัวกว่างูอีกทิว....." ดูมันพูดดิ๊ครับ ผมน่ากลัวตรงไหน ออกจะน่ารัก.....เนอะ!!






              ดูไม่รู้จักเบื่อ..... ถ้านับจริงๆ รอบนี้น่าจะรอบที่ห้าล่ะครับ ตั้งแต่ซื้อแผ่นมา..... ซื้อครบทุกภาคแล้วซื้อฮอบบิทด้วยน้า.... มีเหรอจะพลาด หนังเรื่องไหนที่ต่อเป็นไตรภาคมินจัดทุกเรื่อง.... ดูกับแบบไม่หลับไม่นอนกันไปข้าง.... พอมินมันดูผมก็ต้องดูด้วย.... ชอบจริง ชอบจังครับงานนี้


.


.



"แมร่ง!! เลโกลัส โคตรหล่อเลยว่ะ....." น่านมาล่ะ ชมผู้ชายอื่นต่อหน้าผัว มันเจ็บจี๊ดดด......



"มิน....เดี๋ยวนี้มึงชมผู้ชายหล่อแล้วเหรอ?....." ผมถาม



"ทำไมอ่ะ ก็ดูดิ๊ หล่อเว่อขนาดนั้น แต่ถ้ากูเลือกได้ขอหล่อแบบเซอร์ๆ อารากอร์นดีกว่า เข้มดี....."



"เหอะ!! กูหล่อกว่าตั้งเยอะ....."



"ใครบอกว่ะ คนบอกว่ามึงหล่อเขาเมายาป่าว"



"เมายาที่ไหน กูหล่อตั้งแต่เกิด.... ใครๆ ก็รู้..... หล่อแซ่บอ่ะ เคยได้ยินป่าว?"



"หึหึ...... หลงตัวเอง"



"หลงตัวเองที่ไหน.... พี่หล่อของจริงร้อยเปอร์เซ็นคร๊าบ...." ยืดตัวโชว์ความหล่อให้เมียรักเห็น ไม่หล่อจริงไม่พูดเว้ย!!.......




"หึหึ......." เมียผมมันแค่ขำอ่ะ



"มิน....แล้วกูล่ะ หล่อเหมือนใครในหนัง? หล่อกว่าคนที่มึงบอกป่ะ?......" ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ให้เมียได้พิจารณาถึงความหล่อบนใบหน้าของผม



"มึงเหรอทิว.....เอิ่ม......กูว่า.......เหมือน......"



"เหมือนใคร? คนไหนๆ พระเอกใช่ป่ะ?" ตื่นเต้นๆ ทายซิผมหล่อเหมือนใครเอ่ย? 



"กอลลัม.......ฮ่าๆๆๆ เอาของรักของข้าคืนมา ของรักของข้า กอลลัม... กอลลัม ฮ่าๆๆๆๆ....." มินมันเลียนแบบเสียกอลลัมอ่ะครับ โคตรเหมือนอ่ะ
 



"มิน!! มึงกล้ามากนะ!! หึ่ม!! อย่างนี้ต้องลงโทษ......"



"ฮ่าๆๆๆ อย่านะเว้ย กูถีบจริงๆ ด้วย....." 



"กล้าถีบกูเหรอ ห๊ะ!!! ไอ้แห้ง....."



"เอ่อดิ๊!! ถอยไปเลยจะดูหนัง เดี๊ยะๆๆ ปั๊ด!!....."



"หื้ม.....โหดนะ โหด..... อะไรๆ ก็ชอบทำร้ายร่างกายกูตลอด...."



"ก็มึงรนหาเรื่อง....นั่งดูหนังเฉยๆ ไม่ได้รึไง นั่งเงียบๆ เลย กูดูหนังไม่รู้เรื่องแล้วเนี๊ยะ!....." ผมก็ทำตัวน่ารักทันที เมียบอกให้นั่งเงียบๆ ก็จัดให้ นั่งไปนั่งมาก็เริ่มเมื่อย เลยเปลี่ยนมานอนซ้อนหลังแล้วกอดเมียดูหนังดีกว่า หึหึ ฟินกว่ากันเยอะ ท่านี้ไม่ยากและได้ลวนลามเมียด้วยน้าา.....



"อื้ม.....ทิว เอามือออกไป ล้วงเข้ามาทำไมเนี๊ยะ!!...."




ฟอดดด......




"อืมน่า.....นิดเดียวเอง แค่ลูบเฉยๆ ตัวมึงนุ่มดี กูชอบ....."



"อื้มม......ทิว กูจะดูหนัง เอามือออกไปก่อน......"



"นิดเดียวจริงๆ ไม่ทำอะไรหรอก มึงก็ดูหนังไปดิ๊!!......"



"อื้มม.....ไอ้ทิว แมร่ง!!! ลูกมึงทิ่มตูดกูแล้วเนี๊ยะ!!..... ปล่อยเลย!!"



"หึหึ..... มิน ไปนอนกัน.... กูง่วงล่ะ" 



"ไปคนเดียวดิ๊ จะดูหนัง....." เว้ย!! เมียไม่เข้าใจเล๊ย.....



"น่านะ.....ไปนอนกัน ตื่นแล้วค่อยมาดูใหม่ก็ได้...."



"ไม่เอ้า!! กูยังไม่ง่วง......" อดทน อดกลั้น ปล้ำเมียตัวเองแมร่งเลยดีไหม หื้ม!!!



"นะมินนะ...... นะคร๊าบบบ" น้ำเย็นเข้าลูบๆ ใจเย็นไว้ลูกพ่อ....แม่เขาไม่ใจร้ายกับเราหรอก



"วุ้ย!!! น่ารำคาณว่ะทิว!! มึงนี่มีอารมณ์ได้ตลอดเลยรึไง ห๊ะ!!.... ไอ้หื่นกามเอ้ย!!"



"ก็มึงอ่ะ..... นอนให้ท่ากู"




  มิน....




"ไอ้มหาหื่น!! ไปๆ จะนอนก็ไปนอน...."





จุ๊บๆๆๆๆ





"มึงน่ารักที่สุดอ่ะมิน...... รักมึงนะ!" 



"เออ.....พูดมากว่ะ ช้าอด!! กูหลับก่อนไม่รู้ด้วย!!....."




  ทิว....





"ไม่เป็นไร....เดี๋ยวกูปลุกมึงเอง"




************** TBC. ****************

คิดว่าเฮียทิวนะนอนหลับไหม?

เขียนตอนพิเศษสั้นๆ คั่นอารมณ์คนอ่านซะหน่อยเนอะ เดี๋ยวจะดูเครียดเกินไป

เจอกันตอนหน้านะค่ะ เม้นให้ด้วยน้าา.....
 

[Mouse2U]

ท่าทางงานนี้มินคงจะไม่ได้ออกมาดูหนังที่ยังค้างเอาไว้เร็วๆ นี้แน่เลยนะค้าา

[meepooh2499]

รักเมีย หลงเมีย กลัวเมีย จ้องแต่จะฟันเมีย นี่มีแต่เฮียคนเดียวจีจี 5555

[❣☾月亮☽❣]

  

[sweetyswtcou]

ก็ยังหวานกันเหมือนเดิมเนอะ

[boonpa]

  คิดถึงคู่นี้อยู่พอดี หวานกรุบกรอบอยู่ตลอด

[gupalz]

คาดว่าไม่รอดแน่เลย รอปูกะโจ อิอิ

[nnaon]

ตลอดดดดดดดดดด
 

[nuttzier]

อิพี่ทิว  โคตรหื่นอ่ะ