เมียงู #8 ความจริงเผย (ความทรงจำของภัทร)
เขาขยับเปลือกตาตัวเองแล้วลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เขาหาเป็นคนแรกคืองูตัวเล็กๆ สีขาวนั่น เขามีความรู้สึกเหมือนกับมันกำลังอยู่กับผม มันอยู่ข้างๆ แต่ผมก็หาไม่เจอ
“แม่”เสียงของเขาอ่อนระโหย แม่ของเขาวิ่งเข้ามาดูเขาทั้งน้ำตาไหล
อ่า เขาเกือบตายนี่นะ เขารอดมาได้ยังไง
“แม่ขอโทษภัทร แม่ขอโทษ”เสียงร้องไห้ปะปนกับสะอื้นหลุดคำว่าขอโทษมาเป็นระยะๆ เขาเหม่อมองออกไป
แม้เขาจะรู้สึกว่างูขาวอยู่ข้าวตัวตลอดแต่เขาอยากจะลูบหัวเล็กนั่นเบาๆ ให้หัวที่มีเกล็ดถูกับนิ้วเขา
น้ำตาของเขาไหลออกมา แม่กระวีกระวาดเช็ดให้เป็นการใหญ่
อาการของเขาฟื้นฟูเร็วจนหมอตกใจ เพียงแค่สี่วัน เขาที่ถูกแทงจนบาดเจ็บสาหัสจนอาจพูดได้ว่าไม่รอดแน่ๆ ก็มานั่งเล่นที่บ้าน
พ่อเริ่มไปทำงานเหมือนเดิมแล้ว แต่แม่ยังดูแลเขาอยู่ วันแรกที่แม่ออกไปข้างนอก แม่กลับมาพร้อมกับงูสีขาว ครั้งแรกที่เห็นเขาลุกขึ้นไปมอง แต่พอยื่นมือเขาไป เขาก็ชักมือออก
มันไม่ใช่ตัวเดิม
ไม่ใช่งูขาว นี่มันงูเผือกธรรมดา เจ้างูนี่ไม่เหมือนเลยสักนิด
ไม่มีความขี้เล่น ไม่มีการออดอ้อน ไม่กระตือรือร้นที่จะเข้ามาหาเขา
งูตัวนี้ราวกับงูทั่วไป ไม่สิ ไม่ใช่ งูของเขาต่างหากที่ไม่ใช่งูทั่วไป
แม่เขามองเขาที่พยายามพูดคุยเหมือนแต่ก่อนด้วยแววตาทุกใจ
เขารู้ว่าแม่เขาจะพยายามกลับเป็นเหมือนเดิมแค่ไหน แต่แววตาของเขามันดูแห้งผากจนเขาที่ส่องกระจกยังตกใจตัวเอง
เขาคิดถึงงูนั่นจัง...
ร่างกายเขากลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว เขาไปที่สนามเด็กเล่นทุกวัน แม่ไปทำงานแล้ว เขาขอให้แม่ไปเอง แม่เป็นคนขยัน ผมก็หายดีแล้ว แม่ไม่ต้องมาดูผมก็อยู่ได้
วันหนึ่งที่เขาไปสนามเด็กเล่น ลมพัดวูบจนเขารู้สึกจะปลิว กลิ่นชื้นนิดๆ เหมือนงูของเขาโชยมา เขาลุกขึ้นตามหาต้นตอ
เขาพบกับผู้ชายหลายคน สองคนในนั้นดูคล้ายกัน สายตาหยิ่งยโสกับท่าทีไม่ยอมใครทำให้เขารู้สึกเกลียดหน่อยๆ เขาก้าวเท้าและออกวิ่งไปในฝูงชน สิ่งที่พบมาก่อนหน้าทำให้เขารู้ว่าถ้าเจอคนที่ไม่น่าไว้ใจจงหนีให้ไวที่สุด
แต่เขาก็หนีไม่ทัน
แน่นอนว่าผู้ใหญ่ขายาวกว่าเขาทำให้วิ่งไว แถมแรงมหาศาลนั่นทำให้เขาขยับไม่ได้ เขาถูกจับตัวและถูกคลุมหัวจนมองอะไรไม่เห็น
เมื่อผ้าคลุมหัวถูกเปิดออก หนึ่งในชายสองคนที่เขาไม่ชอบใจก็ตะคอกถามด้วยภาษาแปลกประหลาด พวกนั่นขมวดคิ้วแล้วหยิบหนังสือแปลกๆ ออกมา
“ปัทมราชอยู่ที่ไหน!!”
ใครคือปัทมราช เขาได้แต่แสดงสีหน้าสงสัยแต่ไม่พูดอะไรจนฝ่ายนั่นตะคอกมาอีก
“เจ้ามีกลิ่นอายจิตของปัทมราช บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน!!”คราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียง พอเขาไม่ตอบมันก็สะบัดมือที่ใหญ่กว่าหัวเขาเข้าเต็มหน้า
มันจับเขากดน้ำแต่เขาก็ไม่ตอบโต้อะไร เขารู้ว่าสู้แรงพวกนี้ไม่ได้ สู้ไปก็เท่านั้น ตายง่ายๆ เสียยังดีกว่าเจ็บตัวก่อนตาย
แต่พอไม่นานคนพวกนั้นก็ไม่ได้อะไรจากเขาจนล่าถอยไปเอง เขาได้ยินเสียงโครมครามด้านนอกมาครู่หนึ่ง ก่อนที่ใครบางคนจะเปิดประตูเข้ามาในห้อง
เขาเบิกตากว้าง เขาไม่รู้ว่าผู้ชายผมขาวนั่นคือใคร แต่ตาสีแดงทำให้เขาผมรู้สึกคิดถึงงูตัวนั้นเหลือเกิน
ชายตาสีแดงวิ่งเขามากอดเขา เขาที่ยังเด็กถูกปลดเชือกหนาที่พันข้อมือแล้ว
“อย่าร้องไห้สิ”เสียงทุ้มกังวานเอ่ยบอกเขาแล้วลูบนิ้วที่แข็งแรงแต่สวยเหมือนลำเทียนที่หน้าเขาเบาๆ
“ไม่ได้ร้อง”เขากลืนเสียงสะอื้นลงคอไป ขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า
“เราชื่อปัทมราช เจ้าเรียกเราว่าปัทก็ได้เด็กน้อย”เสียงทุ้มนุ่มมีเจือขำเบาๆ แล้วมือใหญ่ก็ลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
เขาจับมือนั้นเบาๆ แม้สัมผัสที่ได้แตะต้องจะแตกต่างกับงู แต่ความรู้สึกกลับเหมือนกัน
เขาหรี่ตามองคนตรงหน้าแล้วถามเสียงดัง “หายไปไหนมา!”
มันปลอดภัย งูของเขาปลอดภัย แถมยังกลายเป็นคนได้ด้วย ถึงจะไม่ได้รับการยืนยันด้วยคำพูดแต่เขารู้ ว่านี่คืองูของเขา
“เจ้าจะทะเลาะกับแม่เพราะเราไม่ใช่เหรอ”เสียงทุ้มตอบกลับผม เส้นผมสีขาวยาวประบ่าถูกรวบไว้กลางศีรษะ ใบหน้าคมขยับยิ้มให้เขา พร้อมทั้งคุกเข่าลงกับพื้นเอามือมาถูอย่างออดอ้อน
“เราขอโทษที่ไม่ได้ลา...”
“มีความสุขกันดีเหลือเกินนะ!”เสียงแหบของผู้ชายที่จับเขามาดังเข้ามาก่อนที่ร่างจะปรากฏตามมา
ปัทมราชเหล่ตามองก่อนที่จะเข้ามาถูหัวกับมือเขาอีก คนที่ไม่ได้รับความสนใจกัดฟันจนได้ยินเสียงดังกรอดสาวเท้าเดินเขามาใกล้
“ข้าไม่อยากยุ่งกับพวกเจ้านัก พวกทรราช”
“จะอยากหรือไม่อยาก ข้าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือเจ้าต้องยุ่งกับพวกข้าน่ะสิ”เสียงแหบนั่นฟังดูเจ้าเล่ห์จนเขานึกสงสัย
“แม่!!”และเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคนที่เข้ามาที่หลังหิ้วร่างไร้สติของแม่เขามาด้วย เขาได้ยินเสียงฮึ่มฮัมไม่พอใจจากคนข้างๆ
“ปล่อยเธอไปซะ เธอไม่เกี่ยว”เสียงทุ้มของคนข้างๆ ตะโกนออกไป
“เกี่ยวสิ เกี่ยวตั้งแต่แรกเลยล่ะ คนฉลาดๆ อย่างอดีตรัชทายาทคงจะรู้นี่ว่าเธอเกี่ยวยังไง” ปลายมือที่เต็มไปด้วยเล็บยาวเกลี่ยหน้าของแม่เขา “ตอนแรก ข้ามาจะเอามาขู่เจ้าเด็กนี่ซะหน่อย แต่ตอนนี้ ข้าเปลี่ยนใจ” มันหันหน้ามามองหน้าเขาสลับกับหน้าผู้ชายผมขาว
“จะเอายังไงกันแน่”
มันแสยะยิ้มออกมาจนเขาขนลุกกลัว “ชีวิต...แลกชีวิต”
เขาเบิกตากว้างมองหน้าปัทมราชทันทีที่พูดตะโกนกลับไป “ได้ ข้าจะแลกตัวเธอ” ขายาวก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ
สองมือของเขาคว้ามือเรียวแต่ก็พลาด เจ้าของยิ้มอ้อนเดินไปรับตัวแม่ของเขามา วางแม่ลงช้าๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนั้น
เขารีบวิ่งไปหาแม่เขย่าลงเบาๆ โดยไม่สนใจเหตุการณ์ข้างหลัง
“แม่ๆ แม่”
เขากอดแม่แน่นแล้วเหลือบมองด้านหลัง ร่างสองร่างที่เคยสู่กัน ตอนนี้มีคนที่จับตัวเขาไปนอนอยู่ที่พื้น ส่วนร่างสูงยืนมองอยู่ด้านข้าง
“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก แล้วก็ไม่ไปแย่งบัลลังด้วย แค่เจ้าดูแลแม่ดีๆ ก็พออย่างน้อยเราก็เป็นพี่น้องกัน”เสียงทุ้มพูดขึ้นมาอย่างน่าเกรงขาม
“หึๆๆ พี่น้องเรอะ ฮ่าๆๆ” เสียงแหบหัวเราะจนเลือดที่ไหลออกจากปากไหลออกมาจนสำลัก
ร่างสูงขมวดคิ้ว “หมายความว่ายัง”
“นี่ดูไม่ออกเหรอ โอ๊ย ข้าละขำจริงๆ”
มือเรียวของปัทมราชขย้ำคอเสื้อของมันแน่น
“เจ้าไม่มีน้อง องค์ปัท เอ๊ะ หรือข้าจะพูดผิดนะ ตั้งแต่มันออกมาพร้อมกับข้า ท่านพ่อก็ฆ่ามันตายเสียแล้ว เพราะกลัวว่ามันจะทรยศไปอยู่ฝ่ายเจ้ายังไงเล่า น้องของเจ้ามันตายไปแล้ว ส่วนข้ามันก็แค่ลูกชู้ของท่านพ่ออีกคน”
ปัทมราชเหยียดยิ้ม “เจ้ามันช่างน่าสงสาร”
มันดิ้นเมื่อปัทมราชขยี้เท้าลงบนตัวและมีเลือดไหลออกมาช้าๆ “จะฆ่าก็ฆ่า อย่าพิรี้พิไร”
เขาเห็นเจ้างูขาวผละเท้าแล้วเดินถอยหลัง มองมาทางเขาเล็กน้อย “ไม่ล่ะ ชีวิตเจ้ามันน่าสงสารเกินไป”
เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อผู้ชายคนนั้นร่างกายของเขาเริ่มมีเกล็ดแล้วกลายเป็นงูสีเทาเข้มเต็มตัวต่อหน้าต่อตาเขา รอยแผลบนร่างปรากฏเด่นชัดกว่าตอนที่เป็นมนุษย์
“เพราะยังไง เจ้าก็จะตายเองอยู่แล้ว”ตาสีเหลืองขวางมองมาทางปัทมราช ลิ้มสองแฉกแล่บลิ้นก่อนที่แรงกระตุกของช่วงร่างกายจะหายไปเมื่อเจ้าของร่างหมดลมหายใจ
ปัทมราชมองแม่เขาแล้วเลื่อนมือที่ไม่เปื้อนเลือดวางบนหน้าผากแม่เขา แสงสีขาวนุ่มแผ่ซ่านออกมา แม่ของเขาเริ่มขยับตัว เขาหันไปหางูขาวจะขอบคุณแต่ก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเห็นการเปลี่ยนไปของร่างสูง
รอยเกล็ดสีขาวปรากฏทั่วร่างกาย ดวงตาสีแดงเริ่มเป็นแนวขวาง
“นาย ไม่เป็นอะไรนะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงแม่ของเขาดังขึ้น แม่ของเขาถดตัวไปด้านหลังและละล่ำละลักพูดออกมา
“นั่น ...มะ มันตัวอะไร ภะ..ภัทรลูกมานี่”แม่ลากเขาไปใกล้ งูขาวจะคว้าแขนเขาไว้แต่ก็ไม่มีแรง มือสองข้างตกลงข้างตัว
แม่ของเขาพาเขาวิ่งออกจากที่นั่น เขาพยายามสะบัดมือออกแต่ก็สู้แรงของแม่ที่สติไม่อยู่กับตัวไม่ได้ งูขาวมองตามเขาจนเขาลับสายตาไป เสียงหวอได้ยินมาแต่ไกล
แม่เรียกรถพยาบาลมาได้ เขาจะบอกให้คนไปช่วยปัทมราชแต่แม่ก็ไม่ให้พูด
สุดท้าย เขาก็ต้องทิ้งมันอีกแล้ว...
ภัทรไปแล้ว สุดท้ายภัทรก็ไปจากเขาอีกแล้ว เขาได้แต่ยิ้มเยาะกับตัวเอง แรงของเขาไม่มีเลย เขาใช้พลังงานไปจนหมด เขารู้อีกไม่นาน
เขาจะตาย...
“องค์ปัท องค์ปัท”เขาได้ยินเสียงคุ้นหูดังใกล้เข้ามา
เขากระพริบตาขึ้น รอบตัวเขามีบรรยากาศที่คุ้นเคย พลังของเขาราวกับเพิ่มขึ้น
นี่เขากลับมาที่นี่ได้ยังไง
“องค์ปัทฟื้นแล้ว”
เสียงเปิดประตูดังเข้ามาในห้อง เขาหันไปมองตาม แม่ของเขาวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยน้ำตา แม้ร่างกายจะดูผ่ายผอมลงไปมากแต่ความสง่ายังคงอยู่
“แม่ขอโทษ ลูกแม่ เพราะแม่แท้ๆ เจ้าถึงลำบากขนาดนี้ แม่ขอโทษ” แม่เขาสะอื้น น้ำตาไหลเป็นสาย เขามองหน้าแม่เขานิ่ง จนสุดท้ายก็ต้องเช็ดน้ำตาออกให้
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว”เขาเผยยิ้มออกไป
“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ คือว่าหากองค์รัชทายากเสด็จกลับมาแล้ว พระองค์ควรจะไปแถลงให้ได้รับรู้กันพ่ะย่ะค่ะ”
เขาพยักหน้าเห็นด้วยกับขุนนางที่เอ่ยเตือนเขา
เขาเอ่ยนัดการประชุมขุนนางเข้ามาอย่างเร่งด่วน ข้อสรุปคือแม่ของเขาจะถูกปลดจากตำแหน่งพระพันปีที่ควรจะได้รับเหลือเพียงแต่พระชนนีเพียงเท่านั้น ส่วนเขาก็ต้องขึ้นครองตำแหน่งกษัตริย์ต่อไป แต่ว่า...
“พระองค์มอบจิตส่วนหนึ่งให้มนุษย์ไป หมายความว่ายังไงพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงอื้ออึงในท้องพระโรงดังขึ้นอีกครั้ง เขาส่ายหัวหน่ายๆ ใจของเขาไม่อยากรับตำแหน่งด้วยซ้ำ เขาอยากจะกลับไปหาภัทร แต่พวกคนหัวเก่าพวกนี้ไม่ยอม เพียงเพราะว่าเขาเป็นผู้ที่มีสายเลือดโดยตรงของกษัตริย์รุ่นที่แล้วเท่านั้น จริงๆ ก็มีพระโอรสองค์อื่นๆ ที่ขยันอยากเขามาทำงานมากกว่าเขาเยอะแยะ แถมยังเก่งกว่าเขาด้วย
“ก็อย่างที่ว่าแหละ จิตข้าอยู่กับภัทรส่วนหนึ่ง ข้าทำพันธะสัญญากับเขาแล้ว เช่นนั้นข้าไม่อาจขึ้นครองราชย์ได้”เขาบอกเขาพวกนั้นนิ่งๆ ก่อนจะพยายามเดินหนีเมื่อสบโอกาส แต่คำพูดของนักปราชญ์ประจำสำหนักก็ชะงักเท้าเขาไว้ก่อน
“งั้นก็ให้มนุษย์ผู้นั้นมาเป็นองค์ราชินี ส่วนรัชทายาทลำดับต่อไปก็เรียงไล่ผู้ที่มีเชื้อสายเข้มข้นรองจากพระองค์ละกัน”คำพูดที่เข้าใจง่ายๆ ของนักปราชญ์ไม่กี่ประโยค ขุนนางที่มีเสียงอื้ออึงเมื่อกี้ก็พยักหน้าเห็นด้วยกันยกใหญ่
แต่จะให้ทำอย่างนั้นได้ไง ภัทรอายุเท่าไหร่กันเถอะ แล้วภัทรก็เป็นมนุษย์ด้วย
เขาส่ายหัวอีกครั้งกับความคิดของอาจารย์ตนเอง
แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน เขาอยากกลับไปโลกมนุษย์ไปหาภัทรจะแย่อยู่แล้ว
Tbc.
ความออกมาเกือบหมดแล้ว ตอนนี้เป็นพาทอดีตรัวๆ
เราอยากให้มันผ่านไปเร็วๆ
ป.ล.เราลืมบอกเรื่องหนึ่ง พระพันปีคือคนผู้ที่เคยเป็นราชินี พระชนนีคือมารดาขอกษัตริย์ ความแตกต่างคือพระพันปีจะมีอำนาจมากกว่าพระชนนีที่เป็นแค่พระสนมของกษัตริย์องค์ก่อน เข้าใจมั้ยเอ่ย ไม่รู้ตรงกับโลกความจริงหรือเปล่า เรามโนเอาเอง
รักคนอ่านจุ๊บคนเมนต์
หัวข้อ: เมียงู #Moment กิจกรรมในห้อง (สองวันของผัวเมีย) 2 p.21 6/1/17 จบแล้ว (อ่าน 184502 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก