หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[Chrysan]

คุณลุงของตั้งโอ๋นี่เอง
เก็บกดไม่ต่างกับน้องสาวเลย
รามิเรสช่วยทีนะ นี่หน้าที่ของนาย
ปลุกความสดใสในตัวพัฒน์
         

[4559]

น่ารักอ่าคู่นี้ดูมีออร่าแปลกๆ

[ekuto]

ว้ากกกก คุณพี่คู่กะรามี่น่ะดีแล้ว

[cavalli]

 

[PetitDragon]

อ้าว...

[MixsinDee]

ลุงของตั้งโอ๋นี่เอง... คุณลุงนาร้ากก
 อย่าเครียดให้มากนะยุงพัฒ (ฝากคุณรามี่ช่วยด้วย)
โอ๋เป็นห่วง

[โซ อึน]

ตอนนี้ขอตัวไปคิดว่าจะเอาไงต่อไปดีนะค่ะ
ตันมากเลยค่าาาา
คิดไม่ออกว่าจะไปยังไงต่อ
เขียนไม่ออกเลย
รู้สึกผิดมาก
ขอเวลาอีกสักสองสามวันนะค่ะ
 

[Mouse2U]

รอนะค้าา..^^

[HamsteR]

ที่ตันเพราะคนเขียนกำลังซึมซับความจิตอยู่รึเปล่า(อ้างถึงนิยายอีกเรื่อง) 55555 (แซวเล่นเน้อ....) 

[โซ อึน]

ที่ตันเพราะคนเขียนกำลังซึมซับความจิตอยู่รึเปล่า(อ้างถึงนิยายอีกเรื่อง) 55555 (แซวเล่นเน้อ....) 

เงิบคร่าาาา
คนเขียนรู้ทัน
พอดีเรื่องนั้นมันผุดขึ้นมาจากจินตนาการกระทันหัน
ทำให้ต้องรีบปั้นมันขึ้นมา
จนความฟรุ้งฟริ้งที่มีอยู่มันหมดไป
เพราะสองเรื่องมันคนละแนว
ตอนนี้มีแต่ความจิตอย่างเดียว555+
สัญญาจะไม่ดองค่าา

[nemesis]

รอต่อจ้า

[โซ อึน]

63200

รู้สึกผิดที่ไม่ได้มาต่อ เป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆ

ตอนที่ 27 คนป่วย

   กว่ากุ้ยช่าจะรู้สึกตัวอีกทีเวลาผ่านไปเกือบครึ่งวัน รู้สึกตัวอีกทีข้อเจ็บแปรบที่ข้อเท้า แสงแดดยามบ่ายสาดพ้นเข้ามาในหน้าต่าง
   ดวงตากลมได้แต่มองไปรอบๆห้อง พบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของตนเอง ได้แต่สงสัยว่ามาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง

   ความเจ็บที่ข้อเท้าทำให้ต้องเปิดผ้าห่มดูก็พบว่าข้อเท้ามีผ้าพันแผลพันอยู่ ความสงสัยว่าใครเป็นคนทำทำให้ต้องมองหาเจ้าตัวที่พอจะนึกขึ้นได้

   พอกวาดสายตามองไปก็เจอเข้ากับกอลิล่าผิวเข้มนอนหลับอยู่ข้างๆ พอกุ้ยช่ายมองดูดีดีแล้ว

   คนที่ตอนอยู่ข้างๆกันนี้ เวลาหลับดูน่ามองกว่าเวลาปกติตั้งเยอะ

   เห็นแล้วไม่อยากให้ตื่นมากวนประสาท แต่คิดๆดูแล้ว ที่อีกฝ่ายบอกว่าจะหาแม่ให้อันเดรสมันก็ยังเคืองเคืองอยู่ในใจ

   ไม่รู้ว่าทำไมต้องไม่พอใจแล้วก็เก็บไปคิดจนนอนไม่หลับ แล้วก็ตื่นซะเช้า จนเวลาพักผ่อนไม่พอ ถึงได้เป็นลมแบบนี้

   พอเห็นหน้าเจ้าตัวต้นเหตุก็อดระอาใจไม่ได้ เวลานอนนิ่งๆค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาขึ้นมาหน่อย เห็นแล้วก็อยากให้หลับนานนาน

   มองดูอยู่แบบนี้ดูแล้วไร้พิษภัยไปเลย เทียบกับไอ้กอลิล่าผิวเข้มที่เอาแต่กวนประสาทคอยแต่จะขอจูบขอลวนลาม

   ไม่รู้เป็นอะไร แต่ก็ขัดขืนแบบเป็นจริงเป็นจังไม่ได้สักที ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกันแต่ก็ยอมให้ตลอด ลึกๆแล้วก็รู้สึกดี แล้วก็เต็มใจให้อีกฝ่ายได้ในสิ่งที่ต้องการ ถึงจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรก็เถอะ

   ยังไงก็ช่าง ยังนึกเคืองที่อีกฝ่ายบอกจะหาแม่ใหม่ให้อันเดรสไม่หาย หมั่นไส้นัก ไอ้คนที่เจ้าชู้ เอาแต่ไหลไปเรื่อย แถมยังไม่ไม่เอาอะไรสักอย่าง ไม่เข้าใจ ทำไมถึงมีแต่ผู้หญิงชอบ

   พอมองดู ใบหน้าคมสีเข้ม กับคิ้วหนาเข้ารูป แล้วก็จมูกโด่งๆ ปากเรียวบาง ขนตาก็อีก พอหลับก็ถึงได้เห็นว่ายาวแค่ไหน

   ก็แค่หล่อแค่นั้น แต่ทำไม แค่มองก็ใจสั่น ใบหน้าร้อนวูบขนาดนั้น เห็นหน้าคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างมีความสุขแล้วอดหมั่นไส้ไม่ไหว อยากจะแก้แค้นที่ทำให้ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้สักหน่อย

   มีอย่างที่ไหน พอเขาเจ็บก็กลับมานอนหลับขึ้นอืดอยู่แบบนี้ แล้วลูกเต้าล่ะ ใครเฝ้าอยู่ ว่าแล้วมือก็ไปไวกว่าใจห้าม

   ตุบ

   กุ้ยช่ายคว้าเอาหมอยเควี้ยงใส่หัวคนที่กำลังหลับอย่างมีความสุข

   “เฮ้ย อะไรเนี่ย”คนที่ถูกปลุกให้ตื่นโวยวาย

   “ไม่ต้องมาอะไรเลย คุณมานอนอยู่อย่างนี้แล้วใครจะดูลูก”พอเห็นอีกคนตื่นมาได้กุ้ยช่ายก็ใส่ทันที

   “โหย เห็นผมเป็นคนใจดำรึไง ผมให้คนที่บ้านใหญ่มาเอาอันเดรสกับตั้งโอ๋ไปฝากไว้ให้แม่ดูแทนแล้ว”มาตินพูดแก้ตัว ยกมือปัดป้องเตรียมรับหมอนอีกลูกที่กำลังจะปลิวใส่

   “แล้วทำไมต้องเอาไปฝากคุณแม่ล่ะ ดูเองไม่ได้รึไง”กับแค่เด็กสองคนยังดูแลเองไม่ได้

   “อ่าว ถ้าผมดูลูกแล้วใครจะมาดูคุณล่ะ”

   “กะ ก็ ไม่เห็นต้องดูเลย”คราวนี้กุ้ยช่ายเองก็ไปไม่ค่อยถูก ใครสั่งให้มาดู ก็แค่ปล่อยไว้เดี๋ยวก็ตื่นเอง ไม่เห็นต้องมาดูแล

   “ไม่ดูได้ไง ถูกแก้วบาดเลือดออกแบบนั้น แถมเป็นลมอีก นี่ผมต้องโทรตามหมอมาดูให้เลยนะ”

   “อะไรนะ โทรตามหมอทำไม”กุ้ยช่ายอดโวยวายอย่างตกใจไม่ได้ ก็ไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น ถึงขั้นโทรตามหมอมาดูที่บ้านเลยเรอะ

   มันไม่มากไปหน่อยรึไง แล้วหมอเขามีงานทำตั้งเยอะตั้งแยะ ไปเรียกเขามาขนาดนั้น รู้ว่ารวย แต่ไม่คิดว่าถึงขนาดเรียกหมอมาเป็นการส่วนตัวได้ขนาดนี้

   “ก็ผมเป็นห่วง จะพาไปโรงพยาบาลก็ห่วงลูกไม่มีใครดู เลยโทรตามหมอประจำตระกูลมาดูให้ แต่ไม่ต้องห่วง เขาบอกไม่เป็นไรมาก ให้พักผ่อน แล้วก็ให้วิตามินมากิน ส่วนแผลก็ให้ไปล้างที่คลินิกเอาก็ได้ ไม่ลึกมากแค่เฉียดๆ”

   “ละ แล้วค่าใช้จ่ายล่ะ”อดห่วงเรื่องค่ารักษาไม่ได้ กลัวจะแพงเพราะมารักษาถึงที่ขนาดนี้

   “ไม่มีหรอก อันนั้นพ่อผมเขาจ่ายให้อยู่แล้ว แล้วหิวข้าวรึยัง ผมจะได้ยกมาให้”

   “มะ ไม่ต้อง ผมไปกินเองได้”กุ้ยช่ายปฏิเสธ จะให้ยกมาประเคนถึงที่ก็ใช่เรื่องอยู่ อีกฝ่ายก็เป็นเจ้านายด้วย จะใช้เจ้านายได้ยังไง

   “เอาน่า ยังไงขาคุณก็เจ็บ อยู่นี่แหละ ข้าวต้มยังอยู่เดี๋ยวผมอุ่นให้”

   “มะ ไม่เอา”อุ้ยช่ายรีบคว้าชายเสื้อของเจ้านายเอาไว้ ไม่อยากรบกวนอีกฝ่าย

   “เอาน่า ผมไม่หักเงินเดือนหรอก”มาตินหันมายกยิ้มยักคิ้วให้

   “มะ ไม่ใช่ เดี๋ยวไปกินเอง”

   “อย่าดื้อ โตแล้วไม่ใช่รึไง อายุตั้งยี่สิบสี่แล้วยังมางอแงเป็นเด็กป่วย”มาตินว่าหยอก ยิ้มกริ่มรอดูปฏิกิริยาจากคุณพ่อคนเก่ง

   “ผมไม่ใช่เด็กป่วยนะคุณ”กุ้ยช่ายเถียงทันที เพราะไม่ชอบให้ใครมาว่าเด็ก

   “ถ้าไม่ใช่งั้นก็อย่าดื้อ ไม่งั้น...”มาตินพูดเว้นเอาไว้ ก้มหน้าเข้าหาใบหน้าขาวที่ทำคิ้วขมวดมุ่นไม่พอใจที่ถูกกวนประสาท

   “ไม่งั้นอะไร”

   “ไม่งั้นผมจะจูบ เอามั้ยล่ะ”มาตินถามกระซิบ เรียวปากยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมยิ้มพราวทำให้กุ้ยช่ายอดไม่ได้ที่จะหน้าขึ้นสี

   “ไอ้แก่ทะลึ่ง”อดไม่ได้ที่จะเอาคืน ที่ถูกหาว่าเด็ก พอเถียงเสร็จก็ได้แต่หลบตา ยกมือขึ้นกันหน้าอกของอีกฝ่ายไม่ให้เข้าใกล้

   “พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากหินข้าว แต่อยากทำอย่างอื่นใช่มั้ยล่ะ”มาตินถาม ชะโงกหน้าไปดักหน้ากุ้ยช่ายอีกทาง

   “มะ ไม่ใช่สักหน่อย ก็ไปเอามาสิ ข้าวนะ หิวแล้ว”

   “งั้นก็รออยู่นี่ ห้ามลุกล่ะ หมอบอกว่าห้ามขยับ เส้นเอ็นฉีกไม่รู้ด้วยล่ะ”มาตินปล่อยกุ้ยช่ายก่อนจะพูดหลอกให้อีกฝ่ายได้ตกใจเล่น

   “บ้า”กุ้ยช่ายว่าเสียงดัง ไม่รู้ทำไมถึงได้ใช้ถ้อยคำที่เริ่มสนิทกันขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงกันได้ ไม่วายยกหมอนที่อยู่ข้างๆเขวี้ยงตาม
หลังไป

   แต่แค่หมอนไม่ได้ทำให้มาตินสะเทือนสักเท่าไร แค่ไปกระทบแล้วก็เด้งตกลงพื้น

   “เดี๋ยวกลับมาคิดบัญชี”มาตินพูดก่อนจะเดินผิวปากลงมาตักข้าวต้มในครัวไปอุ่นในไมโครเวฟ

   พอเห็นหน้าขาวๆแดงเพราะว่ากำลังโมโหก็นึกชอบใจ เห็นแล้วก็น่ารักน่ามอง อยากจะแกล้งให้ลองร้องไห้ดู ไม่รู้ว่าจะน่ามองกว่านี้มั้ย

   นึกแล้วก็สนุก แล้วเมื่อกี้อะไรนะ ไอ้แก่ทะลึ่งเหรอ แหม เรียกว่าไอ้แก่ด้วย มันเหมือนเมียเรียกผัวเลยเนอะ

   ฟังแล้วอยากให้อีกฝ่ายมาเป็นเมียจริงๆ มันคงจะดีไม่น้อย ก็น่ารักซะแบบนั้น แกล้งทีไรก็ทำหน้าทำตา คิ้วหมวด ไม่พอใจ

   แต่เอ๊ะ เป็นเมียเหรอ ทำไมต้องอยากให้กุ้ยช่ายมาเป็นเมียกัน นี่เขาชอบกุ้ยช่ายงั้นเหรอ หรือว่าชอบจริงๆ ทั้งหน้าตา ทั้งการกระทำ ก็คิดว่าอีกฝ่ายน่ารักอยู่หรอก

   แล้วไอ้คนที่เขาชอบกันมันต้องเป็นแบบไหนมันต้องอยากจูบอยู่ทุกเวลาที่เห็นปากแดงๆรึป่าว อยากกอดตัวนิ่มๆแบบที่อยากกอดมั้ย อยากเป็นเจ้าของคนเดียวไม่ให้ใครรึป่าว

   เพราะถ้าการที่ชอบคือไอ้สิ่งที่คิดมาทั้งหมด ตัวมาเขาเองคงชอบกุ้ยช่ายเข้าแล้ว แล้วนี่ไอ้ที่ล้มไปเมื่อตอนเช้าก็เป็นห่วงกระวนกระวายซะแบบนี้

   ก็คงชอบจริงๆ แล้วนี่เผลอไปชอบผู้ชายได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไร

   ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอกวนประสาทเขา ทำให้เขาทำหน้ามุ่ยใส่ ก็เห็นว่าเขาน่ารัก

   พอจูบบ่อยๆเข้าก็ติดใจจนอยากจะทำมากกว่านั้น แล้วก็หวง ไม่อยากให้ใครมายุ่งโดยเฉพาะตอนที่ไปกับไอ้ราขึ้นเป็นชั่วโมงวันนั้น

   แล้วล่าสุดนี่ก็ห่วง พอได้ยินเสียงแก้มแตกในครัวก็รีบวิ่งไปดูเลย กลัวว่าคนหน้าขาวจะเป็นอะไร

   พอเห็นเลือดแล้วใจมันก็เต้นแรง ไม่ใช่เพราะกลัวเลือด แต่เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเป็นอะไร ยิ่งเห็นนอนนิ่งอยู่บนพื้นครัว ใจมันก็กระตุกแรงๆ เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป

   ไอ้แบบนี้ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่าชอบ ก็พึ่งจะเคยรู้สึกอยู่แบบนี้ครั้งแรก

   ไปกับผู้หญิงคนไหน สวยแค่ไหน นมใหญ่แค่ไหนก็ไม่เคยรู้สึก ห่วงรู้สึกหวงแบบนี้มาก่อนเลย หรือว่าเขาจะเป็นเกย์

   เป็นเกย์จริงๆเหรอ ใช่เหรอ แต่หลายครั้งมีสาวประเภทสองพยายามเข้ามายุ่งเข้ามาเสนอ ก็ไม่เคยสนใจต่อให้สวยแค่ไหน ก็ไม่ได้เป็นเกย์นี่หว่า

   หรือว่าจะเป็นคนคนไป ยังไงดี ดันไปชอบพี่เลี้ยงของอันเดรสเข้าแล้ว พอคิดแบบนั้นใจมันก็เต้นแรง หน้าก็ร้อนๆ

   แล้วอีกฝ่ายจะชอบเหมือนกันมั้ย

   มาตินเอาชามข้ามต้มใส่ถาด รินน้ำใส่แก้ว พร้อม เดินถือขึ้นบันไดเตรียมเสริฟคนป่วยเต็มที่

   ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยบริการใครแบบนี้มาก่อน

   ก็คนที่ชอบนี่หว่า ยอมเขาหน่อย ทำไงได้ ดันเผลอเป็นห่วงไปแล้ว

   พอเดินพ้นประตูห้องนอนก็เห็นคนป่วยนั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง แอบเห็นว่าอีกฝ่ายคอยมองมาทางประตูเหมือนรอ พอเห็นเขาก็หลบหน้าหนี

   เห็นแล้วก็น่ามอง ไม่แปลกใจเลย ที่ดันเผลอไปรู้สึกชอบเอาได้

   “ข้าวต้มมาแล้วครับ เด็กป่วย”มาตินยิ้มใส่ วางชามถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วไปหยิบเก้าอี้มาวาง นั่งข้างๆเตียง

   “เห็นแล้ว ไม่ต้องบอก”

   “อยากบอกไง”มาตินยักคิ้วใส่คนทำหน้างอ แค่เห็นหน้างองอก็นึกชอบใจแล้ว

   “ปล่อยให้รอตั้งนาน”กุ้ยช่ายบ่นอุบอิบ

   “อะไรนะ”มาตินถาม ได้ยินไม่ค่อยชัด

   “ไม่มีอะไร ส่งมาได้แล้ว ผมหิว”กุ้ยช่ายว่าก่อนจะยื่นมือไปขอชามข้าวต้มที่มาตินถือ

   “ไม่เอา ผมป้อนเอง เดี๋ยวหกใส่เตียง” มาตินยกชามข้าวต้มหลบ

   “ผมไม่ใช่เด็กนะ”กุ้ยช่ายอดเถียงไม่ได้ ตั้งแต่ตื่นมาหลายรอบแล้วที่อีกฝ่ายทำเหมือนเขาเป็นเด็ก

   “อย่าดื้อ ไม่งั้นผมจะทำอย่างอื่นแทนนะ”มาตินขู่ ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่

   ใครจะรู้พอขู่เข้า คนโดนขู่ก็กอดอกใส่ทำหน้าทำตาไม่พอใจ แถมหน้าแดงอีกต่างหาก

   ถ้ารู้ว่าขู่แบบนี้แล้วอีกฝ่ายยอมทำตามอย่างว่าง่ายก็ดี รู้แบบนี้ขู่อย่างนี้มานานแล้ว


****************************

มีต่อ

[โซ อึน]

อีกฟากของโลก มือที่ยังคงจับจูงกันไม่ห่างยังคงจูงกันต่อไปเกือบจะทั่วเหมืองแห่งความโรแมนติกอย่างกรุงโรมแห่งนี้

   คนที่คอยเอาแต่ทำหน้านิ่งตอนนี้มื้อที่ว่างอีกข้างเต็มไปด้วยถุงของฝาก และถุงใส่เสื้อผ้ากับรองเท้าหนังที่ใส่ติดมา

   ตอนนี้จากกางเกงแสลคเข้ารูป ก็กลายเป็นกางเกงขากระบอกสีน้ำตาลยาวเลยเข่าลงไปแค่คืบด้านข้างมีกระเป๋าเหมือนพวกกางเกงเดินป่า ส่วนรองเท้าก็กลายเป็นรองเท้าแตะคืบใส่สบาย

   เสื้อเชิ้ตสีขาวเนื้อบางเรียบกริบถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวทำให้ดูแปลกตาสกรีนว่า Lovr Rome

   จากเวลาบ่าย เปลี่ยนเป็นค่ำคืนอย่างรวดเร็ว

   รามิเรสจับมือธนพัฒน์จูงนำทางไปยังไนท์สตรีทที่เลื่องชื่อของเมือง ร้านรวงมากมายวางของโชว์อยู่เต็มลานกว้าง

   คนหน้านิ่งเดินตามแรงฉุดอย่างว่าง่าย สายตาคมก็จับจ้องมองไปรอบทางที่เดินผ่านอย่างตื่นตา

   ไม่เคยได้เดินดูของอย่างสบายใจแบบนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะต้องคร่ำเคร่งกับการเรียนจึงทำให้ไม่มีเวลาเหลือว่าง

   พอเรียนจบก็รับงานที่พ่อวางเอาไว้ให้ จึงไม่มีเวลาที่จะปล่อยวางเพื่อมาทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้

   ใบหน้าคมมองไปรอบๆ ก็สะดุดอยู่ที่ร้านรับสักรับเจาะที่ซุ้มข้างๆ ผู้คนที่กำลังเจาะลิ้นเจาะจมูกอยู่เรียกความสนใจจากธนพัฒน์ได้ไม่น้อย

   เจ้าของทรงผมสกินเฮดเกรียนเรียบกระตุกมือขาวที่นำทางให้หยุดแล้วชี้ไปที่ร้ายรับสัก

   “ขอดูได้มั้ย”ธนพัฒน์บอกเบาบา พลางชี้ไปที่ซุ้มรับสัก

   “จะสักเหรอ”รามิเรสถาม ยิ้มขำ นึกภาพไม่ออกว่าเลขาเนี๊ยบๆแบบนี้จะสนใจรอยสักกับเขา

   “จะดูเขาเจาะหู”ธนพัฒน์ส่ายหน้าแล้วตอบ

   “ไปสิ”รามิเรสตอบรับให้อีกฝ่ายจูงนำไป


   เป็นเวลาเกือบสิบนาทีที่ธนพัฒน์จ้องมองคนแล้วคนเล่าเข้าไปเจาะจมูก เจาะลิ้น เจาะหู อย่างสนอกสนใจ

   “สนใจรึไง”รามิเรสถามคนที่จ้องดูไม่วางตา

   “อืม”คนหน้าเรียวคมได้แต่รับคำ จ้องมองอยู่อย่างนั้น

   “ถ้าเจาะหูจะว่าอะไรมั้ย”ธนพัฒน์ถามเสียงเรียบ

   “จะว่าอะไรล่ะ ผมไม่มีสิทธิว่า”รามิเรสยักไหล่

   “ก็คุณเป็นเจ้านาย”

   “ผมไม่ได้มองคนทำงานที่ภายนอก”

   “พาไปเจาะหน่อยได้มั้ย”ธนพัฒน์พูดเสียงเบา ก้มหน้ามองพื้น

   แวบหนึ่งที่รามิเรสเห็นว่าในตาคู่นั่นสั่นไหว ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มลงมองพื้น

   “ได้สิ”

   รามิเรสรับคำก่อนที่จะพาไปเลือกต่างหู ยืนเลือกอยู่นาน แต่ธนพัฒน์ก็ยังไม่ตัดสินใจสักที

   “เจาะเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย”

   “อะไรนะ”รามิเรสถามย้ำ เพราะรู้สึกว่าได้ยินไม่ค่อยชัด ว่าอีกฝ่ายชวนเจาะเป็นเพื่อน

   “ทำไมผมต้องเจาะด้วยล่ะ หรือว่าคุณกลัว”รามิเรสถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ นอกจากการพยักหน้ารับเบาเบาก่อนจะเบือนหน้าหนี
   

   สุดท้ายรามิเรสก็ต้องมายืนให้ช่างเขาเจาะหูเป็นตัวอย่างให้คนหน้านิ่งดูก่อนจนได้ พอมองไปทางคนที่จ้องมองอยู่ ก็เห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะลุ้นกับเข้าอยู่มาก

   เห็นหน้าเงียบๆ เฮียบๆแบบคนบ้างาน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสนใจในเรื่องแหวกแนวแบบนี้กับเขาด้วย

   รามิเรสเลือกต่างหูเป็นแบบเดียวกับธนพัฒน์ ให้เหตุผลเพียงเพราะว่าขี้เกียจเลือกเลยเอาเหมือนๆกัน ได้เป็นจิวสีดำรูบดอก
กุหลาบ ถึงแม้ว่าจะเป็นดอกกุหลายแต่ด้วยสีดำ ทำให้ดูแล้วออกไปทางเข้มดุมากกว่าหวานแหววในแบบของดอกไม้

   จนเจาะเสร็จ รามิเรสก็ยักคิ้วให้คนหน้าเรียบ โชว์หูข้างขวาที่ถูกเจาะให้ดู เป็นเชิงว่าไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง เพราะดูท่าอีกฝ่ายจะกลัวเจ็บน่าดู

   รามิเรสจ้องมองคนที่เป็นคนชวนแท้แท้ แต่กลับกำมือเกร็งแน่นเหมือนกลัวเจ็บ แถมหลับตาซะขนาดนั้น เห็นแล้วก็ยิ้ม แอบถ่ายรูปไว้ประจานอีกใบ



************************************

ติดลงนิยายอยู่อีกเรื่อง แล้วก็ตันเลนพึ่งมาลง รู้สึกผิด

ไม่รู้ว่ายังมีคนรออ่านอยู่มั้ย

ทู้ตกไปหน้า5แน่ะ หาทู้เกือบไม่เจอ น้อยใจแปบ

 

[Mouse2U]

.. มาตินรู้ใจตัวสักทีนะค้าา วู้วๆ~ รีบเต๊าะกุ้ยช่ายให้ติดไวๆ เข้านะคะมาติน เดี๋ยวไม่ทันคนอื่นเขา~

[PetitDragon]

จัดเลย คนป่วยขัดขืนไม่ได้   

[nemesis]

รอต่อค้าบ

[white_destiny]

 

[ujen]

 

[brookzaa]

   วู๊วๆๆๆ  มาติน  เหลือกุ้ยช่ายแล้วที่นี้  เมื่อไหร่จะรู้ใจสักทีนะ อยู่ด้วยกันก็นานละ 

ขอแบบรวมหัวรวบท้ายเลยได้ป่ะคนเชียน 

[iceman555]

รออ่านอยู่ตลอดๆครับบบบ

[Nus@nT@R@]

มาตินรู้ตัวเองแระ อิอิ
ส่วนอีกคู่ที่โรมก็น่ารัก

[HamsteR]

กว่าจะรู้ใจตัวเองได้ พี่เล่นซึนมาหลายตอนเลยนะ มาร์ตี้ ต่อจากนี้ก็รุกจีบกุ้ยช่ายให้สำเร็จล่ะ
(แล้วมันจะมีอุปสรรคอะไรอีกล่ะ มาเฟีย? ชะนี?...)

อีกคู่นี่ก็ค่อยๆขยับไปทีละนิด รามี่เริ่มมองเห็นความแปลกตา(ในทางที่ดี) ส่วนคุณเลขาก็ดูจะย้อนวัย
ไปเป็นเด็กน้อย ไม่ทำหน้านิ่งอีก แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น

คู่หลักเริ่มชัดเจน คู่รองกำลังพัฒนา 

[cavalli]

 

[mukmaoY]

 

[alt1991]

 

[ekuto]

กว่าจะรู้ใจตัวเองได้ พี่เล่นซึนมาหลายตอนเลยนะ มาร์ตี้ ต่อจากนี้ก็รุกจีบกุ้ยช่ายให้สำเร็จล่ะ
(แล้วมันจะมีอุปสรรคอะไรอีกล่ะ มาเฟีย? ชะนี?...)

อีกคู่นี่ก็ค่อยๆขยับไปทีละนิด รามี่เริ่มมองเห็นความแปลกตา(ในทางที่ดี) ส่วนคุณเลขาก็ดูจะย้อนวัย
ไปเป็นเด็กน้อย ไม่ทำหน้านิ่งอีก แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น

คู่หลักเริ่มชัดเจน คู่รองกำลังพัฒนา 

คุณพี่ย้อนเป็นเด็กหรอ น่ารัก>_<

[▶August5th◀]

เย้ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว

มาตินกับกุ้ยช่าย เถียงกันน่ารักมากๆ 5555+
ชอบๆ อิอิ

ชอบตั้งโอ๋มากๆ เด็กอะไรน่ารักจริง
มาต่อบ่อยๆนะครับ เรื่องนี้น่ารักมากๆ
ผมรออ่าน นะ

[question09]

 

[โซ อึน]

กว่าจะรู้ใจตัวเองได้ พี่เล่นซึนมาหลายตอนเลยนะ มาร์ตี้ ต่อจากนี้ก็รุกจีบกุ้ยช่ายให้สำเร็จล่ะ
(แล้วมันจะมีอุปสรรคอะไรอีกล่ะ มาเฟีย? ชะนี?...)

อีกคู่นี่ก็ค่อยๆขยับไปทีละนิด รามี่เริ่มมองเห็นความแปลกตา(ในทางที่ดี) ส่วนคุณเลขาก็ดูจะย้อนวัย
ไปเป็นเด็กน้อย ไม่ทำหน้านิ่งอีก แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น

คู่หลักเริ่มชัดเจน คู่รองกำลังพัฒนา 

ม่ายนะ รู้ทันคนเขียนตล๊อด

[โซ อึน]

เย้ๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว

มาตินกับกุ้ยช่าย เถียงกันน่ารักมากๆ 5555+
ชอบๆ อิอิ

ชอบตั้งโอ๋มากๆ เด็กอะไรน่ารักจริง
มาต่อบ่อยๆนะครับ เรื่องนี้น่ารักมากๆ
ผมรออ่าน นะ

ขอบพระคุณค่าาา

จะพยายามต่อให้บ่อยๆ

แต่ตอนนี้กดันมีอีกเรื่องเพิ่มมา555+