64900
ตอนที่ 28
สามวันมาแล้วที่คนบ้างานอย่างธนพัฒน์ต้องติดอยู่ที่กรุงโลมเพราะไม่รู้ว่าดันไปโดนล้วงกระเป๋าเอาตอนไหน
เอกสารสำคัญจำพวกพาสปอตก็หายไปพร้อมๆกับกระเป๋า ไม่รู้ว่าคิดถูกคิดผิดที่เอามันไว้ด้วยกัน
ตอนนี้เงินสักบาทหรือสักยูโรก็ยังไม่มี ต้องมาอาศัยห้องของรามิเรสพักอยู่ชั่วคราว แถมยังต้องยืมเงินรามิเรสใช้ก่อนอีกต่างหาก
ของฝากที่ซื้อไว้ให้หลานกับพ่อของหลานมีอันต้องเป็นหมันชั่วคราว
ตอนนี้ทำได้แค่แจ้งความแล้วก็รอ ว่าระหว่างตำรวจจะเจอเอกสารที่หายไป หรือว่าจะทำใหม่
“ดื่มนี่ก่อน ของขึ้นชื่อเลยล่ะรู้มั้ย”รามิเรสส่งแก้วไวน์สีเข้มให้ ธนพัฒน์รับมันมาถือแล้วก็จ้องมอง
“แอลกอฮอลล์ไม่ใช่เหรอ?”ธนพัฒน์ถาม
“ไม่เมาหรอก ก็แค่น้ำผมไม้ ไม่เคยดื่มรึไง”รามิเรสยิ้ม จะว่าโกหกก็ไม่ได้ ก็มันเป็นน้ำผลไม้จริงๆ
“ขอบคุณ”ธนพัฒน์ยิ้มรับก่อนยกขึ้นดื่ม รสชาติขมปร่าทำให้ใบหน้านิ่งๆนิ่วทันที
“เป็นไง?”รามิเรสถามหลังจากธนพัฒน์กระดกแก้มแรกลงคอ
“ขม แต่ก็หอม”
“ของแบบนี้ต้องค่อยๆดื่ม ค่อยๆลิ้มรส”รามิเรสพูดพลางจะหมุนแก้วไวน์ในมือเบาเบา
“อืม”
“เบื่อโรมรึยัง”รามิเรสถาม มองหน้าเลขาที่ชอบทำหน้านิ่ง
ความจริงแล้ว ภายได้เปลือกนอกที่ดูเรียบง่าย ตรงไปตรงมาที่เขาเห็น มันมีอะไรหลายอย่างซ่อนอยู่ ตอนนี้รามิเรสเองก็เริ่มสังเกตอะไรหลายอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใน อดแปลกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกไม่ได้
ตาสีฟ้าน้ำทะเลของรามิเรสจ้องมองใบหูที่บวมน้อยลงจากเมื่อวานเนื่องจากการเจาะ ต่างหูสีดำรูปดอกกุหลาบ ดูแล้วเขากับผมทรงสกินเฮดของเจ้าตัวอย่างลงตัว
มันเหมือนกับพวกเด็กเกรียนเด็กแนวอะไรประมานนั้น นึกไม่ถึงว่าคนแบบนี้จะมีอยู่บนโลก
ดูเหมือนเป็นคนบ้างาน ไม่สนใจอะไร ที่ไหนได้ พอพาไปเดินเล่นก็ดูจะชอบอกชอบใจ เหมือนคนไม่เคยไปไหนมาไหน
จนอดนึกสงสัยไม่ได้ว่าคนคนนี้วันๆคงไม่ได้ทำอะไรนอกจากงาน คิดคิดดูแล้วก็เหมือนพวกเก็บกด จะว่าแบบนั้นก็คงใช่ สายตานิ่งๆที่มีประกายเวลามองดูของเล่นในร้าน ดูแล้วเหมือนกับเด็กที่ดีใจเวลาเห็นของเล่น
คำพูดที่มีอยู่น้อยนิดเหมือนกับว่าเป็นคนเย็นชาหรือหยิงทระนง ความจริงแล้วเป็นพวกที่ไม่รู้จะพูดอะไรเสียมากกว่า
ต้องมองดูจากแววตาถึงจะรู้ว่าคนคนนี้ต้องการอะไร หรือคิดอะไรอยู่ เพราะใบหน้านิ่งๆที่ไม่แสดงออกแบบนั่น มองดูแล้วมันว่างปล่าวเหมือนไม่มีอะไรให้คนหา
“อยากออกไปไหนมั้ย”รามิเรสถาม จ้องมองเลขาที่ยกแก้วขึ้นกระดกเป็นแก้วที่สาม
ใบหน้าคมนิ่งเริ่มแดงเรื่อ ส่ายหน้าปฏิเสธ
“อยู่นี่ดีกว่า”ธนพัฒน์ปฏิเสธ จริงอยู่ที่อยากจะออกไปเดินเล่น เพราะบรรยากาศที่โรมค่อนข้างดี
แต่นานนานทีจะมีเวลาว่าง ก็อยากจะนั่งลองคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาบ้าง
“งั้นเหรอ ก็ดี งั้นคืนนี้เรามาฉลองกันดีกว่า”รามิเรสยิ้ม ยื่นแก้วไวน์ของตัวเองมาข้างหน้า
“ฉลองอะไร?”
“ก็ฉลองที่ได้หยุดยาวไง พักผ่อนบ้างอะไรบ้าง มา ชน”พูดจบรามิเรสก็ชนแก้มเองอะไรเอง
ธนพัฒน์ไม่ว่าอะไร ยกแก้วที่สี่ขึ้นกระดกตาม หัวสมองมันรู้สึกโล่งแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ปกติจากการทำงานทำให้ต้องมีเรื่องคิดมากมายเพื่อให้งานลุล่วงไปได้ตามจุดประสงค์ ทำให้หลายๆเรื่องมันทับถมจนแทบไม่เหลือพื้นที่ไว้ให้คิดอะไร
แต่หลังจากที่ไม่ได้แตะงานมาหลายวัน เรื่องราวหลายอย่างก็ถูกสตาฟทิ้งเอาไว้เบื้อหลัง หัวสมองที่เคยทำงานอย่างหนักแทบไม่เหลือพื้นที่ตอนนี้กลับโล่งว่าง
ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“คุณจะหักเงินเดือนผมมั้ย”หลังจากที่เงียบกันอยู่นาน ธนพัฒน์ก็ถามขึ้นมา
ไม่บ่อยนักที่เจ้าของใบหน้านิ่งเรียบนี้จะเป็นคนพูดเปิดประเด็นเป็นคนแรก
ใบหน้าคมนิ่งจ้องมองออกไปนอกระเบียง มองดูบนท้องฟ้าต่างถิ่น ไม่ว่าจะที่ไหน ท้องฟ้าก็เหมือนกันหมด
“ผมเองก็ไม่ได้ใจร้าย กินเที่ยวอยู่ด้วยกัน ที่สำคัญคุณก็โดนล้วงกระเป๋าเพราะผม ผมไม่ใช่คนใจดำสักหน่อย”
“ขอบคุณ”เป็นอีกครั้งที่ธนพัฒน์เอ่ยขอบคุณ และทุกครั้งก็จะไม่มองหน้าแล้วก็หลบตา นั่นคือสิ่งที่รามิเรสสังเกตเห็น
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะลองติดต่อไปทางสถานทูตแล้วกันว่ามีใครเก็บพาสปอตได้มั้ย”
“อืม”ได้แต่ตอบรับในลำคอ แก้วที่ห้าถูกยกขึ้นกระดกไหลผ่านลงไปในกระเพราะอย่างรวดเร็ว
ตามด้วย แก้วที่ หก เจ็ด แล้วก็แปด แผ่นหลังที่ตรงดิกเริ่มเอนพิงเก้าอี้ ใบหน้าคมแดงก่ำ ชื้นเหงื่อ ตาคมเริ่มปรือเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่หยุดรินขวดน้ำสีอำพันเทลงแก้ม
รามิเรสจ้องมองด้วยความแปลกใจ คนคนนี้เมาแล้วยังไม่รู้ตัว
เคร้ง
ขวดที่ถูกรินจนหมดล้มลง ดีที่รามิเรสรับไว้ได้ทันก่อนมันจะกลิ้งตกลงบนพื้น
รามิเรสเงยหน้ามองตัวต้นเหตุ ที่จ้องมองมาก่อนหน้าอยู่แล้ว ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองดวงตาสีดำสนิทนิ่ง
“ผมว่าคุณเข้านอนได้แล้วนะ”รามิเรสบอก เพราะดูท่าธนพัฒน์เองก็คงดื่มต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
“อืม”
ธนพัฒน์รับคำก่อนลุกขึ้นยืน
อาจเป็นเพราะไม่คุ้นชินกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล วูบหนึ่งเจ้าของใบหน้านิ่งว่าโลกหมุนกะทันหันทำให้ร่างกายเสียศูนย์ มือเรียวคว้าหาที่ยึดเหนี่ยวอย่างตกใจ ตา คมเบิกกว้าง
แต่ก็ผิดคาด นอกจากจะไม่ล้มไปกองนอนกองอยู่บนพื้น ธนพัฒน์เองก็ยังไม่เจ็บตัวอีกด้วย
ดวงตาสีดำนิ่งสนิทจ้องมองใบหน้าของรามิเรสนิ่ง
สายตาเริ่มพล่าเบลอเพราะฤทธิ์ของแฮลกอฮอลเข้าโจมตี
ความผิดชอบชั่วดีที่พึงมีเริ่มเลือยราง
วูบหนุ่งธนพัฒน์มองเห็นใบหน้าของรามิเรสเป็นใบหน้าของคนที่หลงรัก
ใบหน้าขาวขาวที่เขาโหยหามตลอด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้ามองอยู่ห่างๆ
นัยน์ตาสีดำของธนพัฒน์วูบไหวเล็วน้อยก่อนน้ำใสใสจะเอ่อคลอกลิ้งอยู่บนขอบตา
ความผิดชอบชั่วดีทำให้ธนพัฒน์โน้มเอาคอของคนที่เข้ามาประคองตนไม่ให้ลมลงมาใกล้ชิด
ริมฝีปากแห้งฝากประทับลงบนปากหยักของรามิเรสอย่างชั่งใจ เนิ่นนานและอ่อนโยน
ความคิดที่บิดเบี้ยวจากสติที่เลือนราง สั่งให้ทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง ธนพัฒน์เกี่ยวกระหวัดรัดต้นคอรามิเรส สัมผัสกับจูบที่ดูดดื่มอย่างพึงพอใจ
**********************************50%
มาได้แค่นี้ค่าาาา
คนที่บ้านกลับมาแล้วต้องรีบลง ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะค่าาาา
ฝากอีกเรื่องไว้ด้วย
พรุ่งนี้วันหยุดสามี ขอหยุดหนึ่งวันค่า
ติชมได้ตามสะดวกนะค่ะ
โพลล์
หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51 (อ่าน 514276 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก