จริงๆแล้วต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ
แต่รอไม่ไหวคร่าาา
คิดถึงคนอ่านเหลือเกินนน
ตอนนี้จะไม่ค่อยมีบทพูด ส่วนมากเป็นบรรยาย กับความคิด
31300
ตอนที่ 17 แม่ฟ้าของตั้งโอ๋
“นี่ คุณ มาตินเนซ คุณ”กุ้ยช่ายเขย่าตัวมาตินอย่างแรง แต่มาติดก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังเขยิบตัวหนี
ความจริงกุ้ยช่ายไม่อยากจะเขย่าแรงขนาดนี้ แต่เพราะยืนเขย่าเบาๆมาสักพักใหญ่แล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ขยับเขยื้อน พอเขย่าแรงก็หันหนี ส่งเสียงเรียกรึก็ดังแล้ว แต่ทำไมยังไม่ตื่น
“คุณ คุณมาติเนซนี่ คุณตื่นสิ เก้าโมงแล้ว”กุ้ยช่ายเดินไปอีกฝากของเตียงเมื่อมาตินกลิ้งหนีไปอีกฟาก จากที่ตั้งใจจะมาคุยดีๆ ชักเริ่มหงุดหงิดเสียแล้ว
“คุณ สายแล้วนะ วันนี้คุณต้องพาอันเดรสไปหาคุณแม่นะ”กุ้ยช่ายเรียก จะให้ดึงทึ้งให้ทุบตีก็คงจะไม่กล้า ถ้าเป็นวันธรรมดากุ้ยช่ายทำไปนานแล้ว แต่นี่เป็นวันไม่ธรรมดาสำหรับกุ้ยช่าย วันนี้คือวันพิเศษ เลยต้องทำดีกับเจ้านาย แต่ดูเหมือนขีดจำกัดของความอดทนจะต่ำไปหรือระดับความสามารถในการกวนโมโหของคนตัวโตที่นอนคว่ำอยู่มันมากจนกุ้ยช่ายอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้
“นี่คุณ ผมจะโมโหแล้วนะ”ถึงจะเป็นเจ้านายก็เถอะ แต่อายุก็ปาเข้าไปเลขสามแล้วจะมาให้นอนอืดแบบนี้ทั้งที่มีลูกเต้าต้องคอยเลี้ยง ไหนจะงานต้องทำอีก แต่วันนี้เป็นวันเสาร์เรื่องงานก็ยกให้อยู่หรอก แต่ไอ้เรื่องลูกเนี่ย ใจคอจะไม่ตื่นมาป้อนนมลูกเลยรึไง
“นี่ คุณ จะตื่นไม่ตื่น”กุ้ยช่ายจับแขนมาตินเขย่า
“นี่มาติน มาติเนซ โอ้ย ตื่นสักทีสิคุณ”ถึงจะเรียกชื่อเล่นชื่อจริงแต่คนนอนคว่ำกลับไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิด
จนกุ้ยช่ายถอดใจ ทั้งถอดใจทั้งหงุดหงิด เลยทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียง ไม่ใช่ว่าจะหยุดปลุกหรอกนะ แค่พักสงบจิตสงบใจไม่ให้โมโหไปมากกว่านี้ เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเขากับตั้งโอ๋ จะปล่อยให้มันล่มไม่ได้
“คุณมาติน ถ้าคุณไม่ตื่นผมเอาน้ำมาสาดจริงๆนะ”ดูเหมือนไอ้ที่นั่งสงบจิตสงบใจไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเพิ่มระดับความหงุดหงิดให้มันมากขึ้น
“นี่ คุณ อย่าให้ผมหมดความอดทนนะ”กุ้ยช่ายลุกขึ้นยืนกระชากหมอนที่มาตินหนุนขึ้นมาถือ
“โถ่เว้ย คุณมาติน ไอ้คนสูงอายุ ไอ้ดำเอ้ย”กุ้ยช่ายทุ่มหมอนลงไปใส่หัวมาติน
“อ่าว เฮ้ย”มาตินลุกขึ้นละลึ่งพรวดขึ้นนั่ง
“จะมาเฮ้ยอะไร เรียกตั้งนานทำไมไม่ตื่น”กุ้ยช่ายยืนเท้าเอวบ่นใส่ หน้าตาเอาเรื่อง แทบจะอยากกระโจนเข้าไปจับไอ้ผมฟูๆสีน้ำตาลยุ่งๆนั่งยีให้กระจาย ถ้าไม่ติดว่าคนที่นั่งกวนประสาทอยู่เป็นเจ้านาย ที่สำคัญ อายุมากกว่าด้วย
“ว่าใครดำ เนี่ยเขาไม่ได้เรียกว่าดำ เขาเรียกสีน้ำผึ้ง แล้วใครแก่ ผมไม่ได้แก่ เขาเรียกวันฉกรรจ์”มาตินทำหน้าบูดนั่งขาดสมาสบนเตียง มือยกขยี้ผมฟูๆให้เข้าที
ใครว่าดำนี่ยอมไม่ได้เด็ดขาด ผิวแบบนี้เขาเรียกสีน้ำผึ้ง ไม่ใช่สีดำ แล้วเมื่อกี้อะไร กระชากหมอนออกกะทันหัน คอแทบเคล็ด ไม่บอกไม่กล่าวกันก่อนเลย ก็รู้อยู่หรอกว่าต้องหงุดหงิดว่าต้องโมโห ถ้าทำเป็นไม่สนใจ
แต่ใครจุรู้ว่าจะโมโหขนาดนี้ แล้วนี่มาว่าสูงอายุอีกต่างหาก มันน่ามั้ย
คนกำลังอารมณ์ดีๆที่ได้แกล้ง ยอมรับอยู่หรอกว่าแอบยิ้มตอนนอนก้มหน้า ก่อนหน้านอนท่าปกติกลั้นยิ้มเอาแทบไม่ไหวก็เลยกลิ้งเปลี่ยนท่าเป็นท่านอนคว่ำ ท่าอันตรายเลย คอนี่หันมาตามแรงดึงหมอน
เจ็บคอคอแทบเคล็ดแต่ก็ต้องทำเป็นนิ่ง แค่อยากจะรู้ อยากรู้ว่าคนที่ปลุกอยู่จะงัดเอาความสามารถอะไรออกมาปลุก แล้วจะโมโหแค่ไหนถ้าหากเขาไม่ตื่น มันก็เนียนอยู่หรอกถ้าไม่มาประชดว่าดำว่าแก่อันนี้ยอมไม่ได้
“ไปอาบน้ำได้แล้วคุณ ผมเอาอันเดรสอาบน้ำแต่งตัวเตรียมขวดนมกับนมให้เรียบร้อยแล้ว รีบอาบล่ะเดี๋ยวแม่คุณรอนาน” กุ้ยช่ายพูดเสร็จสั่งเสร็จก็เดินสะบัดหัวพรืดออกไป ทิ้งให้มาตินนั่งสงสัย ตกลงใครเจ้านาย
กุ้ยช่ายหงุดหงิดลงมาชั้นล่างเห็นตั้งโอ๋นอนเล่นกับอันเดรสอยู่ ไม่ไกลก็มีเจ้าโกลเด้นสีทองนอนหมอบมองอยู่ไกลๆ กุ้ยช่ายกระแทกตัวลงบนโซฟาแล้วยกมือขึ้นกอดออก หงุดหงิดแต่เช้า ดูก็รู้ไอ้ปากที่ยกยิ้มนั้นมันตั้งใจชัดๆ ตั้งใจแกล้งหลับให้ปลุกอยู่ตั้งนาน คนบ้าบออะไรอายุสามสิบยังจะเล่นไม่เข้าท่า
หงุดหงิด แต่ก็แสดงออกอะไรมากไม่ได้ ปกติไม่เคยหงุดหงิดแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่มีตั้งโอ๋ ตอนสมัยเรียนก็เป็นอยู่หรอกกับพ่อ กับเพื่อนแต่พอมีตั้งโอ๋ก็เลยเลิกกลัวว่าจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับลูก
แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ไม่เคยเจอใครที่กวนประสาทได้ขนาดนี้มาก่อน ตากลมจ้องมองตั้งโอ๋เล่นกับอันเดรสเสียงอ้อแอ้ยกมือยกเท้าขึ้นจับหน้าตั้งโอ๋ คอเริ่มยกได้บ้างแล้ว
พอเห็นเด็กๆก็เริ่มเปลี่ยนความสนใจ จากที่หงุดหงิดก็เริ่มอารมดีลงไปนั่งที่พื้นข้างที่นอนอันเดรส ร่วมเล่นกับอันเดรสอีกคน จนอันเดรสยิ้มเหงือกบานแล้วบานอีก
“จ๋าฮับ เมื่อไหย่น้องฟันขึ้น”ตั้งโอ๋ถามมองกุ้ยช่ายอย่างสงสัย
“ก็คงใกล้ๆขวบนึงนั่นแหละ แต่ถ้าฟันขึ้นแล้วไม่ดูแล ฟันก็จะผุแล้วปวดฟัน แล้วฟันก็จะหักตั้งโอ๋กลัวฟันหักมั้ยครับ”กุ้ยช่ายหันไปลูบหัวตั้งโอ๋
“กลัวฮับ”ตั้งโอ๋พยักหน้าแรงๆ ตากลมโตเบิกกว้างแสดงออกว่ากลัวจริงๆ
“ถ้ากลัวก็ต้องกินลูกอมน้อยๆแล้วก็แปลงฟันบ่อยๆเข้าใจป๋ามั้ยครับ”กุ้ยช่ายสอนลูก
หันไปเล่นกับอันเดรสที่วันนี้มาในชุดโดเรสม่อนหัวหลมตัวกลมสีฟ้าน่ารัก แก้มเล็กๆเริ่มเป่งเพราะเจริญอาหารประกอบกับโตไวเพราะมีเชื้อสายต่างชาติผสม ชุดที่ซื้อมาได้สักหักก็ต้องเปลี่ยน
ช่วงนี้เวลาซื้อของใช้ให้อันเดรสส่วนใหญ่กุ้ยช่ายจะไปกับแม่ของมาติน เพราะท่านต้องการจะเลือกให้หลานเอง ท่านอยากให้หลานได้รับแต่สิ่งที่ดี กุ้ยช่ายก็เข้าใจจึงได้ช่วยเลือกบ้างค้านบ้างถ้าไม่เหมาะไม่จำเป็นถามภาษา
ครั้งแรกก็อึดอัดเพราะแม่ของมาตินเป็นชาวต่างชาติถึงจะมีอายุแล้วแต่โดยรวมยังดูดี และสวยสง่าในแบบของคนมีฐานะ แรกๆก็ไม่กล้าเดินใกล้กลัวรัศมีของอีกฝ่ายกลบเอา อีกอย่างคนมีฐานะส่วนมากมักถือตัว แต่หลังๆมากุ้ยช่ายได้เรียนรู้ แล้วเข้าใจเกี่ยวกับตัวของแม่มาติน เหมือนจะถือตัวถ้าดูจากภายนอก
แต่แท้จริงแล้วเป็นกันเองและเฟรนลี่ในแบบฉบับของคนต่างชาติ ยิ้มง่าย พูดง่าย สนิทไว อีกทั้งยังใจดี อาจจะมีบ้างที่ขี้บ่น โวยวาย เลยได้รูว่านิสัยของพ่อตัวดีส่วนหนึ่งมาจากใคร ไม่ใช่เหมือนแค่รูปลักษณ์ภายนอกตามที่เข้าใจ
“ไปกันยัง”มาตินเดินมาเตรียมรถเข็นเด็ก กลิ่นน้ำหอมฟุ้งจนกุ้ยช่ายต้องเงยขึ้นจากที่เห็นแค่ปลายเท้าเพราะนั่งอยู่บนพื้น
สายตากลมโตจ้องมองจากเท้าไล่ขึ้นไป กางเกงเข้ารูสีน้ำตาลเข้ม กับเสื้อเชิ้ตสีเลือดหมูพับแขน มันเหมือนจะไปกันไม่ได้แต่มาอยู่กับมาติน จู่ๆมันก็ไปได้โดยที่อธิบายสาเหตุไม่ถูก แต่พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ กุ้ยช่ายเซ็งกับใบหน้ายิ้มแป้นยักคิ้ว มันน่ากวนประสาทซะ
“วันนี้ผมขอลาหนึ่งวัน ผมมีนัด”กุ้ยช่ายบอกพลางอุ้มอันเดรสขึ้น อันเดรสส่งเสียงอ้อแอ้ชอบใจเอามือจับหน้ากุ้ยช่ายแล้วบีบมือป้อมๆ พอได้หยิบจับแก้มกุ้ยช่าย เจ้าตัวดูชอบใจยิ้มเหงือกบานใหญ่
“นัดอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”มาตินทำหน้ามุ่ยทันที ปกติไม่เคยไปไหนกับอันเดรสโดยที่ไม่มีกุ้ยช่ายสักครั้ง
“คุณจะไปรู้เรื่องอะไรเล่า เอาเป็นว่าวันนี้ผมขอลาหนึ่งวัน โอเค แล้ววันนี้คุณก็ไปบ้านแม่คุณซะ เดี๋ยวแม่คุณจะรอนาน อยู่ที่นั่นคุณไม่จำเป็นต้องดูอันเดรสอันเดรสก็อยู่ได้ ตกลงนะครับ”กุ้ยช่ายส่งอันเดรสให้กับมาติน
“เอ้ย เดี๋ยวสิคุณ ผมยังไม่ตอบตกลงเลย”มาตินโวยวาย
“ตกลงไม่ตกลงไม่รู้ ผมขอใช้สิทธิ ไปได้ละ”กุ้ยช่ายดันหลังมาตินออกนอกประตูบ้านแล้วส่งขึ้นรถให้มาตินไม่ทันได้เถียงได้แย้ง
ถ้าขึ้นไม่รวบรัดพ่อตัวดีต้องชักเอาแม่น้ำทั้งห้าเอาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาคัดค้าน ต้องรีบชิงเอาตัวส่งขึ้นรถไป จะปล่อยให้วันพิเศษที่มีเพียงปีละครั้งล่มลงไม่ได้กุ้ยช่ายถอนหายใจ
“ไปครับตั้งโอ๋ เดี๋ยวแม่ฟ้ารอนาน”
*************50%*********
แม่ฟ้าคือใครน้อ
เดี๋ยวมาให้อีกตอน
หูย
ยังไงก็อย่าทิ้งพ่อลูกคู่นี้นะคร้าเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคร้า
ปั่นตอต่อไปต่อ
โพลล์
หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51 (อ่าน 514782 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก