เมียงู #5.1 เมียเกือบนอยด์?(งูกลับมา)
(ฮัลโหลๆๆๆ)
“โหลพ่องมึงสิ โหลเดียวก็พ่อแล้วไอ้สัส!!”
(มึงตวาดกูทำเหี้ยไร หงุดหงิดอะไรว่ะ)
ผมเงียบกับคำถามของรูมเมทตัวเอง เหตุผลที่อ้างได้มีนานานัปการ ไม่ว่าจะเป็น
แดดร้อน
ใช่ ตอนนี้แดดร้อนมากถึงมากที่สุด
เหนื่อย
ผมขับรถข้ามจังหวัดมันต้องมีเหนื่อยบ้างแหละ
หิวข้าว
นี้มันเลยเที่ยงมาแล้ว แต่ยังไมได้จอดรถแวะกินข้าวเลย
และอื่นๆ อีกมากมาย
แต่เหตุผลหลักๆ มีอย่างเดียว
ปัทมราช หายไปไหน!?!
ก่อนหน้าที่ผมขับรถมุ่งหน้าสู่มหาลัย ผมขับรถไปทุกที่ที่คิดว่ามันจะอยู่แล้วก็แห้วแดก มันหายไปไหนไม่รู้ หาไม่เจอเลย
ผมถอนหายใจออกหนักๆ รู้สึกโหวงๆ ในใจ การที่เวลาใครจากไปนี่มันรู้สึกไม่ดีเลยแหะ
มันเหงายังไงไม่รู้
(อ้าว แล้วมึงจะเงียบทำไมว่ะ)
“กูจะขับรถอยู่ นี่ก็จอดเป็นผีข้างทางนานแหละ แค่นี้นะ”
(เห้ยๆ เดี๋ยวดิว่ะ กูยังไม่ได้บอกสาเหตุที่กูโทรหามึงเลย ช่วยสนใจกูหน่อย)
“รีบๆ บอกกูจะขับรถต่อ”
(กูจะย้ายไปอยู่กับแฟนกู)
“...มึงว่าอะไรนะ”ผมถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ
วันนี้มันวันอะไรของผมว่ะ มีแต่คนจะไปจากผมทั้งนั้นเลย
(กูขอโทษนะเว้ย แต่แบบ มึง... กูก็อย่างอยู่กับแฟนกูนี่ว่ะ)เสียงมันแผ่วลงที่ปลายประโยค
“เออ กูเข้าใจ จะไปก็ไปเหอะ แค่นี้นะ กูจะขับรถต่อ”ผมกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ไว้เบาะข้าง
ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง หงุดหงิดทั้งมัน ทั้งไอ้งู ที่หนักสุด คงจะหงุดหงิดตัวเอง
มือสองข้างยกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองแรงๆ ไม่สนว่ามันจะเสียทรง แล้วเลื่อนไปนวดกระบอกตาเบาๆ
ปวดหัวจังแหะ ถ้าไอ้งูอยู่ มันคงจะถามว่าเป็นไงบ้าง เข้ามายุ่งกับหัวผม แล้วอาการปวดหัวก็หายไปทันทีที่มันจับ พร้อมๆ กับมันลวนลามผมเล็กน้อย มันถึงจะกลับไปอยู่ที่ของมัน
ผมเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารใกล้ๆ เพราะเสียงร้องของท้องที่ประท้วงออกมา
เสียงอึงคะนึงดังรอบเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ชายวัยกลางคนคลานเข้ามาใกล้เขา
“องค์รัชทายาทหากพระองค์ยังมิรีบมีสัมพันธ์ทางกายกับมนุษย์ผู้นั้น พระองค์เองจะเป็นผู้ที่สิ้นบุญนะพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงของชายผู้นั้นดังอยู่ข้างหู
เขาเบือนหน้าหนี ลุกออกจากห้องนั้น พลางคิดในหัว
ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำ แต่ปัญหาคือไม่อยากขืนใจฝ่ายนั้นต่างหาก
เขาเหลือบมองบ้านเกิดตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตวัดมือ แสงสีขาวกระจายโดยรอบ เสียงรอบบริเวณเงียบชั่วครู่ก่อนที่จะดังขึ้นมาใหม่เมื่อรู้ตัวว่าว่าที่องค์ราชาของพวกเขาหายไป!?!
“ภัทร ภัทร เจ้าหลับแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ผมลืมตาขึ้นมามอง งูตัวใหญ่ยาวพาดหัววางที่คอ ตาสีแดงจ้องหน้าเขา
“มาทำไมเนี่ย”ผมตวัดเสียงใส่งูใหญ่อย่างเผลอตัว
งูใหญ่เลื้อยพันรอบตัวแล้วพันเบาๆ เมื่อผมลุกขึ้นนั่ง
“ขอโทษ ที่ไม่ได้มาด้วยกัน” เสียงนุ่มเว้าวอน ดวงตาสีทับทิมหม่นแสงลง
ผมขมวดคิ้วแล้วลูบหัวมัน
ผมไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้น(จริงๆ นะ)แค่ไม่ชอบที่จะไปจะมาไม่ค่อยบอก(นี่ก็จริงอีกนั้นแหละ)
“แล้วหายไปไหนมา”
งูใหญ่ไม่ตอบแต่มุดเข้าผ้าห่ม พอผมดึงผ้าห่มออกมา ปัทมราชก็มองหน้าก็พุ่งตัวเข้ามาพันรอบคอ ใช้ลิ้นสองแฉกไล้ตรงหู ผม
ขนลุกซู่ ดึงมันร่างยาวๆ ออก พอหลุดจากคอผม ร่างจำแลงของงูก็ปรากฏ มากดผมลงกับที่นอน ลมหายใจเป่าเบาๆที่หูแล้วย้ายไปที่ใบหน้า
ปากบางสีสดพรมจูบทั่วหน้า ผมเบือนหน้าเล็กน้อย แล้วผลักมันออก
“กูยังไม่ได้ชำระความที่มึงหายไปไหนโดยไม่บอกเลยนะ”
ครืน ครืนนนน
หน้าจอของเครื่องมือสื่อสารสว่างเป็นระยะๆ ผมกดรับพร้อมกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหลมีเชี้ยไร กูกำลังยุ่ง”
(ไอ้สัส นี่จะเที่ยงคืนแล้ว ไหนมึงบอกว่านัดสามทุ่มไง นาฬิกาพังเรอะ)
เสียงด่ากระแทกหูมา มันคงตะโกนเต็มที่แข่งกับเสียงเพลง ไม่เข้าใจ...
มึงจะตะโกนทำไม หาที่สงบๆ คุยก็ได้มั้ง ไม่ลำบากคอด้วย
“นัด นัดอะไรว่ะ”
(เอ้า อีห่า ไหนมึงบอกว่าจะมาแรดกับพวกกูวันนี้ไง)
เสียงผู้หญิงอีกคนแทรกเข้ามา คาดว่าคงเป็นเพื่อนสักคนในกลุ่ม
“โทษทีว่ะ กูลืม”
(แล้วมึงจะมาไหม)
ผมมองหน้าไอ้งูนิ่ง ถอนหายใจออกมา
สาบานได้ว่าไม่อยากทิ้งเพื่อน
แต่...
“กูมีธุระว่ะ โทษทีที่ผิดสัญญานะเว้ย”
(เออๆ ไม่เป็นอะไร)
“กูขอโทษจริงๆ นะเว้ย ที่นัดไม่เป็นนัด”
(อย่าย้ำมากดิ กูรู้สึกผิด)ผมขมวดคิ้ว มันต้องหงุดหงิดที่ผมผิดนัดดิ ทำไมรู้สึกผิดว่ะ
“พวกมึงรู้สึกผิดอะไรกัน”
(ความจริงแล้ว... มึงไม่ได้นัดพวกกูไว้เหรอ กะจะโมเมให้มึงมานั่นแหละ กลับวันนี้ไม่ใช่ไง งั้นแค่นี้นะ ... ตื้ด)
แล้วปลายสายก็วางไปแบบงงๆ
ไอ้งูชิงทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาพริ้มทั้งๆ ที่ไม่ใส่เสื้อผ้า ผมแบ่งผ้าห่มให้มันครึ่งหนึ่งบังหัวงูน้อย(?)ของมัน ขยับปลุกมันให้มาคุยกันก่อนแต่มันไม่หือไม่อือจนผมอ่อนใจ
บทมันจะงี่เง่าก็งี่เง่าบรรลัย
ฝ่ามืออุ่นลูบหัวคนตัวเล็กกว่าไปมา ดวงตาสีแดงสะท้อนแสงจันทร์ที่ลอดผ้าม่านเข้ามา
ตอนนี้ไอภัทรไม่ควรรู้อะไรมากกว่านี้
มันยังไม่ถึงเวลา...
เขาพรมจูบใบหน้าอ่อนเยาว์ ไอพลังสีขาวของเขาเปล่งประกายออกจากร่างไอภัทร เพียงปัทมราชสูดดมไอนั้นเบาๆ ความรู้สึกหน่วงที่เผชิญมาก็มลายหายไป
“เป็นอย่างไรบ้างนายท่าน”
เสียงเล็กของเด็กชายผมสีทองดังขึ้น
“เจ้าเข้ามาทำไม”เขาพูดเพียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นคล้ายจะเอ็ดร่างเล็กแต่กลัวคนในอ้อมกอดตื่น
“ข้าเพียงแต่จะเข้ามาดูอาการนายท่านเพียงเท่านั่น”ร่างเล็กค้อมศีรษะลงอย่างละล่ำละลัก
“ข้าไม่ได้สั่งให้เจ้าเข้ามาดูแล นรินทร์”
“ข้าเพียงแต่...”
“หมอหลวงสั่งเจ้าใช่หรือไม่”
“เปล่านะ แต่ว่าหมอหลวงบอกว่าอีกวิธีนอกจากสัมพันธ์ทางกายที่จะทำให้นายท่านฟื้นพลังแม้จะไม่เต็มที่แต่ก็พอที่จะคงอยู่ในโลกนี้ได้คือวิธีคืนพลังโดยตรงแบบนี้ ข้าแค่อยากรู้ว่าจริงหรือเปล่าเท่านั้นเอง”ร่างเล็กมีเสียงแผ่วในประโยคท้าย ปัทมราชหรี่ตามอง
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร เจ้าต้องการรู้อะไรกันแน่”เขาลงเสียงหนักอย่างคาดคั้น
“ข้าคิดว่านายท่านจะทนอาการเหล่านั้นไม่ไหว กลัวว่า...”ยังไม่ทันที่งูน้อยจะพูดจบประโยคดี เขาก็พูดแทรก
“กลัวว่าข้าจะขืนใจภัทรอย่างนั้นรึ ไม่มีทาง เจ้าก็เห็นแล้วนี่”
“แล้วทำไมท่านไม่ทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกเล่า ปล่อยให้พระวรกายทรุดจนต้องกลับไปที่วังให้หมอหลวงรักษา ปล่อยให้ข้าคิดว่าทางจะทนอาการไม่ไหวจนขืนใจไอภัทร ปล่อยให้ข้าคิดว่าท่านจะดึงพลังคืนจากภัทร”เสียงเล็กง้องแง้งลงเรื่อยๆ
“เมื่อเวลาเช้ามาถึง ไอภัทรจะอ่อนเพลียลง ข้าไม่อยากให้ความสดใสของไอภัทรหายไป”
“แต่ท่านก็ยังทำแบบนี้ แล้วท่านจะปล่อยให้ตัวเองทรุดทำไมเล่า เอ๊ะ หรือ... โอ้ยยย ข้าไม่คิดแล้ว ข้าไปล่ะ”แสงสีเทาส่องประกาย ร่างเล็กหายไปจากห้องแล้ว
เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาเข้าใจว่าร่างเล็กห่วงทั้งเขาทั้งภัทร
เขาเหลือบมองไอภัทร ตระกองกอดไว้เบาๆ เขาหวังเพียงอย่างเดียวคือไอภัทรคงจะไม่อ่อนเพลียมากเมื่อเวลาเช้ามาถึง
Tbc.
อ่า มาแบบป่วงๆ และกากๆ สำหรับตอนนี้
เริ่มเผยสิ่งที่ยึดทั้งคู่ไว้ช้าๆ
อยากถามนักอ่านว่าอยากได้พาทอดีตแบบรวดเดียว หรือแบบตัดกับปัจจุบันไปด้วย 
ต้องขอโทษที่ตอนนี้มันสั้น แบบว่าแดดมันร้อนอ่ะ(เกี่ยว?)
รักคนอ่าน จุ๊บคนเม้นต์
หัวข้อ: เมียงู #Moment กิจกรรมในห้อง (สองวันของผัวเมีย) 2 p.21 6/1/17 จบแล้ว (อ่าน 185925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก