หัวข้อ: ☼ โอบตะวัน ☼ ตอนพิเศษ 02 (01/08/15) p.64 **แจ้งข่าว**

[after.day]

หายไปหลายวัน กลับมาได้อ่านสองตอนด้วย อิอิ
นังกฤชยังน่าหมั่นไส้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยิ่งนานไปยิ่งอยากยึดคุณหนึ่งคืน
จูบแรกก็ร้อนแรงระรานนายน้อยขนาดนั้น งี้ต้องจับตีก้น
ชักช้าร่ำไรเดี๋ยวจะลงไปชิงตัวแล้วนะคะ (หัวเราะ)
รอตอนต่อไปนะก๊ะะ  จุ้บ

[กุหลาบเดียวดาย]

สนุกมากเหมือนเดิมเลยค่ะ

[fida]

ผู้ชายอย่างกฤชนี่ช่างอันตรายต่อหัวใจเสียจริง 

คุณหนึ่งก็น่ารัก ตกหลุมพรางของตัวเองแล้วยังโดนโจมตีกลับอีก

อ่านแล้วได้ความรู้ดีมากเลยค่ะ

อยากดื่มไวน์เลย อิอิ

[-west-]

ตอนที่ 17



เกือบตีหนึ่ง รถกระบะของไร่ตะวันฉายก็เข้าสู่ตัวเมืองและจอดลงหน้าประตูรั้วสีขาวขนาดยาวสุดลูกหูลูกตา คนที่บ้านเปิดไฟสว่าง รอคอยการกลับมาของนายน้อยด้วยจิตใจกระสับกระส่าย เมื่อได้ยินเสียงรถประตูรั้วก็เปิดออกทันทีโดยไม่ต้องแจ้งว่าใครเป็นผู้บุกรุกยามวิกาลเลยด้วยซ้ำ

ผมเห็นบีเอ็มดับบลิวคันคุ้นตาจอดอยู่ก่อน เมื่อส่งหนึ่งตะวันถึงหน้าประตูบ้านแล้วคนงานผู้ชายก็มารับกุญแจต่ออีกรอบ เสื้อผ้าที่เอามามีไม่มากนัก ไม่ต้องพึ่งแม่บ้านผมก็หิ้วทั้งหมดด้วยตัวเองได้อย่างง่ายดาย หนึ่งตะวันเดินนำลิ่ว เมื่อเห็นภูดิศก็โผเข้ากอดแนบแน่น

“พอร์ช ไอ้พอร์ช กูกลัว”

ตลอดเส้นทางการเดินทางจากโคราชมาถึงกรุงเทพหนึ่งตะวันไม่พูดเลยสักคำ เขาเหมือนสงบ แต่ดูรู้ว่าร้อนรน ผมคิดว่าเขาคงไม่ต้องการพูดมันออกมา ผู้ชายก็แบบนี้ วันที่ผมสูญเสียพ่อไปก็ไม่มีแม้น้ำตาสักหยด ทว่าเมื่อพบเพื่อนพิเศษความอ่อนแอทั้งหมดกลับถูกเปิดเผยง่ายดาย คุณพอร์ชลูบหลัง ผงกหัวให้ผมไม่รู้ว่าเชิงทักทายหรือขออนุญาต แต่เวลานี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาหึงหวงกัน
จนเป็นเรื่องราวขึ้นมาซ้ำ แม้ในอกจะวูบโหวงด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจนักก็ตาม

“ให้ผมเอากระเป๋าไว้ไหนครับ”

“คนงานเหรอคะ”

ผมเงียบไปอึดใจ แล้วตอบรับในลำคอ

“อ๋อ งั้นเดี๋ยวลงไปนอนห้อ-“

“นอนกับฉัน” หนึ่งตะวันพูดเสียงอู้ พยายามหยุดน้ำตาที่ไหลยากลำบาก ก่อนเน้นอีกครั้ง “กฤชจะนอนห้องเดียวกับฉัน”

“แล้วคุณพอร์ช...”

“เดี๋ยวผมกลับบ้านครับ ไม่ไกลนี่เอง แค่มารอดูว่าไอ้ตะวันมันมาถึงปลอดภัยแล้ว”

“งั้นป้าไปเตรียมที่นอนสำรองให้นะคะ”

“ไม่ต้อง” หนึ่งตะวันยังคงแย้งกับแม่บ้านคนเดิมเหมือนเก่า เขาซุกหน้าลงในอกกว้างของภูดิศ พูดเสียงแผ่วเสริม “ฉันนอนเตียงเดียวกับเขาได้”

คุณแม่บ้านคนเดิมแสดงสีหน้าแปลกใจแต่ไม่ค้าน กระทั่งนายน้อยสั่งอีกรอบ “ป้าจิ๋วพากฤชไปที่ห้องก่อน ขอฉันอยู่กับพอร์ชสักพัก”

ผมสบตากับภูดิศ ก่อนเดินตามแม่บ้านที่ชื่อจิ๋วขึ้นบ้านไป



"ลูกชายสายใจใช่ไหม"

ระหว่างทาง แม่บ้านเก่าแก่ของคุณชนินทร์เอ่ยถาม เสียงกรุ๊งกริ๊งของลูกกุญแจกระทบกันเป็นเสียงประกอบ ภายในบ้านเดี่ยวหลังโตสามชั้นมีห้องที่ถูกแบ่งมากมายจนน่าเวียนหัว กลิ่นอายของบ้านยุโรปตอนกลาง ดูเหมือนถูกสร้างมาตั้งแต่รุ่นตายายและบูรณะใหม่เรื่อย ๆ

“โตขึ้นเป็นหนุ่มขนาดนี้ หลายปีแล้วนี่เนอะ”

ผมพยักหน้า “ปีนี้ก็ 26 แล้วครับ”

“อ่อนกว่านายน้อยสามปี แต่ตัวโตกว่าโข นายน้อยไม่ได้ไปมีเรื่องมีราวอะไรที่นั่นใช่ไหมคะ”

ผมครางรับพลางสำรวจบริเวณบ้านด้วยสายตา ที่ได้ยินมาว่าคุณชนินทร์เป็นครอบครัวผู้ดีเก่าคงไม่ผิด กลิ่นอายของความหรูหรายุคสงครามโลก หรืออาจจะก่อนหน้านั้นเจืออยู่ เดิมทีครอบครัวนายท่านค้าขาย ไม่แน่ใจว่าขายอะไรแน่ แต่เพิ่งมาบุกเบิกคิดทำไร่องุ่นและไวน์ในรุ่นคุณชนินทร์ แรกเริ่มด้วยความชอบส่วนตัว ทุ่มเงินซื้อที่ดินหลายไร่ พ่วงกับบ้านโบราณไม้สักทั้งหลัง คิดทำเป็นงานอดิเรก ต่อมาขยายกิจการใหญ่โตจนเป็นงานหลักของทางบ้าน

“คุณหญิงกับคุณชายเธอมีลูกชายคนเดียว คุณชนินทร์นั่นแหละค่ะ แกไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่คุณชนินทร์ไปทำสวนทำไร แถมยังติดสาวบ้านป่าจนคิดจะลงหลักปักฐานที่นั่น”

ป้าจิ๋วพูดย้อนไปถึงอดีต ดวงตาเต็มตื้นไปด้วยความทรงจำต่าง ๆ “พอคุณหญิงเห็นว่าคุณชนินทร์เกเรไม่อยู่ในกรอบนานเข้าก็ตกลงใจหมั้นหมายกับครอบครัวคุณรุ่งฟ้า คุณชนินทร์เธอขัดไม่ได้ กับคุณรุ่งฟ้าก็เห็นกันแต่เล็กแต่น้อย”

เราพากันมาหยุดหน้าประตูไม้สีขาวสลักลาย ป้าจิ๋วหันมายิ้ม เท้าความถึงอดีตต่อลื่นไหล“คุณชนินทร์เธอยอมเลิกขาดกับแม่สายใจ แต่เรื่องไร่ก็ทิ้งไม่ลง ไป ๆ มา ๆ กรุงเทพฯ - โคราชตลอด ป้าก็ห่วงว่านายน้อยที่ฟังคำคุณย่ากรอกหูตอนสมัยที่ท่านยังอยู่แล้วไปก่อเรื่อง ถ้าคุณบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรค่อยสบายใจหน่อย ทางนี้ห่วงกันทั้งนั้น”

ผมพยักหน้าลง พอจะเดาเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้

“คุณหนึ่งเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากแล้วครับ”

ป้าจิ๋วยิ้มรับ “เห็นได้ชัดเลยล่ะค่ะ”



ประตูบานนั้นปิดลงหลังจากป้าจิ๋วรำพันถึงอดีตมากเท่าที่อยาก ผมค้นของที่จำเป็นออกจากกระเป๋าตัวเอง ถือวิสาสะใช้ห้องน้ำระหว่างรอหนึ่งตะวันกลับเข้ามาเมื่อพร่ำพลอดกับภูดิศมากจนพอใจ ใช้สายน้ำเย็นปลอบประโลม ทิ้งตัวเองอยู่ในความคิดที่ขมุกขมัวเพียงลำพัง

“กฤช”

เสียงเรียกจากด้านนอกหลังจากใช้เวลาจมจ่อมใต้สายน้ำอยู่นานดังขึ้น ผมปิดวาล์ว ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เปียกให้พอหมาด และใช้ผืนเดียวกันพันเอวเพื่อเดินออกมาด้านนอก หนึ่งตะวันนั่งอยู่ปลายเตียง แกว่งขาไปมา มองเหม่อไม่สิ้นสุด ดวงตาคู่นั้นบวมเล็กน้อย ปลายจมูกยังแดงอยู่และเสียงก็อู้อี้

“อาบน้ำเหรอ”

“ครับ” ผมตอบห้วน เลี่ยงมาหยิบกระเป๋ารื้อหาเสื้อผ้าสำหรับใส่นอน

“เอาของออกมาเก็บในตู้สิ แขวนดี ๆ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมคงมาไม่กี่วัน ถ้าทางนี้ไม่น่าเป็นห่วงแล้วก็กลับ”

“พอร์ชบอกว่าพ่อแขนหัก ช่วงนี้มีงานเยอะด้วย ฉันอาจจะต้องอยู่ช่วยทางนี้ก่อน เขาเข้าไปเยี่ยมเมื่อตอนหัวค่ำ”

ผมพยักหน้า ขณะที่หนึ่งตะวันพูดต่อ “อยู่ด้วยกันก่อนสิ”

“คุณพอร์ชก็อยู่”

“งอนจริง ๆ ด้วย” เจ้าของห้องพูดพลางถอนหายใจ ผมได้ยินเสียงฝีเท้า ยังไม่ได้แต่งตัว มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างกันอุจาดเท่านั้น “ฉันมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยระหว่างทาง ไม่รู้จะพูดยังไง”

“ถ้าคุณสบายใจจะปรึกษาคุณพอร์ชก็ไม่เป็นไรครับ”

“ไม่เป็นไรได้ไง” คู่สนทนาพูดเสียงอ่อย พักเดียวแขนขาวก็โอบรอบเอวจากด้านหลัง แผ่นหลังเปลือยของผมสัมผัสได้ถึงแก้มเนียนของอีกฝ่ายแนบชิดมา มีเพียงเสื้อยืดบาง ๆ คอวีสีขาวของหนึ่งตะวันที่กั้นกลางระหว่างเรา

“นายงอนนี่”

“ถ้ารู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่เหมาะก็อย่าทำสิครับ เวลาแบบนี้ผมไม่อยากงี่เง่าหรอกนะ คุณเครียด ผมรู้ แต่ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะ…”

“ขอโทษ” หน้าผากนุ่มซบลงมาบนแผ่นหลังแทนแก้ม หนึ่งตะวันโขกเบา ๆ แล้วยืดตัวเอาคางมาเกยบ่า “ไม่ได้อยากทำให้รู้สึกไม่ดี”

“ช่างมันเถอะครับ”

“กฤช ไม่เอาสิ”

ผมผ่อนลมหายใจ พลิกตัวกลับ เมื่อสบตากับนายน้อยเข้าให้ก็ใจอ่อนยวบ ดวงตาที่มองมาอย่างร้องขอ เว้าวอนและอ่อนกำลัง ผมไม่ควรแสดงกิริยาว่าหึงหวงออกไปทั้ง ๆ ที่คุณหนึ่งมีเรื่องนายท่านให้คิดมากมายขนาดนี้เลย

“ฉันงี่เง่าเอง ฉันคิดว่านายมากรุงเทพ ฯ เพราะแม่นายสั่ง ยิ่งความสัมพันธ์ของแม่นายกับพ่อฉัน…นายก็รู้…ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้จะพูดออกมายังไงไม่ให้เหมือนไปดูถูกป้าสายใจเลยเอาแต่เงียบตลอดทาง”

“แล้วก็มาปรึกษาคุณพอร์ชแทน”

“ถ้าฉันพูดว่าแม่นายหวังจะขึ้นมาเป็นแม่เลี้ยงฉันในสถานการณ์แบบนี้โดยการส่งนายมาเป็นทูตสันทวไมตรี นายจะโกรธฉันหรือเปล่าล่ะ”

หนึ่งตะวันเงียบไปอึดใจ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย “ฉันไม่อยากพูดแบบนั้น แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้”

คำสารภาพของอีกฝ่ายทำให้ผมย้อนนึกไปถึงเรื่องเล่าของป้าจิ๋ว นายน้อยโตมาด้วยเรื่องเล่าคนละแบบกับผม คุณชนินทร์ในสายตาผมคือคนที่ทั้งไร่ตะวันฉายเทิดทูนสุดใจ ขณะที่สายใจเป็นเพียงหญิงชาวบ้านที่รอจังหวะช่วงชิงสามีของคนตายไปครอบครองเท่านั้น

หากให้มองอย่างเข้าใจ หนึ่งตะวันเป็นเพียงผลิตผลของความชิงชังในอดีต เป็นเพียงผืนผ้าที่ถูกละเลงสีเอาไว้ตามใจของผู้ใหญ่

“แม่ผมไม่คิดจะคบหาคุณชนินทร์แบบนั้น นับตั้งแต่คุณชนินทร์กับคุณรุ่งฟ้าแต่งงานกัน”

“นั่นเป็นแค่เรื่องที่ควรบอกให้คนอื่นฟัง เนื้อแท้ในใจ…”

“เรื่องก่อนหน้านี้คุณถูกปลูกฝังมายังไงผมไม่รู้หรอกนะ แต่ตอนนี้คุณรู้จักแม่ผมแล้ว หนึ่งตะวัน คุณรู้ว่าคนที่คุณคลุกคลีด้วยเป็นคนยังไง เรื่องราวมันเนิ่นนานมาแล้ว เป็นเหมือนนิทานที่เล่าถึงนิยามรักแท้ที่ไม่มีวันเป็นจริง มันจบลงนานแล้ว คุณนึกไม่ออกหรอกว่าแม่รักพ่อผมมากแค่ไหน”

“ใช่ ฉันนึกไม่ออก” คนตัวเล็กกว่าพูดด้วยแววตาสั่นไหว “ฉันจำไม่ได้ว่าพ่อเคยรักแม่ รักฉันบ้างหรือเปล่า ฉันนึกไม่ออกหรอกว่าคนที่ถูกพรากรักมาจะรักคนอื่นเต็มหัวใจได้ยังไง”

“ท่านอาจไม่มีเวลาให้คุณกับคุณรุ้ง แต่เชื่อผมเถอะว่าไม่ได้หมายความว่าท่านไม่รักคุณ” ผมถอนหายใจ คราวนี้กลายเป็นดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด “เลิกคิดอะไรแบบนั้นเถอะครับ”

“ไม่รู้สิ” หนึ่งตะวันพูดชิดอก “ฉันรู้สึกเหมือนเป็นลูกที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด ยิ่งเวลาแม่นายทำท่าเป็นห่วงพ่อแบบนั้น ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าที่จริงแล้วคนที่ไปเยี่ยมพ่อวันพรุ่งนี้คือฉันหรือแม่นายกันแน่”

“คุณหนึ่ง” ผมสัมผัสได้ถึงความสั่นไหว ไม่เคยคิดว่าหนึ่งตะวันจะอ่อนแอและเปราะบางถึงเพียงนี้ ที่ภูดิศเคยบอกว่าเจ้าตัวพยายามทำเป็นเก่งมาตลอดเพื่อเป็นเกราะปกปิดความเว้าแหว่งที่ไม่เคยเต็มภายในก้นบึ้งของจิตใจคงไม่ผิด และน้อยคนนักที่จะมีโอกาสรับรู้ถึงจิตใจที่แท้จริงของหนึ่งตะวัน
แม้กระทั่งผมที่เขารัก ยังไม่ยอมเผยให้เห็นได้ง่าย ๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวตัวเองจะถูกโกรธก็คงไม่ยอมพูดถึงเรื่องที่คาใจนี่ออกมาแน่ ๆ

“คุณชนินทร์ดีกับผมมาก ดีกับแม่มาก ดีกับทุกคนที่ไร่ คุณชนินทร์รักไร่นั้น ทุกคนที่ไร่นั้นก็รักคุณชนินทร์ ในฐานะผู้มีพระคุณ ฐานะเจ้านาย ไม่มีอะไรนอกเหนือไปกว่านั้นหรอกครับ”

แม้จะเป็นเรื่องที่ทำใจเชื่อได้ยากแต่ผมก็พยายามอธิบายสุดกำลัง ประโยควกไปวนมา ย้ำหลายครั้งว่ารักครั้งนั้นจบลงไปนานแล้วเหมือนต้นไม้ที่ตาย แม้ครั้งหนึ่งจะเคยหยั่งรากลึกและเห็นเศษซากของความมีชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยดำรงอยู่ แต่ ณ ปัจจุบัน มันก็เป็นเพียงซากสิ่งมีชีวิตที่ไร้ลมหายใจเท่านั้น

ทุกคนประจักษ์เห็นว่ามันเคยมี แต่ไม่อาจเติบโตหรือเขียวขจีเหมือนวันเก่าได้อีกแล้ว


“คุณท่านเป็นห่วงคุณหนึ่งมาก ห่วงมากกว่าที่คุณหนึ่งจะคิดถึงเสียอีก” ผมบรรจงจูบที่ขมับ ให้หนึ่งตะวันคลายกังวล “แม่ผมก็ห่วงคุณหนึ่ง ทุกคนเป็นห่วง และรักคุณหนึ่งมากกว่าที่คุณหนึ่งจะเดาได้”

“มีแค่พอร์ชมาตลอด…”

“ผมไม่ยัดเยียดว่าใคร ๆ ห่วงคุณก็ได้” เราสบตากัน ผมประคองแก้มไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง บีบเข้าหากันจนปากย่นแต่ไม่แรงนัก “…แต่ช่วยจำได้ไหมว่ายังมีผมอีกคน”

น้ำตาเอ่อคลอ ผมคลายแรงที่บีบแก้มอีกฝ่ายออกแต่เจ้าของใบหน้าขาวยังคงเอียงคอเข้าหาฝ่ามือผมไม่เลิก นาทีนั้น เราจูบกันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจูบเพราะอะไร ไม่มีเหตุผล ในหัวของผมว่างเปล่า เมื่อริมฝีปากแตะอีกฝ่ายกลับรู้สึกอุ่นขึ้นมาในใจ ผมไม่รู้ว่าหนึ่งตะวันรู้สึกอย่างไร อาจจะคล้ายกับผม กลีบปากบดเบียดแนบชิด ไม่กวาดต้อนลึกคล้ายกับปลอบประโลมซึ่งกันและกัน ราวกับบอกว่าจุมพิตนี้สำหรับคนพิเศษเท่านั้น

“กฤช…”

เจ้าของเสียงเรียกผะแผ่ว ไล่ปลายนิ้วจากแผ่นอกผมลงมายังหน้าท้อง กดช้า ๆ ราวกับสำรวจว่ามันแข็งพอสำหรับรับเรี่ยวแรงน้อย ๆ จากหนึ่งตะวันได้มากแค่ไหน กระทั่งมาหยุดที่สะดือ นายน้อยก็เงยหน้าแดง ๆ ขึ้นถาม

“…ไม่คิดจะห้ามหน่อยเหรอ”

“มันเป็นเรื่องธรรมชาติไม่ใช่เหรอครับ”

“นี่…” เขาทุบอึกให้กลางอก “…นายไม่เคยร่วมรักกับผู้ชาย ทำไมพูดได้หน้าตายแบบนี้ ไม่กลัวหรือไง”

“ผมต้องกลัวอะไร” เลิกคิ้วถาม “ผมไม่ใช่คนถูกทำอยู่แล้ว”

ดูเหมือนคำตอบนี้จะทำให้นายน้อยคนเก่งหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า เขาละปลายนิ้ว หมุนตัวกลับไปนั่งที่ปลายเตียง ผมสาวเท้าเดินตาม เมื่อโน้มคอลงหมายจะฉกจูบที่กลีบปากนั่นอีกสักรอบชายหนุ่มกลับผินหน้าหนี

“ไม่ทำเหรอครับ”

“อย่าเพิ่งดีกว่า” จอมยั่วปฏิเสธหน้าตาย “พรุ่งนี้ต้องไปเยี่ยมพ่อแต่เช้า นี่ก็ดึกมากแล้ว นายน่ะ…ไปแต่งตัวให้มันดีเถอะ”

เขาว่าพลางผลักอกให้ผมถอย ไม่ใช่เรี่ยวแรงที่มากมาย ไม่จริงจังนัก แต่ผมก็ยอมกลับไปหยิบชุดนอนที่กองไว้บนกระเป๋าขึ้นมาสวมแต่โดยดี หนึ่งตะวันหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำ เมื่อหันกลับไปมองเพิ่งสังเกตว่าเลือดที่สูบฉีดบนหน้านั่นลามลงมาถึงต้นคอ นายน้อยหยิบชุดนอนเข้าไปด้วยอย่างผิดวิสัย ปกติเขาจะแต่งตัวข้างนอก ไม่ก็สวมชุดคลุมอาบน้ำแสนเย้ายวนเดินร่อนไปมาในห้องสบายใจเฉิบ

เมื่อกลับออกมาอีกครั้งและเห็นว่าเสื้อผ้าทั้งหมดของผมและตนเองถูกแขวนเข้าตู้เรียบร้อยก็ยิ้มแฉ่ง

“ผมอาจจะอยู่กับคุณหนึ่งนานกว่าที่ตั้งใจสักพัก”

ดวงตะวันกอดผ้าเช็ดตัว เดินเฉียดมาใกล้ก่อนกดจมูกลงบนแก้มสากผมหนึ่งครั้ง เขาผิวปาก วางพาดผ้าเช็ดตัวลงบนที่ตากเรียบร้อยแล้วปิดสวิตซ์ไฟ

“ขึ้นเตียงกันเถอะ”

“พูดจาทะเล้นแบบนี้เดี๋ยวจะโดนดี”

“ทะเล้นได้มากกว่านี้อีก” คนโดนดุเล่นไม่เลิก ผมเอนตัวลงบนเตียง สักพักอีกฝ่ายก็ล้มตัวข้าง ๆ กัน ขยับตัวเข้าชิด ผงกหัวขึ้นมานอนบนอกเหมือนลูกแมวตัวโต

“กอดฉันหน่อยสิกฤช”

รอยยิ้มผุดขึ้นในความมืด ไล้แผ่นหลังผะแผ่วตามด้วยจูบเหนือศีรษะอย่างทุกค่ำคืน “ราตรีสวัสดิ์ครับ หนึ่งตะวัน”



ห้องพิเศษของผู้ป่วยในโรงพยาบาลเอกชนเงียบสงบแต่ของเยี่ยมล้นหลาม คุณชนินทร์เป็นที่รู้จักในสังคมกว้างขวาง ผมพอจะเดาได้ ทั้งจากธุรกิจที่ทำอยู่และนามสกุลที่สืบทอดกันมา

กลิ่นยา กลิ่นของโรงพยาบาลไม่เป็นที่ชอบใจสำหรับผมเท่าไรนัก มันบ่งบอกถึงความไม่ปกติ สุขภาพทรุดโทรม กลิ่นของความตระหนก หดหู่ ลอยอยู่ในอากาศ กระนั้นก็เต็มใจพาหนึ่งตะวันเข้าเยี่ยมคุณชนินทร์ตั้งแต่ช่วงเช้า พอดีกับที่คุณชนินทร์ทานมื้อแรกของวันด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดี

ผมถูกกำชับจากทุกคนในบ้านให้บอกว่าเพิ่งเดินทางมาถึง ออกจากไร่ก่อนไก่โห่ ดีกว่าให้คุณชนินทร์รับรู้ว่านายน้อยกระวีกระวาดจะเข้าเมืองทันทีที่รู้ข่าว การเดินทางตอนกลางคืนและถึงตอนดึกดูน่าเป็นห่วงเกินไป ผมรับปาก เป็นอันรู้กันว่าวีรกรรมของนายน้อยหลาย ๆ ครั้งถูกคนในบ้านช่วยกันปิดไม่ให้นายท่านรับรู้

“พ่อเป็นไงบ้าง”

พยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลคุณชนินทร์ในช่วงนี้ปลีกตัวกลับไปพร้อมถ้วยอาหารที่หมดเกลี้ยง คุณชนินทร์ท่าทีสดชื่นขึ้นเมื่อเห็นลูกชายลากเก้าอี้มานั่งใกล้ “ต้องจ้างคนดูแลเพิ่มหรือเปล่า ผมไม่อยากให้พ่ออยู่คนเดียวเลย”

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่หน้ามืดน่ะ โรคคนแก่”

“พ่อเอาแต่ทำงานหนัก” หนึ่งตะวันว่า และผมก็เห็นด้วย “เพลา ๆ ลงบ้างเถอะ”

คนถูกดุยิ้มกว้าง หนึ่งตะวันจับมือบิดาข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกไว้แม่นมั่น

“ใกล้จะวางมือเต็มแก่แล้วเหมือนกัน หนึ่งพร้อมหรือยังล่ะ”

“ถ้าที่ไร่พ่อไม่ต้องห่วงเลย ผมจัดการได้”

“ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้คงต้องเข้ามาเรียนการตลาดกับงานบริหารกับพ่อแล้วมั้ง” คำนั้นเหมือนโยนหินถามทาง ผมเข้าใจนัยยะของมัน คุณหนึ่งเองก็เช่นกัน เขาหันหน้ามามองผม มีความสั่นไหวปรากฏอยู่ชัดเจน

“พ่อจะให้หนึ่งย้ายกลับมากรุงเทพ ฯ เหรอครับ”

“แค่ช่วงนี้น่ะ” คุณชนินทร์ว่า แต่ผมกลับรู้สึกตรงกันข้าม “ติดใจที่ไร่ล่ะสิเรา”

“ก็ดีครับ หนึ่งจะได้ไม่เมาเละเทะกับไอ้พอร์ชอย่างที่พ่อบ่นบ่อย ๆ ก่อนหน้านี้ไง”

เห็นลูกชายออดอ้อนคุณชนินทร์ก็หัวเราะ เขาส่ายหน้า ละมือที่จับกันกับลูกชายอยู่มาลูบหัว นายน้อยก้มหัวต่ำ พักเดียวก็แนบหน้าไปบนเตียงของผู้ป่วย หมอบเหมือนลูกหมาตัวเล็ก ๆ ที่โหยหาฝ่ามืออุ่นเต็มกำลัง

“อยู่ที่ไร่สนุกดี มีอะไรให้ทำเยอะแยะไปหมด”

“ไม่คิดถึงพอร์ชแล้วเหรอ”

“ค่อยสไกป์คุยกันก็ได้ ถ้ามันว่างเดี๋ยวก็ไปเยี่ยมเอง”

บิดาถอนหายใจ มือยังคงลูบไล้ศีรษะลูกชายด้วยความเอ็นดู ผมสงสัยตั้งแต่คราวก่อนที่นายพูดถึงคุณภูดิศในแง่ที่จะฝากฝังกันไว้แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณชนินทร์น่าจะรู้รสนิยมทางเพศของลูกชายดี ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือความสัมพันธ์ของคุณหนึ่งกับคุณพอร์ชก็ดูเป็นที่ยอมรับในผู้ใหญ่

ถ้าพูดถึงความเหมาะสมและความเข้ากันแล้ว ก็ต้องยอมรับโดยปราศจากข้อกังขาว่าภูดิศเหมาะกว่าผมเป็นไหน ๆ
อา...ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว...

“ถ้าอยู่กรุงเทพ ฯ ก็ดี ไปไหนมาไหน ทำอะไรมีพอร์ชคอยดูแล แต่ถ้าอยากอยู่ที่ไร่พ่อก็ไม่ห้ามหรอกนะ แต่มันจะมีช่วงที่ต้องเข้ากรุงเทพ ฯ บ้างเหมือนกัน ลูกค้ารายใหญ่อยู่ที่นี่ เพื่อน ๆ ของคุณพ่อเจ้าพอร์ชแหละ ส่วนเรื่องอื่นหนึ่งจะดูแลจากโคราชก็ได้ ไม่เป็นไร พ่อเองก็ทำแบบนั้นมาตลอด สะดวกกว่าด้วย ที่ไร่ปัญหาจุกจิกเยอะไปหมด ลองไม่มีกฤชสักคนหัวปั่นน่าดู”

“กฤชก็ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย” หนึ่งตะวันกระเง้ากระงอด “พอดีกว่า ไม่คุยเรื่องงานแล้ว เวลาแบบนี้แท้ ๆ”

แม้ถูกเอ็ดเป็นรอบสองคนถูกดุก็ยังยิ้มระรื่นไม่เปลี่ยน คุณชนินทร์แข็งแรงดี ยกเว้นส่วนแขนที่ยังใส่เฝือกหน้าตาประหลาดอยู่เท่านั้น

“แล้วหมอว่ายังไงบ้างครับ” ผมถามแทรกขึ้นมา คนป่วยละสายตาจากลูกชายมามองผม ก่อนเบือนหน้ากลับไปยังเฝือกของตัวเอง ยกแขนขึ้นขยับ เก้ ๆ กัง ๆ

“ไม่ว่ายังไง โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก วันนี้เดี๋ยวรอหมอมาตรวจอีกรอบน่าจะกลับบ้านได้ เกะกะนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไรน่ากังวล แล้วที่ไร่เรียบร้อยดีใช่ไหม”

“ไม่มีปัญหาอะไรครับ แม่บอกให้ผมขับรถมาให้นายน้อย ตอนนี้ก็ให้ไอ้โจ้มาพักที่บ้านก่อน ตรงเรือนนั้นจะได้มีผู้ชายคอยดูแลบ้าง”

“ดีแล้วล่ะ แจ้งกลับไปทางนั้นด้วยว่าฉันไม่เป็นอะไรมาก จะได้ไม่เป็นห่วงกัน” ผมครางรับคำก่อนคุณชนินทร์จะถามต่อ “แล้วนี่พักด้วยกันที่บ้านเลยใช่ไหม ป้าจิ๋วแกจัดหาห้องให้ทันหรือเปล่า บ้านนี้ไม่ค่อยมีแขกมาต้องรื้อทำความสะอาดกันยกใหญ่เลยล่ะมั้ง”

“กฤชนอนกับหนึ่ง” หนึ่งตะวันพูดแจ้ว ๆ ขณะที่คนฟังเลิกคิ้วประหลาดใจ ผมเองก็นิ่งไปชั่วอึดใจไม่ต่างกัน

“ก็...มากันไม่กี่วันเหนื่อยป้าจิ๋วเปล่า ๆ ผมเลยบอกให้เอาของไปไว้ที่ห้องแล้วพักด้วยกันเสียเลย”

“ดีกันได้ยังไง ประหลาดจริงเชียว”

“พ่อก็” ลูกชายคนเดียวลากเสียงยาวเหยียด ส่วนบิดายังคงตรึงรอยยิ้มไว้ทั้งตาและปาก “หนึ่งโตแล้ว จะทะเลาะกับน้องเป็นเด็ก ๆ ได้ยังไง”

“เมื่อไม่กี่วันก่อนยังเห็นเถียงกันเสียงแหว”

“ดีกันแล้ว” ชายหนุ่มว่าย้ำ หน้าขึ้นริ้วแดงเล็กน้อย ไม่ชัดจนถูกจับสังเกตได้ ขณะที่ผู้ฟังมีสีหน้าแช่มชื่นอย่างเห็นได้ชัด
“ค่อยคุ้มหน่อยที่ส่งไปอยู่ที่ไร่ พ่อขอพูดเรื่องงานอีกเรื่องได้ไหม วันเสาร์นี้มีงานเลี้ยงผู้บริหาร พ่ออยากให้หนึ่งไปแทน ไปกับพอร์ชก็ได้ รายนั้นเขาก็ต้องไปทำงานแทนคุณธเนศเหมือนกัน”

หนึ่งตะวันพยักหน้า บีบนวดไปตามแขนใหญ่ของบิดา “หนึ่งพากฤชไปด้วยนะครับ เผื่อไอ้พอร์ชมันจะชิ่งหนีอีก”

“ทำอย่างกับเขาเคยทิ้งเรา”

“ไม่เคย แต่ก็เกือบหลายรอบแล้ว” หนึ่งตะวันทำหน้างอ “พ่อไม่รู้อะไร มันนะมีโอกาสแกล้งผมได้ก็แกล้งตลอดเลย”

“เขาหยอกแปลว่าเขารักน่า”

คนป่วยแซว คู่สนทนาทำหน้าเหม็นเขียวใส่พ่อตัวเอง ขณะที่ผมก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่ต่างกัน...



TBC


ตอนหน้าตัวละครผุดมาอีกตัวค่ะ จะดราม่ามั้ย เราว่ายังนะ ไม่รู้ อันนี้ต้องตัดสินกันเอง ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้พอร์ชออกมาจึ๋งนึง ออกมาก็ได้กอดนายน้อยเลย แรงมาก กร๊ากก
ไว้เจอกันอีกทีวันพุธค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ

[ssipra]

นายน้อยยยย นายน้อยน่าจะยอมๆไปนะคะ
พ่อตาปลื้มใจพอร์ชหรอ กฤชสู้นะ

[anntonies]

ถึงพอร์ชกับหนึ่งไม่ได้คิดอะไรกัน
แต่เหมือนผู้ใหญ่นี่คิดให้เองเสร็จสรรพเลยนะเนี่ย
ทำเอากฤชใจโหวงๆพิกลเลยแฮะ ขนาดคนอ่านยังสัมผัสได้ว่าตลอดเวลาหนึ่งมีแค่พอร์ชจริงๆ
ไม่งั้นผู้ใหญ่คงไม่ปูทางขนาดนี้แน่ๆ

[Snowermyhae]

เหมือนคุณพ่อเชียร์พอร์ชเป็นเขยเลย สงสารนังกฤชชชชชชชชชช

[lizzii]

กฤชต้องรีบทำคะแนน+แสดงตัวกับคุณพ่อแล้วหล่ะ

[Freja]

ดราม่าแน่ๆเลย   ความรู้สึกของกฤชนี่เข้าใจเลยนะ  ยิ่งมีเรื่องแม่เป็นภาระด้วย
ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นถึงมองไม่ออกว่าเรื่องของคุณชนินทร์กับแม่กฤชมันจบไปแล้ว ถ้าหากว่าสองคนนั้นจะสานต่อก็ไม่น่าที่จะรอมานานจนถึงขนาดนี้

พอร์ช-ตะวันนี่ออกนอกหน้ามากๆ  ทางโล่งตลอด  ไม่เป็นกฤชก็ไม่รู้หรอกว่ารู้สึกยังไง

เอาจริงๆนะ เราห่วงกฤชมากกว่า สนิทกันชอบกันเร็วเกินไป  กลัวใจตะวันกลัวว่าจะมาหลอกกฤชแก้แค้นให้แม่ตัวเอง

“ผมต้องกลัวอะไร” เลิกคิ้วถาม “ผมไม่ใช่คนถูกทำอยู่แล้ว”

มั่นใจมากๆนะกฤช  เกิดพลิกล็อค เป็นโดนตะวันกดทำไง? เหมือนเฟยไงหน้าตางามๆสวยๆแต่ล้มหมีได้นะ

[Ryoooo]

กฤชอย่างเยอะ
ต้องเข้าใจว่าหนึ่งมีพอร์ชแค่คนเดียวที่อยู่ข้างกันตลอด
อย่าเอาเรื่องนี้มาทะเลาะน่ะ
เราว่ากฤชคิดได้น่า อาจจะโหลวงๆคิดมากบ้าง
แต่ใช่ว่ากฤชจะไม่มีอดีตน่ะ
เข้าข้างนายน้อยมาก พูดเลย

ตัวละครใหม่ ของฝั่งไหน มาจีบหนึ่งตะวันป่ะ อิอิ 

[fay 13]

 

[stickyyrice]

ใครจะโผล่มาอีกเนี่ย ผู้หญิงมาเเหล่กฤชรึเปล่า
หรือ คนเก่าของนายน้อย

[่patsaporn]

น้อยใจมาเป็นระลอกๆ ตัวใหญ่ใจน้อยขี้งอน น่ารักดี
เอ คุณพ่อนี่ยังไง ดูยุยงส่งเสริมให้รักกับพอร์ชชอบกล หรือมั่นใจว่าชอบกันแค่เพื่อน
เหมือนพยายามจะให้แยกกันด้วย งือ ไม่นะะะ

ขอบคุณค่ะ

[milkteabeige]

ตอนนี้จะบอกว่าหวานก็หวาน จะขมก็ไม่เชิง
อ่านไปลุ้นไป ปรากฏว่าตัวละครใหม่ออกตอนหน้าจ้า ฮาาาาา

เกรงเรื่องพอร์ชมาก กลัวต่อมหึงของกฤชชี่แตก แต่นางก็ทำได้ดีนะ ดูคู่นี้จะไม่มีซัมติง(รึเปล่า)

#ทีมคุณหนึ่ง เหมือนเดิม
ชอบเวลานายน้อยเรียก "กฤช" ใจมันสั่นทุกที 5555

[B52]

รู้สึกกลัวแทนกฤช อาการของคนที่ไม่เท่าเทียมทุกอย่าง

[anchoviiz]

กฤชคงต้องหนักแน่นให้มากเลยล่ะ
ต้องเข้าใจล่ะนะว่าหนึ่งตะวันมีแค่พอร์ชที่อยู่ข้าง ๆ มาตลอด
แล้วไหนจะยังเรื่องแม่อีก โดนฝังหัวมาตั้งแต่เด็กก็ไม่แปลกที่จะคิดแบบนี้
เหมือนจะใกล้ได้เวลารับประทานมาม่ากันอีกแล้วละสิ


แต่อีเรื่องบนเตียงนี่แกดูเชี่ยวมากนะกฤช ....

[M_April]

พระเอกตัวจริงออกน้อยจัง5555

[Mouse2U]

น่ากลัวว่าเรื่องของ 'ความต่างชั้น' จะยิ่งผลักกฤชกับนายน้อยให้ห่างกันออกไปอีกจังเลยค่ะ แถมคราวหน้านายน้อยก็ยังจะเอากฤชไปงานด้วยกันอีกแบบนั้น นายน้อยอาจจะคิด(?)หรือไม่คิดอะไรก็จริง แต่กับกฤชที่เป็นเพียงลูกชายของคนงานในไร่และเป็นแค่คนที่มาทีหลัง ความรู้สึกวูบโหวง กระอักกระอ่วนนี่ต้องมีหนักกว่าเก่าแน่นอนเลย ก็แน่ล่ะค่ะว่าใครจะอยากไปเห็นคนรัก(ของตัวเอง)สนิทสนมแนบแน่นกับเพื่อน(คนพิเศษ)ให้ตำตาตำใจเข้าไปอีกกันล่ะ เฮ้อ~ ราวกับกำลังตอกย้ำกันอยู่ก็ไม่ปาน~

[namngern]

คือ พ่อเข้าใจว่หนึ่งกับพอร์ชนี่รักกันแบบคนรักแน่ๆ
แอบสงสารกฤชเบาๆ

[NOoTuNE]

คุณพ่อจะห้ามเหรอคะ คงไม่หรอก คุณพ่อแค่คิดว่าพอร์ชกับนายน้อยอ่ะชอบพอกันอยู่ ถ้ารู้ว่าชอบพอกับอิกฤชก็คงไม่ค้านหรอกเพราะตัวเองเจอมาแล้วผ่านมาแล้ว เจ็บปวดแคไหน คุณพ่อคงไม่ให้มันเกิดกับ ลูกชายคนเดียวของคุณพ่อที่รักมากๆแน่

[บูมพอส]

โง้ยยย น้องกฤช ของพี่หนึ่ง ไม่เป็นอะไรนะ อย่าเพิ่งน้อยใจสิ ดีกันๆๆ

[shoi_toei]

ท้ายตอน กฤชกลายเป็นพระรองเฉย เหอ เหอ

ผู้ใหญ่มองพอร์ชเป็นคนรักกะนายน้อยแน่เรย

กฤช สู้ ๆ นะ

[Nankoong]

กฤช...หนักแน่นไว้นะลูก....

[GlassesgirL]

กฤชมีหวั่นใจกับความสนิทสนมของนายน้อยกับพอร์ช ไหนจะคุณชนินทร์ที่เหมือนรู้เห็นเป็นใจจับคู่นายน้อยให้กับพอร์ชอีก
เจองานยากแล้วล่ะกฤช แล้วก็เห็นใจกฤชเรื่องที่หลายๆคนยังมองแม่กฤชไม่ดีอีก นายน้อยก็ถูกปลูกฝังความคิดให้มีอคติกับแม่กฤช
ได้แต่เอาใจช่วยกฤชและให้กฤชหนักแน่นกับความรู้สึกของตัวเองและกับหลายๆเรื่องที่อาจกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แค่รักนายน้อยให้มากๆนะ ฮาาาา

 

[เอแคร์ไวท์ครีม]

กฤชหนักแน่นไว้นะ 

[kawisara]

ฮ่าๆๆ รู้สึกสะใจชอบกล ที่ตอนนี้ กฤชมันโดนลดความสำคัญลง

แกจะไดรู้ว่าคุณหนึ่งนะไม่ใช่ของตาย คุณหนึ่งนะเขามีคนหนุนเยอะนะ

รู้จักคำว่า ขาดความสำคัญแล้วซิ หึหึ

แต่นายน้อยก็แสนดี รู้ว่าแกน้อยใจ ก็รีบมาง้อ รีบมาอ้อน

ถึงไม่แนะนำว่า มีความสัมพันธ์แบบใหน แต่ก็ให้พักด้วยกัน นอนเตียงเดียวกัน

ย่อมแสดงให้เห็นว่า นายน้อยยกย่องกฤชเทียบเท่าตนเอง

กฤชไม่ควรมาน้อยใจ เพราะการแสดงออกถึงความสนิทสนมพอร์ช

เขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี ร่วมทุกร่วมสุขกันมาตั้งเท่าไร แถมคุณพอร์ช เขาก็ช่วยนายน้อย

จีบแกด้วยซ้ำ ที่แกคิดมากนี่ หึงนายน้อย หรือหึงคุณพอร์ชละคะกฤช

[หมอตัวเปียก]

ความรักมันมักจะมีอุปสรรคเสมอ ขอแค่ให้ทั้งสองคนหนักแน่นพอมันก็จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

[ToeyTato]

อารมณ์ไม่สุดสักทาง จะหวานก็นะ จะอีมครีมก็ยังไม่สะทีเดียว รอตอนหน้าเลยแล้วกัน

[pp_psj]

ต้องสู้เท่านั้นนะกฤช ห้ามยอมแพ้ต่อรักครั้งนี้เด็ดขาด
เราอยู่ข้างนายอยู่แล้ว คุณหนึ่งตะวันต้องเป็นของกฤช (ว่าแต่เมื่อไหร่อะ)

คุณพ่ออาจจะกำลังกระตุ้นกฤชอยู่ก็ได้นะ 

[Pamaipraewa]

โห พอร์ชดูไม่คิดอะไรนะ แต่พ่อนายน้อยเชียร์แบบออกนอกหน้ามากอ่ะ=..=

ตัวละครใหม่จะเป็นใครหว่า ตอนหน้ามาม่าใช่มั้ยน้อ

ปล.มันหน่วงๆ...แต่แอบหวังว่าเขาจะได้กัน (อะไรฟะเนี่ย555)