มีหลายคนรอทนไม่ไหวใจอ่านเลยมา
แบบว่ารักคนอ่านเวอร์
เม้นเม้นไล้ๆให้กำลังใจบ้างก็ได้อิอิ
ตอนที่ 23.2 อยากกินนม
“อ้าวตามาร์ตี้ เป็นยังไงถึงได้เดินถ่างขามาแบบนั้นล่ะ”หญิงสูงวัยเอ่อยทักลูกชายที่เดินออกมาหน้าตัวบ้านที่เป็นชานยื่นออกมาตามแบบบ้านพักริมชายหาด
ด้านหน้าของตัวบ้านมีโต๊ะตัวยาวสำหรับไว้ทานข้าวเป็นครอบครัว เช่นเคยหัวโต๊ะก็เป็นพ่อของมาตินนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เหลือบมองหน้าลูกชายที่ตอนนี้ใบหน้าสีเข้มขึ้นสีแดงเรื่อ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมา เจ็บน้องสุดสุด ปวดหัวด้วย”มาตินบ่นแล้วเดินไปนั่งข้างกุ้ยช่าย
“หึ ดี จะได้ไม่ต้องใช้กัน”ผู้เป็นแม่ประชดก่อนจะหันไปป้อนข้าวต้มให้ตั้งโอ๋ พลางพูดคุยกับตั้งโอ๋อย่างเอ็นดู ส่วนอันเดรสก็ให้คนที่ติดตามแม่บ้านที่ตามมาด้วยดูให้
“โห แม่ ถ้าของผมใช้ไม่ได้สาวสาวของผมเสียใจกันหมดแน่”
“สาวสาวอะไรของแก แม่เห็นมีแต่ปลิง แกน่ะแต่งงานได้แล้ว”
“แต่งงานอะไร ผมไม่แต่งหรอก อยู่แบบนี้สบายดี หลานก็มีให้แล้ว”มาตินพูดยักคิ้วให้แม่ตัวเอง
“หึ งั้นก็เรื่องของแก”คนเป็นแม่ตัดบท
มาตินพอเห็นหน้ากุ้ยช่ายก็นึกงอนอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยสนใจเขา หนำซ้ำยังสนใจแต่รามิเรส แล้วก็คิดขึ้นมาได้เลยได้ถาม
“นี่คุณ เมื่อคืนผมไปนอนห้องคุณได้ไง”มาตินถามมองหน้ากุ้ยช่ายที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มในถ้วยหน้าแดงก่ำ
“คุณจำไม่ได้เหรอ”กุ้ยช่ายถามพาลนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคื่น นี่ขนาดทั้งจูบทั้งขยำแบบนี้ยังจำไม่ได้อีกรึไง มันน่าโมโหมั้ย
“อืม จำไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาในห้องคุณ ว่าแต่ ปากคุณบวมบวมไปนะ”มาตินถามเมื่อเห็นปากบางผิดปกติ นอกจากจะบวมช้ำแล้วยังจะมีรอยแผลแตกอีก
“อ่ะ เอ้ย ผมกินข้าวอยู่นะ”กุ้ยช่ายโวยวาย จู่จู่มาตินเอามือมาดึงปากบวมๆ ลำพังปากก็เจ็บอยู่แล้ว ทั้งโดนกัดโดนขยี้ขนาดนั้น ยังจะมาจับดึงอีก
“ก็ผมอยากรู้ ทำไมปากถึงตุ่ยแบบนั้น”
“นั่นมันเรื่องของผมน่า คุณก็กินข้าวไปเถอะ”กุ้ยช่ายหน้าแดงทั้งอายทั้งโมโห เป็นคนทำเองแท้แท้ยังมาถาม แล้วยังมาลืมอีก มันน่าโมโหมั้ย ว่าจะลืมๆมันไปแล้วเชียว
“เอ้า แล้วตกลงเมื่อคืนคุณไปนอนไหนมา ในเมื่อผมนอนห้องคุณ”มาตินถาม คราวนี้เริ่มผิดสังเกต
“ผมนอนไหนก็เรื่องของผมน่า ถามมาก ผมจะกินข้าว”กุ้ยช่ายบอกปัด
แต่คนที่เห็นว่าผิดสังเกตมีหรือจะหยุดสงสัย เมื่อวานก็คิดมากอยู่เป็นทุนเดิมแล้วที่อีกคนเอาแต่สนใจเพื่อสนิท เอาแต่พูดคุยยิ้มให้ ไม่สนใจกันบ้างเลย
แล้วนี่อะไรเห็นปากบวมบวมเหมือนไปโดนจูบมายังไงยังงั้น แล้วไอ้ที่คอน่ะ มันชัดมากเลยล่ะ รอยจูบแดงแดงนั่นน่ะ เห็นแล้วมันหน่วงหน่วงในใจยังไงไม่รู้
ไม่อยากจะคิดอะไรมากมาย แต่เมื่อคืนเห็นไปไหนด้วยกันตั้งนานเป็นชั่วโมงขนาดนั้น เห็นแล้วพาลกินข้าวไม่ลงเอาดื้อดื้อ
ใจมันเต้นแรง แล้วก็เจ็บแปลกแปลก อิจฉา แล้วก็หวง ไม่รู้ทำไม แล้วเมื่อคืนก็คงไปค้างมาด้วยกันสิท่าถึงไม่เจอในห้อง
ทำไมทำตัวแบบนี้กัน ลูกตัวเองก็มีแล้ว แล้วเป็นเกย์รึไงกัน ถึงไปนอนด้วยน่ะ
รู้ว่าเพื่อนสนิทกับผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ได้ แต่ไม่คิดว่าพี่เลี้ยงคนนี้ก็เป็นกับเขาด้วย ไม่ได้นึกรังเกียจ แต่มันคิดไม่ถึง ปกติแล้วไม่เคยหรอกที่จะคิดชอบผู้ชายด้วยกัน
แล้วก็ไม่เคยมีคู่ขาผู้ชายด้วย แต่ไม่รู้ทำไมถึงจูบกันอีกฝ่าย ที่สำคัญไม่รู้สึกรังเกียจด้วย กลับนึกชอบอีกต่างหาก
ถึงยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้รู้แค่ว่าหงุดหงิดมาก ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริง แล้วไม่คิดจะหาสาเหตุด้วย
พอเห็นอีกคนวางช้อนแล้วเก็บถ้วยข้าวต้มเดินเข้าครัวไป ก็เลยกระแทกช้อนลงชามข้าวต้มตัวเองไม่รู้ตัวแล้วเดินตามไป
ทิ้งให้แต่ผู้เป็นแม่มองตามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“นี่ อะไรของคุณเนี่ย”กุ้ยช่ายวางชามข้าวต้มลงอ่างล้างจานก็โดนฉุดดึงให้หันมาปะทะกับแผ่นอกที่คุ้นเคย จนเผลออดใจเต้นไม่ได้ เมื่อได้รับไอร้อนจากกายของอีกฝ่าย
“นี่รอยอะไร”มาตินจับข้อมือกุ้ยช่ายไม่ให้หนี เพราะอยากได้คำตอบ คำตอบที่ชี้ชัดว่าสิ่งที่คิดเป็นจริงหรือไม่
“อะ อะไรเล่า”กุ้ยช่ายสะบัดมือที่ถูกจับ แต่ก็สะบัดไม่ออกเพราะอีกฝ่ายกำแน่นจนเริ่มรู้สึกเจ็บ รอยที่เมื่อคืนบีบยังมีอยู่จางๆอยู่เลย นี่จะมาทำรอยใหม่อีกแล้วรึไง
“ยังจะมาถามอีกว่ารอยอะไร”
“เอ้า แล้วรอยอะไรล่ะ อย่ามาประสาทไปหน่อยเลย”กุ้ยช่ายเองก็เริ่มหงุดหงิดเสียแล้ว นอกจากจะจำไม่ได้แล้วยังจะมาทำท่าทางโมโหใส่กันอีก มันจะมากไปแล้ว
“ก็นี่ไง เนี่ย รอยแดงแดงเนี่ย”ไม่พูดป่าว ยังเอานิ้วมาจิ้มเน้นเน้นที่คอ ทำท่าทำทางหงุดหงิดเสียเต็มประดา
“รอยอะไรของคุณ”สงสัยก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอพกระจก แล้วเอามาส่องดู ตกใจไปแปบนึง ไอ้นี่มันรอยดูดใช่รึป่าว ไม่เคยทำ ไม่เคยมีหรอก แต่เคยเห็นเพื่อนเพื่อนเขามีกัน เลยรู้จัก แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง นึกขึ้นได้ เมื่อคืนตอนโดนซุกที่คอก็รู้สึก
หน่วงๆอยู่บ้างก็ถึงบางอ้อ
“หึ ลูกเต้าก็มีแล้วยังจะมาทำตัวแบบนี้อีกรึไง”เสียงทุ้มแข็งกระด้างพูดประชด
กุ้ยช่ายได้แต่เงยหน้ามอง คนที่เอาแต่ทำหน้าทำตาโมโหใส่กัน ใครกันแน่ต้องโมโห ดูทำมองยังกับจะกินเลือดเนื้อกัน แล้วที่พูดมันหมายความว่าไง ใครกันแน่ต้องพูดใส่กัน
“ใคร ใครทำตัวอะไร อย่ามาพูดจามั่วมั่วนะคุณ คุณนั่นแหละที่ทำตัวไม่รู้จักโต อายุก็ปูนนี้แล้ว”อายุก็เยอะแล้วยังมาทำตัวรุ่มร่าม มีลูกก็ดูแลไม่เป็น แถมยังมาหาเรื่องชาวบ้านอีก
“อายุเยอะแล้วทำอะไรก็ทำได้ ดีกว่าคนที่มีลูกตั้งแต่อายุน้อยละกัน”
“ก็ดีกว่าอายุเยอะแล้วไม่มีใครเอาอ่ะ”กุ้ยช่ายเถียง จะหาว่าหยาบก็หยาบเถอะ จะว่าคนอื่นเขาใจแตกตั้งแต่อายุน้อยใช่มั้ยล่ะ ทีตัวเองล่ะ ดีนักแหละ โดนคนอื่นมาไข่ทิ้งเอาไว้ อายุก็ไม่ใช่น้อย แต่ทำตัวไม่มีหลักมีฐานแล้วยังมาว่าคนอื่นเขา
“ทำตัวแก่แดด”
“ดีกว่าทำตัวแอ๊บแบ๊ว”
“อะไรแอ๊บแบ๊ว?”มาตินถามงง
“ก็ทำตัวไม่รู้จักโตไง”กุ้ยช่าบบ่นพลางดึงมือที่ถูกบีบออก แต่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออกจนเริ่มหงุดหงิด อะไรจะแรงเยอะขนาดนั้น จนเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย เรื่องอะไรมาดึงกันอย่างนี้
“ดีกว่าคนทำตัวแก่แดด ลูกเต้าก็มี ทำไมทำตัวนิสัยไม่ดีแบบนี้”
“นิสัยไม่ดีอะไร ใครนิสัยไม่ดี ผมอยู่ของผมเฉยเฉย ถ้าจะว่านิสัยไม่ดีก็มีแต่คุณเนี่ยแหละที่นิสัยไม่ดีซะเอง”
“อย่าเถียงผู้ใหญ่ไม่รู้รึไง”
“โหย อายุมากกว่ากันแค่ไม่ถึงสิบปี ปล่อยได้แล้ว ผมจะไปดูเด็กเด็ก”กุ้ยช่ายบิดแขน
“ไม่ปล่อย จนกว่าจะตอบ”คราวนี้จับแขนเดียวไม่พอ มาตินเอามือกุ้ยช่ายอีกข้างที่คอยแกะเข้ามารวบไว้ด้วยกันก่อนดันกุ้ยช่ายถอยไปติดเค้าท์เตอร์ครัว
“ตอบอะไรอีกเล่า ปล่อยได้แล้ว โตเกินจะมาเล่นแล้วนะครับ”กุ้ยช่ายบ่นหน้ามุ่ย ไอ้ท่าทีล่อแหลมแบบนี้มันมาอีกแล้ว
แล้วนี่มันในครัว เกิดใครมาเห็นเข้าไม่หัวใจวายเลยรึไง ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่จะให้มากอดมาหอมต่อหน้าคนอื่นก็คงไม่ใช่เรื่อง
“ตอบมาว่ารอยอะไร ใครทำ แล้วจะปล่อย”คราวนี้มาตินถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง มือข้างหนึ่งเท้าลงที่เค้าท์เตอร์ดูเหมือนกันอีกฝ่ายไม่ให้หนี ใบหน้าหล่อเข้มตามแบบหนุ่มละตินก้มลงเข้าหาใบหน้าขาว
ตาคมจ้องมองด้วงตากลมโตนิ่ง ลมหายใจอุ่นร้อนเป้ารดใบหน้าขาว ต้องคาดคั้น ต้องเอาคำตอบให้ได้ ถึงแม้จะต้องผิดหวังกับคำตอบที่คิดเอาไว้แล้วก็ตาม
“หึ ผมไม่รู้ โอเคมั้ย ไม่รู้ คราวนี้ปล่อยได้รึยัง”กุ้ยช่ายตอบส่งส่ง แล้วจะให้ตอบว่าไง คุณเป็นคนทำ แบบนี้น่ะเหรอ ไม่เอาหรอก ให้ลืมลืมมันไปได้ก็ดีแล้ว ดีแล้วไม่ใช่รึไง แล้วทำไม ทำไมกันนะ ทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดใจยังไงไม่รู้
“จะมาไม่รู้ได้ไง ไม่รู้หรือไม่บอกกันแน่”มือหนาเริ่มบีบข้อมือเล็กแรงขึ้น
“เอ้า แล้วจะรู้ไปทำไม รอยนี่มันอยู่บนคอผมนะไม่ใช่คอคุณ”เป็นคนทำเองแท้แท้ยังจะมาถาม น่าหงุดหงิดชะมัด
“จะไม่บอกใช่มัย”
“ใช่”กุ้ยช่ายเชิดหน้ามองหน้าหล่อเหลาของมาติน ปล่อยให้อยากรู้ให้อกแตกตายไปเสียเลย
“ไปนอนกับเขามาแล้วใช่มั้ย”มาตินถามเสียงแผ่ว ดวงตาคมสีเข้มไหววูบเล็กน้อย
“นอนกับเขาเหรอ? อืม ใช่”กุ้ยช่ายตอบ ถ้าหมายถึงแม่บ้านกับเด็กล่ะก็ใช่ เมื่อคืนไปนอนกับเด็กๆมา แล้วเกี่ยวอะไรกัน?
“ทำไมทำตัวแบบนี้ล่ะ เจอกันแค่ไม่กี่วันก็ไปนอนกับเขา”
“โอ้ย จะบีบอะไรนักหนา ผมเจ็บนะ จะอะไรนักหนาเนี่ย ปล่อยสักที”
“เจ็บสิดี ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง หรือว่าอยากรวยทางลัด?”รวยทางลัดอะไรกัน ยิ่งคุยก็ยิ่งไม่เข้าใจ คนแบบนี้เข้าใจอะไรยากเกิน
“รวยทางลัดอะไรของคุณ เมาแล้วเป็นแบบนี้คราวหลังก็อย่าดื่ม ไร้สาระ”กุ้ยช่ายบ่นพลางขืนมือจะให้หลุดแต่ก็ไม่หลุด จะบีบอะไรกันนักหนา
“ไร้สาระงั้นเหรอ เป็นเด็กใจแตกรึไงถึงเที่ยวไปนอนกับไอ้รามี่มันแบบนั่น อยากรวยทางลัดใช่มั้ยล่ะ”
“ห่ะ อะไรนะ ใครนอนกับใคร”คราวนี้งงกันหนัก ไปกันใหญ่ คุยกันไม่รู้เรื่องเสียแล้ว
“ไปนอนกับรามี่มาไม่ใช่รึไง”โห ที่ถามมาทั้งหมดนี่เพราะเหตุนี้ใช่มั้ยเนี่ย เกือบจะข่มขืนคนอื่นเข้าแล้วยังจะมาหาว่าคนอื่นไปนอนกับเพื่อนตัวเองเนี่ยนะ มันไม่ดูถูกกันมากไปหน่อยรึไง มันน่าทำให้สูญพันธุ์ไปเลยมั้ย
“อย่ามาดูถูกเพื่อนตัวเองไปหน่อยเลย คุณนะเข้าใจผิดแล้ว”กุ้ยช่ายบอก เชิดหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากจะมองหน้าคนคิดเยอะ คิดไปไกล ไกลมาก ไม่รู้คิดไปได้ยังไง ตัวเองเป็นคนทำแท้แท้ หาว่าคนอื่นทำ ประสาท
“ดูถูกน่ะสิ ถึงได้พูด”
“นี่คุณ ผมน่ะไม่ได้นอนกับเพื่อนคุณ คุณอย่ามาดูถูกคนอื่นเขา ทั้งที่ไม่มีหลักฐานอะไร เมาค้างรึไง”กุ้ยช่ายหันมาพูดใส่หน้า
“จะไม่มีหลักฐานได้ยังไง ก็นี่ไงรอยแดงนี่เห็นชัดอยู่ทนโท้”
“หึ ตัวเองทำเองแท้แท้ ยังจะมีหน้ามาโยนให้คนอื่นอีก”กุ้ยช่ายบ่นประชด
“หมายความว่าไง”มาตินถามย้ำ ถึงกุ้ยช่ายจะพูดเบาเบา แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้ย่อมได้ยินเป็นธรรมดา
“ก็ไม่หมายความว่าไง”ตอบแล้วก็เชิดใบหน้าขาวขึ้น ใจก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ไอ้นิสัยขี้เมาขี้ลืมแล้วยังจะมาขี้โวยวายอีก
“ใครทำ บอกมาใครเป็นคนทำ”มาตินปล่อยมือกุ้ยช่ายออก คราวนี้แขนทั้งสองข้างคร่อมตัวกุ้ยช่ายไว้กับเคาท์เตอร์ ก้มหน้าใกล้จนจมูกชิด
“แมวมันทำ จบมั้ย ไร้สาระ ถอยไปได้แล้ว จะไปดูลูก” กุ้ยช่ายตอบก้มหน้างุด เมื่อสายตาคมดุเปลี่ยนเป็นตาวิบวับเจ้าเล่ห์ที่แสนจะเกลียดนักเกลียดหนา
“แล้วแมวได้กัดปากด้วยรึป่าว”คราวนี้ถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“เออ กัดด้วยจบมั้ย ปล่อยสักที”กุ้ยช่ายดันอกมาตินให้ถอยออก แต่มาตินไม่ขยับเลยสักนิด
“จริงเหรอ ที่ผมเป็นคนทำ”มาตินถามเสียงแผ่ว พยายามคิดว่าไปทำเอาตอนไหน มิน่าตื่นมาถึงไม่เจอกุ้ยช่าย จมูกโด่งเอี้ยวลงกดบนลอยข้างคอเบาเบาทำให้กุ้ยช่ายสะดุ้งเล็กน้อย
“ปล่อยได้แล้วน่า”กุ้ยช่ายบ่นก้มหน้ามองพื้น ใบหน้าขาวเริ่มร้อนผะผ่าวขึ้นมา
“เจ็บมั้ย”มาตินถามข้างหู ตอนนี้ร่างกายเริ่มใกล้ชิดจนเกือบไม่มีช่องว่าง
“เจ็บสิ”ถ้าถามว่าเจ็บปากก็ต้องเจ็บสิ กัดมาซะ
“เจ็บมากเลยเหรอ”
“โอ๊ะ!!”กุ้ยช่ายสะตุ้งเผลอทุบอกมาตินไปแรง มาตินไม่ถามปล่าว เอามือสอดล้วงไปบีบก้นกุ้ยช่าย
“เจ็บมากเลยเหรอ”มาตินถามย้ำเห็ยกุ้ยช่ายร้องสะดุ้ง
“เจ็บอะไรที่ไหนเล่า เอามือออกไป”กุ้ยช่ายปัดมือมาตินออก เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว อยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจ พาลให้คิดอะไรไม่ออก
“ไม่เจ็บก้นเลยเหรอ”
“ก็ไม่เจ็บน่ะสิ จะมาเจ็บได้ไง”กุ้ยช่ายบ่น หน้าแดงก่ะ จู่ๆก็มาจับมาล้วงก้นคนอื่นเขาหน้าตาเฉย มันเกินไปแล้ว
“แปลกนะ ปกติถ้าทำกันทางประตุหลังก็จะเจ็บกันไม่ใช่เหรอ”มาตินถามทำหน้าหมางง
“เจ็บบ้าอะไร ไม่ได้ทำเว้ย ฝันไปเถอะ ถอยออกไปได้แล้ว”
“อ่าว ไม่ได้ทำแล้วทำไมน้องผมเจ็บล่ะ”มาตินถามสงสัย เรื่องอาการเจ็บจุกของน้อยชายตัวเอง
“ไม่รู้ ไปคิดเอาเอง”กุ้ยช่ายผลักมาตินออก ทำท่าจะเดินหนีแต่ก็ถูกคว้าเอาไว้
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหนล่ะ”
“อะไรอีก”กุ้ยช่ายถาม ใบหน้าขาวเบ้เล็กน้อย
“ขอจูบได้มั้ย”มาตินบอกเบาเบา จู่จู่ก็ขอเอาเสียดื้อดื้อ เมื่อคืนยังไม่พอรึไง แค่นี้คนเข้าก็สับสนจนไม่รู้จะสับสนยังไง
หาเหตุผลตั้งมากมายมาลบล้างจนเลิกที่จะหาเหตุผล ปล่อยให้มันเป็นไปเลยตามเลย แล้วนี่อะไร จะมาขอกันง่ายง่ายนี่นะ มันมากไปมั้ย
“ไม่เอา เจ็บปาก”พูดไปยังงั้นแหละ แต่ก็เดินหนี ไม่เอาด้วยหรอก แค่นี้ก็คิดหนักมากพอแล้ว ผู้ชายด้วยกันมันก็หนักพอแรงอยู่แล้ว ยังจะมาทำอะไรพร่ำเพรื่อ
“โอ๊ะ”ร้องไปเพราะตกใจ จู่ๆก็โดนดึงไปกอด ปากก็โดนจูบอีกแล้ว เจ็บปากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะโดนกอดรวบไว้แบบนี้
มันบ่อยเกินไปมั้ย ไม่อยากจะรับรู้อะไร ไม่อยากจะจ้องตาคู่นั้น ดวงตาสีเข้มที่มองทีไรแล้วพาลทำให้ใจเต้นแรงแปลกแปลกทุกที
หาคำจำกัดความไม่ได้สักที ไอ้สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ทำไมใจมันรู้สึกดียังไงก็ไม่รู้
รู้สึกตัวก็เหมือนมีอะไรมากระตุกชายเสื้อ เลยลืมตาขึ้นมา ผละหน้าออกมาทำให้อีกฝ่ายหยุดจูบสักที
ก้มลงไปเพื่อจะดูว่าทำไมเสื้อมันกระตุกเหมือนมีอะไรมาดึงก็สบเข้ากับดวงตากลมโตใสแจ๋วที่คุ้นเคย
“จ๋าฮับ ตั้งโอ๋อยากจินนม”
*****************************
ร๊ากคนอ่านนนนนนน
ปล.คนอ่านอย่าทิ้งกันนน้าาาาาา
คนอ่านเหลือน้อยเต็มทน
อิอิแอบขำแปบ มีคนว่ากุ้ยช่ายเล่นตัวด้วย ฮฺฮฺ
มาตินขี้หึงเนาะ
พรุ่งนี้เจอกัลลลลลล
เจ๊โซอึนจะมาหาทุกวันเว้นวันพฤหัสน้าาา (วันหยุดสามี)
รัก รัก รัก รัก รัก รัก
คนอ่าน
โพลล์
หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51 (อ่าน 514859 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก