สีแดงคือ 30% ก่อนหน้านี้ใครอานแล้วข้ามเลย
เมียงู
#0 เปิดม่านกั้นระหว่างงูตัวผู้กับเมียงู(การพบกันของผัวเมีย)
นัยน์ตาสีแดงฉาน
ขีดกลางขวางกึ่งกลางดวงตา
ลำตัวยาว
ถามว่านั้นคือลักษณะของอะไร
พวกคุณไม่รู้เหรอ!?!
ก็งูไง งูอ่ะ เป็นงูที่ตัวใหญ่เหี้ยๆ ด้วย มันพาดตัวยาวนอนเต็มเตียงผม
บางวันก็พาดมายันลำตัวผมด้วย
และถ้ามีคำถามอีกว่าไม่กลัวเหรอ
คำตอบคือ กลัวดิเว้ย แต่ทำอะไรไม่ได้ไง
ทุกๆ ครั้งที่ผมพยายามหนีมัน ทางเดินต่อจากประตูก็จะหายไป
มันหายไปเลย! พอกลั้นใจเดินต่อ ผมก็ตกลงบนเตียงเสมอแล้วก็
มีไอ้งูขี้เกียจพาดแขนขาใส่ผมเสมอเช่นกัน
นึกภาพออกมั้ย
ถ้านึกไม่ออกวันนี้คุณโชคดีที่ผมอารมณ์ดี คุณจะได้เห็น
ผมจะลงไปทานข้าวกับคุณแม่ที่รักยิ่ง และจะออกจากบ้านหนีมันไปเลย
"ไปไหน" เสียงตามไล่หลังเมื่อผมทำท่าจะออกจากประตู
"ไปกินข้าว"
งูขี้เกียจนอนนิ่งๆ ไม่ขยับจนผมใจเสีย ลำตัวสีขาวทอประกายล้อแสงระยับ ก่อนที่ร่างสัตว์เลื่อยคลานจะกลายเป็นชายหนุ่ม ผมขาว
ร่างสมส่วนสีขาวราวกับที่คัดมาจากเต้า นัยน์ตาสีทับทิม
"จะหนีไปหรือเปล่า"
เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มหันมาถาม
"หนีอะไรจะลงไปกินข้าว อย่างี่เง่า ขอร้อง"
อ่า บทสนทนาเหมือนคู่รักเนอะ ผมรู้มานานแล้ว แต่ไอ้งูนี่มันชอบแบบนี้อ่ะ พูดแบบงอนๆ เมื่อไรอะไรๆ ก็ง่ายขึ้น
"งั้นลงไปเถอะ"
ช่วยทำภาษากายให้ตรงกับภาษาพูดได้มั้ยไอ้งูเชี่ย งูตัวขาวกระชากผมลงบนเตียง ประทับริมฝีปากอุ่นลงมา ลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างแฉ่มช้าและอ่อนโยน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความดุดัน ไล้ดูดเม้มตรงซอกฟัน ปลายลิ้นหยอกล้อ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก ดวงตาสีแดงก็มองหน้าของผม
3 วันก่อนหน้านี้
แกร็ก
แกร็ก
เสียงอะไร
แกร็ก แกร็ก
แกร็ก
เสียงห่าอะไรว่ะ
แกร็ก
แม่ตื่นแล้วเหรอ
ผมยันตัวจากที่นอนหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียง
03:35
โถะ แม่คงไม่ตื่นไวขนาดนั้น
แกร็ก แกร็ก
มาอีกแล้ว เสียงมาอีกแล้ว
เอือมมือไปเปิดสวิตไฟ แสงสว่างจ้าไปทั่วห้อง
เมื่อหันไปปลายเตียงก็พบกับสิ่งมีชีวิจทราบสายพันธุ์สองชนิด ทราบชื่อหนึ่งชนิด ระบุที่มาไม่ได้หนึ่งชีวิต
งูกับแมวผมกำลังสู้กัน
หรือพูดให้ถูก แมวผมเอากางเล็บตะกุยพื้น มันคงหวังให้เล็บมันโดนแต่มันก็ไม่โดน พองูขยับที่แมวก็สะดุ้งที
น่าสงสารจริงๆ
ผมส่ายหัวขยับยิ้ม งูตัวไม่ค่อยใหญ่ แต่ขึ้นชื่อว่างูก็อันตรายอยู่ดี ผมหยิบขวดน้ำที่วางไว้หัวเตียง ขวางใส่งูกะไม่ให้โดนแต่เฉียดๆ พอ
แต่เคราะห์กรรมคงอยากให้ผมผิดจากเจตนาเดิม ขวดที่มีน้ำครึ่งขวดลอยละลิ่วไปกระทบเสาที่เอาไว้แขวนของตกลงบริเวณที่มีงู
ชิบหาย!?!
ผมชะโงกหัวไปดูเจ้างูเคราะห์ร้าย ปรากฏว่า
เดี้ยงสนิท
หัวแบะคาเสา
เอ่อ ขอโทษนะ อภัยให้ผมนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ
ผมยืนไว้อาลัยให้งูน้อยเป็นเวลาสามวินาที เก็บเศษซากใส่ถุงก็อบแก็บ เอาทิชชูเช็ดเลือด โอเคเรียบร้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปฝังนะ
ฝ่อวววว
ฝ่อวว
มาอีกแล้วเสียงที่น่ารำคาญ
ฝ่อววว
"ห่าอะไรอีกว่ะ อีเมี้ยว"
เคยเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เราผงะไหม ผงะแบบ อธิบายไม่ถูกอ่ะ
งูสีดำสนิท ดวงตาขีดขวางสีเหลืองสนิท ตัวยาวประมาณสามเมตร
แม่ไอ้ลูกงูเมื่อกี้หรือเปล่า
แหม มีแก้แค้น เจ้าคิดเจ้าแค้นนะเรา
ระหว่างที่กำลีงระดมสมองคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงดี ไอ้แมวเวรก็กระโดดขึ้นเตียง พร้อมกับพองตัวขู่ฝ่อๆ
กูขอร้องได้มั้ย
มึงขู่มึงขู่ไป แต่อย่าพองตัวกว่าเดิม
เสียงดีวกว่าเดิม
โดนที่ทิศที่มึงขู่เป็นข้างหลังกู!!!
คนอื่นจะทำยังไงถ้าด้านด้านหน้ามีงูสีดำมะเมี่ยม
ส่วนด้านหลัง....
เกร็ดสีขาวเรียงตัวสวย ลำตัวยาวเหยียด ตาสีแดงทับทิม หัววางนิ่งบนหัวเตียง
ผมนั่งกลื้ำกลืนอนู่บนเตียง นั่งนิ่งไม่ขยับ ด้วยขนาดของเพื่อนร่วมของผมทั้งสองนั้นขนาดไม่ได้ธรรมดาเลย จะก้าวลงเตียงงูดำขวาง จะลงไปทางประตู งูขาวก็ขวาง แถมโทรศัพท์ยังวางบนเตียงให้งูตัวยาวโทรเล่นอีกต่างหาก
ผมชะงักเมื่อเผลอสบตากับสัตว์เลื่อยคลานตัวโตที่ขนาดเกินสี่เมตรแน่ๆ
งูตัวอื่นจะมีตาที่สวยแบบนี่มั้ย
ฝอวว
เสียงขู่แปลกดังมาจากด้านหลัง แม่งูสีเข้มแผ่แม่เบี้ย และทิศที่จ้องมองก็เป็นงูสีขาวราวกับน้ำนม
งูตัวสวยทำเพียงขยับเล็กน้อย งูสีดำก็เผลอสะดุ้งและเลี้อยขึ้นโต๊ะทำงาน ออกทางหน้าต่างไป
ผมหันไปหางูตัวที่เหลือ นัยน์ตาสีแดงจ้องผมไม่หยุด
จู่ๆ หนังตาก็เกิดหนักจะตาจะปิด ผมพยายามฝืนไว้
เส้นผมสีขาวยาวระใบหน้าผม ดวงตาสีปัทมราชกอรปกับจมูกโด่งเป็นสันลงบนใบหน้าที่เรียกได้ว่าสมบูรณแบบที่สุดที่ผมเคยเห็นราวกับเทวทูตคือภาพสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนสติจะเลือนลาง
"ภัทร ตาภัทร ตื่นหรือยัง"
"ตื่น ตื่นแล้วครับแม่"
ผมสะลึมสะลือตอบแม่กลับไป ถ้าคุณนายเขารู้ว่าผมตื่นสายมีแต่ตายกับตายละครับ
ผมหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลพาดบ่า ตรงไปที่ห้องน้ำ
"อะไรว่ะ"
ถุงก็อบแก็บใส่อะไรบางอย่างไว้คล้ายทิชชูเปื้อนเลือด
ใครมาทำแผลที่ห้องผมว่ะ
อืมมม เออใช่ เมื่อวานทำงูตายนี่หว่า
ฝังก่อนดีกว่า
ผมมาขอยืมเสียบแม่ที่อยู่ในครัว คุณนายโวยวายที่ผมไม่ยอมอาบน้ำเสียยกใหญ่
หลังจากฝังงูโปรยดอกไม้เสร็จผมก็ขึ้นบ้านมาอาบน้ำ ล้างตัวให้สะอาด และประกาศตัวจะไปกวนคุณนายต่อ
"แม่จ๋าาาา"
แม่หันมาทำส่งสายตางุนงงให้
"มาอ้อนอะไร เอาแครอทให้แม่สิ"
ผมหยิบหัวไช้เท้าให้แม่ ให้แม่ทำเสร็จง่ายๆ ไม่ใช่ผมหรอก
"ตาภัทร เอาแครอทมา"ผมหยิบหัวหอมให้
"ตาภัทรอย่ากวนแม่"
องค์ลงแล้ว ผมยืนหัวเราะที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม คุณนายก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงทำอะไรไม่ได้
"จะสั่งอดข้าว งดค่าขนม กักบริเวณ&^$#^*)(^$#/&"และอื่นๆ อีกมากมาย
แต่ก็ได้แค่พูดครับ แม่ผมใจดีจะตาย
"ไปตักข้าวไป เลิกกวนแม่สักที"คราวนี้ผมยอมไปทำให้ตามที่แม่ท่านบัญชาครับ
หิวข้าวไม่มีแรงกวนไม่ใช่อะไรหรอก
"แล้วเมื่อไหร่กลับ"
"ภัทรมาเมื่อวาน วันนี้แม่ไล่ภัทรกลับบ้าน ภัทรยังเป็นลูกแม่อยู่ไหมเนี่ย"
พ่อหัวเราะอยู่หัวโต๊ะ แม่ก็จ้องผม
"อ้าว นี่แกลูกฉันเหรอ เอาจริงๆ ฉันลืมไปแล้วนะเนี่ย"
เจ็บมากกับคำพูดนี่ แต่ไม่เคยหวั่นเถอะ
"ที่รักครับ ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณนะ หลังจากผมเรียนจบ เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างผาสุกไงครับ"
ผมนั่งลงกับพื้นจับมือแม่มากุมไว้ พ่อหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง
"เอาใหญ่แล้ว กินๆ ไปเลยข้าวน่ะ"ผมหัวเราะคิกคักที่ชนะแม่ได้
ผมกับแม่มักจะชอบพูดแบบนี้ใส่กัน ถือว่าเป็นสีสันหนึ่งของบ้าน
ไม่มีการโกรธกันจริงๆ หรอกครับ นานๆ ผมจะกลับบ้านมาทีด้วย กวนให้แม่ท่านหายคิดถึงสักหน่อย
ทานข้าวเสร็จผมก็ช่วยแม่ล้างจาน และขึ้นมาบนห้อง
"เจ้าไปนาน"
เสียงอะไร
ผมเลิกผ้าห่ม เบิกตากว้างกับสิ่งที่อยู่บนที่นอน
สรุปเมื่อคืนที่เจองูตัวใหญ่สองตัวจริงเหรอว่ะ
นึกว่าฝันนะเนี่ย
งูสีขาวพาดตัวยาวเต็มที่นอน
ตอนนี้ใครก็หยุดกูไม่ได้แล้ว ไม่มีงูขว้างทางด้วย ผมรีบเปิดประตูออกนอกห้อง ก้าวขาลงบน...
เชี่ย ทางเดินหาย
เคยดูหนังที่ตัวเอกจะผ่านอีกห้วงมิติไหมครับ มันคล้ายๆ มิติที่ว่างเปล่า ว่างโล่ง ไม่มีแสง ไร้ก้นของมิติ
ผมร่วงลงไปในนั้นแหละ
ตุบ
ผมหลับตาลงเมื่อตกลงบนอะไรสักอย่าง
"ลืมตาสิ"
เสียงเอื่อยๆ กระซิบอยู่ข้างหู ผมลืมตาสะดุ้งหันมองด้านหลัง
เออ หล่อว่ะ เห้ย ไม่ใช่ ผู้ชายกล้ามเนื้อแน่นเปลือยกายบนเตียงกอดรัดผม เส้นผมสีขาวยาวสยายเต็มพื้นที่ ใบหน้าสวยคมอย่างผู้ชาย เปลือกตาเรียวยาว นัยน์ตาสีแดงทอประกายเนือยเหมือนคนขี้เบื่อ
"มองอะไร"
"มึงเป็นใคร เห้ย แล้วไอ้งูเชี่ยนั้นหายไปไหนว่ะ"
ตาสวยมองผมเนือยๆ หันไปอีกด้านเหมือนห้องนี้เป็นห้องมัน
"มึงลุกดิ ไว้กูหางูเจอค่อยเคลียมึงต่อ"
เสียงถอนหายใจดังตามมา ร่างสูงลุกจากเตียงทั้งๆ ที่ร่างเปลือยเปล่า
หุ่นแม่งน่าอิจฉาชิบหาย กล้ามหน้าท้องแม่งโคตรแน่น อยากลองจับดูสักครั้งว่ะ ไม่เคยมีสักที
มือขาวเอือมมาจับมือผมก่อนจะเอาไปแตะที่กล้ามหน้าท้อง
"จับมั้ย"
เอ่อ กูก็กระดากบ้างอะไรบ้างป่ะ แต่นาทีนี้ก็ได้ว่ะ
ผมเน้นแรงลงที่กล้ามเนื้อสวย มันแน่นเต็มมือเหมือนที่คาดคะเนไว้ทางสายตา
ผมลูบๆ คล้ำๆ ได้สักพักก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายชายผมขาวสนิท
อวัยวะที่บ่งบอกความเป็นชายเริ่มมีการขยับขยายพื้นที่และค่อยๆ กินบริเวณกว้าง
บางทีก็รู้สึกว่าแม่ไม่รักว่ะ สู้อะไรไอ้เชี่ยนี้ไม่ได้เลยสักอย่าง
ช่างแม่งก่อน ไปหางูเชี่ยแม่งดีกว่า ส่วนไอ้ตัวที่แม่งกำลังโตปล่อยมันไป
"มึงเห็นไอ้งูห่านั้นมั้ย กูแม่งจะสับๆ แม่งเป็นชิ้น แล้วให้หมากิน พอหมาขี้กูก็เอาไปฝังไว้ที่โคนภูเขาไฟให้ลาวาลวกๆ แม่งทั้งวันเลย"
ถ้าตาผมไม่เพี้ยนไป ผมว่านัยน์ตาเอือยเฉือยสีแดงทอประกายหมองลง
รู้สึกผิดว่ะ เป็นอะไรว่ะกู
"เกลียดเราขนาดนั้น"
เสียงทุ้มหมองลงจากที่ฟังครั้งแรก
"กูจะเกลียดมึงเรื่องอะไร"
"ก็เจ้าจะฆ่าเรา" ทำไมถึงรู้สึกว่าเสียงมันน่าสงสารว่ะ ผู้ชายตัวโตๆ เนี่ยนะ
"กูจะฆ่ามึงเรื่อง มึงเป็นงูตัวนั้นเหรอ"
ใบหน้าคมบนคอระหงพยักลงเบาๆ
"ตลก คนก็คนดิว่ะ จะเป็นงูได้ไง"
ร่างสูงลงนอนลงบนเตียง ส่วนต่างๆ ของร่างกลายอย่สงแขนขาสมานกับตัวกลายเป็นส่วนเดียวกัน
ผมเบิกตากว้างมองการเปลี่ยนแปลงของชายหรืองูดีว่ะ ตรงหน้าอย่างงๆ
สองขาก้าวถอยหลังไปที่ประตู เปิดออกและร่วงลงไปด้านล่างอีกครั้งแต่คราวนี้ ร่างที่รับเป็นสัตว์เลื้อยคลานตัวโตยาว มันพันตัวหลวมๆ รอบตัวผม
"เจ้ากลัวเราหรือ"เสียงทุ้มดูสั่นเครือ ไม่รู้ว่าตอแหลหรืออะไร แต่ถ้าออกมาจากร่างงูๆ แบบกูไม่รู้สึกสงสารเลยว่ะ
"ถึงยังไงก็หนีเราไม่ได้ เราไม่ได้มาทำร้ายเจ้านะ วางใจเถอะ เราอยากอยู่กับเจ้านะ"
วางพ่อมึงสิ มึงเป็นงูนะสัส งูที่รัดกูก็ตาย ฉกกูก็ตายนะ เคยได้ยินชาวนากับงูเห่ามั้ย
แต่พอมองตาสีแดงแล้วแม่ง...
"เออๆ อยากอยู่ก็อยู่ไป แต่ปล่อยกูก่อนจะลงไปหาแม่"
ผมพูดตัดรำคาญ สะดีดสะดิ้งเล็กน้อย ลุกจากเตียงมาที่ประตู โดนมีงูตัวหนึ่งมองตามตาละห้อย พอเปิดประตูออกไป พื้นไม้ปาเก้ก็ปรากฏเหมือนเดิม ผมก้าวไปหาแม่ที่อยู่ด้านล่าง ในใจก็พะว้าพะวงเรื่องงูบนห้องนอน
กว่าสามวันที่อยู่กับงูบนห้อง ริมฝีปากอุ่นประทับแผ่วเบาครั้งของคืนแรกที่นอนอย่างมีสติ ครั้งต่อๆ มาก็ตามเรื่อยๆ แต่ไม่มีการลุกล้ำมากกว่านั้นตามที่ผมขอ
"แล้วจะให้ไปไหมเนี่ย หิวข้าวแล้ว"
ผมปัดผมขาวนุ่มสีขาวที่ละบนใบหน้าออก จมูกเหนือริมฝีปากสีชมพูระเรื่อถอดถอนลมออกมา
"เรากลัวเจ้าหนี เราไม่ทำอะไรเจ้าจริงๆ ไม่ต้องกลัวเราได้มั้ย อย่าหนีเราเลยนะ"
วันนี้พวกคุณโชคร้ายซะแล้วล่ะ เจ้างูนี่มันอ้อน เอ่อ เรียกว่าอ้อนหรือเปล่า ช่างๆ มันทำให้ผมไม่อยากหนีมันเลย
ไว้วันหน้าผมจะมาสาธิตการหนีงูตัวโตให้ดูใหม่นะ
Tbc.
มาให้ร้อยเปอร์เซนแล้วนะ
ส่วนเรื่องตอบคำถาม เราอัพบนโทรศัพท์อ่ะ
เอาไว้เราเปิดคอมจะมาตอบให้เนอะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
