หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[sunipum]

ชีวิตพี่โจน่าสงสารจัง  ขอบคุณนะคะ มาต่อไวๆน้าาา  ^^

[Cady]

 

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 10 (โจกะปู) หาทางออกไม่เจอ

พาร์ท โจ



ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง



ปัง ปัง ปัง.....




เสียงกดกริ่งกับเสียงเคาะประตูหน้าห้องของผมดังขึ้นได้สักพักแล้วครับ แต่ผมไม่กล้าออกไปเปิดครับ ผมกลัว... กลัวว่าจะเปิดออกมาแล้วจะเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอหรือคนที่ผมไม่พร้อมจะพบหน้าในตอนนี้ คนที่ผมไม่อยากเจอก็คือคนที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจของผม ส่วนคนที่ผมไม่พร้อมที่จะเจอคือพี่ชายของผมเองครับ ผมยอมรับว่าผมตกใจมากที่จู่ๆ พี่ชายผมก็บอกว่ารักผม อยากอยู่กับผม อยากดูแลผม แต่ไม่ใช่ในฐานะพี่ชาย แต่อยากดูแลผมในฐานะคนรัก เรื่องมันเกิดหลังจากที่ผมกลับไปเยี่ยมพ่อผมที่บ้าน ไปถึงเราก็พูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบกับทั่วไปนั้นแหละครับ พ่อผมยังแข็งแรงดีเราพูดคุยกันตามปกติโดยมีพี่จิน พี่ชายต่างแม่ของผมรวมอยู่ด้วย หลังจากคุยเสร็จผมก็ขอตัวกลับ เพราะมีคนขู่ผมไว้ว่ายังไงก็ต้องกลับ ผมไม่อยากมีปัญหาและไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงพ่อของผมครับ จากเหตุการณ์หลายๆ อย่างทำให้ผมรู้ว่าเขาคนนั้นไม่ได้แค่ขู่ผมแน่ ถ้าผมไม่ทำตามที่เขาบอก เขาคงเข้ามาอาละวาดถึงที่บ้านผมแน่ๆ ผมขอไม่เสี่ยงดีกว่า เรื่องนี้ผมค่อยหาทางออกที่หลังแล้วกัน





หลังจากนั้นผมก็ขับรถกลับมาที่คอนโดของผม ผมขึ้นมาบนห้องก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้องครับ ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ผมกำลังจะเตรียมตัวเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็ดันได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าห้อง ผมถอยหายใจเฮื้อกใหญ่ เขาคงกลับมาแล้ว ผมคงหนีเขาไม่พ้น แต่เปิดประตูออกมากลับเป็นพี่จินพี่ชายผม ผมแปลกใจเล็กน้อยครับว่าทำไมพี่จินถึงตามผมมา ผมให้พี่จินเข้ามาในห้องเพราะพี่จินบอกว่าอยากมีเรื่องจะคุยกับผม แต่พอผมได้ฟังเรื่องที่พี่จินต้องการบอกผมแล้วทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ พี่เขาบอกว่าเขารักผม อยากให้ผมเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้น ผมพยายามอธิบายไปว่าผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่พี่จินคิด และผมก็ไม่สามารถเป็นคนรักให้พี่จินได้ เพราะเราเป็นพี่น้องกันและผมก็ไม่เคยคิดกับพี่จินมากเกินไปกว่านั้น พี่จินก็ยังคงพูดถึงเรื่องนั้นไม่เลิก บอกว่าผมเห็นเขาดีกว่าทั้งที่พี่จินรักผมมากกว่าและรักผมมานานกว่า เราทะเลาะกันเสียงดังมากครับ ยิ่งผมพยายามพูดอิบายเรื่องยิ่งไปกันใหญ่ จนพี่จินผลักผมล้มลงบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมผม พยายามจะทำเรื่องอย่างว่ากับผม พี่จินบอกผมว่าถ้าผมได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขา ถ้าเราได้มีอะไรลึกซึ้งต่อกันมากกว่านี้ ผมจะรู้ว่าพี่เขารักผมมากแค่ไหน เขาอยากครอบครองผม แต่ผมว่ามันไม่ใช่ ผมไม่เคยคิดว่าเราจะเป็นมากกว่าพี่น้องกันได้ ผมจึงพยายามขัดขืนจนสุดกำลัง พี่จินกระชากเสื้อผมออกจนขาด ภาพที่ผมโดยกระทำก่อนหน้านี้ลอยเข้ามาในหัวผมทันที ผมกลัว แต่พี่จินยังคงไม่หยุดการกระทำนั้น ผมทั้งดิ้นทั้งร้องขอให้พี่จินหยุดแต่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งเขาเปิดประตูเข้ามา น้ำตาผมไหลพรากออกมาทันที ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่มันทำให้ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก พี่จินโดนเขาทั้งต่อยทั้งตีจนสภาพดูไม่ได้ ผมรู้สึกสงสารจึงเข้าไปห้าม ผมห้ามอยู่นานเขาก็ยอมปล่อยพี่ชายผมไป ผมร้องไห้อย่างคนเสียสติ ทำอะไรไม่ถูก ผมเข้าไปนั่งร้องไห้ต่อในห้องของผมคนเดียว ผมบอกกับเขาว่าอยากอยู่คนเดียว เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เขาเข้ามาตามผมในห้อง เราทะเลาะกัน ผมไล่เขา ผมบอกว่าผมไม่อยากเห็นหน้าเขา แต่อีกใจผมกับรู้สึกกลัวถ้าผมต้องอยู่คนเดียว ในที่สุดเขาก็กลับไป





ผมนั่งอยู่อย่างนี้มานานกี่ชั่วโมงแล้วผมไม่รู้หรอกครับ เสียงเคาะประตูกับเสียงกดกริ่งยังคงดังไปเรื่อยๆ ถ้าผมไม่ลุกขึ้นไปเปิด คนที่มาเคาะก็คงจะกลับไปเอง ผมอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวครับ ตอนนี้ผมไม่พร้อมจะเจอหน้าใคร




ครืดดดด.... ครือดดดด....



"น้องมิน...."
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าผมทันทีที่เห็นว่าเป็นสายของน้องมินที่โทรเข้ามาหาผม ถ้าผมต้องการคุยกับใครซักคนในตอนนี้ น้องมินคงเป็นคนที่ผมอยากจะคุยด้วยมากที่สุด



"ฮัลโหล น้องมิน"


("พี่โจ พี่อยู่ห้องป่าวครับ มินมากดกริ่งเรียกพี่ตั้งนานแล้วไม่เห็นพี่คนมาเปิดประตูเลย พี่โจอยู่ไหนครับ?")



"อ้าว น้องมินเองเหรอ พี่นึกว่าคนอื่นพี่เลยไม่ได้ไปเปิดประตูให้นะครับ น้องมินรอพี่แป๊ปนึงนะ เดี๋ยวพี่ออกไปเปิดประตูให้"


("ครับ....")


ผมวางสายจากน้องมินเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วรีบมาเปิดประตูให้น้องมิน


"น้องมิน"
ผมฉีกยิ้มด้วยความดีใจ แต่... น้องมินไม่ได้มาคนเดียวครับ



"สวัสดีครับพี่โจ"


"หวัดดีครับ..."
ผมพูดทักทายตอบน้องมิน อีกคนที่ยืนอยู่ก็ทิวนั่นแหละครับ ผมเห็นหน้ามันภาพของเพื่อนมันก็ผุดขึ้นมาในหัวของผมทันที



"เอ่อ... พี่โจ แป๊ปนะครับ"


"ทิว มึงไปรอที่ร้านกาแฟข้างล่างไป เดี๋ยวคุยเสร็จแล้วจะโทรบอก"


"อ้าว ทำไมไล่กูล่ะ มึงจะคุยก็คุยไปดิ๊ กูจะอยู่ด้วย" 


"ไปเหอะน่า... ไม่นาน มึงอย่าเรื่องมากดิ๊ คดีมึงยังมีติดตัวอยู่นะ"


"เฮ้ยย!! ไม่ไป ถ้าไปก็ไปด้วยกัน เรื่องนั้นไม่เกี่ยว"


"เกี่ยว!!" 


"ไม่เกี่ยว"


"กูบอกว่าเกี่ยว!!" 
เอ่อ... ผมว่าถ้าปล่อยให้ทะเลาะกันที่หน้าห้องผมคงจะดูไม่ดีมั้งครั้บ



"ไม่เป็นไรน้องมิน เข้ามาทั้งสองคนนั้นแหละ มาๆ มานั่งข้างในก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้นะ"




ผมให้เข้ามาทั้งสองคนนั้นแหละครับ ถามว่าผมโกรธทิวไหม บอกเลยว่าเขามีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา แต่ถ้าจะให้โกรธจริงๆ คงจะเป็นอีกคนมากกว่าครับ ผมเดินเข้ามาในครัวรินน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วเอาไปให้น้องมิน น้องมินมองหน้าผมทำตาเศร้าๆ ผมได้แต่ยิ้มกลับไปให้น้องมินครับ




"พี่โจเป็นยังไงบ้าง?"


"พี่ไม่เป็นไรนิครับ น้องมินมีอะไรรึเปล่าถึงถามพี่แบบนี้"
ผมได้แต่ยิ้มและตอบน้องมินไป พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด



"เรื่องพี่ปู คือ...."


"น้องมินอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยครับ พี่ไม่อยากได้ยิน"


"มินขอโทษ ต้นเหตุทั้งหมดเป็นความผิดของมินเอง พี่โจยกโทษให้มินนะ ถ้ามินรู้ว่ามันจะเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ มินควรจะห้ามหรือไม่ก็ทำอะไรซักอย่าง มิน...."


น้องมินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่เคยโทษว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของน้องมินเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าคนที่ผิดควรจะเป็นคนๆ นั้นซะมากกว่า ไม่ใช่น้องมินของผม



"พอเถอะมิน กูขอพูดเอง"



ผมมองภาพที่ทิวมันจับมือน้องมินที่กำลังสั่นแล้วเขาสองคนก็สบตากัน ผมควรต้องยอมรับซะที ว่าผมไม่มีสิทธิไปแทรกกลางระหว่างสองคนนี้ได้เลยใช่ไหมครับ



"โจ มึงอย่าไปโทษมินมันเลยนะ เรื่องนี้มินมันไม่เกี่ยว กูเองที่เป็นคนผิด เพราะกูเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา กูเป็นคนขอให้ไอ้ปูมันช่วยกันมึงออกจากแฟนกู กูไม่ชอบให้มึงมาใกล้ชิดแฟนกูซักเท่าไหร่ ถึงแม้มึงจะสนิทกันมากก็เถอะ ตอนนี้มินมันเป็นแฟนกู เป็นคนที่กูรัก กูก็ต้องปกป้องมันไม่อยากให้ใครเข้าใกล้มันเป็นธรรมดา แล้วมึงก็ดันเข้ามาแสดงตัวว่าชอบแฟนกู กูปล่อยผ่านไม่ได้ว่ะ"




"ทิว มึงพูดกับพี่โจเขาดีๆ ดิ๊ เขาเป็นพี่มึงนะ"


"ทำไม พี่ก็แค่สองปีเอง ทีมึงยังพูดมึงกับกูได้เลย"


"ไอ้ทิว มันไม่เหมือนกัน"


"นั่นไง มึงกับกูยัง ไอ้ กู มึงได้เลย แล้วทำไมกูจะพูด กู มึงกับมันไม่ได้"


"แต่พี่โจเป็นเพื่อนพี่ม่อน มึงพูดดีๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ"
ผมนั่งฟังอยู่สักพักแล้วครับ อยากจะขำนะ แต่หน้าตาสองคนนั้นดูจริงจังกันมาก ที่จริงผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ



"น้องมิน ไม่เป็นไรหรอก เรียกว่าอะไรก็ได้ พี่ไม่ถือครับ"


"พี่โจ แต่มินว่า...."


"โอเคๆ กูจะพูดเพราะๆ กับพี่มึงก็ได้"


"เออ!! ควรจะพูดตั้งนานล่ะ"


"ถึงไหนแล้วว่ะ อ่อ!! เรื่องทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นเพราะผมเป็นคนบอกให้ไอ้ปูเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง ให้มันมาช่วยกันคุณออกไป แต่ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ ปกติแล้วไอ้ปูเพื่อนผมมันไม่เคยบังคับใจใครมาก่อน แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณ เรื่องที่มันทำลงไป ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะสาเหตุอะไร ไอ้ปูเพื่อนผมที่จริงมันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรมากนักหรอก ถ้าคุณรู้จักตัวตนของมันจริงๆ คุณจะรู้ว่ามันเป็นคนดีคนหนึ่ง และตอนนี้มันรู้ตัวแล้วว่าสิ่งที่มันทำกับคุณ "มันผิด" มันทำไม่ถูกต้อง มันบอกผมว่ามันพร้อมที่จะให้คุณทำอะไรกับมันก็ได้ที่คุณอยากทำ ถ้าคุณพอที่จะให้โอกาสมันแก้ไขในสิ่งที่มันทำผิดพลาดไป เอาเป็นว่าความผิดของมันก็เกิดขึ้นจากผม ผมขอรับผิดในการกระทำนั้น ผมแค่อยากให้คุณรู้ไว้ว่ามินมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันไม่ได้เห็นด้วยกับผมตั้งแต่แรก ส่วนไอ้ปูก็ทำเพราะอยากช่วยผม ถ้าคุณจะโทษก็ให้โทษว่าเป็นความผิดผมคนเดียวแล้วกัน"




ผมไม่คิดว่าทิวเขาจะกล้าออกมาพูด ออกมายอมรับกับเรื่องนี้ว่าเป็นความผิดของเขา ทั้งที่มันเป็นความผิดแค่ส่วนนึงเท่านั้น แต่เขาออกมาขอโทษและยอมรับแทนทั้งคนรักและเพื่อนของเขา ผมยอมรับครับว่าผมนับถือความเป็นลูกผู้ชายของเขา ที่กล้าทำและกล้ายอมรับ....




"ผมไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดน้องมินเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนเรื่องเพื่อนของคุณผมไม่อยากพูดถึงมันอีก ผมอยากให้เรื่องนี้จบไปซะ ผมไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว ผมอยากให้ต่างคนต่างอยู่ ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง ผมขอแค่นี้จริงๆ"
"แต่พี่โจครับ พี่ปูเขา...."



"มิน!! เราอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาสองคนเลยนะ ปล่อยให้เขาจัดการเรื่องนี้กันเองดีกว่า เดี๋ยวกูลงไปสูบบุหรี่รอข้างล่าง ถ้าจะกลับก็โทรหากูแล้วกัน"


"เออ!! ลงไปเลย เหม็นขี้หน้าว่ะ จิ๊!!"


"เดี๊ยะๆ เดี๊ยะถึงห้องก่อนเถอะ จะโดน!!"


"เออ จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!"
ทิวก็ได้แต่ชี้หน้าคาดทาน้องมินครับ หลังจากน้องมินไล่ทิวสำเร็จก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่รู้สึกผิดอีกครั้ง



"พี่โจ มินขอโทษนะพี่ ที่พี่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ มิน..."


"ไม่เป็นไรหรอกน้องมิน พี่ไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้วล่ะ"


"แต่พี่ปูเขาก็น่าสงสารนะพี่ พี่โจไม่ลองให้โอกาสเขาแก้ตัวหน่อยเหรอ อย่างน้อยก็จะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจกันทั้งสองฝ่ายไง"


"ไม่ล่ะ พี่ไม่อยาก...."
ผมหยุดพูดค้างไว้อย่างนั้น เพราะจู่ๆ ก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี หรือมีเหตุผลอะไรที่ผมไม่อยากจะให้อภัยหรือให้โอกาสเขาแก้ตัว



"แต่พี่ปูเขา.... เฮ้ออ!! อึดอัดๆ ถ้ามินขอพูอะไรหน่อยจะได้ไหมครับ พี่โจจะฟังมินพูดซักหน่อยได้ไหม ถ้ามินไม่ได้พูดมีหวังอึกอัดตายแน่ๆ งานนี้"
น้องมินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดรัวออกมาไม่หยุด ดูแล้วท่าทางจะหนักใจและอึกอัดมากจริงๆ ครับ



"โอเคๆ สรุปแล้วใครต้องมารับฟังใครเนี๊ยะ พี่เริ่มงงล่ะนะ"


"โหหห.... พี่โจอ่ะ มินก็เป็นห่วงพี่ทั้งสองคนนั้นแหละ"


"สองคน?"
ผมงงครับ น้องมินหมายถึงใครสองคน?



"ก็พี่โจกับพี่ปูนั่นแหละ รายนั้นก็น่าเป็นห่วงนะครับ จากที่ไอ้ทิว เฮ้ยย!! พี่ทิวมันเล่าให้ฟังก็อาการหนักเหมือนกัน พี่ปูเขารู้สึกผิดจริงๆ นะพี่โจ พี่โจไม่ลองให้โอกาสเขาแก้ตัวหรือไถ่โทษในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไปหน่อยเหรอครับ จะได้ไม่ค้างคากันทั้งสองฝ่ายไง"



"พี่ว่ามันคงไม่มีประโยชน์หรอก กลับจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงด้วยซ้ำไป พี่ว่าต่างคนต่างอยู่จะดีกว่านะ พี่....."


"พี่โจ มินถามจริงๆ นะพี่ ที่ว่าพี่จะจีบมินอ่ะ เรื่องจริงเหรอ?"


"แล้วถ้าพี่จะจีบ มินจะว่ายังไง พี่ยังจีบทันอยู่ไหม?"



ที่จริงผมก็ชอบน้องมินมากนะครับ ตอนเด็กๆ น้องมินเป็นคนนิสัยดีและน่ารักมากๆ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงๆ แล้วผมรักน้องมินแบบไหน



"ง่ะ!! พี่โจชอบผู้ชายเหรอ ทำไมมินไม่เคยรู้เลยล่ะ  แล้วพี่โจชอบมินยังไงไหนลองอธิบายให้มินฟังหน่อย"


"น้องมินอยากรู้จริงๆ เหรอ?"


"เร็วๆ พี่โจ เดี๋ยวไอ้ทิวขึ้นมาเป็นเรื่องอีก พูดมาๆ มินอยากรู้ว่าใช่อย่างที่มินไว้รึเปล่านะ เร็วๆ เลยพี่โจ"



ผมแอบงงกับท่าทางอยากรู้ของน้องมินมากๆ แล้วไอ้สิ่งที่น้องมินคิดไว้มันคืออะไรกันแน่ ผมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็พูดความรู้สึกนั้นออกมา



"พี่ชอบน้องมินเพราะน้องมินเป็นคนนิสัยดี น่ารัก คอยอยู่ข้างพี่คอยให้กำลังใจพี่เสมอ ตอนเด็กๆ น้องมินขี้อ้อนมากๆ คอยให้พี่ทำนู้นทำนี่ให้อยู่เรื่อย จนม่อนมันคิดว่าน้องมินเป็นน้องแท้ๆ ของพี่มากกว่ามันซะอีก หึหึ ช่วงที่พี่รู้จักกับน้องมินพี่สนุกมาก มีเรื่องให้พี่ได้ตื่นเต้นทุกวันเลยล่ะ แต่พอพี่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศพี่ก็ไม่ได้เจอน้องมินอีกเลย พอพี่กลับมาแล้วพี่ไปเจอน้องมินที่หัวหินพี่ก็ดีใจมาก เอ่อ... แล้วก็..."




"แล้วก็คิดไม่ออกแล้วใช่ไหมครับ?"
ผมพยักหน้าตอบน้องมิน ก็ผมดันคิดไม่ออกจริงๆ นิ แค่ได้เจอน้องมินผมก็ดีใจแล้วครับ สำหรับผมน้องมินยังน่ารักเหมือนเดิมเสมอ



"เฮ้อออ!! พี่โจ มินว่าที่พี่ไม่ได้ชอบหรือรักมินแบบคนรักหรอกครับ แต่พี่รักมินเหมือนน้องคนนึงเท่านั้นเอง"


"อ้าว ทำไมมินถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?"


"งั้นมินจะถามพี่โจนะ พี่โจเคยชอบผู้ชายคนไหนมาก่อนมินรึเปล่า?"


"ไม่เคยครับ"


"ถ้ามีผู้ชายเดินมากับผู้หญิงคนนึงพี่โจจะมองผู้ชายหรือผู้หญิง?"


"ผู้หญิงครับ"


"แล้วพี่ม่อนกับมิน พี่โจรักใครมากกว่ากัน"
ผมงงกับคำถามนะครับ แต่ผมก็พยายามตอบตามความคิดความรู้สึกของผม



"พี่รักทั้งสองคน ม่อนเป็นเพื่อนที่พี่รักมากและมินก็เป็นน้องที่พี่รักมากเหมือนกัน"


"แล้วถ้ามินกับพี่ม่อนจมน้ำพร้อมพี่จะช่วยใครก่อนครับ?"


"มินว่ายน้ำเก่งกว่าม่อน พี่คงช่วยม่อนก่อนแล้วค่อยไปช่วยมินนะครับ"


"อ่ะ อันนี้สุดท้ายแล้วนะ..."
มินหยุดพูดค้างไว้แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ผม แล้วมินก็กอดผมครับ



"พี่โจรู้สึกยังไง?"


"ก็รู้สึกดีนะ..."


"ใจพี่เต้นแรงไหม? อย่าโกหกนะ เพราะมินกอดพี่อยู่ มินรู้...."


"ก็ไม่แรงเท่าไหร่ คงเต้นปกติมั้งครับ"
พอผมพูดจบมินก็ผละออกจากตัวผมแล้วส่งยิ้มบางๆ มาให้ผมครับ



"พี่โจเห็นมินอยู่กับพี่ทิวแล้วรู้สึกยังไง หึงไหม? กระวนกระวายใจบ้างรึป่าว? เวลาไม่ได้อยู่กับมิน ไม่ได้เห็นหน้ามินพี่โจคิดถึงมินไหม? เคยคิดบ้างรึเปล่าว่ามินกำลังทำอะไร? อยู่ที่ไหน?"



ผมนิ่งคิดตามที่มินถามอยู่สักพักก่อนจะตอบมินไปว่า.....



"เอ่อ... ถามว่าหึงไหมพี่คงตอบไม่ได้ เพราะพี่ไม่เคยรู้สึกหึงใครมาก่อน ส่วนกระวนกระวายใจไหม พี่บอกไม่ถูกนะครับ พี่แค่รู้สึกดีเวลาที่พี่อยู่กับมิน มินทำให้พี่รู้สึกสบายใจนะ ส่วนเรื่องพี่เคยบ้างไหมว่ามินกำลังอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ เอ่อ... แหะๆ ถ้าพี่พูดเรื่องจริงน้องมินจะไม่โกรธพี่ใช่ไหมครับ?"



"ไม่โกรธครับ พี่โจพูดได้เต็มที่เลยครับ"


"พี่ไม่เคยคิดอ่ะครับ ว่าน้องมินกำลังทำอะไรอยู่หรืออยู่ที่ไหน แต่พอพี่เจอน้องมินแล้วพี่ก็ดีใจมากจริงๆ นะ"



พอผมพูดจบก็รีบปิดท้ายว่าผมดีใจทุกครั้งเวลาที่ได้เจอหน้าน้องมิน ผมกลัวน้องนิมจะน้อยใจหรือโกรธผมนะครับ เพราะตอนเด็กๆ ถ้าผมบอกว่าไม่คิดถึงน้อง น้องก็จะร้องไห้ขี้มูกโป่งทันที แต่นั้นก็แค่ตอนเด็กๆ เท่านั้นแหละครับ น้องติดผมมาก ผมก็ติดน้องเหมือนกันครับ




"หึหึ มินเข้าใจแล้วครับ พี่โจไม่ได้รักมินอย่างคนรักหรอกครับ พี่โจรักมินแบบน้องชายคนนึงเท่านั้น แต่พอมีพี่ทิวเข้ามาอยู่ใกล้มินพี่โจเลยรู้สึกหวง หวงในแบบพี่ชายหวงน้องชาย เลยไม่อยากให้ใครเข้าใกล้มิน ที่มินพูดถูกรึเปล่าครับพี่โจ?"



จะว่าไปสิ่งที่มินพูดมาก็มีส่วนถูกนะครับ หรือว่าที่ผมคิดว่าผมชอบน้องมินมันเป็นแค่ชอบแบบน้องชายคนนึงงั้นเหรอ หวงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้น้องมากกว่าตัวผมงั้นเหรอ ผมรู้สึกแค่นั้นจริงๆ เหรอ ผมก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ครับ



"โอเคๆ พี่โจอาจจะยังไม่แน่ใจ ค่อยๆ คิดก็ได้นะครับ ถ้าพี่โจรักใครซักคนเข้าจริงๆ พี่โจจะรู้ว่าพี่รักมินแค่ในฐานะน้องชายคนนึงเท่านั้น เพราะถ้าพี่โจรักคนๆ นั้นจริงๆ เวลาที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เราพี่ก็จะคิดถึงคนๆ นั้นอยู่ตลอดเวลา มีเรื่องให้ต้องคิดถึงตลอด เรื่องของเขาจะวนเวียนอยู่ในหัวของพี่จนพี่แทบจะไม่มีเวลาคิดเรื่องของตัวเอง เวลาเขาอยู่ใกล้ๆ ก็จะรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถ้าเขาไม่อยู่พี่ก็จะรู้สึกกระวนกระวายอยากรู้ว่าเขาทำอะไร อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง กินข้าวรึยัง? พี่จะโกรธ หงุดหงิดหรือน้อยใจเขาแม้จะเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย เพราะพี่อยากให้เขาสนใจพี่ไงล่ะครับ พี่จะรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่ไม่เคยสนใจอะไรพี่ก็จะหันมาสนใจเรื่องของเขา หึหึ ถ้าพี่โจเจอคนๆ นั้นของพี่โจแล้วอย่าลืมบอกมินด้วยนะ"




ผมนั่งคิดตามเรื่องที่น้องมินพูดไปเรื่อยๆ ภาพเขาคนนั้นดันวิ่งเข้ามาในความคิดของผมตอนนี้ บ้าไปแล้ว จะใช่เขาได้ไง ผมเกลียดเขาแทบบ้า ไม่จริงหรอก เป็นไปไม่ได้แน่นอน ผมสะบัดหัวตัวเองทันทีเพื่อให้เรื่องของเขาหลุดออกจากความคิดผมไปซะ น้องมินมองผมแล้วทำท่าขำกับท่าทางของผมครับ




"น้องมินยิ้มอะไรอ่ะครับ?"


"พี่โจคิดถึงคนๆ นั้อยู่ล่ะซิ หึหึ"


"ป่าวนิครับ พี่ไม่มีคนๆ นั้นเหมือนที่น้องมินคิดหรอก"
ผมเสหน้าหลบสายตาไปทางอื่นทันที




"อ่ะๆ ไม่มีก็ไม่มีครับ เรามาเข้าเรื่องพี่ปูกันต่อดีกว่านะครับ พี่โจลองให้โอกาสพี่ปูเขาแก้ตัวหน่อยไม่ได้เหรอครับ มินว่าพี่ปูเขาคงรู้ตัวแล้วล่ะครับว่าสิ่งที่เขาทำมันไม่ถูก จะดีกว่าใหมถ้าเราสามารถให้โอกาสเขาได้แก้ไขในสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไป อย่างน้อยให้เขาได้พูดคำว่า "ขอโทษ" สักนิดก็ดีนะครับ ถึงแม้ว่ามันจะดูไม่เพียงพอสำหรับความผิดที่พี่ปูเขาทำไว้กับพี่แต่อย่างน้อยก็ได้พูดขอโทษบ้างก็ยังดีไม่ใช่เหรอครับ ถ้าเป็นมินนะ จะเอาคืนซะให้เข็ดก่อนค่อยยกโทษให้ หึ! "




"ทำไมมินถึงอยากให้พี่ให้โอกาสเขาจังล่ะครับ ทั้งที่เขาทำเรื่องไม่ดีกับพี่"


"พี่โจครับ ถ้ามีคนทำผิดกับเราแล้วเราคิดจะให้อภัยหรือให้โอกาสเขาแก้ตัวมันจะไม่ดีกว่าเหรอครับ เขาก็จะได้ไม่อยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ส่วนพี่โจก็จะได้ไม่รู้สึกติดค้างอะไรในใจอีก แต่ถ้าพี่โจตัดสินใจยังไงมินก็เชื่อในการตัดสินใจของพี่โจนะครับ และถ้าพี่โจต้องการให้มินช่วยอะไรก็บอกมินได้เสมอนะครับ"




"ขอบคุณน้องมินนะครับที่เป็นห่วงพี่"


"ไม่เป็นไรครับ มินยินดีเสมอ"




ครืดดดด.... ครืดดดด....




"แป๊ปนะครับพี่โจ"


"อืม กำลังจะลงไปแล้ว, เออๆ รู้แล้วน่า... แค่นี้นะ"
น้องมินยิ้มแห้งๆ ส่งให้ผมครับ ส่งสัยคงโดนทิวโทรมาตามแน่ๆ



"คือพี่โจครับ มินต้องกลับก่อนนะครับ พอดีต้องไปธุระกต่อนะครับ"


"อ่อ! ครับ น้องมินไปเถอะ พี่ขอบคุณมากนะครับ"


"โหห... อะไรอ่ะ มินซิต้องขอบคุณที่พี่โจไม่โกรธมิน ถ้ามีโจมีอะไรให้มินช่วยโทรหามินได้ทุกเมื่อเลยนะครับ"


"ครับ...."


"งั้นมินกลับก่อนนะครับ"


"อ่อ!! มินซื้อข้าวมาฝากอยู่ในถุงนะครับมินลืมบอก อย่าลืมกินด้วยล่ะ"


"ขอบคุณครับ น่ารักจริงๆ น้องพี่เนี๊ยะ ป่ะครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งครับ"
ผมเดินไปส่งน้องมินจนถึงหน้าประตูครับ



"อ่อ พี่โจอย่าลืมเอาเรื่องที่มินบอกไปคิดดูนะ บายครับ"




ผมได้แต่ยืนยิ้มให้น้องที่น่ารักของผมคนนี้ หลังจากน้องมินกลับไปผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยครับ ผมกลับมานั่งคิดเรื่องที่น้องมินบอกผม ผมควรจะลองทำอย่างที่น้องมินแนะนำดีไหม แต่อีกใจนึงผมไม่อยากให้ชีวิตผมวุ่นวายไปมากกว่านี้ ถ้าผมเงียบไปเฉยๆ ล่ะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมจะหายไปด้วยไหม เรื่องนั้นจะยังค้างคาอยู่ในใจอย่างที่น้องมินบอกผมรึเปล่า แล้วเรื่องพี่จินผมควรจะทำยังไงดี ผมสับสนไปหมด ผมนั่งคิดไปได้สักพักใหญ่เสียงกริ่งประตูหน้าห้องผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง





ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง




"น้องมินรึเปล่า? สงสัยมาเอาถุงแน่เลย"



น้องมินคงจะรีบมากอ่ะครับ ตอนมาก็หิ้วถุงใส่ของมาด้วยหนึ่งถุง แต่ตอนกลับนี่ซิดันไม่เอากลับไปด้วยครับ ผมเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่าน้องมินแน่ๆ คงย้อนกลับมาเอาถุงของที่ลืมไว้มั้งครับ



"น้องมิ....."


"มียาทำแผลไหมว่ะ?"


"คุณมาทำอะไรที่นี่?"
ไม่ใช่น้องมินอย่างที่ผมคิดครับ แต่กลับเป็นเขาที่มากดกริ่งหน้าห้องผม แต่มาด้วยสภาพที่ไม่เหมือนเดิม



"ทำแผลให้กูหน่อยได้ไหม?"


"คุณก็ไปโรงพยาบาลซิ มาหาผมทำไม ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก"



เขาไปทำอะไรมาถึงได้มีแผลที่หัวและมีเลือดไหลออกมามากมายขนาดนี้ ตอนที่เขากลับไปไม่มีแผลที่หัวเลยนิ เลือดเลอะเต็มเสื้อผ้าไปหมดเลยครับ ผมเห็นแล้วยังตกใจเลย แล้วทำไมไม่ไปโรงพยาบาล เขามาหาผมทำไม?



"อืม งั้นไม่เป็นไร กูไม่กวนเวลามึงแล้ว มึงพักผ่อนเถอะ กูกลับก่อนล่ะกัน"



เขาเดินหันหลังกลับไป แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกอึดอัดที่ใจ ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจถ้าเขาจะกลับไปตามที่ผมบอก แต่ผมกลับรู้สึกโมโหที่เขากลับชื่อฟังผมง่ายๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเชื่อหรือทำตามในสิ่งที่ผมขอเลยสักครั้ง



"เดี๋ยวก่อน......"





"เดี๋ยวทำแผลให้ก่อนแล้วค่อยไป"



TBC.

จับพี่โจมาตีก้นหนักๆ 
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ อิอิ

[❣☾月亮☽❣]

อุ๊ยตาย ใครกันที่ดักตีหัวพี่ปูเนี้ย
แล้วมายังไงเหตุเกิดที่ไหนถึงได้มาถึงคอนโดของโจได้

น้องมินน่ารัก มุ้งมิ้งเวลาอยู่กับพี่โจด้วย แม่บ้านเขาคุยกัน
ขอบคุณคนเขียนจ้า รีบมาต่อนะ   

[วายซ่า]

อ้าวๆ ทำไมอิพี่โจเลือดโชกมาล่ะ  ไปตีกะอิพี่จินมาหรือรีบบึ่งมาหา รถชนเลยหัวแตกกันล่ะเนี่ย   

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

อิอิอิอิ เริ่มมีความหวังขึนมานิดนึงนะคะพี่ปู 

[Mouse2U]

พี่ปูไปบู๊กับใครมาคะเนี่ย?

[nuttzier]

เครียตตตตต  !!!!


เกลียตพี่โจอ่ะ  ฮือๆ

[minneemint]

โจเริ่มรักปูแล้ว

[meepooh2499]

เลือดอาบขนาดนี้ ไม่ใจอ่อนให้รู้ไป

[black sakura]

โจเริ่มคิดเรื่องปูเยอะแล้วอ่ะดิ

[aom2529]

  พี่ปูโดยอิพี่จินดักตีหัวแน่ๆๆ..

มาๆ..เดี๋นวน้องช่วยทำแผลแทนพี่โจเอง...5555+

[Star_ss]

ประกาศจ้าาา....

เย้ๆๆๆ ประกาศจ้าา.... ในที่สุดไรท์ก็อัพเสร็จแว้วว.... 
สำหรับนิยายเรื่อง ♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
ได้ทำการแก้ไขและอัพใหม่ทั้งสองเวปเสร็จแล้วจ้าา....
ขาดแค่ตอนพิเศษจะแก้ไขให้ทีหลังนะจ๊ะ
อ่านแล้วจะได้ไม่สะดุด มีบางส่วนที่เพิ่มเนื้อหาเข้าไปนิดหน่อย แต่หลายจุด 55555+

ขอบคุณคนอ่านที่อ่านซ้ำหลายรอบทำให้คนเขียนมีกำลังใจเขียน
มีกำลังใจมานั่งตาดำนั่งแก้นิยายเกือบพันหน้า หึหึ 

ตอนนี้ต้องการอายครีมด่วน 

ขอบคุณที่เม้นและมาทักทายกันทั้งในเพจและในเวปนะค่ะ
เรื่องนี้ยังคงอีกสักพักเนอะ ยังฟินกันได้อีกจ๊ะ
อยู่เป็นกำลังใจให้กันก่อนน้าา...

ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
 
 

[black sakura]

 

[aom2529]

 

[Mouse2U]

..รอนะค้าา..

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 11 (ปูกะโจ) กูผิดกูขอโทษ

พาร์ทปู


"เหี้ยเอ้ย!! มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลย!!" 



ผมวิ่งตามมันด้วยความเร็วจากหน้าคอนโดไอ้โจจนมาถึงสามแยก มันวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งด้วยความเร็ว ผมก็วิ่งตามมันไปติดๆ



 
เอี๊ยดดด..... โครม!!



เสียงล้อรถบดกับถนนดังสนั่น ร่างผมลอยขึ้นสูงเหมือนผมบินได้ก่อนที่ร่างจะล่วงลงกระแทกกับกระโปรงรถคันงามแล้วจบลงที่พื้นถนน สำหรับผมช่วงเวลานั้นเหมือนเป็นภาพสโลโมชั่นเลยครับ ตาผมพร่ามัวเล็กน้อยก่อนที่จะเจ็บแปล๊บที่หัว ผมนั่งมึนอยู่สักพักก็มีคนวิ่งเข้าถามผมว่าเป็นอะไรมากไหม ไปโรงบาลไหวรึเปล่า ผมนั่งมองหน้าคนที่ถามอยู่สักพักก็ส่ายหน้าบอกเขาว่าไม่เป็นไร



"ไปโรงพยาบาลเถอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"
ผู้ชายอายุน่าจะน้อยกว่าผมพูดขึ้น มองไปรอบๆ ก็มีคนยืนดูเหตุการณ์อยู่เต็มไปหมด แต่มีเพียงผู้ชายคนนี้คนเดียวที่เข้ามาถามอาการผมครับ



"ผมโดนรถชนเหรอ?"
ผมถามผู้ชายคนนั้นครับ



"ใช่ครับ คุณโดนรถชน แต่รถที่ชนคุณขับหนีไปแล้วครับ แต่ผมจำทะเบียนได้ ถ้าคุณอยากไปแจ้งความผมเป็นพยานให้ได้นะครับ แต่ผมว่าคุณไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า เลือดคุณออกมากด้วย"
ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น ท่าทางดูตกใจกว่าผมเยอะเลยครับ



"ไม่เป็นไร ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก"
พอผมพูดจบก็มีหยดเลือดหยดลงที่แขนข้างขวาของผมทันที ผมยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากก็ปรากฏว่ามีเลือดติดมือผมมาด้วย



"แต่คุณหัวแตกนะครับ แล้วก็มีเลือดไหลท่าทางจะไม่หลุดไหลง่ายๆ ด้วยนะครับ ผมว่าคุณไปหาหมอเถอะ เผื่อเป็นอะไรมากกว่านี้ไปตรวจให้ละเอียดดีกว่านะครับ"


ผมรู้สึกขอบคุณเขานะครับ แต่ผมมีเรื่องที่ต้องไปทำต่อ แล้วผมก็คิดว่าผมคนไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมส่งยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นก่อนจะพูดขอบคุณที่เขาเข้ามาช่วยเหลือผม


"ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมไม่เป็นไรมากครับ ผมขอตัวไปทำธุระก่อนนะครับ พอดีผมมีเรื่องด่วนต้องทำให้เสร็จก่อน"
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้นถนนโดยมีผู้ชายคนนั้นเข้ามาช่วยพยุงผมขึ้น ผมยิ้มให้เขาเพราะรู้สึกขอบคุณเขามากๆ ที่เขามีน้ำใจเข้ามาช่วยเหลือผม ทั้งที่หลายๆ คนทำได้แค่ยืนมองและซุบซิบพูดคุยกันอยู่รอบๆ ตัวผม



"คุณไม่เป็นอะไรแน่นะครับ"
เขาถามผมอีกครั้งด้วยท่าทางที่เป็นห่วง



"ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม"


"เออ ไม่เป็นไรครับ"


"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ผมมีธุระด่วนต้องไปทำ"


"ครับๆ ให้ผมขับรถไปส่งไหมครับ?"
เขายังคงถามต่อจนผมรู้สึกว่าอย่างน้อยก็มีคนไทยคนหนึ่งที่มีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันด้วยความจริงใจ


"ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไปได้ คอนโดอยู่ใกล้ๆ แถวนี้เอง ขอบคุณมากนะครับ"


"ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"


"ขอบคุณมากครับ"



เราต่างคนต่างยิ้มแล้วก้มหัวให้กันเล็กน้อยเพื่อแทนคำขอบคุณ เขาเดินกลับไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ริมถนน ส่วนผมก็เดินย้อนกลับไปที่คอนโดไอ้โจครับ ระหว่างทางผมเดินๆ อยู่ก็รู้สึกมึนๆ หัวอยู่เล็กน้อย ผมยกไหล่ขวาขึ้นมาเล็กน้อยแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่อยู่บนหัวผม ท่าทางแผลจะใหญ่พอสมควรเพราะมีเลือดไหลไม่หยุดเลยครับ



"เหี้ยเอ้ยย!! หนีกูไปได้นะสัส!!"



ผมสถบออกมาอย่างอารมณ์เสีย ถ้าผมไม่โดนรถชนซะก่อนผมคงได้กระทืบพี่ไอ้โจอีกรอบแน่ๆ ครับ คือก่อนที่ผมจะวิ่งตามมันไป ผมกำลังจะเดินเข้าไปในคอนโดไอ้โจหลังจากผมจอดรถแล้วเรียบร้อย แต่ดันเห็นไอ้จินเดินวนเวียนอยู่ตรงประตูทางเข้า พอผมเห็นมันแค่นั้นแหละครับ ผมวิ่งพุ่งเข้าไปหามันทันที มันหันมาเจอผมเลยวิ่งหนีผมไป ผมก็วิ่งตามมันทันทีจนโดนรถชนนี่แหละครับ แมร่ง!! เสียดายชิบ!! ถ้าไม่ติดว่ากูโดนรถชนก่อนนะมึง!! ได้แดกตีนกูแทนน้ำข้าวต้มแน่!! ไอ้สัส!! ผมเดินมาสักพักก็มาถึงคอนโดไอ้โจครับ ผมเดินไปที่รถ เปิดรถแล้วเข้าไปนั่ง หยิบกระดาษเช็ดชู่มาเช็ดเลือดที่หัวออกจนมองเห็นแผล




"เหี้ย!! แผลเล็กเท่าขี้เล็บเลือดเสือกออกซะเหมือนก็โดนแทง ไอ้สัส!!"




ผมสถบให้กับตัวเอง ก่อนที่จะออกจากรถแล้วกดล็อครถแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์ รอลิฟท์สักพักแล้วก็ขึ้นมายืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องไอ้โจครับ ผมยืนอยู่หน้าห้องนานเท่าไหร่ไม่รู้เลยตัดสินใจกดกริ่งหน้าห้องมัน ผมกดกริ่งแค่ไม่กี่ครั้งมันก็ออกมาเปิดประตู แต่พอมันเห็นว่าเป็นผมสีหน้าของมันก็เปลี่ยนไปทันทีครับ มันดูจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมมาหามันในสภาพแบบนี้ หึหึ เป็นใครก็คงตกใจแหละครับ เพราะเสื้อผมเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลมาจากหัวผมไงครับ ไหนผมจะเอาแขนเสื้อมาเช็ดเลือดออกอีก ไหนจะแผลที่ผมเหวี่ยงแจกันจนแตกที่คอนโดผมอีก จนมือผมโดนเศษแจกันบาดเข้า ผมก็แค่เดินไปล้างเลือดออกแล้วเอาผ้าพันแผลพันแบบลวกๆ ไม่ได้ล้างแผลหรือทำอะไรกับแผลทั้งสิ้น แล้วไหนจะแผลถลอกตามตัวผมที่กลิ้งเกลือกไปนอนวัดถนนอีกอ่ะครับ คือกูไม่ตายนี่แมร่งก็มหัศจรรย์ล่ะ พอผมเห็นหน้ามันผมก็เจ็บจี๊ดขึ้นที่ใจ เรื่องของมันที่ไอ้ฟิวเพิ่งเล่าให้ผมฟัง แล้วเรื่องที่ผมทำไว้กับมัน ถึงผมจะเอาไม่เลือกยังไงแต่ผมก็รู้ตัวนะครับว่าผมทำผิดกับมัน ถ้ามันจะเอาเรื่องผม จะเรียกร้องหรืออยากให้ผมชดใช้ยังไง ขอแค่มันพูดมาผมจะทำ มันยืนอึ้งได้แป๊ปเดียวมันก็เปลี่ยนมาเป็นไล่ผมแทนครับ ผมขอให้มันช่วยทำแผลให้ผม ผมไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรเพื่อมาหามัน ผมเลยพูดออกไปแบบนั้น มันยังคงไล่ผมให้กลับไปเหมือนเดิม ถ้าผมจะดื้อดึงเพื่ออยู่ต่อคงจะทำให้มันเกลียดผมมากขึ้นกว่านี้ ผมเลยเลือกที่จะกลับไปก่อนดีกว่าครับ ถามว่าผมรู้สึกอะไรไหม? ผมบอกไม่ถูกอ่ะครับว่ามันรู้สึกยังไง รู้สึกแค่ว่า เหี้ย แมร่ง!! ผมโคตรไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยว่ะ!! ผมหันหลังกำลังจะกลับไปตามที่มันไล่ผม ก็นะ!! เขาไล่แล้วนิ วันนี้ผมยอมรับเลยครับว่าผมหน้าด้านไม่พอขอกลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน




"เดี๋ยวก่อน!! เดี๋ยวทำแผลให้ก่อนแล้วค่อยไป"
ผมหันกลับไปมองมันด้วยอารมณ์แบบมึนๆ งงๆ คือผมฟังผิดไปป่าวว่ะ หรือหัวกูกระแทกอย่างหนักตอนโดนรถชนเลยทำให้เกิดเสียงหลอนประสาท



"เข้ามาซิ จะให้ทำแผลให้ไม่ใช่รึไง?"
เออว่ะ!! ผมไม่ได้หูฝาดจริงๆ ด้วย มันเรียกผมจริงๆ ครับ



"เออๆ ทำให้กูหน่อย"



ผมเดินตามมันเข้าไปในห้อง เผลอทำตัวเป็นคนดีมีมารยาทปิดห้องให้มันด้วยนะครับ สงสัยสมองกูคงจะกระทบกระเทือนอย่างหนังล่ะงานนี้ เคยมีที่ไหนล่ะครับมารยาท ไม่มี้ ไม่เคยมี ยกเว้นกับผู้ใหญ่ที่ผมนับถือนะครับ ผมเดินตามหลังมันไปนั่งที่โซฟา ส่วนมันเดินหายเข้าไปในห้องนอนแล้วกลับออกมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลเล็กๆ ครับ มันเดินทำหน้ามานั่งลงตรงหน้าผม วางกล่องยาไว้บนตักของมัน มันก้มหน้าคุ้ยกล่องยา หน้าตามันดูจริงจังมากครับ แล้วมันก็หยิบยาล้างแผลมาชุบกับสำลีก่อนจะป้ายป๊าบลงที่หัวผมอย่างแรง



"โอ๊ยยยย เหี้ย!! เบาๆ ดิว่ะ เชี่ยแสบชิบหาย"


"ร้องทำไม แค่นี้ทนเจ็บไม่ได้เหรอ แล้วก็พูดจาให้มันเพราะๆ หน่อยไม่ได้รึไง เหี้ยงี้ สัสงี้ พูดอยู่ได้"
ผมอึ้งแมร่งเลยครับ มันบ่นผมซะง้านน....



"ก็กูเจ็บนี่หว่า ป้ายมาได้เบามือหน่อยไม่ได้รึไง อ่อ ถ้าจะให้กูพูดเพราะๆ คงจะยากว่ะ กูพูดของกูอย่างนี้มาตั้งนานล่ะ ตั้งแต่กูจำความได้ มึงทนฟังไม่ได้เหรอว่ะ"


"ก็ไม่ใช่ว่าทนฟังไม่ได้ แต่มันไม่ค่อยน่าฟัง แล้วจะร้องอะไรหนักหนา นี่แค่น้ำเกลือเอง ร้องยังกับวัวถูกเชือดไปได้"



มันบ่นผมไปเช็ดทำความสะอาดแผลให้ผมไป พอเช็ดแผลเสร็จมันก็ใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบๆ แผลให้ผม ซี๊ดดด....
แสบๆ คันๆ ดีชิบหาย ผมทำหน้าตาซี๊ดซ๊าดออกอารมณ์มากไปหน่อย มันเลยส่งสายตาดุๆ มาให้ผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจซี๊ดต่อไปจนมันเช็ดแผลเสร็จ ก่อนที่จะหยิบขวดทิงเจอร์ขึ้นมาเทใส่สำลีก่อนจะทาลงที่แผลของผมอย่างเบามือ



"แผลขนาดนี้ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล ลึกขนาดนี้ต้องเย็บแผลรึเปล่าเนี๊ยะ?"


"ช่างมัน แผลแค่นี้เองไกลหัวใจ"


"หึ! ก็แสดงว่ายังไม่ถึงตายซินะ"
ดูมันพูดดิ๊ครับ แช่งให้ผมไปตายซะงั้น แมร่ง!! มันน่าจับกดให้หายปากดีจริงๆ


 
"คนอย่างกูอ่ะตายยาก"


"หึ!! ก็น่าจะตายยากอยู่หรอก แผลเต็มตัวขนาดนี้ แล้วนี่มือไปโดนอะไรมากอีกล่ะ ถึงได้เอาผ้าพันแผลพันไว้"



ดูๆ ไปแล้วมันขี้บ่นเหมือนกันนะครับ นี่ขนาดเป็นผู้ชายนะยังบ่นได้ขนาดนี้ ถ้ามันเกิดมาเป็นผู้หญิงนี่คงบ่นไปสามวันเจ็ดวันแน่ๆ เลยครับ หึหึ ผมไม่ได้ตอบคำถามมันครับ แต่ผมมองหน้ามันตอนที่ปากบางๆ ของมันขยับไปมาบ่นเรื่องแผลที่อยู่ตามตัวผม มันบ่นงุ้งงิ้งๆ ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง จนมันเลิกบ่นแล้วเหลือกตามองมาที่ผม



"มองอะไร?"
มันถามสั้นๆ แต่หน้าแมร่งโคตรหาเรื่องอ่ะครับ


 
"มองมึง..."
ผมตอบไป มันอ้าปากค้าง ทำปากพะงาบๆ เหมือนอยากจะพูดต่อแต่มันกลับเงียบครับ ผมนึกขำกับท่าทางของมันจริงๆ


 
"ทำไม มึงเขินกูเหรอ?"


"พูดอะไรหัดคิดบ้างนะ ทำไมผมต้องเขินคุณด้วย"


"หึหึ ก็กูเห็นมึงหน้าแดงๆ หูแดงๆ กูก็นึกว่ามึงเขินกูอ่ะดิ"


"เลอะเทอะ"


มันไม่ได้หน้าแดงหรือหูแดงอย่างที่ผมพูดว่ามันหรอกครับ แต่พอผมพูดแล้วมันดันมีปฏิกิริยาตอบรับ รีบยกมือลูบหน้าลูบหูตัวเองใหญ่เลย หรือว่าที่ผมแซวมันเล่นๆ แต่มันรู้สึกเขินผมจริงๆ


"เออๆ กูเลอะเทอะก็ได้อ่ะ"
ผมพูดเอาใจมันหน่อยครับ มันอุตส่าห์ทำแผลให้ผม



"โอ๊ยยยย"



ผมร้องขึ้นเสียงดังเพราะรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่หลังด้านขวาช่วงเอวอ่ะครับ แมร่ง!! เจ็บชิบ!! สงสัยเจ็บเพราะโดนรถชนเข้าที่ด้านขวานี่แหละครับ


"เป็นอะไร!! จู่ๆ ก็ร้องขึ้นซะเสียงดัง ตกใจหมด"


"กูปวดแปล็บที่เอวว่ะ"
ผมพูดบอกมัน มันขมวดคิ้วจนติดกันจ้องมองหน้าผม



"หันหลังมาซิ ผมจะดูให้"
ผมหันหลังตามที่มันบอก มันเลิกเสื้อผมขึ้น ผมเอี้ยวตัวหันไปดู แต่ยังไม่ทันได้หันไปดูเลยครับ แมร่ง!! โคตรเจ็บอ่ะครับ



"หลังคุณช้ำมากนะ ไปโดนอะไรกระแทกมาหรือไปมีเรื่องกับใครเขาอีกล่ะ"
มันเงยหน้าถามผมเสร็จก็ก้มลงไปดูรอยช้ำที่หลังผมต่อครับ



"รถชนกู"



 


 
"ห๊ะ!! คุณว่าอะไรนะ รถชนงั้นเหรอ?"


"อืม รถชนกูก่อนที่กูจะมาหามึง"


"แล้วทำไมคุณไม่ไปหาหมอ มาหาผมแล้วผมจะช่วยอะไรคุณได้ไหม ห๊ะ!!"


"ช่วยได้ดิ๊ มึงก็ช่วยทำแผลให้กูอยู่นี่ไงล่ะ"


"มันไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาล้อเล่นนะ รถชนนะคุณ ไม่ได้วิ่งหกล้มแล้วจะให้ผมช่วยทำแผลให้"


"เออน่า กูไม่เป็นอะไรมาก มึงอย่าห่วงนักเลย"


"ใครบอกว่าผมห่วงคุณ ทำไมผมต้องห่วงคุณด้วย คุณเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า ออกจะจากห้องผมเดี๋ยวนี้เลย แล้วไปหาหมอซะ"
มันพูดว่าผมไม่หยุด คิ้วขมวดติดกันจนเป็นปนก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีผมเข้าไปในห้องนอนมันครับ ผมลุกเดินตามมันไปทันที



"กูไม่ได้เป็นอะไรมาก"


ผมพูดบอก ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ ว่าทำไมต้องอธิบายให้มันฟังอะไรมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ปกติผมไม่ค่อยชอบพูดอะไรที่มันยาวๆ และดูยุ่งยาก ชอบพูดสั้นๆ ได้ใจความ ผมไม่ค่อยชอบอธิบายอะไรให้มันยืดยาวหรอกครับ เสียเวลา



"ไม่ต้องมาบอกผม ไปบอกหมอนู้น ไปโรงพยาบาลเขาเช็คร่างกายให้"
มันนั่งกอดอกที่ปลายเตียง ส่วนผมยืนอยู่ตรงประตูห้องนอนของมันครับ



"กูขับรถไม่ไหว กูปวดแขน มึงพาก็ไปหน่อยซิ"


"ก็ไปแท็กซี่ซิ ถ้าขับรถไม่ไหว ทำไมผมต้องไปส่งคุณด้วย"


"กระเป๋าตังค์ก็หาย สงสัยจะหล่นหายตอนที่ก็โดนรถชน"


"เฮ้อออ....."
มันถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงแล้วหยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์มาถือไว้ในมือ



"ไปซิ จะยืนรออะไร ผมไม่ยอมให้คุณมากตายที่ห้องผมหรอกนะ ถ้าจะไปตายก็ไปตายทีโรงพยาบาลนู้น"
มันเดินสวนผมออกไป ผมเดินตามมันไปครับ แล้วจู่ๆ มันก็หันกลับมามองที่ผมก่อนจะพูดว่า....



"คุณจะไปในสภาพอย่างนี้เลยเหรอ?"


"ยังไง?"


"ก็นี่ไง เสื้อผ้าสกปรกเลอะเลือดไปหมด"
มันจับชายเสื้อผมขึ้นมาดึงๆ กระตุกๆ ให้ผมดูว่าเสื้อผ้าผมเลอะแค่ไหน ท่าทางมันดูเหมือนโมโหครับ แต่ทำไมผมถึงชอบให้มันเป็นแบบนี้ว่ะ



"แล้วจะให้กูไปยังไง ก็กูไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วยนิ"


"เฮ้อออ.... งั้นรอแป๊ป ตามมานี่ซิ"


มันเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วตะโกนเรียกผมให้ตามเข้าไปข้างใน พอผมเข้าไปมันก็ยื่นเสื้อเชิ้ตแขนสั้น กางเกงขาสามส่วนฟรีไซส์กับผ้าผืนเล็กๆ ให้ผมครับ


"อ่ะนี่ ไปเช็ดตัวในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนชุดนี้"


"อืม ขอบใจ"



ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยืนยิ้มอยู่หน้ากระจกคนเดียว อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ผลักไสไล่ส่งผมซะทีเดียวครับ ผมเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดตัวแล้วคราบเลือดที่ติดอยู่ออกจนสะอาดแล้วใส่ชุดที่มันเตรียมให้ เสร็จแล้วมันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ มันนั่งรอผมอยู่ที่โซฟาครับ หน้านี่เครียดมากๆ ไม่รู้มันเครียดเรื่องอะไร



"เสร็จแล้ว"


"อืม งั้นไปกันเลยจะได้จบๆ กันซะที"



ผมสะอึกตรงประโยคที่ว่า "จะได้จบๆ กันซะที" มันไม่อยากจะเจอผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ แต่ไม่เป็นไร ผมจะต้องเคลียร์เรื่องผมกับมันให้เรียบร้อยก่อน ไม่งั้นผมคงคาใจเรื่องนี้ไปอีกนาน
มันขับรถพาผมมาที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ดังพอสมควรครับ เพราะผมก็เคยมาเยี่ยมเพื่อนผมครับ มันเดินนำหน้าผมแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ ก่อนจะเอาแนบที่หู

ต่อด้านล่างค่ะ....

[Star_ss]

ต่อจากด้านบนค่ะ

"อาหมอครับ อาหมอติดคนไข้อยู่รึเปล่าครับ? พอดีเพื่อนโจไม่สบายนะครับ โจอยากให้อาหมอช่วยดูให้หน่อยนะครับ, ครับๆ อาหมอ ได้ครับ งั้นโจพาเพื่อนไปหาที่ห้องอาหมอเลยนะครับ ครับ ขอบคุณมากครับ"
มันพูดโทรศัพท์เสร็จก็หันมามองที่ผม


 
"เดี๋ยวให้อาหมอดูอาการให้ ตามมา...."


ผมเดินตามมันไปจนถึงห้องๆ หนึ่ง แต่ไม่เหมือนห้องตรวจทั่วไปครับ เหมือนเป็นห้องพักหมอมากกว่า แต่พอเดินเข้าไปทำให้รู้ว่าเป็นห้องทำงานของคุณหมอครับ


"สวัสดีครับอาหมอ"


"มาๆ โจ มานั่งก่อน เพื่อนคนนี้เหรอที่จะให้อาช่วยตรวจให้นะ"


คุณหมออายุประมาสี่สิบปลายๆ นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานที่บนโต๊ะมีเอกสารมากมายวางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ หยิบแว่นขึ้นมาส่วมใส่ก่อนจะมองมาที่ผม


"สวัสดีครับ"
ผมยกมือไหว้สวัสดีคุณหมอที่ไอ้โจมันเรียกอาหมอๆ นั้นแหละครับ



"ใช่ครับ พี่โจเองครับ"


"เอ้าๆ มานั่งตรงนี้ เดี๋ยวอาจะโทรเรียกพยาบาลให้เอาอุปกรณ์มาให้ก่อน"


"ขอบคุณครับอาหมอ"


"ขอบคุณครับคุณหมอ"



ไอ้โจพูดขอบคุณ ส่วนผมก็ด้วยครับ คุณหมอเดินไปหยิบอุปกรณ์การตรวจมาก่อนที่จะโทรไปสั่งให้พยาบาลเอาอุปกรณ์มาเพิ่มให้ที่ห้องทำงาน สักพักพยาบาลก็เข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ที่ผมเองก็ไมค่อยจะรู้จักซักเท่าไหร่ รู้แค่ว่าหมอทักแผลที่หัวผมอย่างแรกแล้วตามด้วยจุดต่างๆ ที่เป็นแผลให้เห็นอย่างชัดเจน ไอ้โจก็พูดๆ กับคุณหมอว่ามีรอยช้ำที่ไหนบ้าง คุณหมอก็ตรวจๆ พาผมเข้าห้องนู้นห้องนี้ไปทั่ว ประเด็นคือผมได้เย็บที่หัวเบาๆ ไปสี่เข็มครับ แมร่ง!! แผลเท่านี้ก็ต้องเย็บเหรอว่ะ ผมได้ตรวจอะไรไม่รู้อีกมากมายครับ คือคุณหมอบอกให้ไปตรวจอะไรผมก็ไปหมด พอผมจะปฏิเสธว่าจะไม่ตรวจอันนี้อันนั้นก็ไม่ได้ เพราะไอ้โจมองผมจนตาเขียวแทบจะทะลุออกจากเบ้าตาแล้วครับ พอผมจะอ้าปากพูดมันก็หันหน้าหนีไม่ฟัง สรุปผมก็ตรวจครบทุกอย่างตามที่หมอสั่งให้ตรวจ




"อาการโดยรวมไม่น่าเป็นห่วงมากนะครับ มีแค่แผลที่หัวที่หมอเย็บให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนแผลที่มือก็ล้างแผลแล้วพันผ้าให้ใหม่แล้วเรียบร้อย กระดูกก็ไม่มีส่วนไหนแตกหัก สมองก็ปกติดีไม่มีอะไรผิดสังเกตุ ส่วนแผลพกช้ำตามร่างกายเดี๋ยวหมอจะจัดยาทานและยาทาสำหรับแผลพกช้ำให้นะครับ แต่ช่วงนี้หมออยากให้มีคนคอยอยู่เป็นเพื่อน หมออยากให้สังเกตุอาการสักระยะเพราะหมอก็ยังไม่วางใจว่าจะมีอาการวูบตามารึเปล่า ภายนอกทุกอย่างคุณดูโอเคก็จริง แต่อาการภายในที่เรายังมองไม่เห็นหรืออาจจะยังตรวจไม่เจอยังคงน่าเป็นห่วง หมอจึงอยากให้คนใกล้ตัวช่วยสังเกตุอาการสักนะยะหนึ่งนะครับ ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ให้มาตรวจกับหมออีกที เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าร่างกายแข็งแรงเป็นปกติร้อยเปอร์เซ็นครับ
"แล้วแผลช้ำที่ด้านหลังไม่เป็นอะไรมากจริงๆ เหรอครับอาหมอ?"



ไอ้โจถามขึ้น ผมแปลกใจเล็กน้อยที่มันดูห่วงกับอาการที่ผมเป็น ตัวผมเองยังไม่ค่อยใส่ใจจะถามเรื่องอาการบาดเจ็บของตัวผมเองซักเท่าไหร่เลยครับ




"โจก็ต้องคอยถามเพื่อนว่าเขารู้สึกเจ็บตรงไหนจนผิดปกติหรือเจ็บมากจนทนไม่ได้หรือเปล่า? ถ้ามีอะไรผิดปกติก็รีบพามาหาอา อาจะตรวจให้อีกที แต่ตอนนี้เพื่อนเราปกติดีทุกอย่าง เฮ้อออ.... แค่รอดมาได้อาก็แปลกใจมากพอล่ะ แล้วนี่อะไร ร่างกายกลับไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวแตกกับรอยช้ำตามตัวแล้วก็แผลถลอกอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง เพื่อนเรานี่เป็นคนเหล็กรึเปล่า? หึหึ"
"หึหึ ไม่หรอกครับ ผมก็คนธรรมดานี่แหละครับ แค่อาจจะโชคดีที่ไม่เป็นอะไรมากแค่นั้นเองครับ"
"ฮ่าๆๆๆ นั่นซิ ก็คนหล่อๆ ธรรมดาคนนึงเท่านั้นเอง นานๆ หมอจะเห็นโจพาเพื่อนมาหาอาสักคน ที่หมอเห็นก็มีแค่ม่อนเพื่อนสนิทของโจนะ ที่พามากินข้าวเป็นเพื่อนอาที่โรงพยาบาล แล้วคุณเนี๊ยะก็คนที่สองที่ผมเจอ คงจะสนิทกันมากใช่ไหม?"
คุณหมอพูดกับผมจบก็หันไปถามไอ้โจมันครับ มันทำหน้างงๆ ก่อนจะพูดว่า....




"เปล่าครับอาหมอ เพื่อนของเพื่อนนะครับ"
คุณหมอทำคิ้วขมวดจ้องหน้าไอ้โจก่อนจะหันมองมองที่ผมแล้วปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นห้อง



"ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ อาไม่ถามล่ะ ไม่สนิทก็ไม่สนิทอ่ะ"


"หึหึ...."


"ขำอะไร!!" 
ไอ้โจมันตะโกนใส่ผมเสียงดังลั่นห้องบ่งบอกว่ากำลังโมโหมากครับ



"เอ้าๆ อย่าเพิ่งตีกันที่โรงพยาบาลของอา แผลเก่ายังไม่ทันหายเดี๋ยวจะได้แผลใหม่กลับบ้านอีก ฮ่าๆๆๆ โจพาเพื่อนไปรับยาได้เลยนะ อาเขียนใบสั่งยาให้แล้ว"


"ครับอาหมอ ขอบคุณมากครับ"
ไอ้โจมันยกมือไหว้อาหมอของมันแล้วหันมาถลึงตาใส่ผมครับ



"ขอบคุณมากครับคุณหมอ"
ผมรีบขอบคุณอาหมอของมันเลยครับ กลัวตามันจะหลุดออกมาจากเบ้าซะก่อนนะครับ



"งั้นผมกลับเลยนะครับอาหมอ"


"อืม กลับดีๆ ล่ะ อย่าทะเลาะกันล่ะ อาขี้เกียจนั่งทำแผลให้ ฮ่าๆๆๆ"
ดูอาหมอมันเป็นคนอารมณ์ดีมากนะครับ ดูภายนอกเป็นคนสุขุมนุ่มลึกไม่คิดว่าจะเป็นคนเฟรนลี่ขนาดนี้



"ครับอาหมอ ขอบคุณมากนะครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ"


"สวัสดีครับคุณหมอ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยตรวจให้ผม"


"อืมๆ ไม่เป็นไรก็คุณเป็นเพื่อนสนิทเจ้าโจมันนิ หมอต้องตรวจให้อยู่แล้ว ไม่ต้องเกรงใจ อย่าลืมกินยาแล้วทำตามที่หมอสั่งแล้วกันนะ"


"ขอบคุณมากครับ"


ผมตลกกับท่าทางคุณหมอมากอ่ะครับ เพราะดูแกชอบแกล้งให้ไอ้โจหงุดหงิดเรื่องที่ผมเป็นเพื่อนสนิทไอ้โจ ดูแล้วอาหมอของมันคงแกล้งมันชัวร์ เพราะมันก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ซะขนาดนั้น


"ผมกลับแล้วนะครับอาหมอ สวัสดีครับ, สวัสดีครับ"


"อืม กลับกันดีๆ ล่ะ"


ไอ้โจกับผมกล่าวลาอาหมอของมันอีกครั้งก่อนจะเดินออกมารับยาโดยมีไอ้โจเป็นคนจ่ายค่ายาครับ หึหึ ที่จริงกระเป๋าตังค์ผมวางลืมไว้บนรถนะครับ ตอนที่เข้าไปนั่งเช็ดแผล ดีนะที่ผมลืมไว้เลยมีข้ออ้างไม่ให้มันไล่ผมได้ ผมเดินตามมันมาที่รถพอขึ้นรถแล้วมันก็ขับออกมาจากโรงพยาบาลทันที



"คุณมาที่คอนโดผมยังไง ขับรถมารึป่าว?"


"ป่าว... เพื่อนกูขับรถมาส่ง"
มันหันหน้ามามองผมแล้วหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อครับ หึหึ โกหกเห็นๆ ครับ เพราะถ้ามันรู้ว่าผมขับรถมามันต้องไล่ผมกลับทันทีหลังจากที่ถึงคอนโดมันแน่



"งั้นบ้านอยู่ไหน? จะได้ไปส่ง"


"บ้านกูไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่ก็ไปดูงานที่ต่างประเทศ"
มันเงียบครับคราวนี้



"แล้วคอนโดล่ะอยู่ไหน?"


"หมอไม่ให้กูอยู่คนเดียวมึงก็รู้ ยังจะไล่กูอีกเหรอว่ะ?"


"อ้าว!! แล้วคุณจะไปอยู่ไหนล่ะถ้าไม่อยู่คอนโดของคุณ"


"กูก็ไปอยู่คอนโดมึงไง"


"เฮ้ย!! คุณจะบ้าเหรอ ไม่ได้ ไม่ให้อยู่ ไม่ให้ไป จะให้ไปส่งที่ไหนบอกมา"


"อ้าว!! นี่มึงไม่เข้าใจที่คุณหมอเขาพูดเหรอ ว่ากูจะต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนคอยดูอาการนะ แล้วมึงจะไล่ให้กูไปอยู่ไหนอีกว่ะ แมร่ง!! ไม่มีน้ำใจเลยว่ะ"
ผมแกล้งบ่นมันครับ แต่คือตอนนี้กำลังทำตัวหน้าด้านสุดๆ อยู่นะ



"งั้นก็ไปอยู่กับเพื่อนคุณซิ คุณจะมาอยู่กับผมทำไม บ้ารึป่าว?"


"ไม่บ้าหรอก มึงอยู่คนเดียวห้องก็กว้าง มีกูอยู่เพิ่มไปอีกคนจะเป็นไรไปว่ะ หรือมึงจะไปอยู่เป็นเพื่อนกูที่คอนโดของกูล่ะ"


"ทำไมผมต้องไปอยู่คอนโดคุณด้วย"


"เอ้า!! ก็มึงไม่ให้กูอยู่คอนโดมึงงั้นมึงก็ต้องมาอยู่คอนโดกูเป็นเพื่อนกูดิ"


"เฮ้อออ!! ผมว่าผมคุยกับคุณไม่รู้เรื่องแน่วันนี้"
มันถอนหายใจไปขับรถไป ผมไม่สนหรอกครับว่ามันจะเบื่อหน่ายผมขนาดไหน แต่ผมจะอยู่กับมันแล้วทำในสิ่งที่ผมอยากจะทำก่อน



"งั้นมึงก็ขับรถไปดิ กูไปอยู่ด้วยมึงก็จะได้ปลอดภัย"


"ปลอดภัยยังไง?"
มันถามทันทีเลยครับ



"ก็กูเห็นพี่มึงยังมาวนเวียนอยู่แถวนี้อยู่ ถ้าเกิดมันทำเรื่องเหี้ยๆ กับมึงอีกมึงจะทำยังไง มึงสู้มันได้เหรอ?"
มันเงียบไปทันที สีหน้าดูกังวลมากครับ



"พี่ผมคงไม่ทำอย่างนั้นแล้ว"
มันพูดเสียงอ่อยๆ ดูเศร้าๆ สีหน้ายังดูกังวลไม่หาย



"ใครจะรู้ กูไม่ไว้ใจมัน"
มันเงียบครับ เราใช้เวลาอยู่บนรถอีกสักพักก็มาถึงคอนโดของมัน เราจอดรถแล้วกำลังจะลงจากรถ ผมก็เห็นไอ้เหี้ยจินเดินวนไปวนมาอยู่ทางเข้าคอนโดอีกแล้วครับ ไอ้เหี้ย!! แมร่งหน้าด้านชิบหาย



"ไอ้เหี้ย!! ยังจะกล้ามาอีกนะมึง!! มึงเจอกูแน่!!"
ผมกำลังจะพุ่งเดินเข้าไปหามันแต่ไอ้โจดันมาคว้าแขนผมเอาไว้ก่อน



"เดี๋ยวก่อน!! ปล่อยเขาไป"


"ทำไมว่ะ!! มันจ้องจะเอามึงอยู่นะไอ้โจ มึงจะมาห้ามกูทำไม!! ปล่อย!! กูจะไปจัดการมัน ไอ้เหี้ยนี่พูดไม่รู้เรื่องกูต้องทำให้มันรู้ซะบ้างว่าคำพูดกูมันจริงแค่ไหน ไอ้สัส!!"
ผมกัดกรามแน่นด้วยความโมโห ยิ่งเห็นหน้าแมร่งแล้วของยิ่งขึ้นครับ



"ถ้าจะไปก็ไปเลย แต่คุณไม่ต้องมาที่คอนโดผมอีกต่อไป"
มันพูดจบก็เดินหันหลังมุ่งหน้าเดินไปทางลิฟท์ตรงลานจอดรถ แล้วกดลิฟท์ทันทีครับ



"เหี้ยเอ้ยยย!!!" 




ผมสถบอย่างหัวเสียก่อนจะวิ่งตามไอ้โจไป ส่วนเรื่องไอ้จินค่อยสะสางกับมันทีหลังครับ ตอนนี้ตามไอ้โจไปก่อนเพราะผมยังไม่ได้คุยกับมันให้รู้เรื่องเลย



"เฮ้ยย! โจเดี๋ยวก่อน รอกูด้วย"



ผมวิ่งตามไอ้โจไปทันที ดีนะที่วิ่งเข้าไปในลิฟท์ทัน มันยืนหน้านิ่งไม่คุยกับผม พอออกจากลิฟท์ก็เดินตรงไปไขกุญแจห้อง ผมก็ใช้ความไวแทรงตัวเข้าไปข้างในทันทีกลัวมันจะปิดห้องซะก่อน



"คุณนอนโซฟาแล้วกัน ห้ามเข้าไปในห้องนอนถ้าไม่ได้รับอนุญาติจากผม ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมพูดผมคงให้คุณอยู่คอนโดผมด้วยไม่ได้ แต่ถ้าคุณยังดื้อดึงที่จะอยู่ ผมก็จะไปคนไปเอง นี่นะถุงยา"



มันวางถุงยาลงโต๊ะเล็กๆ ข้างโซฟาที่ผมนั่งอยู่แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูดัง ปัง!! แล้วเงียบไปครับ ผมก็ล้มตัวนอนลงที่โซฟานั่นแหละ เพราะรู้สึกมึนๆ หัวนิดหน่อย ผมไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนตื่นมาอีกทีก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ ดังออกมาจากห้องครัวผมเลยเดินเข้าไปดูก็เห็นว่ามันกำลังจัดกับข้าวใส่จานอยู่ครับ



"ทำอะไรอยู่ว่ะ?"


"..................." เงียบครับ มันไม่ยอมตอบคำถามผม


"กูถามว่าถทำอะไรอยู่ มึงหูหนวกเหรอว่ะ ไม่ได้ยินที่กูถามรึไง!!"
เบรคอารมณ์ผมแตกกระทันหันครับ เลยตะคอกใส่มันเสียงดังลั่น



"ไม่เห็นรึไงว่าจัดกับข้าวใส่จาน คุณนั่นแหละตาบอดรึไง"
มันตะโกนใส่ผมกลับ แมร่ง!!



"กูอดทนกับมึงมาได้สักพักแล้วนะ มึงจะคุยกับกูดีๆ บ้างไม่ได้เหรอว่ะ กูถามก็ตอบดิ มึงเป็นบ้าอะไรของมึงหนักหนาว่ะ"


"คุณนั่นแหละเป็นบ้าอะไร ถ้าไม่พอใจก็ออกไปจากห้องผมซิ มายืนบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ ออกไปเลย!!"
ผมทนไม่ไหวแล้วครับเลยเดินเข้าไปกระชากแขนมันอย่างแรงจนมันเสียหลักเซเข้ามากระแทกเข้าที่อกผมอย่างแรง



"ปล่อย!! ผมเจ็บ คุณทำบ้าอะไรของคุณอีกเนี๊ยะ"


"มึงพูดกับกูดีๆ บ้างมึงจะตายรึไงว่ะ ห๊ะ!!"


"ไม่!! ทำไมผมต้องพูดดีกับคุณด้วย เรื่องที่คุณทำกับผมมันดีนักรึไง ดีจนผมต้องพูดดีๆ กับคุณงั้นเหรอ ไม่มีทาง ออกไป!! ปล่อย!!"
ไอ้โจมันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากผม แต่ผมก็จับมันไว้แน่นแล้วรวบเอวมันไว้แนบชิดกันตัวผมทันที



"มึงเป็นอะไรว่ะโจ กูรู้ว่าสิ่งที่กูทำกับมึงมันผิด กูขอโทษที่กูทำผิดกับมึง กูรู้ว่าผิดกูก็จะมาขอโทษมึงไง แต่มึงไม่ใจแคบไปหน่อยเหรอว่ะที่ไม่ยอมให้โอกาสกูได้ขอโทษหรือทำอะไรเพื่อไถ่โทษกับมึงบ้าง"



"คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น ผมไม่ต้องการให้คุณมาขอโทษอะไรผม คุณสบายใจได้ผมลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว ต่อไปนี้คุณก็ไม่ต้องมาทำอะไรเพื่อผมอีก ผมไม่ต้องการ คุณกลับไปได้แล้วผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ!!"

มันหันหน้าหนีผม ไม่ยอมมองหน้าผมด้วยซ้ำ ผมจับหน้ามันให้หันมามองที่ผม เพราะผมคิดว่าผมต้องพูด ต้องบอกมันให้หมดในสิ่งที่ผมอยากจะพูดบอกกับมัน



"แต่กูชอบมึง"


 



มันทำหน้าตกใจเมื่อมันได้ยินผมบอกว่าผมชอบมัน




"กูชอบมึงนะโจ"



 



TBC

พี่โจยังไงๆๆ หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[harumi]

 

[Mouse2U]

ยังไม่เข็ดนะคะพี่ปู คิดยังไงจะตามไปซ้อมพี่จิณเขาอีก ทั้งๆ ที่ตัวเองเพิ่งจะถูกรถชนมาแท้ๆ จากตอนแรกที่ไม่เป็นอะไรมาก เราว่ามันจะมาเป็นเอามากก็ตอนนี้นี่ล่ะ ที่พี่โจเขาห้ามก็เพราะว่าเขาห่วงหรอกนะคะนั่น >< ( มัวนิ่มเอาเองค่าา )

แล้วก็อย่าลืม..รับพี่ปูเขาไว้พิจารณาบ้างนะคะพี่โจ~

[minneemint]

 

[black sakura]

อยากจะอยู่กับเค้าแต่ก็ไม่พูดดีๆเลยนะพี่ปู

[aom2529]

บอกรักได้โหดมากคร่าาาา...

[❣☾月亮☽❣]

คนบ้ามักตายยากนะโจ

ไอ้พี่จินนี่สำนึกหรือยังเกือบชนคนตายน่ะรู้ตัวมั่งไหม

โจก็อย่าเพิ่งซ้ำเติมตอนนี้เลยนะกลัวปูจะมาตายในห้อง พี่ปูง้อเมียให้ดีๆหน่อย

[meepooh2499]

ขอโทษแต่แรกกะได้ฟัดพี่โจไปนานแระ -*-

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

พี่ปูยังไม่เข็ดนะคะ ยังไปโมโหใส่พี่โจอีก 

[Cady]

มาเร็วๆๆ

[วายซ่า]

อิพี่ปูว่าเค้าไม่ดูตัวเองเลย มาง้อเค้าก็พูดจาง้อดีๆ ดิวะ 

[nuttzier]

แล้ว  แล้ว  แล้ว  แล๊ว...วววววววว


อุต๊ะ   หลุดปากละครัช

[makone]

คิดถึงงงงงง