หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[โซ อึน]

อะไรคือไม่ผ่านค่ะ อธิบายมาด่วนค่ะ จะได้แก้ไขโดยไว
ที่บอกไม่ผ่านคือมันไม่ดี หรือผิดพลาดอะไร ขยายความด้วยค่ะ
จะได้ปรับปรุงแก้ไขถูก ตอบด้วยค่ะ ต้องการเหตุผลที่ว่าไม่ผ่าน

[บูมเบส]

รีบกดเข้ามาทันทีเลยทีเดียว

[B52]

รามี่อย่าแกล้งกันมากสงสารพัฒน์หน่อย

[Mouse2U]

ถึงแม้ว่าวิธีการของรามิเรสกับมาตินจะดูใจร้ายกับคุณเลขามากไปสักหน่อย แต่เราว่ามันก็ดีกว่าการปล่อยให้พัฒน์หวังลมๆ แล้งๆ ว่ากุ้ยช่ายจะหันมามองกันในฐานะ 'คนรัก' บ้างนะคะ ตัดใจตอนนี้จะได้เจ็บน้อยกว่าทิ้งไว้นานๆ ล่ะเน้ออ~ ^^

แต่ว่าขอติรามิเรสเรื่องที่เอารูปแอบถ่ายมาขู่พัฒน์หน่อยค่ะ เราว่าไม่ดีเลยน้าา อีกอย่างวิธีอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะนะคะรามี่ ยิ่งพัฒน์เป็นคนที่เรียกได้ว่า เก็บกด มากกว่าคนอื่นๆ หลายเท่าตัวแบบนี้ เวลาที่ระเบิดออกมาทีนี่รามี่ไหวที่จะรับมือแน่ใช่ไหมคะ เราว่าพัฒน์จะต้องน่ากลัวสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ เตรียมใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ก็ดีนะคะรามี่ ด้วยความปรารถนาดีจ้า~ ><

[jbook]

  ><

[GuoJeng]

แยกคู่กันแล้ว เห้อออ หมดคู่แข่งซักทีสินะ มาร์ติน ๕๕๕๕ รอ รอตอนใหม่คับ

[mutyamania]

อะไรคือไม่ผ่านค่ะ อธิบายมาด่วนค่ะ จะได้แก้ไขโดยไว
ที่บอกไม่ผ่านคือมันไม่ดี หรือผิดพลาดอะไร ขยายความด้วยค่ะ
จะได้ปรับปรุงแก้ไขถูก ตอบด้วยค่ะ ต้องการเหตุผลที่ว่าไม่ผ่าน

เป็นกำลังใจให้นะคะ  อย่าไปสนใจคนสติไม่ดีเลยค่ะ  ดูประวัติการตอบก็รู้แล้ว  บั่นทอนกำลังใจเราเปล่า ๆ  ยังมีเพื่อนๆที่น่ารักในเล้าที่ยังติดตามนิยายของคุณอีกหลายคน
คนแบบนี้เดี๋ยวก็หายไปแล้วก็อวตารกลับมาอีก
ภาวนาให้เขาไปดีเถอะค่ะ  ถ้าโชคดีเขาคงไม่กลับมาเม้นท์นิยายของคุณอีก(โชคดีของคุณนะคะ)

[Nus@nT@R@]

สงสารพี่พัฒน์จัง

[Yara]

แหมๆๆๆๆ ลูกเราเลยนะพี่มาติน 555

[Shonteen]

เราว่าคำวิจารณ์ติชมมันคือเรื่องดี. คนเขียนจะได้พัฒนา. แต่คำติชมกากๆ ก็ปล่อยมันไปเถอะนะเราว่า

[kboom]

สู้ ๆ ครับเป็น เป็นกำลงใจให้นะอะไรที่มันไม่ดีก็อย่าใส่ใจมากนะครับ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก ๆ มากให้เราอ่านกัน 

[▶August5th◀]

อึดอัดแทนพี่พัฒน์ เฮ้อ

แอบฮามาตินอ่ะ ตลกอ่ะ ฮ่าๆ ชอบเวลาที่น้อยใจกุ้ยช่าย ทำท่าซึมๆ อิอิๆ

คิดถึงตั้งโอ๋อ่ะ เมื่อไรน้องจะมา

[BaII]

มาตี้ขี้งอน 55

[brookzaa]

  เขินคู่หลัง  แต่พัฒน์นี่คงอีกนานอ่ะ เพราะด้วยหลายๆอย่างที่ค้ำคออยู่

สู้ๆนะ อย่าได้แคร์พวก กุ้ง หอย ปู ปลา จะไม่ผ่านได้ไง๊ คนอ่านคนติดตามแยะแยะ ไม่ชอบก็ออกไปเซ้

[iceman555]

สงสารพัฒน์

[4559]

เห้อ

[padthaiyen]

 :z2:น่ารัดคู่มาตินดับกุยช่ายแต่อีกคู่จะเป็นอย่างไงต่อขู่ดัรอย่างนั้น

[PetitDragon]

กำไรสุดๆ

[Chrysan]

นับวันเค้ายิ่งสวีทกัน
ดีนะไม่ลืมว่ามีลูกแล้ว

อยากให้รามี่เอาชนะใจพัฒน์ได้เร็ว ๆ
มันต้องเป็นคู่ที่หวานแน่ ๆ
ถึงไม่หวานเจี๊ยบแบบคู่มาตี้ก็เถอะ
         

[uknowvry]

รามี่นี่....เล่นบทร้ายแหะ มาตินดูอ่อนโยนขึ้นมาทันทีเลย 555555

[aaoo]

ชอบอ่ะ อยากให้มีคู่ของลูกด้วยอิอิ
ขอบคุณจร้า  ติดตามอยู่น่ะ สู้ๆล่ะ 

[ชัดเจนกาบ]

สงสารพัฒอ่ะ ถึงจะทำเพื่อให้สนใจแต่ทำร้ายกันแบบนี้ไม่ดีเลย ราขึ้นนิสัยเสียมากๆ เห็นแก่ตัว ตกลงแล้วพระเอกเรื่องนี้มีอะไรดีเนี้ย ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกผิดหวังในนิสัยพระเอกทั้งสองคนมาก ไอ้คุณแก่หื่นกามนั้นถึงหลังๆจะดีขึ้นก็เถอะนะ ถ้าไม่ชัดเจนหนักแน่นพอจะยุให้หนี่ไปเลย จะห่วงมากก็คือพัฒกลัวคิดสั่นจัง ยิ่งเป็นพวกเก็บกด ถ้าโดนแบบนี้บ่อยๆกลัวใจพัฒน์มาก ถ้าคิดไม่ได้ละก่อ คงมีแตกหัก ทางที่ดีนะพัฒ แอบเนียนๆตามน้ำไปก่อน ทำให้ขอสัญญาที่ให้พ่อเสร็จแล้วก็หนี่ไปไกลๆไอ้ราขึ้นเลย ไม่ชอบนิสัยมาก ถึงแต่ก่อนจะชมว่าดีกว่าไอ้แก่ก็เถอะ ตอนนี้รับไม่ได้อ่ะ เฮ้อ หนักใจกับพระเอกเรื่องนี้มาก ถึงจะรู้ว่าเขาคู่กันก็เถอะ จากที่ดูทำไปแค่อยากรับผิดชอบไม่ใช้รักสักหน่อย เฮ้อ  รอต่อไป ขอให้พัฒคิดดีๆ

[nemesis]

รอต่อจ้าาา

[BBG]

น่ารักดีทั้งสองคู่เลย...ไม่แน่ต่อไปรามิเรส..อาจจะโดนข่มเองก็ได้นะ

[●GreenTEA●]

 

[DESZCZ]

สงสารพัฒน์อ่ะ เหมือนโดนบังคับข่มขู่เลย พูดอะไรก็ไม่ได้อยากเชียร์ให้หนีไปให้ไกลกว่าเดิม

[patee]

สู้ๆค่ะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้นะ

สรุปว่า มี 2 คู่ซินะ 

[ekuto]

กุยช่ายน่าร้ากกกกกกกกก  ลูกของเรา  พี่มาตินนี่เอาใหญ่เลย

[โซ อึน]

78300

ตอนที่ 32 ไม่ยอมตัดใจ


   “กุ้ยช่าย”มาตินเรียกเสียงเบา เดินเข้ามาในห้องที่กุ้ยช่ายจะมาพักประจำเมื่อมาที่บ้านของพ่อแม่ของมาติน

   “มีอะไรเหรอ”กุ้ยช่ายถามไม่มอง กำลังพยายามติดโบว์หูกระต่ายสำเร็จรูปเข้ากับชุดทักสิโด้ที่ดูยังไงก็ไม่ค่อยจะคุ้นเคยกับมันสักเท่าไร

   “มานี่ เดี๋ยวพี่ติดให้”มาตินยิ้มเดินเข้าไปหา แต่ไม่รู้จะช่วยติดหรือช่วยอะไรถึงได้ไปยืนซ้อนซะใกล้จนแทบไม่มีช่องว่าง แถมเจ้าตัวก็ยิ้มมองกุ้ยช่ายผ่านกระจก

   “เดี๋ยวติดเองก็ได้ ไม่เห็นต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้”กุ้ยช่ายก้มหน้างุดเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาสีเข้มที่จ้องมองผ่านกระจก ก็ได้แต่เขินอาย

   “อ่ะ เสร็จแล้ว”

   “ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายพูดเสียงเบา เงยหน้ามองกระจก แต่สายตาของมาติดก็ยังไม่ยอมละออกไปจากหน้าเขาอยู่ดี ด้วยสถานะของความรู้สึกของมาตินที่มีต่อกุ้ยช่ายทำให้กุ้ยช่ายค่อนข้างที่จะควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่

   ทำให้แสดงทีท่าเขินอายออกมาบ่อยนเกือบจะแทบทุกครั้งที่มาตินเข้าใกล้

   “ขอรางวัลหน่อยสิ”

   “รางวัลอะไรเหรอ”กุ้ยช่ายเหลือบตาขึ้นมาถามอย่างสงสัย แค่ผูกโบว์ไม่กี่วิต้องมีรางวัลให้ด้วยรึไง

   “ฟอดดดดด”เสียงสูดลมหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับจมูกโด่งกดมาที่แก้มนิ้มทำเอากุ้ยช่ายตาโต ตกใจอยู่ชั่วคราว ไม่คิดว่ามาตินจะกล้าฉวยโอกาสในเวลาแบบนี้

   แล้วยิ่งสถานที่แบบนี้ เพราะนี่คือบ้านของพ่อแม่มาติน กุ้ยช่ายหันไปมองประตูห้องที่เปิดอยู่อย่างตกใจ กลัวจะมีใครมาเห็น

   “นี่ จะบ้ารึไง ถ้าพ่อกับแม่มาเห็นเข้าจะทำยังไง”กุ้ยช่ายทุบไหล่มาตินไปแรงอยู่หลายที ข้อหาทำอะไรไม่ระวัง ทั้งโมโห ทั้งเริ่มหงุดหงิด มันน่าหมั่นไส้นัก พอไม่ห้ามจริงจริงจังจังก็เอาใหญ่ คอยแต่จะฉวยโอกาส

   มาตินก็คือมาติน เจ้าแห่งความฉวยโอกาส เรื่องฉวยโอกาสล่ะเป็นที่หนึ่ง

   “เห็นสิดี จะได้คุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลย”มาตินคว้าเอาเอวคอดมากอดอย่างเอาอกเอาใจ ถือโอกาสสูดดมผมหอมหอมไปอีกสองที กดจมูกเข้ากับซอกคอ ได้กลิ่นแป้งเด็กไปอีกหลายที แค่นี้ก็กำไรเห็นเห็น

   โดนทุบเท่าแรงแมวข่วนทีสองที ก็คือว่าคุ้ม

   “ปล่อยสิ ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็น”

   “ไม่เห็นหรอก ท่านดูหลานอยู่ข้างล่างนู่น ไปห้องนอนพี่ดีกว่า”ไม่รอให้กุ้ยช่ายแย้ง มาตินก็จัดการรั้งเอาเอวเล็กๆ ของเจ้าตัวที่อยู่ในชุดทักสิโด้สีดำให้เดินตามอย่างช่วยไม่ได้

   “ไม่เอา ไม่ไป จะพาไปทำอะไร”กุ้ยช่ายทั้งยื้อทั้งขืนตัว แต่ก็สู้แรงไม่ได้ โดนลากให้ตามไป ใจก็ไม่อยากจะนึกว่าที่ลากไปในห้องนอนจะไปทำอะไร

   แต่นี่ก็ใกล้เวลาเริ่มงานแล้ว ถ้าไม่รีบไปก็จะไม่ทัน ทำไมถึงยังมีหน้าจะลากกันเข้าห้องนอนอีก

   “เอาน่า ตามมาเถอะ ถ้าดิ้นพี่อุ้มนะ”มาตินหันมาขู่

   “เออ งั้นก็อย่าลากสิ เดินตามเองได้”

   “ไม่เอา ลากไปอย่างนี้ดีกว่า กลัวคนบางคนหนี”

   “ไม่หนีหรอกน่า มีอะไรก็ว่ามา ทำไมต้องไปห้องนั้น ไม่ไปไม่ได้รึไง”กุ้ยช่ายกอดอก ให้ตายยังไงก็ไม่อยากจะเข้าห้องนอนของมาตินเลยถ้าไม่จำเป็น ไม่ว่าจะบ้านหลังไหนก็เถอะ

   “เอาน่า ตามมา เดี๋ยวสาย”มาตินยกนาฬิกาขึ้นมาจิ้มนิ้วชี้เป็นเชิงว่าไม่รีบเดี่ยวจะไปงานสาย

   “ก็ได้”กุ้ยช่ายเองพอเห็นว่ามาตินพูดเป้นการเป็นงาน อ้างเอาเรื่องเวลามาพูดก็เลยเออออยอมเดินตามมือที่จับจูง จนถึงห้องนอนของมาติน

   
   “ห้ามปิดประตูนะ”กุ้ยช่ายร้องห้าม เห็นมาตินกำลังจะปิดประตู

   “โอเค โอเค”มาตินยกมือยอมแพ้ นึกตลกอยู่ในใจ ดูท่ากุ้ยช่ายจะระแวงเขาเอามากมาก

   มาตินเดินไปที่ตู้ข้างหัวนอน เปิดประตูตู้ก็เจอกับตู้เซฟ กดรหัสแล้วหยิบกล่อกำมะหยี่ใบเท่าฝ่ามือขึ้นมา

   กุ้ยช่ายได้แต่มองงง งง ว่ามาตินจะทำอะไร มาเอากล่องนี่ทำไม

   “มาน่าสิ”มาตินจับแขนกุ้ยช่ายดึงมานั่งบนเตียง

   “จะทำอะไร”กุ้ยช่ายก็ยังไม่หายระแวง ซ้ำยังระแวงหนักกว่าเก่า เพราะมาตินชวนมานั่งที่เตียง

   “ยื่นมือมา”มาตินยกมือขึ้นมาขอมือของกุ้ยช่าย

   กุ้ยช่ายเองก็ตามน้ำ เพราะยังสงสัยว่ามาตินจะทำอะไร

   “เอะ เดี๋ยวสิ ไม่ได้นะ นี่พี่พัฒน์ให้มา”กุ้ยช่ายโวยวายชักมือกลับ

   จู่ๆมาตินก็ถกแยนเสื้อคลุมขึ้นมา พยายามจะถอดเอาสร้อยที่ธนพัฒน์ให้ออก

   มาตินเห็นดังนั้น จึงทั้งหงุดหงิด ทั้งเคือง ทั้งโมโห อะไรจะหวงขนาดนั้น ใจก็นึกอยากจะกระชากสร้อยให้หลุดตามมือออกมาแล้วกระชากเอาคนขี้หวงเข้ามาจูบสักทีสองทีให้หายโมโห

   ลงโทษให้เลิกหวงของที่ไม่สมควรหวงสักที แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่อยากให้กุ้ยช่ายต้องโกรธเคือง เพราะรู้ดีว่าคนอย่างกุ้ยช่าย พูดตรงๆคงไม่ยอมง่ายๆ คงต้องหลอกล่อเท่านั่น

   “วันนี้เราไปงานประมูลเพชร การกุศลนะ ถ้าใส่ของแบบนี้ไปจะถือว่าไม่ให้เกียรติงานเขา”มาตินออกอุบาย พยายามส่งยิ้มฝืดๆ ทั้งๆที่ใจมันทั้งหงุดหงิดทั้งอิจฉา

   “แต่ว่า”

   “ไม่มีแต่ ถอดมาให้พี่”กุ้ยช่ายพยายามแย้ง แต่ก็โดน

   ได้แต่สงสัย แต่ก็ยอมถอด แต่ว่าสร้อยที่ใส่มันอยู่ลึกเข้าไปใต้สาปแขนเสื้อ ยังไงก็ไม่มีใครเห็น ถ้าเขนเสื้อไม่เลิกขึ้น ทำไมต้องให้ถอด แต่กุ้ยช่ายก็ยอมถอดแต่โดยดี

   “ห้ามหายนะ”กุ้ยช่ายกำชับ ส่งสร้อยข้อมือให้มาติน

   “หายหายไปก็ดี”มาติยบ่นอุบเบาเบา

   “ว่าอะไรนะ”

   “ป่าว พี่บอกว่าจะเก็บไว้อย่างดี”มาตินยิ้มแห้ง แค่ให้ถอดก็ยากแล้ว ยังจะมากลัวหาย จะหวงอะไรกันนักหนา มันน่าเควี้ยงทิ้งเอาซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าโวยวายก็จะจับจูบปิดปากเอาซะเลย

   “แล้วไปกันได้ยัง เรียกมานี่เพราะเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย”กุ้ยช่ายถามเสียงขุ่น นึกเริ่มหงุดหงิดที่ต้องเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อย

   “ใส่นี่สิ”มาตินเปิดกล่อกำมะหยี่หยิบสร้อยเส้นสวยขึ้นมา

   “นี่มันสร้อยที่ประมูลครั้งที่แล้วไม่ใช่เหรอ”กุ้ยช่ายถามอย่างตื่นเต้น กับสร้อยที่ตัวเรือนเป็นทองคำขาว ประดับด้วยอคัวมารีนสีน้ำทะเลสวย

   ที่ครั้งที่แล้วมาตินกับรามิเรสแข่งกันประมูลจนราคามันเหยียบไปถึงห้าล้าน จนสุดท้ายมาตินก็ชนะประมูล จนตอนนี้กุ้ยช่ายก็ลืมมันไปแล้ว

   “ใส่สิ”มาตินยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางดีใจของกุ้ยช่าย ก็ที่ตัดสินใจประมูลครั้งที่แล้ว ไม่รู้อะไรดลใจ เมื่อคนตรงหน้าบอกว่าสวย

    เลยทำให้ต้องแข่งกับคนอื่นเพื่อที่ให้ได้สร้อยเส้นนี้มา ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเอามาทำไม สุดท้ายก็ได้ใช้มันจนได้

   “ไม่เอาหรอก นี่มันห้าล้านนะ ไม่ใช่ห้าร้อย จะให้มาใส่มั่วๆได้ไง ทำหายก็ได้เป็นหนี้หัวโตพอดี”กุ้ยช่ายชักมือกลับ ไม่ยอมใส่

   “เอาน่า พี่ไม่หมดตัวหรอก แค่นี้ ใส่ไปเถอะ”

   “ไม่ใส่ จะบ้ารึไง ไม่เอาด้วยหรอก ห้าล้านนะ เข้าใจคำว่าห้าล้านมั้ย”

   “เออน่า ใส่ไปเถอะ”

   “ไม่ใส่”

   “จะใส่ไม่ใส่”มาตินโยนสร้อยไว้ข้างๆกระโดดขึ้นคร่อมคนเรื่องมากทันทีไม่ให้ตั้งตัว

   “อะ อะไร ใส่ไง ใส่ก็ได้”กุ้ยช่ายนอนหงายเงิบไปกับที่นอนโดยมีมาตินคร่อมทับ แทบจะตอบทันที ใบหน้าขาวตกใจ ขึ้นสีแดงก่ำด้วยความลนลาน

   ใครจะรู้ว่ามาตินจะเล่นเอาไม่นี้ขึ้นมาบังคับกัน สุดท้ายถึงได้ยอมใส่อยู่ดี พอใส่ก็รู้สึกกระดากข้อมือ กลัวจะทำหาย คอยท่องไว้แต่ในใจว่าห้าล้านห้าล้าน

   ถ้าทำหายมีหวังต้องทำงานฟรีไปอีกหลายสิบปี


   “เป็นอะไรเหรอกุ้ยช่าย ทำไมเดินเอียงๆ เหมือนหนักไปข้าง”คุณนายของบ้านเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกชายเดินมาพร้อมกับพี่เลี้ยงของหลาย ที่เดินเอียงข้างเข้ามาอย่างขัดๆ

   “ไม่เป็นไรครับ พอดี กุ้ยช่ายแค่แปลกๆ ไม่เคยใส่”กุ้ยช่ายยิ้มแหยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองเดินเอียงจนเห็นชัดขนาดนั้น ได้แต่ยกข้อมือร่นแขนเสื้อให้คนถามได้เห็นสิ่งที่เป็นปัญหา

   “ก็ไม่ได้หนักนี่ ทำไมเดินซะเอียงเชียว มาตินแกทำอะไรน้อง”คุณนายของบ้านหันไปคาดโทษลูกชาย คิดว่าเป็นตัวต้นเหตุ แต่ก็แอบตกใจอยู่ไม่น้อยที่มาตินจะหยิบยกสร้อยเส้นนี้มาใส่ให้กุ้ยช่าย

   แสดงว่าสิ่งที่คิดสงสัยนั้นคงจะเป็นเรื่องจริง

   “พี่มาตินไม่ได้ทำอะไรกุ้ยช่ายหรอกครับ แค่กลัวทำหาย”กุ้ยช่ายเสริมก่อนที่แม่ของมาตินจะเข้าใจผิดไปซะก่อน

   “แหม แค่สร้อยเส้นเดียวหาย มาตินลูกแม่น่ะ ไม่ขาดทุนหรอก แต่จะขาดใจมากกว่า หึหึ”คนเป็นแม่ยิ้ม ยกหลานขึ้นมาอุ้ม พูดอย่างเป็นนัยน์ เหมือนจะหยอกเย้า แต่ก็แฝง

   “แม่ ผมฝากลูกลูกผมด้วยนะ พรุ่งนี้จะมารับกลับ”มาตินพูดขัดเดินเข้าไปลูบหัวกุ้ยช่ายที่ยกข้อมือขึ้นจ้องกลัวว่าจะหายอย่างเอ็นดู

   “ย่ะ ไม่ต้องมารับก็ได้นะ ลูกลูกของแกนะ หลานหลานของฉัน ฉันเลี้ยงได้”คุณนายของบ้านพอเห็นลูกชายเน้นคำว่าลูกลูกของผมแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้ เลยย้อนไปกับคำว่าหลานหลานของฉัน ให้กุ้ยช่ายที่ได้ยินอดแก้มแดงไม่ได้

   “จ๋าฮับ จ๋าไม่ต้องห่วงตั้งโอ๋นะฮับ ตั้งโอ๋จะเยี้ยงน้องให้”ตั้งโอ๋วิ่งมากระโดดเกาะกอดขากุ้ยช่ายอย่างเอาใจ

   “ครับ ตั้งโอ๋คนเก่ง อย่าดื้อกับคุณย่านะครับ”กุ้ยช่ายนั่งยองลูบหัวลูกชายที่กำลังยิ้มแก้มปริ มือก็ถือช็อกโกแล็ต

   “ฮับ ตั้งโอ๋ไม่ดื้อ กินแย้วจะแปรงฟัน”

   “ดีมากครับ ไว้ป๋าจะพาไปเที่ยว”

   “จริงเหยอฮับ เย้เย้ ป๋าจะพาไปเที่ยว คุณปู่ฮับ ป๋าจะพาตั้งโอ๋ไปเที่ยว”ตั้งโอ๋ดีใจ วิ่งไปกระโดดนั่งบนโวฟากับพ่อของมาตินที่ดูทีวีอย่างเอาใจ ดูท่า ตั้งโอ๋จะเป็นเด็กที่เข้ากับผู้ใหญ่ง่ายเกิน ทั้งขี้อ้อน ขี้ประจบ

   “ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา หลานหลานแม่ดูให้เองไม่ต้องห่วง”

   “ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายยกมือไหว้ขอบคุณอย่างมีมารยาท นึกเกรงใจที่นอกจากจะมาอาศัยพึ่งพาแล้ว ยังจะเอาลูกมาฝากให้เลี้ยงอีก


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   งานเลี้ยงครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับครั้งที่แล้ว เว้นเสียแต่ว่า ไม่มีพรมแดงที่ปูยาวให้คอยเดิน แต่ช่างภาพ นักข่าวก็ยังคงเยอะอยู่ดี
ทันทีที่กุ้ยช่ายเดินตามมาตินเข้าไปในงาน กล้องหลายตัวก็จับภาพเข้ามาอย่างสนอกสนใจ

   สื่อหลายช่อง นักข่าวหลายสพนักเข้ามาสัมภาษณ์กับมาติน แสงแฟรชวูบวาบทำเอากุ้ยช่ายตาแทบลาย

   เสียงแข่งกันตั้งคำถามจอแจทำเอาแทบหูอื้อ ส่วนมากก็คงจะเป็นเรื่องของอันเดรส

   ยิ่งมาตินยืนให้สัมภาษณ์นาน นักข่าวก็ยิ่งรุมเข้ามาเยอะมากขึ้น จนกุ้ยช่ายโดนเบียดแล้วเบียดอีก แต่ยังดีที่ยังมือมือคอยจับเอาไว้ให้คอยยืนข้างๆ

   หลายคำถามถูกตั้งขึ้นมา มาตินเองก็ตอบไปตามจริง กุ้ยช่ายนึกทึ่ง ไม่ค่อยได้เห็นภาพลักษณ์แบบนี้ของมาตินสักเท่าไร

   ทุกคำตอบที่ตอบออกมา ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่าจะเสียหาย แต่คำตอบของมาติน กลับเป็นคำตอบในแบบที่ว่า น่าเห็นใจเสียมากกว่า

   “แล้วที่ว่าช่วงนี้ไม่มีข่าวกับผู้หญิงคนไหน ลือกันว่าคุณมาตินเจอเจ้าของหัวใจตัวจริงแล้วจริงรึป่าวค่ะ”

   “ครับ ก็ประมาณนั้น พอดีตอนนี้ผมมีคนที่ต้องให้ความสำคัญมากมากเข้ามาในชีวิตนะครับ”มาตินกระชับมือระหว่างตอบทำให้กุ้ยช่ายเงยหน้าขึ้นไปมองเสี้ยงหน้าคมที่ประดับด้วยรอยยิ้ม หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะกับสิ่งที่ได้ยิน

   คำถามมากมายถูกเทเข้ามา หูมันอื้อไปหมด แต่กลับแปลกที่คำตอบของมาติน กุ้ยช่ายได้ยินจัดเจนทุกถ้อยคำ

   “แล้วเขาเป็นใครค่ะ”

   “ก็เป็นผู้ชายครับ ฮ่าฮ่า”

   “ตายแล้ว เป็นผู้ชายด้วยเหรอค่ะ แล้วอย่างนี้เรื่องความรักจะเป็นยังไงล่ะค่ะ มีปัญหากับความรักมั้ย”

   “ครับ ก็รักมากนั่นแหละครับ ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”

   “แล้วมีอุปสรรคอะไรรึป่าวค่ะ”

   “ตอนนี้ก็ยังมีความสุขกันดีครับ ไม่ค่อยงอแง แต่ก็กินจุ”

   “รู้จักกันนานรึยังค่ะ

   “ก็หลายเดือนแล้วครับ”

   “คนนอกหรือในวงการค่ะ”

   “คนนอกวงการครับ แต่ก็เคยถ่ายโฆษณาอยู่ครั้งหนึ่งนะครับ”มาตินยิ้ม

   “อายุประมาณเท่าไรค่ะ ห่างกันมั้ย”

   “อายุก็ห่างกันเยอะอยู่นะครับ”มาตินหัวเราะเบาเบา

   “ห่างกันแค่ไหนค่ะ พอจะบอกได้มั้ยค่ะคุณมาติน”

   “จะตอบยังไงดีล่ะ  ก็ห่างกันตั้งสามสิบปีน่ะครับ ฮ่าฮ่า ฮ่า”มาตินหัวเราะเมื่อตอบคำถามกำกวมให้นักข่าวได้งงเล่นเกี่ยวกับคนสำคัญที่ถูกหยิบยกขึ้นมาจะว่าไปก็ไม่ได้มีแค่คนเดียวสักหน่อย

   “แหม คุณมาตินล่ะก็ ปล่อยให้ถามตั้งนาน ที่แท้ก็น้องอันเดรสลูกชายนี่เอง ไอ้เราก็นึกว่าแฟน”นักข่าวหลายคนพากันบ่นอุบ นึกว่าจะได้ข่าวใหญ่

   “ฮ่า ฮ่า ถ้าเรื่องคนรักตอนนี้ยังไม่พร้อมเปิดตัวหรอกครับ เอาเป็นว่ามีแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวเข้างานก่อนนะครับ”มาตินยิ้มนักข่าวที่มารุมก่อนจะแหวกทาง

   โดยที่ไม่ลืมที่จะกระชับมือดึงเอาคนที่คอยอยู่ข้างๆเดินตามมาด้วย

   “ทำไมไปให้ข่าวอย่างนั้นล่ะ”กุ้ยช่ายบ่นอุบหน้าแดง หยิบแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม

   “แบบนี้ล่ะดีแล้ว ถ้าไม่รีบบอกแต่เนิ่นเนิ่นมีหวัง เดี๋ยวได้มีข่าวลือขึ้นมาอีก”


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มีต่อ

[โซ อึน]

ต่อ

“พี่พัฒน์”กุ้ยช่ายเรียกเมื่อเห็นธนพัฒน์เดินมากับรามิเรส

   “กุ้ยช่ายมาด้วยเหรอ”ธนพัฒน์ยิ้มออกมา นึกว่าจะต้องมายืนนิ่งลำบากใจจนจบงานเสียอีก

   ถ้ารู้ว่ากุ้ยช่ายมางานนี้ก็คงไม่ปล่อยให้รามิเรสต้องบังคับให้ยาก แค่เจอกุ้ยช่ายก็อารมณ์ดีขึ้นมาหลายระดับ

   เล่นเอาคนที่อุตส่าห์บังคับขู่กันมาถึงกับหงุดหงิด สุดท้ายธนพัฒน์ก็เอาแต่สนใจกุ้ยช่ายเหมือนเดิม


   “ช่ายว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”กุ้ยช่ายเองก็ดีใจ นึกว่าหากมาตินปลีกตัวไปกุ้ยช่ายเองก็คงต้องเหงาอยู่คนเดียวเพราะไม่รู้จักใคร


   “ใครบอกให้แกเอาเลาขามาด้วยวะ”มาตินเดินเข้าไปโวยวายเสียงเบา ลอบมองไปยังกุ้ยช่ายกับธนพัฒน์คุยยิ้มกันมีความสุข

   “แล้วใครบอกให้แกเอาคุณกุ้ยช่ายมาวะ ถ้ารู้ว่าคุณกุ้ยช่ายมาก็ไม่เอามาด้วยหรอก”รามิเรสก็พูดไปหงุดหงิดไม่น้อย

   ตอนพามาก็นั่งทำสีหน้านิ่งเรียบ ไม่คุยไม่ตอบ พอเจอกุ้ยช่ายเข้าหน่อยยิ้มออกเชียว

   “แกไปจับแยกสิ”มาตินบุ้ยหน้า

   “แกสิไป นี่มันงานเลี้ยงนะเว้ย แยกได้ง่ายง่ายที่ไหน สื่อเยอะจะตาย กว่าจะเข้างานมาได้”

   “เออ ทำไงก็ได้ ให้ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน”

   “แล้วจะให้ทำไงวะ แค่พามายังลำบาก จะให้ไปจับแยก”

   “แล้วจะให้ทำยังไง”มาตินเริ่มทำหน้าบูด

   “ก็คงต้องยอมปล่อยไปสักพัก”

   “เออ แต่อย่าให้เลขาแกมายุ่งมากนะ ไม่งั้นฉันยกเลิกเที่ยวบินแกหมดทุกเที่ยวแน่”

   “เฮ้ย เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่าเอามาปนกันสิวะ ไอ้กอลิล่าหน้าตูดนี่”รามิเรสบ่น

   “งั้นก็อย่าให้คลาดสายตาล่ะ”


   “อุ้ย ตายแล้ว มาตินค่ะ มาด้วยเหรอค่ะ หายหน้าหายคาไปนาน”เสียงแหลมสูงดังมาแต่ไกล ดาราสาวถลาเข้ามาเกาะแขนมาตินเป็นอันดิบดี

   หวังให้สื่อได้จับภาพไปทำข่าว จะได้เป็นตัวฉุดดึงให้เธอยิ่งดังเข้าไปอีก

   “ครับ พอดีช่วงนี้ว่าง”มาตินตอบแบบขอไปที มองไปทางกุ้ยช่าย ที่มองมาหน้าบูดไปซะแล้ว

   พยายามแกะมือก็แกะไม่ออก

   “รามี่ เฮ้ย”มาตินหันส่งซิกเรียกรามิเรส แต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้

   เพราะนานที หนุ่มต่างชาติรูปล่อทายาทสายการบินใหญ่อย่างรามิเรสจะมาออกงานทั้งที ต่างก็เป็นที่จับจ้องของผู้หญิงหลายคนให้ได้เข้ามาแวะเวียนทอดสะพาน

   “แหม น้องเจนนี่นี่ก็เหมาะกับคุณมาตินมากเลยนะค่ะคุณรามิเรส”มินนี่ไฮโซสาวเข้ามาเกาะแขนส่งยิ้มหวานให้รามิเรส

   “อ่า ครับ เหมาะดี”รามิเรสยิ้มให้มาตินเหมือนจะขำ แต่ตัวเองก็ใช่ย่อย สถานการณ์ไม่ได้ต่างกันเท่าไร

   มองไปที่ธนพัฒฯเจ้าตัวก็ทำหน้าเรียบเฉยใส่ ไม่แสดงออกถึงมาการใดๆ ตามจริงรามิเรสต้องการที่จะเห็นสีหน้าไม่พอใจ มากกว่าสีหน้าเฉยชาแบบนี้เสียอีก


   “พี่พัฒน์ ช่ายว่าเราไปข้างนอกกันดีกว่า อยู่นี่ก็อึดอัดปล่าวปล่าว”กุ้ยช่ายมองค้อนไปที่มาตินที่มีผู้หญิงคล้องแขนอย่างหมั่นไส้ เดินจูงธนพัฒน์ออกไปนอกห้องของโรงแรม

   “ครับ”ธนพัฒน์เบนหน้าหนีฝรั่งตาน้ำข้าว ก่อนจะยิ้มบางบางให้กุ้ยช่ายเป็นการตอบรับ

   “ข้างนอกอากาศดีกว่าข้างในเยอะ” กุ้ยช่ายยกแก้วที่หยิบติดมือท่ยกดื่ม นั่งลงบนโซฟาตงโถงทางเดินด้านนอก มองไปหน้าห้องจัดเลี้ยงมีแต่นักข้าวเต็มไปหมด

   “สร้อยนั่นสวยนะ”ธนพัฒน์พูดเสียงเบา เมื่อกุ้มมองข้อมือกุ้ยช่ายหวังจะเจอสร้อยของตัวเอง แต่กลับกลายเป็นสร้อยอัญมณีราคาแพงที่ประดับอยู่บนข้อมือขาว ถ้าหากแขนเสื้อไม่เลิกขึ้น ก็คงไม่เห็น

   ความรู้สึกอิจฉาเข้ามารุมเร้าธนพัฒน์อยู่ไม่น้อย นอกจากมาตินจะได้ใกล้ชิดกุ้ยช่ายแล้ว ดูเหมือนกุ้ยช่ายจะให้ความสำคัญกับมาตินมากกว่าตัวเขาเสียแล้ว

   ทั้งที่แต่ก่อน ธนพัฒน์เป็นเพียงคนเดียวที่กุ้ยช่ายจะคอยนึกถึงอยู่เสมอ

   “สร้อยนี่เหรอ พี่มาตินเขาให้ใส่มาน่ะ จริงๆแล้ว ก็ไม่กล้าใส่หรอก ตั้งห้าล้าน ช่ายกลัวทำหายมากเลย”

   “ห้าล้านเหรอ”ธนพัฒฯทวนคำ ดูแล้วไม่สามารถประเมินค่าราคาสร้อยเส้นนี้ได้ แต่พอกุ้ยช่ายพูดขึ้นมาทำให้ธนพัฒน์แปลกใจอยู่ไม่น้อย  ไม่คิดว่ามาตินจะไว้ใจให้กุ้ยช่ายถือของราคาแพงแบบนี้ ถ้าไม่ไว้ใจกันจริงคงจะไม่ทำ

   ระหว่างกุ้ยช่ายกับมาตินคืออะไรกันแน่ เป็นคำถามที่ธนพัฒน์ได้แต่คิดเดาในใจ

   “อืม พี่พัฒน์เบื่องานแบบนี้มั้ย”

   “พี่ไม่ค่อยชอบ แต่ก็เป็นหน้าที่”ธนพัฒน์ตอบ ก้มหน้ามองพื้น

   “งั้นเหรอ ช่ายไม่ชอบตรงที่มีคนตั้งแยอะ แต่ไม่รู้จักเลยสักคนเนี่ยแหละ”กุ้ยช่ายยิ้ม มองธนพัฒน์ที่ก้มหน้ามองพื้น

   ธนพัฒน์เปลี่ยนไปมากในความคิดของกุ้ยช่าย ทั้งสีหน้าและท่าทาง ปกติเมื่อเจอกันจะมีเพียงรอยยิ้มบางบางส่งมาให้

   แต่ตอนนี้รอยยิ้มนั้นบางทีก็ปะปนมาด้วยความเศร้าที่ดูออกไม่ยาก บางทีเหม่อลอย หรือไม่ก็ตีสีหน้านิ่งเรียบ เหมือนสับสน

   แต่ไม่ว่าจะยังไง กุ้ยช่ายเองก็ไม่อยากให้ธนพัฒน์ที่รู้จักเป็นแบบนี้ อย่างน้อยธนพัฒน์ก็เป็นคนเดียวที่คอยดูแลกันมาตลอด

   “ช่ายว่าเราไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า”กุ้ยช่ายเสนอ

   “หืม แล้วงานนี้ล่ะ”ธนพัฒน์เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างสงสัย

   “ก็ไม่ได้จะมาทำอะไรที่งานนี้อยู่แล้ว หาอะไรกินข้างทางแบบที่เราเคยไปกันดีกว่า”กุ้ยช่ายยิ้ม

   “แล้วคุณมาตินล่ะ”

   “เดี๋ยวช่ายส่งข้อความไปบอก”

   “เอางั้นก็ได้”




   “รามี่แกเห็นกุ้ยช่ายมั้ยวะ”มาตินเดินโวยวายมาแต่ไกล กว่าจะสลัดดาราสาวออกก็ใช้เวลานานโข

   มาเจอกับรามิเรสที่สลัดไฮโซสาวไม่หลุดสักที

   “เห็นเดินไปข้างนอก”รามิเรสตอบ ยิ้มแห้งๆให้กับหญิงสาวที่ชวนคุยไม่หยุด

   “อย่าบอกนะว่าไปด้วยกัน บอกแล้วไงให้คอยดู”มาติน เริ่มหงุดหงิดเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง เผลอเข้าหน่อยกุ้ยช่ายก็หายไปกับธนพัฒน์เสียแล้ว มองดูทั่วงานก็ไม่มี

   “ขอตัวนะครับ”รามิเรสยิ้มก่อนจะแกะมือที่เกี่ยวแขนออกเบาเบาอย่างไว้หน้า เดินตามมาตินออกไป
   

   “เจอมั้ยวะ”รามิเรสถามมาติน ทันทีที่เดินออกมาจากห้องน้ำ

   “ไม่เจอว่ะ ไปไหนกันวะ อย่าให้เจอนะ”มาตินหงุดหงิดหนักเข้าไปใหญ่ ยกโทรศัพท์ขึ้นดูกะว่าจะโทรหา ก็เห็นข้อความ

      ‘ไปกับพี่พัฒน์นะครับไม่ต้องรอ’

   พอเห็นข้อความก็หงุดหงิดเข้าไปใหญ่ แทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง พอโทรอีกฝ่ายก็ปิดเครื่องเอาซะดื้อดื้อ ไม่ได้รู้เลยว่าคนทางนี้หงุดหงิดแค่ไหน

   “แกโทรหาเลขาแกสิ”มาตินบอก แต่รามิเรสก็ส่ายหน้า

   “ปิดเครื่องว่ะ”รามิเรสตอบ

   สุดท้ายธนพัฒน์ก็หนีไปจนได้ ซ้ำยังไปกับกุ้ยช่าย คนที่เขาต้องการให้ธนพัฒน์เลิกยุ่งมากที่สุด


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “ช่ายมาค้างกับพี่พัฒน์ แน่ใจนะว่าไม่รบกวน”กุ้ยช่ายถามพลางรับเสื้อของธนพัฒน์มาใส่หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วกุ้ยช่ายได้แต่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา ธนพัฒน์เห็นก็ได้แต่ลอบมองด้วยความสนใจกับผิวขาวจัดของอีกฝ่าย

   “ไม่เป็นไรหรอก นานมากแล้วที่เราไม่ได้ค้างด้วยกัน อย่าเกรงใจพี่เลย”

   “พี่พัฒน์ใจดีกับช่ายจนช่ายเริ่มเกรงใจแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายยิ้มจับมือธนพัฒน์ที่ขยี้หัวอย่างเอ็นดู

   “พี่ไปอาบน้ำก่อน ดึกแล้ว ถ้าง่วงนอนก่อนเลย”

   “ครับ”กุ้ยช่ายตอบรับ ลอบมองแผ่นหลังของธนพัฒน์ที่หายลับไป ได้แต่ถอนหายใจ

   ไม่รู้สาเหตุที่ธนพัฒน์เปลี่ยนไป แต่รอยยิ้มของธนพัฒน์ก็ยังคงมีให้เสมอ เปลี่ยนก็แค่ในรอยยิ้มนั้นเคลือบแคลงไปด้วยความเศร้าใจที่กุ้ยช่ายไม่เคยได้เห็นมาก่อน

   พักใหญ่ที่ธนพัฒน์ใช้เวลาอาบน้ำ เพราะเสียเวลาไปกับการใช้ความคิด ตาคมจ้องมองกุ้ยช่ายที่มองหลับอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด

   ไม่อยากจะคิดว่าต้องเสียคนตรงหน้าที่คอยเฝ้าดูมาตลอดให้กับคนที่มาทีหลังอย่างมาตินไป

   ธนพัฒน์นั่งลงบนเตียงทิ้งน้ำหนักให้เบาที่สุดกลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่น มือเอื้อมไปลูบไล้เส้นผมที่ปรกหน้าขาวอย่างแผ่วเบา
   “พี่ไม่ยอมเสียเราไปง่ายง่ายหรอกนะ”เสียงกระซิบแผ่วเบา

   ธนพัฒน์ล้มตัวลงนอนเคียงข้าง คว้าเอากุ้ยช่ายมากอดอย่างเบามือ

   อยากให้คืนนี้ยาวนานจนไม่มีที่สิ้นสุด อยากจะเก็บกักเอาคนในอ้อมกอดนี้ไว้เป็นของตัวเองเพียงแค่คนเดียว

   คนที่คอยเฝ้าดูแลมาตลอด จะไม่ยอมให้เป็นของใครแน่แน่

ริมฝีปากร้อนผ่าวก้มลงประทับลงบนหน้าผากขาวแผ่วเบาอย่างหวงแหน


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อยากอ่านตอนหน้าไวไวมั้ยค่าาาาาา 5555+

ขอบคุณทุกกำลังใจมากมากเลยค่า เบ้ปากใส่คนนิสัยไม่ดี บางคน55+

ขาดตกบกพร่องอันใดแจ้งเลยคร่าาา ได้ปรับปรุง ขอบคุณที่คอยติดตามนะค่ะ