เมียงู #4 เกือบเสร็จผัว(เมื่อเมียต้องกลับไปเรียน)
“ขอร้องล่ะ มึงช่วยปล่อยกูที”
งูใหญ่เงียบใส่ผมตั้งแต่ตื่นนอนแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ปล่อยผมลงไปข้างล่าง
ห่าเอ้ย กูจะไปหายากิน ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว
“เราไม่ชอบที่เจ้าทำไปเมื่อคืน”ในที่สุดเสียงทุ้มก็หลุดจากปากมัน
“ไม่ชอบห่าไร กูเป็นอะไรกับมึง”
คราวนี้มันเงียบ ยอมปล่อยผมออกไป
พออิสระมาผมก็รีบเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน เดินผ่านมันที่กลายร่างเดิมมุดเข้าใต้ผ้าห่มแบบไม่สนใจ
“แม่จ้า ภัทรหิวข้าววววว”
ผมวิ่งไปกอดแม่นาง ที่ยืนเข้าซิงค์ล้างจาน คุณนายหันมาทำหน้าว่าตกใจใส่ผม
“อ้าว ว่าไงพ่อหนุ่มฮอตฮิต ตื่นเช้ามาจะกินอะไรล่ะท่าน”
ผมยิ้ม เอาหัวถูไหล่แบบอ้อนๆ
“ไม่ต้องมาอ้อน เมื่อคืนไม่อิ่มเหรอ เหล้าน่ะ แม่บอกว่าอย่ากลับดึก กลับถึงบ้านกี่โมงกี่ยามล่ะ ”คุณนายเธอส่งเสียงเขียว จับพุงผมบิดไปมา
“หูยยย อย่าว่าภัทรเยอะสิ ภัทรสำนึกผิดไม่ทัน ภัทรปวดหัวด้วย”คราวนี้ผมทำปากยู่ๆ แล้วลงไปซุกที่ท้องแม่เลย แต่แม่ท่านก็พลักผมออกแล้วเดินไปอีกด้าน
อ่อ ไปหยิบยาแก้ปวดหัวให้ผม รินน้ำให้เสร็จสรรพ
“ปวดหัวก็มากินยา เมื่อคืนกลับบ้านมายังไง หนูนนเขาถึงขับรถมาส่งให้ตอนเช้า”
อ๋อ งูตัวใหญ่ๆมาส่งน่ะแม่
ตอบแบบนี้ไปได้ไหม?
“ภัทรไม่รู้อ่ะ คงพวกมันซักคนแหละ แต่ตอนนี้ภัทรหิวข้าวน้าแม่”
แล้วคุณนายก็ค้นตู้เย็นหาอะไรให้ผมกิน ปากก็บ่นไปเรื่อย
ถามว่าฟังไหม
ไม่อ่ะ ผู้หญิงเป็นเพศที่พูดเก่ง ยิ่งเป็นแม่คนยิ่งพูดเก่ง เราแค่มีฟีลแบ็คพอ อย่าไปพูดอะไรกลับ ไม่งั้นยาวววววว เพราะงั้นตัดปัญหาโดยการไม่ฟัง จบ ฮ่าๆๆๆ เลวจัง แม่ตัวเองนะเนี่ย
ล่อเล่นๆ ผมก็ฟังไป ย้อนกลับบ้างเป็นสีสันแก่บ้านหลังนี้
“อ่ะ กินๆ ซะ เด็กนิสัยไม่ดี”
ผมทำหน้ายู่ๆ ใส่แล้ววิ่งคว้าจานข้าวไปกินที่ห้องนั่งเล่น มีพ่อนั่งดูข่าวอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ เห็นแม่บ่นๆ อยู่ ว่าจะไปตาม”
ผมพยักหน้าหงึกๆ ตาจ้องแต่ข้าวตัวเอง
“เดี๋ยวแม่กับพ่อจะไปข้างนอกจะไปด้วยกันหรืออยู่เฝ้าบ้าน”
“พ่อหยุดเหรอวันนี้อ่ะ”
ปกติพ่อผมจะไม่ชอบหยุดงาน ยิ่งวันที่หยุดพร้อมกับแม่ยิ่งไม่ทำ พ่อเคยบอกว่าทั้งบ้านไม่มีคนทำงานแล้วจะเอาอะไรกิน
“ใช่ พ่อหยุด แล้วจะไปดวยกันไหม”
“ผมอยากอยู่บ้าน แดดร้อนๆ เดี๋ยวดำหมด”ผมทำท่าสะดีดสะดิ้ง
พ่อหัวเราะแล้วเคาะหัวผม
“วันนี้เจ้าไม่ไปไหนรึ”
“ไม่เอา ได้หยุดทั้งที อยู่บ้านดีกว่า”
งูใหญ่มองหน้าผม แล้วเลื้อยเข้ามาใกล้ๆ เกร็ดงูสีขาวสะท้อนกับแสงแดดที่ส่องเขามา ดวงตาสีแดงจ้องมองมาที่ผม
ผมขมวดคิ้ว ภาพๆ ที่ไอ้งูมันจ้องผมมันซ้อนกับอีกภาพในสมอง ภาพทั้งสองคล้ายกันอย่างน่าประหลาดราวกับเดจาวู เพียงแต่ตอนนั้น งูใหญ่ไม่ได้ดูทรงอำนาจเท่านี้
“ภัทร ภัทร”
“หะ”ผมสะดุ้ง ภาพเมื่อกี้หายไป ความปวดแล่นแปร๊บขึ้นมา สักพักก็หายไป
“เจ้าเป็นอะไร”
“เปล่าๆ”
งูใหญ่ยังคงไม่เชื่อ ร่างกายสูงสง่าปรากฏต่อหน้าผม ศีรษะขาวผ่องแนบลงบนหน้าผาก
ความรู้สึกโล่งแผ่เข้ามา ผมหลับตาราวกับล่องลอยในความฝัน
แล้วไอ้งูก็กอดร่างผมเต็มแรงแล้วฟัดไปมา ปากสีธรรมชาติกดจูบตามผิวให้ร้อนผะผ่าว ผมดิ้นไปมา ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวชายเสื้อผมขึ้น แล้วหยอกล้อกับเอวผม
“ฮะๆๆๆ ยอมแล้ว มึงเล่นอะไรเนี่ย”
บ้างทีคนไม่บ้าจี้มันก็ไม่รู้สึกนะว่าเวลาโดนจี้มันเหมือนจะขาดใจตายเสือกคิดว่าเป็นเรื่องตลกอีก
งูใหญ่ขำกับท่าทางของผม แล้วเอาปากมาใกล้ๆ หูแล้วพ่นลมหายใจ
ผมนี่ขนลุกซู่เลย
“เราคิดถึงเจ้าตลอดเวลานะไอภัทร”
เสียงทุ้มนุ่มดังข้างหู ปัทมราชยิ้มบางๆ แล้วเลื่อนริมฝีปากมาแนบเบา ปลายลิ้นแล่บเลียริมฝีปากผม ก่อนจะสอดเข้าให้แนบแน่น เกี่ยวกระหวัดทุกสัดส่วนในโพรงปาก ความหวานนุ่มอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว ถึงแม้ริมฝีปากอุ่นจะเลื่อนไปที่ซอกคอ
ความเจ็บปนเสียวนิดแล่นขึ้นมาจนสะดุ้งเบาๆ ความเหนอะหนะของน้ำลายกระจายไปทั่ว จากซอกคอลากขึ้นใบหน้า ประทับจูบเบา ลากกลับมาที่ริมฝีปาก กดจมูกแนบกับจมูกผม ลมหายใจถ่ายทอดซึ่งกันและกัน
ปลายนิ้วเย็นๆ นาบเข้ากับผิวอุ่นตรงท้องน้อยจะอดที่จะครางไม่ได้ ปลายนิ้วลูบแผ่วขึ้นมาที่หน้าอกอย่างทะนุถนอม นิ้วชี้ปัดป่ายที่ใจกลางหน้าอกสีสวย
ปัทมราชยิ้มอ่อนๆ ให้หอมแก้มเบาๆ แล้วก้มหน้าสัมผัสกับอีกข้าง ผมส่งเสียงอย่างพอใจ หลับตาพริ้ม
“ภัทร แม่ไปแล้วนะ ลงมาล็อกประตูบ้านด้วย”
ผมเบิกตาโพรง ตะกุกตะกักตอบแม่กลับ พลักไอ้ปัทไปไกลๆ แล้ววิ่งลงข้างล่าง
“เป็นอะไรน่ะเรา ทำหน้าตาตื่นมาเชียว”
“ปะ เปล่าแม่” ผมส่งแม่เข้ารถ มองรถพ่อที่วิ่งออกไปแล้วถอนลมหายใจ
เกือบไปแล้วไหมล่ะ
จากวันนั้นมาถึงวันที่สามที่ผมทำตัวออกห่างจากไอ้งู ตอนแรกมันก็งงๆ ว่าผมเป็นอะไร เข้ามาถาม มาอ้อนเหมือนเดิม แต่ผมก็ออกห่างจากมัน ตอนกลางวันที่ปกติจะมาหามันก็ไม่มาหา
จนมันโผล่มาที่ร้านบ่อยครั้งมากทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้นานๆครั้งเข้ามาที
ก็แค่ลดโอกาสที่มันจะทำอันตรายต่อร่างกายผม คือผมเป็นผู้ชายอ่ะ
ไฟมาใกล้ ผมก็เป็นน้ำมันช่วยให้ไฟลุกกว่าเดิม ห้ามตัวเองไม่ได้อ่ะนะ
แต่ผมก็แปลกใจนิดหน่อยนะ เคยโดนเกย์ กระเทยจีบมาเยอะแต่ไม่เคยเผลออะไรแบบนี้เลยนะ คงเพราะใกล้ชิดกับมันมากไป
“วันนั้นเราขอโทษ เจ้าโกรธเรารึ”มันทำเสียงอ้อนๆ
ตอนนี้มันเหมือหมาตัวโตๆ ที่ทำอะไรผิดไปโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัวแล้วมาสำนึกผิดที่หลังมากกว่างูตัวใหญ่ท่าทางน่าเกรงขามอีกนะ
“เปล่า ไม่ได้โกรธ”
“แล้วทำไมต้องทำท่าออกห่างจากเราขนาดนั้นล่ะ”
“กูแค่ร้อน มึงมันตัวใหญ่บังลมบังแอร์กูหมด”
มันทำท่านิ่งๆ แล้วเดินไปปรับอุณหภูมิแอร์ให้ต่ำลงแล้วนั่งลงบริเวณที่จุดแอร์ตกเยอะๆ
ผมขมวดคิ้วมองมัน ปกติมันไม่ชอบอยู่ที่เย็นมากๆ เพราะน้อยๆ งูอย่างมันก็เป็นสัตว์เลือดเย็นเวลาอยู่ในที่หนาวมันจะมีผลต่อการเคลื่อนไหว ถึงตอนนี้มันจะกลายร่างเป็นคนสัญชาตญาณเดิมๆ มันก็ยังติดอยู่
มันนั่งอย่างนั้นได้สักพักโดยไม่ส่งเสียงอะไรออกมา ผมมองแผ่นหลังที่อวดกล้ามเนื้อสวยน่าอิจฉา จนร่างนั้นขยับผมถึงกับสะดุ้ง
งูใหญ่ลุกขึ้นแล้วเดินมาที่เตียงที่ผมนอนอยู่มันเขามาใกล้ในขณะที่ผมถอยหนี จนสุดเตียงมันก็จับตัวผมได้
ผิวที่สัมผัสเย็นจนผมผงะ
“ทีนี้ก็ไม่ร้อนแล้วนะ เราไม่ชอบเวลาเจ้าทำท่าเหมือนไม่อยากเข้าใกล้เราเลย”
เสียงทุ้มเว้าวอน จนวูบหนึ่งเผลอใจอ่อน
“ไม่ชอบอากาศเย็นไม่ใช่หรือไง แล้วไปนั่งตากแอร์ทำไม”
“ก็เจ้าบอกว่าร้อน ถ้าเราตัวเย็นเจ้าก็ต้องใกล้เราได้สิ”
ผมเงียบแล้วขยับตัวกอดมันแทน ให้ความอบอุ่นจากตัวผมถ่ายทอดถึงมัน
ผมกับมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเกือบทุกอย่างแล้ว สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมอย่างหนึ่งคือ มันชอบมานั่งที่ร้านเค้กแม่ผมจนปิดร้านทุกวัน แล้วคิดดูว่ามันเหมาะไหม ผู้ชายตัวอย่างใหญ่หน้าหล่อมานั่งสั่งเค้กน่ารักๆ ไปกินน่ะ
แต่แม่บอกว่าดีนะ ถือว่าเป็นตัวเรียกลูกค้า อ่อ นอกจากมันแล้ว ยังมีผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักหน้าดู ชอบเข้ามาสั่งเค้กทุกวันที่มีคนเยอะๆ เข้ามาทีไร ลูกค้าเต็มร้านทุกที
แม่ผมก็ยิ้มหน้าบาน เวลาสองคนนี้มาเลยแถมเค้กให้ทุกรอบ บางทีลดราคาบ้าง ตอนแรกงูขาวจำแลงไม่ชอบกินเค้ก จนแม่อยากจะเข้าไปถามว่าเค้กไม่อร่อยเหรอ
ผมเลยไปกระซิบให้มันกินเค้กหน่อย มันก็ตักกินคำสองคำนานๆ ที
แค่นั่นแม่ผมก็ดีใจแทบดิ้นแล้ว
จนวันหนึ่งปัญหาก็เกิดขึ้น
พรุ่งนี้ผมต้องกลับไปมหาลัยแล้ว
แล้วจะเอายังไงกับไอ้งูดี
ทิ้งเลยมั้ย
หรือบอกให้มันอยู่ที่นี่
หรือให้มันกลับไปอยู่ที่ๆ มันเคยอยู่
หรือ...
หรือ...
โว้ยยย ไม่คิดแล้ว ถามมันเลย
“พรุ่งนี้กูจะไปมหาลัยแล้ว มึงจะไปไหนต่อ”
มันทำหน้าแปลกใจใส่ผมแล้วตอบเสียงใส
“จะไปไหนล่ะ ก็ไปกับเจ้าไง”
มันไม่ได้อยู่ในตัวเลือกที่มึงเลือกได้เว้ย
“มึงไปไม่ได้ กูต้องเรียน เข้าใจม่ะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้”มันเถียงแล้วเลิกคิ้วถามกลับ
“ไอ้ห่านงู ห้องกู กูมีรูมเมท เขาจะถามกูว่าไง เฮ้ย มึงเลี้ยงงูเหรอขอจับหน่อยสิ หรือไงไอ้สัส”
มันเอียงคอแล้วมองผม
ท่าที่มึงทำมันน่าถีบมากเลยนะปัทมราช
“เชื่อเรา รูมเมทเจ้าไม่ถามหรอก แล้วเจ้าจะจัดของไหม เราช่วย”
แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่อง ไปรือตู้เสื้อผ้าจนผมต้องไปเอาคืน จากประสบการณ์ที่มันจะจัดกระเป๋าให้มันเลวร้ายจนผมทนไม่ได้
ผมนั่งพับผ้า มีงูใหญ่นั่งมองตาแป๋ว มันลุกมาช่วยผมในสิ่งที่มันทำได้และผมอนุญาตให้ทำ จนผมจัดของเสร็จก็ไล่มันไปอาบน้ำ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องให้มันอาบ งูปกติเขาก็ไม่อาบ แต่ผมอยากให้มันสบายตัว แอร์ในห้องมันเย็นมันอยู่ในห้องทั้งวันด้วย ให้มันไปโดนน้ำอุ่นๆ จะดีกว่า
พอมันออกมากหดน้ำพราวเกาะเต็มตัวผมชะงักมองแป๊ปหนึ่งก็เข้าไปอาบต่อ กลิ่นหอมของมันยังติดอยู่ในห้อง ไม่ใช่กลิ่นเครื่องประทินผิวในห้องสักชิ้น เหมือนกลิ่นมันถูกชะล้างจากกายงูใหญ่มากกว่า
บางทีนะ...บางที ผมว่านอกจากมันที่ทำท่าน่าสงสารที่ไม่ชอบให้ผมหนีไปไหนจนผมไม่กล้าหนี ก็เป็นผมเองนั้นแหละที่เริ่มรู้สึกกับมันมากไป มันเข้ามาอยู่ในความคิดมากไป มันทดแทนสิ่งที่ขาดหายของผมมากไป...
จิ๊กซอว์ที่ต่อจนครบทุกตัว ไม่มีใครอุตริเอาออกไปตัวหนึ่งเพื่อให้ตัวเองมีความสุขหรอก ใครๆ ชอบทั้งนั้นที่จิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายที่เรารอคอยมันถูกต่อลง จนอยากจะถนอมมันไว้นานเท่านาน...
“โชคดีนะลูก ขับรถดีๆ แม่ไม่ชอบเลยที่เราขับรถไปเอง นั่งเครื่องบินไปก็ได้”
“แม่ ภัทรขับรถมานะ ก็ต้องขับรถกลับดิ ไม่งั้นจะเอาอะไรขับเวลาอยู่ที่นั่นล่ะคุณนาย”
“ย่ะ เวลาเหนื่อยก็พักอย่าฝืนล่ะ อ่าประมาทด้วย”
“ครับแม่ ผมไปแล้วนะ” ผมไหว้พ่อกับแม่ที่มาส่งหน้าบ้านแล้วก้าวขึ้นรถตัวเอง
ในหัวสมองผมตอนนี้ คิดอย่างเดียว
ไอ้งูหายไปไหน!?!
Tbc.
มาต่อแว้ววว อย่าขว้างของใส่ หายไปนาน
ต่อให้สองเรื่องฟิตจัด หุหุ
รักคนอ่าน รักคนเมนต์ จุ๊บๆ
หัวข้อ: เมียงู #Moment กิจกรรมในห้อง (สองวันของผัวเมีย) 2 p.21 6/1/17 จบแล้ว (อ่าน 185915 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก